ZMIANY ZWYRODNIENIOWE STAWU BARKOWO - OBOJCZYKOWEGO

Zmiany zwyrodnieniowe stawu barkowo-obojczykowego są jedną z częstszych przyczyn bólu barku.

Do zmian tych dochodzi w miarę "starzenia się" stawu, czyli zniszczenia chrząstki na powierzchniach stawowych. Ocieranie o siebie zniszczonych powierzchni stawowych powoduje ból.

Do zmian tych dochodzi częściej u osób pracujących fizycznie, noszących ciężary ponad głową lub po przebytych wcześniej urazach stawu barkowo - obojczykowego.

Leczenie

W zaawansowanych postaciach zmian zwyrodnieniowych stawu barkowo-obojczykowego leczenie jest operacyjne i polega na resekcji końca barkowego obojczyka z zachowaniem więzadeł tego stawu.  Operacja taka może być wykonana techniką artroskopową. Powoduje to usunięcie przyczyny (mechanicznego konfliktu uszkodzonych powierzchni stawowych) i ustąpienie bólu.

ZESPÓŁ CIASNOTY PODBARKOWEJ

Brzegi kostne zmienione zwyrodnieniowo (osteofity – na czerwono) mogą uciskać lub nawet uszkadzać sąsiednie ścięgno mięśnia nadgrzebieniowego (SSP). Mówimy wtedy o ciasnocie podbarkowej. Leczenie polega na ścięciu nadmiaru kości (kolor czerwony).

Charakterystyczne objawy to bóle barku, które nasilają się przy podnoszeniu ręki nad głowę, w nocy lub przy ułożeniu na chorym boku.

Ból może promieniować zarówno do ramienia i łokcia lub w kierunku karku i łopatki. Typowy jest tzw. bolesny łuk, który polega na pojawianiu się dolegliwości pomiędzy 70° a 120° odwiedzenia kończyny. Przyczyną dolegliwości są zmiany kaletki podnaramienno-podbarkowej, wtórna nadbudowa kostna końców stawu barkowo-obojczykowego oraz uszkodzenia zwyrodnieniowe ścięgien stożka rotatorów.

Neer podzielił zespół ciasnoty na trzy stadia.

Stadium I

Dotyczy zazwyczaj pacjentów w wieku poniżej 25 lat. Cechuje się ostrym stanem zapalnym kaletki. Stożek rotatorów jest bez zmian. Stan ten jest odwracalny. Skuteczne jest właściwe leczenie nieoperacyjne.

Stadium II

Chorują głównie osoby w wieku 25-40 lat. Zapalnie zmieniona kaletka ulega postępującemu włóknieniu. Stożek rotatorów jest bez zmian lub ścięgna bywają częściowo uszkodzone. U osób cierpiących przewlekle taki stan wymaga leczenia operacyjnego.

Stadium III

Największą grupą są pacjenci w wieku powyżej 40 lat. Obserwuje się nasilenie zmian stwierdzanych w stadium II. Dochodzi do uszkodzenia ścięgien stożka rotatorów, widoczne są zmiany wytwórcze w połączeniu barkowo-obojczykowym. Leczeniem z wyboru jest operacyjne poszerzenie przestrzeni podbarkowej i plastyka stawu barkowo-obojczykowego, często połączone z naprawą ścięgien rotatorów.