KONWENCJE NOWOJORSKIE

1. Konwencja o sprawie zapobiegania i karania przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom.

Przyjęta w 1973 roku w Nowym Jorku przez Zgromadzenie Ogólne ONZ.

Zobowiązuje ona państwa do uznania za przestępstwa umyślne następujących czynów:

1. Zabójstwa, uprowadzenia lub napaści na osobę lub wolność osoby korzystającej z ochrony międzynarodowej

2. Gwałtowne napaści na osobę mieszkanie lub środki transportu osoby korzystającej z ochrony międzynarodowej mogącej zagrażać osobie lub jej wolności

3. Groźby popełnienia takiej napaści

4. Czynu stanowiącego współuczestnictwo w popełnianiu takiej napaści

Za osobę korzystającą z ochrony międzynarodowej uznaje się: głowę państwa i każdego członka ciała kolegialnego; każdego funkcjonariusza lub osobistość oficjalną państwa.

1. W 1979 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Międzynarodową Konwencję o walce z przestępstwem wzięcia zakładników.

Konwencja stanowi, że popełnia przestępstwo każdy kto:

• Dokona porwania i zatrzymania innej osoby, zagrozi jej śmiercią lub poważnym obrażeniem ciała

• Lub gdy porwanie wykorzystuje w celu wymuszenia na osobie trzeciej, państwu, organizacji działania lub zaniechania jako warunek zwolnienia zakładników

• Karane jest usiłowanie i współuczestnictwo

• Przepisy te nie mają zastosowania, gdy akt porwania zakładnika nastąpi w czasie konfliktów zbrojnych ( określonych przez Konwencję Genewską).