Materiał jednorodny – właściwości fizyczne są takie same w każdej jego części

Materiał izotropowy – brak różnic we właściwościach fizycznych, niezależnie od tego w jakim kierunku są one mierzone.

Materiał anizotropowy - wykazuje odmiennych właściwości w zależności od kierunku, w którym dana właściwość jest rozpatrywana.

Ciało doskonale sprężyste - ciało odkształcalne, powracające do pierwotnej postaci po ustaniu działania sił zewnętrznych.

Ciało doskonale plastyczne – ciało którego odkształcenia wywołane obciążeniem maja charakter trwały

Ciało elastoplastyczne - ciało stałe podlegające, przy wzroście obciążenia do pewnej wartości, odkształceniom plastycznym, a powyżej tej wartości – odkształceniom sprężystym

Naprężenie $\mathbf{\sigma}\mathbf{=}\frac{\mathbf{P}}{\mathbf{a}}\frac{\mathbf{\lbrack}\mathbf{\text{kg}}\mathbf{\rbrack}}{\mathbf{\lbrack}\mathbf{\text{cm}}^{\mathbf{2}}\mathbf{\rbrack}}$, Odkształcenie $\mathbf{\varepsilon}\mathbf{=}\frac{\mathbf{l}}{\mathbf{l}}$

Obciążenie - układ sił zewnętrznych działających na ciało lub element konstrukcyjny(dynamiczne, statyczne)

Naprężenia – normalne, styczne

Obciążenia – rozciąganie, ściskanie, ścinanie, skręcanie, zginanie

Odkształcenia – liniowe, postaciowe, objętościowe, sprężyste

Prawo Hooka - σ=Eε

Moduł Younga (E) – inaczej moduł odkształcalności liniowej albo moduł (współczynnik) sprężystości podłużnej, wielkość określająca sprężystość materiału. Wyraża ona, charakterystyczną dla danego materiału, zależność względnego odkształcenia liniowego ε materiału od naprężenia σ, jakie w nim występuje w zakresie odkształceń sprężystych. - $\mathbf{E}\mathbf{=}\frac{\mathbf{\sigma}}{\mathbf{\varepsilon}}$

Statyczna próba rozciągania – podstawowa metoda badań wytrzymałościowych materiałów konstrukcyjnych. Badanie polega na osiowym rozciąganiu znormalizowanej próbki ze stałą szybkością w temperaturze pokojowej (0-35°C), obniżonej lub podwyższonej. Próbką jest odpowiednio przygotowany pręt o przekroju okrągłym, prostokątnym, kwadratowym lub sześciokątnym o znormalizowanych wymiarach. Próbę przeprowadza się wykorzystując urządzenie zwane zrywarką. W czasie próby rejestruje się zależność siły rozciągającej od przyrostu długości próbki. Gotowy wykres, będący wynikiem takiego pomiaru, jest przedstawiony jako nominalne naprężenie σ_n w funkcji nominalnego odkształcenia ε_n. Nominalne naprężenie σ_n jest to stosunek przyłożonej siły rozciągającej F do pola przekroju początkowego S₀. Wydłużenie nominalne ε_n to stosunek bezwzględnego wydłużenia Δl (Δl = l₀ − l_x) do długości początkowej l₀.

Wytrzymałość na rozciąganie to naprężenie odpowiadające największej sile rozciągającej F_m uzyskanej w czasie statycznej próby rozciągania, odniesionej do pierwotnego przekroju poprzecznego tej próbki $\mathbf{R}_{\mathbf{m}}\mathbf{=}\frac{\mathbf{F}_{\mathbf{m}}}{\mathbf{S}_{\mathbf{0}}}$

F_m - największa siła rozciągająca niepowodująca przewężenia próbki

S₀ - pole przekroju poprzecznego roboczej części nieobciążonej próbki

Współczynnik Poissona (ν) jest stosunkiem odkształcenia poprzecznego do odkształcenia podłużnego przy osiowym stanie naprężenia. Współczynnik Poissona jest wielkością bezwymiarową i nie określa sprężystości materiału, a jedynie sposób w jaki się on odkształca.

Jeżeli w przypadku materiału izotropowego w rozpatrywanym punkcie ciała wyróżnimy kierunek m i jeżeli w tym punkcie jedynie naprężenie σ_m ≠ 0 (zaś pozostałe składowe naprężenia są równe zero), to współczynnik Poissona $\mathbf{\upsilon}\mathbf{=}\mathbf{-}\frac{\mathbf{\varepsilon}_{\mathbf{n}}}{\mathbf{\varepsilon}_{\mathbf{m}}}$

gdzie: ε – odkształcenie, n – dowolny kierunek prostopadły do m

Granica plastyczności to wartość naprężenia przy którym zaczynają powstawać nieodwracalne odkształcenia plastyczne. Za umowne kryterium do określenia tej granicy przyjmuje się trwałe odkształcenie względne równe 0,002. Pomiędzy granicą sprężystości a granicą plastyczności rozciąga się obszar częściowej sprężystości (lub częściowej plastyczności). Granicę plastyczności określa się dla jednowymiarowego stanu naprężenia (najczęściej przy próbie rozciągania). Dla złożonego stanu naprężenia potrzebne jest odpowiednie kryterium uplastycznienia. Granica plastyczności jest często powiązana z wytrzymałością materiału.

Granica sprężystości to takie naprężenie, po przekroczeniu którego ciało nie powraca do pierwotnego kształtu po usunięciu naprężenia. W materiale pozostają trwałe deformacje bądź to w wyniku uplastycznienia substancji (przejście ze stanu sprężystego w plastyczny), bądź w wyniku dekohezji, czyli zerwania oddziaływań międzycząsteczkowych. Granicę sprężystości można wyznaczyć na podstawie statycznej próby rozciągania, statycznej próby ściskania lub innych metod. Na tej podstawie możliwe jest wyznaczenie wyraźnej granicy sprężystości R_sp oraz umownej granicy sprężystości R_0,05%, R_0,01% wyznaczanej dla 0,05% trwałego odkształcenia w przypadku statycznej próby rozciągania lub 0,01% w przypadku statycznej próby ściskania. Granice te oblicza się odnosząc odpowiednią wartość siły do początkowego pola przekroju poprzecznego próbki.

Granica proporcjonalności to maksymalne naprężenie, przy którym zachodzące odkształcenie jest proporcjonalne do wywołującego je naprężenia. Jest to granica liniowej sprężystości, a więc obowiązywania prawa Hooke'a. Granicę proporcjonalności w przypadku rozciągania określa się symbolem R_H, w przypadku zginania - R_Hg, a dla skręcania - R_Hs. Dzięki określeniu tej wielkości możliwe jest wyznaczenie m.in. modułu Younga E.

Wydłużenie procentowe po zerwaniu – stosunek zmiany długości próbki w momencie zerwania do długości początkowej próbki, wyrażony w procentach. Zwykle oznaczany jako A. Wydłużenie procentowe po zerwaniu oblicza się na podstawie danych uzyskanych z statycznej próby rozciągania na podstawie wzoru $A = \frac{l_{u} - l_{0}}{l_{0}} \bullet 100\%$

Przewężenie - Umiejscowione zmniejszenie pola powierzchni przekroju poprzecznego próbki pod działaniem obciążenia rozciągającego. Jest ono pomijane w obliczeniach naprężenia obliczeniowego, ale uwzględnia się go przy obliczaniu naprężenia rzeczywistego.

Materiał jednorodny – właściwości fizyczne są takie same w każdej jego części

Materiał izotropowy – brak różnic we właściwościach fizycznych, niezależnie od tego w jakim kierunku są one mierzone.

Materiał anizotropowy - wykazuje odmiennych właściwości w zależności od kierunku, w którym dana właściwość jest rozpatrywana.

Ciało doskonale sprężyste - ciało odkształcalne, powracające do pierwotnej postaci po ustaniu działania sił zewnętrznych.

Ciało doskonale plastyczne – ciało którego odkształcenia wywołane obciążeniem maja charakter trwały

Ciało elastoplastyczne - ciało stałe podlegające, przy wzroście obciążenia do pewnej wartości, odkształceniom plastycznym, a powyżej tej wartości – odkształceniom sprężystym

Naprężenie $\mathbf{\sigma}\mathbf{=}\frac{\mathbf{P}}{\mathbf{a}}\frac{\mathbf{\lbrack}\mathbf{\text{kg}}\mathbf{\rbrack}}{\mathbf{\lbrack}\mathbf{\text{cm}}^{\mathbf{2}}\mathbf{\rbrack}}$, Odkształcenie $\mathbf{\varepsilon}\mathbf{=}\frac{\mathbf{l}}{\mathbf{l}}$

Obciążenie - układ sił zewnętrznych działających na ciało lub element konstrukcyjny(dynamiczne, statyczne)

Naprężenia – normalne, styczne

Obciążenia – rozciąganie, ściskanie, ścinanie, skręcanie, zginanie

Odkształcenia – liniowe, postaciowe, objętościowe, sprężyste

Prawo Hooka - σ=Eε

Moduł Younga (E) – inaczej moduł odkształcalności liniowej albo moduł (współczynnik) sprężystości podłużnej, wielkość określająca sprężystość materiału. Wyraża ona, charakterystyczną dla danego materiału, zależność względnego odkształcenia liniowego ε materiału od naprężenia σ, jakie w nim występuje w zakresie odkształceń sprężystych. - $\mathbf{E}\mathbf{=}\frac{\mathbf{\sigma}}{\mathbf{\varepsilon}}$

Statyczna próba rozciągania – podstawowa metoda badań wytrzymałościowych materiałów konstrukcyjnych. Badanie polega na osiowym rozciąganiu znormalizowanej próbki ze stałą szybkością w temperaturze pokojowej (0-35°C), obniżonej lub podwyższonej. Próbką jest odpowiednio przygotowany pręt o przekroju okrągłym, prostokątnym, kwadratowym lub sześciokątnym o znormalizowanych wymiarach. Próbę przeprowadza się wykorzystując urządzenie zwane zrywarką. W czasie próby rejestruje się zależność siły rozciągającej od przyrostu długości próbki. Gotowy wykres, będący wynikiem takiego pomiaru, jest przedstawiony jako nominalne naprężenie σ_n w funkcji nominalnego odkształcenia ε_n. Nominalne naprężenie σ_n jest to stosunek przyłożonej siły rozciągającej F do pola przekroju początkowego S₀. Wydłużenie nominalne ε_n to stosunek bezwzględnego wydłużenia Δl (Δl = l₀ − l_x) do długości początkowej l₀.

Wytrzymałość na rozciąganie to naprężenie odpowiadające największej sile rozciągającej F_m uzyskanej w czasie statycznej próby rozciągania, odniesionej do pierwotnego przekroju poprzecznego tej próbki $\mathbf{R}_{\mathbf{m}}\mathbf{=}\frac{\mathbf{F}_{\mathbf{m}}}{\mathbf{S}_{\mathbf{0}}}$

F_m - największa siła rozciągająca niepowodująca przewężenia próbki

S₀ - pole przekroju poprzecznego roboczej części nieobciążonej próbki

Współczynnik Poissona (ν) jest stosunkiem odkształcenia poprzecznego do odkształcenia podłużnego przy osiowym stanie naprężenia. Współczynnik Poissona jest wielkością bezwymiarową i nie określa sprężystości materiału, a jedynie sposób w jaki się on odkształca.

Jeżeli w przypadku materiału izotropowego w rozpatrywanym punkcie ciała wyróżnimy kierunek m i jeżeli w tym punkcie jedynie naprężenie σ_m ≠ 0 (zaś pozostałe składowe naprężenia są równe zero), to współczynnik Poissona $\mathbf{\upsilon}\mathbf{=}\mathbf{-}\frac{\mathbf{\varepsilon}_{\mathbf{n}}}{\mathbf{\varepsilon}_{\mathbf{m}}}$

gdzie: ε – odkształcenie, n – dowolny kierunek prostopadły do m

Granica plastyczności to wartość naprężenia przy którym zaczynają powstawać nieodwracalne odkształcenia plastyczne. Za umowne kryterium do określenia tej granicy przyjmuje się trwałe odkształcenie względne równe 0,002. Pomiędzy granicą sprężystości a granicą plastyczności rozciąga się obszar częściowej sprężystości (lub częściowej plastyczności). Granicę plastyczności określa się dla jednowymiarowego stanu naprężenia (najczęściej przy próbie rozciągania). Dla złożonego stanu naprężenia potrzebne jest odpowiednie kryterium uplastycznienia. Granica plastyczności jest często powiązana z wytrzymałością materiału.

Granica sprężystości to takie naprężenie, po przekroczeniu którego ciało nie powraca do pierwotnego kształtu po usunięciu naprężenia. W materiale pozostają trwałe deformacje bądź to w wyniku uplastycznienia substancji (przejście ze stanu sprężystego w plastyczny), bądź w wyniku dekohezji, czyli zerwania oddziaływań międzycząsteczkowych. Granicę sprężystości można wyznaczyć na podstawie statycznej próby rozciągania, statycznej próby ściskania lub innych metod. Na tej podstawie możliwe jest wyznaczenie wyraźnej granicy sprężystości R_sp oraz umownej granicy sprężystości R_0,05%, R_0,01% wyznaczanej dla 0,05% trwałego odkształcenia w przypadku statycznej próby rozciągania lub 0,01% w przypadku statycznej próby ściskania. Granice te oblicza się odnosząc odpowiednią wartość siły do początkowego pola przekroju poprzecznego próbki.

Granica proporcjonalności to maksymalne naprężenie, przy którym zachodzące odkształcenie jest proporcjonalne do wywołującego je naprężenia. Jest to granica liniowej sprężystości, a więc obowiązywania prawa Hooke'a. Granicę proporcjonalności w przypadku rozciągania określa się symbolem R_H, w przypadku zginania - R_Hg, a dla skręcania - R_Hs. Dzięki określeniu tej wielkości możliwe jest wyznaczenie m.in. modułu Younga E.

Wydłużenie procentowe po zerwaniu – stosunek zmiany długości próbki w momencie zerwania do długości początkowej próbki, wyrażony w procentach. Zwykle oznaczany jako A. Wydłużenie procentowe po zerwaniu oblicza się na podstawie danych uzyskanych z statycznej próby rozciągania na podstawie wzoru $A = \frac{l_{u} - l_{0}}{l_{0}} \bullet 100\%$

Przewężenie - Umiejscowione zmniejszenie pola powierzchni przekroju poprzecznego próbki pod działaniem obciążenia rozciągającego. Jest ono pomijane w obliczeniach naprężenia obliczeniowego, ale uwzględnia się go przy obliczaniu naprężenia rzeczywistego.

Materiał jednorodny – właściwości fizyczne są takie same w każdej jego części

Materiał izotropowy – brak różnic we właściwościach fizycznych, niezależnie od tego w jakim kierunku są one mierzone.

Materiał anizotropowy - wykazuje odmiennych właściwości w zależności od kierunku, w którym dana właściwość jest rozpatrywana.

Ciało doskonale sprężyste - ciało odkształcalne, powracające do pierwotnej postaci po ustaniu działania sił zewnętrznych.

Ciało doskonale plastyczne – ciało którego odkształcenia wywołane obciążeniem maja charakter trwały

Ciało elastoplastyczne - ciało stałe podlegające, przy wzroście obciążenia do pewnej wartości, odkształceniom plastycznym, a powyżej tej wartości – odkształceniom sprężystym

Naprężenie $\mathbf{\sigma}\mathbf{=}\frac{\mathbf{P}}{\mathbf{a}}\frac{\mathbf{\lbrack}\mathbf{\text{kg}}\mathbf{\rbrack}}{\mathbf{\lbrack}\mathbf{\text{cm}}^{\mathbf{2}}\mathbf{\rbrack}}$, Odkształcenie $\mathbf{\varepsilon}\mathbf{=}\frac{\mathbf{l}}{\mathbf{l}}$

Obciążenie - układ sił zewnętrznych działających na ciało lub element konstrukcyjny(dynamiczne, statyczne)

Naprężenia – normalne, styczne

Obciążenia – rozciąganie, ściskanie, ścinanie, skręcanie, zginanie

Odkształcenia – liniowe, postaciowe, objętościowe, sprężyste

Prawo Hooka - σ=Eε

Moduł Younga (E) – inaczej moduł odkształcalności liniowej albo moduł (współczynnik) sprężystości podłużnej, wielkość określająca sprężystość materiału. Wyraża ona, charakterystyczną dla danego materiału, zależność względnego odkształcenia liniowego ε materiału od naprężenia σ, jakie w nim występuje w zakresie odkształceń sprężystych. - $\mathbf{E}\mathbf{=}\frac{\mathbf{\sigma}}{\mathbf{\varepsilon}}$

Statyczna próba rozciągania – podstawowa metoda badań wytrzymałościowych materiałów konstrukcyjnych. Badanie polega na osiowym rozciąganiu znormalizowanej próbki ze stałą szybkością w temperaturze pokojowej (0-35°C), obniżonej lub podwyższonej. Próbką jest odpowiednio przygotowany pręt o przekroju okrągłym, prostokątnym, kwadratowym lub sześciokątnym o znormalizowanych wymiarach. Próbę przeprowadza się wykorzystując urządzenie zwane zrywarką. W czasie próby rejestruje się zależność siły rozciągającej od przyrostu długości próbki. Gotowy wykres, będący wynikiem takiego pomiaru, jest przedstawiony jako nominalne naprężenie σ_n w funkcji nominalnego odkształcenia ε_n. Nominalne naprężenie σ_n jest to stosunek przyłożonej siły rozciągającej F do pola przekroju początkowego S₀. Wydłużenie nominalne ε_n to stosunek bezwzględnego wydłużenia Δl (Δl = l₀ − l_x) do długości początkowej l₀.

Wytrzymałość na rozciąganie to naprężenie odpowiadające największej sile rozciągającej F_m uzyskanej w czasie statycznej próby rozciągania, odniesionej do pierwotnego przekroju poprzecznego tej próbki $\mathbf{R}_{\mathbf{m}}\mathbf{=}\frac{\mathbf{F}_{\mathbf{m}}}{\mathbf{S}_{\mathbf{0}}}$

F_m - największa siła rozciągająca niepowodująca przewężenia próbki

S₀ - pole przekroju poprzecznego roboczej części nieobciążonej próbki

Współczynnik Poissona (ν) jest stosunkiem odkształcenia poprzecznego do odkształcenia podłużnego przy osiowym stanie naprężenia. Współczynnik Poissona jest wielkością bezwymiarową i nie określa sprężystości materiału, a jedynie sposób w jaki się on odkształca.

Jeżeli w przypadku materiału izotropowego w rozpatrywanym punkcie ciała wyróżnimy kierunek m i jeżeli w tym punkcie jedynie naprężenie σ_m ≠ 0 (zaś pozostałe składowe naprężenia są równe zero), to współczynnik Poissona $\mathbf{\upsilon}\mathbf{=}\mathbf{-}\frac{\mathbf{\varepsilon}_{\mathbf{n}}}{\mathbf{\varepsilon}_{\mathbf{m}}}$

gdzie: ε – odkształcenie, n – dowolny kierunek prostopadły do m

Granica plastyczności to wartość naprężenia przy którym zaczynają powstawać nieodwracalne odkształcenia plastyczne. Za umowne kryterium do określenia tej granicy przyjmuje się trwałe odkształcenie względne równe 0,002. Pomiędzy granicą sprężystości a granicą plastyczności rozciąga się obszar częściowej sprężystości (lub częściowej plastyczności). Granicę plastyczności określa się dla jednowymiarowego stanu naprężenia (najczęściej przy próbie rozciągania). Dla złożonego stanu naprężenia potrzebne jest odpowiednie kryterium uplastycznienia. Granica plastyczności jest często powiązana z wytrzymałością materiału.

Granica sprężystości to takie naprężenie, po przekroczeniu którego ciało nie powraca do pierwotnego kształtu po usunięciu naprężenia. W materiale pozostają trwałe deformacje bądź to w wyniku uplastycznienia substancji (przejście ze stanu sprężystego w plastyczny), bądź w wyniku dekohezji, czyli zerwania oddziaływań międzycząsteczkowych. Granicę sprężystości można wyznaczyć na podstawie statycznej próby rozciągania, statycznej próby ściskania lub innych metod. Na tej podstawie możliwe jest wyznaczenie wyraźnej granicy sprężystości R_sp oraz umownej granicy sprężystości R_0,05%, R_0,01% wyznaczanej dla 0,05% trwałego odkształcenia w przypadku statycznej próby rozciągania lub 0,01% w przypadku statycznej próby ściskania. Granice te oblicza się odnosząc odpowiednią wartość siły do początkowego pola przekroju poprzecznego próbki.

Granica proporcjonalności to maksymalne naprężenie, przy którym zachodzące odkształcenie jest proporcjonalne do wywołującego je naprężenia. Jest to granica liniowej sprężystości, a więc obowiązywania prawa Hooke'a. Granicę proporcjonalności w przypadku rozciągania określa się symbolem R_H, w przypadku zginania - R_Hg, a dla skręcania - R_Hs. Dzięki określeniu tej wielkości możliwe jest wyznaczenie m.in. modułu Younga E.

Wydłużenie procentowe po zerwaniu – stosunek zmiany długości próbki w momencie zerwania do długości początkowej próbki, wyrażony w procentach. Zwykle oznaczany jako A. Wydłużenie procentowe po zerwaniu oblicza się na podstawie danych uzyskanych z statycznej próby rozciągania na podstawie wzoru $A = \frac{l_{u} - l_{0}}{l_{0}} \bullet 100\%$

Przewężenie - Umiejscowione zmniejszenie pola powierzchni przekroju poprzecznego próbki pod działaniem obciążenia rozciągającego. Jest ono pomijane w obliczeniach naprężenia obliczeniowego, ale uwzględnia się go przy obliczaniu naprężenia rzeczywistego.