Wojskowa Akademia Techniczna

Wydział Elektroniki

Projekt z przedmiotu:

Systemy i sieci telekomunikacyjne

dr inż. Marian W

„Charakterystyka protokołów routingowych w sieciach IP”

Opracowała:

E9

Warszawa 2011

Spis treści:

Routing

Mianem routingu określa się wyznaczanie trasy dla pakietu danych, w taki sposób aby pakiet ten w możliwie optymalny sposób dotarł do celu. Odpowiedzialne są za toodpowiednie protokoły routowane, używane przez routery w tym celu. Pakiety są przede wszystkim identyfikowane poprzez adres odbiorcy i adres nadawcy. To w jaki sposób te adresy są zdefiniowane określa odpowiedni protokół routowany.

Routing IP oparty jest na protokole routowanym IP i działa na zasadzie porównywania

docelowego adresu IP z listą wszystkich możliwych adresów docelowych, nazywaną tablicąroutingu. Protokół IP wprowadza adresowanie hierarchiczne, które pozwala na grupowanie adresów IP w podsieci. Numer podsieci jest wyznaczany poprzez operację bitową AND naadresie IP i na masce bitowej. W efekcie uzyskujemy bardzo efektywny system adresowania, który rozwiązuje problem utrzymywania w tablicy routingu informacji o położeniu każdego urządzenia.

Router łączy wiele sieci. Oznacza to, że ma interfejsy należące do różnych sieci IP. Kiedy router odbierze na jednym interfejsie pakiet IP, ustala, którym interfejsem przekazać pakiet do ostatecznego celu. Interfejsem, z którego router wysyła pakiet, może być sieć z ostatecznym celem pakietu (sieć z docelowym adresem IP tego pakietu) albo też sieć połączona z innym routerem, przez który można dotrzeć do sieci docelowej.

Każda sieć, z którą łączy się router, zazwyczaj wymaga osobnego interfejsu. Interfejsy te służą do łączenia ze sobą w różnych kombinacjach sieci lokalnych (LAN) (ang. localarea network) i sieci rozległych (WAN) (ang. widearea network). Sieci lokalne to najczęściej sieci Ethernet , w których znajdują się takie urządzenia, jak komputery osobiste, drukarki i serwery. Sieci rozległe łączą sieci na przestrzeni rozległych obszarów geograficznych. Połączenie WAN jest na przykład powszechnie stosowane do łączenia sieci lokalnej z siecią dostawcy usług internetowych (ISP) (ang. Internet Service Provider).

Routing statyczny

Sieci zdalne umieszcza się w tablicy routingu, konfigurując trasy statyczne albo włączając protokół routingu dynamicznego. Kiedy proces routingu IOS dowiaduje się o zdalnej sieci i interfejsie, z którego korzysta do osiągnięcia sieci, to umieszcza tę trasę w tablicy routingu w momencie włączenia interfejsu.

Trasa statyczna zawiera adres sieciowy i maskę podsieci zdalnej sieci, jak również adres IP routera następnego skoku albo interfejsu wyjściowego. W tablicy routingu trasy statyczne są wyróżniane kodem S.

Tras statycznych należy używać w następujących przypadkach:

• W sieci jest tylko kilka routerów. Używanie w takim przypadku protokołu routingu dynamicznego nie daje wymiernych korzyści. Przeciwnie, routing dynamiczny tylko utrudnia życie administratorowi.

• Sieć łączy się z Internetem za pośrednictwem tylko jednego ISP. Na tym łączu nie trzeba używać protokołu routingu dynamicznego, ponieważ ISP jest jedynym punktem wyjścia do Internetu.

• Duża sieć została skonfigurowana w topologii gwiazdy. Topologia gwiazdy (ang. hub-and-spoke) składa się z punktu centralnego i wielu punktów zewnętrznych, a każdy z nich ma tylko jedno połączenie z punktem centralnym. Używanie protokołu routingu dynamicznego jest zbędne, ponieważ każda gałąź ma tylko jedną drogę do danego celu – przez punkt centralny.

Routing dynamiczny

Zdalne sieci można dodawać do tablicy routingu za pomocą protokołu routingu dynamicznego. Na ilustracji, router R1 automatycznie dowiedział się o sieci 192.168.4.0/24 od routera R2 za pośrednictwem protokołu routingu dynamicznego o nazwie RIP (Routing Information Protocol). RIP, jeden z pierwszych protokołów routingu IP, omówiono szczegółowo w kolejnych rozdziałach.

W tablicy routingu routera R1 widzimy, że router ten dowiedział się o dwóch zdalnych sieciach: jedną trasę poznał dynamicznie za pomocą protokołu RIP, a druga trasa, statyczna, została skonfigurowana ręcznie. Przykład ten pokazuje, że tablice routingu mogą zawierać trasy poznane dynamicznie i skonfigurowane statycznie, ale niekoniecznie jest to najlepsza możliwa konfiguracja dla tej sieci.

Protokoły routingu dynamicznego są używane przez routery do wymiany informacji o osiągalności i stanie sieci zdalnych. Protokoły routingu dynamicznego wykonują następujące czynności:

• wykrywanie sieci,

• aktualizacja i utrzymanie tablic routingu.

Spis protokołów w sieciach IP

• RIP (Routing Information Protocol)

• IGRP (Interior Gateway Routing Protocol)

• EIGRP (Enhanced IGRP)

• OSPF (Open ShortestPath First)

• BGP (Border Gateway Protocol)

• IS-IS (Intermediate System to Intermediate System)

RIP (Routing Information Protocol)

RIP to najstarszy protokół routingu wektora odległości. Mimo że brakuje mu złożoności bardziej zaawansowanych protokołów routingu, prostota i ciągła popularność świadczą o jego trwałości. Istnieje nawet forma protokołu RIP dla IPv6 o nazwie RIPng (nextgeneration).

Cechy protokołu RIP:

• RIP to protokół routingu wektora odległości,

• RIP jako jedynej metryki przy wyborze drogi używa liczby skoków,

• trasy ogłaszane z licznikiem skoków powyżej 15 są uznawane za nieosiągalne,

• komunikaty odpowiedzi (aktualizacje tablicy routingu) są wysyłane jako rozgłoszenie co 30 sekund.

RIP wykorzystuje dwa typy komunikatów określone w polu Polecenie: komunikaty żądania i komunikaty odpowiedzi.

Każdy interfejs, na którym skonfigurowano protokół RIP, po uruchomieniu wysyła komunikat Żądanie, żądając, aby wszyscy sąsiedzi wysłali swoje pełne tablice routingu. Sąsiedzi z włączonym protokołem RIP odsyłają komunikat Odpowiedź. Kiedy router odbiera odpowiedzi, ocenia każdy wpis trasy. Jeśli wpis trasy jest nowy, router odbierający instaluje trasę w tablicy routingu. Jeśli trasa już się znajduje w tej tablicy, ale w nowym wpisie jest mniejsza liczba skoków, istniejący wpis zostaje zastąpiony. Pierwszy router następnie wysyła ze wszystkich interfejsów z protokołem RIP aktualizację wyzwalaną z własną tablicą routingu, aby poinformować sąsiadów RIP o wszystkich nowych trasach.

RIP to klasowy protokół routingu. Jak można wywnioskować na podstawie formatu komunikatów, RIPv1 w aktualizacjach nie wysyła informacji o masce podsieci. Tym samym router albo używa maski podsieci skonfigurowanej na lokalnym interfejsie, albo stosuje domyślną maskę podsieci na podstawie klasy adresu. Ze względu na to ograniczenie sieci RIPv1 nie mogą być nieciągłe, nie można też implementować w nich VLSM.

RIPv1 to klasowy protokół routingu wektora odległości. RIPv1 był jednym z pierwszych protokołów routingu opracowanych dla pakietów IP. Metryką protokołu RIP jest liczba skoków, a metryka o wartości 16 skoków oznacza, że trasa jest nieosiągalna. W efekcie protokołu RIP można używać tylko w takich sieciach, w których pomiędzy dwiema dowolnymi sieciami znajduje się maksymalnie 15 routerów.

Komunikaty RIP są enkapsulowane w segmencie pakietu UDP, a port źródłowy i docelowy to 520. Routery RIP wysyłają do swoich sąsiadów co 30 sekund pełne tablice routingu oprócz informacji o tych trasach, które są objęte regułą podzielonego horyzontu.

Nagłówek protokołu RIP ver.1

0 1 2 3 4 5 6 7 Bajty Polecenie Wersja Rezerwa   Identyfikator adresu rodziny – API   Adres (IP)       Rezerwa       Rezerwa       Miara

Polecenie(Command) - wskazuje czy pakiet RIP został wygenerowany jako żądanie, czy też jako odpowiedź na nie. Taka sama struktura ramki wykorzystywana jest w przypadku dwóch następujących wydarzeń: pakiet-odpowiedź zawiera pozycje tablicy routingu, które mają być dzielone z innymi węzłami RIP w sieci. pakiet-żądanie prosi router o wysłanie całej lub części jego tablicy routingu Numer wersji(Version numer) – określa użytą wersję protokołu RIP. Pole to może sygnalizować różne potencjalnie niezgodne wersje. Rezerwa(Unused) – Większość tych pól została skonstruowana jako środek do zapewnienia wstecznej kompatybilności ze starszymi protokołami RIP podobnymi, bez wspierania wszystkich cech właściwym tym protokołom.

Identyfikator AFI(Address Family Identyfier) – określa użyty adres rodziny. Protokół RIP jest przeznaczony do przenoszenia informacji o routingu dla wielu różnych protokołów.

Adres (Address) – zawiera adres sieciowy, który może być adresem hosta, sieci, a nawet domyślnej bramy. Miara(Metric) – Ostatnie pole pakietu RIP, pole metryki zawiera licznik metryk pakietu. Wartość ta wzrasta przy każdym kolejnym przejściu przez router. Zakres metryk dla tego pola mieści się pomiędzy 1-15. Dla trasy prowadzącej donikąd przyjmuje wartość16.

IGRP (Interior Gateway Routing Protocol)

Protokół IGRP opracowany został przez firmę Cisco w celu wyeliminowania niektórych ograniczeń protokołu RIP. Jedną z najważniejszych zmian jest znacznie większy dopuszczalny rozmiar sieci. W protokole RIP najdłuższa ścieżka mogła mieć tylko 15 skoków, w protokole IGRP zwiększono tę wartość do 255 (domyślnie limit ustawiony jest na 100 skoków). Jako protokół wektora odległości i protokół klasowy IGRP podlega takim samym zasadom pracy, jak protokół RIP i w wielu punktach jest do niego podobny.

W porównaniu z RIP znacznie zoptymalizowano format pakietu IGRP, a protokół przenoszony jest bezpośrednio przez warstwę IP jako protokół nr 9 (RIP wykorzystuje UDP). Kolejną ciekawą zmianą jest możliwość rozłożenia ruchu pakietów na kilka tras o niejednakowej metryce, prowadzących do tej samej sieci. Jedną z najważniejszych cech protokołu IGRP jest jednak zupełnie inny sposób obliczania metryki trasy. W protokole RIP koszt trasy opierał się tylko na liczbie skoków do sieci docelowej. IGRP przesyła i monitoruje liczbę skoków, ale tylko w celu sprawdzania, czy trasa nie jest zbyt długa (255 skoków maksymalnie). Liczba skoków nie jest w ogóle brana pod uwagę przy wyliczaniu metryki. W zamian uwzględnia się 4 następujące parametry:

1. Przepustowość - wartość stała definiowana w konfiguracji interfejsu, ustawiana poleceniem bandwidth. Im większa wartość, tym bardziej preferowana trasa. Domyślnie uwzględniana w metryce.

2. Opóźnienie - wartość stała definiowana w konfiguracji interfejsu, ustawiana poleceniem delay. Im mniejsza wartość, tym bardziej preferowana trasa. Domyślnie uwzględniana w metryce.

3. Niezawodność - wartość dynamicznie mierzona na poziomie interfejsu i wyrażana jako liczba z przedziału od 1 do 255. Im większa wartość (mniej błędów na interfejsie), tym bardziej preferowana trasa. Domyślnie nieuwzględniana w metryce.

4. Obciążenie - wartość dynamicznie mierzona na poziomie interfejsu i wyrażana jako liczba z przedziału od 1 do 255. Im mniejsza liczba (mniej obciążony interfejs), tym bardziej preferowana trasa.

Nagłówek protokołu IGRP

bity 0 1 Suma kontrolna Numer wersji Kod operacji Rezerwa AS AS – Sieci Suma kontrolna	Wersja(Version) - stosowana wersja protokołu. Kod operacji(OperationCode) - określa czy pakiet jest żądaniem czy aktualizacją. Rezerwa(Unused) – pole nieużywane, przyjmujewartość zero. AS (Autonomous System) - numer systemu autonomicznego. AS sieci(AS Nets) - informacja o liczbie i sieciach na zewnątrz danego systemu autonomicznego..

Suma kontrolna(Checksum) - obliczana jest według standardowego algorytmu UDP.

EIGRP (Enhanced IGRP)

Enhanced Interior Gateway Routing Protocol (EIGRP) to bezklasowy protokół routingu wektora odległości, który został wydany w 1992 roku. Jak wskazuje nazwa, EIGRP to udoskonalona (ang. enhanced) wersja protokołu IGRP (Interior Gateway Routing Protocol).

Głównym celem twórców protokołu EIGRP było utworzenie bezklasowej wersji protokołu IGRP. Protokół EIGRP ma kilka cech, których próżno szukać w innych protokołach routingu wektora odległości, takich jak RIPv1, RIPv2 czy IGRP. Te cechy to:

• protokół RTP (Reliable Transport Protocol),

• aktualizacje z ograniczeniami,

• algorytm DUAL (Diffusing Update Algorithm),

• tworzenie przyległości,

• tablice sąsiadów i topologii.

Protokół hybrydowy EIGRP jest protokołem Cisco, który łączy w sobie zalety dwóch protokołów routingu: stanu łącza i wektora odległości. Jako protokół hybrydowy,EIGRP cechuje szybka zbieżność gdyż protokół stosuje algorytm zwany algorytmem rozgłaszania aktualizacji DUAL do osiągania szybkiej zbieżności. Jeśli w lokalnej tablicy routingu nie istnieje odpowiednia trasa ani zapasowa trasa do miejsca docelowego, router wysyła do routerów sąsiadujących zapytanie o trasę alternatywną. Te zapytania są propagowane do momentu znalezienia tej trasy. Algorytm DUAL zapewnia pracę bez pętli w każdym momencie routingu i gwarantuje czasową synchronizację routerów, których dotyczy zmiana topologii sieci. Drugą charakterystyczną rzeczą jest mniejsze wykorzystanie pasma gdyż router komunikujący się tym protokołem nie wykonuje okresowych uaktualnień. Zamiast tego, wysyła częściowe uaktualnienia dotyczące trasy, dla której zmieniła się ścieżka lub metryka trasy. Gdy ulega zmianie informacja o ścieżce, algorytm DUAL wysyła aktualizację dotyczącą tylko tego łącza, a nie całej tablicy routingu. Ponadto, informacja przesyłana jest tylko do routerów, które efektywnie ją wykorzystują, w przeciwieństwie do protokołu stanu łącza, który wysyła uaktualnienia do wszystkich routerów w danej strefie.

Nagłówek protokołu EIGRP

0 7 15 31 Wersja (Version) Kod Operacji (Opcode) Suma kontrolna (Checksum) Flagi (Flags) Numer sekwencji (SekwenceNumber) Numer Potwierdzenia (AcknowlegmentNumber)   AS (Autonomous System Number) Typ (Type) Długość (Lenght) Wartość (Value) Typ (Type) Długość (Lenght) Wartość (Value) Innytercyjny TLV (Other TLV Triplets)

Wersja(Version Number) - stosowana wersja protokołu. Kodoperacji(OperationCode) - określa czy pakiet jest: Aktualizacją (Update) 2. Żądaniem (Query) Odpowiedzią (Reply) Pakietem Hello Suma kontrolna(Checksum) - obliczana jest według standardowego algorytmu UDP. Flagi (Flags) – Pierwszy bit jest bitem początkowym (używanym w nowym otoczeniu), Drugi jest bitem odbioru warunkowego (używany w pewnym algorytmie wielokosztowym) Inne bity nie są używane.

Typ-Długość-Wartość (Type-Lenght-Value TLV) –AS (Autonomous System Number) - numer systemu autonomicznego.

OSPF (Open ShortestPath First)

OSPF to protokół routingu stanu łącza, który powstał, aby zastąpić protokół routingu wektora odległości RIP. RIP był protokołem akceptowanym w pierwszych dniach sieci komputerowych i Internetu, ale używanie liczby skoków jako jedynego wskaźnika przy wyborze najlepszej trasy szybko stało się niewystarczające w większych sieciach, które wymagały solidniejszego rozwiązania routingu. OSPF to bezklasowy protokół routingu zapewniający skalowalność przez stosowanie obszarów. W dokumencie RFC 2328 metrykę OSPF zdefiniowano jako arbitralną wartość o nazwie koszt. Do obliczania metryki kosztu system Cisco IOS używa szerokości pasma.

Główną przewagą protokołu OSPF nad protokołem RIP jest szybka zbieżność i skalowalność do znacznie większych implementacji sieci.

Każdy router OSPF utrzymuje bazę danych stanu łącza zawierającą wszystkie ogłoszenia LSA odebrane od pozostałych routerów. Kiedy router odbierze wszystkie ogłoszenia LSA i zbuduje swoją lokalną bazę danych stanu łącza, OSPF używa algorytmu SPF (shortestpathfirst) Dijkstry, aby utworzyć drzewo SPF. Drzewo SPF zostaje następnie wykorzystane do tego, aby zapełnić tablicę routingu IP najlepszymi drogami do każdej sieci.

Nagłówek protokołu OSPF

bity 0 1 Wersja Typ   Długość pakietu   Identyfikator routera       Identyfikator obszaru       Suma kontrolna   Typ autoryzacji   Autoryzacja (8 bajtów)     Dane (zmienna liczba bajtów)

Wszystkie pakiety protokołu OSPF mają 24 bitowy nagłówek. Numer wersji (Version Numer) – identyfikuje użytą wersję protokołu OSPF. Typ(Type) – określa typ pakietu protokołu OSPF. Może to być jeden z następujących typów. - Hello: ustala i u trzymuje powiązanie z sąsiadem; - Database Description: opisuje zawartość bazy danych o topologii. Komunikaty te są wymieniane po zainicjowaniu powiązania miedzy sprzężonymi routerami; - Link-stateRequest: żądanie od sąsiada przekazania fragmentu bazy danych o topologii. Komunikat ten jest wymieniany w przypadku, gdy Router zorientuje się, że cześć jego bazy danych o topologii strąciła aktualność; - Link-stateupdate: odpowiedź na żądanie 1 Link-staterequest. Pakiet jest używany do regularnego rozsyłania zgłoszeń LSA. Jeden pakiet Link-state Update może zawierać kilka tego typu zgłoszeń; - Link-stateAcknowledgment: potwierdzeniepakietu Link-State Update.

Długość pakietu(PacketLength) – wskazuje całkowitą długość komunikatu w bajtach.

Identyfikator routera(Router ID) – identyfikuje źródło pakietu.

Identyfikator obszaru(Area ID) – identyfikuj obszar, do którego należy pakiet. Wszystkie pakiety OSPF są skojarzone z jednym obszarem.

Suma kontrolna(Checksum) – kontroluje zawartość pakietu w celu wykrycia ewentualnych przekłamań.

Typ autoryzacji(AuthenticationType) – wskazuje na typ autoryzacji.

Wszystkie informacje wymieniane za pomocą protokołu OSPF są autoryzowane.

Autoryzacja(Authentication) – zawiera informacje autoryzującą.

Dane(Data) – zawiera obudowaną informację dla warstwy wyższej.

BGP (Border Gateway Protocol)

Protokół BGP wykonuje routing międzydomenowy w sieciach pracujących z protokołem TCP/IP. Należy do klasy protokołów zewnętrznych. Wykonuje routing pomiędzy wieloma systemami autonomicznymi (domenami) i wymienia informacje o routingu i dostępności z innymi systemami posługującymi się protokołem BGP. Protokół BGP został tak zaprojektowany, aby zastąpić swego poprzednika, obecnie już zdezaktualizowany protokół EGP (Exterior Gateway Protocol).

Protokół BGP wykonuje trzy typy routingu:

1. Wewnątrz systemów autonomicznych - między dwoma lub większą liczbą routerów BGP zlokalizowanych w jednym systemie autonomicznym, na przykład w przedsiębiorstwie, uczelni lub u jednego dostawcy usług internetowych;

2. Na zewnątrz systemów autonomicznych - między dwoma lub większą liczbą routerów w różnych systemach autonomicznych;

3. Przez systemy autonomiczne - między dwoma lub większą liczbą routerów BGP, które wymieniają ruch przez system autonomiczny, nieobsługujący protokołu BGP.

Routery BGP po ustanowieniu połączenia między sąsiadami, wymieniają się kandydującymi trasami BGP. Po tej wstępnej wymianie wysyłane są przyrostowe uaktualnienia dotyczące zmian informacji sieciowych.

BGP podejmuje decyzje na podstawie wartości atrybutów. Mając do czynienia z wieloma trasami do tego samego punktu docelowego, BGP wybiera najlepszą trasę dla routingu ruchu do celu. Poniżej przedstawiam podsumowanie procesu wyboru najlepszej trasy przez BGP:

1. Jeśli następny skok nie jest dostępny, trasa jest ignorowana.

2. Router BGP preferuje ścieżkę o najwyższym parametrze weight.

3. Jeśli parametry wieght są takie same, router BGP preferuje trasę o najwyższej lokalnej preferencji.

4. Jeśli trasy mają taką samą lokalną preferencję, router BGP wybiera trasę pochodzeniu lokalnym (pochodzącą z tego routera)

5. Jeśli lokalna preferencja jest taka sama, router BGP wybiera trasę o najkrótszym AS_PATH

6. Jeśli długość AS_PATH jest taka sama, router BGP wybiera trasę o najkrótszym typie ORIGIN.

7. Jeśli typ ORIGIN jest taki sam, router BGP wybiera trasę o najniższym MED.

8. Jeśli trasy mają taki sam MED., router BGP wybiera trasę w następujący sposób: trasy zewnętrzne (EBGP) są lepsze niż zewnętrzne konfederacje, które są lepsze niż trasy IBGP.

9. Jeśli powyższe scenariusze są takie same, router BGP wybiera trasę, którą można osiągnąć przez najbliższego sąsiada IGP – to znaczy, aby dotrzeć do punktu docelowego, przyjmuje najkrótszą wewnętrzną ścieżkę w systemie autonomicznym (podąża najkrótszą ścieżką do NEXT_HOP BGP)

10. Jeśli wewnętrzna ścieżka jest taka sama, czynnikiem rozstrzygającym jest numer ID routera BGP. Router BGP wybiera trasę pochodzą z routera BGP o najniższym numerze ID. Numer ID routera to zazwyczaj najwyższy adres IP na routerze lub adres pętli zwrotnej.

Nagłówek protokołu BGP

bity 0 1   Znacznik (16 bajtów)     Długość   Typ   Dane (zmienna liczba bajtów)

Wszystkie komunikaty BGP mają nagłówek podstawowy pakietu. Nagłówki komunikatu otwierającego uaktualniającego i zgłoszeniowego mają dodatkowe pola; komunikat podtrzymujący ma tylko nagłówek podstawowy pakietu. Znacznik (Marker) – zawiera wartość autoryzacji którą może przewidzieć odbiorca komunikatu. Długość(Length) – wskazuje całkowitą długość komunikatu w bajtach. Typ(Type) – określa rodzaj komunikatu: otwierający (Open), uaktualniający (Update), Zgłoszeniowy (Notyfication) lub utrzymujący (Keep-alive). Dane(Date) – zawiera informacje warstwy wyższej (pole opcjonalne).

Protokół IS-IS (Intermediate System to Intermediate System)

IS-IS jest protokołem typu "link-state", który rozpowszechnia informacje o stanie łącz w celu utworzenia kompletnego obrazu topologii sieci. Aby umożliwić uproszczenie budowy routerów, protokół IS-IS wyróżnia systemy IS poziomu 1 i poziomu 2 (Level 1 router i Level 2 router). Routery poziomu 1 łączą ze sobą systemy w jednym obszarze, routery poziomu 2 łączą obszary między sobą, tworząc szkielet wewnątrz-domenowy. Działanie tego routingu wygląda mniej więcej w ten oto sposób:

1. Routing OSI rozpoczyna się z chwilą, gdy systemy ES odbierając pakiety ISH zidentyfikują najbliższy system IS.

2. System ES, chcąc wysłać pakiet do innego systemu ES, wysyła pakiet
do jednego bezpośrednio z nim połączonych systemów IS.

3. System IS (router) sprawdza adres miejsca przeznaczenia i wysyła pakiet przez najlepszą ścieżkę.

4. Jeśli adres wskazuje docelowy system ES w tej samej podsieci, o czym router wie dzięki zebranej informacji, to wybierze odpowiednią trasę wewnątrz podsieci.

5. Jeśli adres wskazuje docelowy system ES w innej podsieci tego samego obszaru, to router również będzie znał prawidłową trasę.

6. Jeśli adres wskazuje docelowy system ES w innym obszarze, to router poziomu 1 wysyła pakiet do najbliższego routera poziomu 2.

7. Przesyłanie przez routery poziomu 2 trwa tak długo, aż pakiet dotrze do routera w obszarze docelowego sytemu ES.

8. W obszarze docelowego systemu ES router wysyła pakiet do właściwego systemu ES.

Systemy IS poznają topologię sieci, używając komunikatów uaktualniania stanu łącz (link-stateupdatemessage).

Protokół IS-IS używa jednej domyślnej miary, której wartość nie przekracza 1024. Miarę przydziela administrator sieci. Pojedyncze łącze może przyjąć wartość nie większą niż 64, wartość ścieżki uzyskuje się sumując wartości łączy.

Protokół IS-IS definiuje również trzy miary opcjonalne:

• Opóźnienie (delay)

• Wydatek (expense)

• Błąd (error).

Protokół IS-IS odwzorowuje wymienione cztery miary w opcji Q_os nagłówka pakietu CLNP (Connectionless Network Protocol), używając tego odwzorowania do wyznaczenia tras w sieci.

Nagłówek protokołu IS-IS

Bity 0 1 Identyfikator Protokołu Długość nagłówka Wersja Długość identyfikatora Typ pakietu Wersja Rezerwa MAA

Protokół IS-IS używa trzech rodzajów pakietów: Hello, link-state (LSP) i sequence number (SNP). Wszystkie wymienione pakiety mają w swoim formacie trzy logiczne części: 8- bajtowy nagłówek, o formacie takim samym dla wszystkich rodzajów pakietów. pole o stałej długości, charakterystyczne dla poszczególnych rodzajów pakietów. pole o zmiennej długości, charakterystyczne dla poszczególnych rodzajów pakietów.

Identyfikator protokołu(ProtocolIdentifier) – identyfikuje protokół IS – IS i przyjmuje stałą wartość 131.

Długość nagłówka(HeaderLength) – określa ustaloną 8 bitową długość nagłówka (pole dodano, by nagłówek nie różnił się znacząco od nagłówka pakietów CLNP).

Wersja (Version) – dla bieżącej specyfikacji protokołu przyjmuje wartość 1.

Identyfikator długości (Length ID) – określa rozmiar części ID adresu NSAP (Network Service Access Point). Jeśli pole zawiera liczbę z podziału od 1 do 8, to część ID adresu NSAP ma taką właśnie liczbę bajtów. Jeśli pole zawiera wartość zero, to część ID adresu NSAP ma 6 bajtów. Jeśli pole zawiera liczbę 255 (same jedynki), to cześć ID adresu NSAP ma zero bajtów.

Typ pakietu (PacketType) – określa typ pakietu ( Hello, LSP lub SNP).

Wersja (Version) – powtarza za polem typ pakietu.

Rezerwa (Reserved) – jest ignorowana przez odbiorcę i ma wartość równą 0.

MAA (Maximum AreaAddresses) – określa dopuszczalną liczbę adresów w danym obszarze.

Po wspólnym nagłówku każdy typ pakietu ma dwie dodatkowe części, pierwszą o stałej i drugą o zmiennej długości.

Bibliografia:

1. „Systemy i sieci telekomunikacyjne” M. Wrażeń, J. Jarmakiewicz, 2009

2. „Elementarz Routingu IP” – R. Wright, 1999

3. „Akademia Sieci Cisco - Pierwszy rok nauki”

4. „Akademia Sieci Cisco - Drugi rok nauki”

5. http://majusek.fm.interia.pl/str10.htm

6. http://technet.microsoft.com/pl-pl/library/cc785246(WS.10).aspx

7. http://prokop.ae.krakow.pl/projects/download/tcpip.pdf