1. Handel zagraniczny, jego formy

Handel zagraniczny-odpłatna wymiana towarów lub usług z partnerami posiadającymi stałą siedzibę poza granicą celną państwa. Obejmuje obroty majątkowo-kredytowe oraz obroty bieżące, na które oprócz wymiany składają się zakup i sprzedaż za granicę usług, dóbr niematerialnych oraz zobowiązania wynikające z ruchu ludności poza granicę, utrzymywania własnych placówek dyplomatycznych za granicą i inne. Daje możliwość alternatywnych zastosowań posiadanych zasobów ekonomicznych kraju we wszystkich dziedzinach międzynarodowego podziału pracy. Dopiero po uwzględnieniu wszystkich elementów wymiany z zagranicą można dokładnie określić jej rolę w gospodarce państwa. Poszczególne elementy składowe całego obrotu gospodarczego są substytucyjne i komplementarne i są równorzędnymi źródłami wpływów dewizowych. Dlatego powinny być rozpatrywane łącznie.Cechy handlu zagranicz:odpłatność, przemieszczanie towarów, towary muszą pochodzić z różnych krajów

Formy handlu: podstawowe: export,/import(bezpoś/pośredni), handel tranzytowy(pośredni-pośrednik ma siedzibę poza krajem kupującego i sprzed), formy poboczne

Formy poboczne: obrót uszlachetniający- wysyłamy towary niewykończone, później odsyłane

Towar jest własnością tego co wysyła.

b) obrót reparacyjny- wysyłka towaru w celu naprawy-uszkodzonych towarów

c) obrót licencjami i know how – przedmiotem są dobra niematerialne, np. patenty, wiedza, technologia

Rodzaje licencji: czyste-obejmują zakresem uprawnienie do korzystania z czegoś, złożone- licencjonodawca wykonuje dodatkowe świadczenia, wyłączne-nie udziela innych licencji, niewyłączne, ograniczane-czasowo, geograficznie, nieograniczone.

Zalety licencjonobiorcy:podniesienie wiedzy pracowników, dostęp do nowych technologi, efektywnośc, sprawdzony proces produkcji, poprawa konkurencyjnośc

Zalety licencjonodawcy:zysk, poszerzenie rynku, rozpowszechnienie marki

d)leasing międzynarodowy

e)frenchaising: technologiczny-przekazanie starej technologii, pod klucz-dawca przekazuje gotowy obiekt, bankowy, usługowy, dystrybucyjny

Dawca: musi dbać o rynek, możliwość utraty inwestycji, poszerzenie rynku

Biorca: nie martwi się o promocje, placi opłatę, musi dzielić się zyskiem

f)transakcje wiązane, kompensacyjne

g) transakcje bartelowe

h) towarzystwa projektów zagranicznych

i) bezpośrednie inwestycje zagraniczne

1. Polityka handlowa - narzędzia taryfowe, pozataryfowe

Polityka handlowa stanowi część państwowej polityki ekonomicznej; zbiorem celów działania i środków służących do ich realizacji. Dzieli się na polit.liberalną(wolnego rynku)-państwo nie ingeruje w sferę stosunków gospodarczych z zagranicą i Polit.protekcjonistyczną- państwo aktywnie wpływa na współpracę z zagranicą, posługując się w tym celu gamą instrumentów ekonomicznych i decyzji administracyjnych. Narzędzia: (instrumenty,środki) a)taryfowe- cła b)nietaryfowe *pozataryfowe - ograniczenia ilościowe, kontyngenty, embargo, koncesje i licencje importowe lub eksportowe, ograniczenia dewizowe, bariery techniczne*parataryfowe-podatki importowe (graniczne), opłaty wyrównawcze, subwencje, depozyty importowe

1. Pojęcie i rodzaje cła, subsydia (eksportowe, produkcji krajowej)

Cło-opłata, którą pobiera państwo od przywozu, wywozu i przewozu towarów w momencie przekroczenia granicy celnej. Cło jest rodzajem podatku, który zwiększa cenę towaru i obniża jego konkurencyjność na rynku wew.
Rodzaje cła:Ze względu na charakter operacji handlowych: a)importowe–opłaty pobierane przy imporcie danego towaru w celu ochrony produkcji krajowej, ochrony poziomu cen wewnętrznych i dla zwiększenia dochodów państwa; b)eksportowe – pobier. od towarów sprzedawanych za granicę. Zazwyczaj mają charakter fiskalny, stosowane są także w celu ograniczenia wywozu towarów; c)tranzytowe – nie są to obciążenia dotyczące towarów, lecz pojazdów, głównie samochodowych. Celem jest uzyskanie zwrotu części nakładów poniesionych na infrastrukturę transportową oraz środków na ochronę środowiska naturalnego.
Ze względu na cel stosowania: a)ochronne–ograniczają konkurencję zagraniczną, obejmują cła „wychowawcze”, cła prohibicyjne, całkowicie blokujące import oraz cła retorsyjne, czyli odwetowe. Wśród tych ostatnich wyróżnia się trzy kategorie: antydyskryminacyjne, antydumpingowe, wyrównawcze; b)fiskalne– mają wpływ na powstanie dochodów zasilających skarb państwa. Typowe cło fiskalne występują w postaci wysokich stawek, mogących się różnić poziomem w odniesieniu do różnych towarów.
Ze względu na kryterium statusu partnerów: a)podstawowe–dot.krajów eksporterów korzystających w państwie importującym z Klauzuli Największego Uprzywilejowania. Stawki podstawowe są z reguły znacznie niższe od stawek autonomicznych; b)autonomiczne – dotyczą tylko krajów eksporterów, nie korzystających w kraju importującym z KNU; c)preferencyjne – dotyczą państw, które mają z krajem importującym porozumienie o wolnym handlu lub unii celnej, a także krajów rozwijających się, w związku z ich uprawnieniami do korzystania z GSP.

1. Dumping

Dumping to polityka polegająca na sprzedaży swoich produktów za granicę po cenach niższych niż na rynku krajowym lub po cenach niższych od kosztów ich wytworzenia. Można wyróżnić trzy rodzaje dumpingu: a) sporadyczny-to sporadyczne sprzedawanie produktu za granicę po cenach niższych od kosztów wytworzenia. b) łupieżczy-celem jest zdobycie jakiegoś rynku i wyeliminowanie konkurencji, poprzez zaproponowanie cen niższych od kosztów wytworzenia c) stały-to sprzedaż towaru na rynek zagraniczny po cenie niższej niż na rynku krajowym

1. Protekcjonizm, międzynarodowa polityka handlowa (kartele, międzynarodowa integracja ekonomiczna)

Protekcjonizm-polityka ochrony państwa polegająca na wykorzystaniu przez państwo środków oraz narzędzi zagranicznej polityki handlowej, ekonomicznej, w której zawiera się także polityka makroekonomiczna. Te środki wykorzystywane są do osiągnięcia celów tej polityki. Do takich środków możemy zaliczyć: stosowanie ceł, subsydiów, środków pozataryfowych. W handlu zagranicznym protekcjonizm jest pochodną interwencjonizmu państwowego w gospodarce.
CELE *poprawa terms of trade *powstrzymanie napływu taniej siły roboczej *pomoc w przywróceniu pełnego zatrudnienia.

Kartel – zmowa (umowa) państw lub przedsiębiorstw posiadających decydujący wpływ w tej samej lub podobnej gałęzi gospodarki, mająca na celu całkowitą kontrolę nad rynkiem i jego regulację (ceny, podaży, popytu). Tworzenie karteli pomiędzy przedsiębiorstwami jest nielegalne w Unii Europejskiej oraz w Stanach Zjednoczonych, jak również w wielu innych państwach świata.

Kartelem międzypaństwowym jest OPEC-Organizacja Krajów Eksportujących Ropę Naftową z siedzibą w Wiedniu. Celem organizacji jest kontrolowanie światowego wydobycia ropy naftowej, poziomu cen i opłat eksploatacyjnych.

1. Rynek walutowy

Miejsce na obszarze, którego przeprowadza się transakcje kupna i sprzedaży walut. Obrazując, rynek walutowy to miejsce, w którym spotyka się popyt i podaż na waluty. Należy dodać, iż to także zbiór zasad i regulatorów transakcji walutowych. Obejmuje on także szereg procedur oraz urządzeń wykorzystywanych przy zawieraniu transakcji.

1. Transakcje na rynku walutowym, bieżące terminarze spekulacyjne, arbitraż

Rodzaje transakcji na rynku walutowym:

• transakcje natychmiastowe (spot);

• transakcje terminowe:

1. transakcje typu forward;

2. transakcje typu futures;

3. opcje walutowe;

4. transakcje typu swap;

   • transakcje zabezpieczające i transakcje spekulacyjne.

Zabezpieczenie przed ryzykiem kursowym

Ryzykiem określa się prawdopodobieństwo wystąpienia pewnych wydarzeń, które są niezależne od podmiotu. Niemożliwe jest ich 100% przewidzenie, zatem nie łatwo się przed nim zabezpieczyć, bądź mu całkowicie zapobiec. Ryzyko kursowe powiązane jest ze zmianami kursów walutowych, a więc zmniejszeniem należności bądź wzrostem zobowiązań w transakcjach między państwami w przeliczeniu na walutę narodową. Typy ryzyka kursowego:

• ryzyko przeliczeniowe;

• ryzyko transakcyjne;

• ryzyko ekonomiczne.

Prowadząc transakcje w innej niż krajowej walucie przedsiębiorstwu grozi wpływ niekorzystnych zmian kursów. Mogą przyczynić się one do znacznego obniżenia wartości zawieranej transakcji. Przedsiębiorstwa w celu ochrony przed ryzykiem mogą stosować pewne instrumenty – zabezpieczenia. W literaturze przedmiotu są one dzielone na wewnętrzne i zewnętrzne.

Do zabezpieczeń wewnętrznych zaliczamy:

• fakturowanie w walucie krajowej;

• klauzule walutowe;

• kompensowanie (netting);

• przyspieszanie i opóźnianie płatności (leading i lagging).

Z kolei do zabezpieczeń zewnętrznych zaliczamy:

• ubezpieczenie ryzyka w towarzystwie ubezpieczeniowym;

• hedging finansowy;

• dyskonto weksli;

• factoring eksportowy;

• zakup należności eksportowych (forfaiting);

• terminowe transakcje walutowe;

• swapy walutowe;

• walutowe transakcje futures;

• walutowe transakcje opcyjnie.

1. Kursy walutowe – a PKB, a zmiany stóp procentowych, a zmiany w różnic w cenach

Kurs walutowy to cena jednej waluty wyrażona w drugiej. W ten sposób można zatem wyrazić cenę waluty krajowej w przeliczeniu na jednostkę waluty zagraniczne. Zatem kurs walutowy oznacza ile trzeba zapłacić jednostek pieniądza krajowego za jednostkę obcej waluty. Można więc go uznać jako jedną z najważniejszych cen występującej w gospodarce rynkowej, gdyż decyduje on o międzynarodowej konkurencyjności.

1. Czynniki określające kurs walutowy

• cła i kontyngenty celne;

• preferencje względem dóbr krajowych;

• poziom stóp procentowych;

• prawo jednej ceny (parytet siły nabywczej);

• PKB.

1. Historia międzynarodowego systemu walutowego

   1. Historia międzynarodowego systemu walutowego kształtowała się na przestrzeni dziejów w następujący sposób:

   2. system waluty złotej;

   3. system waluty sztabowo-złotej i system dewizowo-złoty;

   4. system Bretton Woods (system dolarowo-złoty);

   5. system waluty wielodewizowej (współczesny międzynarodowy system walutowy).

2. Inwestycje zagraniczne (portfelowe, bezpośrednie, transferowe)

Inwestycje zagraniczne (portfelowe, bezpośrednie, transferowe)
Inwestycje zagraniczne polegają na nabywaniu w jednym kraju przez rządy, instytucje oraz poszczególne osoby aktywów innego kraju. Inwestycje te obejmują inwestycje zarówno bezpośrednie jak i inwestowanie w papiery wartościowe.

Definicja bezpośredniego inwestora- inwestor posiada co najmniej 10% udziałów lub akcji przedsiębiorstwa. Inwestor ma długofalowe plany dotyczące przedsiębiorstwa
• Pojęcie bezpośrednich inwestycji zagranicznych oznacza lokatę kapitału w przedsiębiorstwie zagranicznym.
• Celem takiego działania jest uzyskanie trwałego wpływu na kierowanie jego działalnością i osiąganie zysków z tego tytułu.
• Patrząc od strony makroekonomii, bezpośrednie inwestycje zagraniczne to forma międzynarodowego przepływu kapitału lub jedno z zewnętrznych źródeł finansowania gospodarki danego kraju.
• Natomiast patrząc przez pryzmat mikroekonomii, jest to podstawowe źródło finansowania transnarodowych podmiotów gospodarczych oraz transferu niezbędnych czynników wytwórczych poza granice kraju.
• Przyczynami, dla których przedsiębiorstwa decydują się na bezpośrednie inwestycje zagraniczne jest możliwość korzystniejszego i bardziej zyskownego wykorzystania aktywów, niż w kraju macierzystym. Dodatkowym powodem jest możliwość uzyskania przewagi nad konkurentami.
• Pojęcie bezpośrednich inwestycji zagranicznych obejmuje swym zasięgiem:
• Zakup udziałów w już istniejących firmach zagranicznych,
• Założenie nowej filii za granicą,
• Nabycie majątku nieruchomego za granicą w celu rozszerzenia dotychczasowej działalności

Inwestycja portfelowa (zagraniczna inwestycja pośrednia)
• inwestycja dokonana przez zakup papierów wartościowych, a nie konkretnego przedsiębiorstwa, dobra materialnego czy intelektualnego bądź usługi.
• Kupując papiery wartościowe w danym kraju, takie jak akcje, obligacje czy inne, inwestorzy portfelowi mogą zyskać, zarabiając na różnicach w oprocentowaniu takich papierów wartościowych, a więc na różnicy stóp procentowych, czy wahaniach kursu walutowego.
• Inwestorzy zainteresowani papierami wartościowymi danego państwa opierają swoje decyzje często na tak zwanym ratingu danego państwa. Rating taki sporządzany jest przez niezależne organizacje finansowe (agencje ratingowe) i ma za zadanie odzwierciedlenie ryzyka związanego z danym państwem. Żaden papier wartościowy emitowany przez uprawniony podmiot w danym państwie nie może mieć wyższego ratingu niż obligacje emitowane przez rząd tego państwa. Podobne ratingi sporządzane są dla większych emisji innych podmiotów, np. przedsiębiorstw.
• charakteryzują się dużą zmiennością i spekulacyjnym motywem ich tworzenia.
• Odnotowanie istnienia i nasilania się inwestycji portfelowych spekulacyjnych odzwierciedla zjawisko tzw. gorącego pieniądza, czyli takiego, którego wielkość zależy od zmian koniunktury, przepływającego między różnymi krajami, a zwłaszcza centrami bankowo- finansowymi.
Przyczynami takich transferów może być:
• Poszukiwanie większego dochodu niż daje dochód z lokaty bankowej
• Ucieczka przed spadkiem wartości pieniądza lub poszukiwanie pieniądza mającego przewagę operacyjną
• Poszukiwanie bezpiecznego miejsca dla inwestycji kapitałowej w związku z napięciami polityczno - społecznymi.

Bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) nie mają w literaturze jednoznacznie określonej definicji. Prowadzi to do zróżnicowania szczegółowości danych definicji, ale nie w treści ekomnomicznej.Bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) są najbardziej zaawansowanym sposobem wejścia na rynki obce. P. Krugman i M. Obstfeld określają bezpośrednie inwestycje zagraniczne jako ,,międzynarodowy transfer kapitału w celu utworzenia w innym kraju filii i sprawowania nad nią kontroli’’.Pojęcie to swoim zasięgiem obejmuje:zakup udziałów w już istniejących firmach zagranicznych;założenie nowej filii za granicą;utworzenie joint venture z podmiotem zagranicznym;nabycie majątku nieruchomego zagranicą w celu rozszerzenia dotychczasowej działalności.

Według klasyfikacji Międzynarodowego Funduszu Walutowego i OECD BIZ to ,,inwestycja podejmowana w celu uzyskania trwałego wpływu na działalność przedsiębiorstwa w innym kraju. Definicja ta zwraca także uwage na wielkość minimalnego udziału oznaczającego kontrolę firmy i precyzuje pojęcie bezpośrednich inwestycji zagranicznych stwierdzając, że jest to przedsięwzięcie, w którym pojedynczy inwestor zagraniczny kontroluje przynajmniej 10% akcji zwykłych (głosów) w firmie lub ma efektywny wpływ na decyzje firmy. Pakiet taki wydaje się wystarczający do zapewnienia kontroli inwestorowi z uwagi na to, że obecnie najczęściej akcje danej firmy znajdują się w posiadaniu szerokiej grupy inwestorów indywidualnych. Inwestorami indywidualnymi mogą być indywidualni przedsiębiorcy, pojedyncze przedsiębiorstwa lub grupy przedsiębiorstw prywatnych i publicznych, a także rząd. Inwestor może stworzyć na zagranicznym rynku zupełnie nowe przedsiębiorstwo w zależności od rodzaju wejścia na ten rynek.’’

Może być to: greenfield, czyli samodzielna budowa przedsiębiorstwa od podstaw, wystepują głównie w krajach rozwijających się;brownfield czyli przejęcie już istniejącego i jego restrukturyzacja;joint venture czyli współpraca z partnerem lokalnym w formie’’

BIZ mogą przybrać formę: tworzenia nowych lub przejmowania istniejących już za granicą przedsiębiorstw nad którymi firma macierzysta sprawuje pełną kontrolę (są to przedsiębiorstwa zależne – subsidiary);zakładania oddziałów (branches), które nie są samodzielnymi jednostkami gospodarczymi i nie mogą być rejestrowane poza granicami kraju macierzystego jako niezależne towarzystwa przemysłowe lub handlowe (nie posiadają osobowości prawnej); tworzenia przediębiorstw siostrzanych – stowarzyszonych (affilates), gdzie udział firmy macierzystej nie musi wynosić 100 %, przedsiębiorstwa stowarzyszone mają odrębną osobowość prawną i są zarejestrowane w krajach przyjmujących jako oddzielne jednostki gospodarcze; obejmowania udziałów w firmie zagranicznej (większościowych, pięćdziesięcioprocentowych lub mniejszościowych) lub tworzenia joint venture, co oznacza współudział w zakładaniu nowej firmy

udzielanie pożyczek, kredytów, darowizn.

Inwestycje porfelowe podobnie jak bezpośrednie inwestycje zagraniczne są jedną z form przepływu kapitału finansowego i wejścia na obce rynki. Polegają one na zakupie papierów wartościowych emitowanych przez skarb państwa lub jakis akcji firm, obligacji czy bonów skarbowych bez chęci bezpośrednego zaangażowania się w kierowanie czy zarządzanie tym przedsiębiorstwem. Stanowi to główną różnicę pomiędzy oby dwoma typami inwestycji.

Kolejną cechą, je które odróznia jest również to, że podmiot wywożący kapitał inwestuje także w działalnośc gospodarczą, lecz nie obejmuje pakietu akcji wystarczającego do jej kontrolowania.

Do głównych korzyści BIZ należy: napływ kapitału zagranicznego w formie BIZ uzupełnienie krajowych zasobów materialnych i niematerialnych tj. kapitał finansowy, technologia, umiejętności menedżerskie, rozszerzenie dostępu do rynków zagranicznych;

naśladowanie przez lokalnych konkurentów nowych rozwiązań wprowadzonych przez

zagranicznych inwestorów może doprowadzić do zmian w pozycji konkurencyjnej poszczególnych branż; powiązanie gospodarki kraju przyjmującego z gospodarką światową, dzięki czemu poszerza się międzynarodowy podział pracy; poszukiwanie taniej siły roboczej (płace);pozbycie się ryzyka walutowego;poprawa zasobów krajowych oraz wzrost ich produktywności.

Do skutków BIZ należą:większe ryzyko działalności gospodarczej;ryzyko polityczne;możliwa dyskryminacja, jeśli przedsięwzięcie staje się konkurencyjne wobec produkcji własnej kraju, w którym dokonuje się inwestycji;poszukiwanie rynków zbytu (korzyści skali, obniżenie kosztów transportowych oraz pominięcie problemu małego rynku własnego);chęć ominięcia przeszkód w handlu (np. polityki handlowej państwa, ceł) oraz zróżnicowania poziomów rozwoju kraju inwestującego i kraju przyjmującego;obecność na rynku zbytu za granicą;nowe możliwości technologiczne czy techniki marketingowe;długofalowe zwiększenie zdolności konkurencyjnej;ulgi podatkowe w kraju inwestowania;tani reimport;poszukiwanie tanich źródeł surowców

1. Nielegalne transfery (pranie $, jego fazy, oazy podatkowe)

Nielegalne przepływy (pranie $, jego fazy, oazy podatkowe)
• Pranie pieniędzy to wprowadzanie do obrotu finansowego, gospodarczego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł.
• Do najczęstszych źródeł brudnych pieniędzy należą:
Sprzedaż narkotyków, handel żywym towarem, handel bronią, kradzież samochodów, prostytucja, łapówki, nierejestrowana i nieopodatkowana działalność gospodarcza

Fazy prania brudnych pieniędzy
1. Lokowanie polega na wprowadzeniu nielegalnie zdobytych środków pieniężnych do systemu finansowego.
TECHNIKI:
[1] wpłata gotówki na rachunek bankowy- W przypadku wielu, powtarzanych systematycznie wpłat,.
[2] smerfowanie - otwieranie rachunków bankowych przez wiele osób, które dokonują systematycznych wpłat poniżej określonych limitów.
[3] mieszanie z dochodami z legalnej działalności gospodarczej - przestępcy wykorzystu¬ją podmioty gospodarcze o profilu działalności, gdzie przepływ gotówki jest duży i trudny do oszacowania.
[4] wykorzystywanie kasyn i gier losowych - m.in. zakupywanie znacznej ilości żetonów o dużej wartości, a następnie zwracanie je z dyspozycją przelania „wygranej” na rachunek bankowy.
[5] wpłaty w spółce na podwyższenie kapitału zakładowego na fikcyjnego udziałowca

2. Maskowanie- polega na nakładaniu na siebie wielu operacji w celu oddzielenia nielegalnie osiągniętych zysków od źródła ich pochodzenia.
TECHNIKI:
[1] seryjne wykorzystywanie przelewów i przekazów pieniężnych
[2] transakcje instrumentami finansowymi
[3] transfery pieniędzy z wykorzystaniem rachunków bankowych przedsiębiorstw
[4] handel dobrami,
[5] przelew na nieistniejące konto nieistniejącego klienta

3. Integrowanie polega ona na znalezieniu odpowiednich pozorów i usprawiedliwieniu pojawienia się znacznych środków materialnych w legalnym obrocie gospodarczym.
TECHNIKI
[1] zakup i sprzedaż drogich dóbr trwałych - wykorzystywane są przede wszystkim takie dobra jak nieruchomości, jachty, samochody, antyki.
[2] zaciąganie i spłata kredytu - metoda ta polega na spłacie brudnymi pieniędzmi legalnie zaciągniętego kredytu przez przedsiębiorstwo pozostające pod kontrolą przestępców.
[3] udzielanie pożyczek lub kredytów na atrakcyjnych warunkach legalnie działającym przedsiębiorcom;
[4] zaciągnięcie kredytu zabezpieczonego depozytem– sprawca zakłada długoterminową lokatę, jednocześnie w innym banku, najczęściej zagranicznym, zaciąga kredyt na podstawie gwarancji bankowej zabezpieczonej lokatą.

Raje podatkowe
Raje, oazy lub azyle podatkowe to nazwy używane w stosunku do krajów lub obszarów, w których są stworzone zachęcające warunki podatkowe zarówno w stosunku do prowadzenia działalności gospodarczej, jak też lokowania kapitałów.

CECHY
[1] brak opodatkowania dochodów lub dogodne opodatkowanie dochodów, [2] minimum formalności podczas zakładania i prowadzenia spółek, [3] symboliczne opłaty za rejestrację spółki oraz stałe opłaty roczne za funkcjonowanie spółki, [4] możliwość zastrzeżenia anonimowości, co do osoby udziałowca (działy na okaziciela), [5] stosunkowo stabilna sytuacja polityczna i gospodarcza, [6] elastyczne prawo, [7] wykorzystywanie nowoczesnych środków przekazu informacji.

TYPY OAZ:
1) Oazy pełne- funkcjonujące na zasadzie świadczenia usług bankowych, doradztwa finansowego i organizowania kontraktów finansowych. Najczęściej są to wyspy położone u zbiegu szlaków morskich, np. Wyspa Man, Bermudy, Malta,.
2) Oazy ograniczone specyficzne oazy, dla pewnego rodzaju spółek lub dochodów. Ten typ cieszy się dużą sympatią podatników, mimo że same oazy nie mają najlepszej opinii. Należą do nich np. Luksemburg- raj podatkowy dla spółek handlowych, lub Panama, gdzie dochody ze źródeł zagranicznych nie są opodatkowane

Spółki offshore
Dosłowne tłumaczenie słowa „offshore” oznacza „poza lądem” i pierwotnie odnosiło się do wysp położonych u brzegów Europy i Ameryki. Charakteryzowały się one niskimi podatkami bądź ich brakiem i ułatwieniami formalnymi w zakresie tworzenia i rejestracji różnego typu podmiotów gospodarczych, w tym także banków i innych instytucji finansowych. Dzisiaj pojęcie „finansowe centrum offshore” kojarzy się z wolnością w zakresie prowadzenia działalności finansowej i zwolnieniem z podatków.
Centra offshore są to z reguły niewielkie terytoria, autonomiczne w znaczeniu publiczno-prawnym, niekiedy suwerenne państewka lub państwa, zlokalizowane najczęściej na małych wyspach rozsianych po morzach i oceanach, przeważnie niezbyt daleko od brzegów kontynentów, do których ciążą pod względem gospodarczym i politycznym
Spółka „offshore” to podmiot, który jest zarejestrowany w państwach zaliczanych do kategorii rajów podatkowych, natomiast prowadzi działalność poza jego granicami.

1. Korporacje transnarodowe

Korporacje transnarodowe ; cechy, co to jest, jak funkcjonują,
Przedsiębiorstwa posiadające i kontrolujące aktywa fabryk, kopalń, biur sprzedaży i jednostek w dwóch lub więcej krajach. KT stanowi zlepek korporacji różnej narodowości połączonych więzami wspólnej własności i podlegających wspólnej strategii zarządzania.
KT organizacje, które koordynują działalność produkcyjną (różnych jednostek w różnych krajach) z jednego ośrodka podejmują decyzje strategiczne.

Cechy korporacji transnarodowych:
[1] Suwerenność ekonomiczna [2] Złożoność organizacyjna [3] Rozproszenie geograficzne [4] Specjalizacja funkcjonalna
[5] Zdolność arbitrażowa [6] Zdolność integrowania [7] Elastyczność organizacyjna[8] Zdolność dostosowawcza[9] Globalna efektywność

JAK FUNKCJONUJĄ:
1. Ważne znaczenie KT jest związane z ich potęgą ekonomiczną.
2. Działalność K spełnia w gospodarce światowej wiele ważnych funkcji, które służą rozwojowi i przemianom w skali globalnej, regionalnej i krajowej. Realizując swą politykę ekspansji K dokonują przemieszczania zasobów i zdolności wytwórczych, pobudzają wzrost i efektywność gospodarczą.
3. KT w swojej działalności wykorzystują różnice w geograficznym rozmieszczeniu czynników produkcji oraz różnice w polityce ekonomicznej poszczególnych krajów. Przykładem takiego wykorzystywania różnic jest zróżnicowanie poziomu podatków i subsydiów. O lokalizacji inwestycji obecnie decydują takie czynniki jak: komplementarne umiejętności, infrastruktura czy też dostawcy potrafiący sprawnie i elastycznie wykorzystywać nowoczesne technologie.
4. W niektórych gałęziach przemysłu korporacje transnarodowe założyły zintegrowane międzynarodowe systemy produkcyjne z podziałem pracy pomiędzy regionami (tak jest w przypadku np. przemysłu motoryzacyjnego) lub między kontynenty (np. produkcja półprzewodników). Wewnątrz takiej całości nastepuje transfer różnych funkcji do poszczególnych regionów. Regiony, które posiadające niższy stopień technologiczny otrzymują do wykonania proste zadania (montaż, pakowanie), natomiast regiony wysoko rozwinięte, znajdujące się w regionach uprzemysłowionych otrzymują do realizacji zdania wymagające nie tylko wysokich kwalifikacji, ale i technologii.
5. Korporacje transnarodowe mogą wejść na rynek w formie budowy nowego przedsiębiorstwa bądź przejęcia części lub całości już istniejącego.
6. Działalność największych, globalnie ze sobą konkurujących korporacji przyczyniła się do zmian w funkcjonowaniu gospodarki światowej, przede wszystkim w zakresie umiędzynarodowienia działalności gospodarczej, rozszerzenia rynku i jego liberalizacji jak również regionalizacji, oligopolizacji i instytucjonalizacji. Dominujący udział korporacji transnarodowych w światowych przepływach towarów i zagranicznych inwestycji bezpośrednich oraz w procesach globalizacji warunkuje rosnący wpływ korporacji na umiędzynarodowienie działalności gospodarczej.

1. Kryzysy (przyczyny, skutki)

Kryzysy ( rodzaje, charakterystyka przyczyny, skutki)
Kryzys finansowy to sytuacja, w której zachodzą gwałtowne zmiany na rynku finansowym, związane z niedoborem płynności i niewypłacalnością uczestników rynku oraz z spadkiem produkcji lub pogłębieniem już istniejącego spadku.

RODZAJE
1. Kryzys walutowy,
2. Kryzys bankowy,
3. Kryzys zadłużenia zagranicznego,
4. Kryzys systemu finansowego.

PRZYZCYNY ZEWNĘTRZNE międzynarodowego kryzysu zadłużenia
[1] Wzrost cen ropy naftowej, [2] Zmiana realnej stopy procentowej, [3] Zmiany terms of trade krajów dłużniczych, [4] Protekcjonistyczna polityka handlowa krajów rozwiniętych, [5] Recesja gospodarcza krajów uprzemysłowionych.

PRZYCZYNY WEWNĘTRZNE
[6] Antyimportowa strategia rozwoju, [7] Nieefektywne wykorzystanie kredytów zagranicznych,
[8] Błędna polityka makroekonomiczna,[9] Ucieczka kapitału krajowego za granicę.

- polityka kredytowa banków w USA: udzielanie kredytów osobom nie mającym zdolności kredytowej
- stopy procentowe utrzymywane na rekordowo niskim poziomie
- 32 miliony gospodarstw domowych zadłużonych z tytułu kredytów hipotecznych
- rozwój nowoczesnych instrumentów finansowych takich jak CMO’s i CDO’s powodujących przeniesienie ryzyka na inwestorów
- zaangażowanie się banków w ryzykowne papiery wartościowe

SKUTKI kryzysu zadłużeniowego:
[1] Destabilizacja światowego systemu finansowego [2] Spadek dynamiki wzrostu krajów wierzycielskich [3] Znaczne obciążenie gospodarki [4] utrudnienia w dostępie do kredytów, [5] ograniczenie dostępności kredytów walutowych, [6] spadek tempa wzrostu wynagrodzeń, [7] prawdopodobny wzrost bezrobocia,

1. Organizacje międzynarodowe – Podział (humanitarne, finansowe, handlowe)

Organizacja (to „zrzeszenie osób fizycznych, grup społecznych lub państw, posiadające wspólny program działania, cel i zadania zawarte w statucie.”
Organizacją międzynarodową nazywamy z reguły celowy wszechstronny sojusz państw, który jest nie tylko poprawnie zorganizowany, ale i odpowiednio zinstytucjonalizowany.
Główną rolą organizacji międzynarodowych jest wywieranie wpływu na swoje środowisko, czyli na postępowanie członków, stan oraz rozwój spraw należących do ich kompetencji. Warunkiem jaki muszą spełnić organizacje jest posiadania przez wszystkie organizacje podmiotowości prawnej. Organizacje muszą posiadać także władzę wobec swych członków. Wszystkie organizacje międzynarodowe posiadają wiele różniących kryteriów. Różnią się liczbą uczestników, zakresem terytorialnym oraz przedmiotowym, a także rodzajem aktywności, funkcjami, stopniem rozbudowy struktur wewnętrznych, siłą oddziaływania na środowisko zewnętrzne oraz znaczeniem w stosunkach międzynarodowych

1. Organizacja Narodów Zjednoczonych ONZ
2. Międzynarodowa Organizacja Pracy ILO
3. Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa. FAO
4. Światowa Organizacja Zdrowia WHO
5. Fundusz Narodów Zjednoczonych Pomocy Dzieciom UNICEF
6. Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury. UNESCO

Organizacje o charakterze handlowym
[1] Układ Ogólny w Sprawie Taryf Celnych i Handlu GATT [2] Światowa organizacja handlu WTO [3] Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwóju UECD [4] G8 [5] G 20

Organizacje o charakterze finansowym
[1] Międzynarodowy Fundusz Walutowy IMF
[2] Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju - Bank Światowy

Kraje członkowskie UE
[1] Austria [2] Belgia [3] Bułgaria [4] Cypr [5] Republika Czeska [6] Dania [7] Estonia [8] Finlandia [9] Francja[10] Niemcy [11] Grecja [12] Węgry [13] Irlandia [14] Włochy[15] Łotwa [16] Litwa [17] Luksemburg [18] Malta [19] Holandia [20] Polska[21] Portugalia [22] Rumunia[23] Słowacja [24] Słowenia[25] Hiszpania [26] Szwecja [27] Wielka Brytania
Kraje kandydujące • Chorwacja • Była Jugosłowiańska Republika Macedonii • Turcja • Islandia

1. G 8, G 20

G8 - forum polityczno-gospodarcze zrzeszające państwa:
1. Wielka Brytania, 2. Francja, 3. Niemcy, 4. Włochy, 5. Japonia 6. Stany Zjednoczone (G6, od 1975), 7. Kanada (G7, od 1976)
8. Rosja (od 1997).

G20 − grupa 19 państw oraz Unia Europejska, której celem jest dyskusja nad wspólną polityką finansową. Członkowie spotykają się raz do roku, a ich reprezentantami są ministrowie finansów. Należą do nich oficjalnie najbogatsze państwa na świecie, należy jednak pamiętać, że reprezentację w G20 posiada kilka krajów niemieszczących się w pierwszej dwudziestce większości rankingów gospodarczych, tak samo nie posiada jej kilka krajów, które rzeczywiście się do niej zaliczają (niektóre z nich wszakże, jak np. Holandia czy Hiszpania, zostały zaproszone do udziału w ostatnich dwóch szczytach).
1. Arabia Saudyjska 2. Argentyna 3. Australia 4. Brazylia 5. Chiny 6. Francja 7. Indie 8. Indonezja 9. Japonia 10. Kanada 11. Korea Południowa 12. Meksyk 13. Niemcy 14. Republika Południowej Afryki 15. Rosja 16. Stany Zjednoczone 17. Turcja 18. Unia Europejska 19. Wielka Brytania 20. Włochy

1. Globalizacja (a internalizacja)- statystycznie argumenty za i przeciw (tu mogłem coś pomieszać)

Globalizacja (a internalizacja)- argumenty za i przeciw
Internacjonalizacja-każdy rodzaj działalności gosp. podejmowanej przez przedsiębiorstwo za granicą
Globalizacja- wyższy etap internacjonalizacji, charakteryzujący się dużą dynamiką i rozmiarami przepływów gosp. w obrębie przedsiębiorstwa oraz pomiędzy nimi, a jego partnerami oraz traktowaniem świata jako jednego rynku.

ZA G i I :
[1] powstanie nowych miejsc pracy
[2] powstanie nowych produktów(które nie istniały w danym kraju) [3] podwyższenie jakości produktów [4] podniesienie poziomu dystrybucji i handlu [5] obniżenie ceny produktów [6] napływ nowych technologii i związanych z produkcją, zarządzaniem i marketingiem.
[7] wzrost wydajności pracy [8] wzrost eksportu [9] podniesie standardów prawnych związanych z ochroną praw własności i dotrzymywaniem umów [10] wzrost wykształcenia [11] rozwój demokracji i wolnego rynku [12] zwiększenie możliwości wyboru
[13] korzystny wpływ na środowisko naturalne [14] korzystny wpływ na infrastrukturę
[15] globalizacja wyeliminowała wielkie wojny [16] wzrost wielkości KTN

PRZECIW G i I
[1] wielkie korporacje stanowią zagrożenie dla małych państw dla ich suwerenności kulturowej, gosp. lub ekonomicznej
[2] konkurencja, którą tworzą KTN dla miejscowego przemysłu(nowo powstające przemysły) [3] związane z eksportem „brudnych” technologii [4] proces prania brudnych pieniędzy; swobodny przepływ kapitału łączy się z tym procesem [5] korupcja i przekupywanie miejscowych elit [6] narkomania, rozprzestrzenianie się nihilizmu moralnego, chorób cywilizacyjnych, pojawienie się terrorystów globalnych [7] ograniczenie wpływów podatkowych dla kraju lokalizacji inwestycji zagranicznych [8] KTN stanowią zagrożenie dla bilansu kraju [9] wzrasta groźba kryzysu finansowego w kraju inwestycji [10] niewłaściwa struktura napływających kapitałów, kapitały napływają do handlu i usług finansowych [11] dopływa kapitałów związanych z przestarzałą technologią lub nie wpływających na B+R w danym kraju [12] zagrożenia środowiska naturalnego [13] zmniejszenie się zróżnicowania gatunków roślin i zwierząt [14] efekt cieplarniany