Układ wydalniczy
Utrzymywanie homeostazy organizmu jest dokonywane przez osmoregulację i wydalanie. Dla człowieka najważniejszymi narządami odpowiedzialnymi za te procesy są nerki, a ich pracę wspomagają układ oddechowy, skóra i układ pokarmowy.
Podstawową jednostką czynnościowo-strukturalną nerki jest nefron zbudowany z torebki nefronu (Bowmana) i długiego kanalika nerkowego.
Zapalenie ciałek nerkowych prowadzi do pojawieniu się białka w moczu.
Rdzeń nerki współtworzą piramidy nerkowe zwrócone podstawami do kory nerki.
Osmoza to swobodna dyfuzja wody przez błonę półprzepuszczalną.
Torebka nefronu otacza skupienie naczyń włosowatych zwane kłębuszkiem naczyniowym.
W skład układu wydalniczego wchodzą nerki, moczowody, pęcherz moczowy i cewka moczowa.
Trzy etapy powstawania moczu to filtracja, resorpcja, sekrecja.
Z miedniczki nerkowej mocz przepływa do moczowodu.
Mocz pierwotny podlega resorpcji czyli zwrotnemu wchłanianiu i sekrecji czyli wydzielaniu.
W moczu ostatecznym bardzo wyraźnie wzrasta stężenie mocznika w porównaniu z moczem pierwotnym.
Cukromocz powstaje, jeśli przekroczony zostanie próg nerkowy dla glukozy.
Kamienie nerkowe zawierają głównie szczawiany wapnia i fosforan wapnia.
Nadmierne wydzielanie moczu jest przejawem moczówki prostej.