T 7 (2)


„Z A T W I E R D Z A M”

Andrzej GWADERA

płk dypl.

w/z DOWÓDCA

8 DYWIZJI OBRONY WYBRZEŻA

Dnia ........................... 2000r.

0x01 graphic

PLAN -KONSPEKT

do przeprowadzenia zajęć w ramach szkolenia operacyjno taktycznego Szefa Logistyki zastępcy dowódcy 8DOW z kadrą logistyczną dowództwa dywizji 8DOW w dniu 29.05.2000r.

TEMAT: PLANOWANIE I ORGANIZOWANIE ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO DYWIZJI W OBRONIE WYBRZEŻA MORSKIEGO

CEL:

  1. Przypomnieć szkolonym istotę, cel i treść zabezpieczenia logistycznego, uwzględniając postanowienia „Regulaminu działań taktycznych wojsk lądowych”.

  2. Zapoznać szkolonych ze specyfiką realizacji zadań zabezpieczenia logistycznego w obronie wybrzeża morskiego.

CZAS: 45 min

METODA: Wykład

MIEJSCE: Sala odpraw logistyki.

ZAGADNIENIA:

  1. Ogólne zasady zabezpieczenia logistycznego w obronie

  2. Zasady realizacji zadań zabezpieczenia logistycznego w obronie na wybrzeżu morskim

ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWE:

  1. Regulamin działań taktycznych Wojsk Lądowych część I (związek taktyczny, oddział) sygn. Szt. Gen. 1422/94.

  2. Kierowanie zabezpieczeniem logistycznym brygady i dywizji w obronie i natarciu - podręcznik sygn. Szt. Gen 1463/96.

  3. Doktryna taktyczna Sił Lądowych ATP - 53 (B).

  4. Wytyczne szefa Logistyki POW określające zasady i normy zabezpieczenia materiałowego potrzeb mobilizacyjnych i wojennych jednostek wojskowych na lata 1996 - 2000, POW wew. 449/95.

  5. NATO poradnik logistyczny, Norm 10/97.

PRZEBIEG SZKOLENIA

Lp.

Czas

(min)

Treść zagadnienia

Wskazówki metodyczne

1.

2

Rozpoczęcie zajęć

Podaję temat i cele zajęć. Podaję kolejność prezentowania tematu wg układu zagadnień.

Lp.

Czas

(min)

Treść zagadnienia

Wskazówki metodyczne

2.

2

Ogólne zasady zabezpieczenia logistycznego w obronie

Podaję temat i cele zajęć. Podaję kolejność prezentowania tematu wg układu zagadnień.

Działania logistyczne to wszelkie działania logistycznych organów kierowania oraz jednostek logistycznych podczas pokoju, kryzysu i wojny.

Działania logistyczne obejmują:

Zapasy zaopatrzenia gromadzone i utrzymywane są w bazach, składach i punktach poligonowych zaopatrzenia materiałowego RBM.

Obejmują dziesięć klas materiałowych:

I - żywność, materiały i sprzęt służby żywnościowej;

II - umundurowanie i wyposażenie osobiste, materiały i sprzęt służby mundurowej;

III - materiały pędne i smary oraz sprzęt służby mps;

IV - inżynieryjne materiały budowlane, zaporowe i rozbudowy fortyfikacji;

V - środki bojowe;

VI - materiały handlowe;

VII - uzbrojenie i sprzęt wojskowy indywidualny oraz zespołowy;

VIII - środki medyczne, materiały i sprzęt służby zdrowia;

IX - techniczne środki materiałowe;

X - artykuły powszechnego użytku.

remontowe; transportowe; ewakuacyjne; przeładunkowe; medyczne

piekarnicze; przygotowanie posiłków; handlowe; pralnicze; kąpielowe;

krawieckie; szewskie; fryzjerskie

Celem zabezpieczenia logistycznego wojsk jest zaopatrzenie ich w środki niezbędne do życia i prowadzenia walki. Obejmuje ono zaopatrywanie, zabezpieczenie techniczne i medyczne oraz inne przedsięwzięcia realizowane przez poszczególne piony służb zaopatrywania, eksploatacji i zdrowia.

Cele poszczególny działów zabezpieczenia logistycznego są następujące:

  1. zaopatrywanie ma na celu płynne i terminowe zasilenie wojsk w środki bojowe i materiałowe. Obejmuje ono: gromadzenie, przechowywanie, wydawanie i dowóz (dostarczanie) uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz środków bojowych i materiałów pędnych, a także wykorzystanie zasobów miejscowych i zdobyczy wojennych;

  2. zabezpieczenie techniczne jest organizowane i realizowane w celu utrzymania w gotowości do użycia uzbrojenia, sprzętu wojskowego
    i technicznych środków bojowych oraz odtwarzania ich zdolności do użycia
    w razie uszkodzenia. Obejmuje ono: obsługiwanie i przeglądy techniczne, rozpoznanie techniczne, ewakuację, remonty uzbrojenia i sprzętu wojskowego, a także usługi metrologiczne;

  3. zabezpieczenie medyczne jest organizowane i realizowane w celu: utrzymania dobrego stanu zdrowia żołnierzy dla zachowania ich zdolności bojowej, objęcia opieką rannych i chorych oraz ich leczenia. Obejmuje ono przedsięwzięcia: profilaktyki zdrowotnej, leczniczo -ewakuacyjne, sanitarno-higieniczne i przeciwepidemiologiczne oraz ochronę sanitarną żołnierzy przed skutkami użycia broni masowego rażenia, a także zaopatrywania w sprzęt
    i materiały medyczne.

Do innych przedsięwzięć zabezpieczenia logistycznego w walce należą: zabezpieczenie techniczno-lotniskowe, zaspokojenie potrzeb bytowych jeńców wojennych oraz grzebanie poległych i zmarłych żołnierzy.

Lp.

Czas

(min)

Treść zagadnienia

Wskazówki metodyczne

2.

15

Zasady realizacji zadań zabezpieczenia logistycznego obrony na wybrzeżu morskim

Omawiam zasady realizacji zadań zabezpieczenia logistycznego obrony na wybrzeżu morskim akcentując determinanty zabezpieczenia logistycznego w czasie obrony na wybrzeżu morskim (terenowe, uwarunkowania taktyczne) oraz specyfikacja realizacji zadań zabezpieczenia logistycznego w tym rodzaje działań.

Specyfika obrony na wybrzeżu morskim wynika głównie z właściwości samego wybrzeża, jak również z faktu graniczenia danego terenu z morzem. Specyficzne uwarunkowania terenu w rejonie wybrzeża morskiego to głównie wydmowy lub klifowy charakter wybrzeża poprzecinanego licznymi strumieniami, rzekami oraz jeziorami, występowanie kilku, nieraz znacznie oddalonych od siebie, rejonów dogodnych do wysadzania desantów morskich i powietrznych, dobrze rozbudowana sieć komunikacyjna w strefie lądowej wybrzeża itp.

Do specyficznych uwarunkowań taktycznych w obronie wybrzeża morskiego należy przede wszystkim jej manewrowy charakter i wynikające
z niego ugrupowanie wojsk, prowadzenie działań na szerokim froncie oraz brak jego ciągłości, powszechne stosowanie zapór inżynieryjnych.

Prowadzenie obrony wybrzeża morskiego w formie aktywnej obrony manewrowej warunkuje ugrupowanie operacyjne wojsk, w którym przewiduje się wydzielenie ok. 1/3 sił od pierwszego rzutu , natomiast pozostałe siły dywizji będą stanowić jej drugi rzut i odwody. Wobec tego w podobny sposób powinny być ugrupowane jednostki i urządzenia logistyczne. Zapasy zaopatrzenia, w tym szczególnie amunicja będą musiały być utrzymywane na transporcie samochodowym w gotowości skierowania ich do oddziałów na kierunku których przeciwnik desantuje swoje siły lub za pododdziałami wykonującymi kontratak.

Brak ciągłości linii frontu wymaga m.in. powszechnego zastosowania zagród i zapór inżynieryjnych co powoduje m.in. duże nasilenie przewozów środków inżynieryjno - saperskich.

Istota wsparcia logistycznego dywizji wyraża się w przygotowanego odpowiednio urzutowanego i rozmieszczonego w terenie potencjału materiałowego i technicznego, remontowego i medycznego oraz zapewnieniu możliwości racjonalnego wykorzystania tych potencjałów (przy jednoczesnym szerokim wykorzystaniu terenowej - wojskowej i cywilnej - infrastruktury logistycznej) stwarzając tym samym warunki do skutecznego prowadzenia działań bojowych.

Potencjał materiałowy i techniczny dywizji stanowią głównie środki bojowe, uzbrojenie i sprzęt techniczny, paliwa płynne oraz żywność znajdująca się w pododdziałach i oddziałach oraz utrzymywana nw składach polowych.

Potencjał remontowy dywizji stanowią siły serwisu technicznego wydzielone z kompanii remontowej i batalionu remontowego w skład patroli rozpoznania technicznego (PRT) i grup ewakuacyjno-remontowych (GER) oraz działające w punktach zbiórki uszkodzonego sprzętu (PZUS) i dysponujące specjalistycznymi warsztatami i zestawami remontowymi.

Potencjał medyczny dywizji stanowi personel medyczny, wyposażony w specjalistyczny sprzęt i zestawy materiałów medycznych, działający w punktach opatrunkowych (BPO, DPO) oraz wydzielone z kompanii medycznej i batalionu medycznego w skład urządzeń logistycznych takich jak PRT, GER, itp.

Zapewnienie możliwości racjonalnego wykorzystania potencjału logistycznego należy rozumieć jako kompleks przedsięwzięć planistycznych i organizacyjnych realizowanych przez logistyczne organy kierowania w okresie przygotowania i w toku walki.

Terenowa infrastruktura logistyczna (materiałowa, techniczna, remontowa i medyczna) wykorzystywana jest w procesie wsparcia logistycznego w ramach współdziałania wojskowo - cywilnego.

Zapewnienie warunków do skutecznego prowadzenia walki przez dywizję, z logistycznego punktu widzenia, należy rozumieć jako zorganizowanie takiego systemu dostaw i usług dla walczących pododdziałów i oddziałów, który umożliwi im realizację zadań bojowych w nakazanych terminach i przy minimalnych stratach własnych.

Taka odpowiedzialność za zabezpieczenia logistyczne podejmowana jest aby zapewnić, że wojska będą zaopatrzone we wszystko czego potrzebują do wykonania zadania oraz, że będą odciążone od wszystkiego co przeszkadza im w procesie wykonywania zadania. Ważnym jest aby niezbędne zaopatrzenia i urządzenia pomocnicze były dostarczone w należytej ilości, we właściwym czasie, odpowiednim miejscu i w stanie użyteczności.

W obronie wybrzeża morskiego jednostki i urządzenia logistyczne DZ ugrupowuje się na zasadach podobnych jak w warunkach normalnych.
W pierwszym rzucie logistycznym działa bmed rozwijając DPO oraz część sił brem wchodzących w skład PRTech, GER i GE. W razie potrzeby do pierwszego rzutu logistycznego może zostać wydzielony transport z amunicją. W drugim rzucie logistycznym działa pozostała część batalionu zaopatrzenia rozwijając DPZ oraz brem rozwijający PZUS.

Oprócz zasadniczych rejonów rozmieszczenia jednostek i urządzeń logistycznych wyznacza się i przygotowuje rejony zapasowe.

Przemieszczanie oddziałów logistycznych w toku obrony uwarunkowane jest tymi samymi przyczynami co i w warunkach normalnych, z tym, że szczególną uwagę należy zwrócić na stworzenie warunków do swobodnego ich manewru wzdłuż wybrzeża. Zachodzi zatem potrzeba wyznaczenia, odpowiedniego przygotowania i utrzymania dróg dowozu i ewakuacji a zwłaszcza dróg rokadowych. Z tego względu może być wyznaczona większa ilość rokad (rokady zapasowe). Jeżeli dowóz i ewakuacja realizowane mają być częściowo transportem wodnym, to należy przygotować również drogi dojazdowe do portów i przystani wyładowczych.

Organizowanie obrony wybrzeża morskiego odbywać się będzie najczęściej bez styczności z przeciwnikiem co ułatwia oddziałom logistycznym przygotowanie się i wykonanie zadań logistycznych , a jednocześnie umożliwia wykonanie niezbędnych prac związanych z inżynieryjną rozbudową rejonu ich rozwinięcia.

Sposób organizowania zabezpieczenia logistycznego zależy przede wszystkim od: sytuacji bojowej i logistycznej, otrzymanego zadania, decyzji dowódcy i jego wytycznych dotyczących zadań logistycznych realizowanych przez szczebel nadrzędny, możliwości pododdziałów (oddziałów) i urządzeń logistycznych, terenowej infrastruktury logistycznej, a także warunków terenowych i klimatycznych. Obejmuje ono kompleks wzajemnie powiązanych przedsięwzięć, polegających na:

Przygotowanie oddziałów (pododdziałów) i urządzeń logistycznych do realizacji zadań zabezpieczenia 1ogistycznego w obronie wybrzeża morskiego polega na uzupełnieniu braków w stanie osobowym, uzbrojeniu i sprzęcie technicznym, odtworzeniu zużytych zapasów zaopatrzenia, wyewakuowaniu rannych i chorych z punktów medycznych oraz ewakuacji nadwyżkowego funduszu remontowego uzbrojenia i sprzętu z punktu zbiórki uszkodzonego sprzętu (PZUS).

Ugrupowanie i rozmieszczenie oddziałów (pododdziałów) logistycznych zależy przede wszystkim od rodzaju wykonywanego zadania oraz warunków terenowych i atmosferycznych. W obronie oddziały (pododdziały logistyczne są ugrupowane zwykle za drugimi rzutami, natomiast wydzielone siły i środki rozpoznania technicznego, ewakuacyjno-remontowe oraz medyczne rozmieszcza się za pierwszym rzutem ugrupowania bojowego. Oddziałom (pododdziałom) logistycznym wyznacza się główne i zapasowe rejony rozmieszczenia.

W obronie wybrzeża morskiego występuje pewna specyficzna cecha w ich rozmieszczeniu. Podstawową ich część rozmieszcza się w rejonie głównego wysiłku obrony, co umożliwia wykonanie manewru.

Pododdziały i urządzenia logistyczne ugrupowuje się w dwóch rzutach na różnych kierunkach obrony. W oddziałach i pododdziałach, które bronią oddzielnych odcinków wybrzeża morskiego, gromadzi się doraźne zapasy amunicji i środków inżynieryjno-saperskich oraz inne niezbędne środki zaopatrzenia. Rejony rozmieszczenia wybiera się w pobliżu dróg dowozu i ewakuacji, blisko źródeł wody, w terenie dogodnym do maskowania oraz obrony i ochrony, poza przewidywanym kierunkiem desantowania przeciwnika oraz z daleka od obiektów stanowiących opłacalne cele dla jego uderzeń. Najkorzystniej jest rozmieszczać je, wykorzystując infrastrukturę logistyczną.

Drogi dowozu i ewakuacji wyznacza się i przygotowuje, uwzględniając istniejącą sieć drogową - po uzgodnieniu między szefem sztabu, szefem logistyki i szefem saperów. Dla ułatwienia wykonania manewru z jednego kierunku na drugi wyznacza się jedną lub dwie drogi rokadowe, które powinny przebiegać na rubieży rozmieszczenia oddziałów i urządzeń logistycznych pierwszorzutowych oddziałów. Eksploatowane drogi dowozu i ewakuacji powinny być możliwie najkrótsze, łatwe do utrzymania oraz przebiegać w pobliżu rozwiniętych urządzeń logistycznych. Utrzymaniem ich w stanie przejezdności zajmują się oddziały saperów, natomiast regulacją ruchu na nich - pododdziały ochrony i regulacji ruchu.

Obronę i ochronę oddziałów (pododdziałów) i urządzeń logistycznych organizuje się i realizuje w celu zapobiegania uderzeniom przeciwnika lub zminimalizowania skutków tych uderzeń na system logistyczny dywizji (brygady).

ZASADY ZABEZPIECZENIA MATERIAŁOWEGO

Potrzeby materiałowe dywizji zmechanizowanej broniącej wybrzeża morskiego przed desantami przeciwnika mogą być znacznie wyższe niż w innych działaniach obronnych. Wynika to głównie z zdecydowanego charakteru działań przeciwnika oraz jego znacznej przewagi na kierunku desantowania.

W okresie organizowania obrony będzie miało miejsce przede wszystkim duże zużycie środków inżynieryjno - saperskich. Będą to głównie miny przeciwdesantowe i przeciwpancerne, materiały budowlane do urządzania schronów, materiały do budowy zapór fortyfikacyjnych oraz materiały wybuchowe do wykonywania niszczeń.

W toku obrony natomiast będzie miało miejsce bardzo duże zużycie amunicji i paliw płynnych. Ponadto mogą wystąpić znaczne straty w zapasach zaopatrzenia. Możliwość zdobycia przez przeciwnika, szczególnie w początkowym okresie obrony, przewagi powoduje, że na skutek jego uderzeń na dywizyjne drogi dowozu i ewakuacji mogą wystąpić przerwy w dowozie zaopatrzenia do brygad, pułków oraz samodzielnych batalionów. Dlatego też w okresie przygotowania obrony należy dążyć do zgromadzenia doraźnych zapasów zaopatrzenia, w tym szczególnie amunicji artyleryjskiej, czołgowej, do BWP, min oraz paliw.

Podstawowym źródłem zaopatrzenia dla dywizji będą polowe składy korpusu, a w okresie organizacji obrony dodatkowo wyznaczone składy stacjonarne lub stacje wyładowcze i zasoby miejscowe. Z zasobów miejscowych DZ będzie mogła wykorzystać przede wszystkim paliwa płynne, produkty żywnościowe i materiały budowlane.

W procesie dostarczania zaopatrzenia walczącym wojskom
w poszczególnych etapach obrony może zajść potrzeba ustalania priorytetów zaopatrywania. Mogą one dotyczyć zarówno rodzajów zaopatrzenia jak i terminów jego dowozu. Pierwszeństwo będą miały oddziały wykonujące główne zadanie, a także drugie rzuty lub odwody w czasie wykonywania kontrataków lub zwalczania desantów powietrznych wysadzonych przez przeciwnika na tyłach broniącej się dywizji.

Dostarczanie zaopatrzenia dla brygad pierwszego rzutu DZ odbywać się będzie z reguły transportem bzaop. Natomiast dostarczanie zaopatrzenia dla brygad drugiego rzutu dywizji będzie odbywało się ich transportem. Dominującym zatem sposobem dowozu zaopatrzenia będzie sposób „na siebie”. W przypadku organizowania obrony na głównym kierunku desantowania przeciwnika zaopatrzenie dla brygad, pułków i samodzielnych batalionów pierwszego rzutu dowożone będzie sposobem „od siebie”. W wypadku dużego zużycia amunicji (artyleryjskiej, moździerzowej, przeciwlotniczej) lub niemożności dokonania manewru zaopatrzeniem w dywizji, należy dążyć do pomijania pośrednich ogniw zaopatrywania i dostarczać te środki bezpośrednio na stanowiska ogniowe transportem przełożonego.

W przypadku przewidywanego dużego zużycia zaopatrzenia, zwłaszcza środków bojowych, przez poszczególne oddziały , należy dążyć do ich usamodzielnienia poprzez przydzielenie im zapasów doraźnych (przede wszystkim amunicji) wraz z transportem.

Uwzględniając możliwość powstania zakłóceń w procesie dostarczania zaopatrzenia do dywizji, koniecznym jest zachowanie w bzaop odpowiedniej rezerwy zaopatrzenia. W wypadku poważnych zakłóceń w ciągłości dowozu zaopatrzenia może zajść potrzeba zastosowania manewru materiałowego z kierunków pomocniczych (pasywnych) na kierunek głównego wysiłku obrony. Dlatego też w obronie wybrzeża szczególnie ważną rolę pełnią drogi rokadowe umożliwiające dokonanie tych manewrów. W rejonie obrony dywizji zazwyczaj wyznacza się i utrzymuje:

Ponadto, jeżeli rejon obrony dywizji jest przecięty rzeką, to na obu jej brzegach wyznacza się rokady umożliwiające manewr w razie zniszczenia przepraw na jednej z dróg.

Konieczność zachowania zdolności bojowej wojsk wymaga zapewnienia im ciągłego zasilania w techniczne środki bojowe i materiałowe.

Bezpośrednie zasilanie odbywa się z wykorzystaniem zapasów zaopatrzenia zgromadzonych bezpośrednio przy żołnierzu, przy sprzęcie oraz na środkach transportu pododdziałów i oddziałów logistyczny (zaopatrzenia).

Źródłami uzupełniania (odtwarzania) tych zapasów są:

Głównym źródłem zaopatrzenia dla brygady (pułku) są składy polowe rozwijane przez batalion zaopatrzenia dywizji oraz składy stacjonarne z zapasami taktycznymi, natomiast zasoby miejscowe są źródłami pomocniczymi.

Dla dywizji zasadniczymi źródłami zaopatrzenia są składy stacjonarne (wojskowe i cywilne), polowe składy korpusu (okręgu wojskowego) oraz stacje wyładowania (porty), gdzie może odbywać się odbiór środków bojowych i paliw.

Zaopatrywanie w .środki bojowe i materiałowe w warunkach prowadzenia obrony przeciwdesantowej wybrzeża morskiego będzie znacznie utrudnione. Oprócz zakłóceń spowodowanych oddziaływaniem przeciwnika, duży wpływ na płynność i terminowość dowozu zaopatrzenia ma długość dróg, które - ze względu na szerokość pasa obrony - będą znacznie dłuższe.

Aby więc przybliżyć źródła zaopatrzenia oddziałów, planuje się rozmieszczenie polowych składów dywizji (batalionu zaopatrzenia) w dwóch oddzielnych rejonach, co gwarantuje sprawne zaopatrzenie walczących wojsk.

Przewiduje się, że w obronie przeciwdesantowej wybrzeża morskiego zużycie amunicji, środków materiałowych i paliw będzie porównywalne ze zużyciem tych środków w warunkach prowadzenia przez dywizję obrony (przed przeciwnikiem nacierającym na lądzie) na głównym kierunku obrony korpusu.

Dlatego też należy zaplanować i zgromadzić zapasy doraźne bezpośrednio przy sprzęcie, na stanowiskach ogniowych i w pododdziałowych punktach zaopatrzenia. Należy także dążyć do niezwłocznego odtworzenia zapasów w transporcie batalionu, brygady (pułku).

W obronie przeciwdesantowej często będzie występować konieczność współdziałania organów logistycznych (w tym dywizji i brygady) z odpowiednimi organami marynarki wojennej, wojsk obrony terytorialnej, wojsk lotniczych i obrony powietrznej, a także z administracją państwową i terenową.

Współdziałanie może dotyczyć sposobu użycia środków materiałowych w stacjonarnych źródłach zaopatrzenia (znajdujących się w pasie obrony dywizji) oraz ich ewentualnej ewakuacji. W ramach tego współdziałania niezbędne jest określenie: sposobu ewakuacji i rozśrodkowania źródeł zaopatrzenia; sposobu korzystania z tych źródeł; zastępczych źródeł dla marynarki wojennej; priorytetów dostaw; sposobów wykorzystania cywilnej infrastruktury zaopatrzeniowej; możliwości manewru środkami bojowymi i materiałowymi; możliwości wykorzystania transportu morskiego i lotniczego (zwłaszcza śmigłowcowego).

Zrealizowanie tych przedsięwzięć wpłynie na ciągłość zaopatrywania i bezkolizyjne wykorzystanie środków bojowych i materiałowych znajdujących się w pasie działania dywizji.

ZASADY ZABEZPIECZENIA TECHNICZNEGO

W okresie organizowania obrony wybrzeża morskiego zakres wykonywanych przedsięwzięć zabezpieczenia technicznego DZ jest podobny do jego zakresu w działaniach obronnych prowadzonych w warunkach normalnych. Ponieważ okres ten może być stosunkowo długi , można więcej czasu poświęcić na obsługiwania techniczne oraz remonty UiSW. Do prac tych wykorzystywane będą obiekty infrastruktury remontowej terenu jak również świadczenia osobiste.

W toku działań obronnych należy liczyć się z dużymi stratami technicznymi w oddziałach broniących się na kierunkach desantu przeciwnika. Ponieważ wcześniejsze określenie tego kierunku jest bardzo trudne stąd istnieć będzie potrzeba pozostawienia zasadniczych sił i środków ewakuacyjnych w odwodzie. Podstawowym problemem będzie bowiem sprawna ewakuacja uszkodzonego UiSW z rejonów zagrożonych opanowaniem przez przeciwnika.

Remonty pierwszego stopnia UiSW wykonywane będą w PZUS brygad, a drugiego w PZUS dywizji rozwijanych przy wykorzystaniu terenowego (stacjonarnego) zaplecza remontowego wojska i gospodarki narodowej, a w razie ich braku na bazie etatowych środków systemu polowego.

Organizacja i realizacja zabezpieczenia technicznego będzie zależeć od warunków przejścia do obrony oraz miejsca zajmowanego w ugrupowaniu bojowym. Najbardziej prawdopodobne ·jest przechodzenie zawczasu do obrony wybrzeża. Będzie więc stosunkowo dużo czasu na realizację wszystkich przedsięwzięć zabezpieczenia technicznego w pełnym zakresie.

Główne zadania tego zabezpieczenia w obronie wybrzeża są identyczne jak w innych rodzajach działań bojowych. Można do nich zaliczyć zapewnienie utrzymania oraz odtwarzania zdolności technicznej uzbrojenia i sprzętu (a więc rozpoznanie techniczne, ewakuacja sprzętu uszkodzonego i ugrzęźniętego, remont uszkodzonego sprzętu, obsługiwanie techniczne).

Ogólna koncepcja zabezpieczenia technicznego polega na:

a) organizacji ewakuacji. W tych warunkach ewakuacja uszkodzonego sprzętu jest przedsięwzięciem trudnym, gdyż fundusz ewakuacyjny będzie pozostawać w całym (bardzo szerokim) pasie i na całej głębokości obrony, a siły i środki ewakuacyjne będą narażone na niszczenie przez przeciwnika w stopniu nie mniejszym niż sprzęt bojowy. Najpierw prowadzi się ewakuację sprzętu wymagającego niewielkiego remontu, na końcu tego, który musi być poddany remontowi głównemu. Sprzęt uszkodzony na pierwszej linii obrony w razie zagrożenia włamaniem się przeciwnika ewakuuje się wszystkimi środkami, wykorzystując również wozy bojowe pod osłoną drugiego rzutu. W razie konieczności ewakuację wozów bojowych osłania się ogniem artylerii
i moździerzy, a także zasłonami dymnymi. Sprzęt. który może przejąć przeciwnik, należy zniszczyć. Ewakuację uszkodzonego sprzętu prowadzą siły i środki wydzielone z batalionu, brygady lub dywizji;

b) organizacji remontu. W zależności od charakteru uszkodzeń i sytuacji bojowej uszkodzony sprzęt może być remontowany w rejonach rozwinięcia pododdziałów remontowych lub w miejscu uszkodzenia, co byłoby rozwiązaniem optymalnym. W wielu przypadkach będzie to jednak niemożliwe ze względu na:

Na organizację remontu wpływa również struktura organizacyjna pododdziałów remontowych oraz ich wyposażenie w ruchome środki remontowe. Obecnie pozwala ona na remont uzbrojenia i sprzętu w punkcie zbiórki uszkodzonego sprzętu - organizowanych od szczebla brygady (pułku) wzwyż.

W punkcie zbiórki uszkodzonego sprzętu jest możliwe zakończenie remontu, na przykład, uszkodzonego czołgu, gdyż są tam .środki remontowe i specjaliści różnych służb. Remont w punkcie uszkodzonego sprzętu ma jednak pewne wady:

Na poszczególnych szczeblach organizacyjnych wykonuje się remonty o zakresie dostosowanym do czasu dyspozycyjnego i możliwości technicznych danego pododdziału. Czas ten trudno jednak określić. Zależy on przede wszystkim od trwałości obrony. Podstawowymi kryteriami kwalifikacji uszkodzonego sprzętu do odpowiedniego remontu jest pracochłonność, wyrażona w roboczogodzinach, oraz czas na wykonanie remontu.

Duża skuteczność współczesnych środków rażenia pozwala przypuszczać, że na polu walk wystąpi najwięcej uszkodzeń kwalifikujących sprzęt przynajmniej do remontu średniego. W wojskach operacyjnych (na szczeblu taktycznym) może nastąpić więc tego deficyt możliwości remontowych.

Elementy infrastruktury technicznej będą wykorzystywane w punktach pomocy technicznej (PPT), w grupach ewakuacyjno-remontowych (GER) oraz w warsztatach zmilitaryzowanych (ZW ) - organizowanych już w okresie mobilizacji. Warsztaty zmilitaryzowane są ogniwem obsługowo-remontowym przeznaczonym do udzielania pomocy w odtwarzaniu sprawności technicznej wojsk operacyjnych w czasie przegrupowania oraz do utrzymania sprawności technicznej sprzętu jednostek stacjonujących (na stałe lub czasowo) w danym rejonie.

Zmilitaryzowane warsztaty garnizonowe (ZWG) organizuje się z obiektów określonych kompanii remontowych oddziałów, a zmilitaryzowane warsztaty rejonowe (ZWR) - z obiektów batalionów remontowych. Do ich zadań należy: wykonywanie remontów bieżących (w zmilitaryzowanych warsztatach rejonowych - również remontów średnich niektórych rodzajów sprzętu) uzbrojenia i sprzętu technicznego; udzielanie pomocy technicznej przegrupowującym się wojskom; ewakuacja uszkodzonego uzbrojenia i sprzętu technicznego; wykonywanie innych prac związanych z utrzymaniem sprawnego technicznie sprzętu jednostek znajdujących się w garnizonie.

Do realizacji tych zadań zmilitaryzowane warsztaty wykorzystują stacjonarną bazę remontową. Sprzęt niesprawny jest dostarczony do nich siłami i środkami wojsk. Ewakuacji uszkodzonego sprzętu mogą dokonywać również warsztaty zmilitaryzowane, własnymi siłami i środkami. Sprzęt do remontu przekazuje się wraz z załogą (obsługą).

Głównym zadaniem punktu pomocy technicznej jest zabezpieczenie techniczne przegrupowujących się wojsk. Po przegrupowaniu jednostek w rejony operacyjnego rozwinięcia do obrony będą mogły przyjąć rolę ruchomych grup remontowych.

ZASADY ZABEZPIECZENIA MEDYCZNEGO

Specyfika zabezpieczenia medycznego wojsk podczas obrony wybrzeża morskiego wynikać będzie z dużej szerokości i głębokości organizowanej obrony. Duże natężenie walk obronnych na kierunku desantowania oraz szeroki pas obrony dywizji utrudniają wyszukiwanie rannych i chorych z pola walki oraz ewakuację do punktów medycznych. Poważnym problemem będzie również organizacja i realizacja przedsięwzięć sanitarnohigienicznych i przeciw-epidemicznych.

Zabezpieczenie medyczne wojsk w obronie wybrzeża ma na celu utrzymanie dobrego stanu zdrowia żołnierzy, opiekę nad rannymi i chorymi oraz ich leczenie. Obejmuje ono przedsięwzięcia profilaktyki zdrowotnej, leczniczo-ewakuacyjnej, sanitarnohigienicznej i przeciwepidemiologicznej (oraz ochronę sanitarną żołnierzy przed skutkami użycia broni masowego rażenia), a także zaopatrywanie w sprzęt i materiały medyczne.

Organizacja zabezpieczenia medycznego wojsk w obronie wybrzeża odbywa się w specyficznych warunkach, na co składa się:

Głównymi przyczynami strat będą: oddziaływanie środków rażenia przeciwnika; skażenie toksycznymi środkami przemysłowymi, uwolnionymi na skutek zniszczenia zakładów przemysłowych (chlor, amoniak, dwutlenek siarki, dwusiarczek węgla); pożary; zatopienia.

Ze względu na pozostawianie wojsk przez dłuższy czas w rejonie obrony, a także z powodu zniszczeń infrastruktury komunalnej (np. wodociągów), może pogorszyć się stan sanitarno-higieniczny wojsk i ludności cywilnej. Istnieje również możliwość zakażenia zbiorników i ujęć wodnych, co może spowodować zagrożenie epidemii. W strukturze strat mogą dominować straty kombinowane z przewagą oparzeń oraz ciężkich zranień wielomiejscowych i wielonarządowych powikłanych wstrząsem.

Zadania leczniczo-ewakuacyjne służby zdrowia szczebla taktycznego realizują organiczne oddziałów i pododdziały medyczne (plutony, kompanie i bataliony medyczne). W razie potrzeby mogą ją wspierać oddziały i pododdziały przeznaczone do udzielenia pomocy medycznej i ewakuacji z wyższego szczebla.

Na służbie zdrowia szczebla taktycznego spoczywa odpowiedzialność za udzielanie pomocy medycznej podstawowej i kwalifikowanej oraz za krótkotrwałą hospitalizację rannych z przeciwwskazaniami do ewakuacji, ponadto ich ewakuacja do szpitali stacjonarnych. Ewakuację prowadzi się także z wykorzystaniem transportu sanitarnego będącego w dyspozycji szczebla operacyjnego.

Leczenie specjalistyczne i rehabilitację prowadzą stacjonarne szpitale wojskowe i cywilne rozmieszczone na obszarze okręgu wojskowego.

Zaopatrywanie w środki i materiały medyczne należy do rejonowych baz zaopatrzenia (RBZ), tworzonych w każdym szpitalu. W bazach tych są przechowywane środki materiałowe zaopatrzenia bojowego dla służby zdrowia oddziałów dywizji i innych jednostek medycznych.

Zaopatrzeniem w krew konserwową zajmują się wojewódzkie stacje krwiodawstwa (w ramach rezerw wydzielonych dla wojska), a także stacje krwiodawstwa szpitali wojskowych.

WNIOSKI

1. Jednostki logistyczne dzieli się na części i ugrupowuje stosownie do przyjętego ugrupowania wojsk.

2. Zasadniczą część sił i środków logistycznych rozmieszcza się w odwodzie uwzględniając możliwość szybkiego manewru siłami i środkami.

3. Do rozmieszczenia jednostek i urządzeń logistycznych wykorzystuje się obiekty terenowe znajdujące się w obrębie baz i portów morskich.

4. W oddziałach i ZT gromadzi się dodatkowe zapasy środków bojowych i materiałowych z wydzieleniem rezerwy ( najczęściej na rozkaz dowódcy).

5. W realizacji zadań uwzględnia się współdziałanie z organami logistycznymi MW.

6. Szczególną uwagę należy zwrócić na ochronę i obronę jednostek i urządzeń logistycznych.

Lp.

Czas

(min)

Treść zagadnienia

Wskazówki metodyczne

4.

3

Zakończenie zajęć

Dokonuję podsumowania.

Przypominam syntetycznie zebrane zasady zabezpieczenia logistycznego dywizji w obronie wybrzeża morskiego.

Udzielam odpowiedzi na zgłoszone wątpliwości i zadane pytania.

0x08 graphic
Załączniki - prezentacja komputerowa na 38 slajdach.

1

Str. 5/14

Str. 1/14

OPRACOWAŁ:

ppłk mgr inż. Jan DZIEDZIC


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
7
7
7
7
STR6 7
Badania na zawartość? 7
str6 7
7
7
7
7
7
7
7
(7)
7
7
7
cw 7?danie ukladow regulacji dwupolozeniowej
7?ch młodego słuchacza generacja Millenium

więcej podobnych podstron