Oresteja jest jedyną w całości zachowaną trylogią tragiczną. Poszczególne jej części to: Agamemnon, Ofiarnice, Eumenidy. Całość oparta jest na jednym micie o rodzie Pelopidów. Ukazuje tragiczne dziedzictwo zbrodni nękające kolejnych jego członków, od czasów, gdy Pelops zdobył podstępem tron i rękę Hippodamei. Jego wnuk, Agamemnon, wyprawiając się na wojnę trojańską, poświęca bogom swoją najmłodszą córkę Ifigenię, by sprowadzić przychylne wiatry. Tym samym wywołuje nienawiść swojej żony Klitajmestry, która podczas nieobecności męża związuje się z Ajgistosem. Po powrocie Agamemnona, króla Myken, spod Troi, wiarołomna małżonka zabija go. Morderczyni postrzega swój czyn za sprawiedliwe wyrównanie rachunków. W budzącej zgrozę spowiedzi z dumą opowiada o zapłacie za śmierć córki i wiarołomstwo Agamemnona. Zbrodniczego czynu nie podziela Chór, przewidując następstwa zbrodni: „Tu śmierć — tam śmierć, płaci krwią, kto zabił”. Chór nie myli się — w Ofiarnicach dokonuje się zemsta na Klitajmestrze, na którą czeka córka Agamemnona Elektra. W matkobójstwie wspiera swego brata Orestesa, który w przebraniu przybywa do pałacu i zabija najpierw Ajgistosa, potem matkę. Przerażony swym czynek Orestes udaje się na wygnanie: „Żywy, zmarły — na wieki taka moja sława”. W pogoń za nim ruszają Erynie. Tragedia dopełnia się ostatecznie w ostatniej części trylogii. W Delfach Pytia nakazuje Orestesowi udać się na sąd przed Pallas Ateną, przez którą Orestes zostaje uwolniony od winy. Gnające zaś go Erynie otrzymują przydomek bóstw opiekuńczych, Eumenid, które mają sprawować pieczę nad Ateńczykami. Wielką tragedię zemsty, kary i przebaczenia kończy pojednanie, przymierze zawarte na wieki.
Ajschylos wykreował w swym dziele trzy wielkie postacie: nieugiętej zbrodniarki, która nie waha się dokonać najstraszliwszych czynów, oraz jej dzieli-mścicieli – Orestesa pełnego wątpliwości i zatwardziałej w nienawiści Elektry.
Trylogia stała się inspiracją późniejszych dramatów zemsty i wzorcem dla wielu twórców.

Ajschylos (ok. 525- ok.456 r.p.n.e.) Pochodził z arystokracji, ale popierał wówczas tworzącą się demokrację ateńską. Brał udział w dwóch wielkich bitwach tamtych czasów: pod Maratonem (490 r. p.n.e.) i pod Salaminą ) 480 r. p.n.e.). W zawodach dramatycznych zaczął brać udział już w wieku 25 lat, ale pierwsze zwycięstwo odniósł ok. 484 r. p.n.e., prawdopodobnie dzięki temu, że wprowadził innowacje w sposobie przedstawiania tragedii. To on wprowadził drugiego aktora na scenę, dzięki czemu mógł odbywać się dialog i opisy wydarzeń rozgrywających się poza nią, ograniczył rolę chóru i wprowadził prolog. W sumie 13 razy zdobywał doroczną nagrodę ateńskich igrzysk teatralnych. Napisał 70 tragedii i 20 dramatów. W całości zachowało się 7 sztuk, m. in. Prometeusz skowany, trylogia Oresteja ( Agamemnon, Ofiarnice Eumenidy).

Tematy czerpał głównie z dzieł Homera. Czlowiek Ajschylosa zmagal się często z niesprawiedliwością bogów i kwestiami moralnymi. Z każdego nieszczęścia bohaterowie wychodzili jednak zwycięsko.

Tragedia jest to gatunek dramatu, obejmujący utwory, które opierają się na konflikcie między dążeniami bohatera,a siłami wyższymi- fatum, los, bogowie, norma moralna, prawa historii. Konflikt ten prowadzi do klęski, a bohater od początku skazany jest na porażkę.
Gatunek ten ukształtował się ok V w.p.n.e. w starożytnej Grecji. Do największych teragików greckich należeli: Sofokles, Eurypides i Ajschylos.
Tragedię otwierał prolog, w którym zarysowywana była sytuacja początkowa fabuły. Następnie parodos, czyli pierwsza pieśń chóru. Kolejne były przeplatające się monologi, dialogi, fragmenty narracyjne (epejsodia) i pieśni chóru (stasima). Tragedia kończyła się końcową pieśnią chóru, zwaną exodos.
Cechami tragedii antycznej była monumentalność i patos. Los postaci nieuchronnie zmierzającej do katastrofy miał w widzach wzbudzać uczucie litości i trwogi. Panowała tu tzw. zasada trójjedności: czasu, miejsca i akcji.
Ajschylos ("Persowie", "Oresteja") na pierwszy plan wysunął dialogi bohaterów. Wprowadził do tragedii drugiego aktora, co nieco ograniczyło rolę chóru.
Sofokles ("Antygona", "Król Edyp") wprowadził trzeciego aktora, bohaterów obdarzał kontrastowymi charakterami i poglądami. Stosował motywację psychologiczną i nagłe zmiany nastrojów.
Eurypides (Medea", "Ifigenia") zerwał z wiernością wobec schematu tragedii- odważył się wprowadzić szczęśliwe zakończenie. Pogłębił problematykę tragedii.