Ponura Jesień

Jesień nadchodzi,

palcem po ulicach wodzi.

Jest nostalgiczna, ponura,

niczym zmartwień ludzkich góra.

Chłodne powietrze bezlitośnie

zagląda za szalik cienki.

Szept zimna wydobywa się cicheńki.

Ludzie się bronią kurtkami, płaszczami

zasłaniając się nagimi gałęziami.

Cho­wając głowy, zamykają oczy

udając, że idą, że są bez skazy

i wystawiają się w sprzedaży.

Nie chcą się przyznać, że sobie nie radzą,

że bezsenność, brak sensu ich władzą.