Dostęp do Internetu w krajach wysoko rozwiniętych ma prawie każdy. Nie biorąc pod uwagę starszych osób którym z Internetem, telefonami, samochodami, odtwarzaczami muzyki i telewizją wysokiej rozdzielczości jest ciężko się zapoznać, dla reszty jest to bardzo ważna część ich życia. Mowa o bezprzewodowym przesyłaniu danych i o bezprzewodowej komunikacji.

Media, prasa, prywatne rozmowy, konferencje, sterowanie zdalnymi urządzeniami – to wszystko bezprzewodowa komunikacja. Teraz niezbędna i dla większości niezbędna dla normalnego funkcjonowania i życia. Już tysiące lat temu ludzie wysyłali sobie sygnały „bezprzewodowe”. Odbijając światło, zapalając wielkie pochodnie, dawali znaki strzelając zapaloną strzałą w niebo. Nie wymagały one zapotrzebowania na prąd i nie wytwarzały pola elektromagnetycznego. Były uniwersalne i działały świetnie, dlaczego więc odeszło się od tych prymitywnych form? Otóż dlatego, że fizykom udało się coś odkryć. W 1820r. Hans Oersted odkrył iż kiedy w drucie (przewodniku) płynie prąd wytwarza się pole elektromagnetyczne. Sprawy nabrały tempa, odkryto fale elektromagnetyczne. Heinrich Hertz odkrył się jak i zaprezentował urządzenie do ich odbioru. Niedługo potem ukazał się telegraf „bez drutu” a informacje były przekazywane al. alfabetem morsa, następnie przesłano ludzką mowę. Był to rok 1906. Uważam, że to od tej daty tak naprawdę zaczęło się przesyłanie prawdziwych danych całkowicie bezprzewodowo. Może to nie były duże ilości danych jednak sprawdzało się to wyśmienicie. Nie wchodząc zbyt głęboko w samą historię a w praktyczne aspekty przesyłania bezprzewodowego danych, czyli samej komunikacji możemy wymienić kilka konkretnych typów.

1. Telewizja satelitarna

2. Radiofonia

3. CB – radio

4. edge/3g/4g

5. Gps

6. Wlan

7. Bluetooth

8. Irda

1. Telewizja satelitarna – telewizja wykorzystująca nadajniki (tzw. transpondery) umieszczone na sztucznych satelitach Ziemi. Cechą charakterystyczną tego sposobu emisji jest możliwość pokrycia sygnałem ogromnych obszarów przy użyciu tylko jednego nadajnika oraz możliwość dotarcia z sygnałem do obszarów, na których tworzenie sieci nadajników naziemnych jest niemożliwe lub nieopłacalne. Telewizja satelitarna to system nadawania programów telewizyjnych przeznaczonych do odbioru przez indywidualnych odbiorców za pomocą prostych urządzeń składających się z anteny satelitarnej i odbiornika satelitarnegopodłączonego do standardowego odbiornika telewizyjnego.

2. Radiofonia, system rozpowszechniania audycji radiowych. Rozróżnia się radiofonię przewodową (tzw. radiowęzły, o znacznie ograniczonym zasięgu) realizowaną za pomocą odbiorników połączonych przewodami ze stacją nadawczą, oraz bezprzewodową, wykorzystującą określone pasma częstotliwości fal radiowych. Pierwsze próby przesyłania sygnałów fonicznych przeprowadzono na początku XX w., pierwsza próbna rozgłośnia radiowa uruchomiona została w 1914.

3. CB radio – pasmo radiowe i urządzenia łączności pracujące w zakresie 27 MHz (11 metrów). Połączenia o zasięgu kilkudziesięciu kilometrów, a także możliwe łączności przez odbicie fali od jonosfery na kilka tysięcy kilometrów (łączność DX).

4. EDGE – technologia używana w sieciach GSM do przesyłania danych. Jest ona rozszerzeniem dla technologii, poprawiony został w niej interfejs radiowy, dzięki czemu uzyskano około trzykrotne polepszenie przepływności (w większości obecnych systemów teoretycznie do 236.8 kbit/s) oraz możliwość dynamicznej zmiany szybkości nadawania pakietów w zależności od warunków transmisji. Specyfikacja technologii EDGE jest rozwijana przez konsorcjum standaryzacyjne 3GPP, które odpowiedzialne jest za rozwój standardów GSM i UMTS. EDGE nazywana jest czasami technologią 2.5G, ponieważ stając się częścią możliwości oferowanych przez GSM, jest elementem ewolucji pomiędzy tymi dwoma standardami (chociaż niektórzy nazywają ją 2.75G, ponieważ jest następcą GPRS, który jest nazywany 2.5G). Okazuje się jednak, że może być stosowana także w innych sieciach, w których dostęp radiowy bazuje na technologii TDMA, przykładem mogą być tutaj sieci IS-136, popularne w USA.

5. Global Positioning System (GPS) – jeden z systemów nawigacji satelitarnej, stworzony przez Departament Obrony Stanów Zjednoczonych, obejmujący swoim zasięgiem całą kulę ziemską. System składa się z trzech segmentów: segmentu kosmicznego - 31 satelitów orbitujących wokół Ziemi na średniej orbicie okołoziemskiej; segmentu naziemnego - stacji kontrolnych i monitorujących na ziemi oraz segmentu użytkownika - odbiorników sygnału. Zadaniem systemu jest dostarczenie użytkownikowi informacji o jego położeniu oraz ułatwienie nawigacji po terenie.

6. Bezprzewodowa sieć lokalna (skr. WLAN, od ang. Wireless Local Area Network) – sieć lokalna, w której połączenia między urządzeniami sieciowymi zrealizowano bez użycia przewodów (np. tzw. skrętki, czyświatłowodów).

7. Bluetooth – technologia bezprzewodowej komunikacji krótkiego zasięgu pomiędzy różnymi urządzeniami elektronicznymi, takimi jak klawiatura, komputer, laptop, palmtop, telefon komórkowy i wieloma innymi. Jest to darmowy standard opisany w specyfikacji IEEE 802.15.1. Jego specyfikacja obejmuje trzy klasy mocy nadawczej 1-3 o zasięgu 100, 10 oraz 1 metra w otwartej przestrzeni. Najczęściej spotykaną klasą jest klasa druga. Urządzenie umożliwiające wykorzystanie tej technologii to adapter Bluetooth.

8. IrDA (ang. Infrared Data Association) – grupa (powstała w 1993 r.), skupiająca kilkudziesięciu producentów sprzętu komputerowego. Celem powstania było stworzenie i kontrolowanie międzynarodowych standardów transmisji danych w zakresie podczerwieni. Grupa ta opracowała firmowy system bezprzewodowej transmisji danych cyfrowych z wykorzystaniem promieniowania podczerwonego. Jego elementy przeznaczone są przede wszystkim do tworzenia siecitymczasowych, w których znajdują się komputery przenośne (laptopy, palmtopy).

Transmisja danych cyfrowych wykorzystująca bezprzewodowe media transmisyjne jest w ostatnich latach coraz popularniejsza alternatywa dla tradycyjnej transmisji przewodowej. Decydują o tym zarówno walory użytkowe urządzeń do transmisji bezprzewodowej, jak i coraz lepsze ich parametry techniczne.

Przyszłościowo:

Obecnie Mars z Ziemią łączy się za pośrednictwem fal radiowych. Prędkość transmisji sięga w szczycie 6 Mb/s, aczkolwiek różnego rodzaju zakłócenia powodują, że efektywna prędkość przesyłania danych jest oczywiście mniejsza. Do tego należy dodać duże opóźnienie, które wynosi około półtora godziny.
NASA chce to wszystko zmienić i pomiędzy Marsem a Ziemią stworzyć pierwsze połączenie sieciowe, w którym tzw. "ping", a więc czas dotarcia pakietu danych do celu jest zminimalizowane. Agencja kosmiczna fale radiowe chce zastąpić laserem.

Dzięki temu Mars otrzymałby szerokopasmowe łącze o przepustowości 100 Mb/s. To oczywiście tylko startowa wartość i z biegiem czasu ma ona się stale zwiększać. Obok znacznego wzrostu prędkości przesyłania danych, znacząco spadnie "ping" - z 90 do zaledwie 5 minut. Łącze będzie oczywiście mogło być dzierżawione, a więc już na starcie będą mogły z niego korzystać instytucje inne niż tylko NASA.

100-megabitowy internet na Marsa dotrzeć ma już w 2016 roku. Korzystając z tej samej technologii, w ciągu następnych lat przepustowość łącza ma wzrosnąć do kilkudziesięciu gigabitów. Tempo przyrostu zależeć będzie głównie od tego, jak naukowcy będą radzić sobie z zasilaniem urządzeń, takich jak np. łaziki, które miałyby z takich prędkości korzystać.