Czarna magia
Co to jest magia?
Słowniki najczęściej podają następującą definicję: "jest to sztuka na stosowaniu pewnego systemu praktyk osiągających efekty znajdujące się w sprzecznoôci z prawami natury."
Biała magia
uważana jest za tę, która "czyni dobro" i ogranicza się do niewinnych doświadczeń i eksperymentów, pozostających w zgodzie z prawami natury, i w obecnym świecie używana jest przez iluzionistów, kuglarzy cyrkowych, w rozmaitych modnych grach itp. Natomiast czarna magia przeciwnie, usiłuje podporządkować swym celom moce tajemne, używając mniej lub bardziej skomplikowanych formuł, obrzędów oraz zaklęć. Zwykle uważana jest jako antyreligijna i przeciwna naturze, w związku z powyższym nazywa się ją geocką, a schodząc kategorię niżej- znachorską, guślarską itp.
Czarna magia
jest sztuką satanistyczną i antyreligijną, osiągającą swoje cele dzięki współudziałowi demonów.
"Wszelka wiedza sama w sobie jest dobroczynna, choć można jej użyc tak dla dobra jak i zła, zależy od celu, jakiego się szuka. Możemy z tego wyciągnąć dwie konkluzje: pierwszą, że magia nie jest zabroniona ani też nie czyni zła, bowiem z jej osnowy można odrzucić zło i można czynić dobro, a drugą, niech się ocenia rzeczy według otrzymanych wyników i że czasem nie można oceniać danej wiedzy, iż jest dobroczynna, bowiem nie wiedzie ku dobremu, ku cnocie. Zatem każda wiedza może być dobra albo zła i to samo tyczy się magii, która poznania dobro czyniące, choć niebezpieczne, jeżli nie stosuje się ich jak należy".
"W magii niebezpieczna jest nie wiedza, tylko jej zastosowanie praktyczne."
"Magia jest sztuką dokonywania rzeczy znajdujących się poza zasięgiem ludzkich możliwości, bądz to z pomocą demonów,bądz to z przy zastosowaniu innych obrzędów, zabronionych przez religię."
Słowo mag pochodzi z perskiego "magu" i zaczyna "kapłan". Kościół Katolicki walczył z nimi od początków swego istnienia, ekskomunikując ich podczas wielu swoich konsyliów. W rezultacie tych potępiających wyroków w europejskim średniowieczu wielu czarnoksiężników przypłaciło życiem swoje praktyki magiczne.
Magiem pierwszej kategorii mógł być tylko ktoś , kto dysponował szczegulnymi warunkami fizycznymi, posiadał wielką wiedzę, która w owych czasach nie była dana większości, oraz trwać w niezłomnej woli otrzymała zadziwiających wyników swojej pracy. Stąd też bierze się sława wielkich czarowników oraz ich wpływ na rozwój myśli epoki, w jakiej żyli i jaką reprezentowali. Nic więc dziwnego, że tych ludzi szanowano, bano się ich, a także nienawidzono. Dzięki temu podziałowi w mroki Średniowiecza wkracza bojowo usposobiony Diabeł wraz z całym swym arsenałem czarostwa, bowiem religia katolicka, która nigdy nie odrzuciła wiary w istnienie demonów, teraz właśnie znalazła sposobność, aby rzucić się pogoń za Szatanem, dopaść go i upokorzyć. Powołano słynny trybunał eklezjastyczny, Inkwizycję, czyli "Inquisitio hereticae pravitatis", który w swych działaniach osiągnoł niepojęte ekstrema, skazując na śmierć setki tysięcy niewinnych ofiar oskarżonych o kontakty z Diabłem i siłami nieczystymi- w wielu wypadkach tylko dlatego, żeby usunąc z urzędu niewygodnych dla siebie ludzi albo przywłaszczyć sobie dobra zamęczonych. Słynne procesy Zakonu Templariuszy oraz Joanny D`Arc (spalonej jako czarownica i heretyczka, a następnie wliczonej w poczet świętych) wskazują na panujący ogromny chaos rozpasanie ludzkich namiętności- rozbudzonych i kierowanych przez Kościuł Katolicki- w potępieniu magii i czarnoksięstwa. Ta opętańcza nienawiść do Szatana i magii kosztowała Europę ponad 250000 ofiar, z czego w samej Hiszpanii zgineło ponad 30000 osób. Wszystko to działo się w wiekach od XII do XVI, czyli w okresie największego rozkwitu magii i guślarstwa. Nie jednokrotnie także utrata wiary, religii, kieruje człowieka ku magii. Ta natomiast, w istocie swej irracjonalna, nie opowiada się ściśle ani za nauką, ani za religią, choć pełnymi garściami czerpie i z jednej, i z drugiej sfery. I tak człowiek coraz głębiej wchodzi w arkana magii, widząc w swym działaniu jedyne dla siebie wyjście i jakąś dla siebie nadzieję.
Amulet
jest to określona rzecz: figurka, obrazek albo wypisane święte słowa lub zaklęcie, którą stale nosi się na szyi, aby służyła ku ochronie właściciela albo innemu konkretnemu celowi.
Talizman
natomiast jest znakiem, magiczną figurką, symbolem astrologicznym, słowem albo całym zdaniem,wyrytym albo wyrzeżbionym w kamieniu albo metalu,a w przypadku znaków astrologicznych w materiale odpowiadającym poszczególnym konstelacjom gwiezdnym w dniu i o godzinie sprzyjającym planecie, do której przynależy