Motyw tańca w literaturze polskiej.
Rozmowa Mistrza Polikarpia ze śmiercią
"Taniec śmierci" (danse macabre), jeden z najpopularniejszych motywów średniowiecznej sztuki, pojawił się głównie w literaturze i malarstwie w XIVwieku we Francji i w Niemczech, a następnie w wieku XV rozprzestrzenił się w innych krajach Europy. Motyw ten ukazywał upersonifikowaną śmierć, najpierw w postaci rozkładającego się trupa, a w późniejszych czasach szkieletu, która pociągała za sobą do tańca ludzi wszystkich stanów. Taniec symbolizować miał potęgę śmierci, wobec której wszyscy ludzie niezależnie od pochodzenia, majątku i stanowiska stają się sobie równi. Pierwotnie udział w tańcu brały dwadzieścia cztery osoby , ustawione według hierarchii swojej ziemskiej ważności.
"Rozmowa mistrza Polikarpa ze śmiercią" zawiera plastyczny obraz Śmierci, wciągającej w wir taneczny zarówno mądrych jak i głupich, młodych i starych, bogatych i biednych, duchownych i świeckich, władców i poddanych. Idea polskiego, średniowiecznego tekstu w pełni potwierdza wymowę "tańców śmierci": ukazuje marność i przemijalność doczesnego życia oraz równość wszystkich w obliczu końca życia.
Wesele - Stanisław Wyspiański
Taniec chochoła. Weselnicy poruszali się w somnambulicznym tańcu, który stał się symbolem niemożności społecznej, niemocy, marazmu. W rytm muzyki chchoła kręcą się tańczące pary, czekając na sygnał do działania. W "Weselu" Wyspiański widzi w chłopach siłę zdolną do podjęcia walki pod kierunkiem inteligencji.
Tango Sławomir Mrożek
Tango to nowoczesny, modny taniec argentyński, znak nadejścia nowej kultury. Taniec Edka i Eugeniusza symbulizuje triumf siły i przemocy, stanowi zapowiedź nadejścia władzy totalitarnej, dyktatury.
Popiół i diament Jerzy Andrzejewski
Uczestniczy przyjęcia w hotelu "Monopol" tańczą w rytm Poloneza A-dur Fryderyka Chopina. Ich taniec - bezładny, pijacki - jest wyrazem powojennego bezładu, chaosu, w którym mieszają się poglądy, ideologie i klasy społeczne.