1. AKWAFORTA. Technika druku wklęsłego. Polega na wykonaniu metalowej formy drukowej z rysunkiem uzyskanym za pomocą trawienia. Płytę miedzianą lub cynkową pokrywa się nierozpuszczalnym w kwasie werniksem akwafortowym i następnie wykonuje się rysunek stalową igłą odsłaniając powierzchnię metalu. Przez zanurzenie płyty w kwasie następuje wytrawienie wgłębnego rysunku na płycie. W celu pogłębienia kresek w partiach ciemnych rysunku proces ten powtarza się kilkakrotnie. Po ostatnim trawieniu i usunięciu werniksu w płytę wciera się farbę drukową, która zatrzymuje się tylko w wytrawionych zagłębieniach. Wciśnięta w wytrawione zagłębienia płyty farba przeniesiona zostaje pod naciskiem w prasie wklęsłodrukowej na papier. Technika ta jest podobna do technik rytowniczych (np. miedzioryt, staloryt), umożliwia jednak wykonywanie delikatniejszych rysunków i o bardziej skomplikowanych kształtach, gdyż grafik potrzebuje znacznie mniej siły do naniesienia obrazu. Delikatniejszy obraz akwaforty spowodowany jest również rozmyciem krawędzi, czego nie da się uzyskać metodą rytowania. Akwafortą posługiwali się m. in. Albrecht Dürer, Rembrandt, Francisco Goya, Marc Chagall, Pablo Picasso, Leon Wyczółkowski. Pierwsza datowana akwaforta pochodzi z XVI w., datowana jest na rok 1513, a jej twórcą jest szwajcarski sztycharz U. Graf. W wyniku rozwoju tej techniki w XVIII w. wynaleziono akwatintę poszerzającą możliwości oddawania półtonów.
2. ROTOGRAWIURA. Technika druku wklęsłego. Farba wklęsłodrukowa gromadzi się w wykonanych na powierzchni cylindra zagłębieniach (kałamarzykach). Forma drukarska (cylinder) zanurzona jest w kałamarzu z farbą. W trakcie obracania się nadmiar farby jest zbierany (za pomocą noża zbierającego – tzw. rakla) z powierzchni niedrukującej zanim podłoże drukowe zetknie się z cylindrem i przyjmie farbę z wgłębień. Podłoże (papier, folia), na którym ma odbić się drukowany obraz, dociskane jest do cylindra za pomocą presera. Cylindry wklęsłodrukowe wykonane są z miedzi lub stali pokrytej miedzią. Tych ostatnich używa się przy druku banknotów, znaczków pocztowych i druków biurowych. Stosowana do druku szczególnie kolorowych czasopism oraz opakowań.
3. FLEKSOGRAFIA. Technika druku wypukłego. Wykorzystuje elastyczne formy drukowe i ciekłe farby szybko schnące. Charakterystyczną cechą fleksografii jest występowanie elastycznej, wypukłej formy drukowej wykonanej zazwyczaj z polimeru, rzadziej z gumy. Dzięki temu technika ta stosowana może być w przypadkach, kiedy podłoże nie jest idealnie równe. Technika ta jest najbardziej uniwersalną techniką druku, jeśli chodzi o możliwości zadruku różnych podłoży drukowych.
4. LINORYT. Technik druku wypukłego. Linoryt podobny jest do drzeworytu z tą różnicą, że rysunek zamiast w drewnie żłobi się w linoleum. Jest ono łatwe do obróbki i odporne na uszkodzenia, a rycie możliwe we wszystkich kierunkach. Do opracowania matrycy używa się dłut, noży i innych narzędzi umożliwiających cięcie materiału. Odbitki wykonuje się na prasie ręcznej lub za pomocą kostki introligatorskiej.
5. OFFSET. Technika druku płaskiego. Obraz przenoszony jest z płaskiej formy drukowej na podłoże drukowe (np. papier) za pośrednictwem cylindra pośredniego pokrytego obciągiem. Offset jest obecnie jedną z najczęściej stosowanych technik druku. Druk offsetowy można podzielić na:
1. druk offsetowy arkuszowy – podłoże drukowe w postaci arkuszy, farby offsetowej o dużej lepkości utrwalane przez wsiąkanie i polimeryzację, a w przypadku farb UV i hybrydowych przez polimeryzację zainicjowaną nadfioletem.
2. druk offsetowy zwojowy (rolowy) – podłoże drukowe w postaci zwoju, farby lejne
a. coldset – offset "na zimno" (farba utrwalana przez wsiąkanie w papier)
b. heatset – offset "na gorąco" (farba utrwalana przez wsiąkanie w papier i odparowanie w wysokich temperaturach)
6. SITODRUK (SERIGRAFIA, DRUK SITOWY). Technika druku sitowa. Formą drukową jest szablon nałożony na drobną siatkę tkaną, metalową lub wykonaną z włókien syntetycznych. Wykonanie odbitki polega na przetłaczaniu farby przez matrycę. Wydruk jest tworzony przez przetłaczanie farby na podłoże (ręcznie lub z użyciem pras sitodrukowych). Odpowiednio skonstruowane maszyny sitodrukowe umożliwiają druk także na zakrzywionych podłożach. Precyzja i rozdzielczość druku sitowego jest bezpośrednio zależna od gęstości użytej siatki, i na ogół wielokrotnie niższa od standardowej osiągalnej np. w druku offsetowym. Podczas drukowania w maszynie płaskiej farba drukowa jest rozprowadzana na całej powierzchni siatki i przesuwającym się po niej raklem jest przeciskana przez wolne oczka siatki bezpośrednio na podłoże drukowe. Sitodruk jest wykorzystywany do drukowania na papierze, tekturze, foliach, metalach (np. plakatów, etykiet, opakowań, reklam) oraz na butelkach szklanych i z tworzyw sztucznych, pojemnikach na butelki, płytach kompaktowych. Bywa też używany do wykonywania nadruków na koszulkach. Stosowany w grafice artystycznej i użytkowej nazywany jest – serigrafią. W Polsce sitodruk, zwłaszcza przemysłowy, zaczął się szybko rozwijać na początku lat 90. XX wieku.