M. DEMEL

Główne tezy krytyki tradycyjnego modelu w-f.

1.Konieczność odejścia od myślenia o w-f w kategoriach klasowo-lekcyjnych. W-f to ustawiczne doskonalenie się w określonej dziedzinie postaw i wartości. (M.Krajewski)

2.Przeciwstawienie się biologizacji w-f. Należy zwiększyć inwencję U i jego wiedzę o w-f.

3.Trzeba zmienić program tak, aby uwzględniał nie tylko oddziaływanie na sprawność, ale także na postawy i wartości, należy powiązać go z in. przedmiotami. (M.Demel)

4.Konieczność upodmiotowienia U. (K.Zuchora)

5.Konieczność kształtowania motywacji do działalności sportowo-rekreacyjnej. (T.Wolańska)

Nadmierna tendencja do form sportowych. (R.Trześniowski)

Opiera się na następujących hasłach (wg M.Demela):

1.Edukacja permanentna- w-f należy traktować jako proces działań przebiegających przez całe życie, w którym szkolny w-f daje podstawy umiejętności i wiedzy i wdraża do samodzielnego kształcenia własnego ciała przez całe życie.

2.Prospekcja ( wychowanie dla przyszłości)- rozbudzenie zamiłowań do ruchu i wysiłku fiz.

3.Autoedukacja - powinno się stosować metody nauczania i wychowania, które pobudzają do samodzielnego działania i myślenia, traktować U w sposób podmiotowy, tak aby przekazywana wiedza była internalizowana przez U.

4.Intelektualizacja - konieczność wzbogacenia w-f o wartości intelektualno-poznawcze, U powinien wiedzieć po co ćwiczy i jakie są potrzeby jego organizmu.

5.Humanizacja - nastawienie na lepsze zrozumienie sfery przeżycia ludzkiego, zorientowanie poczynań na emocjonalne „potrzeby przeżywania” cielesności.

6.Indywidualizacja - system klasowo-lekcyjny nie sprzyja indywidualizacji, realizować ją trzeba na zajęciach pozalekcyjnych i pozaszkolnych (zajęcia korekcyjne, gry i zabawy, turystyka, imprezy sportowe, itp.)

7.Szkoła przedłużona i środowiskowa - szkoła powinna stać się ośrodkiem szerzenia KF wśród dzieci i rodziców, preferowane będą formy, w których uczestniczyć mogliby także rodzice i in. nauczyciele.

Propozycje modernizacji w-f.

Autorem jest M.Demel- treści programowe składają się z:

a) określonej sumy wiadomości

b) konkretnych umiejętności z zakresu pielęgnacji ciała, władania ciałem (umiejętności ruchowe)

c) ogólne usprawnienie ruchowe (cechy motoryczne) oraz sprawność specjalna

d) hartowanie na bodźce zewnętrzne (nacisk na wydolność)

e) kształtowanie trwałych potrzeb i nawyków (głównie aktywności ruchowej)

f) formowanie postaw intelektualno-emocjonalnych (stosunek do własnego ciała)

W metodach pracy przyjęto następujące linie kierunkowe:

a) uprzedmiotowienie U

b) intelektualizację

c) intensyfikacje

2. Postulowano wprowadzenie podręcznika z w-f dla U, prowadzenie samokontroli i samooceny, zadań domowych, samorządność U.

3. Organizacyjnie proponowano połączyć w jeden blok lekcje w-f, pozalekcyjne formy w-f, działalność szkolnej służby zdrowia, oświatę zdrowotną w szkole, lekcje higieny i nauki o człowieku. Koordynatorem powinien być nauczyciel w-f.

---