ZESTAW 1

1.co to są i gdzie wystepują: antheridium, piknida, sklerota.

Antheridium to męski organ płciowy wystepujący u grzybów

Piknida (picnidium) to rodzaj owocnika wystepujący u grzybów niedoskonałych (Deuteromycotina)

Sklerota to twarde skupienie strzępek odporne na niekorzystne czynniki, występuje u grzybów

2.rozwoj mikroskopii.

Pierwsze mikroskopy były mikroskopami optycznymi, za twórców tego rodzaju mikroskopu uważa się Holendrów Zachariasza Jassena i jego ojca Hansa (ok. 1590r). Jednak przełomu dokonal Antonie van Leeuwenhoek, który udoskonalił konstrukcje mikrospoku, jako pierwszy obserował żywe komórki. Dzięki rozwojowi mikroskopów powstały nowe nauki cytologia oraz mikrobiologia. Dziś możemy wyróżnic takie mikroskopy jak: elektronowy, optyczny czy holograficzny

3.bakterie siarkowe-charakterystyka.

Bakterie siarkowe- wykorzystuja w soim metaboliżmie utlenianie siarki, bezwzględne tlenowce, litotrofy, są samożywne.

ZESTAW 2

1.co to są i gdzie występują? askospora, bazidiospora, zygospora.

Askospora to haploidalne zarodniki workowe, typowe dla workowców powstają we workach.

Bazidiospora to rodzaj zarodnika wytwarzany przez grzyby z gromady podstawczaków.

Zygospora to wielojądrowa struktura przetrwalnikowa wytwarzana u grzybów podczas gametangiogamii.

2.teoria samorództwa.

Teoria, według której żywe organizmy powstały z materii nieożywionej, używana w kontekście powstawania pierwszych żywych organizmów na Ziemi.

3.ektomikoryza, właściwości i funkcje.

Ektomikoryza – grzyb mikoryzowy wytwarzający na zewnątrz korzenia plecionkę grzybniową zwaną "mufką" lub "opliśnią, a jego strzępki wnikaja międzykomórkowo do miękiszu korowego (maks. do endodermy), tworząc między uległymi hipertrofii komórkami siatkę Hartiga.

 Strzępki częściowo wnikają do otaczającego korzeń środowiska (gleby) --> grzybnia ekstremalna

 włośniki i komorki skórki zanikają w wyniku zastąpienia ich funkcji przez mufkę grzybniową

 korzeń mikoryzowy (mikrotroficzny) jest grubszy od korzenia autotroficznego (bez mikoryzy)

 rózne morfotypy: rozgałęzienie korzenia (mioryzy pojedyńcze, monopodialne, dychotomiczne i inne), barwa mufki (biała, czarna, brunatna, lśniąca, matowa itd.), struktura muffki (luźna, zwarta itd.)

ZESTAW 3

1.Charakterystyka i funkcje bakteriofagów.

Bakteriofagi to wirusy będące pasożytami bezwzględnymi bakterii , złożone z 1- lub 2-niciowego DNA lub 1-niciowego RNA oraz białkowego kapsydu. Mogą mieć kształt ikosaedralny (niemal kuliste bryły z 20 równobocznych trójkątów), heliakalny (nitkowe) lub złożone – ikosaedralne główki i heliakalne ogonki, zakończone płytką z receptorami gospodarza i białkami odpowiedzialnymi za adsorpcję na powierzchni bakterii. Wewnątrz ogonka znajduje się kanał służący do transportu materiału genetycznego do wnętrza komórki.

Bakteriofag, po odnalezieniu ofiary przyczepia się do niej i wprowadza „ogonek” do ściany komórkowej bakterii, i przez niego wstrzykuje materiał genetyczny, który jest replikowany i użyty do stworzenia następnych wirusów (replikacja DNA i na jego podstawie synteza kapsydów na rybosomach kosztem substancji zawartych w bakterii), co prowadzi do śmierci bakterii i pozwala rozprzestrzeniać się wirusowi.

2.Oddychanie beztlenowe.

Oddychanie beztlenowe to taki typ biologicznego utleniania substratów pokarmowych, w którym, w przeciwieństwie do dobrze nam znanego oddychania tlenowego, końcowym akceptorem elektronów nie jest tlen, lecz inne związki, przyjmujące elektrony od cytochromów (azotany, siarczany, CO2). Wyróżniamy:

oddychanie azotanowe, w którym azotany V ulegają redukcji do azotanów I, które dają hydroksyloaminę, która z wodorem tworzy amoniak (redukcja asymilacyjna), lub ulegają redukcji dysymilacyjnej do azotu atomowego. Np. Micrococcus denitrificans, Thiobacillus denitrificans, Escherichia coli, Pseudomonas denitrificans, Micrococcus spp. Achromobacter spp.

Oddychanie siarczanowe:

dysymilacja – (droga kataboliczna)- siarczany przeprowadzane są do APS (adenozynofosfosiarczanu) i do siarkowodoru

Asymilacja (anaboliczna)- siarczany są redukowane do siarczynów, a następnie siarczków, by jako grupa- SH być wbudowane w struktury związków organicznych (witamin, aminokwasów)

bakterie: Desulfovibrio spp. Desulfotomaculum spp.

Oddychanie węglanowe – węglany i CO2 ostatecznymi akceptorami elektronów, mogą się redukować do metanu.

Fermentacja (mlekowa, octowa, alkoholowa):

C6H12O6-----> C2H5OH + CO2 +H2O ATP

W gorzelnictwie drożdże (Saccharomyces cerevisiae), w winiarstwie (Saccharomyces cerevisiae lub S. bayanus) w browarnictwie (S. uvarum lub cerevisiae )

3 postulaty Kocha

Postulaty Kocha

Postulaty Kocha to procedura etiologiczna, która musi być zastosowana w celu stwierdzenia, czy dany patogen jest odpowiedzialny za wywołanie danych objawów chorobowych. Przyjmuje się, że czynnik jest odpowiedzialny za wywołanie choroby zakaźnej, jeżeli:

• występuje w organizmie reagującym objawami chorobowymi

• wyodrębniliśmy dany drobnoustrój z chorego organizmu i hodujemy go na sztucznej pożywce bądź na wrażliwych gospodarzach (w przypadku pasożytów obligatoryjnych)

• ponownie zakaziliśmy inny organizm tego samego gatunku wyodrębnionymi mikroorganizmami i uzyskaliśmy te same objawy chorobowe

• E. Smith wprowadził 4. postulat- ponowne wyosobnienie w czystych kulturach i porównanie budowy z wcześniejszą hodowlą

ZESTAW 4

1.Wymień jakie rzęski sa u komórek

Urzęsienie u bakterii

Bakterie mogą być urzęsione lub nie. Jeżeli posiadają rzęski, będące narządami ruchu, to wyróżniamy 5 ich typów:

Jednorzęskowe =Monotrychalne – jedna rzęska o-------

Wiązkorzęskowe =Lofotrychalne –wiązka rzęsek z jednego punktu

Dwuwiązkorzęskowe = amfitrychalne –dwie wiązki rzęsek o====

Dwurzęszkowe= Ditrychalne ----------o------------------

Okołorzęskowe = perytrychalne (rzęski wszędzie- Cthulu ;P)

2. Oddychanie tlenowe

Charakterystyka oddychania tlenowego

Oddychanie tlenowe to biologiczne utlenianie substratu pokarmowego, przy którym, w odróżnieniu od oddychania beztlenowego, końcowym akceptorem elektronów jest tlen atmosferyczny. Składa się z cyklu takich reakcji, w których z substratu następuje oderwanie dwóch elektronów i jonów wodorowych (utlenienie) i przyłączenie ich do reduktora, który podlega utlenieniu przez następny. Energia uzyskana przy tej reakcji służy do syntezy ATP z ADP i Pi. W oddychaniu tlenowym cały łańcuch reakcji na przekaźnikach elektronowych, ułożonych wzdłuż gradientu potencjału oksyredukcyjnego wzrastająco nazywamy łańcuchem oddechowym – jest to ostatni, a zarazem najważniejszy etap (powstaje tu przeważająca większość ATP z całego procesu oddychania) oddychania tlenowego, które jest bardziej wydajne od oddychania beztlenowego (biorąc pod uwagę ilość ATP uzyskanych z utlenienia 1 cząsteczki glukozy). Elektrony wędrują z NADH i NADPH, do których zostały przyłączone w cyklu Krebsa, poprzez flawoproteiny, ubichinon na cytochromy i w końcu do oksydazy cytochromowej, która łączy dwa jony wodorowe z tlenem atmosferycznym, tworząc cząsteczkę wody.

3. Historia mikroskopu

Rozwój mikroskopii

Pierwsze użycie szkła powiększającego w celu lepszego widzenia nie jest dokładnie znane- w Chinach były znane już w czasach starożytnych, niemniej jednak w Europie za ojca okularów uważa się angielskiego filozofa R. Bacona (XIIIw.). Pierwszy mikroskop został skonstruowany z dwóch soczewek przez Zachariasza i Hansa Janssenów ok. 1590 roku, miał niewielkie powiększenie (ok. 10x). Jego doskonaleniem, jak i teleskopu (na czym się bardziej skupił, z racji zainteresowań) zająć się także Galileusz. Pierwszych ważnych obserwacji mikroskopowych dokonał Robert Hooke, który posługując się udoskonalonym przez siebie mikroskopem obserwował martwe komórki roślinne (to właśnie on nadał im tę nazwę) kory dębu. Za ojca mikrobiologii uważa się jednak Antoniego van Leeuwenhoeka, który jeszcze bardziej udoskonalił mikroskop, uzyskując powiększenie rzędu 200-300x, obserwując pod nim żywe komórki (m. in. plemniki, erytrocyty) i bakterie, które próbował usystematyzować. Współcześnie używane mikroskopy optyczne z oświetleniem sztucznym, udoskonalone przez C. F. Zeissa pozwalają oglądać obiekty o wymiarach nawet 0,2 mikrometra. Do oglądania obiektów mniejszych (organelle komórkowe, wirusy) używamy wynalezionego przez Ernsta Ruske w 1931 mikroskopu elektronowego, w którym zamiast światła korzystamy ze strumienia elektron

Zestaw 5

1. Bakterie siarkowe

Bakterie siarkowe to bakterie litotroficzne, odporne na zakwaszenie środowiska. Utleniają one mineralne związki siarki aby uzyskać energię niezbędną do asymilacji CO2 – są więc bakteriami samożywnymi. W zależności od rodzaju źródła energii możemy podzielić je na:

Chemolitotrofy siarkowe-są bakteriami tlenowymi, przykłady: Thiobacillus spp. (może żyć i obniżyć pH środowiska do 0,6- G+ urzęsione pałeczki), bakterie z rodzaju Beggiatoa, Thiotrix, Thioploca

Fotolitorofy siarkowe – beztlenowe bakterie fotosyntezujące, w warunkach bezświetlnych zachowujące się jak chemolitotrofy – purpurowe z rodziny Chromatiaceae (barwniki: fikobiliny i kartenoidy) oraz zielone z rodziny Chlorobiaceae (chlorofil typu chlorobium)

2. Metody wykrywania i identyfikacja wirusów

Metody służące wykrywaniu i identyfikacji wirusów możemy podzielić ze względu na metodykę na 4 grupy:

• metody biologiczne oparte o szereg organizmów testowych i wskaźnikowych, na których pojawiające się objawy po zakażeniu wirusem są potwierdzeniem obecności tego wirusa (przykładem roślin wskaźnikowych jest Nicotiana tabacum oraz Chenopodium album)

• metody właściwości fizycznych – oparte na takich właściwościach wirusów jak punkt termicznej inaktywacji (T w której wirus traci infektywność w ciągu 10min, zwykle 40-90oC), punkt granicznego rozcieńczenia (największa objętość, w której zachowuje infektywność, pomiędzy 10-2 do 10-7) oraz trwałość in vitro – czas przechowywania w temperaturze pokojowej, po jakim traci infektywność (kilka godzin- tygodni) – infekcyjność badamy na roślinach wskaźnikowych

• metody bezpośredniej obserwacji pod mikroskopem elektronowym – immunomikroskopia elektronowa, kriomikroskopia elektronowa i badanie ultrastruktury za pomocą techniki dyfrakcji promieniowania X

• metody serologiczne – opierają się na zdolności układu immunologicznego zwierząt stałocieplnych do produkowania odpowiednich białek – przeciwciał, specyficznych dla wykrytego rodzaju antygenu, którym jest białkowy kapsyd. Przeciwciała łącząc się z wirusami reagują specyficznie – mając zestaw testowych surowic możemy badać, czy reagują z wirusami. Taka reakcja może polegać na aglutynacji – zlepianiu się cząsteczek (dobrze widoczne przy nieoczyszczonym soku z dużą ilością wirusów) lub precypitacji (zmętnienia) przy odwirowanym soku komórkowym. W celu ustandaryzowania i przyspieszenia prac związanych z identyfikacją wirusów wyprodukowano gotowe zestawy testowe ELISA, składające się z płytek z surowicami, na które wprowadza się automatycznymi pipetami wirusy i drugą warstwę surowic z alkaliczną fosfatazą. W przypadku reakcji wirus jest związany z dwóch stron, w przypadku gdy wirus nie reaguje z surowicą, jest następnie wymywany w trakcie płukania buforem. Następnie dodajemy wywoływacz i otrzymujemy żółte zabarwienie, którego intensywność jest skorelowana z ilością wirusa (można określać je metodami fotometrycznymi)

• Metoda hybrydyzacji z sondami molekularnymi – dodajemy do wirusa sondy cDNA lub cRNA, znakowane radioaktywnym 32P lub biotyną – sondy łączą się tylko z określonym gatunkiem wirusa

• Metody molekularne- ekstrakcja DNA/RNA i jego elektroforeza, następnie jego amplifikacja i porównanie odcinków DNA z bazą danych – wystarczy niewielki fragment struktury kwasów nukleinowych

3. Teoria samorództwa

Teoria samorództwa, wysnuta przez wybitnego antycznego filozofa, Arystotelesa, zakładająca powstawanie żywych organizmów z martwej materii (np. żab z mułu, myszy ze szmat oraz much z mięsa) w znaczący sposób rzutowała na następne 2000lat nauki. Z uwagi na jego wielki wkład w usystematyzowanie nauki oraz brak aparatury pozwalającej widzieć mniejsze obiekty teoria ta najlepiej tłumaczyła to, co ludzie widzieli, więc była powtarzana przez jego następców, m. in. Pliniusza Starszego. Wraz z upadkiem Cesarstwa Rzymskiego i zamętem spowodowanym najazdami barbarzyńców ta wiedza (wraz z wielką częścią dziedzictwa starożytnych) uległa zapomnieniu i nie stanowiła zmartwienia ludzi, dla których poza wojną, pracą i modlitwą niewiele było rzeczy istotnych. W czasach Renesansu, gdy nastąpił ponowny zwrot ku dziedzictwu antycznemu (którego część przetrwała niszczenie jako pogańskie dzieła, głównie dzięki najazdowi muzułmanów w VIII i IX wieku) i skonstruowano wreszcie pierwsze mikroskopy, nadal nikt nie zajmował się mikroorganizmami, mimo iż Europa miała za sobą epidemie, szczególnie dotkliwą dżumę w 1348-51, która zabiła ok. 1/3 mieszkańców. Pierwszą osobą, która zaczęła kwestionować teorię abiogenezy był Antonie van Leeuwenhoek, który w XVII wieku pod udoskonalonym przez siebie mikroskopem obserwował, nazywał i rysował pierwsze bakterie. Ostatecznie kres tej teorii położył w XIX wieku Ludwig Pasteur, badając procesy fermentacyjne, francuski lekarz i mikrobiolog, który udowodnił nie tylko fakt, iż każdy osobnik musi powstawać tylko i wyłącznie z poprzedniego, ale też dostrzegł w drobnoustrojach przyczynę chorób. Wtedy nastąpił właściwy, dynamiczny rozwój mikrobiologii, który trwa nadal.

ZESTAW 6

1. Bazydiospora, zarodnik podstawkowy – rodzaj zarodnika wytwarzany przez grzyby z gromady podstawczaków (Basidiomycota). Bazydiospory są połączone z końcami struktur zwanych podstawkami (basidium). U wielu gatunków 4 bazydiospory łączą się z jedną podstawką.

Zygospora – wielojądrowa struktura przetrwalnikowa wytwarzana u grzybów podczas gametangiogamii. Otoczona jest grubą ścianą komórkową.

askospory – haploidalne zarodniki (mejospory) workowe, typowe dla workowców, powstające w workach. Przed wytworzeniem askospor następuje kariogamia, a po niej mejoza. Askospory powstają wewnątrz worka (endogenicznie) w wyniku tzw. swobodnego wytwarzania komórek (tj. po podziale jąder niezwiązanym ściśle z podziałem cytoplazmy). Zwykle w worku powstaje osiem askospor

2. Teoria samorództwa (wyżej)

`3. Ektomikoryza- ważniejsze właściwości i funkcje

Ektomikoryzy to związki grzyba (z gromady Basidiomycota) z korzeniem, w których grzybnia wnika do korzenia międzykomórkowo (do miękiszu korowego, najdalej do ektodermy) oraz tworzy wokół korzenia tzw. „mufkę”. Komórki miękiszu korowego ulegają hipertrofii, a między nimi strzępki grzybni tworzą charakterystyczną sieć, tzw. siatkę Hartiga. Strzępki wnikają także na zewnątrz, do środowiska tworząc grzybnię ekstramatrykalną. W wyniku zastąpienia przez mufkę zanikają włośniki komórki skórki, korzeń staje się grubszy. Głównym celem wchodzenia przez grzyby w związki mikoryzowe jest uzyskiwanie od roślin substancji odżywczych, w zamian za zwiększoną powierzchnię chłonną i zwiększone zaopatrzenie rośliny w sole mineralne (2-3 razy więcej K i N, także więcej P, Mg, Ca, Mg, Fe i in.). Rośliny z korzeniami zmikoryzowanymi są odporniejsze na suszę, lepiej odżywione a także bardziej odporne na patogeny poprzez zwiększoną aktywność immunologiczną, blokadę korzeni dla patogenów przez grzyby mikoryzowe, wydzielanie przez nie szkodliwych dla patogenów metabolitów (m. in. antybiotyków) oraz regulacja populacji patogenów glebowych poprzez działanie antagonistyczne (konkurencja, antybioza)

ZESTAW 7

1.Odżywianie mikroorganizmów,

Pobieranie pokarmu przez mikroorganizmy

Mikroorganizmy pobierają pokarm całą powierzchnią ciała, wydzielając wcześniej do otoczenia enzymy rozkładające pokarm. W zależności od wymagań co do pobieranego pokarmu możemy wyróżnić: prototrofy, które potrafią syntezować wszystkie potrzebne substancje z prostych składników, auksotrofy, które wymagają dostarczenia niektórych bardziej złożonych związków, np. witamin, aminokwasów oraz oligotrofy, które odżywiają się śladowymi ilościami związków pokarmowych. Oprócz źródła węgla pobierają też makroelementy (takie jak S, Mg, N, O, H, P, Fe, K, Ca) oraz mikroelementy – Cu, Mn, Mo, Bo, Cr, Zn, Co.

2.Ektomikoryza,

Ektomikoryzy to związki grzyba (z gromady Basidiomycota) z korzeniem, w których grzybnia wnika do korzenia międzykomórkowo (do miękiszu korowego, najdalej do ektodermy) oraz tworzy wokół korzenia tzw. „mufkę”. Komórki miękiszu korowego ulegają hipertrofii, a między nimi strzępki grzybni tworzą charakterystyczną sieć, tzw. siatkę Hartiga. Strzępki wnikają także na zewnątrz, do środowiska tworząc grzybnię ekstramatrykalną. W wyniku zastąpienia przez mufkę zanikają włośniki komórki skórki, korzeń staje się grubszy. Głównym celem wchodzenia przez grzyby w związki mikoryzowe jest uzyskiwanie od roślin substancji odżywczych, w zamian za zwiększoną powierzchnię chłonną i zwiększone zaopatrzenie rośliny w sole mineralne (2-3 razy więcej K i N, także więcej P, Mg, Ca, Mg, Fe i in.). Rośliny z korzeniami zmikoryzowanymi są odporniejsze na suszę, lepiej odżywione a także bardziej odporne na patogeny poprzez zwiększoną aktywność immunologiczną, blokadę korzeni dla patogenów przez grzyby mikoryzowe, wydzielanie przez nie szkodliwych dla patogenów metabolitów (m. in. antybiotyków) oraz regulacja populacji patogenów glebowych poprzez działanie antagonistyczne (konkurencja, antybioza)

3.Zasługi L. Pasteura

Ludwig Pasteur, francuski lekarz i mikrobiolog działający w XIX wieku jest osobą, która torowała drogę dla tej nauki. Pasteur obalił ostatecznie teorię abiogenezy, która pokutowała od czasów Arystotelesa i stwierdził związek sterylności rąk i narzędzi i zakażeniami, ignorowany przez ówczesnych lekarzy. Opracował szczepionki na wąglika i wściekliznę oraz metody sterylizacji, izolacji oraz hodowli na pożywkach płynnych. Badając procesy fermentacyjne przyczynił się do polepszenia jakości francuskiego piwa, aby nie ustępowało niemieckiemu oraz nad udoskonaleniem wina.

Zestaw 8

1. Co to jest i gdzie występuje: gametangiogamia, siatka Hartiga, warstwiak.

siatka Hartiga jest w mikoryzie i to jest splot grzybni która wnikneła do korzenia a dokłądnie do miękiszu kory pierwotnej

gametangia są na pewno u grzybów i jest to haploidalny element płciowy i to się tyczy rozmnażania płciowego

wujek google mówi że są wytwarzane w nim gamety

2 Postulaty Kocha

Wyżej

3.Warunki sprzyjające i niesprzyjające występowaniu ektomikoryz.

ektomikoryza tzw. mikoryza zewnętrzna; strzępki grzybni wnikają międzykomórkowo do miękiszu kory pierwotnej korzenia. Część grzybni która wniknęłą do korzenia tworzy sploty strzępek tzw. sieć Hartiga. Mikoryza zwiększa ilość dostarczanych skłądników pokarmowych 2-3 krotnie, zwiększa powierzchnię chłonną korzenia

dostarcza sole mineralne z dalszych odległości w czasie niedoboru, umożliwia magazynowanie substancji pokarmowych zaopatruje rośline w wode, chroni przed patogenami

te odzywianie mikroorganizmów to wydaje mi się ze to bedzie to :

oligotrofy- organizmy bytujące w środowiskach ubogich (powietrze zawierające pewną ilość amoniaku)

autotrofy- organizmy wykorzystujące energię świetlną i chemiczną do przekształcenia nieprzyswajalnych lub trujących związków na formy dostępne do ich rozwoju i życia

heterotrofy- organizmy odżywiające się substancjami organicznymi ale same nie potrafią wytworzyć substancji organicznej

prototrofy- drobnoustroje samodzielnie wytwarzające substancje potzrebne do wzrostu i rozwoju

auksotrofy- drobnoustroje ktorych rozwój uzależniony jest od dostępności jednego lub kilku czynników wzrostowych (witaminy, aminokwasy