Budowa oka

Oko to bardzo czuły i delikatny narząd, więc w skład jego budowy wchodzą między innymi aparaty ochronne takie jak:

–           powieki – chroniące przed zbyt silnym światłem i uszkodzeniami mechanicznymi

–           gruczoły łzowe – wytwarzają łzy składające się z wody, soli i substancji zwalczających bakterie, nawilżają gałkę oczną i zwalczają drobnoustroje oraz zanieczyszczenia

–           spojówka – cienka błona pokrywająca wewnętrzną powierzchnię powieki, wytwarzająca śluz, który zapewnia oku stałą wilgotność.

Najistotniejszą częścią oka jest bez wątpienia gałka oczna wypełniona ciałem szklistym. Na jej ścianach znajdują się trzy błony:

–           twardówka –błona zewnętrzna, chroni głębiej położone elementy oka dzięki swej odporności na uszkodzenia

–           rogówka – znajduje się w przedniej części oka nie stanowiąc przeszkody dla światła, jest bardzo wrażliwa na dotyk

–           naczyniówka – zaopatruje gałkę oczną w substancje odżywcze i tlen dzięki naczyniom krwionośnym

–           tęczówka - w przedniej części oka naczyniówka przechodzi w tęczówkę nadającą kolor naszym oczom (oczy mogą mieć kolor brązowy, piwny, bursztynowy, zielony, niebieski, szary, fioletowy)

–           źrenica – zapobiega wnikaniu zbyt dużej ilości światła dzięki skurczom wykonywanym przez tęczówkę

–           soczewka – znajduje się tuż za źrenicą pod postacią przezroczystego tworu w kształci dysku

–           siatkówka – uczestniczy w odbiorze światła, znajdują się w niej receptory wzroku czopki i pręciki. Czopki odpowiedzialne za rejestracje barwy światła, pręciki wrażliwe na ruch i natężenie światła

–           plamka (plamka żółta) – miejsce najostrzejszego widzenia

–           nerw wzrokowy – przesyła do mózgu impulsy świetlne przetworzone z bodźców świetlnych

    Powstawanie obrazu

Promienie świetle przechodzą przez rogówkę docierając do źrenicy, a następnie soczewki, która zmienia ich kierunek. Powstaje załamanie światła. Każdą rzecz jaką widzimy, widzimy taką jaką jest w rzeczywistości dlatego, że to mózg analizuje obraz, a oczy są tylko „kamerkami” przekazującymi nam obraz  pomniejszony i odwrócony  powstały na siatkówce.

 

Ostre widzenie przedmiotów jest możliwe dzięki akomodacji oka,czyli zmianie kształtu soczewki. Gdy soczewka zmienia kształt, zwiększa się lub zmniejsza kąt załamania światła. W czasie kiedy oglądamy obiekt znajdujący się daleko soczewka ulega spłaszczeniu, a światło słabo się załamuje. Gdy patrzymy na obiekt znajdujący się blisko soczewka uwypukla się co sprawia, że światło jest załamywane mocniej. Adaptacja oka to zmiana wielkości źrenicy w zależności od oświetlenia. Źrenica może zmieniać są wielkość w zakresie od 2 do 8 mm.

Zbyt duża gałka oczna, a więc zbyt daleko położona siatkówka względem normalnej soczewki prowadzi do powstawania ostrego obrazu przed siatkówką, tam, gdzie nie ma nerwów wzrokowych i bodziec nie może zostać przekazany do mózgu. Wada krótkowzroczności jest wadą wrodzoną, ale wzmaga się przez częste patrzenie na bliskie przedmioty. Zlikwidować negatywne skutki krótkowzroczności możemy stosując okulary (soczewki rozpraszające).

KRÓTKOWZROCZNOŚĆ PRZED

KRÓTKOWZROCZNOŚĆ PO ZASTOSOWANIU OKULARÓW

   Tu mamy do czynienia ze zbyt krótką gałką oczną. Siatkówka położona jest zbyt blisko i ostry obraz powstaje za nią. Obserwując przedmioty blisko położone soczewka oka nie jest w stanie dostosować się i obrazy tych przedmiotów są nieostre, natomiast przy patrzeniu na przedmioty odległe oko akomoduje i „nastawia się" na ostrość. Ta wada jest wadą wrodzoną, jeśli występuje w młodym wieku to możemy ją korygować używając okularów o soczewkach skupiających.

         Odrębnym zagadnieniem jest starcza dalekowzroczność. W tym wypadku gałka oczna jest normalna, a soczewka strąciła elastyczność, stała się z biegiem lat zbyt płaska. Na siatkówce powstają nieostre obrazy bliskich przedmiotów. I tu jedyna rada jest używanie okularów o soczewkach skupiających.

DALEKOWZROCZNOŚĆ PRZED

DALEKOWZROCZNOŚĆ PO ZATOSOWANIU OKULARÓW