Podczas pracy procesora w trybie chronionym każdy z segmentów

programu, danych czy stosu jest opisany zbiorem parametrów określających

lokalizację danego segmentu w przestrzeni adresowej pamięci oraz zasady

dostępu do tego segmentu. Parametry segmentu są przedstawione w postaci 8-

bajtowej struktury danych, określanej mianem deskryptora. Podczas

wyznaczania adresu procesor wykorzystuje deskryptor aby określić czy jest

dopuszczalne odwołanie do tego segmentu, wyznaczyć adres liniowy,

oraz sprawdzić czy adres mieści się w zakresie tego

segmentu. Deskryptory segmentów przechowywane są w pamięci w postaci

tablic deskryptorów. Tablice te mogą mieć rozmiary od 8 bajtów do 64 kB.

Jeśli adres względny przekracza rozmiar tablicy, to generowany jest

wyjątek informujący o naruszeniu systemu ochrony. W przeciwnym wypadku

adres względny deskryptora dodawany jest do adresu bazowego tablicy

zapisanego w rejestrze GDTR (tablica GDT) lub rejestrze LDTR (tablica LDT)

i w ten sposób otrzymywany jest adres pamięci pod którym zapisany jest

deskryptor segmentu.

Trzy typy tablic deskryptorów:

􀂉 GDT (ang. Global Descriptor Table) – globalna tablica deskryptorów,

􀂉 LDT (ang. Local Descriptor Table) – lokalna tablica deskryptorów,

􀂉 IDT (ang. Interrupt Descriptor Table) – tablica deskryptorów przerwań.

Odwołanie do odpowiedniego deskryptora w tablicy deskryptorów jest

wykonywane za pomocą selektora, zapisanego w jednym z rejestrów

segmentowych: CS, DS, SS, ES, FS, GS. Selektor jest 16-bitowym rekordem,

zawierającym trzy pola

Z każdym z rejestrów segmentowych związany jest 8-bajtowy ukryty rejestr

deskryptora, będący kopią odpowiedniego deskryptora z tablicy deskryptorów.

Adres logiczny w trybie chronionym jest reprezentowany przez selektor,

zapisany w jednym z rejestrów segmentowych, oraz OFFSET będący adresem

względnym w segmencie.

Na podstawie adresu logicznego, w oparciu o deskryptor segmentu pobrany

z tablicy deskryptorów, procesor wyznacza adres liniowy.