Sięgamy po "Cudzoziemkę" - nie dlatego, że zachęca nas do niej wymyślna forma narracyjna, ale dlatego, że w utworze Kuncewiczowej znajdujemy przejmujące świadectwo losu ludzkiego naznaczonego stygmatem niespełnienia, bólu, umierania. Opowieść o miłości, przyjaźni, wspólnocie staje się równocześnie odkrywaniem narastającej nienawiści, wrogości, krzywdy, zła, które poraża. U Kucewiczowej świat ludzki jest mroczny mimo rozświetleń dobra.

„Cudzoziemka” jest to powieść o życiu głównej bohaterki Róży Żabczyńskiej, która jest złą, nieszczęśliwą, żałosną histeryczką, a nawet złośliwą jędzą i nie przestaje nią być w najdramatyczniejszych momentach swego życia . Przybyła do Polski z Rosji, gdzie zostawiła wszystko to, co było dla niej ważne: miłość swego życia - Michała Bądskiego i szkołę muzyczną. W Polsce wyszła za mąż za syna burmistrza - Adama Żabczyńskiego. Jednak wciąż była nieszczęśliwa i niezadowolona z życia. Kochała jedynie muzykę i uważała, że tylko muzyce warto poświęcać czas, uwagę i życie. Bardzo kochała syna Władysława, ale ta miłość wkrótce stała się dla niego uciążliwa i irytująca. Róża nie pozwoliła mu się ożenić z dziewczyną, którą wybrał, a potem, kiedy już stworzył rodzinę, okazywała jego żonie i dzieciom jedynie oschłość.

Największym problemem Róży było to, że wszędzie czuła się „cudzoziemką”, była obca, odrzucana i obojętnie postrzegana przez ludzi. W rodzinnym mieście, Taganrogu, była „Polaczką”, w Warszawie, ze względu na akcent, jest „kacapką”. Ma to ogromny wpływ na jej zachowanie, stosunek do innych ludzi. Stale spięta, gotowa do kontrataku, jest agresywna, kłótliwa, wymagająca, napastliwa - staje się gorsza niż to wynika z jej początkowych cech. Wiele wymaga od otoczenia i od samej siebie. Chce być najlepsza, a nawet idealna i twierdzi, że jej dzieci też muszą być najlepsze, szczególnie uzdolnione, wyjątkowe. Rani męża brakiem uczuć i obwinia go za śmierć syna, Kazika. Dzieci się jej boją, ponieważ jest bardzo wymagająca, surowa, bezlitosna i okrutna. Niszczy nie tylko swoje życie, ale też życie najbliższych brakiem akceptacji samej siebie i nie może się pogodzić z tym co było. Dramat bohaterki polega na tym, że nie umiała cieszyć się życiem, czerpać z niego radości, a wciąż marzyła o czymś nieosiągalnym, niespełnionym.

Moim zdaniem, powieść „Cudzoziemka” jest przede wszystkim historią kobiety nieszczęśliwej, niespełnionej życiowo pod każdym względem. Sądzę, że każdy może znaleźć w niej jakąś cząstkę własnego życia. Każdy z nas ma jakieś niespełnione marzenie i często powraca do niespełnionych pragnień z przeszłości, które chętnie by zrealizował.

Po przeczytaniu „Cudzoziemki” Marii Kuncewiczowej miałam wrażenie, że autorka chce uświadomić czytelnikowi, że istnieje inny, szczególny, typowo kobiecy sposób postrzegania świata. Pisząc w prosty, nieskomplikowany sposób daje do myślenia i skłania nas do refleksji nad samym sobą.