1. Pobór prób.

Plankton siecowy pobierany jest przez siatkę planktonową. Siatka planktonowa zbudowana jest z siatki, obręczy uchwytu, pojemnika i zacisku. Pojemnik służy do magazynowania pobranych glonów. Ma pojemność ok. 10-20ml i powinien być wykonany ze szkła lub materiału nierdzewnego. Zacisk służy do otwierania i zamykania pojemnika.

Plankton osadzony nie jest cedzony przez siatkę planktonową, lecz pozostawia się go do osadzenia na 24 -48 h.

Wszystkie próby fitoplanktonu są najpierw pobierane za pomocą batometru. Jest to urządzenie o pojemności około 5l, zamykające się lub otwierające automatycznie na określonej głębokości. Posiadają wbudowany w środku termometr. Próby pobiera się 2 lub 3 razy. Do badań oceanicznych stosuje się batometry o większej pojemności ok. 100l.

ZAGĘSZCZANIE I UTRWALANIE PRÓB

Po pobraniu prób zagęszczamy je a następnie utrwalamy. Zagęszczenie prowadzimy za pomocą gumowego węża odsączając wodę znad osadu.

15l – 10l – 100ml – jeśli wielkość osadu jest większa od 0,2 ml to wówczas próbę zagęszczamy do 10 ml, a jeśli jest ona mniejsza od 0,2 ml to do 5ml.

Próbę utrwalamy za pomocą płynu lugola w ilości 3 krople na 100 ml. Płyn jednak szybko wietrzeje więc trzeba zastosować formalinę 4%. Wadą jest jednak to, że ze powoduje ona zlepiania organizmów i trudności w oznaczaniu. Dlatego najlepszym środkiem jest mieszanina alkoholu etylowego lub metylowego z formaliną – ETAFORM

LOKALIZACJA STANOWISK POMIAROWYCH

Próby pobieramy z tych samych miejsc, z których pobiera się próby do analiz fizykochemicznych i bakteriologicznych. Należy je pobierać o tej samej porze dnia z głębokości ok. 20.cm. W wodach płynących stanowiska lokalizujemy przy ujściach ścieków, przy dopływach innych rzek, przy ujściach rzek do zbiorników lub jezior. W wodach stojących próby pobieramy z miejsc zlokalizowanych w pobliżu obu brzegów, lub też z nurtu w przekroju poprzecznym z kilku punktów. Wówczas można stworzyć próbę zbiorczą.

CZĘSTOTLIWOŚĆ POBIERANIA PRÓB

Jeśli chcemy określić czystość wód to w wodach stojących są to dwa cykle roczne. W zbiornikach wód stojących próby pobieramy 4 razy w roku na wiosnę lato jesień i zimę. Jeśli są to zbiorniki reolimiczne czyli przepływowe, w których woda wymieniana jest bardzo często to pobieramy próby tak jak w przypadku rzek. Gdy są to zbiorniki limniczne, w których woda jest rzadko wymieniana próby pobieramy jak dla wód stojących.

1. Opisz 3 grupy glonów – sinice, zielenic, okrzemki

Sinice to w większości organizmy samożywne, mające zdolność wytwarzania związków organicznych na drodze fotosyntezy. Niektóre sinice mają zdolność asymilacji azotu atmosferycznego. Asymilacja jest możliwa dzięki tzw. heterocystom, tj. komórkom otoczonym grubą ścianą komórkową i posiadającym uwsteczniony aparat fotosyntetyczny (brak produkcji tlenu). W takich warunkach nitrogenaza (enzym asymilujący azot) może działać poprawnie. Związany azot przesyłany jest przez tzw. plasmodesmy (łączenie heterocysty z protoplastami sąsiadujących komórek). Zdolności te sprawiają, że sinice mogą być organizmami pionierskimi. Można je spotkać w prawie każdym środowisku na Ziemi, są odporne na długotrwałe susze czy wysokie temperatury gorących źródeł, a nawet wysokie zasolenie czy kwasowość podłoża. Do termofili należą m.in. Mastigocladus laminosus, Oscillatoria filiformis, Phormidium laminosum, Synechococcus lividus. Sinice współżyją również z roślinami bądź jako epifity, bądź jako endofity (Anabaena azollae w paproci Azolla) jak i ze zwierzętami i protistami (w Paulinella chromatophora). Endosymbiotyczne sinice nazywane są cyjanellami, a cały organizm cyjanomem. Niektóre gatunki współtworzą porosty. Sinice mają budowę prokariotyczną. W peryferyjnej części komórki znajdują się tylakoidy, które zawierają tylko chlorofil a. Występują w nich również inne barwniki takie jak: niebieska fikocyjanina, czerwona fikoerytryna, żółty karoten. Barwników zazwyczaj jest więcej niż chlorofilu a toteż sinice mają charakterystyczne sino-zielone zabarwienie. Produktem asymilacji jest skrobia zwana skrobią sinicową. Jako ciekawostkę można dodać że nieliczne gatunki sinic nie posiadają barwników asymilacyjnych – są heterotrofami. Materiał genetyczny zlokalizowany jest w nukleoidzie. W budowie wyróżnia się ścianę komórkową (delikatną), a na zewnątrz błonę zewnętrzną jak u innych bakterii Gram-ujemnych. Dookoła zewnętrznej błony komórkowej wytwarzane są grube pochwy śluzowe. Liczne sinice tworzą kolonie bądź w postaci nieregularnych skupień, bądź nici. Wyróżnia się dwa typy nici sinicowych:

• typ pleurokapsalny – nić zbudowana jest z komórek otoczonych całkowicie ścianą komórkową.

• typ trychomowy – wszystkie komórki sinic tkwią w wspólnej ścianie komórkowej.

Sinice rozmnażają się wyłącznie wegetatywnie przez prosty podział komórki, rozerwanie nici (utworzonej przez pewną liczbę komórek sinic) lub wytwarzanie specjalnych utworów w tym celu. Rozerwanie nici następuje, gdy pewne komórki ją tworzące obumierają przez co nić ulega podzieleniu na części. Komórki takie nazywane są nekrydiami.

Rozróżniamy następujące rodzaje tworów służących do rozmnażania wegetatywnego:

• Akinety, inaczej artrospory, komórki o charakterze przetrwalnikowym występujące tylko u form nitkowatych, większe od komórek wegetatywnych, o grubej ścianie komórkowej i dużej ilości ziarnistości materiałów zapasowych,

• Endospory, powstające wewnątrz komórki macierzystej i uwalniane po jej rozpadzie; nie mają one charakteru przetrwalnikowego,

• Egzospory, powstają gdy komórka macierzysta otwiera się na szczycie i odcina je ze swego wnętrza; w stadium początkowym nie mają ściany komórkowej,

• Hormogonia, twory wielokomórkowe, zdolne do aktywnego ruchu, mogące przybrać charakter przetrwalnikowy,

• Planokoki, działają podobnie jak homogonia, z tą różnicą, że są jednokomórkowe,

• Nannocyty, liczne, drobniutkie komórki powstające przez wielokrotne podziały cytoplazmy komórki macierzystej.

Sinice wodne mogą stanowić również niepożądany składnik biocenozy w zbiornikach szczególnie w czasie tzw. zakwitów], oraz niektóre gatunki wydzielają substancje trujące. Dla organizmów wodnych sinice są marginalnym źródłem pożywienia gdyż zawierają mało substancji łatwo przyswajalnych. Ponadto forma nitkowata ich kolonii jest utrudnieniem dla typowych fitoplanktonożerców. Nici sinic dostając się do aparatów filtracyjnych wioślarek, mechanicznie je blokują, utrudniając dalszą filtrację. W skrajnych przypadkach takie oddziaływanie może prowadzić do zmniejszenia liczebności dużych planktonożerców (nici sinic są zbyt duże, by dostać się do aparatów filtracyjnych małych wioślarek)^. Dla człowieka poza niekorzystnym działaniem (zakwity, toksyny sinicowe) sinice mają również wpływ pozytywny. Wykorzystuje się je do wzbogacania gleby w związki azotowe, np. wprowadzone do upraw ryżu zwiększają plon o około 20%.

Zielenice (Chlorophyta) – parafiletyczna grupa jednokomórkowych (o strukturze wiciowcowej, kapsalnej i kokoidalnej) lub wielokomórkowych, samożywnych roślin występujących w wodach słodkich i słonych, rzadko w środowisku lądowym – wówczas są to higrofity lub symbionty. Należy tu ok. 9000 gatunków. Swą polską nazwę wzięły od dominującej barwy chlorofilu a i b, występują jednak w nich również karoteny (α-, β- i γ-) i ksantofile (luteina, zeaksantyna, wiolaksantyna, neoksantyna, astaksantyna). Jako substancja zapasowa wykorzystywana jest głównie skrobia, a u niektórych również inulina lub podobne do niej związki, sacharoza, maltoza lub erytrytol. W ścianie komórkowej znajduje się celuloza, a czasem również mannany i ksylany^[1]. Zielenice stanowią jedną z trzech linii rozwojowych roślin (obok glaukofitów i krasnorostów). Współcześnie dzielone są na dwie lub cztery równorzędne grupy (gromady). W rygorystycznych ujęciach taksonomicznych do zielenic zaliczane są także rośliny lądowe, przy czym dla takiego ujęcia stosuje się odrębną nazwę rośliny zielone. Termin zielenice oznacza w aktualnym ujęciu wszystkie linie rozwojowe roślin zielonych po wyłączeniu z nich roślin lądowych. U zielenic obserwuje się znaczną różnorodność procesów rozmnażania. Rozmnażają się zarówno bezpłciowo (poprzez podział komórki, fragmentację plechy, zoospory lub aplanospory) jak i płciowo. W zależności od stopnia rozwoju danego przedstawiciela, w procesie płciowym występuje izogamia (najczęściej), anizogamia lub oogamia. U niektórych grup zachodzi przemiana pokoleń (izomorficzna lub heteromorficzna).

Okrzemki- ściana komórkowa (zwana skorupką) tych organizmów wysycona jest krzemionką stanowiącą ok. połowy suchej masy komórki. Ściana komórkowa składa się z dwóch połówek zachodzących na siebie brzegami i tworzących swojego rodzaju puszkę (theca). Górna część (wieczko, epitheca) zachodzi na dolną (denko, hypotheca). Jest mocno urzeźbiona. Chloroplasty zawierają chlorofil a i c oraz karoten i fukoksantynę. Występują w środowisku wodnym (także na śniegu) na całej kuli ziemskiej. Liczne gatunki słodkowodne i morskie (w tradycyjnej systematyce wyróżniano ok. 10 000 gat.). Niektóre z nich swobodnie unoszą się w wodzie inne są przyklejone do np. kamieni śluzowatą substancją. Żyją pojedynczo lub tworzą kolonie. Zwykle rozmnażają się przez podział komórki. Części skorupki zachowane przez komórki potomne stają się wieczkami, tzn. dobudowywana jest część mniejsza. Prowadzi to do zmniejszania się kolejnych pokoleń. Po osiągnięciu rozmiaru granicznego, następuje pokolenie nieopancerzone (auksospora). Pokolenie to zdolne jest do wzrostu i syngamii. Są diplontami (z wyjątkiem gamet). Czasem tworzą spory przetrwalnikowe. Są to organizmy samożywne. Produktem fotosyntezy są tłuszcze oraz polisacharydy (chryzolaminaryna). Wytwarzają nawet 25% materii organicznej w Oceanie Światowym oraz 25% tlenu na Ziemi. Używane są do oceny jakości wód, mają szerokie zastosowanie przemysłowe, np. przy filtrowaniu win i piwa, dodawane są do farb, mają zastosowanie w medycynie kryminalnej. Z osadów zawierających ich szczątki powstaje ziemia okrzemkowa. Często tworzą zakwity (zwłaszcza podczas cyrkulacji wiosennej i jesiennej w stratyfikowanych jeziorach, gdy z osadów uwalniane są duże ilości rozpuszczonej krzemionki lub późnym latem). Ze względu na dobrze zachowujące się w osadach skorupki, mogą służyć jako bioindykatory służące do odtwarzania dawnych warunków środowiska w badaniach paleoekologicznych^[2]. Wskaźniki okrzemkowe oparte na występowaniu i obfitości danych gatunków okrzemek są jednym z parametrów służących do wyznaczania klas czystości wód.

1. Rozpoznanie gatunków fitoplanktonu.

2. Organizmy wskaźnikowe – wymień i narysuj

WSKAŹNIKI EUTROFI:

• Typ sinic owy – Microcystis aruginosa, Planktothrix agardhi

• Typ zielenicowy – Coelastrum, Scenedesmus, Pediastrum

• Typ okrzemkowy – Flagilaria crotensis,

WSKAŻNIKI OLIGOTROFII:

• Typ desmidiowy – Micrasterias radiata

• Typ chryzofitowy – Mallomonas, Dinobryon, Cylindricum

• Typ okrzemkowy – Ahnanthes laceolata, Tubellaria floculosa

1. Sinice i ich wyliczenie

X = (a*p) / (p₁*V*z)

X – liczba organizmów w 1ml wody

a – liczba organizmów policzonych: 7 koloni Microcystis wesenbergii, 4 kolonie Microcystis Viridis

p – całkowita powierzchnia preparatu – 576 mm²

p₁ – powierzchnia przebadanej części preparatu – 0,002401mm² *15

V – objętość kropli wziętej do badania – 0,25ml

z – współczynnik zagęszczenia /objętość próby przed zagęszczeniem- 10000ml/10

x_{1 =} 448 Microcystis wesenbergii

x₂= 256 Microcystis viridis

1. Znaczenie glonów

Znaczenie glonów w gospodarce i życiu człowieka:
- są wykorzystywane jako pokarm w gospodarce rybnej,
- biorą udział w biologicznym oczyszczaniu wód,
- wydzielają tlen podczas fotosyntezy,
- zwiększają aerację, czyli napowietrzenie gleby, mineralizują glebę,
jako nawóz wzbogacają glebę w próchnicę,
- wykorzystywane są jako pasza dla zwierząt (listownica, morszczyn),
- stanowią białkowy pokarm dla człowieka (chlorella, listownica),
- są źródłem witamin, jodu, boru, miedzi, soli potasowych i sodowych (morszczyn),
- przemysł tekstylny wykorzystuje kwas alginowy (z brunatnic) do impregnacji tkanin (aby były nieprzemakalne) ,
-przemysł papierowy wykorzystuje kwas alginowy (z brunatnic) do produkcji kartonu i tektury,
- w postaci agaru (z karsnorostów) znajdują zastosowanie w piekarnictwie i cukiernictwie,
- w przemyśle spożywczym używane są do produkcji galaretek, lodów, majonezu

Są stosowane w medycynie do produkcji:
- kosmetyków ponieważ specjalne odmiany glonów dodawane są do różnego rodzaju kremów i innych kosmetyków, które np. mają wygładzać skórę lub ją odżywiać
- waty alginowej (z brunatnic),
- ziół zawierających jod (z morszczynu),
- substancji żelującej, czyli agaru (z krasnorostów), używanego do pożywek mikrobiologicznych,
- antybiotyków (chlorella),
- witamin grupy B,
- substancji bakteriobójczych robakom pasożytniczym,
ponieważ zawierają agar (z krasnorostów) i kwas alginowy (z brunatnic),
- do produkcji leków, które stosuje się w przypadku chorób przewodu pokarmowego,
- są składnikiem maści leczących rany po oparzeniach.

W badaniach nad zanieczyszczeniem środowiska są wykorzystywane jako bioidykatory – wskaźniki stopnia zanieczyszczenia wody np.: chlorella.

Nadmierny i niepożądany rozwój glonów powoduje:
- zakwity wody oraz okresowy deficyt tlenowy z masowym gniciem fauny wód,
- zapychanie filtrów, utrudniające przepływ wody,
- zahamowanie rozwoju innych organizmów,
- obniżanie walorów smakowo-zapachowych ryb,
- obrastanie i obciążanie statków.

Glony są samożywnymi porostami. Mają prostą, beztkankową budowę. Jedno- lub wielokomórkowe posiadają zielone chloroplasty odpowiedzialne za fotosyntezę. Przez to są producentami tlenu. Są najliczniejszą grupą samożywnych organizmów wodnych. Rozmnażają się płciowo lub bezpłciowo.
Komórki wszystkich glonów posiadają ścianę komórkową.
Żyją przeważnie w wodzie lub bardzo wilgotnych miejscach, takich jak zacieniona, północna strona drzew lub skał.

Znaczenie glonów w przyrodzie:
Glony odgrywają w przyrodzie ogromną rolę, gdyż:
- produkują we wszystkich morzach świata prawie trzecią część całej podwodnej roślinności, są praktycznie jedynymi producentami materii organicznej w wodach, które stanowią 70% powierzchni naszego globu, będącą pokarmem d la wodnych zwierząt roślinożernych, przez co stanowią ważne ogniwo producentów w łańcuchu pokarmowym,,
- stanowią pokarm dla innych organizmów (również dla ludzi), są
niezbędne dla wielu ryb, np. glonojadów.
- mają decydujący wpływ na klimat Ziemi. Wzbogacając zbiorniki wodne w tlen wykorzystywany przez zwierzęta stanowią dużą część fotosyntezujących organizmów. Gdyby nagle przestały istnieć w ciągu 25 lat przybyłoby dwukrotnie dwutlenku węgla, co spowodowałoby totalną katastrofę ekologiczną. Taka katastrofa z ich winy w historii Ziemi miała już miejsce dwukrotnie,
- regulują dostęp światła słonecznego dla organizmów wodnych,
- wchodzą w skład porostów, a także można je spotkać w ciele niektórych zwierząt np. pierwotniaków,
- uczestniczą w procesach tworzenia i rozpadu skał,
- biorą udział w krążeniu pierwiastków w przyrodzie np. węgla i tlenu,
- są ważnym składnikiem planktonu.

Znaczenie glonów w gospodarce człowieka.
Glony pełnią następujące role w gospodarce człowieka:
- mogą być pokarmem. Dla ludzi są uznawane za przysmak (szczególnie krasnorosty i brunatnice), a jednocześnie są źródłem witamin, jodu, boru, miedzi, soli potasowych i sodowych. Wykorzystuje się je jako pokarm w gospodarce rybnej i hodowli zwierząt (listownica, morszczyn)
- napowietrzają, mineralizują, a jako nawóz wzbogacają glebę w próchnicę,
- są stosowane w medycynie do produkcji:
· waty alginowej (brunatnice),
· ziół zawierających jod (morszczyn),
· substancji żelującej, czyli agaru (z krasnorostów),
· antybiotyków (chlorella),
· witamin grupy B,
· substancji bakteriobójczych,
- znajdują zastosowanie w postaci agaru w piekarnictwie, cukiernictwie, przemyśle papierniczym fermentacyjnym i spożywczym,
- są wykorzystywane w badaniach wód jako wskaźniki stopnia zanieczyszczenia np. chlorella,
- znajdują swoje zastosowanie także w kosmetyce, gdyż mają zdolność do zmiękczania stwardniałych struktur i obszarów ciała, alkalizują krew i usuwają toksyny, nawilżają suchość i transformują flegmę, działają moczopędnie i pomagają usuwać pozostałości radioaktywnych elementów z organizmu, poprawiają przemianę wody w organizmie, ułatwiając równocześnie usuwanie obrzęków oraz zmniejszają stężenie cholesterolu we krwi. Ekstrakty alg stosuje się w szamponach i odżywkach do włosów (mają działanie regenerujące), w kremach i płynach do golenia (chronią skórę przed podrażnieniami). Są wykorzystywane w kosmetykach do pielęgnacji cery tłustej, trądzikowej (kremy, toniki), balsamach do ciała, kremach do masażu, w preparatach do kąpieli. Glony działają korzystnie także na skórę suchą i starzejącą się.

Glony, jak wiemy, są grupą roślin o wielkiej amplitudzie ekologicznej. Dlatego znajdujemy je prawie wszędzie. Głównie zasiedlają one środowisko wodne, jednak nie brak ich również w glebie, na skałach, na śniegu i lodzie, a nawet i na korze drzew.
Sądząc po tej wszędobylskości, można przypuszczać, że odgrywają one w przyrodzie niemałą rolę. Wprawdzie poza skupieniami wielkich glonów dennych, poza zjawiskami zabarwienia i zakwitów wody oraz kilku innymi przejawami życia glonów, na ogół nie dostrzegamy ich wokół siebie, nie odnosimy wrażenia, że występują one tak licznie. Jednak dokładne obserwacje dostarczają dowodów, że jest to bardzo bogata i licznie reprezentowana grupa roślin zarodnikowych. Jeszcze bardziej przemawiają do nas liczby obrazujące masę glonów. Na określenie tej wielkości używamy zwykle terminu biomasa; to oznacza ilość substancji zawartej w żywych organizmach w obrębie określonej przestrzeni. Biomasa planktonu roślinnego w morzach arktycznych wynosi 6 -14g. w 1 m3 wody, w Morzu Kaspijskim1,2 - 3, zaś w Morzu Azowskim aż 270g. Biomasa glonów dennych w zbiornikach słodkowodnych jest wielokrotnie niższa, ponieważ glony te są niewspółmiernie małe w porównaniu z glonami bentosu morskiego.
Dlatego właśnie, mimo że wody pokrywają blisko trzy czwarte powierzchni ziemskiej, to – jak wykazują ostatnie badania – produkują one rocznie mniej więcej tyle materii organicznej co lądy. Poza środowiskiem wodnym glony nie występują oczywiście w tak dużej masie, niemniej jednak ilość ich może być pokaźna; i tak np. obliczono, że w niektórych glebach biomasa glonów wynosi około 140 kg na 1 ha. Udział glonów w biosferze, jak również ich znaczenie jest bardzo wielkie. Glony ogromnej wielkości są samożywnymi roślinami i na tym polega ich główna rola w przyrodzie. Podobnie jak rośliny naczyniowe na lądzie, tak one w środowisku wodnym są głównymi producentami materii organicznej, a więc producentami pokarmu, z którego korzystają bezpośrednio lub pośrednio wszystkie inne istoty żywe pozbawione chlorofilu. Oczywiście po śmierci, zarówno organizmy roślinne, jak i zwierzęce ulegają rozkładowi do związków prostych, biorąc tym samym udział w odwiecznym procesie obiegu materii w przyrodzie; glony stanowią w tym cyklu bardzo ważne ogniwo. Nie mniej ważnym procesem związanym z działalnością glonów jest wydzielanie tlenu podczas fotosyntezy. Dużą rolą odgrywają glony w zasiedlaniu nie opanowanych jeszcze przez życie biotopów. Są one zwykle pionierami w nowo powstałych zbiornikach wodnych - rowach, dołach potorfowych, gliniankach - na świeżo odkrytej ziemi, skałach itp. miejscach. Duże znaczenie w opanowywaniu stałego podłoża mają glony naziemne i glebowe, które często są pionierami przygotowującymi glebę dla roślin wyższych. Osiedlają się one na nagich skałach i jałowych piaskach, gdzie – obumierając – dają pierwszą warstewkę substancji humusowych. Osiedlają się wreszcie na korze drzew, mogą tu napotkać pewne gatunki grzybów i w sprzyjających okolicznościach wejść z nimi w symbiozę, tworząc organizmy porostów. Wielkie znaczenie mają również glony glebowe, które obumierając wzbogacają ziemię w próchnicę. Niektóre z nich zdolne są nawet do asymilacji azotu atmosferycznego i te dla gleby mają pierwszorzędne znaczenie. W pierwszym przypadku działalność glonów może przejawiać się w różny sposób. Bardzo powszechnym zjawiskiem jest tworzenie złóż sapropelu. Powstaje on z opadłych na dno obumarłych glonów, które razem z martwymi organizmami ulegają rozkładowi i tworzą muł organiczny. Z kolei przekształca się on w substancję o galaretowatej konsystencji, zwaną sapropelem. Nagromadzone na dnie sapropelu mogą osiągnąć niekiedy kilkumetrową miąższość. Niektóre glony mają ściany komórkowe nie ulegające rozkładowi, ponieważ przesycone są krzemionką lub węglanem wapnia. Jeśli występują one licznie i przez długi czas, wówczas na dnie zbiornika nagromadza się ich ogromna ilość. Działalność skałotwórcza glonów może przybierać i inną formę. Wiele z nich, jak niektóre sinice, krasnorosty lub zielenice, odkłada na zewnątrz lub gromadzi w swych plechach nierozpuszczalny węglan wapnia. W drugim przypadku nagromadzenie się węglanu wapnia odbywa się w ścianach komórkowych. Jeśli są to glony większych rozmiarów, powstają duże, liczące kilkanaście centymetrów średnicy, bułowate otwory, które nagromadzone w dużych ilościach tworzą pokaźne złoża wapienne.
Na zakończenie należy wspomnieć o pewnych nietypowych formach glonów i o ich stosunkach w biosferze. Część glonów bezbarwnych to gatunki przez całe swoje życie będące saprofitami, część jednak to organizmy, które mogą mieć barwniki asymilacyjne.
Drugą bardzo specjalną grupę stanowią glony pasożytnicze, atakujące rośliny i zwierzęta, często będące przyczyną chorób.