M5
1.Fala akustyczna jak sie rozchodzi, co to jest, omow i przedstaw rownanie fali pllaskiej
2.Wymien i omow cechy obiektywne i subiektywne dzwieku, podaj przyklady
3.Od czego zalezy dlugosc fali . zad. na obliczenie dlugosci fali z wzoru Lambda=V/f
4.Oblicz poziom natezenia dzwieku (dane moc, odleglosc od zrodla dziweku)co to jest natezenie dzwieku ,jednostka
5.podaj roznice miedzy przewodnictwem kostnym i powietrznym
M5 (uzupełnienie)
1. Fala akustyczna, co to jest, opisz metodę rozchodzenia się fali akustycznej w ośrodku, omów i przedstaw równanie fali płaskiej
2. Wymień i omów cechy obiektywne i subiektywne dźwięku, podaj przykłady
3. Od czego zależy długość fali . zad. na obliczenie długości fali z wzoru Lambda=V/f, podane V = 340 m/s, f = 5MHz
4. Oblicz poziom natężenia dźwięku (dane moc P= 4 pi MW, odległość od źródła dźwięku R = 100m), co to jest natężenie dźwięku, podaj jednostkę
5. podaj różnice pomiędzy przewodnictwem kostnym i powietrznym
ruchy turbulentne i laminarne.
M5. Podstawy biofizyki zmysłu słuchu. Badanie progu pobudliwości ucha ludzkiego
Drgania mechaniczne.
Fala mechaniczna – powstawanie, mechanizm rozchodzenia się, własności, równanie fali harmonicznej.
Interferencja fal, fala stojąca.
Fala akustyczna jako przykład fali mechanicznej, własności fali akustycznej, równanie fali akustycznej, krzywe izofoniczne.
Zjawisko rezonansu.
Prawo Webera-Fechnera.
Efekt Dopplera.
Budowa ucha i zasada odbierania wrażeń słuchowych, próg słyszalności, próg bólu
Audiometria obiektywna i subiektywna.
Cechy dźwięku, poziom natężenia dźwięku.
Fala akustyczna – to rozchodzące się w ośrodku zaburzenie gęstości (i ciśnienia) w postaci fali podłużnej, któremu towarzyszą drgania cząsteczek ośrodka.
Falą akustyczną nazywa się zarówno falę, która powoduje wrażenie słuchowe (dźwięk), jak i fale o częstotliwościach i amplitudach przekraczających zakres ludzkich zmysłów, ponieważ właściwości fizyczne tych fal są bardzo podobne.
Źródłem dźwięków słyszalnych są ciała wprawione w drgania, których energia jest dostateczna, aby wywołać w naszym organie słuchu (uchu), najsłabsze wrażenia słuchowe. Oznacza to, że natężenie dźwięków słyszalnych musi przekraczać próg słyszalności.
Wysokość dźwięku zależy od częstotliwości; (im większa częstotliwość fali, tym wyższy dźwięk)
Głośność dźwięku zależy od natężenia; (jeśli rośnie natężenie fali, dźwięk jest głośniejszy, choć zależność między natężeniem a głośnością nie jest liniowa)
Barwa zależy od składu widmowego fali akustycznej. Pozwala np. odróżniać dźwięki wytwarzane przez różne źródła.
Dźwięki ze względu na częstotliwość f dzielimy na:
infradźwięki (f < 16 Hz)
dźwięki słyszalne (16 Hz < f < 20 kHz)
ultradźwięki (f > 20 kHz)[1]
hiperdźwięki (f > 1 GHz)
Dźwięki można klasyfikować ze względu na widmo fali
dyskretne
proste – dźwięki, których częstotliwość, a zatem i wysokość, jest ściśle określona
harmoniczne – składające się z wielu tonów prostych, przy czym widmo to ma charakter okresowy (np. mowa, śpiew, muzyka); ich wysokość jest również ściśle określona i zgodna z wysokością tonu podstawowego
Próba Rinnego - określa czas słyszenia drgań widełek ustawionych kolejno na wyrostku sutkowatym (przewodnictwo kostne) i przy małżowinie (przewodnictwo powietrzne).
Słyszenie polega na odbiorze fal akustycznych we właściwym receptorze znajdującym się w uchu wewnętrznym (narząd Cortiego). Podczas wsłuchiwania się w dźwięk kamertonu przy przyłożeniu go do wyrostka sutkowego odbierane są drgania przewodzone przez kość. Podczas przełożenia kamertonu do przodu i słuchania dźwięku tuż przy przewodzie słuchowym zewnętrznym słyszalne jest drganie widełek kamertonu w powietrzu. Są to dwa typy przewodnictwa dźwięków: pierwszy to tzw. przewodnictwo kostne, drugi zaś typowe przewodnictwo powietrzne.
W przypadku prawidłowo słyszącego ucha dźwięki wytwarzane przez kamerton znajdujący się w okolicy ujścia przewodu słuchowego zewnętrznego (przewodnictwo powietrzne) słyszane są lepiej (dłużej), niż dźwięki wytwarzane przez kamerton przyłożony do wyrostka sutkowatego (przewodnictwo kostne). Wynik ten określamy jako próba Rinnego dodatnia.
W przypadku niedosłuchu przewodzeniowego, przewodnictwo kostne pozostaje mniej upośledzone, dzięki czemu dźwięki kamertonu przystawionego do wyrostka sutkowatego słyszane są lepiej (dłużej), niż dźwięki przenoszone drogą przewodnictwa powietrznego. Wynik takiej próby określamy jako próba Rinnego ujemna.
W niedosłuchu czuciowo-nerwowym przewodnictwo powietrzne upośledzone jest w równym stopniu jak przewodnictwo kostne przez co wynik próby Rinnego jest dodatni. W niektórych przypadkach wynik badania może być fałszywie ujemny.
W celach przesiewowej diagnostyki próba Rinnego powinna być zawsze wykonywana wraz z próbą Webera, gdyż tylko połączenie wyników obu prób pozwala na ustalenie wstępnej diagnozy.
Obustronnie dodatnia próba Rinnego wraz z lateralizacją Webera do jednego ucha wskazuje na niedosłuch czuciowo-nerwowy w uchu przeciwnym do lateralizacji (słabszym).
Ujemna próba Rinnego wraz z lateralizacją Webera do tego samego ucha wskazuje na niedosłuch przewodzeniowy we wskazanym uchu.
| Próba Webera bez lateralizacji | Lateralizacja do ucha lewego | Lateralizacja do ucha prawego | |
|---|---|---|---|
| Próba Rinnego obustronnie dodatnia | Norma | Niedosłuch czuciowo-nerwowy w uchu prawym | Niedosłuch czuciowo-nerwowy w uchu lewym |
| Próba Rinnego ujemna dla ucha lewego | Niedosłuch przewodzeniowy w uchu lewym | Niedosłuch mieszany | |
| Próba Rinnego ujemna dla ucha prawego | Niedosłuch mieszany | Niedosłuch przewodzeniowy w uchu prawym |
Próba Webera bez lateralizacji Lateralizacja do ucha lewego Lateralizacja do ucha prawego Próba Rinnego obustronnie dodatnia Norma Niedosłuch czuciowo-nerwowy w uchu prawym Niedosłuch czuciowo-nerwowy w uchu lewym Próba Rinnego ujemna dla ucha lewego Niedosłuch przewodzeniowy w uchu lewym Niedosłuch mieszany Próba Rinnego ujemna dla ucha prawego Niedosłuch mieszany Niedosłuch przewodzeniowy w uchu prawym
Próba Rinnego - określa czas słyszenia drgań widełek ustawionych kolejno na wyrostku sutkowatym (przewodnictwo kostne) i przy małżowinie (przewodnictwo powietrzne).
Słyszenie polega na odbiorze fal akustycznych we właściwym receptorze znajdującym się w uchu wewnętrznym (narząd Cortiego). Podczas wsłuchiwania się w dźwięk kamertonu przy przyłożeniu go do wyrostka sutkowego odbierane są drgania przewodzone przez kość. Podczas przełożenia kamertonu do przodu i słuchania dźwięku tuż przy przewodzie słuchowym zewnętrznym słyszalne jest drganie widełek kamertonu w powietrzu. Są to dwa typy przewodnictwa dźwięków: pierwszy to tzw. przewodnictwo kostne, drugi zaś typowe przewodnictwo powietrzne.
W przypadku prawidłowo słyszącego ucha dźwięki wytwarzane przez kamerton znajdujący się w okolicy ujścia przewodu słuchowego zewnętrznego (przewodnictwo powietrzne) słyszane są lepiej (dłużej), niż dźwięki wytwarzane przez kamerton przyłożony do wyrostka sutkowatego (przewodnictwo kostne). Wynik ten określamy jako próba Rinnego dodatnia.
W przypadku niedosłuchu przewodzeniowego, przewodnictwo kostne pozostaje mniej upośledzone, dzięki czemu dźwięki kamertonu przystawionego do wyrostka sutkowatego słyszane są lepiej (dłużej), niż dźwięki przenoszone drogą przewodnictwa powietrznego. Wynik takiej próby określamy jako próba Rinnego ujemna.
W niedosłuchu czuciowo-nerwowym przewodnictwo powietrzne upośledzone jest w równym stopniu jak przewodnictwo kostne przez co wynik próby Rinnego jest dodatni. W niektórych przypadkach wynik badania może być fałszywie ujemny.
W celach przesiewowej diagnostyki próba Rinnego powinna być zawsze wykonywana wraz z próbą Webera, gdyż tylko połączenie wyników obu prób pozwala na ustalenie wstępnej diagnozy.
Obustronnie dodatnia próba Rinnego wraz z lateralizacją Webera do jednego ucha wskazuje na niedosłuch czuciowo-nerwowy w uchu przeciwnym do lateralizacji (słabszym).
Ujemna próba Rinnego wraz z lateralizacją Webera do tego samego ucha wskazuje na niedosłuch przewodzeniowy we wskazanym uchu.
Natężenie dźwięku – miara energii fali akustycznej, której jednostką jest W/m2. Jest ona równa średniej wartości strumienia energii akustycznej przepływającego w czasie 1 s przez jednostkowe pole powierzchni (1 m2) zorientowanej prostopadle do kierunku rozchodzenia się fali.
Przepływ laminarny jest to przepływ uwarstwiony (cieczy lub gazu), w którym kolejne warstwy płynu nie ulegają mieszaniu (w odróżnieniu od ruchu turbulentnego, burzliwego). Przepływ taki zachodzi przy małych prędkościach przepływu, gdy liczba Reynoldsa nie przekracza tzw. wartości krytycznej.
Ruch turbulentny (burzliwy) – ruch, w którym cząsteczki płynu przemieszczają się po torach kolizyjnych, często kolistych (wirowych). Wykonują one zarówno ruch postępowy, jak iwsteczny, co doprowadza do ich zderzania się i mieszania.
W ciekach wodnych, na skutek ruchu turbulentnego wody, mogą powstawać takie formy jak: kotły, rynny i misy eworsyjne.
Podział:
podkrytyczny (strumieniowy) – głębokość przepływu jest większa od głębokości krytycznej, rzeka jest głęboka i płynie wolniej – rzeki nizinne
nadkrytyczny (strzałowy) – głębokość przepływu jest mniejsza od głębokości krytycznej, rzeka jest płytka i płynie szybciej – rzeki górskie.