NANOKOMPOZYTY
W ostatnim czasie, włączenie nanotechnologii w projektowanie i produkcję kompozytów znacznie poprawiło ich właściwości. Nanokompozyty opisują klasę kompozytów. Technologia nanowypełniaczy opisana zostanie w następnym rozdziale.
Nanowypełniacze i Nanokompozyty
Ostatnie postępy w technologii kompozytów, przysłużyły się nanotechnologii w rozwoju wypełniaczy. Nanotechnologia jest metodą produkcji funkcjonalnych materiałów i struktur, w skali od 1 do 100 nanometrów (nanoskala), w poprzez różne fizyczne i chemiczne metody. Nanotechnologia wymaga urządzeń i systemów do tworzenia struktur o odpowiednich własnościach i funkcjach, z uwagi na ich niewielkie wymiary. Tak więc implikuje się o zdolnościach sprawowania kontroli i manipulowania strukturami na poziomie atomowym i/lub molekularnym. Chociaż prawdziwe nanokompozyty powinny posiadać wszystkie cząstki wypełniaczy w skali nanometrycznej, wyrażenie „nanotechnologia” zostało spopularyzowane i często wykorzystywane jest błędnie w określaniu materiału. Na obecną chwilę istnieją dwa odrębne typy stomatologicznych kompozytów, które zawierają nanocząsteczki:
Nanowypełniacze – zawierające cząsteczki w skali nano (1-100nm) na wskroś jądra.
Większe cząsteczki główne/podstawowe nie są obecne
Nanohybrydy – zawierające większe cząsteczki (od 0.4 do 5 mikronów) w dodatkiem cząstek w skali nano. Takie materiały uważa się za hybrydy, nie zaś za prawdziwe kompozyty nanowypełnialne.
KOMPOZYTY NANOWYPEŁNIALNE
Wszystkie cząsteczki wypełniaczy prawdziwych kompozytów nanowypełnialnych mieszczą się w skali nanometru. Istnieje kilka powodów włączenia nanowypełniaczy do grona stomatologicznych kompozytów. Po pierwsze, rozmiar nanometrycznych cząsteczek jest poniżej poziomu widzialnego światłe (400-800nm), które zapewniają możliwość stworzenia wysoko prześwitujących materiałów. Dodatkowo stosunek powierzchni do objętości nanocząsteczek jest stosunkowo duży.
Dwa typy nanocząsteczek zostały zsyntezowane i użyte do przygotowania klasy kompozytów. Pierwszy typ zawiera cząsteczki nanometryczne, którymi są zazwyczaj monodyspersyjne i nieskupione cząstki krzemionki i cyrkonu. Powierzchnia nanocząsteczek jest potraktowana krzemowodorowymi środkami sprzęgającymi, które pozwalają na związanie z głównym jądrem żywicznym kiedy kompozyt jest utwardzony po ulokowaniu. Nanomery syru. ntezowane światłem tworzą cząsteczki tego samego rozmiaru.