RYMY DOKŁADNE (ŚCISŁE, PEŁNE) –stopień dokładności rymów zależy od stopnia podobieństw głoskowych w obrębie ustalonego obszaru współdźwięczności, rymy dokładne utrzymują na tym obszarze pełną identyczność głoskową lub też wprowadzają takie od niej odchylenia, które w danym okresie literackim uznane są za nieznaczące i dopuszczalne

RYM DAKTYLICZNY – rozmiar liczony od samogłoski trzeciej od końca. Zachowując ustaloną przez pozycję akcentu ilość współdźwięczności samogłoskowych, poszczególne pary rymowe mogą się różnić ilością współbrzmień spółgłoskowych.

RYM GŁĘBOKI – jest równocześnie z rymem bogatym, rym wychodzący poza granice ustalone przez miejsce akcentowanej samogłoski. Przykład głębokiego żeńskiego: ł-abędzie---t-a będzie, głębie—g-o-łębie; rymy głębokie męskie: w-rzask—b-rzask, w-ież—z-wierz.

RYM BOGATY – odznaczają się nagromadzeniem współbrzmień spółgłoskowych, w obrębie normalnych żeńskich, np. doci-eczeń—ul-eczeń, pi-ąstkom—cz-ąstkom; w obrębie normalnych rymów męskich np. tr-akt---p-akt, w-arcz—t-arcz.

RYM GRAMATYCZNY – utworzony z wyrazów, których współbrzmienie wynika z identyczności końcówek gramatycznych. Umieszczenie w klauzulach wersowych wyrazów należących do tej samej kategorii gramatycznej i użytych w tej samej formie gramatycznej wiąże się na ogół z pewnymi konsekwencjami natury składniowej ( np. z paralelizmem składniowym). Rymy te występują zazwyczaj w wierszach bezprzerzutniowych i w wierszach zdaniowych.

RYMY CZĘSTOCHOWSKIE – rymy banalne o najprostszej postaci i układzie, skojarzone przy tym ze stylistyczną i poetycką prymitywnością tekstu, właściwą utworom amatorskim.

RYM HOMONIMICZNY – oparty na homonimach, powtarza pełną brzmieniową postać całych, zróżnicowanych pod względem znaczeniowym wyrazów, np.:

Miło po listku rwać niepełną stokroć

I rozkochanych słów różaniec cedzić,

Miło przy ludziach było raz powiedzieć,

Że się kochamy, i mówić po stokroć.

(J. Słowacki Stokrotki)

Rymy homonimiczne traktowane są jako pełnoprawna, a nawet wyszukana forma rymowa.