6. Ostrogoci

W 488 roku Teodoryk wyruszył na Italię; wcześniej zawarł porozumienie z cesarzem Zenonem, które dziesięć lat później odnowił z cesarzem Anastazjuszem; zgodnie z nim król Ostrogotów rządził w Italii jako wyposażony we wszystkie cesarskie prerogatywy; wobec legalności tego nikt nie mógł wystąpić; administracja słuchała Teodoryka, wspierali go także senatorzy;

Teodoryk posługiwał się symboliką i ceremoniałem cesarskim; jako stolicę wybrał sobie Rawennę; popierał krzewienie kultury klasycznej; w administracji zatrudnił m.in. Kasjodora i Boecjusza;

Podstawą i wsparciem jego władzy była barbarzyńska armia; starał się ją zintegrować przez szerzenie ideologii gockiej; oddzielał jednak wojsko o spraw cywilnych; armia należała do Ostrogotów a administracja do Rzymian;

Pilnował by Goci nie tracili swojej odrębności; wspierał religię ariańską i budował dla niej kościoły; wojsko rozlokował blokami w kilku miejscach; nie próbował nawrócić Rzymian na arianizm; chciał by pozostali oni katolikami; zabraniał zaś małżeństw mieszanych;

Pod koniec panowanie Teodoryk zaczął przejawiać nieufność wobec Rzymian i katolików; zdecydował się nawet na uwięzienie papieża Jana;

Swoimi wpływami politycznymi chciał ogarnąć Teodoryk zachodnią część imperium; czuł się do tego uprawniony jako pełnomocnik cesarza w Italii; również jego pochodzenie ze szlachetnego rodu Amalów wywyższało go nad innych władców barbarzyńskich;

Łączył się małżeństwami z innymi władcami; sam był żonaty z siostrą Chlodwiga;

Mocarstwowa polityka Teodoryka niepokoiła dwór cesarski; cesarz Anastazjusz zaczął popierać dla przeciwwagi Chlodwiga;

Teodoryk zmarł w 526 roku; tron po nim objął małoletni Atalaryk, wnuk zmarłego; faktyczną władzę sprawowała matka Amalasunta; królestwo zaczęło w tym okresie słabnąć; Frankowie zaczęli niszczyć zaprzyjaźnione królestwa Burgundów i Turyngów; nie utrzymali swojego panowania Ostrogoci w Prowansji; pojawiła się opozycja względem regentki oraz małoletniego króla; oskarżano ich o romanizowanie się;

W 534 roku Atalaryk zmarł; Amalasunta ogłosiła się wtedy królową; na współrządzącego króla wskazała Teodahada, przedstawiciela opozycji; ale ruch ten nie uratował jej; po roku została zamordowana; wśród ludności rzymskiej i gockiej wybuchły zamieszki;

Cesarz Justynian nie uznał Teodahada i wydarzenia te potraktował jako wypowiedzenie wojny; rozpoczęła się wojna (535-555); cesarstwo atakowało z lądu i z morza; na czele wojsk Bizancjum stanął Belizariusz, a później wsparł go Narses;

Pierwsze klęski spowodowały, że Teodahad został zdetronizowany i zabity; jego miejsce zajął Witiges; zdołał nakłonić Franków do udzielenia wsparcia Ostrogotom; to jednak nie pomogło, bo Belizariusz wkroczył do Rawenny i pojmał króla; pomyślał, że sprawa jest już zakończona i powrócił do Konstantynopola;

W tym czasie królem Ostrogotów został Totila; okazał się on wybitnym wodzem i barbarzyńcy zaczęli odnosić sukcesy; w 552 roku przybył z Bizancjum Narses; podjął on błyskawiczną ofensywę i w bitwie nad Busta Gallorum pokonał siły Ostrogotów; wśród poległych był król Totila;

Ostrogoci jednak się nie poddawali i wybrali kolejnego władcę; został nim Teja; pomimo zażartej walki poniósł on klęskę pod Mons Lactarius; gdzie zginął; był to koniec królestwa Ostrogotów;