WDZIĘK WDZIĘCZNOŚCI
Motywy: o wdzięku, wdzięczności i sposobach dziękowania.
Mała: Czytam te słowa do piosenki, które napisałeś i… sama nie wiem… Bo tak piszesz: Gdybyś mnie stworzył, motylem, mój Boże,
Skrzydłami wtedy dziękowałbym może;
A gdybyś mnie stworzył na przykład słowikiem,
To chwaliłbym Ciebie, że jestem muzykiem…
A ja, tak naprawdę, to wcale nie chciałabym być motylicą czy panną słowikówną... Owszem polatać sobie, podzwonić dzióbkiem podniebnie to chciałabym... Ale motyl żyje chyba tylko jedno lato, a słowik...nie wiem...musi się chyba bać jastrzębia. Ja wolę jednak być dziewczynką...
Duży: A czasem taką śpiewająco-grającą katarynką...
M. Żadną katarynką! Dziewczynką i już! Ale z wdziękiem motyla i z urokiem słowika... Ty się wcale nie znasz na marzeniach dziewczynek. Marzeniem dziewczynki jest mieć urok, wdzięk i czar...
D. Czyli być czarownicą?
M. Ty jednak naprawdę się nie znasz na naszych marzeniach, czarach i urokach... Zresztą, jak typowy chłopak. Ja dziękuję Panu Bogu właśnie za to, że nie jestem puszysta jak niedźwiedzica i ciężka jak słonica....
D. Może każda dziewczynka marzy o wdzięku i uroku, ale nie każda go ma i nie każda może go mieć, bo to zależy...
M. No, od czego? Ja chcę koniecznie wiedzieć, bo ja chcę mieć koniecznie mnóstwo wdzięków i uroków...
D. Dobrze, może odgadniesz to z opowieści Anioła Stróża...
M. Odgadywać zagadki to ja lubię, bo sama jestem bardzo zagadkowa...
WDZIĘK WDZIĘCZNOŚCI
Narcyza Żądalska co i raz zerkała w lusterko i mówiła do siebie: „Mam sporo urody i wdzięku. Sama się sobie podobam. Może będę miss?” No cóż, ładna to ona była, ale wszyscy widzieli, że o wiele więcej wdzięku (choć mniej urody) miała Gracja Wdzięczek. Narcyza bowiem miała jakby wypisane na twarzy: „To mnie się należy!”. Rzadko używała słowa „proszę”, rzadziej jeszcze „dziękuję”, a „przepraszam” jakby nie znała wcale. Miała wiele pięknych i drogich rzeczy, ale wciąż patrzyła na to, czego jeszcze nie ma, z tą swoja miną: „Mnie się to należy!” I ta mina odbierała jej wdzięk. Gracja natomiast na wszystko, co dostała, co spotkała, patrzyła jak na niespodziewany prezent, za który nie można nie podziękować jak najpiękniej. Choćby to był podarowany cukierek czy kwiatek wystawiający główkę przez płot. Kiedy cieszyła się tym i dziękowała komuś, Panu Bogu, swojemu szczęściu, to twarz miała tak uroczą, że Narcyza krzywiła się z zazdrości. „Mnie to takie dziękowanie poniża - mówiła - jeśli podziękuję, to za coś extra-super.” I zdarzyło się, że zachorowała i znalazła się w szpitalu. Jej rodzice byli zagranicą, opiekunka wpadała tylko do niej na chwilę i nikt inny nie przychodził. Narcyza się wściekała: „Czemu mnie nikt nie odwiedza? Przecież powinni!” Potem tylko chlipała w poduszkę. Zasnęła. Kiedy się obudziła, zobaczyła na szafce bukiecik niezapominajek i twarz Gracji nad sobą. - „Przepraszam, że nie przyszłam wcześniej - powiedziała Gracja - ale ja też byłam chora. Jednak już jestem i będę przychodzić do ciebie. Mam tylko niezapominajki... Nie są one ekstra-super...” I wtedy Narcyza przytuliła niezapominajki do twarzy, uścisnęła Grację i z mokrymi oczami wyszeptała: „Wiesz, jak ja ci dziękuję! Jak pięknie dziękuję!” I nie widziała (bo nie było lusterka), jak pierwszy raz jej twarz była tak pełna wdzięku - zupełnie jak twarz Gracji.
M. No to ja mam wdzięku mnóstwo, bo ja umiem dziękować. I zawsze dziękuję PIĘKNIE - sam słyszałeś... Mi po prostu się serce rymuje z tym wdziękiem, gdy DZIĘKUJĘ PIĘKNIE! Choć nie jestem wcale piękna jak miss świata...
D. Wiesz, wdzięk, to nie jest ładna buźka, śliczne oczka czy zgrabna, wiotka i powabna sylwetka, jak u baletnicy... Wdzięk to jest ładna dusza, co nagle przez twarz prześwieca... W lusterku tego nie zobaczysz, ani nie sfotografujesz, bo to jest widzialne-niewidzialne...
M. No, to naprawdę jest zagadkowe... Ale wiesz, to chyba straszne mieć taką niewdzięczną gębę, co warczy, że wszystko jej się należy i że dziękowanie ją poniża... To okropne być wciąż taką Żądalską... Jest się wtedy chyba podobną do tej strasznej Buki z Doliny Muminków, co gasi sobą każde światło, jakby je pożerała... i nic sama z tego nie miała...bo wciąż taka...ciemna z niej masa...
D. Wiesz, ktoś powiedział tak mądrze i z wdziękiem, że „Miłość to wdzięczność bez granic za wszystko i za nic...” Sztuką jest dziękować za nic, prawda?
M. Zawsze jest za co! Tylko trzeba się uśmiechnąć do świata i od razu widać to jak na dłoni... Dlatego jeszcze podziękuję, że nie jestem chomiczką czy ośliczką, jak w twoim wierszyku, ale dziewczynką z wdziękiem i urokiem... Tylko tego we mnie nie przegap, jak to zwykle robią gapy-chłopaki...
D. Nie przegapię i jeszcze nie raz z wdziękiem cię przyłapię!
KONSPEKT-ROZMÓWKA
Wprowadzenie: Które ze słów: „proszę, przepraszam, dziękuję” jest najbardziej uśmiechnięte? Dlaczego?
I część rozmowy - do słów: „…sama jestem bardzo zagadkowa.”
Pytania:
- Co to jest wdzięk?
- Kto ładniej wygląda: ten, kto żąda, czy ten, kto dziękuje?
- Co to znaczy coś komuś zawdzięczać?
- Komu zawdzięczamy najwięcej, a może wszystko? Czemu?
Opowiadanie: „Wdzięk wdzięczności”
- W łacińskim słowie „gracja” kryją się dwa słowa: „łaska” i „wdzięk”.
Ciekawe, dlaczego?
II część rozmowy - do końca.
Pytania:
- Czego uczy nas częste dziękowanie?
- Co to znaczy, że się „pięknie” dziękuje? Czy są niepiękne podziękowania? Jakie?
- Co inni powinni zrobić dla mnie, a co ja dla nich?
- Jak można odwdzięczyć się Panu Bogu za Łaskę?