MEZOPOTAMIA I PERSJA

W Mezopotamii na terenach między Eufratem i Tygrysem, niemal równolegle z państwem egipskim, rozwinęła się samodzielnie 3000 lat p.n.e., kultura asyryjsko-babilońska.

Świątynie ku czci bogów wznoszono z cegły na podstawach o rzucie prostokątnym. Mury zewnętrzne zdobiono płaskorzeźbami zwierząt m.in. byków, orłów, lwów i bogato inkrustowano. Bryłę budowli stawiano na platformie. Budowano obszerne pałace, które składały się z wielu pomieszczeń z osobnymi salami dla króla, dworu i haremu, których ściany bogato inkrustowano rysunkami postaci ludzi i zwierząt.

Rozwój i poziom architektury perskiej przedstawiają zachowane stosunkowo nieliczne ruiny grobowców i pałaców. Daje się zauważyć pewne powiązanie tej architektury z architekturą asyryjską, a nawet egipską.

Budowle monumentalne wznoszono z cegły suszonej, bądź też wypalanej, którą wiązano spoiwem asfaltowym. Stropy budowano płaskie bądź sklepione. W architekturze perskiej oprócz gliny stosowano miękki kamień wapienny występujący na tamtych terenach.

REKONSTRUKCJA BUDOWLI SAKRALNEJ