Transport po wojnie

Nowe władze w powojennej Polsce miały dość sprecyzowane podejście do problemu motoryzacji. Zgodnie z doktryną uważano, że transport zbiorowy jest w stanie zaspokoić wszystkie potrzeby przemieszczania się Polaków. Ludzi przeważnie wożono ciężarówkami, bo autobusów zachowało się niewiele. Małe, osobowe samochody miały być jednostkami państwowymi w gestii przedsiębiorstw, by wozić dyrektorów lub wyższych urzędników. Major Ignacy Wrzos, szef ówczesnego Państwowego Urzędu Samochodowego, zamierzał stworzyć „Gwardię Motorową”, czyli coś w rodzaju wypożyczalni aut, uważając, że w Polsce Ludowej nie może być prywatnej własności samochodów. W dniu 15 grudnia 1945 roku mjr Wrzos wydał rozporządzenie, na mocy którego zostały unieważnione wszystkie rejestracje pojazdów prywatnych, łącznie z tymi przedwojennymi! Z dnia na dzień właściciele samochodów stali się pieszymi, a swoje auta musieli oddać. Zarządzenie miało krótki żywot, ale narobiło sporo zamieszania. Później przepisy trochę zmieniono – zaczął obowiązywać całkowity zakaz prywatnej eksploatacji samochodów z silnikiem powyżej 2 litrów.