Baird T. Spalding

„życie i nauka mistrzów Dalekiego Wschodu”

tomy I-V

Tytuł oryginału:

„LIFE AND TEACHINGS OF THE MASTER OF THE FAR EAST”

© De Vorss & Co.

For the Polish edition

© mefis 1994

Gdańsk 1999, wydanie I

Baird T. Spalding, którego nazwisko stało się legendą w kręgach metafizyków pierwszej polowy dwudziestego wieku, odegrał przełomową rolę w przedstawianiu zachodniemu światu dalekowschodnich mistrzów, czyli starszych braci, wytyczających szlaki i służących za przewodników po krętej ścieżce przeznaczenia rodzaju ludzkiego. Niezliczona ilość listów, wciąż napływających z całego świata, świadczy o niezwykłej pomocy, jaką stanowi dla każdego człowieka głębokie przesłanie niniejszego dzieła.

Zawartość poszczególnych tomów:

Tom I

Poznajemy mistrza Emila.

Wizyta w Świątyni Milczenia.

Gwiezdny plan.

Stąpanie po wodzie.

Wizyta w Świątyni Uzdrowień.

Emil opowiada o Ameryce.

Człowiek śniegu z Himalajów.

Nowe światło z nauk Jezusa.

Tom II

Wizyta w świątyni Wielkiego Krzyża Tau.

Spotkanie z mistrzem Jezusem.

Jezus opowiada o istocie piekła i naturze Boga.

Tajemnica wibracji myślowych.

Jezus nakarmia rzesze.

Relacja z doświadczenia uzdrowienia.

Jezus i Budda odwiedzają grupę.

Tom III

Jeden z mistrzów opowiada o chrystusowej świadomości.

Natura energii kosmicznej.

Stworzenie światów i planet.

Podróż do Lhasy.

Wizyta w świątyni Pora-tat-Sanga.

Wyjaśnienie tajemnicy lewitacji.

Wątpiący staje się wyznawcą istnienia Jezusa.

Tom IV

Materiał tego tomu został wcześniej zaprezentowany jako „Lekcje z podróży indyjskiej". Każdy rozdział zawiera tekst do nauki, może również służyć jako przewodnik dla nauczycieli, rozwijający i pozwalający głębiej interpretować zawarte w dziele nauki.

Obejmuje między innymi tematy:

Białe Bractwo.

Pierwszy umysł.

Podstawy nadchodzących zmian w organizacji społeczeństwa - Prana.

Tom V

Materiał skompilowany z wykładów wygłoszonych przez B.T.Spaldinga w Kalifornii przez ostatnie dwa lata jego życia. Zawiera również notę biograficzną.

Przykładowe tematy:

Projekcja przeszłości.

Czy Bóg istnieje.

Boski wzór.

Realność.

Życie wieczne.

Zasada wynagradzania.

TOM 1

PRZEDMOWA

Przystępując do opisania „Życia i nauki mistrzów Dalekiego Wschodu" muszę na wstępie zaznaczyć, że byłem jednym z członków jedenastoosobowej ekspedycji naukowej, która w roku 1894 odwiedziła Daleki Wschód. Tam właśnie zetknęliśmy się z wielkimi nauczycielami z gór himalajskich. Przez trzy i pół roku korzystaliśmy z ich pomocy w tłumaczeniu starożytnej kroniki oraz w badaniach, i z ułatwień w ciągu naszych z nimi doświadczeń. Pozwolili nam obserwować swe życie z bliska, dając w ten sposób możność naocznego przekonania się o ich rzeczywiście skutecznej pracy przy wykonywaniu Wielkiego Prawa, które swoją wiedzą demonstrowali.

Przekłady kroniki i rękopisy nasze, zawierające opis przebiegu doświadczeń z nimi, zostały zachowane. Osobiście wyznawałem wówczas zapatrywanie, że świat nie jest jeszcze przygotowany do przyjęcia tego posłannictwa. Będąc jednak niezależnym członkiem wspomnianej na wstępie wyprawy, obecnie publikuję moje ówczesne zapiski pod tytułem „Życie i nauka mistrzów Dalekiego Wschodu", pozostawiając przyjęcie lub ich odrzucenie, swobodnemu uznaniu samych czytelników.

Książka ta zawiera opis pierwszego roku doświadczeń i obserwacji, dokonanych w czasie pobytu wśród mistrzów, także niektórych ich przemówień i wykładów, na których stenografowanie wyrazili zgodę. Mistrzowie ci uznają np., że Budda przedstawia drogę ku światłości, lecz podkreślają wyraźnie, że tylko Chrystus jest prawdziwą światłością, czyli poszukiwanym przez nas stanem świadomości, czyli świadomości chrystusowej.

Baird T. Spalding

***

W ostatnich latach ukazało się wiele książek z dziedziny zagadnień duchowych. Zjawisku temu towarzyszy obserwowane od pewnego czasu budzenie się zainteresowania wielkimi nauczycielami ludzkości, i poszukiwanie u nich prawdy. To właśnie skłania mnie do opublikowania wyników doświadczeń, przeprowadzonych podczas wspomnianej już na wstępie ekspedycji naukowej i pobytu wśród mistrzów Dalekiego Wschodu.

W zapisach moich nie będzie mowy o jakimś nowym kulcie religijnym, lecz jedynie zostaną streszczone podstawowe prawdy, na których się opiera nauka mistrzów.

Chcąc jednak uwiarygodnić prawdziwość tych zapisów, potrzeba było prawie tyle czasu, ile go poświęcono na odbycie ekspedycji i całej związanej z tym pracy doświadczalnej, gdyż z uwagi na przebywanie mistrzów na bardzo rozległym terytorium, nasze metafizyczne badania obejmują wielką część Indii, Tybetu, Chin i Persji.

Jak już wspomniałem na wstępie, ekspedycja nasza składała się z jedenastu doświadczonych naukowców, którym większa część życia upłynęła dotychczas na pracy badawczej i dociekaniach naukowych. Nie było więc zwyczajem żadnego z nas przyjmowanie czegokolwiek na wiarę, co by nie zostało sprawdzone i stwierdzone naukowo. Przybyliśmy do Indii nastawieni sceptycznie, powróciliśmy natomiast niejako nawróceni i na tyle głęboko przekonani, że trzech z nas zdecydowało się pozostać wśród mistrzów dotąd, dopóki nie przyswoją sobie całkowicie ich nauki, i nie posiądą możności praktycznego stosowania takiej wiedzy i życia, jakie praktykują mistrzowie.

Świadomie nie podaję tu prawdziwych imion, ponieważ ci, którzy byli przedmiotem naszych badań i pomagali nam przezwyciężać kilkuletnie trudy uciążliwej ekspedycji - nie wyrazili na to zgody. Stąd też w publikowanych obecnie zapiskach ograniczam się jedynie do podania faktów, w opisie chronologicznym, oddając możliwie dosłownie odbyte rozmowy oraz cały przebieg owej ekspedycji.

Jednym z warunków przed przystąpieniem do naszych doświadczeń było wzajemne porozumienie, że dopóki nie zagłębimy się gruntownie w naszej pracy, będziemy początkowo przyjmować wszystkie zaobserwowane fakty, słuchać nauki mistrzów, obserwując ich codzienne życie i nie żądając w związku z tym żadnych wyjaśnień. Mieliśmy po prostu towarzyszyć mistrzom, wiodąc swobodnie swój zwykły tryb życia. Mogliśmy przebywać w ich towarzystwie bez ograniczenia czasu, zadawać dowolne pytania i zgłębiać to, cośmy widzieli, w celu wyrobienia sobie własnego, indywidualnego sądu - i zgodnie z tym ostatecznie kwalifikować obserwowane zjawiska jako fakty bądź też je odrzucać. Nikt nie usiłował w żaden sposób wpłynąć na nasz sąd, ale przeciwnie: stale podkreślano, że jeżeli czujemy, iż nie jesteśmy o czymś całkowicie przekonani, to bynajmniej nie życzą sobie byśmy dawali wiarę temu, co widzimy. Stąd też i ja zamierzam na tym miejscu jedynie przedstawić czytelnikowi owe fakty, i proszę o zaakceptowanie lub odrzucenie ich zgodnie z osobistym poglądem.

Przebywaliśmy w Indiach już około dwóch lat, prowadząc zwykłe naukowe badania, kiedy spotkałem jednego z mistrzów, którego nazywam w tych zapiskach Emilem. Idąc pewnego razu ulicą miasta, stanowiącego podówczas siedzibę naszej ekspedycji, zwróciłem uwagę na tłum, skupiający się z zainteresowaniem wokoło jakiegoś magika czy fakira, którego widok był zresztą w tym kraju całkiem powsze­dnim zjawiskiem. Zatrzymałem się i zauważyłem obok siebie mężczyznę w średnim wieku, należącego jak widać, do zupełnie innej kasty niż wszyscy obecni tam. Człowiek ów spojrzał na mnie i zapytał, czy dawno mieszkam w Indiach. Odpowiedziałem, że około dwóch lat

- A czy pan jest Anglikiem?

- Nie. Amerykaninem - odrzekłem.

Byłem tym bardzo zainteresowany, a zarazem zdziwiony spotkaniem kogoś mówiącego po angielsku. Spytałem wówczas, co myśli o odbywającym się przed nami widowisku.

- O, to całkiem zwykłe zjawisko w Indiach - odpowiedział. Ludzi tych zwą fakirami, magikami lub hipnotyzerami. Zasługują na wszystkie nazwy, lecz przed nimi ukryty jest głęboki duchowy sens - a który odczytują tylko nieliczni - i nie ulega wątpliwości, ze kiedyś wyłoni się z tego dobro. Jest to oczywiście tylko cień tej rzeczy, z której dane zjawisko wynikło. Spowodowało mnóstwo różnych komentarzy i objawień, lecz jak się okazało - nie poznano sedna problemu, gdyż pod tym wszystkim niewątpliwie ukryta jest prawda.

Na tym rozstaliśmy się i w ciągu następnych czterech miesięcy widywałem go tylko sporadycznie. W tym czasie absorbowało nas wszystkich pewne zagadnienie, sprawiające nam spory kłopot. Po kilku dniach, gdy znowu spotkałem Emila, dopytywał się troskliwie o przyczynę moich niepokojów, a potem zaczął mówić o trapiącym nas zagadnieniu. Byłem tym zdumiony, gdyż wiedziałem, że żaden z nas nie rozmawiał na ten temat z nikim poza naszym niewielkim gronem osób uczestniczących w ekspedycji. Emil, jak widać był tak dalece świadom stanu rzeczy, iż wyczułem, że sprawa nasza była mu dokładnie znana. Toteż nie upatrywałem niczego niestosownego w tym, by wspólnie zastanowić się nad nią, i rozmawiałem już z nim o tym otwarcie. Powiedział mi wówczas, że sprawę tę zna w zupełności i postara się nam pomóc. Nim upłynęły dwa dni wszystko się wyjaśniło, a z nękającej nas kwestii nie pozostało ani śladu. Byliśmy wprawdzie bardzo zdziwieni, lecz wkrótce przestało nas to interesować i zupełnie o tym zapomnieliśmy. Później zaczęły wynikać inne problemy, i weszło u mnie w przyzwyczajenie, by dla ich omawiania udawać się zawsze do Emila. I za każdym razem, gdy tylko zostały rozważone wspólnie z nim, wątpliwości nasze natychmiast znikały.

Koledzy moi również spotykali się z Emilem i rozmawiali z nim, lecz ja niewiele im o nim wyjawiałem. W tym czasie przeczytałem sporą liczbę przełożonych z hinduskiego języka książek wybranych w tym celu przez Emila, i byłem głęboko przekonany, że jest jednym z adeptów wiedzy tajemnej. Zainteresowanie moje jego osobą wzrastało z każdym dniem.

Pewnego razu, gdy spacerowaliśmy po polu, Emil wskazał na gołębia krążącego nad naszymi głowami i powiedział, że ptak szuka właśnie jego. Stanął wtedy nieruchomo z wysuniętą dłonią, a już po chwili gołąb usiadł na niej. Jak się okazało ptak spełniał polecenie brata Emila, przebywającego na północy. Współpracujący z Emilem brat nie przybył do miejsca dogodnego do bezpośredniego skomunikowania się z nim, i dlatego wybrał taki właśnie sposób. Później przekonaliśmy się, że mistrzowie mogą porozumiewać się ze sobą momentalnie drogą myślową, co nazywają wykorzystywaniem energii znacznie czulszej niż elektryczność, czy telegraf.

Nagabywany przeze mnie, Emil potwierdził, że potrafi przywoływać do siebie ptaki, a także kierować ich lotem; nawet drzewa i kwiaty chyliły się ku niemu, a dzikie zwierzęta podchodziły doń bez lęku. Pewnego razu np. pogodził dwa szakale, staczające ze sobą walkę nad trupem zabitego i pożeranego przez nie małego zwierzątka. Kiedy podszedł do nich, natychmiast przestały walczyć i z pełnym zaufaniem położyły swe łby na wyciągniętych przez niego dłoniach, a potem już spożywały swój pokarm w zupełnej zgodzie. Emil dał mi nawet potrzymać jedno z tych dzikich zwierząt. Powiedział wówczas do mnie:

- To "ja", które zdolne jest - jak pan widzi - powodować takie rzeczy, nie jest śmiertelne. Jest ono prawdziwe i głębsze: jest właśnie tym, co wy określacie mianem Boga. To Bóg w głębi mnie - Bóg Wszechmocny, działający przeze mnie: tylko On może czynić takie rzeczy. Sam z siebie swym śmiertelnym ja" - nie potrafię nic uczynić. Tylko wtedy, gdy pozbywam się całkowicie swego zewnętrznego Ja" i pozostawiam je za sobą jako przemijające - moje boskie "jam jest" może wyrażać i tworzyć, pozwalając wielkiej miłości boskiej wstąpić we mnie, tak iż mogę wówczas czynić to, co pan widział. Kiedy i wy będziecie potrafili zlewać ze siebie na wszystkie rzeczy boską miłość - wtedy nic nie będzie dla was groźne i żadne zło nie będzie miało do was dostępu.

W ciągu tego czasu Emil pouczał mnie każdego dnia. Nierzadko zjawiał się nagle w moim pokoju nawet wówczas, gdy mając zamiar udać się na spoczynek najdokładniej zamykałem drzwi. Z początku jego niespodziewane wizyty niepokoiły mnie, lecz wkrótce zrozumiałem, że było to dla niego rzeczą całkiem zwykłą. Przyzwyczaiłem się później do jego sposobu odwiedzin i nie zamykałem już drzwi, by mógł swobodnie wchodzić i wychodzić, kiedy zechce. Zauważyłem, że taki dowód zaufania był przez Emila aprobowany. Nie mogłem jeszcze tylko zrozumieć ani przyswoić sobie wszystkich jego nauk, tak samo jak nie byłem jeszcze w tym czasie zdolny do przyswojenia wszystkiego, co widziałem podczas pobytu na Wschodzie. Potrzebne były całe lata rozmyślań, by uświadomić sobie głęboki duchowy sens życia tych ludzi. Nie pysznią się swą pracą, lecz wykonują ją z dziecinną radością i prostotą. Znając dogłębnie ochraniającą moc miłości stosują ją wytrwale, tak że cała przyroda kocha ich i przyjaźni się z nimi. Tysiące zwykłych ludzi ginie corocznie, np. od żądeł żmij i pazurów dzikich zwierząt, a tymczasem mistrzowie tak dalece rozwinęli w sobie moc miłości, że zarówno żmije, jak i inne dzikie zwierzęta nie czynią im żadnej krzywdy. Czasami mistrzowie przebywają w najbardziej niedostępnych dżunglach, a niekiedy nawet pozostawiają swoje ciała w pobliżu wsi, by w ten sposób chronić wsie od napaści dzikich zwierząt - wówczas żadna krzywda nie może spotkać ani wsi, ani też pozostawionych na straży ciał. Jeżeli zachodzi potrzeba przechodzą swobodnie po wodzie lub przez największy ogień, podróżują niewidzialnie i czynią wiele innych rzeczy, na które zwykliśmy patrzeć jak na prawdziwe cuda, dostępne tylko tym, którzy - według powszechnego sądu - posiadają w pewnym stopniu nadprzyrodzoną moc.

Uderza podobieństwo codziennego trybu życia i nauki mistrzów do życia Jezusa z Nazaretu. Uważa się np. za rzecz niemożliwą uzyskiwanie codziennego pożywienia wprost z kosmicznej przestrzeni, przezwyciężenie śmierci i czynienie rozlicznych, tak zwanych cudów, jakich dokonał Jezus, przebywając na Ziemi. Mistrzowie zaś dają dowód, że wszystko to stanowi ich powszednie życie. Oto we wszystkie niezbędne dla codziennych potrzeb środki, łącznie z pożywieniem, odzieżą i pieniędzmi zaopatrują się wprost z przestrzeni, a śmierć przezwyciężyli tak skutecznie, że wielu z nich żyje już ponad pięćset lat, co zresztą potwierdzają także ich dokumenty. W Indiach istnieje stosunkowo niewielu mistrzów, wszystkie zaś tamtejsze kulty są wyraźnymi odgałęzieniami ich nauki. Liczba mistrzów jest tak dalece ograniczona, że tylko bardzo nieliczni mogą zostać dopuszczeni, aby obcować z nimi w ich widzialnej postaci - natomiast w świecie niewidzialnym mogą oni dosięgać niemal nieograniczonej liczby, a wielkie dzieło ich życia polega na przenikaniu i niewidzialnym pomaganiu tym wszystkim, którzy gotowi są do przyjęcia ich nauki.

Otrzymane od Emila nauki stały się niejako podwaliną tej badawczej pracy, którą przedsięwzięliśmy w wiele lat później, czyli podczas trzeciej naszej wyprawy do Indii. Wówczas już bez przerwy żyliśmy z mistrzami w ciągu trzech i pół roku, podróżując z nimi przez całe Indie, Tybet, Chiny i Persję, obserwując przy tym ich codzienne życie, i pracę.

***

Nieliczna grupa naszej ekspedycji, przedsięwziętej w celu badań metafizycznych, zebrała się w Potalu, jako punkcie odprawy. Była to niewielka wieś położona na odległej prowincji w Północnych Indiach. Napisałem do Emila, zawiadamiając go o przyjeździe, lecz nie wspomniałem ani o celu naszej podróży, ani też o liczebności członków ekspedycji. Ku wielkiemu jednak naszemu zdziwieniu zastaliśmy wszystko przygotowane dla całej grupy, a Emil i jego współtowarzysze znali doskonale wszystkie nasze plany. W czasie pobytu naszego w Południowych Indiach Emil wyświadczył nam wprost nieprawdopodobne usługi, natomiast usług i pomocy doznanych od niego tym razem nie dałoby się po prostu opisać. Jemu i tym przedziwnym Duszom, z którymi spotykaliśmy się w czasie ekspedycji, przypisuję powodzenie całej naszej wyprawy. Do Potalu przybyliśmy późnym wieczorem 22 grudnia 1894 roku i dowiedzieliśmy się, że w dalszą podróż mamy wyruszyć rano w sam dzień Bożego Narodzenia. Podróż ta stała się najpamiętniejszą ze wszystkich wypraw całego naszego życia. Nigdy nie zapomnę tych słów, z jakimi Emil zwrócił się do nas tego ranka. Były one wypowie­dziane przepięknym angielskim językiem, mimo iż mówca ani nie otrzymał angielskiego wychowania, ani też nie wyjeżdżał poza granice Dalekiego Wschodu. Słowa Emila były następujące:

- Dziś mamy dzień Bożego Narodzenia. Dla was oznacza to dzień, w którym się narodził Jezus z Nazaretu, czyli Chrystus. W chwili tej zapewne przychodzi wam na myśl, że został posłany na Ziemię, by odkupić ludzkość z grzechów - a więc dla was Jezus uosabia wielkiego pośrednika pomiędzy wami a Bogiem. Stąd też wzywacie zazwyczaj Jezusa jako owego pośrednika pomiędzy wami a waszym Bogiem, którego uważacie za Boga groźnego i zagniewanego, przebywającego w miejscu zwanym przez was niebem, usytuowanym nie wiadomo gdzie - aczkolwiek myślę, że to tylko w świadomości ludzkiej mniemacie, że możecie mieć dostęp do Boga tylko za pośrednictwem Jego mniej surowego, ale wielkiego, szlachetnego i bardziej kochającego syna. Nazywacie go błogosławionym, i przyjście jego na świat obchodzicie właśnie dziś.

Dla nas dzień ten ma daleko większe znaczenie: oznacza, nie tylko przyjście na świat Jezusa Chrystusa, lecz symbolizuje zarazem narodziny Chrystusa w każdej ludzkiej świadomości. Dzień Bożego Narodzenia oznacza dla nas narodzenie się wielkiego mistrza oswobodziciela ludzkości z materialnych więzów i ograniczeń. W naszym rozumieniu ta wielka dusza przyszła na Ziemię po to, by pokazać nam pełniej drogę do rzeczywistego Boga - jedynego, wszechmocnego i wszechwiedzącego - by pokazać nam, że Bóg jest wszechmądrością, wszechdobrocią, wszystką prawdą i wszystkim we wszystkim. Wielki ten mistrz, który w dniu dzisiejszym przyszedł na świat, został posłany w tym celu, by jak najpełniej dowieść nam, iż Bóg nie tylko nie przebywa gdzieś poza nami, lecz że właśnie przebywa z nami i w nas; że nigdy nie był i nie może być oddzielony od nas lub od któregokolwiek ze Swych stworzeń; że jest zawsze sprawiedliwym i kochającym Ojcem. Jest On wszystkim; wie o każdej rzeczy, wie wszystko i Sam jest całą Prawdą. Gdybym nawet posiadł zrozumienie wszystkich ludzi, także wtedy byłoby ponad moje siły wyrażenie wam choćby w skromnej mierze tego wszystkiego, co te święte narodziny oznaczają dla nas.

Żywimy przekonanie i mamy nadzieję, że wraz z nami zrozumiecie, iż ten wielki mistrz przyszedł do nas po to, byśmy mogli mieć pełniejsze rozumienie życia tu na Ziemi, że wszystkie śmiertelne ograniczenia zostały stworzone przez człowieka, i nie mogą być inaczej tłumaczone. Wierzymy niezłomnie, że ten największy ze wszystkich nauczycieli przyszedł po to, by pełniej dowieść nam, iż Chrystus przebywający w nim, przez którego czynił owe wszechpotężne dzieła - jest tym samym Chrystusem, przebywającym w nas - we mnie i w całej ludzkości; że stosując jego nauki możemy również czynić to, co czynił on, i większe jeszcze dzieła. Wierzymy, że Chrystus przyszedł po to, by pokazać nam, że jedynie Bóg jest wielką i jedyną przyczyną wszystkich rzeczy - że jest On Wszystkością.

Słyszeliście, być może o tym, że utrzymujemy, iż pierwsze nauki Jezus uzyskał pośród nas. Możliwe, iż niektórzy z was wierzą w to. Niech i tak będzie. Czyż zresztą, nie wszystko jedno, czy przyszedł z naszej sfery, czy też jako bezpośrednie objawienie Boga - jedynego źródła wszystkich rzeczywiście istniejących rzeczy? Jeśli bowiem idea umysłu Boga została przyswojona przez jednego człowieka i przejawiona przez niego drogą wypowiedzianego słowa, to czyż nie mogą poszczególni lub wszyscy ludzie przyswoić znowu tej myśli z wszechświata? Z tego, iż jeden przyswoił sobie daną ideę i wyjawił ją innym wynika, że stanowi ona jego nieodłączną własność - albowiem gdyby ją przyswoił i zatrzymał, to skądże mogłaby być znowu otrzymana? Lecz by jednak móc otrzymać więcej, musimy oddawać nieustannie to, cośmy sami posiedli. Gdybyśmy zatrzymali dla siebie to, co dajemy, wówczas nastąpił by zastój i stalibyśmy się podobni do koła poruszanego przez wodę, które nagle samowolnie zaczyna zatrzymywać spadający nań strumień, stając się wkrótce obezwładnione przez tę samą unieruchomioną wodę. Tylko wówczas, gdy woda może bez przeszkód przepływać przez koło, ma znaczenie dla wytwarzania siły poruszającej koło. To samo dzieje się z człowiekiem. Kiedy obcuje z ideami Boga musi wysyłać je od siebie, by inni mogli z nich korzystać; musi pozwolić wszystkim czynić to, co sam czyni, by wszyscy mogli wzrastać i się rozwijać.

Według mego zdania wszystko przyszło do Jezusa jako bezpośrednie objawienie od Boga, tak jak niewątpliwie przyszło i do wszystkich naszych wielkich nauczycieli. Albowiem - czyż nie pochodzi wszystko od Boga? I to, co potrafi jedna ludzka istota, potrafią także wszyscy. Wiemy, że nadejdzie czas, kiedy się przekonacie, iż Bóg gotów jest i pragnie objawić Siebie wszystkim ludziom, tak jak objawił się Jezusowi i innym. Wszystko, co powinniśmy czynić, to pragnąć Go przyjąć. Wierzymy czystością serca, że wszyscy ludzie zostali stworzeni jednakowymi i stanowią jedność człowieczeństwa; że owe potężne dzieła czynione przez Jezusa mogą być i będą czynione przez wszystkich. Przekonacie się także, że w dziełach tych nie ma nic tajemniczego.

Tajemniczość zawarta jest tylko w śmiertelnym ludzkim pojęciu o nich. Rozumiemy doskonale, że przybyliście do nas z umysłami mniej lub bardziej nastawionymi sceptycznie. Żywimy nadzieję, że pozostaniecie tu, by widzieć nas takimi, jakimi jesteśmy w rzeczywistości. Co się zaś tyczy naszej pracy i osiągniętych wyników, to pozostawiamy wam całkowitą swobodę - aprobowania lub odrzucenia ich, według waszego uznania.

***

Wyruszyliśmy do Asmah - jeszcze mniejszej wioski, oddalonej około dziewięćdziesiąt mil. Emil wyznaczył dwóch młodych mężczyzn, mających towarzyszyć nam w podróży. Obaj prezentowali się jako wybitnie piękne hinduskie typy. Im powierzono pieczę nad całą naszą wyprawą. Dzięki absolutnej swobodzie i zrównoważeniu, z jakim wypełniali swoje zadania, ekspedycja ta przewyższała swoją doskonałą organizacją wszystkie nasze poprzednie wyprawy. Dla łatwiejszego odróżnienia będę ich nazywał w dalszym ciągu Jastem (czyt. Dżastem) i Neprow'em (czyt. Niprowem). Emil był jednym z tych, którzy przyjęli nas i troszczyli się o nas w tej wsi, skąd wyruszyliśmy. Był też znacznie starszy od tamtych dwóch. Dżast stanowił niejako władzę wykonawczą w naszej wyprawie, podczas gdy Niprow był jego pomocnikiem i czuwał nad prawidłowością wykonywania wszystkich poleceń.

Odprawiając nas, Emil udzielił nam kilku wskazówek i powiedział:

- Wyruszycie w drogę z tymi dwoma mężczyznami - Dżastem i Niprowem - którzy będą wam towarzyszyć. Ja zatrzymam się tutaj przez pewien czas, gdyż do następnego punktu postoju, odległego około dziewięćdziesięciu mil, podróż wasza potrwa około pięciu dni. Nie potrzebuję tyle czasu na przebycie tej odległości i się zjawię tam, by was powitać. Chciałbym jednak prosić was o pozostawienie tutaj jednego z członków waszej grupy w celu czynienia obserwacji i notowania, jeżeli się zdarzy cokolwiek interesującego was. W ten sposób zaoszczędzimy czas, a wasz współtowarzysz będzie mógł się połączyć z ekspedycją po dziesięciu dniach.

Wyraziliśmy zgodę i wyruszyliśmy ze wsi w towarzystwie Dżasta i Niprowa, których pieczy powierzona została cała wyprawa i, muszę przyznać, że niepodobna nawet wyobrazić sobie bardziej doskonałej organizacji wyprawy. Każdy jej szczegół był doprowadzony do perfekcji i zgodności z ogólną Unią, z rytmem i harmonią muzyczną, i stan taki utrzymywany był w ciągu całej naszej wyprawy, trwającej trzy i pół roku.

Wypadałoby mi tu choć parę słów wtrącić o wrażeniach, jakie na mnie wywarli Dżast i Niprow. Pierwszy z nich - to typ pięknego, czarującego swą równowagą, a jednocześnie energicznego i o prawym charakterze młodego Hindusa. Każde polecenie wydawał prawie monotonnym głosem, a było spełniane z precyzją i w tempie budzącymi podziw. Od chwili wyruszenia w drogę obserwowaliśmy ten wyjątkowo piękny charakter, wiele rozmawiając na ten temat Nie mniejszy podziw swym charakterem budził w nas także Niprow, który wszędzie i zawsze był obecny, radosny, świeży i skoncentrowany, a jednocześnie nadzwyczaj czynny, choć niezmiennie spokojny, a każdy jego ruch zdawał się być przemyślany i precyzyjny. Szczególnie podziwialiśmy jego niezwykłą zdolność szybkiego obmyślania i realizowania różnych rozwiązań występujących w podróży chwilowych trudności, co również było częstym tematem rozmów członków ekspedycji. Obserwując ten stan rzeczy kierownik nasz powiedział pewnego razu: „Ci dwaj młodzi ludzie po prostu zdumiewają swoimi charakterami i mądrością; wielka to rzecz znaleźć podobnych pomocników, umiejących tak cudownie myśleć i działać".

Do wskazanej wsi przybyliśmy piątego dnia około godziny czwartej po południu i zastaliśmy już tam witającego nas Emila, zgodnie z jego obietnicą. Możecie wyobrazić sobie nasze zdumienie, kiedy - trwając w przeświadczeniu, że przybyliśmy jedyną dostępną drogą, posługując się istniejącym w tych stronach najszybszym środkiem lokomocji (chyba za wyjątkiem kurierów podróżujących rozstawnymi końmi, i jadących dniem i nocą) - zastajemy człowieka starszego, niezdolnego (jak nam się wydawało) do odbycia dziewięćdziesięciomilowej podróży, w krótszym niż my czasie. Pomimo to był już tutaj i oczekiwał nas. Nic też dziwnego, że wszyscy zasypaliśmy go pytaniami, prosząc o objaśnienie, w jaki sposób zdołał nas wyprzedzić.

Odpowiedź Emila była następująca: „Powiedziałem wam przy odjeździe, że będę tutaj, by was przywitać - i oto, jestem. Pragnąłbym przy tym zwrócić waszą uwagę na fakt, że człowiek w swym rzeczywistym królestwie jest nieograniczony w swych możliwościach, nie istnieją też dla niego granice czasu ani przestrzeni. Dla tego, kto poznał samego siebie, zbyteczny jest ciężki pięciodniowy trud podróży, by przebyć dziewięćdziesięciomilową odległość. Każdy człowiek w swym wrodzonym stanie i naturalnej postaci może momentalnie przenieść się na dowolną odległość. Minutę temu byłem jeszcze w tej wsi, z której wyjechaliście pięć dni temu. To, na co tam patrzyliście jako na moje ciało, wciąż jeszcze tam spoczywa. Towarzysz wasz, którego zostawiliście w tej wsi, powie wam, że kilka minut przed godziną czwartą mówiłem do niego, iż chcę was przywitać, gdyż przybędziecie tutaj o tym czasie. Ciało moje wciąż jeszcze pozostaje tam, a towarzysz wasz widzi je, tyle że trwa ono w bezruchu. Uczyniłem to po prostu dlatego, aby przekonać was, że posiadamy zdolność pozostawiania swych ciał, by np. spotykać się z wami w określonym przez nas miejscu i czasie. Dwaj przydzieleni wam do pomocy nasi bracia mogliby odbyć tę podróż, tak samo jak ja. Sądzę, iż to ułatwi wam zrozumienie, że my jesteśmy równie zwykłymi istotami, wspólnego pochodzenia, co i wy; że nie ma w tym żadnej tajemniczości, ą jedynie rozwinęliśmy w pełniejszym stopniu niż wy, tkwiące w nas moce, dane nam przez Wszechmogącego Ojca.

Ciało moje nadal pozostanie tam do wieczora, a potem przeniosę je tutaj, zaś towarzysz wasz odbędzie tę podróż, którą wy przebyliście, i przybędzie tu w odpowiednim czasie. Po jednodniowym odpoczynku udamy się do pewnej wioski, odległej o jeden dzień drogi, gdzie spędzimy noc, a potem wrócimy, by spotkać waszego towarzysza i się dowiedzieć, co wam powie. Wieczorem się zbierzemy znowu wszyscy w domu, a tymczasem - do widzenia!".

Kiedy zebraliśmy się wieczorem w pokoju, nie otwierając drzwi zjawił się w tym pokoju Emil i powiedział: „Widzicie, że ukazałem się w pokoju, jakbyście powiedzieli - w sposób czarodziejski, lecz zapewniam was, że nie ma w tym żadnego czarodziejstwa. To, co widzieliście, jest najzwyklejszym doświadczeniem, a ponieważ obserwowaliście fakt naocznie, więc możecie temu wierzyć. Przyjrzyjcie się uważnie szklance z wodą, którą jeden z was przyniósł tu przed chwilą ze źródła. Możecie się przekonać, jak w środku tej wody formuje się maleńki kawałek lodu, dopóty skupiając wokół siebie inne jego cząsteczki, aż wszystka woda w szklance zmieni się w lód. Chcąc wytłumaczyć to zjawisko, wystarczy powiedzieć, że przez pewien czas utrzymywałem w przestrzeni centralne atomy wody, aż zamieniły się w lód; inaczej mówiąc - obniżałem ich wibracje do stopnia zlodowacenia, pozostałe zaś atomy wody skupiały się wokół nich, przekształcając całą zawartość szklanki w zlodowaciałą postać. To samo prawo i z jednakowym skutkiem może być stosowane zarówno do wody w stawie, jeziorze, morzu, oceanie, jak i do wszystkich wód na całej Ziemi. Ale co by się wówczas stało, gdyby wszystka woda została zlodowacona? I w jakim celu mogłoby to być uczynione? Oczywiście - w żadnym. A jeśli spytacie, na podstawie jakiego prawa mogłoby to być uczynione, odpowiem, że - drogą zastosowania uniwersalnego prawa. Lecz w tym wypadku nie zostałoby uczynione nic dobrego, gdyż nie mogłoby wyniknąć z tego dobro. Gdybym w dalszym ciągu przedłużał ten proces zamarzania wódy, postanawiając doprowadzić zadanie do końca, wynikłaby z tego oczywiście reakcja dla mnie, jako sprawcy danego procesu. Każdy rezultat zastosowania prawa jest współmierny do rodzaju sprawczych intencji. Działając pozytywnie - zyskujemy dobro, nadużywając praw - prowokujemy zło. Możecie tu łatwo zrozumieć, że gdybym kontynuował to zamarzanie, wówczas chłód podziałałby na mnie daleko prędzej, niż zdołałbym doprowadzić do końca moje doświadczenie, i zebrałbym żniwo swego eksperymentu, albowiem - zamarzłbym. Wyrażając zaś w tym działaniu jakieś dobro, wiecznie zbieram żniwo swego dobra.

Zjawienie się moje dziś w tym pokoju, da się objaśnić następująco: Tam gdzie pozostawiliście mnie przed kilkoma dniami, utrzymywałem swoje ciało w eterycznej przestrzeni, podnosząc jego wibracje, dopóki nie powróciło do stanu eterycznego lub - jak my to określamy - ogólnego łona wszechświata, zawierającego wszelką kosmiczną substancję. Wtedy za pośrednictwem swego wyższego »ja« - mojej chrystusowej świadomości - utrzymuję to ciało w umyśle, dopóki nie obniżą się znowu jego wibracje, zanim przyjmie swą poprzednią postać w tym pokoju, gdzie jestem znów dla was widzialny i dotykalny. Jak więc wynika nie ma tu żadnej tajemniczości, albowiem stosuję jedynie moc bądź prawo dane mi przez Wszech­mogącego Ojca za pośrednictwem Syna, a tym Synem jesteście także wy, ja i cała ludzkość. A zatem, nie istnieje tu żadna tajemnica.

Rozważcie wiarę, przedstawioną w postaci gorczycznego ziarna. Przychodzi ona do was z wszechświata przez Chrystusa, który narodził się już w głębi nas wszystkich. Niby maleńki punkcik wnika ona w duszę i rozwija się w Chrystusie, czyli w naszym ponadświadomym umyśle, i wznosi się, jakby ku szczytowi głowy, utrzymując się na tej wysokości. Wtedy powinniśmy pozwolić Duchowi Świętemu zejść do naszego serca i umysłu. I tu następuje pouczenie: »Kochaj Pana Boga twego z całego serca swego, z całej duszy swojej, ze wszystkiej mocy swojej i ze wszystkiej myśli swojej". Teraz pomyślcie, co to znaczy: serce, dusza, moc, umysł. Czy na tych wyżynach można uczynić co innego, niż tylko kierować to wszystko ku Bogu i Duchowi Świętemu - owej wszechobecnej Jaźni - wszechprzenikającego Ducha? Ale Duch Święty przychodzi różnymi drogami: może też szukać przyjęcia u nas, jako maleńka istotka. Powinniśmy Go jednak przyjąć i pozwolić zamieszkać w nas, i połączyć się z owym maleńkim punkcikiem, czyli zarodnią wiary. Wtedy punkcik ten zacznie krążyć wokoło i tak samo przywierać do Ducha Świętego, jak zaobserwowane przez was cząsteczki lodu przyrastały do centralnego atomu tegoż lodu. W taki sam sposób i wiara będzie wzrastała, przyciągana cząstka za cząstką i krąg za kręgiem, jak to następowało z lodem, aż dopóki nie uzewnętrzni się ona i nie wyrazi w sposób widoczny. I tak oto podążacie wciąż naprzód, pomnażając i wyrażając to nasienie wiary, dopóki nie zdołacie powiedzieć górze przeszkód: »Podnieś się i zejdź do morza«. I tak się stanie. Zwijcie to czwartym wymiarem lub jak chcecie. My nazywamy to wyrażaniem Boga przez Chrystusa w nas.

Znane wam jest z waszej Ewangelii narodzenie Chrystusa: Maria - matka ujrzała ideał, który został zatrzymany w umyśle, a następnie poczęty na glebie jej duszy, skąd po pewnym czasie został wydany na świat, czyli narodził się jako doskonałe dziecię, Chrystus - pierworodny i jednorodzony Syn Ojca. Był karmiony, ochraniany i hołubiony przez najlepszą z matek, dopóki się nie rozwinął i nie przekroczył granicy dzieciństwa, by się stać dojrzałym. Tak oto, przychodzi Chrystus do nas. Najpierw jako ideał zasiany w glebie naszej duszy, jako ośrodek, w którym przebywa Bóg, przechowywany w umyśle, a następnie wydany na świat, czy narodzony jako doskonałe Dzieciątko Jezus.

Wy, którzyście widzieli to, co działo się na oczach wszystkich was, czy jeszcze powątpiewacie? Nie strofuję was bynajmniej tymi słowami, choć w umysłach niektórych z was dostrzegam myśli o hipnozie. Bracia! Czyż znalazłby się choć jeden pośród was, który by nie odczuwał potrzeby rozwijania w sobie każdej danej przez Boga zdolności, choćby takiej, jak widzieliście dzisiejszego wieczoru? Czy możecie choć przez chwilę przypuszczać, że ja, inaczej mówiąc - kieruję waszym myśleniem lub widzeniem? Czy sądzicie, że jeśli zechcę, mogę wprowadzić w stan hipnozy jednego z was lub wszystkich, którzyście widzieli? W waszej Ewangelii powiedziano, że Jezus wszedł do pokoju przy zamkniętych drzwiach, a więc zupełnie w taki sam sposób jak i ja. Czyż tak wielki mistrz jak Jezus Chrystus, nie mógł się obejść bez hipnotyzmu? Otóż stosował On własną przez Boga mu daną moc, podobnie jak dzisiejszego wieczoru uczyniłem to właśnie ja. I zapewniam was, że w fakcie mego pojawienia się pośród was, nie było nic takiego, czego nie moglibyście uczynić i wy, a nawet i każde dziecko, jakie się rodzi na świat - macie taką samą moc czynienia tego, coście widzieli dzisiaj. Pragnąłbym to wyjaśnić waszym umysłom, jak najbardziej zrozumiale. Wszak nie jesteście automatami, lecz indywidualnościami i macie własną wolę. Twierdząc więc, że Jezus nie potrzebował stosować hipnotyzmu, i my również nie uciekamy się do tego środka. Możecie powątpiewać dowoli, dopóki nie przekonacie się o naszej uczciwości lub obłudzie. Tymczasem możemy poradzić wam odłożenie na pewien czas myśli o hipnotyzmie, i odniesienie się do tego całkiem obojętnie, dopóki bardziej nie zagłębicie się w pracy nad sobą. Wszystko, o co możemy was prosić, to zachowajcie otwarte umysły".

***

Ponieważ następny etap naszej podróży stanowił jedynie krótkotrwałą wycieczkę, zatem większą część ekwipunku pozostawiliśmy na miejscu. Nazajutrz wyruszyliśmy w drogę, tylko w towarzystwie samego Dżasta, kierując się do małej wioski odległej o dwadzieścia mil. Droga była dość ciężka, gdyż wiła się wśród gęstych lasów właściwych tej okolicy. Do miejsca przeznaczenia przybyliśmy już przed wieczorem, przed samym zachodem słońca. Czuliśmy się zmęczeni i głodni, gdyż w ciągu dnia posuwaliśmy się niemal bez przerwy, zatrzymując się na krótko, wyłącznie dla posiłku około południa. Teren był w ogóle bardzo górzysty, a przy tym pokryty zaroślami, co ogromnie utrudniało posuwanie się naprzód. Musieliśmy przedzierać się przez gęstwiny wijących się krzewów. Zauważyliśmy wówczas, że przy każdej zwłoce Dżast objawia dziwne zniecierpliwienie, co intrygowało nas tym bardziej, że zazwyczaj bywał pełen niezachwianej równowagi. W ciągu całego trzyipółletniego obcowania z nim, tylko ten jeden raz widzieliśmy go zniecierpliwionym, gdyż poza tym zawsze okazywał niezmącony spokój i we wszystkich innych naszych wyprawach zachowywał jednakową równowagę. Przyczyna tego ówczesnego niepokoju wyjaśniła się wkrótce i przestaliśmy się temu dziwić.

Na pół godziny przed zachodem słońca przybyliśmy do wsi liczącej dwustu mieszkańców, a kiedy rozeszła się wiadomość, że Dżast jest z nami, cała ludność wioski wyszła mu na spotkanie. Serdecznie witali go nie tylko wszyscy starsi, dzieci i dorośli, ale i wszystkie zwierzęta. To nie my byliśmy ośrodkiem tego wielkiego zainteresowania i czci, lecz bez wątpienia Dżast. Witano go z największym szacunkiem, a kiedy powiedział do nich kilka słów, wszyscy powrócili do swych zwykłych zajęć. Następnie, przed przygotowaniem noclegowego obozu, Dżast zaproponował wspólną z nim przechadzkę. Pięciu z naszej grupy wymówiło się jednak zmęczeniem po całym dniu uciążliwej drogi, i potrzebą odpoczynku, a my z resztą przyjaciół i kilkorgiem osób z miejscowej ludności udaliśmy się za Dżastem przez nagie pola okalające wieś, po czym weszliśmy do dżungli. Lecz nim zdążyliśmy się w niej zagłębić dostrzegliśmy leżącego na ziemi, najwidoczniej nieżywego człowieka - takie było bowiem pierwsze wrażenie. Przyjrzawszy się jednak uważniej leżącej postaci przekonaliśmy się, że nie był to ktoś martwy, lecz w stanie głębokiego snu. Jednocześnie przekonaliśmy się, że leżące na ziemi ciało było Dżastem, i stanęliśmy nad nim, jak oniemiali. Nagle, przy zbliżaniu się Dżasta do nas, leżąca postać zaczęła ożywać, podnosić się i wreszcie wstała, stając na moment naprzeciw Dżasta. Nie było najmniejszej wątpliwości, co do tożsamości obu postaci, był to bowiem rzeczywiście Dżast. Widzieliśmy to wszyscy i wrażenia nasze były jednakowe. Nagle przybyły z nami Dżast znikł, a przed nami pozostała tylko postać leżącego przed chwilą na ziemi. Rozumie się, że wszystko trwało nieporównanie krócej, niż można było te sceny opisać, a co niemniej dziwne, że nikt z nas nie miał wątpliwości i nie rozpytywał na temat tego, co zaszło.

Pięciu naszych przyjaciół, którzy pozostali we wsi, przybiegło do nas bez żadnego sygnału z naszej strony, a kiedy spytaliśmy ich potem dlaczego przybiegli - odpowiadali: „nie wiemy". „Nim zrozumieliśmy, dlaczego to czynimy, wszyscy byliśmy już na nogach, biegnąc do was. Uczyniliśmy to niejako automatycznie, gdyż nikt z nas nie pamięta o żadnym sygnale. Ocknęliśmy się dopiero, biegnąc w waszą stronę, a przedtem w ogóle nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego, co czynimy".

Jeden z naszych przyjaciół powiedział: „Zaprawdę - oczy moje jakby otworzyły się szeroko i widzę daleko poza granicami doliny śmierci; odsłoniły się przede mną takie cudowne obrazy, o jakich nawet nigdy nie myślałem". Inny znów, mówił: „Przecież i ja widzę, jak cały świat zwyciężył śmierć. Żywo przychodzą mi teraz na myśl słowa, że »ostatni wróg człowieka: śmierć - będzie zwyciężony". I teraz spełniły się te słowa w zupełności. Jakżeż znikome i powierzchowne są nasze rozumy w porównaniu z tym gigantycznym, choć prostym rozumieniem. A pomimo to mieliśmy odwagę patrzeć na siebie, jak na gigantów rozumu, podczas gdy pod tym względem jesteśmy prawdziwymi niezaradnymi dziećmi. Teraz dopiero zaczynam rozumieć znaczenie słów: »Musicie narodzić się na nowo«. Jakże słuszne są te słowa".

Pozostawiam w sferze domysłów wyobrażenie sobie naszego zdumienia. Przed nami stał człowiek, z którym stykaliśmy się co dzień bezpośrednio - usługujący nam. I oto ten człowiek wykazywał zdolność do pozostawiania swego ciała w dżungli, stanowiącego ochronę dla innych, a w tym samym czasie potrafił wykonywać normalne ludzkie obowiązki, świadcząc usługi na rzecz naszej ekspedycji. Mimo­wolnie przywodzi to na pamięć ewangeliczne słowa: „Kto z was uważa się za największego, niech będzie waszym sługą". Myślę, że pośród nas nie było ani jednego, który by od tej chwili nie pozbył się lęku przed śmiercią.

W okolicach tych istnieje zwyczaj pozostawiania przez mistrzów swych ciał na skraju dżungli w pobliżu wsi pustoszonych przez grabieżców i napastowanych przez dzikie zwierzęta. W ten sposób ludność tych wiosek wraz ze swoim dobytkiem bywa zabezpieczona przed napadami zarówno ze strony ludzi, jak i większych drapieżnych zwierząt

Było całkiem oczywiste, że ciało Dżasta przeleżało dłuższy czas, ponieważ wyrosły długie, gęste włosy i uwiły w nich gniazda właściwe tej okolicy maleńkie ptaszki, które wychowały nawet nieobecne już pisklęta. Stanowiło to jednak nieodparty dowód świadczący o upływie czasu, w ciągu którego leżało pozostawione w tej pozycji ciało. Należy tu jeszcze dodać, że owe ptaszki są bardzo bojaźliwe i przy najmniejszym alarmie porzucają swe gniazda. Jakżeż wielką miłość i zaufanie okazały, wijąc gniazdka na głowie człowieka!

Ludność wielu okolicznych wiosek bywa niekiedy terroryzowana przez ludożercze tygrysy, ponieważ wierząc w przeznaczenie (prawo karmy) nikt nie okazuje im sprzeciwu. Toteż od czasu do czasu drapieżcy ci swobodnie penetrują wsie i wybierają sobie kogo chcą. Później w pobliżu jednej z wiosek widzieliśmy w dżungli ciało innego człowieka, tak samo pozostawione dla ochrony. Mówiono nam, że przez pewien czas wieś ta była po prostu oblegana przez tygrysy, które pożarły niemalże dwustu mieszkańców. Widzieliśmy też jednego z takich tygrysów-ludożerców, krążącego z wielką ostrożnością wokół ciała leżącego na ziemi człowieka. Dwóch przyjaciół z naszej grupy obserwowało tego tygrysa, w ciągu trzech miesięcy, a gdy opuszczaliśmy wieś - wciąż jeszcze pozostawał na tym samym miejscu, nie czyniąc nikomu krzywdy. Leżący zaś człowiek połączył się z nami później w Tybecie.

Podniecenie nasze było tak wielkie, że - prócz Dżasta - nikt w obozie tej nocy nie spał. On jeden tylko pogrążony był w zdrowym młodzieńczym śnie. Przez całą noc, od czasu do czasu, któryś z naszej grupy się podnosił i patrzył w stronę śpiącego Dżasta, a potem kładł się z powrotem ze słowami: „Uszczypnijcie mnie, bym się przekonał, że rzeczywiście nie śpię". A były i bardziej wymowne okrzyki.

***

Następnego ranka wstaliśmy o świcie i tego samego dnia, już o zmierzchu, wróciliśmy do wsi, w której zostawiliśmy nasz ekwipunek. Rozłożyliśmy się obozem, pod wielkim bananem. Na drugi dzień zjawił się Emil, a odpowiadając na zadawane mu pytania, rzekł: „Nie dziwię się wcale waszym pytaniom i chętnie odpowiadam na te, na które mogę odpowiedzieć w tej chwili, pozostawiając bardziej szczegółowe wyjaśnienia na niektóre z nich, dopóki nie wydoskonalicie się w naszej pracy. Pojmujecie dobrze, że mówiąc z wami takimi słowami, używam waszego sposobu wysławiania się, by wam dać możność zrozumienia jednej z zasad naszej wiary.

Gdy prawda jest ogólnie znana i wszyscy jednakowo ją rozumieją, to czy wówczas ci wszyscy nie pochodzą z tego samego źródła? Wszak stanowimy jedną całość z Wszechobejmującym Umysłem - Substancją - Bogiem. Wszyscy tworzymy jedną wielką rodzinę, a każde dziecko, każdy nowo narodzony, bez różnicy narodowości, kasty, czy wyznania - jest członkiem tej wielkiej rodziny.

Pytacie, czy wierzymy, że można uniknąć śmierci. Pozwólcie odpowiedzieć słowami Siddhi: Ciało ludzkie jest zbudowane z indywidualnej komórki, podobnie jak ciała roślin i zwierząt, które kochamy i nazywamy naszymi młodszymi, i mniej rozwiniętymi braćmi. Indywidualna ta komórka stanowi mikroskopijną jednostkę ciała. Wskutek procesu wzrastania i podziału, powtarzanego wielokrotnie, maleńkie jądro tej komórki-jednostki wykształca wreszcie całą ludzką istotę, zbudowaną z niezliczonych milionów komórek, specjalizujących się w pewnych najrozmaitszych funkcjach, lecz w przeważającej większości zachowujących właściwości tej indywidualnej komórki, z której powstały, i która może być uważana za nosiciela pochodni aktywnego życia. Przechodzi ona z pokolenia na pokolenie, niosąc utajone w sobie iskry boże - żywotność każdej żyjącej istoty w nieprzerwanym rodowodzie, sięgającym wstecz do tego czasu, kiedy życie po raz pierwszy się pojawiło na tej planecie. Trwałą właściwością tej indywidualnej komórki jest wieczna młodość. Cóż możemy jeszcze powiedzieć o zbiorowisku komórek nazywanych ciałem? W taki oto sposób grupy komórek powstały z indywidualnej komórki, powtórzonej niezliczoność razy i zachowującej swoje indywidualne właściwości, z których jedną jest ukryta w niej iskra życia, czyli wieczna młodość. Owe grupy komórek bądź ciało - jak wam już wiadomo - spełniają przy indywidualnej komórce funkcje swego rodzaju straży, tylko w ciągu krótkiego okresu cielesnego życia.

Najstarszy z naszych mędrców, w natchniony sposób przenikał w prawdę zasadniczej jedności życiowych reakcji u roślin i zwierząt. Dziś łatwo możemy sobie wyobrazić tych nauczycieli, którzy w cieniu rozłożystych bananów zwracali się do swych uczniów, z takimi mniej więcej przemówieniami: »Spójrzcie na to gigantyczne drzewo, proces życiowy zachodzący w naszym bracie-drzewie i w nas, jest w zasadzie taki sam. Przyjrzyjcie się listkom i pączkom na wierzchołkach drzew - iż są młode jak nasiona, z których giganty owe powstały". Podobnie jak liście i pączki na wierzchołkach gałązek najstarszego z drzew są tak samo młode jak i nasiona, z których wyrosło drzewo - identycznie i u człowieka grupa komórek, tworząc jego ciało, nie jest skazana na konieczność stopniowej utraty swej żywotności, by ulec wreszcie śmierci, lecz może wzrastać zawsze młoda i zieleniejąca, jak i samo jądro indywidualnej komórki.

W rzeczywistości nie istnieje żadna podstawa ku temu, by ciało nie mogło być tak samo żywotne i zawsze młode, jak nasienie, z którego powstało. Rozłożysty banan zawsze pozostanie symbolem wiecznotrwałego życia, albowiem umrzeć może tylko przez przypadek. Nie istnieje też oczywiście żadne naturalne prawo rozkładu ani przejrzenia czy zestarzenia wewnątrz drzewa bananu, prawa mogącego bezzasadnie szkodzić życiowej energii jego komórek. To samo odnosi się i do ludzkiej postaci boskości. Nie istnieje dla człowieka naturalne prawo śmierci ani rozkładu, prócz szczególnego przypadku. Nie zachodzi żaden nieunikniony proces przejrzewania, czy zestarzenia wewnątrz ludzkiego ciała bądź grupy składających się na nie komórek, słowem - nie istnieje nic takiego, co mogłoby stopniowo paraliżować ową indywidualność, A więc śmierć jest przypadkiem, którego można uniknąć, choroba zaś - jest przede wszystkim brakiem spokoju (równowagi), czyli słodkiego Santi - radosnego spokoju i równowagi ducha odzwierciedlanego na ciele przez umysł. Oczekujący zwykle (starego) człowieka uwiąd starczy, to zasłona wyrażająca niewiedzę tudzież nieznajomość jego przyczyny, powodującej pewne chorobowe stany umysłu i ciała. Różnym chorobowym przypadkom można zapobiegać samą właściwą myślową postawą. Siddhi powiedział: »Elastyczność ciała powinna być zachowana w takim stopniu, by mogło w naturalny sposób z łatwością przeciwstawiać się zarazie, infekcjom i innym chorobom". Siddhi np. może połykać zarodki chorób i nie zapadnie na zdrowiu.

Pamiętajcie, że młodość jest boskim nasieniem miłości, zasianym w ludzkiej postaci: jest boskością w człowieku. Młodość - to przepiękne życie duchowe, miłujące i wieczne. - Starość jest z natury bezduszna, nierzeczywista, śmiertelna i szpetna. Lękliwe, nabrzmiałe cierpieniem i troską myśli stwarzają szpetotę, zwaną starością. Radosne natomiast, miłujące i czyste myśli, tworzą obraz piękna, wyrażający młodość. Wiek - to jedynie muszla, osłaniająca klejnot rzeczywistości - drogocenny skarb młodości.

Starajcie się w sobie rozwijać i podtrzymywać świadomość dziecięctwa, wyobrażając siebie jako boże dziecię. Przed każdym snem zwracajcie się do swej świadomości następującymi słowami:

»Oto teraz staje się dla mnie rzeczywistością, że w głębi mnie istnieje radosne duchowe ciało, wiecznie młode, wiecznie piękne. Posiada cudowny duchowy umysł, piękne i zdrowe oczy, nos, usta, uszy, zęby i skórę. Całe ciało jest harmonijnie zbudowane, piękne, kształtne, zdrowe i młode. W głębi mnie rozpościera swe skrzydła duch i przepaja światłem moje duchowe ciało, duchową świątynię. Wszystkie organy mojego ciała pracują doskonale i w zupełnej ze sobą harmonii. Posiadam dzisiaj i zawsze doskonałe ciało dziecka bożego«.

Powtarzajcie te twierdzenia i rozmyślajcie nad nimi, dopóki nie zaśniecie. Duchowa moc tych twierdzeń powoduje, że w ciągu nocy, podczas snu, następuje w ciele naszym przemiana, zużyte i martwe komórki zostają wydalone, i nowe piękne ciało budzi się znowu do życia odmłodzone i zdrowe.

Wstając rano, mówcie znowu:

»W głębi mnie przebywa boski alchemik - prawdziwa boska miłość wyjawiona w wiecznej młodości. W mej duchowej świątyni boski alchemik buduje nieustannie nowe i piękne komórki-dzieci. Duch młodości w moim ciele, to moja ludzka postać boskości i wszystko we mnie jest zawsze zdrowe, piękne i młode. Mam doskonały kształt boski, teraz jestem tym, czym pragnę być - uwidaczniam codziennie moje boskie istnienie, które wyrażam życiem. Jestem dzieckiem Boga, wszystkie moje potrzeby są zaspokajane teraz i zawsze. Bezgraniczna miłość nasyca mój umysł i przepaja moje ciało swym doskonałym życiem. Niechaj miłość, mądrość i spokój rozleją się ze mnie na całą ludzkość. Posyłam dobre myśli całemu światu. Niechaj cały świat i cała ludzkość będą szczęśliwe i błogosławione. Aum. Aum. Aum. Spokój, spokój, spokój«.

Nauczcie się uśmiechać łagodnie jak dzieci. Uśmiech w głębi serca - to najlepszy odpoczynek. Szczery uśmiech - to prawdziwe piękno - artystyczne dzieło w głębi nas kierującego nami nieśmiertelnego »ja«. Czyńcie wszystko wokół siebie jasnym i pięknym. Rozwijajcie się i podtrzymujcie w sobie dobry nastrój ducha. Radujcie się słonecznym światłem.

Przytaczam to wszystko z nauk Siddhi. Są oni bowiem najstarszymi spośród mędrców i nauczycieli Wschodu, a ich nauka poprzedza o tysiące lat całą istniejącą na ten temat historię. Uczyli ludzi, wskazując im lepszą drogę życia, jeszcze przed tym, nim człowiek uzyskał najprostsze zdobycze cywilizacji. Z ich nauk powstał system duchowego kierownictwa, lecz ci, którzy wytyczali kierunek, zboczyli z czasem, odchyliwszy się od głównego kierunku drogi - zapominając, że są narzędziem Boga. W mniemaniu, że sami (ich osobowości) stanowią źródło boskiej wiedzy i boskie dzieła, stracili z oczu duchowość, okazując pierwszeństwo prywacie i sprawom materialnym - i zapomnieli, że wszyscy pochodzimy z jednego - boskiego źródła. Z indywidualnych pojęć tych kierowników utworzyły się oddzielne wierzenia i rozbieżne myśli. W taki sposób pojmujemy pomieszanie języków w wieży Babel. Siddhi jednak w ciągu wieków zachowali prawdziwie natchnione sposoby wyrażania Boga przez ludzi i wszystkie stworzenia, nauczając, że Bóg jest wszystkością i przejawia się we wszystkim. Nauczyciele ci nigdy się nie odchylili od tej prawdziwej nauki i zachowali w niej wielką podstawową prawdę".

***

Ponieważ przed przekroczeniem Himalajów mieliśmy do wypełnienia wiele niezbędnych zajęć, zatrzymaliśmy się w tej wsi na czas dłuższy, upatrzywszy ją sobie na najdogodniejsze miejsce na naszą bazę i jako kwaterę główną. Przyjaciel, pozostawiony, by obserwował Emila, połączył się z nami, powiadamiając, że rozmawiał z Emilem prawie do samej czwartej po południu i Emil wyraził chęć osobistego uczestnictwa w oznaczonym czasie w spotkaniu z nami - po czym jego ciało natychmiast znieruchomiało na posłaniu, jakby pogrążone we śnie. Pozostawało ono w takiej pozycji prawie do godziny siódmej wieczór; a potem stawało się coraz bardziej zamglone i wreszcie znikło. W tym to krytycznym czasie Emil zjawił się wśród nas wieczorem w pokoju.

Nie nadeszła jeszcze pora, by próbować przejść przez góry. Oczywiście mówię tu o naszej niewielkiej grupie - członkach ekspedycji. Zaczęliśmy bowiem patrzeć na siebie, jak na prawdziwą przeszkodę. Wszak stało się oczywistym, że trzech naszych wielkich przyjaciół - a nazywam ich wielkimi, gdyż naprawdę takimi są - mogło przebyć tę drogę bez porównania szybciej niż my, jednak nie dali nam tego odczuć. W tym czasie odbyliśmy szereg krótkich wycieczek z naszej kwatery, w towarzystwie Dżasta bądź Niprowa, którzy jak zwykle, we wszystkim wykazywali swoje niezwykłe, a dla nas bezcenne wartości. Podczas jednej z takich wycieczek Emil, Dżast i Niprow towarzyszyli nam do wsi, w której stała świątynia nazywana Świątynią Milczenia. Nie była dziełem ludzkich rąk. We wsi tej było tylko kilka domostw służebników owej świątyni. Kiedyś w tym miejscu była duża wieś, lecz prawie całkowicie została spustoszona, zwłaszcza przez dzikie zwierzęta i dżumę.

Opowiadano nam, że kiedy pewnego razu mistrzowie odwiedzili tę miejscowość, zastali w niej spośród trzechtysięcznej ludności, zaledwie kilkunastu mieszkańców. Odkąd mistrzowie zwrócili uwagę na tę wieś, znikła zarówno dżuma, jak i ustały napady dzikich zwierząt. Pozostali przy życiu mieszkańcy złożyli ślubowanie, że jeśli będą żyć nadal, poświęcą się całkowicie służbie bożej i czynieniu dobra. Mistrzowie odeszli. A gdy potem powrócili, zastali już świątynię czynną, a jej służebników przy pracy. Przepiękny budynek owej świątyni ma już sześć tysięcy lat, trwa na wysokim wzniesieniu, z którego roztacza się wspaniały widok na daleką okolicę. Budowla wzniesiona z białego kamienia, nigdy nie wymaga żadnych remontów ani konserwacji, gdyż jeśli z jakiej przyczyny odpadnie kiedykolwiek kawałek kamienia, to samoistnie bywa zastąpiony nowym. Stwierdzili to wszyscy uczestnicy naszej ekspedycji Emil powiedział nam, że: „Świątynia została nazwana »Świątynią Milczenia«, czyli miejscem mocy, gdyż milczenie - to moc. Kiedy osiągamy w umyśle milczenie, wówczas dostępujemy mocy, a wszystko staje się jednością - Bogiem. «Zamilknijcie« i poznajcie moją boską moc«. Rozproszona moc - to szum, milczenie zaś jest mocą ześrodkowaną. Jeżeli przez koncentrację skupiamy wszystkie nasze siły w jednym punkcie, wówczas w milczeniu obcujemy z Bogiem - jesteśmy jedno z Nim, z Jego wszechmocą. Na tym polega boskie dziedzictwo człowieka. »Ja i Ojciec - Jedno Jesteśmy«.

Istnieje tylko jeden sposób stania się jednością z mocą Boga - to świadome obcowanie z Bogiem. Nie może to być uczynione zewnętrznie, gdyż Bóg przejawia się tylko w głębi nas. Pan przebywa w Swej świątyni. Niechaj cała Ziemia zachowa milczenie przed Jego obliczem. Tylko wówczas, kiedy skierujemy się od zewnątrz do milczenia w głębi nas, możemy mieć nadzieję świadomego zjednoczenia z Bogiem - urzeczywistnienia faktu, kiedy Jego moc jest dla nas w każdej chwili dostępna. Wtedy poznajemy, że stanowimy jedno z Jego mocą.

Kiedy ten cel zostanie osiągnięty, wówczas okaże się zrozumiałym usiłowanie ludzkości. Człowiek poniecha zwodzenia się i wyzbędzie próżności, unaoczni sobie swą niewiedzę i małostkowość. Wtedy będzie przygotowany do rozpoczęcia nauki - zrozumie, że pycha nie może być nauczona, albowiem tylko pokora pozwala spostrzegać prawdę. Poczuje wówczas pod stopami twardy grunt i nie będzie się więcej potykać. Nauczy się rozważać, i podejmować decyzje.

Kiedy człowiek zrozumie, że Bóg jest jedyną mocą, inteligencją - urzeczywistni w sobie prawdziwą naturę bożą i przejawi Boga w czynnym wyrażaniu Go, wtedy w każdej chwili będzie mógł korzystać z tej mocy. Nauczy się świadomie i nieprzerwanie obcować z nią podczas wszystkich swoich powszednich zajęć: w czasie jedzenia, oddychania, chodzenia lub wypełniania wszelkich zadań życia leżących przed nim odłogiem. Człowiek nie nauczył się dotąd czynić większych dzieł bożych, ponieważ nie urzeczywistnił w sobie wielkości mocy bożej i nie poznał, że ta moc jest w nim i dla niego.

Bóg nie wysłuchuje naszego głośnego powtarzania w koło tych samych słów lub wielomówności - to jest daremne. Musimy poszukiwać Boga za pośrednictwem Chrystusa w nas, drogą niewidzialnego milczącego obcowania z Nim w głębi siebie. Kiedy Ojciec chwalony jest w duchu i prawdzie, słyszy wówczas szczere powołanie otwartej przed Nim duszy. Ten, kto obcuje z Bogiem w duchowej skrytości, odczuje spływającą przez niego moc, jako spełnienie każdego swego pragnienia, albowiem kto poszukuje Ojca w głębi swej duszy i przebywa tam - Ojciec wynagradza go jawnie.

Jezus często ujawniał swe obcowanie z Ojcem. Nieustannie pozostawał w świadomej łączności z Bogiem w głębi swej duszy. Rozmawiał z Nim, jak gdyby Bóg obecny był przy nim osobowo. I to obcowanie w swej utajonej głębi czyniło go pełnym mocy. Jezus potwierdzał, że Bóg nie przemawia za pośrednictwem ognia, trzęsień ziemi, huraganów i powodzi, lecz cichutkim szeptem w głębi naszej duszy.

Kiedy człowiek pozna te prawdy - stanie się bardziej rozważnym. Nauczy się głębiej zastanawiać i wtedy odrzuci stare pojęcia, a przyswoi sobie nowe. Zdobędzie spokój i wybierze właściwy sposób życia. Nauczy się skutecznie zastanawiać w godzinach wewnętrznej ciszy, nad dręczącymi go zagadnieniami. Być może nie rozstrzygnie ich jeszcze w sposób doskonały, lecz dogłębnie się z nimi zapozna. Wówczas przestanie gorączkowo walczyć z nimi w ciągu całego dnia, by wieczorem doznać porażki swych zamierzeń.

Gdy człowiek osiągnie poznanie tej wielkiej niewiadomej, jaką przedstawia sam dla siebie - niech wówczas wejdzie w głąb swego duchowego wnętrza i zamknie za sobą drzwi. Zastanie tam swego najniebezpieczniejszego wroga - swoje małostkowe »ja« - i nauczy się panować nad nim. Tam też spotka swego najwierniejszego nauczyciela i nieomylnego doradcę - rzeczywistego siebie. Odnajdzie ołtarz, na którym Bóg płonie wiecznym ogniem i na nim jest źródłem wszelkiego dobra, wszechmocy i wszechwiedzy. Pozna świątynię milczenia, w której przebywa Bóg - sanktuarium w głębi samego siebie. Odczuje, że każde jego pragnienie zawarte jest w umyśle Boga, a zatem jest pragnieniem bożym. Pozna rzeczywisty związek Boga z człowiekiem - Ojca z Synem - Ducha z ciałem. Stanie się dla niego oczywistym, że tylko w jego świadomości dotychczas istniał rozdział, podczas gdy w rzeczywistości wszystkie te »osoby« stanowią Jedność.

Bóg wypełnia Sobą niebo i Ziemię. Wielkie to objawienie przyszło do umysłu Jakuba w ciszy milczenia: spał na kamieniu materializmu, i oto - w ogromnym strumieniu boskiego światła - ujrzał, że to co zewnętrzne, jest tylko odbiciem, czyli wyrażeniem obrazu istniejącego wewnątrz. Pod wielkim wrażeniem tego odkrycia Jakub zawołał: »Zaiste - Bóg przebywa także i na tym miejscu, a jam o tym nie wiedział. Wszak to nic innego, tylko dom boży, a oto są wrota niebios«. I podobnie jak uczynił to Jakub, człowiek uprzytamnia sobie, że prawdziwe wejście do nieba prowadzi przez własną świadomość.

W widzeniu swoim Jakub ujrzał »drabinę« świadomości, po której każdy z nas musi się wspinać, nim zdoła przejść (zgłębić) tajemnicę milczenia Boga i poznać, że znajduje się w centrum wszystkiego stworzenia, stanowi jedność ze wszystkim widzialnym i niewidzialnym, że trwa we wszechobecności boskiej. Jakubowi ukazała się sięgająca od Ziemi do nieba drabina, na której widział aniołów bożych wstępujących i zstępujących po niej, czyli idee boskie zstępujące z ducha, przyjmujące kształt i wznoszące się z powrotem. Takie samo objawienie widział Jezus:»... kiedy niebiosa otworzyły się przed nim i ujrzał cudowne prawo wyrażania się, dzięki któremu poczęte w boskim umyśle idee, są wyrażone i przejawione w kształcie.

W objawionym mu doskonałym prawie wyrażania się, mistrz ujrzał także, że wszelki kształt może zostać stworzony do przeobrażenia światopoglądu. Pierwszą pokusą dla Jezusa było przekształcenie kamieni w chleb, dla zaspokojenia własnego głodu. Lecz wraz z objawieniem prawa wyrażania się, przyszło i prawdziwe zrozumienie, że tak samo jak i wszystkie kształty, kamienie również powstały z kosmicznego umysłu - z substancji Boga i same przez się są wyrazem boskiej świadomości, wszystkie zaś rzeczy jeszcze nie przejawione - pozostają w tym kosmicznym bądź boskim umyśle gotowe do stworzenia ich, czyli wyłonienia na zewnątrz, w celu zaspokojenia każdego szlachetnego pragnienia. W ten sposób potrzeba chleba dowiodła tylko tego, że substancja, z której stworzony bywa chleb lub każda inna niezbędna rzecz, jest zawsze pod ręką i w nieograniczonej ilości, i że z tej substancji może być stworzony zarówno chleb, jak i kamień«.

Każde ludzkie szlachetne pragnienie jest pragnieniem Boga. Stąd też wszędzie wokół nas - w kosmicznej substancji, czyli w Bogu - spoczywają nieograniczone zapasy nieprzejawionych rzeczy i środków na zaspokojenie każdego szlachetnego pragnienia. Wszystko, co jest nam niezbędne do wykorzystania, wymaga tylko nauczenia się realizowania tego z materiału, przez Boga już dla nas stworzonego. Pragnie On tylko pobudzić nas do tego, byśmy się uwolnili od wszelkich samoograniczeń i się stali w pełni niezależnymi.

Kiedy Jezus powiedział »Jam jest bramą«, miał na myśli, że »Jam jest« oznacza w każdej ludzkiej duszy właśnie bramę, z której się wyłania - rozpatrując indywidualnie - życie, moc i substancja kosmicznego »Jam jest«, czyli Boga. A wyraża się ono tylko w jeden sposób - przez ideę, myśl, słowo i czyn. To »Jam jest« - Bóg - Istnienie - przybiera kształt w świadomości, dlatego mistrz powiedział: »Według wiary waszej niech wam się stanie«. Zatem - »Dla wierzącego wszystko jest możliwe«.

Widzicie więc, że Bóg w głębi naszej duszy jest mocą, istotą rzeczy i rozumem lub używając terminów duchowych: mądrością, miłością i prawdą. Przejawia On się w kształcie bądź wyrazie, a świadomość, istniejąca w bezgranicznym umyśle Boga, i w człowieku, stanowi pojęcie wiary podtrzymywanej w jego myśli. Otóż owa wiara rozłączona z duchem, stała się przyczyną różnych postaci naszego upadania i umierania. Kiedy przekonamy się, że duch jest wszystkim i że wszelki kształt jest zawsze wyrazem ducha, wówczas zrozumiemy, że wszystko, co wyłoniło się z ducha - jest zawsze duchem.

Następna wielka prawda, objawiająca się przez świadomość, głosi, że każde indywidualne istnienie, pochodzące z boskiego umysłu, zawarte jest w tym umyśle, jako doskonała idea. Nikt nie jest w stanie począć samego siebie. Zostaliśmy poczęci w doskonałości, i jako istoty doskonałe zawsze istniejemy w umyśle Boga.

Urzeczywistniwszy to w swej świadomości, możemy obcować z boskim umysłem i jeszcze raz począć to, co Bóg uczynił z nami, czyli to, co Jezus nazywa narodzeniem się na nowo. Wielki jest dar milczenia, albowiem obcując z umysłem bożym możemy myśleć i poznać siebie takimi, jakimi jesteśmy w rzeczywistości, a nie jakimi się sobie wydajemy. Obcować z umysłem bożym możemy tylko za pomocą prawdziwej i czystej myśli, i w ten sposób przejawiać się w prawdziwym wyrazie. Obecnie jednak, wskutek błędnej i nieczystej myśli, większość ludzkości przejawia się w swym nieszczerym wizerunku. Lecz jakim by był ów kształt - doskonały czy niedoskonały - bytem jego jest boża moc, substancja i inteligencja. Nie chcemy zmieniać bytu, lecz pragniemy zmienić kształt, jaki przybrał byt. Można to uczynić przez odrodzenie umysłu, czyli zmianę pojęcia niedoskonałego na doskonałe - myśli ludzkiej na myśl bożą.

Tak dalece ważną rzeczą jest odnaleźć Boga, obcować z Nim, urzeczywistniać jedność i wyrażać Go w swym ludzkim przejawieniu. Ale równie ważną rzeczą jest milczenie, czyli spokój własnego umysłu, by boży umysł całym swym blaskiem mógł oświecać naszą świadomość. Zrozumiemy wówczas, co znaczy: »Słońce sprawie­dliwości wzniesie się, niosąc na swych skrzydłach uzdrowienie«. Umysł boży rozjaśni naszą świadomość, tak jak promień słońca rozjaśnia mrok ciemnej komnaty.

Wejście umysłu wszechświata do umysłu człowieka, podobne jest do przypływu mas świeżego powietrza do zanieczyszczonej atmosfery, zamkniętego przez dłuższy czas pomieszczenia. Jest to zetknięcie i zespolenie wyższego z niższym. Za­nieczyszczenie zostało spowodowane odłączeniem niższego od wyższego. Oczyszczenie zaś jest wynikiem zespolenia wyższego/czystego - z niższym/ /nieczystym. Wtedy przestaje istnieć wyższe i niższe, a pozostaje tylko jedno, pełne czystości powietrze. Pamiętać też musimy o tym, że Bóg jest Jednością, i wszystko istniejące - widzialne i niewidzialne - stanowi jedność z Nim. Odwrócenie się człowieka od Niego spowodowało właśnie grzech, choroby, nędzę, starość i śmierć.

Ponowne złączenie natomiast - przyniesie zjednoczenie z wszechbytem i znowu staniemy się świadomi pełni istnienia.

Odłączenie od boskiej jedni - to zstępowanie aniołów po drabinie świadomości, wstępowanie zaś w górę - to powrót do Boga do jedności z Nim. Zstępowanie może mieć charakter pozytywny, kiedy jedność wyraża się w różnorodności, lecz wtedy nie jest konieczne pojęcie odłączenia. To co stanowi różnorodność, zostało błędnie pojęte z indywidualnego bądź też powierzchownego punktu widzenia, jako odłączenie. Wielkim dziełem dla każdej ludzkiej istoty jest zdecydowane dążenie duszy ku takim wyżynom w świadomości, gdzie staje się ona jednością ze wszystkim.

Gdy każdy z nas zdoła skupić swą myśl w tym punkcie świadomości, gdzie nastąpiło zrozumienie - że wszystkie rzeczy widzialne i niewidzialne pochodzą od Jedynego Boga - wówczas wstąpimy na Górę Przemienienia. Najpierw ujrzymy Jezusa, a obok niego Mojżesza i Eliasza, czyli Zakon, proroków i Chrystusa (wewnętrzna moc człowieka ku poznaniu Boga), i postanowimy zbudować trzy świątynie; jednak oczekuje nas niełatwe zadanie, gdyż mamy urzeczywistnić nieśmiertelność człowieka i się przekonać, że jego tożsamość nigdy nie była zaprzeczona, że człowiek jest boski, nieśmiertelny i wieczny. Wtedy Mojżesz i Eliasz z prorokami znikną, a pozostanie tylko Chrystus. Wówczas stanie się oczywiste, że powinniśmy zbudować tylko jedną świątynię - Boga Żywego w głębi nas. Duch Święty napełni naszą świadomość i już więcej nie nawiedzą nas zmysłowe omamienia grzechu, chorób, nędzy i śmierci. Takim jest oto wielki cel milczenia.

Ta świątynia, od której ścian możecie odłupywać kamienie i czynić na ścianach inne uszkodzenia (a szkody są rugowane natychmiast!) - symbolizuje świątynię naszego ciała, o której mówił Jezus, że nie jest zbudowana ludzkimi rękami, lecz trwa wiecznie w niebiosach. Taką właśnie świątynię powinniśmy wznieść tu na Ziemi".

***

Po powrocie do wsi z ostatniej wycieczki, zastaliśmy gromadę ludzi przybyłych z różnych okolic. Dowiedzieliśmy się, że są to uczestnicy przedsięwziętej pielgrzymki do wsi, oddalonej od nas o 225 mil. W pielgrzymce miała wziąć udział także i pewna liczba mistrzów. Zdziwiliśmy się niepomiernie, gdyż ta marszruta była nam już częściowo znana i wiedzieliśmy, że po około siedemdziesięciu milach rozprzestrzenia się piaszczysta pustynia. Był to istotnie wysoki płaskowyż usiany gęsto pagórkami usypanymi przez wiatr, z przelotnych piasków i prawie całkowicie pozbawiony roślinności. Za tą pustynią zaś droga wiodła przez grzbiet niewielkich gór, ciągnących się wzdłuż podnóża Himalajów. Wieczorem zaproponowano nam przyłączenie się do pielgrzymki i powiedziano, że nie potrzeba zabierać ze sobą żadnych obciążających rzeczy z naszego bagażu, gdyż zawrócimy nie dochodząc do masywu Himalajów. Pielgrzymka miała wyruszyć w drogę w najbliższy poniedziałek.

Oczywiście Dżast i Niprow przygotowali wszystko jak najdokładniej, i w oznaczonym dniu wczesnym rankiem udaliśmy się w podróż wraz z trzystu innymi pielgrzymami, z których większość była trawiona różnymi chorobami i szła w nadziei uzyskania uzdrowienia.

Aż do soboty, pielgrzymka posuwała się bez żadnych zakłóceń, lecz w dniu tym rozszalała się burza z piorunami, jakiej nigdy dotąd żaden z nas nie widział. Burzy tej, o której pielgrzymi mówili, że jest zwiastunem wiosny, towarzyszyła ulewa trwająca trzy dni. Rozłożyliśmy się obozem w bardzo dogodnym miejscu, a z powodu burzy nie ucierpieliśmy. Najbardziej niepokoiliśmy się o nasze zapasy żywności przypuszczając, że dłuższa zwłoka przysporzy nam wszystkim kłopotów, gdyż wzięliśmy ze sobą tylko tyle prowiantu, ile było niezbędne do osiągnięcia celu, ale bez żadnej zwłoki. Opóźnianie się pochodu wzmagało jeszcze nasze obawy z tego względu, że nie było gdzie uzupełnić zredukowanych zapasów i trzeba by powrócić do punktu wyjścia oddalonego o sto dwadzieścia mil drogi, której spory odcinek wiódł przez dopiero co przebytą pustynię.

W czwartek rano pokazało się na niebie upragnione słońce, lecz zamiast wyruszyć w dalszą drogę, jak tego wszyscy oczekiwaliśmy, uprzedzono nas, że musimy poczekać, aż rzeki cofną się w swoje łożyska i obeschną drogi. W tej sytuacji coraz bardziej obawialiśmy się wyczerpania naszych zapasów żywnościowych, a jeden z naszych przyjaciół nawet głośno wyraził te obawy. Po chwili przyszedł do nas Emil - mający pieczę nad zaopatrzeniem w żywność całej wyprawy - i powiedział:

„Nie należy się niczego obawiać. Bóg troszczy się o wszystkie Swoje stworzenia, zarówno duże, jak i najmniejsze; a my zaliczamy się do Jego stworzeń. Spójrzcie, oto mam kilka ziarn, czyli nasion zboża, które zaraz zasieję - a czyniąc to, objawiam zapotrzebowanie na produkty zbożowe, i w umyśle moim ukształtował się już odpowiedni myślokształt zboża. Wypełniłem prawo, a w odpowiednim czasie zboże to wyrośnie. Ale czy konieczne jest oczekiwanie na długi i żmudny proces, jaki musi zachodzić w przyrodzie ze wzrastaniem, kwitnieniem i dojrzewaniem zboża? Gdyby tak było, musielibyśmy przez długie, trudne miesiące czekać na porę żniwną i możność wykorzystania zebranego plonu. Wobec tego korzystamy z wyższego i doskonalszego prawa - otrzymanego od Ojca - do wytworzenia tego, co zaspokoi nasze szlachetne pragnienia. Niezbędne jest tu tylko wewnętrzne uspokojenie się i wyobrażenie sobie ziarn zbożowych, które są już gotowe, gdyż zatroszczono się o nie, i możemy je wykorzystać na własne potrzeby. Jeżeli wątpicie, możecie je zebrać, zemleć na mąkę i upiec z niej chleb". Przy tych słowach, przed nami zjawiła się spora ilość czystych ziarn zboża, któreśmy zebrali, zmełli i wkrótce z nich upiekliśmy chleb.

Po niedługim czasie Emil znowu odwiedził naszą grupę i powiedział: „W te fakty, któreście dziś widzieli, uwierzyliście i się przekonaliście o ich prawdziwości. Lecz dlaczego nie mielibyśmy skorzystać z doskonalszego prawa i nie wytworzyć tą metodą jeszcze bardziej doskonałego produktu, mianowicie - chleba? Stosując tedy to wyższe, czy jak wy nazywacie - udoskonalone prawo, jestem w stanie wywołać do osiągalnego przez was istnienia także niezbędną ilość chleba..." A kiedy tak staliśmy bez słowa, w rękach Emila pojawił się bochen prawdziwego chleba, a prócz tego z nie niniejszym zdziwieniem zobaczyliśmy obok na stole czterdzieści podobnych bochnów, położonych jak gdyby przez naszego Emila, wywodzącego: „Widzieliście, że starczy teraz dla wszystkich, a gdyby nie starczyło, można zawsze przywołać z przestrzeni dowolną ilość i poczynić odpowiednie zapasy". Wszyscyśmy tego dnia jedli ten w zadziwiający sposób stworzony chleb, i wszystkim nam bardzo smakował.

Potem Emil kontynuował: „Kiedy Jezus zapytał Filipa »Gdzie kupimy chleba?« chciał tylko doświadczyć go, gdyż sam doskonale wiedział, że nie było potrzeby nabywania na rynku chleba, dla nakarmienia zebranego tłumu. Jezus miał okazję udowodnienia swym uczniom mocy ducha, zastosowanej do powiększenia ilości. Relatywnie myśli każdy człowiek, jak wówczas myślał Filip, który tak samo określał ilość zapasów, jak co dzień szacuje ludzka świadomość: że oto mam tyle chleba, zapasów czy pieniędzy na nabycie i rozdysponowanie go (chleba) według za­potrzebowania. Jezus wiedział, że człowiek świadom w sobie Chrystusa, nie ma żadnych ograniczeń. Ze świadomością tego Chrystusa zwrócił się do Boga, jako źródła i stwórcy wszystkiego, a potem dzięki czynił Tej Istocie i mocy wszechobecnej zawsze i wszędzie, gotowej zaspokoić każde szlachetne pragnienie. Podziękowawszy wziął chleb i łamał go z uczniami swymi, a potem podzielił pomiędzy głodnych - a po nasyceniu wszystkich, pozostało jeszcze dwanaście pełnych koszy chleba.

Jezus nigdy nie był zależny od cudzych zapasów, by zaspokajać swe lub innych potrzeby. Nauczał, że wszystko, czego nam potrzeba, mamy zawsze pod ręką w kosmicznej substancji, obejmującej niewyczerpane zapasy wszelkich rzeczy, i wszystko, co pozostaje nam uczynić, to wywołać je z przestrzeni do stanu przejawienia. Tak samo było i z pomnożeniem przez Eliasza oliwy u ubogiej wdowy. Nie zwracał się bynajmniej do nikogo, dysponującego zapasem oliwy, gdyż taki zapas mógłby się okazać ograniczony, lecz sięgnął do kosmicznej substancji; a jedynym ograniczeniem było, że wszystkie naczynia, jakie miała wdowa, zostały napełnione - albowiem gdyby nie zabrakło naczyń, oliwa mogłaby spływać nieskończenie.

To nie jest żaden hipnotyzm, jak mniemają niektórzy. Przecież nikt z was nie odczuwa, by był hipnotyzowany. Pozorna hipnoza to przede wszystkim autohipnoza, zawarta, we wierzeniu, że nikt z ludzi nie potrafi czynić doskonałych dzieł bożych ani stwarzać według potrzeb niezbędnych warunków. Wszak istnieje potrzeba tworzenia, lecz zamiast odkrywać i tworzyć zgodnie z wolą bożą, wy się chowacie w swej nędznej skorupie i mówicie: »Nie mogę«. W ten sposób hipnotyzujecie siebie sami, uparcie wierząc, że jesteście istotami oddzielonymi od Boga, stawiając się po prostu niżej samych siebie, niżej doskonałego tworu, nie chcąc być doskonałym wyrazem Boga. Wiecie, jak powiedział wielki mistrz - Jezus, że »Dzieła, które ja czynię i wy czynić będziecie, a i większe ponad te czynić będziecie«. Posłannictwem Jezusa na Ziemi było uświadomienie nas, że - jako synowie boży (człowiek w swej rzeczywistej, ludzkiej postaci) możemy tworzyć tak samo doskonale i bezbłędnie jak Bóg.

Kiedy Jezus kazał niewidomemu przemyć oczy w sadzawce, oznaczało to, że jego celem było otworzenie oczu wszystkim ludziom, by ujrzeli, iż został posłany przez Ojca dla dania nam przykładu, byśmy mogli doświadczyć mocy tworzenia, jaką posługiwał się Jezus w tworzeniu doskonałych dzieł, będąc świadom Chrystusa w sobie i w innych.

Oto mogę uczynić jeszcze krok naprzód: chleb, który w ręku trzymam jest przypalony, jak gdyby za długo był wystawiony na działanie wysokiej temperatury. Cóż było tego przyczyną? Po prostu nieprawidłowo zastosowałem doskonałe prawo i uległo spaleniu to, co wywołałem z przestrzeni do stanu widzialnego. Jest to skutek niewłaściwego zastosowania prawa. Doskonałe prawo jest bowiem tak samo dokładne jak zasady matematyki, czy jakiekolwiek inne, tak zwane prawo natury. Gdybym np. upierał się przy takim nieprawidłowym stosowaniu doskonałego prawa, to spaliłbym nie tylko to, co stworzę, lecz i samego siebie jako stwórcę.

Naprawdę jednak ten chleb nie został zniszczony, choć widzimy, że bochenek jest zniekształcony, a oprócz tego zawiera domieszkę zwęglonej i spopielonej substancji, która powróciła do rezerwuaru wszechświata, gdzie oczekuje teraz w nieprzejawionej postaci, na nowe wywołanie jej do stanu widzialnego. W ten właśnie sposób znikają z pola naszego widzenia inne materialne kształty - niszczone przez ogień, zmieniane w gaz, wskutek rozkładu komórek, czy (zdaniem naszym) innym sposobem zdematerializowane i zamienione powtórnie w kosmiczną substancję, z której powstały. Jest to niejako udokumentowanie powiedzenia, że »Co pochodzi z niebios - musi powrócić do nieba«.

Widzieliście niedawno, jak stworzony był lód, bez widocznej (jak sądziliście) przyczyny. Zapewniam was, że było to wzorowe działanie tego samego doskonałego prawa, za którego pomocą został stworzony chleb - albowiem jednakowo mogę stosować to prawo do wywołania z przestrzeni lodu albo chleba - oczywiście, jeśli stosuję je na pożytek ludzkości, czyli, inaczej mówiąc, dopóki działam z miłością, zgodnie z prawem, wyrażając to, czego pragnie Bóg, by się objawiło we wszystkim. Dobrem jest bowiem dla wszystkich tworzenie chleba czy lodu bądź każdej innej upragnionej rzeczy, i wszyscy pragnący jej, powinni się zwracać do miejsca, gdzie mogą ją otrzymać. Musicie zrozumieć, że stosując absolutne prawo boże, zawsze i wszędzie zdołacie przejawiać w materialnej postaci to, co jest wam potrzebne: należy tylko najpierw począć i ukształtować je w umyśle jako najwyższy ideał, i w ten sposób, wykorzystując moc Boga, dowieść w pełni, jak dowiódł tego Jezus, że jesteście doskonałymi synami bożymi.

Znajomość tego prawa i zdolność posługiwania się nim wskazuje na uwolnienie się z jarzma handlu i wszelkich innych więzów. Przewiduje, że niewola tak rozpowszechnionego komercjalizmu stanie się po niedługim czasie największą z istniejących dotąd zależności. Jeżeli stan ten będzie się nadal rozwijał z taką siłą i szybkością jak obecnie, to komercjalizm całkowicie zawładnie człowiekiem - i duszą, i ciałem - aż sam się spali i unicestwi tych, którzy tak silnie się z nim związali. Początki prawa handlowego opierały się na podstawie duchowej, lecz dozwolono materializmowi ścieśnić to prawo do tego stopnia, że prawdziwa moc stwarzania stała się mocą niszczycielską, podobnie jak każda nieprawidłowo stosowana moc stwórcza. Otóż wypływa stąd kwestia, czy ta niewola komercjalizmu i samoograniczanie nie są dlatego, by człowiek pojął, że musi przejść przez te warunki i je przezwyciężyć. By unaocznić sobie, że powinien wznieść swą świadomość do świadomości Chrystusa i czynić doskonałe dzieła boże. A więc jest to właśnie tym, czego nauczał na Ziemi Jezus i przez całe swoje życie dawał tego przykłady.

W istocie rzeczy, drodzy bracia, powinniście zrozumieć i pamiętać, że »Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo«, i że wszystko, co później przybrało kontury, było wpierw nieprzejawionym kształtem w substancji wszech­świata, czyli zaznaczało się w czymś, co nazwano chaosem. W swym pierwotnym znaczeniu ten wyraz oznaczał aktywność. Nazwę chaos nieprawidłowo przetłumaczono jako burzliwy, buntowniczy, niespokojny stan - zamiast interpretować ją jako formę głębokiej duchowej aktywności, wyczekującej na wypowiedzenie ostatniego stwórczego słowa, po którym miało się wyłonić w przejawionym kształcie.

Kiedy Bóg zapragnął powołać do widzialnego stanu świat z kosmicznej substancji, trwał w milczeniu i rozważał, inaczej mówiąc - wyobrażał Sobie najpierw świat idealny. Utrzymywał w umyśle przez odpowiedni czas tę substancję, z której miał być stworzony świat i obniżał jej wibracje, a potem wyrzekł Słowo i świat został przejawiony. A więc stworzył najpierw, jak byśmy powiedzieli, niejako mentalny wzór - prototyp bądź kształt, który miał być wypełniony substancją niezbędną do utworzenia widzialnego świata, i według tego doskonałego mentalnego wzoru powstał potem ten materialny świat.

Wszystkie widzialne rzeczy i światy musiały najpierw powstać i istnieć w świadomości albo inaczej - w umyśle Boga, aż do dnia Jego decyzji wyłonienia ich z kosmicznej substancji do stanu przejawienia. Być może, iż Bóg pragnął w ciągu niezmiernego czasu przyoblec rzeczy w kształt i je uwidocznić; ale gdyby bez uprzedniego myślokształtu przez Boga wypowiedziane Słowo zostało rzucone w bezkształtny cień, to nie byłoby nic stworzone, czyli wyłonione w kształcie widzialnym. By pragnienie i myśl wszechmocnego Stworzyciela mogły zostać wyrażone w obserwowalnych kształtach, niezbędne było już tylko ostateczne wypowiedzenie »Niech się stanie«. Tak też i my, kiedy chcemy stwarzać rzeczy widzialne powinniśmy postępować zgodnie z przykładem danym nam przez Boga.

Bóg utrzymuje w Swym umyśle doskonały świat z najdrobniejszymi jego szczegółami i ów świat musi być przejawiony jako niebiosa, czyli doskonałe miejsce zamieszkania, w którym wszystkie dzieci boże i wszystkie Jego stworzenia będą mogły żyć w pokoju i harmonii. Takim będzie świat doskonały, jakim Bóg widział go na początku Swego aktu stwarzania i jaki teraz spoczywa w umyśle bożym, a przejawianie go w tej postaci zależy od naszego zgodnego pragnienia. Jeżeli zdołamy skoncentrować nasze wysiłki i poznać, że wszyscy stanowimy jedność, że jesteśmy członkami bożego ciała, w taki sposób jak oko nasze jest częścią całego naszego organizmu cielesnego, wówczas trafimy do Królestwa Bożego, zamieszkamy w nim, a niebiosa powstaną tu na Ziemi.

Urzeczywistnienie tego, to potwierdzenie prawdy, że w niebiosach nie ma niczego materialnego, lecz wszystko jest duchowe; że niebiosa, to doskonały stan świadomości, tu na Ziemi, a wszystko, co powinniśmy uczynić, to osiągnąć ten stan. Wszystko to jest tutaj - wokoło mnie i was. Oczekuje od nas, byśmy otworzyli oczy swej duszy, i pod działaniem tego wewnętrznego wzroku nasze ciała-zajaśnieją światłością płynącą nie ze Słońca, lecz od Ojca, przebywającego właśnie w głębi naszych istot. Musimy tylko sobie uświadomić, że nie istnieje nic materialnego, a wszystko jest duchowe. Jeśli zdołamy w sobie utrwalić taki stan świadomości, to wystarczy, tylko ześrodkować myśl na tym cudownym danym nam przez Boga duchowym świecie, który akurat jest już tutaj na Ziemi.

Zechciejcie przeto zrozumieć, że Bóg stworzył wszystko w ten sposób, iż w spokoju i zamyśle ujrzał najpierw doskonały świat, a potem rzekł: »Niech się stanie światło« - i ono się stało. Potem powołał do istnienia niebiosa, i tak kolejno stwarzał wszystko, utrzymując w Swej świadomości, tylko ideał każdego kształtu i wypowiadając Słowo, którego dźwięk urzeczywistniał ten ideał w postaci widzialnej. Tak samo było z człowiekiem, którego Bóg stworzył na obraz i podobieństwo Swoje, i obdarzył mocą panowania nad wszystkim. Będąc Sam wszechmocnym, Bóg powołał do istnienia tylko rzeczy doskonałe, a wreszcie i doskonałego człowieka, który dostrzegał wokół siebie tylko dobro, albowiem wszystko było dobrem, póki człowiek nie odłączył się od Boga i nie zaczął widzieć podwójnie - dobra i jego przeciwieństwa. Wtedy to w myśli swojej człowiek począł i stworzył zło - jako przeciwieństwo dobra. W ten sposób zjawiło się na Ziemi zło za pośrednictwem pełni władzy człowieka, jako wyłonione z jego myśli. Zło nie mogłoby wystąpić samoistnie (nie miałoby mocy), gdyby człowiek nie począł i nie ujrzał go w swej świadomości. Istniałoby tylko dobro, i wszyscy byliby tak doskonałymi, jak Bóg przewidział w chwili powołania nas do przejawionego istnienia. Wówczas na Ziemi nastałyby prawdziwe niebiosa, jakie utrzymywał na początku w Swym umyśle Bóg i jakie w przyszłości będziemy musieli doświadczyć, kiedy zdołamy stworzyć je sami. Jezus miał pełne prawo głoszenia, że przyszedł z niebios, albowiem wszystko pochodzi z nieba, wywołane do istnienia z kosmicznej substancji.

Stworzony na obraz i podobieństwo Boga, człowiek otrzymał także boską moc stwarzania, i Bóg oczekuje odeń takich samych aktów tworzenia. Należy więc, tylko począć w umyśle ideał dobra, które chcemy stworzyć, a następnie wypełnić substancją kosmiczną utrzymywany w świadomości wzór i wypowiedzieć słowa: »Niech się stanie«.

Będąc ukrzyżowany Jezus dał tylko fizyczną powłokę swego rzeczywistego ciała, by udowodnić, że istnieje w istocie w głębi duchowe ciało, które ujawnił po zmartwychwstaniu - było ono właśnie tym ciałem, o którym powiedział: »Zniszczcie tę świątynię, a w trzy dni ją odbuduję«. Postąpił tak, by dać dowód, że mamy takie samo duchowe ciało i możemy czynić wszystkie te dzieła, jakie on czynił. Nie ulega też wątpliwości, że gdyby zechciał, mógłby był się ocalić od śmierci. Dostrzegał, iż zaszła wielka przemiana w jego ciele, i wiedział, że ci, którzy go otaczali, nie byli jeszcze zdolni pojąć, iż mogą tak samo jak on ujawnić swoje duchowe ciała. Dlatego starał się im to okazać, lecz oni wciąż jeszcze byli zapatrzeni w swoją osobowość, i Jezus również zdawał sobie sprawę, że gdy odsłoni im duchowe ciało bez odpowiednio przełomowej i widocznej zmiany, to ludzie nie zdołają odróżnić treści materialnych od duchowych: wybrał więc ukrzyżowanie, by na zewnątrz odpowiednio uwydatnić te przemiany.

Zaprawdę, w każdym człowieku przebywa Chrystus, czego dowiódł czczony i kochany przez nas mistrz Jezus. Narodził się on i rozwinął oraz poznał życie na Ziemi, by nam wskazać doskonałą drogę wiodącą do Boga. Nie możemy więc postąpić inaczej, niż tylko wkroczyć na nią i ukochać tę doskonałą drogę. Obojętnie, kiedy ją ujrzymy i czy wypadnie nam siać ziarno, wytwarzać chleb, czy też czynić milion innych rzeczy niezbędnych dla ludzkiej egzystencji. Nauka ta pomaga nam jednak w rozwoju naszej świadomości i prowadzi do pewnego dnia, kiedy urzeczywistnimy jednię z Ojcem, przekonując się, że jesteśmy prawdziwymi synami bożymi, a nie sługami, i jako synowie możemy, i powinniśmy mieć to wszystko, co posiada Ojciec i władać wszystkim tak, jak On włada.

Tymczasem, by móc to osiągnąć, nieodzowna jest przede wszystkim niezachwiana i stale pogłębiana wiara, podobnie jak doskonalona bywa przez ucznia muzyka lub matematyka, dopóki nie osiągnie w niej biegłości i pełnego jej poznania. Wówczas staje się całkowicie wolny i panuje nad tymi umiejętnościami.

Najlepszym i najprawdziwszym wzorem takiej drogi życia, jest życie Jezusa. Czyż możliwe byłoby nie uznawanie mocy zawartej w jego istnieniu? Jezus - to właśnie przejawiony Chrystus, czyli Bóg objawiający się za pomocą ciała człowieka. Jezus osiągnął w świadomości ten stopień, gdzie w zupełności mógł polegać na swej głębokiej wiedzy, czyli zrozumieniu Boga, dzięki czemu czynił swe wielkie dzieła. Nie polegał jednak na własnej sile woli, czy skoncentrowanej myśli. Tak też i my nie opieramy się na osobistej sile woli bądź skupionej myśli, lecz zdajemy się na wolę bożą. »Nie moja, lecz Twoja wola - niech się stanie, Ojcze« - mówił Jezus. A więc wola, w której wyrażana jest wola Boga, i wolą Jezusa było wypełnienie we wszystkim woli Boga, czyli czynienia tego, co pragnął uczynić Bóg.

Należy też pamiętać, że - jak dowodzą pozostawione kroniki - Jezus często oddalał się od swoich uczniów i przebywał na wzgórzach. Czy były to wzgórza fizyczne lub duchowe - o tym kroniki owe nie pouczają. My natomiast wiemy ponad wszelką wątpliwość, że wszyscy musimy wznosić się na wyżyny swej świadomości, by stać się oświeconymi światłem boskiej mądrości. Wyżyna oznacza też szczyt głowy, a jeżeli świadomość nie jest rozwinięta, musimy ją tam (tysiącpłatkowy czakram - Sahasrara) rozwijać i doskonalić drogą uduchowiania myśli. Z kolei z serca, ośrodka miłości - musimy pobudzać miłość do równomiernego krążenia jej siły i rozlewania się na wszystkich i wszystko. Wtedy dopiero Chrystus się w nas objawi. Syn człowieczy zreflektuje się wtedy, że jest synem bożym, w którym Ojciec Sobie upodobał. Ciągle rosnącym wylewem miłości musimy urzeczywistniać to w służeniu i czynieniu dobra dla pożytku wszystkich.

Teraz się zastanówcie i przez chwilę pomyślcie w skupieniu, wyobrażając sobie niezliczoność ziarenek piasku na morskim wybrzeżu lub na pustyni, niezliczone krople wody napełniającej wszystkie morza i oceany na Ziemi, niezmierzone formy życia - na lądzie, w wodzie i powietrzu; wyobraźcie sobie równie bezgraniczną obfitość cząsteczek, stanowiących wszystkie skały na Ziemi, wreszcie: nieograniczoność form świata roślinnego i zwierzęcego - i pomyślcie, że wszystko to stanowi ideał podtrzymywany w bezgranicznym umyśle Boga - jest objęte jednym życiem Wszechmogącego Ojca. Potem sobie wyobraźcie niezliczoną rzeszę dusz, urodzonych na tej Ziemi i pomyślcie, uświadamiając sobie, że każda ludzka dusza jest doskonałym wyobrażeniem idealnego wizerunku Boga, jak Bóg postrzega samego Siebie; każdej duszy dana jest moc panowania, równa boskiej.

Pomyślcie teraz, że Bóg pragnie, by człowiek rozwinął te Bogu podobne właściwości i siły, i czynił dzieła, jakie czyni Bóg, albowiem w tym celu człowiek otrzymał je od Ojca - jedynego wielkiego umysłu wszechświata, by podobnie jak Bóg stwarzał rzeczy i rozstrzygał sprawy na pożytek innych, i wszystkich dzieci, i stworzeń bożych. Uświadomcie sobie przeto, że każda jednostka ludzka jest jednakowo wyrazem bądź odbiciem niewidzialnego ducha w widzialnym kształcie, w którym się Bóg zapragnął wyrazić. Kiedy w świadomości wszystkich stanie się to rzeczywistością będziemy mogli powtórzyć słowa Jezusa: »Patrzcie - oto tutaj jest Chrystus«. Albowiem takim właśnie sposobem osiągnął Jezus panowanie nad jaźnią tego świata, czyli nad cielesnym małostkowym »ja«. Jak Jezus w swym życiu uznawał boskość i ją przyjął, tak i my powinniśmy to uczynić".

***

Po ośmiodniowym postoju zwinęliśmy obóz i w poniedziałek rano udaliśmy się w dalszą podróż. Trzeciego dnia doszliśmy nad brzeg, jak nam się zdawało, wielkiej rzeki; jej szerokość wynosiła prawie 600 metrów, a prąd rwał z prędkością co najmniej 16 kilometrów na godzinę. Dowiedzieliśmy się, że był to zwykły strumień, który normalnie można było przejść w bród bez żadnych trudności.

Postanowiliśmy rozłożyć się obozem i do rana obserwować, czy woda będzie nadal wzbierała, czy zacznie opadać. Oznajmiono nam, że istnieje możliwość przekroczenia rzeki przez most, lecz dojście do niego wymagałoby czterodniowej i bardzo uciążliwej podróży. Uznaliśmy, że jeśli wody rzeki opadną, to będzie rozsądniej przeczekać nawet kilka dni, niż wybierać się w tak długą i okrężną drogę. Dowiedziono nam już, że nasze dotychczasowe kłopoty prowiantowe są teraz nieistotne, gdyż od chwili wyczerpania się ich, aż do czasu powrotu do naszej głównej kwatery, cała pielgrzymka, stanowiąca przeszło trzysta osób, była zaopatrywana w obfitości produktami uzyskiwanymi - jak mówiliśmy między sobą - wprost ze świata niewidzialnego. To osiąganie żywności, w taki sposób, trwało 68 dni, czyli do powrotu do wsi, z której wyruszyliśmy w drogę. Oczywiście dalecy byliśmy od rozumienia prawdziwego sensu tych wszystkich obserwowanych zjawisk. Nie byliśmy również w stanie pojąć, że wszystkie te rzeczy mogły być urzeczywistnione dzięki znajomości określonego prawa, z którego i każdy z nas mógłby dowolnie korzystać.

Kiedy następnego ranka zebraliśmy się na śniadanie, zastaliśmy w obozie pięciu obcych mężczyzn. Zaznajomiono nas z nimi i poinformowano o ich przynależności do grupy obozującej po drugiej stronie rzeki: przybyli zaś z tej wsi, do której dążyła nasza pielgrzymka. Nie zastanawialiśmy się bliżej nad tym, w jaki sposób się przeprawili przez rzekę, przypuszczając, że po prostu przepłynęli łodzią. Jeden z naszych przyjaciół, członków tej ekspedycji, nawet powiedział: Jeżeli ci ludzie mają łódź, to dlaczego nie moglibyśmy z niej skorzystać dla przeprawienia się na tamten brzeg rzeki". Lecz się okazało, że żadnej łodzi nie było, gdyż dla przeprawienia się na sąsiedni brzeg w normalnym czasie, łodzie były tu w ogóle zbędne.

Po śniadaniu zebraliśmy się nad brzegiem rzeki, a Emil, Dżast i Niprow oraz czterech z naszych przyjaciół rozmawiali z ostatnimi przybyszami. Dżast podszedł do nas i powiedział, że chcą przejść do obozu po drugiej stronie rzeki, i postanowili zaczekać jeszcze do następnego rana, by zobaczyć, czy nie ma oznak wskazujących na cofanie się wody. Zaciekawiło to nas ogromnie, gdyż próbę przepłynięcia potoku, który z taką siłą rwał przed naszymi oczami, poczytywaliśmy za odwagę graniczącą z szaleństwem. Sądziliśmy bowiem, że jedynym dostępnym sposobem przedostania się na przeciwny brzeg rzeki mogło być tylko przepłynięcie jej.

Dżast przystąpił do grupki rozmawiających i po chwili wszyscy w liczbie dwunastu podeszli do samego brzegu, po czym nie zdejmując ubrań, nie wstąpili w wodę, lecz zwyczajnie poszli po jej powierzchni.

Nigdy nie zapomnę wstrząsającego wrażenia, jakiego doznałem, patrząc na ich zejście z twardego gruntu na rwące fale wody. Wstrzymałem oddech, gdyż byłem przekonany, że za chwilę ujrzę, jak wszyscy pogrążą się w wodzie i znikną mi z oczu. Później się dowiedziałem, że takie same wrażenie odnieśli wszyscy pozostali przyjaciele z naszej grupy. Każdy z nich też tak samo wstrzymał oddech dopóty, aż tych dwunastu dotarło na tamten brzeg. Ze zdumieniem obserwowaliśmy kroczących najspokojniej po powierzchni rwącej rzeki i niezapadających się w nią poza grubość podeszew swych sandałów.

Gdy zeszli z wody na przeciwległy brzeg, doznałem uczucia, jakby tony ciężaru spadły z moich ramion, i jednakowe wrażenie przeżył każdy z naszej ekspedycyjnej grupy. Dopiero, kiedy ostatni z idących przez wodę wstąpił na brzeg, z piersi każdego z nas wydobyło się głębokie westchnienie ulgi. Było to oczywiście dla nas nowe zadziwiające doświadczenie, do którego opisania brak po prostu słów.

Siedmiu uczestników naszej pielgrzymki powróciło tą samą drogą na drugie śniadanie, lecz tym razem, przy powtórnym ich przejściu przez wodę, nie przeżywaliśmy już tego w takim napięciu, jak poprzednio. Niemniej jednak każdy z pielgrzymujących odetchnął z ulgą, kiedy wszyscy wstąpili na nasz brzeg, zdrowi i cali. Potem już nikt z naszej grupy nie opuszczał brzegu rzeki, aż do wieczoru, i prawie że nie rozmawialiśmy ze sobą o tym niezwykłym wydarzeniu, którego byliśmy świadkami; tak dalece pochłaniały nas własne na temat tych przeżyć rozmyślania.

Wieczorem tego dnia postanowiono, że jednak będziemy musieli obrać tę dłuższą okrężną drogę, by dojść do mostu, a następnego dnia wczesnym rankiem byliśmy już wszyscy gotowi do tej podróży. Zanim jednakże wyruszyliśmy na trasę, 52 pielgrzymów podeszło spokojnie do rzeki i przeszło przez wodę tak, jak to uczyniło poprzedniego dnia wspomnianych już dwunastu. Perswadowano nam, że my też moglibyśmy przejść razem z nimi, lecz żaden z nas nie wierzył w możliwość bezpiecznego przebycia w ten sposób rzeki. Dżast i Niprow nalegali, że będą nam towarzyszyć, lecz myśmy odmawiali, tłumacząc się, że możemy do mostu pójść bez nich z resztą pielgrzymki i zaoszczędzić im niepotrzebnej fatygi. Nie przekonaliśmy ich wcale, a dostrzegając nasze obawy, uznali, że dla nich nie będzie to bynajmniej żadnym trudem, i wyruszyli w okrężną drogę razem z nami. Głównym tematem naszych rozmów i refleksji podczas tej czterodniowej podróży - dopóki się nie połączyliśmy z tymi, którzy przebyli potok bezpośrednio - były te głęboko zastanawiające zdarzenia, jakie przeżyliśmy w ciągu krótkiego okresu czasu naszego obcowania z tymi niezwykłymi ludźmi.

Nazajutrz, kiedy pielgrzymka wspinała się z trudem po stromej pochyłości góry, a słońce parzyło nas gorącymi promieniami, kierownik naszej ekspedycji, od dwóch dni rzadko się wtrącający do rozmowy, niespodziewanie rzekł: „Przyjaciele, dlaczego to na tej Ziemi człowiek musi pełzać po niej i się czołgać?". Odpowiedzieliśmy mu niemal chóralnie, że akurat wyraził naszą myśl, a on kontynuował; „Dlaczego jest tak, że nie wszyscy, a tylko niewielu może uczynić takie rzeczy, jakich byliśmy świadkami? Dlaczego człowiekowi musi wystarczyć pełzanie? Jeśli uzyskał władzę nad wszystkim, to niewątpliwie otrzymał także i moc latania w powietrzu, wyżej od ptaków. A jeżeli taka władza mu się należy, to dlaczego nie osiągnął jej od dawna? Błąd tkwi oczywiście w umyśle ludzkim, a wszystko to jest następstwem śmiertelnego pojęcia człowieka o samym sobie. W umyśle swym widział dotąd siebie zdolnego tylko do pełzania, i potrafi tylko pełzać". Wtedy Dżast, podchwytując jego myśl, powiedział: „Ma pan zupełną słuszność: wszystko zależy od świadomości człowieka. Czuje się ograniczonym albo nieznającym granic, związanym lub całkowicie wolnym, zależnie od tego, jakie tworzy myśli. Czy sądzicie, iż ludzie - których widzieliście wczoraj, przechodzących przez rzekę, by zaoszczędzić sobie trudów tej uciążliwej podróży - są pod jakimkolwiek względem wyjątkowymi istotami, lepszymi od was? Na pewno nie zostali oni stworzeni inaczej, niż wy. Nie mają w sobie ani na jotę więcej mocy od tej, jaką i wy przynieśliście ze sobą na świat. Rozwinęli tylko technikę prawidłowego stosowania swych sił myślowych, władzy danej im przez Boga. Tak samo swobodnie i z zupełnym powodzeniem moglibyście czynić wszystkie rzeczy, których byliście świadkami w ciągu swego obcowania z nami. Wszystko bowiem, coście widzieli, działo się zgodnie z istniejącym prawem, a każda ludzka istota może bez ograniczeń korzystać z tego prawa, jeśli zechce".

Na tym zakończyliśmy rozmowę i nadal realizowaliśmy naszą marszrutę, aż do połączenia się znowu z tymi 52 osobami, które przeszły przez rzekę pieszo, a potem wraz z nimi podążyliśmy do wsi, będącej celem naszej pielgrzymki.

***

Wieś ta słynie niemal na cały kraj ze „Świątyni Uzdrowień". Szczególnie znamienny jest przy tym fakt, że od chwili wzniesienia tej świątyni były w niej wyrażane tylko słowa życia, miłości i pokoju, i wibracje są tam na tyle potężne, że prawie każdy chory wchodzący do niej bywa uzdrawiany. Zasługuje też na uwagę fakt, że wypowiadane przez tak długi czas słowa życia, miłości i pokoju wytworzyły tak silne wibracje emanujące z wnętrza świątyni, że nawet wypowiadane słowa destrukcyjne - rozdźwięku i chaosu - nie mają tam już żadnej mocy. Objaśniono nas, że ta analogiczność sytuacyjna może być wyzyskana przez człowieka: gdyby ktoś się ćwiczył w wymawianiu i posyłaniu w przestrzeń słów życia, miłości, harmonii i pokoju, to niebawem okoliczność ta skłoniłaby go do poniechania zamiaru wypowiadania dysharmonijnych słów. Próbowaliśmy użyć takich destruktywnych słów i przekonaliśmy się, że nie możemy ich wymówić. Świątynia ta była gorąco upragnionym celem podróży szczególnie dla tych, którzy szli, żywiąc nadzieję uzyskania uzdrowienia.

Jest zwyczajem mistrzów będących w pobliżu, zbieranie się w okresie pielgrzymek w tej wsi, by nauczać tych, którzy pragną skorzystać z nadarzającej się okazji. Przeznaczeniem świątyni jest wyłącznie cel uzdrawiania i w każdym czasie jest dostępna dla ludu. Ponieważ nie zawsze ludzie chorzy mają możność dostępu do mistrzów, więc mistrzowie sami zachęcają lud do zabiegania o zdrowie w tej świątyni. Tym się też tłumaczy, dlaczego osobiście nie uzdrawiali pielgrzymów. Mistrzowie chętnie towarzyszyli ludowi w drodze, by okazać, że nie różnią się od innych ludzi i że wszyscy mają w sobie tę samą, daną im przez Boga moc. Jesteśmy przekonani, że gdy owego ranka przeszli pieszo po wodzie przez rzekę, to chcieli zademonstrować ludowi i nam, że nie tylko oni są zdolni wznieść się i stanąć ponad prawami Ziemi i wypadkami świata, ale i my tak samo posiadamy tę władzę wzniesienia się i dominowania nad tymi prawami, i zdarzeniami.

W okolicach, skąd trudno dotrzeć do tej świątyni, każdy zwracający się do mistrzów o pomoc, zawsze ją otrzymuje. Oczywiście są też wypadki próżnej ciekawości ze strony ludzi niewierzących, lecz tacy nie mogą oczekiwać żadnej pomocy.

Byliśmy świadkami zgromadzenia ludzi przybyłych pielgrzymkami liczącymi po dwieście do dwu tysięcy osób, i wszyscy szczerze pragnący odzyskać zdrowie, zostali uzdrowieni. Bardzo wielu zapewniało nas o swym gorącym pragnieniu doznania uzdrowienia, i że tak się stało. Szczęśliwy traf dozwolił nam też zetknąć się z dużą liczbą osób już wcześniej uzdrowionych i się przekonaliśmy, że prawie 90% uzdrowień było trwałych. Wszystkie zaś uzdrowienia uzyskane w świątyni były na ogół długotrwałe.

Wyjaśniono nam - jako rzecz konkretną - że miejsce to reprezentuje sobą niejako ośrodek Boga, a indywidualnie personifikuje Chrystusa; także wszystkie kościoły i świątynie powinny też symbolizować takie centrum boże, czyli siedzibę Chrystusa.

Świątynia Uzdrowień jest zawsze gotowa na przyjęcie tych, którzy pragną wejść do niej. Wszyscy też mogą odwiedzać ją tak często, jak tego pragną i pozostawać tak długo, jak sami zechcą. W umysłach przybywających do świątyni kształtuje się najpierw, a później utrwala ideał. Obecny wśród nas Emil, rzekł: „Tu właśnie nachodzi pokusa, która w przeszłości doprowadziła do bałwochwalstwa. Ludzie usiłowali wyryć w kamieniu bądź w drewnie, w złocie czy w srebrze lub miedzi wizerunek swego ideału. Lecz gdy tylko ów wizerunek albo bożka wyrzeźbiono, zaczynał dystansować ideał. I zamiast wglądać w ideał tego, co człowiek pragnął wyłonić z głębi siebie, wpatrywano się z uwielbieniem w zewnętrzny kształt bożka. Późniejsza postać bałwochwalstwa, to czynienie ideału z osobowości, mającej wyrażać ten ideał. Powinno się czcić ideał, wyrażany przez osobowość, a nie osobę wyrażającą go. Dlatego Jezus wolał odejść, dostrzegłszy, że ludzie idealizują jego osobę, zamiast czcić ideał, który uosabia. Chciano go obwołać królem, gdyż dla nich istotne było to, że potrafił zaspokajać każdą ich zewnętrzną potrzebę - nie doceniając natomiast w ogóle własnych mocy, z których winni byli korzystać, podobnie jak to czynił Jezus. Wtedy Jezus rzekł: «Trzeba bym odszedł, bo jak nie odejdę - nie przyjdzie Pocieszyciel». Oznaczało to, że dopóki uczniowie patrzeć będą na niego, jak na osobowość, dotąd nie poznają swej własnej mocy. Jest naszą powinnością wejrzeć w głąb siebie, w naszą jaźń. Ktoś inny może nas uczyć i wskazywać nam drogę, ale pracę musimy wykonać sami, gdyż, jeśli będziemy się oglądać na Jezusa, uczynimy zeń bożka, zamiast z głębi siebie wyłonić ideał".

Byliśmy świadkami cudownych uzdrowień. Niektórzy doznawali uzdrowienia już po przekroczeniu progu świątyni, a inni, gdy przebywali w niej czas dłuższy. Ani razu nie zauważyliśmy żadnego nabożeństwa. Wytłumaczono nam, że specjalne nabożeństwa są zbyteczne, gdyż wibracje wypowiadanych słów modlitewnych są tak potężne, iż wszyscy poddający się ich wpływowi, są mimo woli błogosławieni. Widzieliśmy człowieka chorego na zesztywnienie kończyn, a kiedy wniesiono go do świątyni, zupełnie ozdrowiał. Po godzinnym pobycie w świątyni mógł chodzić o własnych siłach jako zupełnie uleczony. Później współpracował z naszą ekspedycją w ciągu czterech miesięcy. Inny człowiek, z utraconymi palcami u ręki, całkowicie je odzyskał. Małe dziecko, prawie ze zupełnym zanikiem mięśni kończyn i o zdeformo­wanym ciele niemal natychmiast wyzdrowiało i samo wyszło ze świątyni. Trąd, głuchota i wiele innych chorób prawie momentalnie ustępowały. Wszyscy chorzy wstępujący do świątyni byli faktycznie uzdrawiani. Niektórych z tych ludzi spotykaliśmy po upływie trzech lat, i stwierdzaliśmy, iż wszystkie uzdrowienia były trwałe. Mówiono nam, że jeśli się zdarzył kiedy taki, rzadki zresztą wypadek, iż uzdrowienie nie było trwałe, gdyż choroba powróciła, to wyłącznym tego powodem była niesprawiedliwa i powierzchowna ocena przez chorego - faktu duchowego uzdrowienia.

***

Po powrocie do głównej kwatery zastaliśmy wszystko całkowicie przygotowane do przejścia przez góry. Po jednodniowym wypoczynku oraz zamianie tragarzy i koni rozpoczęliśmy drugi etap naszej podróży, by tym razem już nieodwołalnie przekroczyć Himalaje. Zdarzenia, zaistniałe w ciągu następnych dwudziestu dni, były niezmiernie interesujące. Emil wyjaśnił nam, w jaki sposób następuje urzeczywistnienie w sobie świadomości chrystusowej. Powiedział on:

„Za pomocą władz naszego umysłu, czyli w sposób mentalny, jesteśmy w stanie urzeczywistnić w sobie świadomość chrystusową. Dzięki zdolności myślenia i właściwemu procesowi myślowemu, możemy tak przekształcić nasze ciało oraz otaczające nas warunki zewnętrzne, że nigdy nie doświadczymy śmierci, czyli inaczej - zmiany w ciele fizycznym, nazywanej śmiercią. Fakt ten następuje wówczas, kiedy urzeczywistnimy w swym wnętrzu świadomość chrystusową. Odbywa się to za pomocą tej władzy, jaką jest obdarzony człowiek, czyli zdolności uświadamiania sobie i myślowego obrazowania, a z kolei poczynania lub uzewnętrzniania siły postrzegania. Dokonuje się to aktem poznania albo raczej wiary w przebywającego w głębi nas Chrystusa i pojmowania prawdziwego sensu nauk Jezusa. Następnie przez utrzymywanie naszego ciała - stworzonego na obraz i podobieństwo boże - w jedności z Bogiem; wreszcie zagłębianie się w tym wzorowym ciele bożym, tak jak Sam Bóg widzi i odczuwa nas w Sobie. Jeśli w ten sposób, wyobrażając sobie, poczęliśmy i przejawiliśmy w sobie doskonałe ciało boże, wtedy zaprawdę, narodziliśmy się na nowo w boskim królestwie ducha.

W taki oto sposób możemy zwracać wszystkie rzeczy do substancji wszechświata, skąd pochodzą, i wywoływać je na nowo, w idealnych kształtach, do stanu przejawienia Utrzymując je w umyśle, w czystym duchowym stanie, obniżamy ich wibracje, i po zastosowaniu doskonałego prawa występują one już w swych absolutnych kształtach.

Tą metodą możemy podchodzić do każdego błędnego wierzenia, do zadawnionego stanu lub grzechu i wszystkiego bez różnicy, co zaistniało w naszym życiu, niezależnie od czasu i od tego, czy wydawało nam się dobre czy złe. Tak przeto; czy będzie to góra błędnych wierzeń czy zwątpień, niewiary lub strachu, albo staniecie się sami przeszkodą dla siebie, bądź kto inny stanie wam na drodze - możecie być pewni, że zawsze wolno wam powiedzieć: powróć do wielkiego boskiego oceanu - substancji wszechświata, skąd pochodzą wszystkie rzeczy i skąd wzięłaś (tzn. rzecz) początek istnienia, abyś znowu została rozłożona na atomy, z których powstały twoje kształty. A teraz znów wywołuję cię i przywracam z czystej substancji tak czystą i doskonałą, jaką widzi cię Bóg, utrzymujący wszystkie rzeczy w Swym umyśle, w stanie idealnym.

Możecie tu powiedzieć: Wyłaniając cię z substancji wszechświata według dawnego sposobu, wyjawiłem dzieło niedoskonałe - urzeczywistniając zaś prawdę, wyłaniam was teraz w stanie doskonałym, jakim widzi was Bóg. Odrodzono was w doskonałości i niechaj tak pozostanie. Uświadamiajcie sobie, że boski alchemik w głębi was utrzymywał wszystko to w swym umyśle. To on przemienił i oczyścił, czyniąc doskonałym to, co było przedtem niedoskonałe, to coście wyłonili z siebie i co teraz mu zwróciliście. Uświadamiajcie sobie, że zupełnie tak samo, oczyszczone i udoskonalone wasze ciało powróciło do was jako radosne, idealne i cudownie swobodne ciało boże. Uświadamiajcie sobie tedy, że jest to stan absolutnej świadomości chrystusowej we wszystkim - stan utajonego Chrystusa w Bogu.

Ranek 4 lipca zastał nas na wierzchołku góry, którą wtedy przekraczaliśmy. Emil uznał, że zasłużyliśmy na świąteczny wypoczynek i wyróżnił jako najodpowiedniejszy do tego, właśnie ten dzień. Po śniadaniu Emil zaczął od słów:

„Dzień dzisiejszy jest świętem waszej niepodległości, lecz jako symbol wyraża też znacznie więcej. Wiemy, że każdy z was darzy nas niejednakowym zaufaniem, będę więc mówił otwarcie, gdyż za kilka dni sami zdołacie ostatecznie sobie uzasadnić, że moje wywody były prawdziwe. Lubimy wypowiadać nazwę waszego kraju i narodu: Ameryka i Amerykanie. Nigdy nie pojmiecie radości, jaką nam sprawia fakt, że w ciągu niewielu minut tego tak doniosłego dnia mogę rozmawiać i obcować twarzą w twarz z nieliczną grupą Amerykanów, urodzonych - za wyjątkiem jednego - w tym wielkim kraju. Pozwólcie, że powiem wam, iż niektórzy z was mieli przywilej ujrzenia tego kraju znacznie wcześniej, zanim Kolumb udał się tam ze swą pamiętną ekspedycją. Oczywiście, były i inne próby odkrycia amerykańskiego kontynentu, lecz nie dały oczekiwanego rezultatu. Można by zapytać - dlaczego. Po prostu, z powodu nie zawierzenia Bogu, mianowicie - braku wiary. Kto by posiadał męstwo i wiarę, chcący ujrzeć i ukazać innym to, co zobaczył - jeszcze się wtedy nie narodził. Z chwilą, gdy dusza ludzka zbudziła się z wielowiekowego snu, by unaocznić to, że Ziemia jest okrągła, i po drugiej stronie musi się rozprzestrzeniać wielki ląd - zapoczątkowano inną historycznie, wielką epokę i przed nami zaczęły się rozwijać różne związane z tym zdarzenia. Oczywiście, tylko Wszechmocny mógł zbudzić do życia, to ziarno wiary w duszy Kolumba. Pamiętne są jego słowa w dniu, kiedy stanął przed królową, i nie zważając na majestat tronu, powiedział: »Królowo, jestem głęboko przekonany, że Ziemia jest okrągła - pragnę przepłynąć przez ocean, by tego dowieść«. Nie ulega wątpliwości, że tymi słowami natchnął go Bóg, i oto Kolumba uznano jako człowieka zdecydowanego doprowadzić to przedsięwzięcie do końca.

Od tych dni zaczął się rozwijać długi szereg zdarzeń, o których wiedzieliśmy już wiele lat wcześniej, aczkolwiek nie w szczegółach, lecz na tyle byśmy je mogli obserwować. Rzecz prosta, nie marzyliśmy na ogół o niewiarygodnych cudach, o których głoszą kroniki, spełnionych w stosunkowo krótkim okresie, lecz ci z nas, którzy dostąpili przywileju, by wszystko to przeżyć, uświadamiają sobie obecnie, że jeszcze większe cuda oczekują w przyszłości wasz wielki naród. Przewidujemy, że dla narodu amerykańskiego nadszedł oczekiwany czas duchowego przebudzenia i pragniemy uczynić wszystko, by dopomóc wam w urzeczywistnieniu tego celu.

Pomyślcie sami, co w rezultacie wynikło i jakie na świecie zaistniały ewolucyjne możliwości dzięki maleńkiemu ziarnku wiary, osadzonemu w świadomości jednego człowieka, kiedy pozwolono temu ziarnku wykiełkować i się rozwinąć. Dziś nietrudno to sobie uświadomić, ale wówczas, kiedy Kolumb żył, patrzono na niego jak na nauczyciela.

Na szczęście, obecnie wszyscy dochodzą do tego miejsca, kiedy zaczynają wierzyć i wiedzieć, że wczorajsze marzenia, dziś się stają rzeczywistością. Każdego też nazywa się nauczycielem, kto cokolwiek tworzy. I Kolumb bynajmniej nie snuł marzeń, lecz przejął swój ideał z wielkiego umysłu wszechświata i jako człowiek przejawił go w postaci wielkiej prawdy. Wpłynął na nieznane wody oceanu, z konkretną wizją, w swej świadomości - lądu, który się rozciągał za oceanem. Prawdopodobnie nie było to dla niego całkiem przekonywające, że dopłynie do tego kraju i że ten kraj będzie nazwany Ameryką. Lecz istota rzeczy tkwi w tym, że nie było to dla niego marzeniem ani mglistym widzeniem. Niektóre z tych cudownych zdarzeń są już dla naszych oczu odsłonięte, lecz możemy unaocznić tylko te z owych cudów, które były skutkiem widzenia Kolumba. Można by też wspomnieć przy tym wiele innych podobnych wizji, które pomogły ulepszyć świat. W ten sposób się przejawia - świadomie bądź nieświadomie - wielka wiara w Boga, albowiem Bóg się wyraża we wszystkim.

Pomyślcie teraz o mężnej duszy, podejmującej podróż przez niezbadane jeszcze wielkie morza, ważącej się na wielki trud, doświadczenia i rozczarowania, kierowanej jedną tylko panującą w niej myślą: osiągnąć cel!

Potem mniej lub bardziej ważne zdarzenia następowały już nieprzerwanie po sobie, aż do dnia, kiedy garstka odważnych ludzi wyprawiła się na „Mayflower", poszukując miejsca, gdzie mogliby swobodnie czcić Boga po swojemu. Pomyślcie teraz o tym na swój sposób: czy nie zbudowali czegoś wyższego niż sami zamierzali? I w tym wszystkim łatwo można dojrzeć rękę Wszechmocnego. Nastały potem dni ponure i smutne, gdyż zdawało się, że te pierwsze kolonie zostaną zmiecione z powierzchni ziemi. Lecz co Bóg wziął pod Swoją pieczę - musi zwyciężyć. A potem nastał wielki dzień ogłoszenia Deklaracji Niepodległości - dzień wyboru między Bogiem a ciemięzcami. Zwyciężył oczywiście Ten, który zawsze musi zwyciężyć. Może nie uświadamiacie sobie dostatecznie, lecz walka, prowadzona przez niewielkie grono ludzi, podczas tych historycznych dni, i podpisy tych osób na tej Deklaracji, to jedno z najbardziej przełomowych zdarzeń od przyjścia na świat Jezusa.

Potem zabrzmiał dzwon Niepodległości. Może wydać się to wam niewiarygodne, lecz pierwsze dźwięki tego dzwonu usłyszeliśmy tak dokładnie, jakbyśmy przebywali w jego pobliżu. Dzwon grzmiał triumfalnie, a wibracje rozchodzące się z tego małego ogródka docierały daleko, aż pewnego pięknego dnia przeniknęły do najdalszych i najbardziej mrocznych zakątków Ziemi, poruszając najbardziej odrętwiałe umysły.

Wspomnijcie o próbach i kolejach losu, które doprowadziły do tego zdarzenia. W dniu tym jakby narodziło się wielkie dzieciątko. Spójrzcie na te wybrane mężne dusze, które odważyły się wystąpić naprzód jako chrzestni rodzice tego dziecka. Gdyby uczuli lęk i się cofnęli, doniosłe byłyby tego skutki. Nie zbłądzili jednak, nie stracili męstwa. Z tego powstał jeden z najdzielniejszych narodów na świecie. Jego niedole i doświadczenia, jakie przeszedł od tego czasu, znamionują nam ścisły związek z objawieniem wielkiej duszy Jezusa z Nazaretu. Ludzi zaś, którzy podpisali w ów dzień Deklarację Niepodległości, można porównać z Mędrcami wschodnimi, kiedy za gwiazdą zwiastującą narodzenie Dzieciątka Jezus - ową świadomość chrystusową w człowieku - dążyli, by je powitać. Ujrzeli bowiem gwiazdę tak samo prawdziwie, jak i tamci starożytni Mędrcy.

Nie ma powodu, uwzględniając treść tego dokumentu, by wątpić, że każde słowo w nim jest natchnione przez Boga. Teraz pomyślcie przez chwilę, czy w znanej wam historii istnieje podobne zdarzenie. Czy kiedykolwiek był już stworzony podobny dokument, który można by skopiować? Nie ma żadnej wątpliwości, że ten dokument podyktował bezpośrednio Umysł Wszechświata, i niewątpliwie stanowi część, wielkiego planu: ewolucyjnego planu bytu, wyłonionego z kosmicznej substancji jako kolejny krok naprzód, czyli dalszy stopień w realizacji tego planu.

W ogóle nie ma kwestii, co do tego, że dewiza „Ex pluribus unum" (Jedno uczynione z wielu) - przyjęta i zastosowana w ciągu następnych etapów rozwoju w tych burzliwych czasach - jest bezpośrednim odwzorowaniem bądź wyrażeniem ducha prawdy. Z pewnością ta dewiza nie wypłynęła mechanicznie z ludzkiego śmiertelnego umysłu. Następnie wybór orła jako godła państwowego, ptaka obojga płci, symbolizującego całość w jednym, i to zdanie: „Wierzymy w Boga", wskazujące na głęboką wiarę i ufność w Boga-Stwórcę. Dowodzi to, że ci ludzie byli uduchowieni i budowali lepiej niż umieli. Nie mamy najmniejszej wątpliwości, że w ich twórczym działaniu w zupełności kierował nimi duch boży, a wszystko razem wskazuje na szczególne przeznaczenie Ameryki jako przodującego narodu świata.

Zwróćcie uwagę na historię swego kraju i narodu; porównując ją z dziejami innych narodów Ziemi, nie znajdziecie podobnych jej. Teraz zdajecie sobie sprawę, jak każdy następny krok tej historii prowadzi ku wypełnieniu wielkiego zadania amerykań­skiego narodu. Niemożliwością byłoby uwierzyć w to, by istniał jeszcze jakiś inny umysł prócz boskiego mistrza mądrości, który wykreował plan rozwoju tego narodu, prowadzonego przez Boga ku wielkiemu przeznaczeniu.

Mówiąc przypowieść o ziarnie gorczycy, Jezus miał na myśli nie ilość, ale jakość wiary. Jeśli macie wiarę, jako ziarno gorczycy, a rzekniecie tej górze »zejdź i przenieś się na inne miejsce« - to przejdzie, i nic niemożliwego nie będzie dla was". Tak samo też i drobne ziarnka maku, wielkie nasiona banana, nasiona cebuli, czy innych roślin - mają wiarę i wiedzą, że są w stanie wyrazić wielkości ogromne. Każde z ziarn ma w sobie dokładny wizerunek i kształt tego, co może wyrazić. W ten sposób i my musimy wywołać w sobie dokładne wyobrażenie tego, co pragniemy wyrazić. Następnie musi nastąpić wewnętrzne wypracowanie doskonałego kształtu, nim zostanie wyłoniony. Żaden kwiat nie wyda pąków i nie rozwinie się w pełni bez tej wewnętrznej doskonalącej pracy.

Jak każde ziarno zasiane w glebie musi najpierw wykiełkować, a potem rośnie, rozwija się i rozmnaża, tak też i my, by móc się rozwijać w swoim wnętrzu, musimy najpierw przejść stadium kiełkowania; i podobnie jak ziarno, by móc wzrastać, rozbija swą łupinę, tak i my musimy rozbić skorupę ograniczeń, by móc rozpocząć swobodny wzrost. Kiedy się to wewnętrzne doskonalenie wypełni - na podobieństwo kwiatów rozkwitniemy w całej krasie. To zaś wszystko, co pod względem rozwoju odnosi się do jednostki, dotyczy tak samo i narodu. Cokolwiek tedy przedsięweźmie amerykański naród o rozwiniętej świadomości chrystusowej, musi być skierowane ku ogólnemu dobru, albowiem korzeniem, czyli sercem każdego rządu jest świadomość rządzonych. Wielkie błędy zostały obecnie popełnione przez wasz naród, ponieważ nie zdołaliście sobie uświadomić swego duchowego znaczenia, a ogromna większość z was jest i teraz jeszcze na drodze głębokiego materializmu. Dla nas jest oczywistością, że wielkie dusze wiodły wasz naród ku jego przeznaczeniu, jak również i to niewątpliwe, że te wielkie dusze nie były przez was właściwie zrozumiane, dopóki nie odeszły. Droga nie była gładka, lecz się jeszcze utrudniła, zarastając krzewami, ponieważ człowiek w swym ograniczonym rozumienia pozwolił budować tę drogę tylko materialistycznym pojęciom. Pomimo to, zauważcie sami, jakie jednak zdołał stworzyć cuda. Lecz możecie też wyobrazić sobie, jakie się jeszcze mogły urzeczywistnić, gdyby został zrozumiany i zastosowany głębszy, bardziej duchowy sens rzeczy. Innymi słowy - gdyby Chrystus stał u steru waszego państwowego okrętu, wówczas - podobnie jak Jezus - wszyscy poznaliby tę prawdę, że Chrystus przebywa w głębi każdego człowieka, i że wszyscy są jednością. Wtedy by się objawiły prawdziwe cuda. Przewidujemy, że taka chwała dla narodu amerykańskiego nadejdzie, gdy będzie w pełni zrozumiany głęboki duchowy sens słów „Ex pluribus unum" (Z wielości jeden). Starajcie się sobie uświadomić, że jest to jedno z pierwszych wielkich praw bożych: jeden powstały z wielu - jeden ze wszystkich i dla wszystkich.

Zastanówcie się teraz nad losami każdej narodowości. Wynika, że te z nich przetrwały najdłużej, które się opierały na głębokim duchowym odczuciu, i by istniały zawsze, gdyby nie pozwoliły się zakraść do duszy materializmowi, który stopniowo osłabiał całą budowlę, aż runęła wskutek nadmiernego obciążenia. Narodowości owe uległy samounicestwieniu przez błędne stosowanie prawa, dzięki któremu zaistniały. I czy taki upadek może być dla kogoś pożyteczny? Zasada, to jest część boska bywa zawsze ochroniona i zabezpieczona, by mogła być przekazana następnym ich pokoleniom, dopóki nie zdołają znowu odnaleźć utraconego śladu właściwej drogi i stopniowo się podnieść na kolejny szczebel rozwoju - aż ostatecznie wszystko musi się zakończyć w Bogu - w jedności, złożonej z wielości. Bracia moi, czuwając nad losami narodu amerykańskiego, od dawna czynię odpowiednie wysiłki, by pomóc wam w naprawieniu błędów i urzeczywistnieniu wyższych rozwojowych celów.

Zwróćcie uwagę, kim byli Hiszpanie, gdy Kolumb udawał się w swą historyczną podróż, a kim są obecnie. W niedługim czasie Hiszpania będzie toczyła wojnę ze swymi własnymi dziećmi. Będziecie wtedy mogli się przekonać, jaki to bezradny i bezsilny naród. I czemu przypiszecie tę bezsilność, graniczącą z krańcowym upadkiem żywotności? Otóż tak samo się dzieje z narodami, jak i jednostkami ludzkimi. Jeżeli organizm człowieka albo państwa ulegnie przesyceniu chciwością lub żądzą - rezultaty będą zawsze takie same. Może istnieć okres pozornego rozkwitu i powodzenia, lecz zazwyczaj nie trwa to długo, a potem uwidacznia się wyniszczenie organizmu. Gdyby te upadłe narody zachowały i rozwinęły swą duchową moc, to przetrwałyby w sprężystości i dynamizmie przez pięć czy dziesięć tysięcy lat albo i wiecznie, czyli pozostałyby takimi, jakimi były w dniach rozkwitu.

Obecnie jesteśmy wpatrzeni we wschodzący Wiek Kryształowy - w białe światło ducha. Oto teraz właśnie wschodzi jutrzenka zbliżającego się dnia. Możemy obserwować, jak stopniowo rozpłomienia się zorza, i w niedługim czasie wszyscy ujrzymy blask tego dnia chwały. Nie będzie już wówczas mroków ani żadnych ograniczeń. Czyż nie mówi wam to o konieczności wiecznego postępu? Gdyby tak nie było, to wszystko musiałoby powrócić do źródła - do kosmicznej substancji; gdyż wszystko, co istnieje, musi albo postępować naprzód, albo się cofać, gdyż nic się nie może zatrzymać w pół drogi bądź zaniechać działania. Kiedy poznacie własną istotę i swe ludzkie posłannictwo, gdy złączycie serce z duchem i wyrazicie to, czego pragnie Bóg, czyli pozwolicie duchowi, by rozwinął się w głębi was, wtedy dla waszego narodu możemy przewidzieć taki cud, jaki nie da się wyrazić ludzkim językiem".

Na tym zakończyła się nasza rozmowa i Emil powiadomił nas, że będzie musiał się rozstać z nami na krótki czas, gdyż pragnie złożyć wizytę innej grupie przebywającej we wsi, oddalonej od nas o dwieście mil. Obiecał połączyć się z nami ponownie w maleńkiej wiosce odległej o 60 mil, do której mieliśmy dotrzeć za cztery dni. Po chwili zniknął, a po czterech dniach zjawił się znowu wśród nas, wespół z czworgiem innych, w oznaczonej wiosce leżącej na samej granicy.

***

Dzień naszego przybycia do wioski, był nader dżdżysty, tak iż wszyscy byliśmy mocno przemoknięci. Ulokowano nas w bardzo wygodnym mieszkaniu z obszerną i pomysłowo urządzoną izbą, nadająca się zarówno na pokój stołowy, jak i na gościnny. Atmosfera w niej była ciepła i przyjemna. Jeden z naszych przyjaciół zdziwił się źródłem pochodzenia panującego w tej komnacie ciepła, ponieważ nie dostrzegliśmy tam żadnego pieca ani jakiegokolwiek urządzenia do ogrzewania. Wszyscy byliśmy tym zaintrygowani, lecz niewiele rozmawialiśmy na ten temat, przyzwyczailiśmy się już bowiem do rzeczy i zjawisk nieoczekiwanych i niezwykłych, i byliśmy pewni, że się później wszystko wyjaśni.

Siedzieliśmy przy stole, gdy dostrzegliśmy Emila z czterema osobami. Nie zauważyliśmy przedtem, skąd przyszli, gdyż zjawili się w rogu pokoju jednocześnie, jakkolwiek nie było w tym miejscu żadnego wejścia. Ich zmaterializowaniu się nie towarzyszył żaden szmer - wszyscy podeszli do stołu, gdzie Emil przedstawił nam nieznajomych i usiedli swobodnie za stołem, jak domownicy. Nie zdołaliśmy jeszcze ochłonąć z pierwszego wrażenia, gdy nagle stół został nakryty i zastawiony różnymi smacznymi potrawami, oczywiście bezmięsnymi, ponieważ ci ludzie w ogóle nie jadają mięsa zwierzęcego, jako pochodzącego z istot, w których, podobnie jak w człowieku jest świadome życie. Po spożyciu posiłku, kiedy jeszcze siedzieliśmy za stołem, jeden z naszych przyjaciół zapytał, w jaki sposób jest ogrzewany ten pokój, a Emil odpowiedział: „Ciepło, które tu odczuwacie, pochodzi z energii, z jaką się wszyscy stykamy i możemy z niej dowolnie korzystać. Siła ta jest oczywiście wyższa od wszelkich mechanicznie stwarzanych mocy, lecz człowiek się może stykać z nią w postaci światła, ciepła, a nawet stosować ją jako energię napędową we wszystkich środkach i urządzeniach mechanicznych. Gdybyście się stykali z tą siłą i ją wykorzystywali, z pewnością nazwalibyście ją wiecznym ruchem, my natomiast ją zwiemy energią kosmiczną - siłą boską, którą Ojciec obdarza wszystkie Swoje dzieci, by z niej korzystały przy wykonywanej pracy. Ta siła jest w stanie poruszać, obracać i podnosić każdy mechaniczny aparat czy urządzenie i może także być użyta jako przewód, bez potrzeby stosowania jakichkolwiek materiałów palnych, a prócz tego może również być wykorzystana jako światło i ciepło. Jest wszędzie: dostępna dla każdego i dla wszystkich w nieograniczonej mierze, i bez pieniędzy - a więc stanowi energię o bezcennej wartości i najdonioślejszym znaczeniu".

Ktoś inny zadał pytanie, czy spożyte przez nas potrawy także były osiągnięte i przygotowane za pomocą tej samej siły sprawczej. Odpowiedziano mu, że pożywienie to wywołano z substancji kosmicznej już w stanie gotowym, w taki sam sposób, jak chleb i inne dostarczane nam już poprzednio produkty.

Emil zaproponował nam, byśmy się udali z nim i czterema przybyłymi osobami do ich domu, położonego w odległości dwunastu mil (tam potem spotkaliśmy się z jego matką). Wspomniał przy tym, że jego matka jest jedną z tych kobiet, które tak udoskonaliły swoje ciało, że są w stanie brać je ze sobą i przenosić w przestrzeni, w celu czerpania ze źródeł wyższej wiedzy. Dlatego żyje ona przeważnie w sferze niewidzialnej. Czyni to z własnego dobrowolnego wyboru, aby się doskonalić w wyższej wiedzy, a pogłębiając ją, uzdalnia się do skuteczniejszej działalności, to jest do wydatniejszego pomagania nam i światu. „ - Dodam tu jeszcze, że dążyła wciąż wzwyż, dopóki nie osiągnęła Królestwa Niebieskiego (jak wy nazywacie), czyli tego miejsca, w którym przebywa Jezus. Czasami też to miejsce zwą Siódmym Niebem. Dla was to miejsce przedstawia się jako tajemnica tajemnic, ale zapewniam wąs, że nie ma w tym żadnej tajemniczości, gdyż ono jest w naszej świadomości, w której bywa objawiona każda tajemnica. Ci, którzy osiągnęli taki stan świadomości, przebywają poza zasięgiem śmiertelnego widzenia, lecz zawsze mogą powracać na plan fizyczny, rozmawiać, i nauczać oczekujących w gotowości do przyjęcia ich nauk. Mogą też dowolnie pojawiać się we własnym ciele, gdyż tak je udoskonalili, że są w stanie przenosić dokąd zechcą. Mogą też powracać na Ziemię, kiedy zapragną, bez wcielania się ponownego; inni zaś, którzy przeszli przez śmierć, muszą się na nowo reinkarnować, jeśli chcą powrócić na Ziemię, w ciele. Ciało bowiem zostało nam dane jako duchowe i doskonałe, powinniśmy więc mieć nad nim pieczę - utrzymywać w zdrowiu i należytym stanie równowagi psychofizycznej - by móc się nim posługiwać godnie i z pożytkiem dla ewolucji. Ci, którzy opuścili swoje ciała i się doskonalą w duchu, potem sobie uświadamiają, że muszą powtórnie przyoblec się w ciało i przez doskonalenie go podążać w rozwoju naprzód".

Nim odeszliśmy od stołu, zdecydowano o podziale ekspedycji na pięć małych grup i przydzieleniu każdej z nich kierownictwa jednego z tych pięciu przybyszów, którzy się zjawili w pokoju i razem z nami uczestniczyli w obiedzie. Taki podział miał rozszerzyć pole naszych badań i ułatwić pracę, a jednocześnie dopomóc do zbadania zjawisk, jak niewidzialne przenoszenie się i przesyłanie myśli na odległość (telepatii). Według tego planu, co najmniej dwie osoby z naszego zespołu i jedna z owych pięciu jako kierownik, mieli stanowić poszczególne grupki oddalone wzajemnie na znacznej przestrzeni, mające przez cały czas utrzymywać ze sobą kontakt za pośrednictwem tych ludzi, którzy szczerze zaprzyjaźnili się z nami i umożliwili nam swobodne badanie sposobu ich pracy.

***

Nazajutrz ustalono szczegóły naszej wyprawy; trzech z naszej grupy, łącznie ze mną, mieliśmy towarzyszyć Emilowi i Dżastowi. Następnego dnia wszystkie partie były już gotowe do wyruszenia w drogę - każda w innym kierunku. Postanowiliśmy bacznie obserwować i wszystko dokładnie zapisywać. Po 60 dniach mieliśmy się znowu spotkać w domu Emila we wspomnianej już wsi odległej o 200 mil. Komunikowanie się między partiami miało następować za pośrednictwem towarzyszących nam przyjaciół: każdego wieczoru drogą rozmów między nimi oraz przenoszenia się ich w obie strony, od jednej grupy do drugiej. Jeżeli pragnęliśmy na przykład porozumieć się z kierownictwem naszej ekspedycji lub z którymś z jej członków, wystarczyło tylko powiedzieć naszym przyjaciołom, o co chodzi, a w niewiarygodnie krótkim czasie otrzymywaliśmy żądaną odpowiedź. Wydając jakiekolwiek polecenia każdy z nas musiał je sobie zapisać i dokładnie odnotować czas, kiedy zostały wydane. Tak samo też postępowaliśmy z otrzymywanymi odpowiedziami, a kiedy znowu się zeszliśmy, porównywaliśmy nasze notatki i się okazało, że były zgodne. Prócz tego, nasi przyjaciele, przerzucając się z jednej grupy do drugiej, prowadzili także w tym czasie rozmowy z nami. Odnotowaliśmy dokładnie miejsce i czas tych odwiedzin, jak również ich „odlotów" (gdyż nasi opiekunowie przenosili się niewidzialnie, czyli zjawiali się i znikali momentalnie); porównanie tych zapisów przekonało nas o ich identyczności. Później te nasze robocze grupy były od czasu do czasu rozłączane, tak że np. jedna pracowała w Persji, druga na terenie Mongolii, trzecia w Chinach, inna w Tybecie, a pozostała w Indiach i każdej z nich zawsze towarzyszyli nasi przyjaciele. Przenosili się niewidzialnie na odległość tysięcy mil i wymieniali wiadomości między poszczególnymi grupami.

Docelowym miejscem grupy, której byłem uczestnikiem, była maleńka wioska w południowo-zachodniej stronie, położona na wysokim płaskowzgórzu u podnóża Himalajów, w odległości 80 mil od miejsca naszego poprzedniego postoju. Nie braliśmy ze sobą w drogę żadnych zapasów, a przecież w ciągu całej podróży byliśmy zaopatrywani w obfitość pożywienia i mieliśmy zawsze odpowiednie pomieszczenia na noclegi. Do zamierzonego celu przybyliśmy piątego dnia po południu. Przywitała nas delegacja mieszkańców wioski i zaprowadziła do wygodnego mieszkania. Zauważyliśmy przy tym, że Emila i Dżasta witano z wielkim szacunkiem. Dowiedzieliśmy się, że Emil jeszcze nigdy nie był w tej wiosce, Dżast zaś, tylko jeden raz - wezwany przez mieszkańców z prośbą o uwolnienie ich od okrucieństwa ludzi śnieżnych zamieszkujących jeden z najdzikszych zakątków Himalajów. Obecne odwiedziny były również odpowiedzią na takie wezwanie o pomoc i ratunek przed śnieżnymi ludźmi, a poza tym miały na względzie uzdrowienie chorych, którzy nie byli w stanie udać się o własnych siłach w dłuższą drogę.

Nazywani śnieżnymi ludźmi, to przeważnie różni włóczędzy i wykolejeńcy od dawna przebywający w okolicznych górach pokrytych śniegiem i lodami, aż w końcu utworzyli osobne plemię przystosowane już trwale do górskiego życia, bez styczności z jakąkolwiek formą cywilizacji. Plemię to, aczkolwiek nieliczne, jest bardzo agresywne i okrutne. Znęcają się nad tymi, którzy jako zakładnicy mieli nieszczęście dostać się w ich ręce. Jak się okazało, czterech mieszkańców tej wioski popadło w niewolę śnieżnych ludzi, a po bezskutecznych próbach wydostania swych braci z rąk tych dzikusów, zwrócono się o pomoc do Dżasta, przybyłego wraz z Emilem w towarzystwie naszej ekspedycyjnej grupy. Czytelnicy łatwo się domyśla, że byliśmy mocno podekscytowani ewentualnością ujrzenia tych dzikich ludzi, o których już słyszeliśmy, lecz nie wierzyliśmy w ich, realne istnienie. Najpierw przypuszczaliśmy, że zostanie zorganizowana ekspedycja ratunkowa i weźmiemy w niej udział, ale nadzieje te się rozwiały, kiedy Emil nam zakomunikował, że pójdą tylko obaj z Dżastem i to natychmiast - po czym znikli sprzed naszych oczu, powracając dopiero nazajutrz wieczorem w towarzystwie czterech osób więzionych przez dzikusów. Ludzie ci opowiadali nam potem dziwy o swych przygodach pośród tego strasznego plemienia.

Są kompletnie nadzy, o ciele obrośniętym sierścią, jak u dzikich zwierząt i wytrzymują nawet długotrwałe mrozy dominujące na tych górskich wysokościach. Przebiegają bezludne śnieżne okolice z wielką szybkością i chwytają na żer dzikie zwierzęta.

Wspominano, że ci śnieżni ludzie nazywają mistrzów „Ludźmi Słońca", a kiedy mistrzowie przybywają, by uwolnić więzionych, nie protestują. Mówiono też, że mistrzowie wielokrotnie próbowali nawrócić ten lud na dobrą drogę, lecz wszystkie te usiłowania okazały się daremne z powodu strachu, jaki ogarnia tych dzikusów na widok mistrzów. Kiedy zaś mistrzowie przychodzą do nich, ludzie ci nie śpią i nie jedzą, stojąc dniem i nocą na nieosłoniętych miejscach, tak srodze obawiają się mistrzów.

Ludzie ci zatracili wszelki kontakt z cywilizacją i nawet zapomnieli, że niegdyś obcowali z innymi rasami lub że są ich potomkami - tak się dalece wyobcowali z ludzkiego społeczeństwa. Od Emila i Dżasta uzyskaliśmy zaledwie bardzo skąpe wiadomości o tym dziwnym plemieniu ani nie zdołaliśmy ich przekonać, by pozwolili towarzyszyć sobie, kiedy się tam udawali. Wypytywani o nich, powściągliwie odpowiedzieli, że: „To takie same dzieci boże, jak i my, lecz tak długo żyli w nienawiści i strachu przed swymi współbraćmi, i tak utrwalili w sobie tę nienawiść, i strach, że zupełnie się odosobnili od ludzi, całkowicie zapominając, iż są również potomkami ludzkiej rodziny - uważają się za dzikie stwory, którymi już są obecnie. Długo przemierzali tę drogę, aż wreszcie zatracili nawet instynkt dzikich zwierząt, gdyż dzikie zwierzęta wiedzą instynktownie, kiedy ludzka istota je kocha, i odpowiadają na tę miłość. Można o tym powiedzieć, jedynie to, że człowiek wyraża zazwyczaj to, co stanowi - a sam rozłącza się z Bogiem i człowiekiem, doznając degradacji, spadając przeto poniżej poziomu zwierzęcia. Nie zdałoby się na nic wasze asystowanie nam w drodze do nich, ale nawet mogłoby zaszkodzić. Nie tracimy nadziei, że wśród nich natrafimy kiedyś na takiego, w którym nasza nauka znajdzie oddźwięk, i w ten sposób dotrzemy do każdego z nich".

Poradzono nam, że jeśli chcemy z własnej inicjatywy próbować odwiedzić ten straszny lud, będzie nam pozostawiona zupełna swoboda i mistrzowie ochronią nas przed wszelkimi niebezpieczeństwami, a gdyby śnieżni ludzie nas uwięzili, mistrzowie uwolnią nas.

Dowiedzieliśmy się tego wieczoru, że jutro mieliśmy wyruszyć do bardzo starej świątyni, oddalonej od nas około 35 mil, lecz moi dwaj przyjaciele z ekspedycyjnej grupy, postanowili zrezygnować ze zwiedzenia świątyni, natomiast zdecydowali się podjąć próbę zapoznania się ze śnieżnymi ludźmi. Starali się nakłonić dwu mieszkańców tej wsi, by im towarzyszyli, lecz ci stanowczo odmówili, gdyż nikt spośród miejscowej ludności za nic na świecie nie opuściłby wsi, dopóki - tak mniemają - ci dzicy ludzie wałęsają się po okolicy. Po tej odmowie nasi towarzysze postanowili pójść sami. Otrzymali wskazówki od Emila i Dżasta, w jakim podążać kierunku, przysposobili broń i udali się w drogę. Przed wyruszeniem na tę wyprawę, Emil z Dżastem jednakże ich zobowiązali, że będą strzelać z zamiarem zabicia, jedynie w ostateczności - w innym wypadku, tylko dla odstraszenia. Byłem niepomiernie zdziwiony, że w bagażu naszym trafiły się kolty kal. 45, gdyż nie zabieraliśmy ze sobą broni palnej.

Sam dawno zarzuciłem swego kolta i w ogóle nie wiedziałem, gdzie się podziewał, ale tak się złożyło, że jeden z tragarzy, pomagając przy kompletowaniu potrzebnych w drodze rzeczy, zaliczył też do bagażu dwa rewolwery, i teraz je wyzyskano.

***

Nazajutrz przed wieczorem, Emil, Dżast i ja wyruszyliśmy w drogę do świątyni, do której przybyliśmy dopiero na drugi dzień o godzinie piątej minut trzydzieści po południu. Zastaliśmy tam dwóch starszych ludzi, którzy zaopiekowali się mną i bardzo wygodnie ulokowali u siebie na noc. Świątynia stała na wierzchołku wysokiej góry, zbudowana z nieociosanego kamienia, i - jak mi mówiono - trwała już przeszło 12 tys. lat Pomimo to jest doskonale zakonserwowana i wygląda jak nowa. Powiadano, że jest to jedyna z pierwszych świątyń nauczycieli Siddha i była wzniesiona przez nich, by służyła im jako miejsce odosobnienia, ze względu na panującą tam absolutną ciszę. Istotnie, do tego celu nie można było wybrać lepszego miejsca. Figuruje ona bowiem na najwyższej skale tej części gór, na wysokości 3,5 tys. metrów nad poziomem morza, a około 1,5 tys. metrów nad powierzchnią doliny. Doznawałem wrażenia, że ostatnie siedem mil droga wznosiła się w górę niemal stromo. Miejscami szliśmy po schodach wykonanych z żerdzi i przymocowanych grubymi linami do skał, liny zaś były przerzucone nad skalistymi rozpadlinami, a końce sznurów utrzymywały owe schodki bądź drabinę, prowadzące do świątyni. Przez około 200 metrów szliśmy po takich schodkach zawieszonych w powietrzu i potem znów wspinaliśmy się po drabinach przymocowanych u góry sznurami. Ostatni - prawie stumetrowy odcinek - przebyliśmy już wyłącznie po zawieszonej pionowo drabinie z żerdzi. Kiedy wreszcie dobrnęliśmy do celu odniosłem wrażenie, jakbym przebywał na wierzchołku świata. W dniu następnym wstaliśmy o świcie i kiedy wszedłem na dach świątyni, zupełnie zapomniałem o uciążliwym wspinaniu się wczoraj. Świątynia zajmowała sam skraj urwistej skały, tak usytuowanej, że na prawie kilometr w dół nic nie można było rozeznać. Wydawało się, że cały budynek świątyni jest zawieszony w próżni. Z trudem usiłowałem siebie przekonać, że ulegam pozorom. W oddali dały się odróżnić trzy inne góry, na których - jak mnie poinformowano - też pobudowano podobne świątynie, lecz były one tak odległe, że nie mogłem ich rozpoznać nawet za pomocą swej polowej lornetki.

Emil mi powiedział, że jedna z grup, której towarzyszył kierownik naszej ekspedycji, przybyła do najdalszej świątyni wczorajszego wieczoru, prawie jednocześnie z nami, i jeśli chcę się z nimi skomunikować, to akurat pora, gdyż oni wszyscy stoją w tej chwili, tak samo jak i my, na dachu świątyni. Wyjąłem notes i zapisałem, że w tej chwili mój zegarek wskazuje godzinę 4 minut 55 rano, w sobotę, 2 sierpnia. Stoję na dachu świątyni górującej 3 tys. metrów nad poziomem morza, i odnoszę wrażenie, że ta świątynia wisi w pustce. Emil przeczytał moją notatkę, trwał chwilę w milczeniu i podał mi wiadomość: „Na moim zegarku minuta po godzinie 5. Miejscowość, jakby wisząca w powietrzu, 2,5 tys. metrów nad poziomem morza, widok cudowny, lecz samo położenie świątyni godne szczególnej uwagi". Potem Emil dodał: Jeżeli pan chce, zaniosę pańską notatkę i przyniosę z powrotem odpowiedź.

Pragnąłbym udać się tam i porozmawiać z przebywającymi w tej świątyni, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu". Chętnie mu dałem swą notatkę i natychmiast zniknął. Po godzinie i 45 minutach powrócił z notatką od kierownika ekspedycji, w której ten komunikował, że Emil przybył tam o godzinie 5.16 rano, i że cudownie spędzili czas, rozmawiając o tym, co ich jeszcze czeka w przyszłości. (Małe różnice czasu na porównywanych zegarkach należy tłumaczyć różnicą długości geograficznej).

W tej świątyni pozostawaliśmy przez trzy dni, w ciągu których Emil odwiedzał wszystkie nasze grupy robocze, przekazując moje notatki i wracał z odpowiedziami od nich.

Czwartego dnia rano przygotowaliśmy się do zejścia z powrotem do wsi, gdzie pozostali moi dwaj współtowarzysze. Dowiedziałem się jednak, że Emil i Dżast pragnęli odwiedzić pewną małą wioskę leżącą w dolinie i odległą o około 30 mil od miejsca, w którym nasza droga zmieniała kierunek. Zatrzymaliśmy się na noc w chacie pastucha, a ponieważ szliśmy piechotą, wstaliśmy wczesnym rankiem, by móc za dnia osiągnąć cel. Tej wyprawy do świątyni nie mogliśmy odbyć na koniach, więc pozostawiliśmy je we wsi, skąd nasi przyjaciele wyruszyli na poszukiwanie śnieżnych ludzi.

Około godziny dziewiątej rano nagle zerwała się silna burza i wyglądało na to, że spadnie ulewa, ale deszczu nie było. Przemierzaliśmy puszczę, pokrytą gęstwiną krzaków, a grunt zaścielała gruba, twarda i sucha trawa. Cała ta okolica wydawała się niezwykle wysuszona. Od piorunów zapaliła się w kilku miejscach trawa i zanim się zorientowaliśmy znaleźliśmy się raptownie w sercu gorejącego lasu. Niebawem pożar się rozprzestrzenił - rozszalały ogień z trzech stron toczył się z błyskawiczną szybkością, dym ścielił się po ziemi gęstymi kłębami, a mnie opanował paniczny strach. Jednakże wzgląd na absolutne opanowanie Emila i Dżasta uspokoił mnie nieco. Powiedzieli mi: „Są dwa sposoby uniknięcia grożącego niebezpieczeństwa: pierwszy - spróbować przejść do zakrętu rzeki, gdzie woda płynie wąskim, lecz głębokim korytem; jeśli zdołamy dojść do tego miejsca odległego stąd o 5 mil, będziemy całkowicie bezpieczni, dopóki pożar nie zgaśnie samoistnie. Sposób drugi - to iść na przełaj przez ogień, jeśli pan uwierzy nam, że przeprowadzimy go bez żadnego szwanku". W tej chwili opuścił mnie wszelki strach i sobie uświadomiłem, że przecież ci ludzie już nieraz okazywali niezwykłą pomoc w najkrytyczniejszych okolicz­nościach. Powierzyłem się spokojnie ich opiece i podążałem pomiędzy nimi, w ten sposób odbywając dalszą drogę, która jak się okazało - wiodła w kierunku najbardziej rozszalałego żywiołu. Idąc tak widziałem, jak przed nami otworzyła się szeroka droga pod łukowatym sklepieniem z płomieni, a my szliśmy prosto przez ogień, nie napotykając najmniejszej przeszkody ani ze strony dymu, żaru, czy głowni spadających przed naszymi stopami przez cały czas wędrówki. Tak przeszliśmy co najmniej 6 mil przez ten gorejący las. Zdawało mi się - postępując tak spokojnie wzdłuż tej strasznej ogniowej drogi - że wokół nas nie ma wcale tak gwałtownego pożaru.

Kiedy wracaliśmy z naszej wyprawy, mogłem spokojnie przyjrzeć się tej niesamowitej drodze - zastając bezwzględne pogorzelisko, zamiast rozległego obszaru lasu. Jeszcze w trakcie przechodzenia przez ogień Emil zrobił uwagę: „Widzi pan teraz, jak łatwo jest skorzystać z wyższego boskiego prawa i zamienić niższe prawo na to wyższe, bez którego nie możemy się w rzeczywistości obejść. Podnieśliśmy wibracje naszych ciał do stopnia wibracji ognia i nie wyrządził nam żadnej szkody. Śmiertelnemu człowiekowi mogłoby się zdawać w tej chwili, że znikliśmy mu z oczu, mimo iż tożsamość nasza pozostaje taka sama jak zawsze, nie wykazując żadnej istotnej różnicy. Jedynie koncepcja śmiertelnych zmysłów utraciła związek z nami. Gdyby śmiertelni ludzie mogli nas teraz widzieć, z pewnością by pomyśleli, żeśmy się wznieśli w górę. W rzeczywistości tak właśnie się stało, gdyż wznieśliśmy się na taką płaszczyznę świadomości, gdzie śmiertelni nie mogą się z nami komunikować. Wszyscy mogą czynić to samo, co my czynimy. Korzystamy tylko z danego nam przez Boga prawa. Posiedliśmy zdolności posługiwania się tym prawem przy przenoszeniu naszych ciał przez wszelkie przeszkody przestrzenne. Jest to oczywiście to samo prawo, które stosujemy wówczas, gdy widzicie, jak zjawiamy się nagle i znikamy, co nazywacie unicestwieniem przestrzeni. My natomiast, po prostu, neutralizujemy wszystkie przeszkody metodą wzniesienia świadomości ponad nie, i w ten sposób stajemy się zdolni do pokonywania wszelkich ograniczeń, jakie człowiek w swej śmiertelnej świadomości postawił przed sobą". Mnie się zaś zdawało, żeśmy szli nad płonącym pod naszymi stopami gruntem. A kiedy już przebrnęliśmy przez to morze płomieni, nie doznawszy żadnej krzywdy, i wyszliśmy poza strefę ognia, doznałem niby ocknięcia się z głębokiego snu; stopniowo jednak coraz wyraźniej zdawałem sobie sprawę z tego przeżycia, i istotny sens rzeczy zaczął świtać w mej świadomości. Znaleźliśmy cieniste miejsce nad brzegiem potoku, a po spożyciu obiadu i godzinnym odpoczynku skierowaliśmy się ku wsi.

***

Wieś ta okazała się godna szczególnego zainteresowania ze względu na przechowywane tam pewne dobrze zachowane dokumenty, nieodparcie świadczące o tym, że Jan Chrzciciel mieszkał w tej wsi w ciągu pięciu lat. Oglądaliśmy te dokumenty i przetłumaczyliśmy je. Dowodzą one niezbicie, że Jan przebywał w tych stronach przez około 12 lat. Później pokazano nam też inne dokumenty stwierdzające, że w ciągu dwunastu lat Jan Chrzciciel wędrował przez Tybet, Chiny, Persję i Indie, obcując z mieszkańcami tych krajów. Okazało się, że podróżowaliśmy prawie tą samą drogą, którą wędrował Jan, co ściśle wynikało z pozostawionych i dobrze zachowanych dokumentów. Materiały te tak nas zaciekawiły, że penetrowaliśmy różne wioski w celu przeprowadzenia dodatkowych badań. Zestawiając poszczególne daty zdołaliśmy całkiem dokładnie naszkicować mapę wędrówek Jana po tych okolicach. Niektóre zdarzenia wydawały się nam tak żywe, iż obraz tej ziemi i drogi, którymi podróżowaliśmy stawały się jednocześnie obrazem tego samego szlaku wędrówek, jakie przed wieluset laty odbywał Jan.

Spędziliśmy w tej wsi trzy dni, w ciągu których odsłoniła się przede mną głęboka przeszłość. Mogłem przeniknąć w nauki tej odległej, prawie zamierzchłej przeszłości, głoszące, że wszystko pochodzi z jednego źródła, czyli z substancji Boga. Mogłem też poznać różne rozgałęzienia tej nauki, której głosiciele obciążali ją własnymi poglądami, w mniemaniu, że otrzymują objawienia bezpośrednio od Boga, przeto uważali się za jedynie wybranych wysłanników bożych. W ten sposób śmiertelne pojęcia zostały pomieszane z prawdziwym objawieniem, czego następstwem były już późniejsze zniekształcenia i niezgodności. Spotkałem potem tych ludzi - mistrzów, stojących twardo na gruncie duchowości, którzy poznali i posiedli dar rzeczywistej nieśmiertelności i wieczności człowieka, jako obrazu i podobieństwa bożego. Nie miałem wątpliwości, że dalsze badania dowiodą, iż wielcy ci ludzie zachowali w całości i przekazywali następcom w ciągu wielu wieków tę naukę, w jej pierwotnej postaci. Nie uważają jednak siebie za wszechwiedzących i nie wymagają od nikogo, by uznawał prawdziwość czegokolwiek nauczanego przez nich, dopóki sam nie zdoła udowodnić tego praktycznie i czynić dzieł, jakie czynią mistrzowie. Po trzech dniach mi zakomunikowano, że Emil i Dżast są już gotowi do powrotu do wsi, gdzie już oczekiwali nas moi dwaj współtowarzysze. Emil i Dżast zamierzali tam uzdrowić chorych ludzi, pozostających w oczekiwaniu ich. Nie było wątpliwości, że obaj mogli odbyć tę podróż do świątyni, a potem do wsi w ciągu jednej chwili, a pomimo to wybrali się razem z nami.

Od przybyłych uczestników eskapady dowiedzieliśmy się, że poszukiwania śnieżnych ludzi były daremne. Po pięciu dniach bezowocnych wędrówek po ośnieżonych szczytach i lodowcach górskich, całkiem zniechęceni powrócili do wsi, to jest do punktu wyjścia.

Wysłuchawszy mojego sprawozdania prosili, żebyśmy powrócili do świątyni, lecz Emil orzekł, że za kilka dni zwiedzimy inną, podobną świątynię, i już więcej nie wracaliśmy do tego tematu.

We wsi zastaliśmy też sporą liczbę mieszkańców z okolicznych miejscowości, przybyłych na skutek zasłyszanej wiadomości rozgłaszanej przez gońców, o oswobodzeniu czterech mieszkańców tej wsi, z rąk śnieżnych ludzi. Przybyło też wielu chorych, w nadziei ozdrowienia. Cały następny dzień nie opuszczaliśmy wsi. Uczestniczyliśmy w zebraniu i byliśmy świadkami prawdziwie cudownych uzdrowień. Wszyscy ozdrowieńcy, wspominając to, byli głęboko wzruszeni.

Po zebraniu zapytaliśmy Emila, czy wielu zostało nawróconych. Emil stwierdził, że rzeczywiście bardzo pomogli wielu ludziom, wywołując ogromne zainteresowanie i mobilizując ich przez pewien czas do pracy nad sobą - lecz większość z nich wkrótce odpadnie i powróci do dawnego trybu życia uważając, że traktowanie tej pracy poważnie, byłoby dla nich rzeczą trudną. Reszta zaś, gdy popadnie w ciężki stan chorobowy obarcza innych uciążliwym obowiązkiem pomagania im. Na tym właśnie polega trudna sytuacja mistrzów. Przyznają, że mogą pomóc każdemu, niezbędnie potrzebującemu pomocy, lecz za nikogo nie mogą wykonać tej pracy. Głoszą ludziom o obfitości dóbr przygotowanych dla nich, lecz by móc korzystać z tych dobrodziejstw ludzie muszą uznać istnienie ich i dowieść tego, swym rzeczywistym poznaniem i czynami.

***

Opuściliśmy tę wieś nazajutrz rano w towarzystwie dwu jej mieszkańców, którzy widocznie gotowi byli pracować nad sobą. Trzeciego dnia wieczorem przybyliśmy do wsi odległej o 12 mil od tej wioski, gdzie przeglądałem kronikę o Janie Chrzcicielu. Pragnąłem, by nasi współtowarzysze również przejrzeli tę kronikę, przeto postanowiliśmy się zatrzymać, a Dżast odprowadził nas do wsi. Przeczytana kronika wywarła wielkie wrażenie na moich przyjaciołach i postanowiliśmy sporządzić mapę, by odbyć tę podróż opisaną w kronice. Tego wieczoru przyszedł do nas mistrz, towarzyszący naszej czwartej grupie roboczej, i spędził z nami noc; miał dla nas również polecenia od pierwszej i trzeciej grupy. Mistrz ten urodził się i wychował w tej wsi, kronikę zaś ową spisali jego przodkowie i od tego czasu zawsze była przechowywana w rodzinie. Mówiono nam, że należy on do piątego pokolenia pochodzącego od tego przodka, który napisał tę kronikę, i że wszyscy z tej rodziny byli wyzwoleni od fizycznej śmierci - zabrali swoje ciała ze sobą i mogą powracać w nich w każdej chwili, jeśli tego zapragną. Zapytaliśmy, czy byłoby możliwe, żeby to kronikarz przybył i porozmawiał z nami. Mistrz orzekł, że jest taka sposobność i umówiliśmy się, że spotkanie z kronikarzem i rozmowa z nim nastąpią jeszcze tego wieczoru.

Upłynęło zaledwie kilka minut, gdy w pokoju zjawił się mężczyzna z wyglądu nie mający więcej niż 35 lat. Przedstawiono go nam i wszyscy uścisnęliśmy mu dłoń. Byliśmy oszołomieni, widząc tak młodego człowieka, gdyż wyobrażaliśmy go sobie jako zgrzybiałego starucha. Był człowiekiem średniego wzrostu, o wydatnych rysach twarzy, lecz z wyrazem w niej takiej dobroci, jakiego nigdy dotąd nie widziałem. W każdym jego ruchu przejawiała się moc charakteru i cała istota jakby promieniowała światłem. Zanim usiedliśmy, Emil, Dżast i dwóch towarzyszących nam krajowców stanęli na środku pokoju ze skrzyżowanymi na piersiach rękami, trwając tak przez kilka minut w zupełnym milczeniu. Potem wszyscy usiedli, a kronikarz przemówił: „Prosiliście o rozmowę, by lepiej zrozumieć kronikę, którą wam przygotowano i przedstawiono, i którą przetłumaczyliście. Otóż kronikę tę napisałem i dotąd jest u mnie przechowywana. Zawiera opis wielkiej duszy Jana Chrzciciela, i to, co wzbudziło w was tak wielki podziw, stanowi kronikę zdarzeń tego czasu, kiedy Jan Chrzciciel żył pośród nas. Uosabiał ogromną wiedzę i miał wielki umysł. Doceniał prawdziwość naszej nauki, lecz jak widać nie doszedł do dogłębnego jej poznania, gdyż gdyby urzeczywistnił ją w sobie w pełni »nie skosztowałby śmierci na wieki«. Siadywałem nieraz w tym pokoju i przysłuchiwałem się rozmowom mego ojca z Janem. Tu właśnie Jan przejął wiele z naszej nauki. Tu mój ojciec przeszedł na inny plan życia i wziął ze sobą swoje ciało. Jan był obecny przy tym. Każdy z naszej rodziny, odchodząc na inny plan bytu zabierał ze sobą swoje ciało. Przejście to oznacza duchowe udoskonalenie ciała w takim stopniu, że człowiek staje się świadomy głębokiego duchowego sensu życia, czyli - Boga w sobie; widzi życie takim, jakim widzi je Bóg i wówczas dostępuje przywileju doświadczenia najwyższej nauki, a z tego królestwa jest w stanie nieść pomoc wszystkim.

Z tego królestwa nigdy nie schodzimy z drogi rozwoju, kto bowiem dosięga tego miejsca nie pragnie się zniżać. Wie wtedy, że życie jest wszechpostępem, nieustannym dążeniem naprzód i nie masz powrotu do już przebytego, i nikt z nich tego nie pragnie. Wszyscy, którzy osiągnęli ten poziom, okazują pomoc spragnionym światła, a myśli rozsyłane przez nich nieustannie po całym wszechświecie, są przyjmowane przez te boże dzieci, gotowe już do przyjęcia tego posłannictwa i nauczania z kolei innych w każdym zakątku naszego globu. Stanowi to pierwsze zadanie po osiągnięciu tego królestwa, czyli stanu świadomości, w którym jesteśmy zdolni i pragniemy pomagać w taki sposób wszystkim. Możemy też rozmawiać i rozmawiamy, i nauczamy tych, którzy są już do tego przygotowani, podnosząc ich świadomość przez samorozwój lub przy pomocy innych. Nikt inny nie wykona za was waszego dzieła i nie jest w stanie również bez waszej wewnętrznej pracy w tym kierunku, poprowadzić was ku nieskończoności. Sami musicie zdecydować się wykonać swoje dzieło i macie możność wykonania go. Wtedy stajecie się całkowicie zdolni i samodzielni. Kiedy wszyscy, podobnie jak Jezus, staną się świadomi tego, że istnieje niezniszczalne duchowe ciało, i utwierdzą się w tej świadomości, wówczas będziemy mogli porozumiewać się ze wszystkimi i uzyskaną przez nas naukę przekazywać większej liczbie ludzi. Otrzymaliśmy przywilej poznania tego, iż wszyscy mogliby również czynić to, co my czynimy, czyli tak samo mogliby rozwiązywać każde życiowe zagadnienie, i to co wydaje się trudne i tajemne, okazałoby się dla nich rzeczą zupełnie prostą i łatwą.

Nie sądzę, bym się różnił od innych ludzi, których spotykacie codziennie, a i ja również nie widzę w was żadnej różnicy".

Wyznaliśmy, że spodziewaliśmy się ujrzeć go w bardziej wysubtelnionej postaci, ale on wyjaśnił nam, że: „To tylko wskutek śmiertelnego porównywania tego, co jest w człowieku nieśmiertelne. Gdybyście dopatrywali się jedynie właściwości bożych, widzielibyście każdą ludzką istotę taką, jaką widzicie mnie, czyli przez dostrzeganie Chrystusa w każdym ludzkim obliczu. Chrystus - ta właściwość boża - byłby dla was oczywistością we wszystkich. My nie czynimy żadnych porównań. Wszędzie i we wszystkich ludziach dostrzegamy jedynie Chrystusa, czyli właściwość bożą, dlatego postrzegamy ludzi inaczej niż wy. My dostrzegamy doskonałość, albowiem posiadamy doskonały wzrok, podczas gdy wy nie jesteście w stanie widzieć tej doskonałości, jako niedostępnej waszemu wzrokowi. Nasze nauki same przez się zdają się sprowadzać na was natchnienie, kiedy wznosicie swą świadomość do możności widzenia nas i rozmawiania z nami, i obcujecie z którymkolwiek z naszych braci, pouczających was, jak to się dzieje obecnie. Jednak sam fakt rozmowy lub obcowania z nami nie udziela jeszcze natchnienia, ale już sam charakter nauczania prowadzi do tego punktu, w którym może się objawić natchnienie. Prawdziwym natchnieniem jest jedynie to, co wywodzi się bezpośrednio od Boga i co Bóg może wyrazić przez nas. Wtedy naprawdę uzyskujecie możność obcowania z nami.

Idealny obraz kwiatu w najdrobniejszych szczegółach zawarty jest w jego nasieniu i z niego się oni rozwija rozmnaża. Możemy to nasienie przetworzyć w doskonały kwiat, w ciągu godziny. Jeżeli zewnętrzny kształt jest wypełniony po najdrobniejsze szczegóły, w efekcie kwiat osiągnie pełnię swej krasy. Tak samo i Bóg zachowuje w Swym umyśle idealny obraz każdego Swego dziecka, przez które pragnie Siebie wyrazić. Możemy też pójść dalej na tej drodze doskonałego wyrażania się, jeśli pozwolimy Bogu wyrazić przez nas w ten doskonały sposób to, co On dla nas począł. Trudność zagadnienia rozpoczyna się dopiero wówczas, gdy przejmujemy wszystko we własne ręce. I tak rzecz się ma nie tylko u jednostek, lecz i u wszystkich. Dla nas jest oczywiste, że nie różnimy się od was. Różnica polega tylko na stopniu rozumienia - i to wszystko. Wszelkie „izmy", kulty i wyznania, rozmaite aspekty widzenia różnych wierzeń - wszystkie są dobre, gdyż ostatecznie prowadzą swych wyznawców do uświadomienia sobie tego, że pod tym wszystkim jest ukryty głęboki rzeczywisty czynnik, którego nie dostrzegali, z czyni się nie zetknęli, a co słusznie należy do nich i czym by mogli, i powinni niepodzielnie władać. My upatrujemy w tym tę prawdziwą rzecz, która ostatecznie doprowadzi człowieka do władania wszystkim. Sam fakt, że człowiek wie, iż istnieje coś wyższego, czym mógłby władać, będzie dla niego bodźcem pobudzającym dotąd, dopóki tym czymś nie zawładnie. Tym sposobem dokonuje się rozwój wszystkich rzeczy i spraw życia. Najpierw idea boska przenika do świadomości człowieka, a kiedy się człowiek zastanowi nad tym, zauważa nad sobą coś wyższego. Lecz zazwyczaj schodzi on na manowce i błądzi, nie mogąc rozpoznać źródła, skąd ta idea pochodzi, ale sądzi, że wyłącznie zrodziła się w nim. I wówczas odchodzi od Boga - zamiast starać się wyrażać sobą doskonałość bożą, wyraża rzeczy niedoskonałe, a mógłby z łatwością czynić je doskonałymi.

Gdyby człowiek potrafił sobie uświadomić to, że każda idea jest bezpośrednim doskonałym przejawem Boga, wówczas z każdej czyniłby idealny znak boży, nie przykładając do tego swych śmiertelnych rąk, ale pozwalając wyrazić się przezeń Bogu. Wtedy na pewno okazałby się w nim doskonały ideał. Należy oczywiście uświadomić sobie, iż Bóg jest nieśmiertelny, i że wszystko, co śmiertelne, nie może być w żaden sposób pomocne. Na tej drodze człowiek w krótkim czasie nauczyłby się wyrażać wszystko doskonałe. Jedyną doniosłą sprawą, którą człowiek musi pojąć i ją realizować - to wznieść się ponad siły i pojęcia fizycznego umysłu, i wyrażać bezpośrednio Boga; albowiem wszystkie materialne moce i poglądy są w pełni wytworem ludzkim, i wiodą na manowce". Na tym nasza rozmowa została zakończona i postanowiliśmy się spotkać podczas jutrzejszego śniadania.

***

Następnego dnia wszyscy wstaliśmy bardzo wcześnie i o godzinie wpół do siódmej zebraliśmy się przy śniadaniu. Gdy wyszliśmy z domu i przechodziliśmy przez ulice do miejsca wspólnych posiłków spotkaliśmy naszych przyjaciół idących w tym samym kierunku i rozmawiających ze sobą jak zwykli śmiertelnicy. Przywitali się z nami, my wyraziliśmy głośne zdziwienie, że w taki sposób się z nimi spotykamy. Odpowiedzieli na to, że: Jesteśmy tylko ludźmi, takimi jak i wy. Dlaczego wciąż postrzegajcie nas jako odmiennych od was, mimo iż sami niczym nie różnicie się od nas. Rozwinęliśmy tylko moc daną nam od Boga, w znacznie większym stopniu niż wy". Zapytaliśmy wówczas, dlaczego my nie możemy czynić takich rzeczy, jakie oni są w stanie czynić. Odrzekli nam: „Dlaczego nie wszyscy stykający się z nami, chcą iść za tym przykładem, by czynić te same dzieła? Nie możemy i nie chcemy nikomu narzucać tej wiedzy, i tych umiejętności, gdyż każdy ma jednakowe prawo do swobodnego wyboru sposobu życia i postępowania. Staramy się jedynie wskazywać dogodną i prostą drogę - wypróbowaną przez nas i dającą rzeczywiste zadowolenie".

Weszliśmy do komnaty i usiedliśmy przy stole, by spożyć śniadanie; rozmowa toczyła się o zwykłych codziennych zdarzeniach. Nie mogłem jednakże opanować swego zdziwienia. Oto naprzeciw nas, przy tym samym stole siedziało pięciu mężczyzn, a jednym spośród nich był żyjący na Ziemi około dwa tysiące lat, który tak udoskonalił swoje ciało, że mógł je dowolnie zabierać, dokąd zechciał, i zachowało ono lekkość i młodość trzydziestopięcioletniego człowieka. Drugi siedzący obok niego człowiek był z piątego pokolenia po nim - potomkiem w prostej linii tej rodziny, o której wzmiankowałem wyżej. Następny z nich żył już z górą 700 lat, a jego ciało miało wygląd nie więcej niż czterdziestoletniego mężczyzny. Był wśród nich Emil, który przeżył ponad 500 lat, a wyglądał najwyżej na sześćdziesiąt. Także Dżast - z wyglądu czterdziestoletni, a żyjący prawie tyle lat co Emil.

Wszyscy rozmawiali ze sobą i z nami jak bracia - bez żadnej protekcjonalności. Wszyscy jednakowo mili, uprzejmi i naturalni, a jednocześnie pełni duchowej równowagi i logiczni w każdym wypowiedzianym słowie, nie zdradzający ani cienia mistyki czy tajemniczości - jak całkiem zwykli ludzie w codziennym obcowaniu ze sobą. Pomimo to ledwo uświadomiłem sobie, że wszystko to, bynajmniej nie jest snem.

Kiedy po śniadaniu wstaliśmy od stołu, jeden z moich współbraci chciał zapłacić za wszystkich, lecz Emil rzekł: Jesteście naszymi gośćmi" i wyciągnął rękę do właściciela gospody, jak się nam początkowo zdawało - pustą, lecz gdy przyjrzeliśmy się uważniej, dojrzeliśmy na jego dłoni garść monet - tyle, ile było potrzeba na zapłacenie rachunku. Dowiedzieliśmy się, że choć nigdy nie mają przy sobie pieniędzy, to i również pod tym względem nie są zależni od innych, i gdy zachodziła potrzeba pieniędzy, pojawiały się one w ich rękach, wytwarzane wprost z substancji wszechświata.

Wyszliśmy z gospody, i wtedy przewodnik piątej grupy, uścisnął nam ręce mówiąc, że musi wrócić do swej grupy, po czym znikł. Zanotowaliśmy czas jego zniknięcia i dowiedzieliśmy się później, że połączył się ze swą grupą po upływie 10 minut od rozstania się z nami.

Cały ten dzień spędziliśmy z Emilem, Dżastem i naszym przyjacielem kronika­rzem, którego tak nazwaliśmy. Wędrowaliśmy po wsi i okolicach, i kronikarz opowiadał nam ze szczegółami o różnych zdarzeniach, jakie rozegrały się podczas dwunastoletniego pobytu Jana w tych stronach. Opowieści, jak żywe odbijały się w naszych umysłach, tak iż zdawało się żeśmy się cofnęli w głąb tej zamierzchłej przeszłości. Odnosiliśmy wrażenie, że chodzimy wespół i rozmawiamy z wielką duszą tego, który dotychczas był dla nas postacią mitologiczną, jak gdyby powstałą w umysłach tych, którzy mieli na celu popełnienie mistyfikacji, Od tego dnia Jan Chrzciciel stał się dla nas żywą postacią, tak rzeczywistą, iż się zdawało, że widzę go chodzącego po tej wsi i okolicach, i słuchającego nauk tych wielkich dusz, stojących wyżej od niego - podobnie jak myśmy tego dnia chodzili tymi samymi drogami, niezdolni jeszcze opanować podstawowej prawdy wszystkiego.

Przez cały dzień chodziliśmy z naszym niezwykłym przewodnikiem i słuchaliśmy niezmiernie ciekawych historycznych opowiadań. Wysłuchaliśmy także odczytanej nam kroniki z objaśnieniami, gdzie te wydarzenia odbywały się przed niespełna dwu tysiącami lat i wróciliśmy już o zmierzchu nader zmęczeni, natomiast trzech naszych przyjaciół, którzy cały dzień towarzyszyli nam w tych wędrówkach, nie okazywało najmniejszych oznak wyczerpania czy nawet lekkiego znużenia. Byliśmy cali zabrudzeni, pokryci pyłem i spoceni, podczas gdy nasi przyjaciele byli pełni świeżości, a ich odzież była tak samo śnieżnobiała, jak i rano, przed wyruszeniem na wycieczkę.

Zauważyliśmy nie bez zdziwienia, że przez cały czas naszej wędrówki z tymi ludźmi u żadnego z nich nigdy nie brudziła się odzież. Obserwowaliśmy ten fenomen natury wiele razy i zapytywaliśmy ich, czemu tak się dzieje, lecz nie otrzymaliśmy odpowiedzi, aż do tego wieczoru, gdy na zwróconą na ten temat uwagę jednego z nas, przyjaciel kronikarz powiedział: „Wam się wydaje to rzeczą dziwną, lecz dla nas jest to jeszcze bardziej intrygujące, że pyłek stworzonej przez Boga substancji lgnie do innego bożego stworzenia, właśnie tam, gdzie jest niepożądany i nie powinien przywierać. Przy wiernym interpretowaniu prawa bożego nie może to zaistnieć - ani jedna bowiem cząsteczka nie może być źle umieszczona, czyli w miejscu nieodpowiednim". Gdy tylko nasz przyjaciel wypowiedział te słowa, w mgnieniu oka cała odzież i nasze ciała stały się tak czyste, jak ich.

Ta metamorfoza - albowiem dla nas było to prawdziwym przemienieniem - nastąpiła u nas trzech momentalnie wtedy, gdyśmy podczas tej rozmowy stali. Ustąpiło znużenie i czuliśmy się odświeżeni, jak po rannej kąpieli. Była to odpowiedź na wszystkie nasze pytania. Jestem przekonany, że tego wieczoru wszyscy udaliśmy się na spoczynek z uczuciem bardziej głębokiego spokoju, niż kiedykolwiek w ciągu całego naszego obcowania z tymi ludźmi, i stan naszego uwielbienia przeobraził się w uczucie najgłębszej miłości do tych prostych, czystych i szlachetnych serc, które tyle dobra wyświadczyły rodzajowi ludzkiemu, czyli - mówiąc ich słowami: swym braciom. Nie przypisywali sobie niczego, mówili, że to tylko Bóg wyraża się przez nich: „Sam z siebie nie mogę uczynić niczego. Ojciec, który: przebywa we mnie, czyni te dzieła".

***

Kiedy następnego dnia wstaliśmy rano ze snu, odczuliśmy wydatne ożywienie i zaostrzenie wszelkich naszych zdolności, i z najżywszym zainteresowaniem oczekiwaliśmy, co nam przyniesie nowy dzień. Odtąd zaczęliśmy patrzeć na każdy dzień, jak na nowe objawienie i doznawaliśmy wrażenia, że był to tylko początek uświadamiania sobie głębokiego sensu rzeczy i spraw, których doświadczaliśmy.

Przy śniadaniu oznajmiono nam, że udamy się do wsi położonej znacznie wyżej w górach i stamtąd po drodze odwiedzimy świątynię - już wcześniej opisywaną - którą poprzednio obserwowałem z dachu. Przyjaciele zaznaczyli również, że będziemy mogli korzystać z naszych koni nie dalej niż do piętnastu mil, dlatego dwaj mieszkańcy z naszej wsi podażą z nami do tego miejsca, skąd zabiorą konie i odprowadzą do innej, bardziej oddalonej wioski, gdzie będą się nimi opiekować, aż do naszego powrotu. Po powierzeniu koni opiece tych ludzi, chcąc dojść do leżącej po drodze wsi, musieliśmy się wspinać wąską górską ścieżyną, odcinkami przechodzącą w schody wykute w skale. Zatrzymaliśmy się na noc w domu stojącym na górskim grzebiecie, mniej więcej w połowie drogi pomiędzy wsią, gdzie zostały nasze konie a świątynią - celem naszej podróży. Właścicielem tego domu był ospały, starszy wiekiem, prawdziwy olbrzym, lecz tak pulchny i otyły, iż sprawiał wrażenie, że nie chodzi a się toczy, jak potężna kula. Maleńkie jego oczy były ledwie widoczne spod grubej i obwisłej warstwy tłuszczu. Gdy tylko poznał Emila, skierował do niego prośbę o uzdrowienie z tej otyłości, argumentując, że umrze, jeśli nie otrzyma pomocy. Opowiedziano nam później, że jego przodkowie utrzymywali ten domek, z którego korzystali różni wędrowcy już od setek lat, a on pracował tu około 70 lat. W czasie, gdy odziedziczył to schronisko został uzdrowiony z nieuleczalnej, jak mniemał - dziedzicznej choroby. W ciągu dwóch następnych lat po uleczeniu pracował nad sobą czynnie, lecz później przestał się interesować samorozwojem i zaczął obarczać innych swoimi kłopotami. Stan taki trwał około 20 lat i pozornie wszystko szło pomyślnie, a on cieszył się najlepszym zdrowiem, aż raptem popadł znów w poprzedni stan - zapadając na śpiączkę, ponieważ przedtem nie pracował nad sobą wystarczająco, by się ostatecznie otrząsnąć i raz na zawsze uwolnić od tej choroby. Przekonaliśmy się, że jego wypadek - to tylko jaskrawy przykład tysięcy podobnych. Ludzie tacy biorą życie nazbyt lekko i to, co wymaga większego wysiłku, po niedługim czasie staje się dla nich zanadto uciążliwe. Zainteresowanie ich trwa krótko, a błagania o pomoc stają się tylko czczymi słowami - mechanicznymi dźwiękami, nie mogącymi zastąpić ani głębszego ujmowania rzeczy, ani jakichś konkretnych pragnień.

Nazajutrz wstaliśmy bardzo wcześnie i wyruszyliśmy na trasę. O godzinie czwartej po południu byliśmy już na miejscu w tej wsi, gdzie mieliśmy zdobywać szczyt górski, na którym wznosiła się świątynia. U stóp góry skalnej stwierdziliśmy, że ściany jej były tak strome, iż dostać się do niej można było tylko koszem zawieszonym na linie i wyciąganym w górę za pomocą bloku umocowanego na drewnianej belce przytwierdzonej do skały. Na dany sygnał opuszczono kosz i wciągano nas pojedynczo w górę na wysokość około 120 metrów, a następnie wysiadaliśmy na małej kamiennej platformie. Kiedy już wszyscy dotarliśmy na górze, zaczęliśmy wypatrywać jakiejś ścieżki wiodącej do świątyni, lecz nigdzie takiej ścieżki nie było, gdyż strome zbocza skał stanowiły zarazem ściany świątynnego budynku, wznosząc się jeszcze powyżej poziomu platformy w górę na około 150 m. Musieliśmy odbyć jeszcze jedno takie windowanie na dalsze około 100 m. Tym razem wysadzono nas już na dachu świątyni, gdzie znowu doznaliśmy wrażenia, że jesteśmy na wierzchołku świata. I nie było to bynajmniej wrażenie oparte na rzeczywistości, gdyż świątynia dominowała na samym wierzchołku skały o około 300 m ponad otaczającymi ją górami. Wieś widoczna u podnóża tej skały położona była na szczycie górskiej przełęczy, przez którą wiodła droga na drugą stronę Himalajów. Stwierdziliśmy, że ta świątynia była umiejscowiona o około 300 m niżej od tej, którą poprzednio zwiedzałem z Emilem i Dżastem - za to widok z niej był dalece rozleglejszy. Zdawało się, że z tego miejsca na dachu, gdzie staliśmy z przyjaciółmi, można było obserwować nieskończoną dal.

Na nocleg rozmieszczono nas bardzo wygodnie, a nasi trzej przyjaciele powiedzieli, że udają się w odwiedziny do naszych współtowarzyszy pozostałych grup, chętnie przyjmą od nas wszelkie dla nich zlecenia. Przygotowaliśmy odpowiednie zapiski z dokładnym oznaczeniem daty, godziny i miejsca obecnego naszego pobytu, a potem sporządziliśmy jeszcze odpisy tych notatek, z zaznaczeniem dokładnego czasu ich przekazania.

Później stwierdziliśmy, że te zapiski doręczono adresatom po dwudziestu minutach od chwili powierzenia ich zleceniobiorcom.

Po dobrej kolacji podanej nam przez służebników świątyni udaliśmy się na spoczynek, lecz nie mogliśmy zasnąć, gdyż ostatnie przeżycia wywarły na nas głębokie wrażenie. Znajdowaliśmy się na wysokości około 3 tys. metrów, jakby zawieszeni w przestrzeni. Prócz służebników, w świątyni nie było żadnych innych ludzkich istot, nie dochodził tu też żaden głos z zewnątrz, oprócz głosów naszej między sobą rozmowy. Zdawało nam się też, że nie zachodzi w tym miejscu w ogóle, nawet znikomy ruch powietrza. Jeden z moich współtowarzyszy zauważył: „Nie jest to bynajmniej dziwne, że wybierają takie miejsca na świątynie jako najdogodniejsze do rozmyślań i kontemplacji. Cisza jest tu tak napięta, że człowiek może ją cudownie odczuwać.

Jest rzeczą niewątpliwą, że tu właśnie są najdogodniejsze warunki do medytacji i do takiej pracy duchowej". Potem powiedział, że wyjdzie na zewnątrz, by rozejrzeć się wokoło, ale po kilku minutach wrócił oświadczając, że świątynię osnuwa nieprzenikniona mgła.

Pozostali dwaj współtowarzysze wnet zasnęli, lecz ja nie mogłem spać - wstałem, ubrałem się i wyszedłem na dach świątyni, potem usiadłem, zwieszając nogi po ścianie. Światło księżyca słabo sączyło się przez mgłę, rozjaśniając nieco panujące wokół ciemności. Ta nikła poświata księżycowa dozwalała jednak dostrzegać olbrzymie kłębiące się zwały chmur przesuwających się bez szmeru koło mnie, co przypominało, że nie jestem całkowicie zawieszony w powietrzu, lecz miejsce to związane jest z ziemią leżącą gdzieś w dole. Nagle wydało mi się, że przede mną rozbłysnął wielki snop światła, wysyłający niby wachlarz, potężne promienie skierowane szeroką podstawą w moją stronę, a miejsce przeze mnie zajmowane, było jakby jakimś centrum tego wachlarza promieni, z których środkowy wydawał się najjaśniejszy. Doznawałem wrażenia, że każdy z tych promieni niby wybiegał gdzieś naprzód, by oświecać swoją część ziemi, gdyż każdy oświecał, jak gdyby swój osobny jej odcinek, aż potem, zlewając się w jedno morze wspaniałych blasków, wszystko wokoło zajaśniało nieskazitelnie wszechogarniającym, białym światłem.

Zadarłem głowę w górę i zobaczyłem, że oddzielne promienie znikły - pozostało tylko rozlane w dookolnej przestrzeni jedno białe a kryształowo czyste światło. Poddałem się złudzeniu, że jestem zawieszony w próżni i przyglądam się wszystkiemu wokoło, a gdy tak coraz dalej przenikałem wzrokiem do głębi tego czystego białego światła, ujrzałem w oddali odbicie przechodzącego bez przerwy zwartymi szeregami, wciąż zwiększającego się w liczbie wojska, aż w pewnym punkcie ta olbrzymia armia zaczęła rozchodzić się po całej ziemi, zapełniając na niej wszystko promiennym, białym światłem, wypływającym jak gdyby z jednego centralnego źródła oślepiającego, białego światła. Dziwne, że początkowo widziałem tylko jeden jasny promień, potem ukazało się nad nim dwa, cztery itd. - aż do nieskończonej liczby owych promieni, które utworzyły ten ocean światła. Nagle się ocknąłem i pomyślałem, że to miejsce jest niebezpieczne dla takich wizji - wstałem i oddaliłem się na spoczynek.

***

Prosiliśmy jednego ze służebników świątyni, by zbudził nas o świcie, i w chwili, gdy miałem się obudzić usłyszałem stukanie do drzwi. Niemal jednocześnie wyskoczyliśmy wszyscy z łóżek - tak niepomierne było nasze pragnienie ujrzenia z tego wysokiego szczytu pierwszych promieni świtającego dnia.

Ubraliśmy się w mgnieniu oka i niemal pędem pobiegliśmy na dach, jak trzej niecierpliwi żacy. Kiedy wstąpiliśmy na dach zbędne byłoby proszenie nas o zachowanie spokoju. Już na pierwszy rzut oka obaj moi towarzysze z otwartymi ustami i oczami zamarli z podziwu. Gdyby ktoś z boku mnie obserwował, to by z pewnością zobaczył, jak niepomny z zachwytu, również otworzyłem usta.

Czekałem, aż ktoś się odezwie, i usłyszałem cichy jak westchnienie okrzyk jednego z towarzyszy: „Ależ my naprawdę jesteśmy zawieszeni w powietrzu!". Obaj moi koledzy mówili, że doświadczają tego samego wrażenia, o którym im wspomniałem, opowiadając o tej pierwszej zwiedzanej przeze mnie świątyni. Chwilowo całkiem zapomnieli, że pod ich stopami ściele się jakiś grunt i mieli uczucie unoszenia się w przestworzach. Jeden z nich nawet zauważył: „Nie dziwię się temu, że ci ludzie potrafią latać, doświadczając stale tego wszystkiego". Usłyszeliśmy za sobą cichy śmiech i mimo woli powróciliśmy do otaczającej nas rzeczywistości. Za nami stał Emil, Dżast i nasz przyjaciel-kronikarz. Ktoś z moich towarzyszy się odezwał: „To po prostu cud, nie dziwimy się, że potraficie latać po spędzeniu tu pewnego czasu".

Uśmiechnęli się i jeden z nich powiedział: „Wy też łatwo potrafilibyście latać tak jak my, musicie tylko przejąć się świadomością tego, iż w głębi was drzemie ta sama moc, i zechciejcie skorzystać z niej".

Podczas śniadania postanowiliśmy, że pobędziemy tutaj jeszcze trzy dni, gdyż przed wyruszeniem do umówionego miejsca spotkania zamierzaliśmy zwiedzić w pobliżu pewną miejscowość, budzącą nasze zainteresowanie. Po przeczytaniu zapisów przyniesionych przez Emila, dowiedzieliśmy się, że grupa z kierownikiem naszej ekspedycji odwiedziła tę świątynię przed trzema dniami. Po śniadaniu weszliśmy znów na dach i zauważyliśmy, że mgła się stopniowo rozpraszała. Obserwowaliśmy ten proces stopniowych przeobrażeń, dopóki nie wzeszło słońce i nie zapanowało wokół światło dzienne. Mogliśmy teraz dojrzeć u podnóża tej stromej skaty maleńką wioskę, a poniżej za nią szerszą dolinę.

Dowiedzieliśmy się, że tu właśnie przebywał Jan Chrzciciel i pobierał nauki w tutejszej świątyni, która pozostała dotąd zupełnie niezmieniona.

Około godziny piątej po południu nasz przyjaciel-kronikarz oznajmił nam, że musi się rozstać z nami na pewien czas, po czym uścisnął nam ręce - i znikł.

Wieczorem tego dnia obserwowaliśmy najbardziej godny podziwu zachód słońca, jaki kiedykolwiek widziałem. Siedzieliśmy na dachu świątyni jeszcze długo po północy, zadając rozmaite pytania Emilowi i Dżastowi. Dotyczyły one przeważnie mieszkańców tego kraju i jego historii. Dużo o tym powiedział nam Emil. Z opowiadań jego wynikało, że ten kraj był zaludniony już na długie tysiące lat przed początkiem przedstawionym przez nasze zachodnie źródła historii ogólnej. Między innymi powiedział: „Nie mam najmniejszego zamiaru pomniejszania waszej historii, chcę tylko to zauważyć, że wasi historycy nie posunęli się dalej odnośnie początków powszechnej historii, przyjmując za ustalone raz na zawsze, iż Egipt, zgodnie ze swą nazwą oznacza zamierzchłość bądź pustkę. W owych bowiem czasach, podobnie jak to się dzieje i obecnie - znaczna część świata przedstawia sobą umysłową pustynię".

Zza dalekich gór wyłonił się księżyc. Siedzieliśmy tak zapatrzeni w jego pełnię, dopóki nie zawisł prawie prostopadle nad naszymi głowami. Był to wspaniały widok. Nagle poza nami rozległ się odgłos, jakby rzucanego przedmiotu. Zerwaliśmy się na nogi i rozejrzawszy się wokoło zobaczyliśmy stojącą nieopodal, średniego wzrostu kobietę, która uśmiechając się, zapytała, czy nie przestraszyła nas. Stuknęła tylko lekko nogą, by zwrócić naszą uwagę, lecz cisza była tak głęboka, że w naszych uszach zabrzmiało to, jak łoskot spadającego przedmiotu.

Emil podszedł do nas i uśmiechając się, przedstawił nas jej jako swojej siostrze. Spytała, czy nie przerwała nam medytacji. Usiedliśmy wszyscy i wkrótce zawiązała się ogólna rozmowa, która przeszła na wspomnienia o jej przeżyciach i duchowej pracy. Miała trzech synów i córkę, która osiągnęła już pewien stopień rozwoju. Zapytaliśmy, czy żyło z nią któreś z jej dzieci. Odpowiedziała, że dwoje młodszych przebywało z nią zawsze. Spytaliśmy, czy moglibyśmy zobaczyć jej dzieci. Odrzekła, że mogą tu przybyć natychmiast, i zaraz się zjawiły przed nami - mężczyzna i kobieta. Przywitali się z wujem, potem z matką i przedstawili się nam trzem. Syn uosabiał typ pięknego mężczyzny, wysoki, z wyglądu liczący nie więcej niż 30 lat. Córka była średniego wzrostu, raczej szczupła o bardzo delikatnych rysach twarzy i wyglądzie dwudziestoletniego dziewczęcia. Dowiedzieliśmy się, że syn miał 115, a córka 128 lat. Mieli być na jutrzejszym zebraniu, i wkrótce odeszli.

Gdy po odejściu tych dwojga wyrażaliśmy swoje zachwycenie tymi osobami, wówczas ich matka powiedziała do nas: „Każde nowo narodzone dziecko jest dobre i doskonałe. W ogóle nie istnieją złe dzieci - bez względu na to, czy zostały poczęte w sposób doskonały, czyli niepokalanie, czy też drogą zwykłego rozmnażania się za przyczyną zmysłów, inaczej mówiąc - w sposób całkiem fizyczny. Poczęte w sposób doskonały, szybko rozpoznają swoje synostwo boże - że są Chrystusem. Rozwiną się one szybko i będą dostrzegać wokół siebie jedynie doskonałość. Poczęte zaś drogą fizycznej przyczyny, także mają możliwość niezwłocznego uznania swego synostwa bożego i przekonania się, że w głębi nich przebywa Chrystus, że mogą urzeczywistnić rzeczy doskonałe, wyobrażając sobie Chrystusa. Wtedy będą zapatrzeni w umiłowany ideał - aż wyrażą go, czyli wyłonią z siebie Chrystusa. Wówczas odradzają się na nowo w doskonałości, czyli wyłaniają z głębi siebie doskonałość, która zawsze tam była. Niekiedy jeden z takich narodzonych otrzymuje już ideał w postaci doskonałej, a inny spostrzega ten ideał i go rozwija, i w ten sposób obaj są doskonali. Nie istnieją więc złe dzieci - wszystkie są dobre, albowiem wszystkie pochodzą od Boga". Na tym skończyliśmy rozmowę i już późną nocą udaliśmy się na spoczynek.

***

Rano o godzinie piątej znowu zebraliśmy się na dachu świątyni. Po wzajemnym przywitaniu, jak zwykle odczytano wybrane urywki z pism świętych. Tego dnia tematem były wyjątki z kroniki tej świątyni. Tłumaczył nam je Dżast, i byliśmy zdziwieni, przekonawszy się, że pierwszy z tych urywków jest w zgodności z pierwszym rozdziałem Ewangelii Jana, drugi zaś fragment stanowi odpowiedniość pierwszego rozdziału Ewangelii Łukasza. Po skończonym czytaniu spytaliśmy, czy możemy przynieść naszą Biblię, by skonfrontować oba źródła. Chętnie to aprobowano i przy pomocy Dżasta zaczęliśmy porównywać oba teksty, a wynikające podobieństwo zdumiewało nas. Gdy zakończyliśmy tę pracę poproszono nas na śniadanie, a potem zaczęliśmy się przygotowywać do opuszczenia świątyni, i poszliśmy do wsi.

Zastaliśmy już tam liczne zgromadzenie okolicznych mieszkańców. Dżast powiedział nam, że prawie wszyscy ci ludzie byli pasterzami hodującymi swe stada i pasącymi je w lecie na wysokich górach, i że teraz nastała dla nich pora zejścia na niżej położone pastwiska. Takie zaś zebrania, jak dzisiejsze, odbywają się corocznie przed odejściem z połonin pasterzy.

Przechodząc przez wieś, spotkaliśmy siostrzeńca Emila, który zaproponował nam niedaleką przechadzkę przed obiadem. Chętnie zgodziliśmy się na to, gdyż pragnęliśmy zwiedzić choć najbliższą okolicę. W czasie tej przechadzki, kilka małych miejscowości leżących w dolinie wzbudziło naszą szczególną uwagę. Przetłumaczono nam ich nazwy - przypominały miana biblijne ze Starego Testamentu, lecz prawdziwe ich znaczenie odkryto przed nami dopiero po powrocie do wsi, gdy po obiedzie zasiedliśmy pośród przybyłych na zebranie. Kiedy przybyła reszta naszych przyjaciół ze świątyni, zebranie liczyło już około dwustu osób. Siostrzeniec Emila zbliżył się do dwóch stojących na uboczu ludzi trzymających jakiś przedmiot podobny, jak się nam zdawało, do wielkiej księgi. Kiedy go otworzono, okazało się, że była to skrzynka kształtem przypominająca księgę. Siostrzeniec Emila wyjął z niej paczkę złożoną z oddzielnych arkuszy, niby kart książki, a pustą skrzynię postawiono na ziemi. Paczkę powierzono jednemu z mężczyzn, który ją rozwinął i pierwszy arkusz wręczył siostrzeńcowi Emila. Każdy przeczytany arkusz oddawano drugiemu z mężczyzn, który równał arkusze i składał z powrotem do skrzyni. Tłumaczem przy czytaniu był Dżast.

Już na początku czytanego tekstu zauważyliśmy uderzające jego podobieństwo do Ewangelii św. Jana, tylko że w tym przypadku rzecz była ujęta bardziej szczegółowo. Potem nastąpiło czytanie wyjątku z Ewangelii św. Łukasza, następnie św. Marka i św. Mateusza. Gdy zaprzestano czytania zebrani rozbili się na małe grupki, a my z Dżastem zaczęliśmy szukać Emila, gdyż byliśmy bardzo ciekawi jego poglądu na kwestie zebrania i na odczytywanie tych ewangelicznych tekstów. Dowiedzieliśmy się, że kronika jest corocznie odczytywana na takich zebraniach, ta zaś wieś stanowi centralny punkt kraju, w którym przed wielu laty, opisane zdarzenia zaistniały. Na skierowaną uwagę o wyraźnym podobieństwie tych tekstów do opisów w naszej Biblii, objaśniono nas, iż nie ulega wątpliwości, że opisy w Biblii pewnych wcześniejszych zdarzeń pochodzą z tej kroniki, natomiast późniejsze historyczne fakty, takie jak Ukrzyżowanie - zaszły już w innym miejscu, ale wszystko to jednak osiągnęło kulminacyjny punkt w narodzeniu i życiu Chrystusa. Myślą przewodnią jest tu szukanie Chrystusa w człowieku, i przypomnienie tym, którzy odstąpili od ideału, że w nich wiecznie żyje Chrystus. Nie ma żadnego znaczenia, powiedział Emil, gdzie nastąpiły te zdarzenia, gdyż zasadniczym motywem jest tu ich sens duchowy, który winniśmy utrwalać w sobie.

Resztę tego dnia i dzień cały następny spędziliśmy na porównywaniu tekstów i sporządzaniu wyciągów. Nowiną też było dla nas, że ojciec siostrzeńca Emila, który czytał kronikę, urodził się w tej wsi i w prostej linii był potomkiem Jana. Weszło tu w zwyczaj, by ktoś z tej rodziny był zawsze na corocznym zebraniu i czytał kronikę. Świątynia wznosząca się na skale obok wsi była tą, w której Zachariasz i Jan oddawali cześć Bogu.

Dowiedzieliśmy się, że nasi przyjaciele postanowili nas opuścić. Uzgodniono więc, że Dżast pozostanie z nami, a reszta odejdzie. Zakończyliśmy pracę nad kroniką i trzeciego dnia rano rozstaliśmy się ze świątynią. Mimo bardzo wczesnej pory, wszyscy mieszkańcy wioski wyszli, by pożegnać nas słowami: „Niech wam Bóg dopomoże".

***

W ciągu następnych pięciu dni droga wiodła nas przez okolice, po których wędrował Jan. Piątego dnia trafiliśmy do wsi, w której pozostawiliśmy nasze konie. Tutaj też spotkał nas Emil, i od tej pory, aż do wsi, gdzie mieszkał, nasza podróż była stosunkowo łatwa. Zbliżając się do tej miejscowości zauważyliśmy, że okolica była gęściej zaludniona, a drogi i ścieżki były lepsze od tych, którymi podróżowaliśmy dotychczas.

Około godziny czwartej po południu doszliśmy do wsi położonej na płaskowyżu. Były to strony rodzinne Emila - tutaj mieliśmy się spotkać z całą naszą ekspedycją. Okazało się, że nasza grupa przyszła pierwsza, a pozostałe przybędą nazajutrz. Mieliśmy wyznaczoną kwaterę w domu, którego ściany stanowiły część muru obronnego otaczającego wieś. Usytuowano nas całkiem wygodnie na górnych piętrach od strony południa, z widokiem na górzystą okolicę. Zakomunikowano nam, że wieczerzę zjemy na parterze. Zeszliśmy na dół i zastaliśmy Emila, jego siostrę z mężem oraz syna z córką, których poznaliśmy już przed kilkoma dniami w świątyni. Wszyscy siedzieli przy stole. Zaledwie spożyliśmy kolację, gdy do naszych uszu dotarły jakieś odgłosy ze strony placyku przed domem, a po chwili wszedł mieszkaniec wsi z oznajmieniem, że przybyła jedna z pozostałych grup. Wyszliśmy i się okazało, że był to kierownik naszej ekspedycji ze swoją grupą. Im również podano wieczerzę i przygotowano tak samo wygodny nocleg. Po rozlokowaniu się wyszli z nami na dach domu, z którego - rozmawiając - rozglądaliśmy się po okolicy. Następnie przyłączyły się do nas siostra Emila z córką, a nieco później pojawili się: jej mąż z synem i Emil. Zauważyliśmy, że oni wszyscy popadli w stan pewnego podniecenia, i dowiedzieliśmy się od siostry Emila, że tego wieczoru oczekują odwiedzin swej matki. Dodała przy tym: Jesteśmy niewyrażalnie szczęśliwi, iż z trudem zachowujemy spokój - tak bardzo kochamy naszą matkę. Uwielbiamy wszystkich, którzy dosięgli duchowych wyżyn, miłujemy ich głęboko, gdyż są skończenie piękni i szlachetni, okazują tyle pomocy... - ale nasza własna matka jest do tego stopnia cudowna, pełna słodyczy, czarująca, pełna miłości i ze wszech miar pomagająca wszystkim, że nie potrafimy się pohamować, by jej nie kochać tysiąc razy bardziej niż wszystkich, wszak jesteśmy cząstką jej ciała i krwi. Żywimy przekonanie, że i wy ją pokochacie". Zapytaliśmy, czy często zjawia się u nich matka. Siostra Emila odrzekła: „Nasza matka przybywa zawsze, gdy jest to nam potrzebne, lecz tam gdzie przebywa, jest tak pochłonięta pracą, że się zgodziła odwiedzać nas, tylko dwa razy do roku. Dziś właśnie przypada dzień jej półrocznych odwiedzin. Tym razem pozostanie z nami przez cały tydzień i taką nam to sprawia radość, że nie możemy się powstrzymać, by mimo woli nie wyrazić jej na zewnątrz".

Rozmowa zeszła na temat naszych badań. Nagle opanowało nas pragnienie milczenia, i nim zdaliśmy sobie sprawę z tego, co się dzieje wokół nas, siedzieliśmy wszyscy w zupełnej ciszy, choć nikt nas nie uprzedzał o takim zamiarze. Wśród tej niezmąconej ciszy usłyszeliśmy delikatny szmer, jak gdyby trzepot wzlatującego ptaka, i nagle przed nami zjawiła się kobieta o niezwykle pięknym obliczu i harmonijnych kształtach, a z całej jej postaci promieniowało tak jasne światło, że z trudem mogliśmy na nią patrzeć. Wszyscy członkowie rodziny wyciągnęli do niej ręce, z jednogłośnym okrzykiem: „Mamo!". Objęła każde z nich tak, jak to czym kochająca matka. Potem byliśmy jej przedstawieni, i niewiasta rzekła: „O wy, drodzy bracia z dalekiej Ameryki, którzyście przyjechali odwiedzić nas! Oczywiście, bardzo jestem rada, witając was w naszym kraju. Serca nasze wyrywają się ku wszystkim i gdybyśmy tylko mogli, objęlibyśmy wszystkich ludzi, utulilibyśmy w swych objęciach, jak tuliłam przed chwilą tych, którzy zwą się moimi. W rzeczywistości wszyscy stanowimy jedną rodzinę - jesteśmy dziećmi jednego Boga-Matki. Dlaczegóż tedy nie mielibyśmy spotykać się wszyscy jako bracia i siostry?".

Zauważyliśmy już przedtem, że nastają chłodne wieczory, lecz z chwilą zjawienia się tej kobiety pośród nas, zrobiło się ciepło jak w środku lata. Powietrze było przesycone zapachem kwiatów, a światło podobne do blasku księżyca podczas pełni, zdawało się wypływać ze wszystkich stron i rozlewać na wszystko wokoło. W ogóle - to niezwykłe ciepło i światło sprawiało takie nie dające się opisać, niezwykle miłe wrażenie. Godne szczególnej uwagi jest także i to, że w tym wszystkim nie było niczego sztucznego, co by mogło znamionować choćby cień nienaturalności, zaś obcowanie tej niezwykłej kobiety było równie nad wyraz naturalne, płynące z głębi serca, pełne dobroci, wprost dziecięce.

Zaproponowano wszystkim zejście na dół. Kobiety pierwsze skierowały się ku schodom, za nimi nasza grupa, na końcu mężczyźni. Zauważyliśmy wówczas, że jakkolwiek szliśmy jak zazwyczaj chodzimy, to jednak nie słyszeliśmy żadnego charakterystycznego tupotu i stopy nasze nie czyniły nawet szmeru, mimo iż w ogóle nie staraliśmy się stąpać cicho, a jeden z członków naszej grupy mówił później, że umyślnie chciał stąpać głośno i nie mógł wywołać żadnego odgłosu. Pozornie nasze stopy nie dotykały ani dachu, ani stopni schodów.

Weszliśmy do wspaniale przybranej komnaty, umiejscowionej na tym samym piętrze, na którym mieliśmy przydzielone pokoje. Odczuwaliśmy wokoło to samo przyjemne ciepło i zewsząd światło rozlewało ciepłe, łagodne blaski. Nie mogliśmy tylko sobie objaśnić, gdzie tkwi źródło tego dziwnego ciepła i światła. Po zajęciu miejsc, przez pewien czas panowało w komnacie głębokie milczenie. Potem matka dowiadywała się , czy wygodne są nasze pokoje i czy jesteśmy zadowoleni z naszej podróży. Potoczyła się rozmowa o sprawach powszednich, dobrze im, jak widać, znanych; zeszła na nasze życie rodzinne, i matka bez pytania nazywała po imieniu naszych ojców i matki, braci i siostry. Zadziwiał nas ten szczegółowy opis naszego życia i stosunków rodzinnych każdego z nas, bez uprzedniego zasięgania informacji u nas. Mówiła o krajach, któreśmy zwiedzili, o naszej pracy i niepowodzeniach. Wszystko to było wypowiadane nie w sposób mglisty, zagadkowy, lecz określało fakty, tak że nie musieliśmy ich wiązać w całość. Każdy zaś szczegół jawił się wyraziście przed naszymi oczami i przeżywaliśmy go, jakby na nowo.

Nasi przyjaciele się rozeszli, życząc nam spokojnej nocy, a my się skierowaliśmy na kwatery. Przed odejściem zostaliśmy powiadomieni, że jutro odbędzie się wielkie zebranie, na które nas zaproszono.

***

Po południu następnego dnia zjechały się wszystkie pozostałe grupy i do wieczoru spędziliśmy czas na porównywaniu naszych dotychczasowych zapisów, dołączając je do reszty gromadzonych notatek. Wieczorem, gdyśmy już zakończyli konfrontowanie tekstów, poproszono nas do biesiadnej sali. Zastaliśmy już w niej około trzystu mężczyzn, kobiet i dzieci, zasiadających przy długich stołach. Dla nas przygotowano miejsca przy jednym ze stołów ustawionych w taki sposób, że mogliśmy widzieć całą salę, od końca do końca. Wszystkie stoły były nakryte przepięknymi obrusami ze śnieżnobiałego płótna i zastawą z delikatnej porcelany oraz srebra, jak na uroczyste przyjęcie. Początkowo w sali panowało przyćmione światło. Po około dwudziestu minutach od zajęcia przez nas miejsc, salę wypełniło nieco jaśniejsze, bardzo łagodne światło i nagle nastała głęboka cisza. Stopniowo światło się rozjaśniało, aż wreszcie sala utonęła w czysto białym strumieniu pełni blasku. Sprawiało to wrażenie, jak gdyby tysiące ukrytych lamp zapalało się powoli i narastająco, dopóki wszystkie nie połączyły się i nie zajaśniały jednolitym, nie dającym cienia światłem. Dowiedzieliśmy się później, że we wsi w ogóle nie było elektryczności.

Cisza trwała jeszcze około 15 minut, potem dał się słyszeć zupełnie taki sam szmer, podobny do szelestu poruszanych skrzydeł, jaki słyszeliśmy w przeddzień przy zjawieniu się matki Emila. Na sali w różnych punktach stało dwanaścioro osób: dziewięciu mężczyzn i trzy kobiety, a pomiędzy nimi matka Emila. Brak słów, by opisać nieziemskie piękno tej sceny. Gdybym powiedział, że zjawili się jak hufiec aniołów, nie byłoby w tym żadnej przesady, tyle że nie mieli skrzydeł. Stali tak przez chwilę nieruchomo z lekko pochylonymi głowami, jakby w jakimś oczekiwaniu. Nagle rozbrzmiała przepiękna muzyka, płynąca z jakichś niewidzialnych instrumentów. Zdarzało mi się słyszeć i czytać o niebiańskich pieniach, lecz do tego dnia nigdy nie przeżywałem niczego podobnego. Wszyscy mimowolnie powstaliśmy z miejsc, a gdy muzyka ucichła i tych dwanaścioro usiadło, zauważyliśmy znowu, że mimo iż nie czynią żadnych ku temu wysiłków, by stąpać cicho, ich stopy nie wydawały wcale odgłosu. Ponownie na sali zjawiło się dwanaścioro osób - tym razem było jedenastu mężczyzn i kobieta. Pomiędzy przybyłymi był także i nasz przyjaciel - kronikarz. Teraz rozbrzmiały inne dźwięki, a gdy ta pieśń ucichła i cała dwunastka również zajęła swoje miejsca, pojawiło się na końcu sali jeszcze sześciu mężczyzn i siedem kobiet Ustawieni byli w ten sposób, że po bokach znajdowało się po trzech mężczyzn i trzy kobiety, a w środku stała niezwykłej piękności dziewica, z wyglądu nie licząca więcej niż 20 lat. Wszystkie te kobiety - naszym zdaniem - były wyjątkowo piękne, lecz ta swoją zjawiskową urodą przewyższała wszystkie.

Nowo przybyli stali tak przez chwilę w milczeniu, lekko skłoniwszy głowy, wtem znowu rozbrzmiała muzyka. Trwała ona kilka chwil i z kolei rozległ się wspaniały chór. Znów wszyscy powstaliśmy z miejsc. W miarę jak rozbrzmiewały dźwięki tego niebiańskiego chóru, nam się zdawało, że widzimy, jak gdyby tysiące jakichś mistycznych przezroczystych postaci, poruszających się w przestrzeni i wykonujących te harmonijne pienia. W chórze tym nie było słychać ani jednego smutnego motywu, żadnego minorowego tonu. Wszystkie dźwięki scaliły się w dziwnie radosnym i swobodnym wylewie harmonii płynącej z głębi duszy i wznoszącej ją ku niebiańskim wyżynom.

Gdy ucichły te niebiańskie pienia, trzynaścioro wykonawców zajęło swe miejsca. My natomiast nie mogliśmy oderwać oczu od nieziemskiej piękności środkowej postaci, która z towarzyszącymi jej z obu stron dwiema kobietami posuwała się w naszą stronę - i wszystkie trzy usiadły na przedzie obok naszego stołu. W tym momencie światło na chwilę nieco przybladło i wokół każdej z trzydzieści siedmioro postaci biorących udział w tajemnym chórze i muzyce, zajaśniały aury, które już przedtem tak bardzo nas zadziwiły. Najwspanialsza jednak aureola jaśniała nad głową wyróżniającej się niebiańską urokliwością kobiety.

Wśród wszystkich biorących udział w tym zgromadzeniu, tylko my jedni byliśmy do głębi poruszeni obserwowanymi zjawiskami, natomiast reszta zebranych przyjmowała to wszystko, jak coś dla nich zwykłego, co powinno było nastąpić. Kiedy już wszyscy z powrotem zajęli swoje miejsca, znowu zapanowało na czas dłuższy milczenie, a po nim za przewodem wykonujących cudowne pienia, z piersi wszystkich zebranych popłynęła podniosła, radosna pieśń. A gdy umilkł śpiew, dziewica siedząca obok naszego stołu, wyciągnęła przed siebie rękę i na jej dłoniach zjawił się maleńki bochenek chleba szerokości około 2 i długości około 4 cali. Kiedy wszyscy pozostali z grupy trzydzieści siedmioro podchodzili do niej, otrzymywali z jej rąk zupełnie taki sam chleb. Obeszli oni dokoła wszystkie stoły, dając każdemu z obecnych swoją porcję chleba, ona zaś okrążyła nasz stół i dała również każdemu z nas taki sam bochenek.

Wręczając nam chleb, powiedziała: „Powinniście wiedzieć, że Chrystus żyje w głębi was i we wszystkim. Ciało wasze jest czyste, wiecznie młode i wiecznie piękne. Albowiem jest boskie, gdyż Bóg stworzył was najdokładniej na obraz i podobieństwo Samego Siebie i dał wam moc panowania nad wszystkimi rzeczami. Sami w sobie jesteście zawsze doskonałym Chrystusem, jednorodnym synem bożym, w którym Bóg Ojciec-Matka upodobał sobie. Jesteście doskonali i święci, albowiem jesteście wszystkim dobrem i wszelki człowiek, a więc każde dziecko boże ma prawo domagać się tego synostwa, tej boskości".

Po rozdaniu chleba niewiasta wróciła na swoje miejsce, po czym zaczęły się zjawiać na stole różne potrawy. Duże zakryte naczynia w kształcie waz, z potrawami zjawiały się przed kobietami. Miało się wrażenie, że jakaś niewidzialna ręka stawiała te naczynia na stołach. Kobiety zdejmowały z nich pokrywy, odkładały je na bok i rozdzielały potrawy. Wszyscy byli troskliwie i po bratersku obsługiwani, i jedli z apetytem.

Kiedy już się rozpoczęła biesiada, kierownik naszej ekspedycji zapytał tę najpiękniejszą niewiastę, którą z właściwości bożych uważa za najwyższą. Odpowiedziała bez wahania: „Miłość" - po czym kontynuowała: „Drzewo żywota umieszczone zostało w samym środku boskiego raju, czyli w naszej własnej duszy, a rosnący w obfitości i dojrzewający ku pełni doskonałości owoc, darzący życiem - to Miłość. Została ona określona jako największa rzecz przez tych, którzy docenili i poznali jej prawdziwą wagę. Miłość jest największą i najpotężniejszą mocą - nigdy nie odmówi żadnej prośbie ludzkiego serca. Boską zasadę miłości można zastosować w celu unicestwienia wszelkich zgryzot i smutków, każdej choroby i poszczególnej ciężkiej sytuacji oraz wszelkich niedostatków trapiących ludzkość. Drogą prawidłowego zrozumienia i zastosowania kojącego wpływu Miłości świat zdołałby uleczyć się ze swych ran, a płaszcz niebiańskiego współczucia wyrównałby wszelki rozdźwięk, niewiedzę i błędy ludzkości.

Z rozpostartymi skrzydłami Miłość ogląda puste miejsca w naszych sercach, ogarnia swym miłującym wzrokiem te rozległe obszary życia, i jakby za dotknięciem różdżki czarodziejskiej zbawia ludzkość i przeobraża świat. Miłość - to Bóg! Jest ona wieczna, niezmienna, nieograniczona w swej mocy, sięgająca swym wzrokiem w bezkres nieskończoności. Miłość stosuje swoje własne, niezależne prawo, trwa przez swoje doskonałe działanie i objawia Chrystusa w głębi ludzkiej duszy. Miłość nieustannie szuka drzwi, przez które mogłaby przeniknąć do ludzkiej duszy i zapanować w niej pod postacią wszelkiego dobra, spływającego na człowieka. Wieczysty strumień nie zmienionej boskiej miłości płynie naprzód, unosząc ze sobą ku oceanowi zapomnienia wszystkie objawy dysharmonii lub szpetoty zamącające ludzki umysł, ludzki spokój - jeśli nie stwarzają ku temu przeszkód przewrotność lub chaotyczne ludzkie myślenie.

Miłość jest doskonałym owocem ducha i podąża naprzód, opatrując rany ludzkości, wiedzie narody ku zgodzie i harmonii, niosąc światu spokój i wszelką pomyślność. Jest rzeczywistym pulsem świata - bijącym sercem kosmosu. Ludzkość ziemska, jeśli pragnie czynić dzieła, jakie czynił Jezus, musi zostać uniesiona tym prądem miłości, płynącym z ogromu wszechobecnego życia.

Ponieważ życie ciężko was doświadcza, skoro potrzeba wam męstwa i mocy w obliczu życiowych problemów, kiedy jesteście chorzy lub pełni obaw i niepokojów - wznieście serca w modlitwie ku Temu, który szczęśliwie pokieruje waszymi krokami. Jesteście zawsze otoczeni nigdy niesłabnącą miłością bożą, dlatego nie lękajcie się niczego. Wszak Bóg rzekł: » Przedtem, nim zapytacie - otrzymacie odpowiedź, a zanim wyrazicie słowem - Ja usłyszę«. Możecie śmiało podejść do tronu Miłosierdzia, nie jak mniemaliście, że zbliżać się należy z błagalną prośbą i czołganiem, lecz z rozumną modlitwą wiary, pomnąc, iż oczekiwana pomoc się wam należy. Nigdy się nie poddajcie zwątpieniu, nawet uczyńcie więcej: domagajcie się swego synowskiego prawa dziedziczenia, jak to czynił Jezus - dziecko Boga Żywego.

Widzicie, że w niewidzialnej substancji wszechświata, w której żyjemy, poruszamy się i istniejemy, występują w nieprzebranej mierze wszystkie dobra i doskonałe rzeczy, jakich tylko człowiek mógłby zapragnąć, i oczekują jedynie na to, by za pomocą wiary wydobyto je do stanu widzialności. Przeczytajcie w waszej Ewangelii, co mówił Paweł o miłości w Pierwszym liście do Koryntian, używając wyrazu miłość, dla określenia czynnego miłowania. Pomyślcie o Salomonie, który podczas nocy doświadczeń pozwolił swej miłującej naturze wznieść się na tę wyżynę świadomości wszechświata, kiedy prosił nie dla siebie, lecz by mógł służyć innym. Odpowiedzią było otrzymanie przezeń niewysłowionego bogactwa, wespół z tak zaszczytnym życiem, przewyższają­cym wszystko, o co mógłby prosić. Ujrzał Mądrość i Miłość, które go obsypały swym bezgranicznym bogactwem. »Srebro w domu Salomona było uważane za metal bez wartości«.

Miłować, to znaczy odciążać ze złotych skarbów niewyczerpane skarbnice boże. Kiedy miłujemy, nie możemy powstrzymywać się od dawania, a przez oddawanie innym tego, co posiadamy, powiększamy swoje dobra. I tak wypełnia się prawo miłości. Przy akcie oddawania zaczyna działać bezbłędne prawo miary za miarę, i choćbyście nie myśleli o żadnej zapłacie, nie możecie uniknąć otrzymywania, albowiem coście oddali wraca do was prawem odpłaty, w obfitości. »Oddawajcie a otrzymacie z nadwyżką, odsypią wam na łono wasze pełną miarą, albowiem jaką miarą mierzycie, taką będzie wam odmierzone«.

Jeśli pracujecie w duchu miłości, musicie mieć w świadomości obecność Boga. Być w jedności z życiem, miłością i mądrością - to oznacza świadome obcowanie z Bogiem, a obcować z Bogiem, to opływać we wszelkie spływające na nas obfitości. Taka właśnie obfitość pokarmów spłynęła na nas dzisiejszego wieczoru. Widzicie tu dostatek wszystkiego i wobec bożej obfitości nikt nie odczuwa niedostatku. Ta właśnie szlachetna myśl o obfitości powinna wznieść umysł ponad wszelką ograniczoność. By móc stworzyć obfitość i korzystać z niej, musi człowiek porzucić wszelką myśl o bezwartościowych poszczególnych rzeczach, myśleć na takiej płaszczyźnie umysłu, która nie dopuszcza żadnej małostkowej myśli o szczegółach rzeczy. By utrzymywać wszystkie rzeczy w umyśle, musi świadomość wznieść się na wyżyny wszechświata i móc się cieszyć radością doskonałej wolności, która nie może jednak przejść w samowolę, gdyż odpowiedzialni jesteśmy za każdą myśl i każdy uczynek. Nie może też świadomość nasza osiągnąć takiej swobody w jednym mgnieniu.

Zerwanie ostatnich więzów ograniczoności może nastąpić w jednej chwili, lecz musi być poprzedzone okresem przygotowawczym do tego chwalebnego zdarzenia i odbyć się w szczegółach w głębi nas - podobnie jak każdy płatek kwiatu doskonali się i wykształca wewnątrz pąka. Dopiero, kiedy nastąpi pełne ukształtowanie poszczególnych płatków, pąk rozrywa swą powłokę i wyłania się z niego piękny kwiat. Tak samo też i człowiek musi rozerwać łupinę swego niższego »ja«, by móc się uszlachetniać i doskonalić.

Prawa boże są niezmienne i pozostają zawsze takimi, jakimi były w umyśle Boga. A jako niezmienne, są zarazem dobroczynne, ponieważ są doskonałe i dobre. Kiedy żyjemy zgodnie z nimi, stają się prawdziwym kamieniem węgielnym, na którym budujemy swe zdrowie, szczęście i powodzenie, swój spokój, swoją wartość i własne osiągnięcia. Jeżeli całkowicie i we wszystkim działamy według bożego prawa - nie zagrozi nam żadne zło. Nie potrzebujemy wtedy uzdrawiania, gdyż jesteśmy wówczas w zupełności szczęśliwi i zdrowi.

Jeśli dobrze zrozumiemy, iż w wielkim sercu ludzkości zawarta jest tęsknota do swej ojczyzny, to nie ukoi jej nigdy nic innego, prócz żywej świadomości i zrozumienia Boga - Ojca wszechrzeczy. Poznajemy ten głód duszy po wzywaniu serc do Boga. Nie istnieje nic innego, do czego by dusza ludzka dążyła tak, jak do poznania Boga, którego »by móc poznać dogłębnie, trzeba żyć wiecznie«. Widzimy, jak ludzie rzucają się z jednego poszukiwania w drugie, w nadziei, że znajdą zadowolenie lub spokój po spełnieniu się jakiegoś ograniczonego śmiertelnego pragnienia. Widzimy też, jak goniąc za tymi rzeczami i sprawami, i zdobywając je - pozostają nadal niezadowoleni i niezaspokojeni w swych pragnieniach.

Oto jedni sądzą, że niezbędne im są wielkie posiadłości, drudzy pragną bogactwa, a jeszcze inni chcą zdobyć sławę lub wielką uczoność. Ale oto otrzymaliśmy przywilej poznania, że wszystkie te rzeczy i umiejętności człowiek nosi w głębi siebie. Największy mistrz - Jezus - stara się wyjaśnić i dowieść tej prawdy bez wyjątku wszystkim. Jakże winniśmy go miłować! Powinien być postrzegany przez nas w całym blasku osiągniętego przezeń zwycięstwa. Powinniśmy też miłować tych wszystkich, którzy wznieśli się na wyżyny rozwoju duchowego, dosięgli w swej świadomości tych szczytów, które osiągnął Jezus. Miłujemy ich nie tylko za te wielkie osiągnięcia, lecz i za to, że takimi jak Jezus, rzeczywiście są. Po swym pełnym chwały przeniesieniu Jezus nigdy już nie przebywał w tym, co zewnętrzne, lecz zawsze utrzymywał myśli w ośrodku swej jaźni - w Chrystusie. Ześrodkowana światło-promienność, będąca Bogiem w każdym z nas i istniejąca zawsze we wszystkich - promieniowała, by wskazać na wyższość Chrystusa nad pierwiastkiem materialnym, czyli nad człowiekiem fizycznym. Dzięki temu właśnie mógł czynić wszystkie swe dzieła, a nie dlatego, by chciał się odróżnić od was. Jezus nie posiadał większej mocy niż wszyscy mamy obecnie. Błędem też jest mniemanie, że tylko Jezus jest synem bożym, zaś my wszyscy jedynie sługami bożymi. Czynił on swe dzieła dlatego, że ta sama iskra boża, którą Ojciec - Stworzyciel zapala w każdym narodzonym dziecięciu, rozgorzała w nim płomieniem pełnym czystego blasku, tylko dzięki jego własnym wysiłkom i temu, że w głębi swej jaźni pozostawał zawsze w świadomym obcowaniu z Bogiem - źródłem wszechżycia, miłości i mocy.

Jezus był takim samym człowiekiem, jak wszyscy ludzie. Cierpiał, był narażony na pokusy i doświadczenia, zupełnie tak samo, jak wy cierpicie od pokus i ciężkich doświadczeń. Wiemy, że podczas ziemskiego bytowania w widzialnym ciele Jezus codziennie spędzał całe godziny na obcowaniu z Bogiem. Wiadomo nam także i o tym, że we wczesnej młodości przeszedł przez to wszystko, czego doświadczyliśmy wszyscy i przez co przechodzicie dzisiaj wy. Wiemy, że wszyscy muszą pokonać cielesne śmiertelne pragnienia, zwątpienia i strach, nim dojdą do rozwinięcia doskonałej świadomości, czyli poznania w głębi siebie obecności Boga - nim uświadomią sobie tę wielką rzeczywistość »Ojca we mnie«, któremu Jezus przypisywał wszystkie swe dzieła. Musiał on się tak samo uczyć, jak się uczyliśmy my i jak uczycie się teraz wy. Musiał niejednokrotnie podejmować wysiłki, jak czynicie to obecnie wy, i trzymać się twardo, nieustępliwie - jak powinniście postępować i wy, choćby ze ściśniętymi pięściami i zaciśniętymi zębami, nie przestając powtarzać: »Będę pracował nieustannie, albowiem Chrystus żyje we mnie!«. Wyznajemy, że to Chrystus w głębi Jezusa uczynił go takim, jakim był i jaki jest dzisiaj, i że te same osiągnięcia są dostępne dla wszystkich. Mówiąc to, nie chcemy bynajmniej pomniejszać wielkości Jezusa, gdyż miłujemy go miłością nie dającą się wyrazić słowami. Wiemy, że przeszedł przez zupełne ukrzyżowanie swego »ja« i prowadzi idących za nim do Boga, i że wskazuje im drogę zbawienia od grzechu, chorób i trosk, by mogli przejawić w sobie Ojca. Od Jezusa mogą poznać tę prawdę wszyscy, że Ten Ojciec żyje w każdym z nas i jednakowo miłuje wszystkich. Nikt z tych, którzy dokładnie wypełniają zasady nauki i naśladują życie Jezusa, nie mogą nie miłować go. Jest wszak naszym doskonałym starszym bratem.

Lecz jeśli wyzbędziemy się naszych przyrodzonych praw, jeśli będziemy nieprawidłowo stosować się do dobroczynnych praw bożych lub odnosić się do nich z lekceważeniem i w ten sposób odwrócimy się plecami do domu Ojca, to tym samym utracimy spokój i dostatek, obfitość ciepła i radości, panujących w domu Ojca.

Kiedy wyczerpały was przeciwności życiowe, jesteście znużeni i tęsknicie do odpoczynku, wtedy swe niepewne kroki kierujcie ku domostwu Ojca. Stać się to może drogą gorzkich doświadczeń lub przez radosne odejście od wszelkich materialnych rzeczy. Wszystko jedno, na jakiej drodze zostanie osiągnięte poznanie i zrozumienie - ostatecznie podążycie ku celowi waszego wyższego przeznaczenia. Po każdym uczynionym kroku naprzód, będziecie się stawali silniejsi i radośniejsi życiowo, dopóki wreszcie nie przestaniecie się chwiać i wahać. Będziecie wzierać w głąb siebie, by ujrzeć swój cel, a wówczas w swym przebudzonym sumieniu sobie uświadomicie, że wasz dom jest tutaj, gdzie przebywacie. Wszyscy żyjemy, poruszamy się i mamy swój byt w boskiej wszechobecności. Wdychamy tę wszechobecność z każdym wdechem i żyjemy nią każdym poruszeniem naszego serca.

Nie myślcie, że koniecznie musicie przyjść do nas. Idźcie do swego domu, do waszego kościoła bądź domu modlitwy - dokąd chcecie. Jezus - mistrz wielkiej miłości - pomoże wam. Wszyscy, którzy pragnęli i otrzymali wyższą naukę, także mogą wam pomóc i starają się wam pomagać zawsze. My wyraźnie dostrzegamy Jezusa i wszystkich gotowych do niesienia pomocy tym, którzy jej wzywają. Należy bowiem tylko wezwać, a odpowiedź otrzymacie, zanim umilknie wezwanie. Pomagający wam są stale przy was, a to co powinniście uczynić, to jedynie wznieść swą świadomość na taki poziom, byście mogli zrozumieć, że idziecie razem z nimi - a unikniecie błądzenia. Wyciągając ku wam ręce, mówią: »Chodźcie do mnie, a ja was uspokoję«. Nie znaczy to bynajmniej, byście przyszli po śmierci, lecz teraz - tacy, jakimi jesteście. Dostosujcie swą świadomość do poziomu naszej świadomości - ponad wszelkie ograniczenia - do pełnej swobody, pozostając tam, gdzie jesteście.

Spokój, zdrowie, miłość, radość życia i pomyślność - są tu, gdzie jesteście. Z wami są zawsze wszelkie owoce ducha - dary boże. Jeśli zagłębiacie się w Bogu - nie doznajecie żadnej trwogi i żadne zło nie zbliży się do was. Jeżeli całkowicie i z pełną wiarą zwrócicie się do niego, będziecie uzdrowieni z waszych niemocy, w imię Chrystusa jako najwyższego prawa.

Bóg zawsze jest pośród was - dzieci nieśmiertelnego i wiecznotrwałego Ducha. Nie istnieje nic takiego, co by mogło wywołać u was dreszcz lęku i rozpaczy. Z łona ojcowskiego wyszliście i oddech Wszechmogącego tchnął w was żyjącą duszę. »Wpierw, nim Abraham przyszedł - wyście istnieli. Jesteście umiłowanymi synami bożymi złączonymi w dziedzictwie z Chrystusem«. Moc, którą posiada Chrystus - jest także w was, i zwana jest płaszczem Ducha - odzieżą Miłości. Przy prawidłowym pojmowaniu tej boskiej mocy nie istnieją ani uwiąd starczy, ani choroby czy nieszczęśliwe wypadki, ani śmierć. Nie istnieje nic takiego, co by mogło pozbawić was życia na jakiejkolwiek drodze. Możecie się otulić tym płaszczem Ducha-Miłosci, tak szczelnie, że nic przezeń nie przeniknie i nie zdoła przylgnąć do was. Wszelkie niszczycielskie działania lub destrukcyjne siły, wytworzone kiedykolwiek przez człowieka, mogą być wówczas kierowane przeciw wam, jednak nie uczynią wam żadnej szkody, albowiem ochroni was zawsze płaszcz Ducha-Miłości. A gdyby przypadkiem zewnętrzny kształt zniszczono - powróci natychmiast jako duchowy, w takiej samej postaci. Jest to więc oręż stokrotnie lepszy i pewniejszy od wszelkiej broni wynalezionej kiedykolwiek przez człowieka, i zawsze możecie z niego korzystać, nie ponosząc żadnych kosztów. Możecie iść z tym niezwyciężonym orężem naprzód, jako dzieci Boga Żywego.

Rozumiał to Jezus i mógł się uwolnić od mąk krzyżowych, gdyby zechciał ze swej mocy skorzystać. Wówczas nic złego nie zdołałoby go tknąć. Najwyraźniej dostrzegał, iż w jego ciele dokonała się wielka duchowa przemiana i rozumiał, że gdyby to zostało uświadomione przez tych, których znał i kochał, a nie towarzyszyłaby temu żadna fizyczna zmiana jego ciała, wtedy większość nie pojęłaby duchowej wagi tego i nadal by się trzymali jego osobowości. Wiedział, że posiada moc przezwyciężenia cielesnej śmierci i pragnął dowieść tym, których kochał, że i oni mają tę samą moc. Dlatego wybrał drogę krzyżowej męki, by wszyscy mogli widzieć, a widząc uwierzyć. Chciał im także pokazać, iż tak udoskonalił swe ciało, że gdyby mu odebrali życie, traktując je ze swego punktu widzenia jako śmiertelne, a ciało złożyli do grobu, przywalając je wielkim kamieniem - ostatnią przeszkodą, jaką mógł postawić człowiek - to jednak jego prawdziwe »ja« zdoła usunąć i ten głaz, i wznieść swe duchowe ciało ponad wszelkie śmiertelne ograniczenia. Jezus mógł zabrać własne ciało i zniknąć, lecz wolał dowieść, iż przy rozwiniętym duchowym ciele, żadne materialne okoliczności ani ograniczenia nie zdołają zniszczyć ciała - nawet pozbawiając go życia - jak to mniemali ci, którzy go ukrzyżowali.

Po akcie Ukrzyżowania i wzniesienia się, ciało Jezusa było w takim stopniu duchowo rozwinięte, że musiał podnieść świadomość wszystkich otaczających go, do tej wyżyny, z której mogliby go widzieć. Tak samo też i my dzisiejszego wieczoru musielibyśmy podnieść świadomość niemal wszystkich otaczających nas.

Kiedy w tym odległym dniu rano niewiasty poszły do grobu Jezusa, znalazły odwalony kamień i leżące obok niego pośmiertne szaty. Nie rozpoznały jednak Jezusa, dopóki nie podniósł ich świadomości do poziomu, z którego mogły go widzieć. Także wtedy, gdy dwóch uczniów szło do miasteczka Emaus i zbliżywszy się, Jezus rozmawiał z nimi, nie poznali go, dopóki nie przełamał z nimi chleba. Równie i ich świadomość musiała być podniesiona na płaszczyznę, z której mogli go ujrzeć. Ukazywał się w tym czasie i innym osobom, nawet kroczył z nimi, lecz nie poznawali go, ponieważ ich świadomość pracowała na tym stopniu, z którego nie mogli go zobaczyć. Spostrzegali go dopiero wówczas, gdy świadomość ich była podnoszona na równię, na której działała świadomość Jezusa. Wtedy też niektórzy postrzegali i duchową treść rzeczywistości. Uświadomili sobie głęboki sens wszystkich zdarzeń i poznawali je wewnętrznie. Pomimo to większość jednak nie uwierzyła w niego, ponieważ nie dosięgła tej wyżyny świadomości, z której mogłaby rozpoznawać duchowy sens rzeczy.

Wówczas to rozwarła się zasłona tajemniczości, zawieszona ręką śmiertelnego człowieka. »I w świątyni została rozdarta na dwoje, istniejąca dotąd zasłona«. Świadomość ludzka dosięgła punktu, w którym śmierć została zwyciężona, a z nią i wszystkie stworzone przez człowieka śmiertelne ograniczenia, które mogą i powinny być pokonywane drogą wzniesienia się ponad nie, czyli podniesienia świadomości na tę wyżynę, gdzie człowiek pojmuje, że nie istnieją żadne ograniczenia. Jeżeli umiłujemy taką świadomość i będziemy ją podtrzymywać - zapanuje w nas na zawsze.

Objawiono to Jakubowi, kiedy spoczywał na twardym kamieniu materializmu. Pojął wtedy, że uzewnętrznienie się człowieka jest współmierne do jego poglądów. Świadomość tego uwolniła go od materialnych ograniczeń. To samo odnosi się i do tych nielicznych gorliwych z grona zebranych dziś przyjaciół, którzy zrozumieli - i pójdą naprzód, rozwijając swą świadomość, i wypełniając prawdziwe dzieło boże.

Inni także zaczną dobrze, lecz wysiłek niezbędny do przekroczenia przez pierwszą ścianę materializmu wyda się im zbyt ciężki. Uznają z czasem, że znacznie łatwiej płynąć z prądem - i odpadną.

Wszyscy żyliśmy na widzialnej śmiertelnej płaszczyźnie tej Ziemi. W rzeczywistości nigdy jej nie porzuciliśmy. Obecnie jesteśmy niewidzialni, tylko dla tkwiących jeszcze w śmiertelnej świadomości. Ci zaś, w których świadomość wzniosła się już na wyższy plan - widzą nas zawsze.

Ziarno każdej idei posiane w duszy - staje się pojęciem, przybiera kształt w umyśle, by później się wyłonić w postaci fizycznej. Idee dobra i doskonałości kształtują dobro i doskonałość, i odwrotnie: idee zła i chaosu - tworzą zło i chaos. Jak Słońce i gleba z jednakową gotowością we współdziałaniu tworzą potężne drzewo i maleńki kwiatek - jeśli posiano odpowiednie nasiona - tak samo duch i dusza odpowiadają na wezwanie człowieka, i to czego pragnie lub o co prosi z wiarą - otrzymuje.

Ci, którzy wskutek fizycznej śmierci stali się niewidzialnymi, przejawiają się na tej samej płaszczyźnie, na której się rozstali ze swoim ciałem, albowiem śmiertelny umysł działa tylko na psychicznej płaszczyźnie. Działanie śmiertelnego umysłu na równi psychicznej, jest podstawą wielkiej psychicznej sfery zawartej pomiędzy tym, co materialne a tym, co rzeczywiste, czyli duchowe. Każdy dążący ku rzeczywistemu musi przejść przez tę psychiczną sferę, zanim spostrzeże duchową. By móc dotrzeć do wartości duchowych, musimy się przedzierać przez sferę umysłową wprost do Boga.

Śmierć fizyczna jedynie wyzwala z psychicznej płaszczyzny to, co duchowe, które odtąd się przejawia na tej samej równi psychicznej, na której było w chwili, gdy duchowe uwalniało się z ciała. W ten sposób indywidualność odchodząca nie spostrzega jeszcze, że istnieje tylko jeden duch, jeden umysł i jedno ciało, i że wszystko pochodzi od Jedynego Ojca i musi do Niego powrócić. Duchowe, pochodzące od Tego Jedynego i obdarzone doskonałym ciałem stanowi cząstkę Jedynego boskiego Ducha i nigdy się nie odłącza od Niego, podobnie jak nasze ręce i wszystkie inne członki ciała nie stanowią oddzielnych całości, lecz są ściśle ze sobą związane, by razem tworzyć jedno ciało. W ten sposób, wszystko, co duchowe, jest odpowiednio ze sobą związane, by czynić jedność doskonałą.

»Wszyscy zostaną zebrani razem w jedno miejsce« oznacza, że wszyscy staniemy się świadomi tego, iż pochodzimy z jednego boskiego źródła. Że jesteśmy stworzeni na obraz i podobieństwo boże, a więc jesteśmy zupełnie podobni do Boga i wyrażamy Jego ideał.

Słowa: »Ojcze, nie moja, lecz Twoja niech się stanie wola« oznaczają właśnie pragnienie, by Bóg wyrażał przez nas Swój najwyższy ideał. Nikt nie zdoła wznieść się ponad śmiertelny umysł, jeśli świadomie, czy nieświadomie nie wypełni woli bożej".

Słowa tej nauki zostały przerwane na chwilę i jeden z naszej grupy zapytał na temat względności materii. Odpowiedź niewiast brzmiała: „Właściwym określeniem jest substancja, chodzi więc o względność substancji. Zatrzymajmy się chwilę na pięciu królestwach przyrody: mineralnym, roślinnym, zwierzęcym, ludzkim, i na królestwie duchowym bądź boskim. Zacznijmy od najmniejszego - od królestwa mineralnego. Każda jego minimalna cząsteczka przedstawia sobą jedno boskie życie. Rozdrobnio­ne cząsteczki tego królestwa w połączeniu z atomami powietrza i wody utworzyły grunt, lecz każda z nich zachowała swoje oryginalne życie boże. Z kolei, to królestwo mineralne ustępuje miejsca roślinnemu, jako następnemu wyższemu wyrażeniu Boga. Świat roślinny, którego każda cząstka zawiera w sobie jedno życie, przejął część tego życia ze świata mineralnego, wyrażając ją w powiększeniu i rozmnożeniu, i czyniąc w ten sposób, jakby krok naprzód ku królestwu boskiemu, czyli duchowemu. Nad światem roślinnym dominuje królestwo zwierzęce, jako znowu wyższy stopień odzwierciedlania Boga. Świat zwierzęcy zaś, którego każda cząstka zawiera w sobie jedno życie, przejęte od królestwa roślinnego, powiększają i rozmnaża, czyniąc dalszy krok naprzód ku królestwu duchowemu. I wreszcie, wyższym stadium przejawienia Boga jest supremacja królestwa ludzkiego nad światem zwierzęcym. Tak więc, świat ludzki, którego każda cząstka zawiera w sobie jedno życie, przejęte ze świata zwierzęcego i wyrażone na wyższym stopniu swego rozwoju - uznaje prymat królestwa boskiego, którego najwyższym wyrazem jest człowiek. A kiedy człowiek osiągnął już to boskie królestwo i przebywa w nim, uświadamia sobie, że wszystko pochodzi z jednego źródła, że zawiera jedno życie boskie, i wtedy zdobywa panowanie nad wszystkimi materialnymi rzeczami. Lecz nie może się zatrzymać w swym postępie na tym szczeblu rozwoju, gdyż trwa nieustanny (wieczny) ruch naprzód, i kiedy człowiek znajdzie się w świecie Ducha, widzi, że są do zdobycia nowe wyższe światy... I oto doszliśmy do miejsca, w którym stwierdzamy, że cały wszechświat w swym ogromie nieskończoności przedstawia sobą jedno boskie życie, że wszystko - widzialne i niewidzialne - pochodzi z jednego źródła, czyli istoty rzeczy - jednej boskiej substancji. W ten sposób możemy twierdzić, że istnieje w ogóle względność substancji. I tak w istocie jest".

Na tym nasza rozmowa ustała. Biesiada dobiegła końca. Z sali znikły stoły i krzesła, i nastała ogólna radosna zabawa ze śpiewem i tańcami przy dźwiękach muzyki niewidzialnego zespołu. Wszyscy biesiadnicy spędzali resztę wieczoru, oddając się tej beztroskiej rozrywce. Nastąpił wspaniały wylew radosnej muzyki i śpiewu. Niewidzialny zespół jawił się chwilami - dziwne, piękne postacie przebiegały pośród wszystkich zebranych lub przelatywały ponad ich głowami. A wszystko zakończyło się przedziwną burzą muzyki i śpiewu, i spontanicznym rozradowaniem się rozigranych uczestników biesiady. Całość tworzyła nie dającą się wyrazić słowami, niezwykle fascynującą scenę prawdziwie niebiańskiej zabawy, jakiej nikt z nas nigdy dotąd nie oglądał.

Wyjawiono nam, że jeżeli nauczymy się wprowadzać w stan spokoju, to zawsze będziemy mogli słyszeć muzykę ze świata niewidzialnego, natomiast śpiew chóralny towarzyszy tej muzyce tylko przy takich okazjach, jak dzisiejsza. Później wielokrotnie słyszeliśmy taką muzykę, kiedy zdobywaliśmy się na zupełny spokój. Była zawsze cicha, podniosła i niezwykle subtelna, nigdy jednak nie dźwięczała tak radośnie i swobodnie, jak tego wieczoru. Twierdzono, że muzyka owa jest właśnie tym, co niektórzy zwą anielskim chórem. Mistrzowie natomiast nazywają ją muzyką sfer bądź symfonią zharmonizowanych dusz.

Przebywaliśmy w tej wsi trzy dni i w ciągu tego czasu widzieliśmy się i rozmawia­liśmy z wieloma naszymi przyjaciółmi. Wieczorem trzeciego dnia pożegnali się z nami oznajmiwszy, że spotkają nas w naszej kwaterze głównej, po czym znikli.

***

Niezwłocznie rano opuściliśmy tę wieś. Towarzyszyli nam tylko Emil i Dżast. Tym razem skierowaliśmy się do wsi położonej dalej na północ. Wybraliśmy tę miejscowość na naszą główną kwaterę, z myślą o tym, że zimy w tej części kraju bywają bardzo surowe, a pragnęlibyśmy jeszcze przed nastaniem zimowego okresu urządzić się możliwie wygodnie. Lecz podobnie jak w wielu innych wypadkach, także i w tym obawy nasze były całkiem bezpodstawne, ponieważ po przybyciu na miejsce zastaliśmy już wszystko dla nas przygotowane.

Droga nasza wiodła początkowo przez płaskowzgórze, a potem długim, wijącym się wąwozem do jego rozwidlenia, przy którym leżała wioska, wybrana na cel zamierzonego noclegu. Stanowiło ją zaledwie sześć domów, a raczej mieszkań wykutych w skale do wysokości trzech pięter, przy czym powierzchnia dachu była wierzchołkiem tej skały.

Otrzymaliśmy wygodny nocleg na 3. piętrze jednego z tych domów, a po wczesnym obiedzie wszyscy wyszliśmy na dach, by popatrzeć na zachód słońca. Po kilku minutach wspiął się do nas po schodach człowiek z wyglądu pięćdziesięcioletni, którego przedstawił nam Dżast, i wszczęliśmy z nim rozmowę. Wkrótce się dowiedzieliśmy, że mieszkał w tej wsi, do której akurat dotarliśmy i wracał właśnie do domu. Sądziliśmy, że odbywał podróż w taki sam sposób, jak my, więc zapropono­waliśmy mu przyłączenie się do naszej karawany. Lecz on podziękował nam i rzekł, iż może tę podróż odbyć o wiele prędzej; zatrzymał się tutaj, by zobaczyć się z jednym z krewnych, a w domu będzie jeszcze dziś wieczorem. Następnie mówiliśmy o świątyni, którą trzech z nas zwiedzało w towarzystwie Emila i Dżasta. Mężczyzna oświadczył mi z całym spokojem: „Widziałem pana owej nocy siedzącego na dachu świątyni". Określił moje majaczenia czy wizje, zupełnie tak samo, jak to widziałem, jak opisałem w jednym z poprzednich rozdziałów tej książki. Słowa jego wywołały we mnie i w moich współtowarzyszach niemałe zdziwienie, gdyż nie wspomniałem im wtedy o tym, co przeżywałem, siedząc w nocy samotnie na dachu. Potem jeszcze dodał: „W widzeniu tym objawiono panu to, co i nam, że człowiek pochodzi z jednego źródła - z substancji Boga; że do tego czasu szedł naprzód, jakby w szeregu z innymi, dopóki świadomość jego urzeczywistniała to, co i u innych. Wówczas korzystał on z mocy i swych władz wewnętrznych prawidłowo, lecz z chwilą, gdy w śmiertelnej jaźni odczuł dwojaką moc, wtedy zaczął widzieć podwójnie i nieprawidłowo korzystać z tej mocy, wyłaniając z siebie dwoistość; albowiem człowiek ma swobodę działania i wyłaniania z siebie tego, w co jest zapatrzony. Nastąpiło wówczas odróżnienie i oddzielanie się, które objęło wzdłuż i wszerz całą Ziemię, i prawie całą ludzkość.

Lecz zbliża się przemiana. Pojęcie oddzielności (różnicowania) dosięga już granic swego panowania i człowiek dochodzi do zrozumienia, że wszyscy ludzie pochodzą z jednego wspólnego źródła, i wszyscy też zaczynają się zbliżać do siebie coraz bardziej. Człowiek zaczyna sobie coraz jaśniej uświadamiać, że wszyscy ludzie są wzajemnie braćmi, a nie wrogami. Kiedy zostanie to w zupełności pojęte, ludzkość wówczas zrozumie, że wszystko pochodzi z jednego źródła i musi do niego powrócić. Wtedy ludzie w rzeczywistości będą braćmi. Człowiek znajdzie się wówczas w niebie, ponieważ pozna, że niebiosa oznaczają wewnętrzny spokój i harmonię stworzoną przez niego prawidłowym życiem tu na Ziemi. Przekona się, że sam był sprawcą swego nieba lub piekła, czyli tego, co sam wybierał. Niebo, oczywiście, zostało w świadomości ludzkiej poczęte prawidłowo, lecz geograficznie błędnie je umieszczono. Każdy człowiek pozna, że Bóg żyje nie tylko w głębi niego, lecz przebywa w każdej widzialnej i niewidzialnej rzeczy - w skale, w drzewie i każdej roślinie (w kwiatku), w glebie - wszędzie i we wszystkim. Bóg przebywa w powietrzu, którym oddychamy, w wodzie, którą pijemy, w pieniądzach, którymi człowiek obraca - we wszystkim. Bóg jest Istnością i Substancją, z której są stworzone wszystkie rzeczy. Oddychając powietrzem - oddychamy Bogiem, podobnie jak, przyjmując pokarm - przyjmujemy Boga.

Nie dążymy bynajmniej do tego, by tworzyć jakąś nową religię, postać kultu czy sektę. Wyczuwamy i wiemy, że obecnie istniejące Kościoły kończą swoje przeznaczenie. Przedstawiają one jedynie logiczne ośrodki pomocy dla ludzi w osiąganiu urzeczywistnienia w sobie Boga za pośrednictwem Chrystusa, będącego jaźnią każdego człowieka. Wszyscy, należący do istniejących Kościołów powinni uświadomić to sobie i dążyć do tego, by Kościół (religia) symbolizował tylko jedną ideę: świadomość chrystusową w całej ludzkości. Jeśli wszyscy ludzie uświadomią to sobie, wówczas przestaną istnieć wszelkie różnice mające obecnie swój wyraz tylko w pojęciach ludzkiego śmiertelnego umysłu, a nie w Kościołach. Bo czymże różni się jedna społeczność wyznaniowa od drugiej? Tylko różnice poglądów całkowicie zapełniające w danym czasie śmiertelne ludzkie umysły, są powodem różnic w ujmowaniu rzeczywistości. Widzimy, do czego doprowadziły tę różnice poglądów i pojęć panujących w śmiertelnych ludzkich umysłach: do wielkich wojen, śmiertelnych nienawiści, zarówno między narodami, jak i rodami, szczepami, a nawet między jednostkami, i to wszystko dlatego, że poszczególna społeczność religijna uważała, że jej wyznanie czy nauka były lepsze niż wyznanie i nauki innych organizacji wyznaniowych.

W rzeczywistości zaś wszystkie te kulty i wyznania są identyczne, gdyż prowadzą do tego samego celu. Nie do pomyślenia byłoby dla każdego Kościoła bądź religii, osobne niebo, gdyż wówczas człowiek, wyzwoliwszy się z więzów organizacji kościelnej - po przygotowaniu się na szlachetnej drodze samorozwoju do otrzymania nagrody - musiałby zużyć resztę swojej egzystencji na poszukiwanie w labiryncie różnych niebios swego osobistego nieba, jakie indywidualnie zostało mu przeznaczone.

Obecnie obserwujemy, że wszystkie te wyznaniowe organizacje wraz ze swymi wyznaniami coraz ściślej zbliżają się do siebie; nadejdzie czas, kiedy znikną wszelkie dotychczasowe podziały, a istniejące dotąd liczne oddzielne Kościoły połączą się w jeden wspólny Kościół. Jednak błąd nie tkwi tu wyłącznie w organizacji kościelnej albo religijnej. Niewielu ludzi obudziło się do uświadomienia sobie tego, czym w rzeczywistości jest dla nich życie. Widzimy, jak z prądem życia podąża większość niezadowolonych, zaślepionych, złamanych, oszukanych lub chwiejnych.

A tymczasem każda dusza musi się nauczyć wyrażać sobą pełnię życia i podtrzymywać je; powinna w pełnej treści i określonej działalności wyrażać z własnej życiowej głębi dary (talenty) otrzymane od Boga. Każdy człowiek jest zobowiązany indywidualnie rozwijać i doskonalić swe życie. Jest rzeczą niemożliwą, by ktoś mógł żyć za kogoś innego. Nikt też nie zdoła okazać za was waszego osobistego życia i powiedzieć wam, jak macie prawidłowo realizować swoje osobiste duchowe życie. »Jak Ojciec zawiera w Sobie życie, tak i synowi dał, by je w sobie posiadał«. Nie mogąc tego urzeczywistnić - dusza popada w rozterkę, albowiem cała treść życia objawia się w tym przywileju i we właściwości wyrażania Boga w głębi siebie. Człowiek sam w sobie jest i pozostanie boskim obrazem i podobieństwem, takim bowiem jest jego przeznaczenie. Objawianie tego, czym Bóg obdarzył człowieka, winno być wielkim celem ludzkiego życia.

Kiedy Jezus przebywał na wierzchołku góry i uczniowie przyszli do niego, wtedy to wyrzekł do nich swe pamiętne słowa mądrości chrystusowej. Świadomość jego zbudziła się do powzięcia decyzji i to wzniosłe postanowienie zostało oparte na stwierdzeniu, że człowiek może rozwinąć w pełni swe władze duchowe, tylko wtedy, gdy postrzega przed sobą prawdziwy ideał jako istotny cel życia. Ziarno może zakiełkować tylko wówczas, kiedy posiano je w glebę prawidłowo. Utajona w człowieku moc boża może przejawiać prawo pragnienia jedynie wtedy, gdy przekonanie o tym tkwi mocno w ludzkiej duszy. Wszyscy musimy przede wszystkim wiedzieć to, co wiedział Jezus, że: pierwszą duchową pobudką wyrażania mocy bożej jest szczere pragnienie tego.

Jezus powiedział: »Błogosławieni ubodzy duchem, albowiem ich jest królestwo niebieskie«, unaoczniając tym, iż wszelkie ograniczenia życiowe stają się dobrem dla jednostki, jeżeli wywołują pragnienie wzniesienia się ponad te ograniczenia i oswobodzenia od nich. Wskazał wyraźnie, że potrzeba zwiastuje spełnienie jej. Traktował każdą potrzebę lub pragnienie, jak glebę gotową do przyjęcia ziarna. Jeśli ziarno posiano w sposób właściwy i dano mu możność wykiełkowania, rozwoju i rozrostu, to z pewnością zaspokoi ono w zupełności wyrażoną potrzebę. Pragnienie rozwinięcia pełni życia, jest w większości wypadków rozumiane błędnie. Niektórzy nauczyciele nawet nauczają, że budzące się pragnienie albo potrzeby należy w sobie tłumić, podczas gdy Jezus powiedział: »Biada zadowolonym!«. Jeśli bowiem jesteście zadowoleni - stoicie w martwym punkcie. Chcąc w pełni obcować z życiem, musimy nieustannie poszukiwać możliwości pełnego wyrażania życia. Pragnieniem takiego wyrażania jest szczere dążenie do niego. Znużony pełzaniem w pyle ziemi, człowiek dąży do tego, by móc latać, i to gorące pragnienie pobudza go do szukania prawa, które pomoże mu wznieść się ponad obecne ograniczenia - a wtedy będzie mógł udawać się dokąd zechce, nie myśląc więcej o przeszkodach w czasie i przestrzeni. Przysłowie wasze powiada, że człowiek zamierza a Bóg skierowuje - ale prawda tkwi w odwrotnym sensie tych słów, że Bóg zamierza, a człowiek skierowuje; gdyż jeśli człowiek kieruje się zgodnie z zamiarem bożym, może wówczas uczynić to wszystko, co czyni Bóg. Wtedy syn może czynić to, co uczynił Ojciec.

Brak zewnętrznych rzeczy do zaspokajania naszych potrzeb skierowuje dusze ku poszukiwaniom mocy w głębi nas. Wówczas każdy człowiek może w sobie odkryć »Jam Jest« i poznać, tkwiące we wnętrzu wszelkie moce, mogące zaspokoić potrzeby duszy. Poznanie to jednak nie nastąpi dotąd, dopóki człowiek nie zostanie przez ziemskie doświadczenia doprowadzony do poszukiwań swojej głębi, leżącej w »dolinie pokoju i spokoju«. Wtedy nastaje poznanie »Jam Jest« - następuje spełnienie wszystkich pragnień. Poszukiwanie spełnienia pragnień poza Istnością Bożą wgłębi nas - jest błędne, i zawsze pozostanie daremne.

Z chwilą duchowego ocknięcia się i poznania »Jam Jest« zachodzi uświadomienie, że w głębi nas trwa wszystka moc i istota rzeczy, z której wszystko, cokolwiek istnieje, bierze początek i właściwą postać. Są to właśnie owe nieprzebrane skarby niebios, których nie dostrzegaliśmy przedtem. Teraz się przekonujemy, że jesteśmy posiadaczami i nosicielami w sobie, w utajonej postaci, bezmiernych bogactw. Jest to moment znalezienia przez kogoś, jak gdyby drogocennej perły. »Szukajcie naprzód królestwa bożego i jego sprawiedliwości, a reszta będzie wam dodana«. A będzie dodana dlatego, że reszta owa uczyniona została z prawdziwej istoty rzeczy: z treści ducha. Świadomość bowiem musi najpierw odwołać się do ducha, nim zdoła wytworzyć pożądane rzeczy.

Ten, kto się ocknął z duchowego snu, dostrzega twórczą zasadę w głębi siebie. I odtąd widzi ją wciąż, a oczywistość tego staje się jego życiowym fundamentem. Ma zdolność jednoczesnego widzenia rzeczy, czyli staje się świadom wszystkich swych możliwości. Jego widzenie - to pogląd duszy, owa ziemia obiecana: urzeczywist­nione marzenie, ku któremu z wiarą dąży wasza dusza. Idąc jednak przez pustynie ku tej ziemi obiecanej, musimy przezwyciężyć wszystkie trudności i spotykane po drodze przeszkody. W ten bowiem tylko sposób dusza staje się godna zjednoczenia z Ojcem.

Zrozumiawszy, że widzieć, to znaczy ujrzeć ziemię obiecaną, czyli ideał, który ma być urzeczywistniony - dusza tylko widzi to, co dobre, co stanowi przedmiot jej szlachetnych pragnień. Tu nie może być ani wahania, ani zwątpienia, gdyż stałoby się to dla człowieka wyrocznią. Musi trwać wiernie przy swej wizji i przyspieszyć jej realizację. Wizja ta jest tak typowa i nieodzowna, jak projekt i szczegółowe wykresy planu przy budowie domu. Podobnie jak budowniczy polega ściśle na planach i wykresach architekta, tak człowiek musi być oddany swej wizji. Wszystko tu musi być wykluczone, z wyjątkiem prawdy.

Wszystkie wielkie dusze zawsze pozostawały wierne swym wizjom. Każdy akt twórczy był najpierw wizją, ziarnem - nasieniem idei posianym w duszy - któremu dano możność się rozwinąć, wyłonić i uzewnętrznić. Wielkie dusze nigdy się nie poddają wpływom niewiary innych. Wciąż są gotowe do ofiar na rzecz swych wizji. Jezus również niezachwianie wierzył w swą wizję. Pozostawał niezachwianie przekonany o prawdziwości swego planu, nawet wtedy, gdy wszyscy bliscy i drodzy mu zwątpili i przestali wierzyć. W nim ta wizja miała taką postać, jak ją ujrzał na początku. I tak ma się sprawa ze wszystkim.

Kiedy jednostka ludzka wyrusza do ziemi obiecanej, wówczas kraina mroku powinna być opuszczona. Udający się do tej ziemi musi porzucić mrok i wyjść na drogę światła. Jest rzeczą niemożliwą, by jednocześnie stać i iść naprzód. To, co stare, musi być odrzucone, by trzymać się tylko nowego. Trzeba więc zapomnieć o rzeczach, które nie powinny obciążać pamięci, a zachować w umyśle, tylko tkwiące w naszych wizjach, jeśli chcemy, by się spełniły. Słowem - należy oczyścić z obrazów i rzeczy, które okazały się i niepożądane, a utrzymywać w umyśle upragnione, by zostały urzeczywistnione. W każdej idei - myśl, słowo lub czyn muszą być wiernym odbiciem wizji, by mogła się uzewnętrznić w postaci widzialnej - jako urzeczywistnienie owej wizji. Jest to skoncentrowanie sił myślowych na tym, co istotne, i oznacza umiłowanie ideału, ideał zaś może być wyrażony tylko przez miłość, która go czyni właśnie ideałem.

Jeżeli początkowo człowiek nie osiąga powodzenia w swych usiłowaniach, musi jednak pozostać wierny swym postanowieniom. Nazywa się to ćwiczeniem woli, próbą zaufania do samego siebie albo wyrazem wiary kierującej wysiłki ku ideałowi. Ideał nigdy nie może być osiągnięty bez ćwiczenia woli, czyli świadomego skierowania wysiłków. Byłoby jednak złem dla ideału, gdyby nie była to idealna, szlachetna wola, która powinna być tak samo zdolna do miłości. Jeśli wola jest pozbawiona pragnienia służenia innym, wówczas moc, którą wola usiłuje kierować, odwraca prąd życia przeciw woli. Pragnienie służenia innym zachowuje kierunek prądu życia przepływającego przez nas i wówczas nasze »ja« promieniuje. Służenie innym, czyni wizję celową i wyzwala w życiu miłość, która nie może się przejawić inaczej, niż tylko z prądem wyrażanego życia. Jeżeli świadomość jest napełniona miłością, odczuwa to cały organizm. Każda jego komórka jest wówczas rezonatorem przenikającej organizm miłości. W całym ciele panuje harmonia, dusza promieniuje, umysł jaśnieje - wtedy myśli stają się śmiałe, jasne i szlachetne, a słowa pozytywne, prawdziwe i konstruktywne. Cały organizm cielesny zostaje odnowiony, oczyszczony i nabiera sprawności, a wszystkie sprawy są doprowadzone do porządku, i rzeczy zajmują właściwe miejsce. »Jam Jest« zostało tu wyrażone przez jaźń, nieodgradzającą się już więcej od »Jam Jest«. Jeżeli ciało nie podlega duchowi - nie może być wyrazem ducha. Świadomy umysł musi poszukiwać i pragnąć ducha, by posiąść jego moc. Tą drogą jednostka ludzka uczy się poznawać, że duch zaspokaja wszystkie jej potrzeby. Nie istnieje wyższy imperatyw życia nad służenie i zaspokajanie potrzeb innych braci-ludzi. Tylko nieustanna troska o bliźnich otwiera skarbnice ducha. Pragnienie służenia jest właśnie tym kluczem, który otwiera niewyczerpane magazyny boże i wydoskonala świadomość duszy.

Kiedy dusza zapragnęła służyć - powraca do domu Ojca. Syn marnotrawny, który stał się sługą, jest teraz znowu przywrócony do pełnego synostwa i zaproszony na biesiadę; najemnik, karmiący się odpadkami i obierzynami, staje się księciem - członkiem królewskiego domu - siedziby jego osobistych możliwości. Poznaje on miłość Ojca i zrozumiawszy ją - wchodzi w pełne posiadanie darów bożych. Wszak ani sługa, ani najemnik nie mogą cieszyć się radością syna-dziedzica. Sługa wciąż dąży do posiadania, podczas gdy syn już odziedziczył wszystko, co posiadał Ojciec. A kiedy już wiemy, co jest w domu Ojca i że odziedziczymy to wszystko, wówczas możemy już zacząć żyć tak, jak tego pragnie Ojciec. »Patrzcie - oto teraz dziećmi bożymi jesteśmy«. Świadomość najemnika odczuwa stały niedostatek, świadomość synowska sprowadza zaspokojenie wszystkich potrzeb. Każde bowiem szlachetne pragnienie naszego serca bywa zaspokajane przez Ojca, jeśli tylko postępujemy w myślach, słowach i uczynkach, jak prawdziwy syn. Wtedy dopatrujemy się, iż wszyscy synowie boży są wolni".

Po tych słowach gość nasz wstał. Życząc nam dobrej nocy wyraził nadzieję widywania się z nami częściej, gdy przybędziemy na zimową kwaterę - po czym się rozstał z nami.

***

Skoro świt opuściliśmy tę wieś. W ciągu trzech następnych dni droga nasza wiodła przez dziką górzystą okolicę, tak rzadko zaludnioną, że każdego wieczoru byliśmy zmuszeni na nocleg rozkładać namioty. Trzeciego dnia wieczorem osiągnęliśmy najwyższy punkt doliny, z którego droga prowadziła w dół do obranej przez nas wsi. Była to żyzna i gęsto zaludniona okolica. Wieś tę wybraliśmy na zimową kwaterę ze względu na jej położenie w samym centrum zwiedzanego przez nas kraju. Sądziliśmy, że takie centralne usytuowanie wsi da nam możność poufalszego obcowania z ludnością. Wielu ludzi, spotkanych w różnych poznanych już przez nas miejscowościach, mieszkało właśnie w tej wsi - wszyscy serdecznie zapraszali nas do odwiedzin. Liczyliśmy też na to, że zatrzymując się na zimę w tej miejscowości, będziemy mogli przyjrzeć się bliżej codziennemu życiu tych ludzi.

Przybyliśmy na miejsce 20 listopada i odbyliśmy szereg pomniejszych wycieczek do okolicznych miejscowości, póki nie spadły śniegi utrudniające podróżowanie. Wyszukaliśmy bardzo wygodne pomieszczenie, a mieszkańcy domu byli dla nas nadzwyczaj serdeczni. W takich warunkach łatwo zdobyliśmy wgląd w powszednie życie całej wsi. Wszystkie domy o każdej porze stały dla nas otworem, gdyż mieszkańcy nie mieli zwyczaju zamykania drzwi, uważając wszystkich ludzi za braci.

W tym czasie otrzymaliśmy zaproszenie do zamieszkania w domu jednej godnej szczególnego podziwu kobiety, z którą spotkaliśmy się w naszej podróży pod miejscowością Border. Przenieśliśmy się z całym bagażem do jej domu, który stał się odtąd i naszym domem, aż do końca pobytu w tej miejscowości.

Nigdy nie zapomnę naszego pierwszego spotkania z tą kobietą. Nastąpiło to w małym miasteczku w pobliżu Border'u. Kiedyśmy ją poznali wyglądała na 18 lat. Później się dowiedzieliśmy, że miała już ponad 400 lat, będąc jedną z najulubieńszych nauczycielek w tej okolicy. Całe jej życie upłynęło w pracy. Mieszkając w jej domu i obcując z nią bliżej, pojęliśmy, dlaczego wszyscy tak bardzo ją kochają. W ogóle było nie do pomyślenia, by trafił się ktoś, kto by jej nie kochał i nie darzył największym szacunkiem. Im dłużej obserwowaliśmy tych ludzi, tym bardziej ich kochaliśmy i poważaliśmy. Mogliśmy w zupełności potwierdzić wszystko, co mówili odnośnie swego wieku, w kronikach, którym nie można było zaprzeczyć, podobnie jak nie sposób negować autentyczności naszej kroniki. Mieszkaliśmy w domu tej niewiasty i gościliśmy za jej stołem, poczynając od grudnia, do kwietnia następnego roku. Mogliśmy w tym czasie swobodnie obserwować powszednie domowe jej życie, jak i innych mieszkańców tej wsi, stwierdzając, że tryb życia tych ludzi jest naprawdę idealny.

***

Zbliżał się koniec grudnia, a z nim i schyłek roku. Zauważyliśmy zbieranie się pewnej liczby ludzi, jak się potem okazało - na obchód, będący właściwie uroczystością samych mistrzów. Co dzień poznawaliśmy nowe osoby - wszyscy mówili płynnie po angielsku. Oznajmiono, że obchód się odbędzie w wigilię Nowego Roku; zostaliśmy także zaproszeni na tę uroczystość. Zebranie było przeznaczone dla tych, którzy rozpoczęli pracę samorozwojową, traktując ją poważnie, i posunęli się już w niej na tyle, że sobie uświadomili pragnienie czynnego życia. Zebrali się w tym miejscu dla przyjęcia nauki o wyższej świadomości i uświadomienia sobie, co oznacza w ich życiu ta wyższa świadomość. Niektórzy nazywają to „Świętem przemiany".

Dzień tego wydarzenia był pogodny i jasny, termometr wskazywał nieco poniżej zera. Byliśmy wszyscy ożywieni, w przewidywaniu, że wieczór tego dnia przyniesie naszej wyprawie wiele nowych i ciekawych doświadczeń. Na wyznaczone miejsce przybyliśmy o godzinie ósmej wieczorem i zastaliśmy już zebranych około dwustu osób. Sala była piękna i oświetlona w taki sam sposób, jak na opisanym już zgromadzeniu w domu rodziny Emila. Powiedziano nam, że tę ceremonię zorganizowała nasza gospodyni, która w kilka minut po zajęciu przez nas miejsc weszła do sali. Wszystkich nas zachwycił jej piękny i młodzieńczy wygląd. Spokojnie stanęła na maleńkiej katedrze i rozpoczęła powitalne przemówienie, zaczynając od słów:

„Zebraliśmy się dzisiejszego wieczoru z pragnieniem dokonania niezwykłej doniosłości przejścia od niższej świadomości do wyższej, i witamy gotowych do tego przełomowego przedsięwzięcia. Z początku szliście za nami, wiedzeni ciekawością. Pociągały was te cudowne (w waszym mniemaniu), dokonywane przez nas rzeczy, na które patrzyliście z pełnym podziwu szacunkiem. Wiemy, iż obecnie się już nauczyliście patrzeć na te fakty i sprawy, jak na rzeczy zwyczajne, praktykowane w powszednim życiu, takim, jakim powinno ono być, jako prawdziwie naturalne i jakie pragnie widzieć u Swych dzieci Bóg. Teraz doskonale rozumiecie, że w naszym działaniu nie było żadnej cudowności. Uświadamiacie sobie dziś, prawdziwy duchowy sens tego, cośmy czynili i co czynicie wy. Działając z rzeczywistej duchowej płaszczyzny, każda świadomość zawsze oddaje wszystkie kształty i postacie rzeczy w zarysach ideału, stanowiącego ich podstawę, i w tym zostaje objawiony głęboki wewnętrzny sens wszystkiego - co bynajmniej nie stanowi żadnego cudu. Przejście z niższej płaszczyzny świadomości oznacza z jednej strony odrzucenie pierwiastka materialnego, gdzie wszystko jest w podzielności i rozdźwięku, a z drugiej - przyjęcie świadomości chrystusowej, w której wszystko jest pięknem, harmonią i dosko­nałością. Jest to właśnie naturalna droga naszego życia, taka jak ją widzi Bóg, a której najlepszy przykład tu na Ziemi, dał nam Jezus. Żadna inna droga nie będzie naturalna. Kiedy to sobie uświadomimy w pełni, wówczas łatwym i naturalnym okaże się dla nas wybór chrystusowej drogi życia, na której nastąpi upragnione osiągnięcie chrystusowej świadomości.

Widzicie tu rozstawione stoły. Zebrania takie są jedyną okazją do naszych radosnych biesiad. Nie będzie to jednak uczta w pojęciu tych, którzy przebywając w śmiertelnej świadomości wiążą z tym odmienne wyobrażenia. Jest to święto uświadomienia i wypełnienia - biesiada obrazująca prawdziwe znaczenie święta Paschy u Żydów z czasów Jezusa, czyli okres przejścia od śmiertelnej świadomości do chrystusowej. Biesiada odtwarzająca prawdziwe święto Wielkiej Nocy - dziś tak bardzo fałszywie pojmowane przez świat wyznaniowy. Wierzymy jednak, iż wszystkie dzieci boże uświadomią sobie prawdziwy sens tego święta i zasiądą kiedyś przy wspólnym biesiadnym stole.

Dziś będzie z nami niewielu z tych, którzy udoskonalili swe ciała do tego stopnia, iż mogą je zabierać do Królestwa Niebieskiego i tam czerpać najwyższą naukę. Wszyscy oni żyli przez pewien czas w widzialnej postaci tu na Ziemi, a potem przeszli, wziąwszy swe ciała ze sobą na taką płaszczyznę świadomości, gdzie stali się niewidzialni dla śmiertelnych oczu, a chcąc rozmawiać z nimi, musimy wznieść swą świadomość do Świadomości Chrystusa. Mogą powracać do nas i odchodzić, kiedy zechcą. Mogą się zjawiać pośród nas, pouczać wszystkich przygotowanych już do przyjęcia ich nauk i znikać. Niekiedy udzielają nam swych nauk, odbieranych przez nas intuicyjnie, a czasami znów przez bezpośrednie obcowanie z nami.

Dzisiejszego wieczoru przybędzie do nas pięcioro z nich, którzy przełamią z nami chleb. Pośród tych naszych pięcioro starszych braci i sióstr, będzie też jedna szczegól­nie przez nas ukochana - matka jednego z naszych braci, żyjąca kiedyś pośród nas: matka Emila. A teraz zajmijmy miejsca przy stołach".

Światło na chwilę przygasło i nastąpiła zupełna cisza. Wszyscy siedzieli w milczeniu z pochylonymi głowami. Po kilku minutach światło znowu zapłonęło pełnym blaskiem i na sali ukazało się pięcioro nowych osób: trzech mężczyzn i dwie kobiety. Wszyscy byli biało ubrani i odznaczali się wyjątkową pięknością, a głowy ich otaczały aureole. Postąpili naprzód i usiedli na przedzie przy stołach. Matka Emila zajęła miejsce przy naszym stole obok kierownika naszej grupy z jednej a Emila z drugiej strony. Kiedy przybysze usiedli, zaczęły się zjawiać na stołach potrawy. Były to zwykłe potrawy z jarzyn, owoców, pieczywa i orzechów, lecz nadzwyczaj smaczne. W rozmowach przeważnie wypowiadano nauki, skierowane do tych, którzy zebrali się tu właśnie w tym celu. Wykłady były prowadzone w miejscowym narzeczu, a interpretował nam je Dżast. Nie będę tu przytaczał tych nauk, gdyż wiele z nich podałem już w innych rozdziałach tej książki.

Matka Emila przemówiła ostatnia, zwracając się do nas w doskonałym angielskim języku, z następującymi słowami: „My co dzień posługujemy się siłami, z których śmiertelnie rozumujący człowiek zazwyczaj szydzi. Jesteśmy, jakby uprzywilejowani w tym, że znamy, widzimy te siły i możemy je stosować. Czynimy wszystko, co możliwe, by ludzie pojęli, iż wykluczają ze swego życia myśli, które mogłyby dawać im do rąk doskonałe rzeczy pojawiające się w obfitości zawsze pod ręką, gotowe i oczekujące na to, by człowiek je realizował i korzystał z nich. Ale gdy tylko ludzie nauczą się władać tymi myślowymi siłami, wówczas okażą się dla nich znacznie bardziej realne i życiowo pożyteczne niż, te rzeczy, których tak kurczowo trzyma się obecnie każdy śmiertelnik - dlatego, że można je widzieć, dotykać i odczuwać, czyli obcować z nimi za pośrednictwem swych ograniczonych śmiertelnych zmysłów.

Możecie się łatwo przekonać, że wszelkie wygody (zarówno w tej sali, jak i w zajmowa­nych przez was komnatach), takie jak światło, ciepło, nawet spożywane przez was potrawy - wytworzone zostały za pomocą ognia bądź żaru tych boskich sił. Możecie je nazwać promieniami światła, czy jak chcecie. My natomiast wiemy, że istnieje wszechpotężna kosmiczna energia, inaczej - owa boska wszechmoc - która, kiedy człowiek w szlachetnych celach wejdzie z nią w obcowanie, może pracować dla niego nieporównanie skuteczniej niż para wodna, elektryczność, gaz, węgiel itp. I każdy z przejawów tej siły, któreście widzieli, jest tylko jednym z bardzo wielu jej praw i postaci, jako pochodzących z jedynego boskiego Źródła wszechrzeczy-wszechmocy.

Energia ta może dać człowiekowi do niepodzielnego władania i wykorzystywania wszystko, czego tylko zapragnie - np., może wzniecać ogień w każdej potrzebie, bez użycia nawet najmniejszej ilości materialnego paliwa. Nie czyni też żadnego hałasu ani nie wymaga stosowania jakichkolwiek urządzeń czy instrumentów, a w miarę posługiwania się nią, człowiek tym samym może się pozbyć szumu i szkodliwego zgiełku, które obecnie zapełniają świat, i nawet są uważane przez was za nieuniknione. Boska ta moc rozprzestrzenia się wszędzie wokół was i tylko oczekuje, byście nawiązali z nią kontakt i zechcieli z niej korzystać.

Kiedy człowiek się zetknie wreszcie z tą mocą i zacznie posługiwać się nią, to się przekona, że jej stosowanie jest bez porównania łatwiejsze niż dotychczasowe używanie pary lub elektryczności. A gdy już nastąpi pewne uzdolnienie do jej wykorzystywania, wówczas łatwo będziecie mogli stwierdzić, że wszelkie sposoby stosowania sił i środków (np. w lokomocji), uważane za wielkie wynalazki - to jedynie warianty sposobów wyłonionych z ludzkiego śmiertelnego umysłu. Człowiek sądzi, że wyłonił je sam z siebie jako odkrycia, podczas gdy wyłonił tylko to, z czym mógł się zetknąć swymi śmiertelnymi zmysłami. Słowem: wyłonił ze swego umysłu tylko rzeczy niedoskonałe. Natomiast, gdyby zechciał spojrzeć głębiej w istotę rzeczy, przekonałby się, że wszystko pochodzi od Boga i jest odzwierciedlone w człowieku, a wtedy byłby w stanie wyłonić z siebie rzeczy doskonałe. Będąc jednak obdarzony wolną wolą człowiek wybrał bardziej żmudną i zawiłą drogę, i miast urzeczywistnienia swego synostwa bożego, i korzystania bez ograniczeń ze wszystkiego, co posiada Bóg - woli podążać tą uciążliwą i krętą drogą, dopóki nie zostanie zmuszony do uświadomienia sobie, że musi istnieć i rzeczywiście istnieje lepsza, i krótsza droga. Wtedy zacznie wyłaniać z siebie rzeczy doskonałe i stanie się takim, jakim właśnie już teraz widzi go Bóg.

Otóż niezbędne jest tu tylko uświadomienie sobie, że musicie się skoncentrować na Ojcu, będącym w głębi was, i wydobyć z siebie wszystko, co dobre, co pochodzi od Boga. Każda przejawiona siła waszej natury pochodzi z Boskiej Jaźni, albowiem wszystko bierze swój początek z Ojca, inaczej Bóg nie mógłby być wyrażony, czyli przejawiony".

W tym momencie jeden z naszej grupy zapytał, jaką władzę bądź siłę mają nasze myśli i słowa nad naszym życiem. Matka Emila wyciągnęła przed siebie rękę i w tej chwili na jej dłoni pojawił się jakiś maleńki przedmiot.

„Pozwólcie, iż wrzucę ten kamyczek do czary z wodą. Widzicie, że wibracje wywołane uderzeniem kamyka o powierzchnię wody rozchodzą się od centrum coraz szerszymi kręgami, dopóki nie dosięgną brzegu naczynia, gdzie jak się wydaje naszym oczom, wibracje tracą siłę i się zatrzymują. W rzeczywistości zaś, po osiągnięciu granicy wody wibracje zawracają i dążą do tego samego miejsca, gdzie kamyczek wpadł w wodę, aż znowu osiągną to centrum i dopiero się wtedy zatrzymają. Ilustracja ta dokładnie przedstawia każdą naszą myśl lub słowo, czyli to, co myślimy albo mówimy. Myśl bądź słowo tak samo wywołują pewne wibracje, które dążąc naprzód, rozchodzą się coraz szerszymi kręgami, dopóki nie ogarną całego świata. Potem znowu powracają do osoby, która je wywołała.

Tak więc, każda myśl i każde nasze słowo - dobre czy złe - powracają do nas nieuchronnie i nieomylnie tą samą drogą, którą je wysłano. Ten powrót myśli i słów jest owym »dniem sądu«, o którym traktuje wasza Biblia: Wówczas każdy dzień będzie dniem sądu, i sąd ów będzie dobry lub zły, tak samo dokładnie, jakimi były wysyłane przez was myśli albo słowa. Wszelka idea staje się ziarnem posyłanym do duszy i w duszy posiewanym - poczęciem tego, co później się wyłoni lub wyrazi w fizycznej postaci. Myśli bądź idee doskonałości wyłaniają rzeczy doskonałe, natomiast myśli zła i chaosu - zawsze będą wyłaniały zło i chaos.

Jeśli nasienie posiano prawidłowo - Słońce we współdziałaniu z glebą z jednakową gotowością wytwarzają potężne drzewo i maleńki kwiatek. W ten sam sposób dusza i duch odpowiadają na wezwanie człowieka, i to, o co prosi słowem lub myślą - otrzymuje.

Jedyna rzecz, która odwróciła człowieka od nieba, to mgła materialistycznej myśli stworzonej przez niego wokół nieba. Z tego wyrósł myślowy mistycyzm, otaczający tajemniczością wszystkie boskie sprawy i rzeczy. Obecnie ta zasłona sztucznej tajemniczości stopniowo opada, i się okazuje, że nie ma nic tajemnego. Ci, którzy założyli różne wyznaniowe i kościelne organizacje, uważali za wskazane otaczanie wszystkich rzeczy bożych tajemniczością, sądząc, iż w ten sposób skuteczniej zawładną ludem, lecz dziś już wszyscy zaczynają stopniowo dochodzić do stwierdzenia, że prawdziwe rzeczy i sprawy boże są prostymi i naturalnymi sprawami codziennego życia. Bo gdyby było inaczej, to jakiż byłby pożytek ż tych tajemniczych rzeczy? Wszyscy obecnie postrzegają, że Kościoły są tylko symbolem chrystusowej świadomości w człowieku - bożym ośrodkiem ludzkości. W miejsce kultu bałwana, ulepionego przez śmiertelną myśl, postrzegany bywa prawdziwy ideał. Spójrzcie na ogromną liczbę różnowierczych wyznaniowych organizacji, istniejących i mnożących się we wszystkich krajach. I jakkolwiek się różnią dziś bardzo, to jednak będą musiały wszystkie uznać jedno Boskie Źródło Wszechrzeczy i jedność Kościołów.

My, którzy drogą wieloletnich wysiłków tak udoskonaliliśmy swe ciała, że możemy je zabierać ze sobą, dokąd zechcemy, posiadamy jakby przywilej oglądania tego, co bywa nazywane Królestwem Niebieskim, i przebywania w nim - niekiedy zwą je także Siódmym Niebem. Na ogół się sądzi, że to właśnie miejsce jest tajemnicą tajemnic; lecz nie ma tu żadnej tajemnicy, albowiem ten plan, na którym mamy możność otrzymywania najwyższej nauki - osiągnęliśmy jedynie w naszej świadomości. Jest to miejsce, w którym obecnie przebywa także Jezus.

Osiągając te wyższe świadomości poznajemy, iż zrzucając z siebie śmiertelność, stajemy się zdolni do przyodziania naszych ciał w płaszcz nieśmiertelności. Konstatujemy, że człowiek zawsze był i jest nieśmiertelny, bezgrzeszny, niezmiennie wieczny, czyli taki, jakim jest sam Bóg. W miejscu tym poznajemy istotny sens Przemienienia i mamy możność bezpośredniego obcowania z Bogiem. Wszyscy mogą osiągnąć ten plan w swej świadomości i się stać takimi, jak my. Wiemy, że już w niezbyt odległej przyszłości świadomość wszystkich ludzi zostanie wzniesiona na tę wyżynę, gdzie będziemy mogli rozmawiać i obcować z nimi bezpośrednio. Obecnie ich pole widzenia nie obejmuje nas, ponieważ nasza nieśmiertelna świadomość jest ponad ich poziomem świadomości, dlatego jesteśmy dla ich śmiertelnej świadomości niewidzialni.

Uwagę naszą przyciągają szczególnie trzy zdarzenia: Pierwsze, zaistniałe wiele wieków temu, symbolizuje nam narodzenie w człowieku chrystusowej świadomości, czyli na planie zewnętrznym narodzenie Dzieciątka Jezus. Drugie - którego nadejście już dziś jesteśmy w stanie widzieć - to gdy wasz wielki naród przyjmie i urzeczywistni chrystusową świadomość; i trzecie - na które patrzymy z uwielbieniem, jako najdonioślejsze - to powtórne i ostatnie przyjście Chrystusa, kiedy wszyscy ludzie poznają Go i przyjmą w głębi siebie za fakt, będą Nim żyć i się rozwijać w tej świadomości, wzrastając jak lilie. Będzie to właśnie, to oczekiwane pojednanie, czyli urzeczywistnienie braterstwa wszystkich ludzi i całej ziemskiej ludzkości".

Kiedy umilkły słowa matki Emila rozległy się pienia niewidzialnego chóru. Początkowo salę napełniały dźwięki wspaniałej muzyki, zakończonej uroczystym śpiewem, a po chwilowej ciszy znowu rozbrzmiał radosny chóralny śpiew - aż wybiła północ i nagle sobie uprzytomniliśmy, że nastał Nowy Rok.

Tak zakończyliśmy pierwszy rok naszego pobytu wśród tych niezwykłych ludzi.

ROZDZIAŁ DODATKOWY

Ogłaszając drukiem te relacje o naszych doświadczeniach z mistrzami mądrości, pragnę podkreślić swą osobistą wiarę w moc mistrzów i ich przykłady stosowania Wielkiego Boskiego Prawa, które w przyszłości musi się stać wiodącym drogowska­zem dla całej ludzkości. Dowiedli oni nam ponad wszelką wątpliwość, że istnieje prawo zwyciężające śmierć i że cała ludzkość w swej ewolucji postępuje powoli naprzód ku zrozumieniu tego prawa i stosowaniu go. Według zapowiedzi mistrzów, to prawo zostanie poznane i zastosowane także w Ameryce, a następnie rozpowszech­nione na całym świecie, i wszyscy ludzie będą mogli poznać drogę wiodącą do wiecznego życia. Nastąpi to - jak twierdzą mistrzowie - z nastaniem i rozwinięciem się Nowego Wieku.

Żaden z opisanych w tej książce faktów nagłego zjawiania się i znikania mistrzów, nie był materializacją, jak to zwykle bywa na seansach spirytystycznych i w ogóle - fakty owe nie miały nic wspólnego ze spirytyzmem, lecz był to stosowany wyższy stopień wibracji, dowolnie czyniący ciało widzialnym lub niewidzialnym na skutek jego uduchowienia bądź atomizacji. Przekonaliśmy się naocznie i doświadczalnie - żyjąc pośród mistrzów - że istnieje Prawo Boże, które niewątpliwie zostanie kiedyś poznane przez wszystkich, i wszystkie ludzkie istoty będą mogły posługiwać się nim świadomie, ze zrozumieniem i w pełni swego, jak mówią mistrzowie - synowskiego władania.

Nie ulega też najmniejszej wątpliwości, że ci niezwykli ludzie, przez długie wieki nieśli i nadal niosą światło mądrości oraz duchowej wiedzy wśród i dla ludzkości, i swym codziennym życiem i uczynkami dowodzą, że to światło jest niezmienne od tysiącleci.

Sporządzone swego czasu fotografie potwierdzają prawdziwość mocy i mądrości tych mistrzów.

Koniec tomu pierwszego

TOM 2

UWAGI TŁUMACZA DO POLSKIEGO WYDANIA

Oddając do rąk polskich czytelników drugi tom B.T. Spaldinga „Życie i nauka mistrzów Dalekiego Wschodu", uważam za wskazane dołączenie do niego krótkich wyjaśnień, usprawiedliwiających formę i jakość przekładu, stających się nierzadko przyczyną nieporozumień między czytelnikiem a tłumaczem, z których ten ostatni nie jest już w stanie indywidualnie odpierać czynionych mu, najczęściej nieza­służonych, zarzutów.

Przede wszystkim zasługuje tu na uwagę fakt, że przekład był dokonywany z nie wszędzie wyraźnie czytelnego rękopisu rosyjskiego, który - jak stwierdzono przy porównaniu niektórych rozdziałów z angielskim oryginałem - zawiera już pewne drobne opuszczenia i nieścisłości. Poza tym rękopis ów nie był, jak mi wiadomo, sporządzony z drukowanego przekładu, lecz również z rękopisu, który mógł już także nie być wolny od błędów w stosunku do oryginału rosyjskiego tłumaczenia.

Nie bez wpływu na formę i styl polskiego przekładu pozostał też okres powstania książki (1894-5), pisanej stylem i terminologią ówczesnych lat, czego nie oddawał w pełni, wykorzystywany przez tłumacza przekład rosyjski.

Jakkolwiek w trakcie polskiego przekładu rękopis był porównywany z posiadanym przez tłumacza angielskim oryginałem, to jednak nie dotyczyło całości, lecz tylko miejsc bardziej wątpliwych. Poza tym oryginałów stanowi już trzynaste i jak widać, skrócone wydanie, czego dowodzi brak w nim 4. rozdziału, zawartego w tłumaczeniu rosyjskim, dokonanym prawdopodobnie z jednego z pierwszych wydań oryginału.

Wiadomo nam na przykład, że początkowe wydania tej książki zawierały także liczne fotografie szeregu mistrzów wraz z osobami biorącymi udział w ekspedycji oraz zdjęcia widokowe miejscowości i przedmiotów wydobytych podczas prowadzonych pod kierunkiem mistrzów prac wykopaliskowych na pustyni Gobi w poszukiwaniu starożytnego ujgurskiego miasta. Zdjęcia te były zamieszczone również w pierwszych wydaniach przekładów książki na inne języki.

Pozostaje jeszcze dodać, że jak widać z krótkiego przypisku autora książki do drugiego tomu (niezamieszczonego w polskim przekładzie), szczegółowe opisy przebiegu i wyników ekspedycji, wraz ze wszystkimi zdjęciami i rysunkami, miały zostać także podane w oficjalnym raporcie kierownictwa tejże ekspedycji, co prawdo­podobnie musiało też być w swoim czasie ogłoszone drukiem.

Podając te uwagi, mam nadzieję, że pomimo ewentualnych dostrzeżonych usterek lub, być może, niejasności przekładu - pozwolą one czytelnikowi lepiej ocenić znaczenie jego dla polskiego czytelnictwa i staną się pomocne przy głębszym wnikaniu w treść tej niecodziennej książki.

B. Włodarz

PRZEDMOWA

Wydając drugi tom „Życie i nauka mistrzów Dalekiego Wschodu" rozmyślnie pomijam w nim nazwiska ludzi i nazwy miejscowości. Przede wszystkim muszę podkreślić, że nie mam żadnych wątpliwości, iż podjęte przez nas badania zostaną doprowadzone do końca w ciągu najbliższych trzech lat.

Spodziewam się również, że po zakończeniu ekspedycji będzie opublikowane szczegółowe sprawozdanie z przebiegu prowadzonych poszukiwań i dokonanych odkryć, z dołączeniem do niego odnośnych map, w których będą podane nazwy miejscowości z oznaczeniem ich geograficznego położenia, jak też załączone fotografie ze wskazaniem czasu oraz miejsca, gdzie je utrwalono i przechowano.

Jakkolwiek może się zdawać, że zebranie wszystkich tych materiałów było sprawą łatwą, to jednak w rzeczywistości nasze prace nie mogły być przyspieszone z powodu dość poważnych przeszkód, z których najważniejszą stanowił brak funduszów na bardziej energiczne przeprowadzenie robót wykopaliskowych; uzyskanie bowiem większości wiarygodnych danych zależało głównie od wykonania tych właśnie zadań.

Sądzę przeto, że wolno mi przemilczeć zarówno nazwiska ludzi, jak i nazwy miejscowości, tak jak przywilejem czytelnika jest - zależnie od swego uznania - przyjąć za fakty lub zmyślenia zamieszczone w tej książce opisy. Podkreślam tylko, że prawdziwe wydarzenia są czasami bardziej zadziwiające niż najśmielsza fantazja.

Trzej nasi towarzysze wyprawy, którzy pozostali jeszcze w Indiach, wyrażają jednak zdanie, że wszystkie dane, ustalone w sposób opisany dalej, będą tak skrupulatnie sprawdzone, iż nie ma powodu do wstrzymywania publikacji wszystkich map, z oznaczeniem geograficznego położenia miejscowości oraz innymi szczegółami. Oczywistym przeciwwskazaniem może być jedynie podanie do publicznej wiadomości nazwisk uczestników ekspedycji, jeżeliby osoby te sobie to zastrzegły.

W chwili, kiedy rozpoczynałem tę pracę, byłem przekonany, iż nic z tego nie powinno być jeszcze publikowane do czasu, póki praca badawcza nie posunie się na tyle, by można było wnioskować o życiu i nauce tych ludzi. Z podanymi tedy już w tomie pierwszym stwierdzeniami, mocno utrwalonymi w pamięci, oddaję do rąk czytelników tom drugi „Życie i nauka mistrzów Dalekiego Wschodu".

Na zakończenie pragnąłbym jeszcze z całą szczerością nadmienić i uprzejmie przypomnieć czytelnikom, że im głębiej potrafimy wniknąć w treść książki, tym większe odniesiemy z niej korzyści.

Baird T. Spalding

***

Nastał dzień pierwszy stycznia. W tym dniu wstaliśmy bardzo wcześnie i w dobrym nastroju. Zdawało się, że każdy jednakowo wyczuwał, iż widziane dotychczas fakty, i przeżywane wrażenia były zaledwie wstępem do tych, które jeszcze miały wkrótce nastąpić.

Gdy tylko zajęliśmy miejsca przy stole śniadaniowym, przyłączył się do nas ów przyjaciel, któregośmy swego czasu spotkali na tarasie domu Emila, w małej wiosce, podczas jednego z postojów w naszej podróży. Czytelnicy przypominają go sobie - jako tego, który wyjaśnił mój sen. Powitawszy nas rzekł:

- Przebywacie wśród nas przeszło rok. Podróżowaliście razem z nami, żyjecie - dzieląc nasze życie; niewątpliwie więc nabraliście już do nas zaufania. Ponieważ macie pozostać tu jeszcze do kwietnia, a być może nawet do maja, przyszedłem zaprosić was do naszej świątyni „The Great Tau Cross", która, jak zauważyliście, jest wykuta w skale tuż za wsią.

Później zobaczyliśmy, że wszystkie sale tej świątyni były całkowicie wydrążone w skalnym urwisku, sterczącym na wysokości z górą sześciuset stóp. Głęboko w ścianach wykuto nisze bądź boczne pokoje, tak iż wszystkie ściany tworzyły lity kamień. Zamiast niezbędnych okien, dla dostępu światła i powietrza przebite były otwory w zwróconej na południe ścianie. Framugi albo raczej otwory okienne, obejmowały około ośmiu stóp kwadratowych, przy czym każda sala, oprócz pierwszej, czyli dolnej - miała, dwa otwory. W sali dolnej natomiast był tylko jeden otwór, połączony z szeroką rozpadliną utworzoną w ścianie od wschodniej strony świątyni. Podczas gdy wszystkie pomieszczenia świątyni ukryte były w skale, sala ta nie miała innego otworu prócz wejściowego, prowadzącego od korytarza, czyli tunelu, wykutego w masywie skalnym i kończącego się we wspomnianej rozpadlinie. Otwór okienny zrobiony był już później. W rzeczywistości wejście do tunelu było ukryte za wielką bryłą skalną, odstającą od boków urwiska i opartą na wysuniętym cyplu; była jednak tak uformowana, że w razie potrzeby mogła być wsuwana w ten otwór i zamykać przejście.

Niemożliwe też było zsunięcie jej z tego miejsca na zewnątrz. Wejście na wierzchołek cypla mogło się odbywać tylko za pomocą ruchomej drabiny o długości około pięćdziesięciu stóp, podnoszonej lub opuszczanej z góry. Do zamykania otworów okiennych, z zewnątrz, służyły wsuwane w nie wielkie płaskie kamienie, tak że przy ich zamknięciu dla patrzącego ze wsi ślady otworów były niedostrzegalne.

Jak już wspomniano, budowla ta służyła mieszkańcom wsi również za schron w razie najazdu rozbójniczych band pustoszących kraj dalej na północ. Czasami bandy zapuszczały się też na południe, docierając aż do tej wsi, która nieraz już była ograbiana, jednak jej mieszkańcy nie ucierpieli, ponieważ mogli zawsze się ukryć w świątyni. Nie była ona zbudowana przez naszych przyjaciół, lecz przejęta przez nich od mieszkańców wsi - między innymi także celem przechowywania w niej licznych pamiątek i bardzo cennych zabytków. Od chwili przejęcia świątyni najazdy bandyckie zupełnie ustały; wieś nie była już odtąd niepokojona, a ludność żyła w spokoju.

Powiadają, że niektóre z tych zabytków pochodzą z okresu pojawienia się pierwszego człowieka na Ziemi. Są to kroniki - Maacals, czyli Świętych Braci, jak ich nazywali, wywodzących się wprost z Matki-Ziemi - ojczyzny człowieka.

Mówią też, że ci Święci Bracia przybyli bezpośrednio do Burmy i nauczali o Nagach. Źródła owe podają, że potomkowie tych ludzi byli autorami Sourya Siddhanta i Wczesnych Wed.

Sourya Siddhanta, to najstarsza ze znanych prac na temat astronomii. Wiek jej wg wspomnianych kronik oblicza się na 35 000, a Wczesnych Wed na 45 000 lat. Nie mówi się tam jednak, że wszystko to są oryginały, ponieważ niektóre z nich stanowią tylko kopie oryginałów i zostały tu przyniesione w celu przechowania. Powiada się przy tym, że kopie owe pochodzą z tych samych źródeł, co zabytki babilońskie; oryginały zaś, z których sporządzono kopie - odnoszą się do ozyryjskich i atlantyckich źródeł.

Wnętrze tej świątyni składało się z szeregu sal umieszczonych jedna nad drugą, tworząc siedem pięter połączonych szeregiem kamiennych stopni wykutych w masywie skalnym.

Z kąta sali prowadziło do podnóża schodów wyjście, połączone bezpośrednio ze schodami ustawionymi pod kątem 45°, wychodzącymi na placyk o powierzchni około ośmiu stóp kwadratowych, skąd było wejście do sali górnej. Grubość masywu kamiennego pomiędzy sufitem dolnej a podłogą górnej sali wynosiła ok. ośmiu stóp.

Sufit sali szczytowej siódmego piętra leżał na poziomie około dwunastu stóp poniżej krawędzi szerokiego występu skalnego, a w odległości około stu stóp od grzbietu przepaści. Z sali tej wiodły w górę schody przez otwór połączony z salą centralną. W ten sposób wykutych było w ścianie występu pięć sal, rozmieszczonych po dwie z każdej strony sali centralnej, tak że diagram całej struktury przedstawiał, jakby kształt ogromnego Tau Cross [Tau - greckie T; Cross - krzyż (przyp. tłum.)].

Sale górne wykuto w taki sposób, że występ tworzył niby-balkon, a wejścia były umiejscowione po stronie występu. Masyw skalny w tym miejscu był z miękkiego gruboziarnistego granitu. Prace przy budowie świątyni wykonywano - jak świadczą rezultaty - ręcznymi, prymitywnymi narzędziami i ciągnęły się szereg lat. Powiadają, że w czasie budowy nie użyto ani kawałka drewna. Dopiero po przejęciu jej nasi przyjaciele przyozdobili ją drewnem, bardzo pięknie wyposażając wszystkie pomieszczenia, co szczególnie się uwydatnia w dni słoneczne.

Zarazem, od tej chwili okna świątyni nigdy nie były zamykane, ani nie barykadowano wejścia; w ogóle zaś odwiedzaliby ją bardzo nieliczni, gdyby nie spostrzegali tych zmian i nie wiedzieli coś więcej o prawdziwym duchowym oświeceniu.

Przyjaciel nasz kontynuował:

- Dzień dzisiejszy, to dla was początek nowego roku; stary rok odszedł z waszego życia, by już nigdy nie powrócić, chyba jedynie w myślach jako wspomnienie o przyjemnościach, przykrościach i troskach lub szczególnie zajmujących życiowych interesach i kombinacjach, niekiedy odżywających w pamięci.

- A poza tym wszystkim - ulega on zapomnieniu, wypada z księgi lat waszego życia jedna wyrwana stronica. My natomiast patrzymy na niego jak na okres osiągnięć i dalszego zwycięstwa, jak na posuwający nas naprzód moment, wiodący do wyższego rozwoju i sukcesu, jak na więcej odsłaniający i bardziej rozjaśniający czas, kiedy możemy stać się młodsi, silniejsi i bardziej pożyteczni, bardziej miłujący po każdym następnym z kolei doświadczeniu. Wasza myśl - »dlaczego?«. Nasza odpowiedź - by wywołać wasz osobisty sąd i decyzje wybrania drogi swego własnego życia.

Po tych słowach, bez szczególnego zamiaru wtrącenia się, nasz szef zauważył:

- My chcielibyśmy widzieć i wiedzieć.

Jakby nie zwracając na to uwagi, przyjaciel nasz mówił nadal:

- Od tej chwili rozpoczną się stałe lekcje dla tych, którzy nie widzą, nie wiedzą lub nie obejmują w pełni znaczenia celu przykładnego przeżycia żywota. Nie oznacza to jednak ascetycznego i surowego życia w samotności lub w smutku, lecz pełnego radości i wesela, w którym wszystkie przykrości i wszelki ból są wykluczone na zawsze.

A po chwili, głosem zniżonym i bardziej delikatnym, jakby zagadkowo, powiedział:

„Wyraziliście pragnienie »widzieć i wiedzieć«. Pragnienie to się spełnia natychmiast z chwilą wypowiedzenia go. Kiedy patrzę na nasze zebranie, przychodzi mi do głowy myśl, wyrażona w jednym z wersetów waszej świętej księgi: »Gdzie dwóch lub trzech się zbierze w imię moje - tam i ja jestem pośród nich«. Jakże często wiersz ten po prostu poczytywano za grę słów - zamiast go wykonywać i uznać za prawdziwą rzeczywistość.

Wielkim błędem popełnianym przez was w stosunku do nauk Jezusa jest to, że praktykujecie ją jako niejasną i mglistą dawność, rozpatrywaną w sensie mitycznym i mistycznym, wskazującą, że coś może być otrzymane po śmierci - miast tego, by poznać, że może ona w pełni być zastosowana w życiu powszednim każdego człowieka i wszystkich ludzi, mianowicie - tutaj i teraz, jeśli tylko tego zechcecie.

Pragnęlibyśmy, by nas zrozumiano, że my nie twierdzimy, iż Jezus jako Chrystus, wcielał życiowy plan i warunki w swe własne postępowanie, czego nie ucieleśniali w żadnym stopniu, bardzo liczni jasnowidze i prorocy wszystkich czasów i narodów. Chcemy tu uwydatnić jego życie, ponieważ jesteście w stanie je pojąć bardziej dokładnie.

Powoływanie się na osobiste życie Jezusa może mieć tylko jeden cel i znaczenie: jako fakt napełniający wiarą, że jego życie i czyny były żywą demonstracją jego nauki.

Teoretyczny dogmat o sprowadzeniu przezeń odkupienia - wywierający przez całe wieki wpływ na kształtowanie chrześcijańskiej myśli - nie może się odnosić do autora Kazania na Górze i Przypowieści o synu marnotrawnym.

Czołowi myśliciele chrześcijańscy odwiedli wyznawców Jezusa i jego nauki od zastosowania jej w życiu, i poznania mocy bożej. Nauczyli się rozpatrywać tę naukę jako pracę apostołów po jego śmierci - miast uczyć, że zasady brane przez nich za podstawę były doskonałą nauką, która mogła być zrozumiana i zastosowana w życiu wszystkich ludzi.

Mieszkańcy Wschodu w swej religii uczynili poznanie najwyższym dążeniem zgłębienia i osiągnięcia. Doszli w tym jednak do skrajności. W ten sposób zarówno ci, jak i tamci sprowadzili swe religie do państwa cudowności i nadnaturalności. Jedni pogrążyli się w etykę, a drudzy tylko w stronę poznawczą. Obie strony okazały się jednak poza rzeczywistą duchowością.

Życie klasztorne, w izolacji od świata, w ascetyzmie i samotności, w buddyjskich czy chrześcijańskich Kościołach - nie jest ani konieczną, ani prawidłową drogą bądź też metodą duchowego oświecenia, i wcielenia doskonałego życia mądrości i mocy, objawionej przez Chrystusa.

Klasztorny system przetrwał wiele tysięcy lat, jednak w żadnym razie nie zdziałał tyle dla podniesienia prostego ludu, ile uczyniła nauka Chrystusa w ciągu kilku jego krótkich lat życia na Ziemi.

Wiadomo dobrze, że opanowawszy wszystkie ich nauki, przeszedł przez wtajemniczenia i poznanie, tak zwanych świętych misteriów, form rytuału i ceremonii, aż doszedł do nauk Ozyrysa. Były mu one wyłożone przez kapłana, który sam trzymał się z dala od rytualnych, klasztornych i materialistycznych form oddawania czci.

Kapłan ów był zwolennikiem króla Tota z pierwszej dynastii egipskich faraonów. Kiedy Tot ogłosił Egipt imperium, uczynił to jako dyktator narodowych praw. Już na wiele wieków przedtem narody te stworzyły i podtrzymywały sławną cywilizację, żyjąc w jedności i braterstwie pod władzą i rządami Ozyrysa oraz jego zwolenników. Należąc do czystej białej rasy, narody owe znane były jako Izraelici, których odgałęzieniem jest dzisiejszy naród żydowski.

Tot rządził rozumnie i starał się podtrzymać naukę Ozyrysa, lecz po jego śmierci do umysłów ludzi przeniknęły niskie i materialistyczne pojęcia, ponieważ Egipcjanie, czyli ciemnoskóre górskie hordy - którym zawdzięczał zdobycie władzy - uzyskały przewagę. Następne dynastie odeszły od nauki Ozyrysa; przejęły niskie pojęcia ciemnej rasy i w rezultacie zajęły się wyłącznie praktykowaniem czarnej magii. Panowanie ich wkrótce upadło, albowiem zawsze musi upaść każde podobne panowanie.

Po uważnym wysłuchaniu nauk tego kapłana, Jezus uznał ich głęboką wewnętrzną treść; jednocześnie poznał duchową drogę, którą posiadł dzięki naukom buddyjskim, że w podstawie obu tych nauk leży wielkie podobieństwo. Wówczas to postanowił się udać do Indii (podtrzymywaną w tym czasie starą drogą karawanową), gdzie zgłębiał jeszcze nauki buddyjskie, które się zachowały w stanie względnie pierwotnym. Uświadomił sobie, że pomimo istniejących form rytualnych i dogmatów narzuconych, i praktykowanych przez człowieka, religia miała tylko jedno źródło, tj. Boga wewnątrz, którego nazwał swym Ojcem i Ojcem Wszystkiego.

Odrzucił przeto wszystkie istniejące formy, zwracając się wprost do Boga, inaczej mówiąc - zwracał się bezpośrednio do serca tego kochającego Ojca. Uczyniwszy to, doszedł do zadziwiającego odkrycia, i wkrótce stwierdził, że nie potrzeba lat nużącego ślęczenia nad dogmatami, rytuałami, wierzeniami, formułami i wtajemniczeniami, które kapłaństwo uwiło dla narodu, by go utrzymywać w niewiedzy, a co za tym idzie - posłuszeństwie dla siebie. Zrozumiał, że to, czego szukał, było w rzeczywistości w nim samym; że po to, by być Chrystusem, należało ogłosić Nim siebie, i wówczas postępując z czystymi intencjami: w myślach, słowach, i uczynkach - wieść życie, jakie uważał za właściwe, by urzeczywistnić je wewnątrz swego własnego fizycznego ciała. Osiągnąwszy ten stan - miał wówczas odwagę stanąć wobec całego świata, żeby to obwieścić.

Obojętne jest przy tym, od kogo i gdzie otrzymał Jezus swoje objawienie. Ważna była sama praca, a nie to, co ktoś tam jeszcze zdziałał. Znaczenie miało tylko to, co on uczynił.

Prosty lud, za który Jezus walczył, chętnie go słuchał. Jezus nie zapożyczał jednak swych nauk z Indii, Persji czy Egiptu. Nauki owe były tylko tym, niejako wewnętrznym, narzędziem, pozwalającym mu ujrzeć swe boskie jestestwo i Chrystusa, jako przejawienie tego, co było w każdym człowieku, a nie tylko w niektórych ludziach.

Ozyrys urodził się w Atlantydzie, ponad 35 000 lat temu. Po jego śmierci, za dokonane przezeń niezwykłe czyny dziejopisowie nazwali go bogiem. Był potomkiem w prostej linii tych wyżej stojących, według wyobraźni ludzi, którzy jeszcze w kolebce ludzkości zachowali swe zasady w czystości. To samo było z większością wszystkich mitologicznych istot, o których podania zachowały się do naszych czasów. Postacie ich i czyny zostały przeinaczone wskutek powtarzania i przekazywania rozbieżnych opowiadań odnoszących się do nich. Czyny i osiągnięcia ich były rozpatrywane jako nadnaturalne przez tych, którzy nie zadawali sobie trudu, by sięgnąć myślą głębiej i pojąć, że - dla człowieka w jego rzeczywistym władztwie - oni byli właśnie bosko naturalni.

Historycy ubóstwiali Ozyrysa, a następnie zaczęli upowszechniać wyobrażenie jego postaci, początkowo odpowiadające faktycznemu wizerunkowi, lecz w miarę stopniowego utrwalania się w umyśle - ideał się zacierał lub ulegał zapomnieniu, a rezultatem tego okazał się czczy bożek.

Budda był drugim, którego dziejopisowie ubóstwili już w niedługim czasie po śmierci. Spójrzcie na jego posągi i obrazy, stworzone z tym rezultatem, że czci się samo wyobrażenie a nie ideał. Znów płonny bożek. To samo, oczywiście, dotyczy znaków i symboli.

Nauki, jakie otrzymał Budda, pochodzą z tego samego źródła, z którego czerpał i Ozyrys, lecz inną drogą; wyszły bowiem one z kolebki ludzkości prosto do Burmy, wprowadzone tam przez Świętych Braci - nauki zaś Ozyrysa przyszły wprost do niego, ponieważ jego przodkowie żyli w kolebce ludzkości, a on, będąc młodym człowiekiem, udał się tam dla odbywania studiów.

Skończywszy naukę, Ozyrys powrócił do domu, stał się wodzem Atlantów i nawrócił ich do czczenia Boga we własnym wnętrzu, ponieważ stopniowo skłaniali się ku ciemnym pojęciom naszeptywanym im przez niecywilizowane rasy.

Drugim wodzem narodu, którego wyznawcy i historycy ubóstwili po śmierci, był Mojżesz. Pochodząc z Izraelitów, zetknął się ze źródłami babilońskimi, z których zapożyczył swą naukę. Źródła owe tworzą właśnie część waszej Biblii. Co Mojżesz poznał i przejął z tych źródeł - dokładnie zapisał. Fakty podane w tych zapisach uległy jednak pokaźnie fałszywej interpretacji przez tłumaczy. Mógłbym cytować jeszcze wielu innych, lecz wystarczy.

Jezus był zapoznany ze wszystkimi poprzednimi naukami, przy czym we właściwy sobie sposób dotarł do sedna każdej z nich. Wyprzedził znacznie poprzedników, wydoskonalając swe ciało do takiego stopnia, że mógł pozwolić rozpiąć je na krzyżu i mimo wszystko, przywrócić je do życia w uroczystym zmartwychwstaniu.

Zgłębiając nauki Ozyrysa, Buddy i Jezusa, znajdziecie w nich wiele wspólnego; niekiedy faktycznie stwierdzicie nawet użycie tych samych słów. A czyż kopiował je ktokolwiek z nich? Nauki wskazały im drogę od pierwiastka zewnętrznego do wewnętrznego. Z kolei wszystkie nauki i naśladowania musiały być przez nich zaniechane i odrzucone, oni zaś górowali ponad tym wszystkim. Gdyby ktokolwiek z nich tylko kopiował i studiował to, co było przez niego widziane, a czego się nauczył i poznał, i gdyby następnie nie byli w stanie widzieć i stwierdzić, że wszystko pochodziło od Boga wprost z wewnątrz nich samych - to z pewnością zgłębialiby te nauki w dalszym ciągu dotychczas, a życie i czyny ich nigdy nie byłyby takie, jak zostały opisane.

Wszyscy oni przeszli to samo doświadczenie; wyznawcy ofiarowywali im trony i chcieli ogłaszać ich królami przemijających królestw - lecz nie godzili się na to, wyrażając każdy jednakową myśl i prawie w tych samych słowach: »Królestwo moje nie materialne, lecz w duchu«. Z Ozyrysem sprawa zaszła jeszcze dalej, bo późniejsi historycy zrobili z niego egipskiego faraona".

Na tym rozmowę zakończono i wszyscy udaliśmy się do świątyni. Kiedyśmy wstąpili do dolnej sali, przyjaciel nasz zaczął znowu mówić:

- Przechodząc z sali do sali tej świątyni, pamiętajcie proszę, że nikt nie może przenosić jakichkolwiek praw na innego. Rozwijając świadomość, zobaczycie sami, że każdy człowiek jest jednakowo wyposażony - a usiłujący przenieść swe prawa lub to, co posiada, na was - jest niekonsekwentny, gdyż stara się dać to, czego nie może. Można wskazać drogę swemu bratu, tak iż będzie mógł rozszerzyć swoje dążenie nasycenia się dobrem, lecz nie można przekazać mu tego dobra, które posiadamy sami.

W tym czasie weszliśmy do drugiej sali, gdzie było już czterech innych naszych przyjaciół ze wsi, którzy uprzedzili nas. Po upływie kilku minut ogólnej rozmowy wszyscyśmy usiedli, a nauczyciel nasz znowu kontynuował swe przemówienie:

„Nie ma osoby w całej waszej historii tak się wyróżniającej jak Jezus. Posiadacie wszak chronologie do i po jego narodzeniu. Ubóstwiany jest przez większość waszego narodu i w tym właśnie leży cały wasz błąd. Zamiast bożka - powinien się stać raczej ideałem. Miast przedstawiać go w smutnych i ponurych wyobrażeniach, powinien być dla was naprawdę żywym, ponieważ rzeczywiście żyje teraz w tym samym ciele, w którym był ukrzyżowany; żyje i może z wami rozmawiać, tak samo jak mógł to czynić przed tym zdarzeniem.

Wielki błąd większości ludzi polega na tym, że uwzględniali tylko końcowy okres jego życia, kończący się bólem i śmiercią na krzyżu - zupełnie zapominając, że znakomita część życia Jezusa, to mianowicie okres po zmartwychwstaniu. Jest on równie w stanie uczyć i leczyć teraz, nawet wydatniej i szerzej niż kiedykolwiek przedtem. Jeśli zechcecie, możecie się spotkać z nim i przebywać w jego towarzystwie. Jeśli rzeczywiście pragnęlibyście go znaleźć, to go znajdziecie. Nie jest bynajmniej królem, narzucającym komukolwiek swą obecność, lecz wielkim i władczym bratem - zawsze gotowym nieść pomoc wam i światu.

Kiedy żył na tym śmiertelnym ziemskim planie - mógł dotknąć się tylko nielicznych. Teraz zaś może dosięgnąć wszystkich, kto tylko zwróci się do niego.

Wszak powiedział: »Gdzie ja przebywam - tam i wy jesteście«. Czyż znaczy to, że jest gdzieś poza nami, w miejscu nazywanym niebem, które, by je dosięgnąć, musicie wpierw umrzeć? Nie, on przebywa tam, gdzie i wy jesteście, i jest zdolny chodzić i rozmawiać z wami.

Podnieście tylko wzrok nieco wyżej i niechaj ogarnie rozleglejszy horyzont, jeśli zaś serca i myśli wasze będą szczerze z nim - zobaczycie go. Możecie z nim chodzić i rozmawiać, a jeśli przyjrzycie się mu uważnie, to zauważycie nawet blizny pozostałe z ran od ukrzyżowania, po włóczni i cierniach - wszystkie zagojone; jaśniejąca miłość, i szczęście wokół niego powiedzą wam wreszcie, że wszystkie te rany i krzywdy zostały przebaczone i zapomniane".

Przyjaciel nasz umilkł i wokoło zapanowało głębokie milczenie, trwające pięć minut. W tym czasie salę rozjaśniło tak silne światło, jakiego nie widzieliśmy dotąd nigdy. Po chwili usłyszeliśmy głos. Początkowo zdawał się dochodzić gdzieś z daleka i w ogóle był nieokreślony. W miarę jednak, jak uwaga i myśli nasze zwracały się ku niemu, ów głos stawał się coraz bardziej wyraźny i dźwięczał czysto jak dzwon. Wówczas jeden z naszej grupy zapytał:

- Kto to mówi?

Na to przewodniczący nasz odpowiedział:

- Ciszej, proszę. Nasz drogi nauczyciel - Jezus mówi.

Wtedy jeden z naszych przyjaciół potwierdził:

- Tak, macie rację - to Jezus mówi.

A głos nie ustawał:

„Kiedy powiedziałem: »Jam jest droga, prawda i żywot« - nie miałem zamiaru wpajać ludzkości myśli, że tylko ja byłem tym jedynym Światłem. Będący świadomi Ducha Bożego - są Synami Bożymi. Kiedy powiedziałem: »Jam jest rzeczywiście jednorodzonym Synem Boga, któremu Ojciec w łaskawości Swej dobro czyni« - zamierzałem tym dać pojąć całej ludzkości, że jedno z dzieci bożych poznało, zrozumiało i ogłosiło swą boskość; zdało sobie sprawę, że było, poruszało się i przebywało w Bogu, tym wielkim Ojcu - Macierzystej Zasadzie wszystkich rzeczy. Stwierdziwszy to, obwieściło wówczas siebie Chrystusem - jednorodzonym Synem Bożym - i wierne sercem, nieustępliwie wiodło życie takie, jakie głosiło. I zapatrzone na ten ideał napełniło nim całe ciało, aż nadszedł upatrzony koniec.

Przyczyną, że wielu nie zobaczyło mnie, było włożenie ciała mego do trumny i uczynienie go niedostępnym. Poza tym - otoczono mnie cudami i mistyką, i umieszczono z dala od prostych ludzi, których głęboko kocham. Kocham ich tą prawdziwą, niewypowiedzianą miłością. Tak więc nie ja odszedłem od nich, lecz oni oddalili się ode mnie.

Ponastawiano zasłon, ścian i przegród, pośredników i obrazów, zarówno moich, jak i tych, którzy są mi bliscy i drodzy. Otoczono nas spokojem i tajemnicą do tego stopnia, że zobaczyliśmy siebie tak dalece odepchniętych od bliskich nam, iż ci nie wiedzą, jaką drogą zbliżyć się do nas - i proszą, zanosząc modły do matki mojej oraz do tych, którzy otaczali mnie, gdy żyłem pośród ludzi, i w taki sposób zachowują nas wszystkich w swym śmiertelnym umyśle.

A tymczasem, gdyby w rzeczywistości wiedzieli, jakimi jesteśmy naprawdę, wówczas z pewnością zapragnęliby i mogliby uścisnąć nam dłonie. Gdyby odrzucili zabobon i wierzenie (dogmaty wiary), i poznali nas w rzeczywistości, to mogliby tak samo rozmawiać z nami, jak to czynicie wy. My zawsze jesteśmy tacy, jakimi nas widzicie. Jakże pragnęlibyśmy, by cały świat wiedział o tym. Cóż za wrażenie, co za jedność i radość byłaby wówczas!

Tak długo ukrywaliście nas w tajemnicy, że nie jest w ogóle dziwne, że zapanowały zwątpienie i niewiara. Im więcej nastawiacie obrazów i bożków, otaczając nas śmiercią i czyniąc niedostępnymi dla wszystkich, prócz nas samych - tym głębiej będzie padał cień i wkradało się zwątpienie, a brednia będzie się zwiększała coraz bardziej i stawała coraz trudniejsza do przezwyciężenia. Gdybyście śmiało uścisnęli nam dłonie, mówiąc: »my znamy was«, wówczas wszyscy mogliby zobaczyć i poznać nas takimi, jakimi naprawdę jesteśmy. Nie ma żadnej tajemnicy ani wokół nas, ani wokoło tych, którzy byli przez nas kochani, ponieważ kochaliśmy cały świat.

Bardzo wielu widzi tylko tę część mego życia, której finałem było ukrzyżowanie, zapominając o nieporównywalnie dłuższym okresie, mianowicie tym, w którym żyję teraz; nie pamiętając, że człowiek żyje nawet po tym, co wydaje się być gwałtowną śmiercią. Życie nie może ulec zniszczeniu. Ono trwa nieskończenie, a prawidłowo przeżyte - nie zwyradnia się i nie przemija. Nawet ciało może być unieśmiertelnione - aż do tego stopnia, że nigdy nie ulegnie żadnej zmianie.

Drogi mi Piłat, kiedy umył ręce i powiedział: »Weźcie go i ukrzyżujcie, albowiem ja nie znajduję w nim winy« - jakże mało wiedział o historii, którą tworzył lub proroctwie, które wypełniał. Z całą czernią ludzką cierpiał on więcej ode mnie. Wszystko to jednak przeminęło, zostało przebaczone i zapomniane, jak to wywnioskujecie z naszego wspólnego tu przebywania".

Dwie postacie wysunęły się w tej chwili naprzód i Jezus objął je rękami. Położywszy dłoń na ramieniu jednego z nich, powiedział:

- Ten drogi mi brat przeszedł ze mną całą drogę, podczas gdy ten - wskazując na drugiego - widział znacznie więcej dróg, nim otworzyły się jego oczy. Lecz gdy tylko rozwarły się w pełni - poszedł on już wówczas szybko. Teraz tak samo żyje i kochamy go tą samą miłością, co i wszystkich pozostałych.

W tym czasie drugi wysunął się naprzód i przystanął na sekundę. Jezus odwrócił się i, wyciągnąwszy do niego ręce, odezwał się:

- Drogi Piłacie.

Nie było żadnej wątpliwości, że uścisk był przyjazny. Wtedy przemówił Piłat:

- Po ogłoszeniu werdyktu, wydanego przeze mnie tak lekko - właśnie tego dnia, kiedy zrzuciłem z siebie odpowiedzialność - dręczyłem się i cierpiałem długie, beznadziejne lata. Jakże mało kto z nas w świecie materialnym wypełnia niewdzięczne obowiązki, za które rad by zrzucić z siebie odpowiedzialność, obciążając nią innych. Dopiero wówczas, kiedy otwierają się nasze oczy, zdajemy sobie sprawę, że im więcej staramy się unikać naszych obowiązków, przerzucając je na innych, tym bardziej ciążą nam one. Upłynęło wiele męczących lat, zanim się otworzyły oczy moje. Lecz gdy tylko przejrzałem prawdę - serce moje napełniło się radością.

Dał się słyszeć niewidzialny chór, śpiewający pełnodźwięczną pieśń, piękno melodyjności, której nie sposób po prostu opisać.

Po krótkiej przerwie Jezus znowu wystąpił naprzód i powiedział:

- Czy was to dziwi, że od dawna przebaczyłem tym, którzy przybili mnie do krzyża?

Jeśli nie, to dlaczego nie przebaczają wszyscy, tak jak ja? Przebaczenie moje było zupełne już wówczas, kiedy powiedziałem: „Spełniło się". Dlaczego przeto nie postrzegacie mnie takim, jakim jestem, a więc nie przybitym do krzyża, lecz wzniesionym ponad wszystko śmiertelne?

W tej chwili, niewidoczny chór zaśpiewał znowu: „Radujcie się, radujcie się, Synowie Boży. Radujcie się, radujcie się i wysławiajcie go. Królestwu jego pośród ludzi nie będzie końca. Oto Bóg zawsze z wami".

Kiedy chór śpiewał, słowa - w postaci wypukłych liter - odbijały się na ścianie świątyni.

Nie było to bynajmniej jakieś dalekie, mgliste i ledwie widzialne zjawisko. Nie zachodziło w oddaleniu od nas, gdzieś na scenie. Wszyscy autentycznie byli obecni na sali, ponieważ rozmawialiśmy z nimi, witaliśmy się uściskami rąk i sfotografowaliśmy ich.

Byli oni po prostu pośród nas, a my byliśmy wokół nich. Jedyną różnicą między nami a nimi było osobliwe światło promieniujące z nich, i ono też zdawało się być źródłem światła, oświetlającego sale. Wokoło nie było widać żadnych cieni. Mieliśmy wrażenie, że ciała wszystkich posiadały jakąś osobliwą przezroczystość, ponieważ gdyśmy ich dotykali lub ściskali dłonie, ciała ich przypominały alabaster. Miały one jednak ciepło, naturalną żywość, i to samo ciepło obejmowało wszystko wokół nich. Nawet po ich wyjściu sala, w której pozostaliśmy, zachowywała to samo ciepło i światło. A gdyśmy potem wchodzili do tej sali, za każdym razem niektórzy z naszej grupy stwierdzali to.

Pewnego razu, wkrótce potem, grupa nasza zebrała się w tej sali i rozmawialiśmy o wrażeniu, jakie wywarła ona na nas. Na to kierownik powiedział do mnie: „wspaniała". Wyraził tym uczucie każdego, i więcej na ten temat nic nie powiedziano.

Gdyśmy powracali do tego końca - sala zdawała się nam, jakby kaplicą. Spędziliśmy w niej wiele godzin.

Grupa nasza czekała, aż inni wyjdą z sali. Zabierając się do wyjścia, Piłat dał znak naszemu kierownikowi, byśmy się przyłączyli do niego - i wszyscy razem przez przejście w szczelinie udaliśmy się po schodach do parterowej sali, a następnie po drabinie linowej zeszliśmy kolejno na dół. Potem wyruszyliśmy w stronę wsi, kierując się do domu, w którym kwaterowaliśmy, i dyskutowaliśmy do samej północy. Wreszcie rozeszliśmy się jak zwykle, jak gdyby zebranie nasze było również pospolitym zdarzeniem.

Po rozejściu się gości, otoczyliśmy naszą gospodynię i każdy kolejno uścisnął jej rękę, by podziękować za ten niezwykły wieczór, jakiśmy dziś przeżyli. Jeden z naszych powiedział przy tym:

- Jedyny sposób wyrażenia moich myśli i uczuć, to powiedzieć, że mój ciasny i śmiertelny widnokrąg był zupełnie wstrząśnięty.

Widocznie dotknął on klucza, który poruszał te same, jak gdyby sprężyny we wszystkich naszych myślach.

Ja nie próbowałem dać głosu moim myślom i uczuciom; nie próbowałem też nigdy zapisać ich. Pozostawiam to wszystko wyobraźni czytelnika.

Wychodząc z pokoju naszej gospodyni, nikt nie wypowiedział ani jednego słowa. Zdawało się, iż każdy jednakowo odczuwał, że przed nim się otworzył zupełnie nowy świat.

***

Zebrawszy się nazajutrz przy śniadaniu, zagabując naszą gospodynię dowiedzieliśmy się, że nie był to wyjątkowy wypadek pojawienia się Jezusa, jak to się wydarzyło wczoraj. Dodała przy tym, że często się zjawiał i wraz z innymi brał udział w ich pracy uzdrawiania.

Po śniadaniu oznajmiono nam, że gospodyni nasza wraz z dwiema innymi kobietami będą towarzyszyć nam dziś w drodze do świątyni. Po drodze przystąpili do nas dwaj mężczyźni, a jeden z nich, zwracając się do naszej gospodyni powiedział, że we wsi jest chore dziecko, potrzebujące jej pomocy. Podążyliśmy z nimi do domu chorego, przekonawszy się, iż stan chorego był istotnie ciężki. Gospodyni nasza wystąpiła naprzód i wyciągnęła ręce. A kiedy matka powierzyła jej swoje dziecko, twarzyczka maleństwa, jakby się nagle rozjaśniła. Przycisnęło się ono do niej i po kilku minutach mocno zasnęło. Gospodyni przekazała matce dziecko i udaliśmy się wszyscy do świątyni.

Rozmawiając po drodze gospodyni napomknęła:

- O, gdyby ci kochani ludzie przejrzeli i w interesie swego dobra czynili to samo, zamiast zależeć od nas! Byłoby to niepomiernie korzystniejsze dla nich samych. W rzeczywistości jednak pozostawiają nas w spokoju, póki nie stanie się cokolwiek złego; wówczas dopiero szukają naszej pomocy, co jest zresztą zupełnie naturalne, wykluczając, że to nie daje im żadnej ufności w siebie. My byśmy jednak woleli widzieć ich polegających na samych sobie, gdy tymczasem oni we wszystkich tych sprawach są jak małe dzieci.

W tej chwili podeszliśmy do podnóża schodów, po których weszliśmy do tunelu. Towarzyszyły nam dwie osoby. Ponieważ tunel przechodził przez masyw skalny, oczywistością by było przypuszczać, że powinno być w nim ciemno. Okazał się jednak oświetlony z takim natężeniem, że mogliśmy doskonale widzieć przed sobą wszystko, nawet w znacznej odległości. Na domiar, to światło było bezcieniowe. Zauważyliśmy to wprawdzie już dnia poprzedniego, lecz bez szczególnego uświadomienia sobie tego faktu. Przy dociekaniu przyczyn tego zjawiska wytłumaczono nam, że światło istotnie było wokoło nas jednakowe, tak jak się nam wydawało, a gdy nikogo nie było w tunelu, nastawało w nim ciemność.

Po przejściu tunelu weszliśmy po schodach do trzeciej sali. Była nieco obszerniejsza niż dwie widziane już, a usytuowane niżej i było w niej pełno tabliczek ułożonych wzdłuż dwóch ścian. Za nią zobaczyliśmy wykutą w skale drugą wielką salę i - jak się przekonaliśmy później - również zapełnioną podobnymi tabliczkami. Były one ciemnobrunatnego koloru z czerwonawym odcieniem i bardzo dobrze izolowane. Niektóre z nich miały rozmiary około 14x24 cale i dwa cale grubości, a każda ważyła od 10 do 12 funtów - jeszcze inne przewyższały je znacznie rozmiarami. Ciekawiło nas, jak one mogły być sprowadzane poprzez góry, i wyraziliśmy z tego powodu zdziwienie. Faktycznie tak było, że ich tu nie transportowano przez góry, a dostarczone zostały do kraju Gobi, kiedy był jeszcze urodzajny i ludny, a więc przedtem, nim wypiętrzyły się góry. Następnie, już długi czas po powstaniu gór, tabliczki owe były przeniesione tutaj celem uchronienia ich od możliwości zniszczenia.

Mawiają, że przed utworzeniem się gór, olbrzymia fala przypływu przeszła przez część kraju, pustosząc go zupełnie i wyniszczając większą część ludności. Ci zaś, którzy pozostali żywi, znaleźli się odcięci od świata i pozbawieni środków egzystencji, i to oni właśnie byli przodkami wędrujących rozbójniczych band, zamieszkujących Gobi jeszcze w obecnej chwili. Mówią też, że tam, gdzie teraz są Himalaje i rozciąga się Gobi, istniało wielkie Imperium Ujgurskie z wysoko rozwiniętą cywilizacją, z wielkimi miastami, które potem zniszczyła woda, a lotne piaski pokryły ich ruiny. Później otrzymaliśmy opisy specjalnie przetłumaczone dla nas z tabliczek, i odnaleźliśmy trzy z tych wielkich miast. Byliśmy pewni, że nastanie dzień, kiedy zostaną podjęte dalsze prace wykopaliskowe, które potwierdzą prawdziwość tych zapisów. Trzeba dodać, że zapiski owe odnoszą datę tej cywilizacji na setki tysięcy lat wstecz. A ponieważ jednak to, co powiedziane, nie jest traktatem o naukowym odkryciu - ulegam wrażemu, że wszystko to mocno pomniejszyłem.

Z kolei pokazano nam różne sale i oprowadzono po nich. Podczas ogólnej rozmowy okazało się, że jedna z osób, które rano przyłączyły się do naszej grupy, była potomkiem człowieka spotkanego przez nas we wsi - gdzie żył Jan Chrzciciel - a któregośmy w zapisach nazwali naszym przyjacielem. Człowiek ów przejawiał wszystkie oznaki dawno minionych lat, co budziło w nas zdziwienie. Kiedyśmy powracali do pierwszej sali, kierownik nasz zapytał, czy życzenie może być spełnione, gdy zostanie wyrażone.

Gospodyni nam wyjaśniła, że gdyby życzenie wyrazić w słusznej formie - byłoby spełnione. Po czym dodała, że życzenie jest tylko postacią modlitwy; było też ono rzeczywistą formą modlitwy, którą posługiwał się Jezus, ponieważ jego modlitwy były zawsze spełniane. Forma zaś modlitwy, która ma się zawsze spełniać, powinna być słuszna, dlatego winna być modlitwą poznania - a jeśli poznania, to zgodna z ustalonym prawem.

„Kiedy wierzycie - kontynuowała gospodyni - jest to prawo, i cokolwiek byście w modlitwie pragnęli, modlitwa wasza się spełni; tak samo wierzycie, że to otrzymacie lub będziecie mieć. Jeżeli kategorycznie zaufamy, że o co byśmy prosili, jest już w naszym posiadaniu, możemy być pewni, że działamy zgodnie z prawem. Życzenie spełnione, przekonuje nas, że prawo się wypełnia. Jeżeli zaś życzenie się nie spełnia, winniśmy zrozumieć, żeśmy źle prosili. Musimy zdać sobie sprawę, że błąd jest w nas, a nie w Bogu.

A więc, pouczenie jest takie: ukochajcie Pana Boga waszego całym sercem, całą duszą, całym rozumieniem swoim, całą siłą swoją. A potem wniknijcie głęboko - do samej głębi duszy, bez uprzedzeń, bojaźni i niewiary, lecz z radosnym, wolnym i wdzięcznym sercem, bezgranicznie ufając, że to, czego pragniecie, jest już w waszym posiadaniu.

Sekret dostąpienia zadowolenia leży w osiągnięciu świadomości tego właśnie i mocnym utrwaleniu jej bez żadnego wahania, chociażby cały świat był przeciwny. - Ja sam tworzyć nic nie mogę - powiedział Jezus. - Ojciec, który przebywa we mnie - On tworzy te sprawy. Miejcie wiarę w Boga. Wierzcie i nie miejcie bojaźni. A teraz pamiętajcie: nie ma żadnych ograniczeń dla siły bożej. »Wszystko jest możliwe«.

Prosząc, używajcie słów stanowczych. Wszak o nic, prócz doskonałych warunków, się nie prosi. Dlatego miejcie w duszy swej doskonałe ziarna - idee, i tylko to. Teraz proście o zesłanie zdrowia, a nie, by być uleczonym z choroby; przejawić harmonię i urzeczywistnić dostatek, lecz nie - być zbawionym od nieładu, chaosu, nieszczęść i ograniczeń. Odrzućcie to precz, podobnie jak zrzucacie stare ubranie. To stare i znoszone już rzeczy; jesteście w stanie zrzucić je z radością. Nawet się nie odwracajcie, by spojrzeć na nie. Niech zostaną przebaczone i zapomniane. One już zamieniły się w pył, z którego powstały, nie są rzeczami - są niczym.

Zapełnijcie wydające się puste miejsca obok was, myślą o Bogu - bezgranicznym. Dobrze pamiętajcie, że słowo »Bóg«, to ziarno, które powinno rosnąć.

Jak, kiedy i gdzie - pozostawcie Bogu. Wasza sprawa - wypowiadać tylko to, czego pragniecie; posyłać dziękczynienie, wiedząc, że w tej chwili, kiedyście wznieśli prośbę, jużeście otrzymali. Wszystkie szczegóły wypełnienia to sprawa Ojca. Pamiętajcie: On tworzy sprawy. Z pewną wiarą czyńcie, co się tyczy was. Boską część pozostawcie i powierzcie Jemu. Umacniajcie się. Zwracajcie się do Boga o to, co wam potrzeba, a potem otrzymacie boskie wypełnienie.

Miejcie zawsze w umyśle tylko myśli o obfitości i niewyczerpalności dóbr bożych. Jeżeli jakaś inna myśl przyjdzie wam do głowy, zamieńcie ją na myśl o obfitości dóbr bożych i błogosławcie tę obfitość. Nieustannie dziękujcie, jeśli pragniecie, by się coś spełniało i trwało. Lecz powracajcie do prośby. Tylko błogosławcie i dziękujcie za to, że sprawy i praca się wypełniają, że Bóg tworzy w was, że otrzymujecie to, czego pragniecie; pragnąc - pożądajcie dla siebie tylko dobra, byście mogli nieść dobro wszystkim. Niech to będzie w milczeniu i tajemnicy. Proście Ojca waszego w tajemnicy, a widząc utajony obraz waszej duszy - nagrodzi On was jawnie.

Po zrealizowaniu się prośby, spójrzcie wstecz na ten czas, przetrwany z wiarą, jak na jeden z waszych największych skarbów. Wypełni się prawo i urzeczywistnicie siłę słowa wymówionego z wiarą i uczuciem szczęśliwości. Pamiętajcie, że Bóg ulepszył Swój plan. On zsyłał i nieprzerwanie zsyła nam po ojcowsku i szczodrze wszelkie dobra, jakich tylko możemy zapragnąć. Znowu powiada On: »Wypróbujcie Mnie, a zobaczycie, czy nie zechcę otworzyć okien niebios i nie wyleję na was takiego dostatku, iż nie wystarczy wam miejsca, by go pomieścić«.

CAŁYM SERCEM SWOIM.

W sercu, jak i w całym jestestwie moim, Ojcze, jestem jedno z Tobą. Ty jesteś istność - Ojciec wszystkiego. Tyś duchem wszechobecnym, wszechmogącym i wszechwiedzącym. Tyś mądrością, miłością i prawdą; Tyś siłą, mocą, substancją i rozumem, z którego i przez którego stworzone są wszystkie rzeczy, Ty jesteś życiem mego ducha, substancją duszy mej. Tyś sensem mojej myśli; przejawiam Cię w ciele mym i w sprawach swoich. Tyś, zaprawdę, początkiem i końcem wszystkiego dobra, jakie mogę wyrazić. Pragnienie myśli mojej, wcielone w mą duszę, przyśpieszane bywa życiem Twoim w moim duchu; i w wyznaczonym czasie, prawem wiary, staje się ono w doświadczeniu moim w pełni rzeczywistością. Wiem, że upragnione dobro, istnieje już w duchu w niewidzialnej formie i tylko czeka wypełnienia prawa, by się stać widzialnym, i trwam w przekonaniu, że już je posiadam.

Słowa, teraz wypowiadane, oznajmiają Ci, Ojcze, o tym, czego pragnę. Na podobieństwo ziarn wsiewa się w glebę duszy mej pragnienie. Wschodzi ono i rośnie Twym pobudzającym życiem w duchu moim. Daje dostęp tylko Twojemu duchowi - mądrości, miłości i prawdzie, by wstępowały do duszy mojej. Pragnę tylko tego, co służy ogólnemu dobru, i zwracam się do Ciebie, Ojcze, prosząc o wyjawienie mi tego.

Ojcze, we mnie istniejący, do Ciebie wznoszę mą prośbę: ześlij mi miłość, mądrość, siłę i wieczną młodość.

Urzeczywistnij harmonię, szczęście i pełny dostatek, bym mógł wprost od Ciebie dostąpić łaski poznania, w jaki sposób czerpać z kosmicznej substancji to, co służy zaspokojeniu każdego szlachetnego pragnienia. Nie dla siebie, Ojcze, chciałbym uzyskać i posiadać ten dar wiedzy, lecz bym mógł być pożyteczny dzieciom Twoim.

CAŁYM ROZUMIENIEM SWOIM

To, czego pragnę, jest już w formie widzialnej. Obrazuje myślowo tylko to, czego pożądam. Jak ziarno zaczyna swój wzrost pod powierzchnią gleby w spokoju i ciemności, tak samo pragnienie moje formuje kształt w milczącym, niewidzialnym państwie mej duszy. Wchodzę do swego pokoju i zamykam drzwi. Spokojnie i z wiarą podtrzymuję pragnienie swoje w myśli, jako już wypełnione. Ojcze, oto czekam teraz ostatecznego i doskonałego spełnienia mego pragnienia. Ojcze, Ojcze, istniejący we mnie, dzięki Ci za to, że teraz niewidzialnie i stale dokonuje się spełnienie mojego życzenia; i wiem, że Ty z miłością i hojnie zlewałeś na wszystkich obfitość dobrodziejstw Swoich, że spełniłeś każde dobre życzenie mego życia, że mogę korzystać z Twej nieustannej pomocy, że mogę urzeczywistniać moją jedność z Tobą, co wolno też czynić i wszystkim dzieciom Twoim; i cokolwiek bym posiadał, mogę przeznaczyć dla wspomożenia wszystkich dzieci Twoich. Wszystko, co posiadam - oddaję Tobie, Ojcze.

CAŁĄ MOCĄ MOJĄ

Ani działaniem, ani myślą nie będę przeczył, że już otrzymałem w duchu spełnienie mego życia, i ono realizuje się teraz w doskonałej widoczności. Jestem wierny swym pragnieniom - zarówno w duchu, jak i w duszy, umyśle i ciele. W duchu osiągnąłem moje dobra - począłem je, jak doskonałą ideę w mej duszy i dałem prawdziwą, i prawidłową myślową formę memu życzeniu. Teraz czynię je widzialnym, czyli rzeczywiście przejawiam swe doskonałe pragnienie.

Dziękuję Ci, Ojcze, że mam teraz miłość, mądrość i rozumienie; życie, zdrowie, siłę i wieczną mądrość; harmonię, szczęście i pełny dostatek - a także sposób, jak otrzymać z kosmicznej substancji to, co zaspokoi każde szlachetne pragnienie. »Wszak powiedziałem wam, że gdybyście uwierzyli, to byście zobaczyli chwałę bożą«".

Po tych słowach naszej gospodyni przez chwilę panowało głębokie milczenie, po czym znowu kontynuowała:

„Pamiętajcie przeto - powtarzam - że jeżeli prośba się nie spełnia i życzenie wasze nie staje się widzialne - to błąd tkwi w was, a nie w Bogu. Nie zaczynajcie od nowa prosić, lecz jak Eliasz nalegajcie, trzymając czarę wyciągniętą, dopóki nie zostanie napełniona; ślijcie błogosławieństwo i dziękczynienie za to, co teraz się dokonuje, chociażby różne ziemskie (śmiertelne) myśli o błędzie niepokoiły was. Naprzód, naprzód - teraz to już jest oto tuż i, wierzcie mi - wasza wiara będzie wynagrodzona: stanie się wiedzą.

Przypuśćmy, że chcecie lodu. Czy zaczęliście, wymawiać słowo lód, w warunkach niepewnych dla was? Gdybyście rozproszyli swe siły we wszystkich kierunkach, to by wam się nic nie udało. Musicie więc najpierw stworzyć mentalny obraz tego, co pragniecie posiadać: utrwalić w myślach i podtrzymywać dostatecznie długo, by powstało wyobrażenie - a potem zupełnie pozostawić, jakby zaniechać go i po prostu się wpatrywać w kosmiczną boską substancję. Pamiętajcie, że ta substancja jest cząstką Boga, a więc i częścią was; w niej zaś się mieści wszystko, czego potrzebujecie, a Bóg wydziela ją tak prędko, jak tylko jesteście w stanie ją wykorzystać; nigdy też nie pozostaniecie bez pomocy. Wiedzcie tedy, że każdy, kto stworzył zapasy, otrzymał z tej właśnie substancji, bez względu na to, czy uczynił to świadomie czy nieświadomie. A teraz, ustaliwszy myśl i wyobrażenie zwrócone na jeden tylko centralny atom - Boga, utrzymujcie go, dopóki nie zapieczętujecie na nim waszego życzenia. W ten sposób zmniejszajcie wibracje tego atomu, aż stanie się lodem. Wówczas wszystkie otaczające go atomy pośpieszą podporządkować się waszemu życzeniu. Wibracje ich będą się obniżały, dopóki nie przylgną do centralnej cząsteczki, i za chwilę uzyskacie lód. Nawet nie potrzeba wam w pobliżu wody - niezbędny jest tylko ideał".

Znowu zapanowało głębokie milczenie. Nagle pojawił się na ścianie obraz. Początkowo kontury przedmiotów były nieruchome i myśmy się nad nim nie zastanawiali. Lecz po chwili figury się ożywiły, a po ruchu ich warg zauważyliśmy, że one, jak gdyby ze sobą rozmawiały. W tej chwili cała nasza uwaga skoncentrowała się na tym, a gospodyni rzekła:

- Obraz ten odtwarza bardzo odległą scenę, kiedy jeszcze Imperium Ujgurskie było w rozkwicie. Możecie zobaczyć, jak piękną postawę miał ten naród, a kraj był ciepły i słoneczny. Spójrzcie na drzewa kołyszące się pod wpływem powiewów spokojnego wietrzyku - nawet kolory są odtworzone. Nie bywało tam nigdy przeszywających sztormów, niszczących kraj lub jego mieszkańców. Jeżeli uważnie się przysłuchacie, to usłyszycie ich mowę - a gdybyście rozumieli język, moglibyście powiedzieć, o czym mówią. Widać tu nawet grę mięśni ciała, gdy się poruszają.

Gospodyni nasza znowu umilkła, lecz obrazy się pojawiały nadal, ukazując sceny zmieniające się mniej więcej co dwie minuty, aż sami staliśmy się, jakby częścią tych obrazów, tak bowiem blisko nas się pojawiały.

Nagle pokazała się na nich scena z trzema członkami naszej grupy. Nie, to nie była pomyłka, co do ich identyczności. Mogliśmy słyszeć ich głosy i się dowiedzieć, o czym mówili. Okazało się, że wydarzyło się to w Ameryce Południowej, około dziesięciu lat temu. Przerywając milczenie, gospodyni znowu przemówiła:

Jesteśmy w stanie rzutować w przestrzeń (atmosferę) wibracje naszych myśli, które łączą się z wibracjami myśli innych ludzi - nawet z odległej przeszłości. Wibracje nasze zbierają myśli odeszłych już dawniej, aż skupią je w jednym określonym punkcie. I wówczas umożliwiają obejrzenie tych scen, odtworzonych tak, jak się odbywały podczas wypełniania tych zdarzeń. Może wam się to wydawać fenomenalne, lecz nie upłynie wiele czasu, gdy i wasz naród, również będzie tworzył obrazy podobne do oglądanych tutaj. Różnica polega tylko na tym, że będą one fotograficznymi i mechanicznymi odbiciami, podczas gdy nasze nimi nie są.

Wodzowie chrześcijańskiej myśli byli tak zajęci swymi wewnętrznymi sporami, w których każdy twierdził, że inny nie powinien mieć racji - że prawie zapomnieli o znaczeniu prawdziwego duchowego życia. Zupełnie podobnie i wschodnie narody zagłębiły się tak dalece w ezoteryczną, okultystyczną i naukową stronę ich filozofii, że również pominęły duchowy aspekt zagadnienia.

Nadejdzie jednak czas, kiedy ci, którzy przedstawianie obrazów mechanicznymi środkami doprowadzą do doskonałości, pierwsi dostrzegą prawdziwe duchowe znaczenie i wychowawczy pożytek, jaki dzięki nim może być osiągnięty oraz możliwości innych osiągnięć. Ci nieliczni będą mieli wówczas odwagę wystąpić i za pomocą tworzonych obrazów obwieścić o swoich odkryciach.

W ten sposób owe wynalazki oraz ludzie, którzy je udoskonalą - uważani teraz za największych materialistów - staną się potężnym narzędziem każdego działacza, zrodzonego i wychowanego przez wasz naród, w celu przejawiania prawdziwego duchowego ideału. Tak tedy przeznaczeniem tych, którzy okażą się zdeklarowanymi materialistami największej materialistycznej rasy, będzie przejawiać prawdziwą duchowość. Naród wasz dąży naprzód i jego zasługą będzie wynalezienie przyrządu mogącego odtwarzać głosy tych, którzy odeszli, bardziej dokładnie, niż odtwarzane są obecnie głosy żyjących. Przejawicie postęp i w pewnej mierze osiągniecie mechanicznie to, co myśmy czynili siłą myśli. W nadchodzącej ewolucji przewyższycie pod tym względem cały świat.

Założenie Ameryki stanowi powrót białej rasy do swego domu, ponieważ kraj ten był niegdyś jej początkowym domem, czyli jednym z miejsc, gdzie dokonało się już niegdyś wielkie duchowe oświecenie. Tak więc Ameryka jest krajem, w którym nastąpi największe duchowe przebudzenie. W rozwoju fizyki i mechaniki, w krótkim czasie daleko wyprzedzicie świat Pójdziecie naprzód i rozwiniecie te nauki do takiego stopnia doskonałości, że zobaczycie, iż pozostanie jeszcze tylko krok do rozwoju duchowego. A gdy nadejdzie ten czas - będziecie mieć odwagę uczynić i ten krok. Istnieje w waszym kraju przysłowie, że »potrzeba jest matką wynalazków«. Otóż ta właśnie potrzeba postawi was w warunkach, kiedy będziecie zmuszeni uczynić to, co się wydaje niemożliwe. Wasza forma świeckiego wychowania uczyniła was bardzo materialistycznym narodem. Przy waszym trybie bytowania było to niezbędne, by utrzymać się przy życiu. Kiedy zaś jako naród dotkniecie się królestwa ducha, wasze dokonania w świecie materialnym wydadzą się wam dziecinną zabawą. Przy silnej cielesnej strukturze i szybkiej orientacji, jaką rozwinęliście, rasa wasza stanie się pochodnią dla innych narodów. Spoglądając wówczas wstecz, będziecie się dziwić, podobnie jak teraz, patrząc w przeszłość się dziwicie, dlaczego przodkowie wasi posługiwali się pocztowym dyliżansem i łojową świecą, kiedy para i elektryczność były do ich dyspozycji, jak i obecnie. Gdyby się trzymali praw i zasad przyrody, to niewątpliwie tak samo posługiwaliby się tymi siłami jak posiadacie je wy, i będziecie posiadać jeszcze inne.

Poznacie, że pierwiastek duchowy góruje nad materią i ją otacza. Przekonacie się, że w świecie duchowym istnieje wyższe prawo, i jeżeli przestrzegacie tego prawa, to odniesiecie pożytek, ponieważ czynnik materialny jest podporządkowany duchowości. Odczujecie, że świat duchowy nie jest bardziej tajemniczy niż świat mechaniczny, czyli materialny. Rzeczy, wydające się trudnymi w obecnym czasie, okażą się całkiem proste i przezwyciężycie je tak samo łatwo, jak przemagacie mechaniczne i materialne; nieustanny zaś wysiłek ułatwi właśnie to zadanie".

W tej chwili starszy pan, dżentelmen, o którym wspomniałem już przedtem - wybrał, przyniósł i położył jedną z tabliczek na najbliższej sztaludze.

Gospodyni zaś ciągnęła dalej:

„Wielkim błędem, popełnianym przez wielu ludzi, jest to, że nie patrzą na doświadczenia, jak na środki osiągnięcia postawionego przed nimi celu (zadania). Nie zdają sobie sprawy, że kiedy cel został osiągnięty i w pełni poznany, doświadczenia powinny być zaniechane, a rezultaty - przeanalizowane. Jeżeli zaś mimo to chcą iść naprzód, to powinni zastanowić się chwilę - pomyśleć, i podsumować to, co zdobyli do swego magazynu (niekiedy nazywanego podświadomością). I po takim kroku doświadczenia prowadzące do dalszych osiągnięć, będących celem poszukiwań, mogą być kontynuowane. Lecz gdy tylko przedsięwzięte zadanie zostało rozwiązane, doświadczenia znowu powinny być wstrzymane. Tym sposobem, krok za krokiem, mogą oni zmierzać do wyższych osiągnięć.

Pojmiecie, że doświadczenia, to tylko stopnie drabiny, i gdybyście spróbowali przebyć wszystkie szczeble od razu, by osiągnąć szczyt, z pewnością padlibyście pod ich ciężarem. Prócz tego nie byłoby stopni dla waszego brata, by znów mógł z nich korzystać, kiedy pójdzie naprzód.

Pozostawiajcie tedy szczeble i dla jego pożytku, jeśli tego zapragnie. Pomagały wam osiągnąć szczyt i nie potrzebujecie ich już więcej. Możecie więc odpocząć przez chwilę dla zaczerpnięcia oddechu lub rozbudzenia nowej inspiracji, by znowu iść naprzód. A kiedy przyszło natchnienie - możecie postawić stopę na następnym szczeblu i na nowo pomieścić osiągnięte na nim rezultaty w swoim magazynie. Odrzućcie wszystkie doświadczenia, które przywiodły was tutaj, gdzie nie ma nic, co by wam utrudniało lub ciągnęło was z powrotem. Lecz jeśli powracacie do doświadczeń i nie podtrzymujecie waszego dążenia do celu, to wcześniej niż zdacie sobie sprawę utrwalicie tylko same doświadczenia zamiast idei, która powinna z nich wypływać.

Cóż może was zmusić do wahania się, oglądania poza siebie i zastanawiania: »Czy moi przodkowie postępowali i rozwijali się tak, jak się zachowuję i rozwijam ja?«. Lecz gdy spojrzycie daleko wstecz, wówczas będziecie mogli powiedzieć: »Istotnie, oni tak samo się rozwijali«. Gdy jednak ja się wpatruję w najbliższą przyszłość, to twierdzę: »Nie - nie tak, ponieważ oni się doskonalili w pocie czoła«, podczas gdy wy posługujecie się waszą osobistą, Bogu zawdzięczaną siłą. Jeżeli się zwrócicie wstecz, ku waszym przodkom, to wcześniej niż się spostrzeżecie będziecie chylić przed nimi czoła i czcić ich, ponieważ swoją twórczą zdolnością będziecie wyjawiać to, co dostrzegają wasze oczy. Będziecie żyć według ich wzorów, zamiast własnych.

Zaczniecie patrzeć oczami waszych przodków, lecz nie wypełnicie tego, co oni wypełnili. Zaczniecie zawracać, albowiem jeśli żyjecie ideałem innych, nie będziecie w stanie urzeczywistnić tego, co wypełnił ten, kto zrodził ideał. Musicie więc albo iść naprzód, albo z powrotem. Nie ma półśrodków. Cześć dla przodków jest właśnie jedną z normalnych przyczyn degeneracji narodów. I otóż - z racji braku w was czci dla przodków, ujrzycie siebie wielkim narodem. Mieliście zresztą bardzo mało powodów do narodowej dumy z powodów waszych przodków, gdyż właściwie nie było u was przodków, których moglibyście czcić, i nie było też owych tradycyjnych praw i zasad, prócz tych, któreście stworzyli sami.

Ideałem waszym był wolny kraj i toście urzeczywistnili. Zdobyty przez was kraj był wolny od króla i rządzącego nim władcy. Wam było obojętne, jak wasi dziadowie to osiągnęli, ważne natomiast jest, jak wy bądź wasze indywidualne »ja« mają się rozwijać. A więc połączycie wiele, by stworzyć jedno dążenie; i samo wasze indywidualne »ja« - owa twórcza siła, dająca wam życie (Bóg) - utrzymuje was w prostym związku z siłą waszego twórczego ideału. Tak tedy, z oczyma zapatrzonymi na osiągane sukcesy, podążycie naprzód ku realizacji waszego ideału".

Gospodyni spojrzała na tabliczkę i perorowała:

„Odciśnięte na tej tabliczce pismo oznacza, że Bóg zwał się Rządzącą Zasadą - Głową, Rozumem i był symbolizowany podobnym do waszej litery »M« znakiem, nazywanym Mooh. W przekładzie na wasz język oznaczałoby to kierownik lub budowniczy.

Ta Rządząca Zasada była ponad wszystkim i kontrolowała wszystko. Pierwsza istota, stworzona przez Nią, wyraziła wyobrażenie Rządzącej Zasady - posiadające pod względem formy taką samą postać, jak i Rządząca Zasada, ponieważ Zasada nie miała innego kształtu prócz własnego, by móc czymś lub przez coś się wyrazić. Istność, stworzona przez Rządzącą Zasadę, stanowiła zewnętrzne wyobrażenie samej Zasady. Była stworzona według obrazu i podobieństwa samej Zasady, ponieważ Rządząca Zasada wyposażyła Swe stworzenie we wszystkie ze Swych atrybutów i w ten sposób, to stworzenie weszło w posiadanie wszystkiego, co stwierdziła w Sobie Zasada. Jednocześnie z tym powierzona mu została władza nad każdą zewnętrzną formą. Istność ta miała właściwości i podobieństwo swego Stworzyciela oraz moc wyrażania ich wszystkich w doskonały sposób, podobnie jak ją wyraża Stwórca, dopóki stworzenie pozostaje w zupełnej zgodzie z Zasadą. Żadna ż właściwości stworzonej istoty nie wynikła z jej rozwinięcia, ponieważ Stwórca miał w umyśle ideał, czyli doskonały plan, jaki stworzenie Jego powinno było wyrażać; pomieścił je więc w idealnych warunkach, przy których wszystkie atrybuty mogły być zewnętrzne przejawione.

W ten sposób Stwórca nie umieścił Swego stworzenia na Ziemi, zanim warunki do jego doskonałego rozwoju nie były gotowe. Kiedy zaś warunki już całkowicie temu sprzyjały, istota ta została tam umieszczona i nazwana Pan Bóg; miejsce zaś, gdzie przebywała - nazwano Mooh, czyli Mi, a następnie stało się wiadome jako kolebka, czyli matka.

Pragnęłabym, byście zwrócili uwagę, że przekazuję wam to słowami waszego języka, by dać wam możliwość łatwiejszego ich zrozumienia. Później będziecie mogli zapoznać się ze szczegółami, kiedy się nauczycie już sami odczytywać i przekładać teksty wyryte na tabliczkach. Chcę wam objaśnić tylko te punkty, by mogły stanowić podstawę, od której zaczniemy prowadzić prace nad przekładami zapisów tabliczkowych. Nie chciałabym, byście pomyśleli, że staram się zmienić jakiekolwiek ustalenia, któreście już pozyskali lub posiedli innymi drogami bądź też dzięki innym badaniom czy naukom.

Tymczasem chcę poprosić was, byście odłożyli je na bok, a kiedy się już głębiej zanurzycie w prace badawcze, wówczas będziecie mogli ponownie przyjąć wszystko inne, jeśli oczywiście zechcecie; ja natomiast w żadnej mierze nie chcę tu na was wpływać. Wszystkie te doświadczenia są tylko zewnętrzne, to jedynie sposób dojścia do ostatecznego wniosku. Jeśli zaś nie powzięto ustalenia lub nie osiągnięto zamierzonego celu - wtedy doświadczenia te są daremne, stają się zbędnym bagażem, po prostu - niczym".

***

Codziennie w ciągu dwóch miesięcy pod kierunkiem wspomnianego już starego dżentelmena jako naszego instruktora, poświęcaliśmy całą uwagę studiowaniu tabliczek, zapoznając się z ich znakami, symbolami, rozmieszczeniem, planami i znaczeniem. Pewnego razu - a był to już miesiąc marzec - udaliśmy się jak zwykle rano do świątyni i zastaliśmy tam naszego starego dżentelmena leżącego na kozetce, jakby pogrążonego we śnie. Jeden z nas podszedł i dotknął jego ręki, chcąc pomóc mu się podnieść, lecz nagle się cofnął i zawołał:

- On nie oddycha, jestem pewien, że umarł!

Obstąpiliśmy wnet to śmiertelne łoże i byliśmy tak pochłonięci własnymi myślami o śmierci pośród tych niezwykłych ludzi, że nie słyszeliśmy, by ktokolwiek wszedł. Z zamyślenia tego wyprowadził nas czyjś głos:

- Dzień dobry.

Odwróciliśmy się ku drzwiom i ze zdumieniem zobaczyliśmy stojącego przy wejściu Emila. Każdy z nas mimowolnie drgnął i przez chwilę staliśmy wszyscy jak oniemiali. Wiadomo bowiem było, że przebywał o tysiąc mil stąd i jego nagłe pojawienie się zmieszało i przestraszyło nas. Zanim się zdołaliśmy opamiętać, Emil podszedł i przywitał się ze wszystkimi, a po chwili zbliżył się do kozetki, na której leżał zmarły starzec.

- Oto leży przed nami drogi nasz brat, który odszedł z tej Ziemi, nie zdoławszy zakończyć swej pracy pośród nas. Jak powiedział jeden z waszych poetów: »Zawinął się w swój płaszcz i położył dla przyjemnych snów«. Inaczej mówiąc - uznaliście go za zmarłego. Pierwszą waszą myślą w takim wypadku, to postarać się o trumnę, grabarza i przygotować mogiłę, by pochować jego śmiertelne zwłoki, nim zaczną się rozkładać. Drodzy przyjaciele. Pomyślcie, proszę, przez chwilę, do kogo zwrócił się Jezus, kiedy powiedział: »Ojcze, dziękuję Ci, żeś mnie wysłuchał«. Nie zwracał się do zewnętrznego »ja« - do powłoki. On wzywał i sławił wewnętrzne »ja« - Jedynego, Nieskończonego, Wszechmogącego, Wielkiego, Wszechobecnego i Wszech­mogącego Boga. Wiecie także, na co był skierowany wzrok Jezusa, kiedy stał nad grobem Łazarza. Czy, podobnie jak wy, patrzył on na trumnę i widział jedynie martwego, rozkładającego się trupa? W tym czasie, kiedy wasze oczy spoglądały na zmarłego, Jezus obrócił swój wzrok na ożywienie, jednorodne Bogu. Oczy jego były zapatrzone na niezmienne, wszechobecne życie, a życie to przeżywa wszystko. Teraz zaś, zwracając spojrzenie na wiecznie istniejącą realność bożą, możemy ujrzeć jego zakończone dzieło.

- Tu oto drogi nasz brat, który nigdy nie polegał całkowicie na Bogu, lecz posuwał się naprzód po części o własnych siłach, póki nie osiągnął tego stanu i nie odszedł - dopuścił błąd, jaki wy przyjmujecie za śmierć. Droga ta dusza nie była w stanie odrzucić wszystkich zwątpień i bojaźni, i w ten sposób, polegając na własnej sile, nie zdołała zakończyć tej pracy, którą postawiono przed wszystkimi. Gdybyśmy tak pozostawili rozkładowi ciało jego, to ponownie byłby posłany dla zakończenia swego śmiertelnego zadania, które prawie że zostało zakończone, W rzeczywistości zaś jest ono na tyle posunięte, iż jesteśmy w stanie pomóc mu je zakończyć, poczytując to sobie za wielki przywilej.

- Zapytajcie, czy może on być znowu przywrócony do pełnej świadomości. Tak, może, jak i każdy, kto podobnie jemu odszedł. I chociaż, jak widzicie, on istotnie odszedł, to jednak my, którzyśmy dzielili z nim część jego życia, jesteśmy w możności pomóc mu, i wkrótce będzie w stanie na tyle uświadamiać sobie rzeczywistość, by potrafił podnieść i zabrać ze sobą swoje ciało. Nie ma potrzeby pozostawiania jego ciała, tak zwanej śmierci i rozkładowi, nawet jeśli uczyniono jawnie wielki błąd.

Skupili się przy wejściu i stali przez chwilę jakby w zamyśleniu, po czym dwóch z nich wyciągnęło ręce i dali nam znak, byśmy się przyłączyli do nich. Podeszliśmy wszyscy zwartą gromadką i przyjaciele nasi ujęli za ręce dwóch z naszej grupy, a my z kolei ujęliśmy dłonie jeden drugiego, aż wokół kozetki z leżącymi na niej zwłokami zmarłego utworzyło się zwarte koło. Staliśmy tak przez kilka sekund, gdy nagle światło na sali jeszcze się bardziej rozjarzyło. Mimo woli odwróciliśmy głowy i ujrzeliśmy Jezusa i Piłata, stojących o kilka kroków od nas. Po chwili obaj podeszli i również przyłączyli się do nas. Znów zapanowało głębokie milczenie. Jezus zbliżył się do kozetki i, podniósłszy ręce, powiedział:

- Drodzy moi, przejdźmy na chwilę za zasłonę śmierci. Wszak nie jest to miejsce zakazane, jak wy sądzicie. A jeżeli przekroczycie je, tak jak to uczyniliśmy my, i spojrzycie z drugiej strony, wówczas zrozumiecie, że jest ono tylko tym, co stworzyły wasze myśli. Tam trwa takie samo życie jak i tutaj.

Umilkł na chwilę i stał tak z wyciągniętymi rękami, po czym znowu mówił dalej:

- Drogi przyjacielu i bracie. Jesteś z nami, a my z tobą, i wszyscy razem jesteśmy z Bogiem. Wyższa czystość, spokój i boska harmonia obejmuje i opromienia wszystko. Doskonałością, drogi nasz bracie, ukazuje ci się teraz tak żywo, że możesz wstać i będziesz przyjęty przez twego Ojca. Bracie, teraz widzisz i wiesz, że to nie proch w prochu i popiół w popiele, lecz życie, czyste życie - życie wieczne. Nie ma żadnej konieczności dla twego ciała, by miało być pozostawione śmiertelnemu rozkładowi. Osiągnąłeś chwałę królestwa, z którego wyszedłeś. Teraz możesz wstać i iść do swego Ojca. Oto rozbrzmiewa radość. Radujcie się wszyscy i tryumfujcie, albowiem narodził się nowy, powstawszy z martwych, Pan - Chrystus pośród ludzi.

Drogi czytelniku. Słowa, którymi śmiertelny usiłuje określić piękno i czystość światła, które napełniło wówczas salę, mogą być tylko profanacją. Kiedy martwy dotąd zewłok wstał, zdawało się, że światło przenikało każdy przedmiot tak intensywnie, iż nigdzie nie padał najmniejszy cień, nie rzucała go cielesna powłoka naszego przyjaciela ani nasze ciała. Ściany, jakby się rozszerzyły i stały przezroczyste, tak iż spoglądaliśmy, zdawało się, w nieskończoną przestrzeń. Cudowności i piękna tego obrazu nie sposób opisać. Wówczas to poznaliśmy, że stoimy nie w obliczu śmierci, lecz wiecznego życia - życia niewypowiedzianej wielkości, nigdy niemalejącej, lecz postępującej wciąż naprzód, i wiecznie naprzód.

I cóż my, śmiertelni, mogliśmy czynić, niż tylko stać i patrzeć z wyrazem zdumienia? W ciągu tych kilku podniosłych chwil byliśmy uniesieni dalece poza nasze najbardziej bujne wyobrażenia przedstawiające niebo i wspaniałości tego wszystkiego.

Nie był to sen, lecz prawdziwa realność. Stwierdziliśmy, że rzeczywistość może być cudowniejsza niż jakikolwiek sen. Dana nam była, jak gdyby moc widzenia poprzez cienie i poza cieniami.

Piękno i spokój tej sceny oraz ogromna, ugruntowana już w sobie wiara w naszych przyjaciół, wyleczyły nas zupełnie tego dnia z dolegliwej rozdzielności, która teraz była już tylko pojęciem retorycznym. Wszystko zaś w ogóle stało się w pewien sposób oczywiste, że każdy powinien wpierw sam wspiąć się na wyżyny, nim będzie mógł ocenić piękno przebytej drogi.

Z wyraźnymi oznakami unicestwionej starości, przyjaciel nasz, na któregośmy patrzyli jak na powstałego z martwych, zwrócił się do swych towarzyszy i bez namysłu zaczął mówić. Słowa jego, jak gdyby wypukłym złotem odbijały się na tablicy stojącej przed mną, a głos był tak piękny, że trudno mi to wprost wyrazić. Nie był w żadnym razie afektowany, ale przebijał w nim czysty, głęboki ton szczerości i siły.

Stojąc naprzeciw naszych przyjaciół, powiedział:

- Drodzy moi. Nie jestem w stanie wyrazić wam słowami tej bezgranicznej radości i stanu pokoju, tej wielkiej błogości i szczęśliwości, które sprawiliście mi, budząc mnie ze stanu śmierci - jak jest w rzeczywistości. Jeszcze przed chwilą otaczał mnie zupełny mrok: stałem, bojąc się iść naprzód i nie mogłem powrócić do ciała. Jedyne, co mogę objaśnić, to - jak mi się zdawało - że pogrążyłem się w największej ciemności, z której nagle zostałem zbudzony, i teraz znowu jestem z wami.

W tej chwili jego twarz zajaśniała taką radością, że nie było żadnej wątpliwości, iż słowa wypowiedziane są z całą szczerością. Potem, zwracając się do nas, powiedział:

- Drodzy przyjaciele. Z uczuciem miłości i radości myślę o naszym braterstwie. Nigdy nie zdołacie pojąć tej radości, jaką dały mi uściski waszych rąk, tego najżywszego zadowolenia sprawionego mi tym, co widzę, wiem i odczuwam - i ta szczerość, z jaką przywołaliście, drodzy moi zbawcy, tych, których w tej chwili jestem w stanie nazwać boskimi. Gdybyście mogli w obecnej chwili postrzegać moim duchowym wzrokiem, doznalibyście szczęścia odczuwanego przeze mnie. Największa ze wszystkiego radość, to widzieć tak jasno, że każdy z was wytrwa i będzie wiedział tak samo, jak wytrwam i wiem ja. Radości tej doznacie tylko wówczas, jeśli przetrwacie i zwyciężycie, podobnie jak ja. Powiem wam także, że dobrze jest przeżyć pełnię życia, by móc chociażby przez chwilę upajać się takim stanem. Oto mogę teraz widzieć rozwierającą się całą wieczność. Czy was to zdziwi, jeśli powiem, że oczy moje są jak oślepione i przytłoczony jestem tym odkryciem? Czy możecie się więc dziwić memu namiętnemu pragnieniu odsłonięcia wam tego obrazu, a i nie tylko wam, lecz każdemu bratu i poszczególnej siostrze w całym szerokim bożym świecie? Drodzy bracia, gdybym mógł dotknąć was przemienioną dłonią i podnieść tam, gdzie ja jestem, moja radość byłaby w tej chwili stukrotnie większa. Oznajmiono mi, abym tego nie czynił, ponieważ sami powinniście rozpostrzeć tę przeobrażoną rękę; a kiedy ją wyciągniecie - znajdziecie rękę Boga gotową do ujęcia waszej. Będziecie w stanie chodzić i rozmawiać z Nim, i Bóg będzie wiecznie obdarzał was, tak jak obdarza każde stworzenie. Największą moją radością było objaśnienie, że wobec Boga nie ma żadnej różnicy pomiędzy kastami, wiarami i Kościołami.

Nagle znikł z naszych oczu, że zdawało się nam po prostu, jak gdyby roztajał. Czy było to eteryczne widzenie? Wszyscy nasi współtowarzysze zdecydowali, że nie, ponieważ dwóch z nich uścisnęło rękę temu zmartwychwstałemu człowiekowi. Pozostawiam przeto rozwiązanie tego czytelnikowi.

Po chwili jeden z naszych przyjaciół ze wsi zwrócił się do nas i powiedział:

- Wiem, że mimo wszystko powątpiewacie, lecz chciejcie zrozumieć, że nie było to specjalnie demonstrowane w tym celu, by was zadziwić. To tylko jedno ze zjawisk zachodzących w naszym życiu, i kiedy podobna ewentualność staje się faktem - jesteśmy w stanie przejść ponad nim. Ten drogi brat nie mógł swą własną siłą przezwyciężyć w zupełności rozdwojenia, jak wy to nazywacie. W rzeczywistości, jak sami widzieliście - on odszedł. Dusza opuściła ciało; lecz tak prześwietlonemu człowiekowi można doskonałe pomóc w krytycznym momencie, dzięki czemu dusza powraca, a ciało zakańcza swe doskonalenie, materia mózgowa zaś może być wykorzystywana nadal. Brat ten bardzo pragnął odejść; pozostawił swe ciało, podczas gdy postąpiwszy jeszcze kilka kroków dalej, opanowałby rozdwojenie i doskonałość byłaby zupełna. Okazana mu pomoc była naszym wielkim przywilejem.

Powoli opuściliśmy ręce i staliśmy tak oniemiali całą minutę. Jeden z członków naszej grupy przerwał to milczenie, słowami:

- Ach, Panie, Boże mój.

Co zaś się tyczy mnie, to odniosłem wrażenie, że na zawsze straciłem chęć do mówienia. Chciałem nad tym porozmyślać. Usiedliśmy wszyscy w milczeniu, lecz po pewnym czasie niektórzy odzyskali mowę i zaczęli półszeptem wzajemnie rozmawiać.

Trwało tak jakieś piętnaście czy może dwadzieścia minut i prawie każdy już wziął udział w ogólnej rozmowie, gdy któryś z członków naszej grupy podszedł do okna.

Po chwili się odwrócił, oznajmiając, że jacyś ludzie, jak widać, zbliżają się do wsi. Wyszliśmy, chcąc ich zobaczyć, ponieważ był to rzadki wypadek, by obcy odwiedzali w tym czasie wieś, a do tego pieszo, tym bardziej że akurat nastawała druga połowa zimy.

Po podejściu do grupy dowiedzieliśmy się, że pochodzili z małej wsi, leżącej w tej samej dolinie w odległości około 30 mil. Przywiedli ze sobą człowieka - który w czasie szalejącej przed trzema dniami burzy śnieżnej zabłądził - nieledwie śmiertelnie przemarzniętego. Całą tę drogę przyjaciele, brnąc w śniegu, nieśli go na noszach.

Jezus podszedł do niego i, położywszy mu rękę na głowie, trwał tak przez chwilę w milczeniu. Prawie natychmiast człowiek ów zrzucił z siebie okrycie i zerwał się na nogi. Widząc to, przyjaciele jego początkowo ze zdumienia wytrzeszczali na niego oczy, a potem rzucili się do panicznej ucieczki. Usiłowania nasze, by ich namówić do powrotu, były daremne.

Uzdrowiony człowiek zdawał się być oszołomiony i jakby niezdecydowany. Dwóch z naszych przyjaciół skłoniło go, by udał się ż nimi do domu, my zaś pozostali, w towarzystwie Jezusa powróciliśmy do naszych kwater.

***

Gdyśmy już wszyscy wygodnie usiedli, Jezus zaczął mówić: „Kiedy zaczynamy się jednoczyć z całą mocą naszej świadomości, uznajemy wówczas siebie za jej działającą część, i ostatecznie poczynamy rozumieć, że to właśnie jest owa wielka zasada - Bóg. Wkrótce też spo­strzegamy fakt, że cała świadomość i zdolność rozumienia kosmosu działa wespół z nami. Równie szybko zrozumiemy, że świadomość i zdolność myślenia wszystkich wielkich geniuszów, podobnie jak i mała ograniczona mentalność pojedynczej komórki ciała, pracuje z nami w zupełnej zgodzie i harmonii, że jest to właśnie ów jedyny, wielki, uświadamiający rozum, z którym jesteśmy niewątpliwie i bez­warunkowo złączeni. W istocie tedy my jesteśmy właśnie tym rozumem - samoświadomością kosmosu. W chwili, kiedy to odczujemy - nic już nie jest w stanie oddzielić nas od boskiego jestestwa. I otóż z tej kosmicznej świadomości możemy już wówczas czerpać wszelką wiedzę, możemy poznać wszystko bez zgłębiania, bez procesu roztrząsania i przechodzenia od jednej lekcji do drugiej ani od jednego punktu do drugiego. Doświadczenia niezbędne są tylko do tego, by nas wprowadzały w położenie, w którym moglibyśmy to łatwiej zrozumieć i dojść do takiej myśli. Wówczas bowiem stajemy się zdolni do zgłębienia i włączamy do tego całą swoją myśl.

Istnieje potężny, nieprzezwyciężony strumień wiecznie pobudzającej myśli, i nic nie jest w stanie odwrócić nas od urzeczywistnienia naszych osiągnięć. Jesteśmy złączeni ze wszystkimi i ze wszystkim niepowstrzymanie postępującym naprzód. Niemożliwością też jest powstrzymanie nas przy jakichkolwiek warunkach od naszych zadań.

Kropla wody słaba jest tylko wówczas, kiedy została oddzielona od oceanu; lecz gdy włączycie ją z powrotem do jego wód, staje się tak samo potężna jak i cały ocean, bez względu na to, czy godzimy się z tym faktem lub wierzymy w to. Takie jest rozumne prawo, a my uosabiamy to samo.

Zespolenie całej prawdy, to właśnie owa wielka zasada - Bóg. Wszystko z wieczności w wieczność; i czy będzie to, jak my ujmujemy, wielka czy mała prawda, każde prawdziwe (pomyślane czy wypowiedziane słowo) zawsze jest częścią wielkiej prawdy - jednej, wielkiej wszystkości, jednej uniwersalnej prawdy, i my jesteśmy właśnie nią. Kiedy zrozumiemy i urzeczywistnimy tę jedność, wówczas będziemy absolutnie trzymać się prawdy, będziemy mieć całą prawdę poza sobą i nasza nieprzezwyciężoność się pogłębi i spotęguje. To owa siła oceanu popychająca falę, czyli dająca siłę fali, tak samo jak człowiek jest częścią boskiej siły.

Zespolenie całej miłości to również wielka zasada - Bóg. To suma wszystkich dobrych skłonności, każdej wybuchającej emocji, każdej miłującej myśli, spojrzenia, słowa lub uczynku. Każda przyciągnięta miłość - wielka czy mała, wzniosła czy przyziemna - zmusza jedyną bezgraniczną miłość do przejawienia się, i nie ma dla nas nic nazbyt wielkiego. Jeżeli kochamy nieegoistycznie, to z nami cały ocean kosmicznej miłości. To, co otrzymywane bywa jako najmniejsze, okazuje się wielkie, ponieważ dąży do absolutnej doskonałości. W ten sposób cały świat, czyli kosmos miłości z nami. Nie ma na Ziemi ani na niebie większej siły niż czysta miłość. Ziemia staje się wówczas niebem, albowiem niebo jest prawdziwym domem ludzkości.

Zespolenie każdego istniejącego stanu i każdej formy wielkiej żywej istoty jest jedną, wieczną, Kosmiczną Zasadą - Bogiem, bez względu na to, czy będą to oddzielne istoty, światy, planety, gwiazdy, atomy, elektrony czy nawet najmniejsze ich cząsteczki. Wszystkie razem tworzą jedną, nieskończoną całość, której ciałem jest wszechświat, duchem - kosmiczny umysł, duszą - kosmiczna miłość, rozumem - kosmiczna świadomość.

Splecione razem w monolit - ciała ich, rozumy i dusze utrzymują się w jedności, związane siłą miłości; jednak każde działa we wiecznej indywidualnej odrębności, krążąc swobodnie w swej orbicie i oktawie harmonii, pociągane i przytrzymywane wspólną siłą miłości tego świata zgodności. Twierdzimy, że tej wielkiej istności nic nie może się przeciwstawić. Składa się na nią każda jednostka ludzkości, podobnie jak i każda jednostka wszechświata. Jeżeli jakaś część czy jednostka wyłącza się z całości, to dla wielkiej istności nie czyni to żadnej różnicy, natomiast taki fakt bardzo będzie odczuwalny dla odłączonej jednostki. Ocean nie odczuwa oddzielenia się od niego kropli wody, lecz kropla bardzo odczuwa powrót do oceanu lub rozłączenie się z oceanem.

Nie dość powiedzieć, że jesteśmy bliscy wielkiej kosmicznej zasadzie - Bogu. Powinniśmy jeszcze stanowczo wiedzieć, że jesteśmy jedno z Nim i w Nim. Że pochodzenie nasze ma źródło w Nim i złączeni jesteśmy całkowicie z Nim, jako Zasadą; że nie możemy być rozłączeni lub trwać oddzielnie od Boga, jako naszej praprzyczyny. W ten sposób działamy z przyczyną siły, która jest niepodzielną siłą. Jest to prawo, że w przyczynie żyjemy, poruszamy się i mamy naszą osobowość. A zatem, kiedy chcemy wejść w kontakt z Bogiem, nie powinniśmy myśleć o czymś poza nami istniejącym i trudnym do osiągnięcia. Wszystko, co powinniśmy wiedzieć, to że Bóg jest wewnątrz nas, tak samo jak i wokoło nas, i że całkowicie jesteśmy włączeni w istność Boga; że świadomie przebywamy wewnątrz obecności bożej, znajdujemy się w Bogu i rozporządzamy całą Jego mocą. A więc nie powinniśmy się wahać ani dociekać, lecz zmierzać prostą drogą do Boga wewnątrz nas. Tu właśnie trwale i niepodzielnie panuje Chrystus, i my z Bogiem istniejemy wiecznie.

Tak podnosimy nasze śmiertelne »ja« do realizacji życia wewnątrz, i życie to chroni nas od śmierci; powracamy do nieśmiertelnego, nieprzemijającego życia.

Jesteśmy przekonani o wiecznym życiu, i prawem naszym jest przeżywać to życie w pełni i w sposób doskonały.

Chrystus objawia się wewnątrz i mówi: »Przychodzę, byś mógł wieść pełne życie i we większym dostatku«.

Powinno to być prawdziwym zmartwychwstaniem w naszej świadomości - wzniesienie się od śmiertelnych zmysłów do bardziej wysokiej wibracji życia, prawdy i miłości. Jak się cała przyroda budzi i rozwija wokół nas, tak podnosimy i my siebie samych, aż ujrzymy brzask tego zbliżającego się wielkiego dnia. W ten sposób się uwalniamy od śmiertelnych głazów oraz wszelkich uczuć ograniczających, którymi skrępowane są nasze ciała. Niejako odwalamy z naszej świadomości kamień materialności, ów ciężar myśli oddzielający życie wewnętrzne od zewnętrznego, który żywy obraz więził w śmierci, negując jego życie, tak żeśmy nie uznawali jego praw do istnienia. Podnieśmy się i uwolnijmy od śmierci - oto, co znaczy zmartwychwstanie.. Jest ono przebudzeniem do pełnej realizacji życia tutaj i teraz właśnie; do życia wszechobecnego, wszechmogącego i wszechwiedzącego - w bezgranicznej wolności, w przepięknym wyrażeniu wiecznie rozwijającego się działania.

Kiedy myśl ta zapala nasze serca i cała istota płonie tym wewnętrznym życiem, wówczas już łatwo możemy wyciągnąć rękę i powiedzieć: »Łazarzu wstań! Wyjdź ze swej trumny, albowiem ty nie podlegasz żniwu śmierci! Powróć do życia! Zbudź się ze swej iluzji - zbudź się teraz i tutaj!«. Tak się budzimy i my do świadomości Nauczyciela, i będziemy ronić łzy, widząc przyziemność tych, którzy są obecni przy przebudzeniu. Tysiąc lat takiego przebudzenia było objawione ludzkości, a mimo to wielu śpi nadal; lecz ich sen bynajmniej nie usprawiedliwia nas, byśmy mieli postępować tak samo - albowiem dlatego, że my działamy, ludzkość się budzi stopniowo do swego z prawa przysługującego jej dziedzictwa.

A kiedy już zostaliśmy przebudzeni do naszego dziedzictwa, budzimy się także do piękna i wiecznej czystości, zgodnie ze starożytną tradycją, że ciała nasze są wiecznie piękne, czyste i doskonałe.

Pozostają one istotnie zawsze piękne i czyste, duchowe i boskie - prawdziwe świątynie Boga. Przebudzenie to przekonuje nas także, że ciała nasze nigdy nie traciły tego szlachetnego stanu. Widzimy, iż przeciwne o tym mniemanie było jedynie w pojęciu ludzkości. Lecz gdy tylko ta myśl odpada, ciało powraca do swego prawdziwego dziedzictwa - boskości.

Wonność ciepłego letniego wieczoru napełnia wówczas całą przyrodę, a nasze ciała pochłaniają te emanacje; wkrótce czyste promienie białego światła pojawiają się wewnątrz naszych ciał, płonących tym blaskiem, i to delikatne, lecz jaśniejące żywe światło napełnia wokoło czystą atmosferę niby złocistobiała mgła, Światło to stale się zwiększa, aż okryje i zapełni wszystko wokół nas.

Tonąc w tym blasku, pojawia się czysta, kryształowobiała jasność, oślepiająca i migocąca blaskiem przerastającym najczystsze diamenty, wypływa z naszych ciał, które płoną wówczas czystym, jaśniejącym i przepięknym światłem. Stoimy teraz na Świętej Górze Przemienienia, z ciałami prześwietlonymi i płonącymi pięknym promienistym blaskiem, pogrążonym całkowicie w życiu boskim. Syn człowieczy stał się Chrystusem i królestwo boże pośród ludzkości stało się jeszcze raz bardziej realne, ponieważ inni objęli i przejawili je w pełnym władaniu. I to światło bożego królestwa staje się bardziej silne, dzięki temu objęciu i przejawieniu go.

Takim jest prawdziwe ciało, które ludzkość zawsze posiadała i które w obecnej chwili posiadają wszyscy. Ciało to istniało zawsze i będzie istniało wiecznie. Jest ono zawsze tak młodzieńcze, że jakikolwiek zalążek starości czy rozkładu nie ma do niego dostępu. Przejawia taką żywotność, że nie może umrzeć. Ciało takie może być krzyżowane tysiące razy i z owego krzyżowania staje się jeszcze bardziej zwycięskie. Jest ono boskim panem każdej sytuacji. Ciało takie zmartwychwstaje wiecznie.

I otóż jest to dla was zapowiedź nowego wieku, podobnie jak była obwieszczona dwa tysiące lat temu, albowiem dziś jest tak samo, jak było wówczas. To niejako zmartwychwstanie starożytnej zapowiedzi, która była przekazywana także tysiące wieków wstecz i w języku tak prostym, że mogły ją czytać dzieci. Głosi ona, że człowiek, według swego swobodnego wyboru, winien porzucić królestwo ludzkie i dojść do królestwa bożego.

Obowiązkiem syna człowieczego jest realizować swoją boskość, odsłonić ją w swym ciele i stać się Chrystusem Boga w królestwie bożym. Alboż nie wiecie, że jesteście bogami?

Wiecie, że królestwo boże znajduje się wewnątrz was i jest najbardziej naturalną rzeczą w świecie. Wyście tylko przejrzeli fakt, że jeżeli człowiek przebywa w Chrystusie, to On jawi sobą nową postać, Radością Ojca jest danie wam królestwa, by każdy wchodził w jego posiadanie. Pytanie może ograniczyć się tylko do tego: »Kiedy?«. Odpowiedź zawsze będzie jednakowa: »Wtedy, gdy zewnętrzne stanie się wewnętrznym«. Silny dąb, tkwiący wewnątrz żołędzi, wyłonił się z niej całkowicie wcześniej niż drzewo mogło się rozwinąć. Oczy nie widziały i ucho nie słyszało ani przychodziło do serca człowieczego, by wyobrazić rzeczy, jakie Bóg zgotował miłującym Go.

Bóg wie, że we wielkim domu wszechświata, dla każdej ludzkiej istoty jest przygotowane wspaniałe mieszkanie, i poszczególny człowiek ma tam indywidualne miejsce. Dom ten może stać tylko dlatego, że każdy trwa na przeznaczonym mu stanowisku. I czyż świadomość tego nie czyni lżejszym ciężaru każdego z was i nie upiększa twarzy uśmiechem? Nawet nie widać tych obciążonych, którzy myślą, że trudzą się jak nieme juczne zwierzęta. A więc, powiadam wam, jesteście wybranym i szczególnie uprzywilejowanym dziełem Boga; przeznaczona wam została osobliwa misja: nieść światło, spełniać pracę, w jakiej nikt inny nie może was wyręczyć; i jeżeli szeroko otworzycie wasze serca, umysły i dusze duchowi - nauczycie się od niego w waszym sercu. Tam znajdziecie, co wasz prawdziwy Ojciec mówi wam. Bez względu na to, w jakim stopniu uważacie siebie za krnąbrnych, lekkomyślnych czy nieopanowanych, gdy tylko wewnętrznie zwrócicie się do Boga - stwierdzicie, że On gorąco i czule was kocha.

Namaszczenie boże jest w was i nie potrzebujecie żadnego innego ani pouczania. Czyż nie jest to porzucenie starej myśli? Nie potrzebujecie, by ktokolwiek was uczył! Niezbędne jest tylko namaszczenie od Boga, który był i zawsze jest w was. Innych możecie przyjmować jak braci pomagających wam, zawsze jednak będziecie uświadamiani i kierowani z wewnątrz; dla was prawda tam przebywa i znajdziecie ją.

Prawda ta niezmiennie uczy, że ludzkość to niepodzielna jedność; nie związek, a wielka nierozerwalna całość - jedyne, zespolone z Bogiem wielkie jedno. Ludzkość, to więcej niż braterstwo. To jeden człowiek, podobnie jak krzew winorośli i jego gałązki stanowią jedną winorośl. Żadna cząstka czy jednostka nie może być oddzielona od całości. Pamiętacie modlitwę Chrystusa: ».. .by wszyscy oni mogli być jedno«.

»Ten kto uczynił to najmniejszemu z moich braci - mnie to uczynił!«. Teraz już znacie Chrystusa, którym się zwie cały ród ludzki w niebie i na Ziemi.

A więc prawdą jest, że wszystko stanowi jedność. Jeden duch, jedno ciało - wielkie boskie ciało wszechludzkości; wielka miłość, światło, życie Boga - jednoczą to ciało w jedyną, doskonałą całość".

***

W pewnym momencie rozmowy jeden z członków naszej grupy zapytał: - Gdzie się mieści piekło, i co to jest diabeł? Na co Jezus się odwrócił i powiedział: „Zarówno piekło, jak i diabeł nie mają miejsca swego stałego pobytu, jeśli nie liczyć śmiertelnej ludzkiej myśli. I jedno i drugie znajduje się mianowicie tam, gdzie umieszcza je człowiek. Przy waszym teraźniejszym stopniu świadomości, czy możecie określić umiejscowienie piekła z diabłem w jakimkolwiek geograficznym punkcie na Ziemi? Jeżeli wszystko otaczają niebiosa, gdzież tedy mogłoby być pomieszczone w eterze piekło, czy mógłby przebywać diabeł? A wreszcie, jeżeli Bóg rządzi wszystkim i sam jest absolutem - gdzież w Jego doskonałym planie mogłoby znaleźć miejsce piekło z diabłem?

Jeżeli zechcemy bliżej zbadać to zagadnienie, to się dowiemy, że istnieje teoria, według której światło, ciepło i wiele innych naturalnych sił, są po prostu w samej Ziemi. Słońce nie ma w sobie ani ciepła, ani światła. Posiada ono tylko zdolność wyciągania ciepła i światła z Ziemi. A gdy już owe cieplne i świetlne promienie zostaną wydobyte na zewnątrz, wówczas ciepło z powrotem odbija się na Ziemi za pośredni­ctwem eterycznej atmosfery. Podobnie też i promienie świetlne wyciągane są z Ziemi i odbijają się na niej przez eter.

Ponieważ powietrze rozpościera się tylko do stosunkowo niewielkiej odległości od Ziemi, to w miarę oddalania się od jej powierzchni i podnoszenia w kierunku zewnętrznej granicy atmosfery, działanie promieni świetlnych ulega ograniczeniu. W górnej atmosferze powietrze staje się mniej zgęszczone, co powoduje i słabsze odbicie (refrakcje), a zatem, jeżeli podnosicie się na wielkie wysokości, to wówczas ciepło zanika, a chłód się wzmaga. Każdy cieplny promień, gdy tylko został wydobyty - pobity, pada z powrotem na Ziemię, gdzie znów jest odnawiany. Kiedy przy wznoszeniu zostaje osiągnięta granica powietrza, to zarazem stanowi ona barierę ciepła.

To samo dotyczy promieni świetlnych, które są wydobywane z Ziemi i odbijają się na jej powierzchni za pomocą eteru. Biorąc jednak pod uwagę, że eter rozpościera się znacznie dalej od Ziemi niż powietrze, to i promienie świetlne przenikają również o wiele dalej, zanim dobiją do Ziemi. Kiedyście dosięgneli granicy eteru, osiągnęliście jednocześnie granicę światła. A kiedy już dosięgneliście granicy ciepła i światła - dotarliście do absolutnego chłodu. Chłód ten jest znacznie twardszy niż stal i wywierając ciśnienie na eter i atmosferę z prawie nieprzezwyciężoną siłą, utrzymuje je razem. Jeśli więc piekło - jak wiemy - bywa uważane za miejsce gorące, i jego szatańska mość nie znosi chłodu, to nie byłoby możliwe znalezienie dla niego gdziekolwiek indziej odpowiedniego miejsca.

A teraz, gdyśmy się już z nimi rozprawili w górze, rozpatrzmy drugą naukową teorię, i zejdźmy w dół. Otóż zgodnie z tą teorią, na niewielkiej głębokości pod powierzchnią Ziemia stanowi roztopioną, ognistą masę, do tego stopnia gorącą, że się topi w niej każda substancja. Ognista ta masa w centrum Ziemi obraca się znacznie wolniej niż zewnętrzna skorupa ziemska, pas zaś stykania się obu tych mas - tj. zewnętrznej i wewnętrznej - jest miejscem, w którym tworzą się siły przyrody i gdzie znów ręka Boga kieruje wszystkim. A więc i tam nie ma żadnego miejsca dla jego szatańskiej wysokości ani dla jego domu. Gdyby bowiem próbował żyć w samym gorącym czy też chłodnym miejscu, to z pewnością uznałby je za bardzo niewygodne, gdyż zarówno chłód, jak i ogień jednakowo zżerałyby go. Zawsze szukaliśmy miejsca i nigdzie nie mogliśmy znaleźć dla niego odpowiedniego domu, dlatego musimy przyjąć, że przebywa po prostu tam, gdzie i człowiek, i posiada taką władzę, jaką go obdarza sam człowiek.

To, co wypędzałem niegdyś, było tylko osobistym wrogiem. Czyż możecie choćby na chwilę przypuścić, że wypędziłem biesa z jakiegoś człowieka i następnie pozwoliłbym mu wejść w stado świń, które z kolei same się rzuciły do morza? Nigdy nie widziałem diabła w żadnym człowieku, prócz wypadku, kiedy on sam sprowadził go do siebie. Jedyne znaczenie, jakie kiedykolwiek nadawałem diabłu, było to, które człowiek sam mu nadał".

Następnie rozmowa zeszła na temat Boga, i jeden z członków naszej grupy wtrącił:

- Chciałbym wiedzieć, kim jest - albo, co to jest Bóg?

A Jezus odpowiedział:

„Sądzę, że dobrze rozumiem cel pytania; wyraża ono pragnienie poszerzenia świadomości w waszym umyśle. Otóż o tym istnieje wiele przeczących sobie, wzajemnie się zwalczających myśli i pojęć, stawiających w trudne położenie i dezorientujących w obecnym czasie świat.

Pomijając genezę samego słowa, Bóg jest przyczyną wszystkiego, cokolwiek istnieje we wszechświecie. Przyczyną stojącą poza istotą jest Duch wszechmogący, wszechobecny i wszechwiedzący. Bóg jest jedynym rozumem, będącym zarazem rządzącą przyczyną każdego dobra, jakie dostrzegamy wokół siebie. Bóg jest źródłem wszelkiego istniejącego życia i całej prawdziwej miłości, która utrzymuje lub łączy wszelkie formy. Bóg jest bezosobową praprzyczyną. Bóg nigdy nie przejawia Siebie w postaci osobowej, z wyjątkiem wypadku, kiedy dla każdego człowieka staje się osobowym miłującym Ojcem-Matką. Jedynie dla pojedynczej osoby może On się stać osobowym, kochającym i obdarowującym Ojcem-Matką. Bóg nie jest żadną wielką osobistością, przebywającą gdzieś w obłokach, w miejscu zwanym niebem, gdzie miałby Swój tron i sądziłby ludzi po ich śmierci, albowiem jest On samym nigdy nieumierającym życiem. Pojmowanie Boga na tronie - to błąd rozpo­wszechniony przez niewiedzę, przez ograniczone ludzkie myślenie, podobnie jak rozpowszechnionych było wiele innych błędów, które widzicie w świecie na każdym kroku. Bóg nie jest sędzią ani królem mogącym narzucać wam Swą obecność lub stawiać przed sądem. Jest On kochającym, wszechdarzącym Ojcem-Matką, który, kiedy się zbliżacie wyciąga Swe ręce i obejmuje was bez różnicy, czym lub kim jesteście bądź byliście. A jeżeli jesteście marnotrawnym synem, który odwrócił oblicze swoje od ojcowskiego domu, żyjecie w poniżeniu i wraz z bydłem się karmicie życiowymi okruchami - wy znowu możecie zwrócić swą twarz ku domowi Ojca, i bądźcie pewni, że doznacie serdecznego przyjęcia. Uczta dla was jest zawsze przygotowana, stół nieustannie nakryty, a gdy powrócicie, nie usłyszycie wyrzutu ni potępienia od brata, który powrócił przed wami.

Miłość Boga jest podobna do wiecznie bijącego źródła zlewającego z góry swe wody. Przy wypływie są one czyste, lecz w miarę spływu obarczają się błotem i różnymi odpadkami, a kiedy woda wpada do oceanu, jest już tak brudna, że wcale nie przypomina tej, jaką była na początku. Lecz gdy tylko się połączy z oceanem, zaczyna osadzać na dnie, nagromadzone po drodze brudy i błoto, a na powierzchnię podnosi się już jako część radosnego, wolnego oceanu, z którego znowu może być wzięta dla odświeżenia źródła.

Możecie widzieć Boga i z Nim rozmawiać w każdym czasie, tak jak z ojcem, matką, bratem czy przyjacielem. W istocie znajduje się On wiele bliżej was niż każdy śmiertelny. Bóg jest znacznie droższy, bliższy i wierniejszy od każdego przyjaciela. On nigdy nie bywa zdenerwowany, podniecony, rozgniewany lub przygnębiony. Bóg nigdy nie burzy, nie niszczy, nie szkodzi, nie przeszkadza komukolwiek ze Swych przyjaciół, stworzeń czy tworów. Gdyby Bóg czynił podobne rzeczy, to nie byłby Bogiem. Bóg, który sądzi, karze, burzy lub utrudnia cokolwiek dobrego, czynionego przez Swoje dzieci, stworzenia lub twory - jest Bogiem stworzonym przez ludzkie prostackie myślenie, i nie potrzebujecie się obawiać takiego boga, jeśli sami tego nie zechcecie, albowiem prawdziwy Bóg wyciąga rękę Swoją i powiada: »Wszystko, co posiadam - jest wasze!«.

Kiedy jeden z waszych poetów powiedział, że: »Bóg jest bliżej niż oddech, i bliżej niż ręce i nogi...« - był właśnie natchniony przez Boga. Wszyscy mogą być natchnieni przez Niego w każdym czasie, kiedy inspiracja jest skierowana ku dobremu czy prawdzie - wystarczy tylko zapragnąć.

Kiedy powiedziałem: »Jam jest Chrystusem jednorodnym z Bogiem« - obwieściłem to nie dla samego siebie, albowiem gdybym postąpił inaczej, nie mógłbym się stać Chrystusem. Pojąłem, że aby wyjawić Chrystusa, ja, tak samo jak i wszyscy pozostali winienem zapowiedzieć Go, tudzież wieść stosowne życie, a wówczas Chrystus z pewnością się przejawi. Wy również możecie zapowiadać Chrystusa, ile razy wam się podoba, lecz jeżeli nie żyjecie tak, jak powinniście postępować, Chrystus nigdy się nie przejawi. Pomyślcie tylko, drodzy przyjaciele, co by było, gdyby wszyscy obwieścili Chrystusa, a następnie zaczęli wieść stosowne życie przez rok lub pięć lat - cóż za wspaniałe przebudzenie byłoby wówczas! Możliwości wynikających z tego nie można sobie nawet wyobrazić. Widzenie to było moim smutnym marzeniem.

Drodzy moi, postarajcie się postawić siebie na moim miejscu, a dostrzeżecie to, co zobaczyłem ja! Dlaczego otaczacie mnie błotem i mrokiem zabobonu? Dlaczego nie podniesiecie oczu, umysłów i myśli swych ponad to i nie spostrzeżecie czystego pragnienia? Stwierdzilibyście, że nie ma cudów, nie ma tajemnic, nie ma cierpień, niedoskonałości, dysharmonii, i nie ma śmierci prócz tej, jaką stworzył człowiek. Kiedy powiedziałem: »Zwyciężyłem śmierć!« - wiedziałem, co mówię, lecz potrzebne było ukrzyżowanie, by dowieść tego moim bliskim.

Nas, zjednoczonych do niesienia pomocy całemu światu, jest wielu - i w tym tkwi nasze życiowe zadanie. Były czasy, kiedy potrzebowaliśmy wszystkich naszych zespolonych wysiłków, by odeprzeć fale złych myśli, zwątpienia, niewiary i zabobonu, które niemal pochłonęły ludzkość. Możecie też nazywać je złymi siłami, jeśli zechcecie; my zaś wiemy, że są one złe o tyle, o ile sam człowiek czyni je takimi. Lecz teraz już widzimy coraz bardziej rozjaśniające się światło, ponieważ bliscy nam zrzucają swe okowy Wprawdzie zrzucenie tych więzów może jednak czasowo pogrążyć ludzkość w materializmie, lecz nawet ten stan jest o jeden krok bliższy celu, ponieważ materializm nie opanowuje człowieka tak silnie, jak zabobon, mit i wszelkie tajemnice. Kiedy wstąpiłem pamiętnego dnia na wodę, czy sądzicie, że opuściłem oczy w dół, w głębie jeziora - w materialną substancję? Nie, z wiarą i niezłomnością skierowałem swój wzrok na boską moc, która przerasta wszelką siłę głębin złego. W chwili, gdy to uczyniłem, woda stała się twarda jak skała i mogłem po niej stąpać zupełnie bezpiecznie".

Jezus przerwał na chwilę, a członek naszej grupy zapytał:

- Czy nasze rozmowy nie naruszają ustalonego toku waszej normalnej pracy?

W odpowiedzi Jezus rzekł:

- Wy nie możecie przeszkodzić w niczym żadnemu z naszych tu przyjaciół, a wierzę, że ja również zaliczany jestem do nich.

Na to ktoś z naszych powiedział:

- Ty jesteś naszym bratem!

Twarz Jezusa rozpromienił uśmiech.

- Dziękuje. Ja zawsze nazywałem was braćmi - rzekł.

Wtedy jeden z naszych towarzyszy zapytał Jezusa:

- Czy wszyscy mogą wyjawić Chrystusa?

Jezus odpowiedział:

»Tak. Istnieje tylko jeden sposób wypełnienia tego: człowiek wyszedł od Boga i powinien do Boga powrócić. To, co zeszło z nieba, musi się znowu podnieść do nieba. Historia Chrystusa nie zaczęła się z moim narodzeniem; tak samo też nie skończyła się z chwilą mego ukrzyżowania. Chrystus był, kiedy Bóg stworzył pierwszego człowieka na obraz i podobieństwo Swoje. Chrystus i ten człowiek - to jedno; wszyscy ludzie i ten człowiek - to jedno. Ponieważ Bóg był jego Ojcem, jest zatem Ojcem wszystkich ludzi, wszyscy zaś są dziećmi bożymi. Ponieważ dziecko posiada właściwości rodzica, to Chrystus jest w każdym dziecięciu - długie lata żyło dziecię i urzeczywistniało swoje chrystusostwo, swoje jednanie z Bogiem przez Chrystusa w nim. Wtedy zaczęła się historia Chrystusa, i możecie ją przejrzeć wstecz, aż do początku pojawienia się na Ziemi człowieka.

Chrystus znaczy więcej niż człowiek Jezus, to nie podlega dyskusji. Gdybym tego nie zgłębił i nie osiągnął, nie mógłbym wyjawić Chrystusa. Dla mnie jest to bezcenna perła - stare wino w nowych miechach - prawda, jaką już wielu innych przejawiło i wypełniło swoje ideały, a które tym sposobem wypełniłem i umocniłem także ja.

Z górą pięćdziesiąt lat po ukrzyżowaniu nauczałem i żyłem z moimi uczniami oraz z wieloma z tych, których głęboko kochałem. W dniach tych zbieraliśmy się w cichym i spokojnym miejscu poza Judea. Byliśmy tam wolni od ciekawych oczu zabobonu. Tam też wielu zdobyło wielkie dary i wypełniło ogromną pracę.

Zdając sobie wówczas sprawę, że odsunąwszy się na czas pewien byłbym w stanie dosięgnąć wszystkich i tak samo pomagać im - odszedłem. Poza tym, miast polegać na sobie samych, oni się opierali całkowicie na mnie. Toteż, by uczynić ich bardziej pewnymi siebie i polegającymi na sobie, niezbędne było, abym ich opuścił. Gdyby żyli ze mną w ścisłej jedności, z pewnością potrafiliby znowu odnaleźć mnie, gdyby tego zapragnęli.

Krzyż był początkowo symbolem największej radości, jaką świat kiedykolwiek znał, a założony został w tym miejscu, gdzie człowiek po raz pierwszy zstąpił na Ziemię, i dlatego znak ten symbolizuje na Ziemi brzask niebieskiego dnia. Jeżeli zechcecie się cofnąć i prześledzić historię krzyża, to się przekonacie, że w pewnym okresie on zupełnie znika, a później się znów pojawia w postaci człowieka stojącego w przestrzeni, w postawie nabożności, z rękami podniesionymi, jakby do błogosła­wieństwa, a z wolnej nieprzymuszonej woli wysyłającego dary swoje ludzkości i zlewającego łaski na wszystkie strony.

Kiedy poznacie, że Chrystus, to życie ożywiające formę, to energia zmartwych­wstająca, którą przypuszcza uczony, choć nie wie, skąd ona spływa..., kiedy będziecie wieść życie w Chrystusie, poświęcając je całkiem szczerze i dobrowolnie..., kiedy poznacie, że człowiek sam się zmusza do życia nieustanną zmianą form oraz że Chrystus żył, by zwyciężyć namiętności cielesnych zmysłów, żyjąc jedynie dla dobra, którym nie mógł się rozkoszować - wówczas sami staniecie się Chrystusem.

Kiedy uznacie się częścią bardziej rozległego życia, pragnącymi jednakże się poświęcić ogólnemu dobru..., kiedy się nauczycie działać szczerze, bez osobistych pobudek..., kiedy zdołacie dobrowolnie się wyrzekać fizycznego życia i wszystkiego, co świat jest w stanie dać (nie jest to jednak samowyrzeczenie czy ubóstwo, albowiem jeśli dajecie to, co boskie, to sami uznacie, że powinniście dawać więcej, choć niekiedy się może okazać, że dom potrzebuje wszystkiego, co życie jest w stanie dać) - wy także poznacie, że ten, kto chce zbawić swą duszę, utraci ją; stwierdzicie wówczas, że czyste złoto znajduje się w najgłębszej części pieca, gdzie ogień oczyścił je całkowicie. Doświadczycie wielkiej radości, wiedząc, że życie dane innym jest życiem, któreście zwyciężyli. Poznacie, że otrzymywać - to znaczy dobrowolnie dawać, i że jeśli rzucicie za siebie śmiertelną formę, wtedy zapanuje dla was o wiele wyższe życie. Odczujecie przyjemną pewność, że w ten sposób osiągane życie zdobywane jest dla wszystkich.

Musicie wiedzieć, że wielka dusza Chrystusa może zejść ku rzece, i wstąpienie do wody wyraża tylko sympatię żywioną dla wielkiego światowego ubóstwa. Jesteście wówczas zdolni pomóc waszym współbraciom i nie chełpić się cnotą; jesteście w stanie rozdawać chleb życia głodnym duszom, które do was przyszły, i bądźcie pewni, że chleb ten nigdy się nie wyczerpie i nie zabraknie go wam przy rozdawaniu. Musicie postąpić naprzód i wiedzieć na pewno, że jesteście w stanie uzdrowić wszystkich chorych, którzy do was przychodzą, nieść ulgę udręczonym czy obciążonym - uzdrawiającym duszę słowem. Możecie przywracać wzrok ślepym, zarówno nieświadomie, jak i według swobodnej woli (bez różnicy, jak nisko mogłaby być zamroczona dusza - ona musi czuć, że dusza Chrystusa stoi obok niej, i rozumieć, że stąpacie ludzką nogą po tej samej ziemi, co i ona). Wówczas sobie uświadomicie, że powinniście być spokojni, kiedy Bóg, będący poza wami, opuszcza was, a tylko Bóg wewnątrz pozostaje. Musicie umieć powstrzymać krzyk miłości i bojaźni, kiedy zadźwięczą słowa: »Boże mój, Boże - czemuś mnie opuścił?«. Nawet w tej godzinie nie powinniście się czuć osamotnieni, albowiem musicie wiedzieć, że jesteście z Bogiem, że jesteście bliżej serca kochającego Ojca, niż byliście kiedykolwiek dotąd. Powinniście wiedzieć, że godzina największej przykrości i dojmującego bólu jest godziną, w której się zaczyna największy triumf. Z tego wszystkiego winniście zrozumieć, że żadne przykrości ani cierpienia nie mogą was dotknąć.

»Od godziny tej twój głos będzie rozbrzmiewał wielką swobodną pieśnią, ponieważ w pełni wiesz, że jesteś Chrystusem - to światło, które powinno świecić pośród ludzi i dla ludzi. Poznasz wtedy mrok, będący w każdej duszy, która nie mogąc znaleźć ręki, by ją uścisnąć, brnie po wyboistej drodze, nim znajdzie Chrystusa wewnątrz«.

Musicie być przekonani, że rzeczywiście jesteście boscy i będziecie nimi, powinniście wiedzieć, że wszyscy ludzie są również tacy sami, jak i wy. Przekonacie się, że istnieją ciemne miejsca, przez które należy przejść ze światłem, niosąc je jak najwyżej, i dusza wasza przedźwięczy dziękczynnie za to, że możecie być pożyteczni wszystkim ludziom. Wówczas z radosnym, wolnym okrzykiem podniesiecie się do tego, co najwyższe w was - do zjednoczenia z Bogiem.

Teraz wiecie, że nie ma zamiany waszego życia na inne życie lub czystości waszej na grzechy innych, ponieważ wszyscy są jednakowo radosnymi wolnymi duchami sami w sobie i od Boga.

Wiecie, że możecie je osiągnąć, podczas gdy oni nie mogą się zrozumieć wzajemnie i uwierzyć, że możecie oddać swoje życie za życie każdej innej duszy, by nie zginęła. Powinniście się odnosić do tej duszy z największą troskliwością i nie wlewać w nią strumienia życia, jeżeli życie jej się nie otwiera jeszcze, by móc strumień ów przyjąć - natomiast będziecie swobodnie zlewać na nią strumień miłości, życia i światła; i kiedy człowiek taki otworzy okna swej duszy, światło boskie wleje się przez nie i go oświeci. Będziecie wiedzieć, że z każdym rodzącym się Chrystusem ludzkość podnosi się o stopień wyżej. A zatem powinniście również wiedzieć stanowczo, że macie wszystko, co posiada Ojciec, i wszystko to powinno służyć wszystkim.

Musicie wiedzieć, że kiedy się podnosicie i prawda jest w was, to podnosicie wraz ze sobą cały świat, ponieważ jeśli wydeptujecie ścieżkę, staje się ona gładsza i dla wszystkich braci.

Winniście mieć wiarę w siebie, zdając sobie sprawę, że wiara - to Bóg wewnątrz. Wreszcie, powinniście jeszcze być świadomymi, że jesteście świątynią Boga, domem stworzonym nie rękami - domem nieśmiertelnym, jako na Ziemi, tak i na niebie.

Wówczas to będą oni śpiewać o was: »Radujcie się wszyscy, radujcie się, on przychodzi, on idzie, król! I oto On z wami na zawsze - wy w Bogu i On w was«".

Jezus powstał, mówiąc, że musi nas opuścić, ponieważ wypada mu być w domu innego brata, w tej samej wsi, jeszcze tego wieczoru.

Wszyscyśmy się podnieśli. Jezus pobłogosławił nas i z dwoma innymi spośród zebranych wyszedł z pokoju.

***

Kiedyśmy się znowu zebrali, jeden z członków naszej grupy zwrócił się do Emila i zapytał: - Czy każdy może pozyskać dar uzdrawiania? Na to Emil odpowiedział:

„Siła uzdrawiania może być osiągnięta, jeżeli potrafimy przejrzeć rzeczy od ich źródła. Panowanie nad wszelką dysharmonią możemy posiąść tylko o tyle, o ile zrozumiemy, że nie pochodzi ona od Boga.

Boskość, która stwarza wasz los, nie jest wszechwładną osobistością kształtującą was, podobnie jak garncarz formuje glinę, lecz potężną boską siłą, istniejącą wewnątrz i wokół was oraz wszędzie, i w każdym pierwiastku; jest ona zawsze do waszych usług, jeśli tylko tego zapragniecie. Lecz jeżeli nie realizujecie tego, nie możecie też mieć i wiary w siebie. Największe uzdrowienie z dysharmonii, to wiedzieć, że nie pochodzi od Boga i że Bóg nigdy jej nie stwarzał.

Mózg ma zdolność przejmowania i odbijania wibracji każdego przedmiotu przekazywanego nam przez oko. Odbijają się w nim wszystkie wibracje świetlne, cieniowe i barwne. Ma on także zdolność reprodukcji tych wibracji i przejawiania ich na zewnątrz, tym razem przez wewnętrzny wzrok; wówczas znowu widzimy obrazy, które przejęło oko. Wy reprodukujecie go w waszej kamerze fotograficznej, kiedy podsuwacie czułą płytkę. Otóż płyta owa podobnie przejmuje i odbija wibracje wysyłane przez przedmioty, które zamierzacie sfotografować. A gdy już wibracje zostały przejętej odbite na płycie, musicie teraz utrwalić na niej rezultat, jeżeli fotografowane przedmioty mają na niej stać się trwałe i widoczne. Wkrótce spostrzeżecie, że ruch i barwy przedmiotów, które fotografujecie, mogą być odbite i przejawione już po pierwszym utrwaleniu, przy czym przy odbijaniu, czyli projekcji, świetlne i barwne zjawiska zachowują tę samą szybkość wibracji, z jaką zostały przejęte i utrwalone.

To samo zjawisko zachodzi i z myślą, słowem lub działaniem. Każda też osobna grupa mózgowych komórek przejmuje i podobnie odbija odpowiednią dla niej grupę wibracji, a kiedy owe wibracje są powtarzane i odbijane, mogą być znowu odnawiane w takim stanie, w jakim były na początku, jeżeli oczywiście, komórki pracowały prawidłowo, czyli zgodnie ze swą przyrodzoną zdolnością.

Jest także inna określona grupa mózgowych komórek, która może odbijać, czyli rejestrować i utrwalać wibracje myśli, działań, ruchów i obrazów tworzonych i wysyłanych przez inne ciała, formy lub istoty. Wibracje te również mogą być reprodukowane i odbijane, i możecie tak nastawić owe komórki, że potraficie reprodukować słowa i ruchy tych ciał lub przedmiotów, a nawet myśli ludzi, którzy je wysyłają. Za pośrednictwem tych komórek możecie pomagać innym, podobnie jak i sobie oraz kontrolować ich myśli. Te mianowicie komórki biorą udział w kierowaniu takimi wypadkami i zdarzeniami, jak wojny, trzęsienia ziemi, powodzie, pożary i wszystkie nieszczęścia, których przejemcą jest człowiek. Ktoś albo widzi zaszłe zdarzenie, albo wyobraża sobie to, co się staje. Odpowiednia wibracja utrwala się wówczas w komórkach i bywa wysyłana z tym wyobrażeniem, żeby została odbita i wyrażona na odpowiednich komórkach innych mózgów, a następnie znowu reprodukowana, póki rzecz czy zdarzenie w taki sposób utrwalone trwa.

Wszystkie te zjawiska mogą nie zaistnieć, jeżeli tworząca je myśl się odbija natychmiast i wibracje nie są dopuszczane do utrwalenia na odnośnych komórkach mózgowych, a więc i nie mogą być znowu reprodukowane. Za pośrednictwem tej właśnie grupy komórek przepowiadane są wszystkie nieszczęścia.

Poza tym istnieje jeszcze inna grupa szczególnie uwrażliwionych mózgowych komórek, które odbijają i utrwalają wibracje myśli, i działań Boskiego Rozumu, gdzie powstają i bywają wysyłane wszystkie istotne wibracje. Ten Boski Rozum, czyli Bóg, przenika w każdą substancję i nieustannie wysyła swe boskie, rzeczywiste wibracje - i jeżeli utrzymujemy owe komórki we właściwym dla ich działania stanie zdolności, możemy otrzymywać i wysyłać takie same boskie wibracje, jakie otrzymujemy od Boskiego Rozumu. My sami nie posiadamy Boskiego Rozumu, lecz mamy komórki otrzymujące i odbijające Jego wibracje".

Nastąpiła chwilowa pauza i zapanowało głębokie milczenie, a za moment na ścianie pojawił się obraz. Początkowo nieruchomy, lecz po chwili, jakby się ożywił, i zarówno tło, jak i sceny zaczęły się zmieniać. Były to sceny odpowiadające mniej więcej tym, jakie zachodziły w niektórych, a być może i we wszystkich bardziej zaludnionych i ożywionych ośrodkach świata. Pojawiały się one na krótko i znikały. Dopóki obrazy owe zmieniały się niezbyt szybko, mieliśmy dość czasu, by poznać i określić wiele znanych nam już miejscowości, a szczególnie jedną, mianowicie odtworzenie wydarzeń, jakie nastąpiły, w grudniu 1894 r., gdyśmy wylądowali w Kalkucie. Było to oczywiście jeszcze na długo przedtem, zanim usłyszeliśmy o kinematografie, czyli o ruchomych obrazach. Jednak obrazy przesuwające się wówczas przed naszymi oczami odtwarzały już wtedy z całą dokładnością wszelkie ruchy ludzkich istot, i przedmiotów. Pojawiały się one z pewnymi przerwami, mniej więcej w odstępach jednominutowych i w ciągu około godziny.

W czasie wyświetlania tych obrazów Emil nie przestawał mówić: „Obrazy, które tu widzicie - objaśniał - przedstawiają warunki istniejące w chwili obecnej na świecie. Zwróćcie uwagą na atmosferę powszechnego spokoju i dobrobytu, panującą na wielkiej części ziemskiego globu. Wszędzie widać rozumną miarę dostatku; narody zdają się być spokojne i na ogół szczęśliwe. Jednak pod tym kryje się wrzący kocioł niezgody powodowany własnym, ludzkim, nieświadomym i egoistycznym myśleniem. Pomiędzy narodami szerzą się intrygi, występują nienawiść i niezgoda. Ludzie zaczynają marzyć o wielkich wojennych wyprawach, jakich nie znano na Ziemi nigdy przedtem. Jakkolwiek czynimy wszystko, co tylko w naszej mocy, żeby tworzyć przyjaźń i dobro, to jednak wspólne wysiłki nasze nie wystarczą, by móc powstrzymać tych, którzy powzięli sobie za cel panowanie dla swej osobistej potęgi. Jeżeli będą oni w stanie udoskonalić i doprowadzić do wykonania swoje diabelskie plany - co, jesteśmy pewni, uczynią, ponieważ zainteresowane narody śpią właśnie wtedy, kiedy powinny czuwać i myśleć - to w ciągu niewielu lat zobaczycie rozgrywające się takie oto sceny".

Po tych słowach, na ścianie ukazało się kolejno dziesięć czy dwanaście wojennych obrazów. Ponieważ były to sceny, których myśmy sobie nawet nie wyobrażali, by mogły w rzeczywistości nastąpić, więc też nie nadawaliśmy im większego znaczenia.

Po chwili Emil mówił dalej:

- Żywimy nadzieję, że wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu można by tego uniknąć. Czas jednak pokaże, a oto warunki, jakie - spodziewamy się - będą przeważały.

Pojawiły się wówczas z tyłu za poprzednimi obrazami sceny wyrażające nieopisany spokój i zachwycające piękno.

- Sceny te na pewno zobaczycie w rzeczywistości, lecz tymczasem pragnęlibyśmy, byście - o ile to możliwe - wyrzucili tę drugą serię obrazów z waszej pamięci, ponieważ pomoże wam to bardziej, niż sądzicie.

Po krótkiej przerwie, ktoś z naszej grupy zapytał, co znaczą słowa „Pan Bóg". Więc Emil wyjaśnił:

- Słowami „Pan Bóg" posługiwano się dla określenia istoty doskonałej, stworzonej przez Boską Zasadę bądź Przyczynę, czyli przez Boga - w tym celu, by oznaczyć Jego atrybuty tu, na Ziemi. Istność ta była stworzona na obraz i podobieństwo Boskiej Zasady, i stała się nieodłączna od wszystkiego, co posiadało Boską Zasadę. Istności tej została przydana siła i panowanie nad wszelkim życiem, jakie istniało na Ziemi.

Posiadała ona wszystkie możliwości Boskiej Zasady, czyli Przyczyny, i siłę przejawiania ich o tyle, o ile działała w harmonii z Boską Przyczyną i rozwijała te możliwości otrzymane z ideą, jaką Boska Przyczyna zaplanowała, czyli miała w umyśle. Istność tę nazwano później „Panem Bogiem". Wyrażenie to określało Boga w Jego twórczym działaniu, czyli prawo Boga. Jest to właśnie doskonała istność, którą Boska Przyczyna utrzymuje w umyśle, by ją wyrazić w postaci człowieka. Jedyny boski ten człowiek, jakiego ubóstwiła Boska Zasada, z duchowej strony swej natury posiada możność stania się tym Panem Bogiem - Jedynym Człowiekiem. Ten boski człowiek był w następstwie uznany za Chrystusa. Miał on władzę nad niebem i Ziemią, i wszystkim, co się na niej znajduje. Wówczas Pan Bóg, posługując się Swoją twórczą siłą, stworzył inne istoty podobne do Siebie. Były one następnie nazwane Synami Pana Boga, a ich stwórca - Ojcem, Boska Przyczyna zaś była nazwana Bogiem.

Emil przerwał na chwilę i wyciągnął rękę. Prawie natychmiast pojawił się na dłoni kawałek plastycznej masy, podobnej do gliny, którą położył na stole i zaczął kształtować. Czynił to tak zręcznie, że cała jego rzeźbiarska praca trwała zaledwie chwilę, po czym masa owa przyjęła kształt pięknej ludzkiej figurki, wysokości około sześciu cali. Skończywszy ją, Emil tchnął na nią i figurka ożyła. Potrzymał ją jeszcze przez chwilę w dłoniach, a potem postawił na stole, gdzie - zachowując się podobnie jak ludzka istota - zaczęła się poruszać i chodzić dookoła. Widząc to, nikt z nas nie zadawał na ten temat żadnych pytań, a po prostu staliśmy z otwartymi szeroko ustami i oczami, i wpatrywaliśmy się w nią. Emil przemówił, cytując werset z Biblii:

- „I stworzył Pan Bóg człowieka z prochu ziemi i tchnął w oblicze jego dech żywota, i stał się człowiek żywą duszą". Wówczas Synowie Pana Boga, stworzyli człowieka z prochu ziemi i, korzystając ze swych stwórczych zdolności, tchnęli dech życia w ludzką figurę, i ona stała się żywą duszą. Artysta może czynić to samo w swej pracowni lub przy udziale swoich rąk. Lecz jeżeli on pozostawia figurę ową lub obraz w takim stanie, jak ją stworzyły jego ręce, to ona jest tylko wyobrażeniem i on nie ponosi za nią odpowiedzialności. Ale jeśli posuwa się dalej i wykorzystując swoją twórczą siłę wlewa w nią życie, to jego odpowiedzialność nigdy się nie kończy. Obowiązany on jest tedy śledzić za każdym swoim tworem i one powinny być utrzymywane w stanie boskim.

- I otóż tutaj człowiek pod jednym względem utracił związek z Bogiem. Stworzył bowiem wyobrażenia podobne do tego, a potem nie wyprowadził z nich życia, jakim w zapale swoim natchnął je, i one brnęły po obliczu Ziemi bez zamierzenia i celu. A jeśliby on odjął im życie, którym je natchnął, one byłyby tylko martwymi figurami, a odpowiedzialność jego urywałaby się na tym.

W tym momencie figurka przestała się poruszać, zaś Emil kontynuował wypowiedz:

- Widzieliście glinę w rękach garncarza, lecz oczywiście, w tym wypadku manipuluje gliną człowiek, nie Bóg. Gdyby On stworzył to wyobrażenie z czystej boskiej materii, z której był stworzony Sam, wówczas tak samo byłoby ono czystym i prawdziwym Synem Bożym. Wszystko to stanie się dla was bardziej zrozumiałe, kiedy przełożycie pierwszą serię tabliczek. Ponieważ jest już dość późno, sądzę, że chcielibyście pójść na odpoczynek, i dlatego dzisiaj na tym zakończymy.

Po wyjściu ostatniego z gości przygotowaliśmy się i my wszyscy do odejścia, czując, że ostatnie kilka dni były dla nas znamienne nadmiarem wrażeń.

***

Nazajutrz przystąpiliśmy do systematycznej pracy nad przekładami tabliczek. Faktycznie jednak, by móc lepiej poznać sens znaków upamiętnionych w zapisach, uczyliśmy się najpierw alfabetu tego starożytnego pisma. Wkrótce też poznaliśmy go całkiem gruntownie, mając za nauczyciela naszą gospodynię.

Byliśmy zajęci tą pracą już około dwóch tygodni, kiedy, przyszedłszy pewnego dnia z rana do świątyni, zastaliśmy naszego przyjaciela Chander Sena, który bezsprzecznie zmarł i został wskrzeszony. Na jego ciele nie było widać najmniejszego śladu starości. Co do tożsamości jego osoby nie mogło być żadnej omyłki. Kiedyśmy weszli do sali, Chander Sen wstał, podszedł do nas i serdecznie przywitał. Łatwo sobie można wyobrazić nasze zdumienie, otoczyliśmy go też dookoła i zaczęliśmy zadawać mu pytania. Byliśmy przy tym podobni do gromadki młodych uczniów, uwolnionych z przymusowego zamknięcia, którzy zarazem zasypywali go pytaniami. Lecz fakt faktem - to był naprawdę on: ze swoim niewątpliwym wyglądem i głosem, ale tylko bez żadnych znamion starości. Nawet głos brzmiał znowu charakterystycznie, właściwie średniemu wiekowi. Słowem - wszystko w jego wyglądzie wskazywało na pełnię dobrze rozwiniętego i obdarzonego żywotnością młodego życia. Wyraz oczu i twarzy był poza Wszelkim porównaniem, dającym się opisać słowami.

Patrząc na niego, przez kilka pierwszych sekund nie byliśmy w stanie nic więcej uczynić, niż tylko sobie uzmysłowić uderzający kontrast Kiedyśmy widzieli go po raz pierwszy, był on starym, słabym i niedołężnym człowiekiem, chodził kulejąc z lekka i podpierał się długą laską, nosił śnieżnobiałe długie pukle włosów i miał wygląd znużonego życiem starca. Ktoś z naszej grupy wyraził wtedy zdziwienie, że pośród tych wielkich dusz znajduje się jeden tak zestarzały i, zdaje się, gotów już odejść na „tamten świat". Przemiana zaś, jakiej byliśmy niedawno świadkami, pozostawiła w nas, oczywiście, niezatarte wrażenie. Jego nagłe zniknięcie potem wykreśliło, jak gdyby z naszych myśli zarówno jego osobę, jak i to zdarzenie, i nie sądziliśmy, byśmy go znowu kiedykolwiek spotkali. Było to jednak coś więcej, niż tylko odmłodzenie; można by porównać je raczej z przemienieniem. Jego też jedynego kochamy i czcimy tak głęboko. Sądząc z kontrastu pomiędzy jego wyglądem przy pierwszym spotkaniu, a tym, jak wyglądał tego ranka, dusza ta naprawdę była powtórnie urodzona. Prawda, że znaliśmy go tylko krótki czas, lecz byliśmy z nim w codziennym kontakcie i dostatecznie długo, by mu się przyjrzeć i uświadomić sobie, jak dalece był on starym człowiekiem. Później przebywał już z nami bez przerwy, w charakterze naszego przewodnika i wykładowcy historii Gobi - przez prawie dwa lata. Gdyby po upływie wielu lat, kilku z członków naszej grupy się spotkało i zaczęło wspominać o naszych tam przeżyciach, to zdarzenie z tego dnia byłoby z pewnością pierwszym poruszonym tematem.

Wspominając to zdarzenie, nie podejmuję się jednak odtworzyć przebiegu naszej rozmowy w całości i zanotować jej słowo w słowo, ponieważ większą część kolejnych dwóch dni poświęciliśmy głównie na takie właśnie rozmowy i jestem pewien, że szczegółowe powtórzenie ich znudziłoby czytelnika; dlatego w tym wypadku ograniczę się tylko do główniejszych punktów.

Kiedy już trochę ochłonęliśmy z pierwszego wrażenia, usiedliśmy wszyscy i Chander Sen zaczął mówić:

Jak ciało przedstawia najniższy stopień zdolności myślowych, tak duch jest najwyższą formą myśli Boskiego Rozumu. Jeżeli ciało stanowi zewnętrzny wyraz myśli, to duch jest tym, z którego wszelka forma bierze swój początkowy impuls, czyli - wprost z Boskiego Rozumu. Jest on najbardziej rzeczywistym i nieśmiertelnym ja, skupiającym w sobie wszystkie możliwości Boskiego Rozumu.

Atmosfera myśli stanowi istotną i materialną rzecz, i zawiera w sobie wszystko, co tworzy ciało. Bardzo wielu ludzi uważa rzeczy, których nie mogą widzieć, jako nieistotne, i choć mówi się im ciągle, że nie mogą sami ukryć się nigdzie, to jednak nie przestają wierzyć, że mogą. A czyż ukryli się Adam i Ewa przed Bogiem lub prawem bożym? Dobrze jest wiedzieć prawdę, że wleczemy wszędzie za sobą otwartą księgę naszych żywotów, z których wszyscy ludzie czytają - bez różnicy, czy uświadamiamy to sobie, czy nie. Niektórzy z ludzi są dobrymi czytelnikami myśli, podczas gdy inni znów słabszymi, lecz wszyscy po trosze mogą czytać i nie możemy się nigdzie ukryć. Także atmosfera naszego myślenia nieustannie otacza swoimi powoli stygnącymi słowami nasze ciało i tu staje się ona widzialną przez wszystkich ludzi. Przy niedługich jednak ćwiczeniach praktycznych możemy odczuwać siłę myśli tej atmosfery, która nas otacza, i stopniowo osiągnąć doznania jej istnienia tak samo realnie, jak i poza nią się znajdujący zewnętrzny świat.

Poznałem, że podobnie jak człowiek może dotykać swoimi stopami ziemi, może też na skrzydłach natchnienia wznosić się do niebieskich wyżyn. Jak przed dawnymi laty - jest w stanie omijać ziemię i rozmawiać z Bogami, i im usilniej będzie to czynił, tym trudniejsze okaże się odkrycie, gdzie kończy się życie świata, a gdzie się zaczyna indywidualne istnienie. Kiedy człowiek przez duchowe rozumienie łączy się z Bogiem - granica pomiędzy Bogiem a człowiekiem znika. Osiągnąwszy ten stopień, człowiek poznaje wówczas, co miał na myśli Jezus, kiedy powiedział: »Ja i Ojciec mój - Jedno jesteśmy!«.

W ciągu całych wieków wszyscy wielcy filozofowie uznawali idee troistości człowieka, lecz nigdy nie przychodziło im do głowy, że składa się on z trzech osób. Uznali go po prostu za istotę z natury swej troistą.

Tendencja do uosabiania wszystkich rzeczy obniżyła pojęcie o Świętej Trójcy do możliwej koncepcji trzech w jednym, podczas gdy może być lepiej pojęta jako wszechmocność i wszechmądrość Kosmicznego Rozumu, czyli Boga.

Tak długo, póki ludzie uważają Świętą Trójcę za trzy osoby w jednej i jako coś, co ma być uznawane, choćby nawet nie mogło być objaśnione - będą trwać w mroku zabobonu i - co za tym idzie - w zwątpieniu i strachu.

Jeżeli troistość natury bożej jest raczej charakteru duchowego, nie fizycznego, to troistość człowieka winna być rozpatrywana bardziej z mentalnego, niż materialnego punktu widzenia. Któryś z mądrych filozofów powiedział: »Pogardzając wszystkim, rozumny człowiek powinien nade wszystko dążyć do poznania samego siebie, albowiem nie ma wyższego poznania - lub dającego zadowolenie większe - od mocy, niż poznanie swej własnej istoty«.

Jeżeli człowiek zna swoje prawdziwe ja, to będzie tylko odsłaniał drzemiące w nim możliwości - swe utajone siły i uśpione zdolności. Jaki byłby pożytek, jeśli człowiek posiadłby cały świat, ale zatraciłby swoją duszę? Dusza stanowi jego duchowe ja i jeżeli on prawdziwie otwiera to swoje duchowe ja, może zbudować cały świat - pod warunkiem służenia w tej pracy bliźnim. Poznałem, że kto chciał osiągnąć końcowy cel, winien szukać głębin swego prawdziwego ja, i tam on znajdzie Boga - pełnię wszelkiego dobra. Dlatego że każdy człowiek jest trójjednią, składającą się z ducha, duszy i ciała. Przy duchowej nieświadomości, jest skłonny do myślenia tylko na poziomie najniższej części swej natury - natury fizycznej.

Człowiek niewiedzący rozpatruje swe ciało jako przedmiot udzielający mu wszelkich przyjemności, w następstwie czego przychodzi czas, kiedy otrzymuje od zmysłów najrozmaitsze cierpienia, jakie tylko jest w stanie znieść. Czego się nie nauczył za pośrednictwem rozumu, musi się nauczyć przez cierpienie, i po powtórzeniu doświadczeń nie będzie przeczył, że rozum to najlepsza droga. Jezus, Ozyrys i Budda powiedzieli, że przy pełnym naszym rozumieniu powinniśmy osiągnąć mądrość.

Myśl, działająca na planie intelektualnym, podnosi wibracje ciała do punktu pewnego rodzaju płynności, nie będąc ani w pełni materialną, ani duchową. Wibruje ona jak latarnia morska pomiędzy materialnym a duchowym, lecz przychodzi czas, kiedy człowiek musi wybrać, czemu w ostateczności ma służyć. Jeżeli wybierze materialne, oczekuje go świat zniszczenia i chaos. Może wybrać tylko duchowe, i jeżeli uczyni taki wybór, wówczas już będzie w stanie się podnieść i wstąpić do świątyni Boga, i człowieka.

Ten stan myśli może być porównany ze stanem gazowym w świecie materii; jest on elastyczny i skłonny do rozszerzania się w nieskończoność. Bóg zawsze pozostawia rozwiązanie i wybór człowiekowi, bez względu na to - czy człowiek będzie kierował swój rwący potok myśli w kierunku niebieskich wyżyn, które wzniosą go ponad mglistą granicę strachu, zwątpienia, grzechu i choroby - czy się pogrąży w bagnistym odmęcie ludzkiej zwierzęcości.

Jeżeli w rozważaniach o człowieku jako o troistości ducha, duszy i ciała rozpatrujemy go przede wszystkim od strony umysłu, czyli duszy, stwierdzimy, że zajmuje położenie pomiędzy dwiema wielkimi skrajnościami mentalnej działalności, z których niższa przedstawia ciało, a wyższa - ducha. Dusza zaś jest łączącym ogniwem pomiędzy widzialnym a niewidzialnym. Działając na planie uczuć, umysł staje się siedliskiem wszystkich zwierzęcych żądz i namiętności. Jest on tym wężem w rajskim ogrodzie człowieka, kuszącym go do spróbowania zatrutego owocu. Kiedy Jezus powiedział: »Jak Mojżesz podniósł węża na pustyni, tak będzie wywyższony syn człowieczy«. Jezus nie zapowiadał tym podniesienia swego ciała na krzyż, lecz wywyższenie duszy, czyli rozumu, nad pokusy zmysłów. Pozostając pomiędzy duchem a ciałem (aczkolwiek nierozłączona z nimi) - dusza, czyli rozum, jest w stanie tworzyć myśli bardziej niskie od zwierzęcych lub też może wejść w świadomy związek z czystym duchem, gdzie panuje pełnia pokoju, czystości i mocy bożej, Kiedy syn człowieczy wstępuje do tego królestwa, gdzie wznosi się ponad fałszem świata fizycznego, myśli on i działa na planie czystych pojęć. Tutaj rozróżnia instynkty, które są wspólne wszystkim zwierzętom, od boskich intuicji nierozłącznych z Bogiem. Poznałem, że kiedy człowiek myśli na planie duchowym, dusza świadomie wchodzi do tego królestwa, gdzie zdobywa raczej idee rzeczy, niż same rzeczy. Nie zależy ona więcej od zmysłów, lecz w bardziej czystym widzeniu ogląda już wspaniałe widoki szerokiego horyzontu. Tu mianowicie się objawia prawda Boskim Rozumem i powiada natchnioną, i uzdrawiającą wieść.

Kiedy się syn człowieczy podnosi z głębin tego materialnego królestwa i ujrzy siebie otoczonego spokojnym pięknem i subtelnością mentalnego świata, wówczas po upływie pewnego czasu bywa opanowany zdrowym niezadowoleniem, a szczerze rwąca się dusza niesie go już ku jeszcze wyższym światom. Tam już nie dostrzega obrazów pokoju, lecz przebywa w krainie ciszy, otoczony wiecznym pięknem.

Podpatrzył życie wewnętrzne, i stało się ono dla niego wszystkim; i zewnętrzne stało się wewnętrznym. Teraz żyje w świecie przyczyn, podczas gdy przedtem poruszał się w świecie skutków.

Duch troistego człowieka jest najczystszą mądrością; to ta część jego istoty, gdzie ani moc świadectwa, ani ludzkie mniemanie nie mają żadnego znaczenia w porównaniu z bezwzględną prawdą. To Chrystus wewnątrz, czyli Syn Boży w stanie człowieczym, którego odkrycie rozwiewa zwątpienie i jego następstwa, czyli okoliczności sprawiające smutek.

Z tego wierzchołka swej istoty człowiek postrzega wszystkie rzeczy w wyraźnym przedstawieniu przebudzonej duszy. Obejmuje wtedy więcej rzeczy na niebie i na Ziemi, niż jest zdolna wyobrazić jakakolwiek filozofia. Gdy człowiek sobie uświadomi, że jest ciałem kierowanym albo z wewnątrz, albo z zewnątrz, rozumem, lecz że i jedno, i drugie mogą być uczynione posłusznymi sługami jego rzeczywistego duchowego ja - wówczas przejawi to, dane mu przez Boga władztwo, którym był obdarzony na początku.

Duch jest wyższą istnością ludzkiej istoty. Nigdy nie cierpi i nigdy nie bywa nieszczęśliwy, gdyż jak powiedział wielki duszą Emerson: »Tylko ograniczone cierpi«. Nieskończone zaś leży, rozpostarłszy się i odpoczywa z uśmiechem.

Hiob w waszej Biblii powiada (przypis. Ks. Hioba, rozdz. 33,4.), że człowiek był duchem i tchnienie Wszechmogącego obdarzyło go życiem. Rzeczywiście bowiem, to duch, przebywając w człowieku, daje mu życie i tenże duch kieruje jego niższymi działaniami. Duch daje autorytatywne nakazy i wszystko się podporządkowuje jego sprawiedliwemu przewodnictwu. Nowa era, osłonięta płaszczem nadchodzącego dnia, zaczyna się w sercach ludzi i wnet czysty Duch Boży znowu będzie oświecał te serca, a drzwi staną otworem, i każdy, kto zechce, będzie mógł przez nie przejść do bardziej szerokiego i pełnego życia.

Młoda, wibrująca, wiecznie dziewica, pełna nadziei i dążąca dusza ludzka stoi na progu nowej ery, bardziej sławnej niż wszystkie inne, rozjaśniająca niebo od dnia stworzenia. Betlejemska gwiazda przy narodzeniu Jezusa świeciła jaśniej niż uprzednio, lecz wkrótce jej blask będzie podobny do południowego słońca, albowiem nowe to światło zapowiada dzień, kiedy Chrystus się narodzi w sercach wszystkich ludzi".

***

Następnego dnia Chander Sen mówił znowu: „Poznałem ponad wszelką wątpliwość, że świadomość ludzka może być przemieniona w świadomość boską. Kiedy to zrozumiałem, uwierzyłem, że mogłem wejść do królestwa bożego, i że to królestwo było po prostu wewnątrz mnie. Teraz wiem, że Bóg jest jedyną siłą, wszechobecną i wszechwiedzącą, i że grzech, niezgoda, choroba, starość i śmierć odnoszą się tylko do przeszłych doświadczeń. Poznałem rzeczywistość i teraz wiem, że błądziłem we mgle iluzji. Czas i przestrzeń zupełnie znikły, a ja żyję obecnie w aspekcie subiektywnym, przynależnym do świata obiektywnego. Gdyby dla mnie było możliwe trzymanie się natchnień, to przebłyski bardziej subtelnych odczuć odsłaniałyby się od czasu do czasu, a wówczas ileż to ciężkich i niespokojnych godzin mógłbym był uniknąć!

W czasie mej młodości, podobnie jak i większość ludzi, zdecydowałem, że życie się przeżywa tylko raz i że jest ono ku zadowoleniu siebie we wszystkim. Toteż postanowiłem wziąć z niego jak najwięcej. Głównym celem swego życia uczyniłem egoizm i dałem pełne ujście zwierzęcym zmysłom. Rezultat był taki, że roztrwoniłem życiowe fluidy ciała, do tego stopnia, iż stało się ono, jak gdyby pustą skorupą, co zresztą widzieliście sami. Pozwólcie mi zademonstrować sobie obraz, który bardziej plastycznie zilustruje wam moje myśli".

Przez chwilę Chander Sen siedział w milczeniu, po czym się ukazał na ścianie obraz, podobny do tych, jakie już opisywałem poprzednio. Było to wyobrażenie jego dawnej osoby: starego człowieka, stąpającego niepewnie i podpierającego się drewnianą laską. Następny z kolei obraz przedstawiał już jego osobę o wyglądzie, jaki miał tego dnia. Teraz Chander Sen wywodził dalej:

„Otóż pierwszy przedstawia człowieka, który roztrwonił siły i życiowy fluid swego ciała, nie pozostawiając nic, prócz pustej powłoki. Drugi natomiast wyobraża tego, który zachował pełnię swych sił i zwierzęcy fluid życia wewnątrz ciała. Rozpatrujecie to w moim wypadku jako oczywiście całkowite i prawie mentalne odmłodzenie, co zresztą jest prawdą. Ja jednak odczuwam to inaczej. Czy wielu ludziom mogło przypaść takie szczęście, by zyskać sympatię i pomoc tych drogich przyjaciół?

Byście mogli lepiej pojąć moją myśl, rozpatrzmy życie człowieka od jego urodzenia do końca, który większość ludzi traktuje jako śmierć. A więc, rodzi się dziecko. Jest ono w ogóle nieświadome podtrzymujących życie fluidów, działających w jego ciele, ponieważ są one nieczynne, gdyż organy odnawiające owe fluidy drzemią jeszcze w stanie nierozwiniętym. Jeśli dziecko jest normalne, to w czasie tego rozwoju jest ono piękne, ruchliwe i pełne życia. Jego fluid życiowy staje się coraz mocniejszy, aż dziecko osiągnie taki stopień rozwoju, na którym fluid ów jest już aktywny i może być rozbudowany. Jeżeli ten rozchód ma miejsce w ciągu niewielu lat, to dziecko zaczyna wykazywać dojrzałość, oczy zaczynają tracić młodzieńczy blask, ciało gubi aktywność i grację, a rysy twarzy się ustalają. Jeszcze kilka lat i mózg zatraca pierwotną siłę i koordynację z mięśniami. Potem ciało - zarówno u mężczyzn, jak i kobiet - niedołężnieje, stając się pustą powłoką poprzedniego ja.

A teraz oceńcie człowieka, który zachował wszystkie życiowe fluidy, pozwalając im cyrkulować według naturalnego prawa obiegu, i spójrzcie, jak on jest silny i energiczny. Gdyby człowiek zawsze zachowywał życiowe fluidy, bez względu na to, czy osiągnął jakąś bardziej wysoką ideę, prócz tego, by się urodzić, żyć jakiś czas na Ziemi, a potem odejść - to krótka chwila jego życia powiększyłaby się trzy lub czterokrotnie w porównaniu z wiekiem człowieka, który roztrwonił swój życiowy fluid. Jeżeli zaś osiągnął - co jest dla niego w boskim planie - bardziej szeroki schemat, wówczas po wszystkie czasy zachowa w ciele życiowe fluidy, gdyż wkrótce stwierdzi, że są one niezbędnym dopełnieniem do osiągnięcia doskonałego rozwoju.

Dopiero niedawno uczeni się dowiedzieli o istnieniu delikatnego systemu arterii i żył tworzących, tak zwany system krwiobiegu waszych ciał. Pozostaje im jeszcze ustalić, że istnieje o wiele subtelniejszy cyrkulacyjny system w całym ciele, roznoszący siłę żywotną do każdego atomu ciała. Za pośrednictwem waszego nerwowego systemu ta życiowa siła bywa doprowadzana do grupy komórek mózgowych. Z kolei komórki owe działają jako rozdzielnia siły, którą nerwy przekazują każdemu atomowi ciała, z jakim pozostają w łączności. Jednocześnie stanowi ona niejaką ochronę dla nerwów. Jeżeli siła życiowa jest trwoniona, to komórki owe nieruchomieją i nie mogą się odnawiać, skutkiem czego są wydalane nowe komórki, zamiast starych, zużytych - a te zaś stopniowo się rozkładają i umierają. Jeżeli zaś siła życiowa jest oszczędzana, to komórki tak samo łatwo się odnawiają jednakowo w ciągu pięciuset, jak i dziesięciu lat.

Nadejdzie czas, kiedy wasza nauka ustali, że jeśli cała siła życiowa zostaje zachowana, to ciało może podtrzymywać taką żywotność, iż będziecie potrafili wyrazić życie we wszystkich formach. Możecie malować obrazy, rzeźbić posągi lub wykonywać każdą z waszych rękodzielniczych prac, wyrażających wasz ideał, tchnąć w nią dech życia - i ona ożyje! Unaoczni ona wam oraz innym, którzy zechcą widzieć to tchnienie życia, jakieście wyrazili w niej, i ona się uaktywni, ponieważ wasz Bóg to wyraził, czyniąc ją tym, czym On chciał uczynić. Lecz formy te się nie staną ludzkimi, jeżeli nie wprowadzicie w nie życia boskiego. Jeżeli dajecie im życie, powinniście je doprowadzić do czystego życia bożego. Wówczas się staną one formami doskonałymi, podobnie jak i wy jesteście doskonali, i w ten sposób wypełniacie waszą odpowiedzialność. To odnajdziecie i to właśnie jest ten prawdziwy geniusz.

Jest jeden życiowy błąd, na który chcę zwrócić uwagę. Otóż artysta, jak wy go nazywacie, kiedy się zaczaj rozwijać, posiadł świadomie lub nieświadomie zdolność zachowywania i rozsyłania życiowych sił - w czystym ich stanie - po naturalnych kanałach, i ten warunek uduchowił jego ciało oraz twórcze możliwości.

W ten sposób zauważa, że ma przed sobą nie zwykłe, powszednie, lecz coś wyższego do wyobrażenia. O ile zachowuje życiowe siły i daje im swobodne ujście, będzie się posuwał naprzód do coraz bardziej sławnych osiągnięć; lecz jeśli pozwoli się wkraść nieczystej żądzy, wówczas szybko zatraci twórczą siłę. Z początku ciało się rozwijało, zachowując żywotne siły, dopóki się nie wykształciły komórki z bardziej subtelnej tkanki, niż to nastąpiło u człowieka, który zatracił życiową siłę.

W tym mianowicie czasie artysta osiągnął sławę i nie rozwinąwszy swej głębiej odczuwającej, czyli boskiej siły, zbacza z drogi z powodu zarozumiałości. Traci on swoje światło przewodnie, ponieważ nie był w pełni przebudzony. W pogoni za wielką podnietą człowiek taki zaczyna zatracać żywotne siły i wkrótce trwoni całą swoją siłę, gdyż jeśli podniósł swą myśl ponad zwierzęce namiętności i zachował życiowe siły do tej pory, póki ciało nie zaczęło nabierać bardziej subtelnej tkanki, a potem pozwolił sobie upaść w dół - to upada on znacznie szybciej niż ten, kto nie był tak przebudzony.

Jeżeli ktoś jest przebudzony na tyle, że będzie zachowywał wszystkie życiowe siły i pozwoli im się rozdzielać po nerwach w naturalny sposób, a następnie je dopuści do cyrkulacji i zasilania każdego atomu ciała, nie deformując tego myślami żądzy lub namiętności - wówczas jego radość będzie stała, a odczucia wyższe od doznań płci. Wąż będzie podniesiony, nie potrzebując pełzać na brzuchu w mroku i błocie namiętności.

Gdyby człowiek mógł zrozumieć, że ten życiowy fluid jest o wiele żywotniejszy niż odpowiednia ilość czystej krwi, wówczas troskliwie ochraniałby go, miast trwonić i rozrzucać. Lecz on zamyka oczy na ten fakt (a być może nawet zupełnie tego nie wie) i posuwa się naprzód w ślepocie lub niewiedzy, dopóki nie przyjdzie kiedyś żniwiarz. Wówczas to opanowuje go smutek, albowiem się nie cieszy z urodzaju.

Na starszy wiek przywykliście patrzeć z szacunkiem, a śnieżnobiałe włosy traktujecie jak jego ukoronowanie, czego ja, oczywiście, bynajmniej nie umniejszam. Lecz jeśli spojrzycie na obraz i uczynicie porównanie, to sami łatwo zdecydujecie, kogo należałoby tu bardziej szanować: czy tego ze śnieżnobiałą głową, który wskutek niewiedzy lub rozpusty doprowadził się do niedołęstwa starości - czy tego, kto w dojrzałości swej jest bardziej żywotny, silny i przygotowany do spotkania starości, a dzięki temu lepszy i bardziej wspaniałomyślny.

Uważam, że ten, kto dochodzi do końca w niewiedzy, jest godzien współczucia; ten zaś, kto wie i się zbliża do tegoż końca, jest nieoceniony".

***

Od tego czasu pod kierunkiem Chander Sena jako naszego instruktora zaczęliśmy pilnie i gorliwie się uczyć ujgurskiego alfabetu. Dni upływały nadzwyczaj szybko i kwiecień się zbliżał już ku końcowi, a duża część zapisów pozostawała jeszcze nieprzetłumaczona. Pocieszaliśmy się jednak tym, że mogliśmy wszak powrócić i zakończyć rozpoczętą pracę. Choć przyjaciele nasi przełożyli już dla nas większą część tych zapisów, to jednak nalegali, byśmy sobie przyswoili znaki w takim stopniu, żeby móc przekładać tabliczki samodzielnie.

W ciągu ubiegłego września zorganizowaliśmy spotkanie na pustyni Gobi z grupą mającą nam towarzyszyć i uczestniczyć w pracach wykopaliskowych na miejscach zburzonych trzech starożytnych miast, których położenie wskazywały zapisy na tabliczkach. O ich istnieniu powiedziano nam jeszcze przed pokazaniem owych tabliczek. Jednak te, które widzieliśmy już wcześniej i które wzbudziły naszą ciekawość, były tylko kopiami zapisów danych nam do opracowania. Oba zbiory odnoszą czas istnienia tych miast na 200 000 lat temu. Zapisano w nich, że ich mieszkańcy charakteryzowali się wysokim poziomem cywilizacji, ponieważ znali sztuki, rzemiosła i umieli obchodzić się z metalami; że złoto było bardzo rozpowszechnionym metalem, na tyle powszednim, że używano go do wyrobu naczyń kuchennych i podkuwania koni. Podają one także, iż narody te panowały nad wszystkimi siłami przyrody, tak jak i nad swoimi osobistymi, uzyskanymi od Boga siłami. W rzeczywistości legendy o tym - jeśli w ogóle można je nazwać legendami - są zgodne z takimiż legendami mitologii greckiej. Jeżeli tabliczkowe mapy są dokładne, to owe imperium obejmowało większą część Azji i dochodziło w Europie do Morza Śródziemnego w miejscu, gdzie się obecnie rozprzestrzenia Francja; najwyższy zaś punkt wyniosłości nie przekraczał sześciuset stóp nad poziomem morza.

Powiada się przy tym, że była to olbrzymia równina, bardzo urodzajna, gęsto zaludniona i stanowiła kolonie macierzystego lądu.

Nie ulega wątpliwości, że jeśli resztki owych miast mogą być odnalezione i odkopane, będzie to dla historii niezwykle cenne odkrycie, ponieważ według opisu podanego w tabliczkach, kraj ten w okresie dynastii jego siedmiu królów, okazałością daleko przewyższał blask i świetność starożytnego Egiptu. Nawet przed panowaniem tej dynastii, opisywany w tabliczkach kraj jest przedstawiony jako jeszcze bardziej kwitnący. Narody rządziły się same, nie było ani wojen, ani wasali, ani niewolników. W osobie swego monarchy zgodnie uznawali Rządzącą Zasadę i mówili, że ojczyzna jego znajduje się pomiędzy narodem, naród zaś go kochał i był mu posłuszny. W tabliczkach odnotowano, że pierwszy król pierwszej dynastii uzurpował sobie tron od Rządzącej Zasady bądź Przyczyny, i sam na nim zasiadł jako panujący.

Czas upływał bardzo szybko. Pracowaliśmy w pośpiechu, by zdążyć z przygotowaniem ekspedycji; musieliśmy bowiem wyruszyć w drogę choćby dlatego, żeby dotrzymać naszej obietnicy spotkania się w maju, w umówionym miejscu, gdzie moglibyśmy uzupełnić zapasy i zaopatrzyć główną ekspedycję w celu dokończenia podróży.

Brak mi po prostu słów, kiedy w miarę zbliżania się czasu odjazdu przystępuję do opisania swych myśli i uczuć. Każda godzina naszego tu pobytu była radością; nie przeżyliśmy ani jednej smutnej chwili. Choć byliśmy wśród tych ludzi i korzystaliśmy z ich gościnności dłużej niż pięć miesięcy, czas ten upłynął nam tak szybko, że zdawał się zaledwie kilkoma dniami. Jednak, mimo wszystko, przed nami się otworzył świat najpiękniejszych możliwości. Mieliśmy wrażenie, jakby jakieś drzwi zostały przed nami szeroko otwarte i każdy jednakowo przeczuwał bezgraniczne możliwości, a mimo to myśmy się jeszcze wahali wejść przez nie, tak samo jak się wahaliśmy przed opuszczeniem tych niezwykłych ludzi, których traktowaliśmy jak braci.

Jestem przekonany, że wżyciu każdego ze śmiertelnych bywa taka chwila, kiedy może widzieć przed sobą szeroko otwarte drzwi, jak postrzegał każdy z nas tego pięknego kwietniowego ranka - wabiące obietnicą zrealizowania wszelkich żywotnych szans. (Poproszę czytelników, by odrzucili na chwilę na bok wszystkie uprzedzenia i w miarę możności spojrzeli na to naszymi oczami. Nie oczekuję oczywiście, że wszyscy uwierzą, lecz pragnąłbym, by zrozumieli, że co innego pisać o tych ludziach, a zupełnie co innego siedzieć u ich stóp i słuchać).

Zdawało się, że gdybyśmy śmiało poszli naprzód i przekroczyli próg tych drzwi, to mielibyśmy udział we wszelkich osiągnięciach; myśmy się jednak wahali. Dlaczego tak było? Dlatego że nie mieliśmy pełnej wiary; pozwoliliśmy nawykowi, by nas pociągnął z powrotem. I zamknęły się drzwi... a my powiedzieliśmy sobie wówczas, że ręka losu zamknęła je przed nami. Lecz jednocześnie zdajemy sobie sprawę, że nie ma innego losu prócz tego, który sami dopuszczamy.

Byli to dobrzy, prości i naprawdę najpiękniejsi ludzie. Niektórzy z nich całymi pokoleniami, a być może i zawsze, żyli za tymi drzwiami - i życie to dla nich było faktem. Nie ma tu ani precedensu, ani tradycji, nic, prócz czystego, nieskażonego życia, dobrze i prawidłowo przeżywanego tu na Ziemi. Porównanie tego pozostawiam czytelnikowi.

I wahaliśmy się opuścić tych drogich, dobrych ludzi, do których tak serdecznie się przywiązaliśmy w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Jednocześnie sobie uświadamia­liśmy, że oczekują nas inne zadania, co do których niecierpliwie snuliśmy plany na przyszłość.

Pięknego kwietniowego dnia z rana, wśród serdecznych zaproszeń, byśmy znowu przyjechali, ze szczerymi uściskami dłoni i ukłonami pożegnaliśmy się z naszymi przyjaciółmi. Z ostatnim „do widzenia i powodzenia" twarze nasze zwróciły się ku północy, tym razem z rzeczywistym zamiarem przebycia wielkiej Gobi, mając w pamięci opowiadania o strasznych trudnościach, które wyobrażaliśmy sobie jak mgliste wydarzenia, lecz pomimo to nie odczuwaliśmy żadnego lęku, ponieważ Emil i Dżast znowu byli z nami, tym razem i Chander Sen zamiast Niprowa.

Dla nas, którzy zwiedziliśmy już wiele krajów, wyruszenie kompanii w drogę było również częścią zwykłej dziennej pracy. Każdy z naszej niewielkiej grupy był rad, że do niej przynależy. Nikt też spośród nas nie wątpił, że przed nim zaczaj się znów otwierać i rozwijać nowy świat. Wszyscy sobie uświadamialiśmy odległość i ryzyko tego rodzaju niezwykłego spaceru, a pomimo wszystko jakieś niepowstrzymane pragnienie pociągało nas naprzód. Przy pełnym zaufaniu, jakie żywiliśmy do naszych wielkich przyjaciół, wszystkie nasze obawy, czyli myśli o osobistych wygodach, nie były w ogóle brane przez nas pod uwagę, i weszliśmy w bieg rzeczy po prostu z młodzieńczym entuzjazmem. Przywykliśmy wprawdzie do odległych miejsc Ziemi, lecz nigdy jeszcze nie spotykaliśmy kraju tak odosobnionego, a jednocześnie takiego, gdzie moglibyśmy podróżować z wyjątkową swobodą i radością, jak doświadczyliśmy tego tutaj. Czyż więc zdziwicie się temu, że byliśmy oczarowani krajem i naszymi dobroczyńcami? Mieliśmy wrażenie, że moglibyśmy iść wprost ku północy, póki nie osiągniemy kręgu polarnego i nie zwyciężymy go.

Nie odeszliśmy jeszcze daleko, kiedy jeden z członków naszej grupy zauważył półżartem: „Gdybyśmy mogli podróżować w taki sposób, jak ci młodzieńcy, to droga ta byłaby łatwa; ponieważ nie możemy wędrować ich sposobem, to i oni są zmuszeni fatygować się z nami".

Wszystko szło jak najpomyślniej do wieczoru siódmego dnia od naszego wyjazdu. Wychodząc około 5 godziny po południu z głębokiego wąwozu, do którego zeszliśmy, by dotrzeć do bardziej otwartej miejscowości leżącej poniżej, jeden z członków naszej grupy krzyknął, że w oddali pokazują się jeźdźcy.

Skierowaliśmy w tę stronę lornetki i naliczyliśmy dwudziestu siedmiu ludzi na koniach i - jak widać - dobrze uzbrojonych. Powiedzieliśmy o tym Dżastowi, który odrzekł, że to pewnie jedna z wałęsających się band, których tu w tym kraju wszędzie pełno. Spytaliśmy, czy być może, że jest to jedna z rozbójniczych band, a Dżast odpowiedział, że chyba tak, ponieważ nie ma z nimi żadnych stad.

Zboczyliśmy ze ścieżki i skierowaliśmy się do grupy drzew, pod którymi rozbiliśmy namioty i rozłożyliśmy obóz na noc. W czasie urządzania postoju, dwóch ludzi z naszej grupy przekroczyło płynącą nieopodal rzeczkę i weszli na najwyższy szczyt skalnego grzbietu, skąd się odsłaniał widok na dalszą okolicę. Przez chwilę lustrowali teren przez lornetki, a potem zeszli i zmierzali do obozu.

Podszedłszy na odległość głosu zakomunikowali nam, że grupa jeźdźców przybliżyła się już na dystans najwyżej trzech mil i podąża w kierunku naszego obozu. W tej chwili ktoś z naszych ludzi zauważył, że się zbiera na burzę, i przewiduje zawieruchę. Rozejrzeliśmy się wokoło i stwierdziliśmy, że na północo-zachodzie rzeczywiście gromadziły się ciemne chmury i mgła szybko się snuła zewsząd stron.

Opanowało nas nieprzyjemne uczucie, ponieważ poprzez mgłę zbliżającego się huraganu mogliśmy już wyraźnie widzieć bandę jeźdźców kierujących się po falistym zboczu góry wprost do naszego obozu. Podchodząca banda bardzo nas zaniepokoiła, gdyż choć grupa nasza liczyła trzydziestu dwóch ludzi, jednakże nie mieliśmy ze sobą żadnej broni.

W tym momencie nad nami rozpętał się z niebywałą siłą typowy górski fen. Obawy nasze wzmogły się, gdyż mieliśmy już kiedyś okazję poznać gniew gór i niebezpiecze­ństwo siły górskiego orkanu. W parę sekund później wiatr wył i ze strasznym świstem niósł tumany delikatnych śnieżnych płatków z siłą siedemdziesięciu mil na godzinę. Zaistniała nagle taka sytuacja, że powinniśmy byli przesunąć nasz obóz, by uniknąć spadających z drzew gałęzi, obłamywanych przez burzę.

Jednocześnie w tym miejscu panował zupełny spokój, i pomyśleliśmy przez chwilę, że była to po prostu nawałnica - często się zdarzająca w górskich okolicach - i że już przeminęła.

Ponieważ zapanował półmrok, niepozbawiający jednak całkowitej widoczności, to rozejrzawszy się zaczęliśmy doprowadzać nasz obóz do porządku. Byliśmy zajęci tą pracą około pół godziny i w ciągu tego czasu zapomnieliśmy o burzy, i bandytach, którzy jeszcze przed chwilą napawali nas niepokojem.

Przerwaliśmy zajęcia, dla chwilowego odpoczynku, a kierownik naszej ekspedycji wyjrzał z namiotu. Po chwili się odwrócił i powiedział:

- Huragan, jak widać, nadal szaleje nieopodal, lecz tu, gdzie jesteśmy, panuje dziwna cisza i docierają jedynie ledwie dostrzegalne powiewy spokojnego wiatru. Spójrzcie tylko, jak namiot i drzewa zaledwie się poruszają, a i powietrze się wydaje ciepłe i aromatyczne.

Część naszej grupy wyszła za nim na zewnątrz i staliśmy chwilę w zdumieniu. Kiedyśmy przebywali w namiocie zajęci pracą, to tylko częściowo zdawaliśmy sobie sprawę, że nie słychać szumu powodowanego przez burzę - sądząc, że już przeszedł i szaleje w wąwozie, ponieważ niektóre burze huraganowe w tych okolicach zjawiają się na podobieństwo tajfunu i przelatują milami, zanim nie wyczerpią swej siły wściekłości, a kiedy przechodzą - następuje martwa cisza. W tym wypadku tak nie było. Orkan szalał z całą siłą o sto stóp od nas, natomiast tam gdzieśmy się znajdowali, powietrze było spokojne i ciepłe. Poprzednie nasze doświadczenia z przeżytych tego rodzaju burz dowodziły nam, że towarzyszący im chłód był zawsze niezwykle ostry i przenikliwy, a jednocześnie wiatr nieustannie szalał wokół, pędząc podobne do igieł masy śniegu z taką siłą, że człowiek mógłby łatwo ulec zduszeniu.

Nagle, jakby pod wpływem czarodziejskim, przejaśniło się wokoło nas. A kiedyśmy tak trwali zadziwieni, wydało się nam, że wśród donośnego szumu i wycia wichru rozróżniamy okrzyki ludzi, nad naszymi głowami. W tej chwili poproszono do wieczerzy. Wróciliśmy do namiotu i usiedliśmy, a podczas posiłku jeden z naszych towarzyszy wyraził zainteresowanie losem jeźdźców, których widzieliśmy zjeżdżających ze stoku góry. Ktoś inny snuł przypuszczenia:

- Zdawało się nam, że słyszeliśmy okrzyki i nawoływania, gdyśmy stali przed namiotem, i chyba warto się dowiedzieć, moglibyśmy być im użyteczni, gdyby się przypadkiem pogubili w zamieci.

Dżast potwierdził, że ci ludzie należą do jednej z najgłośniejszych rozbójniczych band, jakie grasują w najbliższej okolicy - uprawiając ten przestępczy proceder trudnią się tylko grabieżą i niszczeniem, uprowadzając ze sobą całe stada owiec i kóz.

Po wieczerzy, kiedy wicher zaczął już ucichać, znowu usłyszeliśmy krzyki, nawoływania oraz rżenie i parskanie koni, które zapewne wałęsały się bez jeźdźców. A choć mieliśmy wrażenie, że byli w pobliżu nas, jednakże nie mogliśmy ich nigdzie dojrzeć z powodu gęstego śniegu pędzonego w różne strony przez wiatr; nie widać też było nigdzie żadnego śladu obozowego ogniska.

Po chwili Emil wstał i powiedział, że chciałby ich zaprosić do naszego domu. Gdyby oni nie byli dobrze zahartowani, to oczywiście niemożliwością byłoby - zarówno dla ludzi, jak i dla zwierząt - wytrzymać zawieję do rana, ponieważ chłód na zewnątrz srodze się wzmagał.

Kiedy Emil wychodził z namiotu, dwóch ludzi z naszej grupy poprosiło go, by pozwolił im sobie towarzyszyć. Zdawało się, że był z tego zadowolony, przyjął propozycję i wszyscy trzej znikli w tumanie śniegu. Po upływie około dwudziestu minut powrócili w towarzystwie dwudziestu bandytów prowadzących konie. Później nam powiedzieli, że siedmiu z ich oddziału odłączyło się gdzieś i widocznie się zagubili w zamieci. Ci zaś, którzy przybyli do nas, byli jedyni w swoim rodzaju, po prostu pstry tłum półdzikich stworzeń.

Gdy tylko się znaleźli w zasięgu światła, stali się bardzo podejrzliwi, sądząc, iż była to jakaś zasadzka w celu schwytania ich. Okazywali wyraźny niepokój, dopóki Emil ich nie zapewnił, że jeśli zechcą, mogą swobodnie odejść, i podkreślił, że my się nie mamy nawet zamiaru bronić, gdyby zechcieli na nas napaść. Na to ich dowódca powiedział, że zamierzali właśnie to uczynić, kiedy zobaczyli nas wychodzących przed burzą z wąwozu. Gdy się jednak rozszalał huragan, wówczas zostali zupełnie zdezorientowani i zboczyli z drogi, nie wiedząc, gdzie się znajdował ich obóz.

W chwili, kiedy Emil z naszymi towarzyszami ich odnalazł, wszyscy stali skupieni obok skały nad rzeką, w odległości około stu kroków od naszego obozu. Dowódca wyraził pogląd, że gdyby wyruszyli naprzód podczas zawieruch, z pewnością by zginęli. Emil jednak ich zapewnił, że tak by się nie stało.

Na noc przywiązali konie do drzew, a następnie usiedli osobno i zaczęli jeść suszone mięso koźle i smalec z jaka, które mieli w torbach przytroczonych do siodeł.

Jedząc, cały czas jednakże trzymali broń w pogotowiu, czujnie nasłuchując przy każdym głośniejszym dźwięku. Rozmawiali ze sobą i swobodnie gestykulowali. Dżast powiedział nam, że bardzo ich dziwiło nasze urządzenie i światło, jak również i to, dlaczego tu nie wiał wiatr, czemu było ciepło wewnątrz obozu i z jakiego powodu konie były tak zadowolone. Jeden z nich, najbardziej się rozwodzący, słyszał o naszych przyjaciołach już dawniej. Mówił pozostałym, że ci ludzie są jak bogowie i mogliby ich zniszczyć w jednej chwili, gdyby tylko zechcieli. Dżast zakomunikował nam także, że niektórzy z nich próbowali przekonać pozostałych, by zagrabić wszystko, cośmy posiadali, i uciec, ponieważ, według nich, to była na pewno jakaś zasadzka, by ich schwytać; lecz ten jeden człowiek uparcie trwał przy swoim, że nie należy nas niepokoić. Mówił im, że gdyby nam uczynili jakąś szkodę - wszyscy by byli zniszczeni.

Po dłuższej rozmowie ośmiu z nich wstało. Podeszli do nas i oznajmili Dżastowi, że nie chcą pozostawać na noc, ponieważ się bardzo niepokoją i spróbują dotrzeć do swego obozu, który - ich zdaniem - znajdował się nad tą samą rzeką, lecz o kilka mil dalej. Uznali, że będą mogli dotrzeć do swoich, biorąc za punkt wyjścia grupę drzew, pomiędzy którymi był położony nasz obóz. Po chwili wyszli, wskoczyli na konie i pogalopowali wzdłuż rzeki.

Po około dwudziestu minutach wszyscy jednak wrócili, gdyż śnieg padał tak gęsto, iż konie nie mogły się poruszać i walczyć z huraganem, który - w ich mniemaniu - jest jednym z najcięższych, jakie im się zdarzyło przeżywać w ciągu wielu lat. Po czym zaczęli się już wygodniej urządzać na noc.

Jeden z naszej grupy zauważył:

- Sądzę, że nawet gdyby się obawiali, to tutaj będzie im znacznie wygodniej niż tam, wśród burzy.

Na to Dżast, zwracając się do nas, powiedział:

„Dom Ojca jest zawsze tam, gdzie wy się znajdujecie. Jeżeli jesteście wewnątrz tego domu - przebywacie w duchu radującego się Ojca. Jakiż pożytek z ciepła i wesela będącego w domu, jeżeli nie ma was tam lub nie wiecie o cieple i weselu, które są w nim? Możecie zaprosić tych, którzy pozostali na zewnątrz, a oni nie wejdą, albowiem nie wiedzą, gdzie wy się znajdujecie. Ci tutaj mili ludzie, mimo iż czują ciepło, nie zbliżą się - dlatego że zawsze polowali na swoich współbraci, i nie mogą pojąć, że ci sami ludzie, których rozpatrywali jako swą naturalną zdobycz, mogliby się zatroszczyć o nich bez żadnego ku temu przymusu, zwłaszcza zaś, jeśli w dodatku nie należą do ich bandy. Nie wiedzą oni, że w śniegu i chłodzie czy najstraszliwszym sztormie - tak samo przebywa Ojciec, i że tym, którzy czynią Jego dom swoim domem i przebywają w nim, nie może zaszkodzić ani sztorm, ani wiatr, ani woda. Tylko wówczas, kiedy jesteście poza łącznością z Bogiem - wiatry, burze i woda atakują was.

Wtedy zaś, kiedy możemy twardo i niezachwianie stanąć z oczami skierowanymi wprost na Boga, nie znając i nie widząc nic poza tym, co On może wypełnić, i to, co my chcemy widzieć, wówczas nasza myśl powinna być taka: Stoję twardo, skierowawszy oczy swoje na Ciebie, Ojcze; znając tylko Ciebie, widzę we wszystkich rzeczach tylko Boga. Stoję niezachwianie na Świętym Szczycie, nic nie znając, prócz Twej Miłości, Twego Życia i Mądrości. Twój Boski Duch zawsze przenika mnie. On otacza i zapełnia wszystko wewnątrz i na zewnątrz mnie. Wiem, Ojcze, że to nie tylko dla mnie jednego, lecz dla wszystkich dzieci Twoich. Wiem, że posiadam tylko to, co one posiadają, i że nie ma nic prócz Boga dla wszystkich. Dziękuję Ci, Ojcze!

Prawdziwy pokój można osiągnąć nawet w sercu huraganu, lecz w sercu ludzkim pokój taki bywa tylko u tego, kto odnalazł siebie.

I odwrotnie: człowiek może być na odległej pustyni, sam jeden z wieczorną zorzą, przy pełnym milczeniu przyrody, i mimo to być szarpany namiętnościami lub wstrząsany paroksyzmami strachu.

Obserwując powierzchownie, zdawałoby się, że przyroda dała brutalnej sile niezrównany przywilej - żądzę i zdolność przelewania krwi słabych zwierząt, lecz zwróćcie, proszę, uwagę na następujące najzwyklejsze fakty, nad którymi mało kto się zastanawia.

Oto na świecie jest więcej baranów, niż lwów. Nie jest to bynajmniej przypadkiem, gdyż przyroda, to nie ślepa i nierozumna rzecz - przyroda, to Bóg przy pracy, a Bóg nie marnuje materiału i się nie myli przy Swym tworzeniu. Czy nie rzuca się wam w oczy, jako dziwna rzecz, że w odlewniczym tyglu pierwotnych sił przyrody lew nie zjadł jagnięcia wcześniej, nim się na scenie pojawił człowiek? W walce o egzystencję baran literalnie pokonywał lwa. Czy nie wyjaśnia tego, także i to, że człowiek stanął po stronie barana przeciwko lwu? Prawdopodobnie, człowiek zaczął swą karierę uboju bydła, zabijając najpierw zdolne do oswojenia, i z pewnością zabił więcej baranów niż lwów. Toteż nie człowiek, lecz przyroda wydaje wyrok i karze lwi rodzaj. Pomyślcie przez chwilę, a się przekonacie, że przyroda nie może dać większej siły stosowanej w przeciwnych kierunkach temu samemu zwierzęciu. Lew to wielki wojownik, lecz za to kiepski producent. Cała siła jego pięknego ciała przemienia się w zdolność do walki. Zdobyć barana ze szkodą dla kogoś - to właśnie wydarzenie w jego życiu. Baran zaś nie jest waleczny, i dlatego słaby - nie traci energii na walkę, ale to stosunkowo jeden z lepszych producentów.

Przyroda potwierdza, że w stworzeniu lwa zbłądziła. Lecz naprawia tę omyłkę: lew i inne zwierzęta, których instynktem jest zabijanie - znikają.

Nie ma wyjątku od tego wyroku degeneracji, wydanego przez niewzruszone prawo przyrody przeciwko wszelkiego rodzaju drapieżnikom. Przyrodą rządzi wieczna sprawiedliwość.

Zgodnie z kosmicznym prawem wojownik zawsze walczył, walczy i będzie walczył za sprawę pociągającą za sobą szkodę, bez względu na to, czy będzie zwierzęciem, czy człowiekiem-zwierzęciem, i zarówno w lesie, jak i w mieście - teraz i zawsze lew traci. Traci, kiedy wygrywa - umiera, kiedy zabija. Z samej natury rzeczy pożera podobnych sobie, gdy rozszarpuje ciepłe mięso jagnięcia porwanego ze stada. Kiedy pierwszy lew uderzył swą zdobycz potężną łapą i radośnie zaryczał z odczuwanego zachwytu nad swoim krwawym kęsem, obwieścił tym nie śmierć bezwolnego baranka, którego pożerał, lecz śpiewał pogrzebowy hymn swemu własnemu rodzajowi. Dzikość nie jest łączącym przymiotem. Lwy nie chodzą gromadą; niedźwiedzie nie łączą się w stada. Dzicy ludzie zawsze tworzą małe grupki i prowadzą między sobą stałe wojny. Zarówno pośród zwierząt, jak i ludzi, dzikość się zwraca przeciwko samej sobie i jest źródłem słabości. Analizując rzecz: dzikie zwierzęta powinny być brane pod szczególną uwagę. Żaden wielki zdobywca, w rzeczywistości nigdy nie zdobywał nic. Wszystkie jego zwycięstwa, to tylko iluzja. Wodzowie imperiów, jeżeli się nie opierali na czymś bardziej istotnym niż tylko miecz, szybko upadali. Wojownicy muszą wreszcie odrzucić siłę i się odwołać do sprawiedliwości i rozsądku albo inaczej imperium upada.

Każdy drapieżca, bez względu na to, czy będzie on okrutny, czy ludzki, jest zawsze samotny, beznadziejnie opuszczony i nieuchronnie osądzony, podczas gdy szlachetność to właśnie lew ze wszystkimi lwimi atrybutami, wyłączając skłonność do krwi. I powoli całe życie zdąża pod jej niezwyciężone kierownictwo.

Człowiek się uszlachetnia lub nie - samoistnie. W arsenale myśli wykuwa broń, którą sam siebie niszczy. Tak samo też wytwarza narzędzia, którymi buduje sobie niebieskie mieszkanie radości, siły i spokoju. Przy prawidłowym wyborze i zastosowaniu myśli, człowiek wznosi się do boskiej doskonałości. Przez nadużycie i nieprawidłowe zastosowanie myśli - upada poniżej poziomu zwierzęcia. Pomiędzy tymi dwiema skrajnościami leżą wszystkie stopnie charakteru i człowiek jest ich panem.

Ci bandyci, to resztki niegdyś wielkiego i szczęśliwego narodu. Przodkowie ich zaludniali ten kraj, kiedy był jeszcze pięknym, kwitnącym i uprzemysłowionym imperium. Znane im były nauki i sztuki, znali także swe boskie pochodzenie i boską siłę, które głęboko czcili. Nadszedł jednakże czas, kiedy zaczęli rozpatrywać ciało jako przedmiot przyjemności i z biegiem czasu ciało zdradziło ich, osłabiło i doprowadziło do upadku. Wówczas kraj nawiedził straszny kataklizm, niszcząc go i pozostawiając jedynie nielicznych rozbitków, na większych wyniosłościach gruntu. Później ci rozbitkowie połączyli się w większe grupy i z czasem potworzyli osobne społeczeństwa, stając się liczniejszymi szczepami na kontynencie Europy.

Obszar - na którym obecnie przebywamy - wraz z pustynią Gobi, był odcięty i grunt stał się prawie zupełnie bezpłodny. Naród był niemal całkowicie wyniszczony - pozostały tylko nieliczne, niekomunikujące się nawzajem grupy, a gdzieniegdzie jedna lub dwie rodziny. One to właśnie zorganizowały się w bandy i stały się przodkami teraźniejszego rozbójniczego szczepu. Rozwijać się i kwitnąć nie mogą, ponieważ trwają w stanie permanentnej wojny. Lecz choć ich historia i pochodzenie zostały zapomniane, to jednak religia i legendy mogą zaprowadzić was do ich źródła. Gdziekolwiek byście ich spotkali, znajdziecie zawsze kilka podobnych zasad, choć pod względem formy mocno się różnią".

Tu Dżast zauważył, że się obawia, iż nas znużył, ponieważ wszyscy nasi przyjaciele już twardo spali. Spojrzeliśmy w stronę bandytów i się przekonaliśmy, że faktycznie wszyscy już spali. Zarówno oni, jak i my zapomnieliśmy o huraganie, który jeszcze nie ucichał. Weszliśmy do namiotu i udaliśmy się znowu na spoczynek, błogosławiąc naszych przyjaciół.

Kiedyśmy się przebudzili nazajutrz, słońce już świeciło i cały obóz był na nogach. Ubrawszy się spiesznie, wyszliśmy z namiotu i zobaczyliśmy, że kompania bandytów i wszyscy pozostali oczekiwali już nas w komplecie. Przy śniadaniu okazało się, że zdecydowano, iż odbędziemy podróż do obozowiska bandytów, ponieważ razem łatwiej będzie torować sobie drogę.

Bandyci okazywali wyraźne zadowolenie z takiego obrotu rzeczy, lecz nie mogę tego powiedzieć o nas, zwłaszcza, kiedy oznajmiono nam, że obóz ich liczy około 150 ludzi. Pod koniec śniadania wszystkie ślady burzy znikły. Zwinęliśmy obóz i wraz z bandytami wyruszyliśmy naprzód, by torować drogę, umożliwiając pozostałym członkom ekspedycji podróż z majątkiem i wyposażeniem naszej wyprawy.

Choć rozbójnicze osiedle było nie dalej niż dwanaście mil w dole rzeki, jednakże dotarliśmy się niego dopiero po południu, kiedy byliśmy już całkiem zmęczeni i pragnęliśmy się zatrzymać, by trochę odpocząć.

Obóz bandytów okazał się bardzo wygodny i z dostateczną wolną przestrzenią dla pomieszczenia całej naszej grupy. Po posiłku postanowiono żeby przeczekać dzień lub dwa, by pozwolić stwardnieć świeżemu śniegowi, co nam złagodzi niewygody podróży, a przecież będziemy musieli na drugi dzień przekroczyć przełęcz na wysokości około czternastu tysięcy stóp. Wbrew oczekiwaniom pogoda była niesprzyjająca i pobyt nasz przedłużył się do czterech dni. Cała bandycka wieś odnosiła się do nas z najgłębszym szacunkiem i czyniono wszystko, co było w ich mocy, by nasz pobyt u nich uczynić jak najbardziej wygodnym.

Przy naszym odjeździe dwaj osobnicy z grona bandytów spytali, czy by mogli się przyłączyć do naszej grupy. Ponieważ zamierzaliśmy zwerbować jeszcze kilku ludzi do pomocy, w następnej wielkiej wsi, odległej o około siedemdziesięciu mil, więc zgodziliśmy się chętnie, i towarzyszyli nam w podróży. Kiedy opuszczaliśmy wieś, prawie połowa jej mieszkańców odprowadziła nas do samego szczytu przełęczy, pomagając torować drogę w głębokim śniegu. Za te ich wysiłki byliśmy im serdecznie wdzięczni, tym bardziej, że droga okazała się uciążliwa. Na szczycie pożegnaliśmy naszych przyjaciół-bandytów i kontynuowaliśmy podróż do oznaczonego miejsca, przybywając tam 28 maja, to jest w trzy dni po stawieniu się przyjaciół, z którymi mieliśmy umówione spotkanie.

***

Po całotygodniowym odpoczynku, i uzupełnieniu naszego zaopatrzenia, połączona ekspedycja wyruszyła w drogę, kierując się do starożytnego ujgurskiego miasta, dokąd po kilkutygodniowej podróży przybyliśmy 30 czerwca. Po oznaczeniu miejsca przystąpiliśmy natychmiast do pracy i kiedy pierwszy szyb został wykopany na głębokość pięćdziesięciu stóp, natknęliśmy się na ściany starożytnej budowli. Posuwając się w głąb niewiele ponad dziewięć­dziesiąt stóp, natrafiliśmy na obszerną salę, w której się znajdowało mnóstwo rozmaitej wielkości pięknie wyrzeźbionych złotych, srebrnych, brązowych i glinianych posągów, któreśmy sfotografowali. Później, kiedy roboty wykopaliskowe weszły w stadium dostatecznego zaawansowania i po stwierdzeniu ponad wszelką wątpliwość, że niegdyś było tu wielkie miasto, przemieściliśmy się na inne miejsce, według zapisów na tabliczkowych dowodach.

Tutaj znów, po zagłębieniu się w ziemi na około czterdzieści stóp, natknęliśmy się na pewne przedmioty, które mogły być bezwarunkowo nazwane dowodem istnienia dawnej cywilizacji. Pracowaliśmy tu przez pewien czas, dopóki nie otrzymaliśmy bezspornego potwierdzenia, że penetrujemy ruiny wielkiego starożytnego miasta.

Po raz trzeci odbyliśmy podróż, zmieniając miejsce, spodziewając się natrafić na dowody, że to autentycznie najstarsze i największe z owych trzech starożytnych miast

Aby wykorzystać czas i możliwości fizyczne, podzieliliśmy nasze siły na cztery grupy. W skład każdej z pierwszych trzech wchodził kierownik i sześciu pomocników, co stanowiło po siedmiu ludzi w każdej grupie. Miały one poruczone zadania organizowania i praktycznego prowadzenia rozkopów, przy czym każda pracowała po osiem godzin na dobę. Czwartej grupie, składającej się z pozostałej części personelu ekspedycji, była zlecona opieka nad obozem. Ja przynależałem do grupy, którą zarządzał nasz szef, a obowiązywała nas praca w godzinach od północy do ósmej rano.

Dokonawszy otwarcia pierwszego szybu, po podejściu do czwartej z podziemnych sal musieliśmy usunąć masę rumowiska, żeby i tutaj bezwarunkowo skonstatować, iż prawdziwie było tG starożytne i największe z tych trzech miasto, obfitujące w rozmaite skarby.

Pewnego dnia z rana grupa rozpoczynająca pracę po naszej zmianie zakomunikowała nam, że od północnej strony podchodzą do naszego obozu jacyś jeźdźcy. Wyszedłszy na powierzchnię, zauważyliśmy, że jeźdźcy rzeczywiście kierowali się w naszą stronę, i wyglądało na to, jakby to była druga rozbójnicza banda, idąca widocznie śladami pozostawionymi przez nas. Kiedyśmy tak stali, obserwując ten zbliżający się oddział, Dżast wysunął się naprzód i stwierdził:

- Jest to jedna z bandyckich szajek, która postanowiła ograbić obóz - lecz sądzę, że się nie ma czego obawiać.

Czekaliśmy, aż się zbliżą, a oni się zatrzymali, kiedy podjechali na odległość około pięciuset jardów.

Wnet dwóch z nich podstąpiło do nas i po wymianie zwykłych powitalnych zwrotów spytali, co my tu robimy. Odpowiedziano im, że próbujemy odszukać ruiny miasta. Odrzekli, że w ogóle nie wierzą w to, cośmy powiedzieli. Przypuszczają, że szukamy złota, i oni zamierzają pozbawić nas zaopatrzenia i zapasów. Spytani, czy są upoważnieni przez rząd, odpowiedzieli, że nie uznają żadnego rządu, ponieważ są najsilniejszą bandą, a to jedyne, co ma znaczenie w tym kraju. Nie dopatrzywszy się u nas ani śladu broni palnej, mogli wnioskować, iż stanowimy znacznie większą siłę, niż świadczyły o tym oznaki zewnętrzne. Po tej wymianie zdań odjechali do bandy w celu naradzenia się i zanalizowania sytuacji.

Po niedługim czasie powrócili, przekazując polecenie, że jeżeli się poddamy dobrowolnie, to nikomu nie uczynią żadnej krzywdy, w przeciwnym zaś razie zaatakują nas i wystrzelają tych, którzy będą okazywali jakikolwiek opór. Na decyzję dali nam dziesięć minut, po czym mieli już na nas napaść bez dalszych pertraktacji bądź ostrzeżeń.

Dżast zdecydowanie odparł, że ani nie będziemy okazywać oporu, ani się nie poddamy. To, zdaje się, doprowadziło ich do wściekłości, gdyż wspiąwszy konie ostrogami i wymachując rękami pogalopowali z powrotem do bandy.

Niebawem cała banda pełnym pogalopem popędziła w naszym kierunku. Przyznam, że to mnie bardzo przestraszyło, lecz prawie natychmiast zauważyliśmy, że jesteśmy otoczeni mnóstwem bezcielesnych postaci na koniach, cwałujących wokół nas. Po chwili postacie te stały się wyraźniejsze, bardziej żywe i liczebnie jeszcze się zwiększyły. Zrozumiałe jest, że nasi goście-bandyci widzieli również to samo, czego i my byliśmy świadkami, gdyż konie ich albo były nagle zatrzymywane, lub też same stawały dęba i wbrew woli jeźdźców usiłujących zmusić je do pójścia naprzód, rzucały się do ucieczki. Pośród bandy, liczącej około siedemdziesięciu pięciu ludzi, nastąpiło dzikie zamieszanie. Konie rzucały się w lewo i prawo, i zakończyło się to paniczną, bezładną ucieczką, przy czy nasi jeźdźcy-fantomy - jakeśmy ich nazywali - zaczęli ścigać uciekających.

Kiedy już trochę ochłonęliśmy z przeżytego wrażenia, szef nasz i dwóch innych członków z naszej grupy (w tej liczbie i ja), udaliśmy się na miejsce, gdzie zatrzymał się trzon bandy, lecz żadnych innych śladów prócz tych, które pozostawili bandyci, nie stwierdziliśmy. Byliśmy tym bardziej przejęci, że ta niezwykła pomoc miała wszystkie znamiona realnej obrony, widzialnej zarówno dla nas, jak i dla bandytów, a obrońcy, co było widoczne, pojawili się ze wszystkich stron. Spodziewaliśmy się, że odnajdziemy ich ślady na piasku, podobnie jak ślady koni, na których przyjechali bandyci.

Po naszym powrocie do obozu, Dżast powiedział:

- Ci widmowi żołnierze, jak ich nazywacie, byli tylko wyobrażeniem odtworzonym na tyle realnie, że wy i bandyci mogliście ich widzieć. Słowem, zjawisko było tylko odbiciem innych wydarzeń, które mogliśmy odtworzyć tak wyraźnie, że trudno było odróżnić widziadło od rzeczywistości. Zdarzenia takie możemy odtwarzać dla samoobrony, tak samo jak i w celu obrony innych, przy czym tu nikt na tym nie ucierpiał.

W myślach i duszach bandytów zrodziła się niepewność. Wszak byłoby lekkomyślnością, by taka ekspedycja jak nasza ryzykowała tak odległą wyprawę bez żadnej ochrony. Dlatego wykorzystaliśmy to, żeby ich odstraszyć. Są oni też bardzo zabobonni i zawsze się liczą z możliwością omamienia. Ten typ ludzki jest najbardziej podatny na strach, a oni zobaczyli właśnie to, co się spodziewali zobaczyć. Gdybyśmy nie wykorzystali tego sposobu, musielibyśmy według wszelkiego prawdo­podobieństwa zniszczyć wielu z tej bandy, zanim zechcieliby nas pozostawić w spokoju. A teraz już nie usłyszymy o nich więcej.

Od tej pory nie byliśmy już w ogóle przez nikogo niepokojeni.

Po zrealizowaniu wystarczającego zakresu prac wykopaliskowych, dla zorientowania się, iż te trzy miasta naprawdę istniały - zdecydowano, że należy ponownie zasypać wszystkie wykopy w celu ich zabezpieczenia przed wszelkimi wałęsającymi się bandami, które by mogły podjąć dalsze roboty wykopaliskowe, gdyż odkrycie takie spowodowałoby masową grabież skarbów. Pośród wszystkich rozbójniczych band krążą np. legendy, że te wielkie miasta były realne i że kryją w sobie bryły złota. Kiedyśmy już zakończyli prace poszukiwawcze, każdy wykop był dokładnie zasypywany, tak by nie zostały jakiekolwiek ślady, a gdybyśmy coś przeoczyli, pierwsza burza piaskowa zatrze w ogóle wszystko. Na tym obszarze pustyni piasek był lotny i stale się przemieszczał, i to jedno już bardzo utrudnia umiejscowienie owych starożytnych ruin. Niemożliwością byłoby również znalezienie przez nas którejś z tych miejscowości, bez wskazówek i pomocy naszych przyjaciół.

Powiedziano nam, że podobne ruiny istnieją na pewno także w południowej Syberii.

Nieodparte dowody wskazywały na to, że rozkwitał tutaj niegdyś wielki naród i osiągnął wysoki poziom cywilizacji. Posiedliśmy całkiem realny dowód, że narody te znały rolnictwo, górnictwo, przemysł tekstylny i związane z nimi pokrewne przemysły; umieli czytać, pisać i posiedli znajomość wszelkich nauk. Całkiem prawdopodobne, że historia tych narodów jest historią rasy aryjskiej.

Ostatniego dnia po południu, siedząc za stołem, jeden z naszych towarzyszy zapytał Emila, czy mogła być znana i napisana historia tej wielkiej rasy. Odpowiedź była twierdząca: że spoczywające pod naszym obozem miasto zawiera powszechne dowody w postaci manuskryptów, które gdyby zostały znalezione i przełożone, dałyby gruntowną wiedzę o historii tego narodu.

W tym miejscu rozmowę przerwało pojawienie się człowieka przy wejściu do namiotu i zapytującego, czy może wejść.

Zobaczywszy go, Emil, Dżast i Chander Sen powstali i pośpieszyli na spotkanie przybyłego. Po sposobie przywitania wywnioskowaliśmy, że byli z nim w bliskiej komitywie; szef nasz również wstał i się do nich przyłączył. Zauważyliśmy, że przy wejściu do namiotu przybyły się zatrzymał i przez chwilę popatrzył uważnie, a następnie spiesznie wyszedł z wyciągniętymi rękami, mówiąc:

- No, no - naprawdę niespodzianka!

Dały się słyszeć zmieszane głosy kobiet i mężczyzn, witających się z nim oraz trzema innymi, którzy za nim weszli.

Widząc to, wszyscy siedzący za stołem się podnieśli i skupili za namiotem, gdzie stała grupa nowo przybyłych czterdziestu osób. Między innymi byli tam: matka Emila, nasza gospodyni z poprzedniej (zimowej) kwatery we wsi, owa piękna dama (która przewodniczyła pamiętnemu bankietowi w domu Emila) oraz syn i córka Emila. Była to naprawdę żywa i opromieniona wesołością gromadka, której widok wywołał w nas wspomnienia naszych spotkań i rozmów w ubiegłych miesiącach.

Zdziwienie z powodu takiej nieoczekiwanej wizyty było ogromne i nie tailiśmy tego. Lecz najbardziej się dziwili przyjaciele, którzy się po drodze przyłączyli do naszej ekspedycji. Kiedy spojrzeliśmy na nich, zauważyliśmy, że ich zdumienie nie miało granic. Nie widzieli oni dotąd takich nagłych pojawień i zniknięć, jakich my byliśmy nieraz świadkami, a w ciągu trudnej ekspedycyjnej pracy i ciągłych zajęć po prostu nie przychodziło nam do głowy, by im cośkolwiek opowiadać prócz oderwanych epizodów. Przybycie gości, jakby z jasnego nieba, po prostu zupełnie ich oniemiało.

Zrozumiałe jest, żeśmy się tym serdecznie bawili na ich rachunek. Skoro już spełniono wzajemne przedstawienia i powitania, członek naszej grupy, odpowiedzialny za sprawy gospodarstwa obozowego i zaopatrzenia, odszukał Emila i naszego szefa, i z nieukrywanym wyrazem godnej ubolewania bezradności, powiedział:

- I jak ja nakarmię tych ludzi?! Nasze zaopatrzenie jeszcze nie zostało uzupełnione, a ponieważ już poczyniono przygotowania do wymarszu w drogę powrotną, więc prowiantu dla nas samych pozostało zaledwie na dzisiaj i na jutrzejsze śniadanie.

Analizując to zagadnienie, wszyscy byli tego samego zdania i potwierdzili, że tak istotnie było.

Kierownik przyłączonej do nas ekspedycji, przypadkowo usłyszał część tej rozmowy i również podszedł do nich. Usłyszałem go zapytującego:

- Na Boga! Skądże się zjawili ci ludzie?

Na to szef nasz spojrzał na niego z uśmiechem i odpowiedział:

- Trafił pan w samo sedno, panie Ray - oni istotnie przyszli prosto z nieba. Niech pan tylko spojrzy, proszę, wszak nie widać nigdzie żadnych środków lokomocji.

A Ray zauważył:

- Rzecz, która najbardziej mnie zdumiewa, to jest, iż nie widzę u nich żadnych skrzydeł. Ale ponieważ nie mają skrzydeł, przeto powinniśmy byli usłyszeć przynajmniej upadek, gdyby lądowali na piasku, tym bardziej że jest ich taka znaczna liczba - a tymczasem myśmy nawet i tego nie słyszeli. Musimy więc dojść do wniosku, że pana przypuszczenie tym razem jest słuszne i zupełnie logiczne.

Emil, zwracając się do rozmówców powiedział, że dla zmniejszenia obaw gospodarza pozostawałoby mu tylko uczynić gościom wymówkę z powodu nie zabrania przez nich swego prowiantu.

To bardzo skonsternowało naszego intendenta i odrzekł, że bynajmniej nie miał zamiaru stawiać tego zagadnienia tak niedelikatnie, lecz fakt faktem, iż nie starczy żywności dla wszystkich. Do rozmowy włączyli się goście, śmiejąc się wesoło z tego powodu, co na domiar utrapień, jeszcze bardziej zmieszało naszego gospodarza.

Wówczas matka Emila powiedziała, że nie ma żadnego powodu do niepokoju ani przejmowania się takim drobiazgiem. Jednocześnie gospodyni nasza i piękna dama wtrąciły się, deklarując chętną pomoc w przygotowaniu wieczerzy, a zarazem wzięły to na swoją odpowiedzialność, ponieważ całkowicie były świadome swego udziału w naszym dzisiejszym posiłku. To wybawiło z kłopotu naszego amfitriona i chętnie się zgodził na propozycję takiej wyręki.

Dzień miał się już ku końcowi. Był to jeden z tych dni na Gobi, kiedy pogoda w jednej chwili pieści ziemię, a za parę sekund zmienia scenę w piekło bezlitosnej furii. Każdy użyteczny brezent był rozciągnięty i umocowany na piasku poza namiotem. Obcemu człowiekowi miejsce to mogłoby się wydawać wesołym wycieczkowym obozem, którym właściwie mówiąc, w tej chwili i był. Gdy brezenty zostały rozesłane, wyniesiono i ustawiono na nich skrzynie wraz z zawartością; posługiwano się nimi w celu gotowania i przyrządzania obozowego jedzenia. Następnie cała kompania zebrała się i usiadła wokoło.

Obserwując członków dołączonej niedawno ekspedycji, widzieliśmy nieschodzące z ich twarzy wyrazy zdziwienia i wątpliwości. Kierownik Ray zajrzał do skrzyni i zauważył, że jeżeli trafnie określił ilość znajdującego się w nich pożywienia i jeżeli ma to (bez uzupełnienia) wystarczyć do nakarmienia takiej licznej kompanii - to on szeroko wytrzeszczy oczy przy dokonaniu się cudu.

Słysząc to jeden z członków naszej grupy powiedział:

- Niech pan już szeroko otwiera oczy właśnie na to, co pan chce zobaczyć.

Wtedy szef nasz wtrącił uwagę:

- Już dziś dwa razy powiedział pan prawdę, panie Ray.

W tym czasie obie damy zaczęły wykładać ze skrzyń potrawy na talerze, napełniając każdy z nich kolejno, póki wszyscy wokoło nie zostali jednakowo obficie obdzieleni.

Widząc to, Ray stawał się coraz bardziej niespokojny, a kiedy postawiono przed nim jego talerz, on odsunął go napomykając, że zadowoliłby się o wiele mniejszą porcją jedzenia.

Ale gospodyni nasza go zapewniła, że nie potrzebuje żywić żadnych obaw, gdyż jedzenia starczy dla wszystkich.

Kiedy już wszystkie talerze zostały napełnione, Ray znów zajrzał do skrzyń, a stwierdziwszy, że ich zawartość wcale się nie zmniejszyła, wstał i powiedział:

- Ryzykuję być niedelikatnym, źle wychowanym, naruszycielem granic przyzwoitości, lecz pozwolę sobie zapytać, czy mogę usiąść obok tych trzech pań, gdyż przyznaję się w zupełności, iż ciekawość moja tak żywo została rozbudzona, że nie mogę przełknąć ani kawałeczka jedzenia.

Damy odpowiedziały, że widziałyby w tym tylko akt uprzejmości, gdyby zechciał usiąść obok nich. Wówczas Ray przeszedł i usiadł na skraju brezentu pomiędzy matką Emila a piękną damą.

W tym czasie ktoś poprosił o chleb. Był tylko jeden kawałek na wieku skrzyni zastępującej tacę, więc piękna dama wyciągnęła ręce i prawie natychmiast pojawił się w nich duży bochenek chleba, który podała gospodyni, a ta zaczęła go krajać według potrzeby. Obserwując to, Ray wstał i zapytał, czy mógłby obejrzeć ten chleb. Gdy mu go podano, przez chwilę oglądał go dokładnie, a potem oddał. Zauważyliśmy, że był tym bardzo przejęty. Odstąpił na kilka kroków, znów wrócił i zwracając się wprost do pięknej damy, powiedział:

- Nie chciałbym się okazać natrętem, lecz to tak zmąciło moje myśli, że się nie mogę się powstrzymać, by nie zadać pani pytania.

Dama się skłoniła i odrzekła, że wolno mu zadawać wszelkie pytania, jakie sobie życzy, a ona się postara na nie odpowiedzieć - więc Ray zapytał:

- Czy zechce mi pani powiedzieć, że oznacza to, iż jest w stanie, nie uznając żadnych praw przyrody - a przynajmniej tych, które my znamy - bez najmniejszego wysiłku zdobywać czy otrzymywać chleb z niewidzialnego i niepojętego magazynu?

Na to dama odparła:

- Dla nas magazyn ów nie jest niewidzialny, lecz zawsze dostępny i stale widoczny.

Spostrzeżono wówczas, że chleb pokrajany i przygotowany przez naszą gospodynię nie ubywał. Ray się uspokoił nieco i znowu usiadł na swoim miejscu, a dama mówiła dalej:

„Zechciejcie tylko i wy poznać, że tragedia życia Jezusa skończyła się z ukrzyżowaniem, że radość życia Chrystusowego zaczęła się ze zmartwychwstaniem i że celem każdego życia powinno być raczej zmartwychwstanie, a nie ukrzyżowanie. W ten sposób wszyscy mogą pójść w jego ślady i wstąpić w bardziej pełne w nich - życie Chrystusa. Czy możecie wymyśleć radośniejsze i bogatsze życie, niż być w jedności z tą potężną siłą - z siłą Chrystusa wewnątrz? Tu jesteście w stanie uświadomić sobie, że byliście otworzeni, by mieć władzę nad każdą formą i myślą, nad słowem bądź sytuacją. Wiodąc takie życie, będące wypełnieniem każdego szczegółu, zobaczycie, że jest to prawdziwe, ścisłe i oparte na wiedzy życia.

Jezus pomnożył kilka chlebów i ryby, które miał mały chłopiec, wpierw, nim był w stanie obficie nakarmić mnóstwo ludzi. Zauważcie, proszę, że on rozkazał im usiąść w kolejności, w oczekującej postawie i gotowości do otrzymania pożywienia w dużej ilości. Jeżeli chcecie znaleźć radość i zadowolenie w życiu Jezusa, powinniście wypełniać prawo jego życia, działając w harmonii z jego ideałami. Nie musicie się zastanawiać i niepokoić o to, jak będziecie nakarmieni. Gdyby Jezus dopuścił taki niepokój, rzesza nigdy nie byłaby nakarmiona. Lecz zamiast tego on spokojnie błogosławił, wznosząc dziękczynienie za to, co posiadał, i żywność pomnożyła się w takiej mierze, by zaspokoić każdą potrzebę.

Życie nie było trudnym problemem, dopóki się człowiek nie wyrzekł po­słuszeństwa i posłuchu wewnętrznemu głosowi. Kiedy powróci i się nauczy znowu słuchać tego tajemniczego wewnętrznego głosu, wówczas przestanie pracować w celu zdobywania środków do życia, a zacznie pracować dla radości tworzenia. On wkroczy w radość tworzenia i będzie tworzył prawem Pańskim, czyli słowem Boga. Przez Jego słowo się dowie, że może bytować we wszechmiłującej i wszechosłaniającej substancji Boga, i realizować każdy ideał, który odbija w swych myślach. Tą drogą, krok za krokiem, Jezus się podnosił do wyżyn i dowiódł przewagi Chrystusa w sobie nad ograniczonym pojęciem śmiertelnej myśli. Kiedy się to realizuje, praca staje się radosną cechą tej istoty. Jezus dowiódł, że jedynie radosne jest prawdziwie duchowe życie. Był on owiany dostojeństwem i sławą dzięki swemu zwycięstwu. Jednakże zwycięstwo to uczyniło go wolnym, na podobieństwo małego dziecka.

Choć świat jest niezupełnie przebudzony w swym pragnieniu, to jednak tego właśnie pragnienia radości i wielkiego błogosławieństwa szuka. Człowiek może szukać zadowolenia w osiągnięciu osobistych celów, nie zwracając uwagi na prawo, które powiada, że on traci to, czego szuka dla osobistej wygody. Lecz tracąc, dowie się niebawem, że postradanie osobistych osiągnięć oznacza właśnie duchowe podnoszenie: Zatem urzeczywistnia on przy tym tylko to, co nosi określenie: »koniec ludzkiego stanowi dobre zdarzenie dla boskiego«.

Chciejcie wiedzieć, że dano wam prawo korzystania z każdego dobrego i doskonałego daru bożego i powinniście się przygotować do otrzymania tych darów przez poznanie Boga jako waszej boskiej natury. Jeżeli się odłączycie od Boga w myśli, oddzielicie się od Niego także w przejawieniu. Dlatego, żeby wejść całkowicie w radość życia, musicie szukać życia i radości, ponieważ pełnią życia i radości jest właśnie to, co życie daje całej ludzkości.

Prawa dla założenia królestwa bożego na Ziemi - z którymi nauczając, zapoznawał Jezus i któreście w małym zakresie widzieli zastosowane w rzeczywistości - są ścisłe i oparte na wiedzy. Będąc Synem i podobieństwem Boga, człowiek posiada wewnątrz siebie prawdziwego Ducha Bożego, swego Ojca. Człowiek jest w stanie rozróżniać i posługiwać się prawami swego stwórczego rodzica i - jeśli tylko zechce - kierować je do pełnego działania w świecie swych interesów".

To wyraziwszy, oznajmiła, że będą bardzo radzi i chętnie odpowiedzą na każde pytanie, jakie będzie im zadane.

Ray odrzekł, że nie ma już żadnych pytań, gdyż jest nazbyt głęboko poruszony tym wszystkim, by czuć chęć do zadawania pytań. Chciałby po prostu nad tym porozmyślać. Po chwili jednak dodał, że ma kilka myśli, które pragnąłby wypowiedzieć, i się spodziewa, iż one nie dotkną osobiście nikogo, ponieważ w żadnym wypadku, to nie jest bynajmniej jego zamiarem.

- Przybyliśmy tu - wyjaśniał Ray - z zamiarem odnalezienia miejsca istnienia narodu, który wymarł bardzo dawno i zniknął. Zamiast tego napotykamy tu żywy naród z najbardziej dziwnym i aktywnym życiem, niż to może być przez nas pojęte. Gdyby te fakty, któreśmy oglądali, mogły być rozgłoszone za granicą, przekonalibyście się, że cały świat padłby do waszych stóp.

Na to wszystkie trzy damy wyraziły sprzeciw, że bynajmniej nie chcą, by świat padał im do nóg, natomiast bardzo pragnęłyby widzieć całą ludzkość przypadłą do stóp Boga. Dowodziły one przy tym, że ludzkość ma aż nazbyt różnych bożków, że ideałem są rzeczywiste potrzeby.

W tym momencie wszyscy goście, za wyjątkiem jednego, który pierwszy pojawił się przy wejściu do namiotu, powstali oznajmiając, że czas im w drogę. Po serdecznych uściskach dłoni, życzeniach powodzenia i zaproszeniach odwiedzenia ich w każdym czasie, wszyscy nagle znikli - w taki sam sposób, jak się pojawili - pozostawiając Raya i jego grupę z oczami wytrzeszczonymi na to miejsce, gdzie przed chwilą jeszcze goście ci się znajdowali. Po chwilowej przerwie Ray indagował pozostałego z gości o jego imię. Ten mu się przedstawił jako Bagget Irand.

Wtedy Ray skonstatował:

- Czy może zechce mi pan powiedzieć, iż wy realnie jesteście zdolni przychodzić i odchodzić według życzenia, bez żadnych fizycznych środków lokomocji - jak tego byliśmy świadkami przed chwilą - lekceważąc wszystkie nam znane prawa fizyczne?

Na to Bagget Irand odpowiedział:

- My bynajmniej nie lekceważymy żadnego prawa, podobnie jak nie negujemy jakiegokolwiek ludzkiego bądź boskiego prawa. Całe nieszczęście w tym, że wy ich nie widzicie, a więc i nie wierzycie. My natomiast je widzimy, znamy, wierzymy i jesteśmy w stanie się nimi posługiwać.

Kiedy rozwiniecie swą świadomość - by wiedzieć, widzieć i tak samo się nimi posługiwać - wówczas zrozumiecie, że prawo, które my stosujemy, jest określone i doskonalsze do powszechnej realizacji przez ludzkość, niż ograniczone prawa znane i wykorzystywane przez was. Nadejdzie dzień, kiedy zrozumiecie, że zaledwie dotknęliście powierzchni ludzkich możliwości. My zawsze jesteśmy gotowi wam pomagać wszelkimi sposobami, w miarę możności.

Chander Sen powiedział, że ten przyjaciel przyszedł zaprosić nas, byśmy w powrotnej drodze odwiedzili jego wieś, ponieważ tamtędy droga by była krótsza i podróż o tej porze roku mogłaby być skrócona o dzień. Zaproszenie to zostało chętnie przyjęte i Bagget Irand zakomunikował nam, że tam powróci razem z nami. Później się wyjaśniło, że on był potomkiem niegdyś świetnie prosperującego narodu, zaludniającego obszar Gobi.

***

Po zakończeniu pracy nad wytyczaniem drogi do zamierzonej następnej ekspedycji, rankiem następnego dnia byliśmy gotowi do wyruszenia w kierunku naszej bazy. Tam cała kompania miała zostać podzielona i - oprócz jedenastu - pozostali mieli powrócić do swych domów. Czterech z naszej grupy, łącznie ze mną, postanowiliśmy jednak skorzystać z zaproszenia naszych przyjaciół i odwiedzić ich we wsi, gdzie zimowaliśmy.

Kiedyśmy stali przy namiocie w przeddzień naszego wyjazdu, obserwując zachód słońca, nasz współtowarzysz powiedział, że chciałby się dowiedzieć, jak w istocie starożytne były cywilizacje i religie, i czy szły one równolegle na przestrzeni wieków.

Na to odpowiedział Dżast:

„To zależy, co wy rozumiecie pod pojęciem religii. Jeżeli używając słowa religia pojmujecie ją jako wierzenia, dogmaty, wyznania lub może zabobon, to jest ona bardzo młoda i nie przekracza dwudziestu tysięcy lat. Lecz jeśli pod tym mianem rozumiecie cześć dla prawdziwej filozofii życia bądź prawdziwą cześć dla samego życia, a w ten sposób cześć dla wspaniałej czystości Boga - wielkiej twórczej przyczyny - wówczas możecie to przejrzeć wstecz poza wszelką historią, mitologią i wszelką alegorią, aż do czasów pojawienia się na Ziemi pierwszego człowieka, nim królowie, imperatorowie Gub stworzona przez człowieka państwowa władza) ujęli ster rządów.

W sercu pierwszego człowieka zapłonęła, czyli zajaśniała, największa cześć dla źródła wszelkiego życia i jego piękna. Piękno i cześć tej czystej duszy jasno świecą w ciągu długich wieków i będą tak jaśniały przez całą wieczność. Kiedy na początku człowiek przyjął życie, doskonale znał źródło i żywił najgłębszą cześć dla tego źródła, które wy znacie teraz jako Chrystusa.

Lecz kiedy się posuwamy ciemnymi korytarzami czasu, widzimy, że się dzielą one na niezliczone sekty, wyznania i dogmaty do tego stopnia, iż zamieniają się w sieć przedstawiającą obraz niewiedzy i zabobonu. I kto - możemy zapytać - podzielił je: Bóg czy człowiek? Kto jest odpowiedzialny za olbrzymi wir grzechu i dysharmonii, spowodowane przez podział? Zastanówcie się chwilę i pomyślcie głęboko, następnie zapytajcie siebie: Bóg czy człowiek jest odpowiedzialny za to? Pomyślcie, czy Bóg zasiada gdzieś w niebiosach, spoglądając na dół, na tę ogromną pajęczynę, zamieniając stan rzeczy tu i tam, wtrącając się tutaj, wyrównując życie tam, chwaląc jednego lub karząc drugiego, wspierając tego i depcząc tamtego? Otóż nie! Jeżeli Bóg jest prawdziwym życiodawcą, to musi być wszechmogącym, wszechobecnym i wszechwiedzącym w Swej niebieskiej wysokości - wszędzie i we wszystkim, dającym życie wszystkiemu, poprzez wszystko i ponad wszystko; inaczej nie byłby prawdziwym dawcą wszelkiego życia. W ten sposób możecie te idee podzielić na niezliczone rozmaitości form, lecz kiedy dojdziecie do ostatniej, zauważycie, że się zetknęliście z tą, która była na początku, i że dwie takie stają się cyklem bez końca i początku. Gdyby było inaczej, nie byłoby ani podstawy, ani hipotezy, ani prawdy".

Wtedy ktoś zapytał:

- Czy próbowaliście przezwyciężyć śmierć?

Odpowiedź brzmiała:

- O, nie, my omijamy śmierć, pozwalając życiu się wyrazić w jego absolutnej pełni, dzięki czemu nawet nie wiemy, co to jest śmierć. Dla nas nie istnieje nic prócz najbardziej pełnego życia. Wielki błąd większości ludzi polega na tym, że usiłują skryć swą religię za jakąś zasłoną czy tajemnicą, zamiast jawnie ją rzucić w szeroką przestrzeń czystego boskiego słonecznego światła.

Ktoś inny rzucił pytanie, czy z nimi przebywa Jezus (mając na względzie krąg ludzi typu Dżasta).

Na to Dżast się odezwał:

- Nie. Jezus nie przebywa z nami. On tylko bywa przyciągany do nas wspólnymi nam myślami, tak samo jak przyciągany jest przez wszystkie wspólne myśli. Jezus przebywa tylko tam, gdzie może być pomocą, jak zresztą postępują wszystkie wyższe dusze.

Powiedziawszy to, Dżast ciągnął dalej:

„Było to podczas pobytu w północnej Arabii, gdzie Jezus uzyskał dostęp do biblioteki, w której przechowywane były księgi zebrane z Indii, Persji i obszaru Transhimalajów. Tu po raz pierwszy się zetknął z tajemnymi naukami Braterstwa. Nauki owe służyły tylko w tym celu, by powrócić do bardziej wyraźnie kształtującego się już przekonania, iż prawdziwą tajemnicą życia był Bóg, wyrażony w indywiduum przez Chrystusa. Uświadomił sobie, że aby to wyjawić w pełni, powinien odejść od wszystkich innych form czci i czcić tylko Boga wyrażonego w człowieku. Lecz by móc to uczynić, należało odejść od tych, którzy go uczyli, chociażby nawet swym odejściem wywołał ich niezadowolenie. Jednak to go nie powstrzymało ani na chwilę, tak bowiem był stanowczy w swym oddaniu sprawie i wielkiemu służeniu, jakie przewidywał dla siebie wiedząc, co mógł okazać światu swym poświęceniem.

Zdawał sobie sprawę, że jeśli już człowiek podniósł się do takiej wspaniałej siły, która w potędze w nim samym przebywa jako mocarny Syn Boży, jako ten, w którym nieskończenie mieszka boska mądrość, wyposażona we wszystkie użyczone przez Boga skarby, w źródło płynących wód życia, w Pana, czyli prawo współodczuwania i mądrości - należało nieuchronnie wcielić się na Ziemi. Musiał więc wystąpić i obwieścić o posiadaniu tego wszystkiego, a wówczas z czystymi intencjami wieść stosowne życie, wykazując w nim oczywistą obecność jestestwa, któremu dano imię Chrystus.

Wystąpił tedy i ogłosił światu, że Chrystus przebywający w nim, również był obecny we wszystkich, że głos z nieba, który obwieścił go umiłowanym Synem, oznajmił, że i wszyscy są Synami Bożymi - współdziedzicami i współbraćmi. Epoka ta zaznacza się w jego chrzcie, kiedy był widziany zstępujący na niego z nieba Duch w postaci gołębia i spoczął na nim.

I odtąd zaczął śmiało nauczać, że tylko niewiedza jest przyczyną wszelkiego grzechu. Wiedział, że aby stosować przebaczenie, czyli wiedzę o odpuszczaniu grzechów, człowiek musi sobie dobitnie uświadomić, że posiada moc odpuszczania każdego grzechu, rozdźwięku i dysharmonii; że nie Bóg przebacza grzech (gdyż Bóg nie ma nic wspólnego z grzechem, chorobą i dysharmonią w człowieku), lecz że sam człowiek wytworzył to wszystko i tylko on jest tym, który może je zgładzić lub odpuścić. Orientował się, że człowiek powinien poznać, iż niewiedza jest brakiem czci i brakiem pojmowania boskiego rozumu, jako tworzącej. Zasady oraz swego stosunku do tej Zasady. Poznał, że człowiek może posiadać całą umysłową wiedzę i być świadomym światowych spraw, ale jeżeli nie uznaje Chrystusa jako żywej, źyciotwórczej istności bożej wewnątrz siebie, to jest mimo to całkiem prostacki odnośnie najważniejszego czynnika, kierującego jego życiem. Dostrzegł wkrótce całą bezpodstawność próśb do sprawiedliwego i kochającego Ojca o uzdrowienie lub wybawienie od choroby bądź grzechu. Nauczał on, że choroba jest następstwem grzechu, a ważnym czynnikiem w uzdrowieniu jest przebaczenie; że choroba nie jest karą zesłaną przez Boga, jak wierzy wielu, lecz rezultatem ludzkiego niezrozumienia Jego prawdziwej istności. Głosił, że tylko prawda czyni wolnym. Czystość jego nauk doprowadziła do tego, że one przeżyły nauki jego nauczycieli.

Kiedy Piotr powiedział, że przebaczył siedem razy, to Jezus oznajmił, iż on przebaczyłby siedemdziesiąt siedem razy, a póty nie przestawałby przebaczać, aż takie postępowanie by się upowszechniło. Dlatego by przebaczać nienawiść, koncentrował swą uwagę na miłości. Było to nie tylko wówczas, kiedy dotyczyło jego życia, lecz także, gdy napotykał przejawy tego życia wokół siebie w świecie. Prawda ta była wrodzonym światłem, które postrzegał we wszystkich, i ono wyprowadziłoby ich z mroku, gdyby się posłużyli rozumem. Jezus wiedział, że każdy zwycięzca zawarł umowę ze swym Panem i nieustannie odpuszczał grzech, porównując wszelką dysharmonię z prawdą, i to mianowicie było jego drogą w sprawie jego Ojca.

Uważał, że żadnym innym sposobem nie może być przemieniona Ziemia, a pokój i harmonia zapanować pośród ludzi; powiedział też, że »jeżeli przebaczycie ludziom ich grzechy, Ojciec wasz niebieski odpuści je także wam«.

Żeby przedstawić sobie pełne znaczenie tego twierdzenia, możecie zapytać, co to jest Ojciec. Otóż Ojciec - to życie, miłość, siła, czyli moc i panowanie; i wszystkie te atrybuty są również własnością dziecka według jego prawnego dziedziczenia. Jest to mianowicie to, co św. Paweł miał na myśli, kiedy powiedział, że jesteśmy współdziedzicami z Chrystusem - królestwa bożego. Nie znaczy to, że jeden posiada więcej od drugiego, że starszy syn otrzymuje większą część, a drugą połowę dzieli się na części pomiędzy pozostałe dzieci. Być współdziedzicem z Chrystusem - królestwa bożego, to znaczy być jednakowo równym wszystkich dobrodziejstw tego królestwa.

Niektórzy nas obwiniają, że się równamy z Jezusem - a to dlatego że nie rozumieją, co oznacza słowo współdziedziczenie. Jestem zupełnie pewien, że nie ma pośród nas nikogo, kto by powiedział, że znajduje się na tym samym planie oświecenia, co wielki nauczyciel ze swoją śnieżnobiałą czystością. Współdziedziczenie oznacza tu posiadanie tej samej, mocy i tego samego stopnia pojmowania. Nie ma ani jednego pośród nas, kto by nie realizował pełni prawdy przyrzeczenia Jezusa wszystkim dzieciom bożym, każdemu prawdziwemu uczniowi, że mogą być równymi uczestnikami we wszystkich właściwościach bóstwa, tak samo w pełni, jak i on.

My całkowicie uznajemy znaczenie jego słów, kiedy powiedział: »Bądźcie doskonali, jako Ojciec wasz niebieski doskonałym jest«. Jesteśmy zupełnie przekonani, że ta wielka dusza nigdy ani na chwilę nie wymagała od swych uczniów mentalnej czy moralnej niemożliwości. A gdy wymagał doskonałości od ludzi, wiedział, że żąda tylko tego, co człowiek może osiągnąć. Bardzo wielu błędnie pociesza się we wierze tym, że nigdy nie mogą być tak doskonali, jak nauczyciel.

Argumentują to jego boskością i że to dzięki niej dokonywał zadziwiających cudów, jakich nikt z istot ludzkich nie był w stanie dokonać; i dlatego absolutnie daremne byłoby podejmowanie jakichkolwiek prób. Powiadają, że tu nie ma nic, co by polegało na większej sztuce i wiedzy, za których pomocą mogłoby być wybierane i określane przeznaczenie życia - niż tylko jedynie ludzka siła woli. Wielki nauczyciel wyjaśnił, że kiedy do przejawienia działania bywa użyta jakaś część ludzkiej siły woli, to owa wola jest tylko małym pośrednikiem w danej sprawie; wielkim zaś czynnikiem jest boskie poznanie. Jakże wiele razy Jezus powtarzał: »Poznajcie prawdę, a prawda uczyni was wolnymi«.

Pozwólcie to porównać ze zwykłymi fizycznymi zjawiskami świata zachodzącego wokół was. Z chwilą gdy ludzie się zaznajamiają w pełni z jakąś prawdą w świecie fizycznym, jednocześnie się uwalniają od dotychczasowej niewiedzy o tej szczególnej rzeczy. Kiedy poznano fakt, że Ziemia jest okrągła i się obraca wokoło Słońca, wówczas ludzie porzucili przestarzałą ideę o płaskiej Ziemi oraz wschodzeniu i zachodzeniu Słońca. A gdy się uwolnią od przekonania, że są tylko ludzkimi istotami - przedmiotem bądź niewolnikami ludzkich praw życia, śmierci i ograniczeń, jakie wprowadziły te ludzkie istoty - z tą chwilą poczują się wolni i uwierzą, że mogą się stać Synami Bożymi, jeśli się uwolnią od wszelkich ludzkich ograniczeń - a wtedy się staną panami boskiej siły. I człowiek wie, że ta boskość jest właśnie miejscem, w którym wchodzi on w bezpośredni kontakt z Bogiem. Zaczyna poznawać, że owa boskość nie jest czymś tchniętym w każdego z zewnątrz, ale że jest to prawdziwe życie każdego bez wyjątku człowieka.

Wiemy, że ideały, które upatrujemy w życiu innych ludzi, ukorzeniają się w naszym życiu i zgodnie z boskim prawem wyjawiają się w ślad za tym ich współbraciom. Tak długo, dopóki wierzymy w siłę grzechu i doświadczamy jego działania, kara za ten grzech, jako rzeczywistość, będzie żywą w naszych osobistych życiach.

Lecz jeżeli, zamiast nieharmonijnymi, odżywiamy siebie i innych prawdziwie słusznymi myślami, przygotujemy żniwo wielkiej duchowej uczty, która nieuchronnie nastąpi po okresie posiewu. W ten sposób przebaczenie spełnia dwojaką misję. Czyni ono wolnym i grzeszącego, i miłującego, gdyż w akcie przebaczenia kryje się głęboka i promienista miłość, opierająca się na słusznej zasadzie - miłość pragnąca dawać dla radości dawania, bez żadnej myśli o nagrodzie, prócz ojcowskiej pochwały w słowach: »Oto Syn Mój umiłowany, w którym upodobałem Sobie«.

Słowa te są tak prawdziwe dla nas, jak prawdziwe były dla Jezusa. Wasze grzechy, choroby i rozdźwięki nie są częścią Boga czy waszego prawdziwego ja w większym stopniu, niż gdyby były częścią rośliny, do której przyrastają. Są one po prostu fałszywymi naroślami, które wystąpiły na waszych ciałach jako rezultat błędnego myślenia. Myśl o chorobie i choroba - to tylko przyczyna i skutek. Usuńcie przyczynę, a przestanie istnieć skutek. Odrzućcie fałszywe wierzenia, a pozbędziecie się choroby.

Była to jedyna metoda uzdrawiania, którą Jezus zawsze stosował; usuwał fałszywy obraz ze świadomości tego, komu pomagał. Początkowo podnosił wibracje swego ciała, łącząc myśli z myślami boskiego rozumu i utrzymując we współdziałaniu swoje myśli z doskonałymi myślami boskiego rozumu, dla leczenia człowieka; wówczas wibracje ciała Jezusa stawały się równe wibracjom boskiego rozumu. Podniósłszy w ten sposób wibracje ciała swą nieugiętą myślą boskiej doskonałości, był on również w stanie podnieść wibracje ciała - suchorękiego - do punktu, w którym mógł w jego własnej świadomości zatrzeć obraz suchej ręki. Wówczas Jezus był w stanie powiedzieć mu: »Wyciągnij rękę!«. Chory uczynił to, a ręka momentalnie zdrowiała. W ten sposób Jezus podnosił wibracje swego ciała, upatrując boską doskonałość we wszystkim, i to mu dawało możliwość podnoszenia wibracji tych, których uzdrawiał, dopóki obraz niedoskonałości nie znikał ostatecznie, a wtedy momentalnie się pojawiała doskonałość i odpuszczenie było zupełne.

Niebawem się przekonacie, że skierowując niezachwiane swoje myśli i uwagę na Boga i Jego boską doskonałość, będziecie mogli podnosić wibracje swego ciała do takiego stanu, że one zaczną się łączyć harmonijnie z myślami boskiej doskonałości, a więc w jedno z Bogiem. Wówczas już będziecie w stanie wpływać na wibracje ciał innych ludzi, z którymi wchodzicie w bezpośredni kontakt, w takim stopniu, iż oni będą mogli postrzegać tę doskonałość, jaką zauważacie wy. W ten sposób możecie wypełniać boską misję i udział wasz jest wtedy całkowity. Będziecie też mogli spostrzec również niedoskonałość i tak samo obniżać wibracje, dopóki nie powstanie niedoskonałość; lecz jeśli to uczynicie, nie zdołacie uniknąć zbioru tego, coście posiali.

Żeby przejawić Swe doskonałe plany, Bóg działa poprzez wszystkich; i doskonałe, pełne miłości myśli, stale płynące z serc wszystkich ludzi, są wieścią samego Boga dla Jego dzieci. Te mianowicie myśli podtrzymują wibracje naszych ciał w prostym zetknięciu z boskimi wibracjami. I ziarnem tym jest słowo Boga, które znajduje miejsce pobytu w każdym wrażliwym sercu, bez względu na to, czy człowiek będzie świadomy swej boskiej natury czy nie.

Daleko pełniej zbliżamy się do naszego dziedzictwa boskiego, kiedy jesteśmy w stanie podtrzymywać swoje myśli na naszej boskiej doskonałości oraz tejże doskonałości wszystkich ludzi, tak jak one są wyrażone w myśli Boga, to jest w taki sposób, że wibracje naszego ciała wchodzą w prostą harmonijną zgodność i tworzą jedno z boskimi wibracjami, wysyłanymi z Boskiego Rozumu.

Lecz aby zbierać obfity urodzaj duchowej wiedzy, nasze myśli muszą stale wibrować i chwytać doskonałe harmonijne myśli boskiego rozumu, czyli rozumu Boga, do człowieka, Jego umiłowanego Syna. Wówczas szybko poznajemy, że posiadamy siłę panowania, czyli stawania się wolnymi, tak samo jak i przez skierowanie naszej myśli, słowa czy działania oraz poprzez wibracje tak uwolnione - odpuszczenia wszelkich grzechów całego ludzkiego rodu.

Kiedyśmy już raz zdecydowali nastawiać nasze myśli w określonym kierunku, niebawem stwierdzimy, że nas podtrzymuje sama Wszechmoc, jednocześnie dowiadujemy się w miarę tego, jak przechodzimy przez naukę niezbędną dla zapewnienia wyższości, że ona jest godnym zaszczytem, ponieważ jest to siła, przy której udziale powinniśmy wyzwolić samych siebie i naszych współbraci z niewoli drogą procesu boskiego myślenia.

Wszystkie uzdrowienia Jezusa były dokonane na zasadzie usuwania mentalnej przyczyny chorób. Pozwala nam to stwierdzić, że niezbędne jest sprowadzenie idealizmu Jezusa do praktycznego działania, i postępując tak dowiemy się, że czynimy tylko to, co on polecił nam czynić. Wiele grzechów zanika przy pierwszych nielicznych promieniach światła, wprowadzonych do ciemnego pojęcia, podczas gdy inne, głębiej ukorzenione w świadomości, wymagają cierpliwości i wytrwałości.

Przebaczająca miłość Chrystusa powinna zapanować ponad wszystkim, jeżeli tylko nie będziemy jej przeciwdziałać i damy jej pełny rozmach. Prawdziwe przebaczenie oczyszcza i uszlachetnia wszystko, a poczyna się ono w sercu człowieka. Początkowo jest to reformacja myśli, i tym sposobem - zmartwychwstanie. Przychodzi jasne przedstawienie tego, iż Bóg jest jedynym rozumem, nie mającym Sobie podobnego, i że ten rozum czysty i święty wiele czyni, by wesprzeć tego, kto niezachwianie i ze czcią trzyma się prawdy, że duch Chrystusa ma swój doskonały obraz działania w was i umacnia was w tych konstruktywno-harmonijnych prądach myśli. Zaczynacie uświadamiać sobie, że zawsze znajdujecie się w wiecznie płynącym potoku obfitujących w miłość myśli, zlewanych przez Boga na Jego dzieci. Wkrótce poznacie, że się szybko zbliżacie do kresu, w którym będziecie żyć w świecie myślicieli; poznacie, że myśl jest najpotężniejszym czynnikiem w świecie. Przekonacie się, że myśl jest pośrednikiem pomiędzy Boskim Rozumem a każdą cielesną słabością i rozdźwiękiem na świecie.

Jeżeli przywykniecie do zwracania się natychmiast do Boskiego Rozumu, do królestwa wewnątrz, kiedy rozdźwięk, czyli dysharmonia wynika - natychmiast łączycie się z boskimi ideałami i stwierdzacie, że boska miłość zawsze gotowa dać swój uzdrawiający balsam czystej miłości temu, kto jej szuka.

Jezus żyje i działa teraz, żeby wykorzenić z ludzkiej świadomości siłę i realność grzechu oraz jego następstwa. Wprost od serca miłości przyszedł on do rozumienia stosunku pomiędzy Bogiem a człowiekiem. I w swoim nieustraszonym, wolnym uznaniu Ducha jako jedynej siły obwieścił wyższość boskiego prawa, które będąc pojęte i zastosowane do każdego czynu w życiu, przemieni cierpiących ludzi w promieniste istoty i wprowadzi doskonałe obywatelstwo do jedynie realnego królestwa niebieskiego na Ziemi".

Na tym Dżast zakończył swoje wyjaśnienia.

***

Słońce skryło się już za horyzontem i wspaniały zachód, zapowiadający spokojną noc, płonął na całym niebieskim bezmiarze. Był to pierwszy wieczór bez wiatru i sztormu, jaki przeżywaliśmy w ciągu dziesięciu dni, i wszyscy spokojnie się upajali efektowną grą barw.

Cichy zachód na Gobi może doprowadzić marzącego człowieka do zapomnienia o wszystkim. Barwy nie świecą i nie jaśnieją, a zdaje się, że padają tu i ówdzie w postaci olbrzymich promieni, jakby jakieś niewidzialne ręce operowały grą tych kolorowych strumieni świetlnych. Czasami się zdawało, że owa ręka starała się pokazać cały szereg obrazów widmowych, a rozmaite ich barwy mieniły się w różnych kombinacjach: pojawił się szeroki pas białego światła, potem jak gdyby się rozgałęział pod kątem i zmieniał w kolor fioletowy, który po chwili znów nagle się przeistaczał w indygo, a obok ukazał się pas błękitny itd., dopóki cała atmosfera nie zapełniła się szerokim różnokolorowym wachlarzem. Potem barwy te się łączyły ze sobą i mieszały, dając znowu kolor biały, który się ustalał jak gdyby, a tuż za nim wybuchał olbrzymi snop różnobarwnych promieni, rozchodzących się i rozsiewających we wszystkich kierunkach. Stopniowo cały ten obraz zmieniał się w czysty złoty kolor, który nadał jednostajnym szarym piaskom widok morza roztopionego złota. Zjawisko to trwało około dziesięciu minut, po czym zbladło we mgle jasnobłękitnego, żółtego i wreszcie szarego koloru, który - zdawało się - spadał z nieba, jak nocny całun i szybko obejmował nas mrok

Pojawienie się mroku nastąpiło tak nagle, że wielu z naszej grupy okazało z tego powodu trwożliwe zdziwienie. Kierownik ekspedycji, zwracając się do Bagget Iranda zapytał, czy zechciałby podać nam swoją wersję o narodzie zaludniającym niegdyś obszar Gobi - i który założył miasta, podobne do zalegającego pod nami w gruzach.

Bagget Irand zaczął mówić:

Jesteśmy posiadaczami kronik troskliwie przekazywanych następującym po sobie generacjom od przeszło siedemdziesięciu tysięcy lat. Datę założenia miasta, którego ruiny leżą pod tym obozem, kroniki owe odnoszą do z górą dwustu trzydziestu tysięcy lat temu. Jeszcze na wiele lat przed jego założeniem przybyli z zachodu, w charakterze kolonistów, pierwsi osiedleńcy. Koloniści owi osiedlili się najpierw na południu i południo-zachodzie, jednak wskutek stopniowego rozrastania się osiedli część ludności posuwała się na północ i zachód, aż zajęła cały obszar.

Gdy już założono urodzajne pola i ogrody, osiedleńcy zaczęli kłaść podwaliny miast Początkowo były one niewielkie, lecz z biegiem lat uznano za potrzebne zbieranie się w większych ośrodkach w celu ściślejszego zbratania i współdziałania w rozwoju sztuk i nauk. Tu też były pobudowane świątynie - ale nie służyły jako miejsca oddawania czci, gdyż naród stale czcił życie, jakie wiódł. Życie bywało zawsze poświęcane Wielkiej Przyczynie bądź Zasadzie Życia i dopóki oni żyjąc, współdziałali z Wielką Przyczyną - życie ich pod żadnym względem nie doznawało uciążliwości.

W okresie tym spotkanie zarówno tysiącletnich mężczyzn, jak i kobiet było całkiem powszednim zjawiskiem.

W rzeczywistości nie znali oni śmierci; przechodzili od jednego poznania do wyższego etapu życia i jego urzeczywistniania. Uznawali prawdziwe źródło życia i ono dawało im swoje bezgraniczne bogactwa w nieskończonym strumieniu obfitości, Lecz odchyliłem się nieco od tematu i powrócę do świątyni.

Otóż było to miejsce, gdzie przechowywano pisane dowody wszelkich osiągnięć w naukach, sztukach i historii dla tych, którzy chcieli korzystać z nich. Świątynie więc nie były miejscem oddawania czci, lecz dyskutowano tam na najbardziej zasadnicze naukowe zagadnienia. Zamiast powierzenia tego, jak obecnie, specjalnej grupie ludzi czy ustalonemu obrządkowi, praktyka i myśli dotyczące oddawania czci były w owe dni włączone do powszedniego życia człowieka.

Doszli do wniosku, że jako środki komunikacji dobrze byłoby mieć szerokie gładkie drogi, stąd też rozwinęli to, co my nazywamy przemysłem brukarskim. Przekonali się również, że należałoby budować wygodne domy; w tym celu rozwinęli sposób ciosania kamienia, wyrobu cegły i lasowanego wapna, niezbędnego do wznoszenia murów oraz w celu upiększania domów i świątyń. Wszystko to jużeście napotkali w waszych wykopach.

Prócz tego doszli do wniosku, że złoto stanowi bardzo użyteczny metal, ponieważ nie ulega rdzewieniu. Wynaleźli wiec sposób wydobywania go z piasków, a potem ze skał, i wreszcie sposób jego obróbki, dzięki czemu stało się bardzo rozpowszech­nionym metalem. Potem znaleziono sposoby produkowania innych metali w miarę ich zastosowania (a w kraju występowały w obfitości) - one także były wyrabiane masowo. Wówczas oprócz osiedli, zajmujących się jedynie rolnictwem, zaczęły powstawać ośrodki zaopatrujące rolników w wyroby włókiennicze, co sprzyjało dokonywaniu urozmaiconych transakcji. Ośrodki owe rosły i się rozwijały, rozrastając się w miasta liczące od stu do dwustu tysięcy mieszkańców.

Pomimo to nie mieli oni w ogóle żadnych czasowych zwierzchników, czyli panujących. Cała władza była powierzona radom wybieranym przez naród. Wymieniane też były wzajemne przedstawicielstwa miast i różnych osiedli. Naród jednak nie wydawał żadnych praw, czyli ustaw, w celu regulowania życia społecznego obywateli, ponieważ każdy urzeczywistniał własną osobowość i żył prawem kosmicznym, kierującym rzeczywistością bytu. Nie było więc żadnej potrzeby wydawania ludzkich praw, potrzebowano tylko mądrych rad.

Wówczas to niektórzy zaczęli zbaczać z właściwej drogi. Początkowo, będąc bardziej przodującymi umysłami, byli postępowi. Podczas gdy znów ci - skłonni do wytrwałej pracy, pozostawali wsteczni. Wtedy nastąpił nieuświadomiony rozdział, ponieważ zdolność do wzajemnej miłości nie była jeszcze przez wszystkich w pełni rozwinięta. Rozdział ów coraz to się powiększał, póki pewien człowiek bardzo silnego charakteru nie ogłosił się królem, czyli panującym.

Ponieważ rządził on na ogół mądrze, to naród - za wyjątkiem nielicznych, przewidujących niekorzystną przyszłość tego rozdziału - godził się z jego rządami, nie myśląc o przyszłości. Ci nieliczni potworzyli swoje gminy i odtąd żyli we względnej izolacji, starając się stopniowo wykazać swym współbraciom niedorzeczność podtrzymywanego rozdziału. Stali się oni pierwszymi duchowymi zakonami.

Król, o którym wspomniałem, ustanowił pierwszy porządek okresowych panujących. Od tego czasu odchylające ich drogi znaczą się głębokim rozwojem nauki i wynalazczości. Niewiele pozostało takich, którzy zachowali dawne proste nauki i żyli według nich. Lecz szczególnie godne uwagi jest to, że życie dla większości uległo komplikacjom. W istocie było ono do tego stopnia zawiłe, że nie chciano wierzyć, iż życie jest zwykłą formą prowadzenia dobrze bilansowanego bytu, współdziałającą bezpośrednio z zasadą życia. Nie potrafili odróżnić, że droga ich życia jest zbyt pogmatwana i trudna oraz że proste życie współpracujące z zasadą wszelkiego bytu jest właśnie życiem bardziej pełnym i bogatym. W ten sposób musieli oni brnąć w przyszłość do czasu poznania lepszej drogi".

Bagget Irand przerwał i przez chwilę trwał w milczeniu, po czym przed naszymi oczami pojawił się obraz. Początkowo był on jak zwykle nieporuszony, a potem zaczął się zmieniać. Sceny następowały szybko, jak gdyby pod nakazem mówiącego, który krótko objaśniał każdą z nich. Sprawiało to wrażenia, jakoby po każdym zadanym pytaniu i objaśnieniu, tylko od niego zależało zatrzymanie lub odtworzenie jakiegoś dowolnie wywołanego fragmentu. Przedstawiony sposób bycia, jak można było osądzić, zachodził niegdyś w mieście, leżącym w ruinach pod naszym obozem. Na ogół nie odbiegał w niczym od scen dziejących się prawie w każdym ze współczesnych wschodnich miast, jedyna różnica polegała na szerokich i dobrze utrzymanych ulicach, a ludność była ubrana porządnie i w trwałą odzież. Twarze wszystkich ukazywały radosny nastrój; nigdzie też nie było widać żołnierzy, ludzi biednych ani żebrzących.

Uwagę naszą zwróciła architektura, ponieważ domy były najzupełniej prawidłowo zbudowane i miały całkiem przyjemny wygląd. Jakkolwiek się zdawało, że nie istniała tam żadna potrzeba reprezentacyjnych budowli, to jednak jedna ze świątyń odznaczała się wyjątkową wspaniałością.

Poinformowano nas, że świątynia ta była całkowicie zbudowana przez ochotników i należała do jednej z najstarszych i najpiękniejszych w kraju.

Ogólnie biorąc, jeśli obrazy te były odbiciem rzeczywistości, to naród zdawał się być zadowolony i szczęśliwy. Zauważyliśmy, że żołnierze i ubodzy pojawili się dopiero za drugiego króla pierwszej dynastii, który panował prawie dwieście lat. Dla utrzymania swej świty król ten zaczął nakładać na ludność podatki i zadaniem żołnierzy było właśnie ściąganie ich. W ciągu pierwszych pięćdziesięciu lat tych rządów, w niektórych okolicach kraju zaczął doskwierać niedostatek.

Mieliśmy wrażenie, że też w tym okresie część ludności niezadowolona z królewskich rządów oraz z tych, którzy je sprawowali, wyemigrowała z kraju. Bagget Irand i jego naród pretendują do potomstwa tej rasy w prostej linii.

Ponieważ było już późno po północy, Bagget zaproponował, że należałoby przerwać rozmowę i odpocząć, tym bardziej, że byłoby znacznie przyjemniej wyruszyć w drogę wczesnym rankiem.

Około trzeciej godziny po południu upał na Gobi stawał się nieznośny do podróżowania i zbliżał się okres chłodnych zimowych burz.

***

Nazajutrz wstaliśmy bardzo wcześnie i o świcie byliśmy już w drodze do rodzimej wsi Bagget Iranda, dokąd dotarliśmy wieczorem dwunastego dnia naszej podróży. Powitała nas ta sama gromadka znajomych, która odwiedziła obóz po południu ostatniego dnia naszego pobytu na Gobi, zapraszając do siebie na kilkudniowy odpoczynek. Przydzielone nam kwatery w porównaniu z tymi, jakie mieliśmy na pustyni, cechowały się prawdziwym komfortem. Doprowadziwszy się nieco do porządku po podróży, weszliśmy do sąsiedniego pokoju i całkiem nieoczekiwanie spotkaliśmy tam licznie zebranych przyjaciół. Przywitali nas serdecznie i powiedzieli, że całe osiedle jest do naszej dyspozycji i każde drzwi są dla nas szeroko otwarte.

Za pośrednictwem tłumacza powitał nas także burmistrz tego osiedla mówiąc, że zaraz musimy pójść do niego na obiad. Wyszliśmy z pokoju w jego towarzystwie oraz - zgodnie z przyjętym tam zwyczajem - w asyście dwóch żołnierzy, po jednym z każdej strony, i tak przedefilowaliśmy przez wieś. Kolejno szedł kierownik ekspedycji z naszą gospodynią i szef z piękną damą. Następnie kroczył Emil ze swoją matką i ja obok nich, a za nami wszyscy pozostali.

Zaledwie uszliśmy tak kilkadziesiąt kroków, gdy spośród zebranego po drodze tłumu wysunęła się jakaś biednie ubrana kilkuletnia dziewczynka i spytała w tamtejszym języku, czy mogłaby pomówić z matką Emila. Burmistrz brutalnie odepchnął ją mówiąc, że nie wolno nas nagabywać. Wówczas matka Emila wzięła nas za ręce i wszyscy troje wyszliśmy z szeregu, by się dowiedzieć, co chciała jej powiedzieć dziewczynka.

Widząc to, gospodyni nasza również wystąpiła i wtedy cała kompania się zatrzymała. Matka Emila zwróciła się do burmistrza prosząc, by wszyscy pozostali poszli i zajęli swoje miejsca, a nim to uczynią, to my już z pewnością powrócimy. Jednocześnie przez cały czas trzymała rękę dziewczynki w swojej dłoni.

Kiedy kompania ruszyła z miejsca, matka Emila się schyliła i objąwszy rękami dziewczynkę, powiedziała do niej:

- Drogie moje dziecko, powiedz, co mogę dla ciebie uczynić.

Okazało się, że braciszek jej upadł tego dnia i sądzą, że złamał sobie kręgosłup. Dziewczynka prosiła więc "lady", by poszła z nią i zobaczyła, czy mogłaby mu pomóc, ponieważ brat bardzo cierpi.

Matka Emila się podniosła, objaśniła nam, o co chodzi i poprosiła, byśmy podążyli za kompanią, a ona pójdzie z dziewczynką i dlatego dołączy nieco później. Kierownik ekspedycji poprosił ją o pozwolenie, jeśli to możliwe, towarzyszenia sobie. Matka Emila wyraziła zgodę i poleciła wszystkim nam również iść za sobą. Obie poszły naprzód, my zaś udaliśmy się za nimi, przy czym dziewczynka natchniona ufnością podskakiwała radośnie.

Gospodyni nasza powiedziała nam, że dziewczynka była pewna, iż brat będzie uzdrowiony przez tę piękną i dobroczynną damę. Kiedy byliśmy nieopodal domu, dziewczynka pobiegła naprzód, by oznajmić swej rodzinie, że nadchodzimy.

Podchodząc do drzwi, zauważyliśmy, że dom był zwykłą, oblepioną gliną chatą najbiedniejszego typu. Jakby w odpowiedzi na nasze myśli, matka Emila powiedziała:

- Choć jest ona nędzną lepianką, to jednak biją w niej gorące serca.

W tej chwili drzwi się otworzyły i rozległ się tubalny męski głos, po czym weszliśmy do wnętrza. O ile chata wyglądała ubogo z zewnątrz, to w dwójnasób uboższe było jej wnętrze. Zbyt ciasna izba nie mogła nas pomieścić, a sufit wisiał tak nisko, że musieliśmy stać schyleni. W chacie płonął blady, migotliwy i jakby tajemniczy ogień, odbijając swoje dziwne światło na dobrodusznych twarzach ojca i matki siedzących pośród swej chudoby.

W oddalonym kącie, na garści stęchłej słomy i w nieprzyjemnie cuchnących łachmanach, leżał z wydłużoną, ziemistobladą twarzyczką około pięcioletni chłopiec.

Dziewczynka uklękła przy nim, wzięła jego ręce i przyciskając je do swej twarzy, mówiła, że będzie ponownie zupełnie zdrów, ponieważ piękna pani jest już przy nim. Po chwili znowu opuściła ręce brata i się odsunęła, by mógł spojrzeć przed siebie. Wówczas po raz pierwszy, jak widać, zobaczyła pozostałą część naszej grupy i jej nastrój uległ zmianie, a na twarzy odmalował się strach; ukryła twarzyczkę w dłoniach i ciałkiem jej wstrząsnął konwulsyjny płacz, a potem zawołała:

- O, ja myślałam, że pani przyszła sama!

Wówczas matka Emila uklękła przy niej, objęła ją i na chwilę przygarnęła do siebie. Dziecko się uspokoiło, a matka Emila powiedziała do dziewczynki, że jeśli nie chce, byśmy byli obecni w mieszkaniu, to wszyscy wyjdziemy. Dziewczynka odrzekła, że była tym tylko zmieszana i przestraszona, i że nie powinniśmy zwracać na nią uwagi, gdyż myślała wyłącznie o swoim bracie.

Potem matka Emila napomknęła:

- Ty bardzo kochasz swego braciszka, nieprawdaż? , Dziewczynka, z wyglądu niemająca więcej niż dziewięć lat, odpowiedziała:

- Tak, lecz ja kocham także wszystkich.

Rozmowę powtórzył nam Emil, ponieważ nikt z nas nie rozumiał ich języka. Matka Emila, rzekła wówczas:

- Jeżeli ty tak mocno kochasz swego braciszka, to możesz pomóc go uzdrowić - i poleciła dziewczynce, by przyjęła taką samą pozycję jak ona i położyła ręce po obu stronach jego twarzy. Następnie matka Emila podsunęła się tak, iż mogła położyć swą dłoń na jego czole. Prawie natychmiast ucichły jęki, twarzyczka chłopca się rozjaśniła, a jego drobne ciało, jak gdyby zastygło w spokoju i dziecko zasnęło dobroczynnym, naturalnym snem.

Matka Emila, z dziewczynką przysiadły na kilka chwil, po czym pierwsza lewą ręką usunęła dłonie dziewczynki z twarzy chłopca, mówiąc:

- Jaki on piękny, jaki kształtny i silny!

Potem tak samo delikatnie odjęła i swoją rękę, a ponieważ stałem tuż przy niej, w jednej chwili powstała taka sytuacja, że kiedy wyciągnęła lewą rękę, wówczas pochwyciłem ją, by pomóc jej powstać, lecz gdy tylko dotknąłem jej ręki, uczułem lak silny wstrząs w całym ciele, że zamarłem, jakby zupełnie sparaliżowany. Ona zaś lekko się poderwała na nogi i powiedziała do mnie:

- Zapomniałam się na chwilę. Nie powinnam była dotykać pańskiej ręki, gdyż byłam zbyt naładowana, tak bowiem wielka przechodziła przeze mnie siła.

Opamiętałem się prawie natychmiast. Pozostali nie zauważyli tego, ponieważ byli głęboko pochłonięci tym, co się działo wokół nich.

Nagle dziewczynka rzuciła się do nóg matki Emila i objąwszy ją rękami, okrywała w zapamiętaniu pocałunkami jej odzież. Matka Emila się schyliła i podniosła rozgorączkowaną i zroszoną łzami twarzyczkę, po czym uklękła, przytuliła dziewczynkę do siebie i pocałowała ją w oczy i usta. Dziewczynka objęła szyję matki Emila i przez kilka sekund trwały tak obie nieruchomo. W tej samej chwili pokój zaczął się rozjaśniać jakimś dziwnym i coraz intensywniejszym światłem, póki każdy przedmiot nie został prześwietlony tak, iż nic już nie rzucało cienia. Izba lepianki, jakby się nagle rozszerzyła. Siedząc dotychczas z kamiennymi twarzami, milcząc, na brudnej podłodze, oboje rodzice dzieci nagle wstali, a na ich twarzach odmalował się niemy strach, a potem mężczyzna wybiegł przez otwarte drzwi, by się ukryć, omal nie przewracając po drodze kierownika ekspedycji.

Matka rodziny rzuciła się na ziemię obok matki Emila, a jej ciałem wstrząsnęło łkanie. Wówczas matka Emila położyła ręce na czole kobiety i cicho mówiła coś do niej.

Kobieta przestała płakać, uniosła się do pozycji półleżącej i dostrzegła w pokoju zmianę. Na jej twarzy znowu się pojawił strach. Spiesznie się poderwała na nogi, zamierzając wybiec z pokoju. Emil ją ubiegł, chwytając za jedną, a piękna lady za drugą rękę.

Kiedy przez chwilę trzymali ją tak oboje, wyraz przerażenia na twarzy kobiety ustąpił miejsca uśmiechowi.

Rozejrzeliśmy się wokół i zamiast lepianki, do której weszliśmy, staliśmy teraz w skromnie, lecz wygodnie umeblowanym pokoju z krzesłami, stołem i czystym łóżkiem. Emil podniósł wciąż jeszcze śpiącego chłopca z garści przegniłej słomy i łachmanów, ułożył go troskliwie na czystej pościeli i przykrył pledem. A kiedy to uczynił, pochylił się i z prawdziwie ojcowską czułością pocałował dziecko w czoło.

Matka Emila z dziewczynką podniosły się i skierowały w to miejsce, gdzie stała matka rodziny; my zaś wszyscy otoczyliśmy ich wokoło. Kobieta rzuciła się na kolana przed matką Emila i obejmując jej nogi, zaczęła je całować błagając, by ich nie opuszczała. Emil postąpił naprzód, wziął ją za ręce i postawił na nogi, rozmawiając z nią spokojnie w ich własnym języku.

Kiedy kobieta się wyprostowała - stare, brudne łachmany, które miała dotąd na sobie, zamieniły się w nową odzież. Postała tak przez chwilę w głębokim milczeniu, a potem się rzuciła w otwarte ramiona matki Emila. Stały obie w tej pozycji przez kilka sekund, póki Emil ich nie rozdzielił.

W tej chwili dziewczynka wybiegła naprzód z wyciągniętymi rękoma i zawołała:

- Patrz, patrz - moje rzeczy stały się znowu nowe! I z kolei się rzuciła ku matce Emila, która ją objęła i podniosła. Dziecko otoczyło rękami jej szyję, przyciskając twarzyczkę do jej ramienia. Kierownik ekspedycji stał tuż za plecami matki Emila i dziewczynka wyciągnęła ręce nad jej ramionami w jego kierunku, podniosła głowę i uśmiechnęła się uszczęśliwiona.

Kierownik postąpił naprzód i wyciągnął ręce, które dziecko pochwyciło mówiąc, że kocha nas wszystkich, lecz nie tak bardzo, jak tę drogą damę (mając na myśli matkę Emila).

Emil powiedział, że pójdzie i poszuka ojca. Po niedługim czasie powrócił, prowadząc za sobą wystraszonego i nieufnie patrzącego ojca rodziny. Pomimo wszystko mogliśmy zauważyć, że pod okazywaną zewnętrznie niechęcią kryła się w nim głęboka wdzięczność.

Szykowaliśmy się do wyjścia, a matka rodziny spytała, czy przyjdziemy ponownie. Odpowiedziano jej, że się znowu zobaczymy nazajutrz.

Spiesznie udaliśmy się do domu burmistrza, w obawie, by nie zmuszać całego towarzystwa do czekania. Choć czas ten nam się wydawał godzinami, to jednak nie zabawiliśmy dłużej niż trzydzieści minut. I jestem pewien, że pobyt nasz w chacie chorego zajął mniej czasu, niż go spędziłem na opisywaniu tych faktów.

Przybyliśmy do domu akurat wtedy, gdy ostatni z gości siadał do stołu. Kierownik ekspedycji spytał, czy mógłby usiąść obok naszego szefa - co zaakceptowano. Łatwo się dawało zauważyć, że był on bardzo podniecony i szef powiedział nam później, iż ów młody człowiek był tak wstrząśnięty tym, co widział, że się z trudem opanowywał.

Miejsca za stołem były rozplanowane: na pierwszym siedział burmistrz; na prawo od niego matka Emila, piękna lady i nasz szef. Z lewej zaś strony zasiedli - nasza gospodyni, syn Emila i jego siostra. Przytaczam ten porządek ze względu na to, co się zdarzyło później.

Usiedliśmy i zaczęło się spożywanie obiadu. Mniej więcej w jego połowie burmistrz zwrócił się do Bagget Iranda prosząc, by zechciał kontynuować swój wywód, zaczęty niedawno, a przerwany z powodu przybycia burmistrza oraz dołączenia się gości, przybyłych z większego osiedla.

Bagget Irand wstał i oznajmił, że rozpatrywano podobieństwa życia Buddy i Jezusa. Wobec naszej zgody postanowił kontynuować swój wykład, lecz będzie musiał mówić w języku dostępnym gospodarzowi, ponieważ nie było tam we zwyczaju rozmawiać przez tłumacza, jeżeli orator nie mówił w języku zebranego towarzystwa. Dżast zgodził się być tłumaczem, lecz burmistrz, zrozumiawszy sytuację nalegał, by Bagget Irand mówił po angielsku do ogółu, Dżast zaś tłumaczył mu, goście bowiem w większości wysławiali się po angielsku.

Wtedy Bagget Irand zaczął mówić:

„Możemy sobie wyobrazić, co za siłę miałby człowiek, gdyby wszystkie właściwości prawdziwego ducha dominowały w każdym jego postępku, uczynku i poszczególnej myśli lub, jak powiedział Jezus: »Kiedy Duch Święty zstąpił na was«, powołując się przy tym na ten czas, gdy siła boża powinna była w pełni charakteryzować życie wszystkich bożych dzieci. Znaczy to, że Bóg przejawia się w ciele. I rzeczywiście; czyż nie widzimy tego duchowego rozwoju u wszystkich ludzi, idących zgodnie z prawami życia oraz naukami świętych obrońców wiary i proroków - w różnym stopniu, w stosunku, w jakim ich duchowy rozwój zbliża doskonałe przejawienie Boga, działającego poprzez wszystkie Jego dzieci? Jest to zupełnie oczywiste, że ci, którzy niezachwianie trzymali się prawdziwych ideałów życia, uważanych za pochodzące wprost od Boga i w ten sposób łączące człowieka z Bogiem, osiągnęli największe postępy w szlachetności charakteru, czystości duszy i moralnej wielkości w życiu. Gdyby ci, którzy się starają iść za nimi, włączając lub wcielając w swe osobiste życia te same ideały, byliby w stanie wypełnić je tak, jak wypełniali tamci, to świat musiałby ostatecznie uznać, że nauki, które oni pozostawili, i życie ich dowodzą tylko niezrozumienia wszystkich możliwości dzieci bożych.

W istocie jeszcze żaden z nich nie oznajmił, że osiągnął ostateczną doskonałość, jaką Bóg przeznaczył dla Swoich dzieci, ponieważ Jezus powiedział: »Ten, kto wierzy. we mnie, będzie tworzył także sprawy, które ja tworzę; ja zaś idę do Ojca mego«. A wszak zarówno Jezus, jak i Budda nauczali: »Musicie być doskonali jako Ojciec wasz niebieski doskonałym jest«.

I otóż synowie ci boży to nie mistyczne postacie - a życie i czyny ich wyraźnie się odzwierciedlały w postępowaniu i sercach ludzi w ciągu wszystkich wieków historii. Wokół ich życia utkane były mity i narosła tradycja. Rzeczywistą tedy próbą bądź miernikiem dla tego, kto żywi bliższe zainteresowanie ich życiem i charakterami, jest osobiste przyjęcie i zastosowanie ich nauki w swym powszednim życiu. Fakt to nieodparty, że ideały wyrażone przez te wielkie dusze są także ideałami kierującymi wszystkimi prawdziwie wielkimi ludźmi i stanowią dalszy dowód ich prawdy.

Gdyby ktoś zechciał negować fakt życia tych wielkich ludzi, można go wówczas zapytać: dlaczego w takim razie istnieją wielkie religie? Jest więcej niż oczywiste, że służą one jako podstawa życia i podtrzymują ślady nieprzezwyciężonego instynktowne­go dążenia - instynktu, który objawił wielką głębię mądrości i prawdziwą zasadę udoskonalenia ludzkości - i przewyższają blaskiem wszelkie inne możliwe pragnienia uwolnienia ludzkiej rodziny od ograniczeń i niewoli. Życiorysy tych ludzi zachowały się u nas, a ich życie jest prawdziwym źródłem uświadomienia i doświadczeń, jeśli tylko zechcemy otworzyć nasze serca, by iść za tymi przykładami, z otwartą duszą i postępować śladami tych żywotów, naukami i ideałami. Żadną inną drogą nie wejdziemy tam i nie zjednoczymy się z ich życiem. To właśnie było natchnioną wiedzą każdego prawdziwego obrońcy wiary od początku historii świata. Spośród wielu, dwóch oświeconych duchowo ludzi: Jezus i Budda - dało ludzkości do wykorzystania największe możliwości, o których powiadali w swych naukach.

Mówili prawie tymi samymi słowami: »Jam jest drogą, prawdą i światłem życia dla wszystkich ludzi«. W boskości osiągniętego przez nich stanu, mogli rzeczywiście powiedzieć: »Jam jest światłem świata. Ten, kto idzie za mną i naśladuje moje życie, nie pozostanie w mroku, lecz zdobędzie życie wieczne i się stanie wolnym od wszelkich ograniczeń«. Obaj powiadali to samo: »...dlatego rodziłem się i przyszedłem na ten świat, by dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto miłuje prawdę, słyszy mój głos«. Słowa te powinny pozostawać w prostym stosunku do prawdziwego rozwoju życia Chrystusa w każdym dziecku bożym.

Wszystkie religie świata wskazują na wyższą siłę w człowieku, walczącą o uwolnienie się od ograniczeń zmysłów. Pisma Święte różnych ras są zewnętrznymi wyrażeniami tego sensu, np. Księga Hioba w waszej Biblii poprzedza całą waszą historię.

Była ona napisana w tym kraju i pomimo wszystkich przemian, które zaszły w ciągu minionych wieków oraz prawie zupełnego zagubienia jej w legendach, mistyczne jej znaczenie jednak się zachowało. Jakkolwiek cały naród został zniszczony, mistyczne słowa Hioba nigdy się nie zatrą, gdyż ten, kto się pogrąża w tajemnicę i żyje tajemnicą Wielkiego - pozostaje pod osłoną Wszechmogącego.

Druga rzecz, którą powinniśmy odróżniać, to fakt, że wszystkie Pisma święte wynikły z religii, a nie odwrotnie. Stąd też należy wiedzieć, że Pisma święte są produktem religii, a nie jej przyczyną. Historia religii powstała z doświadczeń, podczas gdy Ewangelia wynikła ze wszystkich religii.

Wkrótce się dowiecie, że jedność zamierzenia i wysiłku będzie najpotężniejszym środkiem do osiągnięcia każdego upragnionego celu. Zamiast mnóstwa ludzi, snujących różnorakie wątki myślowe, wlokąc się powoli, będą oni myśleć jak jeden. Wówczas człowiek łatwo zrozumie zachodzącą różnicę: ciągnąc długo i z wysiłkiem sam, a kiedy ciągną wszyscy razem. Zobaczycie, że gdy się zbudzi do działania jedność pragnienia, wszystko się stanie możliwe.

Kiedy człowiek wyrzuci ze świadomości swe egoistyczne szatańskie myśli, ustanie walka pomiędzy Bogiem a Magogiem; i nie dokona tego żadne zewnętrzne bóstwo.

Gdy Jezus powiedział: »Słowa, które wam mówię, są duchem i życiem« - dotknął tego tajemniczego słowa, które stworzyło wszystkie rzeczy. Wiedział, że jego słowo było napełnione esencją życia i poruszającą siłą, tworzącą rzeczy, które pragnął stworzyć. Gdyby te słowa zadźwięczały w duszach wszystkich ludzi i narodów, zobaczyliby, że mają dostęp do źródła wiecznego życia, które spływa od Boga.

Niektórzy są w stanie wyrazić Chrystusa, przedstawiając Go jako zasiadającego na tronie tuż poza sercem, miejscem miłości. Widzicie Chrystusa, jak z tego tronu kieruje każdą czynnością waszego ciała w zupełnej harmonii z niezmiennym prawem Boga, i wiedzcie, że wówczas działacie wespół z Chrystusem w ideałach, pochodzących wprost z boskiego rozumu.

Następnie patrzcie, jak Chrystus, zasiadłszy na swym tronie, rozprzestrzenia się i napełnia każdy atom, komórkę, mięsień i wszystkie organy waszego ciała, dopóki ono całe się nie stanie prawdziwym czystym Chrystusem, jednorodnym Synem Bożym - czystą świątynią, gdzie Bóg Sobie upodobał przebywanie. Z tronu tego możecie działać na każdy ośrodek waszego organizmu. Możecie dać odczuć tym centrom, że jesteście rzeczywistym, kochającym, potężnym, mądrym, nieustraszo­nym i wolnym duchem. Żadna śmiertelna myśl lub nieczyste pragnienie nie może przejść w pobliżu was. Jesteście pogrążeni w czystym Chrystusie i duch życia w Chrystusie, czyni z was czystą świątynię bożą. Możecie się tu zatrzymać i powiedzieć: »Ojcze, w tym, jak i w każdej rzeczy wyjaw mi Chrystusa, Syna Twego doskonałego«. A wtedy - błogosławcie Chrystusa.

Kiedyście wyjawili Chrystusa, możecie wyciągnąć dłoni, jeśli zapragniecie złota, znajdziecie je w niej".

Powiedziawszy to, wyciągnął obie ręce i w każdej z nich zjawił się złoty krążek, nieco większy od angielskiego suwerena. Podał je siedzącym obok niego z prawej strony i się nimi nie interesował więcej. Ci zaś z kolei przekazywali je innym, dopóki nie okrążyły całego stołu. (Zachowaliśmy je i poddawane były badaniom ekspertów, którzy potwierdzili, że są z czystego złota).

Jeżeli chcecie pomagać innym, upatrujcie Chrystusa, zasiadającego w nich na tronie, podobnie jak w was - a zwracając się do Niego, mówcie, jakby bezpośrednio do nich. Jeśli pragniecie mieć bardziej wyraziste pojęcie o jakimkolwiek przedmiocie - niż to, które macie w obecnej chwili - niech Chrystus przemówi mentalnie do abstrakcyjnej duszy tego przedmiotu, a następnie poproście wewnętrzny sens tej rzeczy, by wam powiedział o sobie.

Dzieci Boga są także niezbędne dla Niego w celu wypełnienia Jego planu, jak i wszelka roślina (kwiatek czy drzewo), ponieważ niezbędna im jest współpraca z Bogiem na drodze doskonałej, którą On widzi.

Odejście człowieka od współpracy w tym doskonałym planie, wytrąciło świat ze stanu równowagi i wywołało powstanie ogromnych fal w celu zmiecenia i zniszczenia większości Jego dzieci. Ziemię utrzymuje w stanie równowagi myśl doskonałej miłości, współpracująca w sercach dzieci bożych z równowagą mocy. Kiedy zaczęto rozstrajać tę siłę lubieżnymi i grzesznymi myślami, ona coraz bardziej odpychała Ziemię, naruszając jej równowagę, aż powstały olbrzymie fale i prawie zupełnie zniszczyły człowieka wraz z każdą wykonaną przez niego pracą. W tym czasie człowiek dokonał o wiele więcej niż pozostaje mu do wypełnienia. Lecz Bóg nie może kontrolować ludzkich myśli miłości i równowagi lub nienawiści i dysharmonii, albowiem winny one być kontrolowane przez samego człowieka.

Kiedy siła myśli, która wyprowadziła Ziemię ze stanu równowagi, została zużyta przez wynikły z tej przyczyny gigantyczny kataklizm, wtedy Bóg mocą Swą mógł przywrócić Ziemię do właściwego jej equilibrium, czyli równowagi. Lecz do tego czasu, póki ludzka myśl przeważała, Bóg był bezsilny, nie będąc w stanie działać".

Na tym Bagget Irand zakończył i usiadł na swym miejscu.

Nagle naszą uwagę zwróciło nieukrywane wzburzenie i oznaki silnego zdenerwowania burmistrza. A kiedy Bagget Irand usiadł, gniew gospodarza znalazł ujście w okrzyku, który miał następujący sens:

- Pies, chrześcijański pies! Zbezcześciłeś imię naszego Wielkiego Buddy i musisz drogo za to zapłacić!

To powiedziawszy, pociągnął za sznurek, zwisający u sufitu tuż nad jego głową. Natychmiast się rozwarło jednocześnie troje drzwi w przeciwległym końcu sali, na wprost siedzącego burmistrza, i trzydziestu żołnierzy z obnażonymi szablami wpadło do sali. Burmistrz wstał, dwaj zaś towarzyszący mu drabanci, którzy podczas jedzenia stali za jego fotelem, stanęli teraz przy nim z obu stron. Podniósłszy rękę, dał rozkaz, na który dziesięciu żołnierzy wystąpiło, ustawiając się wzdłuż ściany, z tyłu siedzącego Bagget Iranda, a dwóch zajęło posterunki z obu stron fotela burmistrza. Jednocześnie zbliżył się komendant i stanął nieopodal gospodarza w oczekiwaniu rozkazu. Nikt z obecnych nie wyrzekł ani słowa i tylko się dało zauważyć ledwie dostrzegalne poruszenie. Myśmy siedzieli niczym przygwożdżeni tym zajściem.

Zapanowało głębokie milczenie. Nagle naprzeciwko stojącego burmistrza pojawiło się na sali intensywne światło. Oczy wszystkich były zwrócone na niego, który stał z podniesioną ręką, jakby zamierzając wydać następny rozkaz, lecz twarz miał trupio­bladą i było widać odbijające się na niej przerażenie. Zdawało się, że przed nim stała mglista postać człowieka. Jednocześnie wszyscy usłyszeliśmy słowo stop! wymówione całkiem wyraźnie i z taką siłą, że się odwzorowało w powietrzu ognistymi literami pomiędzy tą mglistą postacią a burmistrzem. Ten ostatni zrozumiał, co było widoczne, gdyż stał nieruchomo jak posąg. W tej chwili niewyraźny kształt przybrał bardziej określoną postać i rozpoznaliśmy w niej Jezusa, którego spotkaliśmy już uprzednio. Lecz najbardziej nas zdziwiła druga mglista sylwetka, która przykuła uwagę burmistrza i wszystkich żołnierzy. Zdawało się, że wszyscy ją poznali i bali się jej bardziej niż samego Jezusa. Obejrzawszy się, zobaczyliśmy, że wszyscy stali niby sparaliżowani.

Gdy tylko szczegóły tej drugiej postaci bardziej się uwidoczniły i podniosła prawą rękę - jak to uczynił i Jezus - w tym momencie wszystkie szable wypadły z rąk żołnierzy, uderzając o podłogę. Pogłos upadających szabel rozszedł się po sali dobitnie, tak głęboka zalegała cisza. Światło jaśniało, jakby z coraz większą intensywnością i stało się tak jaskrawe, iż ledwie mogliśmy na nie patrzeć.

Pierwszy opamiętał się komendant. Wyciągnął przed siebie ręce i zawołał:

- Budda! Nasz Wielki Budda!

Wówczas burmistrz przemówił:

- Rzeczywiście, to on, nasz Wielki!

I padł twarzą na podłogę. Dwaj drabanci doskoczyli, by pomóc mu wstać na nogi, po czym znowu stanęli nieruchomo jak posągi. Uszeregowani w dalszej części sali żołnierze podnieśli krzyk. Rzucili się w nieładzie w stronę stołu i skupili wokół komendanta, krzycząc:

- Zjawił się nasz najpotężniejszy! Pogromca chrześcijańskich psów i ich wodzów!

Na to Budda się cofnął na stole, żeby móc ogarnąć wzrokiem wszystkich, i wznosząc rękę ku górze, zawołał:

- Nie raz już mówiłem: stop! Nie dwa razy mówiłem: stop! Lecz po trzykroć powiadam: stop!

Każde wymówione słowo pojawiało się w postaci ognistych liter w taki sam sposób, jak słowa Jezusa, przy czym ogniste te znaki nie znikły, lecz trwały w powietrzu.

Tłum żołnierzy stał w dalszym ciągu, jakby sparaliżowany i wpatrzony w to, co się przed nimi działo. Ręce jednych były wyciągnięte, niektórzy zastygli z nogą uniesioną nad podłogą, trwając w pozycji, w jakiej się znajdowali, kiedy Budda podniósł swoją rękę. Teraz Budda znowu się przysunął do Jezusa i, wsunąwszy swoją lewą rękę pod uniesioną rękę Jezusa, powiedział:

- W tym przypadku, jak i w innych sprawach i w ogóle we wszystkim, podtrzymuję podniesioną rękę drogiego brata mego!

Potem położył prawą rękę na ramieniu Jezusa i w tej pozycji obaj pozostali przez kilka sekund, a po chwili razem zeszli lekko ze stołu, podczas gdy burmistrz, komendant, drabanci i żołnierze popadali na twarz, wpatrując się w nich z wyrazem niedającego się opisać strachu.

Wreszcie burmistrz usiadł na swym fotelu, odsuniętym do samej ściany, a każdy z zebranych odetchnął z ulgą. Sądzę też, że na pewno nie było nikogo pośród nas, kto by w ciągu tych niedługich chwil, absorbujących nas rozgrywającą się sceną, oddychał pełną piersią.

Wtedy Budda ręka w rękę z Jezusem zbliżyli się do burmistrza. Słowami wypowiedzianymi z taką siłą, iż mieliśmy wrażenie, że się odbijały od ściany, Budda powiedział:

- Czy się ośmielisz jeszcze kiedykolwiek nazywać tych drogich naszych braci chrześcijańskimi psami? Ty, który pierwej bezlitośnie odepchnąłeś małe dziecko, szukające pomocy dla swego najdroższego brata! I jedynie dzięki tej oto podniosłej duszy, która wystąpiła i pośpieszyła na zew serca, nieszczęśliwe dziecko zostało uzdrowione.

W tym momencie Budda wysunął rękę spod ręki Jezusa, odwrócił się i wskazując w stronę matki Emila, postąpił ku niej. Mówiąc dalej, odwrócił się tak, iż mógł patrzeć także od strony burmistrza w kierunku matki Emila. Zdawało się nam, że był głęboko poruszony. Patrząc na burmistrza, Budda nie przestawał mówić:

- Mimo, iż pierwszy powinieneś był się odezwać na prośbę tego drogiego dziecięcia, uchyliłeś się od swego obowiązku, a tych, którzy przyszli nieszczęsnemu dziecku z pomocą, nazwałeś potem chrześcijańskimi psami! Idź i spójrz na uzdrowione dziecko, którego ciało było uszkodzone i się męczyło w dojmującym bólu. Spójrz na wygodne mieszkanie, dane im zamiast nędznej lepianki. Jesteś częściowo odpowiedzialny za nieudzielenie pomocy tym drogim biednym ludziom. Nie widziałeś nędznej kupy brudu i łachmanów, z których ta ofiarna dusza - zwracając się do Emila podniosła chore dziecko, i z jaką troskliwością i czułością ułożyła je na czystej, starannie przygotowanej pościeli, a kiedy następnie podniosła to maleńkie ciałko brud i łachmany zniknęły. Ty zaś, grubiański świętoszku, siedziałeś spokojnie w purpurze, którą powinien nosić tylko ten, kto jest jej godzien.

- Ośmieliłeś się nazwać braci, którzy niczym nie sprawili niepokoju ani innym, ani tobie: chrześcijańskimi psami! I ty mienisz się wyznawcą Buddy, arcykapłanem tutejszej świątyni! Wstydź się! Wstydź! Wstydź!

Zdawało się, że każde słowo uderzało w burmistrza, w jego fotel i dookolne dekoracje. W każdym razie wypowiedź brzmiała z taką siłą, że burmistrz się trząsł, a draperie powiewały wokoło, jakby pod wpływem silnego wiatru. Nawet nie było tu mowy o tłumaczu; burmistrz nie potrzebował go, gdyż doskonale wszystko rozumiał, choć słowa były wypowiadane w języku angielskim.

Budda się odwrócił i podszedł do dwóch osób, które otrzymały złote krążki, pytając, czy mógłby je wziąć na chwilę, a kiedy mu je podano, wówczas niosąc złoto w otwartej dłoni, podszedł z powrotem do burmistrza i zwracając się do niego powiedział:

- Wyciągnij ręce!

Burmistrz posłusznie uczynił to, lecz ręce mu się trzęsły nieopanowanie, iż z trudem mógł je utrzymać. Budda położył krążki na jego dłoniach i złoto prawie natychmiast znikło.

Wtedy znowu rzekł:

- Widzisz, nawet czyste złoto ucieka z twych brudnych rąk!

W tej chwili, prawie jednocześnie, oba krążki upadły lekko na stół przed dwoma osobami, które poprzednio miały je w ręku.

Budda podniósł ręce, kładąc je na wyciągniętych dłoniach burmistrza i tonem przyjaznym powiedział:

- Bracie, nie masz się czego bać! Nie ja, lecz ty sam siebie osądzisz!

Mówiąc to, przez chwilę trzymał tak swoje ręce, dopóki burmistrz nie uspokoił się zupełnie. Wówczas Budda odjął dłonie od niego i znowu rzekł:

- Kwapisz się mieczem rozstrzygać to, co uważasz dla siebie za obrazę, lecz pamiętaj, że kiedy sądzisz i karzesz innych, tym samym sądzisz i skazujesz samego siebie!

Potem zwrócił się w stronę Jezusa, mówiąc:

- My, wiedzący, zawsze stajemy razem dla ogólnego dobra i braterskiej miłości całej ludzkości.

Z tymi słowami znów ujął rękę Jezusa i rzekł:

- Bracie, sądzę, że całkowicie przejąłem tę sprawę z twoich rąk. Lecz teraz ona znowuż jest do twojej dyspozycji.

Jezus odpowiedział:

- Postąpiłeś szlachetnie i mogę ci tylko za to podziękować.

Po tych słowach obaj się skłonili lekko i trzymając się pod ręce, wyszli przez otwarte drzwi i zniknęli.

W jednej chwili na sali zapanował wielki rozgardiasz. Burmistrz, komendant, żołnierze i drabanci - wszyscy się cisnęli wokoło, by uścisnąć nam ręce. Jednocześnie każdy się starał przy tym jakoś usprawiedliwić. Potem burmistrz powiedział coś do Emila i ten podniósł rękę, prosząc o spokój i uwagę. A gdy tylko ucichły rozmowy, Emil oznajmił, że burmistrz prosi, byśmy znowu usiedli przy stole.

Kiedy już wszyscy zajęli na powrót swoje miejsca i nastała cisza, zauważyliśmy, że komendant ustawił żołnierzy z obu stron stołu oraz za plecami burmistrza, którego fotel ponownie przysunięto do stołu. Wtedy burmistrz wstał i za pośrednictwem Emila jako tłumacza, powiedział:

- Pozwoliłem nazbyt unieść się swej gorliwości i się posunąłem zbyt daleko, za co zostałem ukarany, zawstydzony i w dwójnasób tego żałuję. Sądzę, że po tym, co zaszło, nie ma już potrzeby omawiania tego. Mam nadzieję, że sami postrzegacie, jak dalece się zmieniłem, i chcę prosić brata Baggeta, by wstał i zechciał przyjąć moje najgłębsze przeprosiny. Wszystkich was najserdeczniej witam, a gdybyście zechcieli się zatrzymać u nas, to możecie pozostać z nami na zawsze. Jeżeli kiedykolwiek będziecie potrzebować wojskowej eskorty - choć jestem pewien, że nie będzie wam potrzebna - to zarówno ja, jak i komendant będziemy uważać sobie za wysoki zaszczyt, stając do waszych usług. Nie mam nic więcej do wyrażenia i życzę wam wszystkim dobrej nocy! Zanim pójdziecie, chcę jeszcze dodać, że wszystko, co posiadam, jest do waszych usług. Witam i żołnierze witają was. Odprowadzą was do waszych kwater.

Jeszcze raz życzę wam spokojnej nocy i - salaam to you w imię Wielkiego, Boskiego Buddy!

Także komendant bardzo nas przepraszał nadmieniając, że jesteśmy w kontakcie z boskim Buddą, a potem z pięcioma żołnierzami odprowadził nas do naszych kwater.

Odchodząc złożyli nam salut, co wyrażało się tym, że utworzyli półkole wokół komenderującego oficera i salutując szablami, końcami ich dotknęli szabli komendanta. Następnie szybko się odwrócili, zdjęli czapki i bardzo nisko się pokłonili, dotykając kolanami ziemi. Salut taki oddawany bywa tylko podczas wielkich uroczystości państwowych. Odpowiedzieliśmy im na te honory jak najuprzejmiej i wtedy żołnierze odeszli.

Po przyjściu do domu pożegnaliśmy się z naszymi przyjaciółmi i gospodarzem, a potem udaliśmy się do namiotu. Było nas bowiem tak dużo, że dom gościnny nie mógł pomieścić wszystkich i musieliśmy na podwórzu rozbić namioty.

Kiedyśmy przyszli do obozu, kierownik usiadł w namiocie i powiedział:

- Choć jestem śmiertelnie znużony, to jednak uważam za bezcelowe pójście do łóżka, zanim się nie dowiem jeszcze czegoś; chcę rozważyć to wszystko i jeżeli nie zostanę uświadomiony choć trochę, zamierzam przesiedzieć tu całą noc. Przyznam się, że weszło mi to daleko głębiej niż pod skórę. Panowie siedzicie, nic nie mówiąc, i wyglądacie przy tym, jak mądre sowy.

Odpowiedzieliśmy, że on jest tak samo uświadomiony jak i my, ponieważ nigdy dotąd nam się nie zdarzyło widzieć tego, co się stało dziś. Ktoś zauważył, że wszystko to było odegrane specjalnie dla nas. Lecz kierownik się obruszył na niego:

„Odegrać! Ależ, mój drogi, trupa, która mogłaby odegrać coś podobnego warta byłaby miliony tygodniowo, i to w każdej walucie. A i burmistrz, gdyby rzeczywiście należał do tej akcji, może tylko budzić szeroki podziw, ponieważ ten starowina był niesamowicie wystraszony. Przyznam się, że i ja przez kilka sekund byłem prawie tak samo w wielkim strachu. Gdzieś za tym wszystkim się kryje niejasne przypuszczenie, że tenże starowina przygotowywał nam wszystkim gorącą kąpiel. Ten jego wybuch był, zdaje się, nie z powodu Bagget Iranda.

Kiedy żołnierze wpadli na salę, to w głosach ich czuć było tryumfalne tony. I jeżeli się nie mylę, brali oni udział w bardziej poważnej rozgrywce, niż nam się wydawało. Już to samo coś mówi, że przez chwilę wyobrażali sobie, iż Budda przyszedł im w sukurs. Kiedy zaś się przekonali, że wszyscy są przeciw nim, ciała ich osłabły i pamiętam, że wypuścili z rąk szable.

Powiecie: alboż Budda nie ma siły? Przypomnijcie sobie tylko, jak on rzucał tymi słowami w starego burmistrza... Zdawało się, że działał nierównie radykalniej niż Jezus, lecz wtedy jego strona wymagała pomocy. Jeśli natomiast chodzi o nas, to biorąc pod uwagę te okoliczności wszystko szło tak, że nie można lepiej.

Trzeba przyznać, że stary burmistrz dostał po czapie. Idę o zakład, że się teraz czuje na pewno tak, jakby przełaził przez parkan, trzymając się za ucho od buta. Kiedy Budda dotknął jego rąk, to dla mnie wyglądało to w rzeczywistości tak, jak gdyby młodzieniec wyskoczył wprost ze swego starego »ja«. Z pewnością do jutra usłyszymy daleko więcej o nim. A jeśli się nie mylę, więc przewiduję, że się stało dobrze, ponieważ staruszek ów, to siła w tym kraju. Jeżeli to wywyższyłoby jego, jak mnie by wywyższył - to przecież mimo to, po tym wszystkim, co zaszło, nie chciałbym być w jego skórze".

Rozmawialiśmy jeszcze długo o rzeczach, któreśmy widzieli i słyszeli, i aniśmy się spostrzegli, a zaczęło już świtać. Kierownik wstał, podniósł ręce nad głowę i powiedział:

- Komu potrzebny jakiś tam sen? Po wysłuchaniu waszych rozmów, mnie na pewno nie.

Położyliśmy się jednak, nie zdejmując ubrań, by choć troszeczkę odpocząć przed śniadaniem.

***

Kiedy tego rana poproszono nas na śniadanie, kierownik wstał pierwszy; szybko doprowadził do porządku swą toaletę - jak niecierpliwy sztubak - a potem popędzał każdego z nas do pośpiechu. Wreszcie byliśmy gotowi i udaliśmy się do stołu, gdzie zastaliśmy już Emila i Dżasta. Kierownik usiadł pomiędzy nimi i przez całe śniadanie zasypywał ich pytaniami.

Po śniadaniu wstał od stołu i wyraził życzenie obejrzenia jeszcze domu, który - jak sam powiedział - wyrósł w ciągu piętnastu minut. Położył ręce na ramiona Dżasta i dodał, że gdyby miał dwoje takich jak Emil i jego matka, to cóż by to była za przyjemność chodzić i wszędzie budować w ten sposób domy dla biednych ludzi! A potem dopowiedział:

- Zmusiłbym wtedy właścicieli nieruchomości w Nowym Jorku, żeby ich domy miały bardziej przyzwoity wygląd. Wszak płacę czynsz tym młodzieńcom.

A Emil zauważył:

- Przypuśćmy, że nie zgodziliby się, by im w taki sposób wyrastały domy.

- Dobrze - odpowiedział kierownik. - To ja bym postąpił inaczej. Gdyby po wyrośnięciu domów nie chcieli z nich korzystać, wtedy po prostu chwytałbym ich przemocą, wsadzał do wewnątrz i związywał.

Wszyscyśmy się z tego szczerze uśmieli.

Dotychczas uważaliśmy kierownika za człowieka spokojnego i opanowanego. Lecz teraz powiedział nam, że widziane przez niego rzeczy tak nim wstrząsnęły, że nie mógł się powstrzymać od pytań. Potem oznajmił, że była to dla niego najciekawsza ekspedycja w całym jego życiu, jakkolwiek poznał już różne najbardziej odległe zakątki świata. Toteż postanowił towarzyszyć nam nadal i pomagać W organizowaniu drugiej ekspedycji w celu kontynuowania prac wykopaliskowych pod kierunkiem naszych przyjaciół. Na przeszkodzie temu stanął jednak jego nagły wyjazd do kraju.

Z trudem się nam udało przekonać go, by nie chodził bezpośrednio do nowego domu. Wreszcie weszliśmy z nim w kompromis. Dżast i jeszcze jeden z przyjaciół poszli z nim tam, skąd mógł zobaczyć ów domek. Z tej wycieczki powrócili po upływie około trzydziestu minut. Kierownik wyraził zadowolenie, że widział maleńki domek będący rzeczywistością, i opowiadał, iż to wskrzesiło mu w pamięci jego dziecinne marzenia, w których widział siebie chodzącego z czarodziejkami, budującymi wszędzie domy dla biednych ludzi, by ich uszczęśliwić.

Ponieważ nasza grupa była dość liczna, zdecydowano, że najlepiej będzie zwiedzać domek niewielkimi partiami - co najwyżej po pięciu lub sześciu ludzi. W skład pierwszej grupy wchodzili: Emil, kierownik, jedna czy dwie damy i ja, a potem się przyłączyły jeszcze do nas matka Emila i nasza gospodyni. Kiedy przyszliśmy przed dom, wybiegła nam na spotkanie dziewczynka i rzuciła się w ramiona matki Emila, objaśniając, że braciszek jest zdrów, silny i dobrze wygląda.

Po chwili wyszła matka dziewczynki i upadła do nóg matce Emila, zapewniając, że bardzo ją kocha. Matka Emila natychmiast ją podniosła, powstrzymując od klękania przed sobą, gdyż to - mówiła - co uczyniła dla niej, uczyniłaby także dla każdego innego, i że nie jej należy dziękować za otrzymane dobrodziejstwa, lecz wielkiemu Bogu.

Tymczasem chłopczyk otworzył drzwi i matka zaprosiła nas do wnętrza. Weszliśmy za nią, mając za tłumaczkę naszą gospodynię. Nie było żadnej wątpliwości, co do faktycznej przemiany domu. Składał się z czterech izb i był bardzo schludnie urządzony. Z trzech stron otaczały go najnędzniejsze lepianki. Mówiono, że mieszkańcy tych lepianek zamierzali je opuścić, ponieważ uznali, że dom jest diabelską sprawką i że szatan mógłby ich zniszczyć, gdyby pozostali na miejscu.

W dniu tym usłyszeliśmy też więcej i o burmistrzu. Około godziny jedenastej przysłał on do nas komendanta z oddziałem żołnierzy, którzy przynieśli nam zaproszenie na śniadanie, na godzinę drugą po południu.

Wyraziliśmy zgodę i w oznaczonym czasie przyszła eskorta, celem zaprowadzenia nas do domu burmistrza.

Czytelnicy domyślają się zapewne, że w tym kraju nie było pięknych pojazdów i musieliśmy się posługiwać wyłącznym sposobem lokomocji, jakim dysponowaliśmy, tj. chodziliśmy pieszo.

Po przybyciu do domu burmistrza, zastaliśmy tam bardzo wielu łamów - w tym naczelnego kapłana z pobliskiego klasztoru - którzy przyszli tuż przed nami. Dowiedzieliśmy się, że klasztor ów liczy od tysiąca do tysiąca ośmiuset łamów i posiada w kraju wielkie znaczenie. Burmistrz był właśnie jedną z wyższych duchownych osobistości klasztoru.

Początkowo oczekiwaliśmy ożywionej dyskusji, lecz wkrótce się przekonaliśmy, że śniadanie było zorganizowane tylko dla zapoznania się z członkami naszej grupy. Przyjaciele nasi byli, jak się okazało, dobrymi znajomymi najwyższego kapłana, gdyż spotykali się już wcześniej wiele razy i współpracowali ze sobą. O tym, zdaje się, burmistrz w ogóle nie wiedział, ponieważ naczelny kapłan był nieobecny, wyjechał bowiem z klasztoru przed około trzema laty i powrócił dopiero wieczorem w przeddzień naszego przybycia.

Podczas śniadania zauważyliśmy, że lamowie byli ludźmi wykształconymi, wiele podróżowali i mieli bardzo szeroki pogląd na życie, a dwóch z nich spędziło nawet rok w Anglii i Ameryce.

Burmistrz opowiadał im, co zaszło poprzedniego wieczoru, i aż do samego końca śniadania we wszystkich rozmowach przejawiało się najbardziej przyjazne uczucie.

Co się tyczy burmistrza, to okazał się nader przyzwoitym człowiekiem, a incydent sprowokowany przez niego podczas wczorajszego obiadu, przyczynił się w konsekwencji do tego, że spłynęło na niego wielkie oświecenie. On sam poświadczył, że po prostu jeszcze do wczorajszego dnia żywił wielką nienawiść do wszystkich cudzoziemców.

Rozmawialiśmy za pośrednictwem tłumaczy, co nie dawało zadowolenia, kiedy chciało się przeniknąć myśli rozmówcy.

Przed rozejściem się otrzymaliśmy od łamów uprzejme zaproszenie odwiedzenia klasztoru i spędzenia w nim następnego dnia jako ich goście. Za radą Emila przyjęliśmy zaproszenie - a dzień ten, poświęcony zwiedzaniu klasztoru, był dla nas szczególnie przyjemny i pouczający.

Stwierdziliśmy, że naczelny lama, to człowiek bardzo interesujący. Znajomość zawarta tego dnia między nim a naszym szefem przemieniła się następnie w dozgonną, braterską przyjaźń i wzajemne zrozumienie.

W niedługim czasie doznaliśmy też od niego nieocenionej pomocy w naszej pracy poszukiwawczej, którą prowadziliśmy z kolei w sąsiedniej prowincji.

***

Emil nam zakomunikował, że wieczorem odbędzie się zebranie w rodzaju tego, jakie w roku ubiegłym odbyło się w jego domu na wsi. Byliśmy tam wtedy obecni. Teraz także zapraszają nas. Zgodziliśmy się na to z wielkim zadowoleniem. Tuż przed oznaczoną godziną Emil, jego matka i ja udaliśmy się do domu uzdrowionego chłopca po jego matkę i siostrę, które poprosiły o pozwolenie pójścia z nami.

Po drodze z domku do miejsca zebrania przechodziliśmy obok na pół rozwalonych brudnych chat. Dziewczynka się zatrzymała przed drzwiami jednej z nich, oznajmiając, że mieszka w niej niewidoma kobieta, i spytała Emila, czy mógłby wejść i zabrać ją ze sobą na zebranie, gdyby ta zechciała pójść.

Emil wyraził zgodę i dziewczynka weszła do chaty, a my w tym czasie zatrzymaliśmy się przed nią w oczekiwaniu. Po chwili dziewczynka stanęła we drzwiach i powiedziała, że niewidoma się boi; jednocześnie dała Emilowi znak, by się przybliżył. Emil podszedł do drzwi i po krótkiej rozmowie z dziewczynką weszli oboje do chaty.

Matka Emila skonstatowała wówczas:

- Dziecko to będzie jeszcze prawdziwą dźwignią pośród tych ludzi, ponieważ posiada zdolność i stanowczość przeprowadzania wszystkiego, co zamierzy.

Zdecydowaliśmy pozwolić jej działać na swój sposób, z tym, że tylko kierujemy nią i pomagamy jej, mając na względzie to, co uznajemy dla niej jako rzecz najbardziej odpowiednią - pobudzając ją do ufności we własne siły. Zasługuje na uwagę sposób, którego się chwyta, by zmusić tę kobietę do pójścia na zebranie. Strach, jaki odczuwają ci kocham ludzie przed nami, jest wprost niewiarygodny. Wielu wynosi się na przykład z sąsiedztwa domu tej dziewczynki, podczas gdy według was powinni raczej nas oblegać, byśmy im pomogli zdobyć domy podobne do tego. Dlatego też musimy być ostrożni i z ich uczuciami. Podczas gdy my pragnęlibyśmy ich podnieść z obecnych warunków bytowania, podobnie jak uczyniliśmy z tymi ludźmi, oni - już przy pierwszych oznakach naszego zbliżania się - uciekają od nas.

Spytałem ją, w jaki sposób była w stanie pomóc dziecku oraz jej rodzicom i jak to uczyniła.

- Dzięki sytuacji, w której się ono znalazło i za jego pośrednictwem mogliśmy też pomóc wszystkim pozostałym. Jest ona niejako balansującym kołem w tym domu.

- Przez nią chcemy też dotrzeć do tej drugiej duszy i do wielu innych tutaj - to mówiąc wskazała na okoliczne chaty.

- Chcielibyśmy ich mocno przycisnąć do naszych serc. Ten mały domek zjawił się nie na próżno.

W tej chwili wyszedł Emil z dziewczynką mówiąc, że kobieta prosiła, by dziewczynka poczekała na nią, i że ona wkrótce wyjdzie. Poszliśmy naprzód, pozostawiając dziewczynkę z niewidomą. Gdy przybyliśmy na zebranie, wszyscy prawie już byli w komplecie. Zasłyszeliśmy, że głównym oratorem tego wieczoru miał być sam przeor klasztoru. Dowiedzieliśmy się też, że Emil już spotkał się z tym lamą około półtora roku temu i od tego faktu datuje się ich zażyła przyjaźń. Zebranie było zorganizowane na specjalne zaproszenie łamów. Było ono okazją do ich wizyty u nas w ostatnim dniu naszego pobytu na pustyni. Okazało się także, że burmistrz był drugą osobą pod względem autorytetu po przeorze.

Mnóstwo przypuszczeń naszego kierownictwa się potwierdziło, lecz przyjaciele nasi nie okazywali żadnej bojaźni. Emil powiedział, że od tego czasu obaj ci ludzie stali się ich bliskimi przyjaciółmi. Rzadko się zdarzało, by się stykali z tak wysokimi co do stanowiska osobami; z zadowoleniem też pozwolili, by wypadki toczyły się zwykłym trybem.

Mówiono nam, że kiedy poprzedniego dnia po raz trzeci zjawili się Jezus i Budda, by im pomóc, okazywali zadowolenie, że i my byliśmy świadkami tej sceny. Nie traktowali tego, jak widać, jako dodatkowego sukcesu, lecz jako zdarzenie, które umożliwiło im współdziałanie i współpracę z tymi ludźmi.

W tym czasie przyszła dziewczynka, prowadząc niewidomą kobietę. Znalazła miejsce dla swej podopiecznej nieco w tyle, przy bocznej ścianie sali, i tam ją posadziła. Kiedy niewidoma usiadła, dziewczynka stanęła przed nią i wzięła ją za ręce, a następnie postąpiła naprzód, jakby coś mówiła do kobiety po cichu. Po chwili się wyprostowała i puściwszy jej ręce, położyła swoje rączki na oczach niewidomej, trzymając je tak czas pewien. Ruch ten zwrócił uwagę wszystkich obecnych na sali, poczynając od przeora, aż do innych łamów niższych stopni. Wszyscy się podnieśli i patrzyli na dziewczynkę, jednocześnie przeor szybko podszedł i położył swoją dłoń na jej główce. Kiedy to uczynił, widzieliśmy wyraźnie, że ciało dziewczynki drgnęło, lecz nie zmieniła swej pozycji. Wszyscy troje pozostawali przez chwilę w tym położeniu, a potem dziewczynka odjęła ręce od oczu kobiety i radośnie zawołała:

- Ty wcale nie jesteś już ślepa i możesz wszystko widzieć!

Przycisnęła wargi do czoła kobiety, po czym się odwróciła i podbiegła do naszego szefa. Sama zdawało się, była trochę zdziwiona i powiedziała:

- Ja mówię waszym językiem ... Jak to uczyniłam?

A po chwili dodała:

- Dlaczego kobieta nie patrzy? Przecież ona nie jest już ślepa - ona widzi!

Spojrzeliśmy znowu na kobietę, która się podniosła i dotykając rękami odzieży przeora, powiedziała w swoim języku: - Ja cię widzę!

Po czym rozejrzała się dokoła z na pół zdziwioną miną, mówiąc:

- Ja was wszystkich widzę!

A potem puściła odzież przeora i zakrywszy rękami twarz, zaczęła szlochać i ponownie usiadła, powtarzając: - Ja widzę! Ja widzę! Lecz wy wszyscy jesteście tacy czyści, a ja taka brudna - pozwólcie mi odejść!

Wtedy podeszła do niej z tyłu matka Emila i położyła jej ręce na ramionach. Przeor również podniósł ręce, lecz nie wypowiedziano przy tym ani słowa. Prawie momentalnie stare ubranie kobiety przemieniło się w nowe i czyste. Matka Emila odjęła ręce z ramion kobiety, która wstała i zdumionym wzrokiem oglądała siebie wokoło. Widząc to, przeor spytał ją, czego szuka. Odpowiedziała mu, że szuka swego starego ubrania.

- Nie szukaj daremnie starej odzieży, a spójrz: wszak jesteś ubrana na nowo - przeor się odezwał.

Kobieta postała jeszcze parę sekund, jakby w niemym zdumieniu, a potem jej twarz opromienił uśmiech, i skłoniwszy się nisko, usiadła znowu na swoim miejscu. Objaśniono nas, że kobieta owa była ślepa z górą dwadzieścia pięć lat, a jej ślepota została spowodowana wystrzałem z broni palnej przez jednego z bandytów, przy czym przestrzelone i uszkodzone były same źrenice.

Podniecenie zapanowało teraz tak wielkie, że cała nasza grupa skupiła się wokół uzdrowionej kobiety. Jednocześnie kierownik przecisnął się do dziewczynki i oboje rozmawiali po cichu. Później nam powiedział, że dziewczynka dobrze mówiła po angielsku. A kiedy rozmawiano w miejscowym języku, wówczas rolę tłumacza spełniała nasza gospodyni.

Ktoś zauważył, że powinniśmy usiąść przy stole. Gdy już zaczęliśmy się sadowić, uzdrowiona kobieta wstała i powiedziała do obok stojącej matki Emila, że chciałaby pójść do domu. Na to podeszła dziewczynka, mówiąc, że poszłaby również z nią i dopilnowała, aby spokojnie i szczęśliwie dotarła do domu. W tym momencie przeor spytał kobietę, gdzie ona mieszka, a gdy mu powiedziała, oznajmił, że nie powinna wracać do tego brudnego miejsca.

Dziewczynka wtrąciła, że ma nadzieję, iż kobieta pozostanie u niej w domu, po czym, trzymając się za ręce, wyszły z sali.

Kiedyśmy usiedli, talerze zjawiały się przed nami na stole, jakby stawiane niewidzialnymi rękami. Zauważyliśmy przy tym, że przeor drgnął i się rozejrzał ze zdziwieniem. Lecz kiedy potrawy zaczęły się pojawiać w ten sam sposób, zagadnął siedzącą obok niego matkę Emila, czy to było u nich powszednim zwyczajem, gdyż nigdy nie miał jeszcze okazji być tego świadkiem. Potem zwrócił się do Emila - będącego naszym tłumaczem - w oczekiwaniu uzyskania od niego jakichś bliższych wyjaśnień. A Emil mu powiedział, że w celu otrzymania wszystkiego, czego potrzeba, są w stanie posługiwać się tą samą siłą, jaką się posłużono dla uzdrowienia niewidomej kobiety. Dostrzegliśmy, że naczelny lama był tym skonsternowany, lecz do końca uczty już nic nie powiedział.

Potem wstał i za pośrednictwem Dżasta jako tłumacza zaczął mówić:

- Wierzę, że mogę daleko głębiej widzieć, niż sobie wyobrażałem, że pozwolono widzieć ludzkim istotom. Choć spędziłem całe swoje życie w klasztornym zakonie, w którym, jak mniemałem, służyłem swoim współbraciom, teraz to jednak zdaję sobie sprawę, że służyłem o wiele bardziej sobie niż moim braciom. Poszerzenie się tego braterstwa dzisiejszego wieczoru wyobrażenie moje przejęło jako szeroką wykładnię. Teraz dano mi poznać, jak nader wąskie prowadzimy życie. Żyliśmy dotąd pogardzając wszystkimi prócz naszego narodu. Te zaś wasze czyny pozwalają mi stwierdzić, że wy również jesteście tak samo wywyższeni jak i my, i prawdziwie niebiańską radość budzi we mnie to widzenie.

Nagle przerwał, stojąc tak z rękami na pół podniesionymi, a na jego twarzy odbił się wyraz zdziwienia i radości. Po chwili podjął przerwany wątek:

- Istotnie; wszak to jest po prostu łatwe. Ja chcę i mogę mówić językiem, jakim mówicie wy. Dlaczegoż tedy nie miałbym tego uczynić? Pojąłem, co mieliście na myśli, mówiąc do mnie, że w przejawianiu się nie ma granicy dla ludzkich możliwości. Uważam, że mogę mówić z wami bezpośrednio, tak iż będziecie mogli zrozumieć.

Znów przerwał na chwilę, jak gdyby szukając myśli, a następnie przemówił już bez pomocy tłumacza. Później się dowiedzieliśmy, że po raz pierwszy w życiu mówił po angielsku.

Jakaż to radość - zaczął znowu przeor - kiedy człowiek jest w stanie bezpośrednio się zwracać do was w waszym języku. Z bardziej głębokim odczuciem dane mi jest poznać i boleć nad tym, iż ludzie rozpatrują swych współbraci jak wrogów. Jest to aż nazbyt jasne, że wszyscy powinniśmy należeć do jednej rodziny, albowiem wszyscy pochodzimy z tego samego źródła i z jednej przyczyny. Czy nie oznacza to wyraźnie, że dla wszystkich jest tu miejsce? Jeżeli jeden z braci patrzy inaczej niż my, dlaczego mamy mówić, że powinien zginąć? Zrozumiałe jest, że nie powinniśmy się wtrącać, gdyż jeśli to czynimy, tym samym odwlekamy nasz osobisty rozwój i odgradzamy siebie. A jeżeli tak postępujemy, to nasz dom musi upaść i się zwalić na nasze głowy. Zamiast ograniczonej rasy postrzegam teraz rasę uniwersalną, wieczną, bezgraniczną. Wszystko wypływające z jednego i w jedyne powracające.

Uświadomiłem sobie, że wasz Jezus i nasz Budda żyli tym samym światłem. Ich życia, zarówno jak i żywoty wszystkich, którzy żyją w tym świetle i tym samym światłem, muszą się pogrążyć w jedyne. Zaczynam dostrzegać, dokąd to wszystko zdąża. Kryształowo czyste światło jaśnieje nade mną. Wierzę, że człowiek wznosi się do królewskiego stanu, lecz często po osiągnięciu go przestaje już uznawać królewskość w bracie swym. Pragnie on być królewskim sam, brat zaś - by był niewolnikiem. Dlaczego to dziecko położyło swe dłonie na oczach tej nieszczęśliwej kobiety? Poznaję teraz, iż dlatego, że to dziecko widziało głębiej niż ja, który powinienem był mieć więcej wiedzy. Jest to tym, co wy nazywacie wielką miłością. To samo, co pobudziło Jezusa i Buddę do zjawienia się razem - czemu się dziwiłem, lecz więcej się już nie dziwię. Poznałem, że nie ma żadnej przeszkody, by miłością objąć i was, albowiem jeśli obejmujemy i was, zyskujemy dobro, które sami posiadacie i które nie możecie być dla nas pożyteczne.

Teraz zdaję sobie sprawę, że siła ochraniająca was, będzie chroniła także i mnie, broń zaś ochraniająca mnie, będzie chroniła tak samo i was. A jeżeli chroni ona was i mnie, to powinna ochraniać także wszystkich. Dzieląca nas granica znikła. Jakaż to przepiękna prawda! Rozumiem waszą myśl, kiedy mówicie, że świat jest boskim światem i że bliskie, i dalekie kraje są Jego krajami. Jeżeli zobaczymy niedalekie i odległe miejsca razem, to one dla nas będą jednym i tym samym.

Żyjemy w miejscu otoczonym naszym osobistym światem, nie widząc tego, że za tym naszym maleńkim światem istnieje i otacza nas cały szeroki i ogromny świat - i że ten świat pomoże nam, jeśli tylko mu pozwolimy i zapragniemy tego. Pomyślcie tylko, że Bóg otacza jedyne i wszystko. Rozumiem teraz myśl świętego brata, gdy powiedział: »Szeroko otwarte drzwi dla tych, którzy są gotowi do przyjęcia«.

Powiedziano, że człowiek powinien nie tylko słuchać, lecz i stać się tym, do czego pretenduje i czym mieni siebie, i wnikając w głąb swej istoty, pogrążyć się w ludzkim braterstwie. Nie słowa, a czyny żyją; przeczuwam, że droga rozwoju nie tylko jest zabarykadowana wierzeniami innych, lecz i naszymi własnymi. Każdy bezpośrednio potrzebuje łaski Najwyższego, każdy usiłuje zrealizować swoje osobiste sprawy, prześladując i lekceważąc innych. Zamiast zużywać energię na niszczenie, ta sama energia mogłaby być skierowana na konsolidację całości. Najwyższy stworzył nie tylko jeden naród z jednym życiem, lecz z jednym życiem wszystkie narody na Ziemi. Nadszedł czas, kiedy winniśmy wybierać między wierzeniami a wszechludzkim braterstwem. Wierzenia to tylko formułki człowieka. Wiara, która porusza góry, wciąż jeszcze drzemie w ziarnie zamierzeń. Wysokość i wielkość człowieka czeka tam jeszcze na urzeczywistnienie. Prawo oświecenia przewyższa cud. Prawo to jest wyższym prawem miłości, a miłość powszechnym braterstwem.

Teraz uznaję, że każdy winien powrócić do źródła swej religii, odrzucić wszystkie kłamliwe interpretacje i wyrzec się wszelkiego sobkostwa. W każdej z nich znajdzie się czyste złoto alchemika - mądrość Najwyższego; wasz Bóg i mój Bóg, to nie różni bogowie różnych narodów, ale Jedyny Bóg. To ten sam Bóg, który mówił do Mojżesza z gorejącego krzaka; ten sam Bóg, o którym powiadał Jezus, że modlitwą mógłby przywołać legiony do wsparcia siebie w godzinie śmiertelnej walki, kiedy miał dokonać czynu, który Ojciec polecił mu wypełnić. To ten sam Bóg, do którego się modlił Piotr, po uwolnieniu z więzienia. I oto doceniam teraz ową potężną siłę, jaka może być przywołana na pomoc tym, którzy będą współpracować w braterstwie oświeconego życia".

Przeor umilkł i podniósł ze stołu szklankę, potrzymał ją chwilę w dłoni, a szklanka przeistoczyła się w pył. Potem znowu mówił:

- Wojska pod Jerychem wiedziały o tej sile, grzmiąc w swoje trąby i powodując, że się rozpadły otaczające miasto mury. Paweł i Silas wiedzieli o niej, kiedy uwolnili się z więzienia.

Znów przerwał i stał w milczeniu, a w tym czasie dom, jakby się zakołysał, błysnął wielki ogień i dwa olbrzymie bloki skalne oderwały się od górskiego grzbietu w odległości około mili i ze straszliwym hukiem potoczyły się w dolinę. Mieszkańcy miejscowości wybiegli w przerażeniu z domów, a i my z trudem mogliśmy się powstrzymać od tego, tak groźne było poruszenie się domu.

Po chwili przeor podniósł rękę i wszystko się uspokoiło, po czym znowu rozprawiał:

- Jaki pożytek z armii i flot, jeżeli człowiek wie, że Bóg włada tą siłą i że Jego wierni synowie mogą także się nią posługiwać? Możecie zmieść armie, jak dziecko zdmuchuje pyłek z kwiatka. Wielkie zaś liniowe okręty mogą być obrócone w pył, podobnie jak ta szklanka - to mówiąc, podniósł talerz, na który strząsnął z dłoni pył powstały ze szklanki, a gdy dmuchnął lekko, pył się zapalił nagle płomieniem i znikł.

- Legiony sił nie przychodzą spełniać waszej pracy - przemawiał przeor - czy mojej pracy lub posługiwać się człowiekiem, jak swoim narzędziem. Człowiek może się zwracać do nich o wsparcie i pomoc w swej pracy, jako do władców wszelkich warunków w życiu.

Siłą tą człowiek może uspokajać wzburzone fale, władać wichrami, gasić ogień lub kierować tłumem. Może się posługiwać legionami tej siły, jeśli tylko zapanuje nad nimi. Lecz może również posługiwać się nimi dla dobra całego rodu ludzkiego, lub też korzystać z ich pomocy w prowadzeniu domu - co oznacza człowieka współ­ pracującego z Bogiem.

Ten, kto przy swej boskości jest w stanie przywoływać te legiony, wie ponad wszelką wątpliwość, że się może posługiwać tą złożoną siłą, tylko dla autentycznej służby ludzkości wiedząc, że ona tak samo może go pochłonąć, jak i obronić.

Przeor zamilkł, wyciągnął przed siebie ręce i rytmicznym, pełnym modlitewnej czci głosem zakończył:

- Ojcze! Wielka to radość dla nas z pozyskania tej nocy naszych drogich przyjaciół. Z pełnym pokory sercem powiadamy: Niech się dzieje Twoja wola! My błogosławimy ich, a błogosławiąc - błogosławimy z nimi cały świat!

Usiadł spokojnie, jak gdyby nic niezwykłego nie zaszło; wszyscy też nasi przyjaciele byli równie spokojni, natomiast członkowie naszej grupy byli najżywiej wstrząśnięci.

Wtem niewidzialny chór zagrzmiał: „Wszyscy znają siłę, która tkwi w imieniu. Człowiek może siebie ogłosić królem i wówczas z pokornym sercem może w pełni rządzić sobą!".

Podczas tego niezwykłego demonstrowania siły, zatraciliśmy pojęcie czasu i zapomnieliśmy o stanie nerwów, lecz gdy tylko chór ucichł, uświadomiliśmy sobie to w całej pełni i się nam zdawało, że muzyka była potrzebna po to, by nam pomóc w odzyskaniu równowagi.

Kiedy ucichły w oddali ostatnie dźwięki muzyki, wstaliśmy od stołu i zebraliśmy się wokoło naszych przyjaciół i przeora. Dało to okazję kierownikowi ekspedycji i szefowi do zadania szeregu pytań. Widząc tak żywe zainteresowanie obu, przeor ich zaprosił, by tę noc spędzili razem z nim w klasztorze. Obaj się zgodzili chętnie, życzyli nam dobrej nocy i wraz z przeorem opuścili salę.

Postanowiliśmy wyruszyć w drogę następnego dnia w południe. Ustalono, że tylko Dżast i Chander Sen będą nam towarzyszyć do naszego punktu zaopatrzenia, a tam się przyłączy do nas także Emil; potem wszyscy trzej mieli powrócić z nami do wsi, gdzieśmy spędzali zimę.

Po zakończeniu wszystkich przygotowań wróciliśmy do obozu, lecz prawie do samego rana nie spaliśmy, tak dalece byliśmy pochłonięci dyskutowaniem i roztrząsaniem-tego, cośmy doświadczyli podczas zebrania.

***

Kiedy poczyniono ostatnie przygotowania, o godzinie dwunastej ekspedycja wyruszyła ze wsi, żegnana radosnymi okrzykami wielkiej liczby jej mieszkańców, którzy się zebrali, by życzyć nam na drogę wszystkiego dobrego.

Do następnego postoju, gdzie byliśmy zmuszeni przeprawiać się przez szeroki strumień, przybylibyśmy już o godzinie szóstej po południu. Postanowiono, że lepiej będzie rozbić obóz w celu przygotowania się do przeprawy, gdyż w przeciwnym razie zajęłoby nam to większą część następnego dnia. Ponieważ nie było tam ani mostu, ani łodzi, więc przeprawa musiała się odbywać sposobem tzw. ślizgania, za pomocą grubej, uplecionej z rzemieni liny, przeciągniętej przez rzekę. Poszczególni członkowie grupy nie cierpieli przy tym żadnej uciążliwości. Najgorzej było jednak z przeprawieniem koni i mułów. Zadanie to rozwiązano za pomocą mocnych rzemiennych popręgów, zastosowanych w taki sposób, że ślizgały się wzdłuż liny. Tymi popręgami obwiązywało się mocno ciała zwierząt, a potem umocowywało na linie i po zepchnięciu ich ze stromego brzegu były stopniowo przesuwane nad rwącym potokiem, aż przybiły do drugiego brzegu. Do popręgów przywiązano dwie liny odpowiedniej długości, sięgające przez całą szerokość rzeki, przy czym jedna służyła do prześlizgiwania zwierzęcia przez potok, a druga do przyciągania z powrotem zwolnionych popręgów - po drugie zwierzę. W ten sposób wszystko zostało przeprowadzone szczęśliwie.

Dalej już nie napotykaliśmy żadnych trudności. Nieopodal miejsca przeprawy znaleźliśmy ścieżkę o wiele lepszą od tej, którą szliśmy od wyruszenia ze wsi. Po szczęśliwym przybyciu do punktu naszego zaopatrzenia ekspedycja uległa rozwiązaniu i zakończono przygotowania dla tych, którzy mieli powrócić do domu, odbywając już podróż do najbliższego portu regularną drogą karawanową.

Nazajutrz przyłączył się do nas Emil. Pożegnawszy naszych współtowarzyszy, życząc im szczęśliwej podróży, wyruszyliśmy w powrotną drogę do wsi, gdzie spędziliśmy ubiegłoroczną zimę. Znowu dla odpoczynku zatrzymaliśmy się dwa dni w obozie bandytów, gdzie odeszli jeszcze dwaj ludzie, ograniczając naszą grupę do siedmiu osób. Ci dwaj, dotychczas nam towarzyszący, opowiedzieli swym współtowarzyszom o niezwykłych przygodach, jakie przeżyli będąc z nami, i o oglądanych cudach. Grupę naszą wielce honorowano, choć oczywiście względy te raczej okazywano trzem naszym przyjaciołom. Wódz bandy zapewnił ich, że bandyci będą święcie strzec tajemnicy położenia starożytnych miast, z racji szacunku, jaki był im przez nas okazany. Zapewniono nas, że ze strony tej bandy, wiecznie usiłującej zajść jak najdalej, nie było wielkiego niebezpieczeństwa. Rozbójnicy pustyni bowiem nigdy nie przekroczyli gór, tak jak górscy bandyci nie wtargnęli w obręb pustyni, ponieważ trwali wzajemnie w permanentnym konflikcie zbrojnym. O ile nam wiadomo, ściśle dotrzymywali swego przyrzeczenia.

Kiedyśmy nazajutrz opuszczali obóz, wódz bandy wręczył naszemu szefowi maleńką srebrną monetę, rozmiaru i wagi angielskiego szylinga, z wykonanym na niej jako kuriozum napisem wyrażającym, że jeśliby jakakolwiek inna rozbójnicza banda na tym obszarze napadła i niepokoiła nas, to po okazaniu tej monety nie będzie nas trapiła. Nadmienił przy tym, że była ona w posiadaniu jego rodziny w ciągu wielu pokoleń i że cenił ją bardzo, lecz chciałby, żeby nasz szef miał ją jako dowód jego szacunku. Obejrzawszy ją dokładnie, Emil objaśnił nam, że była to bardzo precyzyjna reprodukcja monety, będącej w obiegu w północnej Gobi wiele tysięcy lat temu. Data wskazywała, że ten egzemplarz wykonany był przed ponad siedmiuset laty.

Dopowiedział nam jeszcze, że monety te nosili jako swego rodzaju talizmany niektórzy z krajowców, a im były starsze, uchodziły za tym bardziej skuteczne. Nie ulega wątpliwości, że ta była ceniona szczególnie zarówno przez przywódcę, jak i przez całą bandę.

Po wymarszu z bandyckiego obozu odbywaliśmy już naszą podróż bez żadnych przeszkód i w oznaczonym czasie przybyliśmy na nasze zimowe kwatery. Powitali nas ci sami przyjaciele, którzy odwiedzali nas na pustym i których pozostawiliśmy we wsi, gdzieśmy spotkali przeora klasztoru.

Znowu zaproszono nas do osiedlenia się w domu naszej byłej gospodyni, co przyjęliśmy z wielkim zadowoleniem.

Tym razem było nas tylko czterech, ponieważ siedmiu naszych towarzyszy powróciło do Indii i Mongolii w celu kontynuowania prac wykopaliskowych. Podział ten został zaplanowany i realizowany w taki sposób, byśmy mieli więcej czasu na dokonanie przekładu tabliczek.

W małej wiosce wszystko szło po dawnemu i spokojnie; poświęcaliśmy więc każdą chwilę naszego czasu na klasyfikację i porządkowanie symbolów i znaków, które tworzyły alfabet, układając je w pewien system mogący nam ułatwić posługiwanie się nimi i pozwalający w ten sposób wnikać w znaczenie słów. Jak i dawniej, pomagał nam w tym Chander Sen. A jeśli go nie było z nami jakiś czas, wtedy zastępowała go nasza gospodyni; zawsze jednak ktoś z nich był w pobliżu, by nam pomóc przezwyciężać trudniejsze miejsca.

Trwało tak do ostatnich dni grudnia, kiedy zauważyliśmy, że znowu mnóstwo ludzi zaczęło się zbierać na doroczne zebranie. Na ogół byli to ci sami ludzie, których spotkaliśmy już na zebraniu w roku ubiegłym. Dowiedzieliśmy się, że w tym roku zebranie ma się odbyć w świątyni i do tego celu zostanie wykorzystana centralna z pięciu górnych sal, położonych wzdłuż występu skały, jak to już opisano poprzednio.

W wigilię Nowego Roku przybyliśmy do oznaczonej sali bardzo wcześnie, by się spotkać i porozmawiać z tymi, którzy przyszli na zebranie. Pochodzili oni z różnych miejscowości i opowiadali o zdarzeniach, jakie zaszły w zewnętrznym świecie, z którym - byliśmy tego całkiem świadomi - straciliśmy wszelki kontakt. Pomimo to czuliśmy się jednak zupełnie szczęśliwi w naszej pracy; czas nam upływał szybko i byliśmy bardzo zadowoleni.

Podczas naszej rozmowy jeden z gości wszedł i powiedział, że Księżyc jest dzisiaj wspaniały. Wielu z obecnych na sali, łącznie z całą naszą grupą, wyszło na taras, zawieszony na występie skały. I rzeczywiście, widok z tej wysokości był naprawdę cudowny. Księżyc tylko co wzeszedł i zdawało się, że płynął przez olbrzymi wał subtelnych odcieni barw, odbijających się na szerokich śnieżnych polach gór i dolin, których blask nieustannie się mienił przeróżnymi pięknymi barwami. Ktoś zauważył:

- O, kuranty będą grały tej nocy!

Po upływie kilku chwil usłyszeliśmy dzwonienie. Początkowo był to, jakby dźwięk znajdującego się gdzieś w oddali dzwonu, który uderzył trzy razy. Potem zaczęły dzwonić coraz mniejsze dzwonki, zbliżając się coraz bardziej, aż się stały dźwiękami maleńkich dzwoneczków, umieszczonych, zdawało się, pod naszymi nogami. Wrażenie było tak żywe, że mimo woli spojrzeliśmy pod nogi z nadzieją zobaczenia ich. Melodia ta trwała dotąd, póki nie rozbrzmiał dźwięk zda się tysiąca dzwoneczków, bijących w zupełnej harmonii.

Wielobarwny obłok wznosił się powoli i po chwili się zrównał z tarasem, sprawiając wrażenie, że moglibyśmy wejść i stanąć na nim, tak szczelnie przesłaniał widok na dole. Za każdym razem, kiedy w przypływających falach podnosiła się nowa barwa, dźwięk dzwonków się nasilał, dopóki ich melodia nie nasyciła najmniejszego zda się załomka skały.

Owładnęła nami impresja, że stoimy w jakimś wspaniałym amfiteatrze, obserwując scenę z tysiącami niejasnych kształtów i cieni osób wsłuchujących się w to cudowne dzwonienie.

Wtedy się rozległ silny głos tenora śpiewający „Ameryka" - i w jednej chwili tysiące głosów podchwyciło te słowa, a jednocześnie dzwony, jak gdyby akompaniując, wydzwaniały tę samą melodię. Tak dzwoniąc, pieśń płynęła w dal i ponownie głosy spoza nas zaśpiewały:

- Witamy cię, Ameryko!

A inne odpowiedziały:

- My witamy cały świat!

Odwróciliśmy się i zobaczyliśmy stojących za nami Jezusa, przeora klasztoru, i Emila. Byliśmy całkowicie zaabsorbowani fenomenami zachodzącymi wokół nas, że sobie zupełnie nie uświadamialiśmy obecności innych osób znajdujących się wokoło. Usunęliśmy się na bok, by im nie blokować przejścia do sali.

Kiedy Jezus się odwrócił, dostrzegalne było to osobliwe światło, jakie zawsze spływało z niego, gdy był obecny. Po przekroczeniu przez niego progu sali rozświetlił ją nagle, jak gdyby płomień białego światła. Wszyscyśmy również weszli i usadowiliśmy się przy stołach.

Jezus siedział za pierwszym stołem, przeor zaś zajął miejsce przy sąsiednim stole pomiędzy Emilem a naszym szefem. Tym razem były tylko dwa stoły sięgające przez całą długość sali. Początkowo były one puste, lecz w miarę zajmowania przez nas miejsc, natychmiast pojawiały się na nich białe obrusy wraz z nakryciami. Talerze zjawiały się już z gotowymi potrawami, z wyjątkiem chleba, który się pojawił tylko przed Jezusem. Biorąc go do ręki i przełamując, Jezus kładł kawałki na półmisek, a gdy go napełnił, wówczas eteryczna dziecięca postać podnosiła półmisek i stawiała obok w milczeniu, póki nie zostało napełnionych siedem półmisków, podnoszonych kolejno przez siedem zwiewnych postaci, stojących obok i trzymających je. Gdy Jezus przełamywał chleb i napełniał nim półmiski, stwierdziliśmy, że leżącego przed nim chleba nie ubywało.

Po napełnieniu ostatniego półmiska Jezus powstał i wznosząc ręce, powiedział:

- Chleb, który wam daję, jest czystym życiem bożym. Bierzcie udział w tym czystym życiu, które jest zawsze życiem Boga!

Wtedy półmiski zostały prawie jednocześnie rozniesione, a Jezus kontynuował swą wypowiedź:

„Kiedy powiedziałem: Mnie wywyższą, i będąc wywyższonym przygarnę do siebie wszystkich ludzi - wiedziałem, że w rezultacie tego doświadczenia przyjdzie dzień, kiedy wszyscy na własne oczy ujrzą i poznają w pełni, że podobnie jak ja, i oni mogą być wywyższeni. Ujrzałem niebo tu, pośród ludzi, na Ziemi.

Jest to prawda, którą osiągnąłem, i prawda ta uczyni wszystkich wolnymi. Poznają wówczas, że jest tylko jedno stado i jeden pasterz. I jeżeli jedna owca zabłądzi, to można zostawić wszystkie pozostałe dziewięćdziesiąt dziewięć, by szukać tej jednej, która może jeszcze powrócić. Bóg jest wszystkim we wszystkim, dla wszystkich dzieci Swoich i wszystkie one daleko bliższe i droższe Mu są niż ptaki lub inne zwierzęta w lesie. Jeżeli cieszy się On wzrostem zwierząt i spostrzega ich upadek, na ileż bardziej darzy uwagą wzrost drogich dzieci Swoich! On nie sądzi ich, podobnie jak nie sądzi zwierząt, lecz chroni je jako drogie Mu dla Jego wielkiego celu i żadne nie może być zapomniane, kiedy się wykształca ich doskonałość.

Zobaczyłem, że gdyby ten ideał mógł być wyryty szczerozłotymi literami na ścianach wszystkich świątyń wielkiej myśli świata, wywyższyłoby to ludzkie myśli nad mrokiem i brudem, stawiając stopy ich na kamieniu lub fundamencie zasady, gdzie wichry i wody mogłyby szaleć i uderzać, lecz dopóki ludzie pozostawaliby niezachwiani i wierni - byliby niedostępni. Dzięki temu bezpieczeństwu, ciszy i spokojowi dążyliby do wyżyn, gdzie widzieliby swe prawdziwe dziedzictwo. Mogą oni się wznosić wysoko, lecz nie natrafią tam na niebiosa, gdyż znaleźć je mogą tylko pośród ludzi. Nie osiąga się tego przez zwykłe wyczekiwanie, ale czekaniem w trudzie, smutku i bólu, aż wreszcie przypadkowo odnajdzie się ten wielki skarb. Lecz daleko szybciej może to być osiągnięte przez odrzucenie wszelkiej materialności i praw, którymi ludzie się przywiązują do wiecznego otoczenia.

Krocząc naprzód, podnieście skarb, przyswójcie go sobie i pozwólcie - niech rozgorzeje w was światło, a wówczas jednym zwykłym krokiem dosięgnięcie tego, że możecie rozdziać [zrzucić z siebie stare, starzyznę (wyrażenie biblijne)] się na całą wieczność, jeżeli tego zechcecie. Przekonacie się, że dusza usiłująca osiągnąć natychmiastowe i pełne oświecenie i uwolnienie tu i teraz, wiedząca, że stosunek jej do Boga jest stosunkiem dziecka do rodzica - stwierdzi wkrótce, że nie tylko odkrywa boskie możliwości, lecz że posiada ona je dla korzystania z nich i że one będą pracować dla niej, jeśli tego zapragnie. Dla takiego człowieka historia Nowego Testamentu nie będzie fikcją ani urojonym snem, mogącym się zdarzyć po śmierci, lecz ideałem stającym przed światłem, pełnym urzeczywistnienia życia, miłości i służenia. Ideał ich jest boskim wypełnieniem wszystkiego tutaj i teraz właśnie.

Poznają oni wówczas to, co wiedziałem ja, gdy mówiłem: Wielu będzie szukało wejścia i nie znajdą go (Łuk.13,w.24), ponieważ ciasne są wrota i wąska droga, prowadząca do wiecznego życia (Mat. 7,w.l4). Albowiem bez prawdziwej oceny ideału Chrystusa i doskonałego planu współpracy człowieka z Bogiem tu na Ziemi, urzeczywistnienie tego ideału jest niemożliwe; staje się wówczas tylko marzeniem, mitem - niczym.

Drzwi, wiodące do tej wszechmogącej i transformującej alchemii ducha w człowieku, otwierają się dla wszystkich ludzi. Kiedy dwa ideały i metody wiecznej szczęśliwości, czyli zapewnienia zbawienia dzięki miłości bożej, są różne, to nie Bóg, ale myśli człowieka to sprawiły. Ci, którzy zamykają drzwi przed natychmiastowymi łaskami Boga, udzielanymi wszystkim Jego dzieciom, izolują siebie od wszelkich dobrodziejstw, jakie Bóg zlewa na Chrystusowe dziecię, i od oświecenia tej wspaniałej transcendentalnej alchemii ducha oraz wszechmogącej siły, istniejącej dla ich właśnie pożytku - albowiem Chrystus zawsze mógłby i jest w stanie wykorzystać je. Kiedy człowiek dostąpi tego poznania, wówczas trąd bywa natychmiast uleczony, a sucha ręka odzyskuje władzę - i wszystkie cielesne, i duchowe choroby znikają pod jego dotknięciem. Przez koncentrację żywego słowa siła ta pomnaża chleb i ryby. A kiedy przełamywany bywa chleb lub lana oliwa dla wielu ludzi - one nigdy nie przejawią ubytku, lecz zawsze będą pozostawały w nadmiarze. Słowami swymi człowiek taki będzie uciszał rozszalałe morza lub burze i ciążenie zostanie przezwyciężone przez lewitację, ponieważ jego rozkaz jest rozkazem Boga.

Wówczas zrozumiane zostaną moje myśli, które obwieściłem światu w chwili opuszczenia świątyni, mówiąc: »Czas się wypełnił, zbliżyło się Królestwo Boże« oraz: »Miejcie wiarę w Boga, a przestanie dla was istnieć niemożliwe«. Wszyscy, którzy mają wiarę, mogą tworzyć rzeczy, jakie tworzę ja, i nawet będą potrafili tworzyć więcej, niż tworzyłem ja. Poznają oni, że to tylko sprawa szlachetnego postępowania i umiejętności życia: wiary i wiedzy - a wtedy nie będzie dla nich niemożliwości.

Przekonają się, że Duch Święty i cała pełnia Boskiego Ducha jest w nich; że mówi on tak samo dziś, jak i przed wiekami; i że jeśli oni słyszą Jego głos i nie otępią swych serc, wówczas zobaczą, że są światłem dla świata, a ci, którzy idą za tym światłem, przestaną chodzić w mroku. Poznają, że są bramą, przez którą wchodzą wszyscy w światło życia - i ci, którzy wejdą i wyjdą tą drogą, znajdą wieczny pokój, a z nim wielką radość i poznają, że teraz nadszedł czas.

Zobaczą, że tylko Chrystus otwiera drzwi do ich własnych dusz, a duch żyjący wewnątrz jest wszechmogącym alchemikiem, tak samo bezgranicznym, jak bezgraniczny jest świat boży. Alchemia ta zniszczy i przeobrazi wszystkie postacie chorób; zgładzi zupełnie śmiertelne życie win i skutków grzechu; oświeci dusze doskonałym światłem mądrości; uwolni i przemieni opanowane przez mrok warunki ludzkiego bytowania w doskonałe światło życia. Tak, wtedy zobaczą oni, że są nie tylko dziećmi przyrody, lecz także dziećmi bożymi. Wyjawią absolutną doskonałość jednostki i w ten sposób doprowadzą do doskonałości ludzkość; wyjawią ideał i bosko natchnione proroctwo, dotyczące końcowego przeznaczenia człowieka, tu na Ziemi - tożsamość Ojca i Syna, będącą drugim narodzeniem i pełnym panowaniem człowieka nad każdym życiowym warunkiem i wszelką okolicznością".

Jezus umilkł - światło zaczęło się rozjaśniać, a potem się pojawiły obrazy. Ukazujące się w nich sceny były przepięknymi seriami przedziwnej wspaniałości. Zjawiające się obrazy sprawiały wrażenie, jakby były przesuwane niewidzialną ręką, tworząc jedną wielką całość jakiejś cudownej panoramy.

Po chwili pojawiła się scena wielkiej bitwy. Zobaczyliśmy ludzi walczących i zmagających się ze sobą. Z armat wystrzeliwały ogromne płomienie i buchał dym. Pociski rwały się nad głowami i pośród wielkich skupisk ludzkich, a trupy poległych słały się z obu stron. Mogliśmy słyszeć okropną bitewną wrzawę. To widowisko było tak łudząco realne, że trudno było uwierzyć, iż bitwa nie toczy się faktycznie, lecz kiedy owa kierująca obrazami ręka przesuwała się nad nimi - wszystko momentalnie ucichło. Gdy ci, którzy przed chwilą walczyli tak zaciekle, podnieśli wzrok i spojrzeli w górę, zobaczyli, jak ręka nakreśliła ognistymi literami, zajmując niemal całą powierzchnię sceny:

„Pokój, pokój! Błogosławiony pokój boży otacza was. Możecie uszkodzić i zniszczyć tylko to, co śmiertelne. Lecz niczego, co przynależy do Boga, nie jesteście w stanie zniszczyć. Wszyscy jesteście Jego dziećmi i nie możecie ani zniszczyć, ani uszkodzić siebie wzajem".

W pewnej chwili zdawało się, że ludzie znowu zdecydowali, iż bitwa ma się toczyć nadal. Decyzja ta odbiła się na wielu twarzach, w szczególności zaś na twarzach dowódców. Lecz jasne było, że im bardziej stanowczo pragnęli kontynuować bitwę, tym mniej było powodów do zastosowania siły. Widzieliśmy także, że im szerzej i mocniej usiłowali zastosować narzędzia niszczenia, tym mniej okazywali aktywności, ponieważ dla uwieńczenia ich wysiłków i zrealizowania pragnienia, nie broń należało wyzyskać.

A ręka kreśliła w dalszym ciągu:

„Poza wszelką, zwiastującą burzę czy wojnę chmurą, jeśli ludzie zechcą się przyjrzeć bliżej, znajdą Boga.

Przekonają się, że nie Bóg stworzył burzowe bądź wojenne chmury, lecz sam człowiek; i jeśli wejrzą głębiej, to zawsze znajdą wzniesioną w pokoju rękę Boga. Wojny nie są planowane i zsyłane przez Boga, a kiedy ludzie walczą wzajemnie, wykluczają się całkowicie spod boskich wpływów. Poddani są wówczas (stworzonym przez samego człowieka) mocom, w które Bóg nie może w ogóle ingerować - i zmuszeni są podążać tą drogą, póki sami nie dostrzegą błędu podobnej walki. Jeżeli ktoś dostatecznie silny w wyjawianiu siły bożej potrafi współdziałać i współpracuje z nią - może natychmiast zatrzymać wojnę, podobnie jak zaobserwo­waliście powstrzymanie jej w tym obrazie".

A następnie Jezus dokończył swój wywód:

- Wybrałem drogę krzyżową. Nie był to wybór Ojca mego dla mnie, lecz moja własna decyzja, by dać świadectwo wszystkim ludziom, iż przez odpowiednie życie ciało można tak wydoskonalić, że nawet jeśli zostanie zabite, może być zawsze przywrócone do życia i stać się jeszcze bardziej tryumfującym i radosnym.

Światło stawało się coraz jaśniejsze, dopóki wszelki ślad ograniczenia nie zniknął; ściany już nie otaczały nas i ani sufitu nad głową, ani podłogi pod nogami nie widzieliśmy.

Staliśmy wszyscy, jak gdyby w jakiejś bezbrzeżnej przestrzeni. Jednocześnie zjawiło się dwunastu uczniów i nie otaczając go, ustawili się w pobliżu swego wielkiego nauczyciela, którego postać występowała daleko wyraźniej niż wszystkich pozostałych, z tym właściwym mu niezapomnianym blaskiem i nieskazitelną czystością.

Wtedy niewidzialny chór zagrzmiał:

„Królestwo Jego jest dla i pośród ludzi. Teraz na zawsze - jeden człowiek, jeden Bóg!".

W tej samej chwili wprost nad głową Jezusa zawisły nakreślone w powietrzu słowa: WSZYSCY DLA JEDNEGO - JEDEN DLA WSZYSTKICH.

Wówczas pojawił się Budda, stając po prawej stronie Jezusa. Przeor i Emil podeszli do nich i ugięli kolana: Emil z prawej przed Buddą, a przeor z lewej - naprzeciw Jezusa, który ujął nieco uniesioną rękę Buddy. Obaj podnieśli swe wolne ręce nad głowami klęczących przed nimi i powiedzieli:

- Pokój! Pokój! Pokój! Ponad wszystkim zapanuje wspaniały pokój! Przyjmujemy was, drogich braci naszych, do wielkiej dobroczynnej rady boskiej miłości. Miłość ta i braterstwo obejmują cały świat.

Wówczas wszyscy zebrani skłonili głowy i rozstąpili się, kiedy Jezus z Buddą i Emil z przeorem przechodzili przez salę. Za nimi szli uczniowie, a następnie wielu z tych, którzy byli obecni na zebraniu. Po chwili wszyscy znikli nam z oczu. Podczas gdy przechodzono przez salę niewidzialny chór zaśpiewał:

„Dajemy przejście mocarnym braciom miłości, ponieważ miłość ta jest bezgraniczną boską miłością, odkupującą i jednoczącą całą ludzkość w wielką radę boskiej miłości - w braterstwie człowieka i Boga".

Gdy już wszyscy stali się dla nas niedostrzegalni, wielki dzwon uderzył dwanaście razy, a po nim przez chwilę wesołym motywem zadzwoniły inne dzwony i jakby tysiące głosów przyłączyło się do nich, śpiewając:

„Niesiemy szczęśliwy Nowy Rok i jaśniejszy dzień całemu światu!".

Nasz drugi rok pośród tych wielkich dusz został na tym zakończony.

Koniec tomu drugiego.

ZAKOŃCZENIE

Na zakończenie drugiego tomu ŻYCIE I NAUKA MISTRZÓW DALEKIEGO WSCHODU pozostaje mi jeszcze dodać, iż powodem, że nie załączyłem w nim przekładów tabliczek, był brak miejsca, udaremniający włączenie do opisów pełnego ich tekstu. Sądzę tedy, że najlepiej będzie, jeśli zostaną dołączone do sprawozdań moich współtowarzyszy.

Pragnąłbym również zwrócić uwagę czytelników na fakt, że część materiału sprawozdawczego została podana zarówno przez członków naszej wyprawy, jak i przeze mnie, ale tylko pewna liczba przykładów wziętych stamtąd była ogłoszona drukiem - w czasie bowiem dokonywania tych zapisów, nie zadecydowano jeszcze, czy moje notatki będą opublikowane w wersji książkowej.

B.T. Spalding

TOM 3

PRZEDMOWA

Drogi czytelniku, jesteś nie tylko czytelnikiem, lecz również przyjacielem, którego spotykałem twarzą w twarz i z którym rozmawiałem właśnie tak, jak ty spotykałeś bohaterów tej książki i z nimi rozmawiałeś. Jestem pewien, że oni cię znają i patrzą na ciebie, jak na bliskiego przyjaciela. Otaczają cię pełną chwałą boskiego światła, życia, miłości i mądrości, a czyniąc to, pomagają ci w rozumieniu. Oni cię rozwijają w wiecznie obcym boskim świetle życia, miłości i mądrości, będącym ich światłem przeznaczonym do wysyłania i dawania. Oni cię widzą zawsze w pełnym rozwoju, w tej wszechobecnej boskości, i patrzą na ciebie, jak zasiadasz na własnym tronie jako prawdziwy król lub królowa, władający poprzez tę boską obecność jej mocą: spoglądają na ciebie jako na tego, który zna i realizuje swą boską misję, zawsze żywy, pełen spokoju i szczęścia, zawsze boski. Widzą nie tylko ciebie, lecz całą ludzką rodzinę, boską i czystą, i każdą stworzoną rzecz lub formę zbudowaną na obraz i podobieństwo Boga; nie pojedynczego człowieka albo jedną sektę, lub wyznanie, ale wszystkich, i to wszystkich łącznie. Nikt nie może oceniać tych wielkich ludzi, z wyjątkiem tych, których sami dopuścili do spokoju swych świątyń, miejsc i myśli. Ich istnienie jest prawdą, będącą częścią samego wszechświata, ich życie - rzeczywistością dającą się odszukać we mgle przeszłości, która nam przynosi osiągnięcia setek tysięcy ubiegłych stuleci. Dla nas byt ziemski jest związany z wszelkiego rodzaju ograniczeniami i konwenansami - dla nich to bezkresność, wieczna błogość i trwałe szczęście; im większa rozpiętość życia, tym dłuższa radość i wartościowsze przeżywanie. Nikt z rozumiejących i kochających tych ludzi, nie może wątpić w ich naukę ani kwestionować ich prawdziwej szczerości, jeśli przebywał u nich w gościnie.

Świat zachodni patrzy na zewnętrzną stronę rzeczy, dotykając tylko skraju szaty - wschodni nakłada suknię, lecz niejako strój, który można odłożyć na bok. Zachód poleruje zewnętrzny kształt lampy - Wschód wzmaga płomień, aby dał więcej światła. Zachód spogląda tęsknym okiem na zewnętrzność rzeczy, za którą jednak znajduje się blask wizji duchowej, zaczyna szukanie prawdziwej wiedzy. Wschód wie, że ciało musi być oświecone światłem płomienia, który należy najpierw rozniecić wewnątrz, by następnie mógł jaśnieć na zewnątrz, jako pełny blask słońca w porze południa. Zachód nazywa siebie materialnym - Wschód żyje naprawdę we wszechogarniającym duchu. Patrzy na każdego żyjącego człowieka poprzez zdobywającego, pobudzającego i podtrzymującego ducha, bez względu na miejsce, którym mogą być zarówno śniegi Himalajów, jak i pełne rozgwaru nowoczesne miasto lub klasztor leżący w górskim ustroniu. To co dla świata zachodniego wydaje się cudowne i niewiarygodne, jest dla zrównoważonej myśli indyjskiej naturalnym wynikiem przyjęcia i wyrażania ducha, który manifestuje się jako Bóg w formach przejawionych. Ci, którzy w pełni żyją, wiedzą doskonale, że istnieje wiele rzeczy znajdujących się poza zasięgiem ich poznania. Faktycznie, jest ich znacznie więcej, niż się śniło jakiejkolwiek filozofii. Wskutek tego nie ma wyjaśnienia dla tej książki lub dla tych, które ją poprzedziły. Gdy patrzysz tęsknie jasnym wzrokiem na jakieś osiągnięcia, to twe boskie dziedzictwo winno podsunąć ci tak odbiorczą postawę, by dana zdolność stała się twoją i abyś mógł urzeczywistnić swój ideał.

Bóg przemawia dziś przez boskiego człowieka tak samo, jak mówił w ciągu długich wieków. Wiedza, którą ludzie w tej książce się dzielą, nie jest bynajmniej nowa, chociaż jej przedstawienie przynosi nowe światło światu zachodniemu. Głównym celem ich życia jest dać ludzkości wiedzę i oświecenie przez czystą naukę, płomienia z miłością. Ich wielką misją jest utorowanie drogi do pokoju i harmonii. Są oni najlepszymi przyjaciółmi nauki, religii i filozofii, a ogłaszając je oznajmiają, że wszyscy ludzie są braćmi, gdyż prawda jest jedna. W ten sposób nauka jest złotą nicią, na którą nizane są perły. Nadszedł czas, że duża część ludzkości wyrosła już z dawnego pojęcia bóstwa. Ludzie stracili ufność w naukę, opartą tylko na wierze; pojęli, iż dobroć w oczekiwaniu na nagrodę i specjalny przywilej wiecznego grania na harfie i śpiewania psalmów nie jest bezinteresowna i jest czymś zupełnie obcym nauce boskiego Chrystusa, człowieka-Boga w pełni żywego.

Idea śmierci jest również obca i wręcz sprzeczna z boskimi celami, a także niezgodna z prawem kosmosu lub jego wibrującym promieniowaniem. Także nie zgadza się ona z nauką Jezusa. Kościół i cmentarz są często w tym samym miejscu. Już to samo jest potwierdzeniem, że nauki Chrystusa nie zrozumiano. Chrystus-człowiek mówił, a słyszące uszy przyjmowały: Jeżeli człowiek wierzy we Mnie, nie umrze nigdy". Człowiek boski wie, że ten, kto żyje w grzechu lub się otacza grzesznymi wibracjami, umiera - i dla niego odpłatą grzechu jest śmierć. Lecz gdy człowiek żyje w wierności dla wibracji boskich i całkowicie jest pogrążony w falach tej myśli, darem Boga dla niego - człowieka boskiego - jest królestwo boże tu na Ziemi: ciało ludzkie doskonałe za życia. Ludzie w tej książce wyprowadzili Boga z nadprzyrodzonej dziedziny i przesądu, i umieścili Go całkowicie w fali wibracyjnej, wiedząc, że gdy utrzymają swe ciało w wibracji boskiej, nigdy się nie zestarzeją i nie umrą. Gdy wibracje ich ciał spadają lub ulegają zwolnieniu - następuje śmierć. Istotnie wiedzą oni, że gdy błąd śmierci zostanie popełniony, ciało faluje na tak niskiej skali wibracyjnej, że emanujące wibracje życiowe zostają wtedy wypchnięte ze świątyni ciała, a trwając jeszcze wibrują one w skupieniu, podtrzymując tę formę, jaką posiadało narzędzie fizyczne w chwili ich usunięcia. Emanacje te posiadają inteligencję i wciąż jeszcze się obracają dokoła centralnego jądra, czyli słońca, które je przyciąga i skupia. Te emanujące cząsteczki są otoczone rozumną substancją, pomagającą im zachować swą formę; z niej czerpią one znowu materiał do wzniesienia innej świątyni. Dzieje się to w całkowitej zgodzie i harmonijnej współpracy z inteligencją, która powstała wokół ciała w ciągu życiowego cyklu. Jeżeli ta inteligencja wibruje z niską częstotliwością lub, innymi słowy, jest słaba, traci wtedy kontakt z emanacjami życiowymi i energią, która została wypchnięta z ciała (lub formy z gliny), gdy emanacje życiowe ją opuściły i wreszcie się rozpraszają, powracając do źródła - wtedy dokonuje się śmierć całkowita; gdy zaś inteligencja jest wibrująca i silna, bierze ona natychmiast pełny ładunek i skupia nowe ciało. Następuje zmartwychwstanie, a przez ten akt człowiek udoskonala się w ciele. Nie wszyscy mogą słuchać lub przyjąć takie objawienie. „Kto ma uszy ku słuchaniu, niechaj słucha" (Marek, 4:9). Ten, którego poznanie jest dostatecznie rozwinięte - zdolny jest do zrozumienia.

Tak więc duża część ludzkości rozwija naukę, dzięki której jednostka znów uświadomi sobie, że Bóg zawsze żył w człowieku z ludzkością, jednak przez pewien czas nie znała Go, bo straciła widzenie Boga-człowieka.

Książkę moją, jak i inne książki już wydane, dedykuję tym, o których piszę. U stóp tych bliskich i drogich składam mój najgłębszy szacunek i wdzięczność, choć wiem, że nie zdołam w żaden sposób oddać im należytej czci.

Przybyliśmy wątpiący, odjeżdżamy z największym żalem i miłością dla każdego z nich, z uczuciem, że uzyskaliśmy istotniejszy i głębszy wgląd we wiedzę żyda i w naukę o prawdziwym bycie.

Baird T. Spalding

***

Kiedy zebrani odeszli, towarzysze i ja pozostaliśmy, niezdolni do opuszczenia miejsca, gdzie byliśmy świadkami takiej przemiany. Żadne słowa nie odmalują naszych uczuć i wielkiej podniosłości tych ostatnich godzin. Wyrazy „wszyscy za jednego, jeden za wszystkich" płonęły tak jasno jak wtedy, gdy się ukazały. Nie rozmawialiśmy, nie mogąc wypowiedzieć nawet słowa. Chociaż byliśmy w tym samym miejscu aż do świtu, nie mieliśmy poczucia zamknięcia w izbie. Ciała nasze zdawały się promieniować jasnym światłem i dokądkolwiek szliśmy, nie czuliśmy granic ścian, chociaż przed naszym przybyciem byliśmy w pokoju wykutym w skale. Zdawało się, że nie ma podłogi pod naszymi stopami, a jednak mogliśmy się poruszać we wszystkich kierunkach. Nie można znaleźć słów, zdolnych opisać nasze myśli i doznania. Wychodziliśmy poza granice pokoju i skały, nie czując żadnej zapory. Nasza odzież i wszystko dookoła zdawało się promieniować czystym, białym światłem. Nawet po wschodzie wydawało się ono jaśniejsze od Słońca. Mieliśmy wrażenie, że znajdujemy się w wielkiej sferze światła i mogliśmy patrzeć poprzez ten kryształowy blask oraz widzieć Słońce, ukazujące się w oddali, spowite we mgle. Wydawało się ono chłodne i niepociągające w porównaniu z miejscem, gdzieśmy stali. Chociaż termometry wskazywały 45° poniżej zera i okolica była pokryta śniegiem, lśniącym w słonecznym świetle porannym, w miejscu gdzie byliśmy, odczuwało się wrażenie niewypowiedzianego ciepła, spokoju i piękna.

Był to jeden z tych przypadków, kiedy myśli są niewyrażalne. Byliśmy tam jeszcze trzy doby dłużej, nie myśląc o spoczynku czy posiłku. Nie było w nas ani śladu zmęczenia, ni znużenia, straciliśmy rachubę czasu, mniemając, iż trwało to chwilę. Mieliśmy jednakże świadomość obecności każdego z nas oraz przemijania godzin. Nie było ani wschodu, ani zachodu Słońca, tylko ciągle promienny dzień; nie mgliste marzenia, lecz w każdej chwili aktualna rzeczywistość. I jakiż widok przyszłości otwierał się przed nami! Horyzont sprawiał wrażenie przesuniętego we wieczność lub jak wyraził to nasz kierownik zdawał się rozszerzać w bezgraniczne wieczne morze pulsującego życia. A niebywałe piękno tego doświadczenia polegało na tym, że doznanie go było dostępne dla wszystkich, a nie dla nielicznych - dla każdego.

Czwartego dnia kierownik nasz zaproponował, byśmy zeszli w dół, do sali kroniki, celem podjęcia na nowo naszej pracy tłumaczeniowej. Lecz gdy tylko ruszyliśmy do wyjścia, zjawiliśmy się od razu wszyscy razem w tej izbie. Z trudem mogę d, czytelniku, wysłowić nasze zdziwienie i radość. Znajdowaliśmy się o dwa piętra niżej i przebyliśmy dwie kondygnacje schodów bez najmniejszego wysiłku oraz zupełnie nieświadomie. A przecież byliśmy w pokoju kroniki, gdzieśmy przedtem pracowali. Jarzył się on cały czas od światła, było w nim ciepło i wesoło, i mogliśmy się poruszać wszędzie bez najmniejszego wysiłku, dokądkolwiek tylko zapragnęliśmy. Gdy zdjęliśmy jedną z tablic i umieściliśmy ją w odpowiednim miejscu dla studiów, jej tekst i znaczenie zostały nam przetłumaczone w sposób doskonały. Gdy zaczęliśmy pisać te przetłumaczone wnioski, nagle cała strona rękopisu wypełniała się tekstem, zapisanym naszym własnym charakterem pisma. Wszystko, co należało zrobić, to skompletować strony w formę rękopisu.

W ten sposób kończyliśmy każdy kolejny rękopis. O godzinie drugiej po południu skończyliśmy, i ułożyliśmy dwanaście egzemplarzy, poszczególnie liczących ponad czterysta stron; nie odczuwaliśmy najmniejszego zmęczenia przy tym przyjemnym zajęciu. Byliśmy tak przejęci, że nie zdawaliśmy sobie sprawy z obecności innych osób w pokoju, dopóki kierownik nasz nie wystąpił z pozdrowieniem. Wszyscy podnieśliśmy oczy i ujrzeliśmy Jezusa, Emila, naszą gospodynię i Chander Sena (człowieka z kroniki), który obecnie był młody. Był tam również Bagget Irand i ktoś obcy, kogo nam przedstawiono jako Ram-Chan-Raha. Później poznaliśmy jego imię powszednie: Bud-Rah.

Stół uprzątnięto i przygotowano do posiłku. Usiedliśmy i po kilku chwilach milczenia Jezus przemówił:

„Wszechmocna, wszechprzenikająca Zasado Ojca, promieniująca wiecznie triumfująco z naszego wnętrza na cały świat, jesteś światłem, miłością i pięknem, które przeżywamy dzisiaj i zawsze, kiedy tylko zapragniemy; skłaniamy głowy przed twym ołtarzem, na którym płonie nieśmiertelny ogień doskonałej miłości, harmonii, prawdziwej mądrości, bezgranicznego oddania i czystej pokory. To święte światło świeci zawsze, niczym nieprzyćmione, z wnętrza dusz tych, którzy teraz zebrani są u ołtarza prawdziwego ojcostwa, synostwa i oddanego braterstwa. To boskie światło ciągle promieniuje od tych bliskich i drogich na świat, do najodleglejszych miejsc, tak aby wszyscy mogli je ujrzeć i odczuć jego niegasnącą i niczym nie przyćmioną miłość. Promienie tego wszechprzenikającego blasku piękna i czystości świecą poprzez wrażliwe dusze i serca tych, którzy zebrali się tu u Twego ołtarza. Jesteśmy teraz świadomi tych wszechogarniających promieni miłości i odsyłamy je, a one przeobrażają i harmonizują cały ród ludzki. To prawdziwego i czystego Chrystusa bożego, promieniującego z każdego i ze wszystkich, witamy, stając z Nim twarzą w twarz, równi w obliczu Boga.

I znów witamy Boga, naszego Ojca, wewnętrznego i promieniującego na zewnątrz".

Po słowach Jezusa powstali wszyscy na propozycję powrotu do sali, w której poprzednio przeżywaliśmy nasze doznanie. Ruszywszy ku drzwiom, zrozumieliśmy, że już tam jesteśmy. Tym razem mieliśmy świadomość, że się poruszamy, ale nie zdawaliśmy sobie sprawy z przyczyny, która nas przeniosła - zaledwie wyraziliśmy życzenie, a już byliśmy w górnym pokoju. Choć dom zaległy już od dawna cienie wieczoru, droga nasza była doskonale oświetlona i wszystko jaśniało bogatym pięknem, jak w chwili, gdyśmy wychodzili. Czytelnik przypomni sobie, że w sali, którą opuszczaliśmy, Chander Sen niegdyś powrócił do nas, przywołany ze stanu, który uważaliśmy za śmierć.

Dla nas pokój ten był świątynią i zdawał się promieniować wszystkimi możliwościami, był miejscem uświęconym, w którym my sami czuliśmy się zdolni do większych dzieł niż zwykli śmiertelnicy, za jakich uważaliśmy się przedtem. Od tego czasu, aż do 15 kwietnia, dnia naszego odjazdu, nie było ani chwili, abyśmy się nie spotykali, przynajmniej na godzinę. W ciągu tego czasu ściany pokoju ani razu nie odzyskały wyglądu twardej skały. Wydawało się, jakbyśmy zawsze mogli patrzeć przez te ściany na nieskończoną przestrzeń. To w tym pokoju ograniczające świadomość więzy zniknęły, to w nim otworzył się dla nas wielki obraz przyszłości.

Usiedliśmy wszyscy przy stole, a Jezus rozpoczął mowę:

„Aby urzeczywistniać coś i czegoś dokonać, potrzebna jest prawdziwa myśl ożywiająca, skupiona na pewnym punkcie absorbującym lub ideał - a wy, jak i cały rodzaj ludzki, możecie się stać tym centrum poruszającym i ożywiającym. Nic nie przychodzi na świat, dopóki człowiek nie wyrazi danej idei. Niegdyś człowiek był w pełni świadomy faktu, że jest tym ośrodkiem uruchamiającym, i żył w pełni świadomości swego dziedzictwa i władztwa. Trwał świadomie w stanie, który wy nazywacie niebem. Wszyscy, z wyjątkiem nielicznych, zatracili ten boski dar i dzisiaj ogromna większość ludzi zupełnie sobie nie uświadamia tego boskiego charakteru, który jest prawdziwym dziedzictwem rodzaju ludzkiego.

Co człowiek czynił niegdyś, tego można dokonać ponownie. Jest to zasada nieskończonego porządku życia i przejawienia, które widzicie wszyscy dookoła siebie, i które obejmuje życie wasze i każdego tworu, gdyż wszystkie istniejące rzeczy bądź stworzenia posiadają życie.

Wnet nauka da wam pewną podstawę do twierdzenia, iż rzeczy nie są materialne, gdyż wkrótce się przekona, że wszystko może być sprowadzone do jednego początkowego pierwiastka, zawierającego niezliczone cząsteczki rozproszone we wszechświecie, reagujące na wpływy wibracyjne, będące w doskonałej równowadze. Z tego już wynika nawet na gruncie matematyki, że potrzeba było określonego ruchu, pewnej czynności początkowej dla przyciągnięcia nieskończonej ilości cząsteczek tej wszechprzenikającej, uniwersalnej substancji neutralnej w celu nadania jej kształtów zamierzonych tworów.

Energia ta bynajmniej nie pochodziła z cząsteczek; jest ona siłą większą, zjednoczoną z Cząsteczkami, a wy, przez waszą myśl i określoną czynność, współdziałającą z daną wibracją, nadajecie selektywność tym drobinom. W ten sposób fizyka będzie zmuszona do zrozumienia tego drogą nieuniknionych wniosków, tak, iż naukowcy uznają w przyszłości istnienie energii, której w dzisiejszych czasach się nie rozumie, gdyż nie jest czynna - a nie jest czynna, bo nie jest uznana.

Lecz gdy się ją uzna i człowiek będzie z nią współpracował oraz nada jej istotny wyraz, będzie ona całkowicie zdolna do wydzielenia pewnej przestrzeni dla przejawienia tej uniwersalnej energii kosmicznej.

Następnie zostaje zbudowane to, co uważacie za wszechświat materialny, z rozmaitymi jego przejawieniami zaistniałymi w toku systematycznego procesu ewolucji. Jeśli systematyczny i uporządkowany, więc każda faza musi w sposób doskonały kłaść podwaliny pod wyższy rozwój następnej. Jeśli możecie postępować w doskonałym porządku i harmonii myśli oraz działania, jesteście w istocie zgodni z siłą, która wydaje z siebie w skali nieograniczonej zdolność wyboru środków do danego celu. Rozdzielicie życie i energię na mocy uznanego postępu rozwoju kosmicznego.

A zatem nie jest to wszechświat materialny, jak myśleliście; jest to tylko wasza definicja wszechświata. Wyłonił się on z ducha i jest duchowy, jeśli określicie go jako taki. Jest to uporządkowane, prawdziwe, zasadnicze. Jeśli zaś jest uporządkowane - a więc naukowe; jeśli naukowe - zatem inteligentne, jest życiem, połączonym z życiem inteligentnym. Życie kierowane przez inteligencję staje się wolą, a przez wolę staje się powołaniem.

Duch jest potęgą pierwotną i wibrującą, dającą początek wszystkiemu, a wy możecie wejść w ducha i używać jego mocy przez proste przyjęcie lub wiedzę, iż on istnieje; potem pozwólcie mu wystąpić - a on cały jest na wasze rozkazy. Stanie się dla was wieczyście potężną sprężyną nieustannego, twórczego prawa życia wewnątrz was samych.

Nie wymaga to długich lat studiów ani przechodzenia przez ćwiczenia, trudy czy też wyrzeczenia. Wiedzcie i przyjmijcie, że wibracja taka istnieje; potem pozwólcie jej przepływać przez siebie.

Jesteście jednością z Wielką Twórczą Substancją Duchową. Wiedzcie więc, że wszystkie rzeczy przez nią istnieją. A jeżeli tylko zechcecie zobaczyć, że ta boska, wielka, dobra Zasada jest wszystkim, co istnieje, że wypełnia całą przestrzeń, jest wszechistnością - wówczas wy jesteście tą Zasadą. A gdy staniecie w waszym królestwie Chrystusowym i ją przejawiacie, to przez samą waszą myśl, słowo, czyn dajecie tej Zasadzie większą aktywność. W ten sposób jeden więcej człowiek znalazł swe królestwo, używa mocy bożej i wysyła ją. Gdy oddajecie tę siłę, płynie ona ku wam. Gdy oddajecie innym, więcej zostaje wam przydane do rozdziału i przekonujecie się, że rozdać wszystkiego nie możecie.

Nie znaczy to, żebyście mieli szukać odosobnienia i ukryć się w samotności. Obojętnie, gdzie jesteście, choćbyście nawet trwali w tak zwanym wirze i rozgwarze życia, najbardziej wystawieni na próby. Wtedy życie nie jest wirem - jest pokojem, kontemplacją, jest zniewalające.

Aktywność zewnętrzna jest niczym w porównaniu z tą większą aktywnością, którą teraz realizujecie i z którą stajecie się jednym. Właśnie tam, gdzie jesteście, zaczyna panować spokój, gdy widzicie Boga bliższego niż oddech, niż własne ręce i nogi, gdy cała wasza działalność myślowa jest ześrodkowana na Bogu.

Kim jest Bóg? Gdzie jest Bóg, na którym skoncentrowana jest czynność i w którym zogniskowana jest cała praca waszej myśli?

Bóg nie jest wielką istotą na zewnątrz, którą musicie wprowadzić do wnętrza, a potem pokazać światu. Bóg jest tą potęgą, która jest źródłem i mocą waszej własnej funkcji myślowej. Prawda, że moc jest w was i wszędzie dokoła, lecz jest wyłączona, dopóki o niej nie myślicie i nie wiecie o jej istnieniu; gdy wiecie - płynie z was w nieograniczonej obfitości. Ukazujecie ją światu i świat zostaje obdarowany przejawieniem się jej przez was. Wy, wy sami powinniście uzewnętrznić to osiągniecie, wy sami musicie się stać tym osiągnięciem, wkładając moc wszelkiego dobra, Boga, Ojca waszego, moc twórczą w każdą waszą myśl i czyn. Wtedy stajecie się Bogiem spełniającym lub dokonującym dane osiągnięcia. To jest Bóg prawdziwy i jedyny, występujący przez was. Wówczas stajecie się Bogiem Ojcem, gospodarzem wypełniającym i planującym, zdecydowanym i pozytywnym realizatorem. I wtedy zastępy biegną, by spełniać wasze życzenia.

Z chwilą gdy mówicie całym sercem, ze czcią i głębokim wyczuciem znaczenia tego, że Bóg jest w tym świętym przybytku, i wiecie, że tym przybytkiem jest wasze czyste ciało - i jeżeli wy, prawdziwy Chrystus, żyjecie jako jedno z Bogiem właśnie w tej świątyni i macie świadomość, że wasze wywyższone ciało jest świętym przybytkiem, całkowitym i wszechobejmującym mieszkaniem: wówczas jesteście naczyniem wszechogarniającym i wszechrozpraszającym dla tej prawdziwej boskiej Zasady, która ma przepływać przez was.

Wtedy rozdawać będziecie coraz więcej Boga: którym jesteście, którego wielbicie, którego kochacie. Zlewajcie waszą promieniującą miłość na całą ludzkość, by mogła ujrzeć Chrystusa, Boga-człowieka triumfującego. Teraz wypowiadacie największą radość: Ktokolwiek pragnie, niech przyjdzie i pije wiele wód czystego życia. Ci, którzy to uczynią, nie będą nigdy pragnąć więcej. Ta moc, której używacie, którą wysyłacie, jest Bogiem. Syn czyni chętnie to, co czyni Ojciec. Jest to także pokora i występowanie przed światem z korną twarzą, w zjednoczeniu z własną potęgą i mocą czynu.

Przez stałą kontemplację, uwielbianie, błogosławieństwo i dziękczynienie tej mocy wzmagacie jej napływ, a gdy to czynicie, staje się ona potężna i dla was dostępniejsza. A więc, powiadam wam: Módlcie się nieustannie. Wasze życie powszednie jest codzienną modlitwą.

Najpierw przez wiedzę, iż moc ta istnieje, potem przez stosowanie jej z absolutną ufnością wkrótce w pełni ją sobie uświadomicie. Niebawem poznacie, że ona obejmuje wszystko poprzez was. Płynie ku wam, gdy dozwalacie jej płynąć ku innym. Bądźcie jak Bóg i rozdawajcie ją z siebie samych. Jest to Bóg, Ojciec wasz w was, a wy i Ojciec jedno jesteście. Nie słudzy, lecz synowie, synowie Praprzyczyny. Wszystko, co ma »Jam Jest«, jest wasze, gdyż wy jesteście »Jam Jest« w Ojcu - Ojciec we mnie dokonuje wielkich rzeczy. Ponieważ wiecie, że pracujecie w jedności z Ojcem, nie ma zapory, nie ma granic; wiedzcie, iż waszym boskim prawem jest dokonywanie wszystkich rzeczy.

A więc pójdziecie za mną, tak jak ja idę za Chrystusem, prawdziwym Synem jednorodzonym z Ojca; a ponieważ ja uzewnętrzniam i ukazuję Boga, uzewnętrzniam Boga wewnętrznego. Więc niech będzie powiedziane, że wszyscy są Bogiem! Największym kazaniem, jakie kiedykolwiek było wygłoszone - jest: oglądajcie Boga. Oznacza to oglądanie Boga w całej Jego chwale, właśnie wewnątrz przez was, jak również przez wszystkich innych. Gdy oglądacie Boga i nic prócz Boga, kochacie i wielbicie Go, i tylko Jego - wy naprawdę Boga oglądacie; jesteście panem, prawodawcą i tym, który zwalnia od prawa.

Gdy się modlicie, wejdźcie do skrytej komory własnej duszy: tam się módlcie do waszego Ojca wewnątrz, a Ociec wasz, który słyszy, wynagrodzi was jawnie. Módlcie się i czyńcie dzięki, abyście mogli dawać więcej Boga całemu światu.

Czyż to nie daje wam wyższego i wznioślejszego poglądu, szerszych perspektyw, szlachetniejszego ideału?".

Na tym usta jego umilkły. Wszyscy wstaliśmy od stołu, a przyjaciel nasz, powiedziawszy nam dobranoc, odszedł. Pozostaliśmy jeszcze przez chwilę, rozmawiając o przeżyciach, po czym postanowiliśmy wrócić do naszych mieszkań na wsi. Gdyśmy powstali, natychmiast pomyśleliśmy, w jaki sposób poradzimy sobie bez światła. I wszyscy prócz naszego kierownika tę myśl wypowiedzieli. Rzekł on wówczas:

- Widzicie, jak wyraźnie narzuca się nam przyzwyczajenie i jak rozpaczliwie się trzymamy starych idei. Jesteśmy tu zupełnie zalani światłem, w ogóle nie przyćmionym z powodu braku tego, którego nauczyliśmy się tak bardzo kochać.

Czyż nie jest to sposobność, byśmy mogli zrobić krok naprzód i okazać, że polegamy na sobie, przejawiając naszą zdolność czynienia rzeczy już widzianych? Dokonajmy przynajmniej tej próby na sobie, odważmy się postąpić skutecznie dla osiągnięcia celu. Uczymy się tak usilnie od naszych cudownych przyjaciół, że obecnie boli nas chwilowa rozłąka z nimi. Czuję, że wiedzą już, iż jeśli nie będziemy polegać na sobie w tych małych sprawach, to nigdy nie dokonamy rzeczy większych; nie wątpię ani przez chwilę, że odeszli, by dać nam sposobność wykazania się - a więc, dostosujmy się do sytuacji i jej sprostajmy.

Gdyśmy ruszyli, jeden z nas zaproponował, aby pomedytować o metodzie postępowania, ale kierownik stanowczym głosem oświadczył:

- Nie, jeśli idziemy, to zaraz. Po tym, cośmy widzieli i przeżyli, musimy działać, i to działać zdecydowanie, inaczej nie zasługujemy na żadne względy.

Po czym zaczęliśmy zstępować po schodach, przechodziliśmy przez różne pokoje, następnie przez tunel w dół, i po drabinie zeszliśmy na zewnątrz świątyni. Zanim wyszliśmy przemieszczaliśmy się tam, w środku, w absolutnej jasności, a nasze ciała niby pozbawione ciężaru, poruszały się z największą swobodą. Dotarliśmy do naszych mieszkań we wsi, ucieszeni sukcesem. Od tego czasu, aż do chwili opuszczenia wioski obywaliśmy się wszędzie bez sztucznego światła. Nasze mieszkania zabłysły światłami, gdyśmy wchodzili do pokoi, a ciepło ich i piękno były nieopisane. Pożegnaliśmy się prawie natychmiast Nietrudno zgadnąć, że się obudziliśmy dopiero następnego ranka o późnej godzinie.

***

Rankiem jedliśmy śniadanie w loży, po czym weszliśmy wprost do górnej sali świątyni. Przestrzeń izby nie była ograniczona w żaden widzialny sposób i poruszaliśmy się w niej swobodnie, bez ubocznej myśli o ostrożności. Gdy zamierzaliśmy zejść w dół, do sali kroniki, znaleźliśmy się tam natychmiast. Dokonując tego pod nieobecność naszych przyjaciół, zrozumieliśmy przyczynę ich wycofania się i byliśmy bardzo dumni z naszego osiągnięcia.

Pierwszy kwietnia zbliżał się szybko. Skończyliśmy kronikę w pokojach świątyni i podjęliśmy pracę pomiaru rysunków, wyciętych w licznych literach, i wielu rzeźb wykutych w skale na zewnątrz. Praca ta szła nam pomyślnie, gdyż zainteresowanie absorbowało nas całkowicie. Pewnego popołudnia przyszedł do wsi posłaniec, a gdy wieśniacy zebrali się wokół niego, przeczuwaliśmy, że dzieje się coś niezwykłego. Odstąpiliśmy od pracy i pospieszyliśmy do wsi. Napotkana nasza gospodyni oznajmiła nam, że posłaniec obwieścił alarmującą wiadomość, iż w dolinie poniżej zebrała się szajka bandytów. Zaniepokoiło to mieszkańców, gdyż wieś ta była głównym celem napadów od wielu lat Daleko i szeroko rozeszła się fama o tym, że świątynia Krzyża Tau skrywa wielkie skarby. Wiele prób ograbienia wsi spełzło na niczym. Bandyci upatrywali przyczynę swych niepowodzeń głównie w oporze ludności zamieszkującej dolinie.

Kilka band połączyło swe siły w hordę złożoną z bez mała czterech tysięcy ludzi na koniach i wyposażonych w narzędzia walki. Grabiąc i pustosząc dolinę, usiłowali złamać opór mieszkańców w pobliżu małej wioski Krzyża Tau. Bandyci mieli nadzieję, że działając tak, osiągną powodzenie. Posłaniec prosił też o opiekę nad pozostałymi mieszkańcami, gdyż wielu było już wymęczonych i u kresu sił w przeciwstawianiu oporu. Upewniono go, że we wsi był ktoś, kogo było można wysłać, a tymczasem nasza gospodyni przekonywała go, że może wrócić do domu i że rodzinie jego nie stanie się nic złego. My powróciliśmy do przerwanej pracy, ale niepokój mieszkańców i nam się udzielał.

Następnego poranka kontynuowaliśmy pracę, gdyż zależało nam bardzo na uzupełnieniu odnośników do naszej kroniki. Byliśmy pewni, że poznamy pełną i dokładną historię oraz uzyskamy wskazówkę, gdzie można znaleźć inne kroniki. W ten sposób wpadliśmy na ślad historii tej starej i nadzwyczaj wysokiej cywilizacji, której ówczesną kolebką była obecna owa rozległa i zapadła połać świata.

Byliśmy niespokojni o naszą kolekcję z powodu napadów bandytów. Zbiory te - owoc całej naszej pracy - znajdowały się w salach kroniki, gdzie przetrwały szereg napadów tych samych ludzi.

Tego wieczoru rozmawialiśmy z naszą gospodynią o szansach zorganizowania pomocy dla mieszkańców wsi i wyraziliśmy zdziwienie z powodu nieobecności naszych przyjaciół. Skonstatowano, że wobec prośby posłańca o pomoc, bandyci będą zmuszeni wstrzymać akcję albo dosięgnie ich zguba.

Położyliśmy się spać tego wieczoru, przekonani, że byliśmy zbytnio troskliwi o własne bezpieczeństwo. Wstawszy wcześnie, przygotowaliśmy się do podjęcia pracy, gdy akurat zjawił się ten sam posłaniec z wiadomością, iż napady ustały, a banda skoncentrowała swe siły w dolinie w odległości około dwudziestu mil, widocznie celem dokonania gremialnego napadu na naszą wioskę.

Kiedy gospodyni i kilkoro ludzi rozmawiali z posłańcem otoczonym grupą wieśniaków, do wioski wjechał jeździec i skierował się ku nam. Mijając grupkę ludzi, został widocznie przez nich poznany, gdyż rozproszyli się natychmiast i uciekli w przerażeniu. Gdy się zatrzymał przed naszą grupą, posłaniec wykrzyknął imię jeźdźca i natychmiast on i inni rzucili się do ucieczki, w obawie, że za jeźdźcem nadciąga cała banda. Nasza gospodyni i my byliśmy jedynymi ludźmi, którzy wytrwali na miejscu, gdy jeździec przybył. Szybko ściągną} konia i zwracając się do naszego kierownika, powiedział, że bandytom jest wiadomo, iż jesteśmy cudzoziemcami i że znają cel naszej misji. Mówił językiem dla nas zupełnie niezrozumiałym. Zobaczywszy nasze zmieszanie, zapytał, kto mógłby być tłumaczem. Gospodyni odwróciła się i spojrzała w twarz człowieka siedzącego na koniu, pytając, czym może mu służyć.

Indagowany drgnął nagle jak porażony prądem elektrycznym, opanował się jednak i zeskoczył z konia. Ruszył szybko ku niej z wyciągniętą ręką, wykrzykując: „Ty tutaj?" w języku, który zrozumieliśmy. Potem przyłożył ręce do czoła i padł przed nią na ziemię, prosząc o przebaczenie.

Gospodyni kazała mu wstać i powiedzieć, z czym przybywa. Widzieliśmy, jak sztywnieje cała, a przez chwilę jej twarz zdawała się pałać nienawiścią. Jej emocje były tak silne, że zarówno ten człowiek, jak i my byliśmy wstrząśnięci i zupełnie wytrąceni z równowagi. Z jej ust wyrwały się słowa: „Nędzniku, morderco, wystąp i powiedz, jakie przynosisz posłanie". Człowiek upadł na kolana. „Powstań - zawołała - Czy jesteś tak poniżony, że nie śmiesz wstać?".

Nie dziwiliśmy się wcale strachowi tego człowieka, gdyż sami, jak i on, mieliśmy uczucie, żeśmy wrośli w ziemię, niezdolni się poruszyć z miejsca. Jestem pewien, że gdyby to było możliwe, najchętniej byłby stamtąd uciekł. Przez chwilę i on, i my niezdolni byliśmy wymówić słowa lub wykonać ruchu, wreszcie padł na ziemie, bezwładny i bez życia, z oczyma wytrzeszczonymi i otwartymi ustami. Po raz pierwszy wtedy doświadczyliśmy, jak osoba wyższego pokroju ujawniła tak gwałtowną emocję. Byliśmy przerażeni na równi z bandytą. Wibracje te dosięgły nas z gwałtownością wybuchu, któremu towarzyszy wstrząs elektryczny, paraliżujący nie tylko mowę, lecz również mięśnie - tylko tak mogę określić to, czegośmy doznali. Wibracje te pochodzące z tak drobnego i kruchego ciała paraliżowały nas; i czy można się temu dziwić?

Choć ten stan trwał tylko chwilę, nam się zdawało, że przeszły godziny, zanim nadeszło odprężenie. Skamienieliśmy jak posągi, mimo to opłynęła nas fala wielkiego współczucia dla bandyty - pragnęliśmy mu iść z pomocą. Taka była reakcja wszystkich, a jednak nadal staliśmy jak wryci, wlepiając oczy w naszą gospodynię.

Nagle sytuacja się zmieniła. Najpierw wyraz zdziwienia przebiegł po jej twarzy, potem jej rysy złagodniały, przeobraziwszy się w te dobre, tak nam doskonale znane, i przeszła przez nas fala współczucia, tak że pochyliliśmy się, a jej ręka ujęła rękę tego człowieka. Byliśmy znowu zaintrygowani i jedynie zdolni, żeby zapytać: - Czyż ten cud się nigdy nie skończy?

Człowiek wkrótce odzyskał przytomność, pomogliśmy mu wstać i usadowiono go wygodnie na pobliskiej ławce. Odmówił on stanowczo wejścia do któregokolwiek domu.

Gospodyni nasza przeprosiła nas za okazaną gwałtowność, widząc, jakie to wywarło na nas wrażenie. Drżeliśmy i potrzebowaliśmy trochę czasu na odzyskanie równowagi

Objaśniła nas, że człowiek ten był hersztem jednej z najgłośniejszych band, która niepokoiła tę część Gobi. Jego imię wymawiano ze zgrozą, gdyż był najbardziej nieustraszonym i najbezwzględniejszym napastnikiem. Przetłumaczone na język literacki brzmiałoby: „Skończony czarny diabeł wypuszczony z piekła". Wizerunek jego twarzy można było napotkać na maskach w wielu wsiach, gdzie nosili je uczestnicy rytuału, odprawianego dla wypędzenia złego ducha ze wsi lub z jej mieszkańców.

Gospodyni spotykała go już przy okazji poprzednich, zamierzonych i nieudanych napadów, i za każdym razem człowiek ten okazywał jej i naszemu przyjacielowi najgłębszą nienawiść, zjeżdżał ze swej drogi, by ich nękać, a od czasu do czasu wysyłał do nich posłańców z pogróżkami, które oni całkowicie ignorowali. Nagłe zjawienie się jego samego, tak silnie postawiło przed jej oczyma dawne niegodziwości, że na chwilę utraciła panowanie nad swymi emocjami. Odzyskawszy całkowicie równowagę, podeszła do owego człowieka. On próbował wstać, ale na próżno - zdolny był tylko się wyprostować, okazując ogromny strach. Nienawiść malowała się w każdym ruchu jego ciała i drżał niby tknięty paraliżem. Gospodyni była obecnie spokojna i opanowana, bez śladu lęku lub wzruszenia na twarzy, a jej rysy i cała postać zdawały się wyrzeźbione jak w najdelikatniejszej kamei, co zdumiewało kontrastem wobec jej poprzedniego stanu. Chcieliśmy usunąć intruza natychmiast, ale pomimo iż nie wyraziliśmy myśli głośno, gospodyni nakazała ręką milczenie. Kierownik nasz zrozumiał, że ona jest panią sytuacji i że cokolwiek chcielibyśmy przedsięwziąć, postawiłoby to nas w śmiesznej sytuacji.

Usunęliśmy się nieco na bok, a gospodyni nasza mówiła coś przez chwilę ściszonym i spokojnym głosem, po czym ów człowiek jej odpowiedział. Skinęła wtedy na nas, byśmy się przybliżyli. Usiedliśmy na ziemi, zadowoleni, iż możemy się nieco ruszać i że zelżało poprzednie napięcie. Bandyta wyjaśnił, iż namówił swych starszych hersztów, aby mu pozwolili przyjść w roli wysłannika pokoju do rozmówienia się z ludnością, co do wydania skarbu, który, jak przypuszczał, złożono w świątyni Krzyża Tau. Jeśli mieszkańcy się zgodzą na wydanie skarbu, wtenczas bandyci nie będą ich niepokoić, a co więcej, wydadzą im wszystkich jeńców - których było, jak mówili, około trzech tysięcy - natychmiast opuszczą te okolice i nigdy więcej nie będą napadać na mieszkańców doliny.

Gospodyni odrzekła, że tam nie ma żadnego skarbu, który by przedstawiał dla nich wartość, i zaproponowała przeprowadzić go przez wszystkie pomieszczenia świątyni i przez każde miejsce, gdzie chciałby zaglądnąć. Odmówił on jednak od razu, utrzymując, iż obawia się, że zostałby zatrzymany jako zakładnik - więc żadne zapewnienia z naszej strony nie mogły go wyprowadzić z bojaźni.

Gospodyni ręczyła za naszą szczerość, i nagle uwierzył. Ale jego sytuacja była skomplikowana. Przyznał się nam, że to on był tym podżegaczem, który spowodował ten najazd, to on rozpalił wyobraźnię innych bandytów nadzieją zdobycia skarbu - odmalowując obraz bajecznych bogactw, które posiądą, jeśli mu się powiedzie. Faktem było, że on i jego ojciec panowali nad bandą i trzymali ją przy sobie dzięki obietnicom zdobycia tego skarbu. On był wodzem bandy, która połączyła się z pięcioma innymi dla dokonania tego napadu. Szkopuł w tym, że gdyby powrócił do swoich z wiadomością, że skarb nie istnieje, byłby natychmiast napiętnowany jako zdrajca i odpowiednio by go potraktowano. Nie mógł powstrzymać wrogich zamiarów szajki, gdyż nie uwierzono by mu z powodu jego gorliwości w doprowadzeniu sytuacji do tegoż punktu. Położenie jego było istotnie kłopotliwe. Ku naszemu wielkiemu zdziwieniu gospodyni zaofiarowała się towarzyszyć mu do obozu. Nasz protest spokojnie odrzuciła i zaczęła się przygotowywać do natychmiastowego odjazdu. Zapewniła nas, że nie grozi jej żadne niebezpieczeństwo, ale że nie możemy jej towarzyszyć, gdyż nasza obecność wzbudziłaby podejrzliwość w umysłach bandytów, co pociągnęłoby za sobą wielkie niebezpieczeństwo. Poddaliśmy się, nie mogąc nic innego zrobić.

Człowiek wsiadł na konia, a my pomogliśmy jej się umieścić na miejscu przygotowanym za nim.

Wyjeżdżający ze wsi, przedstawiali sobą obraz nie dający się nigdy zapomnieć, widok, który na wieczność chyba pozostanie w mej pamięci: bandyta, na którego twarzy malowało się zwątpienie - i gospodyni uśmiechająca się do nas ze spokojną pewnością, że powróci przed wieczorem. Do końca dnia zobojętnieliśmy na pracę i błądziliśmy bez celu po wsi do zachodu słońca. Wróciliśmy do izby, aby czekać na powrót naszej pani, a wchodząc zastaliśmy stół zastawiony dobrym pokarmem. Możecie sobie wyobrazić nasze zdziwienie, gdy zastaliśmy ją, siedzącą u szczytu stołu, z tym swoistym promiennym uśmiechem. Nie byliśmy zdolni wymówić słowa. Przybrała ton żartobliwej wyniosłości i udała surowość:

- Panowie, należy mi się powitanie (na co zareagowaliśmy ukłonem i powitaliśmy ją). - Nie udało mi się wcale przekonać ich - mówiła dalej - lecz się zgodzili odpowiedzieć mi w ciągu najbliższych trzech dni. Wiem, że skutkiem będzie próba ataku, lecz ocaliłam przynajmniej życie tego biednego stworzenia. Będziemy musieli się przygotować do odparcia oblężenia, nic ich bowiem nie odwiedzie od napadu.

Sądzę, że prawie wszyscy z nas upatrywali w tym spełnienie najskrytszych marzeń. Gospodyni czytała nasze najwewnętrzniejsze myśli i zacytowała ten wiersz:

Gdy dojdziecie do miejsca Czerwonego Morza w życiu, Gdy mimo wszystko, co możecie, nie ma wyjścia ani dokoła, ani wstecz, Nie ma innej drogi tylko poprzez nie, Wtedy poznajcie Boga pogodną duszę, A mrok i burza przeminą.

Bóg wiatr ucisza, Bóg ucisza fale, Bóg mówi twej duszy: Idź naprzód! Idź naprzód! Idź naprzód!

***

Posileni wstaliśmy od stołu, a gospodyni zaprowadziła nas do ogrodu. Ku naszemu zdziwieniu ujrzeliśmy tam siedzących: Jezusa, Emila, Dżasta i Bud-Roha. Dołączyliśmy do nich i usiedliśmy. Uczuliśmy niesłychaną ulgę i zrozumieliśmy, jak dalece przyzwyczailiśmy się polegać na tych ludziach. Zdawało się, że przylgnęliśmy do nich, zespoleni więzami ze stali. Czułem jednak, że nie powinniśmy tego robić. By się nie stać tylko marionetkami, powinniśmy byli koniecznie odegrać określoną rolę na tym wielkim planie życia; stanąć całkowicie na własnych nogach i w zupełności na sobie polegać, gdyż inaczej oni musieliby zerwać te więzy. Kierownik nasz mówił o tym później. Wieczór dopiero nastawał, łagodny blask zachodzącego słońca zalewał wszystko, roztaczając nadzwyczajny czar i nieopisane piękno. Najlżejszy nawet wietrzyk nie poruszał powietrza i nic nie mąciło ciszy, która zdawała się nas pochłaniać. Cała sprawa napadu, tak ciężko przygniatająca nas przed chwilą, zniknęła zupełnie z naszej świadomości. Było cicho i spokojnie. Ogarnęło nas mile uczucie zupełnego odprężenia, którego trzeba było doznać, by je docenić. Było tak, jak gdyby nas otulał wielki strumień wolno płynącego światła; nagle sobie uświadomiliśmy, że słyszymy głos Jezusa, choć nie jego słowa. Ja sobie imaginowałem, że to jest czysty, rytmiczny, wibrujący głos, dochodzący nas w myślach, zamiast dzięki zmysłom. Wpływ ten był znacznie wyraźniejszy niż słowa: rytm intonacyjny był niezwykły. Myśli, jakby wpływały i zapadały. Było to zupełnie nowe doświadczenie.

W miarę jak te myśli i idee przebrzmiewały, notowaliśmy je znakami stenograficz­nymi, następnie transponowaliśmy na słowa i zdania, a później przekazywaliśmy naszym przyjaciołom do aprobaty.

„Gdy mówię: - Patrzcie, Chrystus boży jest tutaj - oglądam Boga-człowieka ujawnionego. Postrzegam to ciało jako prawdziwą świątynię Boga, doskonałe narzędzie lub przewód, przez które płynie i dąży swobodnie Wielka Zasada Twórcza; wówczas twór ten jest niesfałszowany w wizerunku, formie i podobieństwie: »Jam jest Bóg«. Przy tej postawie ja stoję jako pan każdej rzeczy, sytuacji - Chrystus boży triumfujący.

To ten ideał ja wielbię - i to, co wielbię: uzewnętrzniam. Nie mogę w żaden sposób uzewnętrznić Boga, jeśli »Jam Jest* nie ukazuje Boga całej ludzkości Przy tej postawie człowiek jest panem każdej sytuacji, Chrystus jest w nim triumfujący. Bóg i człowiek idą ręka w rękę, stanowią jedno. Jest tylko jedna Zasada i jeden człowiek".

Po chwilowym namyśle jeden z uczestników naszej grupy zapytał:

- Jak możemy przejawić to światło i użyć go praktycznie?

Odpowiedź brzmiała:

„Uczyńcie wasze ciała generatorem, przez który płynie ta Wielka Twórcza Zasada Promieniująca. Patrz na tę Zasadę jako na emanację wszelkiej mocy, wiedz, że to jest zasada każdej potęgi: wówczas jak elektryczny generator, ciało wasze będzie zbierać i potęgować tę energię, aż wyślecie ją jako strumień czystego światła białego, któremu nic się oprzeć nie zdoła i nic, co skierowane przeciwko wam, nie może wam zaszkodzić. Możecie również wysyłać tak silne impulsy energii elektrycznej nad tymi promieniami światła, że ciało usiłującego wam zaszkodzić zostanie zniszczone. Wszelki opór stawiany tej energii natychmiast powiększa jej ilość, a przez to wzmaga jej szybkość. Stawiający jej zaporę lub usiłujący przeciwstawić jej swą wolę osobistą, tylko sobie zaszkodzą. Jeśli nie będą się opierać temu światłu, rozlewać ono będzie przez nich uzdrawiający balsam, tak jak rozlewa go przez nas.

Jest to czysty promień Boga i moc; promień ten zlewa się z nią w każdej chwili, jeśli nie ma przeszkody dla jego swobodnego nurtu. Drga on na najwyższej skali wibracyjnej, stąd wszyscy falują w doskonałej harmonii i zgodzie, i nic im nie może zaszkodzić, gdyż współdrgają z wibracją Boga. Nie istnieje nic takiego, co mogłoby szkodzić drugiemu, chyba że opiera się on fali wibracyjnej Boga. Wibracja jest życiem. Czyż nie widzicie, że stoicie w jedności z Bogiem przez cały czas? Przy takiej postawie, czyż jest możliwe rozłączenie się z Nim? Rozłącza tylko opór, który powoduje dysharmonię.

Nic nie może dotknąć was, gdy stoicie na Świętej Górze w jedności z Bogiem. Nie jest to specjalny przywilej dla nielicznych, jest to uprawnienie dla wszystkich. »Jam Jest* - to wielka absolutna Przyczyna lub Źródło, w którym stoi każde dziecko jako jedno z Bogiem. W ten sposób wszyscy żyją pod prawem, najwyższą wibracyjną funkcją myślową. Nie ma wibracji nieharmonijnej, która by mogła wtargnąć w tę sferę, dotrzeć do tego tronu, gdzie wszyscy przynależą i są w swym domu. To jest wasze królestwo niebieskie.

Możecie również użyć tej mocy, by zawrócić fałszywe i szkodliwe myśli i życzenia skierowane do was. Możecie, jeśli zapragniecie, wstąpić w ten biały promień światła bożego, obdarzyć go bożą mocą, spotęgować i przetworzyć energię, jaką wysyłający nadał rzeczy przeznaczonej dla was; włóżcie ją do waszego reflektora i odeślijcie wysyłającemu, z szybkością światła. Gdy odsyłacie to w ten sposób, jest to promień czystego, białego światła, zamiast samych obniżonych wibracji, jakie zostały wysłane do was. Gdy to dotrze do osoby, która wysłała niskie wibracje, odczuje ona impulsy tak potężne, że mogą one zabić ciało wysyłającego. Obojętne jest czy znacie - bądź też nie - osobę wysyłającą lub miejsce, skąd wibracje skierowano: nieomylnie powrócą one do swego źródła. Dzień sądu czy dzień zapłaty przyszedł. Jak dajecie, tak odbierzecie, dobrą miarą, miarą Boga.

Możecie przetwarzać moc bożą i wysyłać ją z taką siłą, iż będzie ona nieodparta. Są to promienie światła, które spostrzegacie emanujące z waszego ciała, chociaż nie są one jeszcze tak mocne, lecz w miarę używania tej siły, zespolonej z prawem i Zasadą, dodacie mocy temu światłu, będziecie mogli świadomie kierować je i urzeczywistniać każde dobre życzenie.

Gdy artysta malował mój portret w Getsemani, promienie światła wychodziły z mego ciała, a nie przychodziły do mnie z nieba. Światło to jest mocą bożą, zrodzoną z wnętrza mego ciała, a potem dopiero wysyłaną przez reflektor. Promienie te wychodzą z każdego ciała, gdy dany człowiek występuje jako Bóg w swym boskim dziedzictwie - Chrystus boży, Wszechjedność.

To jest i może być zdecydowanym mottem całej ludzkości, Czy może być niezgoda między braćmi, jeśli stają się oni wszystko pochłaniającą jednią?

Teraz wstąpicie w ten biały promień, będący promieniem Boga, wysyłając na nim bożą moc, obdarzcie go przetworzoną mocą bożą, dziesięć tysięcy lub dziesięć milionów razy większą niż ta, która była wysłana do was i którą zwracacie (gdy sami zdecydujecie). Pozwólcie jej popłynąć tą samą drogą, którą wibracje tamte przybyły do was. Kiedy dana osoba otrzyma ten promień i przyjmie go jako pochodzący od Boga, to zamierzone zło zostanie zmazane, wybaczone, zapomniane i żadna krzywda nie może dotknąć was od wysyłającego tę szkodliwą myśl. Jesteście znów jednią. Jeśli wysyłający złe myśli nie przyjmie białego promienia, który wysłaliście w całej jego mocy - ciało jego będzie zniszczone. Ten czysty, biały promień zupełnie zetrze wszelką wibrację zła lub niezgody, gdy mu się dozwoli wykonać doskonałą jego pracę. Jeżeli spotyka opór, nastąpi tylko zupełne starcie tego, kto zdecydowanie stawia zaporę. Tama ta przyciąga ku niemu całą Zasadę Twórczą w sposób odwrotny do kwadratu stawianego zatoru. Kwadrat ten oznacza czterokrotne spotęgowanie oporu. Bez względu na to czy wysyłacie dobro, czy zło, powróci ono cztery razy silniejsze. Występujecie jako pan prawa, oddając dobro albo Boga za zło, ale nawet przy takiej postawie bądźcie pokorni - nie sądźcie.

Włóżcie całą cząstkę miłości, jaką macie, w ten czysty biały promień i dbajcie szczególnie, aby to, co wytwarzacie i wysyłacie, było czystą miłością Boga. Gdy dokonujecie tego, legiony całe są na wasze rozkazy. Bądźcie cisi i pokorni, pragnąc podążyć za światłem. To, za czym postępujecie, jest czystym światłem Boga, a światło to jest życiem, miłością oraz pięknem - wiecznym i głębokim.

Jest siedem ośrodków w naszym ciele, które mogą być użyte jako reflektory. Możecie sprawiać, iż te punkty centralne będą płonąć promieniowaniem o wiele silniejszym niż jakiekolwiek sztuczne światło, a kiedy zechcecie wysłać owo światło, zapłonie ono większą mocą i dotrze znacznie dalej, niż jakikolwiek promień elektryczny. Przez jednoczesne wprowadzenie wszystkich ośrodków w stan jaśniejącego promieniowania będziecie otoczeni taką bronią, przez którą nie może nic przeniknij. Możecie wysyłać ten czysty biały promień boży tak naładowany energią, że ciało wasze płonąć będzie światłością o wielekroć silniejszą, niż Słońce w godzinie południa. Możecie jawić się prawdziwi i triumfujący, lecz pełni pokoju, miłujący, a Bóg będzie ukoronowany w waszym ciele, a ciało to będzie piękne, uduchowione, boskie".

Gdy wibracje takie doszły do nas, blask emanujący z ciała Jezusa i jego grupy dobitnie raził oczy, ale ta drgająca świetlistość trwała, prześwietlając na wskroś, podobna do płynnego złota. Dla naszego wzroku zdawało się to czymś nieokreślonym, podczas gdy dla wszystkich innych zmysłów miała twardość skały. Wibracje rozchodziły się dalej.

„W ten sposób możecie uczynić ciało wasze zupełnie niewidzialnym dla wzroku śmiertelnych, przez zogniskowanie całej waszej myśli w pełni i w sposób określony na czystym białym promieniu bożym, który możecie wysyłać z siedmiu ośrodków, jak z reflektorów, współrzędnie.

Wówczas znów możecie wystąpić na każdym z tych promieni i ukazać, jaki chcecie obraz tym, którzy chcą wam szkodzić. Możecie dążyć na tym promieniu z szybkością światła i udać się natychmiast wszędzie, gdzie zechcecie. Ciało wasze będzie niewidzialne dla tych, którzy nie umieją wglądać poza to, co śmiertelne. Są oni świadomi tego, że zachodzi coś, czego nie rozumieją, i w ten sposób są skłonni widzieć obraz, który im nadajecie. To, czego nie pojmują, jest tajemnicze i nadprzyrodzone, a zdolność (władza psychiczna), rozwinięta przez podejrzliwość, łatwo błądzi. Tak wysyłacie miłość do chcących wam szkodzić, a energia, którą oni z siebie wyzwalają, odbija się i dąży z powrotem ku nim.

Obraz zła, który wysłali, maluje niższego człowieka, każdego z nich, zwalczającego to, co uważa za swego wroga, podczas gdy w rzeczywistości zwalczają oni obraz swej własnej niższej osobowości. Obrazy i odbicia te zmieniają najbliższych przyjaciół we wrogów i kierują ich przeciwko braciom. Gdyby ta banda trwała w zamiarze dokonania napadu, zniszczyłaby sama siebie. Mają oni teraz sposobność opuszczenia tych stron i pozostawienia w spokoju mieszkańców albo też się zwrócą przeciw nim i zniszczą samych siebie. Człowiek nie może unicestwić brata, nie ulegając temu samemu losowi. My wysyłamy do nich tylko czysty, biały promień bożej miłości, a jeśli oni opierają się tej miłości z nienawiścią, złośliwością i uczuciem zemsty, wtedy z własnej wolnej woli zmieniają ten promień w płomień, który ich pochłania. Możecie się pozbyć obaw. My ofiarujemy tylko miłość i nie jest w naszej mocy zmusić ich do przyjęcia jej. Jeżeli ci bandyci przybędą z miłością, nie będzie konfliktu. Nasza sprawa jest już wygrana".

Gdy te słowa przebrzmiały, rozległo się wołanie, że do wsi się zbliża posłaniec. Wyszliśmy wszyscy na jego spotkanie. Powiedział on, że bandyci zaprzestali napadów i spokojnie rozłożyli się obozem w odległości około dwudziestu mil od świątyni Krzyża Tau, nie szkodząc mieszkańcom ani ich mieniu od chwili wezwania pomocy, lecz że trzymają jeńców jako zakładników w razie dalszego oporu. Powiedział również, iż stale krążą słuchy, jakoby banda miała zaatakować naszą wieś w ciągu najbliższych dwu dni, jeśli skarb nie zostanie wydany następnego dnia. Wysłaniec przekazał pozdrowienia od pojmanych ludzi; wszyscy ofiarowali swe życie dla ocalenia wioski. Powiedziano posłańcowi, iż ofiara ta nie będzie potrzebna i że może wracać, przy czym mieszkańcy wyrazili mu swą wdzięczność i uznanie za oddaną usługę.

***

Nazajutrz, pozbywszy się wszelkiego lęku, powróciliśmy do pracy ze wzmożonym zapałem. Następnego dnia rano zajęci byliśmy rzeźbami, wykutymi w ścianie skały, gdy nagle uwagę naszą zwróciło zachowanie się wartownika, stojącego u wylotu wąwozu, na wzniesieniu, z którego roztaczał się rozległy widok. Przez lornetkę polową zobaczyliśmy, że daje on jakieś ostrzegawcze znaki, zwrócony w kierunku wsi. Wkrótce wieśniacy zaczęli biegać we wszystkie strony, wyraźnie szukając schronienia w wąwozach w głębi gór. Wszyscy mieszkańcy wsi byli mocno poruszeni.

Zaczęliśmy nasłuchiwać i po chwili doszedł do naszych uszu daleki tętent zbliżającej się hordy. Jeden z naszych towarzyszy wspiął się na wzniesienie, z którego mógł ogarnąć wzrokiem okolicę. Zawołał do nas, że dostrzega już obłoki kurzu spowijające jeźdźców, którzy się zbliżają do wylotu wąwozu. Ukryliśmy nasze narzędzia w pobliskiej szczelinie, a sami znaleźliśmy schronienie wśród pobliskich urwisk i skał, skąd mogliśmy obserwować ruchy bandy. Przy wyjeździe z wąwozu bandyci się zatrzymali, pięćdziesięciu jeźdźców wysunęło się naprzód jako straż przednia i dopiero za nimi wjechała cała wataha, kłując ostrogami i smagając konie, co wraz z wydawanymi przez nich zuchwałymi okrzykami tworzyło trudny do opisania zgiełk. Nawet gdyby to nie było tak tragiczne, już sam widok tej pędzącej masy jeźdźców byłby przerażający.

Nasze stanowisko było bardzo korzystne, z powodu bowiem prostopadłych niemal zboczy wąwozu mogliśmy z łatwością obserwować hordę bandytów, pędzącą z nieodpartą, jak się zdawało, siłą morskiego przypływu. Przednia straż najeźdźców przemknęła już koło nas, a reszta bandy podjeżdżała szybko. Zwróciliśmy lornetki w kierunku wioski i zobaczyliśmy, że zapanował tam ogromny popłoch. Jeden z naszych towarzyszy, pracujący na występie skalnym i stamtąd obserwujący zbliżającą się hordę, teraz się odwrócił, spoglądając na drzwi wiodące do środkowego pokoju świątyni.

Wszystkie lornetki skoncentrowaliśmy na postaci Jezusa, który wyszedłszy z tych podwoi, wstąpił na występ skalny i stanął na jego krawędzi, zachowując wspaniałą postawę. Występ ten wznosił się prawie siedemset stóp nad miejscem, w którym byliśmy ukryci i był o blisko trzy mile odległy od nas. Słowa Jezusa dobiegały do nas jednak wyraźnie. Nasz towarzysz przebywający na występie skalnym, usiadł i zaczął stenografować, a ja uczyniłem to samo. Późniejsze porównanie stenogramów wykazało, że słowa Jezusa interpretowaliśmy bezbłędnie, pomimo wrzasków najeźdźców. Powiedziano nam później, że Jezus nie podnosił głosu i przemawiał, swym zwykłym, naturalnym tonem.

Gdy Jezus zaczął mówić, kompletny spokój ogarnął całą wioskę i jej mieszkańców. Oto jego słowa, przetłumaczone na język angielski przez samego Jezusa. Moją najżarliwszą modlitwą zawsze będzie prośba o to, abym nie zapomniał ich nigdy, chociażbym nawet miał żyć dziesięć tysięcy lat.

Światło.

„Gdy stoję tak, samotny w Twojej wielkiej ciszy, Boże mój Ojcze, wewnątrz mnie goreje czyste światło, którego promienie przenikają każdy atom mej istoty. Życie, miłość, siła, czystość, piękno, doskonałość - panują we mnie całkowicie. Gdy spoglądam w samo ognisko tego światła, postrzegam jeszcze inne światło: płynne," delikatne, złocistobiałe i promieniście świetliste - wchłaniające, opiekuńcze i wydzielające z siebie płomień większego światła.

Teraz wiem, że jestem Bogiem, że jestem zjednoczony z całym bożym wszechświatem. Szepcę do Boga, mojego Ojca, i jestem spokojny.

Spokojny w ciszy.

Jednak w tej całkowitej ciszy jest największa boska aktywność. Ciągle jestem spokojny i panuje wokół mnie zupełne milczenie. Promieniowanie tego światła rozpościera się na cały bezkresny wszechświat boży i wiem, że wszędzie istnieje świadome życie boże. Znowu odważnie powtarzam, że jestem Bogiem: jestem cichy i bez lęku.

Wywyższam Chrystusa w sobie i śpiewam chwałę bożą. Natchnienie ożywia tony mego śpiewu. Coraz to głośniej Wielka Matka wewnątrz mnie śpiewa o nowym życiu. Z każdym dniem głośniej i jaśniej przenika mą świadomą myśl, aż osiąga ona rytm boży. Ponownie wywyższani Chrystusa i uważnie nasłuchuję radosnej muzyki. Moją wytyczną jest harmonia, a tematem mojej pieśni jest Bóg, i Bóg uznaje moją pieśń jako prawdę.

Patrzcie, urodziłem się na nowo; Chrystus jest tutaj. Jestem wolny w wielkim świetle Twojego ducha, Boże mój Ojcze. Umieściłeś Swoją pieczęć na mym czole. Przyjmując Wysoko trzymam Twe Światło, Boże mój Ojcze. Ponownie przyjmuję".

Gdy Jezus skończył wypowiedź, oślepiający promień czystego białego światła wytrysnął ze środka słonecznej części jego ciała. Ten świetlisty promień spłynął do wąwozu w pewnej odległości od miejsca, gdzie skręca on ostro w lewo, tuż przed śpieszącą grupą konnych jeźdźców. W dosiężnym punkcie tego świetlnego promienia, wyrosła nagle wielka przeszkoda, coś, jakby kamienna ściana, z której wystrzeliły duże pociski, podobne do ognistych strzał. Pędzące konie zaniechały tak nagle swego szalonego biegu, że pospadało z siodeł wielu jeźdźców. Niektórzy znieruchomieli na chwilę z rękami i nogami w powietrzu, a potem bezwładnie zaczęli się staczać na dno wąwozu. Pozostający jeszcze w siodłach, usiłowali opanować swoje konie - okazało się to jednak bezskuteczne, zarówno bowiem ich wierzchowce, jak i te już bez jeźdźców, rzuciły się oszalałe z trwogi w pierwsze szeregi samego trzonu bandy, paraliżując w ten sposób ich ruchy, podczas gdy dalsze szeregi, nie zdając sobie jeszcze sprawy z niebezpieczeństwa, najeżdżały na nie, aż w końcu dno wąwozu pod nami wypełniło się kotłującą masą ciał ludzkich i końskich. Na chwilę zapanowała martwa cisza, poza dzikimi okrzykami przerażonych ludzi i oszalałych koni w miejscu, gdzie przednia straż w panicznej ucieczce zderzała się z ciągłe nadjeżdżającymi szeregami hordy. Rozgrywały się tu przerażające sceny. Miotające się luzem konie wpadały między szeregi, zrzucając znowu wielu ludzi na ziemię i z każdą chwilą, potęgując zamieszanie, aż wreszcie zaczęły wierzgać i tłoczyć się, wydając przeraźliwe odgłosy, jak to może uczynić tylko zwierzę w chwili obłędnego i śmiertelnego przerażenia. Straszliwa panika ogarnęła całą watahę stłoczoną w wąwozie u naszych stóp. Wtem zobaczyliśmy, że ludzie sięgają po swe krótkie mlecze i tną nimi we wszystkich kierunkach; inni znowuż zaczęli strzelać do ludzi i koni, usiłując utorować sobie drogę ucieczki. Wkrótce rozgorzała, walka, na śmierć i życie, zakończona paniczną ucieczką tych nielicznych bandytów, którym się udało wyjść cało z potwornej rzezi; dno wąwozu natomiast usłane było stosami trupów oraz rannych ludzi i koni. Wyszliśmy natychmiast z naszych kryjówek, aby ratować rannych, a wszyscy mieszkańcy wioski i nasi towarzysze poszli w nasze ślady. Rozesłano gońców na wszystkie strony z prośbą o pomoc. Pracowaliśmy gorączkowo przez cała noc, aż do następnego ranka. W miarę jak się nam udawało wydobywać rannych spod trupów, Jezus i nasi towarzysze się zajmowali nimi. Po opatrzeniu ostatniego rannego wróciliśmy do domu na śniadanie. Ku naszemu wielkiemu zdziwieniu zastaliśmy tam bandytę rozmawiającego z Emilem. Nie wiedzieliśmy, że Emil tu jest Spostrzegł nasze zdumienie i rzekł: „O tym porozmawiamy później". Po śniadaniu wyszliśmy z domu z naszym kierownikiem, który opowiedział nam, że wraz z Emilem znaleźli bandytę ciężko rannego i niemogącego się ruszyć, gdyż był przygnieciony zabitym koniem. Wydostali go i przenieśli do tymczasowego schroniska, a potem wezwali naszą gospodynię i powierzyli go jej opiece. Po opatrzeniu ran bandyta zapytał naszą panią, czy zechce poprosić Boga o wskazanie mu sposobu bycia, aby mógł się upodobnić do niej. Poprosił ją również, aby nauczyła go się modlić. Zapytała go więc, czy chce być zupełnie zdrowy, a on odpowiedział: „Tak, tak zdrowy jak ty". Rzekła mu: „Poprosiłeś o zdrowie i prośba twa została wysłuchana-jesteś już całkiem zdrów".

Bandyta pogrążył się w głębokim śnie. W czasie obchodu o północy, nasz kierownik stwierdził, że rany tamtego zagoiły się bez śladu jakiejkolwiek blizny. Człowiek ten wstał, ubrał się i zadeklarował swą pomoc w ratowaniu innych.

Stwierdziliśmy również, że bardzo wielu ludzi, których uważaliśmy już za konających wyzdrowiało zupełnie. Niektórzy z nich, aż się kulili ze strachu, widząc zbliżających się naszych towarzyszy, tak że musieliśmy odseparować ich od innych.

Po skończeniu samarytańskiej pracy, „Czarny" - takie mu nadaliśmy miano - poszedł do swych rannych towarzyszy i usiłował uspokoić ich obawy. Wielu z nich sprawiało wrażenie schwytanych w potrzask zwierząt: obawiali się, że oczekuje ich straszliwa śmierć w torturach, taka jaką przewidywało prawo w ich kraju w razie schwytania bandyty. Tak głęboko byli o tym przekonani, że nie mogli uwierzyć w okazaną im dobroć. Lękali się, że leczy się ich dlatego, aby potem móc dłużej męczyć. Wszystkich w końcu wyleczono z ran, chociaż kilku z nich opóźniało miesiącami swe wyzdrowienie, sądząc zapewne, że w ten sposób odwlekają stosowanie tortur. Nieco później Czarny zorganizował ze wszystkich byłych rannych, którzy się na to zgodzili, oddział obronny, mający bronić wsi w razie ponownych napadów bandyckich i namówił wielu mieszkańców wioski do przyłączenia się do niego. Jednakże od tej chwili, jak się dowiedzieliśmy później, bandyci już nigdy nie próbowali napadać na tę okolicę. Dwie nasze ekspedycje, udające się na pustynię Gobi, przechodziły potem przez tę miejscowość. Czarny wraz ze swym oddziałem przeprowadził je przez cały kraj, liczący ponad czterysta mil - i ani on, ani jego towarzysze nie chcieli przyjąć za to zapłaty. Dowiedzieliśmy się następnie, że robił on wiele dobrego w swej okolicy i że poświęcił życie dla bezinteresownej służby bliźnim.

O koło południa następnego dnia wszyscy ranni byli już opatrzeni i się upewniliśmy ostatecznie, że nie było nikogo żywego wśród trupów na pobojowisku. W powrotnej drodze do domu na obiad i tak bardzo potrzebny odpoczynek, jeden z naszych głośno wypowiedział myśl, która nas wszystkich nurtowała od wielu godzin: w jakim celu dokonała się taka straszna rzeź, takie okropne zniszczenie życia? Byliśmy śmiertelnie zmęczeni i przeżyliśmy straszny wstrząs. Cały ciężar niesienia pomocy, zwłaszcza w pierwszych godzinach, spadł na nasze barki, mieszkańcy wioski bowiem tak się obawiali bandytów, że z trudnością namówiliśmy ich do wspomożenia nas. Wieśniacy nie mogli zrozumieć, dlaczego mają ratować tych, którzy nastawali na ich życie. Wielu odczuwało głęboki wstręt do trupów. Gdyby nie nasi towarzysze, mieszkańcy wioski opuściliby tę miejscowość i nigdyby do niej nie powrócili My zaś byliśmy znużeni i przygnębieni po tych najstraszliwszych wydarzeniach w naszym życiu. Wróciliśmy do mieszkania, odświeżyliśmy się i zasiedliśmy do stołu zupełnie wyczerpani nerwowo. Wkrótce podano jedzenie. Byliśmy sami, gdyż kierownik wraz z kilkoma towarzyszami i Lin-Chu, czyli Czarnym, udali się raz jeszcze do wąwozu. Po skończeniu posiłku poszliśmy do naszych pokoi i spaliśmy wszyscy do następnego popołudnia.

W czasie ubierania się ktoś z nas zaproponował, abyśmy natychmiast się udali do naszego sanktuarium, jak nazywaliśmy górną salę świątyni. Wyszedłszy z mieszkania, poszliśmy w kierunku świątyni, tak jak to mieliśmy w zwyczaju. Doszliśmy już do drabiny prowadzącej do wejścia do tunelu, gdy nasz towarzysz idący przodem, postawiwszy już jedną nogę na szczeblu, rzekł:

- Co się z nami stało? Jeszcze przed paroma dniami byliśmy tacy radośni i szczęśliwi, chodząc Swobodnie z miejsca na miejsce; wykonaliśmy w ciągu trzech miesięcy pracę, o której sądziliśmy, że potrwa wiele lat. Nasze jedzenie zjawia się na stole, i to bez żadnych starań z naszej strony. A teraz nagle powróciliśmy do naszych dawnych przyzwyczajeń. Chciałbym wiedzieć, co jest tego przyczyną* Widzę tylko jedną - zanadto przejęliśmy się wypadkami, któreśmy ostatnio przeżyli i to nam teraz przeszkadza, ale jeżeli o mnie chodzi, to już się z tego wyzwoliłem, nie przejmuję się już tym zupełnie, tylko wielbię Boga i myślę o Nim. Jest to już zupełnie poza mną.

I gdy tak staliśmy, patrząc na niego, nagle zdaliśmy sobie sprawę, że go już nie ma, że zniknął nam z oczu. Osłupieliśmy na chwilę, widząc, co ten człowiek osiągnął; pomimo to żaden z nas nie mógł się pozbyć tego, co nas krępowało, jakkolwiek wiedzieliśmy dobrze, że przejmujemy się sprawą w ogóle nas nie dotyczącą. W końcu jednak musieliśmy wejść na drabinę, przejść przez tunel, a potem przez różne pokoje, aby dojść do celu. Wszedłszy do naszego sanktuarium, zastaliśmy już tam naszego towarzysza. Podczas gdy o tym wydarzeniu rozmawialiśmy, w drzwiach prowadzących na występ skalny, ukazali się: Jezus, nasz kierownik i reszta towarzyszy. Usiedliśmy, a Jezus zabrał głos:

„Tak wielu ludzi oświadcza, że ma wszystko to, co ma Ojciec. I mają rzeczywiście to wszystko, co ma Ojciec, ale nie stanie się to faktem, dopóki nie będą mieli odwagi uczynić następnego kroku i dostrzec w sobie Boga - być" tym wszystkim, czym jest Bóg; wtedy dopiero to osiągną. Gdy człowiek w swym ograniczonym ludzkim pojęciu widzi ujawniającego się Chrystusa-wyższa osobowość promieniuje światłem, jego. wzrok się zaostrza: sięga dalej i widzi wyraźniej. Dostrzega, że jego wyższa osobowość wibruje szybciej niż niższa, którą również widzi. Wydaje się, że to są dwa różne ciała. Zdaje się mu także, że ciało, które postrzega oddzielone i poza swym ciałem, jest Chrystusem innego człowieka. To, co mu się wydaje dwoma ciałami, jest tylko złudzeniem, dlatego iż nie wierzy, że jest Chrystusem. Jeżeli jednak oświadczy, że jest Chrystusem i uzna ten fakt, w tej samej chwili oba ciała się połączą i w tym złączeniu ujawni się Chrystus. Jeżeli teraz ten człowiek postąpi jeszcze o krok dalej i oznajmi, że jest Chrystusem Bożym, w tej samej chwili się Nim stanie. Ponieważ Syn Boży stanowi jedno z Ojcem, z Bogiem-Ojcem, człowiek idzie prosto do Ojca, ale w tym celu musi uczynić jeszcze krok. Jest on najważniejszy i wymaga zdecydowanej śmiałości, ponieważ wszelka obawa, wynikająca z ograniczenia ludzkich pojęć, musi być przezwyciężona, musi się wznieść - wprost do Boga, do źródła, do Ojca i oświadczyć stanowczo, wiedząc niezbicie, bez strachu, bez względu na dawne przesądy i ludzkie wierzenia, że on jest Bogiem, że jest całkowicie zjednoczony, stopiony z Bogiem i że tym samym jest miłością, mądrością, zrozumieniem; że jest substancją, że jest każdym przymiotem Boga Ojca, Źródła, Zasady. Musi to przyjąć z taką pokorą, jaką się okazuje w stosunku do Boga. Przez takiego człowieka wszystkie właściwości boże spływają na świat cały. Nie ma dla niego rzeczy niemożliwych. Gdy się zjednoczysz i roztopisz w Bogu, nie ma dla Ciebie nic niemożliwego. Nie tylko masz to wszystko, co ma Ojciec, ale jesteś człowiekiem-Chrystusem, Chrystusem Bożym, Bogiem: trzema osobami w jednej. Duch Święty zamieszkuje w tobie. Cały »ja« - duch w twórczej działalności jest w tobie. Gdy to już uznasz, wtedy zarówno ty, jak wszyscy inni będziecie śpiewać hymn pochwalny imienia Chrystusa - nie osobowego imienia Jezusa, ale Chrystusa. Aniołowie padną na twarz, a ty królewskim diademem ukoronujesz Chrystusa, pana wszystkiego. Nie koronujesz osobowości Jezusa, ale koronujesz Chrystusa, a Chrystus zasługuje na największy i najwspanialszy diadem ze wszystkich królewskich koron. Żadna korona nie może uchodzić za zbyt wspaniałą czy boską dla ukoronowania zwycięskiego Chrystusa. Wiedzcie, że ktokolwiek zechce, może przyjść. Może wystąpić i stać się triumfującym Chrystusem. Niech przyjdą ci, którzy tego chcą.

Gdy mówicie: Bóg - ujrzycie w sobie Boga. W waszych wystąpieniach powinniście żądać przejawienia Boga. Bóg nie może być fanatykiem ani samochwałem, ani samolubem i nie może nim być Chrystus. Bóg-człowiek, obraz i podobieństwo Boga. Możecie być tylko Bogiem i nim jest Bóg-człowiek. Ja jestem w Ojcu, ą Ojciec jest we mnie. Ja i mój Ojciec jesteśmy jedno, w całej pokorze serca i wszechmocnej wielkości. Bóg i zjednoczony w Nim cały rodzaj ludzki są wszechmocni, są wszechmocą bożą.

To, co się zrodziło w naszej, tzw. niegodziwej myśli, podniesione jest do chwały, ponieważ niegodziwość myśli została zmazana. To, co powstało jako obraz ziemski, musi się stać i stanie obrazem boskim, gdy wy sami się wzniesiecie do tego idealnego obrazu.

Mówię wam, że teraz, w tej chwili jest sprzyjający moment dla was, aby wyjść z tego zewnętrznego zamieszania i doznać pokoju i błogosławieństw bożych oraz oblec się światłem bożym. Z całą pokorą włóżcie na swe głowy koronę chrystusową, albowiem jeśli nie zrobicie tego sami, nikt inny tego nie zrobi.

Wznieście się i bądźcie częścią wielkiego białego tronu, źródłem światła. Zjednoczcie się z tymi, którzy to osiągnęli w ten sam sposób; bądźcie nie tylko z Bogiem, ale bądźcie Bogiem, prawdziwie Bogiem. Wtedy potraficie rzeczywiście wykazać się boskimi cechami przed całym światem. Jak może Bóg - energia ujawnić się inaczej, jeśli nie przez człowieka? Nie ma żadnego innego organizmu na całej Ziemi, który mógłby wibrować z taką szybkością i częstotliwością; wskutek tego zdolny on jest odczuwać, a potem wytwarzać i przekształcać tę najwyższą energię, która umożliwia człowiekowi wyrażenie Boga przed całym światem. Czyż jest inny sposób dokonania tego, jeśli nie za pośrednictwem tego udoskonalonego ciała, którym wy jesteście, jeśliście to ciało całkowicie opanowali? Opanowanie to jest równoznaczne z osiągnięciem absolutnego mistrzostwa, stopnia mesjasza, uczniostwa. Tylko wtedy panujecie nad tym ciałem i jesteście w doskonałej z nim harmonii, gdy posiedliście całkowite władanie wszystkimi atrybutami Trójcy Świętej. Jesteście człowiekiem jaźniowym (człowiekiem Jam Jest), Chrystusem, Chrystusem Bożym; następnie łącząc tych trzech z Bogiem Najwyższym, stajecie się Bogiem.

To jesteście wy, człowiek powszechny (cała ludzkość), rozszerzający wasze widzenie i dostrzegający prawdę koło siebie, mówiący o tym, że istnieje dla was lepsze i wyższe życie, niż krąg doznań życia światowego. Dostrzeżecie to, idąc prawą ścieżką w istotnej zgodzie i harmonii z najwyższymi ideałami, które możecie wcielić i do których możecie dążyć w miłości, czci i uwielbieniu.

Przy pierwszym kroku, wy - ludzie, stajecie się człowiekiem chrystusowym, jednorodzonyni Synem Bożym. Przy następnym stajecie się Chrystusem Bożym przez widzenie człowieka chrystusowego, Chrystusa Bożego. Połączyliście człowieka chrystusowego z Chrystusem Bożym; dalej, by dojść wprost do Źródła, musicie osiągnąć tego Jedynego - Boga Ojca. Doprowadziliście człowieka jaźniowego do człowieka chrystusowego, potem przeistoczyliście człowieka chrystusowego w Chrystusa Bożego, czyli Pana Boga. Potem w następnym stadium przemieniliście Chrystusa Bożego w wieczyście żywego Boga. Ci, którzy zdawali się dwoma, stali się jednym - Bogiem. Jesteście obrazem i podobieństwem Energii Najwyższej, Boga Ojca wszystkiego. Nie będzie dla was rzeczy niemożliwej, jeżeli nie zejdziecie i się nie zachwiejecie na tej prawej ścieżce. Musicie na niej być absolutnie nieustraszeni i prawi, obojętni na to, co pomyśli świat Przy takiej postawie i uznaniu waszego władztwa oraz odmiany życia stajecie w jedni z Ojcem, rozpościerającą się i wiecznie obecną Najwyższą Zasadą Wszechrzeczy.

Czyż w tym świetle Biblia wasza nie stanowi wielkiego alegorycznego opisu rozwoju duchowego i wzniesienia się człowieka, gdy jest ona właściwie rozumiana i rzetelnie stosowana? Ta strzała światła, którą przedstawiono jako przychodzącą do mnie z nieba, promieniowała z mego ciała na zewnątrz.

To prawda, że światło było niebieskie, gdyż niebo jest wszędzie dookoła nas i jest wibracją światła. Rzeczywiste centrum, ognisko, punkt wyjściowy nieba musiał być, właśnie wewnątrz mego ciała. Dlatego to światło niebieskie musiało wychodzić ze mnie. Moje »Jam Jest« musiało pozwolić tej esencji światła wejść we mnie; potem musiałem tę energię światła przetworzyć, aby można ją było wysłać w takim zagęszczeniu, jakiego Bóg, »Jam Jest«, pragnie. Gdy to się dokona, nic nie może się oprzeć potędze tego czystego światła. To są promienie świetlne emanujące z mego ciała, które oglądacie na obrazach artystów, przedstawiających mnie w Getsemani. Promienie tego światła wychodziły z mego ciała, a nie pochodziły z nieba.

Właśnie w ten sposób możecie przetworzyć siłę boską i wysłać ją z taką mocą, iż staje się nieodparta. To jest moc boska poznana wszędzie dokoła nas, której wolno wchodzić, być zapłodnioną i przetworzoną w waszym ciele, a potem wysyłaną przez reflektor.

Tych rzeczy mogą wszyscy dokonać, gdy przyjmą postawę boską, swe boskie dziedzictwo, Chrystusa Bożego, wszystkich stanowiących jedność. Jest to boskie i wyraźne hasło dla całej ludzkości.

Im bliżej ludzkość podchodzi do tego wielkiego promienia uzdrawiającego, tym prędzej zmazana będzie niezgoda i dysharmonia. Jeżeli będziecie żyli w tej wibracji świetlnej, która jest światłem całego świata, i wszyscy przybliżycie się do niej, to będziecie bliżsi prawdziwej ojczyzny człowieka. Odkryjecie wtedy, że »Jam Jest« jest światłem całego świata. Oglądajcie Boga, stół jest nakryty. Podnieście to potężne »Jam Jest* boskie. Podnieście to ciało do Boga, a wtedy i wy, i wszyscy ukoronowani będziecie koroną wszystkiego.

Włóżcie tę koronę na własną głowę, gdyż nikt inny nie może tego uczynić za was".

***

Jedynym usprawiedliwieniem mojego szczegółowego opisu wydarzeń tych kilku dni i napadu bandytów jest pragnienie ukazania możliwie jak najwyraźniej wielkiej potęgi człowieka, świadomego w pełni swego boskiego prawa i władztwa w kierowaniu energią - i tym samym zapalczywością ogromnej, niezdyscyplinowanej hordy - człowieka działającego w obronie samego siebie i całej wspólnoty. Możliwa była nawet nie tylko obrona, energia bowiem i zapalczywość hordy była tak intensywna, że gdy została spotęgowana, zasilona i zwrócona, stanęła przeciwko tym, którzy chcieli zabijać i niszczyć, w ten sposób, iż unicestwiła ich samych. Zapewniła też całkowite bezpieczeństwo i opiekę całej okolicy na wiele mil wokoło, pomimo iż liczba mieszkańców była trzy razy mniejsza niż bandytów, a mieszkańcy ci nie mieli broni dla odparcia najazdu.

Gdy tylko podniecenie i wstrząsy tych kilku dni minęły, powróciliśmy ze wzmożonym zapałem do naszej pracy. Zbliżał się okres wielkanocny i chcieliśmy skończyć nasze zajęcie w tej miejscowości, aby powrócić do Indii. Nasza praca szybko dobiegała końca. Ostatnie przygotowania do podróży sfinalizowaliśmy w wigilię Wielkanocy. Wyglądaliśmy tego święta jako dnia zupełnego odpoczynku i odprężenia. Na długo przed świtem, idąc do świątyni, spotkaliśmy Chander Sena, siedzącego w ogrodzie. Powstał, aby nam towarzyszyć, nadmieniając, iż kierownik będzie oczekiwał nas w sanktuarium. Proponował, byśmy drogę naszą do Indii odbyli przez Lhasę - stamtąd do Muktinath przez przejście transhimalajskie do Kandernath, a stąd do Darjeeling. Gdy doszliśmy do stóp drabiny prowadzącej do świątyni, stanęliśmy na chwilę, by popatrzeć na zbliżający się świt

Chander Sen, położywszy rękę na drabinie, stał jakby z zamiarem wspięcia się, by wejść do tunelu. W tej postawie zaczął mówić:

- Światło nie ogarnia ciemności. Gdy Jezus się zorientował, że będzie zdradzony przez Judasza, powiedział: „Teraz uwielbiony jest Syn Człowieczy i Bóg uwielbiony jest w nim". Dusza mistrza nie powiedziała: Judasz mnie zdradzi. W ogóle nie wymienił Judasza. Rozumiał i trzymał się tylko wszechistności, wywyższonego Chrystusa Bożego przenikającego go. Człowieka wywyższonego w Bogu. Bóg wywyższa człowieka w samym sobie. Widzimy w tym, jak doskonałe wspólne działanie pracuje harmonijnie na swój własny sposób. Teraz możecie powiedzieć: Chrystus występuje coraz wyraźniej i wyraźniej, tak wyraźnie, że wy jesteście mną. Istotnie, jesteśmy teraz jednym ciałem, jedną duszą, jednym duchem, jedną całością, pełną Zasadą. Wy jesteście Jam Jest" i ja jestem Jam Jest", razem jesteśmy Bogiem.

W chwili, gdy Chander Sen przestał mówić, znaleźliśmy się w naszym sanktuarium, centralnej sali świątyni Krzyża. Tau. W tym samym momencie wszedł Jezus z kilkoma osobami - w tej liczbie z naszym kierownikiem - drzwiami, które łączyły się z naszym występem.

Gdy weszli, rażący blask napełnił całą przestrzeń, nastąpiły powitania i przedstawiono nas pewnemu cudzoziemcowi, który przyszedł z nimi. Był to starszy człowiek, ale bardzo żywotny. Powiedziano nam, że miał w swej pieczy jaskinie w pobliżu Hastimapur. Był w drodze powrotnej do tamtych stron i chciał nam towarzyszyć. Znał wielkiego Riasi Vegasa i spotkał także Rishi Agastya, którego pustelnia znajduje się w tamtym pięknym, lecz odosobnionym miejscu.

Bardzo się ucieszyliśmy z tej znajomości. Utworzyliśmy okrąg i kładąc na stole obie ręce, dłońmi na stół, staliśmy przez chwilę w głębokim milczeniu. Chociaż nie padło ani słowo, cały pokój był przepełniony dziwną, pulsującą i wibrującą emanacją. Było to zupełnie nowe przeżycie, któregośmy jeszcze nigdy nie doznali, i z początku zdawało się nas oszołamiać. Skały pulsowały i wibrowały rozbrzmiewającym tonem muzycznym. Ale trwało to zaledwie chwilę. Gdy przerwano milczenie, powiedziano mam, że tego ranka zobaczymy stworzenie świata, w obrazach. Mają one przedstawiać to, co się działo, gdy nasz świat zaczynał istnienie.

Wyszliśmy drzwiami na występ - było to jeszcze na godzinę przed wschodem Słońca. Otaczał nas martwy spokój absolutnej ciszy. Czas nadawał się do rozwinięcia innych narodzin. Spoglądaliśmy bez ustanku w przestrzeń nieskończoną, a nasze dusze były pełne oczekiwania i napięcia. Muni [sanskr. - święty mędrzec i asceta hinduski] zaczął mówić:

„Są tylko dwie ważne rzeczy na świecie: to, co istniało, zanim się zaczęła przejawiać świadomość, co jest dzisiaj i wiecznie będzie - oraz rzeczy, które ludzkość przemyślała i które przemyśli. To, co istniało, zanim się zaczęła świadomość, jest wieczne. To, co ludzkość myśli, jest zmienne i niestałe.

To, co istniało, zanim się zaczęła świadomość, jest prawdą. To, co ludzie myślą, jest prawdą, prawdą dla nich. Gdy prawo prawdy dojdzie do świadomości, wymaże wszystko, co ludzkość kiedykolwiek błędnie myślała.

W miarę jak się toczą wieki i odsuwają materialną zasłonę drogą procesu ewolucyjnego, przez umysł ludzki przechodzą myśli, które zwracają się znowu ku prawdzie lub - jak my to nazywamy - ku początkowej rzeczywistości kosmicznej; a myśli te, napełniające pamięć przeszłości w zestawieniu z faktami obecnymi i ocienione przepowiedniami przyszłości, występują wyraźnie na ścieżce całej ewolucyjne} świadomości rodu ludzkiego. W ten sposób ludzkość stale i wciąż jest przywoływana z powrotem do początkowej zasady istnienia. Przez te powroty i przez powtarzanie ukazuje się ludzkości, że tworzenie jest wieczne, takie samo w całym rodzaju ludzkim, lecz istnienia ludzkie ciągle się zmieniają i podlegają przejawieniu prawa, zwanego akcją i reakcją. Gdy istnienia ludzkie zajdą dość daleko w tworzeniu swych torów, wielkie absolutne prawo prawdy zaczyna działać i stawia ją twarzą w twarz z planem początkowym. Stąd wniosek, że prawo kosmiczne nigdy nie pozwala życiu odchylić się zbytnio od prawdy. Prawo to jest zawsze polaryzowane w wyrównywaniu, harmonii i równowadze. Pomimo idolatrii [idolatria (gr. eidólolatreia) - oddawanie czci boskiej idolom - wyobrażeniom bóstw, bałwochwalstwo] wierzeń skupi ono ród ludzki w zupełnej jedności z rzeczywistością absolutną. Wszystkie rzeczy, które nie są w doskonałej zgodzie i jedności z aktualnie istniejącymi faktami kosmicznymi, muszą być zmazane, gdy prawo prawdy absolutnej obejmie władzę nad ludzką świadomością. Myśli ludzkości zawsze są ukształtowane w ten sposób, że rozwiązują się ich niedoskonałe twory (zrodzone tylko z półprawdy) wobec przeciwstawienia im prawdy.

Kosmiczne prawo absolutne musi być w zupełności spełnione. W myśleniu, w mowie i działaniu prawo rzeczywistości musi doprowadzić ludzkość do samego prawa. Starożytni mówią wam, że wszelkie drzewo, którego nie zasadził Ojciec Niebieski wewnątrz was, będzie wyrwane. Zostawcie ślepych przewodników ślepym ludziom. Jeżeli zawsze ślepi prowadzić będą ślepych, to czy nie wpadną wraz do tego samego dołu? Cykl, w którym ślepi całej rasy wprowadzili ślepych w wir niewiedzy, przesądów i ułudy, wierząc raczej w to, w co wierzą ludzie, niż w to, co jest prawdziwe i rzeczywiste - szybko zmierza ku końcowi. Cywilizacja odchodzących stuleci oparta na przesądach i ułudzie topi się w wirach. Przez ból i tragedię ich niewłaściwych tworów nowa świadomość ludzi zaczyna się szybko rozwijać. Istotnie otwierają się szeroko drzwi dla ich nowych narodzin.

Nie ma innej drogi niż dążenie od jednej płaszczyzny świadomości do drugiej, wyższej i do postępu na obecnej ścieżce kosmicznej. Jedyną rzeczą wzbronioną w wibracji wielkiego kosmosu jest ten rodzaj myślenia, który pozwala rodzajowi ludzkiemu ustalić się mocno w dawnych wierzeniach, nie pozwalając wejść w szary prąd myśli powszechnej. Ci, którzy w ten sposób pochłonięci są świadomością osobową, muszą przejść przez naturalne wyczerpanie się wierzeń i doświadczeń, aż zdołają pójść naprzód. Wówczas interweniuje prawo absolutne przez choroby, cierpienia i straty - dla wdrożenia postępu - dopóki element ludzki się nie wyzwoli i nie odwróci od przekleństwa fałszywej idei wewnątrz samej idei. Gdy jakaś rasa albo naród nie chcą, aby sprawy przybrały rzeczywistą postać, lecz trwały w postaci stworzonej przez część ludzkiego myślenia, prawo interweniuje w ich rozwój, pozwalając nagromadzonym wibracjom (wysyłanym przez taki stan) odbijać się od siebie przez promień światła. Wówczas metodą wojen, walk, niezgody i śmierci ze wszystkich stron rasa ta czy naród są unicestwiane w tym celu, aby znowu mogły być umieszczone w nowym porządku tworzenia. W ten sposób może się to rozpocząć w świeżym kontakcie z tym, co było kiedyś początkiem ludzkiej świadomości.

Cywilizacja przybliża się dzisiaj szybko do wielkiej chwili odbudowy. Wszystkie rzeczy, które wydają się teraz stałe i niewzruszone, wkrótce się pogrążą w stan odwrócenia. Wszelkie drzewo, które nie było posadzone przez prawdę, będzie wyrwane. Zapowiada się totalne kosmiczne obalenie obecnych instytucji społecznych, politycznych, finansowych i religijnych, które zrobi miejsce dla wprowadzenia nowej ery, aby ludzkość mogła się zbliżyć bardziej do tego, co jest i co było ustanowione, zanim obecna świadomość ludzka nie zatopiła i nie odrzuciła tego. Prawda czeka z uważną, miłującą i promienną dobrotliwością na chwilę, w której człowiek dostrzeże, że można ją ogarnąć i stać się świadomym tego, co zawsze istniało. Ludzkość robi teraz krok naprzód, odchodząc od dziecinnych bajeczek poprzednich pokoleń; jej twory nie nadają się już dłużej dla wzbudzonej indywidualności i duchowego postrzegania świadomości tego pokolenia, które nadchodzi szybko. Ułuda, tradycje i przesądy dobiegają swego końca. To dotyczy również cywilizacji, wprowadzonej przez ludzi. Stare bałwany dobre są tylko dla dziecięcej świadomości, która popada w impas. Ich iluzoryczność wywołała ich upadek, gdyż okazały się tylko dziecinnymi baśniami, zmyślonymi przez kapłanów i nauczycieli dla ukołysania hałasujących dzieci ewoluującej rasy do fałszywego snu. Te, które widziały dalej, nie płakały i nie były ukołysane do snu. Większość z nich dostrzegła, że bajeczki nie były prawdziwe i wielu wystąpiło śmiało do zwalczania fałszu, gdyż patrzyli wprost na absolut, który zawsze istniał i był widomy, znany i do którego zawsze miała dostęp pewna część ludzkości. Od tej części przyjdzie nowa i bardziej ożywiona świadomość, w pełni obudzona i gotowa odsunąć bałwany, które człowiek kazał czcić swym bliźnim, i uczynione będzie miejsce dla nowych ideałów, tak jednak starych, jak świt stworzenia. Ci zażądają od nauczycieli, przewodników i inspiratorów ludzkości, aby nauczali i prowadzili z istotnego planu, żywotnego kontaktu, z tej wyżyny, aby niemożliwy był błąd czy sprzeczność, z planu interpretacji tak prostej, że nie można jej źle zrozumieć.

Rozbudzony lew wyższej inteligencji i duchowości nie uśnie już więcej, gdyż jest ona spustoszona przez przeszłość i rozczarowana przez męki zawiedzionego zaufania. Będzie ona żądała myśli silniejszych oraz bardziej żywotnych i nauki opartej na prawdzie samej. Masy ludzkie wsłuchane są teraz - ponad wiekami minionych tradycji wyznaniowych - w starą naukę, która przemawia do serc i życia rodzaju ludzkiego. Ta nowo-stara nauka jest srebrzystym tonem, rozbrzmiewającym ponad pieniami ograniczonego wyznaniowe kapłaństwa. Ten ton donośniejszy jest i jaśniejszy niż zgiełk bitwy, silniejszy i jaśniejszy niż sprzeczności finansowe, przemysłowe - niż polityczne i religijne kłamstwa.

Pomimo tych ograniczonych wyznaniowe myśli pewnej części ludzkości, tradycyjne i doprowadzone do idolatrii idee o Bogu, Chrystusie i człowieku, o jaźni, życiu i śmierci muszą odejść precz i w absolutnej wolności od tych z góry powziętych idei musi przeminąć i być wymazane wszystko, co było na nich budowane.

Na horyzoncie tych nowych czasów wyłania się odkupienie, które ma zupełnie nowe znaczenie. Nowe masy ludzkie, wychodzące z jaśniejszego widzenia i dokładniejszego postrzegania, odkupione są przez głębsze objawienie płynące od wszystkich ras i wszystkich ludów. Ta emanacja to życie jedyne, które jest we wszystkich i płynie przez wszystkich. Pomimo ograniczonych przez ułudę tłumów odsłaniają się większe i szlachetniejsze, widoki rozszerzającego się horyzontu myślenia o Bogu, Chrystusie człowieczym, Chrystusie Bożym, o jaźni i śmierci samej, i jutrzenka nowego cyklu duchowego wschodzi dla świata. Nowy wiek rasy kryształowej rodzi się na świecie.

Kiedykolwiek lud jakiś lub naród myśli o Bogu jako o absolucie, lud ten jest Bogiem, gdyż Bóg jest stanem ich umysłowości. Gdy się kocha, wielbi i czci ten ideał - staje się Bogiem. Ludzie tacy osiągnęli swe dziedzictwo, swe pierworodztwo ustanowione w duchu.

Kiedykolwiek jakaś jednostka myśli o Bogu, jest ona Bogiem, Bóg jest stanem jej świadomości. W tym wyższym zrozumieniu objawienia kosmicznego ludzie odnajdują Boga takiego samego, jakim był On, zanim się zaczęła przejawiać świadomość ludzka - takiego samego wczoraj, dzisiaj i na wieki.

Z popiołów ortodoksji dźwiga się powoli prawdziwa świątynia nie uczyniona rękami, wieczna w niebie, w człowieku. Wielka, nowa rasa myślicieli wysunie się naprzód z potężną siłą. Wkrótce fale zaleją Ziemię i uniosą szczątki ułudy, która zaległa drogę walczących pod naciskiem ewolucji.

Dzieło to się już dokonało. Setki milionów są już znowu, wyzwolone - ich serca, dusze, ciała i instynkty są wolne. Są one bijącym tętnem rasy jeszcze nienarodzonej, która jest spadkobiercą wieków. Widzę ich kroczących poprzez wieki, idących ręka w rękę z Bogiem. Wielkie fale mądrości płyną ku nim od wieczystych brzegów nieskończoności. Mają oni odwagę wystąpić i ogłosić siebie za część wiecznego Boga, wiecznego Chrystusa-Boga i człowieka, Jednego wieczyście z życiem wiecznym. Mają oni odwagę wystąpić i oświadczyć, iż wiele rzeczy napisanych przez człowieka jest kłamstwem i straszną ślepotą.

Ta nowa świadomość tętna jest szczytem fali, spoczywającej na nowej świadomości rasy, która postrzega człowieka, siebie samego, jako najwyższe przejawienie na tej planecie i jedność z Bogiem, za pośrednictwem Jego życia i pozna, że cały Jego zasób płynie przez samo to życie. Rasa ta wie, że człowiek może żyć świadomie w doskonałym wszechświecie z doskonałymi ludźmi i w zupełnej zgodzie z doskonałymi warunkami oraz z absolutną pewnością, że nie ma błędu w wielkim duchowym planie kosmosu.

Człowiek uznaje Boga jako ducha kosmicznego, przenikającego wszystko, potem subtelnością umysłu przez swą myśl nie waha się on rozpatrywać tej podstawy, jaka umieściła go tam, gdzie jest, i uczyniła go takim, jakim jest. W ten sposób jest on znowu w jedności ze swym źródłem. Wie on, że jego źródłem jest wiecznie milcząca strona jego umysłu boskiego, świadomie złączonego w myśli i zjednoczonego z umysłem nieskończonym.

Ta nowa rasa rozumie, że poprzez słońce i cień, bez goryczy prawdziwym szukaniem przez duszę miłości i pokoju jest prawda o Bogu i człowieku. Rasa ta nie waha się zerwać szat ułudy z całego rodu ludzkiego. Upiór, który przez wieki pętał stopy słabego i wątpiącego egocentrycznego człowieka przez jego własną niewiedzę, będzie całkowicie usunięty. Człowiek spostrzeże, że się wyzwolił ze wszystkich ograniczeń przez swą prawdziwą jaźń zupełnie zmartwychwstałą - wzniósł się od człowieka do człowieka-Boga, do Boga".

***

Po krótkim spoczynku, gdy pierwsze promienie Słońca ukazały się na dalekim horyzoncie, Muni powstał i rzekł: „Są ze mną d, którzy uczyli się wielu rzeczy, jakie Ojciec zachował dla ludzkości. Patrzą oni ze zrozumieniem na to, co duch przenika i w ten sposób wzrok ich ogarnia cały szeroki świat Wiedzą, co czuje ludzkość, i przez to zdolni są jej pomóc w spełnieniu pragnień. Również słyszą i rozróżniają tysiące dźwięków, zwykle niedosłyszalnych, jak śpiew ptaka, kwilenie świeżo wyklutego pisklęcia, jak cykanie niektórych świerszczy polnych, wydających odgłos przy 15 000 drgań na sekundę, i przeróżnych innych dźwięków, będących daleko poza zasięgiem ludzkiego ucha. Są też zdolni czuć, opanowywać i wysyłać niedosłyszalne dźwięki, mogące wytwarzać pewne typy wzruszeń i uczuć, takie jak miłość, spokój, harmonia, doskonałość, będące dobrodziejstwem całego świata. Mogą też wysyłać i wzmacniać wibracje uczuć i wielkiej radości, otaczające i przenikające ludzkość, a poszczególny człowiek, jeśli chce, może je odebrać. Jeśli rzeczywistość tego będzie uznana, każdy człowiek może z tym współdziałać, wzmacniając te wibracje i wysyłając je: wówczas sama rzecz, której ludzkość potrzebuje, krystalizuje się w formę dla jednostek lub dla ogółu. Pragnienia ich są spełniane. Gdy właściwe wibracje są uruchomione, jednostki ludzkie nie mogą uniknąć ich oddziaływania. W ten sposób wszystkie doskonałe pragnienia ludzkości krystalizują się w realny kształt Ogromne morze boskiej twórczej wszechobecności, niczym nie ograniczonej, jest kryształowo przejrzyste, jednak jest ono pełne wibrującej energii emanującej; ta emanująca energia znana jest jako substancja płynna, w której wszystkie inne substancje lub jej składniki znajdują się w formie rozpuszczonej, czyli zawieszone są w stosunku harmonijnym, gotowe odpowiedzieć na zew częstotliwości wibracyjnej, która pozwoli owej energii zgęścić się w kształt. Gdy myśl jednostki ludzkiej wprowadzi w działanie właściwy wpływ wibracyjny, współdziałający z całością, elementy nie mające innego biegu wpadną i wypełnią formę stworzoną przez pragnienie. Jest to prawo absolutne i nikt nie może wstrzymać jego biegu.

Słuchajcie, organy grają w tonach bardzo niskich, basowych. Teraz obniżamy je tak, iż staną się niedosłyszalne. Uczucie czy wzruszenie trwa jeszcze, tak samo trwa wyższa wibracja. Wiemy, że żaden z wpływów nigdy nie ustaje, chociaż jest poza zakresem dosłyszalnosci naszego ucha fizycznego. Oto co określamy jako ducha. Gdy fizyczność traci panowanie, władzę obejmuje duch. A panowanie to istnieje, jest dużo wyraźniejsze, gdyż mą o wiele szerszy zakres wibracji, niż sama tylko fizyczność, i podatne jest na wpływy myśli lub wibracje (uczuć), gdyż myśl jest bliższa duchowi i z nią skoordynowana.

Fizyczność ograniczona jest do ciała i nie rozciąga się poza nie. Jest ograniczona też całkowicie do działań ciała, lecz nie jego reakcji. Jeśli chodzi o reakcje ciała, to jesteśmy duchem, gdy określamy to jako ducha. Z tego widzicie, jak ograniczone jest ciało fizyczne.

Duch nie tylko przenika każdy atom tzw. fizyczności, lecz na wskroś przepaja najmniejszą cząsteczkę wszelkiej substancji - czy to stałej, czy gazowej. Istotnie, jest on siłą, w której się kształtuje forma i z której substancja czerpie swe różne wzory. Człowiek jest jedynym projektantem i koordynatorem tych różnych wzorów, przyjętych przez substancję. Pozwólcie mi na chwilową dygresję dla objaśnienia. Spoglądacie na wielkie centralne słońce naszego wszechświata, płonące w całej swej-wspaniałej świetności, i widzicie, jak horyzont stopniowo się cofa i ukazuje naszym oczom nowy dzień, nową epokę oraz rodzi się nowa Wielkanoc (zmartwychwstanie). Ten tzw. nasz wszechświat, wirujący dookoła centralnego słońca, jest tylko jednym z 91 wszechświatów, obracających się wokół centralnego słońca. Jest ono 91 000 razy większe niż cała zebrana masa wszystkich 91 wszechświatów, obiegających go w doskonałym ładzie i kolejności, i masa ta jest w stosunku do niego tak mała, jak drobniutkie pyłki, które się snują dokoła centralnego słońca lub tak mała, jak jądro atomu, jak to wy nazywacie. Ten wszechświat potrzebuje 26 800 lat dla dokonania jednego obrotu swej orbity dookoła tego wielkiego centralnego słońca. Porusza się on w doskonałym porządku zjedna zupełną procesją Gwiazdy Polarnej, czyli Gwiazdy Pomocy. Czy wątpicie w to, że w rządzeniu tym wszystkim działa wielka, pozytywna potęga Boga?

Powróćmy do naszych obserwacji. Patrzcie z bliska. Formuje się obraz i na filmie widać biały, kulisty krąg słońca. Na białej tarczy formuje się czerwony punkt Teraz patrzcie jeszcze uważniej, a zobaczycie, że drobny punkt czystego, białego światła zabłysną} spoza czerwonego krążka. To nie jest promień światła, to jest biegnący punkt czystego światła, iskra życia - wysyłana i włączana w to, co ma się zrodzić. Dla nas jest to tylko drobny punkt światła, lecz jest to coś wielkiego dla tych, którzy patrzą na to ze zrozumieniem. Jak dziwne wam się to wydaje! W bardzo krótkim czasie patrzeć będziecie przez aparat, który pomoże waszym oczom widzieć wszystkie te rzeczy. To odsłoni też ludzkości wiele innych cudów.

Od milionów lat wielkie centralne słońce przyciągało do siebie, wibrując, pulsujące, lecz harmonijne emanacje energii, która musi się udzielać lub wybuchnąć i rozpaść. Obserwujcie, że wielka mgławicowo-gazowa masa wybuchła ze słońca. Oglądajcie w obrazach narodziny planety Neptun, która jest teraz wielką masą mikrokosmicznych cząsteczek czy atomów, wyrzuconych uprzednio z wielką silą z ojczystego Słońca. Podczas gdy jest ^n mglisty i niewyraźny, punkt świetlny, który się ukazał, zanim nastąpiło ostateczne wyrzucenie, jest w nim centralnym słońcem, które ma moc przyciągania do siebie i skupiania nawet najdrobniejszych cząsteczek, tak jak i większych, wydanych przez ojczyste Słońce. Waszą pierwszą myślą jest to, że się zdarzył wybuch i że cząsteczki Słońca zostały wyrzucone w przestrzeń. Zatrzymajcie się na chwilę i obserwujcie, co się naprawdę stało. Dlaczego cząsteczki i gazy lgną do siebie i formują wyraźny kulisty wzór? Dzieje się to z powodu rozumnego prawa stojącego za tym i działającego w doskonałym porządku i harmonii. Dowodzi to, że nie rządzi tu przypadek, lecz proces trwa w doskonałej zgodności i kolejności, kierowany przez prawo, które nigdy nie zawodzi.

Ten punkt świetlny, czyli jądro centralne, jest środkową iskrą lub Synem - Chrystusem rodu ludzkiego, dookoła którego cała ludzkość się obraca. Określa się to jako siłę ducha. To prawo góruje nad wszystkimi jednostkami ludzkimi.

Centralna iskra jest punktem czystego, białego światła, Chrystusem, który przenika pierwszą komórkę. Następnie się ona rozszerza, dzieli i daje z tego światło innej komórce, która się urodziła z jej podziału, lecz trzyma się razem przez współistniejącą i spajającą siłę nazywaną miłością. Cząsteczki te są karmione i utrzymywane razem tak, właśnie jak matka trzyma dziecko i je karmi. Jest to w rzeczywistości dziecko Słońca, które zawiera w sobie jądro słońca centralnego. Jądro to jest obrazem i podobieństwem rodzica, który je począł. Natychmiast po wyjściu z ojca, to słońce centralne ma siłę przyciągania do siebie, i skupiania wibrującej energii emanacyjnej, która je otacza i jest potrzebna do jego życia i wzrostu. Wreszcie zagęszcza się ono w Neptuna, najstarszą planetę, zajmującą najbardziej rozszerzoną orbitę naszego świata. Gdy tylko wystąpił Neptun, a słońce centralne zaczęło przyciągać do siebie energię, przeważnie ze swego ojczystego słońca, atom zaczaj się ustalać w swej formie, tzn. począł się kształtować w formę, jaka była zaprojektowana dla niego przed jego narodzinami. Zajął on to, co jest znane jako orbita-kolebka, tor wewnątrz orbity, którą zajmuje dziś Merkury (W tym kręgu dziecko może ciągnąć substancję ze swego rodzica korzystniej, gdyż jest o wiele bliżej niego). Gdy zasilił się on substancją ojca, zaczął się konsolidować w formę, nie pozostając jedynie w postaci oparów gazowych w stanie mgławicy; pierwiastki chemiczne zaczęły się segregować i zagęszczać. Wynikłe z działań chemicznych ciała stałe zaczęły się skupiać i formować - w ukształtowanie skalne - pod wpływem silnego gorąca i ciśnienia. Kiedy ta półpłynna substancja bardziej się zestaliła, poczęła się ochładzać na powierzchni i utworzyła skorupę, która stawała się cięższa i gęstsza zarówno skutkiem procesu ochładzania, jak i asymilacji cząsteczek, i przebywania ich na powierzchni. Gdy skorupa ta stała się dość silna dla utrzymania w skupieniu wirującej mas& ciało to utworzyło początkowe ukształtowanie skalne planety z na półpłynną roztopioną lawą w jej wnętrzu. Następnie formowały się wynikłe z tego gazy i opary, a woda zaczęła się ukazywać Jako produkt połączenia się gazów. Mgławica stała się wtedy godna miana planety, teraz szybko się rozwijała do takiego stanu, w jakim mogłaby utrzymać na sobie życie (tj. istoty żywe). Jednak jej ewolucja musiała trwać wiele wieków, przy czym do tej struktury dochodziły nowe - cząsteczka po cząsteczce - z zewnątrz. Trwające nadal ochładzanie się centralnej masy zbliżało ją coraz bardziej do doskonałości, zanim jej warunki atmosferyczne l chemiczne oraz powierzchnia gotowe były wydać żywe organizmy i utrzymać je przy życiu. W tej sytuacji rodzime Słońce zaczęło wydawać na świat drugi atom. Gdy dokonało się wydzielanie, narodził się Uran. Specjalna siła wysłana z tym wydaleniem wyrzuciła Neptuna z jego orbity-kolebki (tj. z orbity z czasów dziecięctwa planety) i wypędziła go na tor bardziej rozszerzony. Był on zmuszony zająć teraźniejszą drogę Merkurego, aby zwolnić miejsce na orbicie-kolebce dla nowo narodzonego dziecięcia - Urana, by ten mógł czerpać pożywienie od rodzica, aż jego mgławicowa budowa dojrzeje do stanu planety. Znów warunki się ustalają i wszystko idzie dobrze przez dłuższy czas. Neptun, pierwsze dziecko, podrasta i zbliża się do stanu, w którym może utrzymać życie. I rzeczywiście, kształty ameb ukazują się w jego mulistej słonawej wodzie w morzach wewnętrznych. Wówczas inny atom gotowy jest do wyjścia i rodzi się Saturn. Siła dodatkowa rzucona w czasie tego wydzielania wysuwa Urana z orbity-kolebki, a zarazem wyrzuca Neptuna z toru, zajmowanego obecnie przez planetę Wenus. Neptun był teraz dostatecznie ochłodzony, a jego powierzchnia rozwinęła się do takiego stanu, że mogła utrzymać życie. To na tej planecie, gdy zajmowała tę orbitę, powstały warunki - do żywienia i utrzymania ludzkiego życia - jakimi cieszy się dzisiaj Ziemia. Neptun doszedł do stanu, w jakim element życia ludzkiego mógł przywiązać się do wybranej ameby, potrzebnej dla utrzymania i przejawienia ludzkiej formy. Tak przyszło do zaistnienia pierwszego rodzaju ludzkiego, nie do ameby zwierzęcej, lecz do ameby ludzkiej, ameby typu i charakteru doborowego, obdarzonej inteligencją, która mogła skrócić proces ewolucji i to uczyniła. Na tej planecie warunki były doskonałe dla selektywnego rozwoju rodzaju ludzkiego, który poszedł w szybkim tempie.

Nie było tam niższych organizmów zwierzęcych, a więc nie było tam życia zwierzęcego. Planetę zamieszkiwały wyższe ludzkie istoty, które szybko rozwijały się do poziomu doskonałego rodzaju ludzkiego, zdolnego do zaopatrywania się i utrzymywania dzięki substancji czerpanej wprost z kosmosu. Dlatego mogliby oni być nazwani na Ziemi bogami. Wiele z dzisiejszych legend i mitów zaczerpniętych jest z życia tych wielkich ludzi. Byli oni zupełnie tacy sami jak Zasada, która dała im istnienie. Ten rodzaj ludzki przez swe zdolności wyrażania piękna i doskonałości, stworzył dokoła siebie piękne i doskonałe warunki: istotnie, ludzie ci uczynili ze swej planety raj piękna i doskonałości.

Zamierzone było, aby ludzkość ta na wieki zachowała ten stan doskonały, jaki osiągnęła przez całkowite opanowanie wszystkich żywiołów. Gdy więc powstawało w nich jakieś pragnienie, było ono natychmiast spełniane.

W miarę trwania, niektórzy zaczęli popadać w bezczynność i egoizm, starając się prześcignąć swych bliźnich. To sprowadziło rozłam i chciwość. Z tego przyszła niezgoda. Czas, jaki mogli wyzyskać dla twórczości, służenia i postępu, trwonili na walki i spory.

Zamiast się trzymać swego źródła, oddzielali się, coraz bardziej się odróżniali od niego, aż prawie wszyscy - prócz nielicznych - zatracili to, co podniosłe i szlachetne. Wszyscy, z wyjątkiem niewielu, porzucili to, co im zapewniało opiekę i bezpieczeń­stwo. To spowodowało, że wokół tej planety narastał wir. Zamiast trwać przy doskonałym wzorze boskości, przez co mogliby urzeczywistnić cały wszechświat atrybutów boskich na planetach boskich, upadli moralnie. A gdy nastąpił kolejny wybuch, był on tak olbrzymi, że gdy potem mgławica się skonsolidowała, powstała planeta była pod względem swej masy większa od poprzednich. W ten sposób się zrodziła wielka planeta Jowisz. Nadmiar wydatkowanej energii był tak olbrzymi, że wyrzucił Saturna z jego orbity-kolebki na tor dziś zajmowany przez Merkurego. Wybuch był tak straszliwy, a Układ Słoneczny tak przepełniony, że powstały duże ilości asteroidów, które ustawiły się wokół Saturna. Będąc odmiennie spolaryzowane, nie mogły się złączyć z Saturnem, przez co stały się niezależne i ich jedyną alternatywą było otoczyć planetę Saturn jako grupa asteroidów. Są one powszechnie nazywane pierścieniem Saturna. Niektóre z tych asteroidów są tak duże jak planety.

Siła owa rzuciła Neptuna, wielką i piękną planetę, na orbitę zajmowaną dziś przez Ziemię. Cała jego wspaniałość razem z wielkimi mieszkańcami została zmieciona - z wyjątkiem nielicznych. Ci, którzy się uchowali, nigdy nie utracili swego boskiego pochodzenia i dziedzictwa, a ciała swe tak zbudowali, że mogły one szukać schronienia w emanacjach sfery duchowej, która jest wszędzie wokoło i przenika 91 wszech­światów dziś istniejących. W tych warunkach zdolni byli zachować swą tożsamość oraz wiedzę i udzielać jej, tak iż nigdy nie zaginie. Tymi to ideałami my żyjemy dzisiaj. Rościmy sobie pretensje do pokrewieństwa z tymi wielkimi ludźmi. Stanowią oni trzon ludzkości. Potem przeszło wiele milionów eonów potrzebnych, aby mgławica Jowisza mogła się przyoblec w kształt planety. Tak ogromne są jej rozmiary, że nie oziębła nawet do dzisiaj. Czas płynął chyżo i Słońce znów było gotowe dać życie piątej mgławicy - w krąg istnienia zostaje wprowadzony Mars, krwawoczerwona planeta. Gdy się to wydzielanie dopełniło, zauważamy pewne zjawisko występujące na potężnym Jowiszu. Nagle u jego boku rozwija się duży czerwony punkt i Jowisz wyrzuca ogromną część ze siebie: daje on życie satelicie, który się zwie Księżycem. Następuje wyładowanie takiego nadmiaru siły, podczas tych dwu wydaleń, że olbrzym Jowisz zostaje wyrzucony z orbity-kolebki i ustępuje swoje miejsce Marsowi. Gdy olbrzym Jowisz zajmuje nową orbitę, wirująca forma mgławicowa nie jest w pełni zdolna przyciągnąć do siebie wielkie masy cząstek, wyrzuconych przy jej narodzinach. Były one wypchnięte tak daleko, że dostały się pod wpływ Neptuna, Urana, Saturna i Marsa, lecz mając inną polaryzację, nie mogły się zasymilować z tymi planetami. Zostały oddzielnymi asteroidami bez polaryzacji planetarnej, przez co nie mogą zająć miejsca jako planety ani wirować w porządku i zgodności dokoła centralnego Słońca. Dlatego lecą w przestrzeń niby duży rój meteorów, bezładny w swych ruchach. Spieszą z przerażającą szybkością, by się zderzyć, i wbijać w powierzchnię innych planet lub by się rozpaść na kawałki przez uderzenie.

W swym szalonym biegu poprzez przestrzeń, również drobne cząsteczki unoszą się w dal, aż stopniowo powracają do masy wodnistej i mogą z powrotem być zabrane i zasymilowane przez wielkie centralne słońce dla wydzielenia ich znów jako mgławice przy narodzinach innych planet albo atomów. Teraz następuje wybuch rodzący mgławicę, która wreszcie kształtuje się w naszą Ziemię. Mars zostaje wyrzucony z orbity-kołyski, a Ziemia zajmuje jego miejsce. W ten sposób wszystkie planety wstępują na inne tory, by dać miejsce nowo narodzonemu dziecięciu. Następnie rodzi się Wenus. W taki sam sposób Ziemia i inne planety lub atomy usuwają się na coraz bardziej rozszerzające się drogi, dla ustąpienia miejsca w kołysce nowo narodzonej planecie bądź atomowi. Potem się rodzi Merkury, wypierając inne planety lub atomy na inne rozszerzone orbity, tworząc pełen komplet planet - w całkowitej liczbie ośmiu - widzialnych dzisiaj i uznanych przez astronomię.

W rzeczywistości jest ich dziewięć, gdyż orbita-kolebka nie jest zajęta przez Merkurego. Zajmuje ją ostatnia mgławica, czyli dziecko, które się jeszcze nie ustaliło w kształcie, tak że nie może być widziane. Niemniej znajduje się ona tam i jej wpływ jest wyczuwalny. W ten sposób wszechświat, którego nasza Ziemia jest cząstką, zawiera dziewięć planet, czyli atomów, z ich dziewięcioma orbitami, po których krążą z matematyczną dokładnością wokoło centralnego Słońca, czyli jądra. Pokazano wam obrazy tego procesu tworzenia, dochodzenie do bytu w kolejności porządku.

Cóż się dzieje z Neptunem, planetą najbardziej oddaloną od Słońca i mającą największą orbitę? Osiągnęła ona dojrzałość, a również maksimum swej szybkości. Otrzymała należny ładunek światła i gotowa jest wystąpić jako słońce. Chyli się ona ku upadkowi, gdyż nowa mgławica zaczyna przybierać formę i Słońce gotowe jest dać życie dziesiątej mgławicy. Zanim to wydzielanie nastąpi, Neptun osiągnie szczytową szybkość w wirowaniu wokół centralnego Słońca; podąży on w przestrzeń i wybuchnie, i ponownie wróci do stanu płynnego. Wtedy może być na powrót wchłonięty przez centralne Słońce, by dodać mu więcej energii, żeby mógł zrodzić więcej planet czy atomów.

We wszechświecie, którego nasza Ziemia jest cząstką, może być tylko dziewięć planet czy cząstek wirujących wokół centralnego rodzimego Słońca w jednym czasie. Tak powstaje stale koło narodzin, konsolidacji, potem ekspansji, osiągnięcia szczytowej szybkości, lotu w przestrzeń, dezintegracji (rozpadu), a następnie reasymilacji przez Słońce - dla nadania życia nowemu tworowi.

W ten sposób Słońce zbiera substancję znowu ze stanu płynnego, którą następnie wysyła, by stała się z powrotem płynną. Jest to nieustanna odnowa przez odradzanie w nowych bytach. Gdyby nie ten proces, to wielkie centralne słońce 91 wszechświatów byłoby dawno zużyte, a przecież wszystkie substancje istnieją.

Mądra inteligencja, która przenika wszelką przestrzeń i wszystkie emanacje, przywołuje wszechświaty do kształtu i puszcza je w ich pochód naprzód. Słońce, czyli jądro centralne, nigdy się nie starzeje ani nie umiera. Ono przyjmuje, absorbuje, zatrzymuje i konsoliduje, potem rodzi atom, ale nigdy się nie zmniejsza, gdyż wiecznie otrzymuje i wchłania w siebie to, co wydaje na zewnątrz. Przez cały czas kształtują się wszechświaty, rozwijają się i zwracają to, co otrzymały. Jest jedno koło rozwoju - od niższego stadium, poprzez fazy pośrednie, do doskonałości.

Galaktyka 91 wszechświatów, której jedną cząsteczką jest nasza Ziemia i jej Galaktyka planet czy atomów, jest tylko kroplą zawartą w jeszcze dalej rzucony wszechświat 91 galaktyk, wirujących wokół jeszcze większego centralnego słońca, czyli jądra, które posiada masę 91 000 razy większą, niż pierwej wymieniona Galaktyka. Ta rzecz idzie dalej i powtarza się po dziewięćdziesięciojedenkrotnie, prawie bez końca, przy czym całość stanowi wielki i nieskończony kosmos, galaktyki, które obejmują Drogę Mleczną, jak ją nazywacie. Kosmos ten często jest nazywany Atomowym Promieniem Cieplnym, źródłem ciepła słonecznego.

To nie jest chmura gwiazd, do której należy wasze Słońce. Jest to mgławica zrodzona czy wydzielona z wielkiego kosmicznego słońca centralnego, czyli jądra, o którym była mowa. Słońce, które widzicie, umiejscowione w tej mgławicy, jest tylko częścią własnych promieni świetlnych; te specjalne promienie są załamane pod kątem, gdy wchodzą w masę, potem są odbite, aż te załamane i zniekształcone promienie stworzą obraz Słońca i umieszczą je w fałszywym położeniu. Refleksy te są tak złudne, że patrząc na nie myślicie, iż patrzycie w Słońce. W podobny sposób wiele innych planet czy atomów jest zniekształconych przez to zjawisko. Tam gdzie wydaje się ich dużo, jest ich relatywnie mało; jednak obecnie szacuje się ich liczbę na wiele milionów.

Patrząc uważnie na obraz, zobaczycie, że te mgławice lub ich słońca nie są krążkami, lecz mają kształt kulisty i elipsoidalny, spłaszczone na biegunach, tak jak nasza Ziemia. Przypatrując się im, zauważycie tylko wielki spłaszczony obszar polarny (biegunowy).

Zdumiewająco wielka masa ogromnego słońca kosmicznego wywiera tak głęboki wpływ na promienie świetlne, że są one całkowicie odbite wokół kosmosu. Są one również poddane wpływowi i odbijane przy kontakcie z promieniami atomowymi, czyli kosmicznymi, i cząstki ich wyrzucane są ze swego miejsca z taką mocą i tak daleko, że tysiące obrazów, wizerunków planet i gwiazd, jest odbitych z jednego zbioru. W ten sposób tysiące planet i gwiazd zjawia się na nie swoich miejscach, a jeszcze więcej obrazów jest wtórnie odbitych. Gdy patrzymy przez wszechświat, obrazy ukazują się po obu stronach, a my widzimy światło (które dokonało pełnego obiegu przez kosmos)wysłane setki milionów lat temu. W ten sposób odbieramy dwa obrazy zamiast jednego. Jeden jest wizerunkiem planety, jaką była ona setki milionów lat temu. Tak się dzieje dzięki całemu wielkiemu porządkowi kosmicznemu. We wielu wypadkach, obecnie wglądamy w zamierzchłą przeszłość i również możemy patrzeć w przyszłość tą samą metodą.

Jest związek niewidzialny jak myśl lub impuls serca, wzmocniony bilionami cyklów, przez które wychodzą rozkazy duchowe, rządzące wszystkimi wszechświatami. To wielkie pulsujące bicie serca - czyli impulsy - wychodzi do inteligencji, przenikającej substancję płynną (aqueous) otaczającą kosmos, która jest jego duchowym odpowiednikiem. To to olbrzymie bicie serca śle prądy życia do każdego atomu całego kosmosu i utrzymuje go w ruchu, w doskonałym układzie i rytmie, W tym nieskończonym ogromie nie może być komórek chorych lub niezgodnych, gdyż poszczególna komórka jest współzależna z innymi i wytrąciłaby wszystkie pozostałe z harmonii. Wtedy przez jakiś czas musiałby trwać chaos. To samo się odnosi do ludzkiego organizmu, gdy podlega zakłóceniu przez myśl dysharmonijną. Z tego centralnego zarządu wyprowadzony został termin Bóg Najwyższy. Bicie serca jednostki ludzkiej odpowiada temu biciu serca, chociaż w miniaturze.

Człowiek pochodzi od tej inteligencji i jest jej odpowiednikiem, i odbiciem; jest ona całym źródłem substancji płynnej. Człowiek współistnieje z tym źródłem i czerpie wszystko wprost z tego wielkiego oceanu substancji, tak samo jak wielkie centralne słońce czerpie z tego źródła, choć w większym stopniu, z powodu połączenia z wielką inteligencji która kieruje tym źródłem.

Człowiek, jednostka ludzka, jest dobrze zorganizowanym wszechświatem boskim, lecz nieskończenie małym w porównaniu z wielką całością wszechświatów. Jednak ta jednostka ludzka, gdy obecnie roztacza opiekę nad swą boskością, jest nadzwyczaj potrzebna, gdyż pochodzi z wielkiej inteligencji, która włada całym boskim planem, planem wszystkich wszechświatów. Tak więc, choćby wszystkie wszechświaty zostały zniszczone, człowiek przy pewnym współdziałaniu z pierwotną inteligencją, która przenika wszelkie najniższe formy fizyczne, zaczynając od emanacji świetlnej, mógłby odbudować wszystkie wszechświaty. Gdyby się taka katastrofa wydarzyła, człowiek ma moc zdecydowania się na powrót do tej pierwotnej inteligencji, w której nie ma zatracenia.

Gdy następuje spokój i harmonia jest człowiekowi przywrócona, obojętne jest, kiedy wróci do pierwotnej inteligenci i ile bilionów lat przeminie, nim powróci pierwotna doskonałość, aby cały proces mógł być rozpoczęty od nowa. Tu człowiek otrzymuje jedność z nieskończonością i może sobie pozwolić na oczekiwanie, aż czasy dojrzeją do tworzenia wszechświatów. Wówczas z zachowaną z poprzednich doświadczeń świadomością jest on bardziej przygotowany do tego, by skuteczniej pomagać w stwarzaniu doskonałych i trwalszych warunków. W tym nigdy nie może on zawieść, gdyż jest lepiej wyposażony niż jakakolwiek forma, a niepowodzenie nie jest wypisane na jego widnokręgu lub w jego świadomości. Nieskończenie małe staje się nieskończone we wszystkich kształtach. Gdy mędrzec mówi: »Ja jestem nieśmiertelny, bez wieku, wieczny: nie ma takiej rzeczy w obrębie życia lub też takiego światła, którymi bym nie był«, to jest prawdziwa boskość, a wniebowstąpienie zaprawdę jest jego udziałem".

***

Gdy Muni skończył mówić, spostrzegliśmy, że Słońce dawno już minęło zenit. Siedzieliśmy wszyscy jak urzeczeni, niezdolni wypowiedzieć słowa, oniemiali z zachwytu, wciąż przeżywając potężne obrazy roztoczone przed naszym wzrokiem.

Gdzie się podział horyzont? Zatraciliśmy się zupełnie - byliśmy w nieskończoności. Należała do nas, wystarczyło tylko wyciągnąć rękę i ją przyjąć. Czy się dziwicie? Czy mogliśmy ogarnąć wspaniałość tego, czym byliśmy, i doniosłość naszego świata w wielkim planie kosmosu? Na razie nie, drodzy przyjaciele, jeszcze nie. Czy świat to przyjmie? Nie wiedzieliśmy. Zaglądaliśmy w daleką, daleką przeszłość; co rokuje przyszłość - nie wiemy, dopóki się nie dowiemy, przeżywając aktualną teraźniejszość. Czym była przeszłość od milionów lat, tośmy ujrzeli.

Będziemy wybiegać naprzód ku tym dokonaniom, wiedząc, że przyszłość rozciąga się na tyleż milionów lat, ile to, co zostało nam ukazane. Porzuciliśmy nasze dawne wierzenia, wykreśliliśmy je najzupełniej i spoglądamy w przyszłość ku wszelkim przedsięwzięciom nie z nadzieją, ale z wiedzą. Stare wierzenia, gdzież się one podziały? Odeszły, rozproszyły się jak mgła. Kosmos trwa w swym bycie kryształowo przejrzysty.

Zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że Słońce świeci, ale poza światłem słonecznym była taka kryształowa jasność, że zdawała się zaćmiewać Słońce.

Zebraliśmy nasze notatki i ruszyliśmy ku wejściu do naszego sanktuarium. Gdy powstał w nas impuls, aby iść, popłynęliśmy na promieniach światła. W ten sposób zaleźliśmy się w pokoju; nie było tam jednak ograniczających ścian. Kosmos żył w nas ciągle, wprowadzając nasze dusze w stan urzeczenia. Czyż mogło być prawdą, że byliśmy zawiłą częścią tego bezmiaru? Ogrom leży w prochu wobec wspaniałości otoczenia.

Usiedliśmy i ogarnęła nas ogromna cisza, nikt nie wypowiedział ani słowa. Nie zdawaliśmy sobie nawet sprawy z upływu czasu, aż usłyszeliśmy, że stół jest nakryty. Posiłek był chwilową przyjemnością, lecz zasadniczym tonem naszego całego życia były godziny, które minęły właśnie; dźwięczały niezmiennie w naszych uszach. Słońce znów ukazało się na horyzoncie i znikało szybko, gdy wstaliśmy od stołu i wyszliśmy na występ.

Cóż za widok rozciągał się przed nami! Nie był to zachód Słońca - była to wieczność, której krótki odcinek ukazywał się naszym oczom, i byli tu drodzy nasi przyjaciele, żyjący w niej okres za okresem. Czy dziwicie się, że ich życia są nieśmiertelne? Czy was to zdumiewa, że nazywamy ich mistrzami, choć nigdy żadne napomknienie nie przeszło przez ich usta?

Pytaliśmy, czy możemy ich nazywać mistrzami. Odpowiedź brzmiała: „Synowie, przecież my jesteśmy tylko wami". O piękności, o prostoto! Czemuż my nie potrafimy również być ujmująco pokorni? Gdy się przygotowywaliśmy do opuszczenia występu, zamiast zejść po schodach, jak zamierzaliśmy, podeszliśmy wprost do krawędzi. Znaleźliśmy się wkrótce wszyscy w ogrodzie w sąsiedztwie naszego miejsca zamieszkiwania. Nikt z nas nie zdawał sobie sprawy, jak to się stało. Nie byliśmy świadomi przepływania przestrzeni powietrznej ani nie wiedzieliśmy nic o jakimkolwiek ruchu. W tym czasie tak przywykliśmy do niezwykłości - i niespodzianek, że po prostu przyjęliśmy fakt zwyczajnie. Z ogrodu poszliśmy do wioski i przekonaliśmy się, że wszystko było przygotowane do wczesnej podróży i że pewna liczba mieszkańców wioski wyszła, aby wykopać trakt przez śniegi, jeszcze pokrywające przejścia górskie na grubość dziesięciu - dwunastu stóp. Przełęcz, do której mieliśmy zmierzać była odległa o około pięćdziesięciu mil od wioski i wznosiła się na dwanaście tysięcy stóp nad poziom morza. Duża część tej okolicy jest dzika i bardzo uciążliwa dla podróży. Jest w zwyczaju, iż w przeddzień przejścia przeciera się szlak w śniegu, który odsunięty na obie strony zamarza, ułatwiając przejście ludziom i zwierzętom.

Wstaliśmy na długo przed wschodem Słońca, aby dopilnować każdego szczegółu. Dżast i Muni mieli nam towarzyszyć. Cała wieś się zebrała, aby nam powiedzieć: „Bóg prowadzi". Z żalem ją opuszczaliśmy po spędzeniu w niej dwóch zim. Przywiązaliśmy się bardzo do tych wszystkich ludzi i wiedzieliśmy, że nasze uczucia są odwzajemniane. Byli to prości, dobrzy ludzie. Aby nam okazać uznanie, wielu poszło z nami pięć lub sześć mil. Wymieniliśmy ostatnie słowa pożegnania i byliśmy znów na naszej drodze do Indii. Zanim mieliśmy dotrzeć do południowych stoków Himalajów, musiały upłynąć miesiące.

Idąc w głównym członie wyprawy, uświadomiliśmy sobie, że maszerujemy bez wysiłku. Czasem nam się zdawało, że widzimy jakiś punkt na szlaku przed nami, jakby wizję. Z chwilą gdy punkt się uwyraźniał, byliśmy przy nim, niekiedy na całe mile przed frontem ekspedycji. W południe rozpalono ogniska i przygotowano posiłek - kilku wieśniaków towarzyszyło nam właśnie w tym celu. Po obiedzie powrócili oni do wioski.

Mówiono nam, że inni poprzedzali nas na szlaku, tak iż posuwanie się po śniegu pod górę stawało się łatwiejsze. Obóz dla nas też był gotowy do zajęcia. Wszystko było nam ułatwione, aż do samego przejścia i drogi w dół, w dolinę rzeki Giam-nu-chu. Tam dopędziliśmy tych wieśniaków, którzy poszli przodem. Obarczyli się tymi wszystkimi trudami, aby nam zapewnić bezpieczne przejście przez dziką krainę górską. Tu opuścili nas, gdyż podróż doliną była już łatwa. Umyślnie podaję ten krótki opis, aby uzmysłowić gościnność i życzliwość tych prostych, dobrodusznych ludzi Sprzyjających nam na całej trasie, aż do Lhasy. Rzadko spotykaliśmy okrutnych, surowych tubylców Tybetu, o jakich tak lubią pisać podróżni. Dążyliśmy więc doliną Giam-nu-chu, dopływem Tseu-tu, czyli Brahmaputry do Lhasy, gdzie oczekiwano nas z powitaniem.

Gdy przybyliśmy tam i znaleźliśmy się w granicach miasta, czuliśmy, że się zbliżamy do Taoa puebla. Można sobie wyobrazić nas, stających przed takim pueblo i rozglądających się na obie strony. Pałac wielkiego dalajlamy, czyli naczelnego pana całego Tybetu, uchodzi za wielki klejnot całego miasta. Podczas gdy Lhasa jest doczesną głową Tybetu, to głębsze, duchowe przewodnictwo ma żywy Budda. Ludzie wierzą, że panuje on duchowo nad tajemniczym, ukrytym miastem lub centrum, zwanym Shambalą Niebiańską. Odwiedzenie tego świętego miejsca było jedną z naszych najgorętszych nadziei. Przypuszcza się, że jest ono schowane głęboko pod piaskami Gobi.

Wkroczyliśmy do miasta w towarzystwie naszej eskorty. Tam nas zaprowadzono do przewidzianych dla nas pomieszczeń, zapewniających wszelką wygodę. Przed nimi zebrał się zbity tłum, całymi godzinami wyczekujący okazji zobaczenia nas, gdyż biali ludzie rzadko odwiedzali miasto.

Zaproszono nas do klasztoru na dziesiątą rano następnego dnia i poproszono o wyrażenie wszystkich życzeń, gdyż usłużenie nam zdawało się czynić im wielką przyjemność. Mieliśmy swoją świtę, dokądkolwiek się udaliśmy, a u naszych drzwi ustawiono straż dla powstrzymania tłoczącej się ciżby, gdyż mieszkańcy Lhasy mają zwyczaj wchodzenia do mieszkań, bez anonsowania. Byliśmy dla nich jedyną rozrywką w życiu i nie mogliśmy brać im za złe tej ciekawości. Każdego z nas, jeśli wychodził sam, otaczano natychmiast i widoczne było, że ludzie chcą sprawdzić czy jesteśmy realnym istotami; lustracja taka była jednak nieraz bardzo kłopotliwa. Następnego więc ranka wstaliśmy wcześnie, doskonale wypoczęci i przygotowaliśmy się do odwiedzenia w klasztorze wysokiego kapłana, który wyprzedzał nas tylko o dwa dni. Gdy opuszczaliśmy miasto z naszą strażą, wszyscy mieszkańcy wylegli dla oddania nam honorów. Blisko klasztoru wysoki kapłan wyszedł nam naprzeciw, a wraz z nim, ku naszemu zdziwieniu, zjawił się Emil ze swą matką.

Było to cudowne spotkanie. Kapłan wyglądał jeszcze jak chłopiec i powiedział, że pragnął się zobaczyć z Emilem i z kimś z naszych przyjaciół. Czuł on, że nie powiodło mu się we wielu rzeczach, i pragnął mówić z nimi, by zdobyć pełniejsze zrozumienie. Nam pierwszym przekazał wiadomość o małym domku, który zbudowano w powierzonej mu wiosce. Przekonaliśmy się, że mówił biegle po angielsku i był żądny nauki. Udaliśmy się do lamaserium, gdzie wszystkich wygodnie ulokowano. Zwracając się do matki Emila, kapłan powiedział:

- Potęga jest przejawieniem czynnej Zasady Boga, Ojca naszego. Jest ona zawsze działaniem twórczym. Nigdy nie ma za dużo ani za mało doskonałego boskiego działania oraz manifestacji i Bóg nigdy nie zawodzi, nigdy nie jest bezczynny. Zasada Boska pracuje zawsze twórczo. Nakazuję sobie, że będę trwał w doskonałej harmonii z czynną Zasadą Boską i z nią jedynie.

Tu matka Emila podjęła myśl:

„Możecie pójść jeszcze dalej i powiedzieć równie zdecydowanie: Ja przelewam ten boski płomień przez ciebie, moje ciało fizyczne, i jesteś przeistoczony w tę czystą substancję, która widzi tylko Zasadę Boską. Teraz musisz koniecznie przyjąć i rozszerzyć swą świadomość do świadomości Boga; i ty sam radujesz się w Bogu, stajesz się istotnie Bogiem, jednym z najwyższych. Człowiek przynależy do tego wysokiego stanu. Tu człowiek stanowi jednię z istotą wszystkich rzeczy - jest on naprawdę Bogiem. Tu nie istnieje rozdzielanie. Czyż nie możecie spostrzec, że prawdziwą sferą wibracyjną człowieka jest cała wibracyjna sfera Boga, jeśli żyje on w tej płaszczyźnie? To jest jedyna naukowa sfera, jedyne miejsce dla człowieka, gdzie może on ziścić Boga i być jednością z Nim. Taki człowiek jest z pewnością czymś więcej, niż tylko ludzkie pojęcie o człowieku.

Więc czyż nie widzicie, że przynależycie do królestwa bożego i z tego królestwa przyszliście, a nie od demona, stworzonego przez fantazję ludzką? A zatem czyż to nie jest doskonale naukowym i logicznym faktem, że człowiek jest i może być Bogiem lub że może wyobrazić siebie poza królestwem bożym i przez to stworzyć dla siebie dziedzinę demoniczną, która będzie mu się zdawać realna? Pozostawiam wam to do rozstrzygnięcia. Od tego jedynie zależy czy ludzkość przetrwa, czy upadnie. Istnieje tylko jeden wybór, jeden cel, jedna prawda i jedna nauka, i to czyni was wolnymi. Stajecie się Bogiem lub sługą - zależnie od waszego wyboru!

Zatrzymajcie się na chwilę i pomyślcie o wszystkości i powszechności Boga, czyli Pierwszej Przyczyny, bez początku i bez końca, o wszechświatowym zasięgu - i niech was ta myśl obejmie i otoczy kręgiem. Gdy będziecie wierni i uwielbicie to i tylko to, Jedynego Boga, Jedyną Wszechmocną Obecność - zobaczycie, że wibracje waszego ciała zmienią się z ludzkich na boskie lub pierwsze, czyli pierwotne. Gdy myślicie o tej wibracji, żyjecie nią, wielbicie ją, tym samym stajecie się tym, co wielbicie. Jest tylko jeden Bóg, jeden Chrystus, jedno zespolenie, jeden człowiek, jedna wspólna rodzina, w której wszyscy są braćmi i siostrami - wszyscy jednym.

Bóg nie może być odtworzony jako osoba lub jako wizerunek osobowy, lecz jako wszechobejmująca powszechność, przenikająca wszystkie rzeczy. Z chwilą, gdy personifikujecie Go, stwarzacie bożka. Macie wtedy pustego bałwana, tracicie ideał. Tym ideałem nie jest zmarły Zbawiciel lub martwy Bóg. Ażeby ożywić w sobie boskość i ją pobudzić, musicie myśleć i odczuwać, że wy jesteście Bogiem. Jest to wam bardziej potrzebne niż cokolwiek innego. Jest to boska nauka o waszym bycie. Wtedy

Chrystus, wasz odkupiciel, staje się żywy i jednym z wami. Jesteście tą samą istotą.

Staje się to pobudzającą siłą całego waszego życia. Odkupujecie samych siebie, was prawdziwych; jesteście jednym z Bogiem, naprawdę Bogiem. Przez cześć, miłość i uwielbienie staje się On dla was ideałem - prawdziwym Bogiem wewnętrznym i czynnym.

Ta rozmowa zeszła na możliwość pójścia do Shambali. Kapłan zapytał, czy będzie mógł pójść również. Powiedziano mu, że jeżeli może odłożyć ciało i zabrać je potem z powrotem, to może bez trudności iść i że grupa pójdzie tego wieczoru. Ustalono, że spotkają się w naszym mieszkaniu wczesnym wieczorem i że nasz kierownik pójdzie z nimi. Grupa się zebrała wkrótce po naszym powrocie. Po krótkiej rozmowie wyszli - nie widzieliśmy ich przez szereg dni. Przez ten czas byliśmy zajęci mierzeniem rysunków w klasztorze. Pewnego dnia szperaliśmy w jednej z suteren starego lamaserium. Po usunięciu dużej ilości gruzu natrafiliśmy na starą tablicę marmurową. Wynieśliśmy ją na zewnątrz i oczyściliśmy. Po ukończeniu tej pracy zadziwiło nas piękno rzeźby i staranność wykonania każdego szczegółu. Zdumiały one nawet samych łamów.

Pewien stary lama powiedział nam, iż jeszcze jako bardzo młody chłopiec został uczniem wielkiego lamy, któremu powierzono niezmiernie stare lamaserium w czasie, w którym ta tablica spoczywała w niszy w ścianie, i że jego mistrz nalegał, żeby odwiedzano ją w pierwszy poniedziałek każdego miesiąca o godzinie dziewiątej rano. Opowiadał, iż zaraz po przyjściu do niszy, gdzie się znajdowała tablica, i po spokojnym trzy lub czterominutowym oczekiwaniu, jakiś głos śpiewał historię tej tablicy i wszystkich wydarzeń, które rzeźba przedstawiała.

Pieśń głosiła, że ta tablica była jedną z dwóch, wyrzeźbionych dla upamiętnienia wielkiej białej cywilizacji, która istniała i kwitła na dużym obszarze tego, co dziś zwiemy kontynentem amerykańskim, setki tysięcy lat temu. Drugi egzemplarz, czyli siostrzana tablica - głosiła pieśń - istniała i mogła być odnaleziona w kraju ojczystym jej powstania, dając tym dowód, że kraj taki istniał. Zapisaliśmy wszystkie usłyszane dane. Po kilku latach pracowaliśmy w opisanej okolicy i znaleźliśmy bliźniaczą tablicę umieszczoną w wielkiej ścianie w miejscowości podanej przez pieśń. Ściana ta okazała się murem pewnej starej świątyni w Ameryce Środkowej. Budowla jest teraz w ruinie. Z tego widać, jak legendy i pieśni wynoszą prawdę na światło dzienne.

Nasze zainteresowanie tablicą i historia powtórzona w pieśni, umożliwiły nam dostęp do dalszych zabytków i danych, które się okazały źródłem bezcennej wiedzy w naszych dalszych pracach poszukiwawczych. Wydarzenie to się przyczyniło również do otwarcia drzwi prowadzących do kronik w pałacu dalajlamy, Żywego Buddy, jak również w klasztorze - umożliwiając dostęp do zbiorów strzeżonych od setek stuleci. Wielu z tych zapisków oraz ich znaczenia nie znali nawet ci, którzy je strzegli. Dzięki legendzie zawartej w pieśni zbliżyliśmy się ku nim, jakkolwiek, z wyjątkiem tych tablic, okazały się one kopiami. Jednakże wykonane starannie, naprowadzały na ślad oryginałów, odnalezionych później.

Byliśmy całkowicie pochłonięci tą pracą i nie zdawaliśmy sobie sprawy z przedłużającej się nieobecności naszych przyjaciół i kierownika. Tak więc myśleliśmy bardzo mało o tym, że mogą wyniknąć jakieś komplikacje w tym dalekim kraju i wywołać nieprzewidzianą zwłokę wbrew naszej woli. Przez ten czas mieszkańcy się przyzwyczaili w pewnym stopniu do nas, a my się przystosowaliśmy do ich trybu życia. Ciekawość ustąpiła miejsca wzajemnej życzliwości i już mogliśmy się poruszać swobodnie. Rankiem dwunastego dnia, gdy zamierzaliśmy pójść do klasztoru, usłyszeliśmy gwar na zewnątrz i się przekonaliśmy, że powrócili nasi przyjaciele. Wyprawa ich zakończyła się sukcesem - upewnili się, że Shambala istniała i istnieje. Powiedziano nam, że dużo czaru i wspaniałości jej sztuki oraz kultury zachowało się jeszcze w swej pierwotnej piękności i że jej świetność jest nieporównana.

W południe następnego dnia dotarła wiadomość, że wielki dalajlama przyjmie nas w pałacu. Tego wieczoru wielki kapłan przyszedł do naszego pomieszczenia, w sprawie ceremoniału. Był ucieszony, że audiencja miała się odbyć bez zwłoki. Powiedział, że udzielono nam tego przywileju natychmiast po przybyciu ze Shambali posłańca, który powiadomił Jego Wysokość o odbytej właśnie wyprawie. Również dowiedział się o naszych przywilejach w wiosce, gdzie się wznosił mały domek.

Bardzo pragnęliśmy wywrzeć jak najlepsze wrażenie, ponieważ prosiliśmy o pozwolenie wykonywania naszej pracy na terenie całego kraju. Mówiono nam również, że lama Bogodo, czyli zarządca prowincji, przybędzie przed południem i że zawiadomiono przez posłańca, iż chce on nam pomóc. Była to naprawdę niespodzian­ka. Pewne było, że następny dzień będzie obfitował w niezwykłe wydarzenia dla naszej małej grupki.

Wstaliśmy wcześnie i wyszliśmy razem z delegacją, mającą powitać zarządcę. Był on bardzo zadowolony z naszej postawy i zaprosił nas do towarzyszenia sobie w charakterze gości. Przyjęliśmy zaproszenie, a gdy przybyliśmy z zarządcą, odprowadzono nas do gościnnych pokoi pałacu. Stamtąd poszliśmy wprost na miejsce, gdzie się dokonał pierwszy ceremoniał, przygotowujący zakwalifikowanie nas do pałacu.

Gdyśmy przybyto celu, trzej lamowie już zasiadali na wysokich, pokrytych dywanem krzesłach, podczas gdy inni, niżsi rangą, w postawie samadhi siedzieli na podłodze. Dwaj lamowie w czerwonych płaszczach stali na wysokich stołkach i intonowali inkantacje. Nasz przyjaciel wysoki kapłan, czyli opat, siedział na tronie pod ceremonialnym parasolem, oczekując zarządcy. Wielki dziedziniec lamaserium był na tę okazję pięknie przybrany. Dekoracje przedstawiały sceny, jakie się rozegrały w roku 1417. Występował w nich Tsongkappa na kamieniu ołtarza swego klasztoru.

Po przemówieniu do tłumów, wysławiającym wielkie osiągnięcia człowieka, doznał on przemienienia i zniknął wraz ze swym ciałem. Później powrócił i założył Żółty Zakon, czyli Zreformowany Ustanowiony Kościół Tybetu, którego osią centralną jest Lhasa.

Za chwilę wszedł zarządca ze swoją świtą; zbliżył się wprost do tronu, z którego zszedł opat. Stali oni razem, aby przyjąć i poprowadzić nas do sali audiencyjnej dalajlamy. Wielka hala była okazale udekorowana tkaninami jedwabnymi i żółto lakierowanymi sprzętami. Prowadzeni przez naszą świtę, przyklękliśmy na chwilę przed Jego Wysokością, gdy zaś powstaliśmy, powiedziono nas na miejsca. Opat występujący w roli tłumacza wyjaśnił cel naszej wizyty. Jego Wysokość powstał i skinął, byśmy się zbliżyli. Jeden z asysty podprowadził nas pod tron. Opat i wysoki kapłan zajęli miejsca po obu stronach naszej grupy, podczas gdy Jego Wysokość zszedł z tronu i stanął przed nami. Podano mu sceptr [berło królewskie], a on dotknął nim lekko każdego z nas w czoło. Za pośrednictwem wysokiego kapłana wypowiedział on do nas słowa powitania, oświadczając, iż będzie się czuł zaszczycony; mogąc nas gościć, gdy będziemy przebywali w tym mieście i że mamy się uważać za gości honorowych jego kraju i ludu przez cały czas pobytu w Tybecie.

Zadaliśmy mnóstwo pytań i usłyszeliśmy, że otrzymamy odpowiedź następnego dnia. Zaprosił nas do zbadania kronik l tablic w sklepieniach pałacu. Po chwili zawołał nadzorcę i wydał mu kilka rozkazów, których nam nie przetłumaczono; objaśniono tylko, że możemy się swobodnie poruszać po pałacu. Jego Wysokość udzielił nam swego błogosławieństwa i uścisnął serdecznie rękę każdemu z nas; potem byliśmy odprowadzeni do naszych pokoi, przez opata i wysokiego kapłana. Zapytali, czy mogą wejść z nami, gdyż mają wiele spraw do omówienia.

Zaczął kapłan, mówiąc:

„Wiele godnych uwagi rzeczy wydarzyło się nam, odkąd byliście z nami w małej wiosce. Patrzyliśmy na kilka tablic, znajdujących się w naszym klasztorze - wszystkie się odnoszą do starej cywilizacji ludzi zamieszkujących niegdyś Gobi. Myślimy, że wszystkie kultury i wszelkie wierzenia pochodzą z jednego źródła, i chociaż nie znamy pochodzenia ani daty kronik, zadowalamy się, że to są myśli ludzi, którzy żyli wiele tysięcy lat temu. Mamy tu krótki zarys tłumaczenia, dokonanego dla nas przez wędrownego lamę z Kisu Abu, i jeśli pozwolicie - przeczytam je: »Jesteśmy w pełni świadomi faktu, że nasze dzisiejsze idee religijne pochodzą sprzed pięciu tysięcy lat, że są one tylko mieszaniną - że się tak wyrażę - tego, co myśleli i w co wierzyli ludzie żyjący w tamtym czasie. Jedne z tych myśli są mitami, inne legendami, niektóre mają charakter czystych inspiracji, jednak żadne nie wskazują na najwyższe osiągnięcie Chrystusa Bożego, będące częścią osiągnięcia indywidualnego ani na możliwość* dopięcia tego celu przez prowadzenie takiego życia, jakie jest wyrazem tego ideału. Jak to się stało, żeśmy pominęli te rzeczy, które były tak długo pośród nas? Dopiero teraz przejrzałem, że Budda i wszyscy spośród wielkich i oświeconych uczyli tego! Jakże więc mogliśmy odbiec od prawdziwej treści ich nauk, od tak dawna żyjąc w bezpośredniej z nimi styczności? My wiemy, że nasz ukochany Tsongkappa osiągnął ten stopień przez życie, jakie prowadził. Wiem, że inni, w tym i ten nasz drogi, którego spotkaliście dzisiaj, zbliżyli się daleko w stronę owego stopnia. Widziałem go, jak odchodził i powracał według swej woli. Ale ludzie są zdezorien­towani, zdeptani i nędzni. Dlaczego tak się dzieje, że te dary uległy zaprzepaszczeniu? Dlaczego się nie naucza ludzi posługiwania się tym wielkim i jedynym prawem oraz wyrażenia go swym życiem? Jestem przekonany, że w tamtej wcześniejszej cywilizacji każdy indywidualny człowiek znał to prawo, przebywał w nim i żył z nim w jedności, w doskonałym stanie. Każdy inny przejaw zależy całkowicie od człowieka i jest rezultatem ignorancji - nieznajomości prawa doskonałości. Nie może być tak, aby to prawo nie było dostatecznie i całkowicie umocnione, żeby nie można było je dać całej ludzkości. Bo gdyby tak było naprawdę, nie byłoby ono prawem, lecz jego rozdwojeniem, które je cofa w nicość, jest tylko jej przejawem, wziętym z niej i umocnionym w sobie, aż staje się izolowanym atomem bez polaryzacji lub związku ze swym źródłem. Jednak obiega on przestrzeń po pozornej orbicie, szukając tylko, gdyż nie utworzył własnej orbity; przyjmuje on orbitę swego źródła, lecz nigdy nie staje się jednością ze źródłem.

Istnieje tysiące przykładów tego zjawiska w naszym Układzie Słonecznym, zwłaszcza w rejonach między Jowiszem a Marsem. Istnieje tam tysiące mniejszych ciał niebieskich, które się wydają pokrewne Słońcu, gdyż krążą po pozornej orbicie dookoła Słońca. Biegną one po orbicie swego rodzica Jowisza z powodu jego przyciągania, i braku w nich polaryzacji do Słońca, będącego ich prawdziwym źródłem. Były one wyrzucone wtedy, gdy wydzielał się Jowisz. Nigdy się nie złączyły z nim, jednak płyną i lecą z Jowiszem, zupełnie ignorując Słońce, swe prawdziwe źródło. Wiemy z pewnością, iż dzieje się to z powodu braku centralnej polaryzacji wewnątrz nich do Słońca. Czy Jowisz jest nie w porządku w tym wypadku? Czy Słońce, prawdziwy rodzic, jest winne? Czy też każdy drobny atom jest winien? Czy winę należy przypisać tym, którzy mają większe zrozumienie bądź tym, którzy mają mniejsze poznanie? Wina musi być całkowicie po stronie mniejszych, gdyż odmawiają oni zespolenia się w jedność z większymi".

Potem, zwracając się do Emila, powiedział:

„Odkąd ciebie poznałem, pojąłem, że całkowicie moją winą było, iż lgnąłem do tego co mniejsze, podczas gdy większe mnie otacza całkowicie. Lecz zwróćmy się do tłumaczenia, gdyż to przez nie doszedłem do żywotnego punktu zwrotnego w mym życiu.

Wielka Przyczyna lub Zasada Kierownicza widziała swego syna, Chrystusa, człowieka doskonałego. Powiedziała Ona (Bóg Najwyższy): »To jest Pan Bóg, prawo mej istoty i mego bytu, któremu dałem władzę nad niebem, Ziemią i wszystkim, co jest na nich. I ten doskonały nie potrzebuje być związany z żadną koncepcją śmiertelną, ponieważ Mój Ideał Doskonały wyższy jest ponad wszelkie związanie i zależność oraz posiada tę samą moc i władzę, jakie Ja posiadam. To mówię Ja przez Pana Boga Mego istnienia.

To nie jest żadne przykazanie, które wam daję, chcę tylko, abyście współdziałali ze Mną w tej boskiej woli twórczej; nie będziecie potrzebowali nic innego i nie będziecie stawiali rzeźbionych wizerunków przede Mną lub przed sobą. Nie będziecie więc - nazywali wizerunków bogami, lecz wiedzieć będziecie, że jesteście Bogiem, w którym upodobałem Sobie, i macie tę samą władzę co Ja. Teraz podejdź blisko Mnie, Mój synu, połącz się ze Mną. Ja jestem tobą i zarazem jesteśmy Bogiem. Twoje ciało jest ciałem Boga, które istnieje i istniało, zanim rodzaj ludzki był rzutowany w formę. Jest to byt ludzkości, twór boży. Cała ludzkość ma tę doskonałą formę i Mój obraz, jeśli tylko chce przyjąć ten prawdziwy obraz. Jest to świątynia Boga należąca do człowieka i przeznaczona dla człowieka, Nie będziecie tworzyli wizerunków rzeźbionych ani podobieństw tego, co jest na niebie lub na Ziemi albo w wodach ziemskich. Nie będziecie kształtować żadnej substancji w formę wizerunku czy bałwana, gdyż wszelka substancja twórcza jest do waszego użytku, odmierzona dla was najpełniejszą miarą. Nie będziecie się kłaniać żadnym stworzonym rzeczom ani nie będziecie im służyć; w ten sposób nie będzie żadnego zazdrosnego tworu ani grzechu, ani żadnej nieprawości, która by mogła przejść na wasze dzieci, gdyż wy stać będziecie mocno, ze wzrokiem utkwionym w Przyczynę, a więc w ideał tej Przyczyny - miłość, jaką Ja okazuję wam. Będziecie czcić tę Przyczynę, czyli Zasadę Kierowniczą, wiedząc, że jest to Ojciec i wasza Matka, a dni wasze będą liczniejsze, niż wszystkie ziarnka piasku na brzegu morza - które są niezliczone.

Nie będziecie pragnęli ranić ani niszczyć, ani zabijać, gdyż stworzenia waszymi są tworami - są one waszymi synami i braćmi, i będziecie je kochać jak Ja.

Nie będziecie popełniać cudzołóstwa, gdyż czegokolwiek dopuścilibyście się wobec innych, uczynilibyście to waszemu ojcu, waszej matce, bratu, waszej siostrze lub waszej ukochanej, gdyż Przyczyna kocha ich tak, jak kocha was.

Nie będziecie kradli, gdyż kradlibyście tylko Przyczynie, a jeżeli kradniecie Przyczynie, kradniecie sami sobie.

Nie będziecie dawali fałszywego świadectwa przeciw jakiemukolwiek stworzeniu, gdyż czyniąc tak, dajecie fałszywe świadectwo przeciw Przyczynie, która wami jest.

Nie będziecie pożądać niczego, gdyż tak czyniąc, pożądacie tylko Przyczyny, która jest wami, a trwając w jedności z Przyczyną, macie to, co jest doskonałe i naprawdę wasze.

Nie będziecie więc tworzyć wizerunków ze złota lub srebra i uwielbiać je jak bogów, lecz patrzeć będziecie na siebie jako na jedność ze wszystkimi rzeczami i będziecie zawsze czyści. Wówczas nie będziecie się lękać, gdyż żaden bóg prócz was samych nie przyjdzie przewodzić wam, gdyż będziecie wiedzieli, że Przyczyna - nie osobowa, lecz bezosobowa - jest dla wszystkich i wszystko ogarnie.

Wówczas zbudujecie ołtarz, a na nim utrzymywać będziecie wiecznie płonący i niegasnący ogień, ogień nie bogów, lecz Kierowniczej Przyczyny, która jest Bogiem. Oglądać będziecie siebie, Chrystusa doskonałego, jednorodnego prawdziwej Zasadzie, czyli Przyczynie.

Uświadamiając to sobie w pełni, możecie wymawiać słowo Bóg, a słowo to stanie się widzialne. Jesteście stworzeniem i stworzycielem - dokoła, w górze, w dole, wewnątrz, jednością z boską Zasadą Kierowniczą, z Przyczyną, z Bogiem.

Niebiosa słuchają głosu bożego, cichego głosu Boga, mówiącego przez człowieka. Bóg przemawia, człowiek przemawia. Bóg zawsze mówi przez człowieka. W ten sposób, gdy człowiek mówi, Bóg mówi«".

Kapłan podjął:

„W związku z tym wypracowałem to, co następuje, co dało mi pogląd bardziej określony. To ukazało mi również, że muszę wyraźnie definiować każdą myśl, słowo i czyn, i że muszę żyć w jedności z tą określoną Zasadą; pierwej przedstawiając wszystko w myśli, słowie i czynie, znajduję, iż ja rzeczywiście jestem tą samą istotą. Przyjąłem formę ideału, który wyrażam.

W najczarniejszej godzinie wiem, że jest Bóg. W chwilach lęku ufam bardziej zdecydowanie Bogu, memu Ojcu, prawdziwie wewnętrznemu. Spoczywam spokojnie w tej pewności, wierząc całkowicie, że wszystko jest dobrze i że moja doskonałość jest obecnie pełna i skończona.

Uznaję Boga jako wszechobejmującego ducha, mego Ojca, i wiem w pełni, że człowiek jest Chrystusem Bożym, obrazem i podobieństwem Boga, mego Boga, mego Ojca, Źródła, i ja jestem jednią.

Powoli, lecz pewnie zbliża się dzień absolutnego widzenia duchowego. Teraz jest chwila, w której to poznaję. Jest to tutaj, teraz, w pełni i całkowicie. Wielbię i błogosławię absolutne widzenie duchowe. Dziękuję, Ci, Ojcze, że spełnia się teraz najwyższy mój ideał. Pracując, muszę zawsze uświadamiać sobie, że współdziałam nieustannie ze świadomym i nigdy niezawodzącym prawem bożym.

Rozumiem teraz słowa: »Pokój mój daję wam, miłość moją daję wam, nie tak jak świat daje, daję wam«. Rozumiem teraz znaczenie słów: »Zbudujcie mi świątynię wewnątrz, abym mógł przebywać w niej, między wami«.

Wówczas Jam Jest jest waszym Bogiem i wy jesteście jako Ja m Jest. To nie odnosi się do żadnego Kościoła lub organizacji religijnej. Jest to prawdziwa świątynia pokoju we wnętrzu człowieka, gdzie Bóg, Źródło wszystkich rzeczy, rzeczywiście mieszka. Rodzaj ludzki zbudował przybytek, w którym może się zbierać, by uwielbiać prawdziwy ideał, wewnętrzne Jam Jest, tę świątynię wewnętrzną, którą Bóg i człowiek utrzymują dla wszystkich. Wkrótce zaczęto wielbić przybytek, stworzono pustego bałwana: Kościół - taki, jaki dziś istnieje.

Gdy się trzymam prawdziwego ideału, słyszę mój własny wewnętrzny głos boży i objawienie tego głosu daje spokój, pociechę, natchnienie i kierownictwo mej pracy w życiu. Nawet gdy dwóch lub trzech zebranych jest w »Imię Moje« tam Jam Jest jest zawsze pośród nich. Jakże prawdziwe są te słowa, gdyż Jam Jest jest zawsze pośród nich. Gdy pragnę iść naprzód, muszę pracować i trzymać się tego wiernie, nigdy się nie wahać i nie przygnębiać. Jam Jest jest to Chrystus, ideał Boga, w którym Ojciec sobie upodobał, jednorodzony syn Boga Ojca.

Jestem jedynym, który widzi, wie i współdziała z Ojcem; jedynym potomkiem, którego Bóg zna - a Bóg zna wszystko, gdyż wszyscy mogą rościć sobie prawo - dokonało się".

***

Następnego ranka, gdy czekaliśmy na opata, przybyły posłaniec oświadczył, że dalajlama spodziewa się nas tego dnia o drugiej po południu. W stosownym czasie udaliśmy się na poszukiwanie opata, na którego się natknęliśmy, gdy opuszczał salę audiencyjną. Jego twarz promieniała, gdyż trzymał w ręku pozwolenie dla nas na poruszanie się po kraju według naszej woli. Po przeczytaniu polecenia przywiezionego przez posłańca, powiedział:

- To nie jest polecenie, to jest prośba. Audiencja ma na celu wręczenie wam tego pozwolenia.

Ponieważ byliśmy wszyscy razem ktoś zaproponował, abyśmy się udali obejrzeć zabytki. Poszliśmy całą grupą.

Tam spotkała nas wielka niespodzianka. Zastaliśmy tysiące tablic glinianych i zapisków na płytach miedzianych i brązowych oraz płytki z cienkiego białego marmuru, pięknie rzeźbione. Ponieważ była to pierwsza sposobność zetknięcia się z tą szczególnego rodzaju kroniką, postanowiliśmy oglądnąć ją natychmiast.

Opat zauważył, że nie jest obeznany z tymi tablicami, lecz słyszał, że są pochodzenia perskiego. Rzekł, że ma zamiar wyszukać takiego lamę, który je zna. Oddalił się, a my tymczasem przystąpiliśmy do oględzin. Alfabet nie był znany nikomu. Tablice były zrobione z dwóch płyt czystego, białego marmuru o grubości 1/4 cala, złożonych razem w formę okleiny (forniru) i spojonych czymś, czego nie mogliśmy zidentyfikować. Brzegi były ładnie wyrównane i dokoła każdej tablicy był wydzielony dwucalowy margines, pokryty rzeźbionymi, wypukłymi figurami. Wiele z nich miało inkrustację złota, a wszystkie tytuły - zdobione czystym złotem - były nie wypukłe. Tablice starannie uporządkowano i ponumerowano seryjną liczbą nadaną każdemu kompletowi. Daty były przedstawione za pomocą wieńców z kwiatów, przeplatanych liśćmi i pnączami. Gdybyśmy mieli zapisać jakąś datę, np. l stycznia 1894 r., to pierwszy miesiąc roku byłby zilustrowany łodygą kwiatu zwieńczoną pączkiem, wyłożoną złotem. Jedynka na początku 1894 byłaby wyrażona łodygą z pączkiem, dopiero co otwartym, tylko tyle, by ukazać słupek kwiatu. Płatki kwiatu byłyby pokryte lapis-lazuli, a słupek byłby złoty z małym diamentem wprawionym w złoto. Ósemka byłaby kwiatem w pełni rozkwitłym z ośmioma pręcikami, przy czym każdy z nich byłby powleczony złotem dokoła słupka z mniejszym diamentem osadzonym w złoto. Dziewiątka byłaby wyobrażona jako róża w pełni rozkwitła o dziewięciu płatkach; pierwszy płatek okryty lapis-lazuli, drugi jaspisem, trzeci chalcedonem; powtarzałoby się to trzykrotnie w tym samym przypadku. W ten sposób oznaczali oni cyfry od O do 9, potem powtarzali. Cztery jest lilią w fazie rozwierania się i ukazywania słupka z trzema pręcikami. Kielich lilii wyłożony bladym jaspisem, pręciki - ognistym opalem z inkrustowanymi czterema małymi diamentami; słupek zdobny lapis-lazuli, także z czterema małymi diamentami.

Przestrzeń przeznaczona na tekst była zakreślona podobnym do nici pnączem, wyłożonym złotem z listkami z zielonego jaspisu, a wszystko artystycznie wykonane.

Każda tablica sama w sobie była doskonałym klejnotem. Typ ich i metoda znamionowały pochodzenie wczesnoatlantyckie. Każda sztuka warta była królewskiego okupu, w razie wystawienia na sprzedaż.

Gdyśmy dumali, opat i kapłan nadeszli w towarzystwie starego lamy, opiekującego się zabytkami. Byliśmy tak zaabsorbowani tą mową historii, że opat musiał przywołać nas do rzeczywistości i przypomnieć, że się zbliża czas stawienia się przed dalajlamą i że powinniśmy się przebrać. W naszym mieszkaniu zastaliśmy wyłożone dla każdego z nas szaty, lecz ubrać je nie było rzeczą łatwą. Czas uciekał szybko, więc zdecydowaliśmy się narzucić je na siebie byle jak. Niebawem się okazało, że niektóre z nich włożone były opacznie - tylko kilku wdziało je należycie. Przybywszy do sali audiencyjnej, dostrzegliśmy otoczonego świtą dalajlamę, wkraczającego do sali przez wielkie drzwi. Widzieliśmy, iż po jego twarzy przemknął uśmiech. Czekaliśmy na otwarcie bocznych drzwi, którymi my mieliśmy wejść. Wkrótce się one otwarły i wskazano mam drogę do środka, gdzie ujrzeliśmy wspaniałe dekoracje. Pułap sali stanowiła wielka kopuła w środku, z trzema dużymi otworami, skąd wpadały trzy snopy światła, zalewając salę blaskiem i nieopisaną świetnością. Ściany całkowicie były pokryte tkaniną ze złotej przeczy przeplatanej srebrnymi nitkami. Pośrodku sali na wzniesieniu okrytym złotą narzutą siedział dalajlamą w przetykanej purpurą i srebrem złotej szacie. Przed dalajlamę powiedli nas opat i wysoki kapłan, którzy jak przedtem ustawili się na końcu szeregu. Po krótkich słowach powitania dalajlamą wstał z tronu i zatrzymał się przed nami. Wzniósł ręce, a my przyklękliśmy, przyjmując jego błogosławieństwo. Gdyśmy wstali, podszedł on do naszego kierownika i przypinając broszę na jego piersi, powiedział:

- To da panu i pańskim towarzyszom możność swobodnego poruszania się po kraju. Możecie wyjeżdżać i wracać do woli, udzielam wam również pozwolenia - które daje wam uprawnienia obywatela Tybetu. Nadaję wam tytuł „Pana Wielkiej Gobi".

Potem obdarzył podobną, lecz mniejszą broszą każdego z nas: „Noście to jako dowód mojego szacunku. To otwiera przed wami cały Tybet, będzie waszą przepustką, dokądkolwiek się udacie".

Wziął z rąk opata zwój ze stosownym pozwoleniem i wręczył go naszemu szefowi.

Brosza była artystycznym wyrobem ze złota z wprawioną w środku miniaturą podobizny dalajlamy, wyrżniętą wypukło jak kamea, w jaspisie. Dla nas był to klejnot niezmiernie cenny. Dalajlamą i wszyscy inni byli uosobieniem łaskawości, a my nie potrafiliśmy wypowiedzieć nic więcej ponad „dziękujemy".

Stary lama, sprawujący pieczę nad dokumentami, powiadomił nas o zaproszeniu na posiłek wieczorny u dalajlamy.

Po kolacji rozmowa zeszła na owe szczególne tablice. Dalajlamą, jak również i stary lama, porozumiewający się z nami przez tłumacza, opowiedzieli nam szczegółową historię tablic, którą spisaliśmy starannie.

Tablice te odkrył wędrowny kapłan buddyjski w podziemiu ruin pewnej starej świątyni w Persji. Tenże kapłan twierdził, że doprowadził go do nich słodki śpiew, dochodzący z ruin, gdy siedział pogrążony w samadhi. Śpiew był tak miły, a głos tak czysty, że w końcu się zainteresował nim i poszedł tam, skąd pochodził - tak trafił do piwnicy w ruinach. Głos zdawał się wydobywać z dołu. Pomimo dokładnych oględzin nie mógł on odnaleźć otworu, ale postanowił poszukać źródła śpiewu.

Zobaczywszy jakieś narzędzia, zaczął kopać w ruinach i wykrył płytę chodnikową, która zdawała się być jedyną pozostałością podłogi w zburzonej piwnicy. Chwilami odczuwał rozpacz, sądząc, że pomylił kierunek skutkiem szumu wiatru wiejącego w ruinach. Przed opuszczeniem tego miejsca mnich usiadł i medytował przez chwilę, a wtedy głos stał się wyraźniejszy i nakazał dalsze kopanie. Dzięki nadludzkiemu prawie wysiłkowi udało mu się usunąć duży kamień chodnika, za którym ukazał się otwór wiodący w dół. Kiedy mnich zszedł do korytarza, powstała jasność, wzniecona jakby przez siłę niewidzialną. Przed nim błyszczało rzęsiste światło. Duchowny poszedł w kierunku blasku, który poprowadził go do otworu obszernej piwnicy - zamkniętego dużymi kamiennymi drzwiami. Gdy stanął na chwilę przed nimi, zawiasy zaczęły trzeszczeć i wielka, kamienna płyta powoli się rozwarła, ukazując wejście, przez które mnich przeszedł. Gdy przestąpił próg, głos brzmiał jasno i słodko, jak gdyby śpiewający znajdował się wewnątrz. Światło - przy drzwiach pozornie stałe - teraz się przesunęło ku środkowi piwnicy, oświetlając ją całą. Tam, w niszach ścian podziemia, tkwiły tablice, pokryte pyłem przebrzmiałych stuleci.

Obejrzał on kilka z nich, oceniając ich piękno i wartość, i postanowił poczekać, aż będzie mógł skomunikować się z kilkoma zaufanymi towarzyszami, by się poradzić ich w sprawie przeniesienia tablic w bezpieczne miejsce. Opuszczając piwnicę, ustawił kamienną płytę na poprzednim miejscu i pokrył ją gruzem, a potem podążył na poszukiwanie towarzyszy, którzy by uwierzyli opowiadaniu i mieli siłę do wykonania jego planu.

Poszukiwania te trwały przeszło trzy lata. Prawie wszyscy po wysłuchaniu jego opowiadania mieli go za szalonego. Wreszcie któregoś dnia spotkał kapłanów odbywających pielgrzymkę i opowiedział swą historię. Z początku się odnieśli do tego nader sceptycznie, lecz pewnego wieczoru - a była wtedy godzina dziewiąta - gdy zasiadali przy ognisku, rozległ się śpiew wspominający o tamtych zabytkach. Następnego dnia czterech kapłanów się odłączyło od swej gromady, udając się w kierunku ruin. Podczas podróży, zawsze około godziny dziewiątej wieczór rozbrzmiewał ów tajemniczy śpiew. Im bardziej byli zmęczeni i przygnębieni, tym śpiew stawał się słodszy. Pod koniec podróży, kiedy się zbliżali do ruin, na godzinę przed południem ukazała się smukła postać chłopca i znów popłynął śpiew. Gdy dotarli do ruin, płyta kamienna była podniesiona; weszli natychmiast do podziemia. Krótkie oględziny przekonały kapłanów o wartości tablic i o prawdzie tego odkrycia; byli tym tak podekscytowani, że przez trzy dni nie spali wcale. Pospieszyli do wsi, odległej o siedemdziesiąt kilometrów, w celu zdobycia wielbłądów i uzyskania pomocy w przeniesieniu tablic w bezpieczne miejsce.

Zdobyli wreszcie dwanaście wielbłądów, obładowali je i powrócili. Opakowano tablice w taki sposób, żeby nie mogły doznać uszkodzeń. Uzyskawszy jeszcze trzy wielbłądy dodatkowo, kapłani udali się w dalszą podróż przez Persję i Afganistan do Peszawaru. Pod Peszawarem ładunek swój ukryli w pieczarze i pozostali tam przez pięć lat Dla ochrony tablic, przed pieczarą stale czuwał jeden z nich w stanie samadhi. Z Peszawaru przewieźli je potem do Lahnda w Pendżabie. Tu przebywali lat dziesięć. Wreszcie powoli, z kilkoma przerwami, przewieziono tablice do pałacu wielkiego lamy. Ale do tego potrzeba było lat czterdziestu. Z tego pałacu miały być wzięte do Shambali. Jednym słowem: podczas gdy się zetknęliśmy z nimi, były one w tranzycie.

W tym momencie opowiadania jeden z pomocników wniósł cztery tablice do pokoju i umieścił je starannie na stole, przy którym siedzieliśmy, tak że mogliśmy je dobrze widzieć. Kiedy wskazówki zegara stanęły na dziewiątce, rozległ się głos nieskończenie słodki, lecz bardzo wysoki - niedojrzałe, chłopięce tremolowanie. Oto słowa przetłumaczone na angielski tak wiernie, jak tylko potrafiliśmy: „Że jest wszechmądry duch rozumny, że inteligencja ta jest boska i nieskończona, i że przenika rzeczy wszystkie, że jej nie można się sprzeciwić, ponieważ przenika wszystko, jest nieskończona i jest źródłem wszystkiego. Jest boska, a boskość jej wprowadzona w formę myślową lub widzialną, jest rzeczywistością, czyli prawdą wszystkich rzeczy. Możecie nazwać tego wszechwiedzącego, inteligentnego ducha Bogiem lub dobrem, lub czymkolwiek chcecie, jako że człowiek musi nadać nazwę każdej rzeczy. A gdy raz ją nazwał, ma on moc wprowadzenia ją w istnienie. Jeśli człowiek nadaje czemuś nazwę przez prawdziwą cześć, uwielbienie, pochwałę - może on się stać i się staje tym, co nazywa.

W ten sposób możecie poznać, że człowiek może według swego wyboru czynić się Bogiem lub zwierzęciem. Staje się on tym ideałem, który przed sobą postawił jako wzór do urzeczywistnienia. Myśląc tym torem, łatwo jest sobie uświadomić, że człowiek jest jednorodzonym Synem Bożym albo jest jednorodzonym synem zwierzęcia. Tak to - zależnie od swego wyboru - człowiek może być złym, czyli diabłem, jeśli jego oko ogląda zło lub stać się Bogiem, gdy jego oko ogląda Boga. W stanie bez kształtu, wszechmądry, inteligentny duch był milczący i kontemplujący. Ale inteligencja, która tam była, widziała siebie jako twórcę, a zarazem jako widza wszystkich rzeczy ożywionych lub nieożywionych. W tym stanie milczenia wszechmądry, inteligentny duch widział, że nie ma przemiany, i postanowił wypromieniować ze siebie, czyli zrodzić wszechświat Nie mając nic, z wyjątkiem doskonałego obrazu, czyli planu bożego, wszechświat chętnie przyjął kształt, kierowany przez inteligencję.

Wizerunek ideału bożego się rozwijał, aż doszedł do doskonałej widzialności. Jest to wszechświat, który obecnie znamy: rozwija się on według doskonałego planu dlań przyjętego. Inteligencja ta jest i zawsze była obserwatorem i kierownikiem swego najlepszego planu - planu ideału bożego. Rozum ten przewidział konieczność wytworzenia formy ożywionej i obdarzenia jej wszystkimi potencjalnościami, które dałyby jej możność wyrażenia się w pełni. Jest to właśnie to, co się kryje pod nazwą »człowiek nieśmiertelny«. Ten ideał boski, który się różnicuje we wszystkich fazach i kierunkach, jest nieśmiertelny w każdym człowieku. Ponieważ człowiek ten był stworzony w boskim ideale wszechmądrej inteligencji, ducha, przeto się urodził jako syn Zasady i dano mu panowanie nad każdym atrybutem i każdym stanem. Syn znaczy jedność z czymś, a nie sługa czegoś. Konieczne było, aby ten syn był wolnym, co do wyboru i aby w żadnym razie nie stał się niewolnikiem lub marionetką.

Ten ideał nieśmiertelny musi zawsze posiadać część lub iskrę centralnego ognia, tego, który go wprowadził w istnienie lub wywołał. Ta projekcja była pierwszą komórką, która stała się wreszcie ciałem człowieka i jest iskrą życia zawsze trwającego i nieśmiertelnego. Komórka ta, nazwana swym imieniem, jest Chrystusem; jest ona podzielona i pomnożona wiele milionów razy, zachowuje obraz Ducha Bożego, rzutowanego i umieszczonego w niej, i nie może być skażona przez ludzkie myślenie.

W ten sposób człowiek jest zawsze boski. Komórka ta rzutuje swą boskość do każdej innej, stworzonej przez pomnożenie, jeśli jej nie zepsuje ludzkie myślenie. Zbiorowość tych komórek przyjmuje wreszcie na siebie osłonę, czyli okrycie, nazywane ludzkim ciałem. Duch, czyli esencja w formie jeszcze nie zmodyfikowanej, ma rozum umożliwiający jej widzenie w swym wysokim królestwie; człowiek jest duchem, a duch jest Bogiem.

To "wyższe Ja" musi być pomyślane, rozważone, uwielbione i pobłogosławione jako istność w człowieku.

Najpierw musi być wiara, że ono się tam znajduje, to wywoła poznanie jego istnienia, a następnie udzielone błogosławieństwa i dziękczynienia doprowadzają do widzialności. Człowiek jest właśnie tym "wyższym, ja". Jest to droga do osiągnięcia wszelkiej wiedzy.

Mózg wydaje się z początku obserwatorem, ponieważ stanowi skupienie delikatniejszych komórek, które pierwsze przyjmują wibracje i tak je wzmacniają, że człowiek może je spostrzec. Następnie oddziela je i wysyła do innych części ciała, a każda, jeśli jest utrzymana w boskim ładzie i porządku, idzie do tego właśnie narządu, do którego należy. Każdy organ i ośrodek nerwowy jest siedzibą specjalnego centrum wzmacniającego ześrodkowanie prawdziwego człowieka. Gdy te wibracje są zharmonizowane i skoordynowane, człowiek występuje w całym swym władztwie i mocy. Stworzył on Ducha Świętego, całość i jedność: wszechmądrego Ducha w czynie twórczym. To jest dusza i ciało sprowadzone do jednego centralnego ogniska.

Żaden człowiek nie dokona nigdy niczego, jeśli - świadomie lub nieświadomie - nie doprowadzi każdej swej władzy do tego jednego ośrodka. To jest miejsce mocy: Chrystus w człowieku - miejsce, gdzie ludzka istota jest wywyższona.

Wobec tego, jak człowiek może znosić rozdźwięk, brak harmonii, grzech lub chorobę, jeżeli ich nie idealizuje i nie przyznaje im istnienia? Jeżeli zawsze i w każdym czasie wysypuje on jako wszechmądry i inteligentny duch, i nie zna innego, nie może mieć świadomości niczego niższego. Ze swymi najwyższymi ideałami, utrzymywanymi stale na jasnych wodach rozumnego myślenia, staje się on Bogiem i jest pewny, że w każdej chwili odpowie mu ten głos wewnętrzny.

Za wolą stoi pragnienie. Wola w tym prawdziwym stanie jest czystą, niezabarwioną siłą pobudzaną do czynu przez pragnienie. Gdy nie ma ona odcienia ani kierunku nadanego - jest bezczynna. Postawcie pragnienie w harmonii z siłą woli, a natychmiast wytryśnie ona w czynie i powoła legiony do wykonania swych rozkazów - przy czym jedynym warunkiem jest, by rozkazy były w boskim ładzie.

Istnieją miriady światów, ale jest tylko jedna myśl, z którą one powstały. A prawem jej jest porządek, który nie może się zachwiać. Jej stworzenia mają wolny wybór i mogą powołać do życia nieporządek, który sam w sobie jest bólem, niedolą, nienawiścią i strachem. Te ostatnie same one mogą zrodzić.

Wielka Zasada trwa, istnieje złote światło. Nie jest ona daleko, znajduje się właśnie w nas. Trzymajcie się w obrębie jej żaru, a ujrzycie wyraźnie wszystkie rzeczy.

Najpierw całą swą istotą poznajcie jedną rzecz - że wasza własna myśl jest jednym z myślą, która powołała światy do życia. Z mroku, nieładu i wynikającej z niego nędzy ludzkiej musi powstać porządek, który jest pokojem. Gdy człowiek to wie, jednoczy się z myślą, która sama w sobie jest pełnym pięknem, całą mocą i pokojem; pozna on, że jego brat nie może mu odebrać pragnienia jego serca; będzie stal w świetle i przyciągał do siebie to, co doń należy.

Pozwól, synu mój, przechodzić przez twój umysł tylko takiemu obrazowi, który jest prawdą i którego pragniesz. Medytuj jedynie o prawdziwym życzeniu swego serca, które nie krzywdzi żadnego człowieka i jest najszlachetniejsze. Teraz przybiera ono ziemską formę i jest twoje. Jest to prawo, przez które realizujesz owo pragnienie swego serca. Przypomnij temu, kto przykłada rękę, by ściągnąć błyskawicę na brata swego - że to przez jego własną duszę i ciało przejdzie grot".

Przy dokładniejszym badaniu tablice te mogą się okazać kopiami dawniejszych zabytków, wykonanymi dla zachowania oryginałów. Jeżeli są to kopie, to by musiały być sporządzone we wczesnej epoce inddaryjskiej. O ile wiadomo, to nie ma obecnie na świecie nic podobnego do nich. Skąd, jeśli nie od Jedynego, one przyszły? Tak one mogły być powtórzone w pieśni i w poezji wiele tysięcy razy.

O człowieku, gdzież jest twoja korona?
Przychodzi ona od wieczności.
Gdzie jest twoja dusza?
Wyrasta ona z nieskończoności.
Wybrana została dla ciebie
Od wieków, od wieków!

***

Ufam, że czytelnicy wybaczą mi te dygresje od głównego tematu, na które sobie pozwoliłem. Wydało mi się to konieczne, by pokazać w sposób możliwie zwięzły liczne i daleko od siebie rozrzucone miejsca, posiadające zabytki starszych cywilizacji, ich sztuki i kultury, jak również by określić myśl i motywy, które utrzymywały te cywilizacje w ich wysokich osiągnięciach.

Nieliczne tylko grupy dochodzą do tych wyższych zdobyczy. Grupy te działają w określonych warunkach, a przez okazywanie swego dorobku stają się światłem przewodnim rodzaju ludzkiego w jego pochodzie do innego, wyższego punktu w rozwoju cywilizacyjnym. Pozostaje jeszcze do rozstrzygnięcia, czy błędy kilku ludzi, przejęte przez większość, mogą znowu przytłoczyć i doprowadzić ogół do zapomnienia w ciągu wielkiego cyklu.

Widzimy, że teraźniejszość chowa w swym łonie całą przyszłość - nic oprócz osiągnięć czasu teraźniejszego nie nadaje formy przyszłości. W ten sposób ludzkość ma tylko jedną drogę. Jeżeli udoskonali ona teraźniejszość, przyszłość musi być wspaniała; nie można odkładać obecnego doskonalenia na jakąś przyszłą świetność; to obecne, świadome dobro wyda z siebie świadomość lepszej przyszłości.

Dokądkolwiek pójdziemy, spotykamy lud, który w pewnym czasie żył całkowicie chwilą teraźniejszą. Cała przyszłość była w zupełnej zgodzie ze zdobyczami teraźniej­szości, tak iż nie mogła przyjąć innego kierunku. Stąd nakaz: „Nie troszczcie się o przyszłość". Wszystkie zalecenia brzmiały: „Żyjcie prawdziwie w teraźniejszości, a przyszłość musi być tym, czym ona była".

Ich folklor (a szczególnie pieśni), ich modlitwy, nawet te, które wypisano na młynkach, odzwierciedlają tę myśl. Diabelski taniec, w którym Tybetańczycy tak chętni brali udział, powstał z chęci odstraszenia złego, który zniszczył ideę ich rasy, czyli świadomość. W praktyce zdegenerował się on do pustej ceremonii, mającej służyć odstraszaniu złych duchów. Ludzie tak zabsorbowali się duchami, że zapomnieli o wszechobejmującej duchowości. Nie ogranicza się to do jednej tylko rasy lub wyznania, lecz dotyczy wszystkich. Pierwszy taniec był odbiciem piękna i czystości, które były tak uwielbiane, że nawet podsunięcie złej myśli nie mogło go ściągnąć niżej.

Poznaliśmy również bajki o diable „morza piasku", jak Gobi nazywano w Chinach. W wielu miejscach słyszy się dziwne głosy; wiele razy dochodziły nas głośno wymawiane nasze własne imiona. Słyszeliśmy, jakby gwar wielkich ludzkich tłumów, które zdawały się być blisko. Często odzywały się orkiestry złożone z różnych instrumentów, akompaniujących słodkim głosom i śpiewom. Widzieliśmy wiele miraży i dochodziły do naszych uszu szmery ruchomych piasków.

Jesteśmy pewni, że warstwy powietrza na pewnej wysokości nad pustynią są tak gęste, iż czasami, gdy wszystkie warunki są harmonijne, działają one jak płyty dźwiękowe, odbijające wibracje niegdyś nadane. A więc wierzmy, że wydarzenia w średniowieczu są odtworzone przez wibracje, które wtedy wysłano; w ten sposób te pokłady powietrza stają się płytami dźwiękowymi, które zbierają i odbijają wibracje zarówno własne, jak zbierają i wysyłają wibracje - miraże.

Byliśmy tak zaabsorbowani naszą pracą, że czas płynął nam jak na skrzydłach. Pracując pod kierunkiem starego lamy, robiliśmy kopie i mierzyliśmy rysunki wielu tablic, jak również kopiowaliśmy wiele innych dokumentów.

Poranek naszego wyjazdu wreszcie nadszedł. Był jasny i przejrzysty, i wszyscy byli gotowi wyruszyć do Shigatse. Oddaliśmy już honory w pałacu dalajlamy, lecz ulice zaroiły się od ludzi, gdyż każdy chciał nas pożegnać. Wszędzie się poruszały ręce w geście pożegnania lub usta odmawiające modlitwę za naszą szczęśliwą podróż. Przed nami szła delegacja z obracającymi się na wysokich kijach młynkami modlitewnymi. Pięćdziesiąt osób towarzyszyło nam do Shigatse, po prawej stronie rzeki Brahmaputry. Gdy zbliżaliśmy się do drugiego miasta w Tybecie, wielkiego lamaserium Tashilumpo, na trzy mile przed nim wyszli nam na spotkanie przed­stawiciele miasta i zaprosili w gościnę na czas naszego pobytu. Wszędzie nas witano serdecznie.

Gdy przybyliśmy do lamaserium, uczuliśmy ogromny spokój; zdawało się ono przepełnione wielką obecnością. Było to rzeczywiście idealne miejsce do odpoczynku przed drogą do jezior Dolina i Sanarawaru. Bardzo pragnęliśmy również poznać zabytki tego klasztoru. Stamtąd chcieliśmy podróżować możliwie szybko, gdyż mieliśmy umówione spotkanie z mistrzem Bhagavansi w świątyni Pora-tat-sanga.

Po wieczornym posiłku z lamami poszliśmy do wielu pięknych świątyń. Rozmowa zeszła na różnice wierzeń religijnych. Pewien bardzo stary lama powiedział:

„Lamowie i joginowie nie podzielają tych samych wierzeń. Joginowie nie mogą się zgodzić, aby nauka jednego człowieka mogła być wiarogodna. Ich zdaniem każda ludzka istota ma dojście do całej wiedzy wprost z wewnątrz siebie, podczas gdy lamowie preferują tylko jednego Buddę. Według wszelkiego prawdopodobieństwa każdy człowiek rozwinie i zrealizuje swoją potęgę. Chrześcijanin dojdzie do świadomości chrystusowej, buddysta osiągnie Buddę i tak dalej. Wszyscy mają własnych bogów i z każdej strony można słyszeć, że Bóg stworzył człowieka na Swój obraz. Narody i ludy posiadają swoich rozmaitych bogów. Niektórzy mają boga ognia, inni boga żniw itp. Każdy ma lepszego boga niż jego brat. Jak mam rozumieć to, że Bóg stworzył człowieka na podobieństwo Swoje; raczej o wielu uznanych bogach powiedziałbym, że każdy człowiek stworzył Boga na swoje ludzkie podobieństwo".

Spotkaliśmy sześciu łamów na czele pewnej grupy, znanych jako łamów wędrownych, chodzących z miejsca na miejsce, bez mieszka ani miski. Nigdy nie żebrzą - nie proszą o jałmużnę ani nie przyjmują od nikogo pieniędzy czy pokarmu. Są zawsze we wzajemnym kontakcie i z sześcioma innymi, pozostającymi w klasztorze. Zakon składa się z trzech grup, z jednym przełożonym na czele każdej: stanowią oni dziesięciu będących na służbie. Trzej kierownicy tych odgałęzień mogą mieszkać w trzech różnych krajach. Każdy z tych, którzy wychodzą na zewnątrz, pozostaje w bezpośrednim kontakcie z przewodnikiem grupy, w której pracuje - zwierzchnik danej gałęzi utrzymuje łączność z sześcioma. Metodę, którą się porozumiewają, nazywamy (z braku lepszego określenia) przenoszeniem mysi, lecz my nie wiemy, że jest to siła o wiele subtelniejsza i znacznie bardziej określona. Oni nazywają to, atmą, czyli duszą rozmawiającą bezpośrednio z drugą duszą. Spotkaliśmy sześciu takich łamów i jedliśmy z nimi obiad następnego dnia.

Stary lama zakomunikował, że będzie nam towarzyszył do świątyni Pora-tat-sanga, gdy skończymy pracę. Zgodziliśmy się na jego propozycję, gdyż był przyjacielem Muniego, naszego przewodnika i tłumacza. Obaj byli nam wielką pomocą przy badaniu zabytków.

Podczas rozmowy stary lama zauważył mimochodem:

- Dwaj z waszych towarzyszy, którzy rozstali się z wami zeszłego lata, przybędą do Kalkuty trzydziestego pierwszego, tzn. dzisiaj, a jeśli chcecie się z nimi skomunikować, to możecie to zrobić.

Wobec tego nasz kierownik napisał do nich, żeby się udali bezpośrednio do Darjeeling i załatwili sprawę, która wymagała uwagi oraz żeby nas oczekiwali 24 sierpnia: postawił datę na notatce, zrobił je} odpis, a oryginał wręczył lamie. Ten zaś przeczytał kartkę, złożył ją starannie i schował. Towarzysze spotkali nas istotnie w Darjeeling 24 sierpnia. Pokazali nam pismo wręczone im w dwadzieścia minut po ich przybyciu do Kalkuty. Przypuszczali, że posłaniec, który ją przyniósł, był wysłany naprzód z wiadomością. Teraz mieliśmy fizyczny dowód wyższych zdolności pewnych łamów. Jeżeli można było wykazywać uzdolnienia w jednym kierunku, to czemu nie we wszystkich?

Pilno nam było wyruszyć do Pora-tat-sanga, gdyż wielu ludzi miało się zebrać w świątyni w tej porze roku, tak bardzo odpowiedniej do tej wizyty. Szliśmy drogą Gyantre i powiedziano nam, że spotkamy bardzo sympatycznego czele, znanego ogólnie jako „śmiejący się czela". Jego śmiech i śpiew przeprowadził towarzyszy przez wiele trudnych miejsc, dając ukojenie wielu. Gdy wchodziliśmy na dziedziniec lamaserium, zbliżył się do nas stojący tam sympatyczny człowiek z serdecznym powitaniem, mówiąc, że spodziewają się tu, iż zamieszkamy w lamaserium podczas naszego pobytu we wiosce. Odpowiedzieliśmy mu, że zależało nam, aby wyruszyć do Phari-Pass następnego ranka.

- Tak - przytaknął - wiemy, że jesteście w drodze do Pora-tat-sanga. Ja powrócę tutaj rano i miło mi będzie pójść z wami, jeśli sobie życzycie.

Zgodziliśmy się, a czela, ciągle się śmiejąc serdecznie, prowadził nas do naszego pomieszczenia w wielkim holu lamaserium. Gdyśmy się rozgościli, śpiewał pięknie modulowanym głosem. Był to śmiejący się czela. Rano o wczesnej godzinie obudził nas swym śpiewem, oznajmiającym, że śniadanie gotowe. Pożegnaliśmy łamów, otrzymawszy ich błogosławieństwo, i znaleźliśmy wszystko przygotowane do odjazdu do Phari-Pass.

Droga prowadziła przez szczyty Phari i Kong-La. Było to żmudne wspinanie się, ale trudniejsze miejsca przechodził przed nami czela ze śmiechem i śpiewem. Przy najuciążliwszych miejscach dzwonił jego dźwięczny głos, który jakby przenosił nas ponad nimi bez wysiłku z naszej strony. Przybyliśmy na szczyt Phari-Pass o godzinie trzeciej po południu.

Ku naszemu zdziwieniu, dalej mieliśmy, zamiast poszarpanych skał, rozciągającą się przed nami piękną dolinę: zwała się Chub. Pomimo że rozpościera się na wysokości szesnastu tysięcy stóp nad poziomem morza Jest obramowana z dwóch stron pięknym lasem, którego mocarne drzewa liściaste o rozłożystych koronach darzą obfitym cieniem. Przed nami widniały wioski z ładnymi świątyniami. Nie przeszliśmy doliny, gdyż wybraliśmy krótszy szlak na Tacti-cho-jong, a potem na Pora-tat-sanga. Droga ta okazała się dobra. Przebywaliśmy ją przez niedługi czas, po czym weszliśmy

w piękny las z małymi strumyczkami płynącymi ze wszystkich stron. Była tam obfitość śpiewających ptaków i innej zwierzyny. Ale żadnych zwierząt drapieżnych nie spotkaliśmy nigdzie po drodze. Prawdopodobnie przypisać to należało bogactwu, jakie dawała przyroda.

Następny nasz postój był w Maha-Muni. Miejscowa świątynia w stylu fortecznym intrygowała nas bardzo; tu, jak i wszędzie, powitano nas serdecznie, jednak napomykano, że nie warto zatrzymywać się dłużej, gdyż mistrz Puriji wyprzedził nas w drodze do świątyni Pora-tat-sanga, gdzie zgromadziło się wielu joginów, sadhu i guru, i że będziemy mieli dobre towarzystwo w podróży ostatniego dnia.

Wczesnym rankiem pielgrzymi się zebrali, śpiesząc z wyruszeniem na spotkanie wielkiego mistrza Puriji Wszyscy z niecierpliwością oczekiwali widoku Porartat-sanga, która - jak utrzymywano - jest klejnotem wprawionym w występ skalny - najwyższą świątynią świata.

„Czy pozostaniemy w Maha-Muni, gdy czeka nas tak wielka nagroda?" - śpiewał śmiejący się czela. „O nie, żegnaj nam Maha-Muni. Kochamy cię i wrócimy w twe czułe objęcia. Podróży do Pora-tat-sanga oprzeć się nie można".

Tak więc kawalkada ruszyła naprzód. Przed nami w świetle wczesnego świtu widniał wielki Everest w swej szacie z bieli i kryształu. Wabił ku sobie, byśmy się zbliżyli jeszcze o parę kroków, wyciągnęli ręce i dotknęli kilku stopni - jego masyw nadal się nam wymykał. Chomolhari, jego bliski sąsiad, wysokości dwudziestu czterech tysięcy stóp (któregośmy przeszli) wydawał się nam karłem w porównaniu z tym olbrzymem. Ścieżkę po jego zboczu uważaliśmy za kamienistą i niebezpieczną, a obecnie dużą przestrzeń musieliśmy przechodzić na rękach i kolanach. Jeszcze i teraz śpiew, i śmiech czeli niósł nas naprzód jak na skrzydłach. W naszym zapale zapomnieliśmy o niebezpieczeństwie. Pozornie zdobywamy te miejsca w mgnieniu oka. Słońce roztaczało blask i wspaniałość nie dającą się opisać. Wszędzie się piętrzyły niby wieże i świątynie przyrody w diademach z kryształu - lecz Everest, wielki Everest był przed nami. Widzieliśmy go w poświacie Księżyca, potem w świetle budzącej się jutrzenki, gdy pierwsze promienie Słońca całowały jego czoło, następnie w pełnym blasku południowego Słońca, które wprost zlewało nań swe złoto, z kolei znów, gdy Słońce stopniowo bladło i mówiło mu dobranoc, a ostatnie promienie kąpały go w swym przepychu, wreszcie, gdy tylko odblask różowił ogromny jego czub.

Czy możesz, drogi czytelniku, pojąć, czemu droga nie była długa i trudna? Wszystko przeszło jak w mgnieniu oka. To były wibracje siły, spokoju, harmonii wysyłane nieustannie ze świątyni i przynaglające podróżnych do przekroczenia tych gór. Czy się dziwisz, że Himalaje nie budzą w człowieku strachu? Czy cię zdumiewa, że poeci nigdy nie są syci opiewania ich majestatu?

Wreszcie z zapadnięciem nocy mieliśmy nasz szlak poza sobą i staliśmy dysząc, na płaskiej, dość dużej płycie skalnej.

W oddali przed nami było wiele świątyń, lecz Pora-tat-sanga wznosiła się dwa tysiące stóp ponad nami, skąpana w oślepiającym świetle. Wyglądała jak wielka lampa, umieszczona w zagłębieniu prostopadłej ściany skalnej; jej światło zalewało szczyty i świątynie dokoła nas. Tu, gdzieśmy stali, niby w kamiennym amfiteatrze, widzieliśmy rzeszę mężczyzn i kobiet. Ku naszemu zdziwieniu kobietom nie przeszkadzano' w braniu udziału w tej pielgrzymce. Wszystkie, które chciały, mogły pielgrzymować.

Tu mieszkali wielcy rishi. Cały ten szlak wytyczył rishi Niri. Trzykrotnie przeszło tędy pięciu braci, raz sami, raz ze swą wielką matką, raz zaś z wielką i dobrą Darupati, dumą i godnością całego rodzaju żeńskiego. Tu siedzi teraz w głębokim samadhi jogin Santi, wielki i czysty, lecz pokorny.

- Gdzie mogą ci wszyscy znaleźć schronienie i pożywienie? - pytaliśmy.

„Nie troszczcie się b pożywienie i schronienie" - śpiewał śmiejący się czela - „tu jest obfitość jedzenia, mieszkań i ubrań dla każdego. Siadajcie" - brzmiał słodko głos czeli. Zaledwieśmy to uczynili, gdy się pojawiły wielkie wazy pożywnego, gorącego jedzenia. Jogin Santi wstał i zaczął podawać posiłek, a pomagali mu czela i inni. Gdy wszyscy zaspokoili głód i wstali, zaprowadzono ich grupami do sąsiednich świątyń na nocleg. Ta, do której nas skierowano pod przewodnictwem czeli, była umiejscowiona na prostopadłym występie skalnym, wzniesionym na siedemdziesiąt pięć stóp powyżej miejsca, gdzieśmy poprzednio stali z innymi. Zbliżając się, zauważyliśmy długi słup, którego podstawa była oparta o skałę, na której się znajdowaliśmy, a wierzchołek dosięgał skały podobnej do półki nad nami. Ponieważ słup wydawał się jedynym środkiem komunikacji, zebraliśmy się u jego podstawy i patrzyliśmy w górę. Gdyśmy tak stali, inne grupy przyłączyły się do nas. Był tam cały szereg świątyń, zbudowanych W niszach skalnych nad pierwszą półką. Przez chwilę nasza jedyna nadzieja na nocleg zawisła od zręczności wspięcia się na słup.

Wtedy czela powiedział:

„Nie śpieszcie się". Z jego ust popłynął śpiew: „O, ukochany, wyglądamy schronienia w tę noc błogosławioną przy twej pomocy".

Natychmiast wszyscy dokoła zamilkli na chwilę. Jakby jednym-głosem wypowiedzieli oni te słowa z wielką siłą: „Taką jest potęga Boga, A-U-M". W mgnieniu oka wszyscy stali na występie skalnym, a my wraz z resztą ludzi udaliśmy się do naszych świątyń. Gdy przybyliśmy do wyznaczonych nam kwater, wszelki ślad zmęczenia w nas, zniknął zupełnie. Tej nocy spaliśmy jak niemowlęta. Emanacje siły, wysyłane przez tamtą grupę, byłyby zrównały góry, gdyby tak zechciano.

***

Następnego dnia o czwartej rano zbudził nas głos czeli, wyśpiewującego głośno i wyraźnie:

- Przyroda się budzi, niech więc jej dzieci powstaną. Wschodzi jutrzenka nowego dnia. Wolność dnia czeka na nas, A-U-M!

Poszliśmy do występu, o który poprzedniego dnia oparty był wierzchołek słupa, i zobaczyliśmy, ku naszemu wielkiemu zdziwieniu, że słup zastąpiony został przez solidny pomost ze stopni. Schodząc, się zastanawialiśmy, czy poprzedniego wieczoru wszystko śniło się nam tylko. Czela spotkał nas u stóp schodów i powiedział:

- Nie, nie śniło się wam. O stopniach marzono tu wczoraj wieczorem. Mistrz Puriji umieścił je tu dla wygody wszystkich, więc widzicie, że są one marzeniem, które się spełniło.

Podczas naszego dwutygodniowego pobytu w tamtych stronach, częstowano nas gorącym, pożywnym jedzeniem. Nigdy nie widzieliśmy, jak je przygotowywano, ale było ono podawane w obfitości.

Czela i jeszcze drugi człowiek wyruszyli, by się wspinać na Pora-tat-sanga. Podchodząc, najpierw wyrąbywano stopnie w surowej skale, potem zaś kładziono deski nad rozpadlinami zionącymi pustką. Wspinano się też częściowo za pomocą lin, zahaczanych o występy skalne. Chociaż ci dwaj ludzie wdrapywali się już dwie godziny, nie mogli się posunąć poza występ, odległy o pięćset stóp od miejsca, skąd wyszli. Tu zdecydowali, że muszą zrezygnować z dalszej drogi. Gdy się tak wahali jogin Santi, rozumiejąc ich utrudzenie, zawołał do nich:

- Dlaczego nie schodzicie?

Czela odpowiedział:

- Robimy wysiłki, ale skały trzymają się mocno.

Przeżywaliśmy to samo, czego doświadcza wielu turystów, że łatwiej jest się piąć na stromą skałę niż schodzić w dół.

- No, czemuż nie zostać tam - zażartował jogin. - Jutro wrócimy z żywnością, może do tego czasu dotrzecie do wierzchołka.

Następnie napomniał ich, by zachowali doskonały spokój, gdyż rozumiał trudne położenie, w jakie popadli. Po trzech godzinach ostrożnego schodzenia byli znowu z nami. Jogin szepnął z westchnieniem:

- Tak pierzcha zapał młodości.

Młodzieńcy z tęsknotą spojrzeli ku górze.

- Jeżeli mistrz Puriji przebywa tam, to będzie nieszczęściem dla nas pozostać tutaj. Ten szlak jest za trudny dla nas.

- Nie martwcie się - powiedział jogin. - Wyższy od nas zajmie się tą sprawą.

• Teraz odpocznijcie, zrobiliście świetny początek.

Wielu pytało, kiedy będziemy mogli ujrzeć wielkiego mistrza. Jogin poinformował:

- Dziś wieczorem.

Zastanawialiśmy się nad tym, w jaki sposób świątynia mogła zostać wybudowana w takim miejscu, jak Pora-tat-sanga.

Mistrz Puriji przyszedł w czasie kolacji i rozmawiał z nami. Wspomniano o nieudanej próbie wspięcia się na świątynię. Mistrz powiedział, że im się powiodło, ponieważ ponowili próbę.

O godzinie czwartej wieczorem zebraliśmy się wszyscy poniżej świątyni. Jogin Santi siedział, pogrążony w samadhi. Trzy osoby z grupy podeszły do dużego płaskiego kamienia i usiadły: wszyscy zostali przeniesieni na kamieniu do świątyni. Wtedy jogin Santi spytał czele i dwu innych:

-Czy jesteście gotowi?

- Tak, odpowiedzieli z zapałem i usiedli przy nim na skale. Natychmiast kamień począł poruszać się spokojnie i przeniósł ich na dach świątyni Potem przyszła kolej na nas. Proszono nas, byśmy stanęli grupą, a gdyśmy to uczynili, ci ze świątyni podeszli na skraj dachu i poczęli śpiewać A-U-M. W krótszym, niż to można wypowiedzieć czasie znaleźliśmy się na dachu świątyni. W momencie wszyscy zebrani stali na najwyższej świątyni świata.

Kiedyśmy usiedli, mistrz Puriji zaczął mówić:

„Są między wami tacy, którzy nigdy nie widzieli lewitacji ciała, i się dziwią. Pozwólcie sobie powiedzieć, że nie ma w tym żadnego cudu i że jest to siła, którą człowiek rozporządza. Uważamy ją za wiedzę starożytnej jogi. Sporo ludzi używało jej w przeszłości i nie spoglądano na nią jako na cud. Gautama Budda odwiedził wiele dalekich stron za pomocą lewitacji swego ciała fizycznego. Widziałem tysiące ludzi, którzy się nią posługiwali, jest wiele dowodów mocy (które ujrzycie) większych znacznie niż ta władza, dowodów wielkiej nieodpartej siły, której można użyć do poruszenia z posad gór, jeśli sieją opanuje w zupełności. Wielbicie i opiewacie wolność i wyzwolenie się z więzów, lecz jeśli nie zapomnieliście więzów i nie przebaczyliście tym, którzy je na was nakładają - pamiętacie więzy, aż nadto dobrze, a zapomnieliście o wolności. System czystej jogi jest to posłannictwo w celu wyzwolenia całego świata.

Pozwólcie mi objaśnić pojęcie A-U-M. W języku angielskim używa się krótszej formy O-M. Prawidłowe brzmienie stosowane w Hindustanie jest A-U-M. Rozważmy je przeto w tym aspekcie.

A jest dźwiękiem gardłowym. Przy wymawianiu go spostrzegamy, że powstaje on w krtani. Dla wymówienia U trzeba wysunąć wargi naprzód. M powstaje przez zetknięcie i zwarcie warg, wydających ton dźwięczący jak brzęczenie pszczoły. Widzicie więc, że święte słowo AUM jest podstawowe, zrozumiałe, wszechogarniające i nieskończone. Jego całość zawiera w sobie wszystkie imiona i formy, wszystkie nazwy i kształty.

Wiecie, że forma jest znikoma, ale konkret, czyli rzeczywistość, zanim ta forma została przejawiona, to, co nazywa się duchem jest niezniszczalne. Dlatego wyrażamy tę rzeczywistość niezniszczalną, słowem A-U-M.

Sadhu uczy swych uczniów tak: »Tattoo-manu-asil«. Kiedy pojmą oni przez głęboką medytację absolutną prawdę - odpowiadają, tylko: »Su-ham«.

Przyjrzyjmy się lepiej temu twierdzeniu i odpowiedzi ucznia, gdy pojmuje on swego Boga - su-ham. Nauczyciel mówi do ucznia: »Ty jesteś Bogiem«, a on odpowiada: »Tym ja jestem« - su-ham. Zawiera ono dwie spółgłoski i trzy samogłoski; dwie spółgłoski s, h, trzy samogłoski a, u oraz m, które jest średniosylabowe. Spółgłoski te mogą być wymówione, gdy nie są połączone z samogłoskami. W ten sposób w sferze dźwięków spółgłoski przedstawiają znikomość, samogłoski niezniszczalność.

Dlatego s oraz h, odnoszą się do zniszczalnego. A-U-M pozostaje i tworzy wieczne AUM. O, poszukiwaczu prawdy, AUM jest wielkim Bogiem. Mędrcy osiągają swój cel, podtrzymywani przez AUM. Ten, kto rozważa A, pierwszą część AUM, rozważa Boga w fazie czuwania. Medytujący nad U, drugą częścią AUM, fazą pośrednią, uzyskuje przebłysk świata wewnętrznego i Jest z ducha. Kto zamyśla się nad M, trzecią częścią AUM, widzi Boga jako siebie samego, zostaje oświecony i jest natychmiast wyzwolony. Medytacja nad AUM, najwyższą jaźnią, zawiera w sobie wszystko.

Patrzę w dal, w wielki biały kosmos świata. Stoi tam koś w skromnej szacie najczystszego, obejmującego go światła, a błogosławieństwo jasności promienieje z jego twarzy. Z otaczającej przestrzeni płynie głos w te słowa: »Wy istniejecie po wieki wieków«. On się zbliża coraz bardziej, głos rozlega się znowu: »Dany jest wam ten dzień i ta godzina, kapłaństwo całego ludzkiego rodu, które nie ma początku ani końca«. Jest to punkt ogniskowy emanacji czystego światła, skupiony dla wskazania ludzkości na jej boskie pochodzenie. Nie jest to symbol zakonu ani bractwa, jest to symbol ludzkości w jej odwiecznej czystości, zanim braterstwo się zaczęło. Ten stan jeszcze obecnie nie doszedł do wyrazu. Istniał on na długo przedtem, nim Ziemia się poruszyła w swej wielkiej mgławicy, zanim zażądała swej orbity i przyciągnęła to, co do niej należało.

Jest to projekcja pierwszej ludzkiej formy, która musi wystąpić w pełnym władaniu całej siły, która zaczęła wiązać w kształt atomy ziemskiej mgławicy. Słuchajcie! Głos dokoła niego przemawia. Rozkaz brzmi: »Niech się stanie światło!«. Wystrzeliwują oślepiające białe promienie, forma staje się punktem ogniskowym, mgławica Ziemi wybucha, a ten ogniskowy punkt, to Słońce centralne mgławicy. Gdy jądro centralne przyciągał skupia swe atomy, przyciągają one więcej światła. U podłoża tej formy, u jego podstawy istnieje świadome kierownictwo: wysyła ono promienie światła do punktu ogniskowego. Teraz kształt ten przemawia i słyszymy słowa; uformowane są one z liter czystego złotego światła, mogąc je przeczytać: »Przychodzę z wielkiego kosmosu światła, by czuwać nad tobą, o Ziemio. Przyciągnij swe cząstki do siebie. W każdą z nich rzuć światło, które jest wiecznym życiem - światło pochodzące z wielkiej Zasady Życia, Ojca - emanacją wszelkiego życia, i Ja ogłaszam ci »Jam Jest«.

Teraz widzę, że ten kształt daje skinienie. Razem z nim stoją inne kształty, a spośród nich mówi jeden: »Kim jest ukochany, umiłowany, który wychodzi z Ojca, światła kosmosu?«. Głos z otoczenia przestrzeni mówi znowu cichymi, szeptanymi słowy. »To jestem Ja Sam, który doszedłem do kształtu, by posiąść panowanie, gdyż mam władztwo i przeżeranie moja władza się przejawia«. Patrzcie, oto Kriszna, Christos, Chrystus, wszyscy trzej w jednym.

Kształt mówi znowu: »Jam Jest i wszyscy z was są tym Jam Jest«. Głos rozchodzi się dalej: »Patrzcie poza mnie, głos Boga mówi przeze mnie. Jam jest Bogiem i wy jesteście Bogiem. Każda dusza jest odwieczną czystością Boga; Cisi słuchacze, słuchajcie głosu, mówiącego przez ten kształt, patrzcie, oto człowiek jest Bogiem - mów Chrystus Bóg wychodzi z wielkiego kosmosu«.

To nie jest uczucie ani omamienie, to jest jasna, spokojna wizja człowieka wychodzącego z Boga w pełni władztwa i panowania. To jest władanie całej ludzkości; nikt z niego nie jest wyłączony. Poza kształtem są kryształowe, oślepiająco białe emanacje światła. Wyszły one z czystego białego światła, ukształtowane są z czystego białego światła; dlatego człowiek jest czystym białym światłem. To czyste białe światło jest życiem Boga. Tylko przez człowieka czyste promienie bożego życia emanują, czyli się przejawiają. Gdy utwierdzamy i ogniskujemy nasz ideał przez kontemplację, wizja nabiera życia, występuje, zbliża się coraz bardziej, aż wizja nasza i kształt jednoczą się, zespalają z nami. Wtedy my stajemy się tym. Przeto mówimy do całego rodzaju ludzkiego: »Jam Jest tobą, wyrażającym Boga!«. Kiedy prawdziwa matka widzi to w czasie poczęcia, to dokonuje się niepokalane poczęcie, wtedy nie potrzeba powtórnych narodzin. Jest to kobiecość-męskość. Kobiecość-męskość jest Bogiem - prawdziwym Bogiem całej ludzkości. Jest to Atma - włączenie duszy w mężczyznę i kobietę.

Prawdziwe władztwo kobiety jest współistniejące i skoordynowane z idealnym obrazem. Ten jedyny jest idealnym mężczyzną i kobietą. Razem są oni Darupati, dumą macierzyństwa, ideałem kobiecości, wiecznym mężem i żoną ludzkości. Niezliczone razy przeznaczeni są stać samotnie, lecz zawsze razem w całości planu kosmicznego. We władztwie prawdziwym kobiety ofiarowuje ona swe ciało na ołtarzu narodzin, mające być użyte dla pielęgnacji i wydania światu Dzieciątka-Chrystusa. To jest prawdziwe niepokalane poczęcie, jeśli dzieciątko okazane jest w prawdziwej myśli, słowie i czynie; nie jest ono poczęte w grzechu ani urodzone dla nieprawości, lecz jest czyste, święte, poczęte z Boga, urodzone z Boga na obraz Chrystusa-Boga. Takie dzieciątko nie potrzebuje przechodzić przez powtórne narodziny. To tylko z powodu myśli o fizyczności dziecko rodzi się w fizyczności i przez to pozwala sobie przybierać fizyczne myśli o grzechu i dysharmonii starszych, czyli rodziców. Tylko to zmusza do powtórnych narodzin.

Gdy kobieta pozwoli się przejawić wewnętrznemu Chrystusowi, nie tylko ona jest Chrystusem, ale i dzieciątko jest Chrystusem i podobne jest Jezusowi. Widzi ono wtedy Chrystusa-Boga twarzą w twarz. Kiedy kobieta, która poślubiła i zespoliła męskie i żeńskie, wysyła swój prawdziwy zew, jej niepokalane ciało jest gotowe do tej czystej4prawy - poczęcia Dzieciątka-Chrystusa w celu obdarzenia nim świata. Ciało to przygotowane było i zaplanowane dla kobiety na długo, zanim zaprojektowana była forma świata".

Mistrz Puriji przestał mówić. Poprosił nas, byśmy mu towarzyszyli do wielkiej pieczary, gdzie wielu joginów trwało w stanie samadhi.

Przebywaliśmy w tej świątyni i pieczarze przez dziewięć dni. Wielu joginów mieszkało tam od lat; gdy wychodzą z tej pustelni dokonują między ludem cudownej pracy.

Oznajmiono nam, że po uroczystości wielu będzie powracać do Indii drogą na jezioro Sanarawar i Muktinath, przeto z Muktinath moglibyśmy jechać do Darjeeling bardzo wygodnie. Były to dobre nowiny i bardzo się ucieszyliśmy perspektywą podróży z tymi wielkimi ludźmi.

Chodziliśmy od pieczary do pieczary i rozmawialiśmy z wielu joginami i sadhu; ku naszemu zdziwieniu dowiedzieliśmy się, że wielu z nich przebywało tam latem i zimą. Gdyśmy zapytali, czy dokuczają im śniegi, odpowiedzieli, że w tych okolicach śnieg nie pada, nie ma też burz ani mgieł.

Czas biegł na skrzydłach i wkrótce nadeszła wigilia naszego odjazdu.

***

Rankiem w dzień naszego odjazdu, wszystkich obudził o godzinie trzeciej głos śpiewającego czeli. Gdy czela poprosił, by na krótko wszyscy się zebrali, domyślaliśmy się, iż zachodzi coś niezwykłego. Gdy wyszliśmy ze świątyni, światło z Pora-tat-sanga zabłysło tak jasno, ze wszystko pozornie płonęło. Czela stał w rogu świątyni i prosił o milczącą kontemplację. Mogliśmy widzieć mnóstwo postaci stojących z podniesionymi ramionami Ciszę przerwały słowa: „Hail, hail, hail, cześć, cześć, cześć, mistrz Purija śpiewa". Dołączyło się morze głosów. Echo dawało złudzenie wielu tysięcy głosów więcej. W ciszy poranka słyszeć można było każdy wyraz. Oto, co mówił:

„Czyż mógłby być Bóg Hindusów, Bóg Mongołów, Bóg żydów lub Bóg chrześcijan? Jest jedna Zasada Powszechna, kierownicza, pierwsza, nieskończona i boska. Centralne światło tej Zasady nazywamy Bogiem. Bóg musi rozwinąć wszystkich. Bóg rozwija wszystkich. Wszyscy są Bogiem. To na pewno nie oznacza tylko Boga jednych, a nie wszystkich.

Gdy mówimy Bóg, mówimy o jednym i o wszystkim, we wszystkim, przez wszystko i dla wszystkich. Gdyby Hindus wymienił swego Boga i po wiedział, że nie ma innego, myśl jego byłaby rozszczepiona. Gdyby Mongoł wymienił swego Boga i orzekł, że nie ma innego, myśl jego byłaby rozdzielona. To samo byłoby z żydem lub chrześcijaninem. Dom rozdwojony przeciwko sobie ulega wstrząsowi i musi runąć. Złączony zachowuje się na zawsze. Wybierzcie, komu chcecie służyć. Rozdział jest klęską i śmiercią. Jedność w Zasadzie Ojca-Matki jest wiecznym postępem, czcią i władaniem. AUM, AUM, AUM".

Zdawało się, jakby to AUM rozbrzmiewało przez świat cały. Mogliśmy słyszeć jego echo, odbijane więcej niż dziesięć minut, jak gdyby dźwięczał gong świątynny. Chwilami się wydawało, że całe góry rozbrzmiewały tym A-U-M. Gdy stopniowo odbicia echa zacichły, wszyscy się zebrali w wielkim amfiteatrze skalnym poniżej nas - my również połączyliśmy się z zebranymi. Gdy usiedliśmy z naszą grupą, jogin Santi podniósł w górę ramiona i znowu wspólnie zaintonowaliśmy AUM, jak przedtem. A góry łudząco odsyłały te wibracje.

Trwało to tak do końca posiłku. Gdy wszyscy wstali, zapanowała na chwilę cisza, a wtedy czela zaśpiewał: .

„Powiemy wam żegnajcie, a opuszczając was zapytujemy, kiedy zaszczycicie nas swą obecnością. Ociągamy się z odjazdem i wiemy, iż tęsknym okiem i sercem wyglądać będziemy powrotu. Zegnajcie nam, niech błogosławieństwo wszystkiego, co święte, spłynie na was".

Odpowiedź przyszła, jakby wypowiedziana jednym głosem:

- Kochani, my nigdy nie jesteśmy rozłączeni, choć możecie myśleć, że przestrzeń nas dzieli. Tak nie jest - przestrzeń nie ma mocy rozłączania, gdyż Bóg i wygami przenikacie całą przestrzeń. My nie potrzebujemy nawet mówić do widzenia, gdyż widzimy was w każdej chwili twarzą w twarz. Wy nie przybywacie, nie odchodzicie, wy zawsze jesteście tutaj. Nie ma czasu, nie ma rozłąki, nie ma przemijania; teraźniejszość jest tu, a przeto i przyszłość. Gdzież moglibyśmy być, jeżeli nie wszyscy w Bogu? Nie odchodźcie stąd, lecz przyjdźcie i będziemy zawsze tutaj.

Gdy ostatnie słowa przypłynęły ku nam, byliśmy już kawał drogi na szlaku. Chociaż nasze kroki nas oddalały, byliśmy tam jeszcze. Nie było rozłąki i wcaleśmy nie czuli, że naprawdę opuściliśmy święte miejsce.

Przez cały dzień czela się śmiał i śpiewał. I znów jego radość zdawała się przenosić nas przez najtrudniejsze miejsca.

Przybyliśmy z powrotem do milczącego Maha-Muni o drugiej tego samego dnia. Zamiast się zatrzymać na nocleg, pospieszyliśmy dalej, a chociaż byliśmy już szesnaście godzin w podróży i przebyliśmy tego dnia ponad siedemdziesiąt mil, nie czuliśmy zmęczenia. Tak podróżowaliśmy do Senafawat Tu zaprowadzono nas do pięknej świątyni, blisko jeziora, gdzie odpoczywaliśmy dwa dni przed udaniem się do przełęczy Transhimalayan Pass. Jest to prawie raj; jezioro wygląda jak klejnot oprawiony w wysokie góry Ze wszystkich drzew naokoło rozlegał się śpiew ptaków.

Tu mieszkała większość członków naszej grupy. Stąd mieliśmy iść do Mukti-nath z joginem Santi i śmiejącym się czelą, którzy towarzyszyli naszej wyprawie. Słyszeliśmy często o trudnościach tego przejścia, lecz chociaż byliśmy już wiele dni w drodze, nie doświadczyliśmy zbyt wielu uciążliwości i we właściwym czasie dotarliśmy do Mukti-nath. Tam witali nas Emil i wielu naszych przyjaciół. Trudno opisać radość tego spotkania. Podróżowaliśmy wiele i doświadczyliśmy najżywszej gościnności i dobroci, ale tu czuliśmy rozkosz, jakby powrotu do domu.

Gdy tego wieczoru opowiadaliśmy o naszych przeżyciach, Emil powiedział:

„Teraz już wiecie, czemu Tybetańczycy na wysokościach dwudziestu jeden tysięcy stóp nie męczą się ciężarami dźwiganymi na plecach. Obecnie rozumiecie, jak pną się oni na Everest, udają się na grzbiet górski boga gór, jak nazywają Everest Przezwyciężają trudności i przechodzą ponad bogiem gór właśnie w ten sam sposób, jak przezwyciężają boga ciężaru. Innymi słowy, oni pozostawiają ciężar, wtedy ciężar nie istnieje. Nie możecie położyć ciężaru na ramiona, tym bardziej nie możecie go położyć na prawdziwego Boga-człowieka. Teraz możecie zrozumieć prawdę w słowach Jezusa: »Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy pracujecie i jesteście obciążeni, ja wam dam spoczynek«. Prawdziwe twierdzenie brzmiało: Jam Jest da wam odpoczynek. Gdy odpoczniecie w Jam Jest, zmieniacie boga ciężaru na Boga, który jest spoczynkiem i pokojem. Przeszliście ponad bogiem ciężaru do Ojca spoczynku: w nim nie dźwigacie ciężarów. Bogiem Ojcem jest siła właściwego i bezpośredniego myślenia człowieka, zwyciężająca wszystkie warunki.

Człowiek jest biednym robakiem ziemnym, gdy nie jest w świadomości Boga. Jest to człowiek wyrażający tylko świadomość robaka. Gdy strzelacie do tarczy i chcecie trafić w środek, musicie zogniskować całą swą myśl na tym punkcie - wtedy tak skupioną wolą nie widzicie nic poza punktem. Gdy trafiacie do celu - przejawiacie lub realizujecie w pewnym stopniu Boga.

Bóg jest waszym boskim ideałem, punktem ogniskowym, na którym koncentruje się każda myśl i czyn. To jest sposób, w jaki przejawiacie boskiego człowieka duchowego, Chrystusa-Boga, słowo, które ciałem się stało. Ciało jest równie Bogiem, jak Bóg jest wokół ciała. Uczyńcie waszą subiektywność obiektywnym, chętnym i wszechmądrym współpracownikiem Boga-Zasady. Głowa do góry - ze względu na waszą obiektywność - uczyńcie to obiektywne, zewnętrzne boskim życiem duchowym, którym jest Bóg w was, a Bóg ten widzi wszystko. Nikt nie dokonał jeszcze niczego, jeśli woli swej nie zogniskował, by utrzymać swój cel: Boga - wprost przed czystym zwierciadłem swej siły myśli. Ta siła myśli jest nim samym, działającym Bogiem, żądającym od siebie samego, aby swą uwagę całkowicie zogniskował na celu - Bogu, aby Go natychmiast przejawił. Z chwilą, gdy Bóg jest zobiektywizowany, przyjmie taką formę lub wzór, jaki chcecie, i wypełnia ją. Gdyby to nie było faktem absolutnym nie mielibyście i nie moglibyście mieć myśli w waszym pragnieniu. Gdy pragnienie wasze wysyłacie w ten sposób, jest ono boskie. Przy waszej stale wysyłanej boskości, poczynacie swe pragnienie boskim systemem i porządkiem. Leży to całkowicie w waszych możliwościach, by powiedzieć, kiedy się ono przejawi. Zawsze wy rozkazujecie. Musicie z całą dobitnością wypowiedzieć słowa władcze mocy, W stosunku do wszystkich rzeczy zewnętrznych waszym rozkazem jest zupełne milczenie zewnętrzności. Teraz możecie powiedzieć zdecydowanie i z wiedzą: »Nie ma większej mocy, niż Chrystus we mnie. Wysyłam teraz moje Chrystusem przeniknięte słowo - ono spełnia wszystkie rzeczy natychmiast. Nie ma większej działającej siły, niż moje Chrystusem obdarzone słowo. Ja wielbię je, błogosławię i wysyłam w przestrzeń w obfitości, harmonii i doskonałości«. Wypowiedzieliście najpierw słowo (Boga), które przedstawia wasze prawdziwe pragnienie. Nie wracajcie nigdy do próśb (taka postawa rodzi zwątpienie), lecz idźcie naprzód i pamiętajcie, coście zrobili. Wysłaliście swe słowo chrystusowe; wy rozkazujecie. Rzecz jest skończona i kompletna. Jest to boski system. Dzięki Ci, Boże, za życie i światło, obfite, pełne i wolne, za doskonałe bez granic bogactwo i moc, niczym nie zakłóconej wolności.

Pomnijcie, że jeśli dwóch połączy swą siłę duchową, mogą oni podbić cały świat, mimo że pojedynczo nie mogą nic zrobić. Tych dwóch - to Bóg i ty, połączeni w jednym celu. Jeżeli inni zjednoczą się z wami z tą samą szczerością celu, wasza moc staje się większa o kwadrat liczby osób. W ten sposób każda jednostka, stojąca w jedności z Bogiem i z wami, jest siłą, która rośnie poczwórnie.

»Jeżeli dwóch z was połączy się z Bogiem i będą prosić o cokolwiek, dane im będzie przez mego Ojca«. Mój Bóg staje się naszym Bogiem i jesteśmy razem. Razem z Bogiem człowiek zwycięża to, co nie jest boskie.

Idźcie do waszej komory (waszego Boga - jaźni), zamknijcie drzwi przed wszystkim innym, zamknijcie oczy, patrzcie tylko na waszego prawdziwego Boga: jaźń. Wprowadziliście się spokojnie w duchowo-odbiorczy nastrój. Zasada Boska jest jednym punktem. Jestem jednym z powszechną energią życia. Płynie ona teraz przeze mnie. Ja znam ją, ja czuję ją. Dziękuje Bogu, Ojcu mojemu, że zdolny jestem dokonać wszystkich rzeczy.

Gdy się modlicie do Boga w bezpośrednim kontakcie z Jam Jest i z całą powszechną energią życia, używacie jej w nieograniczonej mierze. Bóg jest imieniem, jakie nadajecie mierze nieograniczonej. Bóg jest imieniem, które nadajecie wszechmądremu, rozumnemu duchowi, a duch ten jest zarówno wewnątrz was, jak i na zewnątrz każdej ludzkiej istoty. Musicie przejawiać Boga przez siebie, dawać Mu wyraz zewnętrzny; dlatego nie potrzeba szukać wiedzy i pomocy ze źródeł zewnętrznych wiedząc, że źródła wszelkiego poznania, duch wszelkiej mądrości, rozumienie prawdy są ukryte w nas. Po cóż szukać wiedzy na zewnątrz, gdy Bóg, duch uniwersalny, jest w nas? Przez zrozumienie tego odwołujecie się do tej Zasady, kiedy dokonujecie jakiejkolwiek rzeczy, wiedząc, że Bóg wewnątrz was jest największym z nauczycieli.

Pojmujecie, że cała moc, jaką posiadacie jest najpierw przyciągnięta do was, następnie wytworzona wewnątrz waszego ciała i wysyłana do dokonania tego, coście zamierzyli. To jest Bóg emanujący przez was. Nie Bóg osobowy, ale wszystko-obejmujący Bóg w was. Gdy dajecie Bogu przejawiać się z wnętrza siebie, jesteście z Nim połączeni, gdyż Bóg przenika wszystkie warunki. Przez cześć Boga wewnętrznego i widzenie Go przejawionego w sobie, wielbicie Boga, bóstwo całej ludzkiej rodziny. Wielbić bóstwo zewnętrzne - to znaczy przejawiać bałwochwalstwo. Wielbić Boga w sobie i zobaczyć Go przejawionego z wewnątrz na zewnątrz, na cały świat - jest to stwarzać i pozostawać w świadomym kontakcie z emanacjami Boga, życia i światła wszędzie.

Nie może istnieć bóstwo na zewnątrz waszego ciała, które nie byłoby wewnątrz niego, gdyż wszystko jest wibrującą i emanującą energią. Przeto wibracje te płyną przez wasze ciało, jak i wokół niego, a wibracja bóstwa zawiera każdy atom waszego ciała, jak również całą masę wszechświata. W ten sposób umieszczacie Boga wszędzie, przede wszystkim wewnątrz wszystkiego - Boga obejmującego i rozwijającego wszystko. Nie ma jednego atomu w przestrzeni, który nie miałby przepływającej przez siebie i emanującej energii światła i życia".

Skończywszy rozważania, Emil oświadczył, że spotkają nas w Harwar, i powiedział nam dobranoc.

***

Gdy się zbliżaliśmy do Harwar, będąc oddaleni o jeden dzień drogi od tego miasta, zatrzymaliśmy się w domu pewnego Amerykanina, którego nazywaliśmy Weldonem. Powitał on nas serdecznie i skłonił do pozostania u siebie przez kilka dni. Weldon, znany pisarz, który wiele lat spędził w Indiach, sympatyzował z naszą pracą i był nią żywo zainteresowany. Kilka razy prosił o możność przyłączenia się do naszej grupy, ale okoliczności nie pozwalały nam na to. Gdyśmy nazajutrz siedzieli w jego ogrodzie, opowiadając o naszych przeżyciach, Weldon nagle zauważył, że nigdy nie mógł aprobować autentyczności historii o życiu człowieka zwanego Jezusem z Nazaretu. Dotyczące go dokumenty studiował starannie, lecz wydawały mu się niejasne i nie prowadzące do żadnych wniosków. Wreszcie zaniechał tego z rozpaczą, gdyż miał dręczące wątpliwości, czy postać taka naprawdę istniała. Nasz szef zapytał go, czy gdyby spotkał twarzą w twarz tego człowieka, to czy sądzi, iż by go poznał i według jakiego atrybutu by go zidentyfikował? Weldon odpowiedział:

- Poruszyliście temat, który był największym bodźcem i ideałem mojego życia.

Nie możecie sobie wyobrazić, jak wyglądałem jakiegoś znaku, który by przekonał mnie o istnieniu tego człowieka. Z każdym rokiem moje wątpliwości rosły coraz bardziej, aż ostatecznie zwątpiłem w możliwość znalezienia namacalnego dowodu, który mógłby świadczyć o tym, że jest to właśnie ta osoba. Instynktownie ta rzecz staje przede mną, choć nigdy przedtem tego nie wypowiedziałem - jak więc: poznałbym go. To jest najszczersze uczucie, jakie kiedykolwiek przeżyłem, i jeśli wybaczycie mi, że się powtarzam, powiem jeszcze raz: - Wiem, że bym go poznał.

Tego wieczoru, gdyśmy się przygotowywali do odejścia, szef nasz powiedział:

- Wszyscy dzisiejszego popołudnia słyszeliście rozmowę o Jezusie. Odczuliście szczerość naszego przyjaciela. Czy poprosimy go, aby z nami poszedł? Nie wiemy, czy człowiek znany jako Jezus z Nazaretu będzie w miejscu, do którego idziemy.

Wiemy tylko, że tam był. Jeśli zaprosimy Weldona do pójścia z nami, a tego człowieka tam nie będzie, czyż to nie spowoduje większego rozczarowania i czy się przysłuży dobremu celowi? Weldon, zdaje się, pragnie pójść z nami, a ponieważ nie wiemy, czy Jezus tam będzie, postanowiliśmy nie proponować, by nam towarzyszył. W tych sprawach najlepiej zdać się na czas.

Wszyscy zgodzili się na to. Następnego ranka jednak szef zaprosił Weldona, by poszedł z nami. Twarz mężczyzny natychmiast się rozjaśniła uczuciem oczekiwania. Po chwilowym zastanowieniu uprzedził, że ma umówioną najbliższą środę i że musi wrócić na ten dzień. Ponieważ był to czwartek, przeto mieliśmy sześć dni przed sobą. Nasz szef uznał, że czas ten jest wystarczający; zdecydowaliśmy więc wyjechać tego dnia po południu. Wszyscy wyruszyliśmy i przybyliśmy na miejsce w południe dnia następnego. Po zjawieniu się zauważyliśmy grupę dwunastu osób siedzących razem w ogrodzie mieszkania, które mieliśmy zająć. Gdyśmy się przybliżali, siedzący powstali, a właściciel mieszkania podszedł, aby nas powitać. W grupie zauważyliśmy stojącego Jezusa. Zanim ktokolwiek mógł wypowiedzieć słowo, Weldon wystąpił spośród nas z wyciągniętymi rękami i z radosnym okrzykiem rzucił się naprzód, ściskając ręce Jezusa, i mówiąc:

- O, ja cię poznałem, ja cię poznałem: to jest najbardziej boska chwila w całym moim życiu!

Gdyśmy się zorientowali, co się stało, coś jak boska radość spłynęła na nas na widok zachwytu naszego przyjaciela. Podeszliśmy i wymienili pozdrowienia, gdy Weldon został przedstawiony grupie. Po posiłku, gdy siedzieliśmy w ogrodzie Weldon powiedział do Jezusa:

- Czy nie przemówisz do nas? Ja całe życie czekałem na tę chwilę!

Zapanowało milczenie, a po chwili Jezus zaczął:

„W ciszy tej godziny chciałbym, żebyście wiedzieli, że Ojciec, do którego ja mówię, który mieszka we mnie, jest tym samym kochającym Ojcem, do którego wszyscy mogą mówić, i każdy pozna go tak intymnie, jak ja Go poznałem. Tchnienie chwały cudownej płynie przez struny, które wibrują życiem czystym i boskim. Jest ono tak nieskalane, że oczekującą cisza staje i z napięciem słucha; palce tego Jedynego wielkiego i znającego was, dotykają naszej ręki z czujną delikatnością, a głos, jak zawsze mówi wam o wielkiej i wspaniałej miłości Ojca. Wasz głos mówi do was: »Ja wiem, że jesteście ze mną - i razem, ty i Ja, jesteśmy Bogiem«. Teraz występuje Chrystus-Bóg. Czy nie zechcecie usunąć wszelkich granic i stanąć ze mną w duchu? Nie dano wyższych myśli nad te, które ja wam daję. To nic nie szkodzi, że ludzie mówią, iż to być nie może. Wy, każdy ź was, występuje jako boski mistrz, zwyciężający i władczy, jako widzieliście mnie zwyciężającego. Czas jest tutaj; urzeczywistniająca, czysta myśl, którą wysłaliście do boskiego mistrza, wydała owoce w waszym własnym ciele i dusza objęta pełne panowanie. Za mną wzlatujecie na wysokości niebieskie.

Podnosimy te ciała, aż ich jasna promienność stanie się blaskiem czystego, białego światła, i razem powracamy do Ojca, z którego wszyscy wyszli.

Bóg, Ojciec nasz, jest emanacją czystego światła i z tego wibrującego światła wychodzą wszyscy; w wibracji tej stoją wszyscy razem z Bogiem. W tych wibrujących emanacjach światła wszelka świadomość materialna jest zgaszona i widzimy twory rzutowane z bytu bez kształtu - w formy i wszystkie rzeczy odnawiane w każdej chwili. W pierwotnym kosmosie, w substancji płynnej, czyli bożej, istnieją wszystkie rzeczy; z powodu tego bytu wibracje są tam bardzo wysokie, tak iż nikt ich nie zauważa; Jeśli ktoś nie występuje w duchu, tak jak my, niezbędne jest podnieść wibracje ciała do wibracji ducha.

Teraz możemy widzieć trwające bezustannie tworzenie, gdyż wywołane jest ono promieniowaniem wibracji światła kosmicznego, zrodzonych w wielkim kosmosie, a promieniowanie to jest wielką energią życiową, czyli świetlną, która podtrzymuje wszystko, co nazywa się Ojcem promieniowania lub wibracji. Jest to Ojciec, gdyż Jego to promieniowanie rozbija każde inne promieniowanie lub wibrację.

W rzeczywistości ono tylko odsuwa je na bok w tym celu, aby inne formy mogły zająć ich miejsce. Gdy ciało wibruje w jednym tonie, czyli w harmonii z wibracjami ducha, jesteśmy wibracjami światła, największej ze wszystkich wibracji, Bogiem Ojcem wszystkich wibracji.

Niedługo ludzie się przekonają, że te promienie kosmiczne tworzą tak silne bombardowania, iż działają niszcząco na tzw. materię. Promienie te pochodzą ze źródła wszelkiej energii, Ojca wszystkich elementów, źródła, z którego powstały wszelkie pierwiastki. Nie jest to właściwie zniszczenie, jest to przekształcenie, czyli transmutacja, z tak zwanej formy materialnej w duchową.

Wkrótce będzie wiadomo, że promienie kosmiczne mają tak straszną potęgę przenikania, iż przechodzą przez każdą masę, rozbijając samo serce, czyli jądro, tzw. atomu, przetwarzając go w atomy innej substancji i budując przez to pierwiastki wyższego rzędu: w ten sposób stworzenie przechodzi do wyższej emanacji czystego światła, czyli samego życia.

Promieniowania te, mające tak straszną moc przenikania, są łatwe do rozpoznania i odróżnienia od innych promieniowań, płynących od Ziemi lub Galaktyki Słońca, i mają zupełną władzę nad wszystkimi tymi promieniowaniami, czyli wibracjami. Wkrótce będzie poznane, że wibracje te pochodzą z uniwersalnego źródła, niewidzialnego, i że Ziemia nieustannie podlega strasznemu bombardowaniu tych potężnych promieni, które powodują transmutację atomów jednego pierwiastka w nieskończone cząsteczki innego. Nastąpi również odkrycie, że kiedy ten promień kosmiczny uderza w jądro atomu rozbija go, rozdziela na drobniutkie cząsteczki innej substancji, wywołując przekształcenie pierwiastka niższego w wyższy. W ten sposób promieniowania te nie niszczą materii - one przetwarzają materię niższego pierwiastka na wyższy - z materialnego na duchowy. Ten wyższy pierwiastek jest taki, jak rozkaże człowiek; jest wyższy - gdy człowiek nazywa go wyższym i używa do wyższego celu. Gdy istota ludzka trwa w wibracjach duchowych, może całkowicie określić i regulować te promienie, i sposób ich działania. A więc dla człowieka trwającego w wibracjach duchowych, ta transmutacja odbywa się przez cały czas i wszędzie, w nim i dokoła niego - jest tylko tworzeniem w wyższym sensie. W ten sposób wszyscy są stwarzani tam, gdzie stoją (na tym poziomie, gdzie się znajdują). Tworzenie 'nie ustaje nigdy, jest ono ciągłe i nigdy się niekończące - wieczne.

Emanacje promieni kosmicznych tworzą się ze światła i składają z tak zwanych kulek świetlnych, które wybuchają z kosmosu. Ten większy wszechświat jest dokoła, obejmuje i otacza wszystkie światy do takich rozmiarów, iż wchłania Słońce i wznosi do swego słońca centralnego, zachowuje, koncentruje i buduje wszelką energię, która rozproszyła się ze światów. To centralne słońce jest tak pełne wibrującej energii, która się w ogromnym stopniu kondensuje, iż tak zwane kulki świetlne wystrzeliwują z ogromną siłą promieniującą, a gdy się zderzają z jądrem innego atomu rozbijają go - nie niszcząc. Jego cząsteczki przekształcają się w cząsteczki innych pierwiastków, które wreszcie zostają zasymilowane w pierwiastku, do którego należą; wtedy pierwiastek ten wchodzi w życie.

Życie jest energią, która wyzwala tak zwane bombardowanie kulek światła; część wchłonięta przez wyzwolone cząsteczki nazywa się życiem cząsteczki lub całego pierwiastka, podczas gdy wyzwolona część energii, lecznic pochłonięta jako życie, powraca lub przyciągnięta jest do kosmosu. Skupia się ona i kondensuje z powrotem, aż będzie mogła być znów wystrzelona, by zderzyć się z innymi atomami i rozbić je, stwarzając w ten sposób cząsteczki, z których powstanie atom innego pierwiastka.

Tworzenie jest więc ciągłe, wieczne, dokonujące ekspansji i skupienia, następnie przez zwolnienie wibracji zagęszczające się w kształt i formę.

Ta rozumna energia emanująca jest Bogiem rządzącym wszechświatem i naszymi ciałami, które są duchowe, a nie materialne.

Ta transmutacja nie jest rozpadem (dezintegracją). Inteligencja kieruje te sprawy ten sposób, że tylko nieliczne z kulek świetlnych uderzają jądra innych atomów i dzieje się to w pewnych odstępach czasowych oraz całkowitej ciągłości z prawem, tak iż żaden przejaw nie przeważa.

Człowiek będący w jedności z tą wyższą inteligencją może w sposób uregulowany wyjść z tych zderzeń i kolizji, tak, iż natychmiast zaspokaja swe potrzeby. W ten sposób człowiek przyśpiesza powolny proces przyrody, lecz pracuje z nią na wyższej skali wibracyjnej niż ta, na której działa przyroda na niższym stopniu tworzenia. »Podnieście oczy i spójrzcie na pola, dojrzały już ku żniwu« (Jan, 4:35). Wszystko jest wibracją i odpowiada płaszczyźnie lub polu, na którym działa wibracja. Wspaniały plan, pole czy płaszczyzna nie odnoszą się do koncentrycznych warstw bądź pasów otaczających Ziemię. Te ostatnie są pasami jonizacji, które okalają Ziemię i odbijają wibracje powstające na niej; nie przeszkadzają one jednak i nie zamykają dostępu promieniom kosmicznym. To poprzez nie odbywa się stałe przetwarzanie i tworzenie. Nawet nasze ciała transmutują się ze stanu niższego w wyższy, a my stajemy się świadomymi kierownikami tej przemiany, przez utrzymywanie myśli, a przez to i dała, dostrojonego świadomie do wyższych wibracji. Harmonizując (nastrajając) świadomie ciało na wyższą skalę wibracyjną - stajemy się tą wibracją.

W tym stanie mistrz oczekuje. Tak jak stoicie teraz, jesteście mistrzami, władcami nad wszystkimi warunkami. Teraz wiecie, że wspaniałość i świadomość boskiego tworzenia stoi znacznie wyżej od wszelkiej myśli materialnej.

Pierwszym krokiem jest całkowite opanowanie zewnętrznej aktywności myśli, duszy i ciała, przy naczelnej myśli, iż uprawiacie doskonałość, zwyczaj Boga, zwyczaj Chrystusa Bożego. Czyńcie to, gdziekolwiek jesteście, za każdym razem, gdy nawiedza to was, często w godzinach pracy czy odpoczynku. Dostrzegajcie tę doskonałą obecność wewnątrz siebie. Dostrzeganie tej doskonałej obecności, swego rzeczywistego Ja", tej obecności Chrystusa-Boga niech się stanie waszym przyzwyczajeniem. Potem postąpcie trochę dalej: dostrzegajcie boskie białe światło, promieniujące w czystości i blasku, emanujące z samego centrum waszej istoty. Ujrzycie Jego światłość o takiej jasności i wspaniałości emanującej z każdej komórki (włókna, tkanki, muskułu) i z każdego organu waszego ciała. Zobaczcie teraz prawdziwego Chrystusa-Boga, który stoi triumfujący i czysty, doskonały i wieczny. Nie mój Chrystus, lecz wasz własny, prawdziwy Chrystus Boży, jednorodzony Syn waszego Ojca-Boga, jedyny prawdziwy Boży Syn, triumfujący i wszystkozwyciężający Bóg. Wystąpcie i zażądajcie tego waszego boskiego prawa, a będzie ono wasze.

Za każdym razem, gdy mówicie Bóg, wiedzcie w pełni, że przedstawiacie Boga, a oddacie Światu większą przysługę czyniąc to, niż przedstawiając mnie jako Chrystusa Bożego, bowiem wy sami reprezentujecie światu Boga i oglądacie Go w samych sobie. Siedzicie i modlicie się do mnie, abym wstawił się za wami. To jest cudowne, że okazujecie mnie światu jako Chrystusa Bożego i uznajecie cechy reprezentowane przeze mnie za boskie, ale jedynie dopóki nie tworzycie bałwanów czy wizerunków moich i nie modlicie się do tych bożków. Z chwilą gdy stwarzacie mój obraz wyrzeźbiony i modlicie się do niego, plamicie mnie i siebie. Dobrze jest widzieć ideał, który ja lub ktoś inny uosabia, ale następnie uczyńcie się sami tym ideałem. Wtedy nie będziecie oddzieleni od Boga; taki człowiek zwycięża świat. Czyż nie widzicie, iż nie ma wyższego osiągnięcia ponad trwanie z nami w jedności w Bogu?

Jeśli pielęgnujecie to z miłością i czcią, oddaniem i uwielbieniem, zamienia się ono w przyzwyczajenie i wkrótce staje się wami, waszym codziennym życiem i istnieniem. W krótkim czasie przejawicie boskość. Jesteście jeszcze jednym Boskim Chrystusem, pierworodnym Synem Boga. Jesteście jednością z odwiecznym duchem, energią; Obecnie wyczuwajcie, spostrzegajcie i chwytajcie tę wielką wyżynę; przyjmujcie, głoście i miejcie pewność, że ona jest wasza, a niebawem wasze ciało będzie naprawdę wysyłało światło. W każdej epoce i we wszelkich warunkach, poprzez całą ogromną nieskończoność, to najwyższe światło istniało: jest ono wszędzie. Światło to jest życiem.

Gdy cokolwiek jaśnieje, oświeca to nas, gdy nań patrzymy. Światło oświeca nasze świadome pojmowanie. Wnet światło życia rozbłyśnie przed waszym czujnym okiem, jak to uczyniło dla wszystkich wielkich. Wielu z nich przedstawia się w obrazach jako postacie stojące w bijącym blasku światła. Chociaż nie możecie go widzieć, światło to jest realne: jest ono żydem, promieniującym z waszego ciała".

Tu Weldon zapytał, czy możemy mówić o pewnych naukach biblijnych, na co Jezus chętnie się zgodził. Następnie podnieśliśmy siei razem wyszliśmy z ogrodu. Weldon zawołał:

- Pomyślcie tylko, tu skontaktowaliście się z tymi ludźmi, a ja mieszkałem w sąsiedztwie i nigdy ich nie poznałem. Dzisiejszy dzień naprawdę był dla mnie rewelacją. Nowy świat, nowe światło, nowe życie stoi przede mną objawione.

Pytaliśmy go, jak mógł poznać Jezusa. Odpowiedział:

- Dziwicie się, że poznałem, to jest ten człowiek. Ja nie wiem, jak go poznałem, ale poznałem i nic nie może zachwiać tej pewności.

Wtrąciliśmy uwagę, że jeśli chce dotrzymać swej umowy, powinien wyjechać w najbliższy poniedziałek, i że nasza grupa wyjedzie tego dnia do Darjeeling i będzie mu towarzyszyć.

- Wyjechać? - odpowiedział. - Ja już wysłałem posłańca, prosząc inną osobę o zastępstwo. Pozostaję tutaj. To wy chcecie mnie stąd odesłać.

***

Po bardzo ciekawym dniu spędzonym w okolicy na zwiedzaniu różnych osobliwości, powróciliśmy do mieszkania o godzinie ósmej. Zastaliśmy naszych przyjaciół w ogrodzie, Po krótkiej rozmowie na tematy, ogólne Jezus powiedział, iż należycie rozumie zaintrygowanie Weldona. Kontynuował:

„Będę mówił do was tak właśnie, jak chciałbym, żebyście wy mówili do mnie. Jeżeli te nauki urzeczywistnicie, czyli uczynicie je częścią siebie samych, nie będziecie potrzebowali innych. Tych twierdzeń nie można w żadnej mierze brać za formuły. Uczniowie mogą stosować je dla zharmonizowania swoich myśli z Boską Zasadą lub jak wielu mówi, dla ćwiczeń w koncentrowaniu myśli, używszy wyrazu Bóg możliwie jak najczęściej, powtarzając je po wiele razy.

Jest dobrze znanym faktem, że im częściej wymawiacie słowo Bóg, wiedząc, iż jest to Najwyższa Zasada wewnętrzna, przepływająca przez was, tym większe korzyści z tego wyciągacie. Pozwólcie mi powtórzyć: - naszą myślą jest »Nie możecie wymawiać wyrazu Bóg lub używać Jego imienia za często«.

Oglądajcie Boga jako Zasadę Twórczą, przepływającą przez was: skupiajcie i zasilajcie energią tę Zasadę oraz wysyłajcie ją z większym dynamizmem. Z powodu faktu, iż ona zawsze płynie przez was, jak i dokoła was, możecie całą siłą swej istoty pobudzić ją zewnętrznie. Ciało człowieka jest nośnikiem, przez który siła ta powtarza się i nabiera rozpędu dla dokonania większej pracy i wysyłania wyższej formy. W ten sposób dodaje się o wiele większą siłę tej Zasadzie skutkiem faktu, że miliony potęgują i wysyłają jej promieniowanie. Jednak jeden człowiek, występujący w pełni władztwa, może podbić świat. Widzicie z tego, czego mogą dokonać miliony.

Im więcej używacie tego imienia, wiedząc, że to jest Wewnętrzna Zasada, którą utwierdzacie w sobie, tym wyższa jest skala wibracyjna waszego ciała. Wibracje te są w zgodzie i odpowiadają wibracjom boskim, które słowo Bóg oznacza i wydaje. Gdy raz powiecie Bóg z pełnym zrozumieniem, ciało wasze nigdy nie powróci do tej samej skali wibracyjnej, jaką wytwarzało w czasie, gdy nieświadomie używaliście słowa Bóg. Niech ta myśl zakorzeni się w waszym umyśle, a nauki te staną się najbardziej intymną własnością; przełóżcie je, jeśli pragniecie, na swój własny język. Muszą one być z was, a nie z jakiegoś źródła zewnętrznego. Próbujcie przez pewien czas, a się przekonacie, co to dla was uczyni. Przypominajcie sobie za każdym razem, gdy myślicie BÓG, że jesteście planem Boga. To nie są moje własne słowa, lecz wasze, wychodzące od Chrystusa Bożego, od was samych. Pamiętajcie, że Jezus-człowiek stał się Chrystusem, gdy wyraził sobą światło, które jest czystym światłem Boga. Bóg, Ojciec mój, Zasada Boska przeze mnie płynąca, jest wszystkim. A wszystkim, czym jest Bóg - JAM JEST. Ja jestem Chrystusem Bożym. Bogiem-człowiekiem. Wszystko, czym jest Bóg, Ojciec mój, i co On posiada, jest dla Boga-człowieką - do dyspozycji. A więc Jam Jest uprawnione jest do używania wszelkiej substancji. Istotnie, Bóg, Ojciec mój, oddaje całą substancję Bogu-człowiekowi w nieograniczonej mierze.

Zasada Boga jest Ojcem moim. Jam jest Chrystusem Bożym zarówno w całkowitym, jak i pełnym znaczeniu. Wszystko, co ma Bóg, jest Chrystusem Bożym.

Weźmy słowo Bóg. Dlaczego ten wyraz ma tyle potęgi? To z powodu wibracji, które wysyła i wyzwala przy wymawianiu: są one najwyższe, są one kosmosem, wibracją najsubtelniejszą. Wchodzą na promieniu kosmicznym i zakreślają najwyższe pole promieniowania. Zakres ten jest wszechobejmujący, wszechprzenikający, wszechistniejący i rządzi całą masą. Promieniowania te są panującymi elementami wszelkiej energii, a wibracja ta jest nośnikiem, który przewodzi światło i życie. Podstawa tej wibracji - rządząca inteligencja - r jest tym, co nazywamy Bogiem, i przy promieniowaniu tej wibracji inteligencja ta przenika wszystko. Z tego pola promieniowania emanują zarówno światło, jaki życie. Gdy człowiek je przyjmuje, łączy je w swoim ciele; stają się one jednością. Ciało odpowiada natychmiast na te wibracje światła i człowiek staje się wibracją Boga. Jego Ciało wypromieniowuje światło. W ten sposób ktoś występujący jako Bóg jest często niewidzialny dla tego, kto działa na niższym planie wibracyjnym. Oto dlaczego słowo Bóg jest tak potężne.

To z powodu tego podtrzymującego słowa Bóg Biblia wasza zachowała wpływ na tak długo. Pomyślcie, ile razy wyraz ten jest napisany i wymówiony w tej wielkiej księdze! Patrzcie na różne Unie promieniowań światła, a więc życia i energii, które wychodzą z każdego słowa zarówno napisanego, jak mówionego. Każdy wyraz niesie swoje wibracje do dusz tych wszystkich, którzy mówią, słyszą lub widzą słowo Bóg. A gdy dusza odpowiada na tę wibrację, księga, z której wychodzą promieniowania, jest wywyższona, tak jak dusza jest podniesiona przez wibracje. W ten sposób dane jest księdze życie, moc i nieśmiertelność. W rzeczywistości, to wyraz Bóg dokonał tego. Możecie więc powiedzieć że księga ta jest słowem bożym w sensie duchowym, ale nie w dosłownym znaczeniu.

Zbyt wiele łudzi bierze Biblię do słownie, zamiast uwzględnić jej prawdziwą wartość duchową. Ten brak uświadomienia nie ma jednak większego znaczenia, gdyż wibracje duchowe odsuwają na bok to, co jest spowodowane niewłaściwą postawą myślową. Z chwilą gdy się myśli lub wymawia słowo Bóg, wibracje te znacznie przewyższają brak zrozumienia

Przetrwanie Biblii okazało się mocną zaporą wobec szyderców i krytyków. Ateista niezdolny jest do wytłumaczenia, dlaczego wyraz „Bóg" radykalnie dominuje całkowicie nad słowem do.

Powtarzajcie w myślach słowo Bóg przez pewien czas, a potem próbujcie wytworzyć wibrację w waszym ciele słowem zła. Jeżeliście jeszcze tego nie doświadczyli, będzie to dla was rewelacją. Wielu naukowców ogłasza, że hipoteza teistyczna jest niemożliwa. Nie zważajcie na nich, gdyż rzeczy wczoraj uznane przez nich za niewykonalne, są dokonywane dzisiaj. Czyż nie wiecie, że już najwyższy czas wejść w swój dom, uporządkować go i zobaczyć, co słowo Bóg uczyni dla was? Pomyślcie uważnie przez chwilę, próbujcie tego, a zobaczycie, czy to nie spowoduje, że porzucicie wszelkie różnice i zahamowania. Mówcie: Bóg całą swą duszą i odczuwajcie radość spowodowaną tym, że traktujecie swego brata z większą dobrocią i postępujecie z nim bardziej sprawiedliwie. Postawcie Boga przed sobą, a mgła dawno zapomnianych stuleci rozproszy się jak smuga dymu. Intelekt może się na to krzywić, ale nie zważajcie na intelekt, który mylił się tyle razy. Stójcie, trwajcie ze słowem Bóg, panującym w was, a cały świat walki i zamieszania nie dotknie was.

Gdy wiecie na pewno, że Bóg, czyli wibracja najwyższa, istnieje, że jest On wszechpotęgą, możecie używać Go dla dokonania wszystkich rzeczy. Z nim możecie przenosić się z miejsca na miejsce. Gdy jesteście w jednym punkcie, a zachodzi potrzeba, abyście byli gdzie indziej, pamiętajcie, że to osobowość trzyma was w miejscu, a nie Bóg. Używacie mocy bożej w ograniczonej mierze, jeżeli pozostajecie tam, gdzie jesteście. Wyjdźcie z waszego małego »ja«, usuńcie ograniczenia, wydajcie rozkaz, że jesteście Chrystusem-Bogiem, stanowicie jedno z wibracją i mocą bożą. W chwili, gdy określicie siebie jako wibrację boską, będziecie u celu waszej drogi. Musicie wiedzieć i działać, potem kochajcie i uwielbiajcie Źródło lub Zasadę na tyle, aby to uczynić.

Wiara przekazuje drogę przez myśl, lecz wymaga to prawdziwego panowania Chrystusa-Boga, aby być tą wibracją. Z chwilą, gdy pozwolicie tej wibracji objąć pełną władzę, organizujecie ją i czynicie to. Wiedza staje się dokonaniem przez miłość i uwielbienie. Nie zmienia to faktu istnienia tych promieniowań, gdy ich sobie nie uświadamiacie. Przez wiarę w ich istnienie, potem przez wiedzę, że istnieją, stajecie się świadomi tego istnienia - i wówczas możecie je użyć.

Gdy wyzwalacie wibracje i jesteście zharmonizowani z polem wibracyjnym, jesteście niewidzialni dla rzeczy, które wyrażają się na niższym planie wibracyjnym. A więc gdy wasze ciało wibruje z szybkością światła, jesteście niewidzialni dla tych, którzy nie mogą widzieć światła. Światło jest życiem, przeto jeżeli żyjecie całkowicie w wibracjach światła, ciało wasze jest czystym życiem. Światło i życie są Bogiem. A zatem wszyscy są Bogiem, gdy próbują żyć w wibracji Boga.

Słońce nie będzie już twoim światłem za dnia ani Księżyc w jasności nie będzie ci już dawał światła, lecz Pan będzie dla ciebie wiecznym Światłem, a twój Bóg - twoją chwałą (Izajasz 60:19). Chrystus-Bóg, Pan, nie potrzebuje światła, gdyż wibracje Jego ciała drgają zgodnie z wibracjami Boga. Jego ciało jest czystym światłem Słońca w południe. Pan Bóg lub Jego prawo wyrażają czyste życie (światło) przez Jezusa lub człowieka, który staje się Chrystusem na Ziemi. Każdy człowiek staje się Chrystusem, gdy Pan lub prawo boże jest rozumiane i naprawdę przeżywane.

»Ja jestem światłem świata - kto pójdzie za mną, nie będzie chodził w ciemnościach, lecz posiądzie światłość życia«.

Dlatego Faryzeusze mówili do niego: »Ty dajesz świadectwo o sobie. Twoje świadectwo nie jest prawdziwe«. Jezus odpowiedział: »Chociaż ja daję świadectwo o sobie, świadectwo moje jest prawdziwe, gdyż ja wiem, skąd przyszedłem i dokąd idę, ale wy nie możecie powiedzieć, skąd przychodzicie i dokąd idziecie. Wy sądzicie według ciała. Ja nie sądzę żadnego człowieka, ale jeśli sądzę, sąd mój jest prawdziwy, gdyż nie jestem sam, lecz jestem ja i Ojciec, który mnie posłał. Również w zakonie naszym napisane jest, że świadectwo dwóch prawdziwe jest. Ja daję świadectwo o sobie, ale Ojciec, który mnie posłał, daje świadectwo o mnie".

Wtedy mówili do niego: »Gdzie jest twój Ojciec?« Jezus odpowiedział: »Wy nie znacie ani mnie, ani mojego Ojca - gdybyście mnie znali, znalibyście mego Ojca również«. (Jan 8:12-19).

Jak można chodzić w ciemności, skoro chodzicie ręka w rękę z Bogiem? Jeżeli pozwolicie Bogu zatryumfować, wasze dzieła i osiągnięcia będą wieczne. Wyszliście od tej wibracji i dopóki żyć będziecie w wierności dla tego świata, nigdy nie zginiecie ani się nie zmienicie - wibracje te będą trwały na wieki.

Wielu żyło życiem wzniosłym i dokonało szlachetnych czynów, spełnionych przez wibracje boże. W ten sposób ludzie ci mają moc tworzenia przez obniżenie tych wibracji i pozwolenie substancji płynnej zagęścić się w formę. Substancja płynna jest tą, która zawiera wszystkie pierwiastki. Naukowcy odkryją, że wszystkie pierwiastki mogą być zredukowane, czyli rozpuszczone do tego stanu płynnego czy gazowego: W nim wszelka substancja wibruje lub promieniuje w tej samej skali wibracyjnej. W ten sposób przez obniżenie wibracji do częstotliwości, przez którą cząsteczki pierwiastka zagęszczają się lub skupiają, możecie wytworzyć, jaki chcecie pierwiastek. Tu promieniowania kosmiczne grają wielką rolę. Tutaj zachodzi transmutacja, czyli przekształcenie.

Wiele dusz wysokich żyło, ale dzieła ich przeszły razem z nimi, gdyż nie zdawali sobie sprawy z mocy ich podtrzymującej. Oni, tak samo jak inni, nie uświadamiali sobie swych dzieł, i zostali zapomniani. Gdyby uznali tę potęgę, a następnie przez określoną myśl i właściwe działanie umocnili swe czyny, osiągnięcia ich stałyby się jak góra, której nie można zapomnieć, tak wysokie jak góry dokonań, które do dziś stoją przed ludźmi, jak np. wielkie piramidy egipskie.

Czyż nie jest rzeczą o wiele wspanialszą żyć życiem Chrystusa? Czyż nie warto uczynić to swym ideałem? Czyż to nie usuwa zupełnie małostkowych spraw życia? Czyż nie widzicie osiągnięć tych, którzy się ośmielili wystąpić i żyć życiem chrystusowym? Gdy dokonujecie tego, stoicie na Górze Przemienienia. Prawo człowieka i proroctwa znikają, a Chrystus triumfujący stoi sam, ale nie samotny. Możecie to uczynić, wszyscy mogą tego dokonać, jeśli tylko zechcą.

Teraz wiecie, że wy i Ojciec jedno jesteście. To jest świadectwo dwóch stojących razem jako jedno prawo, a świadectwo to prawdziwe jest W ten sposób - jeśli sądzicie, sąd wasz prawdziwy jest. Jeśli dajecie świadectwo o tym pochodzeniu - świadectwo wasze zgodne jest z prawdą. Jeżeli znacie nasze pochodzenie od Ojca, nigdy nie przeminiecie. Gdyby wszyscy znali Tego, Który jest moim Ojcem, znaliby mnie, gdyż wibracje nasze byłyby w doskonałej harmonii. Kiedyś Jezus wołał w świątyni, ucząc i mówiąc: »Wy znacie mnie i wiecie, skąd jestem - ja nie przyszedłem od siebie, lecz Ten, Kto mnie posłał, prawdziwy jest, Którego wy nie znacie; lecz ja Go znam, gdyż ja jestem od Niego i On mnie posłał«.

Wtedy szukali, by go pojmać, lecz żaden nie położył rąk swoich na nim, gdyż jeszcze nie przyszła jego godzina. I wielu z ludzi uwierzyło w niego i mówiło: »Czyż Mesjasz, który przyjdzie, uczyni więcej cudów, niż uczynił ten człowiek?«. Wtedy rzekł Jezus do nich: »Krótko będę z wami, a potem pójdę do Tego, Który mnie posłał. Będziecie mnie szukali, ale nie znajdziecie mnie, a gdzie ja pójdę, tam wy pójść nie możecie«. (Jan 7:28+31,33+34).

Wy wiecie, że duchowość i materialność są zjednoczone ze sobą w Chrystusie. Duch wie:»Ja przychodzę nie od siebie, ja jestem od Ojca«. Świątynia, czyli ciało, musi się stać czystym przewodem, przez który świeci Chrystus. Gdy Chrystus powstanie w człowieku, uczyni On większe cuda od tych, które ja dokonałem. Szukajcie, a znajdziecie Chrystusa we mnie, Chrystusa w sobie, w braciach i we wszystkich. Godzina wasza nadejdzie, gdy Chrystus objawi się każdemu z was jako jednostce. Wtedy podniesieni będziecie do świadomości chrystusowej i uwielbicie Ojca tak, jak ja Go uwielbiam. Napisane jest u Mateusza (27:46), iż ostatnie moje słowa na krzyżu brzmiały: »Boże, mój Boże, czemuś mnie opuścił?«. Jest to zupełnie błędne tłumaczenie! Prawdziwe słowa, to: »Boże, mój Boże, Tyś nigdy nie opuścił mnie ani żadnego z Twych dzieci, gdyż dzieci Twoje mogą iść do Ciebie, jako ja idę. One mogą widzieć moje życie, jak je przeżywam, i żyjąc tym życiem, mogą one wcielić Chrystusa i stać się jednym z tobą, Boże, Ojcze mój!«.

Nigdy nie było myśli o rozłące. Chrystus Boży już by zdecydowanie wystąpił na długo przed tą godziną. Gdyby spalili moje ciało, ja mógłbym je zebrać z powrotem z tych samych cząsteczek, które zostały wyzwolone przez pozorne zniszczenie. Gdyby rozdzielili każdą cząsteczkę ciała, mogłaby ona być zebrana natychmiast - nie byłoby zmiany.

Człowiek jest tak ukształtowany, że gdy trwa w zrozumieniu Chrystusa-Boga, wyzwala dość rozumnej energii, a energia ta i inteligencja tak całkowicie spowijają go, że gdyby ciało zostało zniszczone, a element życia rozłączony z cząstkami, to integralna zasada życia mogłaby zebrać i skonsolidować te same cząsteczki w tę samą formę, przez którą się wyrażała. Model istnieje - jest zbudowany z substancji i w substancji, która nie może być zniszczona. Trzeba tylko zebrać ją z powrotem i napełnić formą, przenikniętą tym samym elementem życia, a będziecie mieli doskonałą formę, czyli wizerunek, jak przedtem.

Z tego wniosek, że ukrzyżowanie nie mogło mi zaszkodzić - zaszkodziło zaś tym, którzy usiłowali kwestionować Zasadę Chrystusową. Był to tylko przykład wypełniającego się prawa wielkiej Zasady, ścieżki, którą może pójść cała ludzkość. Postępując nią, człowiek staje się Chrystusem-Bogiem, ideałem ludzkości, skonsolidowanym w formę niezniszczalną. Nawet to ciało moje nie było zniszczalne. Wibracje jego byty tak wysokie, że sam akt przybicia go i podniesienia na krzyżu był tylko symbolem tego, iż ci, którzy mnie ukrzyżowali, doszli do ostatniej granicy krzywdy, jaką śmiertelny może uczynić ciału. Konieczność całkowitego spełnienia śmiertelnej granicy polegała na umieszczeniu ciała w grobie, zatoczeniu nań ogromnego kamienia i szczelnego zapieczętowania. Stąd okrzyki: »Dokonało się«.

Gdy śmiertelne jest skończone - nieśmiertelność jest pełna. W ten sposób niemożliwe jest ograniczyć nieśmiertelne ciało człowieka, nawet w wykutym w skale grobie. Skała mogłaby być skruszona, aby uwolnić ciało, gdyby zaszła taka potrzeba. Stąd konkluzja, że cała ta scena była symbolem dziedzictwa człowieka".

***

Zebrania te trwały przez szereg dni Postanowiono, że Gordon Weldon i ja pozostaniemy z tymi ludźmi, a nasz szef i inni powrócą do Darjeeling, gdzie założą główną siedzibę celem uporządkowania danych, któreśmy zebrali. Po ich odejściu założyliśmy obóz bardziej stały, ponieważ miał to być ośrodek, aż do powrotu szefa w grudniu.

Za miejsce zamieszkania obraliśmy szczyt pasma górskiego, rozciągającego się do doliny, odgałęzionego od głównego masywu górskiego na wysokości około pięciuset stóp nad doliną. Położenie tego miejsca było bardzo dogodne i nadawało się na główną siedzibę, gdyż było łatwo dostępne z wielu miejsc, które chcieliśmy zwiedzić. Obóz znajdował się w środku dużego wyżłobienia. Teren zniżał się stopniowo od głównego łańcucha ku naszemu obozowi, nadając mu wygląd gniazda w środku wyniosłego amfiteatru, z doliną jako wielkim zamykającym całość elementem.

Ponad i poza nim Słońce zachodziło w morzu płynnego złota. Co wieczoru barwa ta odbijała się na idącym w górę stoku łańcucha, który stanowił Ho domniemanego amfiteatru, kąpiąc jego szczyt w bezmiarze drgających i pulsujących odcieni, podobnych do olbrzymiej tęczy.

Stojąc w skupieniu w chwili ostatnich błysków Słońca na horyzoncie, można było sobie wyobrazić wielkie jestestwo ze wzniesionymi ramionami, otulone estetycznie w szatę z czystego złota, w aurze nieskalanego białego światła, które promieniowało w dalekie przestrzenie.

Pewnego wieczoru przed samym zachodem Słońca, gdy siedzieliśmy przy ognisku i ostatnie promienie zdawały się płonąć najwspanialszym blaskiem, wystąpiło niezwykłe zjawisko, i to tak wyraźnie, że każdy z nas zamarł w zachwycie. Ktoś, rozmawiając z przybyłym przed chwilą Sannyasim zrobił uwagę, że Słońce, zanim nam powie dobranoc, usiłuję przejść samo siebie.

- To wróży wielkie wydarzenie - odpowiedział Sannyasim. - Zastęp wielkich dusz towarzyszących Najwyższemu zbierze się wkrótce. Proszę o spokój.

Natychmiast zaległa cichość, która niby płynęła z przestrzeni zewnętrznej. Nagle w tym ogromnym spokoju rozległ się głos niebiański, w melodyjnych kadencjach. Dziesiątki tysięcy kokilów (ptaków) zagrało przenikające wysokim sopranem, który zlewał się z głosem i śpiewem tak harmonijnie, iż nie sposób było nie uwierzyć, że owo śpiewanie zrodziło się w niebie. Gdybyś drogi czytelniku, był świadkiem tej scenki słyszał ten śpiew, wiem, że przebaczyłbyś tym superlatywom, W jednej chwili sopran ptasząt umilkł, ale pieśń płynęła dalej, bardziej jeszcze majestatycznie. Wówczas na stoku pasma górskiego ukazały się srebrzyste anielskie postacie kobiece, ubrane w lśniące szaty, rysujące mistycznie piękne kształty. Tak cudne były ich twarze, że nie da się tego opisać - po co je obrażać samymi słowami.

Wszyscy razem z Sannyasim trwaliśmy w zachwycie, zapominając na chwilę o oddechu. Nagle tysiące głosów dołączyło się do chóru, a postacie zaczęły się gromadzić i krążyć wokół dwóch stojących pośrodku. Śpiew ucichł tak nagle, jak się zaczaj, i osoby zniknęły. Zapanowała cisza i pojawił się wysoki kształt, przyodziany w blaski pięknych barw. W miarę jak promienie Słońca gasły, postać się zmniejszała,! aż stanęła przed nami jako pięknie zbudowany mężczyzna o doskonałej symetrycznej twarzy i niezrównanym kolorze włosów, spływających mu na ramiona. Odziany był w lśniącą białą szatę opadającą z ramion, w pięknych fałdach, opasany luźnym, srebrzystobiałym pasem; gdy się zbliżał do nas dostojnym krokiem, rąbek jego szaty muskał trawę. Bóstwo greckie nie wyglądałoby bardziej majestatecznie. Gdy był blisko, zatrzymał się i powiedział:

- Zbyteczne jest się przedstawiać, gdyż nie dbamy o konwenanse, Pozdrawiam was jako prawdziwych braci. Wyciągam mą rękę i ściskam moją drugą. Czyż się waham uścisnąć siebie? W złączeniu z Zasadą Boską kochamy cały świat Jestem jak i wy, nienazwany, bez wieku, wieczny. Razem w prawdziwej pokorze trwamy w Bogu Ojcu.

Przez chwilę stał w milczeniu. Nagle jego strój się zmienił; był przed nami w ubiorze równym naszemu, a u jego boku asystował mu ogromny radżputański tygrys. Było to piękne zwierzę z błyszczącą w blasku zachodzącego Słońca jedwabistą sierścią. Przejął nas chwilowy lęk; byliśmy przedtem tak zaabsorbować niezwykłością zjawiska, że nie zauważyliśmy obecności tygrysa; Nagle zwierzę się skuliło. Na rozkaz naszego gościa tygrys stanął na łapach, podszedł i wsunął swój pysk w wyciągnięte ręce człowieka. Uspokoiliśmy się, fala obawy przeszła. Przybysz usiadł przy ognisku, a my się skupiliśmy blisko niego. Tygrys odstąpił i nieopodal wyciągnął się w całej swej długości na ziemi. Gość powiedział:

- Przeszedłem skorzystać z waszej gościnności przez pewien czas jeśli nie będę natrętny. Pozostanę z wami aż do wielkiej melli

Wszyscy jednocześnie usiłowaliśmy uścisnąć jego rękę, tak bardzo chcieliśmy okazać naszą gościnność. Podziękował nam i przemówił:

- Nie potrzebujecie się obawiać żadnych zwierząt; jeżeli się ich nie boicie, nie zrobią wam żadnej krzywdy.

Widzieliście przed wioską, dla ochrony mieszkańców, nieruchome ciało na ziemi. Jest to tylko znak fizyczny dla ludzi. Nieruchome ciało wystawione jest na łaskę i niełaskę zwierzęcia - chociaż nieporuszone, pozostaje ono bez szkody, a lud, widząc ten fakt, pozbywa się w ten sposób lęku przed zwierzęciem. Z chwilą gdy strach ustąpił, a człowiek nie wysyła jego wibracji, zwierzę, nie natknąwszy się na wibracje przerażenia, nie patrzy na ludzi jako na coś do pożarcia, spogląda na nich jak na drzewo, trawę lub stojące dokoła chaty, ponieważ nie odbiera wibracji trwogi.

Zwierzę może przejść przez tę samą wioskę, gdzie przedtem wybrało sobie kogoś na ofiarę, kto emanował z siebie największą obawę. Obserwowaliście to. Widzieliście to samb zwierzę, kroczące Bezpośrednio obok rozciągniętego na ziemi ciała i idące przez wieś w poszukiwaniu kogoś, kto się go boi.

Widzicie to samo zwierzę biegnące obok dwojga małych dzieci w odległości mniej niż dwadzieścia stóp, atakujące starszą osobę, która objawia lęk. Dzieci były zbyt małe, aby się bać, dlatego zwierzę ich nie widziało!

Wspomnienia podobnych doświadczeń nasuwały się nam jedno za drugim i pojęliśmy, iż niezbyt dogłębnie analizowaliśmy pojecie strachu i nie doszliśmy do precyzyjnego zdefiniowania go.

Nasz gość mówił dalej:

- Kochajcie zwierzę, a musi ono odwzajemnić się miłością: jeśli ono się oprze tej miłości, zniszczy samo siebie, zanim zdoła wam zaszkodzić. Zwierzę bardziej zdaje sobie z tego sprawę niż człowiek. Spojrzawszy na tygrysa powiedział:

- Okażmy miłość naszemu bratu tutaj, i zauważmy oddźwięk na nią.

Uczyniliśmy to, jak tylko umieliśmy najlepiej. Nagle tygrys się podniósł i podszedł do nas, w każdym ruchu okazując największą radość. Rishi zauważył:

- Podejdźcie do zwierzęcia jak do wroga, a będziecie mieli nieprzyjaciela, z którym będziecie zmuszeni walczyć: podejdźcie jako do brata, a zyskacie przyjaciela i opiekuna.

Muni towarzyszący nam do świątyni Krzyża Tau w Tybecie, wstał oświadczając, że musi nas opuścić i powrócić do Hardwar, by służyć pielgrzymom zbierającym się na mellę. Po wymianie ukłonów opuścił nas. Pomimo że był bardzo cichy, cieszyliśmy się niewypowiedzianie jego obecnością. W tym wielkim kraju jest wielu podobnych mu: nie potrzebują mówić, a odczuwa się ich wielkość.

Po odejściu Muniego usiedliśmy znów, lecz zaledwie to zrobiliśmy, do obozu weszli: Emil, Dżast i Chander Sen. Po powitaniu usiedliśmy i ułożyliśmy marszrutę wycieczki po dużej połaci kraju. Gdy skończyliśmy, Emil opowiedział wiele interesujących legend związanych z miejscowościami, które chcieliśmy zwiedzić. Z nich przytoczę tylko jedną, gdyż dotyczy ona obwodu, w którym obozowaliśmy, i ściśle się łączy z Mąka Kumba Mella, obchodzoną tutaj, co dwanaście lat. Na tę mellę i na pielgrzymkę do świątyni tej prowincji gromadzi się więcej pobożnych, niż gdzie indziej. Tu schodzi się ich pięćset tysięcy na jedną mellę. Ponieważ zdarzenie tej pory roku ma wielką doniosłość, spodziewano się, że liczba pielgrzymów wzrośnie jeszcze o setki tysięcy. Pomyślna atmosfera zdawała się przenikać całe powietrze. Tu podczas uroczystości wydaje się bezpłatnie żywność wszystkim biorącym w niej udział. Hardwar znany jest jako Wielkie Święte Miejsce. W Brindawan mieszkał Szri Kriszna i w dolinie tej dorastał do wieku męskiego. Okolica ta jest prawie rajem. Jest ona ojczyzną słodko śpiewających ptaków, zwanych kokile. W obwodzie tym istnieją w formie szlachetnych kamieni ślady powstałe ze spadłych kropli wieczystego nektaru, wylanych z dzbana Amri - nektaru, który był wyrzucony przez morze po bitwie Devatosów (bogów) i Asurów (demonów) - innymi słowy po walce duchowości z materializmem. To oznacza erę, w której Indie obudziły się do pełnego znaczenia, życia duchowego. Ten dzban z nektarem był tak cenny, że stoczono drugą bitwę o jego posiadanie. Ale pośpiech bogów, by prześcignąć demony, był tak wielki, że uroniono z tego dzbana nieco kropel, a gdzie one padły, tam powstały owe znaki ze szlachetnych kamieni. Legenda ta kryje w sobie głębszą treść duchową. Że znaczenie takich legend jest trwałe, wieczne i sięga dali, przekonamy się później.

W kraju tym, towarzysząc Wielkiemu Riśi, wędrowaliśmy z miejsca na miejsce, odwiedzając wiele świątyń. W grudniu spotkał nas szef i podróżowaliśmy dalej na południe od góry Abu. Stamtąd powróciliśmy do Brindawan i Hardwaru, i znów odwiedziliśmy wiele świątyń, gdzie mieliśmy najbardziej osobiste i serdeczne zbliżenia, pobierając nauki i korzystając z takich sposobności, które nie mogą być opublikowane, chociaż jedyne nałożone na nas ograniczenie polegało na prośbie, abyśmy, chcąc udzielić je innym, czynili to osobiście dla pewnych grup. W istocie prośba ta dotyczyła tego, by wiadomości te nie były spisane, lecz podawane ustnie tylko tym, którzy będą o to prosić.

Zgromadzenie wielkiej liczby świętych i pobożnych ludzi jest przeżyciem nigdy-niezapomnianym. Tu nie ma gorączkowego pośpiechu, zamieszania ani tłoczenia się wśród tego ogromnego zbiorowiska, wszyscy podróżują drogą bezpośrednią do jednego punktu, w jednym celu. Zewsząd napotyka się ludzką życzliwość i dobroć, i słyszy imię Najwyższego Wszechmocnego z wszystkich ust, wymawiane ze czcią najgłębszą. Jest to duchowe echo biegnące wzdłuż nieskończonego korytarza, fetory świat zachodni nazywa czasem. Nie ma on znaczenia w ogromie Wschodu.

Możemy sobie tylko wyobrazić wielki zlot czterystu do pięciuset tysięcy ludzi, choć zliczyć ich nie można. Gdy siedzieliśmy przy ognisku, rozmawiając o wielkim dniu melli, Riśi objaśnił nam cel tego wydarzenia. Prawie wszystkie takie zgromadzenia mają w mocach dogłębniejsze znaczenie, niż się to powierzchownie wydaje lub przekazuje to legenda.

***

"Napisane jest" - podjął Riśi dalej - „oko nie widziało, ucho nie słyszało ani serce ludzkie nie przeczuto tego, co Bóg przygotował dla tych, którzy Go kochają" (1. Kor. 2:9). Należałoby to przeczytać tym, którzy Go miłują i przejawiają Chrystusa-Boga. Niewielu rozumie Zasadę życia i jej cel Rozumiejąca Zasada, to ta, która stoi poza wszystkimi rzeczami i jest rzeczą główną. Dlatego prawdziwe jest przysłowie: »We wszystkim, co zyskujesz, pozyskaj rozumienie«. Świadome rozumienie celu leży u podstawy wszystkiego. To ono działało z taką skutecznością dla Salomona.

Prosił on, aby mu była dana podstawa rozumienia! żeby miał rozumiejące serce. To otworzyło mu źródło mądrości i dało potęgę, obsypało go bogactwami i honorami, że zasłyną} jako król tysiąca przypowieści i wspaniałych osiągnięć - mówiono o nich symbolicznie jako o tysiącu żon Salomona.

W czasach Salomona żona była symbolem wielkiego talentu, wszechwiedzącego poznania, które przewidywało całą historię wszechświata i jego wyraźny związek z ludzkością i z każdą z jej jednostek. Kiedy Salomon oddawał swe talenty swojemu ludowi i używał je na jego korzyść, dodane były do jego przypowieści »trzy tysiące więcej i pieśni jego było tysiąc i pięćset«. I »Bóg dał Salomonowi mądrość i roztropność bardzo wielką, a rozum nieograniczony jako piasek, który jest na brzegu morskim (I Król 5:9:32). Salomon nie był królem w literalnym lub doczesnym tego słowa znaczeniu - był królem nad sobą i swym własnym domem. Królewskość miał w sobie; z tego tronu rozdawał miłość, rozumienie, mądrość, sprawiedliwość i obfitość wszystkim, którzy przyszli po mądrą radę. Salomon rządził swym ludem za pomocą różdżki: »która stała niewzruszenie prosto jak żelazo* - była ona symbolem prawa, które nigdy nie zawodzi. Chociaż to, co on wysyłał, było potęgowane tysiąc razy po dziesięć tysięcy i wracało z taką samą potęgą, królestwo Salomona - choćby nim była cała Ziemia - nie mogłoby objąć bogactwa nagrody prawa (czyli Pana), które poznało skarb Chrystusa-Boga i słuchało rozkazu, by jaźń wystąpiła i okazała posłuszeństwo Boskiej Zasadzie.

Dawajcie bez myśli o tym, co otrzymacie, a nagroda wasza będzie bezmierna. Oddajcie najpierw miłość Bogu, a potem całej Ziemi. Gdy miłość ta powraca, ogarnia całą Ziemię i zostaje pomnożona tysiąc razy po dziesięć tysięcy, gdyż przeszła ona przez myśl milionów ludzi i każdy pomnożył ją tysiąc razy po dziesięć tysięcy. Gdy wróci, czyż dość jest miejsca na Ziemi dla jej pełni? To jedno wyzwała Ziemię, a rezultatem jest niebo. Harmonia panuje tu najwyższa. Salomon nakazał sobie, że będzie działał ze zrozumieniem, mądrością, sprawiedliwością, obfitością i radością wielką. Cóż się stało? Ziemia nie mogła pomieścić tej obfitości - to już nie była Ziemia, to było niebo. Czy dziwicie się, że ludzie z epoki Salomona nazywali go wielkim królem, bogiem? Oni padali przed nim i wielbili go, pewni, że mógł im dać wszystko, czego potrzebowali. Lecz tu właśnie błądzili, nie pojmując, że Salomon dawał przykład, za którym winni byli pójść. Bóg powiedział do Salomona: »Nie będzie tobie podobnego na Ziemi«. Nikt nie mógł być taki, jak on był na Ziemi, gdyż opuścił on stan ziemski; stan ten był niebiański, a panował w nim jego lud równie po królewsku, jak panował Salomon. Przejawił on Boga, dziedzictwo człowieka, które oni musieli naśladować.

Czy taki król mógł skazać któregoś ze swoich królów na śmierć, jeżeli przez, uczynienie tego skazywałby sam siebie na taką samą śmierć, pomnożoną tysiąc razy przez dziesięć tysięcy? Król taki panował sprawiedliwie, nie nad innymi królami, lecz razem z tymi królami, i nie potrzeba mu było pompy czy blasku zewnętrznych efektów. Nie potrzebował nawet wkładać korony - cała ludzkość znała koronę. Taki król jest prawdziwym władcą nie nielicznych, lecz każdej ludzkiej jednostki - rządzą one wraz z nim. To jest człowiek i Bóg panujący, najwyższy. To jest dom Izraela, gdy dom staje się drzewem, korzeniem, gałęzią, liściem, kwiatem, a woń płynąca z kwiatu - prawdziwym duchem wszystkich ras. Rasa taka zamieszkiwała Ziemię i taka rasa znowu zamieszka na Ziemi. Powiadam wam: - Nie wahajcie się; niebo jest tutaj, jeżeli każda jednostka ludzka tu je uczyni. Ponieważ ludzie odmawiają przyjęcia wezwania, będą oni wychodzić z życia i powracać doń przez narodziny ze wszystkimi jego próbami i utrapieniami; przechodzić będą przez śmierć tylekroć, aż wreszcie się nauczą lekcji, że cała rodzina ludzka zbudowana jest na opoce absolutnej duchowości. Dla takiej rasy nie ma śmierci ani nie może on powstać ponownie: dlatego karma nie istnieje. Karma jest tylko karą za wprowadzenie w przejaw niezgody i dysharmonii. Zastąpcie karmę-odpłatę wyrzeczeniem, a skorygujecie przyczynę karmy, gdyż istnieje ona jedynie w myślach ludzi zdecydowanych przejawić karmę. Usuńcie przyczynę albo zastąpcie ją wyższym stanem, a niższy będzie anulowany. Podniesiecie wibracje swego ciała powyżej wibracji, pozwalających na istnienie karmy.

Śmierć nie likwiduje karmy, nie niszczy jej ani wymazuje. Śmierć dodaje do karmy i ją powiększa wielokrotnie, gromadząc ją w dużych dozach dla każdej jednostki ludzkiej. Ź chwilą gdy przezwyciężacie śmierć i reinkarnację, jesteście wolni od śmierci i karmy, obie są wymazane, a przez to zapomniane - jeśli zaś zapomniane, to przebaczone.

Jeżeli na pewnym stopniu absolutna ciągłość życia nie może być dostrzeżona, w ten sposób pojęta i urzeczywistniona, to istnieje ostatecznie lekarstwo dla błędu śmierci, zwane reinkarnacją. Reinkarnacja jest tylko światłem przewodnim w ślepej uliczce śmierci. Gdy światło to prowadzi, śmierć może być przezwyciężona przez jeden za drugim bieg doświadczeń ziemskich, gdyż przez lekcje, które dają te doświadczenia, dochodzimy do postępu polegającego na zrzuceniu ukutych przez ludzi łańcuchów wyznaniowych, czy narzuconych dogmatów. Wówczas możemy znowu wstąpić w pełną chwałę bożą, w światło, które świeci tak jasno, a które wydawało się nam blade, ponieważ błądziliśmy daleko od ludzkich wyznań i przesądów. Kiedy się zbliżamy z powrotem do domu Ojca, za każdym krokiem naprzód światło rozbłyska jaśniej, a gdy wchodzimy, zastajemy dom rozświetlony jasnością, pełen ciepła i piękna, które wydawały się mgliste, tylko z powodu naszego sposobu patrzenia. Tam znajdujemy znów pokój, ciszę i spoczynek, którymi możemy się do woli cieszyć. Mogłyby one być naszym udziałem, gdybyśmy weszli tam, zanim zbłądziliśmy, zniewoleni przez przesądy i wyznania. Na końcu ścieżki wszystko jest zapomniane i przebaczone, tak jak mogło być na początku.

Uciszcie się i rozważcie w sobie sprawę zbawienia Pana. Uspokójcie zupełnie waszą fizyczność i spójrzcie na całkowite zbawienie, jakie Pan, Chrystus-Bóg, występujący jako wasze prawdziwe »ja«, może wam dać. W ten sposób ja sam dostrzegłem i stwierdziłem prawo, z którego zrobił użytek Abraham tak dawno temu. To jest tak samo prawdziwe dzisiaj, jak było w tamtych czasach. Przejawy stają się takie, jak są ujmowane w myśli, słowie lub czynie, zgodnie z waszym wierzeniem. Jeżeli myśl nie jest dobra, to lekarstwem na to jest zmiana waszej myśli. Przywołuj rzeczy, których nie ma, tak jakby były!

Jest wiele błędów w tłumaczeniu z oryginalnych tekstów w waszej Biblii, jak również wiele fałszywych proroctw. Dużo z nich powstało przez brak zrozumienia liter i symboli, z którymi tłumacze mieli do czynienia. Te są do wybaczenia, gdyż tłumacze byli sumienni, a ich wnioski okazały się o tyle zdatne, o ile oni zdolni byli zrozumieć tekst Jednakże ogromna większość była niecnym fałszerstwem, którego się dopuszczono dla mistyfikacji, wprowadzenia w błąd i obalenia oryginalnej Ewangelii domu Izraela, Pierwsza nazwa brzmiała Israel, co znaczy kryształ, czyli czysta biała rasa, pierwsza rasa, która kiedykolwiek zamieszkiwała świat, rasa początkowa lub rdzenna, od której pochodzą wszystkie inne. Była ona również nazywana rasą czystego światła, gdyż rasa w wielu wypadkach znaczyła promień. Od niej pochodzi rasa aryjska.

Większa część tego przeinaczonego tekstu Biblii datuje się lub zaczęła się w pierwszym i drugim wieku A.D., a napaść ta skierowana była w szczególności przeciw księdze Daniela, Ezdrasza i Nehemiasza. Te odstępstwa rozciągały się na wczesne dzieła Jesephusa i inne księgi. Były one celowo przekręcone dla ukrycia dobrze znanych wypadków, jakie zaszły w tamtych czasach i jeszcze przed tym okresem. Fałszerstwa te miały też na celu zniszczenie określonego systemu chronologicznego i historii zachowanych przez Izraelitów z czasów, gdy zaczęła się świadomość. Napisano tysiące fałszywych opowiadań ó prawdziwych zdarzeniach, zastępując nimi oryginały. Spora część prawdziwych danych historycznych została zniekształcona i zatarta.

Aryjczycy, bezpośrednia gałąź tej rasy, używali identycznego systemu chronologicznego, który zachowali w stanie niezmienionym. Dzięki temu systemowi, fałszerstwa i miejsca zmienione mogą być łatwo wykryte. Z tego względu dysponujemy prawdziwą i pełną chronologią hebrajską. Wiemy, że fałsze te były Naciągnięte i na Salomona, jego dom i żony oraz na wiele innych z dziesięciu plemion domu Izraela, jego przywódców, nauczycieli i doradców. Po podziale tego dziesięcioplemiennego domu na dwa, rdzenne królestwo znane było jako dom lub królestwo Izraela. Drugie jako plemię Judy. Choć plemię to było izraelskie, lecz bynajmniej nie był to cały Izrael. Mówić o Abrahamie, Izaaku l Jakubie jako o Żydach jest nie tylko zwykłym błędem, ale przekrętem, gdyż tylko potomkowie Judy i ci, co przyszli potem, mogli być nazywani - według imienia Judy - Żydami. Żyd, nigdy nie był odnoszony do dziesięcioplemiennego domu Izraela. nie byli Żydami, lecz Żydzi byli plemieniem narodu izraelskiego.

Gdy plemię Judy opuściło Palestynę i poszło do niewoli, przypisywano im nazwę . Ci, których znamy dzisiaj jako Żydów, są szczątkiem plemienia Judy, które powróciło do Palestyny po odzyskaniu wolności. Wielu z nich zmieszało swą krew z narodami sąsiednimi. Ci, którzy dzisiaj nazywają się Żydami, nie mają nawet jednej trzeciej krwi prawdziwego plemienia Judy.

Gdziekolwiek Żydzi mieszkali i mieszali się z Izraelitami lub Aryjczykami, tam tkwili, i to dzięki tym narodom mają oni taką wytrwałość. Z biegiem czasu Żydzi zobaczą, że do tych narodów będą musieli zwrócić się o opiekę i pomoc, tak że wypada im trzymać swój dom w porządku.

Ta część plemienia Judy, która się połączyła z Izraelitami w ich wędrówkach po Europie, nie jest elementem rasy znanej obecnie i nazywanej Żydami Części tej nie należy w żadnym razie oddzielać ani odróżniać od innych Izraelitów, którzy się osiedlili na wyspach brytyjskich i wzdłuż brzegów Morza Śródziemnego, ponieważ przez małżeństwa z miejscowym ludem i wpływ otoczenia stracili oni swe charakterystyczne cechy. Ja wywodzę się z tej rasy, dlatego wiem.

Żydzi są u nas; możemy w biegu wieków śledzić ich historię krok za krokiem, od domu Judy do plemienia Judy i dalej; aż do dziś. Świadczą oni o Istnieniu wielkiej rasy, która pomaga w zachowaniu ideału Boga, aż do chwili, gdy wszystkie rasy wrócą znów do jedności z Chrystusem-Bogiem na czele w każdej jednostce, jak to było, zanim wielka rasa zaczęła się rozpraszać i dzielić. Nie jest rzeczą trudną śledzić ich losy po wyjściu Izraela z Jeruzalem, ślady tych, którzy się osiedlili na wyspach brytyjskich, dają się łatwo odnaleźć. Tak samo ślady plemienia Dań. Jego nazwa i historia, jak również miejsce, gdzie się osiedlili, można określić. Rzeka Dunaj (Danube), tak nazwana od plemienia, dziś jest otwartym gościńcem, przez który po rozproszeniu, grupy tych plemion przybyły do Brytanii jako Duńczycy (Danes), Jutowie, Rktowie i pod innymi mianami. Tak dotarli do Skandynawii, Irlandii, Szkocji i innych krajów, i pod tymi różnymi imionami przybyli do Brytanii, a stamtąd do Ameryki. Gdy docierają do Ameryki, są w swej poprzedniej ojczyźnie. W kraju swego pochodzenia szybko tracą własną odrębność plemienną, zmieniają swój język na jedną mowę - tę, którą władali, gdy odeszli.

Długo, długo błądzili oni z dala od domu, lecz są z powrotem w swoim kraju ojczystym, a kraj ten rozciąga się od Ameryki Południowej, Australii, Nowej Zelandii i wysp mórz południowych i rozrzucony jest tak daleko, jak Japonia i Chiny.

Japończycy i Chińczycy wędrowali mało. Są to odgałęzienia żywotnej rasy, która wyemigrowała z ojczystego kraju Mu na długo przedtem, zanim się zapadł kontynent macierzysty. Byli oni nazywani Ujguar, czyli plemiona wędrowne, i są potomkami wielkich ras mongolskich. To w tym kraju ojczystym rasa biała urzeczywistniła najwyższą cywilizację. Używali oni energii emanującej i wyzwalali energię atomową do wykonywania prac pożytecznych. Rozwinęli również lewitację i w ten sposób przenosili się z miejsca na miejsce. Ich filozofia wolna była całkowicie od pogańskiej idolatrii, wyznań, dogmatów i przesądów. Wielbili oni prawdziwą Zasadę jako zasadę płynącą przez całą ludzkość, człowieka tak boskiego jak Bóg.

Izrael-Arya, to symbol jedynej i mądrej królewskości i kultury. Z tej rasy wywodzi się Biblia i do tej rasy zwracane były jej najwyższe zalecenia.

Chrystus w człowieku był jej ideałem. To była pochodnia, dająca wiecznie płonące światło, głowa sceptru. Dla rozżarzania tego ognia, by płonął coraz jaśniej i by człowiek nie mógł go nigdy zapomnieć, dane mu były wskazania nie tylko w jednej Biblii, lecz w Bibliach dwunastu.

Dla ochrony przez zniszczeniem i sfałszowaniem ludzie zbudowali z kamienia dwanaście Biblii i rozmieścili je w różnych punktach kraju macierzystego. Aby sprowadzić je razem pod jedno miano, czyniąc zawarte wanien wskazania wieczno­trwałymi, wybudowali Wielką Piramidę, dowodząc przez to, że Chrystus, podstawa cywilizacji, był mocno utwierdzony na Ziemi wśród ludzi i nie może być zapomniany ani wykreślony. Będzie ona trwała na zawsze, nie tylko jako drogowskaz, który utrzymuje wysoko światło, lecz jako reflektor tego światła. Nie tylko odbijał on jasność, ale wydawał często powtarzany rozkaz: »Jeźelł ludzkość zgubiła światło, pójdźcie do wnętrza, tam znajdziecie zapisane wskazania, które odnowią ten blask, tak aby świecił on z was, zagubionych owiec, błąkających się i pozbawionych jasności«.

U Boga wszyscy błądzący bez światła-życia są owcami, które się odłączyły od stada - jednak zawsze widocznego i dającego możność powrotu. Chrystus-pasterz czeka ze wzniesioną pochodnią na tych, którzy przyjdą; chociaż była ona ukryta przez wieki, istnieje ciągle dla tych, którzy przychodzą, szukając światła.

Jest to pierwsza mowa kosmosu. Rozlega się głos, słowo Boga: »Tu jest światło! Niech się stanie światłość!«. Rozbłyska wibracja; z tymi wibracjami przyszło życie. Że życie nigdy nie jest rozłączone z Bogiem, o tym świadczy fakt, że ta Wielka Piramida ze swą podstawą mocno wspartą o podłoże ma niekoronowaną głowę w obłokach.

Gdy człowiek przyjmie swe prawdziwe dziedzictwo - Chrystusa - i uzna fakt, że Chrystus-Bóg jest prawdziwą jaźnią w pełni władztwa, korona lub kamień szczytowy będą umieszczone; będzie to również świadczyć wiecznie, że człowiek nigdy więcej się nie odbije od stada.

Wielka Piramida jest Biblią w kamieniu, niezniszczalną kroniką bibliograficzną, odzwierciedlającą bieg osiągnięć i wędrówek ludów, wybranych przez Boga. Nie jednego, lecz wszystkich ludów, które przyjmą światło chrystusowe. Ale to nie pozwala tym ludom działać w sposób niechrystusowy i mieć postawę niechrystusową. Taki lud ma stać jako świadek, inaczej ludzkość lub jej jednostki błądzą, zapominają i przyćmiewają to światło prawdziwe, głoszące, że spośród nich wyjdzie jeden, który jest zupełnie zdecydowany być wizerunkiem Chrystusa, i z trzymaną wysoko, płonącą światłem pochodnią będzie przewodzić jej jak Chrystus wewnętrzny, który powinien prowadzić.

Albowiem cywilizacja wielu idzie w dół. Istotnie wielka rasa tak długo szła ciemną ścieżką, iż wyglądało na to, że straci swą identyczność i zwróci się całkowicie ku zdziczeniu i barbarzyństwu. Tylko niewielu ściśle trzymało się czystych zasad, należących do ludzkości, i tych niewielu musiało się wycofać do samotni, aby łatwej móc się zbierać, koncentrować i wysyłać światło dla pomocy całej ludzkości.

Grupa ta szerzyła nauki, że świat potrzebuje zbawiciela, Boga-człowieka, który może wystąpić i wystąpi, a przez myśli, słowa i czyny nauczy, i pokaże ludzkości - z początku przez poszczególne jednostki, następnie przez ogół - że Chrystus żyje w nich zawsze i jest tak żywotny jak dawniej, chociaż nieczynny. Niewiedza stłumiła w nich światło chrystusowe oraz zaniechanie życia chrystusowego. Werbalnie, proroctwami i kierowaniem grup oraz jednostek przekazano ludzkości posłanie, że Najwyższy wyznaczył zbawiciela, który znów będzie żył w wierności dla szczytnych pojęć, i że ten zbawca wystąpi w określonym czasie. Było to zarządzenie Najwyższego, które Pan Bóg przelał na grupę jednostek ludzkich. Uznawały one warunek, że dla przyciągnięcia ludzi do zbawcy, który miał do nich przyjść, niezbędne było wyznaczenie czasu tego przyjścia oraz pouczenie o jego metodzie i celu - a nawet ścisłe wyznaczenie dnia, miesiąca i roku narodzenia, jak również dokładnej daty ukrzyżowania.

Było to nie tylko konieczne dla nadania jego naukom większej wagi i żywotności, ale potrzebne do sprowadzenia myśli ludzkiej z powrotem do punktu ogniskowego, gdyż większość zbłąkała się całkowicie i zwróciła do obcych bogów. Ludzkość tak bardzo się zagubiła, że śmierć duchowa była już blisko. Głoszono więc, że ciało owego zbawcy czy mesjasza będzie zabite, a potem złożone w grobie wykutym w skale, i że nastąpi całkowite zmartwychwstanie. Ten sposób miał znowu ukazać ludziom, że z synów ludzkich mogą z powrotem stać się Synami Bożymi, gdyż Chrystus-Bóg zawsze stanowi jedno z Bogiem. Tak człowiek, wiodąc życie boże, nie powróci nigdy do zamętu i plątaniny, a pokój i dobra wola zapanują na Ziemi. Napisano, iż stan ten istniał pierwej, zanim powstały rzeczy wszystkie, i że On będzie uczył ludzi o prawdziwym dziedzictwie człowieka. W ten sposób On istniał i był utajniony przez wieki, a przez nauki, jakie dawał, płynął strumień opatrzności boskiej i pełne owoce ziemi oddane do swobodnego użytku człowieka. Proroctwa te spoganizowano i przekręcono jeszcze przed nadejściem Jezusa, a spaczenie to rozciąga się aż na nasze czasy, prowadząc ludzi do poglądu, że podstawowe elementy chrześcijaństwa zapożyczone zostały od poprzednich religii - negując wiedzę o tym, że one istniały zawsze i były osiągnięciem najwyższego ideału ludzkości. Również przygotowano do tych niepokalanych narodzin ciało matki, która miała zrodzić i pielęgnować Dzieciątko Jezus, i ciało ojca, opiekuna fizycznego - każde osobne, lecz zespolone dla czuwania nad tym dzieckiem predestynowanym do nauczania tych, wśród których miało dojrzewać.

Matką była Maria, a ojcem Józef, oboje z domu Dawida, prawdziwego światłonoścy z nasienia Abrahama, co znaczy Ah-Brahn, od nosiciela pełnego jasności z wielkiego kosmosu.

Synowie ludzcy stoczyli się tak nisko, że wibracje ich ciał były niższe od zwierzęcych. Zastępując i ukazując w swej osobie dawno zapomnianego Chrystusa, przeczuwał On, że ci ludzie będą chcieli zniszczyć jego ciało bardziej bezwzględnie, niż by zrobiły to zwierzęta. Gdy ludzie nie idą za światłem chrystusowym, schodzą poniżej zwierzęcia.

Uświadamiał sobie, że musi być tak zdecydowanie zjednoczony z Chrystusem w Jego władztwie, iż nie będą mogli Go tknąć, dopóki na to nie zezwoli. Wybierając taką rolę, okazał swą nieustraszoność. Ten, kto się podejmuje takiego zadania, musi być pokorny, wiedząc doskonale, że jest to droga, którą poszli wszyscy przez swe życie chrystusowe.

Zebranie to podkreśla tę ideę wyraźniej. Możecie zaobserwować cichy wpływ, władający tysiącem pokornych dusz, zebranych tutaj. Możecie to ocenić w pełni, biorąc za podstawę fakt, że człowiek żyjący w swym Bogu i dający innym w najpełniejszej mierze zwycięża świat, i nie Istnieje dla niego śmierć. Dodajcie do tego wpływu jeszcze kogoś, kto jest równie potężny, a działanie tych dwóch będzie cztery razy większe niż jednego. Następnie pomnóżcie to przez liczbę ludzi tu zebranych - wtedy będziecie mogli pojąć potęgę, promieniującą od tych tłumów na cały świat.

Przy takim ośrodku potęgi w pełni promieniowania odradza się oraz na nowo odżywa świat, bez względu na to, czy poszczególne jednostki ludzkie uświadamiają to sobie, czy nie. Takie zgromadzenie zbierało się od wieków w ustalonych miejscowościach świata, co dwanaście lat, jeszcze na długo przedtem, nim Neptun odrzucił swój płaszcz boga. We wczesnych dniach liczba ich była mniejsza, ale emanacje wychodzące z tej grupy przyciągały innych bez wymawiania słyszalnych słów.

Pierwsza mała grupka wyrosła w gromadę; następnie jedna z tych gromad utworzyła inną grupę i tak dalej, aż powstało ich dwanaście. Ta jest dwunasta, czyli ostatnia, co stanowi razem trzynaście. Zespół ten zebrał się, aby skonsolidować dwanaście grup z grupą pierwszą, ale spotkanie oryginalnych grup odbyło się w różnych miejscowościach dla ułatwienia dostępu do tych miejsc zgromadzeń.

Nie ma tu dążenia do wytworzenia wyraźnej organizacji, nie ma też sztywnych, ustalonych praw, których się jest zwolennikiem. Jest tu jedynie taka organizacja, jaką każda jednostka posiada wewnątrz siebie i przez którą jest ona podciągnięta do jednej z grup. Miejsce zebrań nie jest w ogóle nigdy ujawniane ludowi, co dowodzi braku dążenia do organizacji.

Zgromadzenie, które zbierze się jutro o godzinie dwunastej, skonsoliduje zupełnie wszystkie grupy z pierwszą, przy czym dwanaście grup stwarza piramidę, symbol urzeczywistnienia ideału Chrystusa w człowieku, a trzynasta stanowi wierzchołek, czyli koronę.

Wszystkie trzynaście grup zbiorą się jako zespoły oddzielne w tych samych miejscowościach co przedtem, jednak zebranie jednej lub wszystkich grup odbędzie się tak, jak gdyby wszystkie zebrały się z grupą naczelną, co dokona się jutro. Oprócz zgromadzenia trzynastu grup dla skonsolidowania się w jedną, wyjdzie dwanaście z każdej pojedynczej grupy, aby pomóc w utworzeniu się nowych dwunastu grup. Pomnóżcie, a powstaną sto czterdzieści cztery grupy. Gdy grupy te powiększą się przez inne jednostki ludzkie, znów się one rozgałęzia w zespoły po dwanaście. W ten sposób wzniesie się piramida z grup w porządku liczby dwanaście, aż ogarnie ona całą Ziemię!

Jedynym warunkiem, potrzebnym do stania się jedną z nich lub ich częścią, jest przede wszystkim ukazanie ideału chrystusowego sobie, potem przejawienie Chrystusa światu w myśli, słowie i czynie. Jesteście wtedy jednią z całą wielką grupą, a gdzie spotkacie się z Bogiem, tam grupy te muszą się spotkać z wami - w waszym domu, w sanktuarium, choćby to było w najodleglejszym zakątku świata, ha szczycie góry lub w ruchliwych ośrodkach handlowych. Jedność z Bogiem jest zawsze czynnikiem określającym. Z chwilą gdy podnosicie myśl waszą do Chrystusa, ciało wasze odpowiada wibracji chrystusowej. Odpowiadacie wtedy temu samemu wpływowi wibracyjnemu, który emanuje z tej dużej gromady, a pomnożona energia jej zastępów zbiera wasz ideał Chrystusa i nadaje go na cały świat, a wpływ jej niesie się dalej i dalej, połączony z całością w wielkim potoku fali myślowej.

W ten sposób zamiast pozostawać w poprzednim odosobnieniu, nauki te rozszerzają się na cały świat. Grupa taka nie potrzebuje kierownictwa oprócz Wielkiego Pana Boga całego rodzaju ludzkiego. Żadna forma, żadne wyznanie ani żadna sekta nie są potrzebne.

Zdecydujcie się, że jesteście Chrystusem, i rozkażcie jaźni, aby żyła w wierności dla tego ideału - w myśli, słowie i czynie; w ten sposób poczniecie i przejawicie Chrystusa. Te wibracje raz ustanowione nigdy nie słabną, choćby osoba sobie nie uświadamiała ich istnienia; lecz jeśli je ustawicznie utrzymujecie, staniecie się świadomi tych wibracji, co jest doświadczeniem o wiele donioślejszym od każdego innego, które można osiągnąć.

W ten sposób ustanowiony punkt ogniskowy jest słuszny, nigdy nie może być wymazany i do niego musi dojść każda ludzka jednostka; dla niej cała rozległa perspektywa jest otwarta i nie ma ograniczeń narzuconych indywidualności ludzkiej. Horyzont (zainteresowań) narzucony przez ludzkie widzenie może wystąpić poza tymi wibracjami, lecz może on być wprowadzony w obręb widzenia wibracyjnego. W obrębie promienia wibracyjnego wydaje się, że nie ma ani jednego osobnika narzuconego przez ludzkie pojmowanie, lecz każdy znajduje się tutaj i my go poznajemy. Wy, którzy szliście albo jechaliście całą drogę, chwilami dostrzegaliście ten fakt - inaczej nie bylibyście tutaj.

Czyż przy tak zjednoczonej ludzkości może się toczyć bitwa między Bogiem a Magogiem, czyli Armagedon? Czy stworzone przez człowieka prawa mogą dać siłę, która zdepcze prawo boże, rządzące i współistniejące z wszelką siłą? Wystarczy, że jeden boży człowiek powie nie - i to się dokona, ponieważ wszyscy trwają w zespoleniu i odpowiadają jednogłośnie. Nie potrzebują używać żadnej siły. Można skoncentrować siłę szkodzenia, którą wysyłają ci w niższych wibracjach, i zwrócić im z prawdziwą miłością i błogosławieństwem. Jeśli jej się oprą, zniszczą siebie; tym, którzy zwracają siłę miłości, wystarczy mniej niż podniesienie ręki.

Grupy te stoją tak, jak stała Wielka Piramida, niezniszczalna w ciągu wieków, świadcząca, że Chrystus w człowieku był w pełni utwierdzony bardzo dawno temu przed zejściem człowieka, i że człowiek - jako Chrystus - nigdy nie był rozłączony z Bogiem. Że Wielka Piramida jest takim świadkiem, dowodzi tego jej wiek, czystość formy, konstrukcja i wartość intelektualna. Była ona zachowana i nazywała Się w ciągu tysiącleci Wielką Piramidą. Wszystkie wiadomości wmurowane w jej ogromną masę nie były tam umieszczone dla postępu nauki, gdyż ludzie muszą mieć rozległą wiedzę jeśli chcą interpretować jej sekrety.

Jej wielka starożytność i cudowna struktura czynią ją czymś, co nie da się z niczym porównać, stanowiąc tajemnicę rodzaju ludzkiego. Wewnątrz jej masy spoczywa zagadka wszechświata. Każdy szczegół jej rysunku odpowiada dokładnym warunkom i metodom wiedzy ścisłej. To było zawyrokowane przed wiekami i działa dla harmonijnego urzeczywistnienia człowieka, przejawiającego się jako Chrystus-Bóg, zupełnie utożsamionego z Bogiem. Punkt kulminacyjny tego dokonania uwieńczy koroną szczyt Wielkiej Piramidy".

***

Kiedy Riśi skończył mówić, grupka ludzi, a wśród nich Jezus podeszła w kierunku naszego obozu. Zauważyliśmy, że skupili się oni na stoku występu górskiego nieopodal obozu, lecz przypuszczaliśmy, Że zebrali się na prywatną rozmowę, jak to się działo w wielu miejscach tej okolicy. Gdy się zbliżali, Weldon wstał, wyszedł naprzód i ujął obłe ręce Jezusa. Nie zachodziła potrzeba przedstawienia się, gdyż wszyscy byli bliskimi przyjaciółmi Riśi'ego i Jezusa. Co do nas, to czuliśmy się jak małe atomy, gotowe zapuścić korzenie wszędzie, gdzie był grunt.

Wszyscy zeszli się wokół naszego ogniska obozowego. Weldon zapytał Jezusa, czy zechciałby mówić do nas o Biblii. To spotkało się z ogólnie serdeczną aprobatą, i Jezus zaczął:

„Rozważmy modlitwę Dawida w psalmie dwudziestym trzecim. »Pan jest pasterzem moim, nie będę więc łaknął«. Jak pojmujecie, nie była to modlitwa błagalna. Czy nie znajdujecie, że prawdziwe jej znaczenie jest równoznaczne z tym, iż prowadzi nas Jedna Wielka Zasada na ścieżkę, którą powinniśmy iść, czyli że Wielka Zasada idzie przodem na naszej ścieżce i w ten sposób, kręte drogi się prostują? Wielka Zasada przygotowuje naszą ścieżkę, tak jak to czyni dobry pasterz dla swych ufnych polegających na nim owiec; a więc możemy powiedzieć: »Tam gdzie prowadzi nas Ojciec, nie lękamy się«. Dobry pasterz wie, gdzie jest wszystko, co dobre dla jego owiec; możemy więc powiedzieć: - Nie będę łaknął! Razem z Dawidem możemy powiedzieć: »Nie będę łaknął, gdyż JAM JEST chronione jest od wszelkiego zła«. Każda potrzeba naszej natury jest zaspokojona. Nie tylko będziemy dobrze żywieni na zielonych pastwiskach, lecz obfitość pozwoli nam zaoszczędzić. Odpoczywamy z zupełną pewnością, że każde pragnienie jest już spełnione, tak iż możemy powiedzieć z Dawidem: »0n daje mi zielone pastwiska, do cichych wód prowadzi mnie«. Błękit ich spokojnych głębi daje wielkie ukojenie naszym duszom i ucisza zmąconą świadomość.

Przy spokojnym ciele i opanowanej duszy, niebiańskie natchnienie Zasady Najwyższej spływa do naszych wnętrz jako czyste światło życia i siły. Jasność wewnętrzna w nas płonie chwałą Pana swego, prawem, przez które jesteśmy wszyscy jedno. To promienne światło ducha odnawia nasze poznanie, stoimy w objawieniu naszej prawdziwej istoty, czując się jednością z Nieskończonym i wiedząc, że każdy wyszedł z tej Zasady dla przejawienia doskonałości Ojca. W spokojnej ciszy naszych dusz jesteśmy bezpieczni. W ten sposób On odnawia mą duszę. Oto, choć idę doliną cienia śmierci, nie boję się złego. Czego mamy się bać w pełni dobrodziejstwa tej Zasady Bożej? Tu odpoczywają nasze natury fizyczne, Bóg ucisza nasze umysły, Bóg uspokaja nasze dusze, Bóg oświetla nas dla służenia. Z tak doskonałym przygotowa­niem wewnętrznym, jakież próby zewnętrzne mogłyby nas zatrwożyć? Jakież zło mogłoby nam szkodzić? Bóg jest w pobliżu każdego z nas, dla wszystkich jest On wiecznie obecną pomocą w chwilach trudnych. W Nim żyjemy, poruszamy się i mamy swój byt. Mówimy jednogłośnie - wszystko jest dobre.

Teraz każdy musi powiedzieć: »Miłość boża prowadzi mnie wprost do stada. Pokazano mi prawdziwą drogę; gdy zabłądzę od stada, ścieżka moja jest prostowana. Potęga bożej miłości przyciąga mnie do mego dobra, i tak wszystko, co by roi szkodziło, jest odsunięte«.

Obecnie każdy może powiedzieć z Dawidem: »Ponieważ Ty jesteś ze mną, Twoja różdżka i Twoja laska mnie prowadzą«.

Podejmując zrazu tę pracę i dostrzegając prawdy, i podstawowe fakty naukowe, ukryte poza wszelkim życiem oraz drogą dojścia do nich, robicie pierwszy krok, a odczuwana radość i uzyskane oświecenie są tak ponad wszelkie doświadczenia, jakich dotąd doznaliście, Że postanawiacie kontynuować tę pracę. Ale kiedy dopuszczacie do siebie zwątpienie, obawy czy zniechęcenie, to wasza działalność się opóźnia. Walczycie najpierw na jednej drodze, potem na drugiej, i przypuszczacie, że tracicie grunt pod nogami. Bóg wydaje się zbyt trudny dla ludzkich istnień i godzicie się ulegać niepowodzeniom.

Mawiacie, dzieci boże umierają na każdym kroku i nikt z waszego pokolenia nie osiągnął ideału wiecznotrwałego i życia wiecznego, spokoju, harmonii, doskonałości, które ja idealizuję. Mawiacie, że cel osiąga się po śmierci - opuszczacie się więc i uważacie przez pewien czas, że znacznie łatwiej jest płynąć z ludzką falą, obniżając dążenia.

I znów świadomość rasy się uwsteczniła, a choć wsparta była rozległym duchowym oświeceniem i rozumieniem, wszakże wszystko zawiodło i świadomość ta uległa innej sile, która wiąże ludzkość i panuje nad nią. Pokolenie za pokoleniem potęguje tę siłę, czyniąc ją zawziętszą. Czyż można więc się dziwić, że natura ludzka staje się słaba, krucha i człowiek z kolei popada znów w ten sam wieczny kołowrót, w którym ślepy idzie za ślepym, powoli i stopniowo we wieczne zapomnienie, i schodzi we wielki wir, gdzie nie tylko ciało podlega zniszczeniu i rozkładowi, ale dusza jest miażdżona miedzy nigdy nie spoczywającymi żarnami ludzkiego postrzegania i błędami? Gdybyście zrozumieli jak ja i wielu innych, iż o wiele łatwiej jest wypracować swój własny problem, w jednym ziemskim doświadczeniu - niż powoli i stopniowo iść, gromadząc rasową świadomość dobra i zła, która wkrótce stanie się stężałą skorupą, układaną warstwa po warstwie na tym stwardnieniu przez każde następne doświadczenie, aż nabiera ono nadludzkiej siły i zadaje ciosy jak potężny młot, aby rozbić skostniałą powłokę i wyzwolić wasze prawdziwe »ja«. Dopóki nie rozkruszycie skorupy i nie uwolnicie waszego prawdziwego »ja«, będzie was miażdżyć ten sam wir. Możecie działać, aż wyzwolicie się na tyle, że dostrzeżecie na mgnienie oka szersze horyzonty. Tu znów przestajecie walczyć; wasze widzenie umysłowe doznało rozjaśnienia, lecz wasze dało ciągle jest jeszcze zamknięte w łupinie, Pojmujecie, że nowo narodzone kurczę, gdy swobodnie wychyli głowę z jaja, musi iść naprzód i walczyć; musi ono oswobodzić się zupełnie ze swej starej skorupy, czyli środowiska - zanim wrośnie w nowe - które przeszło i dostrzegło, skoro wybiło otwór, w jajku, z którego wyszło.

W ogóle nie zdajecie sobie sprawy z tego, że ja, będąc chłopcem pracującym w stolarni razem z mym ojcem, uświadomiłem sobie, iż istnieje wyższe życie dla zrodzonej z Boga, tzw. istoty ludzkiej - niż tylko wejście w istnienie ludzie na krótki czas, podczas którego miażdżą ją kamienie młyńskie stworzonych przez człowieka praw, przesądów i konwenansów, a walka w toku tego istnienia o krótkie lata życia, potem wejście do nieba i wspaniała nagroda w postaci gry na harfie, i śpiewanie psalmów, nie mogą mieć logicznego bytu poza umysłami ludzi, na których żerują kapłani naszych czasów.

Całkowicie nie rozumiecie, że po tym wielkim przebudzeniu, czyli realizacji wewnętrznej, przeminęło wiele dni i nocy walki w odosobnieniu i milczeniu, w zupełnej samotności, w sobie i ze sobą, A gdy przezwyciężyłem osobowość, nastały dla mnie jeszcze cięższe doświadczenia przy osobistym obcowaniu z tymi, gorąco ukochanymi - chciałem im ukazać światło, które dostrzegłem, będąc przekonany, iż płonie ono jasno i oświetla ścieżkę każdego dziecka bożego na świat przychodzącego.

W ogóle sobie nie wyobrażacie natrętnej pokusy, która nachodziła mnie, aby pozostać cieślą, jakim być mogłem, i żyć przez ten krótki czas przydzielony człowiekowi przez hierarchię i ortodoksję - zamiast podjąć życie, które ukazało mi się tylko w przebłysku, poprzez błoto przesądu, dysharmonii i niewiary.

Nie pojmujecie cielesnej boleści, nikczemnych obelg, którymi obrzucali mnie bliscy. Wyłączam tych, którym ukazałem dostrzeżone przez siebie światło. Nie wiecie, że to wymagało woli niezłomnej, potężniejszej niż moja własna, która podtrzymywała mnie w godzinach próby. Jak mało możecie wiedzieć o tych doświadczeniach i walkach, pokusach i porażkach. Jak walczyłem wciąż z zaciśniętymi pięściami i zębami, widząc i wiedząc, że było tam światło, choć się wydawało, że błyska ostatni promień, a nawet że i ten zniknął, ustępując mrokowi. Ale także wtedy było zawsze coś we mnie silniejsze i panujące, że poza cieniem światło było tak jasne jak zwykle. Nie ustawałem, odsunąłem cień. i znalazłem światło, płonące jeszcze jaśniej z powodu chwilowego przyćmienia. Również wtedy, gdy cień ukazywał się krzyżem, mogłem widzieć ponad nim świat boski, ostateczne nadejście jutrzenki triumfu, przechodzącego pojmowanie śmiertelnego człowieka - pogrążonego jeszcze w lęku, wątpliwościach i przesądach. To był zew tego widzenia, który mnie zobligował do zdecydowanego wypicia pełnej czary goryczy, abym mógł przez własne doświadczenie zetknąć się z tym, co gasiłem: - Ze człowiek poprzez wolną wolę Boga, połączoną z jego własną wolną myślą i czystymi pobudkami, może dowieść samemu sobie, że Bóg jest boski i że człowiek, Jego Syn prawdziwy, zrodzony na Jego obraz i podobieństwo, jest tak samo prawdziwie boski, jak boski jest Ojciec - że ta boskość jest realnym Chrystusem, którego każdy człowiek postrzega, i który jest w nim oraz we wszystkich dzieciach Boga.

Ten faktyczny Chrystus jest światłem, oświecającym każde dziecko na ten świat przychodzące. Jest ono Chrystusa-Boga, naszego Ojca, w którym, poprzez Niego oraz dzięki Niemu my wszyscy mamy wieczne życie, światło, miłość i prawdziwe braterstwo, prawdziwe Ojcostwo, prawdziwe Synostwo Boga i człowieka. W świetle tego rzeczywistego poznania, czyli prawdy: nie potrzebujecie króla, królowej, korony, papieża ani kapłana. Przy właściwym pojmowaniu, wy sami jesteście królem, królową, papieżem, kapłanem - i nikt, tylko wy i Bóg stoicie razem sami. Rozpowszechniajcie to prawdziwe poznanie, aby ogarnęło cały wszechświat formy i kształtu, a dzięki danej od Boga zdolności twórczej czyńcie go doskonałością, którą widzi Bóg, i która Go otacza«.

koniec tomu trzeciego

TOM 4

WIELKIE BIAŁE BRATERSTWO A POKÓJ ŚWIATA

1. Zanim się zagłębimy w studium pewnych praw i faktów związanych z nauką mistrzów, wskazane jest rozważyć zakres ich działalności. Należy rozszerzyć swe horyzonty myślowe i poglądy na życie, aby zrozumieć całą doniosłość ich nauki.

Tym razem zajmiemy się głównie terenem ich pracy oraz ogólnymi tendencjami panującymi obecnie wśród ludzkości, aby przystosować się należycie do działania, jakie nas czeka. Konieczne jest poznanie rodzaju i zakresu pola pracy, aby wybrać odpowiednie narzędzie i sporządzić plan uprawy pola. Musimy poznać, do czego pole się nadaje, jakie uprawy tam są możliwe i do jakiego celu mają być skierowane. Przed każdą pracą musi stać jakiś cel, a ta, o jaką tu chodzi, daleka jest od tego, co pospolicie nazywamy naszą indywidualną naturą. Natura każdego człowieka jest, w ten czy inny sposób, związana z życiem i pomyślnością poszczególnej jednostki na świecie, a co dotyka jednego, musi w pewnym stopniu dotknąć reszty ludzkości.

2. Czuję, iż ta rozmowa o pokoju musi mieć charakter bardzo ogólny, gdyż zainteresowani są tu wszyscy. Faktem jest, iż świat staje się usposobiony pokojowo, i że wszyscy się zgadzają na to, że mają dosyć wojny. Ludzie zaczynają rozumieć, że wojna nie jest stanem normalnym, i że ci, którzy przyjmując rolę Opatrzności, czynią z siebie Uosobienie doskonałej sprawiedliwości, twórców szczęścia - są tylko oszustami. Pokój i szczęście, samo serce pragnień całej ludzkości, nie mogą być darem, jaki można złożyć w ręce ludzkości, lecz muszą być zdobywane rzetelnym wysiłkiem. Takich rzeczy, jak cuda polityczne nie ma na świecie. Człowiek musi pojąć, że to on sam powinien wypracować swe przeznaczenie mocą własnej inteligencji.

3. To zainteresowanie ludzkie dla wszystkiego, co popiera i zapewnia pokój, musi z konieczności doprowadzić do opracowania prawa powszechnego, które zawsze pomaga sprawie dobra ogólnego. Bóg nie zważa na osoby, a to uświadomienie sobie przez ludzi potrzeby pokoju jest ich odpowiedzią na ruch ducha pokoju, szerzonego przez mistrzów.

Tylko wtedy gdy jednostka ludzka utożsami się z prawem powszechnym, może liczyć na znalezienie osobistego dobra, gdyż jest ono integralnie złączone z dobrem ogólnym. Z tego powodu postęp jest powolny, a cierpienie wielkie.

4. Istnieje w świecie Wielkie Braterstwo, które pracuje dla pokoju od tysiąca lat. Stoi ono za każdym ruchem mającym na celu pokój światowy, i staje się coraz silniejsze. Istnieje obecnie 216 grup rozsianych po całym świecie, mających zawsze centralną komórkę jako jednostkę ośrodkową oraz 12 otaczających ją komórek, potęgujących jej skuteczność i moce. Pracują one także nad oświeceniem świata.

5. Grupy te istotnie składają się z ludzi, wprowadzających w życie wysokie myśli Białego Braterstwa. Wszystkie te grupy ze sobą współpracują; stamtąd płynie aktywna myśl pokoju i oświecenia.

6. Istnieje wiele fałszywych pojęć o Białym Braterstwie. Należy przede wszystkim zrozumieć, że Biali Bracia nigdy nie dają się poznać jako tacy ani też nie oni wyłącznie stoją za zewnętrznymi organizacjami. Są uniwersalni w celach i działaniu, zdecydowanie współpracują z prawem powszechnym dla celów wszechświatowych, a każda jednostka lub grupa pracująca dla tych samych celów, nie powodowana egoizmem osobistym czy grupowym, liczyć może na pełne poparcie z ich strony. Jednostka ludzka może uświadamiać sobie to poparcie, lecz częściej zjawia się ono pod postacią wewnętrznego impulsu. I w ten sposób dociera pomoc takiego rodzaju, iż człowiek nie zna jej źródła ani miejsca, skąd płynie. Korzystający z takiego poparcia odczuwają tylko, iż impuls czy pomoc skądś przyszły.

7. Liga Narodów była z początku narzędziem Białego Braterstwa, lecz pewne narody i osobistości nadużyły jej dla swoich celów. W przyszłości jednak podobna organizacja znowu będzie objęta przewodnictwem Białego Braterstwa.

8. Dokonują się narodziny nowego porządku rzeczy; właśnie teraz jesteśmy świadkami niszczenia starej cywilizacji. Gdy nastanie właściwa chwila, Białe Braterstwo wypowie się pozytywnie o sprawach najważniejszych.

9. Nadszedł czas, że nie można dłużej stosować półśrodków przy oczyszczaniu rasy, bez względu na to, czy jednostki lub grupy się uzbroją bądź nie przeciw wspólnemu dobru, w obecnym czasie. Młyny Boga mielą czasami energicznie, a zarazem drobno. Tylko przez przeniesienie ludzi egoistycznych i agresywnych będzie można strzec budowy nowego życia. Byłoby o wiele lepiej zjednoczyć się z impulsami czysto twórczymi, które przyczyniają się do dobra powszechnego, gdyż to przydałoby też dobra jednostkom.

10. Często wpływy działające w ideach powszechnych realizują się bez zwracania większej uwagi. Jest to coś, co zdaje się kiełkować i ciągle rozprzestrzeniać, chociaż umysły wielu łudzi tak są zaabsorbowane innymi sprawami, że nie postrzegają zmiany. Potem nagle ludzie jakoby pojmują, iż to weszło w życie i jest w ścisłej zgodzie z ukrytą myślą, jaka za tym stoi; w ten sposób wchodzą w nowy porządek rzeczy raczej nieświadomie. Chodzi jednak o to, aby być czujnym na te w ukryciu rozwijające się siły w sobie i w rasie, i aby znaleźć klucz do najszybszego postępu i najskuteczniejszej służby dla sprawy powszechnej.

11. Indie utrzymują pokój przez stwarzanie metod identycznych z metodami grup, o których mówiłem. Były one początkowo prowadzone przez 12 grup, które się rozszerzyły i nadal rozszerzają. Ich wpływ jest bardzo duży i łączy się z całym duchem myśli indyjskiej, a praca - z zewnętrznego punktu widzenia - była w szerokim, zakresie wychowawcza. Udzielają one ustnych informacji, przekazywanych pod ich kierownictwem. Wyniki ukazują skuteczność tej metody.

12. Gandhi rozważał przez 20 lat sprawę nie wywierania gwałtu (ahimsa), zanim przystąpił do działania, a studiował ją bardzo głęboko. Zasada ta istnieje w Indiach od 600 lat. Z powodu tzw. "nietykalnych", Gandhi wprowadził ją w życie już w tym pokoleniu. Gandhi udał się między "nietykalnych" i uczył ich ahimsy, czyniąc z niej siłę czynną. Młodsze pokolenie podjęło ją natychmiast Ludzie młodzi uznali wielką siłę tej zasady i rozszerzyła się ona na całe Indie. Pokolenie młodsze ukazało ją ludowi dobitniej, niż to było kiedykolwiek czynione. To może spowodować rozwiązanie systemu kastowego. "Nietykalni" byli punktem wyjścia, gdyż liczba ich stanowiła 65 milionów, a kierowanie nimi było niezbędne, ponieważ wywierali potężny wpływ. Obecną swoją emancypację prawie całkowicie zawdzięczają Gandhiemu.

13. Ludzie pracujący w grupach dla pokoju świata, to osoby wysoce zaawansowane duchowo. W każdej z grup jeden człowiek zawsze się wybitnie wyróżnia w rozwoju duchowym.

14. W Stanach Zjednoczonych istnieje około 60 osób, które decydowanie należą do tego stowarzyszenia. Zachowują milczenie odnośnie do swej przynależności. Nie ujawniają miejsca swych zebrań grupowych ani nie udzielają żadnych informacji w sprawie działalności grup.

15. Jest to przyczyna, dla której wielu ludzi, mniej lub bardziej, wątpi w to wielkie dzieło, dokonywane przez oświeconych. Ludzie tak są przyzwyczajeni do zewnętrznych efektów i ostentacji, że nie umieją sobie wyobrazić żadnego wielkiego dzieła, dokonywanego w taki spokojny, prosty sposób. Lecz jeśli na chwilę zaniechamy myślenia, to zrozumiemy, że wszystkie siły dające impulsy i motywy działania we wszechświecie są ciche, a ludzie pracujący świadomie z pewnymi siłami, działają zgodnie żutymi motywami. Przyjdzie czas, gdy pracować będą jawniej, ale dopiero wtedy, gdy będzie dość ludzi oświeconych, wiedzących i rozumiejących, co robią. Rozważcie swoje własne doświadczenie. Czy nie zdajecie sobie sprawy, że milczące wpływy, działające pod powierzchnią waszego własnego istnienia są tymi siłami, które rządzą waszym życiem bardziej, niż rzeczy objawiające się na zewnątrz, wyrażane przez was słowami? Jednakże ciche "rozważania" waszej własnej natury wewnętrznej mogą się uzewnętrznić, gdy znajdujecie się w zharmonizowanym z nimi otoczeniu i nie wahacie się ich wyrażać. Obserwujcie siebie, a zobaczycie, że wszystko działa w was właśnie tak, jak i w całej rasie. "Co Ojciec widzi jako tajne, odda jawnie" nie jest pustym frazesem, lecz odsłania sposób, w jaki wszystkie rzeczy wchodzą w życie w świecie zewnętrznym. Zrozumienie tego faktu nie tylko obudzi samoświadomość, lecz również umożliwi poznanie powszechnej pracy duchowej ukrytej przez cały czas pod powierzchnią. Tylko przez przystosowanie się do tego rodzaju świadomego postępowania człowiek zdolny jest jasno rozeznać działanie tajemnego Bractwa. Jego praca ukryta jest tylko dla tych, którzy nie dostrzegają sposobu dokonywania dzieła. Przyzwyczajeni jesteśmy do hałasu i ostentacji, lecz ciche i najpotężniejsze siły w nas i otaczającym nas świecie uchodzą naszej uwagi. Zbaczamy za ludzkimi hałaśliwymi hasłami na boczne dróżki i tracimy ścieżkę życia, która roztacza się w ciszy przed naszym istnieniem indywidualnym.

16. Braterstwo to nie jest właściwie organizacją, gdyż należeć doń może każdy, kto jawnie lub cicho chce pracować dla pokoju. Jest to raczej stowarzyszenie pokrewnych sobie ludzi Współdziała ono istotnie z wszelkimi stowarzyszeniami (organizacjami), pracującymi dla korzyści rodzaju ludzkiego i dla postępu ludzkości.

17. Grupa w Indiach pracuje cicho, lecz to jej wpływ łączy wszystkie inne i koordynuje ich działalność. To jej mamy do zawdzięczenia ufundowanie Pokojowej Nagrody Nobla na świecie.

18. Tołstoj przyczynił się wybitnie do działania tej zasady w praktyce, chociaż była ona zawsze reprezentowana przez dziewięciu panujących w Indiach. Tołstoj był duchem rozwiniętym - współpracował z grupą centralną przez cały czas.

19. Pomimo iż nikt nie zna dokładnie siedziby grupy trzynastej, była ona zawsze czynnikiem dominującym w sprawach wychowania świata. Dwanaście grup pracuje stale w każdym z wychowawczych centrów świata.

20. Grupy te ani tu, ani nigdzie indziej nie są organizacją, która by rozwijała światową propagandę pokojową. Doświadczenie wykazało, że słowo mówione lub słowo ciche wysyłane w świat, wywiera p wiele większy wpływ niż słowo pisane.

21. Słowo pisane może być zniekształcone. Słowo mówione wywiera wpływ stale się rozszerzający i potęgujący. I znowu widoczne jest działanie mądrości: Dopóki siły twórcze panują "w ukryciu", rosną nie zauważone przez nikogo z tych, którzy mogliby zniszczyć ich dziabnie. Świat nigdy nie pojmuje pochodu sil twórczych, dopóki nie podważą one plugawych konstrukcji egoistów i poszukiwaczy osobistej korzyści - a wtedy już jest za późno. Właśnie w chwilach takiego bezładnego rozkładu, i tylko wtedy, działalność Braterstwa ma możność ujawnienia się i wzmocnienia prawdy w umysłach wszystkich ludzi. A dzieje się tak nie z obawy przed atakiem, lecz przez znajomość najpotężniejszej drogi do realizacji zamierzeń każdego wielkiego ruchu twórczego dla udoskonalenia świata. Egoiści nie mają doń przystępu.

22. W pewnym sensie wszyscy pracujący dla wolności Indii i wolności oraz pokoju świata są awatarami, gdyż świat zachodni spogląda ku awatarom. Wielu z tych wielkich rozpowszechnia te nauki od tysięcy łat Jezus pracował i działa wydatnie dla ulepszenia całego świata.

23. Przyczyną tego, że wielu ludzi w kwiecie zachodnim nie zauważa, działania awatarów, jest fakt, że ludzie tani zdolni są postrzegać ich aktywność na powierzchni, gdy się mówi lub czyni rzeczy efektowne i cudowne publicznie. Nie wiedzą oni, że prawdziwe cuda zawsze dokonywane są z początku w ciszy.

24. Co do arbitrażu jako narzędzia pokoju światowego, to ruch w tym kierunku zaczął się w Indiach, w Pendżabie. Jest to potężny czynnik dla pokoju światowego.

Postawił on agresję całkowicie poza prawem. Indie nigdy nie wyrażały postawy agresywnej, nigdy nie zachęcały do otwartej wojny na tym terytorium, a Pendżab* miał najsilniejszy wpływ, stojąc poza tym ruchem. Był on podtrzymywany w Indiach przez blisko trzy tysiące lat Nieagresja i arbitraż okazały się bardzo praktyczne.

25. W.J.Blyan, świadomie czy nieświadomie inspirowany przez milczący wpływ, zdołał uzyskać traktaty pokojowe, tylko z czterema narodami. Jak dotychczas, to nikt nie śmiał podjąć jego dzieła. Podjęte ono będzie znowu kiedyś w przyszłości przez stowarzyszenie rady ludzi nieznanych światu zewnętrznemu, a mających absolutny autorytet w oczach związków pokojowych i grup, pracujących bezinteresownie dla pokoju świata.

26. Gdyby cały świat finansowy stanął za tym ruchem ku jasności, powstałby najsilniejszy wpływ pokojowy. Nie byłoby wówczas finansów na prowadzenie wojen. Nie byłoby możliwe finansowanie ich i przez to by ustały. Gdyby system współdziałania był powszechnie przyjęty, nie byłoby okresów zwyżek i depresji. To także by się przyczyniło wydatnie do zaniechania wojen. Faktem jest, że współdziałanie zostało już zapoczątkowane. Ludzie, którzy nie współdziałają i nie stoją w szeregu dla nowego porządku będą zupełnie poza prawem.

27. Zmierzając do postawienia wojny poza prawem, ludzie będą mieli otwarte oczy na przyczyny wojny, która ma na celu jedynie korzyści grupy albo narodu. Sprowadza to całą rzecz do jednostki i każdy musi postawić poza prawem swój egoizm i poszukiwanie własnej korzyści kosztem innych. Jako jednostka człowiek zrozumie, że najlepszym sposobem popierania własnych interesów jest popieranie interesów wspólnych, a jedynym sposobem zachowania swych dóbr to zachowanie dóbr ogółu. Ta cicha tendencja jest teraz obudzona na szeroką skalę, lecz każda jednostka musi zapoczątkować ją w sobie samej, a kto poważnie poszukuje swej duszy, znajdzie zaczątek tego ruchu we własnej naturze, i będzie on wzrastał z kaź4ym dniem. Ruch ten, szerząc się od jednostki do jednostki przeobrazi się w ruch ogólnoświatowy i będzie ostatecznym motywem wszelkiej ludzkiej działalności. Tak jak jednostka, wyłamując się spod tej wielkiej tendencji swej natury wewnętrznej będzie zniszczona, tak samo podobne grupy, instytucje, organizacje religijne, rasy i narody ulegną rozkładowi, pozostawiając świat dla tych, którzy kochają prawo boże i żyją według niego w stosunku do każdego człowieka i każdego narodu.

28. We wszystkich ruchach współczesnych obserwujemy, iż zmiany muszą zajść przede wszystkim w jednostkach, gdyż jeśli ich natura nie będzie we właściwy sposób, wewnętrznie, związana z ruchem i postępowaniem zewnętrznym, to stanie się ona czynnikiem rozkładowym w każdym działaniu, które by mogło przynieść dużo dobrego. I mało może zrobić dla powszechnego pokoju ten, kto nie znalazł pokoju wewnętrznego, kto nie był naprawdę dość długo w kontakcie z siłami niewidzialnymi, pracującymi dla wspólnego dobra.

29. Nie ma innych problemów, oprócz tego, jak indywidualna jednostka ma dojść do spokoju w sobie. Musi ona również zrozumieć, jakie to ma znaczenie zarówno dla niej, jak i dla narodu. Jeśli jest skupiona na idei pokoju, to promieniuje odpowiednim wpływem i staje się jednym z czynników działających dla duchowego rozwoju stulecia. Ruch pokojowy jest również jedną z przyczyn duchowego oświecenia.

30. Nadchodzący nowy system zupełnie zniszczy politykę; lecz dopóki ona istnieje w takim stanie jak obecnie, żaden autentycznie skuteczny program nie może funkcjonować i doprowadzić do szczęśliwego końca. Każdy, kto dotrzymuje kroku nowemu duchowi czasu, otrzymuje tyle pomocy, ile zdolny jest przyjąć od wyższych sił. Jedni odbierają tę pomoc świadomie, inni nieświadomie, lecz doświadczają jej zawsze. Niektórzy doszli do tego, że wiedzą o tej pomocy i stwierdzają ją.

31. Partie polityczne przy wypracowywaniu "podziemnego" nurtu sił twórczych skupią się prawdopodobnie w jedną dużą organizację dla większego uproszczenia rządu. Zmiany te nastąpić muszą poprzez nasz system partii, działający w kierunku jednej tylko izby prawodawczej, niepodzielonej. "Dom rozdzielony przeciwko sobie, upadnie". To usunie bardzo wiele z naszego politycznego zła. To wszystko zapoczątkowane będzie w państwach, w których nastąpią zmiany. Zbliża się to jako ruch narodowy w Stanach Zjednoczonych.

32. Pokój jest tu! Gdy się ustosunkujemy do tej zasady w sposób zdecydowany, uczyni to z nas jednostkę aktywną.

Dla nauczyciela

§ 1. Na początku niniejszego studium musi być wyraźnie określone, że ludzie w ogóle potrzebują nowych perspektyw, jeśli chodzi o postęp duchowy. Przeważnie zajmujemy się sprawami całkowicie odnoszącymi się do ciała i do rzeczy, które jak nam się wydaje, ciało powinno posiadać. W rzeczywistości jest ono czymś i zależy od czegoś, co jest nieskończenie daleko poza nim.

§ 2. Przedstawcie przez dalsze zilustrowanie, jeśli to możliwe, jak ogólnie ludzie tendencyjnie kierują się ku pokojowi, i jak za tym leży cel wszechświata - Bóg.

§ 3. Ukażcie swym uczniom, jak ten wyłoniony ruch pokojowy, jest identyczny z ich własnymi ideałami, zarazem uświadomcie im fakt, że są oni wewnętrznie inspirowani przez ruchy uniwersalne, których cele są celami wszystkich ludzi oświeconych.

§§ 4-12. Scharakteryzujcie, jak braterstwo zostaje zrealizowane drogą posłuszeństwa dla najbardziej wewnętrznych impulsów ku ogólnemu polepszeniu oraz że różnica między ustosunkowaniem się jednego człowieka do drugiego w duchu jedności a ustosunkowaniem się Białego Bractwa do całości jest tylko różnicą stopnia nasilenia i zenergetyzowania tych głębszych impulsów.

§§ 13-14. Niewątpliwie przedstawione będą przez was tak, jak są dane, chyba, że wiedza wasza ogarnie dużo rzeczy, które tylko lekko zostały w nich dotknięte.

§§ 15-16. Powinny one wyjaśnić, dlaczego przeciętna jednostka nie może zrozumieć, że mistrzowie nie występują jawnie ze swą działalnością. Na ten temat można by napisać całe tomy Przyczyna jest taka sama, jak ta, że wy czasami nie ośmielacie się wyrażać swych przekonali nawet we własnych domach. Wiecie, że dopóki milczycie, nie spotykacie się z opozycją, ale z chwilą gdyście przemówili, otworzyliście otoczeniu drogę do kontrowersji. Albo znowu czujecie, że moment jest właściwy do mówienia, rzecz jest aprobowana i wszyscy współdziałają. Co porusza się we wszechświecie, porusza się również w człowieku. Poznać siebie w niektórych z tych najprostszych spraw jest kluczem do zrozumienia problemu i dojścia do potęgi.

§§ 17-26. Temat jest przeważnie ten sam; jest tylko dalsze podkreślenie ważności cichego współdziałania w realizacji czynu wielkiego ducha twórczego wszystkich - w pewnym stopniu - ludzi oraz uczynienia z tego żywotniejszej sprawy we własnym życiu.

§§ 27-32. Dają dopełnienie spraw poprzednich i mogą wydatnie przyczynić się do wyzwolenia ludzi dla postępu. Uczcie ludzi spodziewania się i przygotowywania do zmian.

Uczyńcie się wrażliwymi na zmiany zachodzące pod powierzchnią struktury politycznej i ekonomicznej. Zmiana wyzwalająca nie tkwi w żadnej z tych form zewnętrznych, lecz w ludzkich sercach.

JEDYNY UMYSŁ

1. Oczywistość władania jedynego umysłu jest bezsporna. W każdej dziedzinie działalności napotykamy panowanie jedynego umysłu. Nawet na przykładzie człowieka zauważcie, że głowa jest jedna; wynika stąd, iż istnieje jedno władanie przy wielu działaniach, a wszystkie pomniejsze działania wypływają od jednej, scentralizowanej władzy.

2. Jedynie przez to scentralizowanie mocy, i władanie może istnieć harmonia w działaniu jakiegoś zorganizowanego odłamu społeczeństwa, czy też nawet jednostki. Wiemy wszyscy, co się dzieje, gdy następuje podział władzy lub raczej usiłowanie jej podzielenia, bez uwzględnienia jakiegoś centralnego źródła, wysuwającego motywy działania. Rozkazy wydawane z dwóch źródeł do różnych centrów działania mogą wytworzyć tylko zamieszanie i chaos. Jeżeli kierownictwo wypływa nie z jednej centralnej głowy, to władza upada, a cała struktura zostaje zniszczona.

3. Gdy występuje tylko jeden czynnik rządzący, który dominuje, ma moc i kieruje nadawaniem motywów działania, jesteśmy prowadzeni wprost do tego jedynego elementu, a przez to do działania skoncentrowanego na jednym celu, co było już omawiane wiele razy. Przez takie to działanie urzeczywistniamy cokolwiek i wprowadza nas ono w harmonię z tym centralnym rządzeniem, przy którym nie rozpraszamy sił, lecz pracujemy z siłą jedyną, czyli mocą, która jest całkowitym panowaniem.

4. Zawsze doprowadzajcie się do zgody z tym, do czego wysyłaliście siłę, tj. jeżeli wierzycie w moc istniejącą w świecie i jego otoczeniu, to pozornie odbieracie dyrektywę z tysiąca różnych źródeł, i to jest przyczyną waszego zamieszania. Nie wiecie, czy słuchać pozornych żądań z tej, tamtej czy innej strony i ten rozłam świadomości burzy całą strukturę natury człowieka. Człowiek musi wiedzieć, że jedna władza istnieje dla każdej ludzkiej istoty, jeżeli tylko zechce jej użyć. "Komuśmy uwierzyli i przekonali się, że może On dokonać tego". Oczywiście użycie jej musi być świadome, skierowane do zamierzonych celów. Przez decyzję tej władzy myśli nasze doprowadzają się do mocy działania i jednorodnego ich wyrażania. Wtedy nie mogą one działać inaczej, niż tylko wyrazić to, co promieniują. Innymi słowy, zasada wyznaczania motywów, które ustanowiliśmy, musi być w życiu zrealizowana.

5. "Sługami Jego jesteśmy, któremu zaofiarowaliśmy się na sługi posłuszne", a o widocznych wynikach musi zadecydować wyższe wypracowanie tej siły motywującej, która was inspiruje. Rezultaty nie mogą być większe od mocy włożonej w tę władzę.

6. Centralny rząd wszechświata nazywany jest często zasadą albo umysłem (mind). Określenie "zasada" nie krępuje go tak mocno, jak może czynić to jeden duch. Jednak zasada ta panuje i rządzi, i wie, co robi; rządzi rozumnie, a więc musi to być zasada umysłowa, rozumna (mind principle). Hindusi nazywają to zasadą lub wszechmocnym, co oznacza, że człowiek staje się tym potężnym, panującym pierwiastkiem. Człowiek* staje w swej wszechmocy w momencie, gdy wysyła swe myśli do tego jedynego rządu, tej jednej centralnej władzy kierowniczej.

7. Wszystko to jest bardzo proste, jeżeli się ma obiektywny umysł i właściwe podejście. Dopuszczacie we własnych myślach, że taka a taka osoba lub taka a taka sytuacja ma moc uczynienia was smutnymi. Jest to wysyłanie władzy do określonego miejsca czy formy. Posłusznie słuchając władzy, którą w ten sposób ustanowiliście, wcielacie w siebie mentalny i emocjonalny stan, który uznajecie za istniejący w naturze tej władzy. Nie moglibyście wcale myśleć o wcieleniu radości ze źródła, które jak postanowiliście, ma tylko moc was smucić. Wówczas przez posłuszeństwo dla władzy wcielacie smutek, który dopuściliście do przejawienia się w was i mówicie Jestem smutny". Stajecie się tym, co wcielacie. Jest to całkowita, ukryta siła, lecz dla przejawienia tej potężnej mocy, która jest naszą, musimy wyzwolić tylko jedno źródło kierownicze, musimy być posłuszni temu źródłu i wcielić cechy jemu właściwe. Wtedy nikt nie będzie się wahać głosić: Ja Jestem To" (Tat Tvam Asi), jak mówią Hindusi, gdyż "To" staje się rzeczą, którą wcielamy. Musi się to stać oczywiste dla każdego, kto będzie myślał o tym przez jakiś czas.

8. W ten sposób działanie przez siłę woli nie jest metodą panowania (control). Siła woli daje nam impet do zrealizowania tego panowania, lecz nie jest czynnikiem motywującym, stojącym poza panowaniem. Wola może się całkowicie różnić od panowania. Samowolą nie jest nigdy zdobią wysyłać myśli do jednego punktu centralnego. Wyraźne panowanie, czyli działalność umysłu ma możność wnoszenia myśli, uczuć lub czynów do jednego centralnego panowania, które jest wyraźnym atrybutem, zawsze wykorzystywanym przez człowieka i mającym w stosunku do niego siłę współpracują z nim. Nie panującą nad, lecz panującą razem. To jest właśnie ta siła, którą człowiek uruchamia, z chwilą gdy umieszcza swą myśl w ogniskowym punkcie zasady, która aktywizuje wszelkie warunki;

9. Rozważmy bardzo prostą ilustrację. Człowiek ma moc podporządkowania swego umysłu zasadzie matematycznej, lecz nie ma woli, aby dać tej zasadzie działać. Zasada działa samoistnie j jest jedynym ośrodkiem rozrządczym w obrębie swej sfery. Człowiek może doprowadzić swą wolę do punktu działania zasady, lecz odtąd zasada jest siłą motywującą i przez to podporządkowanie swej woli - mówiąc dokładniej - dostrzega on tajemnicę tej potęgi matematycznej. Zasada ludzkiej woli polega na tym, że ma ona być podporządkowana jakiejś wyższej władzy, i tak człowiek staje się jej wcieleniem, będąc owładnięty jej mocą wyższą słabość zaś ludzka wynika z tego, iż się podporządkowujemy temu, co w rzeczywistości nie posiada mocy), i to powinno być dowodem ogromnej potęgi, jaka jest dla nas możliwa. Każdy musi teraz się nauczyć stosować tę zasadę z własnej woli i uznać, iż potęga istnieje tylko w zasadzie jedynej.

10. Nasza codzienność jest konkretnym stosowaniem tego faktu, iż wypowiedzi nasze są zgodne z zasadą jedyną, czyli umysłem jedynym. Zawsze widzimy albo wypromieniowujemy ideał. Powiedzmy, iż jest to ideał doskonałości. Natychmiast wstępujemy w zgodność z rządem umysłu jedynego, czyli zasady, i przedstawiamy ideał do zrealizowania przez siebie. Jeśli jest to wysoki ideał, potęga ta staje się natychmiast czynna i realizuje go. Z chwilą gdy ten ideał jest wyobrażony, a siła wspierająca go staje się czynna przezeń, jest on kompletny. To znaczy, że od chwili, gdy ideał jest wyzwolony z działania naszej woli i wysłany do działania zasady jedynej, jest on czymś pełnym.

11. Dopóki istnieje sens podwójny (dual), trudno jest każdemu dostrzec, że to nie może być prawdą. Mistrzowie nie biorą pod uwagę żadnego planu poza duchowym - duchowym, który został przejawiony. Jeżeli nie uwzględniamy żadnego planu poza duchowym, musi on istnieć zawsze po dokonaniu stwierdzenia, a nawet przed jego dokonaniem.

Nie urzeczywistniamy w sposób oczywisty przez siebie naszego ideału, dlatego że patrzymy na trzy plany, na których może się on przejawić. Dzisiaj przekonano się w sposób zdecydowany, że przejawia się on na tylko jednym planie, tj. zawsze i tylko na planie duchowym. To jest faktem.

12. A więc jeśli trzymamy się tego planu duchowego i pozostajemy w jego obrębie, zobaczymy go w prawdziwym wyrazie. Nie musielibyśmy wcale postrzegać materialności, gdybyśmy nie mówili w terminach materializacji, a materialność nie jest duchowo - faktem. Rzecz aktualna jest faktem zawsze. Jest to duchowość przejawiona.

Dwa + dwa = 4 w zasadzie matematycznej, równa się czterem w umyśle i równa się czterem na planie przejawionym. To nie są trzy plany, lecz wszystko to jest faktem matematycznym, nieodosobnionym i nie zróżnicowanym w żadnym jakimś punkcie.

13. O przejawieniu (manifestacji) powiedziano, że nie ma szkody w nazywaniu go matematycznym czy fizycznym, ponieważ nie możecie zaszkodzić tym faktowi. Lecz jest ono zawsze podniesione lub wywyższone do duchowości. To miał na myśli Jezus, gdy powiedział: Jeśli wywyższycie wszystkie rzeczy do ducha, one już istnieją". Widocznie to samo miał na myśli, gdy się modlił: "Ojcze, dziękuję Ci za to, że mnie wysłuchałeś, i że zawsze mnie wysłuchujesz". On w pełni wiedział, że to, co widział jako swój ideał, było już spełnione. Dla niego występowało to zawsze. Następnie powiedział on, że "gdy wychodzicie do winnicy, jest ona gotowa do zbioru".

14. A więc jeśli zajmiemy taką postawę zdecydowanie, będziemy zupełnie wolni od wszelkich trudności. Jezus natychmiast wznosił się ponad wszelkie trudności, mocą postawy, jaką przyjmował. Nie stanowiło to dla niego długiego, mozolnego procesu - było to natychmiastowe. Przenikał on każdą nierzeczywistość na wskroś; zawsze wznosił się ponad wszelkie warunki, do prawdziwego stanu duchowego i wtedy nie było potrzeby udzielania żadnej uwagi czemukolwiek poza prawdziwym stanem duchowym. Powiedział on: Ja żyję zawsze w duchu".

15. Nasza Biblia określa: Ja żyję zawsze w pewnym duchu". Taka interpolacja wytwarza ogromną różnicę. Jest to źródło błędów dla naszego rozumienia.

16. Biblia chrześcijańska definiuje: "Bóg jest pewnym duchem" (God is a Spirit). Oryginał brzmiał: "Bóg jest Duchem"; nie ograniczał Go żadnym atrybutem anj stanem. Pewien pisarz powiedział: Jest to irytujące, gdy chcemy zepchnąć Boga do ćwierć miary naszego intelektu". Duch i umyśl są synonimami; są one tym samym pod względem wpływu wibracyjnego. To, co zdaje się stwarzać różnicę, polega na tym, że nasze myśli określamy wyrazem umysł. Umysł jest świadomością, gdyż umysł i świadomość są nierozłączne. Elementem świadomości jest myśl, a gdy jest ona świadoma faktu duchowego, nie ma dla nas różnicy między umysłem a duchem. Jesteśmy wtedy w stanie świadomości duchowej.

17. Macie słuszność, myśląc o umyśle jako o świadomości czynnej, bowiem świadomość duchowa jest zawsze czynna. Duch i działanie to synonimy. Każde z nich może trwać w spokoju lub w jednostce być przygłuszone, lecz nie są one zgłuszone warunkami zewnętrznymi. Gdy zewnętrzne jest takie samo jak wewnętrzne, umysł nie jest nigdy przygłuszony, lecz tylko spokojny. To tylko jednostka myśli, iż jest on zagłuszony i dla tej osoby może się on stać nieistniejący, ponieważ nie jest go świadoma. Świadomość jest zawsze tam i wytryska w istnienie natychmiast, jeśli wysyła się ją ku temu, co zawsze jest - ku faktowi duchowemu.

18. Element świadomości jest zawsze czynnikiem, raczej kierowniczym niż motywującym umysłu. W ten sposób jest on niezbędny przy wysyłaniu emanacji umysłu lub jak mówimy, przy wkraczaniu emanacji umysłu w stan prawdziwy z tym zastrzeżeniem, aby element świadomości był wierny faktowi duchowemu.

19. Obecnie wielu naukowców bliskich jest wyciągnięcia lego samego wniosku w sprawie ukrytej przyczyny wszechrzeczy. Rozkładają oni całą strukturę substancji i sprowadzają ją do energii promienistej, identycznej z duchem. Duch jest czymś wszechprzenikającym, przejawiającym się we wszystkim. Przekonano się, że wszystkie elementy w tym stadium sprowadzają się do tego jednego, początkowego elementu - energii promieniującej. Lecz energia ta w analizie ostatecznej nie jest siłą ślepą, lecz rozumną. Ona wie co czyni. Naukowcy przyznają nawet, że istnieje pewna forma "elektryczności", która zdaje się wiedzieć co czyni. Jest to wszechprzenikająca energia twórcza, ukryta poza wszystkimi rzeczami, świadoma siebie, świadoma tego, co czyni, świadoma tego, jak daną rzecz zrobić, i dlatego nazywana Duchem lub Bogiem. Jest ona wszechobecna, wszechmocna i wszechwiedząca, jak o tym mówi Biblia.

20. Kiedy człowiek zaczyna zbierać w swej świadomości działalność jakiejkolwiek zasady, mawia: "Ja jestem tym". Jest to scentralizowanie władzy zasady w sobie. Ja jestem" czyni umysł dynamicznym, zamiast pozwolić mu spoczywać w potencjalności. Staje się ona (zasada) dynamiczną, z chwilą gdy ogniskujemy myśl na Jam Jest". Punkt ogniskowy jest zawsze ośrodkiem i z niego płyną rozkazy autorytatywne, które rządzą i określają całkowity stan człowieka przejawionego. "Jam Jest" musi być stosowane do określenia prawdziwego stanu człowieka, tego czym jest faktycznie, a nie tego, czym się wydawał samemu sobie w przejawionej formie. "Jam Jest, Który Jest" - jest uosobieniem władzy motywującej wszechświata. Poza tym Jam Jest" nie istnieje prawdziwy byt, tylko ułuda.

21. Imię "Jam Jest" było Bogiem dla Mojżesza. Uchodziło ono w ciągu wieków jako "Jam Jest". Dla Hindusów jest to AUM, a znaczy to samo. Podobnie i dla Ariów jest to AUM. Chińczycy mówią TAU.

22. Tak zwane "ślepe punkty" i pola w eterze, pospolite w naszym radiu, są w pewnym sensie symbolem ślepych punktów w świadomości ludzkiej. Fale radiowe przechodzą wprost przez te pola niemagnetyczne, jak gdyby one nie istniały. Nasze warstwy atmosferyczne, koncentryczne pasy warunków atmosferycznych są w ruchu. Na naszej Ziemi są one stałe. Kiedy pole niemagnetyczne porusza się ponad polem magnetycznym naszych pasów koncentrycznych, powstaje stan podobny do pustki (vacuum). Kiedy pole magnetyczne przechodzi nad polem niemagnetycznym na powierzchni Ziemi, przechodzi wprost przezeń i jest stracone. Jest ono często potężniejsze nocą niż za dnia. Te pola niemagnetyczne podobne są do stanów statycznych w ludzkiej świadomości, intensywniejszych przy większej ciemnocie lub ignorancji. Ale pozytywne promieniowanie duchowego "Jam Jest", stwierdzenie tego, czym człowiek jest faktycznie, przenika poprzez te pola statyczne jego świadomości i jest tak, jakby one nie istniały. Wytrwałe ogłaszanie faktów duchowych o prawdziwej naturze człowieka i jego miejscu we wszechświecie, powinno wyeliminować wszystkie te pola statyczne z ludzkiej świadomości, jak również ze spraw życiowych człowieka.

23. Umysł jedyny nie stwarza ciągle nowych idei. Przejawia on idee stworzone od początku, gdyż umysł jedyny jest i zawsze był, wszechwiedzący - znający wszystko. Nigdy nie był on i nie będzie, bardziej ani mniej, samym sobą. Jest on cały procesem odbijania; jest tym samym, co fale radiowe dzisiaj, które płyną w tył i w przód, czyli odbijają się z jednej przestrzeni w drugą przestrzeń, to jest - od przestrzeni do przestrzeni, jak by można powiedzieć.

24. Myśl oczywiście jest najpotężniejsza ze wszystkich promieniowań, gdyż panuje nad polem wibracyjnym elektryczności i radia. Faktem jest, że zarówno pole wibracyjne elektryczności, jak i radia, zderza się z wibracyjnym polem myśli i zawsze się od niego odbija. Fala radiowa rozprzestrzenia się poprzez atmosferę swoim torem, niezależnym od przewodnika. Porusza się prawdziwym torem, czyli za swą dążnością. Działa ona poprzez eter.

Dla nauczyciela

§§ 1-2. Dają nam wiele sposobności do tego, aby wykazać jednostce ludzkiej, iż dopóki umyśl jej jest rozdzielony, traci ona przez ten podział poczucie mocy i kierunku. Jedynie na podstawie jakiegoś wyraźnego założenia można coś budowa^ a dopóki się nie dojdzie do takiego założenia, nie można przystąpić do działania w jakimś kierunku. To musiał mieć Jezus na myśli, gdy powiedział: "Będziesz wielbił Pana Boga twego i Jemu tylko będziesz służył''.

§ 3. Jedyna Zasada Życia - Bóg, jest panującą i rządzącą siłą we wszechświecie, a człowiek może odnaleźć siebie samego, tylko w ustosunkowaniu się do tej Zasady. Jedyne dostosowanie, jakie zahamowuje byt człowieka, to postawienie całej jego natury w jednym szeregu z faktami, z których wyszedł.

§ 4. Człowiek sam przypisał moc światu zewnętrznemu, gdyż nie ma w nim mocy pierwotnej, nawet w tej sytuacji, gdy się wydaje, że ją tam wysyła; ta moc pozostaje w jego wnętrzu. Moc jest zawsze we wnętrzu człowieka i działa według nadanego jej kierunku. Lecz za tym wszystkim stoi panująca, rządząca siła wszechświata, a to, czym ja jestem indywidualnie, musi stanowić jedno z "Jam Jest", które jest uniwersalne. Doskonała zgodność musi istnieć między przyczyną a skutkiem, gdyż ruch przyczyny jest życiem skutku.

§§ 5-7. Są dalszym rozwinięciem tematu i lekcją o wiecznej korzyści dla każdej jednostki. Nic jak to nie oddaje tak dokładnie prawdziwej nauki, jaką Jezus usiłował dać światu. Słowa "większe rzeczy niż te czynić będziecie", były jego oceną potencjalnych możliwości człowieka.

§§ 8-9. Można z nich wyciągnąć najpomocniejszą naukę i wyzwalającą praktykę. Samowolne usiłowanie zepchnięcia myśli do planu przejawionego jest zadaniem beznadziejnym. Jest ono destrukcyjne dla stosującej je jednostki. Przyjęcie mocy uniwersalnej, centralnej emanacji wykonawczej Aktora wydała niebo i Ziemię jako już dokonane przejawienie z samej siebie oraz samoistny fakt (self-existent), stojący poza każdą ideą twórczą, jest drogą do wyzwolenia.

§ 10. Ukazuje metodę postępowania przy tzw. demonstracji, która w ostatecznej analizie jest odejściem od poczucia niezupełności i niedoskonałości do przyjęcia faktu.

§ 11. Pokazuje dokładniej, co się dzieje z tą sprawą przejawionych wyników. Wyzwolenie umysłu z wszelkiego dualizmu daje rozwiązanie całej sprawy.

§ 12. Jest dalszym rozwinięciem tej samej myśli.

§§ 13-15. Mają wzmocnić poprzednie.

§ 16. Czyż nie możemy wyjaśnić raz na zawsze, że różne "umysły", jak je nazywamy, są tylko różnicą w myśli? Umysł funkcjonujący jako to, co my nazywamy umysłem, jest tą samą zdolnością duchową w człowieku, działającą na swym najniższym poziomie przez odwrócenie umysłu do mniejszych celów. Kiedykolwiek myśli są myślami o Bogu", według Niego umysł jego jest wtedy uduchowiony, czyli funkcjonujący działa w swej prawdziwej dziedzinie z myślami bożymi, myśląc, jak Bóg myśli lub dokładniej - wiedząc, jak Bóg wie. Umysł ludzki myśli. Umysł boży wie.

§§ 17-19. Dają doskonalą sposobność do rozszerzenia tej myśli oraz do ustawienia na swoim miejscu tezy, iż człowiek nie żyje naprawdę, dopóki nie działa świadomie w harmonii ze swym źródłem.

§§ 20-21. Prawdziwe znaczenie określenia Jam Jest", to stwierdzenie pierwotnej identyczności człowieka ze swoim źródłem, niepozwalające mu na zniżenie się i włączenie do swej natury tego, czym nie jest Człowiek, to nie są jego doświadczenia; jest on tym, czym jest. Doświadczenia, które wydają się czymś mniejszym od niego, nie powinny nigdy być brane pod uwagę przy ocenie człowieka. Jestem zawsze tym, czym »Ja Jestem w duchu «", a nie tym, czym się zdaję być w doświadczeniu lub też tym, czego doświadczyłem w świecie. Wszystko jedno przez co przeszedłem lub zdaję się przechodzić - zawsze pozostaję tym, czym jestem w znaczeniu pierwotnym - obrazem i podobieństwem Boga.

§ 22. Ukazuje daleko sięgający wpływ faktu duchowego, jako zwyciężającego wszelkie poczucie ograniczenia. Duch nie bierze pod uwagę zła, straty, braku, ubóstwa, choroby. To są tylko ślepe punkty w świadomości ludzkiej. Dla umysłu, który wie, takie rzeczy nie istnieją i idzie on wprost przed siebie z tym, co wie i czym jest.

§ 23. Umysł, który jest Bogiem, był taki sam wczoraj i będzie na wieki. To, co wydaje się nam nową ideą, jest naszym odkryciem tego, co zawsze było. Uleczenie i tzw. przejawienie (demonstration) nie wnoszą czegoś do bytu, lecz są przebudzeniem do tego stanu, który zawsze istniał naprawdę.

§ 24. Tak zwana potęga myśli nie jest potęgą myśli - myśl jest tylko przewodnikiem potęgi. Potęga jest w duchu, a myśl przekazuje lub niesie potęgę, tylko w tym stopniu, jak ona dostosowuje się do poziomu i do celów poruszających siew duchu. Lecz myśl w tym sensie nie "podróżuje", gdyż jest wszechobecna. Bez względu na to, do czego się stosuje-jest ona tam w każdej chwili. To iż myśl zdaje się poruszać, powoduje jej zderzenie z elektronami. Umysł jest elementem motywującym, myśl porusza się razem w jednym prądzie z umysłem, a uderzając o elektrony, wytwarza ruch na planie substancji przejawionych.

§ 25. To, co nazywamy przestrzenią, jest w rzeczywistości jedynym umysłem duchowym. Jest to zasada, przez którą dusza ludzka, będąca odpowiednikiem umysłu duchowego może przezwyciężyć czas i przestrzeń, gdyż w duchu nie ma takiej rzeczy, jak czas i przestrzeń. W duchu wszystko jest całkowite (complete), a w tym, co całkowite, nie może być czegoś podobnego, jak czas i przestrzeń. Oto, co się rozumie przez "dano temu samemu umysłowi być w was, jaki był również w Chrystusie". Jest to stan zupełnej jedności - jako fakt - indywidualnej duszy z duszą uniwersalną i musi się to stać uświadomionym faktem dla poszczególnej jednostki. To jest pełny i całkowity umysł, rządzący umysł, działający świadomie przez jednostkę.

§ 26. Człowiek fizyczny lub człowiek świadomy siebie jako istota tylko fizyczna, która myśli, że jest oddzielona ód Boga, Umysłu Jedynego i myśli w terminach poruszających się z miejsca na miejsce, porusza się tylko w złudzeniu dla samego siebie, i stąd nieszczęście. Naprawdę jest w Nim. W naukach Jezusa największym zaleceniem jest - "pokój, bądźcie spokojni". Nie jest ono nigdy wypowiedziane głośno, wysyłane wolą człowieka, lecz unisono, ze spokojną, wiedzącą mocą, która pochodzi z uczucia jedności W nim leży największe bezpieczeństwo i największa moc. Widzieliśmy wielkie burze przezwyciężone tym prostym stwierdzeniem. Podobnie pozorne "burze mózgowe" umysłu ludzkiego są uciszane, aż można odczuć rządzącą moc umysłu jedynego. "Moje słowa są duchem" - powiedział Jezus, dając do zrozumienia, że jego słowa zgodne były z prądem uniwersalnym, nazywanym wolą bożą.

§§ 25-26. Przedstawiają człowieka jako integralną część przestrzeni nieskończonej, a niejako izolowany byt wśród izolowanych kształtów. "Przez jednego ducha ochrzczeni jesteśmy na jedno ciało". Znalezienie spokoju w tej wieczystej jedności wszystkich rzeczy, jest naszą postawą mocy, przy której wszelka przeciwna ułuda rozpływa tfę w spokój i ciszę oświecenia.

Umysł dwoisty (dualistyczny)

1. Wielu ludzi na Zachodzie spogląda ku dualizmowi, zamiast ku umysłowi jedynemu, czyli zasadzie. To rozprasza siły i nie pozwala umysłowi na utrzymanie harmonii, jak to jest możliwe, gdy się widzi tylko siłę - jedyną zasadę, a siebie i wszystkie rzeczy jako integralną część jednego.

2. "Oto nasz Bóg jest Jeden" - mówi Pismo św., i tylko przy zachowaniu tej prawdy podstawowej człowiek żyje w harmonii z własną naturą. Człowiek nie jest oddzielnym bytem, odseparowanym od źródła, lecz jest stworzony w ramach wizerunku boskiego i na podobieństwo boże. To tylko przez izolację, będącą rdzeniem wszelkiej nieprawości, traci on dobroczynne wpływy przyczyny twórczej, które są mu dostępne w naturalnym biegu rzeczy. Przez takie osamotnienie wyobraził on sobie najrozmaitsze działania, sprzeciwiające się jego pomyślności, i skłonny jest oskarżać system uniwersalny o swe nieszczęścia. W istocie są one wszystkie jego dziełem, gdyż wszechświat go nie izoluje i nie może on przypisywać mu trudności, jakie spowodowała własna izolacja człowieka. "Powróć do Mnie, a Ja wrócę do ciebie" - mówi Pan. To propozycja Jedynego dla człowieka, który zajmuje prawowite miejsce w boskim porządku całego systemu stworzonego.

3. Dualizm powstaje przez myśl i działanie bez uwzględnienia całości; lecz przez odwrócenie dualistycznej myśli lub przez sprowadzenie jej do jedynego punktu działania, dualizm ulega wyeliminowaniu całkowicie. Jest dobrze znanym faktem, że nie możemy niczego osiągnąć, mając cel podwójny lub choćby podwójną naturę.

4. W rzeczywistości nie ma dualizmu w naturze. Istnieje to, co pozytywne i negatywne, dobre i złe, gorące i zimne, czyli wszystkie przeciwieństwa, lecz gdy przeciwieństwa są odpowiednio ustosunkowane i sprowadzone razem, posuwają myśl do jednego celu, jednego działania, jednej zasady. Co do przeciwieństw, to nie ma konieczności uważać je za wzajemnie przeciwstawne lub sprzeczne. Istotną rzeczą jest jeden cel. Jezus mówił zawsze, iż największe jego osiągnięcia dokonane były przez jednolitość postawy lub stałość w dążeniu do celu. Ta stałość wprowadza nas w jedność, gdzie zasada istnieje zawsze. Właśnie tu zasada jest bliska. Wówczas zamiast dualizmu jest Jedno spojrzenie", czyli jedno Jam Jest".

5. Wielu Hindusów mówi „Ja a wielu + Jam Jest". Niektórzy sądzą, że tam właśnie zaczął się przejawiać dualizm - między Ja" a Jam Jest", gdyż wielu myślało, że to spowodowało dwie postawy albo dwa cele, podczas gdy realnie istnieje tylko jedno ustosunkowanie, czyli podporządkowanie wszystkiego jednemu celowi. Nie ma dwoistości - dualizmu zasady, lecz jedność zasady ze wszystkimi rzeczami. Słowa "JAM JEST" są tożsame z zasadą lub prawdą. Wywyższenie jedynej zasady pozwala pracować tej zasadzie w sposób stanowczy. My nie widzimy również dualizmu natury i przez to go nie uznajemy. Ponieważ dualizm nie ma uznania, staje się harmonią.

6. Lato i zima, to nie są dwie rzeczy, lecz fazy jednej natury. Zima. jest równie ważna dla życia roślin, jak i lato, i wyraża tylko drugą fazę jednego procesu. To, co nazywamy złem ma w sobie zarodek dobra i gdy patrzymy poprzez zło, aby ujrzeć dobro, sens zła znika i pozostaje tylko stwierdzenie, iż wszystkie rzeczy pracują razem dla dobra. Pozornie złe warunki, jak ubóstwo czy ból, unikane przez ludzi, oglądane pod kątem ich dobra - znikną. Jezus uczył, że ślepota nie była złem auł skutkiem zła, lecz sposobnością do okazania "chwały bożej". Zagadnienia nie są obce zasadom matematyki, lecz nie są też przeszkodą dla kogoś, kto pragnie zostać matematykiem. Zagadnienie jest tylko stwierdzeniem pewnych warunków, przez które zasada może być zastosowana do wydania pożądanego rezultatu i jest środkiem wzrostu dla osoby, która tak na nie patrzy. Warunki życia, które zdają się sprzeczne z naszym najwyższym dobrem, są tylko punktem wyjścia dla praktyki, aż uzyskamy siłę charakteru, potrzebną do ujrzenia i przejawienia tylko niedoskonałości jedynego życia widzianego w ten sposób znika wszystko co nieprzyjemne i wszystko staje się grą dla wprawiania się w to, abyśmy widzieli, żyli, poruszali się i mieli swój byt w prawdzie, iż istniejące dobro może się przejawić w naszym charakterze i naszym świecie. Natura będzie wtedy harmonijna. Wszystko jest harmonią, wszystko pracuje dla jedynego celu.

7. Tak jak różnica miedzy akordem a dysonansem uchwytna jest nawet dla nowicjusza, tak człowiek zdolny jest odczuć w sobie to, co jest w harmonii z zasadą uniwersalną i to, co od niej odbiega, wszelki dysharmonijny rys w naturze człowieka jest dowodem, że nie jest on w zgodności ź naturalnym biegiem rzeczy, a tajemnicą jego doskonałego postępu jest podchodzenie do każdej sprawy przy zachowaniu wewnętrznego^ spokoju. Jest to możliwe, dopóki istnieje wszelkie poczucie rozłączenia z dobrem, założonym we wszystkich rzeczach. Natura człowieka wiecznie jest nastrojona na dobro, gdyż jest ona potomkiem Boga, a Bóg jest dobry. Kiedy człowiek jest świadomy tego, że jego dobro wiecznie i niezmiennie dąży do przejawienia się we wszystkim i w swej własnej naturze, jest on w harmonii ze sobą i z zasadą swego bytu. Przez dążenie do okazania dobra, zawartego w każdym przeżyciu, człowiek natychmiast znajduje się w takim stanie, w którym to, co innym wydaje się złe, staję się źródłem dobra dla niego.

8. Oczywiście przez ustosunkowanie sprzeczności zauważamy, że dochodzimy do tej samej postawy. Powiedziano, że może istnieć dużo przejawów sprzecznych, lecz one nie przeciwstawiają się sobie, jeśli człowiek nie pozwała na sprzeczność. Jednostka ludzka musi zharmonizować przeciwieństwa przez odpowiednią postawę wobec nich, gdyż w rzeczywistości nie są one nigdy poza harmonią. Gdy dochodzimy do tej postawy, przy któref wszystko jest harmonią, wtedy dostrzegamy stosunek harmonijny we wszystkich rzeczach, jaki w nas samych. Występuje jedna prosta postawa zupełnej harmonii. Wtedy nie ma rozdźwięku ani wżyciu, ani w przeżywaniu, nie ma go między przeciwieństwami, gdy znajdują one doskonałe ustosunkowanie wzajemne w zasadzie.

9. Wielu naukowców - drogą dzisiejszego badania - dochodzi do tego samego wyniku: jedyny istniejący rozdźwięk jest w człowieku, a wywołują go niezgodne myśli. Mówią, że obecnie Amerykanie mają najwięcej rozdźwięku w swym myśleniu. Jest to wyraźnie dostrzegalne, że powodują to liczne postawy myślowe różnych narodowości, zamieszkujących tutaj wspólnie. Narodowości te jeszcze się w pełni nie zasymilowały. Faktem jednak jest, że wielki proces asymilacyjny odbywa się obecnie bardzo szybko.

10. Aksjomat matematyczny, że tylko rzeczy równe danej rzeczy są sobie równe, jest jednak kluczem do wszelkiej harmonii. Dopiero wtedy, gdy narody amerykańskie działać będą według jednego impulsu, może być ustalone coś, co podobne jest do harmonii. Odnosi się to do świata w ogólności, jak też i do poszczególnych jednostek ludzkich. Jedynie wtedy, gdy wszystkie siły pojedynczego organizmu lub wielu organizmów ożywione będą jednym impulsem i będą dążyć w doskonałej jedności ku jednemu celowi, nastąpi zupełna harmonia.

11. Niewątpliwie Jung w swej pracy uderzył w bardzo głęboki ton harmonii w stosunku do wszystkich rzeczy, gdy określił swą postawę względem przeżycia, którego doświadczył, gdy postanowił odejść do życia pustelniczego. W wielu częściach Indii ludzie odchodzą od życia światowego i zamieszkują pieczary, aby dojść do doskonałego spokoju i wypracować jakieś zdecydowane stanowisko wobec pewnych rozstrzygających czynników (determining factors). We wszystkich przypadkach, odnośnie których mamy wiadomości, stwierdzamy, iż w takim odosobnionym miejscu, zdała od zwykłych warunków otoczenia, dochodzą oni do największej aktywności życiowej. Widzą oni więcej niż inni, gdyż dalej zapuszczają, wzrok. Widzą całkowicie poprzez materialność, czyli fizyczność i docierają do tego, co - jak mówią - jest tym doskonałym stanem, w jakim wszelka aktywność jest harmonijna. Wtedy to, co oni widzą jako powszechnie prawdziwe, jest tylko ustosunkowane do świata rzeczy. To nie znaczy, że świat jest ujarzmiony przez duchowość, lecz tylko ustosunkowany do swego stanu początkowego, a wtedy doskonałość świata duchowego przejawia się natychmiast Ta aktywność w harmonijnym akordzie działa w sposób doskonały pod ich kierownictwem.

12. W rzeczywistości jest to ten sam sposób postępowania, jaki stosują wszyscy ludzie przy realizacji wszelkiej zasady. Trzeba przede wszystkim porzucić zewnętrzne formy, przez które zasada była wyrażana, aż nastąpi wyraźne postrzeganie ruchu odnośnej zasady. Ten ruch zasady zostaje ustosunkowany do zewnętrznej formy i mamy wtedy harmonię i rytm w muzyce, właściwe odpowiedzi na zagadnienia, doskonałe struktury architektoniczne, znakomite obrazy i świetne rzeźby. Wszelka taka ludzka działalność wywołana jest umiejętnością identyfikowania się z ukrytą rzeczywistością, a rzeczywistość ta wychodzi na jaw przez formę, uzewnętrzniając takie samo piękno i harmonię, jakie upatrujemy w zasadzie.

13. Ci sami ludzie powiedzą wam, że żaden człowiek nie musi się upodabniać do nich, by wstąpić w ten stosunek zgodności, lecz że można go osiągnąć na zwykłych ścieżkach życia. Oni celowo przyjmują tę postawę, aby obserwować efekt, żeby dojść do zdecydowanego wniosku. Po wyrobieniu sobie właściwego poglądu, zdolni są uczyć innych, lecz nie uczą oni innych czynienia tego, co uczynili sami. Uczą zaś, że może to być praktyczne, że nie trzeba spędzać długich lat na medytacji w tym celu, gdyż znaleźli drogę krótszą, czy też łatwiejszą metodę; że z chwilą gdy stajecie się cisi, jesteście jednością z harmonią, czy z akordem. W ten sposób, od tej samej chwili zaczynacie iść naprzód; postawa myśli zmienia się z zamętu w harmonię; nie widać walki, a więc podnieśliście wibracje swego ciała do wibracji, gdzie nie ma walki.

14. Jeśli jeden człowiek zdolny jest dojść do tego stanu, to wszyscy mogą go osiągnąć, lecz bez podejmowania długiej i mozolnej drogi. Jeżeli jakiś fakt jest odsłonięty, to należy tylko zaakceptować ten fakt. Myślą mistrzów jest my przeszliśmy przez proces dokonywania odkrycia, wiemy jakie są czynniki decydujące, a reszta ludzkości nie musi sama dokonywać odkrycia, a tylko zaaprobować to, co zostało odkryte. A więc szerokie masy nie potrzebują siedzieć w samadhi. Mistrzowie stwierdzają, że ten, co siedzi w samadhi, zdolny jest uczyć innych tego, co odkrył. Wszyscy mogą przejść przez praktykę samadhi, jeżeli tego pragną, jakkolwiek jest to zbędne - dlatego że przez uznanie rzeczy, które zostały odsłonięte, pozostaje pewien wpływ równający, równoważący (levelling influence), co sprowadza stan ożywczy, łatwiej widzący. Zaczynając od odsłonięcia wiedzy, człowiek staje się podatniejszy do milczenia, czyli wrażliwszy na stany i bodźce harmonijne dookoła niego. Dlatego, idąc za wnioskiem tych, którzy poczynili kroki wstępne, posuwa się on naprzód ku celowi wprost - ku stanowi samadhi - świadomości Samadhi; ci, którzy doświadczyli tego stanu, wskazują drogę i są nauczycielami. Jak sami twierdzą, nie trzeba iść za nauczycielem krok w krok, gdyż oni utorowali drogę. Zrealizowali ten stan, który następnie stał się ogólny, a projekcja (rzutowanie to) otwarła drogę innym - wszystkim.

15. Oto jest prawda ukryta poza zastępczym odkupieniem Jezusa. On jako wskazujący drogę, objaśnił, że stanowimy jedno z Ojcem, tak jak on stanowi! Jedno z Ojcem. My nie potrzebujemy wywalczać drogi do tego stanu, gdyż Jezus objawił go jako stwierdzony fakt Naszym zadaniem jest uznać prawdziwość tego. Nie musimy dowodzić, że suma kątów w trójkącie równa jest dwom kątom prostym, ponieważ ta prawda została już niegdyś dowiedziona. Wobec ujawnionego faktu jedyne, co pozostaje nam uczynić, to uwierzyć w to. Gdyby to nie było prawdą, należałoby, aby każdy sam osobniczo udowadniał poszczególną regułę matematyczną, mechaniczną, artystyczną itp., lecz z chwilą gdy inni dowiedzieli się tych rzeczy, my zastępczo wchodzimy w ich prace, zaczynając, gdzie oni przerwali i posuwamy się do następnego punktu, według tej zasady.

16. Im większa jest grupa albo im większa jest liczba osób w grupie, tym wpływ jest większy. Im większy wpływ, tym większy zawsze jest impet. Dlatego powiedziane jest, że jeśliby grupa stuosobowa usiadła do samadhi lub zupełnego milczenia, to wytworzony wpływ by wystarczył dla tysięcy. A więc tysiące byłyby podniesione do większego oświecenia przez tę jedną setkę.

17. Oto - gdzie jogowie odgrywają żywotną rolę. Oni celowo poświęcają część swego życia na wytworzenie tego wpływu, a szczególnie wpływu w kierunku doskonalenia ciała. I często mawia się, iż wszyscy ludzie nie potrzebują przechodzić przez system jogi dla udoskonalenia ciała, gdyż jogowie przeszli przezeń i uczynili to udoskonalenie możliwe dla wszystkich. To właśnie było wyrażone, gdy Jezus oddał swe życie na krzyżu. Zarówno oni, jak i Jezus wiedzieli, że poświęcają pewną jego cześć dla wyższego wyrażenia tego, co wszyscy mogli zobaczyć i naśladować. Stali się drogowskazami i nauczycielami, umożliwiając ludziom chętnym iść naprzód - przyśpieszenie procesu ich rozwoju.

18. To są powody, świadczące, iż nie jest konieczne przechodzenie przez wszystkie fazy jogi. Wielu osiąga ten rozwój w ciągu kilku godzin, gdyż dany jest dodatkowy impuls przez tych, którzy poświęcili więcej czasu służbie ludzkości i zaangażowania w tę służbę. Istnieją pewne grupy wybrane, pracujące nad tym przez cały czas. Wpływ ten jest odczuwalny, gdyż jest bezustannie wypromieniowywany przez różne grupy i różne ośrodki.

19. Wpływ ten jest tak realny na planie duchowym, jak muzyka radiowa na polu elektrycznym; lecz tak jak muzyka radiowa przekazywana za pomocą fal elektro- magnetycznych jest słyszalna i odczuwalna na planach materialnym i mentalnym, tak tamte wpływy duchowe przejawiają się Ha każdym planie poniżej, gdyż obejmują one wszystko. To wszystko jest planem duchowym, jednym planem powszechnym, uniwersalnym, pracującym w doskonałej jedności ze sobą, gdy się jednostka ludzka budzi, aby ujrzeć go takim, jakim jest naprawdę. Kontakt zostaje nawiązany nie przez szukanie mistrzów lub ich wpływów, lecz przez poszukiwanie planu myśli harmonijnej i wpływu duchowego, przenikającego cały, czas i przestrzeń, w których oni pracują.

20. Linia może pozornie mieć dwa końce, lecz sprowadźcie te przeciwieństwa razem, a będziecie mieli krąg, i przeciwieństwa znikną. Rozszerzcie koło, a będziecie mieli doskonałą sferę, która jest kompletnym zharmonizowanym ustosunkowaniem wszystkich pierwiastków, jak Millikan mówi: "Kosmiczne staje się globem". Wtedy wypełniony jest krąg, wszelkim sposobem osiągnięta doskonała jedność. Punkt staje się linią, linia kołem, koło globem. Prawda ta dotyczy każdej linii myśli, a przez stały proces ustosunkowania wszystkich rzeczy do Jedynego, zamiast rozdzielania wszystkiego, punkt jedności, czyli jedyność zostaje osiągnięta. Jest to sprowadzanie do jedynego punktu.

21. Gdy jednostka osiągnęła koncentrację myśli, wchodzi w stan samadhi, i oto, gdzie zaczyna człowiek dochodzić do osiągnięć - przez dojście do jedynego punktu.

22. Trzeba jednakże pamiętać, że,, ta koncentracja, czyli jedyność punktu, jest rozszerzonym stanem umysłu, a nie stanem skurczenia. Przychodzi on raczej przez zasadę ustosunkowywania wszystkich rzeczy, niż przez biedne pojęcie wyłączania czegokolwiek. Samadhi pozwala człowiekowi patrzeć na wskroś ku całości prawdy, czyli ku zasadzie.

23. To eliminuje naukę Zachodu o umyśle świadomym i podświadomym. W rzeczywistości istnieje tylko jedyny umysł, który moglibyśmy nazwać nadświadomym. W ten sposób łączycie świadome i nieświadome, jesteście wówczas świadomi całości. Jest to pełna świadomość. Wtedy nie ma żadnego podziału, i jeżeli nie stwarzamy podziału, jesteśmy w zupełnej i świadomej zgodzie z całością.

24. Podział umysłu na świadomy, podświadomy itd. był wysunięty z początku dla ułatwienia nauczania. Obecnie jednakże prawdziwe jest odwrotne pojęcie. Najlepiej możemy zrozumieć umysł i iść naprzód w rozwoju duchowym przez myślenie i działanie w sensie umysłu jedynego. Podziały były częścią nauki o symbolach, której czas przeszedł. W ubiegłym okresie tamta klasyfikacja mogła być potrzebna, lecz rodzaj ludzki przepracował już symbolizm do końca. Przyjmujemy dopełnienie się wszystkich symboli. Gdy się stajemy jednym z tą jedną postawą myślową - tam zaczyna się nasze osiąganie.

25. Rozmawiałem z ludźmi o wielkich osiągnięciach i przekonałem się, iż pracują oni przeważnie z umysłem jedynym, ze świadomością, że wszystko jest zawsze tutaj i zawsze teraz. To była ich postawa. Ta właśnie postawa zaczyna talk dominować, że sądzimy, iż zmieni ona cały nasz system ekonomiczny. Gdybyśmy mogli trwać całkowicie w pracy z tym umysłem, nie byłoby krzyżujących się celów. Zużycie energii byłoby o 90 procent mniejsze. Energia ta w coraz szerszym zakresie stosowana jest do celów znaczniejszych, niż tylko rozpraszanie jej w wysiłkach kierowanych ku wyzuwaniu innych ludzi z tego, czego potrzebują dla siebie. Prawdziwie wielcy, nigdy nie zabierają innym ludziom niczego, aby coś wytworzyć. Dla nich wszystko, co tu jest, należy do nich - a wszystko, co należy do nich, mogą swobodnie użytkować.

Dla nauczyciela

§§ 1-2. Każda zasada, z jaką się spotykamy, zaczyna się od określonego założenia i tylko przez wyznawanie tego podstawowego założenia każda struktura jest możliwa. Powodem, że życie ludzkie pozornie doszło do rozkładu, jest nieuwzględnianie przez człowieka faktu życia, który zawiera się w tym, że cały wszechświat jest jednością, i że człowiek jest integralną częścią tej całości. W żadnym sensie człowiek nie jest oddzielony od wszechświata, a jego wyobrażenie, że jest bytem izolowanym, pozbawiło go prawowitego w nim miejsca i autorytetu.

§§ 3-4. Można tu dowodnie wykazać, jak rozwinęło się poczucie dualizmu, przez co możemy się nauczyć sposobu przezwyciężania go.

§§ 5-6. Ja" u jednostki jest pierwszym poruszeniem jej natury, punktem centralnym jej identyczności:

„Jestem" jest tym, co wciela lub ogarnia w obrębie Ja" - identyczności indywidualnej - wszystko, co ona obejmuje. "Ja" jest stwierdzeniem pozytywnym, a Jestem" jest elementem kwalifikującym. Ja" jest zasadą męską, Jestem" - zasadą żeńską. Jestem" wprowadza w istnienie wszystko to, co ono obejmuje lub poczyna. Jestem" musi się stać niepokalani w swej mocy obejmowania, jeżeli człowiek ma realizować to, co jest w duchu. Jestem,", które obejmuje lub wciela wszystko, co jest w Bogu, jest prawdziwym znaczeniem tych słów: Jam Jest, Który Jest", będących wcieleniem Boga. Ja" rzeczywiście nie może być nigdy czymś innym, niż Tym, czym jest ono w duchu. Jam Jest, Który Jest", a oprócz mnie nie ma nic innego.

§§ 7-8. Dają cudowną sposobność wykazania potrzeby i korzyści zupełnego zharmonizowania wszystkiego. Niemożliwe jest oczywiście zharmonizowanie wszystkiego z naszą własną myślą i pojęciem, lecz możemy przynajmniej uznać, że jeżeli jakaś rzecz ma byt w ogóle - to musi do pewnego stopnia zawierać elementy całości. Przez dostrzeżenie jej w ustosunkowaniu do całości i zharmonizowaniu jej ze wszystkim, unikamy przynajmniej powodowania rozdźwięku, w naszej własnej naturze i przez to utrzymujemy siebie w stanie prawdziwego ustosunkowania. "Drogi Boga są tajemnicze", i chociaż nie widzimy nawet, jak wszystkie rzeczy pracują w harmonii ostatecznej z celem uniwersalnym, nie wymaga to wielkiego wysiłku wyobraźni, aby uznać, iż musi tak być z powodu samej natury Boga.

§ 9. Rozdźwięk nie istnieje w naturalnym biegu wszechświata. Wszelki rozdźwięk jest naszą reakcją na to, co wyobrażamy sobie jako złe, niesłuszne lub poza swoim prawowitym miejscem. Jedynie w tym stopniu, w jakim nie jesteśmy dostrojeni do rzeczy, jakimi są one rzeczywiście, powstaje rozdźwięk w naszej naturze. Dla uniknięcia tej dysharmonii musimy się zestroić z rzeczywistością duchową, ukrytą poza wszystkimi pozorami. Zamieszanie myśli Ameryki jest tylko symbolem zamieszania myśli jednostki ludzkiej w Ameryce, ale wszystko będzie zharmonizowane, gdy pójdziemy naprzód do wspólnego celu.

§ 10. Ilustruje § 9.

§§ 11-12. Ukazują metody osiągania harmonii. Wszyscy, którzy dążą i wznoszą się, pozostawiając w spokoju myślenie t czyny świata, a zajmują się tym, co ma być zrobione.

§§ 13-15. Ukazują wyraźnie krótką drogę do osiągnięć duchowych i powinny być udostępnione, tak aby uwolnić indywidualnego ucznia od myśli, że musi on mnóstwo rzeczy przezwyciężyć, zanim osiągnie dobro duchowe. Musi on przyjąć swe dobro duchowe tak, jak było ono objawione przez każdego oświeconego nauczyciela od początku czasów, a ten stan oświecenia jest sam w sobie przezwyciężeniem.

§§ 16-17. Dają wspaniałą sposobność wykazania wartości indywidualnej i grupowej medytacji o sprawach duchowych. Jest to rzeczywista, gruntowna praca każdego centrum i poszczególnego ruchu, a zaniedbać ją - to utracić z oczu najpotężniejszą silę w budowaniu służenia duchowego oraz mocy indywidualnej przy wypełnianiu zadań życia codziennego.

§§ 18-19. Ilustrują te same sprawy, które poruszają §§ 13-15.

§§ 20-21. Demonstrują zasadę zharmonizowania i mogą być pożytecznie poparte przykładami.

§ 22. Powinien na zawsze uwolnić ucznia od myśli, że koncentracja jest nieruchomością mentalną lub skoncentrowaniem umysłu na myślach, ideach, obrazach czy przedmiotach. Koncentracja jest tym rozszerzonym stanem umysłu, który raczej ma przyjąć jedność we wszystkich rzeczach* niż wykluczyć cokolwiek z myślenia. Jest to proces odnoszenia wszystkich rzeczy do źródła.

§§ 23-24. Tak zwany umysł podświadomy jest tylko fazą reakcji umysłu na myśl intelektualną, która odcięła daną osobę od naturalnego działania myśli uniwersalnej. Nie ma wirów w strumieniu, jeśli tylko bieg prądu nie natrafi na jakąś przeszkodę i nie ma tzw. umysłu podświadomego, gdy strumień myśli oświecającej jest nieprzerwany. Kiedy się jest w autentycznym strumieniu życia, istnieje tylko promienna świadomość rzeczywistości.

PODSTAWA NADCHODZĄCEJ REORGANIZACJI SPOŁECZNEJ

1. Podejmując temat reorganizacji społecznej, zacznijmy od Hawai i tamtejszej sytuacji. Istnieje wielkie podobieństwo w myśleniu ludu hawajskiego do naszego własnego, zwłaszcza w tym, które dało im doświadczenie. Możecie zabrać Hawajczyka, gdziekolwiek na ocean, a nigdy się nie zagubi. Hawajczycy nigdy nie wypływali na swych łodziach inaczej, niż z jednym człowiekiem na każdej łodzi, umiejącym określić - jak najlepszy kompas na świecie - gdzie się znajdują. Do innych należało wybudowanie statków, sterowanie nimi było obowiązkiem Hawajczyków przez cały czas. Przekazywali oni sobie tę zdolność przez wieki.

2. Pewnego razu zabraliśmy jednego Hawajczyka na Ocean Atlantycki, na którym nigdy jeszcze nie był i stwierdziliśmy, że rozeznanie kierunku było u niego wrodzone. Posadziliśmy tego człowieka w łodzi wraz z żeglarzami i doprowadził on ich do przylądka Wysp Verde, odległych o setki mil. Hawajczycy zachowują spokój i z łatwością znajdują rozwiązanie. Zdolności tej używają bez wahania.

3. Wybitne uzdolnienia umysłu amerykańskiego w dziedzinie wynalazczości są działaniem takiego samego wyczucia. Różnica leży tylko w przedmiocie, do którego to wyczucie jest kierowane. Oprócz tego wykorzystujemy je w o wiele szerszym zakresie, niż to sobie uświadamiamy. Gdy będziemy wiedzieli, jak działamy w sposób naturalny, i przystąpimy do świadomej pracy zharmonizowani, zrobimy o wiele większy postęp w każdym przedsięwzięciu. Czy zauważyliście, jak niekiedy działacie w różny sposób z waszego poczucia wewnętrznego lub uczucia i dopiero później widzicie przyczyny, dlaczego musieliście tak działać? Wielu ludzi próbuje najpierw wszystko obmyślić, a potem nie robią nic prócz myślenia, gdyż nie ma widocznego rozwiązania dla niczego, aż to zostanie zrobione. Uczucie, że to może być zrobione lub powinno być zrobione, lub że lepiej to zrobić tak a tak - jest pierwszym działaniem tego poczucia, a gdyby się zachowywało spokój, reszta przyjdzie, dopełniając cały plan działania. Potem intelekt formujący myśli określające ten proces, istotę jego prędko wyjaśni. Umysł rozumujący, jak go pospolicie znamy, działa tylko na tym samym gruncie, przez który przedtem przeszedł, lecz słuszność nigdy niecałkowita, dopóki to inne poczucie nie jest wzięte w rachubę. Nowy porządek społeczny przyjdzie tak właśnie, jak przychodzą do głowy myśli wynalazcy. Będzie to jak błysk objawienia, a potem umysł może to zsumować i wykonać. Ten nowy porządek rzeczy człowiek będzie mógł opisać całkowicie, gdy będzie on już uruchomiony. Rozum lubi opisowość, lecz to inne poczucie widzi i wychodzi poza rozum, otwierając drogę rozumowi rozleglejszemu.

4. Proces ten nie jest fazą nadświadomości, jak określają niektórzy ani też fazą podświadomości. Jest to moc przenikania w stan jeden i drugi. Co do Hawajczyków, to rzecz ta występuje u nich zupełnie świadomie, a wniesione to zostało przez ewolucję. Zostało im to dane i działa przez nich. Kiedy chodzili pieszo dookoła wysp, zanim mieli jakiekolwiek środki transportowe, zawsze przyciągani byli do miejsc, gdzie byli potrzebni. Widziałem ze 40 lub 50 Hawajczyków przechodzących przez wyspę i docierających do miejsca, w którym ich ziomkowie byli zagrożeni. Niekiedy ich przyjaciele z krańca wyspy przychodzili do nich. A nigdy się oni nie mylą w tych sprawach. Byli wzajemnie w stałym kontakcie. Pytałem ich - nie myślą o tym, a po prostu działają przez to poczucie, uważając je za całkiem naturalne.

5. Gdyby interesy mieszkańców wyspy po jednej stronie ograniczały się do nich samych, nie troszczyliby się o potrzeby ziomków po stronie drugiej. Lecz oni złączeni są wspólnymi interesami i dbają o pomyślność tych, którzy ich otaczają, i to interesy czynią ich wrażliwymi na potrzeby innych, zamieszkałych gdzie indziej. Gdy zachodzi potrzeba pomocy bliźnim, wchłaniają oni w siebie to poczucie dzięki współczuciu, które ich jednoczy, i wówczas potrzeby jednej grupy stają się znane grupie drugiej. Egoizm i interes własny dzieli nas, izoluje od reszty ludzkości, a to poczucie oddzielenia stwarza obojętność na potrzeby innych, przez co struktura społeczna wytrącona jest z równowagi. Z powodu tego w jednej grupie powstają coraz większe braki, a narastająca obfitość w grupie innej tę równowagę wytrąca. Oto - gdzie się rodzi wojna i walka. Czy możecie sobie wyobrazić dwie grupy idące na wojnę, z których każda dąży do zaspokojenia potrzeb drugiej? "Natura nie znosi próżni", i tak jak gwałtownie burze wybuchają z powodu nadmiernych różnic w ciśnieniu atmosferycznym, tak wojny wybuchają z różnic w położeniu ludzi.

6. Ta zdolność Hawajczyków jest przeważnie pamięcią pochodzącą z poprzednich pokoleń; oni nigdy jej nie stracili. Dla nich nie ma barier między życiem obecnym a ich żywotami dawnymi. "To nie jest tak, żebyśmy żyli na tym miejscu przez cały czas. My widzimy wszystkie te miejsca we wszystkich czasach z jednego punktu. Myśmy nigdy się z nim nie rozłączali. Trzeba tylko zachować spokój, a będziemy wiedzieli, dokąd mamy iść".

7. W pewnym sensie jest to instynkt, którym się posługuje również zwierzę, lecz że człowiek jest o wiele wyższą formą życia niż zwierzęca; to wszystkie jego władze są, w porównaniu ze zwierzęcymi, o wiele szersze. Zwierzęta mają instynkt, ale u człowieka władza ta jest bardzo rozszerzona - możecie ją nazywać intuicją lub duchowym rozróżnieniem, jeśli chcecie. Zwierzę ma to tytko w pewnym stopniu, ale człowiek idzie dalej. Może on widzieć, co przedsiębierze. Zwierzę powraca przez ten sam teren, który już przeszło, istota ludzka może iść w każdym kierunku, nie trzymając się tego samego szlaku.

8. Trudno jest określić dokładnie, w jakim stopniu władza ta prowadzi zwierzę w nowe warunki, lecz przecież wiemy, że to początkowe działanie tej władzy utorowało człowiekowi drogę do postępu w każdej sferze. Jedyna różnica między ludźmi, którzy dokonali wiele, a trwającymi w miernocie polega na tym, że wielcy, niewiele uwagi zwracają na to, co jest zrobione i jakie zachodzą trudności lub pozorne racje na drodze do dokonań, lecz poświęcają się temu, co może lub powinno być zrobione. Ci, którzy pozwalają swej naturze mentalnej lub emocjonalnej skurczyć się, obawiając się sięgnąć po rzeczy dotąd nie odkryte, niszczą swe własne zdolności, a to zawsze trzyma ich wwiezieniu ograniczeń. Lecz trzeba pamiętać, że to więzienie jest tylko ścieśnieniem lub refleksem ich własnej natury. Geniuszem jest ten, który idzie naprzód poprzez wszystkie warunki i okoliczności, utrzymując je wiecznie w mocy dokonań i dążąc do ekspandowania swego dzieła.

9. Zdolność posługiwania się tym poczuciem dla nieograniczonego postępu nie jest zastrzeżona specjalnie dla jednostek wybranych - korzystać z niej może każdy. Hawajczycy posługują się nią o wiele bardziej świadomie od innych, z wyjątkiem mieszkańców Polinezji. Ci ostatni przychodzą do Hawajczyków w odwiedziny z odległości 3000 mil. Tacy Polinezyjczycy i Hawajczycy są prawdziwymi kaukasczykami. Zdaje się, że zdolność ta występuje wyraźniej u czystych przedstawicieli rasy kaukaskiej. Jeśli tylko ci ludzie nie zagłuszają jej przez wątpienie lub ograniczenie, zdaje się ona ciągle wzrastać.

10. Z tym samym Teodor Roosevelt zetknął się w Afryce. Występuje to też na o Alasce i Syberii. Kiedy w 1905 r. wyjechałem do pomocy Amundsenowi, nie było widać żadnego szlaku, lecz gdy zbliżaliśmy się do miasteczka, odległego jeszcze jakieś 30-40 km, mieszkańcy wyszli nam naprzeciw, powiedzieli, ile mamy psów i sani oraz w ogóle wszystko o naszej wyprawie i jej wyposażeniu.

11. Jedną z przyczyn, iż Amerykanie nie mają tej zdolności, jest uzależnienie się przez nich od zbyt wielu wygód (accommodations). Daliśmy jej się wymknąć i nie utrzymaliśmy jej świadomie, natomiast podświadomie lub nieświadomie mają ją Amerykanie w wysokim stopniu. Większość z nich wyczuwa ją w sobie, lecz waha się z jej zastosowaniem lub mówieniem o tym.

12. Przeciętny Amerykanin sądzi, iż coś nie jest w porządku, jeśli słyszy propozycję, zrobioną bez widocznego powodu. Takie uczucie jest wynikiem niewiedzy o autentycznych zdolnościach ludzkich i najżywotniejszych możliwościach dokonania wszelkich osiągnięć. To jego wątpienie w siebie i własne możliwości trzyma go na uwięzi. Jeżeli wierzycie i nie wątpicie - nic nie będzie dla was niemożliwe" - powiedział Jezus. Ta władza jest pierwszym warunkiem zdrowego rozumienia, podczas gdy inne przejawy rozsądku, na których się polega jako na jedynej podstawie inteligentnego rozumowania, mają znaczenie drugorzędne. Wielkie dokonania spełniane były poprzez dziedziny stojące poza rozsądkiem, a zrozumienie następowało później. Zdrowe rozumowanie powstaje zrazu przez przejrzenie na wskroś ograniczeń, pochwycenie wizji tego, co niewidoczne, lecz całkowicie możliwe, a potem skonstruowanie innych procesów rozumowych, gdy fakty już nastąpiły. "Do wiary dodaj wiedzę" mówią Pisma, ale większość z nas stara się uzyskać wiarę przez uprzednie całkowite poznanie obiektywne danej rzeczy.

13. Poza tym chcemy, aby inni myśleli za nas. Ufamy temu, co oni wymyślą i czemu nadadzą formę, a potem polegamy na rzeczy tak wyprodukowanej. Wytwórca staje się coraz zdolniejszy, a ufający mu coraz bardziej zależny. Powiedział to już Emerson, wskazując na fakt, że przez to, co zyskujemy z jednej strony, to tracimy z drugiej. Mamy wprawdzie zegarki, ale zatraciliśmy zdolność określania czasu sami z siebie. Zaniedbanie rozwoju własnej jaźni przez uzależnienie się od czegoś z zewnątrz, prowadzi do osłabienia i zubożenia swej natury.

14. Astronomowie chaldejscy zdobywali wiedzę, czerpiąc ze zdolności intuicyjnych, tj. przez moc umysłu docierali do faktów. Na tych zdolnościach polegali oni całkowicie, a następnie wypracowywali wszystkie teorie. Ci starożytni Chaldejczycy włączyli działanie tych zdolności do historii; było to zawsze widoczne. Wpływ ten jeszcze istnieje; jeżeli go pragniemy, musimy się stać jednym z nim. To wszystko.

15. Jest to "oko duszy", o którym pisali mistycy. Dzięki tej władzy, ludzie odczytywali i jeszcze odczytują kronikę Akaszy. Dzięki tej zdolności możemy obserwować bezpośrednio wydarzenia - nawet odległe w czasie i przestrzeni - z przeszłości, teraźniejsze i przyszłe, z szybkością światła 300 000 km/sek. Przychodzi ona do nas czasami podczas trzęsienia ziemi lub innego kataklizmu. "Nadchodzące zdarzenia rzucają swój cień przed sobą". Wszystko się dzieje wpierw na wyższych pianach, a później następuje odbicie tutaj. Działa ono w okresie Dewachanu, pomiędzy świadomością a formą. Ma ono dwa oblicza Gorgoyla u wrót świątyni. Gdy patrzy ono w jeden sposób, dopuszcza ograniczenie ułudy byt człowieka; gdy patrzy w dziedzinę ducha, dopuszcza wolność i moc oświecenia.

16. Hawajczycy posiadają silny naturalny wgląd w rzeczy i umieją zapowiadać i przepowiadać. Istnieje pewna grupa Hawajczyków, którzy zbierają się razem i wychwytują nadciągające wpływy. Jeżeli dostrzegą wpływ niekorzystny, kierują go do innej grupy, która mu przeciwdziała, tak iż nigdy się on nie ujawni. Hindusi mówią, że jeden człowiek może przepowiadać, a inny człowiek potrafi zatrzymać spełnienie się proroctwa.

17. W naszych doświadczeniach z Hawajczykami nigdy się nam nie zdarzyło stwierdzić, aby się im nie udało zapobiec złemu wpływowi, który był przepowiedziany. Twierdzą oni, że wstrzymali wiele inwazji. Ci, którym powierzono ten obowiązek, wytyczali pewną linię, a nieprzyjaciel nie mógł jej przekroczyć. Wspomina się o tym w ich legendach. Wiele razy nieprzyjaciel nie mógł nawet wylądować na ich wybrzeżu.

18. Instytut Carnegie przeprowadzał kiedyś doświadczenia z Indianami w Arizonie. Wytyczyli oni pewną linię, której nikt nie powinien przejść oprócz życzliwych. Dwóch ludzi próbowało sforsować tę linię i obaj utracili życie.

19. Ludzie nieoświeceni popełniają błąd, gdy sądzą, że przepowiednia musi się spełnić, że co ma się stać, to się stanie. "Gdy będą prorokować, proroctwa zawiodą", mówi Pismo. Proroctwa pochodzą przeważnie od struktury mentalnej, bezpośrednio otaczającej Ziemię, a będącej projekcją własnej ograniczonej myśli ludzkiej. Zdolność postrzegania, zwrócona w tym kierunku, może wyczuć dążność tego wpływu mentalnego, i co może on spowodować na planie materialnym. To należy do dziedziny fałszywych proroctw i może być odsunięte. Pisma święte ostrzegają przed fałszywymi proroctwami, które odwracają myśl ludu od Boga. Prawdziwe proroctwo jest wynikiem skierowania odczucia do planu duchowego i pochwycenia prądu prawa uniwersalnego. Prawo Wszechświata usuwa z łatwością wszelkie nagromadzenia przeciwdziałające w umysłach jednostek i ras. Następuje to tak łatwo, jak rozproszenie cieni przez światło. Słonce rozpędza noc, jedna świeca wypędza ciemność z pokoju, gdyż odpowiednie światło ma nieograniczoną moc nad otaczającą ciemnością. Odrobiną oświecenia jednostka ludzka może wygnać wszelkie nagromadzenie negacji, ograniczeń czy fałszywych proroctw wokół niej, gdyż to są tylko puste cienie - bez siły w sobie. Nie przyjmujcie proroctw zniszczenia i nieszczęść. Spójrzcie w dziedzinę ducha, a znikną.

20. Na Wyspach Hawajskich była grupa ludzi przybyłych z Japonii, którzy sprowadzili ze sobą czarną magię. Rościli oni pretensję do tego, że mogą modlitwą doprowadzić kogoś do śmierci. Grupa ta już nie istnieje. Zanim ktoś zdoła stosować czarną magię lub zostać antychrystem, musi wpierw wejść w siłę świadomości chrystusowej. Przyswaja on sobie moc chrystusową, a używa jej błędnie. Wynikiem takich praktyk jest samounicestwienie; z unicestwieniem osób oddanych tym praktykom, użycie praktyk przemija wraz z nimi.

21. Najprzykrzejszą, jeśli nie najszybszą drogą do samounicestwienia jest nadużycie wiedzy duchowej. Osoba podlegająca pokusie użycia tej wiedzy do wywierania wpływu i panowania [???] nad innymi lub dla zysku, powinna pamiętać, że każdy „edykt” wychodzący z jej umysłu lub przez jej usta, przechodzi przez jej własną istotę i staje się fiat, mocny w obrębie jej własnej natury, działając nań tak samo, jak ona zamierzała podziałać na innych. To właśnie miał Chrystus na myśli, mówiąc: "Królestwo niebieskie jest wewnątrz nas". Istnienie wasze, wasz byt jest królestwem podlegającym zarządzeniom, jakie sami zadekretowaliście. Czy "dekret" wasz przyjęty będzie przez innych, jest obojętne, jest beż znaczenia dla osoby, która go wydała. Działa on w obrębie jego własnego królestwa i wyniki dla jego własnej istoty są niewątpliwe i najzupełniejsze. Królestwo w człowieku będzie tylko wtedy królestwem niebieskim, gdy wydaje on dekrety, przychodzące ze sfery niebieskiej, z ducha, gdzie wszystkie rzeczy pracują w harmonii dla wzmożenia dobra i postępu każdej jednostki na Ziemi. "Dar jest dającemu i powraca do niego, czy będzie on dobry, czy zły". "Co dajecie, to odbierzecie".

22. Pewien rodzaj riśich w Indiach umie postrzegać zbliżające się wydarzenia. Jeśli są one złe, to inna grupa pochwytuje je i nie dochodzą do skutku. Potrafili czynić to i Hebrajczycy w przeszłości. Zapobiegali oni w ten sposób wielu wojnom wśród swego ludu.

23. Wielu używa tej samej metody dla zapobieżenia wypadkom w naszych czasach. Wielu ludzi nigdy nie podlega wypadkom. Współpracowaliśmy z grupą złożoną ze 700 osób w Stanach Zjednoczonych, nad zapobieganiem wypadkom - przez 3 lata spędzone z nimi nigdy nie było żadnego wypadku. Grupa ta następnie powiększyła się i liczy obecnie 4000 członków. Pracują oni w cichości i nie są publicznie znani.

24. Dlaczego nie miałby człowiek poświęcić wszystkich sił swej istoty, pracy dla dobrego celu? Przez ćwiczenie tej zdolności postrzegania lub jak chcecie to nazywać - przez pracę w dziedzinie duchowej, gdzie wszystko działa w harmonii dla pełnego dobra każdej istoty, rozwinęłaby się odpowiednia aktywność w umysłach wszystkich ludzi. Ponieważ pracowaliby oni w posłuszeństwie dla mocy, prowadzącej wszystkich ku dobru, nie byliby zdolni powiedzieć ani uczynić niczego, co by nie zmierzało do wspólnego dobra. Innymi słowy, dzięki posłuszeństwu wielkiemu prawu, żaden konflikt nie mógłby wynikać między ludźmi. Nie byłoby wojen ani wypadków,, ani niczego takiego, co sprowadza niedolę na świat.

25. Zdolność ta mogłaby być zastosowana do różnych celów. Uwzględnijmy wypadek weterana wojny światowej, de Jonga, uleczonego w Letterman Hospital w San Francisco. Tenże to, mimo ślepoty doznał wyższego oświecenia, przy prowadzeniu wozu ulicami San Francisco i Los Angeles. Młodzieniec ów rozwiną) w sobie tę zdolność wcześniej, a to było po prostu nagłe przebudzenie. To się zdarza często.

26. Cała rzecz w tym, że jeśli może nastąpić takie przebudzenie, jak tego dowiodły liczne przykłady, to zdolność ta musi tkwić w człowieku. Jeżeli tkwi, to może być właściwie zrozumiana, pokierowana i obudzona do pełnienia odpowiedniej funkcji. Musimy na te rzeczy uważać, postępować inteligentnie i odsłaniać ukryte możliwości we własnej naturze, jeśli chcemy dojść do stanu mistrzostwa. Nikt inny nie może tego za nas zrobić.

27. To wymaga całkowitego opanowania emocjonalnego, jeszcze trudniejszego niż opanowanie mentalne. Musimy umieć się skupić na jednym celu. Gdy nasze siły są skoncentrowane, pracują pozytywnie. Jezus powiedział: "Skupienie się na jednym celu jest Bogiem".

28. Cala sprawa naszej reorganizacji społecznej koncentruje się wokoło głębszego postrzegania. Ludzie się muszą nauczyć rozwijać tę zdolność. Reorganizację społeczną da wiedza^, jak zrobić właściwą rzecz we właściwym czasie. Pomoże ona teraz do podtrzymywania wciąż myśli o właściwym czynie. Dojdziemy do punktu, w którym będziemy zawsze wiedzieli, że wszystko co czynimy, ma być właściwą rzeczą we właściwym czasie. W tym leży istota funkcjonowania społeczeństwa w przyszłości.

Dla nauczyciela

Treścią tej lekcji jest motyw, z którego się rozwinie nowy nadchodzący porządek społeczny, nawracający do początkowej ludzkiej zdolności rozróżniania duchowego sedna spraw, zamiast polegania na ocenach intelektualnych i wartościach materialnych przeszłości. Nasze przeszłe doświadczenia uśpiły w pewnym sensie tę zdolność duchową i powinniśmy ją teraz wskrzesić, jeżeli mamy się dostroić do ruchu prawa uniwersalnego.

§§ 1-2. Ukazują, jak rasy prymitywniejsze - jak je nazywamy-posiadają poczucie w pewnym sensie wyższe od naszego zdawania sobie sprawy i jak w pewnych przypadkach lepiej sobie radzą od nas.

§ 3. Ukazuje, w jakiej dziedzinie zdolności te występują najwyraźniej u nas, lecz jak muszą być rozszerzone w aspekcie duchowym, jeżeli chcemy rozwinąć wszystkie nasze możliwości.

§§ 4-5. Zdolność tę możemy definiować rozmaicie, lecz w naukach mistycznych jest nazywana "poczuciem przenikania", czyli zdolnością skierowywania umysłu ku nowym dziedzinom. Jeśli zwrócona będzie na swój najwyższy cel, to poprowadzi nas do wartości duchowych tak pewnie, jak powiodła nas do dziedziny wynalazczości.

§§ 6-8. Same się tłumaczą, lecz mogą być bardziej rozwinięte przez instruktora.

§§ 9-11. Wykazują dowodnie, jak umysł człowieka może być przyćmiony przez nadmierne troszczenie się o skutki i jak może mu być przywrócona wyrazistość przez nakierowanie go na dziedzinę przyczyn.

§ 12. Jest sam przez się zrozumiały, lecz daje okazję do rozszerzenia. To samo § 13. § 14. Nawiązuje do §§ 1. i 2.

§§ 15-16. Ukazują do pewnego stopnia możliwości odnośnych zdolności oraz pole, na którym mogą działać normalnie. Więcej można by powiedzieć, czy jest to władza sama w sobie w rzeczywistości. W swej formie najprostszej jest to ta sama faza umysłu, w której człowiek patrzy wstecz, aby ocenić, co mógł zrobić wczoraj i co ma nadzieję zrobić jutro - zwykły akt uwagi. Jeżeli kieruje się ona na formę, odkrywamy tylko jej komplikacje; jeśli zwraca się ku duchowi, rozwija się w dziedzinie rzeczywistości duchowej.

§17. Ukazuje pewne możliwości, wynikające z używania wspomnianych zdolności. Temat ten może być bardzo rozszerzony i przedstawiać niezmierną wartość dla ucznia, jeśli go weźmie do serca.

§ 18. Może bycz tym związany.

§ 19. Myślą, którą należy wykazać wyraźnie w tym paragrafie, jest fakt, że proroctwa nie mogą być dokładne, jeśli się opierają na planie mentalnym i fizycznym. Co jest całkowicie zorganizowane na planie mentalnym, może przenikać i na fizyczny, jeśli nie będzie odsunięty na bok przez bezpośrednią ingerencję autorytetu duchowego. Prawdziwa przepowiednia jest głoszeniem wyników twórczych, które idą w ślad za autorytatywnym zastosowaniem wykrytego ruchu duchowego:

§ 20. Szaleństwo nadużywania mocy duchowej powinno być oczywiste dla każdego, lecz winno być mocno wpojone w umysły jednostek, jako środek samozachowawczy. Zwyczaj stosowany w wielu kołach metafizycznych wpływania mentalnego na innych, po to, aby spełniali oni wolę cudzą, jest czarną magią w jej fonnie zaczątkowej i prowadzić może tylko do chaosu.

§ 21. Można traktować łącznie z § 20.

§ 22-23. Można traktować jak § 19.1 mogą być rozszerzone przez instruktora.

§ 24. Jest sam przez się zrozumiały, lecz daje też praktyczną sposobność do przedstawienia podstawy prawdziwego współdziałania w ukazywaniu prawdziwego porządku rzeczy. Prawdziwy motyw, jakim kieruje się aspirant duchowy Jest w harmonii z motywem uniwersalnym, który działa tak samo dla świętego, jak i dla grzesznika, dla bogatego i biednego, dla wolnego i nie wolnego, a we wspólnym motywie nie. może istnieć niezgoda i walka, a więc nie ma wojny. "Rzeczy równe tej samej rzeczy, są między sobą równe" - jest podstawą uniwersalnej jedności.

§§ 25-26. Dają sposobność do wpojenia poszczególnym uczniom faktu, że nikt nigdy nie rozwinął ani nie wyraził, tzw. niezwykłych mocy, lecz że te moce tkwią w nim potencjalna, a jego zadaniem jest rozwinięcie swych zdolności, jeśli chce poznać miarę własnej duszy.

§ 27. O potrzebie samoopanowania można by napisać całe tomy. Jest ona tak ważna i istotna dla siły i postępu jednostki, jak organizacja i zastosowanie energii dla siły mechanicznej. Bez niej nie ma mocy dla celów twórczych, w żadnej dziedzinie.

potęga mówionego słowa

1. Słowo mówione ma wielką siłę, lecz jedna rzecz jest pewna: musimy wybierać słowa, a następnie wlać w nie potęgę. W słowie negatywnym nie ma mocy, chyba że po wybraniu go nadajemy mu siłę; ono samo przez się nie posiada mocy, moc musi być nadana słowu przez tego, który je wymawia. Oczywiście zgodnie z filozofią Wschodu - myśl poprzedzająca słowo jest ważniejsza. A więc myśl może być siłą motywującą, poza słowem mówionym i przez to dodaje ona mocy słowu, które - jak uczą mistrzowie - ma wyjść i tworzyć.

2. Ale słowo mówione niedbale, bez siły myśli, niczego nie dokonuje. Przez wybór słowa moc dana mu przez myśl musi dokonać tej rzeczy, dla której została wysłana. Oto dlaczego żądają oni takiej selekcji dla mówionego słowa, i dlatego twierdzą, że mówione słowo jest zawsze selektywne.

3. Potęga ta, którą wkładamy w słowo, aby działało, musi być energią, którą my sami postrzegamy. Jak nas uczą, to nie energia, jaką wkłada się w słowo, lecz energia, która ma działać przez to słowo, jest tym, co powinniśmy postrzegać.

4. Jezus powiedział: "Moje słowa są duchem i są one życiem, i dokonują one to, po co są jfcysłane". Duch jest przyczyną twórczą we wszechświecie, a słowa nasze mają siłę tylko wtedy, gdy ten sam duch jest siłą w nich działającą. To działanie siły przyrody sprawia, że ziarno rośnie, gdyż żadne ziarno nie ma siły w sobie. Jest ono tylko naczyniem lub przewodnikiem tej siły. Tak samo jest ze słowami. Pismo mówi: "Słowo jest ziarnem", a siła ducha działa na słowa, tak jak przyroda działa na ziarno. Nasza świadomość, czyli uprzytomnianie sobie ducha, jest punktem ogniskowym dla mocy słowa. Próżne słowa pozbawione są mocy i nie tworzą, jakkolwiek w pewnym sensie mogą się one przyczynić do stanu hipnozy. Obawiać się słów negatywnych, jest to dodać im siły hipnotycznej i przez to wzmóc ich wpływ. Siła słów niewiedzy, czy słów próżnych polega na tym tylko, że mogą one spotęgować hipnotyczny stan umysłu człowieka, lecz nie mogą w najmniejszym stopniu zmienić przyczyny tworzącej. Siła słów negatywnych jest tylko modernizacją starego pojęcia diabła i jest bezpośrednim pogwałceniem faktu, iż istnieje tylko moc Boga. Nie ma mocy przeciwnej dobru ostatecznemu w dążeniu powszechnym. To, co się nam wydaje przeciwieństwem, istnieje tylko w naszych umysłach, które często działają przeciwko boskiemu celowi. Dążeniem twórczym wszechświata, czyli wolą i celem bożym, jest rozproszenie niewiedzy, tak jak światło rozprasza ciemność.

5. Doświadczyliśmy, jak mistrzowie wypowiadali słowo, a ono natychmiast zaczynało istnieć. Element czasu zupełnie tu nie wchodził w grę, gdyż istotnie nie ma on nic do słowa, jeżeli w słowie jest energia - duch. Jak nas uczą, słowo mówione bezpośrednio, z impetem i siłą prawdziwej myśli za nim, musi stworzyć skutek natychmiast Jest oczywiste, iż świat zachodni patrzy na słowo jako mniej potężne i to znaczy, że słowo może być mówione, lecz bez energii u swej podstawy, traci swą moc całkowicie. Mówi się często, że to jest przyczyna, iż świat zachodni wpada w taką dziecinną paplaninę. Nie umie on nadać właściwej wartości słowu.

6. A więc myśl, która posiada właściwą selektywność lub zawartą w sobie siłę, powinna zawsze być u podstawy słowa, nie po to, by pędzić te słowa wolą lub siłą woli, lecz żeby dać temu słowu przynależną mu moc. To oczywiście fest p ot ega ducha i jest zawarta w naszych słowach, tylko przez wysoką selektywność myśli, odpowiadającej twórczym celom wszechświata. W ten sposób wola, która jest zdolnością kierowniczą, wysyła słowo, lecz to nie wola daje moc mówionemu słowu. Wola wybiera myśl i mówione słowo, ale moc schodzi lub jest dopuszczona przez rozszerzoną świadomość obecności i mocy ducha. Lecz kiedy słowo jest wybrane dla swego znaczenia lub użycia, jest ono zawsze wybierane według częstotliwości, do której należy, i tam jest umieszczane.

7. To powinno usunąć lęk wielu ludzi przed słowami negatywnymi, a jednocześnie skłonić ich do inteligentniejszego wyboru słów i do lepszego ich stosowania. "Przemyśleć jeszcze raz myśl Boga po Nim", będzie istotą duchowej mocy za takimi słowami - tej mocy, która stworzyła niebo i Ziemię. Słowa człowieka powinny być zawsze przejawieniem jego własnej wewnętrznej natury duchowej przez jego istotę zewnętrzną. Mówić tylko w myśl harmonii z tym, co najwyższe i najbardziej twórcze, jest równoznaczne mówieniu z największą mocą - i w ten sposób to, co się wydaje najbardziej nieprawdopodobne, stanie się najprawdopodobniejsze, gdzie słowa takie będą miały największą moc. Innymi słowy - im bardziej Bogu podobna myśl, realizacja i świadomość, tym większa moc zawarta w tym wszystkim.

8. Według filozofii Wschodu - nie moglibyście być rozłączeni z zasadą ani na jotę, gdybyście używali dobieranych słów (selective words). Przeto każde wypowiedziane słowo może być selektywne. Wówczas nie energetyzujecie stanu negatywnego, energię wlewacie tylko w to jedno twierdzenie.

9. Hindusi i Aryjczycy mawiają: "Człowiek jest twórcą słowa", przez to człowiek jest wybierającym, czyli panuje nad tymi słowami i wybiera bądź powołuje do istnienia te, które działają i stają się potężne. A wiec w tej mierze, w jakiej używa tego słusznie. Właściwie, w tej samej mierze nie zachodzi możliwość związania tej mocy ze słowami negatywnymi. Z tego powodu słowa negatywne nie są używane przez jednostkę, która pragnie przejawiać formy. Ta myśl o formie przejawionej jest zawsze warunkiem wchodzącym w istnienie, gdy człowiek zdolny jest tworzyć. Tu człowiek panuje nad każdym wypowiedzianym słowem. Język sanskrycki, w jednej ze swych faz, pozwala na ten warunek; jest w nim moc przejawienia. Rozumiemy przez to, że jedna faza języka sanskryckiego pozwala tylko na cztery słowa albo twierdzenia pozytywne. To jest, słowa mogą tworzyć twierdzenia pozytywne, i od nich nie ma odchylenia.

10. Oczywiście każdy zapyta, jakie są te cztery słowa pozytywne, Są one zawsze słowami, oznaczającymi pozytywne stwierdzenie faktów. Każdy może je wybrać. Naturalnie, że najpozytywniejszym słowem jest pierwsze słowo - Bóg. Powracając do tej Zasady, sformułujcie swe twierdzenie z nią jako podstawą; słowem tym precyzujcie każde zdanie pozytywne, jakie pragniecie wypowiedzieć. Przez nią zyskuje moc mówione słowo. Waszym zadaniem kluczowym jest zawsze najwyższe, czyli Bóg. Następnie wybieracie słowa, które mu towarzyszą do waszego stwierdzenia" pozytywnego.

11. Właśnie tak jak wszystkie obliczenia matematyczne mają za źródło jedność, usymbolłzowaną przez cyfrę l, tak wszystkie słowa muszą emanować z jednej pochodnej, czyli Zasady. Bóg Jest, a ponieważ Bóg Jest - Jam Jest. Ponieważ Bóg jest życiem, ja jestem życiem, ponieważ Bóg jest inteligencją, ja jestem inteligencją, ponieważ Bóg jest potęgą, ja jestem potęgą. Ponieważ Bóg jest substancją wszelką, ja jestem substancją itd. Ojciec - w sanskrycie - znaczy pierwszy poruszający, i pierwszy ruch umysłu jednostki musi zawsze emanować z jedynego źródła i być powstrzymywany przez świadomość jednostki. Dopuścić cokolwiek do świadomości indywidualnej, co nie pochodzi z rzeczywistości boskiej, jest to dokonać wiarołomstwa wobec procesu życia w sobie - i w przypadku, gdy człowiek doń dopuszcza, traci świadomość pełni swej boskości. Człowiek musi się oddać temu, co tkwi poza faktami życia w ich całkowitości; musi przebywać w Jeruzalem - w kontakcie z całością - aż święty, czyli całkowity Duch Boży stanie się energią motywującą każdą jego myśl, poszczególne słowo i wszelki czyn.

12. Człowiek nie może wyrazić słowa ani myśli poza swą sferą kompetencji, z jakąkolwiek mocą przejawienia. Nie może on wyjść poza tę sferę, ponieważ samo słowo, jakie wyraża, stwarza sferę, w której on działa.

13. Przeciętny człowiek nie wie naprawdę, czym jest słowo. Jest ono tylko przewodem, używanym w procesach umysłowych dla przekazania, czy rozpowszechnienia pewnych myśli. Sowo nie może przekazać tego, czego nie ma w umyśle. Webster mówi, że nazwa oznacza "istotną naturę rzeczy". Słowo jest tylko nazwą dla pewnych stanów świadomości i to jest czymś, co zależy od samego osobnika. Ktoś może powiedzieć "jestem szczęśliwy'', lecz nie przekaże niczego drugiemu osobnikowi, słuchającemu tych słów. jeśli w świadomości jest tylko trochę radości, o słowa ujawnią niewiele, ale gdyby ktoś promieniowa^ radością-przekonanie drugiego byłoby zupełne. Próżne słowa są pustymi dźwiękami - nie zawierają świadomości ani nie uwzględniają pojmowania faktów duchowych, Widzicie, słowo jak je używamy, jest właśnie tym, co w sobie zawiera, a treść słowa zdefiniowana jest przez naszą świadomość, ta zaś określana jest przez stopień inteligentnie dokonanej selekcji

14. To nie powtarzanie słowa wywiera wpływ. Wasze pierwsze twierdzenie, jeśli jest prawdziwe, wystarcza. Nie pozostaje nic więcej, jak stać przy waszym twierdzeniu, wytrwać przy waszym słowie. Powtórzenie jednakże jest często skutecznym środkiem wprowadzenia kogoś w harmonię z możliwością zawartą w danym twierdzeniu. Trzeba często powtarzać zdanie jakieś lub prawidło, aż jego znaczenie wyraźnie ukaże się czyjejś świadomości. Bez tego rozszerzenia umysłu ku faktom wewnętrznym, powtórzenie działa, tylko hipnotycznie.

15. Jeśli człowiek powtarza słowa i one nie wywierają nań działania hipnotycznego, powtarzanie takie zbliża go do harmonii z faktami ukrytymi za słowami. W wyniku tego powstaje wyższe rozumienie. Warto nieraz powtarzać do pewnego stadium, ale potem już nie warto, gdyż wasze słowo jest już dla was utwierdzone. Kiedy zrozumiecie, że słowo wasze jest wyraziście ustawione, powtarzanie nie ma już żadnej wartości. W RZECZYWISTOŚCI dochodzimy do przekonania, że słowo nasze zawsze jest utwierdzone i nigdy go nie powtarzamy.

16. Jeżeli przejawienie waszego słowa się nie ukazuje, nie jest to dowodem jego nieskuteczności. Lepszą taktyką w takim przypadku jest złożenie podziękowania za jego przejawienie; przez to się pozbywacie wątpliwości, a przez powtarzanie waszego słowa możecie szybko popadać w zwątpienie, podczas gdy składając dzięki, jesteście bliżsi harmonii z waszym słowem i łatwiej sobie uświadamiacie, że słowo wasze jest utwierdzone.

17. Samo powtarzanie słowa nie utwierdza go wcale bardziej, ono tylko wprowadza was w harmonię z tym, co jest. Często możliwe jest wprowadzenie siebie w stosunek bardziej harmonijny przez złożenie dziękczynień, że jest ono TERAZ, i że jest ono utwierdzone.

18. Kiedy pojmujemy, że cały problem wyników przejawionych jest bardziej sprawą otwarcia świadomości, by dojrzeć lub włączyć coś, co zawsze istnieje jako FAKT, zamiast próbować sprawdzić coś, co nie weszło w formę przejawioną - wtedy sprawa cała się uprości. Jest to: "Kraj, który widzisz, dam ci jako dziedzictw©", co zawiera całkowitą tajemnicę, jest to fakt w duchu, jest to fakt wszędzie i na wszystkich, tzw. planach, gdyż właściwie istnieje jeden tylko plan, a ten fest duchowy. Gdy się umysł rozszerza, by ujrzeć lub ogarnąć fakt duchowy, nie może być żadnej kwestii, co do przejawienia (manifestacji) tego faktu. Jeżeli tak jest w Bogu, to jest tak wszędzie, gdyż Bóg jest wszystkim. Wszystko to jest sprawą uświadomienia sobie tego przez nas, a nasze uświadomienie musi być tak rozszerzone, aby włączyć rzeczywistość i istnienie faktu duchowego.

19. Taka była metoda działania Jezusa. Każde słowo było dla niego utwierdzone. Wywyższał on każde słowo przez swą wywyższoną świadomość, wiedząc, lżono już istnieje. Hindusi zajmują podobne stanowisko - stwierdzają swoje oświadczenie, a potem mogą powiedzieć, że na tym koniec. "Zajmują oni stanowisko, że na tym koniec" - to już weszło w istnienie, jest ich własnością. Wówczas idą dalej. Można dokonać w ten sposób o wiele więcej, niż przez powtarzanie, i to wydaje się czynić człowieka silniejszym.

20. Co do leczenia tzw. chorób, to przeciętny metafizyk popełnia ten błąd, iż rozróżnia dwa przeciwieństwa - choroby i zdrowia. Są tu dwa stany, z których jeden ma zastąpić drugim. Na Wschodzie ludzie nie pracują inaczej w tej sferze, niż czynił to Jezus. Jeżeli szukacie doskonałości, wiedzcie, że jest wam zapewniona. Wywyższyjcie doskonałość. Doskonałość istnieje niezależnie Od obu przeciwieństw: choroby i zdrowia. Doskonałość jest wieczyście utwierdzonym faktem w Zasadzie i jest zupełna sama w sobie, na każdym, tzw. planie. Zarówno zdrowie, Jałt i choroba, według filozofii Wschodu są ułudą, gdyż są tylko koncepcjami ludzkimi; np. wasze własne pojęcie o zdrowiu w tej chwili, nie wystarczy wam na 5 lat od dziś, gdyż zdrowie jest pojęciem względnym w waszej świadomości. Nie ma natomiast nic względnego w bycie, wszystko jest pełne, wszystko jest doskonałe, a prawdziwie dążący identyfikuje siebie z rzeczywistością i nie zajmuje się ułudą. Porzućmy przeciwieństwa najzupełniej i zastąpmy je doskonałością. Zauważymy, że Jezus w żadnym wypadku nie zajmował się przeciwieństwami - postawił na ich miejsce prawdziwą doskonałość. Zawsze głosił on doskonałość i ta doskonałość wciąż była dla niego utwierdzona.

21. Jeżeli napiszę na tablicy 2+2=3, a potem 2+2=5, czy przyjmiecie 3 i 5, i będziecie próbowali dać prawdziwą odpowiedź? Nie, pominiecie te cyfry i weźmiecie pod uwagę to, że 2+2=4, a obie tamte skrajności znikną. To, co jest więcej lub mniej niż prawdziwa odpowiedź, nie ma nic wspólnego z faktem w Zasadzie i tylko przez wprowadzenie rzeczywistości w Zasadzie do danej sytuacji możliwa jest prawidłowa odpowiedź.

Nasze pojęcie o zdrowiu lub chorobie znaczy mniej, niż doskonałość założona u fundamentów wszechświata, i nigdy to, co znaczy mniej niż doskonałość, nie może być doskonałością. Macie do czynienia z czymś nie ustosunkowanym do żadnej z tych skrajności. "Bądźcie więc doskonali jako Ojciec wasz w niebie doskonały jest", jest tu właściwym wzorem postępowania.

22. Większości ludzi nie udaje się, tzw. przejawienie (demonstracja), gdyż głosząc doskonałość, potem natychmiast kierują wzrok na przeciwieństwa. Tylko jeżeli twoje oko jest jedno, (pojedyncze - single), ciało twoje napełni światłem". Żona Lota obejrzała się i widziała podwójnie, i ciało jej stało się kamieniem czy solą. "A więc odtąd i na zawsze patrzcie tylko ku doskonałości" - powiedział Jezus. Z chwilą, gdy utwierdzamy doskonałość, Chrystus dominuje. Każdy pracuje dla utwierdzenia drugiego, gdyż fakt duchowy jest formą jego manifestacji.

23. Skutek prawdziwego leczenia duchowego nie zależy od stopnia duchowego rozwoju osoby "leczonej". Nie musimy się martwić o jej świadomość, gdyż oparta ona jest na przeciwieństwach, w przeciwnym razie ta osoba nie byłaby chora. Fakt duchowy JEST, a z chwilą, gdy mamy w sobie doskonałość, świadomość nasza również jest doskonała.

24. Wymówienie słowa, nigdy nie jest hipnotyczne, gdyż jest ono samą istotą prawdziwej natury wszelkiego tworzenia. Leczenie, czyli wymówienie słowa, nie jest wysyłaniem naszych pojęć o zdrowiu w celu odsunięcia choroby. To ostatnie byłoby hipnotyczne. Wymawianie słowa jest tylko mówieniem prawdy, głoszeniem tego, co zawsze było i zawsze będzie prawdą o każdej jednostce, stanie czy okoliczności w Zasadzie. Hipnoza jest wynikiem mówienia z umysłu ludzkiego z jego niedoskonałymi koncepcjami.

25. Nie jest niezbędne, aby osoba chora lub będąca w potrzebie prosiła was ani żeby była świadoma tego, że jej posyłacie stówo. Jeśli je posyłacie na prawym promieniu chrystusowym, ukazujecie jej tylko jej własną, wrodzoną doskonałość. W ten sposób wyzwolicie zarówno ją, jak i siebie, gdyż nie posługujecie się niczym innym, tylko faktem (rzeczywistością). Nie działacie przeciw woli żadnej jednostki, gdyż pracujecie z doskonałością, a wrodzona wola każdego człowieka zdąża ku doskonałości. To raczej wyzwala go z uwikłań w sferze fałszywych przyzwyczajeń i koncepcji. Nie ma tu, tzw. wpływu przy takim ujęciu sytuacji. Jest to tylko wywołanie tego, co zawsze istniało, aż zatrzyma ono uwagę odnośnej osoby, iż tak jest?

26. Zawsze w mówionym słowie jest potęga, jeśli rozpatrujemy je, jak ducha, gdyż wtedy nie może ono być niczym innym niż duchem. Myje określamy. My jesteśmy i mocą, i wyrazicielem tej mocy, i tylko my stanowimy o tym, co słowo to ze sobą przyniesie. Moc w lekarstwie zależy od tej samej postawy. Jest ono tylko przekaźnikiem albo środkiem, dzięki któremu umysł pacjenta rozszerza się dla dopuszczenia twórczej władzy wszechświata. Bóg jest w lekarzu, pacjencie lub pigułce. Każdy człowiek, bez względu na swój zawód lub stan, powinien tylko wypromieniowywać doskonałość. Oczywiście, gdybyśmy zawsze pracowali w celu pozyskania doskonałości lub przejawienia jej, wkrótce wyszlibyśmy poza lekarstwo - leczyłoby nasze słowo.

27 [???]_______________________________________. Nie ma nic złego w posługiwaniu się jakimś pośrednictwem w dążeniu do ulżenia cierpiącej ludzkości. Istnieje wiele dróg i wiele metod, lecz tylko jedna potęga. Jeżeli naszym ideałem jest doskonałość, dojdziemy do punktu, w którym nie ma pośrednictwa. Pośrednictwo, stosowane przez jednostkę, wskazuje tylko na postęp, jakiego dokonała ona w swym umyśle w sferze działania najodpowiedniejszych i najskuteczniejszych środków dla dopuszczenia doskonałości do jej bytu. Ludzie myślą, że to musi przyjść przez pigułki, myślą, że to przyjdzie przez afirmację, lecz jakąkolwiek drogą to przyjdzie, oznacza doskonałość Zasady, która się manifestuje. Tylko najwyższe ideały zdolne są objąć pełną miarę mocy istniejącej w Boskiej Zasadzie, gdyż im obszerniejszy pojemnik, tym więcej można przekazać. Kiedy pojemnik i zawartość są jednym - DOSKONAŁOŚCIĄ - wtedy mają one pełnię na wszystkich planach.

28. Przy leczeniu na odległość, czyli jak to nazywają metafizycy, leczeniu nieobecnych, myśl jest szybsza i potężniejsza niż słowa. Myśl nie zna czasu ani przestrzeni, podczas gdy słowo, czy dźwięk słyszalny należy do planu materialnego i musi przebyć przestrzeń, i przetrwać w czasie, aby dojść do miejsca przeznaczenia. Zauważcie, jak natychmiastowa myśl wasza jest przy Słońcu lub w Ziemi bądź na jakimkolwiek innym miejscu. Myśl nie podróżuje - jest natychmiast tam. Każdy fakt w duchu, jest już tam. Uświadomić sobie ten fakt, znaczy podnieść siebie do tego faktu - postrzec go dla innego człowieka, jest to podnieść go do tego faktu. Ja, jeśli jest podniesione (jeżeli zdolność postrzegania podniesiona jest do planu rzeczywistości) przyciąga wszystkie rzeczy do tej sfery. To jest zbliżenie się w prawdzie raczej, niż próbowanie podniesienia czegokolwiek lub kogokolwiek do stanu doskonałego. To tak, jakbyśmy próbowali wydobyć energię z ziemi za pomocą kilofa i łopaty.

29. Znamy pewnego człowieka w Indiach, który przechodzi przez burzę właśnie przez ukazanie doskonałości tej burzy. Idzie on przez słotę nigdy się nie zamoczywszy. Widzieliśmy go, jak stłumiał pożary i uspokajał burze. Człowiek sam jest słowem Boga, jeśli przebywa w tym słowie. Jeżeli przebywacie w słowie Moim, a słowo Moje przebywa w was, wtedy jesteście we Mnie, tak jak Ja jestem w was" - zdanie to jest prawdą, która to wyraża. Kiedy Jezus wysłał swe słowo i uleczył córkę centuriona, nie wysłał on niczego takiego, co my mierzymy w świecie trójwymiarowym. Jezus CHRYSTUS sam był słowem i nic nie było stworzone, co było stworzone prócz tego, co powstało przez to słowo. Dlatego słowo, które on posłał nie przebywało przestrzeni, gdyż słowo było tam jako prawda, w córce centuriona, tak samo jak było w nim. On po prostu wygłosił duchowy fakt uniwersalnie prawdziwy, a umysły zewnętrzne obudziły się do tego faktu (rzeczywistości).

30. "Leki na bóle nasze spoczywają w nas, choć przypisujemy je niebiosom" - Szekspir.

Dla nauczyciela.

§ 1 Czyż człowiekowi nie było dane panowanie nad wszystkimi rzeczami na początku? Jeżeli tak, to ta sama moc tkwi w człowieku zawsze, a wszelka pozorna moc, jaką człowiek ma nad człowiekiem jest działaniem siły, którą on sam przypisał danej rzeczy. Nawet, jeśli silą zdaje się wychodzić z rzeczy lub jakiejś osoby, moc tkwi w rzeczywistości w danym człowieku, gdyż to tam ich działanie ma miejsce i jest wyczuwalne. Opanowanie akcji i reakcji we własnej naturze jest wiec jednym z pierwszych sekretów ludzkiej mocy Utrzymywanie stałe działania własnej natury w doskonałej zgodzie z boskim ideałem doskonałości znaczyłoby tyle, co posiąść całą moc na niebie i Ziemi.

§§ 2-4. Dla każdego powinno być zrozumiałe - choć wydaje się, że nie jest - iż słowa, które wymawiamy, nie są bardziej sita, niż cylindry w silniku samochodowym. Są one przewodnikami energii, a tylko rodzaj i stopień energii poruszającej je, określa moc, czyli decyduje o niej. Gdy Jezus powiedział: "Słowa moje są duchem", to chciał pouczyć, iż uświadamia sobie, że poruszająca siła Boga działa przez to, co on mówi lub myśli i to ta energia motywująca dokonuje widomych uzdrowień. Głoszenie jakiegoś faktu jest nieskończone w swej potencji wobec tego, co nie jest faktem. Rozwińcie tę myśl bardziej i zilustrujcie w aspekcie prawdy i fałszu, światła i ciemności.

§ 5. Ważnym punktem tego paragrafu jest ukazanie uczniowi, jak ogromne możliwości traci on przez pustą gadaninę. Słowa jego mogłyby natomiast przekazywać nieskończoną energię, która by go uwolniła od mierności, jeśliby tylko postępował rozumnie.

§ 6. Powinno się uważnie rozważyć i powinniśmy rozróżniać między naturalnym impetem przyjętego faktu a narzucaniem swej woli, dla przeformowania czegoś, co uważamy za lepsze od tego, co istnieje. Przyjęcie rzeczy danej, nigdy nie pociąga za sobą tego; co nazywamy przeformowaniem przez wolę. Przyjęcie ofiarowanej rzeczy jest nieskończenie skuteczniejsze, niż usiłowanie zmuszenia kogoś, by dał wam coś, czego nie zamierza dać. Przyjęcie faktu uniwersalnie prawdziwego nie pociąga za sobą potwierdzenia woli indywidualnej. Doskonałość nie przychodzi z emanacji naszych własnych myśli, lecz ze zbudzenia do wiedzy, że jest ona ustanowionym porządkiem rzeczy.

§ 7. Uwolnijcie ucznia wyraźnie od pojęcia, że negatywne słowa mają siłę. Są one tylko stratą czasu i wzmagają stan hipnozy. Im wyższy ideał, im idea bardziej oświecona, tym staje się ona potężniejsza. Wasze słowo najjaśniejsze jest słowem najbardziej oświeconym.

§ 8. Posługujcie się właściwym rozróżnieniem przy wyborze słów, a wtedy przekażą one światu przejawionemu, tylko to, co zgadza się z waszymi najwyższymi ideałami.

§ 9. Człowiek panuje nad samym sobą. Byt jego może być królestwem niebieskim. Jego myślami, uczuciami, stanami cielesnymi i przejawionymi rządzić winno jedyne prawo panujące nad nieskończoną przestrzenią. Jego sfera jest w nim samym, a jest ona niebiańska, gdy wykonywana jest zgodnie z Zasadą.

§§ 10-11. Ukazują dobitnie pochodzenie wszystkich twórczych myśli i słów oraz to, że cale pole myślenia i działania powinno być rozwijane po tej linii.

§§ 12-13. Ukazują, co się mieści w słowie tego, który nadaje mu moc.

§§ 14-16. Funkcją słów, czy też słowa, nie jest powoływanie czegoś do bytu, lecz rozszerzenie umysłu człowieka, tak aby ujrzał to, co zawsze było na początku. "Zanim Abraham był, Jam Jest", jest to prawdziwe o każdym/akcie w duchu, jak prawdziwe było o Chrystusie.

§§ 17-19. Są dalszym ciągiem tej samej prawdy-zaprawiają umysł do przejrzenia przez swą zasłonę hipnotyzmu, zasłonę w świątyni, do zobaczenia drugiej strony, gdzie wszystkie rzeczy są już doskonałe i oczywiste. Wszystko to jest sprawą wyćwiczenia umysłu do WIDZENIA.

§§ 20-21. Zawierają rady praktyczne nie tylko dla metafizyków, lecz dla każdego, kto chce pomóc przyjacielowi w niedoli. Tyle praktyki mentalnej jest czysto hipnotyczne i zastępuje tylko stan, jaki był przedtem, przez stan nieco lepszy. Dlaczego zastępować jeden ludzki stan, czy koncepcję drugim, gdy Doskonałość Boga Samego jest i czeka na poznanie?

§ 22. Postępowanie właściwe - to wytrwanie przy fakcie bez względu na konsekwencje. Nie poniesiemy żadnej straty, tylko utracimy złudzenia, a zyskiem będzie prawda sama, więc czemu byśmy się mieli wahać?

§§ 23-26. Są zdefiniowane wystarczająco i wysoce instruktywnie dla każdego, lecz mogą być rozszerzone z zasobów umysłowych instruktora.

§ 27. Różnica między przekazującym a rzeczą przekazywaną obejmuje wszystkie różnice, jakie przechodzimy przy każdej praktyce leczniczej. "To duch ożywia", a skuteczność leczenia zależy od ilości ducha własnego w leczeniu.

§§ 28-29. Odsuwają pojęcia jakoby istniało leczenie w nieobecności. Duch jest obecny w każdym czasie i na każdym miejscu, i potrzebuje tylko naszego rozpoznania.

świadomość

1. Świadomość jest stanem samowiedzy człowieka. Jest ona zdolnością umysłu do wiedzy, a wiedza umysłu decyduje o jego wszechstronnych uzdolnieniach. Człowiek może być świadomy tego, co jest prawdą lub też może rozwinąć w swym umyśle taki stan świadomości, jaki ma pozór rzeczywistości, lecz jest całkowicie fałszywy. A więc prawda, czy fałsz tego stanu zależą od stanu jego samowiedzy lub świadomości.

[???]_______________________________________2. Świadomość musi być tym, co przedstawia najwyższe atrybuty. Musi ona być w jakimś stosunku do wszelkich wyższych atrybutów. Podnosimy naszą świadomość do świadomości Boga, gdy jesteśmy świadomi wszystkich rzeczy, w tym nas samych w stanie najwyższym. Jest to stan, gdy widzimy przez wszystkie warunki i wszystkie okoliczności. Jak mówią mistrzowie - zasłona jest wówczas całkowicie odsłonięta; zasłona - dotąd pozornie istniejąca między światem śmiertelnym, tj. fizycznym a duchem. Nie ma tu ograniczenia. Koncepcje śmiertelne, fizyczne są zupełnie porzucone dla prawdziwej duchowości.

3. Świadomość duchowa nie wyklucza działalności w świecie zmysłów. Prawdziwa działalność zawsze zawarta jest w świadomości najwyższej. Działalność zmysłowa w swej prawidłowej funkcji jest prawdziwą działalnością duchową. Tzw. zmysły działają w sposób ograniczony jedynie wtedy, gdy nie znajdują się pod właściwym wpływem określającym. Gdy zmysły aktywizowane są przez rzeczywistość duchową, wtedy funkcjonują właściwie i mówi się o nich, że są otwarte.

4. Często zadaje się pytania, w jakim stanie świadomości przebywa człowiek pogrążony w transie. Trans jest tylko częściowym wyrażeniem działalności zmysłowej. Moglibyśmy zawsze, równie dobrze, podnieść naszą świadomość do prawdziwego działania lub dokonania, a gdy to częściowe wyraźnie stanie się jednym z prawdziwym działaniem, nigdy nie będziemy w transie ani nie ulegniemy żadnemu niszczącemu stanowi hipnotycznemu.

5. To samo stosuje się do tego, co pospolicie nazywamy poddzialem świadomości. Nie powinniśmy klasyfikować świadomości, gdyż nie może być ona dzielona na działy. Jest JEDYNA świadomość, a w jej stanie nie można myśleć pojęciami poddziałów i rozdziałów. Takie poddziały są ułudą, tak samo jak złudny jest trans. Są one tak subtelne, że mogą łatwo wprowadzić w błąd ludzi, nie posługujących się wyższym rozróżnieniem. Jest o tyle łatwiej rozpatrywać to wszystko lako jedność. Poddziały są* wymysłem ludzkim. Człowiek postrzegał poddziały jako atrybuty, podczas gdy one wcale nimi nie są.

6. Myśl większości nauczycieli stara się o zrozumiałość udzielanej nauki, ale lepiej jest zawsze czynić ją jednością. Wreszcie prostota jest niewątpliwą wyrazistością. Trudność z poddziałami polega na tym, że najczęściej są one uważane za atrybuty. Lepiej jest oko nasze skupić na jedności. Przez używanie poddziałów popadamy w warunki negatywne. Są one prawie zawsze symboliczne, a większość naszych symboli przedstawia poddziały świadomości. To jest też powodem, dlaczego symbole już nie wystarczają. Dziś jest dobrze poznane, że pracowaliśmy przez symbole. Jak mówią mistrzowie - jesteśmy już świadomością w pełnym świetle dziennym. Taka świadomość staje się o wiele prostsza - pełne światło mieć za cel, bez jakichkolwiek poddziałów.

7. Rozpatrzcie sprawę jedzenia, trawienia, asymilowania i odbudowy ciała przez przemianę pokarmów w energię, mięśnie, kości, krew, zęby, włosy itp. Wyobraźcie sobie, że stworzyliście teorię jakoby każda z tych cząstek ciała wymagała specjalnej funkcji i poszczególnego traktowania, i że przy każdym posiłku macie decydować, jaka część pokarmów ma być przerobiona przez poszczególną funkcję, i kiedy każda z nich ma działać. Jak moglibyście wówczas uniknąć zamieszania? Faktem jest, że musicie uznać to wszystko za jeden proces o wielu fazach i każda z tych faz jest samoczynnym procesem w ramach jednego systemu. W normalnym stanie fizycznym nie ma pojedynczych faz funkcjonujących niezależnie w całym systemie, lecz każda z wielu faz jest pracą jednego systemu.

8. Ciało jest tylko symbolem duszy, czyli człowieka, żyjącego w ciele. To znaczy ciało jest symbolem pracy świadomości. Przez ochronę i określanie tego, co wchodzi do świadomości, tj. przez kontrolę uwagi człowieka, cały system świadomości jest samoczynny jak jeden system. Nie ma świadomości, podświadomości i nadświadomości, lec [???]_______________________________________z jedna promienna, żyjąca świadomość rzeczywistości. Jest to stan pełnego uwolnienia od symboli, a więc i od hipnozy.

9. Niektórzy ludzie interesują się zmysłami psychicznymi, czyli niższymi fazami świadomości, do tego stopnia, że poświęcają temu całe życie ziemskie i nie mogą przejawić prawdziwej świadomości. Najlepszym rozwiązaniem jest po prostu wyjść z tego i stać się jednym z całością, To miał na myśli Paweł, gdy powiedział: "Uważajcie siebie za umarłych dla grzechu, lecz żywymi dla Boga". Różnica polega na wiedzy jasnej i wiedzy będącej pod wpływami. Widzenie jasne jest tym, czego jasnowidzenie ma udzielić, lecz ogólnie biorąc, znaczenie jasnowidzenia przedstawia się jako widzenie częściowe i mgliste - widzenie jedynie części.

10. Mogą istnieć pewne względne fenomeny powstałe przez praktykowanie jasnowidzenia i jasnosłyszenia, któregoś z pięciu poddziałów świadomości, lecz nigdy nie mogą one prowadzić do całości ani być całością. Wiedzcie, że mogą stać się fałszywe, a przy przejawieniu tych stanów możemy powziąć z gruntu fałszywe pojęcia, które nazywam pojęciami negatywnymi. Gdy wstępujemy w jedność z całością, nie możemy popaść ani w negatywność, ani w fałsz. Tam powinno być konkretne poznanie prawdy samej. Nie możemy osiągnąć stanu wiedzy lub stanu świadomości jedynej przez mediumizm ani przez inną formę hipnozy. Mediumizm i hipnoza są wyraźnie szkodliwe dla rozwoju duchowego.

11. W tym wyższym sensie wszystkie zmysły stają się jednym w doskonałym skoordynowaniu. Nasze zmysły są doskonale skoordynowane, a każda część i komórka ciała współpracują i wibrują zgodnie. Jedno z wielkich zakłóceń przy innych warunkach polega na tym, że prawdopodobnie będziemy mieli jeden członek ciała wibrujący w niewłaściwym kierunku, a wtedy nowe komórki przyłączają się w sposób niewłaściwy do organu, do którego przynależą. Każda stworzona komórka reprezentuje organ, do którego się przyłączy. Jeżeli jakaś komórka wypadnie z pola wibracyjnego, do którego przynależy, może dołączyć się do niewłaściwego organu i wywołać stan dysharmonii.

12. Dysharmonie tę często potęgują różne, okultystyczne metody, koncentrowania się na ośrodkach lub organach fizycznych. Praktyki te narzucają tylko stan hipnotyczny wyraźniej w formie przejawionej, z czego wynika jeszcze większe zamieszanie. Przede wszystkim hipnoza jest tylko funkcją świadomości częściowej lub świadomości wyspecjalizowanej w jakiejś dziedzinie bądź specjalnej formie. Dlatego im bardziej zróżnicowane jest pole świadomości i świadomość podzielona - wzmaga się jej hipnotyczność. A praca samowolna w poddziałach i fazach świadomości miałaby wpływ najbardziej hipnotyzujący. Uwaga powinna być zawsze skierowana na całość, na zupełną jedność, a wówczas podział energii wibracyjnej wykonywany jest przez mechanizm świadomości, tak jak się to dzieje z ciałem. Wówczas istnieje doskonała synchronizacja, czyli harmonia w całym organizmie.

13. Pojęcie świadomości wewnętrznej i zewnętrznej jest także fazą hipnozy, gdyż teoria ta nakłada poczucie oddzielności bądź podziału. W rzeczywistości nie ma świadomości wewnętrznej i zewnętrznej, osobistej ani uniwersalnej. Gdy jaźń staje się świadoma zewnętrzności, jest to tylko jedna postawa świadomości, a jest ona pełna pod każdym względem i staje się jednością w świadomości uniwersalnej i jednym z tą świadomością. Ja i Ojciec mój, jedno Jesteśmy".

14. Wtedy nie jesteśmy świadomi wewnętrzności, gdyż wewnętrzność i zewnętrzność są jednym. Całość jest zawsze widoczna. Jeżeli mamy i wysyłamy kaszą wizję, czy też nasz ideał, dzieje się to dla tej pełnej całkowitości. Mistrzowie nazywają to posiadaniem "zdrowego umysłu" lub bytem całkowicie zdrowym w świadomości. Jest on doskonale zdrowy i cały. Ciało także jest doskonale zdrowe i doskonale całe. Poznający i rzecz poznawana stają się jednym. Było to powiedziane w pismach Pawła, ale zawsze pomijane w tłumaczeniach. Możemy stać się poznawanym, jak również poznającym, jeśli uczynimy obie rzeczy pełne i sprowadzimy je razem. Popełniamy błąd, czyniąc podział, podczas gdy w rzeczywistości żaden podział nie istnieje.

15. W świetle tego praktykowania metody zaprzeczania jako skutecznego środka do wyzwolenia - wprowadzenie w ten doskonały stan powinno być inteligentne. Przeczenie ma na celu wymazanie z umysłu, wymazanie ze świadomości, z istnienia ludzkiego - doświadczenia lub procesu, który nie jest prawdziwy się przeciwstawiać jego doskonałemu stanowi zupełności, czy jedności. Ale czy zwykłe posługiwanie się zaprzeczaniem, tak jak ono jest stosowane w naszej metafizyce, jest środkiem skutecznym w celu sprowadzenia tego wyzwolenia? Jeżeli przeczenie, tak jak ono jest pospolicie stosowane, daje wynik pożądany, to dobrze, ale jeśli nie daje, poszukajmy, co się za tym ukrywa i co jest skutecznym sposobem dla osiągnięcia go.

16. Weźmy specjalny przypadek przeczenia w stosunku do tego, co pospolicie uważane jest za prawo dziedziczności. Tu przeczenie Jest całkiem zbędne. Skłonne jest ono zawsze do pogrążenia w jeszcze głębszą ułudę, gdyż przeczenie koncentruje umysł na danym stanie i przez to może wzmocnić ten stan. Umysł w naturalny sposób przelewa się w stan, na jaki jest skierowany. Celem jest, aby ten stan został całkowicie wyeliminowany i dlatego musi być usunięty z rozważania. Nie powinien być rozpatrywany.

17. W rzeczywistości nie ma prawa dziedziczności. Jest to tylko przejaw. Nie potrzeba przeczyć temu, co nie istnieje. Przekonacie się, że jest o wiele lepiej postawić doskonałość w miejsce przeczenia; szybciej osiągniecie wtedy wyniki. Zwykle zaprzeczenie przybliża daną treść do człowieka, podczas gdy przez postawienie doskonałości w miejsce przeczenia, osiągniecie ten stan o wiele szybciej. I obojętne jest, o jaki stan chodzi. Powtarzane doświadczenia wykazały, że o wiele lepiej jest po prostu wyzwolić ten stan. Wyzwólcie go całkowicie przez nieudzielanie uwagi, odepchnijcie go. To wyraźnie Jezus miał na myśli, gdy mówił: "Uwolnijcie go, dajcie mu swobodę".

18. Nie ma dziedziczności ani rasowej, ani rodzimej, gdyż jedna przesądza drugą. Ludzie mogą wyglądać podobnie, lecz zawsze jest to spowodowane jakimś dawnym bliskim związkiem lub podobieństwem z przebytymi doświadczeniami bądź środowiskiem. Istnieje widoczny stan chromosomatyczny, ukazujący procesy ewolucji odbywające się równolegle, lecz nie są one w rzeczywistości procesami ani warunkami równoległymi (stanami). One oczywiście biegną równolegle z rasą ludzką, jak również z państwem zwierzęcym, lecz w żadnej mierze nie z taką samą częstotliwością. Dzisiaj jest to fakt dobrze znany, że każda Częstotliwość Ciała Ludzkiego znajduje się powyżej częstotliwości zwierzęcej. Przekazywanie nabytych cech może się odbywać przez wpływ myśli, lecz może być również odsunięte przez odwrócenie myśli.

19. To stan umysłu powoduje powstanie cech charakterystycznych formy, a podobieństwo formy spowodowane jest podobieństwem doświadczeń mentalnych i emocjonalnych poszczególnych jednostek. Dwóch ludzi początkowo niepodobnych do siebie, przez długie pożycie i przeżywanie tych samych ogólnych reakcji mentalnych i emocjonalnych, rozwijają w sobie wreszcie pewne cechy, Mężczyzna i kobieta wspólnie żyjący przez szereg lat, jeśli mają identyczne zainteresowania i reakcje emocjonalne, upodabniają się do siebie. Jest to odtworzenie podobnych stanów mentalnych.

20. Medycyna obecna zupełnie obala dawne poglądy na dziedziczenie chorób. Gdy Jezus uleczył epileptyka, uczniowie pytali, czy zgrzeszył ten człowiek, czy jego rodzice. Odpowiedź brzmiała: "Ani ten człowiek, ani jego rodzice nie zgrzeszyli, jeżeli nie widzicie grzechu". Był to grzech myśli jego rodziców lub osób otaczających go. W rzeczywistości, jedynym grzechem związanym z jego stanem był grzech błędnego myślenia.

21. Tak zwane prawo Karmy zaliczyć można do tej samej kategorii. Można dziś dowieść, że nie ma długu karmicznego, że dusza tego nie przenosi (z żywota na żywot). Rozumienie duchowe nie liczy się z warunkami karmicznymi ani żadnymi warunkami niedoskonałymi. Nierozumnie jest mówić, iż się poprawi swe błędy matematyczne, zanim się nauczy prawidła. Faktem jest, że błąd zostaje wymazany samoistnie, gdy się stosuje prawidło. Postęp człowieka jest zawsze bezpośredni, bez względu na to, jakie popełnił błędy, a gdy raz pozna swe prawidło i zastosuje je, nie ma fałszywych wyników.

[???]_______________________________________22. Wiodące, wyróżniające się uniwersytety w Indiach, a zwłaszcza dr Bose z uniwersytetu w Kalkucie, stwierdzają dziś, że nie byłoby wcale pozoru dziedziczności, gdyby ludzie ze swych myśli wyrzucili zupełnie jej pojęcie. W roślinie można wykazać dziedziczność, lecz może ona być skorygowana przez myśl ludzi otaczających tę roślinę.

23. To, co się pospolicie uważa za chorobę dziedziczną, jest tylko stanem przytwierdzonym do jej ofiar przez innych ludzi. Są one w grupach równoległych. Jest to przyciąganie, a nie dziedziczność. Zamiast przyjmowania tej teorii dziedziczności, ideą Pawła było, iż mamy dziedziczność od Boga, która jest niezmienna. To jest skuteczne zaprzeczenie dziedziczności rasowej - zastąpienie fałszu prawdą przez zupełne odrzucenie fałszu z naszych rozważań. Bóg nie ma nic wspólnego z tym, co opętało ludzki umysł i z czym jako Synowie Boży nie musi mieć żadnego związku.

24. Jezus mówił, aby nikogo na Ziemi nie nazywać swym ojcem, gdyż jeden jest tylko Ojciec, który jest w niebiosach. I to jest prawdziwa linia dziedziczności człowieka, a dla usunięcia niepotrzebnych procesów mentalnych powinien człowiek wrócić da prastarego faktu swego istnienia. "Na początku Bóg stworzył..." oznacza, że początek tworzenia jest w Bogu. To nie dotyczy czasu, lecz faktu. Gdyby człowiek w swych myślach nie piastował niczego między sobą a swym początkiem, nie mogłoby być żadnej innej linii dziedziczności, gdyż nic by nie miało dostępu do jego bytu, z żadnego innego źródła. Myśl wciąż jest czynnikiem decydującym - a przez ustawiczne powracanie do swego początku - do Boga, człowiek zawsze dziedziczy przez swój umysł to, co pochodzi od jego początku.

25. W drugim rozdziale Księgi Genesis mamy błędne tłumaczenie, które bardzo się przyczyniło do fałszywego pojęcia grzechu i sprawy dziedziczności. Nie znaczy to, że człowiek zgrzeszył i przez to się stał śmiertelny, i że śmiertelność ta została przeniesiona na innych ludzi. Nie było tam myśli, iż grzech odwrócił naturę człowieka, lecz że grzech sam może być odwrócony, może być naprawiony. W tamtych czasach oznaczało to, tylko błąd w postępowaniu; według nauki - błąd ten może być poprawiony. Jezus uczył, raczej odpuszczania grzechów, niż ich uwieczniania z wynikającymi z nich skutkami. Nauka brzmi, iż błędy mogą być odwrócone.

26. Wszystkie, tzw. prawa ludzkie lub prawa mentalne należą do tej samej kategorii. Wszystkie one są błędami w tym, że nie określają prawdziwego rządzącego prawa wszechświata i wszystkich rzeczy w nim zawartych. Lecz można je odsunąć w każdym czasie, można je odrzucić na korzyść prawa prawdziwego. Bose dowiódł tego w sposób stanowczy. Stwierdził on, iż wszystkie tzw. prawa dziedziczności są tylko przejawami wywołanymi myślą ludzką i mogą być odrzucone w każdej chwili.

27. Jednakże przedtem musimy się stać jednym z Jaźnią Chrystusową. Trzeba mieć świadomość chrystusową, by odsunąć te prawa - tak jak potrzeba prawdziwej wiedzy dla odsunięcia fałszywych wierzeń. Przede wszystkim trzeba osiągnąć lub rozwinąć ten stan chrystusowy, a gdy się do niego wzniesiemy nic innego nie istnieje.

28. Hipnoza pochodzić może z dwóch stanów: stanu częściowej lub fałszywej świadomości. Stan częściowej świadomości dopuszcza pewne uzdolnienia, a człowiek w nim czuje się ograniczony bądź niezdolny do przekroczenia granic, jakie ta świadomość nakreśla. Wszelkie skrępowanie albo poczucie niezdolności do dokonań jest tylko stanem częściowej hipnozy. Fałszywy stan świadomości jest przyjęciem za prawdę tego, co jest fałszywe. Jest to stan zupełnej niewiedzy o rzeczywistości - stan mentalny oparty na wrażeniach całkowicie fałszywych, na czymś nie istniejącym; choć jednakże jest to zbiór wrażeń zupełnie błędnych, wszak dotyczących rzeczy, w swej istocie prawdziwej.

29. Przykładem może być dawne pojęcie ludzkie, że Ziemia jest płaska. Skutek hipnotyczny był taki> że ludzie ograniczali się do pewnych obszarów w obawie wypadnięcia z Ziemi, gdyby je przekroczyli. Pojęcie to wydaje się niedorzeczne dzisiaj, gdy wiemy, że Ziemia jest kulista. Była kulista przez cały czas, lecz ludzie tak ograniczali się w swej działalności, jakby była płaska, z wielkim głazem poza jej brzegami Odważni, którzy mieli odrębne pojęcie o Ziemi, odważyli się zaryzykować przekroczenie granie, w których żyli inni i przepłynęli granice głazu bez trudności. Dla nich ten głaz nie istniał i faktycznie go nie było. Ale inni sądzili, że wypadną. Cała rzecz polegała nie na przekroczeniu głazu (gdyż go nie było), ale na przeniknięciu poza ograniczenia pojęć, i ludzie się przekonali, że nie istniała żadna realna granica. Oto - w jaki sposób mistrzowie zachowują się w każdej sytuacji: "To, co się wydaje - nie istnieje wcale", mówią. Nie są oni zahipnotyzowani pojęciami rasy ludzkiej, gdyż znają rzeczywistość. Obracają się w dziedzinie faktów i przekraczają czas i przestrzeń w taki sposób, jak Kolumb przepłynął przez krańce Ziemi. Nie było krańców Ziemi i nie ma czasu ani przestrzeni dla mistrzów. Są to ułudy, tak jak ułudą była płaskość Ziemi.

30. To miał na myśli Jezus, gdy powiedział: "Odejdź, szatanie", jak przetłumaczono. Autentycznie powiedział on: Idź precz, ograniczenie!", gdyż taka rzecz nie istnieje. Wykluczył tę rzecz ze swej uwagi i postępowania, gdyż w jego mentalności, to nie wchodząc w rachubę. Widział on przez czar hipnozy - zasłonę w świątyni, i żył całkowicie w rzeczywistości.

31. W czasie snu świadomość przeobraża się uniwersalnie. Staje się ona wiedzą ze wszystkimi właściwościami czuwania. Oto, dlaczego w czasie snu możemy czynić rzeczy, których nie możemy zrobić po obudzeniu. Możliwość ta, jakby zatapia się z powodu aktywności zewnętrznej za dnia. Ciągle śpieszymy gdzieś tak, iż gdy przychodzi noc, jesteśmy zupełnie wyczerpani, a nasza świadomość odpływa natychmiast do stanu wszechwiedzy, chociaż o tym nie wiemy. Nie uświadamiamy sobie, co się wówczas dzieje, a powinniśmy być tak samo świadomi tego, jak w stanie tzw. czuwania. Sen pozwala na tę pełną świadomość, daje jej możność działania.

32. To jest przyczyną, że psychoanaliza kładzie taki nacisk na sen, jako na stan wyższy od czuwania, gdy jest zużytkowywany racjonalnie i w swym właściwym porządku. Ale oba stany - snu i czuwania - powinny być tym samym. Gdybyśmy zwrócili nasze myśli do tej wyższej świadomości, bylibyśmy zawsze w tej sferze. Wiedzielibyśmy. Sen jest więc stanem jasnowidzenia, choć niskiego rzędu, jeżeli nie zwrócimy naszych umysłów do wyższego stanu - stanu wiedzy. Jeśli to uczynimy, nasze sny będą zawsze prawdziwe i nie będą czymś, co się nam wcale nie wydarzyło. Sny są zwykle mieszaniną doświadczeń ziemskich i wyższych. Gdyby myśli nasze były w tym wyższym stanie, sny by odpowiadały temu. Nasze dni byłyby dopełnione z chwilą uśnięcia.

33. Czasami, gdy człowiek, jak to się mówi, natknie się na mur przeszkód, co bywa spowodowane poważnymi problemami, których pozornie nie można rozwiązać, występujący stan wyczerpania wydaje się uspokajać zewnętrzność i następuje rozwiązanie trudności. Działając w życiu tylko fałszywie, człowiek zmniejszył swe istnienie, jak tylko mógł. Zaprzestanie działania przez wyczerpanie spowodowało, iż umysł jego odszedł od tego stanu i wtedy przyszło rozwiązanie.

34. Metoda odprężenia, stosowana przez mistrzów, polega na zupełnym odejściu od warunków zewnętrznych i wysyłaniu myśli do doskonałego działania. Strony - fizyczna, emocjonalna i mentalna muszą być uciszone przez skierowanie uwagi wyżej.

35. Różnica między zwykłym marzeniem sennym a koszmarem polega na tym, że w koszmarze występują fenomeny psychiczne związane z działaniem zewnętrznym i pozwalające zawsze na wejście czegoś, tak samo jak w psychizmie lub wpływie mesmerycznym. Widziałem ludzi zahipnotyzowanych i nie byli oni wcale sobą - mogą działać jak małpy lub chodzić, szczekając jak psy. To jest całkiem podobne do koszmaru.

36. Gdy jesteście pogrążeni w koszmarze, możecie wyjść z niego, jeżeli będziecie myśleli o tym, o czym byście myśleli, gdybyście byli w stanie jawy. Znany jest wypadek pewnego pacjenta, który wyleczył się z ostrego koszmaru, przez myślenie: "Co bym zrobił, gdybym był w stanie jawy?". Ten sam wynik uzyskałby szybciej, gdyby myślał, co by robił w doskonałym stanie świadomości duchowej, i wzniósłby się bliżej tego stanu. Gdyby zapytał siebie, czego by dokonał, gdyby mógł patrzeć wprost ku duchowi, byłoby to znacznie prostsze i korzystniejsze, gdy byłoby stałe. Przezwyciężenie koszmaru staje się automatyczne, jeżeli przed zaśnięciem oświadczycie, że stanowicie jedność z doskonałością. Gdy wejdziecie w ten stan, koszmar nie przyjdzie.

37. To samo postępowanie może być zastosowane do, tzw. stanu czuwania. Wszelkie warunki negatywne i wszelkie trudne problemy mogą być rozwiązane tą metodą w każdym czasie. Przekonacie się o praktyczności pytania siebie, gdy stoicie wobec problemów lub warunków pozornie negatywnych - co byście zrobili, gdybyście byli w świadomości duchowej. Pozbądźcie się komplikacji życia ziemskiego w ten sposób. To jest rzeczywiście bardzo proste.

38 [???]_______________________________________. "Ucisz się i wiedz, że jestem Bogiem", rozwiązuje sprawę w sposób doskonały, gdyż to jest spełnienie wszystkiego. I to drugie zdanie: "Bóg jest w Swej świętej świątyni", niech cała Ziemia uciszy się przed Bogiem i rozraduje - też da się stosować. I jeszcze: "Rzeczy wielkie rodzą się z wiecznej radości".

39. Radość jest stanem najwyższym. Jest ona wzniesieniem duszy, tak jak przyjemność fizyczna jest wzniesieniem ciała. Jest to prawdziwy uczuciowy stan człowieka zrodzony z wyzwolenia wewnętrznego ku prawdzie jego bytu. To tylko, wypadając z tego stanu radości i harmonii zaczynamy odłączać się od Najwyższego.

Dużo o tym słyszeć będziecie w latach przyszłych we wszystkich uczelniach teologicznych. Szczególnie, jak to jest teraz podnoszone i jak się przejawia ta zmiana nawet w nauczaniu dzieci, aby się stały harmonijne i nie zwracały uwagi na zamęt dokoła siebie i nie stawały się jego częścią.

40. Z chwilą, gdy uczycie dzieci reagowania na ideały twórcze i gromadzenia się dla szerzenia harmonii, rozwijając w ten sposób instynkt zbiorowy - niszczycie sam rdzeń wszelkiego cierpienia i niedoli, nędzy, niedostatku i biedy na świecie. Nasza dawna metoda rozwijała predyspozycje do walki. Kiedy ktoś działał w taki sposób, że wzbudzał urazę lub upór, ktoś drugi przybierał tę samą postawę i w ten sposób uczono nas rozwijać instynkt walki. Tylko przez odwrócenie tego procesu i nawrót do właściwego stanu może się pojawić w świecie doskonała struktura społeczna.

Dla nauczyciela

§§ 1-2. Całą tajemnicą wzniesienia się człowieka jest wyrośnięcie z obecnego stanu świadomości o sobie jako o istocie materialnej - do świadomości, iż jest on istotą duchową. Ta strukturalna zmiana w świadomości winna być najbardziej brana pod uwagę, gdyż wszystkie inne zmiany, do których się dąży, zależą od tej. Jest to tylko kwestia zdolności rozróżnienia prawdy od fałszu, prawdziwej wiedzy od niewiedzy. Istota wznoszenia się polega na uświadomieniu sobie siebie jako osoby duchowej, potomka nieskończonego systemu duchowego w jedności ze wszystkimi mocami i zdolnościami tego systemu duchowego.

§ 3. Stan rozbudzenia nie przekreśla człowieka zewnętrznego ani jego, tzw. działalności zmysłowej. Działalnością zostaje podniesiona i staje się wykładnikiem jego oświecenia, zamiast być wyrażeniem ograniczonych, czy fałszywych wiadomości.

§ 4. Prawem życia jest samoopanowanie i samowyrażanie się, niepodporządkowywanie się władzy sił zewnętrznych lub nawet częściowej wiedzy

§§ 5-7. Świadomość jest zawsze mglista przy częściowej działalności mechanizmu samouświadamiania. Być tylko częściowo świadomym jakiejkolwiek, tzw. fazy umysłu, nie jest pełną świadomością. Nowa psychologia uznaje, że umysł jest jednością i funkcjonuje jako taka, że przedstawia monolit, a nie składa się z wielu funkcji i procesów. Świadomość jest funkcją człowieka duchowego, tak samo jak jedzenie, trawienie, asymilowanie jest funkcją jego ciała, a fizyczność jest tylko zewnętrznym odpowiednikiem duchowości. To jest przyczyną, iż zewnętrzność zawsze nazywana jest symbolem.

§§ 8-10. Czysta wiedza i czysty byt są wynikiem jasnowidzenia, czyli jasnej wizji - takiej, która widzi na wskroś, aż do faktu duchowego, tak jak on istnieje w zasadzie boskiej. "I podniósł oczy ku niebu" - jest praktyką, która budzi czystą wizję, czyli czyste widzenie. To, co pospolicie nazywają jasnowidzeniem, jest tylko rozciągnięciem zmysłu fizycznego do dojrzenia ruchu idei ludzkich w eterze mentalnym lub psychicznym. Tylko promieniowanie prawdy samej jest treścią widzenia jasno.

§§ 11-12. Narzucenie jakiejś idei ciału w zastępstwie innej lub miłowanie rozbudzenia przez umysł centrów cielesnych jest najintensywniejszą formą hipnozy, gdyż jest samowolnym narzuceniem myśli i staje się wiążące. Czy zauważyliście niekiedy, jak żywe uczucie radości działa równo i automatycznie na całą waszą istotę? To nie część waszej istoty ma być pobudzona do tego stanu radości. Pomyślcie, ile czasu by wam zabrało, abyście się stali radośni, gdybyście musieli się skupiać na każdej części waszego ciała dla obudzenia jej do radości, a potem zrobić to z każdym ośrodkiem, aż wreszcie byście się stali w całości szczęśliwi. Procesy mentalne nie tworzą duchowości ani nie budzą ośrodków fizycznych. Obudzenie duchowe przenika - natychmiast całą istotę człowieka, a gdy jaźń jest wzniesiona, cały człowiek wzniesiony jest razem z nią.

§§ 13-14. Mogą być traktowane jak powyższe, z szerszym rozwinięciem według życzenia.

§§ 15-16. Przeczenie nie jest kwestią operowania bezpośrednio negacją, lecz jest praktyką ignorowania. Pierwszą funkcją umysłu jest uwaga, a cokolwiek zajmuje uwagę, rozwija się przez proces mentalny. Dlatego zaprzeczenie jest to odsunięcie danej rzeczy poza zakres świadomości: "Odejdź, szatanie", jest postawieniem wszelkiej negacji poza sferę brania pod uwagę. Nawet nie potrzeba się nią zajmować, gdyż jest ona tylko cieniem. Światło jest tym, co rozprasza mrok, a wiedza - ciemnotę.

§§ 17-20. Wszystkie, tzw. prawa świata materialnego są tylko usiłowaniem zdefiniowania prawideł zachowania w świecie materialnym. Jednakże materia nie jest zmuszona do posłuszeństwa żadnemu z tych praw i ucieka poza te więzy prawa, słuchając czegoś wyższego. Ostatnią zasadą rządzącą materią jest Duch, gdyż cały wszechświat jest systemem duchowym. Tak zwana dziedziczność nie jest wcale wynikiem prawa, ale rezultatem narzucenia procesowi życia fałszywych stanów umysłu. Rzekoma dziedziczność nie jest prawdziwą zasadą rządzącą.

§ 21. Karma jest również przeciwdziałaniem prawu ducha życia. Owocem prawa jest wyzwolenie, oświecenie, doskonałość. Dopóki jednak to prawo nie dociera do świadomości indywidualnej, istnieje pozór Karmy, czyli skutek jakiegoś innego wpływu. Przezwyciężenie Karmy nie jest kwestią opanowania i przezwyciężenia wyników naszych błędów, lecz poprawienia błędów. To osiąga się przez zrozumienie i posłuszeństwo prawdziwemu prawu.

§§ 22-24. Ukazują dziedzictwo człowieka jako pochodzącego z jednego źródła, a nie ze strumieni, przez które on przechodzi. Strumień jest potokiem wody, pochodzącym ze źródła, ale z brzegów jest tylko muł.

§§ 25-27. Prawo ducha nie działa, aby karać za grzechy, lecz wyzwolić człowieka ze skutków jego błędów. Błędne postępowanie ma być poprawione i to jest celem - a nie cierpienie za skutki swych błędów. Natura człowieka (boska) nie może być zmieniona, gdyż zostaje on zawsze istotą duchową. Tylko on sam może odwrócić swe pojęcia o sobie. Powinien odrzucić błędne mniemanie, że stanowi istotę materialną, a przyswoić sobie prawdę, iż jest stworzeniem duchowym - obrazem i podobieństwem Boga.

§§ 28-29. Wszelka świadomość ograniczająca jest hipnotyczna do stopnia tego ograniczenia. Człowiek jest istotą wolną, wszechmocną - obdarzoną od prapoczątku mocą i władzą nad rzeczą wszelką. Jedynym wpływem ograniczającym jest zredukowanie jego własnej świadomości. Wyzwolić świadomość znaczy to samo, co wyzwolić człowieka.

§ 30. Jest dalszym ciągiem tej samej myśli. Podsumowaniem tej lekcji jest podkreślenie ważności nauczenia się - czy to we śnie - czy w stanie czuwania - przerzucania mostu nad tą przerwą w świadomości, w czym się mieści całe poczucie ludzkiego ograniczenia. Dopóki przyjmujemy pod jakimkolwiek względem to, co jest mniej niż najwyższe, natura nasza zostaje ograniczona do takiego samego stopnia. Można otrzymać częściową wiedzę z niższych planów. Dlaczego zawsze szukać tego, co jest mniejsze, gdy wyższe łatwiej jest uzyskać? Dlaczego nie ćwiczyć siebie i swych dzieci we wiedzy rzeczywistości, i nie pozostawić na uboczu ograniczeń i niewiedzy świata?

BÓG

1. Ludzie na ogół interesują się ujęciem Boga przez mistrzów i miejscem, gdzie On przebywa. Dlatego rozważymy tę sprawę w niniejszym rozdziale. Jednakże rozważanie będzie niemożliwe bez włączenia w to człowieka, gdyż dla mistrzów Bóg i człowiek są nierozłączni.

2. Mistrzowie dużo mówią o Bogu, lecz uważają Go za jedyny atrybut bytu, za autonomistyczną jednostkę, obejmującą cały system uniwersalny, widzialny i niewidzialny. Umysł ludzki uzyskał swe pojęcie Boga przez przesąd o Bogu. Człowiek nie widział wówczas nic, prócz wyrytego wizerunku. Stało się więc rzeczą konieczną przywrócić mu pojmowanie, że jest on Bogiem, gdyż nie ma oddzielności między tym, co indywidualne i co uniwersalne; człowiek jest integralną częścią całości i w naturze swej jest identyczny z całością.

3. Uczą oni, że Bóg jest w człowieku zawsze, jak uczył właśnie Jezus Chrystus. Jest to niezmienna postawa oświeconych. Człowiek jest Bogiem. Twierdzenie: Ja jestem Bogiem", jest jednym z najbardziej kategorycznych twierdzeń, jakie człowiek może używać. Nie widzieliśmy nigdy, by mistrzowie udzielali nauk na piśmie, lecz pouczają ustnie i prowadzą rozmowy. Rozmów swych nie nazywają naukami, po prostu stwierdzają fakty oczywiste, gdyż według nich to, co oczywiste, powinno być powszechnie znane. Tym samym nie uczą, lecz tylko potwierdzają to, co wszyscy ludzie wiedzą instynktownie i co jest powszechnie uznawane za prawdziwe.

4. Jako przewodnika w rozwoju indywidualnym zalecają czytanie Mahabharaty, Wed, Upaniszadów i Bhagawad Gity. Czytanie to zalecają jako przygotowanie dla tych, którzy dążą do pracy wewnętrznej, i dla koncentracji. Najlepiej jest czytać po kilka wierszy naraz - nigdy nie radzą czytać od razu całej książki. Często czytają jedno zdanie na cały dzień. Nauki podane w Gicie są krokami ku osiągnięciu indywidualnej percepcji, czym istotnie jest Bóg i ku doprowadzeniu jednostki do uświadomienia sobie - co to znaczy.

5. Żaden człowiek nie pozna istotnie Boga, dopóki nie przeżyje urzeczywistnienia Boga w sobie. "Żaden człowiek nie pozna spraw bożych, jeżeli Duch Boży w nim nie odsłoni ich". Praca przygotowawcza poprzedzająca wewnętrzną, czyli tajną doktrynę (tajemną naukę) jak ją czasem nazywają, ma na celu wyćwiczenie umysłu do pojęcia, co mieści się w odnośnych twierdzeniach, gdyż jest to praca wewnętrzna lub nauka wewnętrzna. Podobne to jest do studiowania w celu zrozumienia znaczenia prawidła matematycznego. Myśl jest ta, że kiedy człowiek wyćwiczy się do poznania wewnętrznego znaczenia nauk Gity lub Biblii albo jakiejś innej księgi świętej, osiąga zdolność dociekania w sobie wewnętrznego znaczenia własnej istoty. Człowiek nie jest organizmem fizycznym, lecz jaźnią wewnętrzną, żyjącą przez organizm fizyczny. Praca wewnętrzna odnajduje jaźń, która jest Bożą Jaźnią.

6. Istnieje tak wiele koncepcji ortodoksyjnych, skłaniających się do teorii, że Bóg stworzony jest na obraz i podobieństwo człowieka, zamiast prawdy, iż człowiek stworzony jest na obraz i podobieństwo boże. Ludzie jednak myślą, raczej o fizycznym człowieku niż o tym, który stoi poza fizycznym - o jaźni wewnętrznej. Człowiek jest rzeczywiście obrazem i podobieństwem Boga.

7. Jeżeli Bóg jest słońcem wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych, jednością nieskończoną, to obraz Boga obejmuje wszelki czas i przestrzeń, gdyż nie istnieje nic prócz Boga. Człowiek mógł być tylko stworzony na Jego obraz lub wewnątrz Jego obrazu, gdyż nie może być żadnej zewnętrzności, w której człowiek mógł być stworzony. Trwa on i bytuje wewnątrz samego obrazu boskiego, tak jak myśli nasze istnieją i żyją jako integralne części naszego umysłu. Człowiek nie tylko jest stworzony wewnątrz tego obrazu Boga, czyli zawarty w całkowitości Boga, lecz jest stworzony z samej istoty (essence) natury boskiej, podobny do niej. Jeżeli przyczyną jest Bóg, to skutkiem jest Bóg w przejawieniu. Przyczyna i skutek muszą stanowić jedno. Czy może istnieć myśl bez umysłu, i czy może być umysł bez myśli?

8. Zjednoczenie z każdym stanem prowadzi człowieka z powrotem do Boga. Nie potrzebuje on osiągnięć. On jest Bogiem. To jest całkowitość Zasady. Materialność ułudy - oto, co wtrąca nas we wszelkiego rodzaju trudności i walkę. W tym zupełnym zjednoczeniu z Zasadą w człowieku, wznosimy się całkowicie ponad obiektywizację, ponieważ znamy obiektywizację. Występuje czyste przejawienie Boga, lecz nie jest to materialna, czyli ograniczona obiektywizacja. Jest to stan świadomego wyrażania wszystkiego, czym jest Zasada. Ale nie ma tam nawet najmniejszego stopnia rozłączenia z Bogiem, czy ograniczenia. Jest to jak promień światła pośród innych niezliczonych promieni, które razem tworzą uniwersalne światło, lecz każdy promień jest światłem.

9. Twierdzenie Jestem Bogiem", któremu towarzyszy pojmowanie tego, co ono w sobie zawiera, uleczy każdy stan natychmiast. Jeżeli je pojmujecie i nie widzicie nic oprócz tej prawdy, tylko ta prawda może się przejawić. Lecząc siebie lub kogoś innego, postrzegajcie i głoście, tylko wieczną jedność z Bogiem. Światło to promieniuje natychmiast, gdyż jest to światło prawdziwe, a wówczas wiemy, że istnieje w nas jedność, tak jak w każdym innym. Wszystko się dokonało. I to jest Światło Chrystusowe. Zasada Chrystusowa.

10. To eliminuje teorię, iż trzeba specjalnie pracować nad gruczołami, nad różnymi ośrodkami ciała, nad swym ciałem lub leczyć chorobę, gdy ją stwierdzicie. Fizyczność znajdzie swe miejsce, gdy tylko pojmiemy tę jedność podstawową. Gdy stan ten nastąpi/gruczoły i wszelkie funkcje cielesne zostaną pobudzone, aż będą harmonijne. Każdy atom ciała będzie pobudzony i popchnięty do działania w doskonałej koordynacji z duchem. To duch jest tym, co ożywia. Nie możecie podnieść działalności ciała do harmonii z duchem przez procesy umysłowe, gdyż duch jest ponad umysłem, tak jak niebiosa są wysoko nad Ziemią.

11. Dziesięcioro przykazań bożych nie jest zobiektywizowanym prawem Boga - Mojżesz próbował przez nie dać prawidło postępowania mentalnego i moralnego, lecz nie ma takiego postępowania poza prawem ducha, a świadomość działania ducha musi być odróżniona jako jedyne prawo rządzące. Twierdzenie: "Gdy jesteście jednym z prawem, nie zechcecie czynić tych rzeczy" - było początkową myślą, lecz zostało przetłumaczone: "nie powinieneś". Jeśli jesteście w obrębie prawa harmonii, nie będziecie wytwarzali dysonansów, ale samo wstrzymywanie się od wytwarzania rozdźwięków nie stawia was w obrębie prawa harmonii. Powstrzymywanie się od rozdźwięków pociąga za sobą tylko bezczynność, a to nie stworzy na pewno muzyki ani nie wyrazi harmonii. Tylko czynne wykonywanie prawa wywołuje skutki współmierne do prawa życia - jest aktywne, a nie pasywne. Jest to czynienie prawdy, a nie wstrzymywanie się od tego, co prawdą nie jest.

12. Jeżeli posłuszni jesteście samemu prawu, automatycznie wstrzymacie się od czynienia pewnych rzeczy, nie objętych naturalnym działaniem prawa. Nie uczynicie tych rzeczy, jeżeli idziecie z prawem, ale nie spełnicie wcale prawa przez unikanie pewnych rzeczy, będziecie tylko posłuszni własnemu uznaniu. "Nie będziesz" (nie powinieneś) było prawem Mojżesza, tak jak Mojżesz je podał. Przykazania były emanacjami Sefirotów Drzewa Życia. Fakt ten osłonił i zobiektywizował dla ludu, lecz kapłanom podał prawdziwe znaczenie w Talmudzie.

13. Gdy Bóg mówił do Mojżesza "głośnym głosem", jak podano, nie znaczy, że mówił hałaśliwie. Bóg jest głosem dźwięcznym, który wnosi światło do przejawu. Mojżesz powiedział "dźwięczny głos", a nie "głośny głos". W tym jest duża różnica. Jeżeli mamy "dźwięczny głos", głos ten fest jedyny i wnosi światło w istnienie. Daje nam tę moc. Może on być zupełnie poza hałaśliwością, czyli być bez dźwięku. Oto, do czego dochodzimy dzisiaj - bezdźwięczność dźwięku. Taki głos jest poza wszelkim hałasem? przy nim nie zwracacie uwagi na hałas, gdyż jesteście w glosie dźwięcznym, czyli w zasadzie zdecydowanej.

14. Dźwięczność jest całkowitością, a gdy Bóg przemówił dźwięcznym głosem - mówił On w pełni Siebie. Jest to tak, jak my mówimy o jakiejś osobie, że "włożyła całą siebie w to, co mówiła". Tylko wtedy, gdy cała natura jest obudzona i działa, głos jest dźwięczny, czyli mówimy dźwięcznie.

Nie mówimy w części ani w żadnym oddzieleniu, lecz w zupełnym zjednoczeniu (z jednością). Gdy Bóg mówił do Mojżesza: Jam Jest, Który Jest i poza Mną nie ma innego", mówił On "głosem dźwięcznym", gdyż niczego nie wykluczał z tego, co głosił, lecz działał jako pełna jedność. Jest to szczególnie pouczające wobec chybionego pojęcia psychologii, że umysł jest czymś podzielonym na sekcje, czy działy złożone z wielu operacji. Jest to hipnotyzm niezdrowia. Im bardziej zróżnicowany, tym niezdrowszy staje się umysł. Obserwujcie pewnych ludzi oddanych selektywnej funkcji umysłu, koncentrujących się na tym i owym, i poruszających swój umysł dokoła jednej sekcji w danym czasie. Są oni nadzwyczaj niezdrowi i nigdy nie są w sobie zabezpieczeni; równie niebezpiecznie jest iść za nimi, prowadzą bowiem tylko do zamieszania. Mogą pozyskać wielu zwolenników, gdyż grupy ludzi niezdrowych mentalnie, gromadzą się chętnie w organizacje, lecz to wreszcie wytwarza największe niewolnictwo, zwłaszcza dla tych, którzy tak zwodzą ludzi. Zdrowie - to całkowitość, jedność. Ja jestem Bogiem", mówione w świadomości tego, że stanowicie jedno z całością i że całość ma centrum w was, i że się poruszacie, i włączeni jesteście w operacje całości - jest jedynym zdrowym twierdzeniem, gdyż jest ono pełne. Żadna konstrukcja nie jest pełna, dopóki nie stanie się jednością i żaden człowiek nie jest pełny, dopóki się nie stanie pełną jednością w Zasadzie i z Zasadą.

15. Nie powinniśmy zatrzymać naszego postępu na organizacjach i systemach, czy to ortodoksyjnych, czy metafizycznych, gdyż są one częściowe, sekciarskie i uczą doktryny, która mniej lub bardziej uwikłana jest w idee oddzielności. Są one tylko stopniami w ludzkim pochodzie ku odkryciu samego siebie. Nie możemy się zatrzymywać w żadnym punkcie, nie stając się ortodoksami. To ostatnie doprowadza do załamania się, nie pozwalając na dalszy postęp.

16. Oto, gdzie tak wielu ludzi zostaje zamieszanych w twierdzenia lub przeczenia. Oczywiście, że wiele współczesnych kierunków myślowych uwikłało się w tę rzecz, gdy zaczęło przeczyć. Przyczepiają do siebie stan, jaki nie istnieje, a wtedy, gdy czują ten fałszywy spływ własnej reakcji mentalnej, nazywają to złośliwym magnetyzmem zwierzęcym. Zaczynają wpadać we wpływy psychiczne i więzną w nich przez ich powtarzanie.

17. Istotnie nie pracuje we właściwy sposób ten, kto przeczy. Przeczenie oddziela nas od ducha, gdyż się zatrzymujemy, aby rozważyć coś, co określamy jako "nie duch". W duchu nie ma oddzielenia; a więc jest to tylko odłączenie się człowieka, przez które zostaje on uwikłany w fenomenalizm. Mojżesz określił wszystko fenomenalne jako odłączone od ducha.

Kościoły ortodoksyjne widocznie popadają w zamęt, gdyż dopuszczają odłączenie. Wybudowały one wielki wizerunek w niebie, nazywają go Bogiem. Jest to psychiczne określenie, które widzą wierząc, że wizerunek ten mówił do nich, podczas gdy to ich własny głos mówił do nich przez wpływy psychiczne. Głos Boga mówi w człowieku, jak uczył Jezus: - jest to Ojciec wewnątrz nas.

18. Zaprzeczenie ograniczenia (szatana) przez Chrystusa, nie było głoszeniem jego nieistnienia, lecz po prostu porzuceniem idei, która była zupełnie fałszywa. On nie liczył się z nią wcale.

19. Mojżesz mówiący o oddzieleniu nieba i Ziemi oczywiście rozumiał, że Ziemia to zewnętrzność. Stan ten ma być przezwyciężony, a to przezwyciężenie jest tylko w myśli. Mojżesz chciał nauczyć, że niebo i Ziemia powinny być pełne i być zawsze jednością. Porzucał on Ziemię całkowicie, a wtedy pozostawała postawa zasady. Wiedział na pewno, iż forma jest pełnym wcieleniem ducha jako życia.

20. To właśnie chciał powiedzieć Hiob, mówiąc: Jednak ja ujrzę Boga w moim ciele". Jest to wyrażone nawet w Upaniszadach. We wszystkim uprzytamniajcie sobie Jaźń Chrystusa i dostrzegajcie rzeczywistość, zamiast zróżnicowanego ciała fizycznego. Ciało jest promienną i czystą substancją duchową, i wykaże to, gdy myśl o jego materialności ustąpi miejsca prawdzie, iż ciało w swym prawdziwym stanie, jest promiennym światłem Boga, przez które i w którym, Bóg się przejawia w Swej duchowej doskonałości.

21. Ciało nie potrzebuje być uduchowione; ono już jest duchem w przejawieniu, tak samo jak woda jest tlenem i wodorem w formie przejawionej. Woda stanowi jedno ze swym źródłem - i w nim, i w swej naturze jest z nim identyczna. Odłączyć tlen i wodór od wody, byłoby to rozłączyć samą wodę. "Ciało wasze jest świątynią Ducha - Boga Żywego", porównywalnie w taki sam sposób, a gdy jest złączone ze swym źródłem, staje się czyste i doskonałe jak promienne światło - światło, które było na początku, i z którego ukształtowane były wszystkie rzeczy. To, co sprawia, że ciało wydaje się nam inne, to nasza zamroczona mentalność, która stanęła między ciałem a jego prawdziwym źródłem. Ciało, świątynia Boga Żywego - stało się jaskinią zbójców, okradających je z jego prawdziwej, podtrzymującej je Zasady.

22. W Modlitwie Pańskiej "Ojcze nasz, któryś jest w niebie", nie było wskazania, iż niebo jest gdzie indziej. Jezus pragnął powiedzieć - jak to określa sanskryt oryginalny - o wszechobecnym pokoju wewnętrznym i harmonii. To jest niebo, w jego prawdziwym znaczeniu. Królestwo niebieskie jest wśród was. W "Modlitwie Pańskiej" jest sens wewnętrzny, który nie może być podany inaczej, niż tylko osobiście i ustnie. Gdyby człowiek rozumiał ten sens wewnętrzny, byłby w królestwie niebieskim. To pociąga za sobą zupełne poddanie tego, co nazywamy jaźnią - Wielkiej Jaźni, będącej jedyną rzeczywistością, jaźnią duchową, gdyż nie ma innej jaźni. Ci, którzy się wznieśli, idą tą ścieżką i wchodzą tam, gdzie wszystko zostaje wzniesione do Ducha. Tak człowiek poznaje siebie jako Boga.

23. To trudne jest do zrozumienia dla wielu, gdyż myślą o sobie tylko w kategoriach myśli świadomej. Wszystkie takie myśli muszą być odrzucone. Urzeczywistnienie obejmuje umysł świadomy wtedy, gdy umyśl chrystusowy stał się pełną świadomością. Wszelka myśl zrodzona w naszej świadomości, różniąca się od prawdy, winna być zarzucona. Miał to ma myśli Chrystus, mówiąc: "Zaprzyj się samego siebie". Zarzuć własną ocenę siebie samego i przyjmij siebie takim, jakim jesteś w ustosunkowaniu do całości: jest to odrzucenie wszystkich stanów zjawiających się zewnętrznie, na rzecz planu architektonicznego za tym wszystkim. Umysł chrystusowy jest zawsze umysłem boskim.

24. Gdy jakiś człowiek dochodzi do prawdziwej wiedzy o Bogu, prace jego będą dokonane bezzwłocznie. Jeżeli będzie zupełnie w jedności z Bogiem, będą one skończone natychmiast Jezus powiedział: "Dokonało się", i wtedy przechodził zaraz do innych dokonań. Gdy my sami uznajemy doskonałość, stajemy się samą doskonałością. Nie potrzebujemy innego uznania. To wszystko jest Bogiem, gdy to tak ujmiemy.

25. To było jedyną pretensją, jaką ludzie mieli do Jezusa dwa tysiące lat temu. Uważam za bluźnierstwo to, iż uważał siebie za Boga, gdyż stan ich hipnozy nie mógł zgłębić tajemnicy jego postawy, która jest prawdziwym stanem wszystkich ludzi. Gdybyśmy to samo głosili ludziom nieoświeconym, pogrążonym w niewiedzy, co do prawdziwego stanu całego stworzenia, oskarżaliby nas o bluźnierstwo, tak samo jak oskarżali Jezusa Chrystusa przed dwoma tysiącami lat. Cóż nam do tego? Dopóki się troszczymy o to, co myślą ludzie, dopóty będziemy poddani hipnotycznemu zaczarowaniu Ziemi. Ten, kto jest obudzony, nie głosi publicznie takich rzeczy światu profanów. Jedno ze znaczeń twierdzenia Jestem Bogiem", jest - Jestem cichy i milczący".

26. Usiłowanie uczynienia Boga trójcą, przyszło przez pojęcie zróżnicowania jedności. Sprowadzenie wszystkich elementów do jednego elementu, czyli energii promieniującej, prowadzi do trójcy w jednym, czyli jedności i wprost bezpośrednio do prawdziwej trójcy, czyli triady - jako jedynego atrybutu Bytu. Jest to Duch Święty, całkowita jaźń, duch twórczy jako pełne działanie. Z chwilą gdy wysyłamy myśl naszą do Ducha Świętego, wysyłamy nasz byt do pełnego ducha twórczego w działaniu. Jest to ruch całości jako Jedność. Gdy Duch Święty zstępuje na was, jesteście świadomi, że całe działanie wewnątrz i na zewnątrz jest tylko pełnym działaniem Zasady w jej całości, bez najmniejszego poczucia oddzielności lub odchylenia. Jest to działanie jedyne.

27. Nie może być faktycznego grzechu przeciw Duchowi Świętemu. W tekście oryginalnym nie ma nic o odpokutowaniu za grzechy. Człowiek sam popełnia to, co sam nazywa grzechem i człowiek sam grzech odpuszcza. Syn Człowieczy na Ziemi ma moc odpuszczania grzechu. Nie może istnieć grzech przeciwko Duchowi Świętemu, gdyż dla człowieka niemożliwością jest podzielić nierozdzielne lub faktycznie oddzielić współdziałanie bądź raczej wspólne-działanie (uni-action) od Jedności. On zdaje się tylko czynić to. Oto, skąd przychodzi boskie prawo królów. Jeżeli król jest w swym boskim prawie, nie może popełniać błędów, a człowiek jako król nie mógł popełnić błędu. To dotyczy nie tylko jakiegoś króla lub rodu rządzącego jakimś narodem, lecz człowieka rządzącego sobą. Gdy włada on sobą, staje się królem. Każdy człowiek jest królem, gdy poznaje w sobie Boga i sprawuje swą władzę boską w celu zupełnego poddania każdej swej fazy idei jedynej.

28. Przedstawienie Boga przemawiającego do osób lub grupy ludzi, jako wyróżniającego poszczególną osobę lub grupę, jest fałszywe. To, co Bóg mówi do jednego człowieka lub narodu, mówi On do wszystkich ludzi i wszystkich narodów, gdyż stworzył On z jednej krwi wszystkie narody i nie wyróżnia On osób. Lecz przez tę fałszywą interpretację człowiek wytworzył pojęcie Boga rasowego i narodowego. Z tego wynikły wojny religijne i potworzyły się poszczególne grupy jako narody. Kościoły ortodoksyjne, według dr. Lymana Abbota, przyczyniły się bardziej niż inne wpływy do cofnięcia się cywilizacji, z powodu wzajemnych nienawiści. Pierwszym warunkiem przy przedstawianiu ludziom Boga jest widzenie, dostrzeganie od razu światła, które emanuje z ich własnej istoty i każdego człowieka jako będącego jednym i tym samym światłem oraz zrozumienie, iż Bóg przejawia Siebie jednakowo wszystkim istotom i przez wszystkie istoty bez wyróżnień. Z chwilą, gdy kierujecie wzrok na to światło, jesteście od razu w pełnej świadomości, a mianowicie w Boskiej Świadomości, a tam nie może być oddzielaości. Bez poczucia oddzielności nie może powstać oddzielność w wierzeniach, rasie lub narodzie - a więc nie może istnieć walka (wojna).

29. Przypomnijmy epizod o Emilu (vide 11, s. 9), który rozdzielił szakale, walczące nad tułowiem zabitego zwierzęcia. Powiedział on: "To nie jest dzieło jaźni człowieka, lecz Boża Jaźń to sprawiła". Chciał przez to powiedzieć, że gdy uwolnicie się od lęku przed dzikim zwierzęciem i promieniujecie Bożą Jaźnią, wtedy następuje spokój i harmonia. Zwierzęta wówczas wróciły razem i pożywiły się w zupełnej harmonii, zamiast walczyć ze sobą.

30. A teraz opowiemy o naszym doświadczeniu przejścia przez ogień (t.I,s. 53-54) i o tym, co tkwiło u podstawy tego. Mistrzowie powiedzieli nam później, że podnieśliśmy nasze wibracje do tego stopnia, iż nie było konfliktu między nami a ogniem, lecz była doskonała harmonia i jedność. Zetknęliśmy się najwyraźniej z ogniem szalejącym dokoła nas, lecz nie czuliśmy gorąca ani żadnej przykrości. Nasze ubrania pozostały nietknięte. Pokazał to w Londynie niedawno, młody hinduski jogin, w warunkach ścisłej kontroli naukowej. Obrazy tego doświadczenia pokazywane były w Ameryce na filmie, a Edwin C. Hill, słynny komentator wiadomości, opisał ten fakt dość szczegółowo. Kopie tego komentarza wysłano do stu nauczycieli, prowadzących w klasach lekcje na ten temat

31. Życie mistrzów jest po prostu życiem bożym. Mawiają oni zawsze: "Życie jest światłem". Z chwilą gdy wyrażamy światło, emanuje życie. Jeżeli żyjecie życiem, wtedy wiecie i ta Wiedza jest pełna, Nie jest to życie ascezy lub trzymanie się na uboczu. To jest Życie i Światło złączone, w całości.

32. Każdy może złamać pozorne więzy stanu, które nie są boże, przez zupełne ich porzucenie. Tak nas uczono od dzieciństwa. Jeżeli stan dysharmonii wystąpił w naszym otoczeniu, pomijaliśmy go zupełnie. Mistrzowie czasem przez setki dni nic nie jedzą. Nie są oni związani w żaden sposób, lecz nie jedząc rzeczy zewnętrznych, karmią się praną, czyli substancją duchową - otaczającą ich zewsząd - która jest asymilowana dla bezpośredniego i całkowitego podtrzymania ciała. Rośliny żywią się praną, a gdy człowiek się żywi roślinami, absorbuje także prane. Człowiek może pobierać prane jeszcze łatwiej niż rośliny, jeżeli tego zechce.

33. Nie byłoby mądre dla Zachodu odrzucić Biblię dla Bhagavad-Gity. Nasza Biblia jest o wiele ważniejsza dla świata zachodniego, ponieważ nie rozumiemy Bhagavad-Gity, Jednak dla Wschodu jest ona najlepsza. Zachód mógłby z korzyścią ją czytać, gdyż uniknąłby konieczności przebrnięcia przez folklor i błędne przekłady Biblii. Filozofia Wedanty w większości wypadków jest najlepszą interpretacją nauk mistrzów, Wielu ludzi bierze bardziej uproszczoną myśl i może przyswoić sobie te idee przez Wedy. Wtedy można przejść do Wedanty.

34. Wytłumaczeniem trudności w rozumieniu rzeczy duchowych przez ludzi Zachodu jest fakt, że świadomość zachodnia była zawsze ucieczką od Zasady, gdyż nie wiedzieli oni, co znaczy Zasada. Popadali w błąd w dużym stopniu przez aprobowanie nauk swych filozofów, iż Zasada jest czymś nieznanym. Umysł mistrza wie, czym jest Zasada, więc możemy akceptować Zasadę i wiedzieć, co ona znaczy. Musimy przyjąć cel, dla którego pracujemy albo wcale nie będziemy pracowali.

35. Nie możecie jechać do Indii z duchem egotyzmu, egoizmu i wyrachowania, gdyż uzyskacie z Indii niewiele ponad to, co możecie uzyskać w tym stanie z lekcji z Biblii lub każdego innego źródła prawdy. Wprawdzie nie ma nic współmiernego do takiej postawy. Od Indii otrzymacie to, co zabieracie ze sobą. Nie chodzi wcale o podróż do Indii; jest to stan wszędzie obecny, jeżeli go możecie osiągnąć.

36. Nie chodzi o podróż do Indii, studiowanie Biblii, czy Bhagavad-Gity. Trzeba odejść od całego tego zamieszania, jakie zatruwa umysł i od złych stanów zeń wynikających. Wtedy można doznać wielkiego podźwignięcia duchowego przez Biblię lub inne źródło. Zaczynamy rozumieć, że czerpiemy z Biblii to, co przynosimy do Biblii. Samo zdecydowanie nasze, by wydobyć prawdziwe znaczenie z tej księgi, otworzy nam jej tajemnice w pewnym stopniu. Gdy czytamy Bhagavad-Gitę lub jakąkolwiek inną księgę, musimy przyjąć tę samą postawę. Oczywiście na ma w Biblii niczego, czego by nie interpretowano w Bhagavad-Gicie, Mahabharacie i Wedach. Oto - skąd przyszła cała wiedza, zawarta w Biblii.

Dla nauczyciela.

§§ 1-2. Może najtrudniejszą rzeczą dla przeciętnego człowieka jest zrozumienie, iż Bóg jest wielkim uniwersalnym planem stworzenia, i rzecz ta powinna być podkreślona przez nauczyciela i praktykowana przez ucznia, aż ten podstawowy fakt w życiu stanie się sprawą indywidualnego zrealizowania. Osobowość jest identycznością indywidualną, podczas gdy Bóg jest identycznością uniwersalną, wszechświatem jako jedna świadoma identyczność i suma wszelkiej świadomości, mocy, miłości, życia i substancji.

§ 3. Człowiek nie może uciec od ostatecznej Jaźni, jaka istnieje między nim a systemem uniwersalnym, gdyż jest on częścią tego systemu. Jako twór systemu uniwersalnego musi mieć w sobie potencjalność wszechświata i jakąkolwiek nazwą obdarza wszechświat, dźwigać musi to imię, jak i jego naturę. Jeden promień światła jest właśnie tak prawdziwie światłem, jak tuzin, czy milion, czy miliard świateł.

§§ 4-5. Nie to, co człowiek studiuje, ale jak studiuje, zawiera w sobie tajemnicę oświecenia. Nie to, co wiemy o jakiejś rzeczy, ale to co wiemy z niej decyduje. Równie dobrze możecie próbować sklasyfikować i opisać rozmiar, kształt, barwę i gęstość nasion dla poznania Natury, jak czytać tylko opisy Boga, w nadziei poznania Boga. Poznać przyrodę znaczy poznać ją w jej pełni, widzieć jej wzrost naokoło i w pewnym stopniu siłę, która nią powoduje. Człowiek musi uciszyć się i poznać Boga w taki sam sposób - odstąpić od opisów i dojść do tego, aby " czuć według Niego ", jeżeli chce poznać bliskość, potęgę, mądrość i substancję, która zawsze porusza się wewnątrz jego własnej natury. To jest wewnętrzna - czyli tajemna - nauka.

§§ 6-7. To samo, co 4-5.

§§ 8-10. Jeżeli Bóg jest wszystkim, a człowiek jest stworzony na Jego obraz i podobieństwo, to jak człowiek może wzrastać, jeśli nie przez rozszerzenie swej świadomości dla ogarnięcia wielkości swego stanu stworzonego? On zaprawdę nie dochodzi do niczego, jeżeli nie odkryje tego, co już jest. Rzecz polega na tym, czy odkryje on siebie częściowo, czy też odsłoni ostateczny fakt od początku. Mędrcy wszystkich wieków uczyli, że to ostatnie jest prawdziwą drogą. "Czyż nie wiecie, że jesteście Bogami i Synami Najwyższego" - te słowa wzywają człowieka z powrotem do jego początku, który jest jego doskonałością w Bogu i u Boga.

§§ 11-12. Jeżeli człowiek ma pewien stopień świadomości, automatycznie nie wyraża on tego, co jest jej przeciwieństwem. Z drugiej strony, wyeliminowanie pewnego sposobu postępowania nie stwarza przeciwnego stanu świadomości. Działanie, a nie bezczynność, daje wyniki twórcze. Dobrze jest w stanie ignorowania prawdy, unikać biednego postępowania, ale nie to prowadzi do oświecenia. Jeżeli jesteście nieszczęśliwi, nie staniecie się szczęśliwi przez samo powstrzymanie się od działania nieszczęśliwego. Z drugiej strony, jeżeli jesteście szczęśliwi, nie działacie ani nie wyglądacie tak jak ten, co jest nieszczęśliwy. Może to być przedstawione na różne sposoby.

§§ 13-14. Być zdrowym, to znaczy być całkowitym, być pełną jednostką. Nie ma zdrowia bez całkowitości. Zdrowy budynek albo zdrowy most jest konstrukcją złożoną z wielu jednostek, związanych ze sobą w jednostkową całość. Nie pomyślicie o budynku, złożonym z wielu części, z których wszystkie są oddzielone, jako o zdrowym budynku. Zdrowie i całość są synonimami. Zdrowy głos w tym przykładzie, jak "zdrowy" umysł w lekcji poprzedniej, odnoszą się do zjednoczonej świadomości w działaniu. Żaden człowiek nie jest zdrów, jeżeli myśli o sobie jako o istocie cząstkowej, wyodrębnionej - ani umyśl jego nie jest zdrowy, gdy funkcjonuje częściowo oraz nie mówi on zdrowo, jeżeli wypowiada tylko pól prawdy. Prawda jest tym, co jest prawdziwe z Boga, gdyż Bóg jest wszystkim i jest jednią.

§ 15. Gdziekolwiek jakaś grupa, rasa czy naród uważa się za lud wybrany, wyróżniający, w pewnym sensie pozostający w bezpośrednim stosunku do Boga lub wyróżniony przez Boga - nie jest on zdrowym ludem i jego nauki nigdy nie są zdrowe. Bóg nie zna wyróżniania osób, a Jego stworzenie cale jest Jego przejawem i jest włączone bezstronnie w Niego. To nie może być tak, aby jedni ludzie byli wybrańcami Boga, a inni byli przez Niego pominięci. Wszyscy ludzie są Bogiem w przejawieniu, tak samo jak wszystkie formy życia roślinnego są przejawem przyrody. Równość jest w faktach, a równość zewnętrzna zależy od stopnia, w jakim ucieleśniliśmy ją przez pojęcie faktu uniwersalnego.

§ 16-19. Postęp dokonuje się nie przez zaprzeczenie, lecz przez stale praktykowanie jednoczenia wszystkich rzeczy ze źródłem. Wszystkie rzeczy zjednoczone ze źródłem zaczynają przejawiać swe podobieństwo do źródła, a pozór czegoś przeciwnego znika, jak niewiedza w obliczu wiedzy lub jak cienie wobec światła. Operować faktami znaczy rozwiać ułudę. Pracować ułudą znaczy pracować niczym i nie dokonać niczego. Aby czegoś dokonać, trzeba pracować czymś. Coś nigdy nie może być zrobione z niczego.

§§ 20-21. Czy wasza twarz promieniuje radością, czy jest przyćmiona smutkiem, jest to ta sama twarz, choć wygląda różnie pod różnymi wpływami. Ciało jest tak samo przejawione duchowością i duchową substancją, czy jest chore, czy zdrowe. Tylko wpływ na nie musi być zmieniony. Kiedy świadomość jest rozszerzona do swego prawdziwego stanu poznania całości i jedni Boga, ciało automatycznie przejawia ten stan. Jest to wtedy powrót ciała do swego prawdziwego stanu - do promieniującej substancji Słowa Bożego.

§§ 22-23. Królestwo rzeczywistości jest dokoła nas, a jedyne przejście, jakiego potrzebujemy dokonać, polega na odrzuceniu pojęcia, że jest ono gdzieś daleko. Wszystko, czym jest Bóg, jest we wnętrzu wszystkich ludzi i dokoła wszystkich ludzi, a sam człowiek objęty jest całkowitością Boga. Musi on to przyjąć, a przyjmując to i żyjąc z tym w harmonii, staje się świadom tego.

§§ 24-25. Przyczyna i skutek są jednym, a poznać prawdę znaczy być natychmiast wolnym. Poznać Boga jako zdrowie znaczy być natychmiast zdrowym. Znać Boga jako Opatrzność, jest to być natychmiast zaopatrzonym, gdyż jedno przesądza czy zawiera drugie. Nie może być oddzielenia.

§ 26. Musimy dojść do zrozumienia, że jesteśmy w powrotnej drodze do domu Ojca, a nie, że się oddalamy lub błądzimy po niej. Idziemy naprzód ku jedności, a nie różności. "Oto Bóg jest Jeden" - jest pieśnią powracającej duszy.

§ 27. Zamknięcie lekcji powinno być samo przez się wytłumaczeniem, lecz może być zilustrowane i rozszerzone według uznania bądź natchnienia nauczyciela. Głównym punktem całej lekcji jest odejście od utartych pojęć o człowieku, które doprowadziły go do poczucia oddzielności, i przywiedzenia go do świadomości jego jedni z całością wszechświata, do świadomości jego podobieństwa do całości i danie mu dostępu do wszystkiego, co się znajduje w nieskończonej przestrzeni.

CZŁOWIEK

1. Tak jak w poprzedniej lekcji nie można było rozważać natury Boga bez włączenia do niej człowieka, tak i w tej nie będzie możliwe rozważać człowieka bez dalszego zastanawiania się nad Bogiem. Jedno przesądza o drugim i są one nierozłączne. Niemożliwe jest mieć króla bez królestwa ani królestwa bez króla. Nie da się pomyśleć o Stwórcy bez Jego stworzenia i nie ma tworu bez Stwórcy. Są to dwa aspekty jednej rzeczy i bez jednego nie może być drugiego. Człowiek jest przeto niezbędną częścią całości.

2. W mniemaniu mistrzów człowiek jest naturalny (autentyczny), gdy jest zawsze czynny i jest tym, przez którego działa Zasado, i przez co się ona przejawia, jak często określają: "Człowiek wypromieniowujący Boga", człowiek stający się Bogiem, ideał wszelkiej doskonałości, Bóg wyselekcjonowany, ale całkowicie uniwersalny. Selekcja nastąpiła oczywiście i całkowicie przez myśl człowieka. Mistrzowie sugerują, iż człowiek musi dokonać selekcji, lecz nie może ona wynikać z naruszenia całości lub pełnej Zasady, czyli Ducha. Znaczy to oczywiście, iż człowiek nie oddala się nigdy od swego prawdziwego bytu, czyli prawdziwego pochodzenia. Każdy człowiek jest własnym decydującym czynnikiem, a czynnik ten zawsze stanowi jedność z Zasadą - nigdy nierozłączny, nie zależny od niczego prócz Zasady.

3. Człowiek jako taki nie może być nigdy organizmem niezależnym, gdyż jest nierozłącznie zjednoczony z calowi?. Jakże mógłby on się odsunąć od Nieskończoności? On tylko sobie wyobraża swą izolację i ta wyobraźnia jest jedynym źródłem ograniczenia. Lecz to jest tylko imaginacja. Zasięg jego wolnej woli lub prawo do selekcji nie może być wyniesione poza jego wyobraźnię, gdyż w rzeczywistości jest on zawsze zjednoczony ze swym źródłem i jest w nim. Potrzebuje tylko pozbyć się próżnych wyobrażeń i przyjąć nieuniknione, a natychmiast jest na właściwym miejscu w systemie uniwersalnym. Jesion tylko w tym sensie królem, żerna przywilej wykonywania praw królestwa, a każdy król, który się nie liczy z prawami swego królestwa, nie pozostaje długo królem. Królewskość podlega prawom królestwa, tak samo jak poddani, gdyż wszyscy są jednostkami w jednym systemie z prawem obowiązującym w każdym czasie. Tylko dzięki wiążącym wpływom prawa, królestwo pozostaje harmonijną jednią.

4. Człowiek jest trójcą w jednym, lecz trójca ta nigdy nie jest rozdzielona - jest zawsze jednością. Gdy zrozumiecie człowieka, zrozumiecie wszystkie jego atrybuty.

5. Grecy wiedzieli o tym i wyrazili to w słowach: "Poznaj samego siebie". Widoczne jest, że nie zaczęliśmy poznawać siebie, naszej ważności, naszej boskości; boskości znaczącej oczywiście, że Człowiek jest częścią całości i jako taki wie wszystko i jest wszystkim w przejawieniu.

5. Nie może być trójkąta, jeśli trzy linie stanowiące jego boki nie są połączone w jedność; wtedy są tylko trzema liniami - a nie trójcą. Człowiek ewoluuje ku domowi swego Ojca, a postęp człowieczy w tej dążności polega na odkryciu siebie jako jedni; jest on niezróżnicowany w położeniu, jakie zajmuje na planie uniwersalnym.

6. Dla człowieka zawsze jest możliwe podniesienie świadomości do punktu, w którym staje się on bogopodobny. W boskim prawie królów była to pierwsza myśl. To nie król miał stawiać siebie w roli jedynego, boskiego władcy - cały rodzaj ludzki powinien być boskim władcą i rządzić jak królowie, lecz zawsze z miłością, która jest służeniem. Człowiek stanowi jedno ze swą boskością i wtedy zawsze oddany jest służeniu; nigdy też nie wywyższa się nad innych. Jeżeli jest egotystą - niweczy siebie. Nie może być nim długo. Królewskość człowieka wyrasta z jego poczucia jedności z całością, a egotyzm z poczucia oddzielności ego, dlatego jest największym pogwałceniem naturalnego prawa jego bytu i stwarza najbardziej katastrofalne skutki.

7. Tłumaczenie Biblii w kontekście, gdzie głosi, iż człowiek był stworzony na obraz i podobieństwo Boga, jest błędne. Powinno ono brzmieć: "Człowiek jest obrazem Boga". Ta ortodoksyjna koncepcja wywołała największe zamieszanie. Wszyscy tak myślący próbują uczynić Boga na obraz człowieka i przy takiej postawie stworzyli coś, czego człowiek nie może zrozumieć. Człowiek może zrozumieć siebie, ale jeśli myśli o Bogu jako o innej osobowości sobie podobnej, tylko w większych proporcjach, nie zrozumie nigdy prawdziwego stosunku miedzy sobą a swym źródłem. Lecz jeśli pojmie, iż jest czymś uniwersalnym, zindywidualizowanym lub że jest on czymś indywidualnie, czym Bóg jest uniwersalnie, ma podstawę, aby coś zrozumieć. "Jam jest Bogiem" jest wielkim stwierdzeniem. Należy ono całkowicie do człowieka. Obraz lub podobieństwo oznacza dokładność w starym sanskrycie. Nazwa i natura przyczyny i skutku są zawsze zamienne, gdyż jedno jest w istocie odpowiednikiem drugiego, Aktywność przyczyny jest życiem i formą skutku.

8. Niektórzy ludzie w zupełnie naturalny sposób pytają * czemu (jeśli to jest prawdą) Jezus mówił zawsze: Jam jest Synem Bożym", lecz nigdy Jam jest Bogiem". Ale jest to tylko jedno z jego oświadczeń. Mówił on także: Ja i Ojciec jedno jesteśmy", Potem tłumacze nie umieli zrozumieć następnego zdania: Jesteście Bogiem, jeżeli przedstawiacie Boga, dlatego ja przedstawiam dla was Boga", zupełnie to opuszczali A jednak mówił on: "Ten, co mnie widział, widział Boga-Ojca".

9. Należy pamiętać również, że Jam jest Bogiem", było dla starożytnych imieniem niewymawialnym. Istniała teoria, że nie może ono być słyszalne, wypowiedzi jego zachodziły w ciszy (milczeniu) własnych dusz ludzkich, a jedyny sposób wypowiadania polegał na naturalnym promieniowaniu wiedzy, doskonałości i mocy, jakie emanowały z tej wewnętrznej tajni stwierdzenia "Ojciec, który widzi tajnie, wynagrodzi cię jawnie" - taka jest myśl. Jest to Milczące Imię Milczącej Istoty Boga, wewnętrzny i uniwersalny Fakt całego stworzenia. W poprzedniej rozmowie zauważyliśmy, iż inne znaczenie twierdzenia: Ja jestem Bogiem", jest Ja jestem Milczący". Jam jest Bogiem", to milczący świadek faktu uniwersalnego wewnątrz natury człowieka. Jest to ukryte w imieniu Jezus Chrystus, i to jest tajemne imię każdego człowieka, mającego oddech, a tym imieniem jest tchnienie.

10. Za bluźnierstwo było uważane stwierdzenie tego głośno i ludzie ż czasów Chrystusa wypowiedzi jego tak formułowali, że imię nie wypowiedziane było stosowane do niego samego. Potępili go przez swe własne ujęcie jego wypowiedzi. Lecz on był wierny prawu mistycznemu i chociaż wiele z tego co głosił potwierdza ten fakt, nie wypowiedział go. "Tyś powiedział", Jam jest", "Kto mnie widział, widział Ojca" - wszystko potwierdza ten fakt, lecz cokolwiek mówił on w swym sercu, nigdy nie przypisywano mu głoszenia na zewnątrz faktu, że Jam jest Bogiem". Istnieje teoria, iż człowiek sam jest Słowem, a sama jego obecność we wszechświecie jest wymowną oczywistością i nie potrzebuje więcej słów. Na początku było Słowo, a Słowo stało się ciałem, a gdy człowiek ukazuje się w stworzeniu, jest on Słowem, niewymawialnym w dźwiękach lub sylabach i jest on dopełnionym Słowem, taki, jak jest Jeżeli ja jestem tym, żywym tego wcieleniem, to jest samo przez się oczywiste i nie potrzebuje dalszych projekcji. Wszystko mówione z tą świadomością jest autorytetem wszechświata, mówiącego z całą mocą na niebie i na Ziemi.

11. Ta myśl wyrażona była w wypowiedziach: "Zanim Abraham był, Jam jest", gdyż człowiek jako ukształtowany aspekt Boga uniwersalnego był zawsze i zawsze będzie Bogiem uwidocznionym. Jest tu odwołanie do starego sanskryckiego prawa Abrahama: A-Brahm, czyli Śwłatło-Bóg. Potem przyszedł Dawid, nosiciel światła: Ten, który przyniósł światło całej Ludzkości, i Maria-wyraz Zasady Twórczej. Możecie sprowadzić to wszystko do Ah Brahm, co znaczy Dziecię-Chrystus, jednoczenie sił wszystkich w celu przedstawienia Ideału Chrystusa światu, że człowiek jest Bogiem.

12. Nie powinniśmy czynić różnicy między człowiekiem uniwersalnym a człowiekiem indywidualnym. W każdym razie jest ona nie większa od tej, jaką czynimy między obwodem a centrum jakiejś strefy. W tej sprawie powstało najwięcej kontrowersji. Człowieka nie można dzielić - człowiek jest jednią, jednią z Bogiem. Ja i Ojciec jedno jesteśmy", powiedział prawdziwie Jezus. Rozszerzył jeszcze zakres tego, mówiąc: "Gdy się modlicie, módlcie się do Chrystusa Bożego: włączcie siebie jako Chrystusa".

13. Mistrzowie nie mówią o Bogu i człowieku. Są oni zawsze jedno w ich rozważaniach; nie ma tam żadnego rozłączenia. Nie ma kapłana i oddzielnej kongregacji; kongregacja i kapłan istnieją jako jedność.

14. Huxley i Darwin, i ludzie o podobnym nastawieniu, wnieśli dużo oczywistości w odniesieniu do człowieka śmiertelnego, próbując ustalić jego ludzkie bądź zwierzęce pochodzenie, w nadziei obalenia tępili stworzenia. Postawa mistrzów głosi boskość człowieka, twierdząc, że jest on pochodzenia boskiego i nigdy w żaden sposób nie został rozłączony ze swą boskością. Darwin, Huxley i inni im podobni opierali się na twierdzeniu, że nie ma żadnej Głowy, i to jest przyczyną ich niepowodzenia. W ogóle nie udało się im doprowadzić swych twierdzeń do Zasady. Ostatnie oświadczenie Darwina brzmiało: "Poza tym, cośmy stwierdzili pozostaje Zasada, która jest dla nas tajemnicą". Nie ma przyczyny bez skutku i nie jest możliwe zrozumienie skutku bez uwzględnienia przyczyny.

15. Oto, dlaczego Emil mówi: "Możecie zrobić te rzeczy z taką samą łatwością, z jaką ja to robię" - z prawdziwie dziecięcą prostotą. To były przyczyny wielkich czynów Jezusa, wykluczających wszelki egotyzm. "Takie i większe rzeczy czynić będziecie".

16. Człowiek jako oddzielna istota nie może dokonać niczego. "Z siebie samego nie mogę nic uczynić", powiedział Jezus. Człowiek, w sensie izolowanym, jest jak wózek uliczny, jak tramwaj odłączony od sieci drutów. Jako izolowany traci kontakt z wszelką mocą poruszającą, wielką przyczyną stojącą poza wszelką manifestacją. Aktywność, będąca przyczyną, jest nie tylko siłą motywującą, która tworzy, lecz jest też samym skutkiem, a jedyny sposób utrzymania się człowieka w działaniu, to przede wszystkim zachowanie kontaktu z tym, co go stworzyło. "To Ojciec we mnie, On sprawia te czyny". Przyczyna musi być zawsze siłą poruszającą wewnątrz skutku, gdyż skutek sam nie mógłby się wprawić w ruch.

17_____________________________________________. W swej wędrówce widzieliśmy wiele ras, różniących się jedna od drugiej powierzchownością i zwyczajem. Mistrzowie postrzegają to wszystko w świetle jednej świadomości. Jeżeli myślimy o tych rasach jako o różniących się ze sobą fazach świadomości, możemy łatwo stworzyć sobie rozłączenie z jednią. Różnica zawiera się tylko w aspekcie zewnętrznym, gdyż siłą motywującą jest dla wszystkich ten sam ideał wewnętrzny, którym jest Chrystus, czyli Jam Jest" każdego człowieka. Musimy oceniać wszystkich ludzi z tego punktu widzenia, jeśli chcemy uniknąć pozorów zewnętrznych. Gdy wewnętrzne stanie się zewnętrznym, nie będzie różnicy zewnętrznej, a więc nie będzie walki, chciwości ani wojny. Wiele jest nasion i cebulek kwiatowych, lecz gdy każda urzeczywistniła się w formie zewnętrznej, wszystko jest jedną Naturą harmonijną.

18. W takim aspekcie mistrzowie widzą reinkarnację. Według nich nie jest ona konieczna. Jest to tylko ludzka teoria. Mówią też, że jeśli światło jest umieszczone w środku pokoju, najrozsądniej jest iść prosto ku temu światłu. Po co ciągle krążyć dokoła niego? Jeśli idziecie wprost ku temu światłu, dosięgacie je i wcielacie, przebiliście się przez wszelkie reinkarnacje i Karmę całkowicie. To jest tylko niepowodzenie, błąd człowieka, nieumiejącego dojść do centralnego punktu, czyli faktu życiowego - błąd, który utrzymuje go w "nieustannym kołowrocie żywotów". Jeżeli zaaprobuje on ten fakt centralny, który jest światłem oświecającym każdego człowieka na ten świat przychodzącego, dojdzie on do celu i ciągłe krążenie ustanie - dojdzie on do końca.

19. Wszystkie te wielkie zagadnienia, które dręczą umysły ludzkie, najzupełniej przezwycięża ten, kto żyje Byciem mistrzów" lub życiem swego "mistrzostwa". Jezus stwierdził wyraźnie, że: ”Prawda was wyswobodzi". Człowiek pozbywa się myśli, że nie jest Bogiem, przez odrzucenie twierdzeń negatywnych. Twierdzenie: Ja jestem Bogiem", utrzymywane zwykle tajemnie wewnątrz jego własnej natury, uwalnia go od negatywnego twierdzenia, że "nie jestem Bogiem". Zawsze lepiej jest stwierdzać prawdę niż nieprawdę.

20. Nawet nasza zdolność analizowania Jam Jest", jest bezpośrednim duchowym dowodem boskości. Gdyby jej tam nie było, nie moglibyście jej analizować ani by nie przyszło wam nawet na myśl usiłowanie jej analizowania. Konieczne jest tylko przyjęcie tej boskości, bez negatywnych myśli czy twierdzeń o niej, aby być jednym z nią. Analiza i wszelkie wysiłki ograniczania jej do formalnego ujęcia, powstrzymują was od te] jedności. Nawet w mechanice najpierw wytwarzacie jakąś rzecz, a dopiero potem tłumaczycie ją. Wszelkie usiłowania zanalizowania jej wpierw, oznaczają tylko niemożliwość tego. Jest to prawdą w odniesieniu do każdego kroku postępowego, nawet w naszym postępie materialnym. O ileż bardziej winna być stosowana taka procedura całkowicie poza naszym obecnym systemem ludzkiego rozumienia. Samolot nigdy nie był uznany przez świat za możliwość, dopóki nie zaczął latać. Teraz mamy nieskończoną ilość objaśnień, jak i dlaczego lata. Zawsze najpierw muszą przyjść fakty, a mogą być wyjaśnione później.

21. Jeżeli ktoś jest nadmiernie ostrożny i w pełni obudzony w sobie, wydawać mu się może takie przedstawienie boskości drogą ślepej wiary, lecz nie jest ona potrzebna. Jeżeli te rzeczy ujmiecie całkowicie ślepą wiarą, dokonacie znów rozdziału i nigdy nie dojdziecie do celu. O wiele lepiej jest powiedzieć: "ja mogę", i wtedy przejść wprost do "Jam Jest". "Ja mogę" jest faktem potencjalnym, lecz "Jam Jest" - jest jego urzeczywistnieniem w waszej świadomości Jezus powiedział: Jam jest droga, prawda i żywot". Nigdy nie możecie być tym, czym nie jesteście ani też nie możecie być czymś innym niż to, czym jesteście. Jeżeli możecie się stać czymkolwiek (jak może chcecie) - jesteście tym. Nie jest to sprawa stawania się, jest to sprawa bycia. Ponieważ przyjęliście postawę "nie mogę" w jakichkolwiek okolicznościach, czy warunkach - przyjęliście rozdział. Jezus powiedział, że nie możecie wchodzić w kompromis z grzechem, nie możecie odchylać się od faktu l zarazem wyrażać ten fakt

22. Kiedy Jezus spotkał się z propozycją zamiany kamieni w chleb, pojął wtedy, że kamienie już istnieją i są w manifestacji. Nie musiał więc zmieniać kamieni w chleb, gdyż wystarczyło, by wyciągnął rękę, a chleb już był. "Co powinno być - to JEST", mówi nauka mistrzów. Nie trzeba się zajmować kamieniami, gdy zaistniała potrzeba chleba. Wiedział On, że jeśliby chleb był potrzebny, już by istniał, a wszystko co należało zrobić, to złożyć zań dzięki.

23. Niemożliwe by było dla człowieka potrzebować czegoś, gdyby ono już nie istniało. Potrzeba oznacza fakt, a jedyne, co człowiek powinien zrobić, to dać potrzebie wystąpić, i przyjąć fakt zawarty w potrzebie, aby on już istniał. To, co powinno być - JEST. Prawdziwe jest to, co mówimy o ograniczeniu ciała fizycznego. - jest to całkowicie hipnotyczny wpływ umysłu. Nie ma to wcale podstawy w faktach. Człowiek wniósł poczucie materialności do istnienia, a nie ciało. Śmiertelne ciało jest dałem hipnotycznym, a kiedy człowiek się budzi z tego stanu hipnozy, całe jego doświadczenie staje się dla niego zmorą. Budzi się on, aby nie śnić więcej. Jeżeli czuje on potrzebę promiennego ciała duchowego, wolnego od ograniczeń i wyrażającego wspaniałe Ciało Świetlne, które jest jego ciągłym marzeniem, jest to zapowiedź w jego świadomości, pełnego obudzenia. Myśl, potrzeba, pragnienie są dowodem faktu, że taki stan już dlań istnieje, a jego jedynym dokonaniem jest przyjęcie jego istnienia. Ten idealny stan jest prawdziwym stanem człowieka.

24. Ciało nie potrzebuje przeduchowienia. Ono jest już duchowe, lecz fałszywe ludzkie wierzenia o nim zamknęły umysł człowieka na jego promienność i bezgraniczność. Duch jest zawsze duchem; człowiek stwarza materialność. Istnieje tylko jedno ciało, a ciało to jest duchowe. Jest to Świątynia Boga Żywego i Bóg jest w Swej Świątyni - niech Ziemia cała rozraduje się w obliczu Boga. Jeżeli nazywacie ciało materialnym, jest to zaprzeczeniem Boga i profanacja świątyni. Jeżeli to ciało lub jakikolwiek warunek nazywacie materialnym - przeczycie Bogu, wielbicie warunek: okoliczność materialną bardziej niż Boga. Oto, jak popadacie w hipnozę - złudzenie. Z chwilą, gdy przeczycie Bogu, jesteście pod wpływem ułudy, a z chwilą gdy patrzycie na ciało jako na rzecz materialną, jesteście pod wpływem hipnozy, w której przeczycie Bogu.

25. Ciało jest narzędziem do wyrażania Boga. Jest ono największym ze znanych narzędzi do wyrażenia ducha. Jest ono tu przeznaczone dla was wyraźnie, by przedstawiać Boga w każdej chwili. Nie, aby przedstawiać materialność, hipnozę czy psychizm, nie - aby przedstawiać fenomeny, lecz by przedstawiać ducha. My jesteśmy Bogiem. Nie możemy dokonać rozłączenia, a gdy odmówimy wszelkiego oddzielenia, będziemy poza wszelkimi warunkami materialnym! i fenomenami psychicznymi; Oto, jak człowiek dochodzi do poznania i zrozumienia jedynej obecności i jedynej mocy. To wszystko jest jednią, jedną potęgą, jedną rzeczywistością i wszystko pracuje, i działa pod tą jedyną potęgą i jedyną obecnością, zgodnie ź jej własnym prawem. Nie jest ono sfałszowane przez jakąś inną siłę, lecz działa jako całkowicie samo na własnym polu.

26. Nie może być żadnego zróżnicowania między duszą indywidualną a duszą uniwersalną, czyli nadduszą. A nie możecie tego rozdzielać, gdyż Jezus powiedział: Jest to rozdzielanie na części Zasady Boskiej. Istnieje uogólnienie, pod którym pracuje każda ludzka istota, lecz jest to zgromadzenie jednostek uniwersalnych. Istnieje tożsamość indywidualna, lecz jesteście jednością w zgromadzeniu jednostek uniwersalnych. Takie jest poszczególne ludzkie istnienie. Wszyscy są jednym i tym samym, działającym w tych samych harmonijnych warunkach. Zawsze w harmonii - nie odróżnianie się od harmonii, lecz skupianie się w harmonii.

27. Człowiek boski jest geniuszem, Chrystusem, człowiekiem wyrażającym Boga bez zastrzeżeń bądź ograniczeń. Dzieci często objawiają niezwykły geniusz. Przyczyn tego należy upatrywać tylko w tym, że nie zostały jeszcze zahipnotyzowane przez swe otoczenie ideą posiadanych ograniczeń. JeżeM nadal unikną tego wpływu hipnotycznego, pozostaną geniuszami, czyli boską jednią poprzez wszystkie ziemskie przeżycia. Wtedy nie przeżywają Ziemi, lecz zawsze swą uniwersalność i jaźń chrystusową.

28. By zostać mistrzem-jaźnią, do tego, zawsze zmierza nasza wielka praca. Mistrzowie Wschodu mawiają, że Ameryka ma 130 milionów mistrzów, co znaczy, że każdy jest mistrzem. Jest to oczywiście prawdą dla całego świata: każda jednostka ludzka jest mistrzem. Nawet ograniczenia człowieka są dowodem jego mistrzostwa, gdyż tylko mistrz może sprawdzić, czy wydaje się on tym, czym nie jest

29. Największym przejawem Zasady jest to, co świat nazywa zjawieniem się awatara, czyli zbawcy. Aklamacja "oto król" znaczy, że człowiek ten żyje blisko z Zasadą, nie że wielka osobowość nadchodzi, lecz ktoś, kto żyje w ścisłym związku z Zasadą. Niektórzy ogłaszają go awatarem albo geniuszem, a on jest tylko człowiekiem, przejawiającym to, co jest potencjalnie królewskością w każdym człowieku. Tylko on ma odwagę i pewność uważania się za to, czym jest "Król nie może czynić krzywdy", gdyż z chwilą gdy zostaje wyrządzona krzywda, gdy człowiek się uważa za coś mniejszego niż król, niniejszego niż boskość, staje, się on przez to czymś mniejszym od swej własnej królewskości. Król jest mistrzem, geniuszem wyrażającym się w prawdziwej swej naturze i w tym leży jego królewskość. Rządzi on sobą, gdyż sam jest swym własnym królestwem. Królestwo niebieskie jest wewnątrz (w duszy) i to królestwo, którym on jest, jest również jego posłannictwem dla wszystkich ludzi; nie tylko jest on królem, lecz każdy człowiek jest królem w obrębie własnego królestwa, panem samego siebie i swego otoczenia, gdyż żyje w rzeczywistości - żyje on tak, jakim jest i w dziedzinie rzeczy, jakimi są one istotnie. Jest to ścieżką, jaką okazuje innym - czyli życie, jakie wiedzie, staje się ścieżką życia dla całego rodzaju ludzkiego.

30. Jego zjawienie się lub ponowne przybycie na Ziemię nie zależy od żadnych warunków rozwoju duchowego, gdyż jest on tą rzeczą w całej pełni. Krocząc wprost poprzez wszelki rozwój, żyje zawsze w jedności z duchem. Idea rozwoju należy do człowieka i jego własnych teorii. Mistrz zaakceptował tylko stan, w którym był stworzony od początku, czyli przyjął obraz i podobieństwo Boga, wcieloną naturę nieskończoności, a więc boskości.

31. Te dusze oświecone, czyli mistrzowie lub awatarze nie piszą ksiąg, ż powodu zupełnej prostoty swych nauk. Nie ma nic do powiedzenia lub napisania o "Jam Jest", gdyż jest ono całkowicie wewnątrz siebie. Życie, jakie wiodą, jest swoim własnym objawieniem, jest to objawiona księga życia, otwarta jak zwój i nie potrzebuje innego świadectwa niż ona sama. Gdy zdobędziecie szczyt, nie ma już stopni prowadzących nań. Stopniami są tylko nauki, tam prowadzące, a gdy zdobędziecie ten szczyt, wciągacie tam swoje stopnie ze sobą. Dlatego nie ma nauki do udzielenia, jest tylko fakt życia, prawda życia jako ona sama, jak zawsze było i będzie. Stopnie, o których by człowiek uczył, lub o których by pisał, są tylko stopniami, pozwalającymi mu odejść od fałszu. Lepiej, by mu dał odejść zaraz, gdyż "myśleć o sobie, że się tam jest, znaczy być tam - jak mówią mistrzowie.

Dla nauczycieli

§§ 1-2. Sprowadzają nas do wieczną jedni wszechrzeczy i nie znającego rozłączenia stosunku Boga i człowieka. Ten punkt nie może być dość mocno podkreślony, gdyż oświeceni uczyli zawsze, że nie ma Boga i człowieka, a jest tylko Bóg. Człowiek jest jednostką w nieskończoności i z nieskończoności, i jako taki ma w sobie wszystkie potencjalności nieskończoności, i wszystko z niej jest mu dostępne. Człowiek jest jednią we wszechświecie i ze wszechświatem.

§§ 3-5. Człowiek nie może być organizmem niezależnym we wszechświecie, gdyż cala jego istota zależna jest od źródła, z którego przyszedł, a całe jego mistrzostwo zależy całkowicie od zajęcia miejsca we wszechświecie. Jest to powrót marnotrawnego syna do domu Ojca swego, do punktu, w którym On przebywa i żyje w ustosunkowaniu do swego źródła. Sam z siebie nie może on być niczym.

§ 6. Boskie prawo królewskie, boskość człowieka zawiera siew wykonywaniu mocy, jaką mu daje jego położenie we wszechświecie, nie przez rządzenie innymi, lecz przez Władanie % obrębie własnego królestwa, siebie samego^ zgodnie ż prawem; które rządzi rzeczą wszelką. "Większy jest ten, kto rządzi swą duszą, niż ten, kto zdobywa miasto". Wewnętrzny Władanie jest mistrzostwem mistrzów. Mistrz nie papla o swym mistrzostwie. Chrystus nie usiłował odsłaniać swej boskości, chyba żeby ludziom otworzyć oczy na ich boskość.

§ 7. Człowiek jest uosobieniem boskiej zasady, czyli indywidualnością wszechświata. Jest on Bogiem osobowym, czyli ucieleśnieniem wszechświata i bezosobowości.

§§ 8-10. Słowa Ja jestem Bogiem", nie oznaczają tego pojęcia, jakie człowiek ma o sobie, lecz się odnoszą do zaplanowanego, idealnego człowieka nadduszy. Z tego powodu mędrcy nigdy nie głosili światu, iż Jam jest Bogiem". Wiedzieli oni o tym w sobie, potwierdzali to przed Bogiem, lecz przed światem stawali się wyraźnym f aktem, który świadczył samoistnie. Jest to Arka Przymierza, ciche potwierdzenie tajemnego ustosunkowania, istniejącego między Stwórcą a stworzeniem.

§§ 11-13. Brahm jest jednym z imion Boga, a Braha znaczy Bóg. Zanim zostałem Bogiem indywidualnym - byłem Bogiem uniwersalnym, gdyż jeden zależy od drugiego. Są oni jedną i tą samą sprawą, zawsze nią byli i zawsze będą. Ja Jestem z wami zawsze".

§ 14. Nie można człowieka przypisywać materii, gdyż materia nie wytwarza inteligencji ani inteligencja nie osiąga ducha. Duch jest przyczyną, a jako przyczyna obdarza swe stworzenia mocą myślenia i bytu, czyli wyrazem. Nie ma żadnego określenia dla niczego oprócz określenia ducha jako wyrazu, czyli przyczyny.

§§ 15-16. Zwyczaj przypisywania pewnych mocy innym, a odmawianie ich sobie jest praktyką, która wiecznie wzbrania człowiekowi dojść do własnego mistrzostwa. Myśl powinna zawsze być taka, że: Jeżeli on doszedł, to i ja mogę dojść także, gdyż ta, co w kimś spoczywa potencjalnie, istnieje potencjalnie we wszystkich. Dojście człowieka do szczytu jest tylko objawieniem siebie samego". On osiągnął, czyli przejawił to, czym Ja Jestem - tak należy to pojmować.

§ 17. Widzieć wszystkich ludzi jako ucieleśnienie tej samej postaci potencjalnej, postrzegać wszystkich ludzi jako Chrystusa - znaczy usunąć wszystkie różnice, gdyż rzeczy równe tej samej trzeciej, są zawsze sobie równe. To jest tajemnica nowego porządku rzeczy, w którym pokój i dobra wola zapanują na Ziemi. Chciwość i walka mogą się rozwijać tylko tam, gdzie występują różnice.

§§ 18-19. Czyż nie możemy dostrzec raz na zawsze, że to całe kręcenie się koło Ziemi mija się z celem i spowodowane jest unikaniem tego, co istotne? Przyjąć centralny fakt - życie, to uwolnić się zupełnie od wszystkich tych idei i procesów, stojących poniżej tego faktu. Gdy ktoś dochodzi, staje się wolny od procesów docierania; człowiek musi nauczyć się zacząć życie swe u Początku, który jest Bogiem.

§ 20. Co człowiek zdolny jest pojąć, tego może dokonać-jest to stare przysłowie, lecz ma ono jeszcze szersze znaczenie, gdyż co może on pojąć, tym JEST. Jest równie niemożliwe pojąć jakąś rzecz, która już nie jest faktem, jak niemożliwością byłoby oddychać, gdyby nie było powietrza. Funkcja w naturze człowieka wskazuje na fakt, którym się ona zajmuje. I fakt poprzedza pragnienie w człowieku, gdyż pragnienie jest uznaniem faktu i jego istnienia.

§ 21. Ostrożność opóźnia; śmiałość nie jest arogancją, gdy operuje faktami. Jest to tylko przyjęcie tego, co dowiedzione już zostało wżyciu innych jako równie prawdziwe o nas. *

§ 22. Nie ma potrzeby zmieniać jednej farmy w drugą, gdy ta druga też już istnieje równie prawdziwie. Wiedzieć, co jest ćwiczeniem umysłu, aby pracować w dziedzinie rzeczywistości, a nie próbować przerabiać coś w inną farmę rzeczywistości. 2 + 2 = 4, a 3 + 3 = 6 i nie trzeba przemieniać jednego w drugie. Jedno i drugie jest już faktem przejawionym.

§ 23. Jest dalszym ciągiem tej samej prawdy.

§ 24. Nie przerabiacie swego ciała ani nie zmieniacie swego świata, tylko uznajecie rzeczywistość i oddalacie wszelkie fałszywe pojęcie o rzeczach.

§ 25. Ciało jest już świątynią Boga Żywego. Musi ono być uwolnione od handlarzy walutą, handlarzy wartościami porównawczymi, od idei zysku indywidualnego. Pan Zastępów i Król Królów musi być dopuszczony do świadomości, aby móc wyrazić przez ciało, czym ono JEST.

§ 26. Jest zrozumiały i oczywisty.

§ 27. Mistrz, geniusz, Bóg-czlowiek są jedną i tą samą rzeczą, i to jest tylko człowiek będący Człowiekiem, będący sobą, wolny od pojęć i doświadczeń rasy.

§ 28. Człowiek nic nie ma do uczynienia oprócz bycia jaźnią, gdyż kiedy się zjawia jaźń, wchodzi on w dziedzinę dopełnień. Jest on jednakże wiecznie czynny, gdyż wówczas dopiero zaczai pracować. -

§ 29. Boska jaźń każdego człowieka jest awatarem, zbawicielem swej własnej istoty, lecz musi on przyjąć swego zbawcę, być tą jaźnią.

§ 30. Jest przedłużeniem § 29.

§ 31. Człowiek dochodzący do swego boskiego stanu jest księgą życia, otwartą przed wszystkimi ludźmi, jak zwój; pieczęcie księgi są zerwane i człowiek ukazuje się takim, jakim jest.

życie

1. Życie mistrzów jest życiem - sposobem przeżywania. Żyją oni życiem takim, jakie ono jest. Ich postawa wobec życia polega na tym, że jest ono działaniem Zasady jedynej i nigdy nie jest oddzielone od swego źródła. Wiodą oni życie wierne tej Zasadzie i w ten sposób ukazują wszystkim drogę do życia we wierności Tej Zasadzie Życia. Dla nich życie nie jest teorią istnienia, jest ono faktem aktualnym, faktem bez początku i końca. Jednostka ludzka musi dojść do tej jedynej postawy wżyciu, przechodzącej przez jedyną postawę myśli wobec niego, tj. życia. Mówią oni, że to Bóg Się wyraża przez jednostkę ludzką, najwyższy i najbardziej doborowy przewodnik dla przejawienia życia. W ten sposób życie może się przejawić w subtelniejszym działaniu, czyli w pełnej formie poprzez jednostki ludzkie.

2. Widzą oni Jedyne Życie emanujące z wszystkich rzeczy i poprzez nie. Faktycznie wszystko, co ma byt, jest z samej istoty tego Życia Jedynego. Istota ludzka uważa, że życie się zaczyna wtedy, gdy dana forma, przez którą mogło się ono przejawić, wchodzi w istnienie, podczas gdy w rzeczywistości życie to istniało przed formą, a nawet wytworzyło formę; Był to tylko początek formy, ale nie życia - życie zawsze istniało i zawsze będzie istnieć.

Jeżeli pobieramy życie lub mierzymy je w pewien specyficzny Sposób, możemy przejawić je w tej wybranej formie, lecz samo z siebie płynie ono swobodnie i powszechnie, bez ustanku, bez ograniczeń. Możemy wiec dobierać i używać tej siły życiowej, jakbyśmy powiedzieli, w sposób zdegenerowany, przy którym nie pozwalamy mu się przejawić w stopniu i potędze najwyższej. Istota ludzka może użyć go w taki sposób, lecz jest to tylko błąd jednostki lub grupy, ale nie jest w żadnej mierze błędem samego życia. Życie, jeżeli mu pozwolimy być sobą, jest wszechwiedzącą, wszechwidzącą i wszechżywą działalnością Zasady. Jeżeli pozwolimy życiu płynąć przez nas w jego wyższych atrybutach, musimy żyć przez wyrażenie samych warunków, które leżą w jego naturze.

3. Gdy się przyjmuje życie takim, jakim ono jest, ciało staje się żyjącą, oddychającą jednostką wyrażającą życie w najpełniejszym stopniu. To że nie bywa ono wyrażane do tego stopnia, spowodowane jest ograniczeniem* jakie jednostka ludzka nakłada na życie. Obracamy nim w różny sposób, podczas gdy w rzeczywistości istnieje tylko jeden sposób, a jest nim życie w jego pełnym wyrazie.

4. Myśl hinduska o trzech dwudziestkach i jednej dziesiątce lat udzielanych człowiekowi, chce wyrazić, że ten czas powinien być okresem największych osiągnięć człowieka. W siedemdziesiątym roku żyda powinien on osiągnąć pełnoletność lub swe największe urzeczywistnienie życia. Hindusi mówią, że człowiek powinien żyć pięć razy dłużej, niż trwa osiągnięcie pełnoletności. Świat zachodni całkowicie zatracił to pojęcie.

5. Człowiek nie powinien być ograniczony nawet do tych rozmiarów czasu. Mistrzowie nie ograniczają człowieka wcale. Jeżeli przeżyliście 3 razy po 20 +10 lat (70 lat), możecie dokonać pełni życia, wszystkich jego warunków. To nie jest nakładanie ograniczenia na nie. Pięć razy tyle nie jest też granicą, gdyż możecie żyć pięć tysięcy razy tyle, jeśli chcecie. Człowiek zwykle po osiągnięciu 70. zaczyna myśleć bardziej o sprawach duchowych. Dzieje się to już po czterdziestce.

6. Gdy Jezus mówił: "Wpośród życia jesteście w śmierci", nie było to ostrzeżeniem ludzi w tym sensie, iż zawsze stoją twarzą w twarz ze śmiercią. Wyraził on zdziwienie wobec stanu śmierci wśród ludzi, gdy żyją oni nieustannie pośród życia. Człowiek powinien tylko żyć życiem, jakie ono jest, a nie mierzyć go latami ani miarami materialnymi. Jesteście wiecznym życiem właśnie tutaj i teraz, jeśli tylko to uznacie. Życie nie jest tym, co ma przyjść; ono jest tutaj, w tej samej chwili, w której żyjecie. Ludzie się rozłączają z życiem, które JEST, próbując żyć w przeszłości lub przyszłości. Ale przeszłość umarła, a przyszłość rodzi się tylko z wiecznego TERAZ. Całe życie Przestrzeni Nieskończonej porusza się w tej właśnie chwili, a ktokolwiek chce, może pić z tego życia bez ograniczeń. Nie musicie nawet próbować żyć wiecznie, gdyż jeśli jesteście w ogóle żywi, jesteście w życiu wiecznym, a wszystko, co macie uczynić, to przeżywać je w ten sposób. Zapomnijcie o przeszłości, nie próbujcie wysyłać siebie w przyszłość, gdyż TERAZ jest jedynym czasem do przyjęcia. Jesteście w wieczności oraz TERAZ.

7. Istnieje mniemanie, że mistrzowie często uzyskują swe oświecenie w wiosennym czasie 37 lat Nie ma jednak ograniczenia poza tym, jakie nakłada na siebie sama jednostka. 37 - znaczy w sanskrycie wieczność, ponieważ 37 lub 7 możecie powtarzać tyle razy, ile razy zechcecie, ponieważ ono kompletuje oktawę. To niekoniecznie się odnosi do lat, lecz do rozszerzania świadomości indywidualnej do życia uniwersalnego lub do jego prawdziwego duchowego wyrazu.

8. Zamiast przebudzenia (rzekomo zależnego od lat), musimy uznać po prostu pewną dojrzałość duszy wewnątrz siebie, która anuluje wiele pojęć narzuconych przez rasę. Fałszywe pojęcia wypchnięte zostają ze świadomości, jak odrzucone liście rozwijającego się pąka i wówczas występuje charakter wewnętrzny. To nie ma Być drugie dzieciństwo, gdy starszy człowiek upodabnia się do dziecka - ma się stać dzieckiem umiejącym wstąpić do królestwa niebieskiego. Traci on poczucie ważności w odniesieniu do świata materialnego i wielu jego problemów, i zaczyna żyć urzeczywistnianiem życia, tak jak ono się w nim rozwija.

9. Naukowcy utrzymują, iż ciało ludzkie nie trwa dłużej niż 7 lat To znaczy, że co 7 lat komórki zmieniają się całkowicie. Nie nakłada to ograniczenia na życie, gdyż rozgrywa się ono w cyklach, a nie latach, cyklu bowiem nie można ograniczyć. Nie ma on rzeczywistego początku i nie dochodzi do końca. Jest to wieczny proces urzeczywistniania siebie i proces wiecznej odnowy, odbywający się wewnątrz narzędzia, przez które się wyraża. Życie nie kończy się w 7 lat ani nie ma kiedykolwiek końca. Życie jest wieczne. Nie ma rzeczy istniejącej, która by nie miała życia. Wszystkie planety są żywe. Gdy wyrażamy życie w jego prawdziwym i nie-ograniczonym wyrazie, możemy być i będziemy naszymi własnymi księgami i nauczycielami. Również, jeśli doceniacie fakt, że wszystkie komórki ciała są odnawialne co 7 lat, zaczniecie pojmować możliwości życia. Jeżeli będziecie utrzymywali umysł w stanie ciągłej odnowy w czasie rozwijających się procesów życiowych, przekonacie się, iż życie może równie dobrze ciągnąć się cykl po cyklu, czyli nieprzerwanie. Pączki na drzewie są jednakowo młode, bez względu na to, czy drzewo jest stare, czy młode - a pączek zawiera w sobie pełne drzewo. Drzewo się nie starzeje, chyba że przez ograniczenie lat, jakie człowiek na nie nakłada. Nic się nie starzeje, chyba że przez pojęcie, jakie człowiek z daną rzeczą wiąże. Pismo mówi, że dano mu panowanie nad rzeczą wszelką. Życie nie może być mierzone latami i powinniśmy tego zaniechać.

10. Życie może być określane tylko samo sobą; życie jest wieczne, wszechobecne i bezgraniczne. Jest ono żywotnym działaniem całego systemu, zwanego Wszech- światem-Bogiem. Człowiek nakłada ograniczenie na czas przez nakreślenie go dla własnej wygody, ale to nie ogranicza życia ani czasu w żaden sposób, chyba tylko gdy chodzi o jego możliwości przejawione.

11. Jest to prawdopodobnie jedyny plan i jedyny stan, gdzie śmierć jest uznawana. Chrystus powiedział: "Niechaj umarli grzebią swych umarłych". Prawdziwy człowiek nie nakłada ograniczenia na czas, czyni to tylko człowiek śmiertelny. Popadamy w śmiertelność lub fizyczność, tylko przez umieszczenie lub oznaczanie czasu dla ludzkiej wygody. Szliśmy naprzód i zbudowaliśmy wielki świat przypuszczeń miedzy nami a prawdziwym stanem rzeczy. Doprowadziło to nas do postrzegania tej bariery jako nieprzekraczalnej. Z tego powodu wielu naszych filozofów uznało życie za niepoznawalne i niedające się rozwiązać. Oczywiście trudno je rozwiązać, gdy stawiamy przed nim barierę.

12. Życie mistrzów nie upływa na tym, co świat nazywa zyskownymi zajęciami. Ich życie jest ciągłą służbą, wielu z nich przechodzi z miejsca na miejsce i pomaga w sprawach materialnych rzeczami materialnymi. Nigdy nie widzieliśmy ich przyjmujących cokolwiek dla siebie. Spotykaliśmy zaś rozdających żywność, odzież i wszelkie rzeczy użytkowe. Mistrz jest sługą. Będący mistrzem, jest ponad światem, a świat nie może mu dać niczego. Natomiast on wciąż daje światu.

13. W służbie tej mistrzowie nie szukają ludzi ani ludzie niekoniecznie szukają ich. Mistrzowie przychodzą do ludzi, łagodząc ich potrzeby życia codziennego. Pomagają im także swą postawą uniwersalną, jak również myślą i jej rozprzestrzenianiem. Wypromieniowują oni warunki pomyślności i doskonałości na cały świat. Oczywiście, gdy jednostka odwołuje się do nich o pomoc, zawsze spotyka się z gotowością do wsparcia. Obserwowaliśmy ich przy udzielaniu pomocy zarówno jednostkom, jak i licznym grupom ludzi. Ale nawet wtedy, gdy pełnią tę pracę, wysyłają emanacje całemu światu, który z czasem uzdrowi stosunki, nad którymi oni pracują lokalnie. Mówią, że trzeba w taki sposób pracować, by pomagać ludziom w uprzystępnieniu lepszego rozumienia, a we wielu wypadkach uświadomienie przychodzi z uzyskaniem żywności, odzieży lub poprawy egzystencji.

14. Mistrzowie chadzają między łudź i, a ludzie wzywają ich pomocy bardzo często; poprawa ich warunków następuje prawie natychmiast Pomoc udzielana jest tylko w celu ukazania im lepszej drogi do osiągnięcia od sposobu, jaki stosowali w danym czasie. Mistrzowie nie wygłaszają kazań, by pozyskiwać zwolenników. Ludzie ich uznają, prosząc o pomoc i określając, w jakiej formie jej pragną - uzdrowienia, żywność, odzieży lub schronienia - i ją otrzymują. Ale dają oni tę pomoc w ten sposób, iż ludziom się zdaje, że to oni sami zrobili, a nie mistrzowie; otrzymują nie to, co mają mistrzowie, lecz sami sprawiają, że dochodzi do nich to, co tkwi w sednie ich myśli; nie to, co ma ktoś inny, lecz co mają oni i co należy do nich. Z tego wynika, że niekoniecznie musicie wołać, aby otrzymać pomoc.

15. Stwierdzenie, że godzien jest sługa zapłaty swojej, nie znaczy, że można komercjalizować uzdrowienie. Znaczy to, że jednostka, która służy w ten sposób, godna jest życia wyższego, godna jest stać się mistrzem, a nie sługą. Oczywiście mistrz jest największym sługą, gdyż całe życie spędza na służbie, ponieważ to jest pole jego pracy i wyraz mistrzostwa.

16. Co do żywności, to mistrzowie jedzą o wiele mniej niż my. Wiemy, iż jedzą nie więcej, niż trzy ziarnka ryżu dziennie, lecz pobierają dość substancji pranicznej dla podtrzymania ciała, nieraz przez długi okres, jeśli zachodzi potrzeba. Pożywienie przeżuwają bardzo dokładnie. Mogą przeżuwać swe trzy ziarna ryżu przez cały dzień, a nim skończą pobiorą dość prany, by pożywić ciało przynajmniej na 24 godziny. Nie wyznaczają sobie czasu na posiłek, gdyż nie pracują w określonym czasie tak, jak go mierzą inni ludzie. Jedzą wtedy, gdy potrzebują. Nie postrzegają godzin posiłku tak, jak my. Mogą się obejść bez posiłku przez sto dni.

17. O ile nam wiadomo śpią bardzo mało, nie więcej niż dwie godziny na dobę i zachorują przez ten czas świadomość. Jest faktem dobrze znanym, że można obyć się bez snu, jeżeli się umie żyć bez trwonienia energii i nie ogranicza świadomości przez odłączenie się od energii uniwersalnych; świat zachodni i sposób, w jaki tam ludzie żyją zatruwa mniej lub bardziej ciało. Stan taki utrudnia znacznie proces odbudowy ciała i mnóstwo ludzi trwa w sytuacji toksycznej, zamiast wejść w stan prawdziwego odpoczynku. Gdy Jezus powiedział: "Obudź się, który śpisz!" - miał na myśli powstanie z tego stanu bezwładu, gdyż zbudzenie uwalnia człowieka o$ wpływu, któremu ulega.

18. Świat zachodni zjada co najmniej 10 razy tyle, ile potrzebuje ciało, a potem zjada energię potrzebną do strawienia tego jadła. Energia, którą pochłania się do strawienia tej nadwyżki 9/10 pokarmów, mogłaby być użyta skuteczniej do odbudowy ciała. Świat zachodni je dzisiaj 10 razy więcej niż należy, by zachować zdrowie. Gdybyśmy pobierali życie lub energię wprost z eteru, dodalibyśmy naszym ciałom energii w tym czasie, który absorbujemy na zasymilowanie pokarmów. Zmierzałoby to bezpośrednio do każdego organu naszego ciała, by odbudowywało je i odnawiało.

19. Nie jest konieczne być u mistrza lub się z nim kontaktować w celu i zrozumienia życia i jego możliwości. Życie jest doskonale zrozumiałe w każdym zakątku świata. Jest ono wszechobecne i każdy może mieć z nim kontakt, jeśli zechce zwrócić na nie uwagę i poniechać samych form, których życie używa i przez które się wyraża.

20. Jeżeli przybierzecie prostą postawę, że całe życie, które wiedziecie jest życiem i zaczniecie wywyższać je, będziecie wtedy czynili to, co byście czynili, żyjąc z mistrzami. Nie ma niczego fenomenalnego w ich życiu. Zwykle ludzie udający się do nich interesują się głównie fenomenami. Jeżeli żyjemy życiem, musimy też rozumieć życie. Życie jest procesem siły wewnętrznej, przemieniającej się na formę zewnętrzną. Jest to żywo tną Zasada wszechświata, ożywiająca całą przestrzeń i każdą formę.

21. Wielu ludzi sobie wyobraża, że mistrzowie dają pewne prawidła postępowania w życiu codziennym, zalecają pewien reżim ćwiczeń mentalnych i fizycznych; tak nie jest Wielu jest takich, którzy rodzajem nauczania prowadzą do punktu, gdzie uczeń poznaje, że sam jest mistrzem. Wtedy droga jest otwarta do realnego spotkania mistrza. Z chwilą, gdy człowiek myśli, że istnieje jakieś życie do przeżycia, inne niż życie jedyne, wypada on zupełnie z harmonii. Trudność polega przede wszystkim na mentalnym dostosowaniu. Człowiek nie upadł i nie umarł duchowo, wypadł tylko z harmonii z życiem i to wywołało wszystkie jego uciążliwości. Z chwilą, gdy życie staje się ciężkie, nie jest ono życiem - jednostka wypada z życia w takim stopniu, w jakim rozwinęła się dysharmonia, i to powinno być dla człowieka ostrzeżeniem, aby powrócił do życia, jakim ono jest

22. Dzieci są szczęśliwe, ponieważ żyją swobodnie. Nie nakładają żadnych ograniczeń na życie. Z chwilą gdy je ograniczamy, przestajemy żyć pełnią. Nie ma ograniczającego stanu w życiu, gdyż nie mogłoby ono ograniczać samo siebie. Nie można go powstrzymać, chyba własną postawą myślową wobec niego. Nie ma dwóch jednostek o jednakowej wizji życia. Jest to zazwyczaj przedstawiane w ten sposób: mówi się, że tylko mędrcy są szczęśliwi i dzieci bywają szczęśliwe, gdyż dziecko nie rozwinęło jeszcze materialnego poczucia wartości, a mędrzec wie, że materialność nie ma wartości. Dla nich forma nie ma znaczenia, lecz żywe życie.

23. Człowiek może nieraz obserwować życie przez bardzo wąski otwór w ścianie i mówi: "Widzę wszystko z życia", chociaż wzrok stamtąd mógł objąć tylko wzgórze skaliste. Inny człowiek może ujrzeć drzewa, jeszcze inny dostrzega ożywione kształty poruszające się wokół. Jeżeli patrzymy tylko przez mały-otwór, wkrótce popadamy w hipnozę wiary, iż nie ma innego życia w obrębie ogromu wszechświata. Gdybyśmy przybrali taką postawę, że patrzylibyśmy na wszechświat jako na wcielenie i wyraz jedynego nieskończonego życia, wtedy rozszerzylibyśmy naszą wizję do objęcia całego życia i nie byłoby dla nas żadnego ograniczenia.

24. Mistrzowie nigdy nie odbierają świadomego życia. Nie ma konieczności odbierania świadomego życia, ponieważ człowiek może sobie przyswoić w świadomości wszystko z elementów życia, dać im istnienie w samym sobie, przeżyć to i być zawsze jednym z nimi Z tego wynika, że nie jest w ogolę potrzebne odbierać świadome życie.

25. Wielu ludzi zadaje pytanie, dlaczego Hindusi lękają się niższych form życia. Nie wszyscy ludzie w Indiach są mistrzami - choćby nawet byli pouczani, iż jest tylko jedno życie. Nie widzą oni tego, czego ich uczono, równie jak Amerykanie nie widzą ani nie żyją tym, czego ich uczono. Jest tylko niewielu z niższych klas, żyjących w podobny sposób, jak uczono ich, aby czcili taki stan. Oni się go boją.

26. A dlaczego mistrzowie nie podnoszą ludzi ponad ten stan? Jak by mogli podnieść was z waszego stanu, jeżeli byście nie przyjęli takiego podniesienia? Nie mogą oni wlać własnych umysłów w wasze. Mogą tylko ukazać drogę, jaką sami przebyli. Dopóki nie widzicie tej drogi, musicie iść swoją własną, aż dojrzejecie do lepszej. Wszyscy ludzie z waszych kast, nawet wielcy maharadżowie pracują dla osiągnięcia lepszych warunków w Indiach, lecz nie mogą dokonać osiągnięć dla nas ani przerobić wszystkich na wyższe istoty. Tego dokonać może wyłącznie poszczególna jednostka sama dla siebie.

27. Błędne jest myślenie, że mistrzowie wiodą życie ascetyczne. Nigdyśmy tego nie widzieli. Możecie ujrzeć ich w przepasce na biodrach i na najwyższych ścieżkach życia (stanowiskach). Nie jest w ich zwyczaju się izolować. Są tyko nieliczni, bardzo nieliczni w porównaniu z ogółem, żyjący w odosobnieniu, aby dawać jeszcze pełniej całemu światu, aby polepszyć warunki świata, lecz są to tylko grupy pracujące dla celów specjalnych. Nie żyją wcale życiem ascetycznym.

28. Możecie spotkać jogina żyjącego ascetycznie, tylko przez pewien czas i dla pewnego celu, ale później nigdy nie sugeruje się on ascetyzmem. Joga znaczy życie dla wielkiego eksperymentu. Wielu, z tzw. świętych w Indiach wiedzie życie ascetyczne, lecz zwykle są to żebracy, nigdy mistrzowie. Niektórzy z nich są niewyobrażalnie brudni. Jest to pleśń na ludzkości. Nie są oni mistrzami Przez samo tylko wymawianie mantramów i siadanie w pozycji samadhi, nikt nie staje się mistrzem.

29. Nie widzieliśmy nigdy nikogo z tych, co doszli do wysokich osiągnięć proszącego kogoś, natomiast poświęcają oni cały czas na uszlachetnianie ludzkości. Nie proszą oni nawet w tym celu, by dać innemu - mają zawsze wszystko, czego im trzeba i ponad to. Nie chodzą i nie mówią, aby ludzie dawali dla innych, nie zakładają instytucji dobroczynnych. Idą między ludzi, pomagając przez czas cały. Istnieje wiele tysięcy ludzi w Indiach, którzy dają nieustannie i nie biorą za to ani pensa od nikogo. Żebracy, nazywający się "świętymi" - są nimi tylko we własnym mniemaniu. Nie mają oni nic wspólnego z mistrzami!

30. Życie jest zawsze sprawą dawania. Brać z życia uniwersalnego, które płynie w obfitości poprzez nieskończoną przestrzeń, jest przywilejem każdego, a treścią życia powinno być czerpanie z tego źródła i oddawanie wszystkim wokoło, inspirując ich do szukania życia tam, gdzie się samemu znalazło. To jest nie tylko dzieło mistrzów, lecz praca, jaką powinni podjąć wszyscy ludzie. Jest to przeżywanie życia tak, jak powinno być przeżywane - jest to naprawdę jedyne życie, jakie istnieje. Otrzymywanie tylko od innych wokoło, nie jest wcale życiem, lecz ciągłym kurczeniem istnienia. Szukanie życia w świecie materialnym jest traceniem go.

Dla nauczyciela.

§ 1. Powinno być oczywiste dla szerokich mas ludzkości, że życie objawione przez Oświeconych zawsze było odbiciem aspektu życia uniwersalnego i wiecznego. To życie, które się przejawia w formach, jest tylko uwidocznieniem esencji życiowej, napełniającej przestrzeń nieskończoną. Życie nie jest ograniczone przez formę do jakiegoś okresu wyrażenia, lecz jest i na wieki pozostanie ruchem siły twórczej, która stworzyła formę dla jedynego celu - dania tej sile wyrazu zewnętrznego. Nikt nie żyje naprawdę, dopóki nie pozna, że życie płynie w nim i przez niego, i dopóki nie szuka wiecznie pełniejszego, swobodniejszego i bogatszego wyrazu.

§§ 2-3. Ponieważ życie jest uniwersalne, jest ono wyrażane powszechnie przez wszelką formę, a gdy uczucie oddzielności znika z umysłu człowieka, może on pełniej wejść w działanie życia i złączyć się ściślej z jego celem. Oddzielność w ludzkiej świadomości zdaje się rozwijać komplikacje, ale życie i świadomość są tak nierozłącznie zjednoczone, że zanim człowiek pojmie życie w jego pełni, musi rozszerzyć swą Świadomość, aby móc zrozumieć i przeżywać je zgodnie z jego rzeczywistością. Tylko jego reakcje mentalne na pozory powstrzymują go od tego pełniejszego życia.

§§ 4-8. Teksty z tych paragrafów wykazują bezspornie, że w okresie, gdy działa myśl zewnętrzna człowieka, rozwijana przez niego przez kontakty materialne, wpływa ona ogromnie nie tylko na jego życie, lecz i na jego zdolności w ogóle. Jest okres fałszywych ocen życia, świata i jego samego, które hamują całe jego istnienie, i tylko przed tym stanem, a czasem po nim, człowiek zdaje się wchodzić w prawdziwą radość życia. Geniusze to jedyni ludzie, którzy w pewnym stopniu unikają tego okresu ucisku myśli; to są ci, którzy mają odwagę lub siłę iść swoim wyznaczonym szlakiem i nie pozwalają przeszkadzać sobie ograniczonej myśli świata. Powód, dla którego człowiek w swych późniejszych latach wiedzie życie bardziej duchowe polega na tym, że to, co fałszywe odpada i wtedy dochodzi do głosu jego prawdziwa natura. Gdyby świadomość taką posiadał w latach ucisku, z ciała jego nie zostałaby wyssana żywotna siła, a jego wielkie użyteczne lata byłyby przedłużone na czas nieograniczony.

§ 9. Wiek ciała nieoznaczony tym przeciągiem lat, który my nazywamy życiem. Ciało się odnawia ciągle, a stanowiącego komórki i tkanki zastępowane są nieustannie innymi, drogą całkowicie naturalnego procesu. To ten wzór, według którego proces twórczy zmuszony jest działać, nadaje ciału jego wiek. Powinniśmy ciągle odnawiać nasze umysły, zgodnie z prawdą życia, a wtedy wzorzec dla procesu odnowy dala, wydoskonali je i sprawi, że będzie ono żywotniejsze.

§ 10. Człowiek jest księgą życia, prawem bożym. Rządząca Zasada życia wypisana jest w jego częściach wewnętrznych, a ten okres istnienia powinien być odkrywaniem samego siebie i wyrażaniem samego siebie. W rozwoju własnej natury człowiek poznaje tajemnicę swej istoty. Obserwujcie samych siebie, najgłębsze tęsknoty swej natury wewnętrznej, obserwujcie ich rozwój, a zrozumiecie.

§ 11. Grzech według Pisma jest przyczyną śmierci. Grzechem jest każda myśl i każde uczucie, które nie są w harmonii z celami życia. Te myśli i uczucia stają w opozycji do życia, które powinno się wyrazić przez ciało. Usunięcie tej przeszkody byłoby oczywiście lekarstwem. Zamiast nieustannego hodowania świadomości, pozbawiającej ciało siły, podtrzymującej i odłączającej ciało od świadomości w śmierci, człowiek powinien umrzeć dla świadomości fałszywej. "Zapomnieć rzeczy, które pozostały w tyle, a przeć naprzód«.

§§ 12-15. Życie jest sprawą postępu, a nie zysku, jak myje budujemy. Korzyść polega na naszym postępie, a postęp nasz określa się jakością naszego samowyrażenia. Samowyrażenie nie powinno być ciągłym wysyłaniem własnych ograniczonych przekonań, lecz życiem we wierności dla najgłębszych impulsów naszej natury, a te głębsze impulsy są zawsze prawdziwe. Jedynie, gdy zstępujemy na plan, nazywany przez nas koniecznym lub odpowiednim, albo właściwym, zaczynamy gwałcić nasze wewnętrzne poczucie słuszności.

§§ 16-18. "Nie samym chlebem człowiek żyje". Tylko tyle pokarmu jest potrzebne, ile potrzeba materiału dla naturalnej odbudowy ciała ludzkiego. Co jest ponadto, zadaje nadmierną pracę ciału. Powinno się coraz bardziej karmić substancją, która porusza się w twórczej zasadzie jego istoty, a wtedy znajdziemy rzeczywiste pożywienie. Tak jak pokarm dostarcza materiałów do budowa ciała - sen wchłania energie strwonione podczas okresów fałszywego życia.

§§ 19-21. Musimy się nauczyć łączyć z naszym dobrem u jego źródła. To, czego szukamy, nie przychodzi od innych i nie przyniesie dobra nawet skontaktowanie się z mistrzem ani nauczycielem, chyba że przez to natchnieni będziemy do szukania w samych sobie, co właśnie nas reprezentuje. "Nie każdy, kto woła do mnie Panie, Panie, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto czyni wolę Ojca mego".

§ 22. Wartość życia należy znaleźć w duszy, w rzeczywistym Ja", wewnętrznym mistrzu, a nie w świecie. Świat ma tylko tę wartość, jakiej udzieliło mu obudzenie prawdziwej świadomości.

§§23-25. Próbujecie znaleźć życie, jakim ono jest w jego wielkich ruchach uniwersalnych, objawionych w waszej naturze przez własne najwyższe ideały i najgłębsze tęsknoty. Tylko wtedy, gdy mierzymy życie we własnych, ograniczonych pojęciach, staje się ono ograniczone w swym przejawieniu przez nas. Zaufaj życiu uniwersalnemu, że może cię zasilić.

§ 26. Indywidualne prawo człowieka do samowyrażenią nie może być pogwałcone w prawdziwym procesie życia. Tylko przez samodzielny wysiłek się wznosimy, a nie przez wysiłek innych. Leniwe życie bez wytężenia sił z naszej strony, działa destrukcyjnie na charakter i samopoczucie.

§§ 27-30. Życie jest działaniem, samowyrażaniem, dawaniem. Działanie jest tak konieczne dla życia, jak wydech w procesie oddychania. Człowiek powinien otrzymywać ze swego źródła, a potem dawać z tego źródła w najwyższej postaci wyrażenia. Najpierw otrzymuje on z pewnej zasady przez objęcie jej swą świadomością, a potem wyraża to w zewnętrznym działaniu. To jest równie prawdziwe w procesach życia - otrzymywać bez dawania, czy też dawać bez otrzymywania, znaczy to czynić życie statycznym przez przesyt lub wyczerpanie. Otrzymywać ze źródła i wyrażać to, co się otrzymało, przejawiając wyższe zdolności - to jest właściwa droga życia.

wszechświat

1. Wszechświat to suma wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych, napełniających przestrzeń nieskończoną. Wszechświat to wielka całość, złożona z różnych części. Można by powiedzieć, że wszechświat jest drugim imieniem Boga, gdyż On określił Siebie jako Jam Jest, Który Jest, i nie ma oprócz Mnie innego". Jest to suma wszelkiego życia, wszelkiej substancji, wszelkiej inteligencji, wszelkiej mocy. W nim (we wszechświecie), zawiera się wszelka wiedza, gdyż jest on wszechwiedzą, jest sumą wszelkiej mocy, gdyż jest wszechmocą. Jest sumą wszelkiej substancji, gdyż z niego powstały wszystkie rzeczy widzialne. Jest on wszechmiłością, gdyż jest związany razem w jeden system i działa jako pojedyncza jednostka. Miłość jest zasadą integralności, czyli zasadą wiążącą, która utrzymuje wszechświat w jedności i doskonałej harmonii we wszystkich jego działaniach.

2. Mistrzowie uznają wszechświat za powszechność wszystkich rzeczy, ze wszystkimi stanami, ze wszystkimi warunkami stanowiącymi część tego wszechświata, czyli powszechności. Osoba ludzka może się stać oddzielną, czyli oddzielić się myślowo od wszechświata. Staje się wówczas jednostką, która myślowo tylko jest oddzielona. Lecz zamiast być oddzieloną, zawsze powinna być częścią wielkiego wszechświata. Można się od niego myślowo tak oddzielić, że się otoczy siebie tą oddzielnością, czyli uczuciem ograniczenia. Człowiek może do tego stopnia się wycofać myślowo z tej uniwersalności, że upada albo obniża swe zdolności i przez to niejako oddzielony jest od tej uniwersalności, do której należy.

3. Oczywiście niemożliwe jest oddzielenie się zupełnie lub wyłączenie z tej powszechności, gdyż to by znaczyło tyle, co zmalenie zupełne do stanu nieistnienia. Lecz kiedy człowiek powraca swą świadomością do tej uniwersalności, czy]i Zasady, staje się jednym z nią i podnosi się na wyższy stopień zdolności. Ilustruje to przypowieść o synu marnotrawnym. Błądził on po wielu krajach i stracił swą majętność, lecz był witany radośnie w domu ojca swego, gdy powrócił. Nawet brat, który został w domu, był zazdrosny o takie przyjęcie. Lecz u ojca przyjęcie zawsze było gotowe. Jest to obraz alegoryczny tego, jak dalece może człowiek odejść myślowo od uniwersalności i spostrzec, że się karmi plewami, a jednak, gdy postanawia powrócić do domu Ojca, znajduje tam wszystko dla siebie w gotowości. W istocie ojciec nawet nie wiedział o rozłące - nawet to, jak bardzo pobłądził syn było bez znaczenia.

4. Wszelkie poczucie izolacji jest tylko pozorne, gdyż rozłąka nie może być faktem rzeczywistym. Gdyby to było możliwe, wszechświat przestałby być całością. Dawid zilustrował ten fakt niemożności wyjścia z systemu uniwersalnego, mówiąc tak: "Dokąd ucieknę od Ducha Twego?", gdyby ktoś poszedł na krańce Ziemi, wstąpił do nieba lub zszedł do piekła, wszędzie by znalazł to ustosunkowanie uniwersalne. Nie można podzielić niepodzielnego.

5. To samo występuje w wypadku śmierci. Wielu ludzi odczuwa ją jako rozłąkę, lecz w rzeczywistości rozłąki nie ma. Możemy być tak bliscy tym, których uważamy za zmarłych, jak byliśmy im bliscy w tym, co uważamy za życie. Rozłąka tkwi tylko w naszej myśli świadomej. W tym, co nazywamy podświadomością nie ma żadnej rozłąki. Gdybyśmy się pozbyli tej myśli o rozłące, nie byłoby oczywiście rozłąki, gdyż istnieje ona tylko w świadomości - gdy się jest nieświadomym prawdziwego bytu.

6. Rozłąka jest tylko fikcją, ponieważ w rzeczywistości nie ma takiej rzeczy. Jeżeli wszechświat jest pojedynczą jednostką i wszystkie rzeczy w nim są wieczyście złączone w jeden system, gdzie mogłaby istnieć rozłąka? Istotnie, może to być stan tylko wyimaginowany. Nieświadomość tych faktów jest jedynym rodzajem rozłąki, jaki może istnieć, a oświecenie usunęłoby to zupełnie. Oto Bóg jest Jeden - mówią Pisma, a jeśli jest On Wielką Jednią, wszystkie rzeczy i wszyscy ludzie są Weń włączeni, a będąc Nim objęci, są Jedno w Nim i u Niego.

7. Istota nasza jest całym wszechświatem sama w sobie i działa w zupełnej harmonii, gdyż pozbywamy się wszelkiej dysharmonijnej myśli lub myśli o oddzielności. Myśl harmonijna przywraca nas do Jedności, Zasady. Możemy sądzić, iż jesteśmy dalecy od harmonii, tak że wystąpi choroba, niedomagania i stany niezgody, lecz są one tylko tym, co wyszło poza harmonię. Jeżeli byśmy myślowo trwali w pełnej harmonii uniwersalnej, to stany dysharmonijne nie wemknęłyby się w nasze życie.., gdyż jeśli wibrujemy w harmonijnym stosunku do Zasady uniwersalnej, nie może się przejawić żaden stan dysharmonii. Jest to całkowicie możliwe dopełnienia.

8. Dozwalamy na przejawienie się dysharmonii przez obniżenie wibracji naszego ciała lub też w tony sposób. Dopuszczamy to, co powinno być uniemożliwione. Gdy zupełną zgodność uważamy za niemożliwość, wielbimy niezgodę, zamiast uwielbiać harmonię. To właśnie miał na myśli Jezus, gdy mówił, że sami z siebie jesteśmy zawsze harmonijni. Myślał on wprost o harmonii Zasady, którą w rzeczywistości przejawiamy zawsze, gdy się pozbywamy osobistego, egoistycznego pragnienia, by nam bliźni służyli, zamiast byśmy zawsze sami służyli. Spodziewać się czegoś powinniśmy z góry, a względem świata powinniśmy mieć postawę dających.

9. Jedną z najłatwiejszych możliwości izolowania się naszego i wypadnięcia z harmonii jest żądanie służby od innych, zamiast świadczenia służby naszej. Obojętnie, czy odnosi się do jednostki, czy do milionów ludzi. Pomagając się służby od innych, jesteście zawsze w stanie oddzielności, lecz służąc wszystkim, jesteście scaleni z powszechnością. Gdy dajemy z siebie, jesteśmy coraz bliżsi tej uniwersalności, do której należymy.

10. Służenie, miłość i harmonia nie pozbawiają energii naszych ciał, lecz tracimy ją, gdy wnosimy dysharmonię lub stany niezgody, czy też tworzymy negatywne myśli i słowa. Wszystkie pozytywne słowa, słowa zgody, dodają energii naszym ciałom w każdej chwili, gdy od nas płyną; lecz nie tylko to, wytwarzamy wówczas wpływ, który powraca i otacza nas energią emanującą.

11. Człowiek nie potrzebuje nauki od mistrza ani nie musi się uczyć z książek, co jest prawdą dla procesów życia uniwersalnego w nim. Człowiek niekiedy gwałci prawo życia równie dobrze, gdy wie, kiedy pogwałcono zasady muzyki. Dysonans zostaje spostrzeżony momentalnie przez każdego - czy się uczył muzyki, czy nie. Z chwilą, gdy powstaje dysonans lub przykrość w naturze ludzkiej, z tą chwilą człowiek powinien wiedzieć, że nie tylko gwałci prawo swej istoty, lecz wytwarza skutki dysharmonijne w swym ciele. Wszystkie dysharmonijne stany uczuciowe czy mentalne są grzechami przeciwko prawdziwej naturze człowieka. Wszystko, co wytwarza harmonię, co daje człowiekowi uczucie spokoju, wolności, siły i zgodności jest w bezpośrednim porządku z życiem, a tylko takie skutki zwyciężają.

12. Człowiek jest zupełnie jak probówka w laboratorium chemicznym. Jeżeli dajemy roztwory harmonizujące, otrzymujemy wynikł harmonijne, w przeciwnym razie stwarzamy stan nieharmonijny lub też nie ma żadnego wyniku. Możemy dostrzec w probówce wielki zamęt, lecz nie jest to dysharmonia, jeśli umieściliśmy w niej właściwe chemikalia. To samo się dzieje i w naszych ciałach. Nie wytworzymy nigdy dysharmonii, gdy pobudzimy lub wytworzymy tylko harmonijne myśli i uczucia. Jeżeli dajemy z siebie harmonię, to jest absolutną niemożliwością wytworzenie dysharmonii, gdyż otaczamy się siłą całkowicie zgodną. I jeżeli ta siła jest taka całkowicie, żadna dysharmonia przez nią się przejawić nie może. Jest ona zupełnie we władzy świadomości i stajemy się doskonale świadomi harmonii o wiele bardziej, niż możemy uświadomić sobie dysharmonię, ponieważ harmonia jest naszym stanem naturalnym. Dokonuje się to przez zaniechanie zwracania uwagi na dysharmonię.

13. Jeżeli ludzie myślą, iż nie mają właściwego rozeznania w sprawach świadomości, mogą dawać miłość z największą dla siebie sprawnością i nie chcieć udzielać niczego innego prócz miłości. To doprowadzi ich do wniosków harmonijnych. Jezus głosi pierwszeństwo miłości przed wszystkimi Innymi rzeczami. Istnieje mała książeczka, którą napisał Henryk Drummond, pt. "Miłość - największa rzecz na świecie", dająca uniwersalny klucz do każdego powstającego stanu. Jest to najprostsza książeczka, jaka kiedykolwiek istniała, ale rozeszła się bardzo szeroko. Wystarczy 10 minut do jej przeczytania, lecz trzeba całego życia, aby ją przeżyć. Przeżywanie jej daje doskonałą harmonię i wolność.

14. Jeżeli ktoś zajmuje postawę negatywną i zaprzecza Duchowi, nie zmienia to Ducha wcale. Nie może to zmienić Ducha, gdyż jest On wieczyście niezmienny; ale błędne pojęcia opóźniają postęp osobisty człowieka. Nie powinniśmy się troszczyć o to, co drugi człowiek czyni lub co naszym zdaniem powinien czynić, gdyż nie możemy wiedzieć, kiedy jego postępowanie sprowadzi go z powrotem do harmonii. Jezus powiedział: "Zostawcie go w spokoju i dajcie mu swobodę". Dał w ten sposób człowiekowi przywilej urzeczywistnienia świadomości chrystusowej. Postrzegał on każdego człowieka jako Chrystusa. Powiedzenie jego: "Widzę Chrystusa w każdej twarzy, w każdym kształcie"; świadczy o jego postawie.

15. Nie każcie światu mówić, czym jest, gdyż tego nie może on zrobić. Nie jest on tym, czym się zdaje być. Wydaje się ograniczony, lecz nie jest takim, gdyż uformowany jest ze wszechświata. Musicie się nauczyć rozumieć, czym jest świat, przez poznanie wszechświata, a nauka głosi, że każda komórka jest jego odpowiednikiem. Tylko w ten sposób możecie się stać Wolni, gdyż wyrażacie tylko to, czym jest wasza świadomość. Patrzycie przez powierzchnię, aż dojrzycie rzeczywistość wewnętrzną i się dowiecie, iż: "Nic na tym świecie nie jest samo, gdyż wszystkie rzeczy przez boskie prawo są wzajemnie pomieszane", a w tym jest doskonała harmonia i absolutna wolność dla was i dla świata.

16. "Kiedy się urodził pierwszy człowiek, urodził się wasz Chrystus", jest prawdziwą nauką chrystusową. "Zanim Abraham był, JAM JEST". "Chwała, jaką miałem z tobą na początku, zanim był świat". Dodajcie do tych nauk miłość, a wszystkie one pójdą w harmonii z Jezusem Chrystusem i jego słowami, Możemy otoczyć kogoś miłością tak, iż tak wielka siła spłynie na niego i w niego, że może w jednej chwili zmienić całe jego życie, wszystkie jego myśli. Nie opanowujemy go, gdy otaczamy go miłością, gdyż jest to jego rodzime otoczenie. Umieszczamy siłę, wpływ, który może on przyjąć, zmieniając całkowicie bieg jego żyda; również możemy zmienić bieg naszego życia i myśli. Musimy widzieć w nim autentycznego człowieka, takim, jakim widzi go Bóg. To go nie krępuje ani nie narzuca mu wpływu, ponieważ otaczamy go wówczas takim wpływem, w jakim był stworzony, tym stanem, w którym wszyscy ludzie żyją w rzeczywistości.

17. O wiele lepiej jest miłować swych nieprzyjaciół i modlić się za tych, którzy was prześladują, gdyż przez to się wznosicie i jednocześnie pomagacie im się uwolnić od tych cech, które ż nich czynią waszych nieprzyjaciół. Oddajecie podwójną usługę: samym sobie i im. Dar jest dla dającego i przeważnie wraca do niego. Następnie, czasem, tzw. nasi nieprzyjaciele wyprowadzają nasze myśli na jasne światło dzienne bardziej, niż to czynią nasi przyjaciele.

18. Jeżeli człowiek, którego macie za przyjaciela, wyrządzi wam krzywdę, wielkie zło, to świadomość doskonałej miłości może zupełnie zmienić cały aspekt danej sytuacji Jest to przywilej człowieka, nie jego obowiązek. A przywilej jest największym z motywów naszego służenia. Jest to rzeczywisty przywilej kochać swych nieprzyjaciół i wznosić ich, gdyż przez to wznosicie sami siebie. Największym wzniesieniem na świecie jest wznosić swych nieprzyjaciół i widzieć, iż stoją wyżej nawet od was.

19. Takie postępowanie jest największą szczerością, gdyż być szczerym, to jest być bez skazy, to jest być zupełnym. Z chwilą, gdy oderwiecie tego człowieka od jego Świadomości, umożliwicie mu większe przywileje od tych, jakie dozwoliliście sobie. Musicie wywyższać go, i wtedy sprawa jest skończona. Jeżeli opuszczacie go i dajecie mu odejść przed wywyższeniem, sprawa pozostaje otwarta, gdyż musicie jeszcze naprawiać własną świadomość. Przedstawia się to tak: nigdy nie znaliście tego człowieka, zanim nie wkroczył do waszej świadomości. Teraz jesteście go doskonale świadomi, gdyż zaistniała sytuacja, w której wy albo on potrzebowaliście pomocy. Z chwilą, gdy uzyskaliście to, czegoście potrzebowali i skończyliście z tą osobą kontakt przez wywyższenie, możecie ją opuścić i dać jej odejść takiej, jaką była wpierw, nim weszła w wasze życie. Wówczas, gdy obowiązek jest skończony, a wywyższenie dopełnione, obaj jesteście wolni. Możecie obaj iść oddzielnymi drogami, tymi samymi, którymi szliście pierwej. Dopóki to nie jest uczynione, pozostaje jeszcze skaza w waszej świadomości. -

20. Zauważcie, iż cala niedoskonałość istnieje tylko w świadomości. Nie ma niedoskonałości w tych, z którymi nie weszliście w kontakt W momencie rozpoznania' jakiegoś niedoskonałego stanu przez kontakt z jakimś człowiekiem, niedoskonałość ta wniesiona jest do świadomości. Zanim będzie przywrócona doskonała harmonia w waszej naturze, stan ten musi być usunięty, a tylko miłość da wam postawę, która może go usunąć, gdyż miłość jest rozpuszczalnikiem uniwersalnym; ona przywraca każdej rzeczy jej stan rodzimy na planie powszechnym. Tylko w ten sposób będziecie wolni i tylko tak wyzwolicie drugą osobę.

21. Niemożliwe jest "puścić ich i dać odejść" bez elementu miłości. Litość czy to dla kogoś, czy dla siebie samych, nie jest drogą do wyzwolenia. Litość wiąże was silniej z niedoskonałością. Możecie się litować nad samym sobą do tego stopnia, że się będziecie wiązać z odnośnymi ludźmi coraz to mocniej. Możecie również litować się nad nimi, aż dojdziecie do tego samego. Litość ogranicza wszystko do niskiego poziomu danego stanu, podczas gdy miłość wznosi te same elementy do ich uprawnionego miejsca w Uniwersalnym. Miłość jest najwyższą myślą, jaką możecie dać światu. Jezus wywyższał samego siebie i wszystko wokoło siebie przez miłość. Miłość jest samą istotą wszechświata i w prawdziwej miłości wszystkie rzeczy połączone są w całość powszechną.

22. Dla człowieka wszechświat może być duży lub mały, jak dyktuje mu świadomość. Może to być pojedynczy atom, całkowite ciało lub cała powszechność Boga - całkowicie uniwersalna. Gdy mówimy "uniwersalne", to nie ograniczamy naszej myśli do jakiegoś oddzielnego podziału, i wtedy mówmy prawdziwie. Myśl wówczas jest wszechobejmująca, tak jak światło, które napełnia całą przestrzeń. W Mahabharacie znajduje się nadzwyczaj trafne określenie tej rzeczy: "Kiedy widzę światło, widzę całą Powszechność". Tak jest dlatego, że światło jest przewodnikiem, wprowadzającym Powszechność w pełne istnienie. Z chwilą, gdy wywyższamy jakieś słowo, staje się ono światłem. Wszechświat jest bez granic. Nie ma ograniczenia poza ludzkim pojęciem. Zwierzę nigdy siebie nie ogranicza - robi to tylko człowiek.

23. Teoria o rozwijającym się wszechświecie nie jest dokładna, chyba że sądzimy, iż się rozwija w naszej myśli albo raczej, że to my rozwijamy naszą koncepcję wszechświata. Odkrywamy zawsze, iż jest on większy, niż to sobie wyobrażaliśmy. Wszechświat nieustannie się rozszerza, albo kurczy, zależnie od naszego pojęcia, ale nie sam w sobie, gdyż wszechświat oznacza sumę nieskończoności. Wielu ludzi myśli o wszechświecie jako o jednym Układzie Słonecznym, lecz Układ Słoneczny jest tylko jedną komórką albo atomem we wszechświecie o niezliczonych układach słonecznych.

24. Jest tylko jedno prawo rządzące wszechświatem, gdyż wszechświat jest Jednią. Nie potrzebujemy słuchać jakiegoś prawa, które jest mniejsze niż Jedno Prawo. Jest tylko Jedno Prawo i to jest jedyna rzecz, której powinniśmy słuchać. Istota ludzka nie potrzebuje nawet podlegać przejawieniu prawa grawitacji. Nie potrzebujecie nawet słuchać świadomego przejawienia prawa, musicie tylko iść za tym prawem, które rządzi tymi przejawieniami. Z chwilą, gdy odchodzi od was świadomość przejawionego prawa, stajecie się świadomi prawa w sposób doskonały, bo jest ono wszystkim - całością, czyli uniwersalnością Zasady. Każdy przejaw prawa jest wtedy nam posłuszny Mamy pełny autorytet, absolutne panowanie nad każdym przejawieniem się prawa.

25. Myśl, że są mniejsze prawa, takie jak prawo materii, doprowadziła do skutku pojęcie materialności, czyli śmiertelności. To nie był Adam, to był człowiek, który przyszedł po Adamie. Materia - tak samo jak i myśl, jest tylko pewną postawą świadomości. Innymi słowy: materia jest tylko ustalonym przyzwyczajeniem mentalnym. Myśl i materia są w rzeczywistości tylko drogami wyrażenia, i ani jedna, ani druga nie powinny być ograniczone w rozważaniach ludzkich. Adam oczywiście wyrażał świadomość, lecz nie świadomość śmiertelną lub śmiertelność świadomości. To zostało związane z jego imieniem znacznie później po jego przyjściu.

26. Dla mistrza nie ma wszechświata materialnego. Wszechświat widzialny jest dla niego przejawieniem ducha i dlatego jest duchowy w swej istocie i rządzony przez prawo ducha. Ta właśnie wiedza daje mu moc i w tym tkwi tajemnica wszelkiej mocy indywidualnej. Znać prawo ducha i żyć z harmonii z tym prawem jest zawsze nieograniczoną mocą. A to prawo ducha jest prawem miłości. To miłość rządzi przestrzenią nieskończoną i wszystkimi kształtami wysłanymi w przestrzeń. Oto, dlaczego Pisma mówią, że jeżeli miłujecie, jesteście w Bogu i Bóg jest w was. Miłość jest harmonią, i dlatego utrzymuje wszystko w harmonii nie tylko z sobą, ale ze wszystkimi. Jeżeli człowiek trwa w świadomości miłości lub w świadomości doskonałej jedności ze wszystkim - jest w stanie doskonałej harmonii ze wszystkimi rzeczami i wszystkimi ludźmi. Miłość jest, można by powiedzieć, spoiwem, ogniwem, czyli siłą wiążącą, utrzymującą wszystkie rzeczy w związku z ich źródłem. Działając w harmonii ze swym źródłem wszystko pracuje w harmonii z tym, co to źródło wysyła. Lecz miłość rozwiąże to, co nie jest w harmonii z ładem uniwersalnym, gdyż wymaga ona od każdego całkowitej wierności dla Zasady, jej własnej natury, którą jest Duch. Z tego powodu miłość unicestwia nienawiść, chciwość, egoizm, egotyzm i osobowość, pochodzącą z takich stanów świadomości.

27. Człowiek jest odpowiednikiem absolutnego wszechświata i jest on pełnym wszechświatem w sobie. Gdyby odrzucił wszelką myśl, płynącą z wyzwania i dogmatu, byłby zupełnie wolny od przesądu. Byłby niczym nieograniczony. Z chwilą takiego nieograniczenia (dzisiaj może to być uwidocznione przez fotografię) światło emanuje z każdej komórki naszego ciała. W ten sam sposób emanuje światło z poszczególnej komórki wszechświata. Źródłem tego światła i energii, która zasila i napełnia cały obszar wszechświata i wszechświat naszego ciała jest wielkie słońce centralne.

31. Kosmiczny znaczy wielki; kosmos to całość, której człowiek jest cząstką.

Dla nauczyciela

§§ 1-2. Lekcje te traktują o uniwersalności wszystkich rzeczy, ukazując, że wszelkie formy przejawione zawarte są w Całości i są nierozłączną jej częścią. Paragrafy te mówią również, że każdy poszczególny organizm jest w miniaturze tym, czym jest wszechświat w całej swej nieskończoności. Celem tych dwóch paragrafów jest pomóc uczniowi w zrozumieniu faktu, iż cała niezmierzona moc, działająca poprzez przestrzeń nieskończoną, wywiera wpływ również na niego - i że jego osiągnięcia wżyciu zależą od stopnia świadomości i pracy w harmonii z tymi siłami.

§§ 3-4. Człowiek izoluje siebie tylko przez niewiedzę i przez przedłużenie w nieskończoność swych pojęć o odpowiedzialności. W postaci Boga nie istnieje nic, co oddziela człowieka lub wpędza go w ciemnotę i słabość. Bóg zawsze chce zrealizować

Siebie i nie tylko nie zamierza człowieka wykluczyć z błogosławieństw, które prawowicie mu się należą, ale zawsze dąży do przejawienia się przez człowieka. Człowiek musi tylko usunąć to, co go oddala od celu Boga. oo

§ 5. Śmierci nie ma! To, co się wydaje śmiercią, jest tylko stanem, w którym człowiek tak dalece wyparł Boski Fakt swego istnienia, że ta Boska Rzeczywistość nie może już dłużej podtrzymywać ciała. Życiem ciała jest Duch, który je stworzył, ale gdy przez człowieka niewiedzę ciało jest całkowicie opanowane przez fałszywe pojęcia 0 życiu, traci ono całą siłę żywotną i dlatego nie może funkcjonować dalej, To właśnie nazywa się śmiercią. Człowiek duchowy, człowiek, którego stworzył Bóg, i jedyny człowiek, jakiego zna Bóg, żyje równie wiecznie, jak wieczny jest Bóg. Idee człowieka żyją nadal - chociaż formy, przez które się wyrażał przestały istnieć, boska zaś idea człowieka trwa tak samo jak poprzednio, nawet gdy wyparta została z narzędzia cielesnego, przeznaczonego do jej wyrażania. Pozostają one jednym w zasadzie Ojca i dla niej, czy to w ciele czy poza ciałem, wszyscy ludzie mogą uświadamiać sobie wieczną jedność, jaka istnieje, jeżeli niewiedza, powodująca uczucie oddzielności, usunięta jest ze świadomości.

§§ 6-7. Niewiedza jest jedynym nieprzyjacielem człowieka. Znajomość faktów wprowadza go w harmonię z siłami przestrzeni nieskończonej, które są wszystkie przyjazne i działają twórczo dla jego dobra, W Zasadzie nie może istnieć opozycja do siebie samego, dlatego wszystko, co istnieje we wszechświecie, działa w samej naturze człowieka i jest on punktem czy przewodnikiem, w którym i przez który przejawiają się nieskończona moc i nieskończone możliwości.

§§ 8-10. Niemożliwe jest znalezienie pokoju i harmonii dopóki ktoś się spodziewa, że wszystko i wszyscy robić będą dla niego to, co tylko on sam może zrobić dla siebie. Nikt nie może nam dać tego, co już posiadamy ani nie może w nas obudzić tego, czego wyrażenia odmawiamy my sami. To nie świat ani ludzie ze świata mogą nam dać to, czego potrzebujemy, ani też służyć nam tym, czego potrzebujemy. Każdy dobry dar i każdy dar doskonały przychodzą z góry. Prawo wszechświata działa z Zasady Boga przez przejawienie indywidualne i daje wtedy ze siebie, swej prawdziwej natury, światu na służbę. Jeżeli odwrócimy ten proces, jeśli będziemy oczekiwać od świata i ludzi, aby obdarzali nas tak, byśmy mogli się stać szczęśliwi i harmonijni, i osiągnąć w ten sposób naszą boskość, możemy się spotkać tylko z rozczarowaniem. Bóg jest Początkiem i jest Wielkim Sługą rodzaju ludzkiego. Przyjąć Jego Ducha, znaczy stać się Synem Bożym i uzyskać wobec świata postawę rozdawcy wielkich darów wokoło.

§ 11. Sama natura człowieka fest Księgą Życia i jeżeli będzie się on wsłuchiwać w wieczne impulsy swej natury wewnętrznej, pozwalając się rozwijać i wzrastać najgłębszej istotności swej natury - będzie rozumiał samego siebie, wszechświat i prawo wszechświata. Nie będzie potrzebował żadnego człowieka, aby go uczył.

§ 12. To powinno być jasne dla każdego, kto poznał zamęt i spokój w obrębie własnej natury. Zamęt przychodzi jedynie wtedy, gdy fałszywe elementy są wprowadzone do jego natury - harmonia zaś trwa, gdy przyjmujemy to, co harmonijne. Człowiek to chemik, który miesza w sobie to, co wytwarza jego cierpienia i przyjemności.

§§ 13-15. Powiedzieć, co jest w harmonii z naszą naturą i z celami Boga działającego w nas, jest równie łatwe dla każdego, jak łatwo jest powiedzieć, jaka jest różnica między harmonią a dysonansem w muzyce. Jest to wyraźne zarówno dla tego, który nigdy muzyki się nie uczył, jak i dla każdego muzykologa. Jest równie łatwo rozeznać dysonans i dysharmonię każdemu najbardziej ciemnemu człowiekowi, jak i mistrzowi. Musimy się nauczyć rozróżniać i nie pozwalać sobie na żadne mentalne, czy uczuciowe reakcje, usypiające nasze poczucie doskonałości.

§ 16. To nie Adam, ale niewiedza spowodowała, że człowiek zapomniał o swej boskości, i to niewiedza trzyma nas w niewoli, gdy w rzeczywistości nie ma niewoli. Nieskończoność napełnia cały czas i przestrzeń, a naszą misją jest zbudzić się do faktu, że cała Nieskończoność działa przez nas, a zdolności nasze są mierzone, tylko tym faktem.

§§ 17-21. Największą z nauk Chrystusa była miłość, gdyż miłość jest nie tylko spełnieniem każdego prawa, lecz daje rozwiązanie dla każdego problemu życia. Miłość jest prawem wszechświata, a kiedy się staje pasją, rządzącą daną jednostką, staje w harmonii ze wszystkimi siłami przestrzeni nieskończonej. Ten, kto trwa w miłości, trwa w Bogu. Miłość pierwej powinna być rozwijana w człowieku jako nieznająca rozłąki zespolenia z Nieskończonością. Nie znaczy to, że macie kochać niedoskonałości w świecie, w bliźnich waszych lub w sobie. Wyrzućcie to ze swej świadomości i połączcie się z boskością, która stoi poza tą maską zewnętrzną, w której nie możecie widzieć ani poznać Boga.

§§ 22-23. Waszym wszechświatem jest ten, który widzicie. "Kraj, który widzisz, ten dam ci jako dziedzictwo". Poza wszystkimi rzeczami jest światło, gdyż na początku było Światło. Światło stało się życiem ludzi. Nawet nasi materialistyczni naukowcy mówią, że światło jest podstawą każdej formy przejawionej. Przeto rzeczywiste ciało człowieka nie jest ciałem z materialnego mięsa, lecz ciałem ze światła, które zawiera w sobie tamto, gdyż światło podtrzymuje je akurat w tym samym sensie, jak tlen i wodór podtrzymują wodę. Gdy niewiedza zostanie usunięta ze świadomości, ujrzymy i przejawimy światło.

§§ 24-25. Jeżeli ktoś posłuszny jest konstytucji Stanów Zjednoczonych i daje każdemu prawo do życia, wolności i szukania szczęścia, czyż automatycznie nie usłucha on każdego innego prawa kraju? Posłuszeństwo Najwyższemu Prawu pociąga za sobą spełnienie obowiązku wobec każdego innego prawa. Prawem wszechświata jest miłość, a jeżeli ktoś żyje w miłości w świadomym zespoleniu i jedności z Bogiem i ludźmi, ten nie uczyni nic, co by gwałciło jakieś mniejsze prawo. Ale będzie on zawsze działał w sensie i na sposób bezgranicznie wolny, nieograniczony i nie będzie krępowany przez te mniejsze przejawienia prawa.

§§ 26-27. Wszechświat i wszystko, co on w sobie zawiera, fest jednym systemem, a naszą misją jest to dostrzec. Nie, żeby to wiele znaczyło dla wszechświata - lecz wiele... to znaczy dla człowieka. Wyzwolenie jego przychodzi wraz z wiedzą o rzeczach, jakimi one są rzeczywiście.

jaźń

1. Kiedy Jezus Chrystus nakazał: Jeżeli nie staniecie się jako małe dziatki, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego", to głosił w tych słowach jedną z najgłębszych prawd. Dziecko nie zostało jeszcze zahipnotyzowane pojęciami świata o ograniczeniach i żyje naturalnie w harmonii ze swym źródłem. To jest właśnie powód, dlaczego większość ludzi dorosłych lubi przebywać z dziećmi. Promieniują one naturalną harmonią wszechświata, a jest to naturalne środowisko człowieka. Gdybyśmy zechcieli porzucić wszystkie pojęcia ustosunkowujące nas do świata, byśmy się znaleźli w tym stanie, jaki zawsze przychodzi z działania uniwersalnego i dokonalibyśmy dzieł, które zawsze chcą się przejawić przez naszą naturę. "Kiedykolwiek znajdziesz »ja« - rzuć to »ja«" - pisał starożytny Hindusi jest to dotąd centralną nauką mistrzów. Tylko jeśli przyzwyczajenia przeciwstawne ludzkiej naturze człowieka odpadną od niego, może on mieć nadzieję na życie, które jest Życiem Jedynym. Większa część naszych zamierzeń jest tak zupełnie przeciwstawna celowi i naturalnej tendencji życia, że prowadzą one tylko do rozkładu ciała. Jest droga, która wydaje się słuszna człowiekowi, lecz jej końcem jest śmierć" - powiedział Jezus.

2. Wiedzcie to: nie ma niczego, co by rzeczywiście ograniczało człowieka i trzymało go w stanie niepewności i bez pożyteczności oprócz jego własnych myśli. Gdy myśli te są usunięte, może on swobodnie wejść w życie wszechświata i wówczas zaczyna dawać dowody swych możliwości naturalnych. "W tym dniu, kiedy nie myślicie, przyjdzie Syn Człowieczy" - było mądrym pouczeniem wielkiego mistrza. Wszelka myśl, która przychodzi do świadomości ludzkiej od świata, jest tylko refleksem wrażeń tak otrzymanych, a człowiek nie jest reflektorem. Człowiek jest projekcją i emanacją boskości i tylko gdy daje wyraz impulsom najgłębszej swej natury, jest wżyciu takim, jakim ono jest.

3. Boskim celem prawa życia jest wydoskonalenie i oczyszczenie natury ludzkiej, aż się stanie ona pełnym i doskonałym wyrazem samej siebie. Kiedy życie się przeżywa w ten sposób, bez rezerwy i ograniczenia, spowodowanych hipnotycznym wpływem narzuconej myśli, natura człowieka się oczyszcza nieustannie. To wymaga stałej kontroli, dopóki natura nasza nie stanie się jednią wyrażającą jeden jedyny cel. Jakość tej siły jest wówczas doskonała zewnętrznie, równie jak jest ona faktem w uniwersalności. Tylko w ten sposób może człowiek spełnić swe przeznaczenie i uzyskać pełne podtrzymanie sił uniwersalnych. Wielu ludzi się dziwi, czemu Bóg nie przejawia się w ich własnych pojęciach i nie daje im tego, czego - jak mniemają -- potrzebują. Bóg tak samo nie działa przez pojęcia ludzkie, jak natura nie oddziałuje na jałowe ziarna, chyba, że je rozkłada. Bóg czy Duch zajęty jest swą sprawą, urzeczywistniając własny ideał i cel, a człowiek musi wejść w harmonię z tym celem uniwersalnym. Wtedy i tylko wtedy osiągnie on ten stan pełnego dziecięctwa, w którym przezywa życie w sposób naturalny. Życie naturalne jest doskonałe i daje doskonałe wyniki. Nasze pojęcia są albo zupełnie niedoskonałe, albo niepełne. Nie mają one w sobie natury czy celu dążenia uniwersalnego i dlatego winny być tylko odrzucone, aby wyższe wpływy mogły się stać czynnikami określającymi cały nasz byt.

4. Mówicie, iż uczono was, jakoby pierwszym prawem natury było samozachowanie się (instynkt samozachowawczy) - i to jest prawda; lecz to nie znaczy, że można ochraniać swoje życie kosztem cudzego. Prawo życia działa ku zachowaniu i popieraniu życia; tak postępuje mistrz, gdyż żyje w harmonii z Jedynym Życiem, jakie istnieje. Nie ma w nim uczucia zemsty, a całym jego celem jest ochraniać stworzenie od wszelkich przeszkód. Jest to tajemnica mistrzostwa. Dopóki ktoś nie opanował w swej naturze tego, co niszczy życie, jest poza życiem, lecz gdy jest zupełnie wolny od tego, jest całkowicie w życiu. Jezus nie potępił tych, którzy go ukrzyżowali, lecz uwolnił ich od Karmy niewiedzy, przez prawo przebaczenia.

5. Faktem jest, że ganić kogoś lub próbować rzucać naganę na innych znaczy to samo, co pogrążyć się w tę niewiedzę. Ochraniajcie życie, gdziekolwiek się ono przejawia. Strzeżcie własnego życia i życia innych od wszelkiego natręctwa niewiedzących. Ochraniajcie siebie i innych od wszelkich myśli i czynów, które by wciągały w coś, co nie jest pełniejszym i bardziej harmonijnym wyrazem życia. Czynienie czegoś innego jest samobójcze. Oczyszczajcie nieustannie swe własne życie przez ciągłe ochranianie go wokoło was. Lecz ochraniać innych nie znaczy to, tylko strzec ich przed gwałtem cielesnym - lecz także chronić przed ich własną niewiedzą i niewiedzą innych. Wyzwólcie siebie i innych od hipnozy ludzkiej myśli i postrzegajcie siebie i innych jako wolnych Synów Najwyższego. Tylko w ten sposób możecie wstąpić w życie, a wstąpić weń, znaczy stać się samemu mistrzem. Jeżeli ktoś czyni wam krzywdę, uwolnijcie go natychmiast we własnym umyśle i uwolnijcie go od krytyki i potępienia przez innych. Utrzymujcie go zawsze swobodnie wżyciu uniwersalnym. 4. __________________________________________Wielu ludzi nigdy nie przestaje myśleć, dlaczego artyści malują aureolę świetlną wokół głów świętych i mistrzów. Oznacza to, że są oni oświeceni, a oświecenie występuje wtedy, gdy zasłona niewiedzy, chmury hipnotyzmu zostają usunięte. To samo światło można w pewnym stopniu widzieć dokoła dzieci, a emanacja tego światła daje człowiekowi uczucie siły i spokoju w obecności bardzo małych dzieci. Są one doskonale wolnymi przewodami życia uniwersalnego. Ten wpływ odczuwa się tak, jak się widzi światło wokoło mistrzów, gdyż stali się oni jak małe dzieci, wyzwolili się ze wszystkich pojęć świata, przyćmiewających światło. Światło jest żydem, a kiedy człowiek jest w pełnym życiu, jest w świetle - on jest tym światłem. Ktoś, kto jest całkowicie w świetle, podnosi każdego do tego stanu w stopniu, w jakim ludzie chcą odpowiedzieć na jego wpływ. Nie ma w tym nic nienaturalnego, że się widzi światło emanujące z mistrza, a jest to całkowicie naturalne, gdyż jest to życie w swym stanie naturalnym. Macie w sobie wszystkie potencjalności i możecie rozpoznać życie, jakie ono jest w tych, którzy was otaczają, jeżeli sobie pozwolicie widzieć. Jedyną rzeczą, jaka was powstrzymuje od tego, jest wasza niechęć porzucania tego, co sobie wyobrażacie jako wasz stan czy poziom. Odsuńcie zasłonę, a znajdziecie tam światło.

7. Aby czynić postępy, trzeba widzieć siebie jako mistrza. Nikt nie może was nauczyć ani dać wam mistrzostwa, gdyż ono jest już wasze. Potrzebne jest praktykowanie. Musicie żyć tak - jak żyje mistrz, myśleć tak - jak myśli mistrz, działać tak - jak działa mistrz, zanim poznacie mistrza... jeśli go spotkacie.

8. Pomyślcie: - Jak by się zachował mistrz wobec sytuacji, z którymi się spotykacie w życiu codziennym? Próbujcie rozwiązywać wasze problemy w taki sam sposób. Jak by mówił mistrz do tych, którzy was otaczają? Próbujcie mówić w taki sam sposób. Jaka byłaby postawa mistrza wobec tych, którzy by go otaczali? Próbujcie zająć taką samą postawę. Czy moglibyście sobie wyobrazić mistrza troszczącego się o interesy? Czy mistrz mógłby obmawiać i nienawidzić, być zazdrosny czy zły? Czy by się wzdragał ze spełnieniem jakiegoś specjalnego zadania? Tak, to jest wzór dla was, gdyż wasze pojęcie o tym, jak mistrz zachowałby się w życiu, jest ściśle tym, co powinniście zrobić. Gdy będziecie brali życie ze świadomością, że jest to idea wszechświata, z którym stanowicie jedność, to ziarenka waszego mistrzostwa będą kiełkowały i się rozwiną do swego maksymalnego wzrostu.

9. Czy naprawdę nie możecie pojąć, że to, czego oni zawsze uczyli, jest oczywistą prawdą? Że nie trzeba siedzieć długich godzin w samadhi ani przechodzić przez rytuały mistyczne, czy obrzędy religijne, by dojść do oświecenia. Oni przygotowali drogę, dowiedli, że kiedy pracujecie poza umysłem z jego myślami i wchodzicie w życie, takie jakie ono jest, wtedy jesteście w stanie mistrzostwa i przez kontynuowanie tego, aż to traktowanie życia stanie się waszą postawą, stajecie się mistrzami.

Porzućcie to "Ja", jakim zdajecie się być i zacznijcie żyć, jak wrodzone uczucie wam dyktuje, iż powinniście żyć, a się przekonacie, że to jest naprawdę wasze życie.

10. Nie trzeba też wcale jeździć do Indii, żeby spotkać swego mistrza czy nauczyciela, jak to sobie wyobraża wielu uczniów. Waszym mistrzem i nauczycielem jest własna jaźń. Mistrzowie i Jezus nie podróżują po świecie dla swej wiedzy i mocy - - spoglądają oni we własne wnętrze, w tę jaźń j która jest Bogiem w ich wnętrzu, i dlatego są mistrzami. Dopóki szukacie poza wami tego, co można znaleźć tylko we własnym wnętrzu, nie znajdziecie tego. Tylko w ten sposób będziecie mogli poznać nauki prawdziwego mistrza. Nieoświeceni powiedzą wam, że musicie szukać nauczyciela poza wami, lecz mistrz mówi, że nauczyciela należy znaleźć we własnym wnętrzu. To jest główny punkt nauki Jezusa, który próbował uczynić ją zrozumiałą dla świata. "Oto tu, oto tam" - to jest nauka antychrześcijańska. "Ojciec w nas", jest prawdziwą nauką Jezusa.

11. A więc to, co czujecie w waszej jaźni, ta najgłębsza struna waszej natury, musi się uzewnętrznić. Praktykowanie doprowadza do doskonałości, a przez praktykowanie własnego mistrzostwa lub takie przeżywanie życia, jakie ono powinno być, bądź przez czynienie tego, co jak instynktownie czujecie, czyniłby mistrz, przekonacie się, że wszystko czegoście szukali, jest już tutaj całkowicie przejawione. Potrzebne było tylko całkowite zaniechanie dotychczasowego sposobu życia i wejście w takie, jakie ono być powinno.

12. Kiedy człowiek się uczy żyć od duszy, od jaźni, a nie od umysłu, wszystko, wżyciu staje się zrozumiałe. Wiecie, co powinniście robić, dokąd dążyć, a życie staje się proste i harmonijne. Tak zostało ono zamierzone, takie ono jest i takim wreszcie powinniśmy żyć. Dzieci żyją w dziedzinie myśli, gdy nauczymy je tego; z początku żyją one w sposób naturalny, a my powinniśmy być im podobni, zamiast przerabiać je po swojemu. Nie znaczy to wcale, że mamy wieść życie nieinteligentne i bezmyślne; znaczy to, że będziemy żyli prawdziwie, inteligentnie, i że nasze myśli będą odbiciem należycie wyraźnej jaźni wewnętrznej.

13. To prawda, że dokonanie tej całkowitej przemiany, z tego, czym wydajemy się być, a czym w rzeczywistości jesteśmy i wejście w życie jakim ono jest, wymaga pewnego zdecydowania. Jakiekolwiek są wierzenia Hindusów, w każdym razie oni oddają za nie wszystko; nie zawahają się przejść setki mil dla spełnienia czegoś, co uważają za swój duchowy obowiązek. Jeżeli w równym stopniu będziemy gorliwi w stawaniu się tym, czym instynktownie czujemy, że stać się powinniśmy, dojdziemy do celu bez trudności. Musimy porzucić samo tylko pragnie- nie i żywienie nadziei, a zacząć czynić i być.

KORESPONDENT PISZE. Wiadomość: Wobec zainteresowania listem pani Gracji G. Hann oraz zawartych w nim myśli pomocnych dla uczniów, czynimy go treścią niniejszej lekcji. Pani Hahn brała udział w ekspedycji pana Spaldinga w Indiach, Postaram się opowiedzieć pewne przeżycia doznane od czasu, gdy ostatni list do was napisałam.

"Pan M, M. Ghosh, przyjaciel pana Spaldinga, zaprosił nas na gościnną wycieczkę statkiem po rzece do Dakki (Dacca) aśramu swamiego Paramanandy. Trudno by było opisać dżunglę, którąśmy przebyli; miejscami rzeka była tak wąska, że niemożliwe było dwom łodziom przepłynąć obok siebie, miejscami znów rzeka się rozszerzała na pół mili. Wszystko szło dobrze podczas naszej podróży. Wieczorem trzeciego dnia o godz. 8.15, gdy większość z nas spała w kojach, uczuliśmy straszne zderzenie i usłyszeliśmy z bliska głośny krzyk. Zrozumieliśmy, że zderzyliśmy się z jakimś parowcem. Wystarczy powiedzieć, że zamieszanie i strach zapanowały na krótki czas; powiedziano nam, że galar drugiego parowca zatonął w ciągu kilku chwil. Nasz statek był uszkodzony, lecz nikt nie zginął. Nie było wskazane jechać dalej, więc na noc zarzuciliśmy kotwicę. Światła zgasły, łodzie bardzo przeciekały. Mały synek naszego gospodarza wszedł spokojnie na pokład podczas całego tego zamieszania i powiedział: »Bóg ocalił nas wszystkich - Baba (ojcze), czy mogę teraz iść spać?«. Przez chwilę panowała cisza, potem zrozumieliśmy wszyscy lekcję, jaką dał nam ten błogosławiony chłopczyk hinduski. Spokojnie poszliśmy spać z uczuciem pewności, iż wszystko jest dobrze. Był to mistrz w stanie potencjalnym, uspokajający wszystkich swą spokojną pewnością i prostą wiarą dziecięcą. Rankiem posuwaliśmy się wolno do następnego miasta i wsiedliśmy do pociągu, wracając do Kalkuty. Tam spotkaliśmy pewnych prawdziwie cudownych ludzi hinduskich. Niejaki pan Sircar ofiarował panu Spaldingowi swą książkę, z której chcę przytoczyć wzmiankę, ponieważ do mnie przemówiła. »Pełną prawdą i życiem w jego najwyższym rozkwicie nie wolno się cieszyć, jeżeli wszystkie siły naturalne i duchowe nie będą opanowane i użyte do rozwijającego się życia w jego wzrastającej piękności«. Spędziliśmy z nim wiele, wiele godzin i czuliśmy się bardzo wzbogaceni.

Pewna historia opowiedziana nam na uniwersytecie w Kalkucie, któregoś popołudnia, zasługuje na napomknięcie ze względu na zawartą lekcję. Wydarzyło się to w 600 roku przed Chrystusem. Nawet wówczas istniały sprzeczne zdania w odniesieniu do nauk i zdarzyło się, iż część zwolenników oddaliła się od grupy głównej i próbowała namówić nauczyciela do zmiany swego punktu widzenia. Po pewnym czasie wódz frakcji, która się wycofała uznał, że to było daremne i zdecydował się wziąć prawo w swe własne ręce. Urządził zasadzkę i kiedy nauczyciel przechodził, ciął go mieczem. Zraniony nauczyciel, padając przywołał do siebie napastnika i prosił go, by przysiadł przy nim na chwilę, gdyż pragnął ostatnim zamierającym głosem mówić do niego. Z wielką dobrocią i miłością polecił mu iść prosto naprzód, gdyż wtedy nikt nie będzie wiedział, co się stało i w ten sposób wielu ludzi uniknie zemsty jego śmierci, gdyż w rzeczywistości było to dążenie ku większej realizacji. Gdyby wrócił drogą, którą przyszedł, to wielu będzie cierpiało przez niego i on sam będzie cierpiał za zbrodnię, której się dopuścił. Wielki mistrz dał tę lekcję człowiekowi myślącemu, iż może mii zaszkodzić.

Opuściliśmy Kalkutę w poniedziałek i przybyliśmy do aśramu swamiego Omkara. Było to cudowne, kojące miejsce we wsi, odległej o 30 mil od kolei. Po kilku dniach odpoczynku każdy z nas oddzielnie był wzywany na rozmowę ze swamim. Siedząc i słuchając jego harmonijnego głosu, zobaczyłam światło dokoła niego i poza nim. Byłam przez chwilę, jakby pod czarem i się obawiałam, że zjawisko zniknie, lecz ono trwało. Izba była w świetle, tak jak to pan Spalding opowiadał mi wiele razy. Po raz pierwszy miałam takie przeżycie, które będę pamiętać i kochać.

Wczoraj wieczorem znowu miałam szczęście spędzić dwie godziny ze swamim. Wytłumaczył szczegółowo znaczenie mistrzów i mistrzostwa. Przede wszystkim mistrzowie stają się mistrzami nad samymi sobą. Jest to panowanie nad gniewem, zazdrością, chciwością, egotyzmem, żądzą posiadania: żony bądź męża - nad egoizmem i nad tysiącem innych rzeczy, którymi obarczamy sami siebie.

Przebyliśmy tysiące mil, by ujrzeć mistrza, kogoś, kto dokonał tego, czego my nie umiemy, a musimy sprawić w naszych domach i naszym środowisku. Zupełnie jak krowa, która pożąda trawy z drugiej strony ogrodzenia, pomimo iż ma jej obfitość dokoła siebie. Swami daje nam jedno słowo jako podstawę, na której opierając się wstępujemy na ścieżkę - a jest nim PRAKTYKOWANIE. Wprowadzajcie w codzienną praktykę to, co już wiecie. Praktykujcie opanowanie gniewu, praktykujcie miłość do wszystkiego, co jest we wszechświecie. Jest to bardzo rozległe zalecenie, ale przez nieustanne praktykowanie, co godzinę i co dzień, zobaczymy wkrótce wyniki i będziemy przez to gotowi do następnej lekcji życia. Ci cisi ludzie znają prawo opanowania jaźni i przeto nie mieszają się z tymi, co jeszcze nie nauczyli się milczeć, przynajmniej przez część każdego dnia. Jakże my, przy naszym wschodnim chaotycznym stanie umysłu, możemy mieć nadzieję skontaktowania się z nimi kiedykolwiek? Argumentowanie zamyka drzwi. Tylko otwarty umysł i intuicja otwierają szeroko wejście. To zrozumiałam w Indiach; sądziłam, iż wiedziałam o tym dawniej, lecz kiedy się staje w obecności jednego z tych świętych, wkrótce się rozumie, że było to tylko teoretyczne. Potrzeba prawdziwego praktykowania i szczerego pragnienia duszy, aby opanować osobowość (jaźń) i się stać tym, czym się stali oni. Jest tutaj cudowny dwunastoletni chłopiec hinduski. Jest to mały mistrz »in statu nascendi« (w fazie powstawania). Przewiduje on każde nasze życzenie, zanim zdążymy je wyrazić. Oczy są oknami duszy, a więc trzeba zobaczyć promienność uśmiechu tego chłopca, gdy staje - milcząc - przed nami, chcąc nam usłużyć. Wczoraj wieczorem stał u mych drzwi i zwlekał z odejściem. Nieobznajomiona jeszcze ze zwyczajami hinduskimi czekałam, aby się wypowiedział, gdy podszedł do mnie z tym cudownym uśmiechem, spojrzał mi prosto w oczy i powiedział: »kocham panią bardzo«. Potem się odwrócił i odszedł błyskawicznie. Medytując, siedzi nieruchomo w milczeniu godzinę. Niektórzy starsi od niego idą spać, lecz nie to dziecko.

Spędziłam ze swamim szczęśliwie tydzień, po czym skierowaliśmy się na południe, | do Madrasu. Pan Spalding udał się do Tir uvannamaii i spotkał Pawła Bruntona, autora książki »The Secret Search of India« (w polskim tłumaczeniu »Ścieżkami jogów«). Pan Spalding wezwał nas telegraficznie i po całonocnej podróży spotkaliśmy się z nimi obydwoma. Byliśmy w aśramie u jednego z największych świętych, żyjących w Indiach, u Szri Ramana Maharishi. Mnóstwo ludzi, skrzyżowawszy nogi, siedzi na podłodze przez wiele godzin, aby być tylko w obecności tego wielkiego człowieka. Jest On jednym ze świętych ludzi, udzielających uczniom swego czasu. Nie odzywa się prawie nigdy, chyba w przypadkach, gdy jest pytany, i zanim udzieli odpowiedzi milczy, aż odpowiedz przyjdzie od wewnątrz. Już to jedno zetknięcie warte było całej podróży

Z Tiruvannamali udaliśmy się do Pondicherry. Mieszka tu pewien wielki człowiek, lecz ukazuje się tylko trzy fazy do roku. Następnym razem wypadnie to 24 lutego. Aśram zapamiętamy na długo. Mieszka tu wielu, wielu uczniów, których pociąga swą obecnością. Twarze ich promienieją życiem, jakie wiodą i to nie wzbudza żadnych wątpliwości. Tu się dowiedzieliśmy, że 30 stycznia w Allahabadzie odbędzie się Mela, czyli pielgrzymka. Pojechaliśmy do Kalkuty, potem do Aflahabadu. Nigdy nie zapomnę widoku, ujrzanego na tej Meli. Byli tam pielgrzymi ze wszystkich stron Indii, przybyli, by kąpać się w świętych wodach Gangesu. Tu się zbiegają dwie rzeki - Ganges i Jumna (Dżamna). Woda zimna jest |ak lód, jednak oni zanurzają ślę w nią. Przebyli dalekie przestrzenie wśród strasznych utrudzeń, by wziąć udział w tym obrządku religijnym. Milion ludzi złączonych jedną myślą - kąpieli w Gangesie, w tym specjalnym dniu. Było tam wiele kontrastów! Jedni nadzy, inni na granicy dzikości, niektórzy na słoniach i wielbłądach, inni na wozach, zaprzężonych w woły - wszyscy zmierzający do Gangesu. Byłam pod wielkim wrażeniem religijnej żarliwości, na każdym kroku widocznej i nieulegającej wątpliwości. Czymże było to, co kazało milionom ludzi ciągnąć do Gangesu? Przechodziło to moje pojęcie i stale do mego umysłu wracało pytanie: »Czego ja szukam w tym miejscu?«. Gdy wróciłam do hotelu, uzyskałem niejako odpowiedź: »Szukasz pierwotnej przyczyny braterstwa«. Jak możesz się zjednoczyć z całą ludzkością, gdy widzisz tylko zewnętrzność, gdy myślisz, że są to psychopaci, gdy mówisz, że czarne jest czarne, a białe jest białe? Czy nie widzisz tej samej miłości, drżącej w sercu matki, gdy pieści swe dziecię, którego drobne ciałko jest brudne, chore i kalekie, dotknięte ubóstwem, bezdomne i zgłodniałe, idące mile całe wśród strasznych trudów, po to, by się obmyć w »świętych« wodach Gangesu? Co, jeśli nie wrodzona iskra boskości mogła pchnąć ich do tych wysiłków w imię posiadanej koncepcji Boga? My wielbimy Boga w przepychu - oni nie mają nic. Ich stopy są zmęczone i poranione, ich energia to wszystko, ale wydatkują ją, aby przybyć tu raz na rok - co sześć, co dwanaście i co dwadzieścia cztery lata, i się spotkać na wspólnym terenie, obmyć się i modlić na swój sposób. Pomyślcie tylko: milion ludzi na niedużej przestrzeni, ludzi pełnych pokoju, szczęśliwych, śpiewających i radosnych. Ani śladu nieładu, wtrącania się, każdy szanujący prawa drugiego, swego brata, do wielbienia Boga jak mu się podoba.

Dla mnie rzeczywiste braterstwo wyrażone jest tu w niepojętych warunkach, w tysiącach różnych okoliczności, o których nigdy nie myśleliśmy, że mogą istnieć; lecz serca tych pielgrzymów wyrażają miłość, w oczach ich widzi się bezdenną głębię, której można im pozazdrościć. Wszyscy wielbiący Boga, Boga, Boga! Mnóstwo różnych języków, bogaci i ubodzy, chromi, kalecy i ślepi. Uśmiech zawsze wywołuje uśmiech. Faktycznie wydają się oni zdziwieni, że my raczymy się uśmiechać lub pozdrawiać ich na ich własny sposób. Chciałabym naprawdę wiedzieć, czy byśmy się uśmiechali w ich warunkach. Czy byśmy mogli i chcieli pełzać na rękach i kolanach do Gangesu, wielbiąc Boga każdym tchem, ledwie zdolni do utrzymania się przy życiu? Czy byśmy mogli, pytam, czy byśmy mogli?

Widzieliśmy sadhu o zmierzwionych włosach, z ciałem przysypanym popiołem, nagich, i zadawałam sobie pytanie, dlaczego ciało ma być traktowane w taki sposób? Odpowiedź brzmi, że porzucili oni dumę i nie ich nie obchodzi, co myśli świat. To jest ich koncepcja, a my wszyscy działamy i myślimy, jak dyktuje nam sumienie, stosownie do ewolucji indywidualnej. My się pysznimy, strojąc ciało jak lalki, podczas gdy oni wpadają w inną ostateczność i spędzają całe życie w górskich pieczarach Himalajów na kontemplacji Boga. Muszą oni wpierw pojąć atrybuty boskie w sobie, zanim pójdą w świat uczyć innych swych doświadczeń wewnętrznych. My wyznajemy tyle »izmów«, religii i dogmatów, bardzo często tylko teoretycznych i intelektualnych. Tysiące tych pielgrzymów, przybywających z całych Indii na tę wielką Melę żyje po bożemu; tak oni to rozumieją. Oczywiście jest wielu profesjonalnych żebraków, których łatwo rozróżnić. Żebracy są żebrakami, czy to w Indiach czy w Ameryce. Tutaj widzieliśmy ich na »surowo«, a tam często spotykamy ich nawet w najlepszym towarzystwie.

Widzieliśmy człowieka powracającego znad Gangesu, opierającego się na lasce, i sługę niosącego za nim kule. Wyciągnijcie z tego wnioski sami. Drugi wielki dzień jest przed nami. W piątek 24. przypada Meto szóstego roku, na którą zostajemy. O tej uroczystości napiszę w dalszym ciągu. Pan Spalding wziął dzisiaj nad Ganges dwie osoby z naszej grupy. Ja pozostałam w domu, by napisać do was. (Greta G. Hahn)".

Przy wykładaniu niniejszego rozdziału wskazane jest odczytanie listu pani Hahn, ilustrującego w zrozumiały sposób tę lekcję. Incydent po incydencie, jak przeżyli je uczestnicy grupy, wytłumaczony jest w lekcji, a nauczyciel może swobodnie przechodzić od lekcji do ilustracji w liście.

Dla nauczyciela.

§ 1.4. __________________________________________ To, co się mówi o dziecku nie znaczy, że mamy się stać słabego umysłu lub miernej inteligencji. To znaczy, że mamy przeżywać życie, jak wypływa ono z naszej wewnętrznej natury. Dlatego trudno jest dzieciom rozumieć dorosłych. Nie napełniły one umysłów swoich myślami, żyją tylko tym, co czują wewnętrznie. Kiedy to wewnętrzne uczucie zostaje zupełnie stłumione, dzieci stają się tępe, niedołężne i niewydajne, jak ludzie starsi. Myśl nie jest głównym czynnikiem pomyślnego życia. Każdy krok w postępie ludzkim pochodził z czyjegoś wewnętrznego przekonania, a myśl rozwinęła się dla odmalowania tego, co zostało osiągnięte.

§ 2. Człowiek, istotnie, nie jest wcale ograniczony, gdyż jest odpowiednikiem nieskończoności, pozwala się tylko ograniczać przez swą myśl. Żyjcie takim życiem, jak się ono rozwija z wnętrza, a znajdziecie życie, jakim ono jest oraz klucz do waszego własnego mistrzostwa. Myśl, słowo i czynią wynikami lub przewodami, przez które się życie wyraża, a nie wzorami, według których jest ono przeżywane.

§§ 3-4. Celem wszechświata jest trwałość, wieczność i doskonałość życia w jego pełni. Wszechświat podtrzymuje tylko to w człowieku, co jest w harmonii z życiem, a niszczy w naturze człowieka to, co działa przeciwko życiu. Powiedziane jest, że Zło nosi w sobie ziarno swego zniszczenia i to jest prawda, bo ziarnem zniszczenia jest wrodzone dobro, a gdy dobro się przejawia, niszczy zło, nie zostawiając nic oprócz dobra. A życie jest dobrem zawsze obecnym i zawsze działającym, by się wypełnić.

§ 5. Nie jest rzeczą rozumną ganić siebie ani innych, jedynie prawdziwie rozumną rzeczą jest ochraniać siebie i innych od wszystkiego, co nie jest boskością uniwersalną. Kiedy się nauczymy tak koncentrować na zachowaniu potencjalnej natury naszej i bliźnich, jak na zachowaniu naszych ziemskich posiadłości, świat się napełni prawdziwymi mistrzami.

§ 6. Spójrzcie na siebie w zwierciadło. Czy jest jakieś światło w twarzy waszej, gdy jesteście smutni? Gdy promieniejecie radością, czy jest tam jakieś światło? Wyobraźcie sobie światło, jakie emanowałoby z was, gdybyście byli tym rodzajem życia, jakie idealizujecie, i będące waszym życiem, jakim jesteście zdolni żyć i jakim powinniście żyć.

$$ 7-9 - Jeśli chcecie poznać Boga, działajcie, jakbyście byli Bogiem. Jeśli chcecie wiedzieć, jakie jest życie mistrza, żyjcie sami jego życiem. Tylko, w ten sposób możemy naprawdę wiedzieć. Żaden człowiek nie zna spraw bożych, chyba że mu je objawi Duch Boży, który jest w nim.

§§ 10-11. Wyraźna różnica między naukami oświeconych a nieoświeconych polega na tym, że oświeceni uczą was szukać wiedzy we własnym wnętrzu, a wszyscy pozostali uczą innych szukać na zewnątrz siebie. Wątpliwe jest znalezienie na zewnątrz tego, czego nie zdołaliście znaleźć w sobie. Świat oddaje wam to, co wy dajecie światu.

§ 12. Należy rozważyć różnicę między stanem umysłu a stanem duszy. Umysł mówi to a to, że tylko to a to jest możliwe - dusza zna siebie jako nieśmiertelną, wie, że jest mistrzem i nigdy się nie zmienia w czynnościach. Najgłębsze wasze pragnienie jest identyczne ze sposobem, w jaki by działał mistrz.

§ 13. Zupełne oddanie się jakiemuś ideałowi jest tajemnicą jego osiągnięcia. Nie wystarczy, tylko pragnąć i mieć nadzieję - trzeba wytrwale pracować dla osiągnięcia doskonałości.

PRANA

1. Jest dzisiaj dobrze znanym faktem, iż kosmiczna silą życiowa otacza i przenika wszelki stan i każdy atom, i że siła życiowa może być wciągnięta w nasze ciało wraz z powietrzem, które wdychamy. Każdy czyn może być zgodny z tą siłą życiową i wszelka myśl może być z nią w harmonii.

2. Zauważcie, iż powiedziane jest, że ta siła życiowa może być wciągnięta "z powietrzem, którym oddychamy". To nie sam akt oddychania wciąga do ciała ludzkiego kosmiczną siłę życiową. Jeżeli naszemu fizycznemu oddychaniu nie towarzyszy wyraźna uwaga (uświadomienie), siła życiowa nie zostaje zdecydowanie przyswojona. Ta siła życiowa jest o tyle skuteczniejsza od naszego powietrza fizycznego, że same procesy fizyczne nie mają na nią wpływu, tak jak również elektryczności nie można wciągać przez samo fizyczne oddychanie. Oczywiście istnieje tam pewna ilość elektryczności lub tego, co nazywamy elektrycznością, którą przyjmujemy do systemu przez każdy akt; podobnie jest z kosmiczną siłą życiową, nazywaną też praną. Jeżeli to zauważycie, wszystko, ku czemu jest skierowana wasza uwaga, rejestruje się przez wrażenie w umyśle. Z kolei wrażenie to rozwija się w pojęcie? a pojęcie zostaje wyrażone słowami. Jest to rodzaj mentalnego oddychania, nieprawdaż? A więc istnieje uwaga wewnętrzna, nazywacie ją głęboką tęsknotą do doskonałości w każdej dziedzinie waszego bytu. Gdy uwaga zewnętrzna złączona jest z tą uwagą wewnętrzną lub gdy skierowana jest ku doskonałości wszechświata (Seneka nazywa to "okiem duszy") wówczas wciągnięte są do istoty człowieka elementy sił kosmicznych. Mistycy uczyli zawsze, że uwaga (zauważenie, uświadomienie sobie czegoś) jest tajemnicą powodzenia przy stosunkach z siłami kosmicznymi. Głęboka, szczera, trwała uwaga skupiona na otaczających nas eterach duchowych, zupełnie odprężone ciało i wszechabsorbujące zainteresowanie oraz pełne otwarcie umysłu są podstawą kosmiczną do zrozumienia tego "wewnętrznego oddechu", jak go się nazywa. Jest to "oddychanie duszy" lub dozwolenie jaźni na rozszerzenie w swe rodzime etery, w przenikającą siłę życiową, czyli w etery duchowe, jak nazywał to Steinmetz, aż przez akt uwagi (świadomości) wchłonięta zostanie do całej istoty człowieka.

3. 4. __________________________________________Ta siła życiowa, jako kosmiczna, musi przenikać wszystkie elementy. Jest to w rzeczywistości siła, która pobudza wszelki wzrost komórek, powoduje wzrost ciała ludzkiego, równie jak rośniecie roślin. Istotnie jest ona wcielona we wzrastanie wszelkiego rodzaju i jest elementem podtrzymującym życie; staje się ona też tym, co pochłania życie, gdyż jak każda inna siła jest ona zarówno pozytywna, jak negatywna, działa i reaguje wewnątrz siebie, podobnie jak wirujące prądy powietrza działają i reagują wewnątrz siebie. Można by powiedzieć, że powietrze oddycha lub się porusza, wywierając jednoczesny wpływ wewnątrz siebie i na siebie.

4. Metoda świadomego przyswajania sobie uniwersalnej kosmicznej siły życiowej, czyli prany, nazywa się pospolicie pranajamą. Można by nazwać ją oddychaniem praną albo praktykowaniem świadomego oddychania kosmiczną siłą życiową. Dokładne postępowanie przy tym trudne jest do zdefiniowania i by zabrało za dużo czasu i miejsca na podanie całkowitej techniki pranicznego oddychania. Należałoby zacząć od właściwego oddychania, a potem można starannie i szczerze wynaleźć własną metodę w celu zrównoważenia procesu. Jak powiedzieliśmy wyżej, podstawową rzeczą jest przy tym uwaga skierowana na najwyższe źródło istniejącej energii, tej otaczającej wszystko Obecności, którą zwiecie Bogiem. Umysł musi być odprężony, a metoda, która najlepiej umysł odpręża, ta musi być krokiem następnym w tym postępowaniu. Istotnie prana, czyli substancja duchowa, jest tak subtelna i wrażliwa, że ulega odchyleniu przez najmniejszą siłę. Czy próbowaliście kiedy schwycić kawałek szarpi lub puchu fruwającego w powietrzu? Każdy szybszy ruch zmierzający do pochwycenia przedmiotu, tylko go płoszy, natomiast powolny gest umożliwiający mu przepłynięcie między palcami, jest właściwym sposobem pochwycenia go. Jest to najdokładniejsze zilustrowanie; jest to również podobne do przypomnienia sobie czegoś zapomnianego. Jeżeli się wysilacie mentalnie, nic sobie nie przypomnicie, lecz jeśli pozostawicie umysł w spokoju i dacie mu swobodę odzwierciedlania, wówczas pojęcia szybko napływające niego. Tak samo dzieje się z praną: wpycha się ją do swej natury przez spokój i zaufanie. Każda faza umysłu musi być wolna, a ciało zupełnie odprężone. Trzeba mieć poczucie zupełnej wolności i całkowitego rozprzestrzenienia się (expansion) tak, jak gdyby komórki ciała się poruszały i oddzielały jedna od drugiej, prawie jakby się stały oddzielne. Praktykowanie tego może być przedłużane, aż do zatracenia poczucia ograniczenia fizycznego i wtedy się jest w najdoskonalszym stanie gotowości mentalnej i fizycznej do przyjęcia tej substancji uniwersalnej do całej naszej istoty. Ma ona wówczas dostęp do każdej komórki, staje się podtrzymującym i ożywiającym elementem życia, a zwłaszcza dla ciała ludzkiego. Ta metoda opanowania utrzymuje ciało w .stanie młodości i wibrowania.

5. Jest to praktyka podtrzymująca, umożliwiająca komórkom i tkankom ciała rozwój, potęgując utlenienie ciała. Jest to pełne, duchowe "przewietrzenie" każdej komórki, aż do pierwotnych eterów, z których to ciało wyszło. Tak jak w promieniu światła znajdujecie różne kolory, tak prana zawiera wszystkie elementy życia: jest to istotna esencja wszystkich sił mniejszych. Prana nie jest tlenem, ale daje życie tlenowi - jest aktualnym życiem wewnątrz tlenu, jest ona tym, co daje siłę elektryczności, a umysłowi świadomość. Innymi słowy: jest ona rzeczywistością istniejącą i stojącą poza wszystkimi mniejszymi siłami i podtrzymującą je. W pismach świętych jest nazywana Duchem Boga. Pranajamą - oddychanie duchowe pozwala na właściwy rozwój wszystkich elementów przyjętych do ciała, a z powodu tej ekspansji, wszystkie elementy zostają utlenione, czyń "przewietrzone", jak mawiamy, gdy wystawiamy pewne rzeczy na powietrze czy słońce, dla ich odświeżenia. Rzeczy materialne skupione zbyt blisko wietrzeją, starzeją się - ale się odświeżają oddzielone dla dostępu powietrza, a zwłaszcza światła. Gdy ciało jest odprężone, a umysł i duch są zwolnione, gdy cała natura się rozszerza. (expands) dla świadomego dopuszczenia prany, by przeniknęła całą istotę - natura jest absolutnie odświeżona, ożywiona, nakarmiona. Jest to pranajama, czyli sztuka duchowego oddychania. Lecz uwaga jest podstawową tajemnicą tej praktyki. Nawet gdy chcecie, aby kąpiel słoneczna dała wam największą korzyść, musicie skupić uwagę na Słońcu.

6. Przez te właśnie praktyki niektórzy jogowie mogą zawieszać życie na pewien czas. To daje odpoczynek całemu organizmowi i odnawia go przez kontakt ze swym źródłem. W ten sposób i z tym samym wynikiem zawieszają oni oddychanie. Jest to jakby wychodzenie: z wody na świeże powietrze po pogrążeniu się w niej na pewien czas. Próba zawieszania życia Ciała i oddychania byłaby dla was tylko utonięciem w znaczeniu dosłownym. Me rozszerzanie się i odprężanie tego rodzaju, że zaczniecie świadomie czuć etery życiodajne człowieka tak żywotnie napełnionego witalnością, tak odświeżonego i ożywionego, iż nie potrzebuje on zewnętrznego oddechu lub zewnętrznej działalności ciała - powoduje, że staje się jakoby żywy od wewnątrz.

7. Tak jak praktyka ta używotnia ciało, tak również ożywia umysł. Powodem tego, że ludzie nie myślą dobrze jest fakt, że umysł jest zbyt ściśnięty, zbyt sprężony, tak iż nie funkcjonuje swobodnie. Przy praktykowaniu pranajamy cała natura staje się rozluźniona, działa swobodniej i pełniej. Jest to jak rozluźnienie łożysk w maszynie, które są zbyt ściśnięte oraz wpuszczenie oleju, aby przez nie przeniknął Wtedy maszyna rusza się swobodniej. Pamięć też przenika z tysiąca rozmaitych źródeł i człowiek sobie przypomina, czym był na początku. Przychodzi ona bez żadnego wysiłku, i wszystko co człowiek chce wiedzieć, mentalnie i bez trudności zjawia się w jego umyśle. Prana przenika wszystko, ale musi istnieć ścisłe ustosunkowanie między praną a funkcją umysłu. Prana nie pozwala na żaden podział funkcji, gdyż jednoczy ona wszystkie funkcje człowieka z Uniwersalnością. Jest ona oczywiście uniwersalna i otwiera drogę do wszystkich działań, dla tysięcy i tysięcy działań w tym samym czasie. Prana jest esencją emanującą i podłożem wszelkiej substancji. Oczywiście substancja w swym stanie pierwotnym jest energią, a energia jest substancją. To, co znamy jako energię i substancję - to tylko dwa aspekty jednej energii początkowej, a tą energią początkową jest prana, czyli Duch.

8. Prawdziwiej można powiedzieć, że prana jest jednym z elementów Ducha, gdyż Duch jest nie tylko energią, ale też inteligencją i substancją! Jest on subtelniejszy od eteru. Świat zachodni określa eter jako prane, jakkolwiek istnieje różnica w subtelności i działaniu prany i eteru. Eter się rodzi, podczas gdy prana jest zawsze czynna. Eter jest praną, stającą się manifestacją lub dochodzącą do manifestacji. Wszystkie subtelniejsze siły w przyrodzie, takie jak elektryczność i inne ruchliwe elementy stworzenia, są odmianami i przewodnikami, w których i poprzez które działa prana.

9. Gdy ludzkie ciało lub inna forma materialna ulega rozkładowi, powraca do prany, z początku do różnych form energii, aż nich do uniwersalności i siły pierwotnej. Gdyby prana była stale pobierana do całej istoty człowieka, ciało byłoby wiecznie pobudzane, czyli by się stawało coraz bardziej ożywione, coraz bardziej żywe i ostatni nieprzyjaciel byłby pokonany. Są tacy, którzy przezwyciężają starość i śmierć przez właściwe rozumienie prany. Odbudowują oni ciało przez dopływ praniczny. Dzieje się to w małym stopniu za każdym razem, gdy się idzie spać lub wypoczywa, lecz gdy się dodaje świadomą uwagę o obecności prany, odpręża się całkowicie umysł i ciało, to uwaga wdycha wszechobecną prane w całą naszą istotę, a przez to osiągamy najwyższy stopień odnowienia ciała i umysłu.

10. Zauważcie - inteligencja jest początkowym atrybutem bytu, a działanie świadomością jest praną, czyli silą życiową stworzenia, substancja zaś jest formą, przez którą działają obie. Inteligencja, Życie i Substancja są trójcą elementów w pierwotnej przyczynie, jak to określa świat zachodni. Inteligencja jest jej aspektem WIEDZĄCYM. Życie jest POBUDZAJĄCYM, czyli żywotnym aspektem. Substancja jest tym aspektem, który posiada zdolność do FORMY. Prana jest zwykle używana jako obejmująca elementy substancji życia, a są one przewodami, czyli pośrednikami, przez które działa inteligencja, kierując stworzonymi formami, określając je.

114. __________________________________________. Te pierwotne czynniki - Inteligencja, Życie i Substancja - to właśnie Bóg Wszechmogący w działaniu, lecz musi się to stać faktem świadomym w człowieku. Siła ta może się stać selektywna dla człowieka i świadomie przez niego używana, tak jak on ją wybiera.

12. Promień kosmiczny dzieli się na 9 rodzajów, wszystkie zdecydowanie praniczne z pochodzenia. Mogą one być wielkim dobrodziejstwem, gdy są właściwie używane. Te 9 promieni, to emanacja energii pranicznej, tak jak 7 barw, to emanacja promienia czystego białego światła. Całe Stworzenie to tylko rozszczepienie i przekombinowanie wpływów czy energii, jak je zwiemy, emanujących z eterów pranicznych.

13. 4. __________________________________________Kiedy się cofamy do centrum czegokolwiek, jest ono czystym światłem i to jest owo wewnętrzne światło, o którym mówił Jezus. Jest to światła Oświecenia. Im większe przebudzenie duchowe człowieka, tym większe światło. Czy nie zauważyliście, że człowiek obudzony w radości ma promienność w swej twarzy? Gdy ktoś jest duchowo rozbudzony, światło jest odpowiednio jasne. Oto dlaczego artyści malują Jezusa z aureolą dokoła jego postaci. ŚWIATŁO JEST ŻYCIEM, Jest to "światło oświecające każdego człowieka, na ten świat przychodzącego" i to jest ogień, przez który wtajemniczeni szkół okultystycznych muszą przejść, aby być wybrani do oświecenia. To światło jest wszędzie dokoła nas i jest emanacja eterów pranicznych. Jest to światło, które jest początkiem i końcem wszelkiego istnienia. Gdy będziecie mogli żyć w świetle, tak jak teraz żyjecie w waszym poczuciu ciała (your sense of body) - będziecie nieśmiertelni, gdyż światło nigdy nie umiera. W Transjordanii zauważyłem kiedyś sygnał pewnego rodzaju światła, chociaż archeologowie byli zupełnie pewni, iż nie było tam nic ze starożytnej cywilizacji. Ci, którzy poszli za światłem, trafili na zabytki archeologiczne i to bardzo prędko. To samo się wydarzyło w Persji. Myśmy jeszcze tego nie widzieli na Gobi; istnieje jednak opowieść, że światło to zawsze ukazywało się w tym kraju. Mamy istotnie pełną historię o tym, jak światła to pokazało się nad pierwszą wieżą Babel, wieżą, która była budowana z kamienia w formie piramidy. Jednakże światło to widzialne jest tylko przez Pojedyncze Oko (Single Eye) w tak wytężonej uwadze, iż wszystkie zmysły i władze człowieka są zwrócone w jedną stronę, a ten kierunek ma dążyć do tego, co Pismo św. nazywa "Światłością Jego Oblicza".

14. Jest to światło Nowego Jeruzalem, o którym mówi Św. Jan w Objawieniu. Jan wiedział dobrze, jak używać światła pranicznego. Rozszerzył on swe widzenie, aby wziąć je w siebie całe. Jest to oczywiście coś o wiele większego niż jasnowidzenie, choć jasnowidzenie jest fazą tego i w rzeczywistości jest krokiem wstecznym w ewolucji. Jest to jakby życie zapożyczone od kogoś innego, kiedy prawdziwe światło oświecające każdego człowieka, jest w nim.

15. Musimy iść naprzód ku temu światłu, gdy niższe zmysły, które powstrzymują nas od wejścia w nasze przyrodzone prawa, odejdą. Ograniczona działalność odwraca nas od rozwinięcia i używania światła pranicznego przez wyższe zmysły. Władze psychiczne zejdą się razem i staną się cennymi narzędziami, gdy rozwinie się w nas światło praniczne. Światło praniczne wibruje poza siłami psychicznymi. Ponadto medialność i tzw. rozwój psychiczny nie są środkami rozwinięcia bezpośredniego światła pranicznego.

16. Światło praniczne może zawsze być używane do przezwyciężenia wszelkich sił poniżających, które mu się przeciwstawiają, tak jak światło może być użyte do rozproszenia ciemności. Może ono być centrum JAŹNI. Wypowiedź: Ja jestem siłą tego światła pranicznego, wysyłam je i wydaję jako wszechmocne" złamie stan będących w konflikcie sił czy głosów w każdym czasie. Lecz musi to być głos Jaźni Chrystusowej, która jest rzeczywistą Jaźnią w każdym poszczególnym człowieku. Ta Jaźń nie jest nad wami ani na zewnątrz was, lecz w samym centrum waszej istoty. To miał na myśli Jezus, gdy powiedział: Ja nie mam nic prócz tego, co przychodzi w imię i przez moc Chrystusa". Chodzi tu o najwyższe wcielenie prany.

17. Przemienienie w Chrystusa nastąpiło wtedy, gdy świadomość Jezusa wgłębiła się W pojmowanie, że Inteligencja, Życie i Substancja w ostatecznej analizie są JEDNIĄ i ta Jednia jest tym, co on nazywał Ojcem, czyli Pierwotną Przyczyną Wszechrzeczy, jak wszystkie różnorodne kolory widma, powracające do czystego promienia białego światła.

18. Istnieje tylko Jedna Świadomość, Jedna Zasada, Jeden Sens. Komplikuje się to dopiero wtedy, gdy zbyt wiele operujemy zróżnicowaniem - różnorodnością funkcji i atrybutów. Operować umysłem, pracującym wielu władzami znaczy to samo, co rozpraszać się dalej i odsuwać się coraz bardziej od swego Źródła. Oto Bóg nasz jest Jednią. Z tą jedną myślą czy postawą o siłach pranicznych, zawsze działających w nas i wokoło nas osiągniemy zjednoczenie, jednoczymy się z Całością. Jan powiedział, że to, co jest na zewnątrz, jest rzeczywiście wewnątrz. Odnosił on to do tej wielkiej siły pranicznej, która zawsze istnieje i jest czynna, a czynność ta - to jest Jedno Działanie wskroś całego Stworzenia i całej przestrzeni.

Dla nauczyciela

Powyższa lekcja uzyskana od pana Spaldinga - przewidziana dla grupy z Ekspedycji Indyjskiej - zajmuje się sprawą niezmiernie ważną dla każdego ucznia. Odsłania ona ścisły związek istniejący w umysłach naukowców indyjskich z uniwersytetu w Kalkucie i innych wschodnich uczonych z religią Wschodu. Zbliżamy się szybkimi krokami do czasów, gdy mur różnic ostatecznie padnie w uznaniu faktu, że religia i nauka są jedną i tą samą rzeczą - choć mogą podchodzić do poszczególnych zjawisk z przeciwnych kierunków - i gdy nastąpi ostateczne ich zjednoczenie.

§ 1. Co do sprawy pomyślnego życia należy jasno rozumieć, że człowieka nie podtrzymuje to, co on zwykle uważa za istotne. Jego prawdziwy zasób musi z konieczności zawierać się w granicach ruchu sil, które działały dla stworzenia go na początku. W obrębie tych sil znajdują się wszystkie elementy, z których utworzone zostały stworzenia widzialne i tylko przez świadomy kontakt z tymi siłami początkowymi można żyć pomyślnie, osiągając pełne możliwości życia.

§ 2. "Oddech kosmiczny" nie jest kwestią oddychania fizycznego, lecz świadomego kontaktu z Siłami Życia, poruszającymi się w eterach duchowych wokoło nas, Oddychanie jest pobieraniem do naszej natury elementów z powietrza, a potem następuje wydychanie tego, czego ciało nie asymiluje. Oddech duchowy, to przyjmowanie do świadomości człowieka tego, co jest zawarte w eterach duchowych, a to się realizuje przez spokojną, głęboką uwagę umysłu. Ludzie często odnoszą to do oddychania fizycznego, lecz nie należy tego mieszać z tamtym procesem. Na cokolwiek patrzycie odbieracie wrażenia z tym związane do waszej! świadomości, a cokolwiek czynicie stanowi wyraz tego, co wywarto na was wrażenie. Przez uwagę skierowaną na etery duchowe, wciągacie ich elementy do waszej istoty i cała wyrazistość waszego życia jest pobudzona i wzmożona z powodu samej natury tego, co zajmuje waszą uwagę.

§ 3. Powinno się kontemplować przenikającą obecność wszystkich sil Bytu, aż staniemy się tak świadomi tych sil, jak teraz jesteśmy świadomi form. Jest to tajemnica rozwinięcia nieograniczonej mocy, czyli mistrzostwa.

§ 4. Oddech praniczny nie jest niczym mistycznym ani trudnym i nie wymaga długich nauk. Promień słoneczny zostaje łatwo i chętnie zaabsorbowany, gdyż naturą światła słonecznego jest przenikanie przez wszystkie rzeczy, które oświetla. Bardziej przenikające są energie żywotne eterów duchowych. Tajemnicą tą jest odprężenie i spokojna uwaga.

§ 5. Fizyczne natężenie jest skurczeniem ciała, spowodowanym skurczeniem umysłowym. Skurcze umysłowe są spowodowane przez badanie pozornych ograniczeń formy i środowiska. Szersze spojrzenie na życie wyzwala umysł, który z kolei wyzwala ciało. Dajcie codziennie całej swej istocie dobre, praniczne przewietrzenie i zaobserwujcie wzrost każdej zdolności waszej istoty.

§ 6. Zawieszone ożywienie nie jest sprawą zatrzymania tylko procesów funkcji cielesnych. Jest to identyfikowanie swego "ja" z wyższym działaniem, które zaspokaja wszystkie wymagania bytu fizycznego. Wówczas, tzw. funkcje normalne, nie są niezbędne. Większe zawsze zastępuje mniejsze i zaspokaja potrzeby mniejszego. Nie próbujcie się wstrzymywać od jedzenia, oddychania ani nie powodujcie zatrzymania serca - dostosujcie się do Boskiej Obecności, a cala wasza istota się ożywi.

§ 7. Witalność, czyli energia życiowa nie powstaje przez pokarm ani oddech. Jest to działanie siły życiowej wszechświata, ożywiającej ponownie istotę człowieka.

§ 8. Duch jest działaniem całego twórczego mechanizmu wszechświata; jest Bóg w działaniu. Działanie to obejmuje wszystkie elementy w obrębie natury Boga, i dlatego zawiera wszystkie elementy objęte stworzeniem.

§ 9. Śmierć i rozkład są tylko brakiem ożywienia ze źródła naszej istoty, podobnie jest też z niepowodzeniem i ubóstwem.

§§ 10-11. Wszechprzyczyna wie, co czyni i wie, co wy powinniście czynić dla spełnienia jej celów. Nieustanna uwaga, skierowana na wszelkie działanie Ducha znaczy - wiedzieć i mieć moc czynienia.

§§ 12-13. Światło jest życiem, lecz są wyższe formy światła, tak właśnie, jak są wyższe formy eteru i energii. Tylko człowiek praktykujący Obecność Boga może wiedzieć dokładnie, jakie jest to światło, ale i ten, kto oddany jest głębokiej medytacji, chwyta przebłyski tych form.

§ 14. Prawdziwe jasnowidzenie, czyli widzenie jasno, nie jest poszukiwaniem kształtów i form, lecz jest tą świadomością (czujnością) umysłu, która widzi i poznaje czyste działanie Ducha (porównaj awareness Krishnamurtiego).

§ 15. Nie czekajcie na to, co nazywacie przezwyciężeniem, nim poczujecie się godni wejść na ścieżkę prowadzącą do Oświecenia. Wejdźcie w światło i pozwólcie mu wypalić to, co jest fałszywe. Porzućcie wasze błędy, choroby, stany niepożądane. Patrzcie w światło, a nie będzie tych stanów.

§§ 16-17. Światło praniczne, czyli światło duchowe, nie jest czymś trudnym do zdobycia, nie trudniejszym do zdobycia niż światło fizyczne. Ono zawsze porusza się ku wam i pracuje tak żywo przez wasze ideały najwyższe lub potrzeby najmniejsze z nieskończoną szybkością, tak właśnie, jak światło fizyczne wpada normalnie przez otwór duży czy mały.

§ 18. Sprowadzenie wszystkiego do jedności, upraszcza cala sprawę życia i postępu duchowego.

TEORIA KWANTÓW

1. Zasady fizyki obejmują badania teorii kwantów. Jest to teoria o podziale energii w naturze. Była ona rozwinięta na Uniwersytecie Berlińskim jako wynik badania promieniowania przedmiotów czarnych. Badania te doprowadziły do wniosku, ze wszystkie formy wypromieniowują określoną energię, i że nie istnieje nic w świecie form, co by było bezwładną masą. Każda forma ma w sobie pewien stopień energii, a jest ona wyraźną emanacją energii napełniającej przestrzeń nieskończoną. Dość energii, jaką wypromieniowuje każda poszczególna forma jest wprost proporcjonalna do stosunku, w jakim ona stoi do energii uniwersalnej.

2. Tak jak wahadło się kołysze długim lub krótkim łukiem, zależnie od ilości siły, która je wprawiła w ruch, tak wszystkie formy zatrzymują ilość energii czynnej, potrzebnej do wysłania ruchu. Energię tę zatrzymuje forma w takim stopniu, w jakim ją otrzymuje przez stosunek do energii, która ją wysłała. Jeżeli wahadło się zatrzymuje, to dlatego, że siła pobudzająca przestała wywierać na nie swój wpływ. Materia staje się mniej czynna w miarę jak traci kontakt z początkową siłą pobudzającą, która ją wprowadziła w ruch. Gdy ta energia przestaje działać w formie, forma ulega rozkładowi.

3. Metafizycznie biorąc, ma to wiele żywotnego znaczenia dla świata zachodniego. Ruch w Stanach Zjednoczonych uległ zastojowi, a wszystko przez to, że nie było tam faktycznie podstaw, co znaczy, że był on oparty tylko na półprawdach. Fakty są podstawą naszej metafizyki, ale fakt ten był przeoczony, źle zrozumiany przez większość jego głosicieli w Stanach Zjednoczonych. Wszystko to omówimy w naszych rozważaniach o Teorii kwantów.

4_____________________________________________. Świat wschodni, ludzie wyższych myśli, znali fakty wysunięte w Teorii kwantów. Operują oni, krótko mówiąc - jednym faktem: uniwersalnością wszystkich rzeczy, a więc, operując tym jednym faktem, mają określoną podstawę zarówno dla nauczycieli, jak i dla metafizyki, Psychologia świata zachodniego jest tylko dziecinną zabawą - oparta jest bowiem w wysokim stopniu na teorii. Ile razy operujecie podziałami na mentalne, materialne, fizyczne musicie opierać co najmniej 75 procent waszych obliczeń na teorii. Dzielenie nie jest jednością, a jedność nie jest dzieleniem, a podstawą całego stworzenia jest jedność. Jam Jest, Który Jest i nie ma innego prócz Mnie", jest wiecznym stwierdzeniem faktu jedności wszystkich rzeczy. Bezpośrednie pogwałcenie tej jedności podstawowej leży w ujmowaniu umysłu jako mającego fazy, władze lub zdolności, podczas gdy w rzeczywistości umysł jest jednością nie tylko w jednostce, ale i we wszechświecie. Forma materialna nie jest czymś odosobnionym od wszechświata i czymś odeń niezależnym, lecz jest jednym z substancją wszechświata i jedno w substancji uniwersalnej. Ciało fizyczne nie jest izolowaną fazą planu twórczego, lecz jest w energii uniwersalnej i stanowi jedno z tą energią. Pogwałcić tę jedność podstawową, to się odizolować i wtrącić w stan hipnotyczny, w którym wydaje się wam, że jesteście oddzielną istotą i przez to się odcinacie, wyzbywacie się żywotności i w ostatecznym wyniku niszczycie waszą zdolność do dalszego przejawienia się na tym planie. Zaprzeczyć stosunkowi widzialnego do niewidzialnego jest to wyrzucić siebie samych ze swego ciała i wtrącić się w niewidzialność.

5. Filozofia Wschodu nie jest oparta wcale na teorii, lecz na określonym naukowym fakcie, czyli zasadzie. Jest to ta sama idea, którą Einstein wysnuwa z Teorii kwantów. Udowodnił on to lepiej, niż którykolwiek inny naukowiec świata zachodniego. Wielu ludzi porusza się na krawędzi zjawisk fizycznych, obcując jednocześnie z prawdziwą myślą religijną.

6. Człowiek Wschodu nie podchodzi wcale do sprawy myśli religijnej jako do teorii. Dowodząc faktycznie, że nie jest ona teorią, uskutecznia przez to sam fakt i możliwości, jakie ten fakt za sobą pociąga. Filozofowie Wschodu nie stwarzają teorii o niczym - opierają się zawsze na faktach. Oczywiście nie jest to faktem dlatego, że oni to głoszą, lecz fakt ten istotnie ma podstawę naukową. Fakt ten był jasno głoszony przez Chrystusa, w słowach: Ja i Ojciec mój Jedno jesteśmy", zachowując jedność swą z Całością. Jest to podstawa, z jakiej musi się rozwijać wszelkie zdrowe życie, 1 tylko w tym stopniu, w jakim tę jedność człowiek utrzymuje zaczyna on promieniować tą energią, która mu dała istnienie. Jest to podstawa Teorii kwantów, zastosowana z punktu widzenia czystej religii bądź czystej metafizyki. I to jest przyczyna, dla której filozofowie Wschodu poświęcają tyle uwagi Teorii kwantów. Dostrzegają, że naukowcy świata wracają do podstaw myśli religijnej, istniejącej od tysięcy lat.

7. Einstein nie wystąpił wprost, mówiąc, że wszystko jest Duchem, ale ukazał, iż materialność oparta jest na jednym łącznym określeniu. Przedstawił je jako jedną ogólną zasadę współuzależniającą wszelką fizyczność. Ścisłe to samo powiedziała już dawniej wyższa myśl Wschodu: że jest jedna zasada, jedna podstawa naukowa, a podstawą tą jest Zasada Bytu.

8. Obecnie świat zachodni rozumuje, nie biorąc za punkt wyjścia tej zasady. Tam ludzie dopracowują się tej zasady od strony zewnętrznej, a więc z konieczności, ale jest to prawdziwa forma rozumowania; znaczy to, że ta forma rozumowania nie jest rozumowaniem prawdziwie naukowym. Wszelkie prawdziwe rozumowanie musi brać za punkt wyjścia Zasadę i przechodzić do jej przejawienia, a nie iść od przejawu do Zasady. Wyobraźcie sobie pracę nad jakimś problemem przez rozumowanie wsteczne lub usiłowanie rozumowania do zasady przez rozpatrywanie rozmiarów, kształtu, formy i ogólnej budowy, nagromadzenia figur. Ludzie na Zachodzie, dążąc do rozwiązania zagadki życia właśnie to robią. Tą drogą wyrabiają w sobie mentalność, czyli intelekt A jak już wiecie, ich wiedza intelektualna podlega ciągłym rewizjom, gdyż nie udowadnia samej siebie. Dlatego jeden z naszych nowoczesnych uczonych powiedział, że wszystkie napisane przed ostatnimi 10 laty dzieła naukowe powinny być spalone. Świat wschodni wznosi się ponad intelektualizm, tj. zwykły intelektualizm. Oczywiście prawdziwa Zasada i rozumowanie od Zasady Faktu Jedynego jest najwyższą formą intelektu. Lecz hipnoza, jaką przyjmuje świat wschodni stawia ją całkowicie na prawdziwej podstawie intelektualnej, prowadząc go do jasnej koncepcji.

9. Intelekt świata zachodniego obejmuje szeroki zakres, lecz nie dochodzi w swych hipotezach czy teoriach do żadnego wniosku. Ludzie na Zachodzie doszli do tego punktu, że wiedzą o istnieniu pewnych czynników określających, lecz określając, nigdy nie idą wprost do Zasady Jedynej, gdy operują faktami. Filozofowie Wschodu opierali zawsze swe przesłanki na Jednym Fakcie Naturalnym. I tu oto macie podstawy Teorii kwantów - Jedyny Fakt Uniwersalny, z którego emanują wszystkie formy, działający jako siła ożywiająca stworzone formy - uniwersalne (powszechne) rozdzielanie energii.

10. Różnica między hinduskim pojęciem a monizmem zachodnim polega na tym, że ten ostatni wyeliminował wszystko oprócz ślepej siły przyrody czy stworzenia. Hindusi zawsze uważali Siłę za czynną, inteligentną i wiedzącą, co czyni moc, przepełnioną energią - siłę, która dokonała rozumnego stworzenia, dążącego do rozumnego celu - i wiedzieli, że ktokolwiek będzie pracował z inteligencją tej siły, może przez nią dokonać wszystkich rzeczy.

11. Zagadką całej tej sprawy jest przeto właściwa wiedza. To, co nazwaliśmy wiedzą, zniknęło: prawdziwa wiedza jest poza zmysłami. Prawdziwa podstawa wiedzy, to poznanie siły poruszającej i pobudzającej, i celu, ku któremu ona dąży, gdyż to poczucie pobudzające, czyli wewnętrzne poczucie dążenia motywującej Siły Wszechświata przywiodło wszystkie rzeczy do istnienia na początku i doprowadzi je do bytu przez tę jednostkę, która czuje i pracuje w harmonii ż jego celem.

12_____________________________________________. Prawdziwą wiedzę zdobywa się przez samadhi, czyli ciszę. Przychodzi ona przez odczucie wewnętrzne, czyli wiedzę intuicyjną, jest to właśnie to, co nazywamy uświadomieniem. Przez usilne staranie zdobądźcie świadomość. Gdy jesteśmy posłuszni temu prawu, co wewnętrznie czujemy, dążenie jest zrealizowane, a wówczas mamy należytą wiedzę, gdyż oparta jest na wypracowaniu pochodzącym z Zasady, W ten sposób przychodzi każda prawdziwa wiedza nie tylko w sprawach duchowych, lecz w stosunku do wszystkich zasad, jakich używamy w życiu codziennym. Odkrywamy pewne zasady, stosujemy je, osiągamy wyniki, z których wyprowadzamy naszą wiedzę.

13_____________________________________________. Gdy czerpiecie wiedzę całkowicie z dziedziny hipnozy, odpadacie od podstawowych faktów prawdy. Wiedza niekoniecznie istnieje w faktach podstawowych - te fakty istniały przed poznaniem i są od niego większe. Wiedza, jak to ujmują Hindusi, przychodzi wprost z wyrażenia faktów podstawowych.

14. Gdy Biblia mówi, że: "ciało nic nie przynosi", to nie chce powiedzieć, że ciało jest niczym. Nie ma w nim rzeczywistości poza tą, która jest z Ducha, gdyż on powołał je do istnienia. Ciało nie jest twórcą, ono niczego nie stwarza, gdyż jest rzeczą wytworzoną. To Duch wytwarza. Ciało jest Duchem w formie, jak to ujmują. Nie czynią oni rozróżnienia między ciałem a Duchem, czyli aspektem materialnym a duchowym. Dlatego wszystko dla nich jest jednym i tym samym. Słowo, które stało się ciałem, jest prawdziwą formą duchową. Gdy Duch pracuje w formie przejawionej, słucha on przejawienia prawa. Jeżeli możecie poznać to prawo, możecie bezwarunkowo poznać Ducha. Jak mówi Paweł: "Wiara jest substancją Ducha", znaczy to, iż wiara, która stała się wiedzą, jest całą substancją. Teraz wiecie, zamiast posiadać wiarę. Oto, dlaczego w sanskrycie nie ma odchyleń. To oczywistość Ducha, która najpierw jest wiarą, a potem staje się wiedzą, stwarza. Ludzie tworzą zawsze przez tę oczywistość, nie przez zmysły lub poczucie materialności, lecz przez wszelką substancję jako Ducha.

16. Wiara jest czynną zasadą umysłu. Umysł działający na podstawie wiary wewnętrznej bądź świadomości dojrzewa do wiedzy lub staje się wiedzą absolutną. Intuicja duchowa nie jest wiedzą bezpośrednią, dotyka ona świadomości nie- skończonej, wprost u jej źródła. Ta zdolność wiedzy bezpośredniej spoczywa w każdym człowieku. Niektórzy przejawiają ją we wczesnej młodości, głównie dlatego że nie zdążyli jeszcze tak bardzo ulec hipnotyzmowi. Znaczy to, że im mniej ktoś podlega, tzw. wiedzy rasy, która naprawdę jest niewiedzą, tym łatwiej idzie za tym, co instynktownie wie i odczuwa jako prawdziwe. Jest to zawsze we wnętrzu jednostki i musi być wydobyte.

17. Jezus powiedział: "Nie mam nic, z wyjątkiem tego, co przychodzi w imieniu i przez moc Chrystusa", wprowadzając siebie w bezpośrednią receptywność intuicji duchowej w każdym czasie. Co czynił Jezus, to naprawdę było lekcją, jak każdy człowiek powinien postępować w każdej fazie życia i że możecie stanowić Jedno z Ojcem, tak jak on stanowił Jedno z Ojcem, a kontakt z Nim miał zawsze przez Chrystusa, Sowo Boga, które jest faktem wewnętrznym wszystkich ludzi. "Chrystus jest wszystkim i we wszystkich" i Chrystus jest wewnętrzną rzeczywistością w każdej jednostce.

18. Jest tylko jeden rodzaj intuicji, tak jak jest tylko jeden rodzaj wzroku fizycznego. Możecie swymi oczyma patrzeć na wszystko i odkrywać cokolwiek pragniecie. Możecie patrzeć na piękno i brzydotę, używając tego samego wzroku. Jedno jest pożądane, drugie niepożądane. Możecie wyćwiczyć waszą intuicję do wyszukiwania zasady określającej i jej działań, i możecie wyćwiczyć ją do planów psychicznych i wyszukiwania, co tam się dzieje albo możecie ją wyćwiczyć tak, aby wykryć tajemne myśli i intencje waszego sąsiada. Lecz intuicja skierowana ku czemukolwiek innemu, niż prace samej Zasady jest perswazją, odwróceniem sensu przez zmysły, a wynikiem jest hipnoza, która otacza mgłą jasne postrzeganie jednostki. Jedynym sposobem uniknięcia jakiegokolwiek stopnia hipnozy, to wyćwiczenie intuicji w aspekcie wiedzy bezpośredniej. Jest to ścieżka światła, a wszelkie odwrócenie zmysłu intuicyjnego jest ścieżką ciemności.

19. Stara teoria okultystyczna głosząca, że zmysły muszą być zniszczone czy zabite lub odwrócone nie zgadza się z naukami czystej filozofii hinduskiej. Nauki te mówią, że wszystko jest Duchem, że zmysły są duchowe, ale muszą być tak używane, żeby ich prawdziwe duchowe znaczenie było zachowane. Stają się one drogami wyrażania tego, co poznaje intuicja jako przychodzące od Ducha. To bezpośrednie poznawanie jest również bezpośrednim przejawianiem. Gdybyśmy przyjmowali fakty przejawione w Zasadzie, to by się nam one natychmiast przejawiły. Jest to właśnie tak łatwe. Człowiek Zachodu po prostu zatonął w komplikacjach.

20. Jeżeli rozumiecie we właściwy sposób naturę tego, co nazywacie materią, tj. jako czystą substancję duchową, wówczas możecie zobaczyć, dlaczego to jest prawdziwe. Hindusi mówią: "Ściśnijcie czworobok, a otrzymacie inną substancję, rozluźnijcie go, a otrzymacie znowu inną". Nie określajcie tego jako substancji materialnej (fizycznej), gdyż zgęszczenie ani rozluźnienie nie zmienia jej natury, tyłka względne położenie atomów. Woda czy lód jest tak samo H₂O, bez względu na jej formę, a ta zdolność ekspansji czy skurczenia się jest jej czwartym wymiarem. Podobnie też zdolność rozszerzania czegoś od jednej potęgi do innej przez proste przegrupowanie atomów jest czwartym wymiarem tegoż i nie zmienia właściwego mu charakteru. Jeżeli wszystkie rzeczy stworzone są z substancji duchowej, to nie ma linii rozdzielającej pomiędzy tym, co nazwaliśmy Duchem, a jego przejawieniem. Tylko wtedy, gdy człowiek jest pod hipnozą, wyobraża sobie, że istnieje cokolwiek poza łącznością wszystkich rzeczy i jednią wszystkich rzeczy. Przez swój stan hipnozy nadaje on fałszywą formę pojęciom, a zniekształcenia te są wytworami jego niewiedzy.

Dla nauczyciela

§§ 1-2. Lekcje zawarte w tym objaśnieniu Teorii kwantów dają niezwykłą sposobność, aby wpoić w umysł ucznia fakt, że wszystkie jego braki spowodowane są przez jego oddzielenie się od (Początkowej) Pierwszej Przyczyny. Tak jak silnik staje, gdy jest odłączony od prądu elektrycznego lub jak światło gaśnie, gdy przekręcamy wyłącznik, tak człowiek przestaje funkcjonować w tym stopniu, w jakim się oddziela od Ducha Bożego.

§ 3. Gdy przychodzi do traktowania spraw tego świata, tylko za pomocą myśli, człowiek prędzej czy później wyczerpuje zdolność osiągania. Tylko przez głęboką medytację nad jednością wszystkich rzeczy, jednością człowieka z Bogiem, moc jego odżywa tak, iż powraca on znowu do stanu mocy, która prawowicie należy do niego. Człowiek sam z siebie nie może nic zrobić - to Duch ożywia, a gdy umysł i natura człowieka są znowu ożywione przez Ducha, jego słowa i czyny stają się żywe, i tylko wtedy porusza się on z mocą.

§§ 4-7. Jest to ogromna różnica dla człowieka, czy wychodzi on z prawdziwej czy fałszywej hipotezy. Wnioski, do których dochodzi w swych wywodach, zależą od podstawy, czyli zasady, z której on wychodzi. Jeśli ta podstawa jest fałszywa, wnioski muszą być też fałszywe. Ponieważ tworzenie zaczęło się w wielkiej Powszechnej Całości, człowiek nie może znaleźć żadnego istotnego punktu wyjścia swego działania, jak z tej samej zasady i podstawy. Nie możecie przystosować zasady do swej myśli, lecz należy przystosować się do ruchu zasady i myśli muszą się rozwijać z tej zasady. Z kolei działanie musi się stosować też do tej samej zasady i tylko wtedy można mieć nadzieję na osiągnięcie wyników, które są zgodne z podstawową naturą.

§§ 8-9. Paragrafy te mówią o różnicy między rozumem (reason) prawdziwym a fałszywym, między logiką rozumną a fałszywą. Odwracamy zupełnie, gdy pracujemy od zewnętrzności lub, gdy pracujemy dla wyników czysto zewnętrznych, które jak sobie wyobrażamy, odpowiadają naszym pojęciom o rzeczach. Istnieje ustalony ład we wszechświecie i tylko przez ustawienie się według naturalnego porządku rzeczy możemy mieć nadzieję na uzyskanie pomyślnych wyników.

§ 10. Siła, która zaplanowała i stworzyła wszechświat nie może być uważana za siłę nierozumną czy ślepą, działającą bez świadomego kierunku. Elektryczność musi być rządzona przez inteligencję w naszym życiu codziennym, inaczej nie moglibyśmy mieć światła, ciepła i energii, wytwarzanych przez nią. Elektryczność sama w sobie jest siłą ślepą, lecz poddana władzy inteligencji, daje wyniki konstruktywne. Tak samo każda siła twórcza we wszechświecie, musi być poddana kierownictwu inteligencji, inaczej nie byłby możliwy porządek w stworzeniu.

§§ 11-13. Prawdziwa wiedza przychodzi przez takie uciszenie, iż wyczuwa się w sobie ruch sił uniwersalnych, Ducha Bożego. Działanie Jego nie tylko staje się siłą ożywiającą, witalizującą - lecz budzi uświadomienie w ludzkim umyśle. "Natchnienie Wszechmocnego daje uświadomienie". Tak samo jak musicie wpierw zrozumieć działanie zasad matematycznych przez spokojne poddanie się regułom, tak musicie kontemplować działanie Zasady Boskiej, aż zrozumiecie jej poczynania. Wiedza jest nagromadzeniem pojęć, a prawdziwa wiedza jest wynikiem ujrzenia (dostrzeżenia) Ducha Bożego Przejawionego. Wiedza przychodzi przez kontemplowanie takiego procesu - to świadomość dostrzega drogę do wyników.

§ 14. Ani umysł, ani materia nie mają mocy stwarzania czy wytwarzania. Moc wytwarzania jest w Umyśle, czyli w Duchu. To Duch ożywia - życie się odnawia, moc budzi przez obcowanie z Duchem.

§§ 15-16. Wiara jest środkiem, przez który dostrzegana i stosowana jest Zasada. Po pierwsze: wiara daje umysłowi odpoczynek ad jego własnej działalności do zyskania nowego rozpędu. Po drugie: pozwala mu polegać na tym rozpędzie, aż do wydania przez tenże wyników. Wiara jest pewnego rodzaju przetwornicą umysłową, dzięki której rzeczy niedokonane lub siły nie przejawione dochodzą do przejawienia.

§ 17. Tajemnicą mocy Jezusa było pełne poleganie na tym, co żyło w jego najgłębszej naturze i co nazywał Ojcem w nas. Prawo Boże zapisane jest w naszym wnętrzu, a być posłusznym w świecie zewnętrznym, temu, co drży w naszym wnętrzu znaczy przenosić wewnętrzną zdolność w przejaw na zewnątrz. To, co się porusza w najgłębszej naturze człowieka jest wewnętrznym działaniem Zasady Uniwersalnej.

§ 18, Intuicja jest tylko drugą drogą, którą dochodzi się do wewnętrznych faktów życia. Wyćwiczony do Wszechwiedzy Bożej, czyli wszechobejmującego pojmowania najwyższej inteligencji, człowiek może zrozumieć wszystko - każdą sytuację z punktu widzenia poznania absolutnego.

§ 19. Zmysły wewnętrzne są drogami, przez które wyrażamy wiedzę wewnętrzną światu zewnętrznemu. Zmysły te nie powinny być potępione ani zniszczone - w przeciwnym razie zniszczylibyście drogi do świata zewnętrznego. Przestrzegajcie tego, aby funkcje całej waszej istoty szły równolegle z najwewnętrzniejszymi skłonnościami waszej natury, aż wyrazicie to, czym jesteście w oczach Boga.

§ 20. Poznać naturę wszystkich rzeczy, niejako oddzielnych, lecz jako jedną i tę samą rzecz w różnych fazach rozwoju - jest to posiadać moc i panowanie, należące do was jako wytwór Jedynej, Pierwszej Przyczyny; jest to ponownie posiadać tę moc.

podsumowanie

Usiłowaliśmy obecnie dać uczniom więcej nauk i praktyk mistrzów, niż ukazywać wywołane przez nich fenomeny. Dość już mówiliśmy o naszych podróżach i kontaktach dla zaspokojenia zainteresowań samą wycieczką, i gdybyśmy opowiadali o wszystkich zdarzeniach, nie byłoby czasu ani miejsca na podanie ważnych nauk, które pomagają uczniom do przeżycia i doświadczenia tego, co przeżywają mistrzowie. Przeciętny uczeń bardziej jest zainteresowany filozofią i naukami mistrzów, i tylko przez takie poznanie człowiek może się dowiedzieć, jak osiągnąć własne mistrzostwo. Poza tym cudowne dzieła mistrzów i opis ich życia znalazły wyraz w 3 tomach książki: "Życie i nauka mistrzów Dalekiego Wschodu". Wycieczka dała nam dużo praktycznej wiedzy, a naszym celem w tej chwili jest rozważyć główne aspekty, tak by zaznaczyły się wyraźnie w umysłach uczniów. W ten sposób uczniowie mogą mieć jasno określoną podstawę do pracy nad rozpoczęciem przekształcania swego życia zgodnie z pobudkami, dzięki którym oświeceni osiągnęli mistrzostwo. Mistrzostwo leży w możliwościach każdego człowieka, lecz stanu tego nie osiąga się przez czytanie, studia bądź teoretyzowanie, lecz przez życie na sposób życia mistrzów. Zostało zdecydowanie stwierdzone, że życie przeciętnego człowieka jest hipnotyczne, tzn. że większość mężczyzn i kobiet nie żyje wcale życiem, jakie było im przeznaczone.

Nawet jeden człowiek na milion nie czuje się tak wolny, aby żyć w ten sposób, jak wewnętrznie czuje, iż żyć powinien. Uległ on opinii świata i słucha jej, zamiast słuchać prawa swej istoty. Pod tym względem żyje on do tego stopnia pod przemocą hipnozy, że żyje w złudzeniu, iż jest tylko istotą ludzką, żyjącą jedynie w świecie materialnym i ma nadzieję uciec od tego świata po śmierci i pójść tam, co się nazywa niebem. Nie jest to przeznaczenie zamierzone w planie życia. Posłuszeństwo własnej wewnętrznej naturze, wyrażanie życia, jak je człowiek instynktownie czuje, że powinien je wyrazić - jest samą podstawą życia w jedyny prawdziwy sposób, jaki ukazują mistrzowie.

Różnica między naukami i praktykami mistrzów a fakirów polega na tym, że fakirzy, tylko zwiększają hipnotyczny stan umysłu. Fałszywe i materialne obrazy tak odciskają się na wrażliwych umysłach, że pogrążają ludzi jeszcze głębiej w stan hipnotyczny. Mistrzowie mówią: "To, co się wydaje zewnętrzne, nie istnieje wcale - co oznacza, że to, co się wydaje, nie jest rzeczywistością życia. Rzeczywistością życia jest to, co się porusza z samego centrum naszej istoty. Starają się oni wszelkimi sposobami oczyścić umysły z wrażeń światowych i trwają w długich stanach samadhi - milczenia, aby mogli wyraźniej dostrzec wewnętrzne dążenie swej natury.

Następnym usiłowaniem jest żyć w myśli, słowie i czynie według tego ruchu, jaki się zauważa w swym wnętrzu. Prawdziwe mistrzostwo, jest to życie nauką wewnętrznego nauczyciela, jaźni wewnętrznej, a nie szukanie poglądów świata. Metoda fakirów nie różni się bardzo od nauki i praktyk metafizycznego świata Zachodu. Czerpanie myśli od nauczycieli i z książek, wbudowywanie ich w świadomą naturę człowieka - jest to stwarzanie fałszywego stanu, w wysokim stopniu hipnotycznego. Samo tylko przerabianie czyjejś świadomości podług myśli, rozwijanych przez umysły innych ludzi, jest narzucaniem fałszywego stanu danemu człowiekowi. Kierowanie ciałem, interesami albo koncentracja wewnątrz dała dla obudzenia jego centrów czy funkcji jest dalszym odsuwaniem od prawdziwego życia, a ostatni stan człowieka jest gorszy od pierwszego". Nauka zaczerpnięta z zewnątrz musi być przyjęta do mentalności (umysłu), przyswojona, zanalizowana, zetknięta z najgłębszą rzeczywistością własnej natury wewnętrznej w celu zdecydowania, czy jest ona prawdziwa dla jaźni. Trzeba wpierw się poradzić jaźni, zanim się przyjmie wiedzę zewnętrzną z pierwszej ręki. Ta metoda jest szybka i wyzwalająca. Zauważcie tylko różnicę między działaniem według czyjejś intuicji, a działaniem, które udziela posłuchu temu, co instynktownie czujecie, że należy zrobić. Już to samo powinno nas nauczyć, że droga życia prowadzi ż wnętrza na zewnątrz. Siły życia są ciche i to jest główna przyczyna cichej natury mistrzów. Jest to sposób, dzięki któremu utrzymują oni siebie w harmonii z samym życiem. Nawet nasze Pisma św. mówią, że mnóstwo słów nie jest bez grzechu. Tylko wtedy, gdy mówimy w harmonii z tym, co czujemy wewnętrznie, wstępujemy w pełną harmonię z prawdziwym życiem. Czy nie zauważyliście, że kiedy mówicie lub czujecie, tak samo, jak gdy czynicie coś, co czujecie, że jest słuszne - że wtedy się czujecie wolni? Również, gdy mówicie coś, co się nie spotyka z aprobatą waszych najwewnętrzniejszych uczuć czujecie, że się ograniczyliście lub związali.

Jest to filozofia niesprzeciwiania się (ahinsa), propagowana przez Gandhiego i dominująca w hinduskich naukach, i kierunkach religijnych. Chrystus kładł nacisk na to. Gdy mówicie lub działacie w sposób, który nie jest w harmonii z wami, stwarzacie opór, a opór ten jest wpływem praktyk hipnotycznych. To zawęża naturę ludzką i nie dopuszcza, aby człowiek wyraził to, czym naprawdę jest Opór ten występuje nie tylko w jego naturze, a gdy jest przekazywany innym, ci go potęgują i przez to cały świat trzymany jest w ciemnościach. "Ojciec, który widzi w skrytości, wynagrodzi cię otwarcie". Nikt, choćby był bardzo smutny, nie odpycha promieniowania czystej radości, lecz próbujcie wmówić w niego radość, a odepchnie ją. Mówcie biednemu człowiekowi, że nie musi być biednym, a będzie miał urazę i przytoczy wszelkiego rodzaju wytłumaczenia swej biedy, ale wprowadźcie go pod cichy wpływ obfitości, a dusza jego odetchnie. Spróbujcie rozdzielić dwóch ludzi walczących, a zaatakują oni was; wypromieniujcie poczucie spokoju, a przestaną walczyć. Zasada etyczna niekrzywdzenia, nieużywania przemocy nie jest bierna, lecz jest dynamicznym promieniowaniem jaźni. Przebudowa społeczna i reforma gospodarcza muszą wypływać z budzącej się świadomości ludzkiej. Nie można narzucać prawodawstwa ani reguł rządzących ludźmi będącymi pod działaniem hipnozy. Nie możecie zorganizować ludzkich myśli ani intencji, dopóki one nie dostosują się wzajemnie. To w tej dziedzinie powstają wszystkie różnice. Jeden człowiek jest samolubny, inny nie; jednemu się powodzi, drugiemu nie; jeden posiada niezwykłą siłę ^zręczność - inny jest słaby i niezręczny. Jeden myśli tylko o swym powodzeniu materialnym, drugi tylko o postępie duchowym, obojętny na swą naturę zewnętrzną. Jak mogą być zorganizowane w harmonijną masę, tak rozbieżne myśli i uczucia? Tylko najwewnętrzniejsza natura człowieka jest identyczna z naturą jego bliźniego w myśli i intencji, i tylko przez wyniesienie na zewnątrz, tego co jest wewnątrz, może nastąpić pokój i harmonia na Ziemi. To, co się porusza w najwewnętrzniejszej naturze jest identyczne z Umysłem Uniwersalnym, czyli Bogiem. "Prawo Boże wypisane jest w waszym wnętrzu". Mistrzostwo jest wyprowadzeniem na powierzchnię tego, co ukryte jest wewnątrz. Osiąga się to przez głęboką medytację i radzenie się swej jaźni, która jest jedynym mistrzem, jakiego można znaleźć i ona tylko doprowadzi człowieka do celu życia.

Przezwyciężenie jest sprawą nauczenia się porzucania wszystkich pozornych stanów umysłu, ciała i spraw oraz rozpoczęcia życia znowu od początku. Zacznijcie od myśli, że jesteście jaźnią, którą wewnętrznie pragniecie być i poświęcacie siebie, by się tą jaźnią stać, zapominając o wszystkim innym. Z chwilą, gdy znajdziecie tę jaźń, staniecie się tą jaźnią, jesteście mistrzem i pomocnikiem świata. Wielu takich pracujących wspólnie w milczeniu, wywierać będzie wpływ na świat potężniej, niż jakiekolwiek ruchy, które poczęły się w mechanizmie zorganizowanego przemysłu, wojnie lub reformie społecznej. Owocność życia człowieka zależy nie tylko od tego, co on robi, ale jak on to robi - i określa się stopniem, w jakim odkrył samego siebie, Samo tylko wymawianie słów i poleganie na ich sile lub na wibracyjnym działaniu nigdy nie pomoże człowiekowi stać się mistrzem. Słowa mają tylko tyle siły, ile się jej znajduje w świadomości mówiącego, ograniczonej przez jego umysłowość. Mocą ich jest głębia pojmowania, stopień świadomości, stojącej poza nimi. To nie słowa stwarzają świadomość i nie słowa leczą ciało lub zmieniają sprawy. Jest to sprawa obudzonego pojmowania, które wytwarza słowa i pociąga za sobą zewnętrzny czyn, a słowo lub czyn mają moc, tylko do rozmiaru wewnętrznego przebudzenia.

Wynikiem mówienia lub działania z pobudek zewnętrznych jest nie tylko stan hipnozy czy umysłu, lecz także poczucie, iż są dwa przeciwstawiające się sobie umysły. Przy działaniu wydaje się to dzielić umysł na wiele oddzielnych czynów. Umysł jest jednością i porusza się jako jedność, a to, co się wydaje dualizmem umysłu, jest tylko podwójnością nagromadzonych idei - Jedno nagromadzenie wyrosło z wrażeń zewnętrznych, a drugie ma początek w naturalnym stanie umysłu takim, jakim on działa od początku.

Umysł zostaje całkowicie zjednoczony i zharmonizowany przez odrzucenie wszelkich myśli czy impulsów, nie pochodzących z najwewnętrzniejszej natury człowieka. To oczyszcza cały strumień świadomości i czyni człowieka wolnym do myślenia i działania, tak jak powinien myśleć i działać w doskonałej harmonii z Umysłem Uniwersalnym. To jest sama istota mistrzostwa.

Mówienie i życie w tej jedności, bez uczucia rozdzielenia jest największym darem człowieka, gdyż wtedy dano mu "zdrowy umysł", jak mówi Pismo święte. Innymi słowy - zaczął on byt w doskonalej jedności ze swym Źródłem, stał się zdrowy, całkowity, a Jezus powiedział, że człowiek musi wrócić do tego stanu zdrowia umysłu. "Zostańcie w Jerozolimie, aż Święty - Całkowity - Duch zejdzie na was", czyli, aż powrócicie do tego stanu jedności z Umysłem Powszechnym.

Duch jest Przyczyną, a gdy człowiek wraca do Przyczyny, do swego Źródła staje się całkowitym i zdrowym. Nie jest on tylko zdrowy umysłem, ale zdrowy ciałem i sprawy jego stają się zdrowe, gdyż cała jego istota jest jednoczona z tą wielką Jednią, która jest istotną naturą wszystkich rzeczy. Jest to zdrowie, czyli jedność wszystkich rzeczy ze swym źródłem. Zdrowie, czyli jedność nie może znaczyć nic innego niż całkowitość. Nie może się to odnosić do żadnej jednostki, czy części całości: musi to dotyczyć jedności całości. Wszystko jest centrum jedności, czyli ośrodkiem, w którym jedność wszystkich rzeczy musi być zachowana i przejawiona. Umiejscowić lub oddzielać jakiś fakt, to to samo, co wyłuskać go zupełnie z jego natury i stracić jego znaczenie. Gdy Chrystus powiedział: "Te i jeszcze większe rzeczy czynić będziecie" lub gdy Emil mówił: "Możecie zrobić to równie łatwo, jak ja to robię", to mówili oni ze świadomości jedynie prawdziwej jedności zdrowia człowieka, w jego stosunku do całości i istnienia z całością. To życie jedności jest życiem mistrzów i każdy może żyć tym życiem, jeżeli porzuci swą łączność z instytucjami, religiami, rasami i narodami, a przyjmie związek z wszechświatem. Jest to "arka przymierza", która dała Dzieciom Izraela powodzenie, lecz gdy została stracona, nie udało się im uzyskać wolności z powodu opozycji.

Wszelkie rozdzielenie jest tylko sprawą hipnozy indywidualnej. Nie można być naprawdę rozłączonym z całością, gdyż człowiek stworzony jest na jej łonie, jest jej częścią i jest taki jak ona. Miłość jest wielkim jednoczycielem w świadomości człowieka, a utrzymywanie się zawsze w postawie miłości jest posuwaniem się ku jedności. Jest to jedyny zachowawca zdrowia i sprawności. Człowiek nie potrzebuje próbować kochać każdego, lecz musi wiecznie próbować utrzymać swą naturę w zdrowiu przez wzrost miłości. Gdy natura człowieka rozwija się w miłości, przyjmie on prędzej czy później postawę miłości wobec wszystkich ludzi, a przez tę postawę nie tylko wniesie siebie samego, lecz wszystkich dookoła siebie do tej samej jedyności. Nie istnieją podziały w obudzonym poczuciu miłości.

Nikt nie zdobędzie mistrzostwa czy oświecenia przez podróż do Indii lub siedzenie u stóp mistrza. Człowiek uzyskuje mistrzostwo przez wsłuchiwanie się w najgłębszą swą naturę i przez posłuszeństwo temu, czego się od niej nauczył. Nie ma takiej potrzebnej pomocy, która by nie była mu dana natychmiast, jeżeli tylko człowiek się zwróci w tę stronę i działa z tej rzeczywistości. Cała potęga wszechświata stoi za każdą wysoką intencją, za każdym prawdziwym impulsem. Jest to jak zarodek życia wewnątrz ziarna i wszystkie siły przyrody są poruszone, by dać pełny wyraz wszystkim jego potencjalnościom. To jest sposób mistrzów, a ich nauka zawsze mówi, że macie być wierni jaźni, że macie wyrażać to, co jest wrodzone, prawdziwe, aż zewnętrznie się staniecie tym, czym wewnętrznie pragniecie być.

Gdy człowiek powróci do tego motywu życia, wszystko we wszechświecie zaczyna poruszać się ku niemu, by się przejawić przez niego. Musi on mieć nie tylko inteligencję, która by nim kierowała i moc czynienia tego, co powinno być czynione, ale i substancję, która odżywia i podtrzymuje go w działaniu. Nie ma żadnego braku, jedynie tylko w pojęciach hipnotycznych, które zaćmiły umysł człowieka i przesłoniły mu rzeczywistość. Ale gdy wraca on do wrodzonej jedności, gdzie świadomie otrzymuje wszystko, co wszechświat zlewa na niego, nie może istnieć żaden brak w żadnej z faz jego istoty ani w jego sprawach.

Teoria kwantów jest podejściem wiedzy do tego podstawowego faktu życiowego i nie ma ani prawdziwej nauki, ani religii, ani struktury społecznej, ani wreszcie pomyślnego życia poza tą niepokonaną i nierozwiązalną jednością wszystkich rzeczy. Jest to droga do mistrzostwa - życia mistrzów - i w niej jest jedyna prawda życia. Można ją znaleźć tam, gdzie właśnie jesteście, w skrytych miejscach waszej natury wewnętrznej. Mistrzowie uczą, że wyzwolenie można osiągnąć tylko w ten, a nie w żaden inny sposób. Chrystus mówiący przez Jezusa, wyraził tę samą prawdę w słowach: "Nikt nie przyjdzie do Ojca, jeno przeze Mnie". Ten sam Chrystus w was głosi tę samą nowinę dla was. Jedynym punktem stycznym z boskością jest boskość w was. Jedyny wasz kontakt z mistrzem dokonuje się przez mistrzostwo w was.

Koniec tomu czwartego

…

TOM 5

Książkę tę poświęcam z miłością tym wielkim istotom, naszym Starszym Braciom, którzy mimo iż się wspięli na wyższy poziom, nie przestają cierpliwie udzielać ludzkości ziemskiej swej pomocy, ukazując stale drogę do prawdy, wolności, wyższych dziedzin świadomości i pojmowania.

OD WYDAWCY KALIFORNIJSKIEGO

Baird T. Spalding odegrał ważną rolę, udzielając światu zachodniemu wiadomości o istnieniu wielu Mistrzów, czyli Starszych Braci, którzy pomagają i kierują przeznaczeniem rodu ludzkiego na Ziemi. Wielu wykładowców i nauczycieli prawdy w ciągu ostatnich 25 lat zgłębiło i rozpowszechniło książki ŻYCIE I NAUKA MISTRZÓW DALEKIEGO WSCHODU, aby upowszechniać wiedzę w nich zawartą, przekazując ją do wszystkich zakątków świata. Tego sposobu użyli Starsi Bracia w specjalnym celu wychowania rodzaju ludzkiego, uświadomienia go i zwrócenia uwagi na wielkie prawa życia, gdyż jak powiedział Jezus: "Rzeczy, które ja czynię i wy czynić będziecie, i jeszcze większe od tych czynić będziecie".

szkic biograficzny

Gdziekolwiek występuje zainteresowanie jakąś osobistością czyjej osiągnięciami, jak to zaistniało u czytelników Życia i nauki mistrzów Dalekiego Wschodu, można mieć pewność, iż zjawisku temu towarzyszy płomień prawdy. Niewielu ludzi w naszych czasach wzbudziło takie zainteresowanie, jak Baird T. Spalding, którego nazwisko stało się legendą w kołach poświęcających się metafizyce i szukaniu prawdy w pierwszej połowie XX w. Niewielu, tak jak on, odczuło płomień inspiracji duchowej przebiegającej świat. Charakter tego człowieka i jego sposób przedstawienia prawdy oraz nauka - wszystko to daje żywe świadectwo autentyczności i szczerości jego posłannictwa. Niezliczone listy, które otrzymywał przez lata z całego świata świadczą o potężnej pomocy, jaką ludzie czerpali z jego książek, a listy te napływają ciągle, chociaż minęły lata, odkąd przeszedł on do wyższej szkoły.

Baird T Spalding odszedł 18 marca 1953 r. w Tempe, w stanie Arizona, w wieku 95 lat Pracował do końca w swym przedsiębiorstwie górniczym.

Douglas K. de Vorss prawdopodobnie znał, jak i inni pana Spaldinga z wieloletniej współpracy, i dlatego poniżej cytujemy urywek jego przemówienia na nabożeństwie za pana Spaldinga w Tempe, w stanie Arizona, z dnia 22 marca 1953 r.:

"Pan Spalding był spokojnym, skromnym sługą każdego spotkanego człowieka; nigdy nie pozwalał, przy żadnej sposobności, na przedstawianie siebie audytorium jako wybitnego człowieka o wielkich osiągnięciach. Od r. 1935 miałem niezwykłą okazję podróżowania z nim do ponad 200 miast Ameryki Północnej. .Chociaż przez wszystkie te lata żyłem z nim w ścisłym kontakcie przez 24 godziny na dobę, to - mówiąc szczerze - nie wierzę, aby jakakolwiek osoba lub grupa osób rozumiała rzeczywiście tę wielką duszę, czynną w tak różny sposób, na tylu rozmaitych polach działalności. Wypowiadając te osobiste uwagi prosimy o zrozumienie, że czynimy to z wielką pokorą, gdyż był on nie tylko naszym osobistym przyjacielem, lecz prawie ojcem dla wielu z nas.

Nie było takiego miasta czy miasteczka na świecie, o ile mi wiadomo, gdzie by pan Spalding nie mógł wejść do czyjegoś domu i zasiąść do obiadu. Był zawsze mile witany, a w czasie ostatnich 25 lat, przeważnie żył jak ptak na gałęzi. Zdaje się, że osiągnął ten stan rozwoju, w którym rzeczy materialne mało znaczą. Jakkolwiek nie znaliśmy jego dochodów osobistych, odszedł jednak jako człowiek bynajmniej niebogaty. Jego własność materialna była nieznaczna, ale jego wielką spuścizną są jedyne odkrycia dotyczące nauki Jezusa.

Pan Spalding nigdy nie wygłaszał ani nie pisał odczytów w celach finansowych, ani dla jakiegoś zysku, był bowiem otwartym przewodem dla wszelkich zasobów* pieniężnych, jakie doń docierały - rozdawał wszystko natychmiast Nie możemy znać dokładnych rozmiarów jego filantropijnych posunięć, gdyż pomagał materialnie każdemu, kto się do niego zwrócił, a był zawsze człowiekiem, któremu się dobrze powodziło. Faktycznie nie znam nikogo, kto by we właściwy sobie sposób był tak bogaty, jak pan Spalding, i wielu z nas zazdrościło mu jego wyjątkowych osiągnięć, spowodowanych wydoskonaloną świadomością, jaką niewątpliwie posiadał już w młodości.

Właśnie 65 lat temu poczynił on owe odkrycie dotyczące Jezusa i życia wielkich mistrzów. Chodził i rozmawiał z nimi w świecie widzialnym tak samo, jak to czynił wielki uczony pan Steimnetz, którego był żarliwym wielbicielem. Widziałem wspólne zdjęcia panów Spaldinga ze Steinmetzem. Zarówno Steinmetz, jak i Edison przepowiedzieli, iż nadejdzie czas, gdy będziemy mogli utrwalić „Kazanie na Górze" - w ówczesnym języku wraz z brzmieniem głosu Jezusa - w momencie jego wygłaszania.

Wielu innych zdumiewających odkryć i rewelacji dokonał pan Spalding w ciągu swego długiego życia, poświęconego służbie i pracy we wszystkich częściach świata. Na przykład chciałbym poruszyć temat jego publikacji i książek. Powiedzieli mi ludzie, którzy znali pana Spaldinga w Kalkucie, w Indiach we wczesnych latach dziewięć­dziesiątych XIX w., że chciał odręcznie spisywać sprawozdania ze swych przeżyć w Indiach. Kilku przyjaciół prosiło go, by je spisał na maszynie i dał im odpisy. Przez wiele, wiele lat nosił te maszynopisy sprawozdań przy sobie (z tego powstał potem tom I). Ludzie czytali je i przekazywali jedni drugim, aż wreszcie pewna eminentna kobieta w Oakland w Kalifornii, żona budowniczego Kolei Miejskich Oakland - zapytała pana Spaldinga, czy się zgadza, aby jej drukarz z prasy kalifornijskiej z San Francisko, wydrukował 1000 egzemplarzy tej pracy, w taniej oprawie papierowej; pragnęła ona dać każdemu ze swych przyjaciół, po egzemplarzu. Pan Spalding się zgodził, ale wkrótce potem wyjechał do Anglii.

Książki wydrukowano i rozeszły się wśród jej znajomych, jako prezenty. W ciągu 60 dni, w sposób fenomenalny, złożono na nie 20.000 tysięcy zamówień. Gdy pan Spalding powrócił z Anglii, oczywiście był zdziwiony zainteresowaniem, jakie wzbudziły jego odkrycia i doświadczenia, i pozwolił jej na wydrukowanie pozostałych prac, z czego powstał tom II.

Teraz nastąpił prawie dziesięcioletni okres, w ciągu którego pan Spalding nic nie pisał. Ale prawie każdego wieczoru zbierał przyjaciół i po obiedzie urządzał małe spotkania, podczas których udzielał odpowiedzi na zadawane mu pytania; w ten sposób kontaktował się z wieloma ludźmi. Po swej całodziennej pracy inżyniera-badacza, na tychże minizebraniach odpowiadał na liczne pytania, a jego wyjaśnienia rozpowszechniały się bardzo szybko. Lecz ta praca została przerwana w okresie, gdy Cecil B. de Mifle podjął wyświetlanie filmu „Król królów". Pan de Mille zaangażował do tego filmu pana Spaldinga w charakterze technicznego doradcy we wszystkich sprawach biblijnych.

Mój kontakt z panem Spaldingiem zaczął się mniej więcej 25 lat temu. Byłem szczególnie zainteresowany jego książkami i ich rozpowszechnianiem na cały świat W tym czasie istniał bardzo żywy ruch pod nazwą „Nowa myśl"; czytano rzeczy poświęcone sprawom ducha, studiowano je i wielu ludzi pragnęło, aby pan Spalding wydał nową książkę. Wreszcie jeden z najbliższych przyjaciół pana Spaldinga, zaprosił go na wieś, gdzie mógł pracować bez przeszkód i gdzie odręcznie spisał przeżycia, znane nam jako tom III. Książkę tę wydano natychmiast.

Szerzyła się w kraju wieść, że pan Spalding wyjechał, ale ponieważ miał się udać w podróż dookoła świata i wsiąść na okręt do Indii dopiero 4 października, przeto zaproponowałem mu, aby pojechał ze mną do Nowego Yorku, zatrzymując się po drodze w kilku większych miastach, by się spotkać z wielu osobami znającymi jego książki, i zaprzeczyć fałszywym wiadomościom.

Pan Spalding uznał myśl za dobrą, jeśli to wszystko nie potrwa dłużej niż 30 dni. A więc pod koniec sierpnia 1935 r. wybraliśmy 30 większych miast, które postanowiliśmy objechać w ciągu miesiąca. Mówię o tym, by zauważyć (jak wielu z was wie zapewne), iż pan Spalding do końca swych dni posiadał prawie niezmożoną energię w formie fizycznej. Nie był nigdy zmęczony. Mógł chodzić przez dwa lub trzy tygodnie, sypiając tylko po 3-4 godziny dziennie.

Nigdy nie żądał niczego dla siebie. Nigdy nie rościł pretensji, że jest wielkim uzdrowicielem, jasnowidzem, człowiekiem mającym wyższe zdolności psychiczne lub coś w tym rodzaju. I mogę was zapewnić, że wszystkie swoje pisma stworzył w taki sposób jak każdy, gdy siada, by napisać list do przyjaciela. Materiałów nigdy nie uzyskiwał drogą pisma automatycznego, jasno słyszenia Jasnowidzenia lub czegoś w tym rodzaju. Nie było to potrzebne, gdyż znał tych wszystkich, o których pisał, tak jak znał wielkich uczonych i religioznawców w osobach pana Steinmetza czy drą Norwooda. Ten ostatni był słynnym duchownym w Nowym Yorku i jednym z najbliższych przyjaciół pana Spaldinga.

Sądzę, że te fakty mogą was zainteresować, jakkolwiek chyba nie aprobowałby on pewnych rzeczy, jakie czynimy tego popołudnia, ponieważ rozumiał, że forma fizyczna, ma mało wspólnego z rzeczywistym życiem jednostki. Jak sobie przypominacie, mawiał on: „Chrystus jest w każdym z was". Pragnął, aby wszyscy pojmowali tę ważną rzecz. Czasami, gdy ludzie go pytali: „Ilu jest mistrzów w Stanach Zjednoczonych?" - odpowiadał: „Powinno być co najmniej 150 milionów mistrzów w kraju". Wiedział, że kiedyś każda jednostka stanie się świadoma swej jedności z Bogiem i Chrystusem, zamiast oddawać cześć wyznaniom, dogmatom i sektom.

Każdy z was jako poszczególna indywidualność, mógłby mówić inaczej, gdyby był na moim miejscu. I wypowiedzi te nie byłyby podobne do siebie pod tym względem, kim dla każdego z was był pan Spalding jako osobowość, jako brat lub w swych pismach i przemówieniach; gdy odpowiadał na wasze pytania, nigdy niczego nie ograniczał pod względem czasu. Widziałem nieraz, jak rozmawiał z jakimś przyjacielem przez całą noc, by pomóc mu przezwyciężyć pewną trudność umysłową lub finansową. Zdawało się, że ma jakąś wielką moc, która czyniła z niego taką potęgę intuicyjną i tak wielkiego naukowca. Studiował w Heidelbergu, pracował w rozmaitych laboratoriach naukowych, starając się zwłaszcza o to, by człowiek potrafił sam sobie pomóc. Dziwnie i często trudno ludziom w czasach dzisiejszych jest zrozumieć, że dobra materialne miały dlań tak małe znaczenie. Pojmował on, tak jak Jezus, że największą rzeczą, jaką możemy wyrazić na planie fizycznym, tu na tej Ziemi, jest żyć życiem chrystusowym i odwrócić naszą uwagę od ograniczeń. Oczywiście jest to to samo, co próbowaliśmy czynić dziś po południu, gdyż wiemy, że pan Spalding jest z nami zawsze, i że nadal mamy sposobność żyć życiem takim, jakie on wiódł i w taki sposób, jak próbował je nam ukazać".

NASTĘPNE ROZDZIAŁY POCHODZĄ Z WYKŁADÓW, WYGŁOSZONYCH PRZEZ PANA SPALDINGA W POŁUDNIOWEJ KALIFORNII W CIĄGU OSTATNICH DWU LAT ŻYCIA.

OBRAZ PRZESZŁYCH WYDARZEŃ

Od cieni rzucanych przez Himalaje, do wielkich obszarów pustyni Gobi, od Nowego Yorku do Ameryki Środkowej i Południowej, od San Francisco do Filipin, Alaski i Kanady przychodzą te przeżycia, odkrycia i rewelacje naszej pracy badawczej.

Dokonywaliśmy tej pracy przez ponad 40 lat, najpierw tłumacząc dokumenty, znalezione na Gobi, w Tybecie i w Indiach; z czasem się ona rozwinęła i powstał zespół około 26 zainteresowanych i biorących w niej udział osób. Uczeni zaczynają się poważnie liczyć z nami; istotnie już przed dwoma laty wierzyli oni, że z naszym nowym aparatem fotograficznym i z tzw. robieniem przez nas zdjęć przeszłych wydarzeń będziemy zdolni się cofnąć przynajmniej o milion lat, ukazując ówczesne cywilizacje. Może się to wydawać dość osobliwe, że możemy wglądać w przeszłość i chwytać obrazy wydarzeń sprzed tysięcy, tysięcy lat W tej sprawie już dużo zrobiono. Mogliśmy rozpocząć tę pracę dzięki pomocy doktora Steinmetza. Ja sam pracowałem z nim przez cały ten czas Jaki z nim przebywałem; mówił on tak: „Zbudujemy aparat, który wejdzie w przeszłość i pochwyci każde dawne wydarzenie, jeśli zechcecie". Poszedł on dalej, nakreślili opracował plany takiego aparatu, a my kontynuowaliśmy tę pracę i dzisiaj możemy zdecydowanie powiedzieć, że potrafimy wkroczyć w przeszłoś^ i uchwycić każde minione zdarzenie. Naturalnie, to byłoby zbyt uciążliwe, lecz my wybieramy przeszłe wypadki i uczeni dopuszczają obecnie, i w pełni wierzą, że dojdziemy do przeszłych faktów zaistniałych w ciągu miliona lat Nasze początkowe doświadczenie z pierwszym aparatem zainicjował dr Steinmetz. Pracowaliśmy wspólnie około 9 lat i twierdził on zawsze, że będziemy mogli się cofnąć w przeszłość i pochwycić wszystko, co się rzeczywiście rozegrało, pokazać ubiegłe cywilizacje i ich działania.

Nasze pierwsze doświadczenie dotyczyło inauguracyjnego przemówienia George'a Washingtona. Nastąpiło ono w Nowym Yorku, w sali zwanej obecnie Federal Hall. W tym obrazie łatwo rozróżnić każdego z dygnitarzy, którzy byli na podium razem z Georgem Washingtonem, chodzącym tam i z powrotem przed grupą ludzi, i przemawiającym. W owym czasie nie było żadnego zdjęcia uczestników tego przemówienia ani nikogo z tej grupy. Robione były malowidła, ale nie fotografie.

Obecnie mamy aktualne zdjęcie z pochwyconym na taśmie dźwiękowej głosem G. Washingtona. Przez pewien czas wszyscy zarzucali nam fałszerstwo, twierdząc, że zrobiliśmy film, lecz teraz można to zademonstrować w regularnym mechanizmie ruchomych obrazów.

Następnie przeszliśmy od tego do Kazania na Górze. Wiemy teraz, że Jezus jako człowiek, nie różnił się od nas. Mamy pełną historię życia tej rodziny sprzed ponad 2000 lat i wiemy, że to dobrze założona rodzina, że Jezus był człowiekiem wywierającym wielki wpływ, o bardzo zdecydowanym charakterze. Wzrost jego wynosił 6 stóp i 2 cale, (tj. ca 188 cm), a gdy stał w tłumie sami byście go wskazali i powiedzieli: „Tu stoi człowiek, który dokona wielkiego dzieła". I dokonał. Historia oddaje te rzeczy dzisiaj tak, że cofamy się do tego dramatu i chwytamy słowa absolutne. Byliśmy bardzo zainteresowani jego życiem i przeszliśmy przez cały jego bieg. Nie tylko to, ale szukaliśmy tego człowieka przez szereg lat i dziś wiemy, że on nigdy nie przeszedł przez śmierć.

Jezus z Nazaretu nigdy nie rościł sobie prawa do niczego więcej niż to, co może zrobić zwykły człowiek. To wiemy na pewno. Nie tylko to - on nam powiedział, że Śmierć była przezwyciężona.

Kazanie na Górze przetrwało wieki jako tekst duchowego mistrza. W naszych czasach ludzie oceniają je tak samo, szanując nawet więcej, zaczynają rozumieć jego przesłanie i stosują je w życiu.

Dzisiaj możemy pokazać na fotografii, że nikt niczego nie przyniósł Jezusowi, tylko się zjawił mały chłopiec z 5 bochenkami chleba, i rybami. To nie jest alegoria; gdyby tak było, to byśmy nie znaleźli tego chłopca na obrazie aniby nie było tam ludzi. Jezus tylko powiedział: „Usiądźcie i przygotujcie się do posiłku"... i była obfitość jadła dla wszystkich.

Potem znowu mamy przykład, gdy uczeń mówi do Jezusa: „Mistrzu, potrzeba chleba, ale są jeszcze cztery miesiące do żniw". Odpowiedź jego brzmiała: „Spójrzcie na pola, są one już białe pod żniwo". I takie są właśnie na obrazie.

Przy tych obrazach musieliśmy poprawiać wiele błędów, jakie przedtem popełniano. Przez 8 lat pracowaliśmy nad obrazem Kazanie na Górze, zanim doszliśmy do tożsamości Jezusa. Zawsze szukaliśmy postaci według wizerunku namalowanego przez Leonarda da Vinci.

W związku z tym mieliśmy interesujące przeżycie. Trzech z nas było w Watykanie i rozmawialiśmy z bardzo starym kardynałem, który zapytał nas, jak sobie dajemy radę z obrazem Kazanie na Górze. Był on bardzo zainteresowany naszą pracą i powiedział nam, że zdobylibyśmy dużo wiadomości, gdybyśmy wzięli od niego list polecający, pojechali z nim do Paryża i zgłosili się do pewnego człowieka w muzeum w Luwrze z prośbą o pozwolenie przeczytania listów Leonarda da Vinci. Była to dla nas nowa wskazówka i od razu udaliśmy się do Paryża. Zaraz po przyjeździe skierowaliśmy się do Luwru, gdzie przyjęto nas z całą uprzejmością; Wszystkie listy Leonarda da Vinci są tam jeszcze i dziś, można to sprawdzić.

Zawsze przeczuwaliśmy, że obraz Leonarda da Vinci był portretem Jezusa - takim, jak on go postrzegał. Jest to dzisiaj potwierdzone i dowodzą tego owe listy. Zobaczył Chrystusa w twarzy modela, którego sobie wybrał do pozowania do obrazu Jezusa. Orzekł, iż był to człowiek młody, zaręczony, mający piękne światło w oczach. Da Vinci widział w nim Chrystusa i sportretował go jako takiego. Było to w epoce renesansu, kiedy długie włosy i noszenie zarostu były w zwyczaju. Myśmy nigdy nie znali Jezusa mającego długie włosy i zarost, i w szatach różniących się być może od innych, a tam jest to napisane własną ręką Leonarda da Vinci.

W dwa lata później, artysta postanowił namalować Judasza. Przez blisko dwa lata szukał kogoś, dość nikczemnego, kto by się nadawał na model Judasza-zdrajcy.

Wreszcie pewnego ranka, gdy szedł przez dzielnicę apaszów w Paryżu, ujrzał w małym zagłębieniu, człowieka w łachmanach, rozczochranego, złamanego. Oto człowiek dla niego! Podszedł zaraz i powiedział: „Namalowałem portret Chrystusa, a teraz szukam człowieka, który by mi pozował do portretu Judasza-zdrajcy". Człowiek ten podniósł wzrok na malarza i odpowiedział: „Panie, to ja pozowałem panu do wizerunku Chrystusa". To był ten sam człowiek! Da Vinci opisuje w listach, iż byłoby niepodo­bieństwem znaleźć go w niszy dzielnicy aryskich apaszów, gdyby ten człowiek nigdy nie zdradził Chrystusa. Twierdzi wręcz, iż gdy wymawiamy słowo nie mogę, to się zapieramy wewnętrznie Chrystusa.

Dziś możemy tego dowieść, iż przy każdym negatywnym słowie, jakie wypowiadamy, zapieramy się Chrystusa w nas. Dalej Leonardo da Vinci mówi, że nigdy nie myślał o portretowaniu oblicza Jezusa Chrystusa, ale że wówczas zobaczył w tej twarzy Chrystusa.

Leonardo da Vinci był niezwykłym człowiekiem. Napisał wiele znakomitych artykułów naukowych, których jednak nigdy nie wydrukowano. Można je tylko czytać, wchodząc do szklanej klatki i w trakcie tego, będąc wystawionym na grupową obserwację przez troje osób. Te dokumenty są bardzo przekonywające. Leonardo był wyjątkowym człowiekiem i ciągłe głosił o Chrystusie wewnątrz nas. Stwierdza, jak cudowną rzeczą jest uosabiać Chrystusa, widzieć Chrystusa w każdej twarzy.

Gdy malował w Watykanie i kardynałowie zastali go śpiącego na rusztowaniu, powiedział im: „Gdy śpię, to więcej czynię niż na jawie". Podczas snu widział przed sobą wszystko, co zamierzał malować i w identycznych kolorach, jakie chciał nadać; wstawał i je odtwarzał. Mówił: „Wszystko, co widzę jest ścisłym podobieństwem, a wibracje tego, co umieszczam na ścianach, są wibracjami, które chwytam, mogąc potem je przejawić i odtworzyć z zupełną łatwością, tak jak je widziałem we śnie".

Pytania i odpowiedzi

Pytanie. Jak Pan wybiera przeszłe Wypadki?

Odpowiedź. Są one na pewnej taśmie częstotliwości. Wszystko, co pan mówi, głos pański i słowa wchodzą na taśmę częstotliwości wibracyjnej i to idzie naprzód, i wciąż płynie.

P. Jaką drogą najlepiej iść, by uzyskać oświecenie?

O. Prawdziwa droga jest wewnątrz. Szukajcie coraz głębiej w sobie. Wiedzcie, że to wielkie światło należy do was, oto wszystko, czego potrzeba.

P. Czy Pan się urodził w Indiach?

O. Tak, urodziłem się w Indiach i mój ojciec urodził się tam również. Uczęszczałem do szkoły przygotowawczej, a potem na uniwersytet w Kalkucie. Dr Yose i jego żona byli tam w tym czasie od 68 lat.

P. Czy Jezus, jego uczniowie i inne postacie biblijne istotnie żyły ucieleśnione, tak jak my to znamy?

O. O, tak. Mamy cały szereg ich żywotów, dzięki aparatowi do przeszłych wydarzeń.

P. Jak wyglądał Jezus, gdy Pan go widział?

O. Jest człowiekiem o wzroście 6 stóp i 2 cali. Gdyby on dziś wieczorem był w tej grupie, poznalibyście go i kim jest - człowiekiem o najwyższych osiągnięciach, tym, który widział wszystko, mającym moc uzyskania wszystkiego; i dokonał tego i dokonywał zawsze. On żyje dzisiaj tak, jak żył zawsze. Fotografowaliśmy go tak samo, jak możemy sfotografować was. Mamy jego zdjęcia, jak chodził pod rękę z panią Luther Burbank, z dr. Norwoodem i wielu innymi.

P. Czy wszystkie wielkie problemy, które absorbują ludzkie umysły, będą zupełnie przezwyciężone, gdy będziemy wiedli życie mistrzów?

O. Tak. Jezus oświadczył stanowczo, że prawda nas wyswobodzi.

P. Jak można pozbyć się pojęcia, że człowiek nie jest Bogiem ?

O. Przez odrzucenie twierdzenia negatywnego. Twierdzenie Ja jestem Bogiem uwalnia was od pojęcia, że nie jesteście Bogiem. Lepiej stwierdzać prawdę niż nieprawdę.

P. Jeżeli stwierdzamy Ja jestem Bogiem, a nie możemy przyjąć tej jedności, czy to nie staje się sprawą ślepej wiary?

O. Jeżeli całkowicie opieracie się na ślepej wierze, stwarzacie rozłąkę i nie osiągniecie celu. O wiele lepiej jest powiedzieć - mogę i wtedy dojść do Jam Jest. Jeżeli przybieracie postawę nie mogę, przyjęliście rozłąkę z Bogiem.

P. Jeżeli człowiek jest Bogiem, a Bóg jest Duchem, skąd się bierze materialne ciało?

O. Jako hipnotyczny wpływ w umyśle człowieka. Nie opiera się ono na fakcie, na rzeczywistości. To człowiek wprowadził materialność w istnienie. Ciało śmiertelne jest ciałem hipnotycznym, a gdy człowiek się budzi z tego stanu, stanie się ono marą senną. Zbudzi się on, by nie śnić więcej.

POZNAJ SAMEGO SIEBIE

Przyjaciele, podejmiemy tu to, co było ukazane i dowiedzione w ciągu przeszło 60 lat pracy badawczej. Mamy dzisiaj dowody naukowe na to, że każda funkcja, każda rzecz w całym wszechświecie jest boska. Nazwijcie tę boskość, jak chcecie, największym jej imieniem jest wyraz „Bóg\ Dlaczego? Możemy wykazać wam dzisiaj, że słowo to wibruje z szybkością 186 bilionów drgań na sekundę i mamy ludzi zdolnych zaintonować to słowo. Lecz jego doskonałość polega na tym, iż z chwilą gdy odczuwacie tę wibrację, za każdym razem stajecie się tą wibracją.

Boskość jest utwierdzona w każdej formie. To nie jest tylko wasza forma lub czyjakolwiek inna, ta boskość jest ustanowiona we wszystkim i gdyby nie ona (której prawdziwości dziś dowodzimy), nie moglibyśmy robić fotografii - nie byłoby w tym pokoju żadnego kształtu, jaki byśmy mogli dziś sfotografować.

Obecnie mamy absolutny dowód na to. A zatem, po co mówić: „Nie jestem boski". Wyrzućcie tylko owo „nie" z tego, a zobaczycie, jaką to zrobi różnicę.

"Ja jestem boski". I to jest prawda o was. Nieprawdą jest "Ja nie jestem boski". Prawdą jest natomiast - "Ja jestem boski". Dopełnijcie to przez powiedzenie i potwierdzenie: „Bogiem jestem".

Dziś, wiedząc to, stwierdzamy to z bezsporną pewnością. Wy zaś, o tym fakcie poinformowani, możecie go przyjąć cum grano salis albo też wyrazić powątpiewanie: „No, może ta osoba nie wie..." Jednakże prawdziwości naszego twierdzenia można dowieść, przeprowadzając doświadczenie przez wykonanie fotografii w dużym powiększeniu. Zachowując ten warunek - gdy którejkolwiek osobie zrobimy takie zdjęcie - aparat fotograficzny wykaże tę boskość za każdym razem.

Nasze ciała poczęły się od jednej komórki, a jej rozmnożenie zbudowało to ciało. Możemy dziś wykazać przez duże powiększenie, że to światło nigdy nie ustało, przekazuje je jedna komórka drugiej, gdy się to ciało buduje. To obojętne, co o tym myślicie lub mówicie; życie jest wibracją światła i nie istnieje poza jego częstotliwością.

W waszych czasach mamy na to dowód. Oko - jeden z najwspanialszych organów w naszym ciele - jest tak zbudowane, że boską wibrację chwyta przez siatkówkę i soczewkę. Kiedy uświadamiamy sobie istnienie boskości światła, w tej samej chwili nasze oko zostaje dostosowane do niej i do częstotliwości światła, które ją niesie, i ci, którzy nie popsuli swego wzroku, mogą nieomal natychmiast spostrzec własną boskość, przez sam akt akceptacji.

A więc boskość jest Bogiem we wszystkim, w każdym kształcie. Chrystus znaczy moc realizowania tej boskości wewnątrz. Wówczas, czyż nie widzimy Chrystusa w każdej twarzy, w każdej formie? Było to jedno z najpierwszych stwierdzeń, jakie nauczał Jezus. Znajdujemy to w naszej pracy badawczej. Sam widzę Chrystusa w każdej twarzy, w każdym kształcie. Gdy się urodziło pierwsze dziecko, urodził się Chrystus.

To jest zwycięski Chrystus, ten, który zwycięża, Pan wszystkiego. Nie ma dzisiaj ani jednej osoby, która by nie była mistrzem. Z chwilą, gdy szukacie mistrza na zewnątrz, zapominacie o mistrzu wewnętrznym. Ludzkość popełniła największy błąd, szukając Boga lub próbując Go zobaczyć. Dlaczego? Ponieważ szukacie tego, co właśnie w was jest, a gdy to wyrażacie słowem - jesteście tym, jesteście za każdym razem. Możemy wam pokazać, że jeśli raz użyjecie słowa „Bóg^, stając wobec tej wysokiej wspaniałości, ciało wasze nigdy nie powróci do tej samej częstotliwości wibracyjnej, jaką mieliście przed użyciem tego wyrazu.

Inną rzeczą, jaką możemy wam pokazać, to fakt, że jeśli jakaś książka zawiera wyraz „Bóg", to jest ona wybitniejsza z powodu obecności tego słowa. Mamy trzech ludzi, którzy umieją intonować to słowo w 186 bilionach wibracji na sekundę. Prosiliśmy ich, by udali się do równoleżnika 180.° - najdalszego, do jakiego można dotrzeć z Greenwich na naszej planecie. Następnie w pewnym oznaczonym czasie ustawiliśmy instrument w ten sposób, że zapisywał on wibrację, jaką oni intonowali. I właśnie, skoro wibracja ta wystąpiła, wskazówka poszła wprost do tego punktu.

Wówczas położyliśmy pod instrumentem najstarszą Biblię z Muzeum Historii Naturalnej w Londynie. Następnie powoli usunęliśmy tę książkę, a położyliśmy inną, w której nie było wyrazu Bóg- - wskaźnik instrumentu zaraz się cofnął. Potem wzięliśmy trzecią książkę, w której Bóg figurowało tylko 3 razy - instrument zareagował natychmiast Właśnie to słowo Bóg spowodowało reakcję w częstotliwości. Jeżeli działa ono tak na przedmiot nieożywiony, co czyni ono z naszą formą cielesną przez pozytywne użycie i przyjęcie tego słowa?

Z głosami tych trzech ludzi intonujących wyraz „Bóg" w 186 bilionach drgań na sekundę, aparat (graph) idzie poprzez taśmę 30-stopową. Potem z tymi samymi ludźmi, używającymi słowa Jehowa", robi on tylko około 5 cali na tej samej błonie. Dlaczego? Z chwilą, gdy używacie słowa "Bóg" ze zrozumieniem, wiarą i wiedzą, poruszacie największą wibrację dzisiaj znaną, ten wpływ wibracyjny zbiera substancję. Kiedy rozszerzacie wasze myśli, zagęszczenie, czyli kondensacja tej substancji jest wasza - i istotnie, aby przekazać je w należytym porządku nie możecie odrzucać tych rzeczy. A wiec to jest to, co należy do każdego - każda dobra rzecz, którą ludzie mogą użyć. Wyzwalacie ten wpływ wibracyjny, a on się przejawia tutaj i teraz.

Istnieje zupełnie pewna zasada, którą dzisiaj opracowujemy - zasada boskości we wszystkim. Tego dowodzi nasz aparat fotograficzny robiący zdjęcia przeszłych wydarzeń. Możemy okazać, że każde źdźbło trawy, każde drzewo, każdy krzak, każdy kwiatek i wszelkie nasienie jest boskie, i gdyby nie ta boskość, to by ziarno nie mogło rosnąć ani roślina, ani drzewo; możemy wam dzisiaj pokazać wyraźną fotografię, że kiełek w ziarnie ma w sobie dokładną kopię formy, jaką wyda za każdym razem. Wiec dlaczego mówimy, że nie rozumiemy? Czyż nie lepiej jest mówić: "rozumiemy"? Przecież wy rozumiecie. Ta świadomość jest właśnie w waszym wnętrzu. Wy jesteście panami tych rzeczy, a po odsunięciu zewnętrzności panujecie nad rzeczą wewnątrz, przyjmując, że jesteście panami.

Wielu ludzi pisze i pyta, czy mogą pojechać spotkać mistrzów lub co mają robić, żeby ich zobaczyć? Z chwilą, gdy wychodzicie myślą poza siebie, chcąc ujrzeć mistrzów, straciliście widzenie mistrza wewnętrznego. Gdy uznacie i uświadomicie to sobie, jesteście mistrzem, jesteście z n&ni wszystkimi.

A więc pozwólcie komuś powiedzieć: Ja nie jestem Bogiem", a potem zatrzymajcie się chwilę i usuńcie to „nie". To jest wyraz negatywny i nie ma żadnej częstotliwości wibracyjnej. Dajecie mu energię, która go ożywia przy wymawianiu, lecz gdy zaniechacie wypowiedzenia go - nie ma on własnej energii.

Istnieje aparat fotograficzny, który pokazuje wam to w dowolnej chwili. Możecie usiąść przed nim i pomyśleć jakieś twierdzenie, nie wypowiadając go głośno, a my podamy wam dokładnie myśli z naszego grafu wykazane na błonie. Potem poprosimy o twierdzenie ze słowem negatywnym, aby zobaczyć, co się stanie; gdy dojdzie do tego wyrazu negatywnego, graf nie odnotuje nic na błonie, po prostu nie zostaje ono zapisane.

Ten aparat fotograficzny wykazuje obecnie wielką częstotliwość wibracyjną kształtu człowieka; gdyby nie było tej częstotliwości, nie zostałaby oznaczona - gdyby występowała jakaś hipnoza, nie zapisałby nic.

Zrobiliśmy więcej niż 400-500 zdjęć fakirów indyjskich, a gdziekolwiek była zastosowana hipnoza, aparat nic nie uchwycił. Mamy dwa do trzy bardzo ciekawe przykłady wśród tych setek obrazów. Przy jednej okazji byliśmy w drodze do naszego domu w Indiach, a gdyśmy przybyli, w bramie stał pewien człowiek. Umieścił on nasienie pomarańczy w glebie, położył na nim swe okrycie, i nasienie zaczęło wschodzić. Potem zdjął to okrycie i oto urosło drzewko pomarańczowe w ciągu 45 minut; pozornie było tam drzewo, gałęzie, pączki, kwiaty, liście, a potem dojrzałe pomarańcze. Zrobiliśmy zdjęcie tego zjawiska. Grupa nasza miała 12 aparatów fotograficznych, lecz my sami ulegliśmy wtedy takiemu złudzeniu, że podeszliśmy zrywać pomarańcze z drzewa - lecz drzewa nie było. Jeden z (moich) ludzi wywołał dwie rolki filmu wówczas, gdy zajmowałem rozmową młodego fakira. Rozwinąłem przed nim film, pytając: „No i gdzie jest drzewo? Nas udało ci się zwieść, ale aparatu nie oszukasz". Był on bardzo wzburzony i powiedział: „Przyjdźcie jutro, to wam pokażę". Uzgodniliśmy, że się spotkamy następnego dnia o godzinie 11.

Nazajutrz zebraliśmy się wszyscy o umówionej godzinie i wymieniliśmy aparaty fotograficzne. Tym razem młody fakir przyprowadził człowieka* którego nikt z nas nie znał. Ów chętnie wystąpił naprzód i włoży! nasienie do ziemi, a nasza grupa cały czas robiła zdjęcia. Drzewo wschodziło w identyczny sposób jak przedtem. Tym razem nie próbowaliśmy podchodzić i zrywać pomarańcz z drzewa - wszak tak fatalnie oszukano nas poprzedniego dnia. Wreszcie nasz szef powiedział do nas: „No, więc cóż z tego, jeśli tam nic nie ma, to zbadajmy". Podszedł, zerwał pomarańczę, zjadł ją, i tak samo zrobiliśmy wszyscy. To drzewo dotąd rodzi pomarańcze w Indiach, na tym samym miejscu.

Oto, co się zdarzyło. Młody fakir był uczniem starego guru. Gdy opowiedzieliśmy guru, co się stało dnia poprzedniego, był bardzo zirytowany, odprawił ucznia! odmówił mu swej współpracy. Powiedział nam, iż przeprowadzają oni uczniów przez wszystkie 12 metod hipnotycznego wpływu dla wykazania im, że nie ma w tym prawdziwego istnienia, nic się tam nie dokonuje, lecz jeśli chcemy odejść od tego, wtedy wszystko, co robimy posuwa się naprzód.

Podpada to pod sztukę lub prawo sugestii, które studiowaliśmy w Indiach. Na przykład widzimy człowieka wychodzącego z liną w ręku. Mała grupa ciekawych go otacza, a on pozornie rzuca linę do góry i woła chłopca z grupy, aby się wspiął po linie. Być może chłopiec znika na szczycie liny - i to jest wszystko, czego potrzeba, Człowiek zbiera trochę drobnych i to mu wystarcza na życie przez kilka dni. Porobiliśmy zdjęcia w 500 przypadkach tego rodzaju wyczynów, a aparat nie rejestrował na kliszy niczego innego oprócz człowieka stojącego pośród grupy. Oto jest moc sugestii. Działa ona tak skutecznie, że stoicie tam i wierzycie w to.

Stary guru pracuje dziś z nami w Indiach. Bierzemy nasienie, umieszczamy je w ziemi, poruszamy glebę mechanicznie i w ciągu 7 minut mamy łodygę zbożową z dwoma kłosami w pełni rozwiniętymi. Stary guru kładzie ziarno zbożowe do gruntu i zanim się podniesie, roślina już stoi przed nim! Nie ma on żadnych mechanicznych sposobów. On tylko wie. Istnieją teraz na świecie najlepsze dowody na to, że my sami jesteśmy całkowicie zdolni do takich dokonań. To może każdy. Jeżeli ktokolwiek tego dokonał, to i wszyscy inni mogą. Nikt nie jest wybrany, nie ma przywilejów, wszyscy mają w sobie zdolności do tego. Nie ma tam nic skomplikowanego, w istocie jest to bardzo proste i nie potrzebujemy lekcji. To prowadzi tylko do punktu, gdzie człowiek widzi lub uświadamia sobie korzyść płynącą z przyjęcia tych rzeczy, a wtedy składa dziękczynienie, że one są.

Ta moc jest obecna i działa we wszystkim w naszym życiu codziennym - nawet w pieniądzach, których używamy. Nie ma potrzeby, aby ktokolwiek z nas cierpiał brakł. W istocie nie ma braku. To tylko my nie dociągamy w wyrażaniu siebie i nazywamy to brakiem. Teraz odejdźmy od jakiegokolwiek „braku". Nie ma niepowodzenia!

Wielu uczonych - lekarzy mówi dziś, iż w przyszłości człowiek będzie żył o sto lat dłużej niż obecnie. Wiek jest tylko stanem świadomości, a gdy człowiek się nauczy odchodzić od starości, będzie parł naprzód i naprzód. Rok nie stwarza różnicy w naszej strukturze myślowej, dopóki nie powiemy, że przeszedł rok. Wtedy natychmiast kwalifikujemy się jako starsi o rok - zamiast myśleć o ubiegłym czasie jako o rojtu znaczących osiągnięć, jako o roku większego oświecenia i pojmowania.

Najdonioślejszą rzeczą jaką możemy uczynić, to zauważyć boskość w każdej twarzy, w każdym kształcie. Najistotniejszym naszym przywilejem jest widzenie Chrystusa w każdej twarzy, a to oznacza nieograniczoną moc poznawania Boga w sobie.

Możemy dojść do tych wszystkich rzeczy i udowodnić je dzisiaj. Nie prosimy, abyście to brali na wiarę. Możecie dowieść tego samym sobie, odchodząc od starości, ograniczeń i wszelkich myśli negatywnych, wyrzekając się używania ich i przyjmowania w naszym świecie. Wiemy, że około 3.000 lat temu pewien język, którym się porozumiewano, nie zawierał ani jednego negatywnego słowa, a język ten datuje się sprzed 200.000 lat.

Pytania i odpowiedzi

P. Czy słowo „Bóg" wymówione cicho ma tyleż mocy, co wymówione głośno?

O. Ma tę samą moc. Istotnie, dla wielu ludzi więcej będzie mocy w myśleniu o Bogu, niż w mówieniu i wymawianiu Go głośno.

P. Jak możemy uruchomić tę wielką moc wewnętrzną dla samowyrażenia siebie?

O. Po prostu przez wiedzę, że ta moc jest wasza. Wy sami jesteście najwyższą mocą, jesteście najwyższą mądrością, a z chwilą, gdy to przyjmujecie, wyzwalacie tę energię, która ukazuje wam, iż jesteście wolni od jakiegokolwiek ograniczenia.

P. Czy nastąpi wielkie zniszczenie na naszej planecie, zanim zapanuje pokój powszechny?

O. Zniszczenie, to jest to, czym się sami obarczamy. To są myśli, które wytwarzam^. Przypuśćmy, że odmówicie używania słowa „zniszczenie", czy nastąpiłoby wówczas coś takiego? Bynajmniej.

P. Co nie dopuszcza do rozpowszechnienia na świecie wiedzy wielkich mistrzów?

O. To nasza wina, nic innego nie może powstrzymać. Z chwilą, gdy przyjmujemy i wiemy, że jesteśmy tym samym, czym są oni, i że zawsze tym byliśmy, nic nie będzie nas wstrzymywało. Nikt nie może zatrzymać nas oprócz nas samych.

P. Czy hipnotyzm jest przełamaniem prawa przez poddanie siebie woli drugiego człowieka?

O. Hipnotyzm w ogóle jest bardzo szkodliwy dla ludzkiego kształtu i mózgu.

CZY ISTNIEJE BÓG?

Spotykamy się dzisiaj z tym pytaniem częściej niż z jakimkolwiek innym. W ostatnich latach nauka poświęciła tej sprawie bardzo wiele uwagi i myśli, oraz dokonuje wspaniałego dzieła zmierzającego do poszukiwań w tym temacie. Pracę badawczą zainicjowała grupa uczonych medyków i w ciągu kilku lat osiągnęła duży postęp.

Oczywiście rozstrzygająco zdecydowano, że istnieje Wielka Zasada poza wszystkimi doświadczeniami. Doszli oni do tego, iż wszelka ciągłość rozumienia została zagubiona w ciągu wieków. Zaczynamy pojmować, że zawsze istniała i dziś istnieje Zasada Absolutnego Prawa i Porządku, której nic naruszyć nie może. Krytycznym pytaniem, jakie sobie ludzkość zadawała i dziś jeszcze zadaje jest: „Czy Bóg istnieje?". Z ortodoksyjnego punktu widzenia przyjęto na wiarę, że Bóg istnieje, że jest boskość nazywana Ojcem człowieka. W ten sposób mówimy o wielkim rozdziale ludzkości. Niezadowoleni z przyjmowania na wiarę pytają znowu: „Czy macie nieodparty dowód na istnienie bóstwa?". Zadaniem nauki było zbadać tę sprawę i znaleźć odpowiedź na to pytanie, taką odpowiedź, która by zadowoliła umysł nacjonalistyczny.

Badania naukowe ostatnich lat odkryły, że istnieje siła uniwersalna nazywana także energią uniwersalną lub energią pierwotną, przenikającą cały świat i napełniającą nieskończoną przestrzeń. Dzisiaj stwierdzamy, że ta energia, ta zasada przejawiana jest z większą silą niż bomba atomowa. Energia ta promieniuje poprzez całą przestrzeń, wszystkie warunki i wszystkie rzeczy. Nie należy ona ani do jednej osoby, ani do jednej grupy - jest ona wszystkim we wszystkim i należy do każdego. Działa ona też w każdym, bez względu na to, czy my o tym wiemy czy nie. Niepojmowanie tego nie stanowi żadnej różnicy. Nie jest ona ukryta w książkach lub w utajonych miejscach. Jest ona zawsze obecna, wszechobecna, przenikająca wszystkie rzeczy. Jest to ta sama substancja bądź zasada, przez którą żyjemy i poruszamy się, i mamy istnienie. Gdyby nie ta zasada, nie boskość w każdym człowieku, nie moglibyśmy zrobić zdjęcia naszej grupy. Dowiodło tego doświadczenie. Ta boska zasada mieszka wewnątrz i przenika wszystko, każdy rodzaj życia i każde doświadczenie. Jest to ten boski prąd, ta boska energia, która jest stała, wieczna, wszechobejmująca. Dowiedliśmy tego przez fotografię, gdyż gdyby nie ta energia boska, nie można by zrobić żadnej fotografii. Obrazy odwzorowane na błonie są po prostu emanującymi wibracjami, płynącymi od przedmiotu lub osoby, które zostały odbite. Jest to dowód boskości we wnętrzu każdego kształtu. Jeżeli szukamy tej boskości na zewnątrz nie znajdujemy jej, gdyż szukamy poza nami tego, co jest tak blisko, jak nasze ręce i nogi, tak blisko jak nasze serce, po prostu w naszym wnętrzu.

Jeśli zwrócimy się do wnętrza, spotkamy boskość we wszystkich fazach. A więc po co tracić czas, szukając Boga na zewnątrz?

To samo dotyczy mistrzów, czyli Starszych Braci. Są-oni tutaj, wewnątrz każdej formy, tak nam bliscy, jak nasze serce. Nie potrzebujecie podróżować do Indii ani innego kraju, by ujrzeć mistrzów. Możecie ich po prostu spotkać tam, gdzie jesteście. „Gdy uczeń jest gotów, mistrz się zjawi".

Dziś dobrze znamy fakt, że przez wyższą cywilizację wiele, wiele wieków temu, powstał tzw. wielki rezerwuar, wytworzony z zasad, boskich przymiotów i cech, zrodzonych i przejawionych w ciągu niezliczonych eonów, i ten rezerwuar dobra nie może być zaatakowany przez żadne warunki ani siły negatywne. Ten potężny zbiornik dobra, boskiej energii i pierwotnej czystości istnieje przez cały czas, i z chwilą gdy myślimy o tej wielkiej, wibrującej i pulsującej zasadzie, uświadamiamy ją sobie zaraz wewnątrz nas samych. Olbrzymi rezerwuar dobra trwa gotowy i czeka, abyśmy z niego czerpali przez cały czas. Mamy tylko się z nim zestroić, by tworzyć jedno z nim.

Energię tę nazwano imieniem „Bóg", słowem wrażliwym na największy wpływ wibracyjny, znany dzisiaj. Gdy używamy tego wyrazu w jego prawdziwym znaczeniu nie może on być użyty w żadnym innym znaczeniu, jeśli ma mieć jakikolwiek wpływ działamy na wszelką substancję i zasadę, na każde prawo i wszelki porządek, a to, co wymawiamy w dobrej formie, jest już nasze. Przecież Jezus powiedział: „Zanim zapytaliście - odpowiedziałem, a podczas gdy mówiliście - słyszałem". Pomyślcie o tym. Ponieważ wysłaliśmy w zupełnym porządku i w zdecydowanej formie Słowo, w tej chwili, gdy to stwierdzamy, należy ono do nas. Nie istnieje czas ani przestrzeń.

Dziś dobrze wiemy, że doskonałości nie można nigdy stworzyć, ona zawsze była i jest. Jeśli myślimy, że przez nasze wyrażenie stworzymy doskonałość, wychodzimy zupełnie na zewnątrz siebie, gdyż doskonałość jest już stworzona i jest tu i teraz.

Przeto przez używanie właściwych słów i myśli, dokonywanie właściwych czynów, każde słowo uderza w ten wielki wibrujący wpływ. Najpierw myśl, potem wyrażone słowo. Biblia mówi: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było ono Słowo".

Gdy nauczymy się odrzucać energię negatywnych myśli, uczuć, słów i działań, zachowujemy tę energię wewnątrz naszego własnego kształtu. Z chwilą, gdy wymawiamy słowo negatywne, trwonimy czystą i doskonałą energię boską. Dlatego im bardziej wyrobimy w sobie dyscyplinę i opanowanie myśli, uczuć, mowy i czynów, by były pozytywne i twórcze, tym więcej wytwarzamy energii potencjalnej dla wypełnienia naszych prac i przejawienia doskonałości. Każde twierdzenie Jezusa przejawiało się tu i teraz. W jego świecie nie było przeszłości, wszystko istniało teraz. W pierwszym języku nie było wyrazu na oznaczenie przyszłości, jak również przeszłości. Każde słowo w tym języku wyraża tu i teraz. Dzisiaj wiemy, że podobnie każde wyrażenie pozytywne, twórcze, jakie wymawiamy, rejestruje się i nigdy nie przestaje istnieć.

Samo zdecydowane stwierdzenie: Jestem Bogiem" jest istotnym czynnikiem prowadzącym ludzkość naprzód. Tym ideałem osiągamy postęp.

Każdy człowiek może wypróbować to stwierdzenie na sobie, i ten tylko może rzutować ideał i utrzymać wiernie swą wizję, kto (często nieświadomie) tego dokonał.

Uwielbienie, nabożność i kult nie są to rzeczy daremne. Są one potrzebne przy wysiłku realizowania ideału. Ten ostatni w pełni utrzymywany w myśli, musi wystąpić w pewnej formie. Sama myśl doprowadza rzecz do widzialnej postaci. Wizja ta promieniuje tak zdecydowanie, że wywołuje rzecz ze źródła wszelkiego bytu i kon­soliduje ją całkowicie. Jasno przedstawiona wizja poprzedza rzecz.

WAŻNĄ SPRAWĄ JEST TRZYMANIE SIĘ JEDNEGO STANOWISKA W JEDNYM CZASIE. NIGDY NIE POZWALAJCIE WASZYM MYŚLOM BŁĄDZIĆ TU I TAM LUB WYŁANIAĆ INNĄ FORMĘ, DOPÓKI PIERWSZA NIE JEST DOKONANA, GDY CZYNNOŚĆ JEST DOPEŁNIONA DAJCIE MYŚLI ODEJŚĆ ZUPEŁNIE I ZWRÓCIĆ SIĘ DO NASTĘPNEJ AKCJI.

Doskonale to rozumiał Jezus. Tak wyraził swą myśl, dotyczącą faktu istnienia człowieka: Jesteście Bogiem i synami Najwyższego". Zawsze najwyższe; zawsze najszlachetniejsze; zawsze najczystsze; zawsze Światło. Nigdy nic, co by mogło ograniczyć życie i energię; nigdy wątpienia, nigdy niepowodzenia. Zawsze ta sama jedność celu kierująca myślą. Ta wyłoniona wizja może wznieść ludzkość ponad wszelką bojaźń i wszelką dysharmonię myśli, może utrzymać ją zawsze na poziomie wysokich osiągnięć, prowadzących od mniejszego do większego zakresu pożyteczności.

Taka jest ewolucja naszego Układu Słonecznego. Słońca wszystkich systemów słonecznych wyrażają w ten sposób, przyciągają do siebie energię, aby mogły wydać większą energię. Gdyby nasze Słońce było dużą bryłą węgla, zużyłoby się z czasem, lecz nie - ono istnieje od setek milionów lat, przyciąga do siebie moc - energię, z której czerpać może nasz glob, jak i inne. Człowiek musi się nauczyć tej samej lekcji wymiany energii.

Z chwilą, gdy zatrzymujemy swe siły, następuje zastój, lecz jeśli wydajemy z tego, co mamy, zawsze napływa nowe dla zapełnienia zwolnionej przestrzeni przez to, co zostało wydane. Energia jest niewyczerpalna, jeśli używamy jej we właściwy sposób i w odpowiednim celu. Oto, dlaczego nasze ciało ciągle się odnawia. Jeśli energia ta jest na zewnątrz nas - jest zarazem w nas.

Człowiek powinien tylko uczynić się przewodem dla boskiej siły, która zawsze pulsuje i nie może być wyczerpana. To jest istotne wytłumaczenie nieśmiertelności człowieka. Istnieje nieśmiertelność każdej myśli, każdego słowa i czynu. Jest siła skupiająca, od której człowiek nie może się uchylić. Tym - co człowiek wytwarza i wydaje - spełnia fakt, który zawsze istniał. Fakt, że wszelki byt zawsze istniał w Duchu bez początku i końca.

Człowiek wciąż pyta o początek. Niełatwo coś pojąć bez początkowego momentu. Co się tyczy człowieka, to jego początek zaistniał wraz ze świadomością oddzielnej tożsamości. Przedtem był on duchem, i to jest stan, do którego powrócimy.

Nowa postawa wobec nauki i religii da nam możliwość zrozumienia większych rzeczy, które były obiecane. One są tutaj i teraz, gdy otworzymy się na ich przyjęcie.

Bóg nie ma kształtu ludzkiej istoty, w żadnym razie. Bóg jest najwyższą rozumną potęgą, przenikającą każdy kształt i atom w całym wszechświecie. Gdy zrozumiecie, że najwyższa rozumna potęga jest ześrodkowana wewnątrz waszego kształtu, jesteście tą potęgą, a przez to uznanie, że moc ta działa przez was, stajecie się nią samą. Każda jednostka może 'się stać tą potęgą. To jest to królestwo boże, w którym każdy człowiek się rodzi, gdy tylko pozna, że wszyscy należą do tegoż królestwa.

Pytania i odpowiedzi

P. Jakie jest pierwsze prawo?

O. Jam Jest", oto pierwsze prawo. Jest to słowo zagubione. Zaczynamy to pojmować. Jam Jest Bóg".

P. Chciałbym wiedzieć więcej o Jam Jest". Jak mistrzowie przedstawili to Panu?

O. Jam Jest" jest drugim wyrazem w języku. Znaczy ono, że przyjęliście całkowicie fakt, iż jesteście Bogiem. Bogiem Jam Jest. Słowo „Bóg" jest pierwsze z powodu wyższej wibracji, a potem następuje przyjęcie przez was Jam Jest".

P. Co to jest Duch Święty?

O. Duch Święty oznacza pełnię ducha Jam Jest, w pełni działania i w każdym kształcie.

P. Jak można począć w sobie Chrystusa?

O. Chrystus musi się urodzić wewnątrz. Jezus dał tego przykład. Rodzicie to, co jest wewnątrz was przez skierowanie uwagi i koncentrację na tej rzeczy.

P. Jeśli mistrzowie, o których Pan pisze, mogą opuszczać swoje ciała, to czemu tak niewielu ludzi wie o tym?

O. Ponieważ ludzie w to nie wierzą! Oni nie opuszczają ciał, to jest tylko tak wyrażone, iż może być w ten sposób zrozumiane. Oni zabierają własne ciała ze sobą!

P. Czy miał Pan kiedyś kontakt z Saint Germainem?

O. Znamy Saint Germaina, wiemy o jego życiu. Było to wielkie życie. Nikt o tym nie wie, aby Saint Germain przeszedł kiedyś przez śmierć. Mój przybrany brat i ja mieliśmy w związku z tym ciekawe przeżycie. Brat był zaangażowany w wielkie rządowe plany inżynieryjne w tym kraju. Po opuszczeniu go, telegrafowano z Paryża, aby tam przybył - odbywały się bowiem narady nad zdrenowaniem wielkich moczarów za Parysem i przekształceniem tego terenu w urodzajną glebę pod ogrody. Gdy do tego przystąpiono, Sekwana wystąpiła z brzegów i zaczęła zalewać grób Saint Germaina. Zdawano sobie sprawę, że trzeba go usunąć. Brat zadepeszował do mnie i proponował, abym przyjechał, gdyż pewnie zostanie otwarta skrzynia i zobaczymy szczątki zwłok. Przyjechałem. Otworzono skrzynię, a w niej znaleziono tylko udową kość psa! Teraz pomyślcie sobie o tysiącach uzdrowień, jakie zaszły na tym miejscu. Ludzie skierowali wszystkie swe myśli na osiągnięcia Saint Germaina i się wyzbyli skutecznie swych chorób, a wtedy nastała pełna doskonałość. Teraz jest tak prawie ze wszystkimi relikwiami i kapliczkami.

P. Jeżeli pragniemy czegoś, co jest nasze, przez boskie prawo, czy słuszne jest żądać tego?

O. Jeżeli cokolwiek jest nasze przez boskie prawo, nie potrzeba tego żądać. Nasze wiosnę przyjęcie złudy przeczy dobru upragnionemu. Gdy dacie wyraz boskiej naturze waszej, wszystko, czego potrzebujecie znajdziecie pod ręką. Zrozumienie tego daje wam świadomość, że dobro się dokonało, zanim wyraziliście go myślą. Brak nie potrzebuje występować.

WIECZNOŚĆ ŻYCIA

Od wybranej ameby wizerunek boski nigdy się nie zmienia. Panuje on nad idealną i doskonałą formą, przekazując ją nie zmienioną i doskonałą każdej nowej komórce, która się tworzy w całej formie. W ten sposób poszczególna komórka ciała całej ludzkości nie tylko ma wzorową formę, lecz jest doskonałym wizerunkiem najwyższej mądrości. Tak więc posiadamy niezbity dowód, że człowiek i ludzkość jest boską najwyższą inteligencją, która jest Bogiem, zwycięskim Chrystusem, Bogoczłowiekiem, wynikiem pełnego połączenia Trójcy. Prawdziwie każde ziarno jest dokładnym obrazem tego, co ono z siebie wyda.

A teraz usiądźmy spokojnie i przyjrzyjmy się tej wybranej amebie, i jej zdolności rozrodczej i przekazywania - nieomylnego zaszczepiania swego doskonałego wizerunku każdej komórce, która drogą rozmnożenia formuje nie tylko ludzki kształt, lecz każde drzewo, źdźbło trawy, każdy kwiatek i kryształ, każdą skałę i drobinę piasku. Niewątpliwie przy dokładnym badaniu kryształów, każdą strukturę skalną można łatwo sklasyfikować. Tak samo jest z ziarenkiem piasku, jak również z każdym innym minerałem. Ta krystalizacja jest podstawą, od której uczymy się stosunku komórki do całości oraz ich związku i znaczenia ekonomicznego dla ludzkości.

Powróćmy znowu do sprawy zwielokrotnionego powiększania i błyskawicznej fotografii, jaką rozwinięto. Wykrywamy, że najdrobniejsze ziarenko przy sfoto­grafowaniu jego komórki zarodkowej w zmaksymalizowanym powiększeniu ma dokładną formę rośliny, jaką wyda z siebie i nieomylnie wytworzy, dając falę długości, czyli częstotliwości wibracyjnej, która towarzyszy mu przez cały cykl tworzenia. Przez tę częstotliwość wibracyjną przyciąga ono do siebie energię potrzebną mu do rozwoju i dojrzałości; przez tę częstotliwość wibracyjną, stanowiącą esencję życia boskiego, gromadzi i przyciąga do siebie substancję - i nie tylko daje życie wszelkiej roślinności oraz wszystkim minerałom i substancji metalicznej, lecz jest samym życiem tych substancji.

Teraz możemy powiedzieć, że wszelka substancja ma życie przez nią się wyrażające. I nie ma zmiany w tym boskim planie doskonałości, dopóki człowiek przez swe myśli nie przesadzi lub nie zepsuje jej. Stwierdzamy również, że człowiek zdolny jest wpłynąć na te emanacje doskonałości, aby podnieść je do pełnej twórczości przejawu coraz wartościowszych i szerszych myśli o tworzeniu i idealnej doskonałości.

Powróćmy znów do ameby, czyli pierwszej komórki (ludzkiej). Ponieważ jest ona całkowicie różna od komórki roślinnej czy mineralnej, jej szybkość wibracyjna jest o wiele większa i nie można jej porównać z komórką mineralną ani zwierzęcą. Stwierdzamy, że jej szybkość wibracyjna jest siłą, która przyciąga jej energię, czyli substancję i powoduje jej narastanie w nowe komórki, budujące wreszcie kształt ludzki; przechodzenie tej substancji do każdej komórki stworzyło pierwszą doskonałą i nieskażoną formę boskości. Można obecnie wyraźnie zobaczyć, że gdy ludzkość współdziała z boskością i w żaden sposób nawet przez - myśl czy wyrażenie nie zakłóca ideału boskości, forma ludzka jest idealnie doskonała. Możemy wówczas powiedzieć, że to jest Bóg-Ciało, czyste i doskonałe.

Zobaczymy tę boską energię i rozumną zasadę emanującą z pojedynczej komórki ludzkiej, czyli ameby, która własną zasadą wysokiej częstotliwości wibracyjnej zaczęła przyciągać energię do siebie i zaraz się dzielić i mnożyć, aż doszło do wielkiego punktu ogniskowego, czyli kształtu - z niego mogła promieniować i kierować wszystkimi formami, jak również wydawać kształty niby swoje wizerunki. Ludzkość nigdy się nie odchyliła od tego doskonałego wzoru, czyli obrazu. Fotografia wykazuje te doskonałe zarysy nie tylko otaczające każdą formę, lecz także tworzące się następnie inne doskonałe formy.

Podczas gdy naukowcom brak dowodów, my już przedtem wypracowaliśmy pełną wiedzę o tym, że jesteśmy promieniującą wysoką wibracją. Posiedźcie spokojnie przez parę chwil, myśląc: Jam Jest Bogiem, jak są wszyscy", Jam Jest Bogiem, boską inteligencją" i wiedzcie, i zaakceptujcie to w sobie, wyłączając wszelkie zwątpienie. Ja Jestem boską zasadą. Ja Jestem boską miłością i płynie ona przeze mnie na cały świat". Wtedy ujrzycie siebie jako Boga, i każdego, kogo spotkacie lub zobaczycie uznajcie za Boga, a dojrzycie to, co się dokonuje w podmikroskopijnej strefie życia; ujrzycie prawie niewidzialną kroplę protoplazmy: przezroczystą, galaretowatą, zdolną do ruchu, przyciągającą energię ze Słońca. Ma ona już zdolność korzystania ze światła słonecznego, może rozbijać dwutlenek węgla z powietrza, rozbijać atomy, rozdzielając chwytać wodór z wody i wytwarzać węglowodany, przygotowując w ten sposób pokarm dla siebie z jednego z najmniejszych składników chemicznych świata. Ta pojedyncza komórka, przezroczysta kropelka, utrzymuje w sobie zarodek wszelkiego życia. Nie tylko ma ona ten zarodek, lecz również moc rozdawania żyda wszystkim żyjącym tworom, dużym czy małym oraz przystosowuje to stworzenie do jego środowiska, gdziekolwiek istnieje życie - od dna oceanu do wszechświata powietrznego. Czas i środowisko, tak ukształtowały formę każdego żywego stworzenia, że spotyka się nieskończoną różnorodność wszelkich warunków i gdy te żywe stworzenia rozwiną swą indywidualność - poświęcają one coś m swej giętkości, specjalizują się i ustalają, tracąc zdolność powrotu do poprzedniego stanu, lecz zyskując doskonalsze przystosowanie do istniejących warunków.

Potęga tej kropelki protoplazmy i jej zawartość większa jest, niż roślinność okrywająca ziemię zielonością, większa niż wszystkie istniejące zwierzęta, gdyż wszelkie życie pochodzi od niej, a bez niej nie byłoby i by nie mogło być żadnej żywej istoty.

Powoli się przekonacie, że wszystko to jest prawdą absolutną. Tak jak my wiemy, tak wiedzieć będzie cała ludzkość, że człowiek jest uniwersalnym źródłem tego życia. Człowiek jest panem zarówno w królestwie zwierzęcym, jak roślinnym i mineralnym - w pełni obdarzony najwyższą inteligencją, w rzeczywistości duszą wszystkich rzeczy. Człowiek nigdy nie postradał tej boskiej mądrości. Stał się on tylko haniebnie nieświadomy tego prawdziwego dziedzictwa bożego przez wykreowanie swej własnej obniżonej koncepcji myślowej. Dobrze jest w tym miejscu się zatrzymać, odejść od tego, zapomnieć i wybaczycie obniżoną koncepcję myślową, i wznieść się do prawdziwego człowieczeństwa - najwyższej inteligencji, pana wszystkich rzeczy, Boga i człowieka, stanowiącego Jednię.

Ameba jest mikroskopijną, wysoce rozwiniętą komórką żyjącą, złożoną z niezliczonych milionów atomów w uporządkowanym układzie. Rozmiar jest niczym dla Nieskończonego. Atom jest tak doskonały, jak system słoneczny. Komórka ta się dzieli i formuje dwie, te dwie - dzieląc się, stwarzają cztery itd., do nieskończoności, tak jak to robią komórki w każdej żywej istocie. Każda komórka zawiera w sobie moc wytwarzania pełnej jednostki. Komórki same w sobie są nieśmiertelne. Tworzą one komórki wszystkich stworzeń - zwierzęcych i roślinnych obecnych czasów - i są dokładnymi kopiami swych przodków. My jako ludzkość jesteśmy uporządkowanymi (dokładnymi) kopiami bilionów i bilionów podobnych komórek, a każda komórka jest obywatelem inteligentnie wykonującym swą - w pełni poruczoną - służbę. Ta jedyna komórka ma również moc użycia światła słonecznego do rozbicia związku chemicznego i wytworzenia swego własnego pożywienia oraz dostatecznego pokarmu dla jej siostrzanych komórek. Przekonacie się, że ten podział jest absolutnie zasadniczy dla istoty samego życia. Czyż można nadal zaprzeczać tutaj nieśmiertelności człowieka, gdy mamy wszelkie dowody boskości i nieśmiertelności?

Wszystko, co żyje wychodzi od jednej komórki, która zmusza wszystkich swych potomków do pełnienia służby i wykonywania bez odchyleń przeznaczenia - stworzenia. Pierwotna komórka ma się dwoić bez względu na to, czy należy ona do człowieka, żółwia czy królika. Przekonano się, iż komórki mają wyraźną inteligencję, zarówno instynkt, jak i zdolność rozumowania, i dobrze wiemy, że po podzieleniu się, części tych komórek zmuszone są zmienić całkowicie naturę, aby sprostać potrzebom te} istoty, w której skład weszły. Dlaczego? Dlatego, że plan jest wyznaczony i nie da się zmienić, i to jest przyczyna, że człowiek jest boski, doskonały i niepokonany. Nie ma znaczenia, jaką rozwija on koncepcję myślową, ten plan jest absolutnie nieodparty i nigdy nie może być zmieniony; jest on pierwszą zasadą panującą i nakazującą, i jest także prawdziwą przyczyną bogatego uzdolnienia człowieka i jego mocy osiągnięcia tego, co najwyższe. W przypadku, gdy mu się nie udaje osiągnąć najwyższego w swym bezpośrednim poznaniu, powinien tylko zmienić swą wizję świata, która go wprowadziła w błąd, na prawdziwą, mocno odciśniętą w jego własnym umyśle, a odczuwaną instynktem wrodzonym; powinien zbudować władczą strukturę myślową, pozwalającą osiągnąć najwyższą ideę, do której myśli mogą aspirować. Najłatwiejszą i najskuteczniejszą drogą dojścia do celu dla niego najwyższego, Jest porzucenie na zawsze takiej doktryny, która przykuwa go do koła wielokrotnych wcieleń, i wprowadzenie w natychmiastowe działanie takiej, która zbuduje myśl niezwyciężoną i zawiedzie go do tego, co najwyższe.

Pierwsza rzecz, to postawić w umyśle myśl i słowo BÓG, uświadamiając sobie w sposób pozytywny, że to jedyny punkt, z którego się rodzi wszelka pomyślność i promieniuje wszelkie powodzenie.

Wtedy utwierdźcie tę myśl powodzenia w myśli: BÓG, JAM JEST POMYŚLNOŚĆ. Potem następna myśl: BÓG, JAM JEST W PEŁNI ZDOLNY OSIĄGNĄĆ POWODZENIE W KAŻDYM WYSIŁKU, KTÓRY W PEŁNI PRAWDY WYZNACZĘ. Następne twierdzenie będzie: BÓG, JAM JEST DOKŁADNA WIEDZA IDĄCA ZE ZDOLNOŚCIĄ DO OSIĄGNIĘCIA POWODZENIA. Dalsze stwierdzenie: BÓG, JAM JEST NIESKOŃCZONA MIŁOŚĆ, KTÓRA PRZYCIĄGA DO MNIE WSZELKĄ SUBSTANCJĘ I SPROWADZA POWODZENIE. Wiedząc również, że miłość jest największą jednoczącą mocą we wszechświecie, stwierdzicie dalej: BÓG, JAM JEST MĄDROŚĆ, KTÓRA PROWADZI WSZYSTKO POPRZEZ MOJE POWODZENIE DO WŁAŚCIWYCH I POŻYTECZNYCH ŁOŻYSK Potem następuje: BÓG, JAM JEST BOSKA WIEDZA I MĄDROŚĆ, KTÓRE DAJĄ WSZYSTKIM CO DOSKONAŁE POPRZEZ MOJE POWODZENIE. Po czym idzie: BÓG, JAM JEST DOSKONAŁA TRÓJCA - BÓG, ZWYCIĘSKI CHRYSTUS, BÓG-CZŁOWIEK - JEDEN PUNKT OGNISKOWY CAŁEGO STWORZENIA.

Teraz zajmiemy się bożymi komórkami, które nigdy nie giną ani się nie zmieniają pod żadnym względem - tak, iż człowiek nie może odejść od boskość. Mózg człowieka zbudowany jest z tych bożych komórek i to jest powodem, że umysł się nigdy nie zmienia. Myśli mogą się zmieniać tysiąc razy na minutę, gdyż są one tylko odbiciem z podświadomości. Tutaj właśnie człowiek ma wolną wolę, gdyż może skłonić podświadomość do uznania i gromadzenia wszelkich wysuniętych przez siebie myśli, takich, które on sam dostrzega lub wypowiadają inni. Ta podświadomość nie jest częścią samego mózgu, lecz jest splotem właściwych komórek umiejscowionych tuż poniżej ośrodka serca. Komórki te nie znają ani nieczystości, ani niedoskonałości. One przyjmują i gromadzą wszystko pomyślane lub mówione, i nie znają rozróżnienia; powtarzają też to, co nagromadziły i człowiek wkrótce zaczyna, wierzyć w to, co jest powtarzane, jak w prawdę. Wkrótce nie potrafi oddzielić prawdy od fałszu. Jednakże ta grupa komórek może ulec wpływowi i odejść od wszelkich fałszywych twierdzeń oraz kłamstw, zarazem przyjąć i zarejestrować prawdziwe i absolutne oświadczenia, po prostu przez przemawianie do nich bezpośrednio. Podsuńcie im myśl, że odchodzą one od wszystkich fałszywych i negatywnych właściwości, cech, myśli i stwierdzeń, a wkrótce uświadomicie sobie, że tylko prawdziwe i twórcze twierdzenia będą rejestrowane w waszym życiu - one, które z kolei odzwierciedlą się w was i przez was. Wtedy nastąpi świadomość wielkiego upojenia celem. Komórki te nie mają zdolności rozróżniania, chyba, że są nauczane. Przekonacie się, że są bardzo posłuszne i bardzo chętnie poddają się przewodnictwu i wpływowi prawdy. Wielu ludzi oburza się na tego rodzaju stosowanie prawdy.

Setki bilionów komórek są skłonne robić właściwe rzeczy we właściwym czasie i miejscu, i naprawdę są one zawsze posłuszne, dopóki dana jednostka jest szczera i prawa. Życie człowieka prze naprzód - budując, naprawiając, rozszerzając i stwarzając rzeczy nowe i lepsze z nieodpartą siłą i energią, które są nie do pojęcia, i nie występują przy rzeczach nieożywionych. Przekonano się, że istnieją inteligentny instynkt i wpływ kierowniczy, przenikające każdą komórkę ludzkiego kształtu bez względu na to, jak daleko zdawałyby się one odbiegać od boskiego wpływu kierowniczego. To jest nasz przywilej widzieć te komórki pod tym wpływem, gdy się nie udziela żadnej myśli zewnętrzności lub temu, co utrzymuje je pod czarem hipnozy. Jakże wielkim przywilejem jest postrzegać je obdarzone tą nieskończenie stężoną strukturą komórkową, nazywaną ludzkim mózgiem. Ten sam mózg posiada zdolność doprowadzenia całej ludzkości i człowieka do najwyższych osiągnięć. Cóż to za boski przywilej zobaczyć całą ludzkość wplecioną w wielką strukturę umysłu Boga

Próbujcie tego: JAM JEST SZLACHETNEGO UMYSŁU BOGA, a zobaczycie, jak otwiera on okna niebios, i pozwólcie mu rozlać tyle błogosławieństwa, że napełni ono całkowicie wszelki rodzaj wyrażania się. Wszyscy, którzy wierzą, powinni mówić: BÓG, JAM JEST WIEDZĄCA ZASADA WSZYSTKICH RZECZY. To otwiera wzrok na powszechną obfitość i nigdy nie zawodzi. Próbujcie tego, ufając, iż musi się wam udać. Tak jak Eliasz trzymajcie czarę, aż będzie napełniona po brzegi Nie wątpcie nigdy w możliwości Umysłu Jedynego. Jest On zawsze gotów okazać te cuda, gdy ludzkość jednoczy się z Umysłem Boskim.

Naszkicowano ludzkość jako taką, dając dostateczne dowody dla zadowolenia naukowców, przed co najmniej milionem lat, lecz okres ten to minimum, gdyż człowiek pochodzi ze starożytności, przechodzącej wszelkie ludzkie pojęcie. Możecie łatwo stwierdzić, że macie zdolność rozszerzenia waszej wizji, włączając Umysł Boży lub Jedyny Umysł, aby móc dostarczyć całej ludzkości podstawy podtrzymujące prawdę o człowieku i Boskim Umyśle; jak łatwo możecie dostosować wasz proces myślowy do Umysłu Bożego, oświadczając: BÓG, JAM JEST UMYSŁ BOŻY - wiedząc na pewno, że twierdzenie wasze jest prawdziwe i w pełnej zgodzie z boskim prawem i Zasadą.

W ten sposób jesteście zupełnie świadomi, pewni, że niebo jest wokół was. Teraz jest sposobny czas, by wiedzieć, że wszyscy mogą dokonać tego, co i wy. Zrozumcie więc, że materia nigdy nie była poczęta, dopóki myśl nie utwierdziła jej jako rzeczywistość. Pamiętajcie, że materia nigdy się nie uśmiecha ani nie ma żadnej mocy, ani energii, aby rządzić sobą lub panować; jest również pozbawiona własnego instynktu lub woli. Jest ona obca wszelkiej substancji.

Ptak widzi w danej chwili swe przeznaczenie odlotu i nie potrzebuje urządzenia, które by go prowadziło - instrument ten jest wewnątrz drobnych komórek mózgowych. o ileż bardziej to mogłoby prowadzić was, gdyż jest ono właśnie we wnętrzu waszych komórek mózgowych, a umysł jest pod bezpośrednim władaniem, gdy tylko człowiek zdaje sobie sprawę, iż jest w pełni opanowany przez działalność umysłu. Ptak, chociaż przelatuje tysiące mil nad otwartymi wodami, nigdy nie traci kierunku. Człowiek posiada to samo poczucie widzenia, lecz stracił tę zdolność przez jej usunięcie ze swej struktury myślowej. Nic nigdy nie jest stracone dla Umysłu Bożego i to jest przyczyna, że stosowanie też człowiekowi, gdyż człowiek jest równie boski Jak Umysł Kosmiczny. W ten sposób nie odchyli się on nigdy od prawdy ani nie będzie się wahał przy dokonywaniu wszystkich rzeczy, gdyż znów się połączy z Umysłem Boskim.

Zwierzę nigdy nie zatraciło swego instynktu i intuicji, dlatego że nie jest ono zdolne do zbudowania przeciwstawnej struktury myślowej. Gdy pies wpadnie na trop człowieka czy zwierzęcia, nie jest zdolny pomyśleć: „czy mogę to zrobić?" i dlatego idzie naprzód po tym tropie, dopóki się nie stanie coś, co zatrze wrażenia węchowe albo dopóki nie osiągnie celu.

Człowiek jest o wiele bardziej uzdolniony niż zwierzęta, ale pozwala sobie upaść poniżej zwierzęcia.

Przy prawdziwym percypowaniu pełnego wyposażenia człowieka całkowicie rozwiniętego oraz świadomego swego kompletnego włączenia w Boga, czyli w Umysł Boski, może on z łatwością przemieszczać się z jednego miejsca na drugie z nieskrępowaną szybkością, umysł jego jest dobrze wyposażony w Umysł Prawdziwy, a gdy współdziała on z nim - wszechwidzącym i wszechwiedzącym - wspina *się szybko i łatwo na każdą wyżynę; nie błądzi, ścieżka jest jasna, oczywistość ujawniona jest z całą pewnością i niezawodnością.

Możecie wyciągnąć rękę i czuć Boga. Połóżcie rękę na własnym kształcie, a zarówno ujrzycie, jak i odczujecie Boga. Jeśli w ciągu dnia przeszliście obok-stu albo tysiąca osób, zajętych swoimi sprawami, to widzieliście Boga sto lub tysiąc razy. To można powtarzać codziennie. Odczuwaj Boga blisko siebie przez patrzenie na każdą formę jako na Boga. Wtedy Bóg będzie tak blisko ciebie, że nigdy nie będziesz zamykał Go znów w jakiejś dalekiej krainie niebiańskiej lub świątyni i znajdziesz świątynię nieuczynioną rękami. Przekonasz się także, że ciało twoje jest najpierwszą i największą świątynią, jaka kiedykolwiek była zbudowana, i że to jest jedyna świątynia, w której przebywa Bóg. A następnie ujrzysz triumfującego Bogoczłowieka wewnątrz tej świątyni. To jest to życie, które podtrzymuje twe ciało, Odsuń Boga i odłącz jedno od drugiego, a twoje ciało umrze.

Człowiek pobudował całe mnóstwo wielkich świątyń, które istnieją na Ziemi, ale nigdy nie powiększył tej wielkiej świątyni ciała. Jest to nie tylko największe laboratorium, jakie kiedykolwiek zbudowano, ale także, moc pomnażająca je.

Człowiek skaził tę świątynię ciała w najwyższy sposób, nawet do punktu, w którym jest zmuszony odłączyć je, w tak zwanej śmierci. Ale ono zmartwychwstaje triumfujące!

Człowiek ograniczony niezdolny jest stworzyć oka ludzkiego, lecz niech odrzuci wszelkie ograniczenie, a wtedy może zbudować czy odnowić oko, czy jakąkolwiek inną część ciała ludzkiego, a nawet zwyciężyć śmierć.

Istnieje boska inteligencja i zasada, lecz nigdy nie wprowadzono jej w ruch przez jedną istotę lub jednego człowieka. Dokonywała tego wielka cywilizacji setek milionów ludzi. Myśl ta uruchomiona była tak dynamicznie, że nasyciła każdy atom całego wszechświata, jak również każdy atom ludzkiego ciała. Była też czynnikiem kierującym wszystkimi rzeczami. Stworzyła ona taką moc, zestala się siłą kierowniczą działalności umysłowej, gdzie nic się nie zmienia. W ten sposób moc jej jest tak odciśnięta na każdej komórce ludzkiej formy, a światło, które zaznacza tę boską inteligencję, było skoncentrowane w pierwszej komórce do tego stopnia, że boskość przechodziła bez zmiany od generacji do generacji przez biliony lat - jako istotny boski obraz i podobieństwo w każdej jednostce ludzkiej. I pozostanie niezmienna przez setki bilionów lat, gdyż jest złożona jako niezmienne prawo, a ustanowione w kosmosie prawo jest stałe i niezniszczalne. Prawo powinno być panem - gdyż jest tylko jedno prawo, jeden pan dla całej ustalonej działalności umysłu. Człowiek jest panem w pełnym zrządzeniu boskiego prawa.

Z tej wielkiej działalności umysłu wyłoniły się miliony lat pokoju i całkowitego zadowolenia. Każdy był zwycięskim Chrystusem - królem własnej dziedziny* jednak chętnym pomocnikiem i pracownikiem bez myśli o sobie lub celach egoistycznych w tym, co było dobre dla wszystkich, gdyż obfitość wszystkiego była tam na użytek wszystkich.

Następnie, grupy żądające wolności myśli i działania, zaczęły się wycofywać. Pragnęły one zmiany, chciały wiedzieć o rzeczach materialnych i myśleć raczej o sobie, niż o całej grupie. Z tego powodu większa liczba osób wycofała się z gospodarki głównej, jak to w owym czasie nazywano. W końcu grupy dysydentów pomieszały się i wzrosły do takich rozmiarów, iż myśli ich stały się chaotyczne, aż pierwiastki natury wpadły w chaos i na Słońcu nastąpił wielki wybuch, który trwał co najmniej milion lat.

Z różnymi przerwami występowały planety i gwiazdy naszego Wszechświata Słonecznego. Lecz przed tym chaotycznym stanem, ludzkość wyłoniła już w określonym działaniu umysłowym taką boską równowagę, że nad chaosem zapanował porządek tak bosko dokładny i doskonały, że miejsce, jakie dana gwiazda czy planeta miała zająć w jakimś czasie, mogło być matematycznie określone co do sekundy. Równowaga ta była tak doskonała, że nie było żadnej odmiany przez bilion lat. To z pewnością oznacza wieczność. W ten sposób możecie łatwo rozpoznać doskonałe prawo, czyli Pana w działaniu, a weszło ono w życie przez wielką cywilizację ludzkiej rodziny i przez jej zjednoczoną wolę doskonałego zrozumienia tej cywilizacji. Tej boskiej świadomości nadano imię, czyli słowo: Bóg. Wiedziano dobrze, iż słowo to może być intonowane z największą częstotliwością wibracyjną, gdyż umieszczono je na czele każdego języka. Z początku słowo to nie przedstawiało w żaden sposób formy ludzkiej, lecz wielką boską zasadę, wyłonioną przez cały rodzaj ludzki. Ta rasa żyła w niebiosach, gdyż niebo dla ludzi było i jest wiecznie boską zasadą i harmonią wewnątrz ludzkiej formy, i one właśnie są Umysłem, zwanym Bogiem. Z tego słowa, gdy się zna jego boski początek, czyli pochodzenie i zalecenia, każdy boski stan spływa na ludzkość. Boskie i sprawiedliwe prawo, czyli Pan, panuje nad całym wszechświatem. Obecnie dostrzegacie je w całym Układzie Słonecznym, lecz wiemy, że ono jest również pozytywne w całym królestwie ludzkim, jak też zwierzęcym, roślinnym i mineralnym.

Podczas wspomnianego zamętu prawie wszyscy ci, którzy się wycofali z wielkiej grupy, zostali zniszczeni. Pozostali z tej grupy, zmuszeni byli szukać schronienia w pieczarach lub tam gdzie mogli znaleźć obronę. Zabrakło żywności, a sprawa wyżywienia wystąpiła tak ostro, że duży procent oddawał się ludożerstwu. Te warunki, które sami sprowadzili na siebie i które nie tylko rozłączyły ich z dużą grupą, lecz porozdzielały ich między sobą, zmusiły ich następnie do utworzenia plemion dla ratowania istnienia i wywołały zapomnienie o całej poprzedniej wiedzy. I tak stali się oni koczownikami. Istnieją praojcowie tej rasy, nazwanej „materialną". Pomimo że rozłąka ta trwała ponad milion lat, pozostaje jeszcze coś, co można nazwać półinstynktem, którym odczuwają, że byli częścią planu boskiego. Wielu z nich występuje dzisiaj nieustraszenie, swobodnie głosząc swe pochodzenie władcze, a pewna część posunęła się tak dalece, że się całkowicie uwolniła od wszelkich okowów. Ci, którzy trzymali się razem w wielkiej grupie, przeszli przez te wszystkie chaotyczne zmiany, zachowując doskonały pokój i opanowanie bez żadnej utraty boskości, gdyż wiedzieli, że boskości tej nigdy nie można utracić ani nie może być im odebrana. Mimo to nie roszczą sobie pretensji, by uchodzić za wybranych ani żadnej mocy ponad tę, jakiej używać mogą wszyscy.

Podczas okresu panowania na Ziemi owej ogromnej cywilizacji, wielkie obszary lądu i morza zażywały pokoju. Nie było zakłóceń ani na lądzie, ani na morzu, wiatry były łagodne i ożywiające, a wszyscy ludzie podróżowali dowolnie, gdzie chcieli, gdyż nie było ciężaru lub niewygód ani ograniczeń w przestrzeni i czasie. Myśleli kategoriami wieczności. Wszystkie myśli i słowa przejawiały się jako boskie zalecenia z taką wyrazistością celu, iż ustalano je i wyraźnie dokumentowano jako nakazy Umysłu Boskiego; były one fundamentem wielkiego rezerwuaru, z którego można było czerpać dla wszelkiego, działania i przedsięwzięcia. W ten sposób człowiek miał pod ręką wszelkie zasoby niezbędne do każdego poczynania i dokonania, ponieważ całą ludzkość uważano za Bogoczłowieka i Trójcę, czyli pełnię lub punkt ogniskowy, za Boga, zwycięskiego Chrystusa, Bogoczłowieka, Trójcę pełną we wszystkim.

Nie istniało żadne negatywne słowo w języku ludzkim, nie było też wyrazu na oznaczenie przeszłości ani przyszłości, wszystko było tutaj i teraz, całkowite i skończone. Wszystkie dokonania, z którymi ludzkość walczy dzisiaj, by powrócić do tego wysokiego stanu, osiągnęła ta, tak zwana wyższa cywilizacja, i wszystkie są zarejestrowane w formie dokumentu i dostępne ludzkości, gdy spojrzy ona ponad materialność z jej kłębowiskiem podzielonych i sprzecznych zaleceń, i osobistych poczynań.

Wszystkie te działania są udoskonalane i dokładnie zarejestrowane w wielkim składzie powszechnej substancji myślowej. Ludzkość będzie mogła je wywołać, gdy tylko ucichnie zgiełk tych, którzy przez własnowolność swoją ukuli nieszczęście. Największa nadzieja jest w przyszłym pokoleniu. Jest całkiem oczywiste, iż młodsze pokolenie jest fizycznie, umysłowo i technicznie najlepszym materiałem; brakuje mu tylko grzeczności i zdolności sądu powściąganej przez doświadczenie. Te zalety dadzą dojrzałość. Największą pomocą i przewodnikiem jest przyzwyczajenie, gdyż dobry zwyczaj jest tak łatwy do nabycia, jak zły trudny do usunięcia.

Dobrze zorganizowana myśl tych, co pochodzą od tej wielkiej cywilizacji sprawia, iż zalecenia są pomyślane w sposób tak wyraźny i tak są skrupulatnie zarejestrowane w uniwersalnej substancji umysłowej, że ani jedna rzecz nie będzie stracona. Jest faktem dobrze znanym, iż każde pozytywne słowo wypowiedziane w prawdziwym znaczeniu i w wyraźnej intencji jest całkowicie i rozumnie zarejestrowane w substancji Umysłu Boskiego, włączając w to każdą czynność i ton, że może być przywoływane z powrotem, można też zrobić dokumenty fotograficzne w ten sposób, że wszyscy mogą widzieć i słyszeć wszystko z tych wydarzeń.

Jest dobrze znanym faktem, iż pewna część tej wielkiej cywilizacji przetrwała i zachowała się w swej tożsamości. Chociaż ci, co przetrwali, cofnęli się mniej lub bardziej w odosobnienie, jednakże oczekują oni czasu, który jest niedaleki, gdy będą mogli wystąpić i ogłosić swą tożsamość. Stwierdzono, iż czas ten nastąpi, gdy dostateczna ilość ludzi odejdzie od swych, z góry narzuconych, idei o Bogu osobowym czy Wielkiej Istocie na zewnątrz nich, i przyjmie Trójcę-Boga, zwycięskiego Chrystusa, Bogoczłowieka we wszystkich, zdolnego do bytu przejawionego przez wszystkich ludzi.

Te kroniki nie mogą być w żadnej mierze zmienione ani zniekształcone, ani też nie może ich zniszczyć, tzw. czas. Nie są to cuda ani też nadludzkie doświadczenia, są to naturalne, ustalone warunki płynące z tego samego ustalonego prawa, rządzącego i panującego we wszystkich systemach planetarnych wszechświata. Dziwne, że to prawo i jego wpływy mówią głośniej, niż wszelkie słowa o zdolności człowieka do osiągnięć, i o jego wielkości.

Piękno i czystość polegają na tym, że to nie należy do wielkiej, władczej lub nadprzyrodzonej rasy, lecz do wszystkich. Jak wy i ja, tak wszyscy są dzisiaj tym samym podobieństwem i tym samym obrazem jedynego Boga, i są jedynym Bogiem. Więc uwielbiajmy wszyscy razem tego jedynego, wielkiego, szlachetnego Bogo-człowieka, szukając przede wszystkim Boga we wszystkim, następnie widząc zwycięskiego Chrystusa w każdej twarzy, jednoczącego wszystkich w Bogoczłowieka - wiedząc, że każdy wizerunek wytworzony i będący poza człowiekiem jest tylko bałwanem na glinianych nogach, które wymówione słowo łatwo rozbija. To może osłonić wszelką naukę i wszelką religię, i stać się tą samą szatą, pochodzącą z jednego źródła, tak jak prawda, która jest jedna. PRAWDA JEST PRAWEM CAŁEJ WIEDZY. Przez myślenie o boskości człowiek utwierdza tę boskość w samym sobie i dodaje również do wielkiego rezerwuaru siły i energii kosmicznej, a siła ta staje się wielką potęgą w nim samym. Jesteście zdolni do wydania takiej siły i wzniesienia jej na wyższy stopień działania. Miliony dodają tę siłę przez cały czas i wy możecie dołączyć się do nich, jeśli tego zechcecie.

Pytania i odpowiedzi.

P. Skąd przychodzą inspirowane siły?

O. Świat idei jest wszędzie wokół nas. Możecie wziąć jakąkolwiek z kilku koncepcji, dotyczących idei natchnionych. Większość, tzw. idei inspirowanych, to są wyrazy uczuciowe, niewielkie mające znaczenie poza wyrażeniem głębokiego uczucia. Inne idee natchnione, to są błyski jasnowidzenia, pomagające w rozsądnym działaniu w nagłej potrzebie. Możliwe, że pytający ma na uwadze tę głębię myśli, do jakiej dochodzą filozofowie i świeci za pośrednictwem swych uczniów. Jest to rzeczywiste i świadome wchłanianie ducha mądrości uniwersalnej, który przenika całą przestrzeń.

P. Jak otrzymujemy natchnione idee?

O. W pewnym sensie wytwarzamy je sami w sobie przez zdyscyplinowanie ciała w celu służenia za przewód do odbioru prądów umysłu uniwersalnego i przetworzenia jedynej siły w ten sposób, aby przejmowała prawa uniwersalne, wyrażone w różnorodności zjawisk.

P. Dlaczego nasze idee zdają się pochodzić ze źródeł zewnętrznych?

O. Na naszym obecnym stopniu rozwoju nie jesteśmy przygotowani do rozpoznania źródła wszystkich sił, które w nas są czynne. Życie jest siłą powszechną, którą znamy w żywej tkance, lecz nie wiemy, skąd ono przychodzi i dokąd idzie, gdy opuszcza dato. Elektryczność jest w naszym codziennym użyciu i wiemy, że można ją wytwarzać, ale nie wiemy, skąd pochodzi.

Opisanie myśli jako siły wyrażonej w ideach może być mniej wyraźne i uchwytne, ale analogia jest oczywista. My myślimy, lecz źródło energii jest ukryte, jednak wiemy, że możemy wzmóc naszą zdolności sprawność myślową. Cóż wiec dziwnego, że przeciętny umysł jest zakłopotany, gdy się mówi, że myśli przychodzą od wewnątrz. Oczywiście wydaje się, że powinny one przychodzić z zewnątrz, lecz tak jest z elektrycznością i życiem. Przygotujcie pewne warunki, a życie i silą notoryczna elektryczności będą do waszej dyspozycji. Przygotujcie umysł, a natchnione idee będą się rodzić w was z równą pewnością.

P. Jakie jest Pana stanowisko wobec psujących się stosunków społecznych?

O. Nie udzielam im żadnej energii. Gdybyśmy wycofali energię, jaką wkładamy w myślenie o psujących się stosunkach, a zamiast tego, budowali tą energią nasze wiosnę stany cielesne, poprawilibyśmy natychmiast wszelkie stosunki.

BOSKI WZÓR

Chcę teraz podjąć temat, czego człowiek może dokonać i co dokonuje w swych myślach. Mamy w tym względzie doświadczenie z okresu naszych ekspedycji do Tybetu i Indii, a również do Mongolii, kiedy to zaobserwowaliśmy ludzką pomysłowość w ochronie nie tylko siebie, lecz całej populacji. Może się to wydawać olbrzymim przedsięwzięciem, lecz gdy się cofamy w przeszłość, myśląc o życiu Jezusa, i pojmujemy, co zrobił dla ludzkości i co robi dzisiaj, jesteśmy zdolni lepiej to zrozumieć i przyjąć. Jego nauka nigdy nie ustała przez te blisko dwa tysiące lat, lecz ciągle zmierza naprzód i jest dzisiaj równie żywotna, jak była wtedy.

Mówiłem o mistrzach stojących na wodzie i o uczniach, którzy szli ku nim. Ta demonstracja wyraźnie wskazuje, że jesteśmy w stanie używać i kontrolować nasze naturalne siły, i one mogą nam służyć, niekoniecznie musimy od razu chodzić po powierzchni wody, ale jeśli zanegujemy stan obiektywny, czyli możliwość utonięcia, i włączymy się w stan subiektywny, wówczas uruchomimy siłę, która utrzyma nasze ciało. W stanie subiektywnym urzeczywistniamy, i w nim nie podlegamy zmianie. Zmienia się tylko obiekt Człowiek się nie zmienia nigdy. Duch nigdy w żaden sposób się nie zmienia. Podstawowa zasada pozostaje zawsze.

A więc jeśli zawsze uwzględniamy tę zasadę podstawową nią się stajemy. Niektórzy sądzą, że to może nas doprowadzić do stanu statycznego. Jakżeby mogło? Właśnie w samej tej postawie zdolni jesteśmy do osiągnięć i wówczas idziemy niezmiennie naprzód, odnosząc sukcesy w określonej dziedzinie, wiedząc na pewno, że osiągamy, a nie myśląc o tym, co mamy osiągnąć.

Jeżeli żyjemy w tej samej postawie myślowej, realizując naszą świadomość, to nie możemy się zmieniać. Zawsze istnieje progresja. To doprowadza nas wprost do drugiego twierdzenia czy tezy, mianowicie starości.

Starzenie się jest faktem obiektywnym. Akceptując ten fakt, powodujemy, że on istnieje. Ale czy tak trzeba czynić? Nie, wcale nie. Przypuśćmy, że się oddalimy od tego świata (od Ziemi) na taką odległość, gdzie już nie istnieje czas. Załóżmy, że pozostaniemy tam przez sto lat według naszej miary czasu. Nie zestarzejemy się jednakże. Te same uwarunkowania możemy przenieść na plan ziemski. W rzeczywistości jest naprawdę tu - nie ma czasu ani przestrzeni - są to warunki podległe naszemu określeniu. Podlegamy zmianie, jaką jedynie sami nakładamy na ciało. Młodość należy do nas. Gdyby nie istniał ten doskonały stan, nigdy nie przejawialibyśmy młodości w ogóle. Gdyby młodość nie zawsze była wyróżniająca się, nie byłoby nic młodzieńczego. Gdyby młodość nie podlegała naszej woli, wszyscy bylibyśmy starzy. Teraz my czynimy starość podległą naszej woli. Rodzi się dziecko. Starsi przewidują dlań 70 lat życia. Dziecko przyjmuje myśl starszych i przez to nie dajemy mu żadnej możliwości kształtowania własnej natury. Odciskamy na nim nasze pojęcie śmierci. Hindus powiada, że 70 lat, to wiek, w którym człowiek osiąga pełnoletność i zaczyna mieć osiągnięcia. Od tego czasu może on iść naprzód - jeśli chce - bez ograniczenia, poddając młodość pod prawo swej decyzji. Powiedziane jest, że zdobywamy powodzenie we wszystkim, co podejmujemy. Jeśli podejmujemy niepowodzenie, będziemy mieć powodzenie w niepowodzeniu. Jeśli to, co podejmujemy jest doskonałością, czynimy doskonałość. O ileż lepiej jest przedstawiać doskonałość, niż niedoskonałość.

Gdybyśmy nie czynili nic więcej, tylko byśmy asystowali naszemu bliźniemu, już byłoby o wiele lepiej, niż przedstawiać wobec niego niedoskonałość. Uzyskalibyśmy dużo więcej od życia i by to nie kosztowało nas ani grosza. Nic przecież nie kosztuje powitać go uśmiechem! Okaż mu miłość, a doskonałość kroczyć będzie wprost po tej samej linii.

Wyobraź sobie zespół, który się połączył w tym jednym celu: młodość, piękno, czystość, doskonałość! Czy to wymaga oddania wszystkiego, by żyć tymi ideałami? Jeśli będziemy żyli, stawiając te ideały na pierwszym planie, to zmienimy nasz stan w ciągu tygodnia. Skonstatujemy to urzeczywistnienie w ciągu chwili. Czyż Jezus nie powiedział: Jeśli oko wasze będzie pojedyncze, całe wasze ciało pełne będzie światła!". Nie można dziś, wziąwszy oryginały nauk Jezusa do ręki, znaleźć miejsca, gdzie by on coś odkładał na przyszłość. Dał człowiekowi największe pole do działania, największą możliwość skierowania swych myśli w stronę jednego określonego celu, którym jest doskonałość.

Widzieliśmy samotnego człowieka, zdolnego osiągnąć stan, gdzie by go nic dosięgnąć nie mogło. Nie był on wcale tzw. mistrzem. Był to Indianin Siuks i działo się to właśnie w tym kraju. Znamy dzisiaj możliwości Hindusów, kiedy mogą oni wokół swych wiosek zakreślić linię, której nie może przekroczyć nikt, kto ma nienawiść w sercu. Dwa razy próbowano ją przekroczyć i w obu wypadkach próba okazała się katastrofalna.

Jezus powiedział: „Gdy miłujecie się wzajemnie, zanurzeni jesteście w miłości". Uważał miłość za jedną z największych potęg. Gdy siłę naszą obracamy w przeciwnym kierunku, wpadamy w stan zamętu. Powiedział też: „Wy jesteście władcami nieba i wszystkiego tego, co w nim jest". Czy jest tu jakie ograniczenie? Widział on, że człowiek nie przyjął swych możliwości. Ukazał ludzkości Bezgraniczność.

Gdyby jeden atom w ciele był na nie swoim miejscu, ciało to by nie mogło istnieć. Poruszcie jeden atom ze swego miejsca, a cały wszechświat wyleci w powietrze. Jezus przedstawił te stany w prosty, zmierzający do celu, sposób. Jego oryginalne słowa są doskonale prawdziwe. Określił on ideał tak wyraźnie, że nigdy nie możemy go zapomnieć. Przedstawił go jako „Boga". Dziś wiadomo nam, że wpływ wibracyjny tego słowa wyprowadza nas od razu ze stanu hipnotycznego, jaki budujemy we własnych ciałach. Gdybyśmy energię, jaką udzielamy temu stanowi, skierowali - ku Bogu, stworzylibyśmy stan doskonałości tak zdecydowanie, że nie byłoby rozdziału.

Lecz większość z nas patrzy z centralnego punktu i zezwala na rozpraszanie myśli. Wizja Jezusa kierowała się do jednego punktu, tego stanu subiektywnego, jaki zawsze istnieje. Obiekt się zmienia, lecz prawda się nigdy nie zmienia. A więc, gdybyśmy się zmienili i udzielili energii tej postawie skoncentrowania się na jednym celu, nasze ciała promieniowałyby światłem. Gdybyśmy wchodzili do pokoju, rozświetlałby się on. Obserwowaliśmy to wielekroć. To nie jest cud, bo-możesz to sfotografować - a gdyby nim był, robienie zdjęć nie byłoby możliwe. Możemy (swobodnie) przejść od chwiejnych zasad, na których opieraliśmy nasze życie, do jednej trwałej zasady, a to nam zajmie jedynie tyle czasu, Nie trzeba na sformułowanie myśli. W tym samym momencie, kiedy nasza myśl stała się prawdą, czy też Bogiem, jest już nami, a my jesteśmy nią.

Nie potrzebujemy żadnych lekcji, lekcje tylko nas uświadamiają. Są one siłą, to prawda, lecz jesteśmy skłonni udzielić więcej energii lekcji, niż temu, co ona przynosi. Wystarczyło tylko jednego pokazu tym dwom uczniom, by chodzili i stali z nauczycielami na wodzie, wtedy, gdy inni trwali na brzegu. Jest wielu „stojących na brzegu", gdyż nie zmieniają oni swego stanu na stały stan. Tę samą ilość energii, jakiej udzielają stanowi nietrwałości wydaliby na utrzymanie się na wodzie. Nie musimy być tutaj, aby się nauczyć chodzić po wodzie ani żeby się nauczyć jakiegokolwiek wskazania. Jest tylko jedna reguła: a ona jest po prostu w nas. Nie możemy jej zmienić. Nie ma znaczenia, jak długo trzymaliśmy się od niej z dala. Gdy się zwracacie ku światłu, widzicie, że sami jesteście światłem. Czy Jezus potrzebował iść ku światłu? Nie, on sam był światłem, tzn. - jak sam objaśnił - światłem prawdy, światłem miłości, światłem Boga.

Jezus nigdy się nie posługiwał myślą niezwróconą ku Zasadzie. Przy takiej postawie możemy dojść do wszystkiego w ten prosty sposób. Ludzie żyjący tym prostym sposobem, nie biorą niczego od innych, lecz wywołują wszystko z wewnątrz. Działa to, aż do uzyskania pokarmu i zaspokojenia wszystkich potrzeb. Jedyna różnica między nimi a resztą ludzkości polega na tym, że ogarnęli swym wzrokiem szersze horyzonty. Każdy może wypracować to dla siebie. Z chwilą, gdy dokonamy tego, poznamy Zasadę. Idziemy własnym szlakiem i wtedy poznajemy. Można przedstawić ścieżki i ukazać drogi, lecz póki nie pójdziemy własnym szlakiem nie osiągniemy celu. Jeśli się przypatrujemy innym, dodajemy energii i pędu czemuś, co robi ktoś inny, a tę energię dajemy z naszego ciała. Z chwilą, gdy obieramy własną drogę, dodajemy tę energię własnemu ciału i możemy wiele oszczędzić. To stwarza stan, który pomaga każdemu. Nie bierzemy myśli od innych, by na nich budować, lecz wbudowujemy nasze myśli w warunki uniwersalne, i z tego korzysta cala ludzkość. Powiedziane jest, iż nikt nie zyskuje żadnego osiągnięcia bez dopomożenia całej ludzkości. Energia, jaką dodajemy, kierując się ku jednej wielkiej postawie duchowej, posuwa naprzód całą ludzkość. Nie jest to budowanie na innym człowieku, lecz na własnym fundamencie. Wtedy wszyscy mamy uniwersalną energię do użytku.

Wszystko, co myślimy w imię Boga i ż tą wibracją, należy do nas. Obejmuje to wszystko, co potrzeba do życia: wszelką wiedzę, czystość, doskonałość i wszelkie dobro.

Możecie zdobyć wszelkie panowanie, gdy tylko skupicie całą myśl na fakcie, że boskość jest już utwierdzona w was. Wiedzcie i miejcie to ciągłe na myśli, że boskość nie jest nigdzie, ale właśnie w was, że ona zawsze utwierdzona była we wnętrzu*! że tylko wy zasnuliście ją chmurami i odsunęliście od waszej świadomości przez własne przeciwstawne myśli.

Rozmawiajcie z tą boskością wewnątrz was. Powiedzcie jej, że wiecie, iż jest ona tam i że staliście się teraz zupełnie świadomi jej obecności. Proście ją, aby wystąpiła i stała się panującym czynnikiem w waszym życiu. Mówcie: „Odszedłem teraz od wszystkich przeciwstawnych myśli i usunąłem je z mego życia. Jestem wdzięczny za to, że boskość jest utwierdzona w całej mojej istocie". Postanówcie, iż dłużej-nie będziecie zwierzęciem, że ciało wasze jest teraz tak czyste, że święta obecność żywego Boga objęła w posiadanie całą tę świątynię cielesną i że przyjęła całkowitą opiekę nad wami.

Utrzymujcie stale takie myśli. Potem mówcie: „Znam błogość i radość płynące ze zjednoczenia duszy z żywym Chrystusem, a ta błogość i radość zamieszkają we mnie przez wieczność całą. Wiem, że obecność żywego Chrystusa jest całkowicie utwierdzona we mnie i ja jestem odwieczną czystością chrystusową". Utrzymujcie to twierdzenie przed umysłem subiektywnym, czyli podświadomością, a wkrótce doznacie radości i zadowolenia, które zawsze należały do was z powodu obecności żywego Chrystusa.

Wkrótce się przekonacie, że wytwarzacie siły mentalne, które usuną wszystkie przeciwstawne myśli, uczucia i czyny. Wytwarzacie siłę rozpędową czystej myśli, która jest nieodparta i która opanuje cały wasz świat Czas wzmocnienia tej duchowej i boskiej świątyni następuje wtedy, gdy jesteście w pokoju z własną duszą. W ten sposób wychowujemy umysł subiektywny, tak że oddaje on tylko boskie wrażenia. To zapada głęboko do naszej świadomości i działa w ciągu każdej godziny naszego snu. Gdy znajdujemy słaby punkt w naszych myślach, słowach i czynach, należy natężyć wolę dla wzmocnienia i pokrzepienia tych rysów w budowie. Wkrótce się uczymy automatycznie zwyciężać wszelkie myśli przeciwne, i tylko boże myśli i boże uczucia znajdą miejsce w naszym świecie.

Wtedy naprawdę armię naszych myśli i uczuć tak wyćwiczyliśmy, że nic prócz Boga wejść nie może. Jest to stopień absolutnego mistrzostwa, w którym osiąga się zdolność przejawiania zasady boskiej. Tak jesteśmy podstawą wszelkiej mocy duchowej. Zauważcie, że spełnianie swej pracy w życiu daje bardzo wysokie dywidendy. Dostrzegacie teraz jutrzenkę nowego dnia i zyskujecie większe zrozumienie prawa.

Nie ma skuteczniejszego sposobu uwolnienia umysłu od dysharmonii, niż pozytywna świadomość i wiedza, że cały czas, wasz umysł i ciało jest świątynią Boga żywego. Możecie również się posługiwać tą prawdą z wiedzą, że przez ten cichy, lecz dalekosiężny wpływ myśli boskich cała ludzkość, a naprawdę cały wszechświat są obdarzone dobrodziejstwem i podniesione przez każdą twórczą myśl, uczucie i słowo przez was zrodzone. Im więcej myślicie o nieśmiertelnej miłości bożej, tym większe się przejawia oświecenie ludzkości. W ten sposób możecie doświadczyć olbrzymiego dobrodziejstwa, i mieć sposobność podniesienia i oświecenia ludzkości oraz zrozumieć to do pewnego stopnia. Ponadto jest to poniekąd nasza odpowiedzialność i nasz obowiązek wobec życia pomóc wymazać i rozproszyć to, co negatywne w świecie ludzkości, a jednym z najpotężniejszych środków dla dokonania tego jest odrzucenie słuchania, widzenia i przyjmowania rzeczy negatywnych, i świadome wysyłanie boskiej miłości do każdego. Niezaprzeczalnie słuszne, że: „Boski duch zwycięskiego Chrystusa przezwycięża wszelką dysharmonię".

Pamiętajcie zawsze, że nasza wola jest boską wolą i że w każdej chwili Bóg działa przez nas! Każda myśl, jaką po weźmiecie z tą ideą naczelną, wzmaga waszą silę woli, a staje się ona tak mocna, że już sama myśl jest nieodparta. Uczyńcie tak i czekajcie skutków z całą ufnością, a nic wam nie przeszkodzi.

Wytrwałe, codzienne wytwarzanie takich silnych, pozytywnych myśli i słów powtarzanych z dużą intensywnością, rozwija uśpione komórki mózgowe, i wkrótce się okaże, iż jesteście władcami w pełni panowania. Ćwicz siłę woli i wkładaj ją we własne słowa dla osiągnięcia wszystkich (pozytywnych) celów i wtedy się staniesz władcą swego umysłu, i już nie będziesz dawał przyzwolenia na negatywną stronę świata. Kiedy tylko pozytywna energia (woli i słów) pozwoli ci opanować niektóre aspekty rzeczywistości, staniesz się panem całości. Stwórzcie słowem waszym stan, który będzie prawowicie wasz, a staniecie się panami nad wszelkimi warunkami.

Obecnie fizjologowie twierdzą, że komórki składające się na organizmy naszych ciał mają siłę odbierania wrażeń i odprowadzania ich do pełnej struktury komórkowej ludzkiego kształtu oraz zdolność przypominania sobie wrażeń (czyli pamięć), zdolność porównywania wrażeń (czyli sąd), jak też moc selekcjonowania ich z rozróżnieniem dobrych i złych (czyli niedoskonałych). Jest również wyraźnie określone, że subiektywność (czyli inteligencja wszystkich komórek ciała) - przez przyjmowanie tylko wrażeń boskich sprawi, że wszystkie komórki ponownie uświadomią sobie swą boskość i przekażą ją wszystkim drobinom ludzkiego kształtu. Gdyby to nie była prawda, nie można by było sfotografować człowieka.

Gdy jednostka to pozna, to siła woli poszczególnej komórki będzie pracować w harmonii z wolą organu, czyli centrum, do którego należy i do którego się przywiąże: składa się to na siłę komórek stanowiących dany organ, co następnie wchodzi w harmonię z ośrodkową wolą całego organizmu ciała ludzkiego. Zatem gdy używamy słów: Bogiem Jam Jest, to w pełni się to przejawia przez całą formę cielesną. Daje to również większą moc następnemu słowu wymawianemu: Ja Jestem Mocą Bożą, Ja Jestem pełnią obfitości itd. Przez to słowo potęgi jestem wolny od wszelkich ograniczeń.

Pytania i odpowiedzi

P. Czy Pan wytłumaczy, co Pan rozumie przez Boga ?

O. Bóg jest Zasadą, dzięki której trwamy. Nie możemy zdefiniować Boga. Z chwilą, gdy zaczynamy Go definiować, jest On już ponad tą definicją. Definicja tylko próbuje zamknąć Boga w ciasnym naczyniu ludzkiego intelektu.

P. Jedni używają słowa Bóg, inni Duch, jeszcze inni Zasada, które jest najlepsze?

O. Największe słowo to Bóg. Nie możecie połączyć żadnego stanu hipnotycznego z tym wyrazem. Z innymi możecie. Jeśli wprost zwracacie się do jednego punktu, to tam jest największe dokonanie. Nie możecie za często wymawiać słowa Bóg.

P. Mówił Pan o Jezusie widzącym złotobiałe światło. Czy to jest najwyższa postawa ?

O. Nie wiemy. Było to coś zupełnie innego i dalekiego od natury obiektywnej. Nic z niższej potencjalności nie może tego przeniknąć.

P. Jakich metod należy używać, aby się zetknąć z boską mocą?

O. Nić ma ustalonej reguły. Gdy jesteśmy zapatrzeni w coś, prawo jest również tam, gdzie my jesteśmy. Jeżeli zdecydowanie zestrajamy się z prawem, cały wszechświat się nam otwiera. Jeżeli wszechświat się nam otwiera i widzimy każdy stan wszechświata, przejawiamy się według tego prawa i stajemy się jednym z nim. Staje się to po prostu przez świadomość, że jesteśmy jedno z nim, nie dopuszczając żadnego zwątpienia ani lęku.

P. Czy świat zachodni jest przygotowany do przyjęcia tych rzeczy?

O. Świat zachodni się przygotowuje, a przygotowanie idzie tak szybko, że nikt nie jest wyłączony. Tylko ludzie się sami wykluczają. My stwarzamy pole działania, gdy otwieramy naszą świadomość. Zakres pola działania może być rozszerzony, aby przyjąć cały wszechświat. Wszechświat naszego ciała stanowi jedność z kosmosem. Zawsze i tylko od nas zależy rozszerzenie nasze} świadomości, by stać się jednością z całym uniwersum.

P. Jak mam rozróżniać, które myśli mam wysyłać?

O. Jeśli nie potrafimy rozróżniać, powinniśmy wysyłać miłość według najlepszych naszych możliwości i odrzucić wysyłanie czegokolwiek innego. To doprowadzi nas do wniosków harmonijnych. Jezus postawił miłość ponad wszystkim.

P. Jak się to dzieje, że tak często na Ziemię wysyła się awatara?

O. Ukazanie Zasady jest tym, co nazwalibyście wyborem awatara. Taka osoba żyje tylko w zbliżeniu z Zasadą. Ścieżka, którą on ukazuje lub życie jakie wiedzie, stają się drogą dla wszystkich.

P. Czy jego zjawianie się i ponowne ukazywanie zależne jest od stopnia rozwoju duchowego na Ziemi?

O. Nie, on wchodzi we wszelki rozwój i żyje w jedności z Duchem.

Wiedzcie, że wiecie

Proszono mnie, by się wypowiedzieć w sprawie leczenia.

W rzeczywistości, tylko my sami leczymy siebie. Jest to bardzo potężny czynnik, gdyż kiedy postrzegacie boskość, czyli Boga w jednostce ludzkiej, wy i Bóg jesteście zawsze w większości. Bóg, czyli Zasada Boska nic nie wie o niedoskonałości. Wiemy dzisiaj, że to jest dokładnie to, co przenika z przybytków leczniczych całego świata. Udając się do tych sanktuariów ludzie skupiają całkowicie myśl na osiągnięciu doskonałego zdrowia, przyjmując emanacje danego świętego miejsca i - następuje uzdrowienie.

Możemy wam to pokazać na fotografii. Renomowany doktor w jednym z naszych dużych miast współpracował z nami. Prosił on swych towarzyszy, by mu przekazywali ofiary wypadków (wraz z dotyczącymi ich rentgenami i dokumentami), w stanach, które nie mogły być uleczone przez stowarzyszenia medyczne.

Aparat fotograficzny ukazuje, gdzie znajdują się chore części ciała. Gdy życie i zdrowie utrzymują się, błona fotograficzna wykazuje ciało promieniujące, iskrzące się światłem. Mieliśmy pod aparatem pacjentów, których światło sięgało 30 stóp od ciała. Każda osoba, pozostająca pod tym aparatem choćby trzy minuty była całkowicie uleczona i odchodziła. Działo się tak w 98 procentach wypadków.

My, ograniczaliśmy się tylko do stwierdzenia: Tu zwracacie cala uwagę na ciemne punkty, nieprawdaż? Nie zwracacie żadnej uwagi na światło i na jasne miejsca ani na to skąd przychodzi. Ale teraz odejdźcie od tych ciemnych punktów zupełnie i skoncentrujcie całą myśl i uwagę na świetle. We wszystkich 98 procentach wypadków, w których każdy z pacjentów wnoszony był na noszach, chorzy wyszli zupełnie zdrowi. Czyż nie jest to dowodem, że leczymy siebie samych? To wy leczycie siebie i jest to absolutnie pewne.

Gdybyśmy mogli przyjąć te pozytywne fakty, wkrótce byśmy się przekonali, że nie byłoby więcej chorób. Podaje się nazwę jakiejś choroby, a my ciągle powtarzamy tę nazwę. Otóż myśli i nazwy są rzeczami, i jeżeli je ustawimy w pozycji absolutnej, w jakiej były zamierzone i w częstotliwości wibracyjnej, do której należą przejawi się doskonałość. To dotyczy wszystkich wynalazków, jakich kiedykolwiek dokonano. Wielu z nas myśli, że powinniśmy wnikać do wnętrza i kopać, i kopać, tzn. badać. Myśmy to odkryli podczas naszych prac badawczych. Nie mieliśmy logarytmów, by się nimi posługiwać. Z konieczności sporządziliśmy je sami. W miarę rozwijania się prac dostrzegliśmy popełniony przez nas błąd i chcąc je kontynuować, musieliśmy powtarzać od początku. Jesteśmy jak małe dzieci uczące się chodzić. Dzisiaj potrafimy już chodzić, gdyż mamy urządzenia mechaniczne i budujemy ich coraz więcej.

Mieliśmy tu doświadczenie, do którego zdążam. Potrzebowaliśmy człowieka do pewnej pracy specjalnej. Pracowaliśmy przez długi czas nad określonym problemem i zdawało się, że jesteśmy na rozdrożu, gdy zgłosił się do nas pewien młody człowiek z uniwersytetu w Kolumbii. Nie miał on żadnego doświadczenia w tym typie pracy, a jednak w ciągu 25 minut rozwiązał nasz problem! Myśmy pracowali nad tym prawie 4 lata.

Cóż więc się stało? On wiedział, że wie w każdej chwili i wszedł do tego biura, i powiedział sobie: Znam to położenie i dał rozwiązanie problemu właśnie przez to, że wiedział.

Mnie zdarzyła się taka sama rzecz i wiem, że jest to prawdziwe. Było to na uniwer­sytecie w Kalkucie. Chodziłem w tym mieście do tzw. szkoły przygotowawczej do uniwersytetu, gdy miałem cztery lata. Pierwszego dnia mego tam pobytu nauczyciel powiedział mi: - Tu jest alfabet, co myślisz o tym? Powiedziałem: - Nie wiem. On zaś" odpowiedział: - No, jeżeli przy tym zostaniesz, to nigdy nie będziesz wiedział. Teraz odwróć się i porzuć to „nie wiem*, i wiedz, że wiesz, co to jest. Przez to samo powiedzenie przeszedłem prze szkołę i postępowałem dalej; skończyłem uniwersytet w Kalkucie, gdy miałem czternaście lat.

Te rzeczy są tak proste, że je pomijamy. Gdy idziemy na uniwersytet, to nam się zdaje, że trzeba się zagłębiać i zagłębiać w książkach. Wszystko, co kiedykolwiek napisane było w książkach, jest już znane. Gdy zajmiecie takie stanowisko, będziecie także wiedzieli. Robicie z książki kulę u nogi, na której się opieracie, zamiast pomyśleć, że cała wiedza jest już w was. Wy jesteście panami, wy panujecie nad tymi rzeczami. I to jest możliwe na wszystkich ścieżkach życia i zaczynamy to uznawać, gdy uczymy się wznosić z naszych negatywnych stanów świadomości. Stopniowo poznajemy, że tamto nie ma dla nas wartości. Więc po co się tego trzymać? Wartościowe jest wiedzieć i być samą tą rzeczą, o której mówimy, a od tej chwili będziemy kroczyć naprzód.

Prawie wszyscy ludzie idący na czele ze swymi różnymi planami utrzymują dzisiaj taką postawę. Tak się dzieje z więcej niż 90 procentami wynalazców. A spójrzcie czego dokonujemy dzisiaj. Zrobiliśmy w ciągu ostatnich sześciu lat więcej, niż to uczyniliśmy w ciągu poprzednich 80 lat.

Zrobiłem doświadczenie i mam za sobą sporo lat oraz wiem dokładnie, jak do tego doszło. Stało się tak, ponieważ stoimy mocno na nogach i wiemy, że znamy te rzeczy. One istnieją. Jeżeliby jakiś wynalazek nie istniał, nikt nigdy nie pochwyciłby częstotliwości wibracyjnej, która jest stworzona, aby doprowadzić do poznania. Ta częstotliwość istnieje, a gdy wyćwiczycie swój umysł i myśli, będziecie wiedzieli dokładnie, co pragniecie wyrazić. To właśnie jest przyczyną, dla której poszliśmy dzisiaj tak wydatnie naprzód.

Istnieje oczywiście wiele dróg, które nie potrzebują żadnej wzmianki. Wielu ludzi to uznaje, lecz ci, którzy nie uznają, powinni zadać sobie specjalny trud, żeby wiedzieć, że wiedzą, i stać mocno przy stwierdzeniu tego. Takie doświadczenie przeprowadza was poprzez wszelki czas.

Często się mówi, że nie ma nic nowego pod Słońcem (we wszechświecie) i to jest prawda. Gdyby to nie była prawda, nie istniałaby przedstawiająca to wibracja, którą można by było pochwycić, tak aby mieć możność myślenia o tej rzeczy. Wszystkie pola działania są pod pewnymi wpływami wibracyjnymi. Nasze całe życie jest wibracją i oczywiście my porządkujemy to w pewnym stopniu, lecz gdy zaczynamy pojmować, że jesteśmy zdolni wejść w te wibracje i przyswoić je sobie, to wszystkie te rzeczy stają się dla nas zupełnie naturalne. Prawie każdy wynalazca pojmuje dziś, że on tylko rejestruje czy wykazuje coś, co już przejawiła w pewnym czasie częstotliwość wibracyjna; to samo dotyczy literatury.

Każda książka, jaka kiedykolwiek była napisana, została w pewnym czasie utrwalona w częstotliwości wibracyjnej. Żadne wymówione słowo nie traci istnienia. Wszyscy znajdujemy się wpołu znanym jako pole energii, czyli wpływu wibracyjnego.

Miłość jest wyrazem bardzo zbliżonym we wpływie wibracyjnym do słowa Bóg i znamy przypadki tysięcy uleczeń dokonanych za jego pomocą. Każda znana choroba ustępuje wobec potęgi miłości, gdy ją wysyłamy - buduje też owa miłość szczególne obrazy czy wzory dokoła ludzi. Możecie niemalże zobaczyć, gdy ludzie wypromieniowują miłość. Stwarza to, jakby zbroję dokoła nich.

Pewien znajomy mi lekarz mianowany został dawno temu rejestratorem Siuksów na terytorium pozostawionym przez rząd Stanów Zjednoczonych Indianom, Od­wiedziłem go, a on zaprosił mnie do obserwowania próby przeprowadzanej przez medyka plemienia. Jednakże ten człowiek nie okazał się zwykłym medykiem, gdyż zanim zaczaj praktykować w służbie leczenia, najpierw medytował przez pięć lat Powoli przystąpił do pierwszej próby. Pogrążył swe ramię w kocioł wrzącej wody i wyjął z niego kawałek mięsa. Ręka nie uległa oparzeniu. Po tym wydarzeniu widywałem się z tym mężczyzną przez przeszło dwa miesiące i na jego ręku nie pojawił się żaden symptom oparzenia.

W drugiej próbie stanął on spokojnie w pewnej odległości od trzech najlepszych strzelców plemienia. Dr N. i ja wyjęliśmy pociski z nabojów, usunęliśmy proch i nasypaliśmy nowego prochu, tak iż wiedzieliśmy, że nie było tam oszustwa. Każdy z tych pocisków spłaszczył się na piersi tego człowieka. Mam dotąd dwa z tych spłaszczonych pocisków.

Potem ten człowiek wszedł do swej lepianki i odwiedzali go ludzie z różnymi zniekształceniami, chorobami, cierpieniami i wszystkich uleczył zupełnie. Widzieliśmy to kilkakrotnie. Zbliżyłem się z nim i raz go zapytałem, w jaki sposób działa. Odpowiedział, że postępował w sposób podobny do tego, jakbyśmy wyrażał boską miłość. Człowiek ten jeszcze żyje; pracował on stałe i dokonywał wielkiego dzieła uzdrawiania. Nigdy nie czytaliśmy o nim w prasie. Żyje w zupełnym odosobnieniu i nigdy nie opowiada o swej pracy. Raz mi powiedział: „Moim zadaniem w życiu jest dawanie ludziom wszelkiego rodzaju miłości, którą potrafię wyrazić, i to stanowi moją wielką nagrodę". To jest Indianin Siuks, o którym słyszało bardzo niewielu ludzi, pełniący prawdziwą służbę boskiej miłości, cicho i bezinteresownie.

W Teksasie, wiele lat temu słyszałem o małej pięcioletniej dziewczynce, która posiadała naturalne właściwości leczenia przez miłość. Poszedłem ją zobaczyć; jej matka powiedziała mi, że dziecko zawsze mówiło ludziom, iż ich kocha. Zwykła była mówić: Widzę tę miłość wszędzie dookoła ludzi i wokół mnie. Kiedy posłyszała o kimś chorym prosiła matkę o poprowadzenie jej tam, i prawie w każdym wypadku, gdy była przyjmowana do pokoju chorej osoby, ta wstawała z łóżka zupełnie zdrowa. Dziecko to rozwijało się dalej i gdy dorosło dokonuje wielkiego dzięki dzisiaj.

Jest dużo takich przykładów. Poznałem pewną dziewczynkę w Holandii, W kraju tym rośnie czerwona koniczyna: jest wysoka na 15-16 cali, ma ładne kwiaty. Pewnej niedzieli po południu odwiedziłem tam rodzinę. Siedzieliśmy na froncie przed portykiem, podczas gdy dziecko stąpało przez jakieś 30 jardów tego koniczynowego pola po samych czubkach kwiatów koniczyny. Nie dotykała stopą ziemi, po prostu szła po kwiatach, potem zawróciła i przyszła do nas na krużganek. Zapytaliśmy ją, jak to robiła. Powiedziała nam: Nie wiem, po prostu kocham wszystko, kocham tę koniczynę i ona mnie podnosi. I przekonaliśmy się, że kochała. Mówiła o swych" towarzyszach zabaw i powiedziała, że kocha ich wszystkich, a oni ją kochają tak, iż nic złego im się stać nie może. Znałem ją do 21. roku jej życia. Wtedy wyjechała do Belgii i straciłem ją z oczu. Jej ojciec mi mówił, iż nigdy nie słyszał z jej ust innych słów, niż słowa miłości do wszystkich. A taka miłość leczy! Każdy z nas może zrobić to samo. To jest takie proste - promieniować wielką miłością ku każdemu, jak to czyniły tamte dzieci.

Gdy byłem w Hiszpanii, w jednej z największych w świecie kopalń miedzi, przybyła tam pewna rosyjska rodzina z jedenastoletnią dziewczynką. Jej ojciec pracował w kopalni. Rodzice powiedzieli mi, że ich dziecko posiada uleczające dotknięcie. Ta dziewczynka nakładała ręce na człowieka, mówiąc: Kocham de i to tak mocno, że twoja choroba mija; już jej nie ma. A cala przestrzeń (otoczenie) wypełniłam miłością. Przekonaliśmy się o prawdzie tego. W wypadkach zniekształcenia, ciało stawało się całkowicie doskonałe. Widziałem osobę z zaawansowaną epilepsją. Dziewczynka, kładąc rękę na tej osobie, powiedziała: Całe twoje dato jest pełne miłości, a ja widzę tylko światło. W ciągu niecałych 3 minut ta choroba zupełnie odeszła: światło i miłość emanujące z tej dziecięcej istoty były tak potężne, ze mogliśmy je widzieć i czuć.

Gdy byłem małym chłopcem, bawiłem się z kilkorgiem dzieci niedaleko naszego domu w Cocanada w Indiach. Ciemność nastawała bardzo szybko, gdyż w tym kraju nie ma zmierzchu. Jeden z malców podniósł kij i uderzył mnie przez ramię, łamiąc obie kości: moja ręka zwisła bezwładnie. Oczywiście początkowo ból był wielki, a potem myśl moja zwróciła się do słów, jakie usłyszałem od mego nauczyciela: Wejdź w ciemność i połóż swą rękę w bożą dłoń, gdyż to jest lepsze niż światło i bezpieczniejsze niż znana droga. Otoczyło mnie światło, prawie natychmiast ból ustał zupełnie. Wdrapałem się na wielkie drzewo bananowe, by być sam, a światło otaczało mnie ciągle. Patrzyłem na nie, jak na Obecność, i nigdy nie zapomnę tego wypadku. Gdy siedziałem tak na drzewie, ręka się wyprostowała; pozostałem tam przez całą noc. Rano nie było ani śladu złamania, powstał tylko brzeg wzdłuż obu złamanych kości. Rodzicom moim się zdawało, że mój stan wymaga pielęgnacji i położono mnie do łóżka. Gdy opowiedziałem co mi się wydarzyło, nie mogli uwierzyć i zaraz wzięli mnie do lekarza. Ten orzekł, że kości były złamane, lecz się zrosły doskonale. Od tego czasu ręka nigdy mi nie dokuczała.

Podałem tylko kilka przykładów, ponieważ są one takie proste i naturalne, że każdy może zrobić to samo. Widziałem wypadek, gdy sam budynek odpowiedział na miłość wysyłaną przez całe zgromadzenie.

Nieśmiertelny Gautama Budda powiedział: Poświęcić 5 minut na zrozumienie prawdziwej boskiej miłości jest więcej, niż danie tysiąca mis pożywienia potrzebującym, ponieważ, okazując miłość pomagamy każdej duszy we wszechświecie. To się łączy i zlewa oczywiście ze słowami, których używamy, myślami i uczuciami; słowa bowiem to rzeczy, myśli to rzeczy. GDZIE SĄ NASZE MYŚLI TAM I MY JESTEŚMY. Gdy się uczymy zdyscyplinowania i opanowania naszych myśli i uczuć, i używamy tylko pozytywnych słów, wysyłanych z boską miłością - nasze ciało i umysł odpowiadają na tę słuszną postawę. Właściwe użycie i dobranie słów mają zdrowotne znaczenie i żywotność, lecz równie ważne jest uczucie stojące poza tymi słowami, gdyż uczucie jest siłą poruszającą, która daje życie słowom. Oto tędy wchodzi boska miłość. Rzecz nie polega na tym, abyśmy chodzili dokoła, powtarzając: miłość, miłość, miłość, ody wymawiamy słowa z uczuciem, ze zdolnością wyobraźni, z przekonaniem, z aprobatą, prawo natychmiast działa, aby je urzeczywistnić: Zanim przemówiliście, odpowiedziałem. Jest to już tam, jest to już dokonane. Znamy słowa Buddy: Stosujcie miłość, skupiajcie się na niej, odnoście się do siebie z miłością, w południe i wieczorem. Gdy siadacie do posiłku, stosujcie miłość, myślcie i czujcie ją, a pokarm będzie smakował o wiele bardziej. Jest wiele pereł, które Budda rozdał, a które nigdy nie były drukowane. Poeta Rabindranath Tagore zastosował wiele z nich w swych pismach. Był on człowiekiem, który znał i umiał wyrażać miłość. On ją znał. On był. On jest.

„Miłość jest największą rzeczą ze wszystkich znanych. Jest to złota Brama Raju. Proście o rozumienie miłości, medytujcie nad nią codziennie. Ona usuwa bojaźń; ona jest wypełnieniem prawa; ona pokonuje mnóstwo grzechów. Miłość jest obfitością niewidzialną. Miłość zwycięży wszystko. Nie ma choroby, której by nie uleczyła miłość. Nie ma drzwi, których by nie otworzyła. Nie ma przepaści, nad którą nie byłoby mostu miłości. Nie ma ścian, których by nie zburzyła miłość. Nie ma grzechu, którego by miłość nie odkupiła" - (z Chmur Niewiedzącego).

Pytania i odpowiedzi

P. Znam pewnego lekarza, który spędził 7 czy 8 lat w Indiach. Gdy powrócił wezwał Towarzystwo Medyczne Hrabstwa i zażądał od lekarzy pokazania tubek zawierających zarazki tyfoidalne i inne. Wypił z nich ilość, która by mogła zabić całą armię i nic mu się nie stało. Przekonałem się później, że było to świadome opanowanie tarczycy. Zupełnie widocznie opanował on mechanizm nie­podatności, w tym wypadku niepodatności na choroby.

O. Tak, to może doprowadzić do niepodatności na jakiekolwiek choroby.

P. Jak opanowanie wolą gruczołu tarczycowego może wpływać na kwasotę tak ważną przy uchronieniu się od skutków bakterii?

O. Kwasota (acidity) w dużym stopniu zależna jest od opanowania wolą gruczołu tarczycowego. To opanowanie może być pokierowane i wzmocnione do tego stopnia, że rządzi ono kwasotą w stopniu prawie nieograniczonym. Słyszałem wielu Hindusów twierdzących, że to jest przyczyną opanowania bakterii. Kwasota je po prostu zabija. Tarczycę można pobudzić drogą pewnych ćwiczeń pod kierunkiem ludzi wiedzących. Polegają one na pobudzaniu tarczycy, aż wydzieli ona właściwą ilość na użytek ciała.

P. Czy parathyroidy (przytarczyca - gruczoły przytarczyczne) nadają się do czegoś?

O. Tak, gruczoły przytarczyczne są bardzo ważnym dodatkiem. Rządzą one przemianą wapnia, czyli wapna. Można je pobudzać, aż wapień zostanie wprowadzony do organizmu dla stworzenia np. nowego uzębienia w każdym czasie.

P. Jak one mogą być pobudzone?

O. Ważnym czynnikiem ich pobudzania jest skoncentrowanie się na tarczycy przez wpływ duchowy, i to jest właśnie to, o czym mówimy.

P. Czy tak samo się dzieje, gdy wypełniamy organizm tlenem, i podczas kontrolowanego oddychania?

O. Oddychanie powinno być również ćwiczeniem duchowym. Jest to ćwiczenie myśli przez nadawanie jej treści duchowych.

P. Czy Pan ma na myśli jako koncentrację, wizualizację doskonałego funkcjonowania tarczycy?

O. Tak, w doskonałym porządku i doskonałej harmonii.

P. Czy istnieje coś wyraźnie wspólnego między oddychaniem a działaniem tarczycy, jak również utlenianiem przez postawę i ćwiczenia oddechowe?

O. Tak, to jest powodem, dla którego dane są postawy i ćwiczenia oddechowe. Są one po to, by wprowadzić cala czynność dala pod wpływ duchowy. Jednakże żaden nauczyciel nie zaleci tych ćwiczeń, bez aktywności duchowej, wprowadzającej również w działanie myśl duchową. Wielu ludzi może uaktywnić działalność duchową i się posługiwać nią, i to prawie natychmiast, przez zastosowanie pewnego specjalnego wpływu.

P. A co można powiedzieć o działaniu nadnercza?

O. Nadnercze ma do czynienia z ciśnieniem krwi. Gruczoł tarczycowy rządzi wszystkim innym. Tarczyca jest pod zarządem przysadki mózgowej, a ta pod kierunkiem szyszynki (pineal). To jest przyczyną, że musicie się stać jak małe dzieci. Przy pośmiertnym badaniu szyszynki okazuje się, że jest ona w skrajnym stopniu dotknięta atrofią (zanikiem, wyniszczeniem). Szyszynka mózgowa jest pierwszym ośrodkiem rządzącym wszystkimi gruczołami sekrecji wewnętrznej. Jest to mistrz, jest to Jam Jest ciała fizycznego.

P. Czy niektórzy mistrzowie nie omawiają tematu udoskonalonej działalności gruczołów o wewnętrznym wydzielaniu z punktu widzenia prany i oddychania?

O. Ich stanowisko jest takie, że jeśli przyjmujecie prane, to absorbujecie wpływy duchowe. Zwracają się wprost do wpływów duchowych. To jest kardynalna działalność i najbardziej aktywizujący czynnik. Zwracają się oni do tego, co uaktywnia myśl młodości. Wtedy przysadka mózgowa i szyszynka natychmiast się aktywizują.

P. Czyż można wnioskować, że Jezus nauczył swych uczniów kontrolowania gruczołów dokrewnych?

O. Tak, metodą chrześcijańską, która jest miłością czynną. Mógł on łatwo powiedzieć, że jeśli się staniecie jako małe dzieci, wejdziecie do królestwa niebieskiego.

P. Czy uczonych materialistów, którzy odkrywają nowoczesne cuda biochemii inspirują mistrzowie?

O. Tak, dzieło poprzez pracę tych ludzi (uczonych) zostaje dane wszystkim dla dobra ludzkości.

RZECZYWISTOŚĆ

Hindusi mówią: „Gdyby Bóg chciał się ukryć, to wybrałby człowieka, aby Się ukryć w nim", To jest ostatnie miejsce, w którym by człowiek szukał Boga. Trudność z większością ludzi polega na tym, że próbują się stać czymś, czym są już w swym wnętrzu. Szukamy Boga, szukamy Go wszędzie na zewnątrz nas, uczęszczając na niezliczone wykłady, zebrania, kółka, czytając mnóstwo książek, szukając nauczycieli i kierowników, podczas gdy przez cały czas Bóg jest właśnie we wnętrzu. Gdyby ludzkość zarzuciła te próby i przyjęła to, czym jest, wkrótce byłaby świadoma rzeczywistości.

A przecież Jezus mówił nam tyle razy, że nikt się nie różni od drugiego, że każdy jest stworzeniem i istotą boską, ze wszystkimi potencjalnymi atrybutami.

Tak długo odsuwaliśmy Jezusa, sądząc, że należy on do innej kategorii ludzi niż my. On nie jest odmienny, nigdy się nie miał za takiego. Stara się pomagać ludziom przez cały czas. Nie jest postacią z mitu, tak samo jak i my nie jesteśmy mityczni, i nigdy sobie nie rościł pretensji do tego, by był zdolny do robienia cudów. Jego czyny nie były cudami, były tylko wypełnieniem naturalnego prawa. Jest to dziś dowiedzione. Były to naturalne wydarzenia, które muszą i będą zachodzić, gdy wypełnimy prawo. Każdy z nas jest zdolny zapanować nad każdą, tzw. trudnością, nad którą pracuje, lecz gdy odchodzimy od niej, przestaje ona istnieć. To może być dla wielu trudne do uwierzenia, ale to absolutna rzeczywistość. To my ściągamy te rzeczy na siebie przez własne opaczne myśli. Przypuśćmy, że te myśli, te słowa nigdy nie należały do nas, żeśmy nigdy o nich nie słyszeli, że one nie istniały w naszym słownictwie lub świecie. Wiemy o czterech różnych językach, w których nie ma żadnego negatywnego wyrazu, nie ma słowa w czasie przeszłym lub przyszłym, wszystko jest tutaj i teraz, dokonane. Gdybyśmy to chcieli pojąć i przejąć, wkrótce byśmy się wydźwignęli z naszego negatywnego stanu. Stan ten to nazwa, jaką dajemy rzeczy, i uczucie, z jaką ją wyzwalamy. Negatywne słowa, uczucia, stany nie mają żadnej mocy, oprócz tej, jaką im indywidualnie nadajemy. Gdy je przestaniemy zasilać naszą energią, nie mają one już życia, i w ten sposób przestają istnieć. Dowiedliśmy dziś ostatecznie, że z powodu słowa Bóg, podanego w Biblii, księga ta utrzymała się tak, jak jest dzisiaj. Jest ona księgą najwyższej liczby sprzedanych egzemplarzy w świecie. Jeżeli więc to słowo tak podtrzymywało księgę, rzecz nieożywioną, czego dokona ono w naszym ciele, gdy tego słowa będziemy używali? Nie jest potrzebne chodzić i powtarzać ciągle Bóg, Bóg, Bóg..., lecz wymówcie ten wyraz jeden raz w zdecydowanym, szczerym znaczeniu, obdarzonym przymiotami, jakie - według waszych zamierzeń - ma on sprowadzić, a nigdy nie będziecie potrzebowali go powtarzać. Dlaczego? Ponieważ jesteście wprost w samym dźwięku M wibracji - fali, która daje wszelką odpowiedź na wasze wypowiedzenia. To jest powodem, że Biblia się utrzymuje i równocześnie, iż nasze ciało się utrzymuje i ze my idziemy za tym jednym słowem, akcentując go. Następnie ważną rzeczą jest nie negować go, ale się odnosić pozytywnie do wypełnienia się naszych twierdzeń.

W Indiach pewni ludzie chodzą dokoła z rękami wzniesionymi w górę, recytując: Om mani padme Om. Po pewnym czasie ramię sztywnieje i nie mogą go opuścić w dół. To samo by się stało z nami, gdybyśmy chodzili, powtarzając ciągle: Bóg, Bóg. Możemy pomyśleć to słowo i uświadomić sobie, że ono jest nasze. My sami jesteśmy rzeczą, którą chcemy wyrazić i nie potrzebujemy jej ciągle powtarzać, po prostu jesteśmy tym.

Mówiliśmy już, że największym błędem człowieka jest, gdy próbuje on stać się Bogiem, zamiast po prostu być Nim. On szuka tego, co jest w nim samym. Nie próbujmy się stać, musimy po prostu być tym. Jesteśmy tym i tego żądamy zdecydowanie. Jeśli naprawdę nie wierzycie w to, próbujcie przez jakiś czas, np. przez dwa tygodnie; albo powiedzcie to od razu i wiedzcie to, a potem będziecie tym. To jest wasze, waszą rzeczą jest nakazać.

Niebo jest wszechobecną harmonią we wnętrzu człowieka, właśnie tu, gdzie jesteście. Macie wolną wolę, aby przez wasze uczucie stworzyć piekło, jeśli tego chcecie i nietrudno jest wam to zrobić; ale jeśli czas, który wydatkujecie na stworzenie hadesu obrócicie na stworzenie nieba tu i teraz, będziecie mieli jego przejawienie.

Uświadamiajcie sobie Boga wewnętrznego zawsze. To jest największe dobrodziejstwo dla ludzkości. Patrzcie na drugiego człowieka jak na siebie samego, na Chrystusa w każdej twarzy. Jest to największy dar dla nas. I nie tylko to, jest to największe ćwiczenie dla nas widzieć Chrystusa w każdym człowieku, którego oglądamy lub znamy. Urzeczywistnienie tego zabierze tylko chwilę czasu w każdym towarzystwie, w którym się znajdujecie, a przekonacie się, że jest to rzecz cudowna. Wkrótce dojdziecie do zrozumienia i uznania Chrystusa wewnątrz każdego człowieka. Jesteśmy wszyscy jednakowi, zawsze uczynieni na Jego podobieństwo.

Powracając znów do negatywnych słów, myśli i uczuć, wiemy o istnieniu stowarzyszenia 2500 osób, które podróżowały każdym znanym środkiem lokomocji, tysiącami mil, i z których nikt nigdy nie miał żadnego wypadku. Większość z tych ludzi mieszka tu w Ameryce, gdzie zrzeszenie to powstało. Stworzyło je czworo ludzi.

W naszej mocy jest opanować burzę, wy władacie warunkami atmosferycznymi, każdy z was. Wy władacie każdym żywiołem przyrody; bez względu na to, co to jest, wy jesteście panem tego i waszą rzeczą jest być panem tego. Tymczasem dajemy się pokonać i poddajemy się warunkom, czy sytuacji lub okolicznościom. Nie ma nikogo w tym pokoju, kto, gdyby chciał, nie mógł opanować każdej sytuacji, jaka powstała, po prostu przez uświadomienie sobie, że jest panem.

Zwierzęta są bardzo wrażliwe na te rzeczy. Reagują, gdy dajemy im myśli dobre; poznają nawet, gdy wysyłacie dobre myśli innym. Pies poznaje uczucia natychmiast.

Mieliśmy na Alasce ponad 1100 psów dla celów pocztowych. Mamy tam od dawna trakty pocztowe. Używaliśmy tych 1100 psów, zanim weszły w użycie samoloty, i każdy z naszych ludzi doszedł do tego, iż nigdy nie używał szpicruty. Psy były tak karne, jak tylko mogły, dopóki ludzie nie wzburzyli ich lub nie wyprowadzili z równowagi.

Dziewięć razy jeździłem tymi psami szlakiem o długości 1800 mil. Nigdy nie zmieniałem psa, a jednak dochodziły one w bardzo dobrej formie. Wszyscy pytali, jak to robię, a ja po prostu pozostawiałem je w spokoju, zachęcałem mówiąc, że są dobre, że idąc naprzód robią bardzo dobrze itp. Inni zaczęli postępować tak samo i znacznie się im poprawiło. Jeżeli się nie boicie zwierzęcia, dobrze je traktujecie, chwalicie i zachęcacie, reaguje ono na to w cudowny sposób.

Z chwilą, gdy używamy słowa negatywnego odbieramy energię naszemu ciału; sugerujemy się, że to jest faktem, a ten wpływ sugestywny doprowadza do powtarzania tego ciągle. Lecz jeśli nie pozwalamy sobie na sugestię tych negatywnych myśli i odmawiamy powtarzania ich znowu, a nawet pomyślenia o nich - znikną one z naszego świata zupełnie.

Gdybyśmy poniechali myśli o starości, o niedomaganiu wzroku i niedoskonałości ciała, te negatywne stany by się nie zapisywały w naszym kształcie fizycznym. Nasze ciało ciągle się odnawia i jest to naprawdę zmartwychwstanie. To zmartwychwstanie dokonuje się co dziewięć miesięcy w całej ludzkości. Nasze myśli, uczucia i nasza mowa odciskają się na komórkach naszego ciała. Jesteśmy zdrajcami wobec samych siebie. Za każdym razem, gdy wymawiamy słowo nie mogę, zdradzamy Chrystusa. Za każdym razem, gdy używamy słowa negatywnego, zdradzamy Chrystusa wewnątrz siebie. A więc chwalcie i uwielbiajcie Chrystusa, błogosławcie ciało na Jego służbę, wyrażajcie dziękczynienie za uzyskane niezliczone dobrodziejstwa i bądźcie żywym przejawieniem prawa w każdej chwili!

Pytania i odpowiedzi

P. Jak Hindusi postrzegają Jezusa w porównaniu z Buddą?

O. Oni mówią, że Budda był drogą do Oświecenia, ale że Chrystus JEST Oświeceniem.

P. Dlaczego wydaje się tak trudne podnieść umyśl do ideału?

O. Nie byliśmy wciągnięci w to, co ludzie na Wschodzie już mieli w sobie, specjalne wyćwiczenie w określonej sferze: Tam mają je nawet dzieci. Wskazuje się im, że gdy jeden ideał jest wysunięty, mają się trzymać tego ideału, aż go całkowicie zrealizują. Kształtowanie na Zachodzie jest nieco odmienne. Unoś wolno przebiegać wszystkim myślom i przez to rozpraszamy swe Siły. Jeżeli macie ideał i całkowicie wen wierzycie, trzymajcie go wyłącznie dla siebie, nie mówiąc o nim innym, dopóki się zupełnie nie skonsoliduje w formie. Zawsze utrzymujcie jasno w umyśle tylko tę jedną rzecz, którą CHCECIE i MUSICIE dokonać. To utrzymuje umysł w jasności. Pozwalając wejść innej myśli stajemy się dwojako myślącymi i mamy „podwójny umysł". Przez udzielenie energii temu jednemu ideałowi stajemy się Jednomyślni", mamy umysł idący jednym torem. Gdybyśmy nie rozpraszali naszej energii i gdybyśmy skierowali na ten jeden ideał całą siłę, nie musielibyśmy się zatrzymywać na nim dłużej niż chwilę. Od tej chwili po prostu składamy dziękczynienie, że został on osiągnięty i że jest tu i teraz.

P. Czy mamy rozumieć, że Pan osobiście widział Jezusa i ściskał jego dłoń?

O. Tak. I wielu tak zwanym mistrzom. Oni nie uważają się za odmiennych od was lub ode mnie. Nawet kulisi w Indiach rozpoznają go jako Jezusa z Nazaretu. Nie ma w tym nic tajemniczego. Obrazy ukazują go jako zwyczajnego człowieka, tyle, że otoczonego wokół wielkim blaskiem. Nie ma nic niejasnego w tych ludziach. Cechuje ich wyrazistość - są to zdecydowane charaktery.

P. Jak się to dzieje, że zwykły kulis w Indiach, widzi Jezusa?

O. Kulis przyjął to i żyje z tym, podczas gdy my żyjemy w takim stanie, w którym nie przyjmujemy, nie wierzymy, że on istnieje. Ja osobiście nie mam zupełnie psychicznego wzroku. Jeżeli się obracamy w Zasadzie, nie możemy zbłądzić. Intuicja jest faktem i rzeczywistością, a my musimy uczynić ją poznającą.

P. Dlaczego Jezus nie ukazywał się często w Ameryce?

O. On się nie umiejscawia i niewątpliwie pracuje tu równie dużo, jak i w Indiach.

P. Czy Jezus cierpiał fizycznie na krzyżu?

O. Nie, ktoś tak wysoce oświecony nie może cierpieć fizycznie. Gdyby nie chciał przejść przez to doświadczenie, mógłby odepchnąć z powrotem energię, która by zabiła łudzi, zamierzających ukrzyżować go. ON UKAZAŁ DROGĘ.

P. Czy Jezus był przez szereg łat na tej Ziemi po ukrzyżowaniu ?

O. Nie wiemy nic o jego wycofaniu się z ciała. On żyje dzisiaj w tym samym ciele. Ciało to jest dostrzegalne dla każdego, kto wchodzi z Jezusem w kontakt.

P. Czy Pan chce powiedzieć, że osoba znana jako Jezus z Nazaretu, ukazywała się w naszym kraju?

O. Tak. Naturalnie, jeśli nie nazywamy go tym imieniem, to nie będzie go tu dla nas.

P. Czy to dzięki specjalnemu wyróżnieniu może Pan udzielać nauk mistrzów?

O. Nie mamy żadnych przywilejów przed wami. Na pytanie, czy w Stanach Zjednoczonych są mistrzowie, oni sami odpowiadają, że jest tam ponad sto pięćdziesiąt milionów mistrzów.

P. Czy Jezus by się ukazał tu, gdybyśmy go potrzebowali?

O. On jest zawsze tam, gdzie go potrzebują. Gdy powiedział: Oto jestem z wami po wsze czasy - właśnie to miał na myśli.

P. Czy Chrystus znaczy Zasada życia?

O. To znaczy Boska Zasada płynąca przez człowieka.

panowanie nad śmiercią

„Zmarły jogin żyje jeszcze!". Tak brzmią nagłówki w dziennikach w Los Angeles, podając wiadomości o odejściu Paramahansy Yoganandy, założyciela Braterstwa Samourzeczywistniania Się (Self Realization Fellowship) w Los Angeles, Kalifornia.

„Rzeczoznawcy do badania zwłok podali dzisiaj zdumiewającą wiadomość o Paramahansie Yoganandzie, którego ciało spoczywa w siedzibie Towarzystwa. Mówią oni, że ciało jego technicznie biorąc, nie jest martwe-w dwadzieścia dni po śmierci. Dyrektor cmentarza oświadczył, że ciało Yoganandy, który zmarł po zakoń­czeniu przemówienia w Biltmore Hotel, było pod obserwacją od 7-27 marca, gdy brązową trumnę zapieczętowano. 'Brak jakichkolwiek dostrzegalnych oznak rozkładu w martwym ciele Paramahansy Yoganandy stanowi najniezwyklejszy wypadek w naszym doświadczeniu', mówi dyrektor cmentarza w poświadczonym notarialnie liście do Bractwa Samourzeczywistaiania".

Co się tyczy ciała Yoganandy nie było to cudem. Widzieliśmy ciała, które leżały w zawieszeniu życia, jak nam mówiono, przez sześćset lat. Mój prapradziadek obserwował takie ciało bardzo dawno temu. Miejsce to znajduje się na północ od linii między dzisiejszym Kaszmirem a Pakistanem i ciało to jest tam stale. Zostało ono złożone - na znak protestu wywołanego w Indiach, najpierw przeciw inwazji mahometańskiej, przeciw ówczesnym dziecięcym małżeństwom, i dotkliwemu systemowi kastowemu, jaki opanował Indie. To ciało leży tam dotąd. Około 14 lat temu widziałem je; byłem też w pobliżu niego podczas pierwszej wojny światowej. W tym czasie około dwustu żołnierzy angielskich przebywało w górach na północ od tego miejsca; prosili o bezpieczne przewiezienie ich przez ten kraj. Gdy wkroczyli do Indii obserwowali to dało. Ich kapitan spędził wiele lat w Indiach i miał wielki szacunek dla Hindusów, a oni także go szanowali. Powiedzieli jego żołnierzom, że jeśli życzą sobie obserwować to ciało, kompania powinna się zatrzymać w określonym do tego celu miejscu, lecz muszą dać słowo honoru, że nie dotkną ciała, stosując się do życzenia ludności tej gminy. W ten sposób wielu z nich poszło zobaczyć je i widzieli, jak zdarte i zużyte były kamienne płyty chodnikowe prowadzące do grobowca.

Po obejrzeniu ciała żołnierze odeszli nieco dalej i w niewielkiej odległości rozbili obóz na noc. Gdy obóz był gotów jeden z sierżantów poprosił kapitana o zwolnienie. Ten powiedział mu: „Zdaje mi się, że wiem, co chcesz zrobić; chcesz pójść i dotknąć ciała, a więc jeśli nie dasz mi słowa honoru, że nie będziesz tego próbował, nie dam ci zwolnienia". Sierżant dał słowo, dostał zwolnienie i poszedł obejrzeć dało. Wówczas oficerowie nosili małe sztylety. Sierżant podszedł do ciała - spróbował dotknąć je sztyletem i padł martwy. Gdy kapitan to opowiadał, pierwszą moją myślą było, że widocznie u grobu ktoś czuwał i zastrzelił sierżanta przez zemstę. Kapitan mi wyjaśnił, natychmiast po wypadku poszedł tam i uważnie zbadał ciało sierżanta, lecz nie miało ono żadnych oznak skaleczenia. Wypadek ten zasygnalizowano Departamen­towi Wojny w Londynie i do dziś dnia figuruje w tamtejszych aktach.

W naszych laboratoriach robiliśmy doświadczenia ze stanem, zwanym śmiercią. Próby nie były naszą pracą, lecz wykonywał je aparat fotograficzny, robiący tysiące zdjęć na sekundę. Obraz jest narzucany na biegnący punkt świetlny. Po sfotografo­waniu klisza zapisuje zbiorowisko punktów świetlnych, z których uzupełniamy obraz. Ten zostaje odbity w dużym powiększeniu i zwolniony do tego stopnia, by można go rzucić na zwykły ekran. Następnie może być prześwietlony promieniami rentgena, wykazując pełne uformowanie elementu życia.

Przychodziło do nas wielu chorych, mających już tylko kilka godzin życia, ofiarowując się jako obiekty obserwacji. Dyżurny lekarz obserwuje czas, w którym zachodzi to, co zwykle interpretowane jest jako śmierć. Waga wykazuje ubytek ciężaru stanowiący ca 11 uncji. Emanacja światła jest widoczna nad wagą.

Dzisiaj wiemy, że element życia posiada inteligencję, ruch i wolę, i to do tego stopnia, że jeśli mu przeszkodzimy, to konsekwentnie przezwycięży tę przeszkodę, omijając ją - przejdzie w bok lub w górę przez sufit Przeszkadzaliśmy mu, stawiając cztery aparaty fotograficzne. Gdy aparat fotograficzny leżący na podłodze tracił go, chwytał go górny i wskazywał tam jeszcze całą widoczność i oczywistość emanacji energii. Znowu postawiliśmy przeszkodę ponad nim i wtedy usunął się na bok. Emanacje przeszły przez ścianę. Gdy aparat z jednej strony tracił emanację, aparat z drugiej strony ją chwytał.

Zbudowaliśmy stożkowatą przeszkodę z aluminium, folii ołowianej, azbestu, dopasowaną do ciała, aby zapobiec uciekaniu elementu życia. W trzech przypadkach szybciej rój, w minutę ciało wróciło do życia. Gdy ciało wróciło, nie nosiło żadnego śladu choroby uprzedniej. Nie wiemy, dlaczego tak się stało.

Mamy do dyspozycji grupę eksperymentującą nad tym i patrzymy w przyszłość, gdy da się wykazać, że przyczyną, dla której element życia pobrał większą energię, jest powstanie nowych warunków przy powrocie do ciała. Trzej ludzie, o których wspomniałem, chorowali na dżumę. Jeden z nich teraz chodzi do pracy, aby pokazać, iż jest nią nietknięty. Drugi się jej boi, a my nie wywieraliśmy nacisku, aby wychodził; upłynęło jednak już siedem lat od zmiany, a on nie dostał jej znowu. Trzeci człowiek zupełnie nie ma zrozumienia i nie możemy mu pomóc.

Zanim element ciała opuści ciało, możemy wykazać, że wibracje są tak obniżone, iż element życia nie może pozostać, jest on zupełnie wyparty. Ale po wyparciu, zaczyna przejawiać wolę asymilowania energii i w krótkim czasie może uzyskać nowe ciało pod pewnymi warunkami. Nie możemy stwierdzić stanowczo, że to jest fakt, lecz wierzymy, iż wiele ciał zostaje ponownie skupionych w jednej godzinie do trzech godzin po śmierci.

W wypadku ciała leżącego sześćset lat z zawieszeniem żyda, przypuszczano, że ten człowiek pracował czynnie w innym ciele. Doszliśmy nawet do miejsca, gdzie ten człowiek żył w swym przypuszczalnie drugim ciele. Sfotografowaliśmy go, i porównawszy z fotografią dała z żydem zawieszonym, stwierdziliśmy wyraźne podobieństwo.

I znów widzieliśmy inne jego ciało. W sumie znaleźliśmy cztery różne ciała. Wiemy, że wielu przenosi swoje ciała z miejsca na miejsce o wiele szybciej, niż moglibyśmy podróżować. Wręczyliśmy cztery aparaty fotograficzne - czterem osobom, które się nie kontaktowały i rozmieściliśmy je tak, że mogły robić fotografie ściśle w tym samym czasie. Gdy potem porównaliśmy te zdjęcia, wszystkie cztery twarze były wzajemnie identyczne i z ciałem leżącym z zawieszonym życiem. Był to ten sam model.

Mówiono nam tysiące razy, że ciała bywają ponownie skupione, zbudowane, i gdy jakiś człowiek żyje w określony sposób, to gdy nadchodzi stan śmierci, może on odłożyć jedno ciało i natychmiast skupić (zebrać, zgromadzić) nowe.

Widzimy więc, że powinniśmy inaczej myśleć o przejściu przez śmierć. Jest to stan, który sprowadziliśmy na siebie, tak że możemy przejść w szersze warunki z większymi możliwościami.

Jezus mówił nam często, że stajemy się tym, co wielbimy. Jeżeli tkwimy w ograniczeniach, wielbimy ograniczenia. Jednak nie ma ludzkiej istoty, która by nie mogła wielbić doskonałości i za pomocą tej postawy wyprowadzić siebie z ograniczenia.

Mniema się obecnie, że ciało ludzkie może się oprzeć wszelkim warunkom, każdemu stanowi. Jeżeli naszą postawą myślową jest nastawienie na Zasadę Boską, wprowadzamy w działanie moc, która nas otacza i tak się konsolidujemy, że nic nie może nas dotknąć.

Doskonałość istnieje zawsze, jest czynna zawsze, a gdy jesteśmy z nią w jedności, działa natychmiastowo. W wielu wypadkach widzimy światło emanujące z ciała człowieka, a gdy są zrobione zdjęcia, jest ono widoczne na zdjęciach. Światło jest życiem, czyli tym środowiskiem, w którym życie istnieje.

Oczywiste, iż jeśli zamiast stawiać za cel starość, jak to zwykle czynimy - stawiamy młodości i idziemy naprzód w zdecydowanej, pozytywne! postawie, osiągamy ten cel. Mężczyźni i kobiety osiągają dzisiaj wieczną młodość. Wielu wschodnich filozofów mawia: Jeślibyście wielbili młodość, piękno, czystość i doskonałość, tak zdecydowanie, jak wielbicie starość - naprawdę byście osiągnęli ten stan. Faktycznie nie mogłoby być inaczej. Nie mam tu zamiaru uchybiać starości, lecz wskazać postawę myślową, która ją wywołuje. Czyż nie byłoby lepiej czcić ludzi za młodość, piękno i stopień doskona­łości, jakiej są wyrazem, zamiast oddawać im cześć za starość? Prawdziwy ideał, to ciało przejawione na obraz i podobieństwo jego Stwórcy. Boskość przyjęta jako przynależność człowieka osiąga swój najwyższy wyraz w młodości, piękności i aktywności.

Sami jesteśmy sprawcami własnego losu; sami dopuszczamy do tego, że działamy przy niewłaściwej postawie, lecz jeśli pracujemy w kierunku doskonałości, musi przyjść w wyniku doskonałość.

Nikt niczego nie dokona, jeśli się nie stanie jednością z przedmiotem dążenia, zapominając o wszystkich innych stanach. Gdy stawiamy sobie wyraźnie pozytywne idee jako cel, to łatwo osiągamy go: jeden cel, jeden kierunek! Nigdy nie pozwalajcie myśli ani na chwilę się zwracać do jakiegoś negatywnego stanu.

Widzieliśmy wiele zmian i wiele uzdrowień, stanów pozytywnych, wypro­wadzonych z negatywnego otoczenia, bez wymówienia słowa. To jest dla nas dowodem, że Zasada przejawia się zawsze przy pozytywnej postawie myśli. Ale myśli muszą być zdecydowanie pozytywne. Tych, którzy rozwinęli w sobie siłę dokonywania tych rzeczy, znamy jako mistrzów, ponieważ opanowali siły przyrody. Nie uważają oni doskonałości za jakiś rzadki fenomen - doskonałość jest stanem naturalnym, który można osiągnąć, kierując się naturalnymi wnioskami - zawsze!

To ciało jest niezniszczalne. My sami pozwalamy ciału na destrukcję. Same myśli i uczucia, jakie narzucamy ciału, są twórcami starości, choroby, rozkładu. Obecnie dobrze wiemy, że każda komórka naszego ciała odnawia się w ciągu całego roku. Jednym z największych fałszów, kiedykolwiek narzuconych ludzkości jest trzykrotność dwudziestu lat i dziesięć! Znamy mężczyzn i kobiety w wieku ponad 2000 lat! Więc jeśli ktoś może żyć dwa tysiące lat, to może żyć wiecznie. Jest to właśnie ta rzecz, o której mówił Jezus: Ostatni nieprzyjaciel, którego mamy pokonać, to śmierć.

Jezus uczył, że Ojciec jest Zasadą, mocą, którą ludzkość może osiągnąć, że Życie musi trwać, żyć - że nie ma tajemnicy ani w jego czynach, ani w nauce.

Zasada nie może się zmieniać. Możecie jej nie widzieć, nie dostrzegać przez całą wieczność, jeśli chcecie, lecz z chwilą, gdy wracacie do niej, wracacie do doskonałości. Wasze ciało przyjmuje wynik tego zdecydowania. Ten, co zna tę zasadę i korzysta z niej nie zawaha się chodzić po wodzie. Powtarzano wam, że jeśli jeden dąży do doskonałości i osiągnie powodzenie - wszyscy mogą zrobić to samo. Moc zawsze istniała i zawsze będzie istnieć. Dlaczego trzyma się z dala? Ponieważ my sami stawiamy zaporę niewiary.

Siła, która powołuje do życia urządzenia mechaniczne, mogłaby od razu wprowadzić w życie to, co te urządzenia dokonują. Rozmawiamy na odległość przez telefon. Jednak jest wielu ludzi rozmawiających przez wielkie przestrzenie bez pomocy jakiegokolwiek urządzenia. Telepatię uznano za fakt ustalony. Wielka moc jest zawarta w telepatii mentalnej. Jest to Bóg mówiący do Boga. Wielu ludzi uważa takie twierdzenie za bluźniercze, lecz ono jest tak ścisłe i prawdziwe, jak to, że dziś żyjemy. Ludzkość musi wreszcie poznać, że lepiej jest żyć zawsze pod pozytywnymi wpływami. Wtedy zrobimy duży krok naprzód.

Nie są to wnioski tylko naszej grupy. Wielu ludzi i wiele zespołów pracuje w tym samym kierunku. Korzystanie z tych faktów doprowadzi nas do zupełnej harmonii, całkowitej jedności, w której człowiek spełni swój cel.

Wszystko jedno czy większa część ludzkości wierzy w te rzeczy dzisiaj - fakty te są oczywiste. Gdy Jezus powiedział, że zwyciężył śmierć, powiedział prawdę. Liczne tysiące, obecnie widząc prawdę, uznają, że to ciało jest nieśmiertelne, doskonałe, czyste i niezniszczalne. Tajemnica zniknęła i jesteśmy u progu pełnego zrozumienia.

Pytania i odpowiedzi

P. Czy znal Pan kogokolwiek poza mistrzami, kto osiągnął pełne panowanie nad starością i śmiercią?

O. Tak, wielu ludzi tego dokonało. Wy sami możecie to zrobić. Poznajcie, że panujecie nad tym, a będziecie mogli. Widziałem ludzi powyżej 60 lat, siwych i staro wyglądających. Odeszli oni myślą od wszelkich dat urodzin i od wieku, i dzisiaj wyglądają na lat 40.

P. Co możemy począć z dziećmi, które szkoła kształci w pewien określony sposób, Kościół w inny, a w domu jeszcze w inny sposób uczymy je prawdy? Czy nie ulegają one umysłowemu zamętowi?

O. Możemy pomóc swym dzieciom i nie ulegną zamętowi, przez prawdę. Dawajcie im bardzo proste formuły prawdy, a je przyjmą i wejdą w nie głębiej niż w inne nauki, np. Chrystus jest w was. Zobaczycie, że odpowiedzą w końcu na to. Wielu dzieci ma większą zdolność percepcji, niż o tym sądzą dorośli.

P. W tomie trzecim twierdzi Pan, że możemy wznieść widzenie nasze nieco wyżej i dosłownie zobaczyć Jezusa, jeśli nasza uwaga skierowana jest do wewnątrz.

O. Gdy ujrzycie Chrystusa, będziecie wiedzieli, że to jest to samo co Jezus i że Chrystus jest w każdym, na każdym miejscu, gdy się z Nim połączycie.

P. Czy widzieliście Jezusa i rozmawialiście z nim, czy była to zjawa?

O. Nie, to nie byla zjawa. On żyje i jest rzeczywisty, i można go sfotografować, właśnie tak, jak was.

P. W jaki sposób człowiek, choć w istocie swej duchowa istota, nieustannie poszukująca światła, rozpozna prawdę w naszej współczesnej epoce, kiedy jest tak dużo różnych wierzeń i nauk, i tyle opozycji?

O. Człowiek jest duchem, nie ma znaczenia dla ducha z ilu się on zetknie sprzeciwami. Człowiek jest, zawsze. Nie ma sprzeciwu przeciw temu. To tylko nasze myśli są w opozycji.

P. Czy to prawda, że gdy wzywamy Chrystusa na pomoc, On jest z nami i słyszy nos?

O. W tej sprawie mamy jego słowa: Wołaj Chrystusa z wewnątrz. To jest bliżej was - to jesteście wy. Wołajcie Chrystusa z wewnątrz. On nie zważa na wołanie Go z zewnątrz, ponieważ cały czas pracuje z ludzkością. Popełniamy błąd, szukając Chrystusa na zewnątrz. Przede wszystkim wołajcie Chrystusa z wewnątrz, zawsze. Wtedy rozciągnie się On na cały wszechświat, i o cokolwiek poprosimy - jest nasze.

prawo obfitości

Powtarzanie mantr działa hipnotycznie i ludzie utwierdzają własne ograniczenia przez opieranie się na sile stojącej poza afirmacją.

Z chwilą, gdy mówimy: Pragnę takiego stanu - zamykamy drogę do dobra, którego nie dostrzegliśmy i otwieramy tylko jedną drogę do wyrażenia siebie. Jeżeli takie oświadczenie nie jest zgodne z pełnią płynącego życia, realizacja może przybrać nieprzewidziane formy. Stawianie nacisku na brak czegoś, może jeszcze zaostrzyć potrzebę, zamiast ją zaspokoić. Stawiając zaporę wolnemu potokowi substancji przez twierdzenie ograniczające, przeszkadzamy doskonałemu wyrażeniu się obfitości bożej.

Jakie jest jej wielkie wyrażenie przynoszące nam wszystkie rzeczy? JAM JEST obfitość". Stwierdzenie to otwiera wszystkie drogi do wyrażenia, a nie zamyka żadnej. Uznaje ono obecność Boga we wszystkich rzeczach i świadomą jedność jaźni ze źródłem wszelkiego dobra. Tego właśnie uczył Jezus. Obfitość była zawsze bez żadnego ograniczenia.

JA JESTEM wiedzą". JA JESTEM harmonią". Używanie tych wyrazów uźywotni energię ciała, tak iż z tego wyniknie nowe uświadomienie sobie obfitości wiedzy i harmonii. Energia nie ginie przez swobodne używanie jej w życiu codziennym.

Ale jeśli jeden ma obfitość, inni też powinni ją mieć. Jeśli przyjmiemy tę postawę, przekonamy się, że jeśli ktoś nie posiada obfitości, nie powodzi mu się - pochodzi to z tego, iż izolował się od tej swobodnie płynącej obfitości i zbudował sobie bożka braku.

Jesteśmy cząstką całości Każdy jest zanurzony w tej całości i pełnia jest tylko w tej jedności. Gdyby ktoś był poza nią, nie mógłby mieć pełności. Z chwilą, gdy realizujemy naszą jedność z pełnią, czujemy, że wyrażamy ją na zewnątrz.

Uwielbienie Boga całym sercem i całą naszą siłą uwalnia nas od stanów ograniczenia. Nikt nie ma potrzeby być izolowany. Właśnie teraz możliwe jest zrealizowanie poczucia jedności z obfitością Boga. Pierwszym naszym postanowie­niem musi być wysiłek w kierunku wyzbycia się indywidualnego poczucia ograniczenia, jakie sami stworzyliśmy. Istnieje kilka dość skutecznych sposobów wyzwolenia jaźni z ograniczeń.

Nie ma sytuacji, której by nie można przezwyciężyć. Szczęście, pomyślność, obfitość należą do nas, t}, do wszystkich. Największą przeszkodą jest nasza oporność.

Gdy rabini szydzili z Jezusa, czy on zwracał na to jakąkolwiek uwagę? Gdy widział ludzi szukających rzeczy, które jak sądzili są im przynależne, mówił im, żeby się uciszyli i oglądali zbawienie Pana. Tłumaczył im dalej, że człowiek jest panem wszelkiego stworzenia. Mówił on: Niech będzie pokój - uczył uczniów: Poznajcie, że jesteście wolni. Prawda ta wyprowadzała ich ze stanu, który się uważa za wcześniejszy na drodze uczniostwa. Gdy Jezus wybierał uczniów spomiędzy rybaków, czy widział w nich tylko rybaków? Nie. Widział w ich swych uczniów, łowców dusz, jak mówił. Chodź ze mną, mówił; uczył ich iść za tym przejawieniem siebie, które doprowadziło go tam, gdzie był. Wszystko czynił z największą pokorą, gdyż powiedział wyraźnie, że egoizm nie może wejść do królestwa niebieskiego.

Spojrzenie na dzisiejsze warunki na Ziemi wskazuje, że dostrzegana przez nas dysharmonia sprowadza nas do stanu, w którym myślimy, że jesteśmy czymś oddzielnym od naszego bliźniego i nie związanymi z niczym osobnikami na wielkim planie istnienia. Lecz ani jednego ciała nie można usunąć z tego planu, aby mógł się przejawiać dalej. Każda jednostka jest właśnie tak potrzebna do jego wypełnienia, jak liczba atomów w drobinie. Gdy w przejawieniu się naszym wykażemy znów jedność z istnieniem, zrozumiemy, że nigdy nie byliśmy oddzieleni ani się nie znajdowaliśmy poza wspólnotą z całością.

Jezus uczył w prostych słowach, że treścią tego życia nie jest śmierć, lecz pełniejsze wyrażenie życia, kiedy pojedynczy człowiek jest jednostką w całości Zasady działającej w harmonii, gdzie każdy osobnik trwa we własnej dziedzinie w całkowitej zgodności. Z tego powodu, jeśli przyjmiecie proste nauki Jezusa, znajdziecie, iż on oświadcza: JA JESTEM Bogiem, dla każdego człowieka. To nie jest część Zasady, ale Zasada sama w sobie.

Doktryny religijne zbyt często podkreślały teorię zamiast praktyki. Powtórzenie takiej postawy ogranicza do rzeczy fizycznych nasze rozumienie prawdy i tracimy znaczenie duchowe. Gdy Jezusa pytano o spełnienie prośby w modlitwie, powiedział, iż przyczyną niespełnienia prośby jest to, że prośba jest niewłaściwa. Przekonacie się, że gdy trwacie zdecydowanie z twierdzeniem pozytywnym, nie będziecie zupełnie potrzebowali słów. Z chwilą gdy to realizujecie w sobie, obfitość już dla was istnieje. Wówczas nie potrzebujecie zewnętrznej wypowiedzi. Jesteście w doskonalej harmonii z zasadą. Gdy myślicie o jakimś stanie jesteście już jedno z nim. Przekonacie się, że jeżeli zdecydowanie obstajecie przy jakiejś sytuacji, nigdy nie będziecie potrzebowali powtarzać prośby - jest już spełniona, zanim poprosicie. Jezus powiedział: „Zanim coś wypowiedziano, już to wysłuchałem". Czy musimy prosić o coś, co już się dokonało? Czy musimy prosić o coś, co już jest nasze? Nie! Możecie zbadać życie naszych największych ludzi i stwierdzić, jak oni przyjmowali osiągnięcia. Głęboko w podświadomości osiągnięcie już istniało. Wolni od wszelkiego poczucia ograniczenia, zdolni byli wyrazić to, co już istniało.

Tylko przez zupełny brak oddzielności i oddzielania się istniejemy jako Zasada. Jakżebyśmy mogli być w potrzebie, kiedy na jej miejsce stawimy Boga? Zasada jest harmonijna i płynie zgodnie z określonymi prawami, z którymi człowiek musi się nauczyć współpracować.

Pytania i odpowiedzi

P. Pan powiedział, że się nigdy nie powinniśmy zwracać do próśb o coś, czego moglibyśmy potrzebować.

O. To zawsze pociąga za sobą wątpienie. Jeśli idziemy wprost, jesteśmy pokąd zwątpieniem i lękiem. Gdyby to nie było już dokonane, nigdy byśmy o tym nie myśleli.

P. Innymi słowy - szukaj i wiedz, i kreśl mentalny obraz dokonania?

O. Tak, bezwarunkowo. Jeżeli zwracamy się do umysłu boskiego o rozwiązanie, otwieramy wszelkie drogi; jeżeli wysuwamy samych siebie, zamykamy wszystkie drogi oprócz własnej. Osobowość popełnia błędy, Ja - nigdy.

P. Dlaczego nie możemy wyciągnąć rąk i doznać ich napełnienia, tak jak mistrzowie?

O. Ponieważ nie chcemy tego zrobić. To jest właśnie dlatego, iż mówimy, że nie możemy tego zobaczyć. Wyciągnij ręce i podziękuj. To właśnie zrobił Eliasz. Czyni się to dzisiaj w milionach farm.

P. W jaki sposób mistrzowie pomogli Panu w jego pracy?

O. Mogę powiedzieć, że gdyby nie ich pomoc, praca by nie mogła być nawet rozpoczęta, nie tylko prowadzona. Nigdy nie potrzebowaliśmy zwracać się do żadnej organizacji ani osoby poza naszą braterską grupą. Gdyby nie ich pomoc nie moglibyśmy działać, nawet gdybyśmy rozporządzali funduszami. Kierowaliśmy się wielekroć własnymi wnioskami, lecz w każdym wypadku musieliśmy powraca? do ich wskazań, opartych na znajomości chemii i urządzeń mechanicznych zachowanych ze starożytnych cywilizacji.

prawda nas wyswobodzi

Jezus powiedział nam, że prawda nas wyswobodzi. Gdy ktoś stoi w tym swobodnym - płonącym strumieniu mocy uniwersalnej, nic nie może go dotknąć, a nawet przeszkodzić lub zatrzymać.

Chrystus, to Bóg przepływający przez osobowość. Ktoś mający tę postawę może mieć wszystko do rozporządzania, a cała Zasada przepływa przez niego.

Dlaczego ta moc stała się statyczna, bezczynna/bezużyteczna w tak wielu z nas? Tylko z powodu naszej wobec niej postawy. Postawa myślowa każdego człowieka może zupełnie zahamować wykorzystanie tej siły, pomimo że płynie ona nadal w obfitości kosmicznej. Gdy ktoś zdaje sobie sprawę z tej mocy płynącej przez niego, może jej dać świadomy wyraz.

Gdy Jezus oświadczył: Ojciec i ja Jedno jesteśmy, wiedział on, że cała ludzkość może osiągnąć tę jedność z Ojcem i być taką, jakim on był i jest. Prawda wyzwala nas ze wszystkich negatywnych warunków, w jakie możemy być uwikłani My sami sprowadzamy te negatywne warunki i tylko my możemy się z nich wyswobodzić przez przemianę naszych myśli. Jezus posiadał wiedzę wyrażającą wolność. Wiedział, że ludzkość może aspirować do coraz większych osiągnięć, gdy więcej ludzi ogarnie tę prawdę.

Właśnie zaczynamy pojmować nasze możliwości. Przez cały świat naukowy idą te zmiany. Uczeni się przekonują, że jeśli będą pracować w określony sposób z Zasadą, ich badania będą skuteczniejsze i szybkie. Ta postawa wyprowadza ich pracę z dziedziny samych hipotez.

Śmierć jest poniżeniem Boga. Nie ma śmierci z wyjątkiem poniżenia Boga w sobie. Jezus wskazał nam sposób zwracania się do Boga. Uwolnij Boga całym sercem swoim, całą duszą swoją, całą myślą swoją i całą siłą swoją. Wielbiliśmy w poniżeniu na zewnątrz warunków i stanów, i umożliwiliśmy wszelkie bałwo­chwalstwo, uwielbiając bałwany i bożki. Człowiek musi wyprowadzać Boga z wnętrza, ukazując Go w ten sposób całemu światu.

Wielu ludzi pytało nas, na jakim autorytecie opieramy nasze twierdzenia. Możecie na to odpowiedzieć sobie sami, biorąc żydowską Biblię i leksykon oraz tłumacząc sami. Znajdziecie tam kompletną historię milionów lat ewolucji, w pierwszym rozdziale Księgi Genezis. Dowiadujemy się tam, że były wielkie epoki ludzkości. Przez zniekształcenie początkowej nauki mówiono ludzkości, że jest ona poza opatrznością boską, gdy żyje w stanie materialnym, i przez to musi pracować. Lecz Bóg nigdy nie odrzucił człowieka na zewnątrz Siebie. Człowiek sam stworzył ułudę śmiertelnego istnienia, w którym trzeba Boga pozyskać przez modlitwę i dopełnianie formalności religijnych.

Lecz jakąkolwiek postawę przyjmiemy, nie możemy zmienić doskonałości. Ona jest ponad wszystkim. Dla zasady nie ma znaczenia, w jaką formę ukształtujecie wasze ciało swymi myślami - nie zmienicie w żadnym stopniu zasady przez zbudowanie tego, co uważacie za doskonałe ciało. Możemy pielęgnować wszelkie zwątpienia, jakie tylko chcemy, lecz pewnego dnia prawda przeniknie do nas. Gdy porzucamy wszystkie nasze zwątpienia, jesteśmy z powrotem w doskonałości - do której przynależymy. Jezus powiedział nam, że jesteśmy swymi własnymi zbawcami. Jak mogłaby doskonała miłość przebaczyć cokolwiek? Jak mogłaby doskonała zasada przebaczyć co bądź? To my sami rozgrzeszamy się z tego rozłączenia.

Ta wielka rasa dzisiejsza jest właśnie w momencie przyjmowania wielkiego przykazania Chrystusa - Chrystusa w jednostce. Czyż nie możemy zauważyć, że jeśli się zwrócimy całkowicie do Zasady Chrystusowej, przedstawiając te cechy chrystusowe zamiast myśli rozkładowych, to będziemy tak świadomi tego wielkiego stanu, że zmienimy naturę całej ludzkości! Stoimy obecnie w obliczu tego faktu. Gdy to przyjmiemy, poznamy prawdę.

Ten wielki okres, w jakim żyjemy obecnie, jest dopełnieniem cyklu, w jakim znów wystąpi panujący Chrystus. Chrystus zawsze jest zwycięzcą. Cała Biblia jest opisem tego stanu, wskazując na czas, w którym wystąpi Chrystus, oznaczając, że każdy z nas uosabia Chrystusa.

Gdy to przyjmiemy, ciało nasze stanie się świetliste. Wtedy zaczniemy używać tej mocy, której byliśmy tak długo nieświadomi.

********************

Przeszliśmy teraz przez tzw. złoty wiek filozofa natury, który osiągnął swój szczyt około 150 lat temu. Jesteśmy obecnie świadomi cudów przyrody i doskonałego planu bożego, a boskość ta tkwi w każdej jednostce ludzkiej, jak również w każdym drzewie, kwiecie - w całym świecie roślinnym. Minerały posiadają życie, lecz poprzednio były one pod zupełnie innym wpływem istnienia.

Ponieważ cała ludzkość się uczy używać swych władz umysłowych i czynnie nad nimi panować, przekona się, że w sferze umysłu jest wszelka zdolność panowania, tworzenia i wprowadzania w istnienie wszystkich atomów i planet Każda substancja powołuje inną do bytu. Czynnikiem tym jest najwyższa inteligencja, czyli inteligencja boska, która się unosi ponad wszystkim i poprzez wszystko, i jest stwórcą wszystkich rzeczy. Człowiek istniał w tym bóstwie od wieczności jako istotny władca i stworzyciel wszystkich rzeczy; lecz jeśli coś zaczyna się odchylać się od tego wielkiego i szlachetnego planu, wtedy taka myśl może wytworzyć czerwia - robaka, wstrętną istotę, która się porusza wokół i męczy ludzkość, a nawet niszczy siebie lub część ludzkości. Lecz jeśli nawet miliony używają myśli przewrotnie, nie wpłyną one w żaden sposób na cały plan. Mogą one dotknąć dużą część ludzkości, lecz pełna równowaga boża utrzymuje wszystko w doskonałej harmonii i nieomylnie w myśl pierwotnego planu, tak że ani jeden atom nie jest ruszony z miejsca.

Następnie trudno jest pojąć, że wszystko pochodzi od jednej komórki jako punktu nieskończonej inteligencji ludzkości, tej nieskończonej boskości, która włada wszystkim i poprzez wszystkie rzeczy. Ta nieskończona inteligencja panowała długo przedtem, nim wszechświat zaczaj: się wyłaniać jako byt Uwielbiajmy więc tę wielką inteligencję jako jedną i jedyną przyczynę, a siebie samych jako tę rzecz, gdyż to doprowadzi nas do rzeczywistego zrozumienia jej, jak również wszystkich rzeczy.

Jeżeli się nie będziemy trzymali tego wytrwale i nie przyjmiemy jako absolutnej prawdy czy faktu, będziemy zawsze gubili najważniejszy punkt naszego całego istnienia. Przez tę selektywność boskiej emanującej zasady rodzi się Chrystus; jest to stworzenie całego rodzaju ludzkiego, prawdziwego Chrystusa w każdej formie. Jest to prawdziwe niepokalane poczęcie, jakie dostrzegła Maria, i poczęcie każdego narodzonego dziecka. Prawdziwy Chrystus jest uwieczniony przez całą ludzkość. W ten sposób cała ludzkość jest wieczna i nieśmiertelna - prawdziwy byt boży.

Popatrzcie na cudy stworzenia i narodzin. Cofnijcie się o 800 milionów lat, znajdziecie tę Zasadę Boską - Chrystusa w każdym - w każdej jednostce, panującego wśród całej ludzkości. Przejdźcie do teraźniejszości, a znajdziecie ją równie władczą, równie panującą i równie mającą swe uzasadnienie, jak to było w tamtej epoce. Nie chodzi o to, jak odniosło się do niej niewiedzące, negatywne, śmiertelne myślenie człowieka. Gdy się ma przebłysk tej wszechpodtrzymującej prawdy, cały tok myśli otwarty jest na jej dobroczynny wpływ.

Jest to ten sam wpływ, który umieścił i utrzymał ciężką warstwę tlenu w sam raz dostatecznie daleko ponad Ziemią, aby była ochronną tarczą przefiltrowującą życiodajne promienie Słońca i przepuszczającą je dostatecznie, aby utrzymać życie na tej planecie. Gdy ludzkość rozpozna znów, to dobroczynne działanie i Zasadę Chrystusową przechodzącą przez całą ludzkość, wtedy uzna tę jedną boską rozumną Zasadę, która rządzi sprawiedliwie, mądrze i całkowicie. Nie będzie więcej kultu fałszywych bogów ani rzeźbionych obrazów.

Pełna prawda czy jedność celu nigdy nie ulega odchyleniu przez burzę lub stan emocjonalny, lecz stoi trwale ponad burzą. Ten wielki spokój nie ulega w żadnej mierze zakłóceniu, gdyż jeśli otwieramy nasze myśli na jego działanie i pozwalamy mu płynąć przez całą istotę, myśli nasze tak się nasycają jego wpływem przebóstwiającym, że wkrótce stwierdzamy, iż umysł nasz znowu się odnalazł w rzeczywi­stości i że jesteśmy jednym, i jedynym narzędziem, które może zupełnie się wznieść ponad czas i przestrzeń. Doszliśmy znowu do pięknego raju Bożej Zasady rozumnej, właśnie tu, na Ziemi, gdzie istnieją piękności nieba naprawdę i gdzie one zawsze istniały. Jest to cudowny boski raj w każdym ludzkim kształcie.

Kierujcie się wprost do waszego wnętrza, by znaleźć Boga, najwyższą inteligencję. Gdy czynicie to całym sercem i wiecie, że Bóg to naprawdę wy sami, cała wasza istota uzyska odpowiedź na każde pytanie i będziecie jednostką wiecznotrwałą, stałą i wszechwiedzącą. Tam uznacie, iż jesteście naprawdę w domu; poznacie również, iż jesteście wszystkimi rzeczami; że znacie wszystkie rzeczy i jesteście zdolni je stwarzać i że jesteście całą prawdą. Trzeba wiedzieć, że każdy człowiek jest taki sam jak wy i należy mu przyznawać takie same przywileje, jakie wy macie.

Gdy to będzie uwiecznione skutkiem i poznacie, że pokonaliście wszystkie przeszkody, możecie się udać, gdzie tylko chcecie, mówić o Bogu wszystkim istotom, a nie będzie ograniczeń w waszych myślach.

Dokonanie tych przemian zabierze wam tyle czasu, ile mu udzielicie; udzielcie chwili i to się dokona. Radujcie się w Bogu, w samej waszej jaźni i się wyzwólcie z każdego ograniczenia; pamiętajcie również, że ta jedna chwila jest całą wiecznością.

„Dzięki Ci Boże za obfite życie i światło, pełne i wolne; za doskonalą obfitość, moc i nieskrępowaną wolność".

Odmawiając tę modlitwę, myśląc skupiajcie się na waszej pełnej i całkowitej świątyni ciała, i wiedzcie, że ten kształt cielesny, który stanowicie, jest Bogiem. Gdy rozważacie o swoim ciele miejcie świadomość, że jest ono, zupełną i doskonałą świątynią Boga.

Ciało wasze jest najpierwszą świątynią ujętą w formę, jest najpierwszą i najczystszą świątynią, w której mógł zamieszkać Bóg. Więc dlaczego nie kochać i nie uwielbiać tej doskonałej świątyni Boga? To przez miłość i uwielbienie jej, doskonałej i pełnej, mamy mieć bezwzględną świadomość tego ciała jako najlepszego przybytku Boga; miłowanie, myślenie i przyjęcie tego za prawdę, jest prawdziwym uwielbieniem.

Nigdy nie było takiego przybytku, jak ta świątynia Boga Żywego. Żadna zbudowana rękami nie może w żaden sposób się równać z tą świątynią ciała. Są to obrazy i formy, które wymyślił umysł ludzki; wymyślił i nadal im kształt, jednak nie potrafią one wykonać ani jednej funkcji tej wspaniałej świątyni ciała. Nie ma takiego laboratorium w całym świecie, które by było zdolne działać to, co wykonuje to laboratorium dała, nie powziąwszy nawet myśli o tych procesach: przyjmując pokarm i przetwarzając go w życie albo wydając na świat żywy kształt, co uwiecznia rodzaj ludzki lub naprężając tylko mięsień, nie wspominając już o myśleniu, działaniu, mówieniu i postrzeganiu tego, co dobre i szlachetne, czcigodne i wspaniałe.

Pomyślcie tylko. Czy cokolwiek innego oprócz ludzkiego ciała można nazwać tak wspaniałą świątynią, która promieniuje tymi wszystkimi cnotami (wartościami, np. szlachetność) w sposób naturalny przez nić wytworzonymi? Przez ciało - pierwszą i jedyną świątynię, która nie została zbudowana ludzkimi rękami. To jest cudowne, że Bóg wybrał Sobie to wspaniałe ciało na mieszkanie, dało będące boską formą, boską świątynią, która potrafi sama się odnawiać!

Więc się rozejrzyjmy, by zobaczyć, w jaki sposób i z jakiego powodu, to dało uległo takiej degradacji. Nauczali nas bluźniercy, oszuści, ignoranci i szukający zysku osobnicy. Ukrywając rzeczywistą prawdę, twierdzili kłamliwie, że ciało jest słabe, grzeszne, niedoskonałe, podrzędne, nienormalne, podatne na choroby, podległe rozkładowi i śmierci, poczęte nikczemnie i zrodzone w grzechu; wmawiano nam jeszcze wiele innych rzeczy, które niemoralni ludzie są w stanie wydumać.

Najpierw się zastanówmy i cofnijmy myślą w przeszłość, starając się zrozumieć, gdzie i jak te nauki, myśli i słowa pchnęły nas stopniowo w straszny wir i więzi grzechu, choroby, niepowodzenia i wreszcie w największy wstyd ze wszystkich - śmierć. Uzmysłowijmy sobie wyniki tej nieuczciwej perfidii i przekonajmy się do jakiego stopnia doprowadziła nas ona w zniesławieniu tej doskonałej, boskiej formy cielesnej.

Następnie od tej chwili, przebaczmy prawdziwie, zapomnijmy i odejdźmy, od naszego dotychczasowego życia, myśli, naszych czynów i całego naszego doświadczenia. A teraz utrzymujmy się w tym przebaczeniu, zapomnieniu, aż wszelka pozostałość doświadczeń i przeżyć starta zostanie z naszych podświadomych myśli, gdyż w zakresie myśli podświadomej powtórzyło się to i odbiło jak na fotografii - przez działanie wibracyjne, oddające nam nieprzerwanie odbitki, aż uwierzyliśmy w ich prawdziwość. Negatywne wibracje takich słów stworzyły matrycę (wzór), według której się odbija (formuje) nasze ciało.

Fotografia wasza lub waszego przyjaciela, czy innego osobnika jest tylko zapisem wibracji tej formy cielesnej. W ten sposób formy myślowe lub formy mówionego słowa w swej wibracji zapisywane są w podświadomości, a ta ma zdolność powtarzania wam tego automatycznie.

Pomyślcie więc przez chwilę, jak się wyćwiczyliście do akceptowania, wierzenia" i uwielbiania tych poniżających nieprawd.

Następnie pomyślcie i przypuśćcie na chwilę, że nigdy nie słyszeliście ani was nie uczono słów nieprawdy i że one nigdy nie zajęły miejsca w waszym słownictwie - wówczas byście nie znali ich nigdy, nie przyjmowali, nie poznali, nie wierzyli ani ich nie wielbili.

Jeżeli byliśmy zdolni nauczyć się ich i wierzyć w nie, to tym bardziej jesteśmy zdolni ich się oduczyć, żądając, aby nas opuściły, za każdym razem, gdy przychodzą z podświadomości lub są nam przez nią powtarzane. Powiedzcie im: Wybaczamy wam zupełnie, więc pozostawcie nas w spokoju. Potem się zwróćcie do podświadomości: Wymaż je wszystkie i nie przyjmuj żadnych zapisów prócz prawdy, tak jak ją utwierdzam.

Jakże możecie wyrażać młodość, piękno, czystość, boskość, doskonałość i obfitość, jeśli nie zobaczycie, nie odczujecie, nie usłyszycie, nie poznacie i nie przejawicie myślą, słowem i działaniem oraz przejawieniem dla nich uwielbienia. Czyniąc to odciskacie je w waszej podświadomej myśli, a podświadomość odbija wam te myśli z powrotem z obrazów, jakie jej przedstawiliście wibracjami przez was nadanymi. Przekonacie się wkrótce, że podświadoma myśl nie ma więcej kłopotu z powtórze­niem prawdy wysyłanej jej przez was, niż miała przedtem z powtarzaniem nieprawdy, jaką jej poprzednio narzuciliście. Im bardziej odciskacie prawdy na podświadomości przez miłość i uwielbienie, tym więcej ona wam odda. Oto, gdzie macie panowanie; gdyż przez przebaczenie nieprawdy i odejście od niej się przekonacie, żeście nad nią zapanowali. Jesteście nad nią i poza nią - przebaczyliście jej i zapomnieli.

Mówiąc do swego ciała odnajdziecie swą podświadomość, a wiedząc, że to co mówicie jest absolutną prawdą, przemawiajcie do niej, a ona wam tę prawdę odtworzy, gdyż gdyby to, co mówicie swemu ciału nie było prawdą, nie moglibyście w żaden sposób działać: myśleć, ruszać się, mówić, czuć, widzieć, słyszeć, oddychać ani żyć.

Następnie największym przywilejem na świecie jest wiedzieć, że wszyscy są tacy sami i władają taką samą mocą, jak wy - i że oni nigdy, tak samo jak my, mocy tej nie stracili. Oni, tak jak i wy, mogli wypaczyć swe myśli o tej mocy, ale te nieprawdziwe myśli nigdy w żaden sposób nie zmieniły ani nie zmniejszyły tej mocy, gdyż kiedy powracamy do myśli prawdziwych, do słów i czynów zgodnych z prawdą, czujemy, że ta moc przepływa przez nasze ciało, i łatwo odczuwamy wspaniałość jego reakcji.

W waszej mocy jest dokonać tego w pełni. Wy porzuciliście ograniczenia w panowaniu nad waszymi myślami. Po prostu rozbijcie skorupę, w jakiej pozwoliliście się zamknąć, a staniecie się samą wolnością.

„Poznacie prawdę, a prawda was wyswobodzi".

Pytania i odpowiedzi

P. Czy prawdą jest, że Pan był w Indiach osobiście i doświadczał we własnym ciele tych rzeczy, jakie opisane są w Pana książkach ?

O. Myśmy nigdy nie byli zdolni podróżować w stanie astralnym i nie używaliśmy metody innej niż fizyczna, jaką znamy dzisiaj. To byty rzeczywiste przeżycia fizyczne.

P. Jeżeli Pan wiedział, że z Jezusem można się skontaktować wszędzie, to po co Pan pojechał do Indii zgłębiać te prawdy?

O. Myśmy nie pojechali tam w tym celu.

P. Czy Pan we własnej osobie przenosił kiedy swe ciało fizyczne lub astralne?

O. Nie wiem nic o ciele astralnym. Nasze ciała fizyczne przenoszone były wiele razy. Nigdy nie umieliśmy określić, jak się to stało, lecz sam dokonany akt jest dowodem, że można tego znowu dokonać. Jest to tylko sprawa zajęcia się tym we właściwy sposób.

P. Czy brak przebaczenia ogranicza naszą siłę kochania?

O. Nie ma granic dla miłości, przy przebaczeniu czy dla Zasady. Możemy używać je w każdym względzie, w każdym stanie. Porzućcie stan i zwróćcie się do Zasady. Z chwilą gdyśmy przebaczyli, wróciliśmy wprost do Zasady.

ludzie, którzy chadzali z mistrzem

Przypuszczam, że wielu z was zasiewało nasiona czy uprawiało rośliny, czuwało nad nimi, kochało je. Rośliny reagują na to bardzo wdzięcznie. Luther Burbank nigdy nie podarował nikomu rośliny ze swego ogrodu, zanim ona nie reagowała na wibracje jego słów. George Washington Carver robił to samo. Pracowałem z Georgem W. Carverem, a Luthera Burbanka znałem od szóstego roku jego życia.

Luther Burbank wciąż powiadał, że cały czas Jezus z nim współpracuje, a te słowa bardzo niepokoiły jego rodziców, gdyż ich nie rozumieli.

Pewnego niedzielnego popołudnia poszedł on z ojcem odwiedzić sąsiada. Przecięli drogę przez pola i przeszli przez zagon kartofli. Mały Luther Burbank biegł naprzód, jak to robią dzieci. Był to czas dojrzewania kwiatów kartofli. Jedna łodyga krzaka sterczała wyżej od innych, a Luther się zatrzymał, by na nią popatrzeć. Ojciec mówił, że gdy podszedł, ten kwiat się kiwał naprzód i w tył. „On mówi do mnie" - rzekł chłopiec. „No, myślałem, ze z chłopcem jest niedobrze!" - opowiadał jego ojciec memu przyjacielowi - „i przynagliłem go, by pospieszył do sąsiada"... Przez cały czas pobytu tam, chłopiec tęsknił do powrotu i wreszcie o pół do trzeciej wyruszyli do domu. Powracali tym samym polem kartoflanym; wyprzedzając ojca, chłopiec podszedł wprost do tej samej rośliny. Była wielka cisza w polu, nie poruszał się żaden listek. Gdy ojciec podszedł, ta wysoka łodyga poruszała się znowu naprzód i w tył, a Luther powiedział: „Tatusiu, ja chcę tu zostać, Jezus rozmawia ze mną i mówi mi, co mam robić". Ojciec zabrał go do domu i kazał mu iść spać. Wkrótce zobaczył, jak chłopiec wymyka się z izby i chce opuścić dom. Tego wieczoru trzy razy go zatrzymywano i odsyłano do łóżka. O godzinie jedenastej rodzice poszli spać, przekonani, że chłopiec zasnął.

Następnego ranka Luthera nie było. Ojciec poszedł na pole i zastał chłopca przytulonego do tego krzaka kartofli, uśpionego. Obudził go, a chłopiec powiedział: „Tatusiu, Jezus rozmawiał ze mną całą noc i powiedział mi, że jeżeli będę czuwał nad tą małą bulwą, aż dojrzeje, a potem ją zerwę i zachowam do najbliższej wiosny, zasadzę nasienie, to gdy się rozwinie, powstanie kartofel, który uczyni mnie sławnym". I oto, co się stało!

Luther Burbank pracował także nad kaktusem. Włożył go do szklanej klatki, w której miał on ochronę. Przez pięć i pół miesiąca, siadywał przy tym kaktusie codziennie po godzinie i mówił mu coś w tym rodzaju: „Teraz masz osłonę, nie potrzebujesz kolców, odrzuć je". Po siedem i pół miesiąca kolce odpadły. Miał on kaktus bez kolców.

Luthar Burbank mawiał: „Cóż, ja chodzę i mówię z Jezusem, a on ze mną. On mnie uczy! On mówi mi, co mam robić".

********************

F. L Rawson był bratem p. Rawson-Rawson jednego z wielkich inżynierów angielskich. Daily Mail powołał go do zbadania Christian Science i on to wykonał tak wybitną pracę, iż wszyscy byli zadziwieni. Pierwszym jego stwierdzeniem było: „Nie ma nic prócz Boga w doskonałym świecie bożym. Człowiek jest obrazem, podobieństwem, przekazującym myśli boże swym bliźnim, z doskonałą regularnością i swobodą".

Pewnego dnia, gdy odwiedziłem p. Rawsona w Londynie, staliśmy przy oknie, wyglądając na ulicę. Wiele łat temu, używano w Londynie dwukołowych wózków, ciągnionych przez jednego konia. Po drugiej stronie ulicy były w toku prace budowlane, a koń ciągnący dwukołowy wózek, jadący w dół ulicy zatrzymał się i cofnął. Woźnicę rzuciło i nagle szybciej niż pochwycić mogło oko - skrzynia wózka się przewróciła wspak i cały ładunek kamieni runął na woźnicę, „Tu nie ma nic prócz Boga" powiedział E L. Rawson. Woźnica wyszedł spomiędzy kamieni Ł nie był nawet draśnięty. Inna rzecz się wydarzyła w związku z tym. Koń nie zrobił czegoś, co odpowiadało właścicielowi i ten zaczął smagać konia. Pan Rawson zapukał w okno, by zwrócić uwagę tego człowieka. Koń natychmiast ruszył z miejsca i wzniósł swój nos ku oknu!

Podczas pierwszej wojny światowej, p. E L Rawson dowodził setką ludzi i żaden z nich nie był nawet zadraśnięty, choć byli na najcięższych odcinkach. Obstawał on niezmiennie przy tej prawdzie: „Nie ma nic prócz Boga«.

********************

Możemy wyszczególniać i mnożyć takie fakty prawie bez końca i stwierdzać, co się dzieje, gdy zajmiemy należytą postawę, by ustrzec jakąś rzecz. Otóż wiem, że gdy patrzymy na coś i mówimy, że to jest niemożliwe, wkrótce się dowiemy; że przyszedł ktoś inny i szybko tego dokonał. Tak bywa w praktyce ze wszystkim.

Aleksander Graham Bell był dobrym przykładem. Rodzina nasza znała go bardzo dobrze. Mieszkał on w Jamestown, stan Nowy York. Przyszedł raz z Jamestown do Baffalo stan Nowy York (60 mil) żeby się skontaktować z moim ojcem i jego dwoma braćmi, którzy byli pomniejszymi bankierami w tamtym czasie w Buffalo. Poprosił on ich o pożyczenie mu 2000 dolarów, by móc uczęszczać do szkoły technicznej w Bostonie dla wydoskonalenia swego wynalazku (telefonu), a następnie zainstalowania go na terenach Centennial w Filadelfii, w r. 1876. Gdy dostał pożyczkę, dyrektorzy banku przyszli do mego ojca i stryjów, i zażądali od nich rezygnacji, tak byli pewni, że Bell nigdy nie udoskonali swego telefonu. Na Centennial zainstalowano budki, ludzie mogli za drobną opłatą wchodzić do nich, dzwonić i rozmawiać* z przyjaciółmi, a to małe urządzenie wzbudzało takie zainteresowanie, że przysporzyło kasie większy dochód, niż cokolwiek innego wyeksponowanego na tej Wystawie.

Zauważcie, jak my sami zamykamy nasze myśli, tracąc z nich korzyść. Aleksander Graham Bell był rzeczywiście cudowną postacią. Nie dorobił się pieniędzy, gdyż zawsze pomagał ociemniałym i każdy wolny grosz wydawał na tych nieszczęśliwych.

********************

Dr Norwood mawiał do swej małej kongregacji, że gdy spacerował pod drzwiami na tyłach kościoła, zjawił się Jezus i spacerował razem z nim.

Dr Norwood miał kościółek w Nova Scotia, małej wiosce, gdzie było tylko 27 rybaków z rodzinami. Wieści o tym dotarły do nas i się tam udaliśmy z zamiarem fotografowania. Robiliśmy zdjęcia aparatem firmy Bell - Howell, ze zwykłą soczewką, i mamy te odbicia do wglądu.

Po pewnym czasie dr Norwood został przeniesiony do kościoła św. Bartłomieja w Nowym Yorku i w ciągu 5 miesięcy w kościele tym zbierały się takie tłumy, że trzeba było zainstalować głośniki na zewnątrz, aby wszyscy mogli słyszeć. Kiedyś w okresie Bożego Narodzenia, podczas nabożeństwa uzdrawiającego, widziano w tym kościele Jezusa, jak wyszedł spoza ołtarza i przeszedł główną nawą kościoła. Rozmawiałem z przeszło pięciuset ludźmi, którzy byli tam zebrani i widzieli, co się stało. Pozdrowienie Jezusa brzmiało: „Przygotujcie się do wysłania miłości całemu światu".

********************

Czelowie w Indiach mają bardzo piękną modlitwę, która jak wynika, nie jest modlitwą błagalną: „Wchodzę dzisiaj we wszystkie rzeczy, zatopiony całkowicie w Bogu i w bożą obfitość. Zwycięski Chrystus trwa zjednoczony z bożą obfitością i z każdą czynnością tego dnia. Wiem teraz, że jestem najwyższym dziecięciem bożym. Każde moje poruszenie dzisiaj zanurzone jest w Bogu i Jego boskiej miłości Boże! Boże! Wielki płomień miłości płynie przez każdy atom całej mej istoty jestem czystym, złotym płomieniem bożym. Spływa ten boski płomień przez moje fizyczne ciało. Zwycięski Chrystus pozdrawia Cię Boże, Ojcze mój. Pokój, pokój, pokój! Wielki pokój boży zwycięża!".

Credo

Naszym celem jest Bóg. Możesz rozpocząć dzień od Niego, poświęcając Mu pierwszą myśl sformułowaną w tobie. Uwierz mi, że cel jest stały i taki był zawsze. W tobie jest boskość. Ty - to obraz Boga, On sam, Syn Boży, Bóg mężczyzna, Bóg kobieta.

Uwierz mi także, że nic na świecie nie jest w stanie cię zmusić, abyś tak myślał. Z własnej woli musi płynąć ofiarowanie swemu Bogu - Jaźni:

Bóg Jam Jest, tożsamy z uniwersalnym życiem i mocą, a cała siła z nich płynąca skupia się we mnie i powoduje, że wysyłam swą pozytywną boską energię, do każdej istoty i formy, i to ja przemieniam je w doskonałe i harmonijne. Wiem, że jestem świadom, że ich energia wibruje zgodnie z wiecznym życiem, boską wolnością i pokojem.

Mój umysł jest nastrojony na wibracje Nieograniczonej Inteligencji. Wszystko we mnie może się swobodnie ujawniać poprzez mój umysł, i cała ludzkość potrafi to samo.

Moje serce jest przepełnione spokojem, miłością i radością zwycięskiego Chrystusa. To Jego oblicze dostrzegam w twarzy każdego człowieka. Siłą mojego serca jest boska miłość i jestem świadom, że ona przepełnia serce całej ludzkości. Boski strumień przepływa przez moje żyły i napełnia moje ciało czystością boskiego życia.

Bóg jest samym życiem. On przenika moje życie, napełnia mój oddech i moje płuca, i płynie moją krwią.

Bóg przenika mój system oczyszczania dala, przepełnia mnie wszechpotężne, inteligentne życie. Każda część mego dala jest napełniona zdrowiem i harmonią, i cały mój organizm funkcjonuje w zupełnej harmonii.

Jestem świadom tego, że wszystkie moje organy przepełnia boska inteligencja. Każda część mego ciała ma pełną świadomość swych funkcji i współdziała z innymi dla zdrowia i harmonii całości.

Ja Jestem boską energią, która wypełnia całą przestrzeń. Wciąż wchłaniam tę energię, która jest owładnięta boskim życiem.

Wiem, że Bóg jest tą wszechmądrą i wszechmiłującą inteligencją, udzielającą mi potężnego bożego życia, urzeczywistniam pełne władztwo Boga - Obecności mieszkającej we mnie.

Wielbię Boga wewnętrznego, za uzdrawiającą doskonałość życia. Wszystko jest życiem i ja zezwalam, aby się ono ujawniało.

Zwycięski Chrystus mawiał: „Moje słowa są Duchem i są życiem" i „Kto zachowa moje słowa, nigdy nie zazna śmierci".

Boska inteligencja, zwycięski Chrystus wysyła obfitość miłości na cały wszechświat.

Umysł Najwyższy jest wszystkim. Ja Jestem Umysłem Najwyższym!

Ja Jestem Najwyższą Mądrością, Miłością i Mocą. Z całej głębi mego serca wołam ' słowa podzięki za to, że Jestem wysublimowaną i niewyczerpywalną Mądrością, pożądam jej i przyciągam ku sobie, i się staję w pełni świadomy tej nieustannej Mądrości.

Pamiętaj, że MYŚLI I WYPOWIEDZIANE SŁOWA SĄ RZECZAMI! Ogłaszaj radosną nowinę, że jesteś wolny, absolutnie wolny od wszelkich ograniczeń. Wtedy WIEDZ, że jesteś wolny i krocz do przodu, triumfując!

ODRODZIŁEM SIĘ W DOSKONAŁEJ MOCY NAJWYŻSZEGO UMYSŁU BOGA. JAM NIM JEST.

Idźmy między wszystkich ludzi, z pełnym zrozumieniem, że istniejemy, by dawać radosne światło miłości, każdej duszy. Bo naprawdę jest to największy przywilej. Podczas gdy my wypromieniowujemy nieskończoną miłość Boga do każdej duszy, nasze dusze wibrują Świętym Duchem, odczuwamy miłość do całej ludzkości. Odczuwać to i wiedzieć, jest tym samym, co odczuwać i znać Chrystusa Zwycięzcę w całej ludzkości. To wyposaża nas w moc uzdrowicielską i mądrość, jaką posiada Jezus.

KONIEC

W czasie pierwszej wojny światowej p. Spalding był wysłany do Włoch w celu szkolenia młodych lotników. W jego grupie był czternastoletni chłopiec, Amerykanin, który otrzymał pozwolenie od rodziców na naukę lotnictwa, a. Spalding serdecznie się z nim zaprzyjaźnił.

Podczas drugiej wojny światowej ów lotnik walczył po stronie amerykańskiej. W jego samolocie znaleziono wiersz (napisany przez tegoż juniora - Johna Gillespie Magee) zadedykowany p. B. T. SpaIdingowi.

W trakcie dwóch ostatnich lat wykładów Baird Spalding często przytaczał słowa tego wiersza... Jako kanadyjski pilot, John został zestrzelony nad Anglią 11 grudnia 1941 r. Miał wówczas 19 lat, Na krótko przed śmiercią John przesłał ten wiersz swej matce. Wkrótce jego słowa obiegły cały świat, wiersz jest nadal wysoko ceniony. Ponieważ p. Spalding kochał ten wiersz, uważamy, że zamieszczenie go w tej książce byłoby zgodne z Jego pragnieniem. (Wydawca, USA)

WYSOKI LOT

O, ja zrzuciłem więzy dusznej Ziemi
I kołysałem się w obłokach na srebrzystym skrzydle.
Ku słońcu piąłem się, radując przeszytymi słońcem obłokami
Tysiące rzeczy czyniąc, wam nie znanych.
Polatywałem i wzbijałem się, kołysząc w górze
W-ciszy, w milczeniu, jakie tam panuje,
Goniłem poprzez głośną strefę wiatrów
I rzucałem mój chętny statek przez bezmiar powietrza...
Wyżej i wyżej ku płynącym niebiesko przestworzom.
I górowałem na wietrznych wyżynach z lekkim wdziękiem
Skowronkom, nawet orłom niedostępnych -
I kiedy w ciszy i wzniesieniu duszy
Wzbiłem się w nieprzekroczoną świętość przestrzeni
Wyciągnąłem rękę i dotknąłem Oblicza Bożego.

NOTA WYDAWCY KALIFORNIJSKIEGO

Zarówno pan Spalding, jak i pan De Vorss (obydwaj byli bliskimi znajomymi) zmarli w latach 50. XX w. Z tego świata również odeszli wszyscy, którzy brali udział w opisanej wyprawie. Nie mamy żadnego bezpośredniego kontaktu z nikim, kto ma wiadomości z pierwszej ręki, toteż ta książka jest jedynym źródłem poznania. Zgodnie z naszą najlepszą wiedzą nie istnieją jakiekolwiek mapy trasy podróży ani też fotografie. Niestety, bez powodzenia usiłowaliśmy dotrzeć do dodatkowych zapisów oraz rejestracji filmowych. Szczerze żałujemy, że nie jesteśmy w stanie zaopatrzyć R T. Czytelników w żadne dodatkowe źródła.

DeVorss & Company

---