Grupa 12 B1+B2
Racki Michał
Radtke Piotr
Ryszewska Renata Gdańsk, 09.03.2010r.
Samociuk Mateusz
Sadowska Joanna
Skrobisz Karol
Metody doświadczalne w analizie konstrukcji – laboratorium nr 1 z dnia 01.03.2010r.
Próba statyczna roziągania metali
Krótki opis doświadczenia
Celem doświadczenia było przeprowadzenie próby statycznej rozciągania zgodnie z normą PN-EN 10002-1+AC1 „Metale. Próba rozciągania. Metody badania w temperaturze otoczenia”. Pozwoli ono na wyznaczenie (na podstawie wykresów) podstawowych własności wytrzymałościowych i plastycznych materiałów.
Uprzednio zwymiarowane próbki (kolejno dla stali kruchej i miękkej) poddajemy rozciąganiu poprzez umieszczenie ich w maszynie wytrzymałościowej, w której następuje stopniowy przyrost obciążenia (max. 20kN), aż do momentu rozerwania próbki.
Opis próbki
Do badania użyto dwóch próbek stalowych (ze stali kruchej i miękkiej) o identycznych wymiarach, zakończonych uchwytami pozwalajacymi umieszczenie ich w maszynie:
Jest to więc próbka pięciokrotna.
Wykres roboczy i umowny z oznaczeniem charakterystycznych punktów
Maszyna wytrzymałościowa przekazuje informacje do programu komputerowego, który tworzy wykres zależności siły rozciągającej (F) do zmiany długości (∆L), który może być bezpiecznie stosowany przy porównywanie prób o identycznych wymiarach. Jest to wykres roboczy. Aby uzyskać wykres umowny należy przekształcić skalę na niezależną od przekroju próbki (zależność naprężeń σ=F/So od odkształceń ε=∆L/Lo).
Wyznaczenie podstawowych własności wytrzymałościowych próbek na podstawie wykresów:
Dla stali kruchej