Receptura

Sympatykomimetyki.

Adrenalina, Epinephrine, Fastjekt roztwór do wstrzyknięć dom. 2,05mg/2,05ml ;

Wskazania: Stany zagrożenia życia: resuscytacja krążeniowo-oddechowa w przypadku zatrzymania krążenia niezależnie od mechanizmu, nasilona reakcja anafilaktyczna, wstrząs anafilaktyczny, napad astmy oskrzelowej. W sytuacjach, gdy stosowanie innych leków działających inotropowo dodatnio nie przynosi oczekiwanego efektu, np. bezpośrednio po operacjach kardiochirurgicznych. Jako dodatek do środków znieczulających miejscowo w celu opóźnienia wchłaniania leku w miejscu podania.

Dawkowanie: W postaci autostrzykawki i.m. do mięśni uda podawana jest automatycznie jednorazowa dawka 0,23–0,37 mg epinefryny.

Rp.
Fastjekt 2,05 mg/ 2,05 ml
In amp. N.1
D.S. Podać domięśniowo (w mięsień uda) 1 dawkę (we wstrząsie anafilaktycznym).

Injectio Adrenalini 0,1% - roztwór do wstrzyknięć 1mg/1ml

Rp.
Injectio Adrenalini 0,001
In amp. N.10
D.S. Podać domięśniowo ½ ampułki (w napadzie astmy oskrzelowej).

Parasympatykolityki.

Atropina, Atropinum, Atropinum sulfuricum rozt. do wstrzyk. 0,5mg i 1,0mg

Wskazania: Stosowana w reanimacji oddechowo-krążeniowej (w asystolii, blokach serca), premedykacji przed znieczuleniem ogólnym, odwracaniu blokady nerwowo-mięśniowej, w leczeniu odruchowej bradykardii, nadmiernego wydzielania i skurczu oskrzeli, stanów spastycznych przewodu pokarmowego, dróg żółciowych i moczowodów, w diagnostyce radiologicznej. W okulistyce w celu długotrwałego rozszerzenia źrenicy w zapaleniu tęczówki i ciała rzęskowego w celu zapobiegania zrostom tęczówkowo-soczewkowym oraz w diagnostycznym badaniu refrakcji u dzieci. Również w zatruciu glikozydami naparstnicy i inhibitorami AChE.

Dawkowanie: Atropinę podaje się i.m., i.v., s.c. lub dotchawiczo. Premedykacja i.m. pół godziny przed zabiegiem lub i.v.: dorośli 0,4–0,6 mg, dzieci 0,01–0,02 mg/kg mc., noworodki i niemowlęta 0,025–0,03 mg/kg mc. Minimalna dawka atropiny wynosi 0,1 mg. Stany spastyczne oskrzeli – wziewnie: dorośli 0,025 mg/kg mc. 4–6 razy na dobę, dzieci 0,05 mg/kg mc. 4–6 razy na dobę, nie przekraczając 2,5 mg. Reanimacja krążeniowo-oddechowa i.v. lub dotchawiczo: w zatrzymaniu krążenia w mechanizmie asystolii lub czynności elektrycznej bez tętna z częstotliwością rytmu poniżej 60/min u dorosłych 1 mg i.v., u dzieci 0,01–0,03 mg/kg mc. powtarzając co 3–5 min. W bradykardii zatokowej, bradyarytmii, bloku przedsionkowo-komorowym i.v.: u dorosłych 0,5–1 mg, u dzieci 0,01–0,03 mg/kg mc. W obu przypadkach w razie potrzeby istnieje możliwość powtarzania dawki co 5 min, maksymalnie do 2 mg u dorosłych, do 1 mg u dzieci. Zatrucie związkami fosforoorganicznymi i substancjami o działaniu cholinomimetycznym i.v. lub i.m.: dorośli 1–2 mg i.v., powtarzając w razie potrzeby co 10–20 min do opanowania nadmiernego wydzielania oskrzelowego i zwiększenia częstotliwości rytmu serca powyżej 80/min, u dzieci 0,02–0,05 mg/kg mc., powtarzając w razie potrzeby co 5–10 min do opanowania nadmiernego wydzielania oskrzelowego i zwiększenia częstotliwości rytmu serca powyżej 100/min, u młodzieży 0,5–1 mg. Zatrucie grzybami zawierajacymi muskarynę: 1–2 mg powtarzane co 1 godz. Odwracanie bloku nerwowo-mięśniowego i.v.: dorośli 0,015 mg/kg mc., dzieci 0,02–0,03 mg/kg mc. w skojarzeniu z 0,05 mg/kg mc. neostygminy. Pomocniczo w stanach spastycznych mięśniówki gładkiej w jamie brzusznej (kolka wątrobowa, nerkowa) – dorośli i.m. lub i.v. 0,5–1 mg. W diagnostyce radiologicznej, gdy pożądane jest wywołanie rozkurczu mięśniówki gładkiej i zwolnienie pasażu jelitowego – dorośli i.m. 1 mg. W okulistyce: 30 min przed wziernikowaniem 1 kropla roztworu 0,25–1% (w przypadku wziernikowania zaleca się stosowanie krótko działających leków rozszerzających źrenicę), leczniczo 1 kropla 2 razy na dobę. W badaniu refrakcji: dorośli i dzieci po 6. rż. 2 razy na dobę po jednej kropli roztworu 1% przez 3 dni oraz raz w dniu badania, dzieci do 3. rż. roztwór 0,25% (otrzymany po rozcieńczeniu roztworu 1%) 2 razy na dobę po jednej kropli przez 5 dni oraz raz w dniu badania, 3.–6. rż. – roztwór 0,5% (otrzymany po rozcieńczeniu roztworu 1%) 2 razy na dobę po jednej kropli przez 5 dni oraz raz w dniu badania. U osób w wieku podeszłym należy zmniejszyć dawki atropiny.

Rp.
Atropinum sulfuricum 0,5 mg (lub 1 mg)
In amp. N.1
D.S. Podawać dożylnie zawatość jednej ampułki (w napadzie bradyarytmii)

#

Butylobromek skopolaminy, Butylscopolamine, Scopolan draż. 0,01; czopki 0,01; Buscolysin

roztwór do wstrz. 0,02

Wskazania: Stany przebiegające z nadmierną czynnością skurczową przełyku, wpustu lub odźwiernika, dróg żółciowych i nerkowych, kolka jelitowa (w tym kolka niemowląt) oraz choroba wrzodowa. Hioscyna jest także stosowana w premedykacji oraz w objawowym leczeniu zapalenia uchyłków, ostrego zapalenia jelit oraz ostrego zapalenia trzustki. Również profilaktycznie i leczniczo w uporczywych wymiotach i chorobie lokomocyjnej. W ostrej manii i delirium (również w skojarzeniu z morfiną). W celu porażenia akomodacji i rozszerzenia źrenicy. Sole czwartorzędowe hioscyny stosowane są w diagnostyce radiologicznej przełyku, żołądka, dwunastnicy, dróg moczowych oraz w endoskopii. Hioscynę stosuje się również pomocniczo w diagnostyce niedrożności jajowodów.

Dawkowanie: P.o. dorośli 20 mg 4 razy na dobę, dzieci 6.–12. rż. 10 mg 3 razy na dobę. P.r.: dorośli 10 mg 3–5 razy na dobę, po 1. rż. 7,5 mg 3–5 razy na dobę, u dzieci młodszych ta sama dawka 2–3 razy na dobę. I.v., i.m. dorośli 20 mg (można powtórzyć po 30 min).

Rp.
Scopolan 0,01
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 4 x dz. ( w rozlanym skurczu przełyku)

Rp.
Scopolan 0,01
In supp.
op.1
S. Zakładać 1 czopek 3 x dz. ( w kolce jelitowej)

Rp.
Buscolysin 0,02
In amp. N.10
D.S. Podawać domięśniowo zawatość jednej ampułki (w kolce jelitowej).

Leki blokujące receptory beta-adrenergiczne

Acebutolol – Sectral tabl. powl. 0,2; 0,4

Abutol tabl. powl. 0,2

Abutol Long 400 tabl. dojelitowe o przedłuŜonym uwalnianiu 0,4

Wskazania: Nadciśnienie tętnicze w monoterapii oraz w leczeniu skojarzonym. Stabilna dławica piersiowa. Zaburzenia rytmu serca pochodzenia komorowego. Stosowany również w zaburzeniach rytmu pochodzenia nadkomorowego i wtórnej profilaktyce zawału serca.

Dawkowanie: P.o. Dawkę należy dostosować indywidualnie. Nadciśnienie tętnicze. Zwykle 400 mg raz na dobę lub w 2 dawkach podzielonych; w ciężkim nadciśnieniu po 2 tyg. dawkę można zwiększyć do 400 mg 2 razy na dobę, maksymalnie do 1200 mg/d (800 mg rano i 400 mg wieczorem). Dławica piersiowa. Zwykle 200 mg 2 razy na dobę lub 400 mg raz na dobę w postaci o przedłużonym uwalnianiu; dawkę należy dostosować indywidualnie w zależności od odpowiedzi na leczenie; dawka podtrzymująca nie przekracza 800 mg/d, dawka maksymalna wynosi 1200 mg/d. Zaburzenia rytmu. Początkowo zwykle 200 mg 2 razy na dobę lub 400 mg raz na dobę; dawkę należy zwiększać stopniowo do uzyskania odpowiedzi na leczenie; dawka podtrzymująca wynosi od 400 mg/d do maksymalnie 1200 mg/d. Wtórna profilaktyka zawału serca: początek leczenia pomiędzy 3. a 21. dniem po wystąpieniu zawału w dawce 400 mg/d. U osób z klirensem kreatyniny 25–50 ml/min dawkę zmniejszyć do 50%, a <25 ml/min – do 25% dawki zwykle stosowanej. U chorych w podeszłym wieku nie zaleca się stosowania dawek >800 mg/d.

Rp.
Sectral 0,2
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. ( w dławicy piersiowej)

Rp.
Sectral 0,4
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. ( w nadciśnieniu tętniczym)

Rp.
Abutol 0,2
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. ( w komorowych zab. rytmu)

Rp.
Abutol Long 400 0,4
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. ( w dławicy piersiowej)

Bisoprolol — Bisocard tabl. powl. 0,005; 0,01

Concor COR 1,25; 2,5; 5; 10 tabl. powl. 0,00125; 0,0025; 0,005; 0,01

Wskazania: Nadciśnienie tętnicze. Stabilna dławica piersiowa. W skojarzeniu z innymi lekami w stabilnej łagodnej, umiarkowanej i ciężkiej zastoinowej niewydolności serca.

Dawkowanie: Stosować na czczo lub podczas śniadania; tabletki należy połykać w całości, popijając niewielką ilością płynu. Dawkę należy dostosować indywidualnie. Nadciśnienie, dławica piersiowa. Zazwyczaj podaje się raz na dobę 5 mg, w razie nieskuteczności dawkę można zwiększyć do 10 mg/d; nie należy przekraczać dawki 20 mg/d. U osób z upośledzeniem czynności nerek (klirens <40 ml/min) lub wątroby oraz w stanach przebiegających ze skurczem oskrzeli dawka początkowa powinna wynosić 2,5 mg/d, dawka maksymalna wynosi 10 mg/d. Stabilna zastoinowa niewydolność serca. W 1. tyg. 1,25 mg/d, w przypadku odpowiedniej tolerancji zwiększać stopniowo do maksymalnej dawki podtrzymującej 10 mg/d (jej osiągnięcie powinno trwać ok. 12 tyg.). Nie ma konieczności dostosowania dawki u osób w podeszłym wieku.

Rp.
Bisocard 0,005 (lub 0,01)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. rano ( w nadciśnieniu tętniczym)

Rp.
Concor COR 1,25 (lub 2,5; 5; 10) 0,00125 (lub 0,0025; 0,005; 0,01)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. rano ( w niewydolności serca)

Metoprolol — Betaloc ZOK 25; 50; 100 tabl. o przedł. uwalnianiu 0,025; 0,05; 0,1

Metocard tabl. 0,05; 0,1

MetoHEXAL 200 retard tabl. o przedł. uwalnianiu 0,2

Wskazania: P.o. Nadciśnienie tętnicze (w monoterapii i leczeniu skojarzonym). Dławica piersiowa. Zapobieganie nagłej śmierci sercowej i ponownemu zawałowi serca u osób po zawale serca. Zastoinowa niewydolność serca. Zaburzenia rytmu serca, zwłaszcza tachyarytmie nadkomorowe, ekstrasystolie pochodzenia komorowego i migotanie przedsionków. Stany krążenia hiperkinetycznego, wspomagająco w nadczynności tarczycy. Profilaktyka napadów migreny. I.v. Częstoskurcz, przede wszystkim częstoskurcz nadkomorowy. Ostry zawał serca w celu zmniejszenia obszaru zawału, ryzyka migotania komór i ryzyka zgonu.

Dawkowanie: Dawkowanie należy ustalać indywidualnie. Dorośli. P.o. Nadciśnienie tętnicze. Zwykle 100–150 mg raz na dobę rano lub w 2 dawkach podzielonych; w razie potrzeby dawkę można zwiększyć do 200–400 mg/d; niekiedy wystarczająca jest dawka 50 mg; tabletki o kontrolowanym uwalnianiu zwykle 50–100 mg raz na dobę, rano; jeśli dawka 100 mg jest niewystarczająca, można zastosować większą dawkę lub leczenie skojarzone. Dławica piersiowa. Zwykle 100–150 mg/d w 2–3 dawkach podzielonych; tabletki o kontrolowanym uwalnianiu 100–200 mg/d raz na dobę. Zastoinowa niewydolność serca. Dostosowywanie dawki wymaga ścisłej kontroli lekarskiej; w postaci tabletek o kontrolowanym uwalnianiu początkowo 12,5 mg raz na dobę u pacjentów w III–IV klasie NYHA, a u pacjentów w II klasie NYHA – 25 mg raz na dobę przez 2 tygodnie, następnie systematycznie podwajać dawkę w odstępach dwutygodniowych do maksymalnej tolerowanej przez pacjenta, nie przekraczając 200 mg/d. Objawy krążenia hiperkinetycznego. 50 mg 1–2 razy na dobę. Tachyarytmie. 50 mg 2–3 razy na dobę; tabl. o kontrolowanym uwalnianiu: 100–200 mg raz na dobę; w razie potrzeby dawkę można zwiększyć do 300 mg/d. Profilaktyka migreny. Tabl. o kontrolowanym uwalnianiu 100–200 mg raz na dobę. Wtórna profilaktyka zawału serca. Tabl. o kontrolowanym uwalnianiu: dawka podtrzymująca wynosi zwykle 200 mg raz na dobę. I.v. Zaburzenia rytmu serca. Początkowo 5 mg z szybkością 1–2 mg/min; dawkę można powtarzać co 5 min aż do uzyskania pożądanego efektu; zwykle wystarcza łączna dawka 10–15 mg; dawki większe niż 20 mg nie zwiększają efektu terapeutycznego. Świeży zawał serca: leczenie należy rozpocząć w ciągu 12 h od wystąpienia bólu w klatce piersiowej; podaje się 3 razy po 5 mg (1–2 mg/min) co 2 min i.v. (niezbędna kontrola ciśnienia tętniczego, czynności serca i EKG); 15 min po ostatnim wstrzyknięciu i.v. należy podać 50 mg p.o. i kontynuować leczenie p.o. co 6 h po 50 mg; jeżeli pacjent dobrze toleruje lek, ustalić dawkę podtrzymującą. Dzieci. P.o. 0,5–1 mg/kg mc./d w dawkach podzielonych co 8–12 h (dawkowanie niezarejestrowane w Polsce); leczenie zarezerwowane wyłącznie dla specjalistycznych ośrodków pediatrycznych.

Rp.
Betaloc ZOK 25 (50; 100) 0,025 (lub 0,05; 0,1)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. ( w nadciśnieniu tętniczym)

Rp.
Metocard 0,05
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. ( w nadciśnieniu tętniczym)

Rp.
Metocard 0,1
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. rano ( w nadciśnieniu tętniczym)

Rp.
MetoHEXAL 200 retard 0,2
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. ( w dławicy piersiowej)

Propranolol — Propranolol tabl. 0,01; 0,04

roztw. do wstrzyknięć 0,001

Wskazania: Nadciśnienie tętnicze (w monoterapii i leczeniu skojarzonym). Dławica piersiowa. Tachyarytmie pochodzenia nadkomorowego, komorowego oraz w wyniku przedawkowania glikozydów naparstnicy. U osób w stabilnym stanie klinicznym po ostrej fazie zawału serca. Drżenie samoistne. Stany lęku i niepokoju. Zapobieganie napadom migreny. Pomocniczo w guzie chromochłonnym w celu zmniejszenia częstotliwości rytmu serca (w skojarzeniu z lekami α-adrenolitycznymi). Pomocniczo w nadciśnieniu wrotnym. Stosowany w kardiomiopatii przerostowej z zawężeniem drogi odpływu i niektórych wadach wrodzonych serca (wskazania niezarejestrowane w Polsce).

Dawkowanie: Dawkę należy dostosować indywidualnie. Dorośli. P.o. Nadciśnienie tętnicze. Początkowo zwykle 40 mg 2 razy na dobę, dawkę można stopniowo zwiększać, dawka podtrzymująca wynosi zazwyczaj 120–240 mg/d 2–4 w dawkach podzielonych (rzadziej w razie potrzeby można zwiększyć do 480–640 mg/d 2–4 w dawkach podzielonych). Dławica piersiowa. Początkowo zwykle 40 mg 2 razy na dobę, dawkę można stopniowo zwiększać, dawka podtrzymująca wynosi zazwyczaj 80–320 mg/d w 2–4 dawkach podzielonych. Zaburzenia rytmu serca. Zwykle 30–120 mg/d w 3–4 dawkach podzielonych; lek podaje się przed posiłkami i wieczorem przed snem. Stan po ostrej fazie zawału serca. Leczenie należy rozpocząć 5.–21. dnia po zawale; stosuje się 180–240 mg/d w 3–4 dawkach podzielonych. Drżenie samoistne. 80 mg/d w 2 dawkach podzielonych, dawka podtrzymująca wynosi zwykle 120 mg/d, w razie potrzeby można stosować 240–320 mg/d. Zapobieganie napadom migreny. Początkowo 80 mg/d, dawka podtrzymująca wynosi zwykle 80–240 mg/d. Guz chromochłonny. Przed zabiegiem 60 mg/d w 2 dawkach podzielonych przez 3 dni; w przypadkach nieoperacyjnych zwykle 30 mg/d. Nadciśnienie wrotne: do 120–160 mg/d w dawkach podzielonych, pod kontrolą rytmu serca, uzyskując zmniejszenie częstotliwości rytmu serca o ok. 20%. W kardiomiopatii przerostowej 80–120 mg/d. W stanach lęku i niepokoju do 240 mg/d w dawkach podzielonych. Dzieci. Początkowo 1 mg/kg mc./d w 2 dawkach podzielonych, zwykle stosowana dawka podtrzymująca 1–5 mg/kg mc./d w 3–4 dawkach podzielonych; maksymalna dawka wynosi 16 mg/kg mc./d w 4 dawkach podzielonych. I.v. Dorośli. Zaburzenia rytmu serca zagrażające życiu lub towarzyszące znieczuleniu ogólnemu: 1–3 mg powoli i.v. z prędkością nieprzekraczającą 1 mg/min pod kontrolą EKG; kolejną dawkę można podać po 2 min, następną po 4 h. Dzieci. W zagrażających życiu zaburzeniach rytmu lub w napadach anoksemicznych opornych na klasyczne leczenie i.v. ze szczególną ostrożnością w dawce 0,01–0,02 mg/kg mc./dawkę, maksymalnie do 0,025 mg/kg mc./5 min, monitorując stan dziecka.

Rp.
Propranolol 0,01
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 3 x dz. (w tachyarytmii)

Rp.
Propranolol 0,04
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. ( w nadciśnieniu tętniczym)

Rp.
Propranolol 0,001
In amp. N.5
D.S. Podać powoli dożylnie 1 ampułkę pod kontrolą EKG i ciśnienia tętniczego(w nadkomorowych zab. rytmu). W razie potrzeby dawkę powtórzyć po 2 min.

#

Rp.
Aquae pro injectione 10,0
In amp. N.5
D.S. Do rozpuszczenia propranololu.

Leki alfa- i beta-adrenergiczne

Karwedilol — Dilatrend tabl. 0,00625; 0,0125; 0,025

Vivacor tabl. 0,00625; 0,0125; 0,025

Wskazania: Nadciśnienie tętnicze (w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym). Zastoinowa niewydolność serca u osób w II i III klasie NYHA. Stabilna choroba niedokrwienna serca. U osób w stabilnym stanie klinicznym po ostrej fazie zawału serca, u których występuje dysfunkcja lewej komory i obniżenie frakcji wyrzutowej =<40% (wykazane zmniejszenie liczby zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych – wskazanie niezarejestrowane w Polsce).

Dawkowanie: P.o. Stosować podczas posiłków; dawkę należy dostosować indywidualnie. Nadciśnienie tętnicze. Początkowo (przez pierwsze 2 dni) zwykle 12,5 mg, następnie 25 mg/d; w razie potrzeby dawkę można zwiększać stopniowo co 14 dni, nie przekraczając dawki maksymalnej 50 mg/d; lek stosuje się raz na dobę lub 2 dawkach podzielonych. Choroba niedokrwienna serca. Początkowo 12,5 mg 2 razy na dobę przez pierwsze 2 dni; w zależności od efektu klinicznego można dawkę utrzymać lub zwiększać w odstępach 2-tygodniowych, nie przekraczając dawki 100 mg/d w 2 dawkach podzielonych. Niewydolność serca. Początkowo 3,125 mg 2 razy na dobę przynajmniej przez 2 tyg., kontrolując pod kątem nasilenia objawów niewydolności serca, w razie dobrej tolerancji stopniowo zwiększać dawkę, podwajając ją w odstępie co najmniej 2 tyg. do 12,5 lub 25 mg 2 razy na dobę. Dawka maksymalna wynosi 25 mg 2 razy na dobę u osób o mc. do 85 kg i 50 mg 2 razy na dobę u osób o mc. powyżej 85 kg. Dysfunkcja lewej komory u osób po zawale serca (wskazanie niezarejestrowane w Polsce). U osób w stabilnym stanie klinicznym początkowo 12,5 mg/d, w zależności od tolerancji dawkę zwiększyć po 3–10 dniach do 25 mg/d, następnie do 50 mg/d; lek stosuje się w 2 dawkach podzielonych; w razie potrzeby można zastosować mniejszą dawkę początkową.

Rp.
Diliatrend (lub Vivacor) 0,00625
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. ( w nadciśnieniu tętniczym)

Rp.
Diliatrend (lub Vivacor) 0,0125 (lub 0,025)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. ( w nadciśnieniu tętniczym)

Agoniści receptora imidazolowego

Moksonidyna — Physiotens tabl. powl. 0,2mg; 0,4mg

Wskazania: Nadciśnienie tętnicze pierwotne.

Dawkowanie: P.o., niezależnie od posiłków. Najczęściej leczenie rozpoczyna się od dawki 0,2 mg podawanej raz na dobę (rano). Jeżeli przez ok. 3 tyg. nie ma oczekiwanego efektu, to dawkę należy zwiększyć do 0,4 mg raz na dobę lub w 2 dawkach podzielonych, następnie 0,6 mg/d. Nie należy przekraczać dawki jednorazowej 0,4 mg i dobowej 0,6 mg/d. Kończąc leczenie, dawkę należy stopniowo zmniejszać, co najmniej przez 2 tyg. U chorych z upośledzoną czynnością nerek (GFR mniejsze niż 30–60 ml/min, stężenie kreatyniny w surowicy 1,2–1,8 mg/100 ml) nie podawać więcej niż 0,2 mg jednorazowo i 0,4 mg/d.

Rp.
Physiotens 0,2 mg (lub 0,4 mg)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. ( w nadciśnieniu tętniczym)

Rilmenidyna — Tenaxum tabl. 0,001

Wskazania: Nadciśnienie tętnicze. Wskazana jest szczególnie u pacjentów młodych, z nadmierną aktywacją adrenergiczną, z zaburzeniami metabolicznymi (cukrzyca, dyslipidemia), chorych źle tolerujących dotychczasowe leczenie hipotensyjne, z upośledzoną czynnością nerek.

Dawkowanie: Dorośli: p.o. 1 mg raz na dobę, rano. Jeśli po miesiącu stosowania leku nie osiągnięto zadowalających rezultatów, dawkę można zwiększyć do 2 mg/d (1 mg rano i 1 mg wieczorem, na początku posiłków). U osób z niewydolnością nerek modyfikacja dawkowania nie jest konieczna, gdy klirens kreatyniny jest większy niż 15 ml/min.

Rp.
Tenaxum 0,001
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. rano ( w nadciśnieniu tętniczym)

Leki blokujące receptor alfa-adrenergiczny

Prazosyna — Polpressin tabl. 0,001; 0,002; 0,005

Z Kostowskiego: jednorazowo 1-4 mg, max. na dobę 10 mg

Rp.
Polpressin 0,001 (lub 0,002; 0,005)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. ( w nadciśnieniu tętniczym)

Doksazosyna — Cardura XL tabl. o zmodyfik. uwaln. 0,004; 0,008

Cardura tabl. 0,001; 0,002; 0,004

Wskazania: Nadciśnienie tętnicze w monoterapii i leczeniu skojarzonym. Łagodny rozrost gruczołu krokowego.

Dawkowanie: Nadciśnienie tętnicze: początkowo 1 mg/d przez 1–2 tyg., najlepiej wieczorem. Następnie dawkę można stopniowo zwiększać w tych samych odstępach czasowych do uzyskania optymalnego obniżenia ciśnienia tętniczego. Maksymalna dawka dobowa wynosi 16 mg. Zwykle stosuje się 2–4 mg/d. Łagodny rozrost gruczołu krokowego: początkowo 1 mg/d, następnie co 1–2 tygodnie można zwiększać dawkę do 4–8 mg w zależności od indywidualnych parametrów urodynamicznych. Zwykle stosuje się 2–4 mg/d. Jeśli podawanie doksazosyny zostanie przerwane na kilka dni, ponowne leczenie należy rozpoczynać od dawki 1 mg/d. U chorych z upośledzoną czynnością nerek oraz u osób w podeszłym wieku można stosować zwykłe dawki. Dawka początkowa postaci o zmodyfikowanym uwalnianiu wynosi 4 mg/d. W razie potrzeby dawkę tę można zwiększyć

. Rp.
Cardura XL 0,004 (lub 0,008)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. ( w nadciśnieniu tętniczym)

Rp.
Cardura 0,001 (lub 0,002; 0,004)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. ( w nadciśnieniu tętniczym)

Glikozydy nasercowe

Digoksyna — Digoxin tabl. 0,1mg; 0,25mg

roztw. do wstrzyknięć 0,5mg

Wskazania: Zaawansowana skurczowa, przewlekła, zastoinowa niewydolność serca w skojarzeniu z innymi lekami (diuretyki, ACE inhibitory, β-adrenolityki). Migotanie lub trzepotanie przedsionków z przyspieszoną czynnością komór (w celu kontroli częstotliwości rytmu komór) w przebiegu niewydolności serca oraz innych przyczyn, napadowe częstoskurcze nadkomorowe w mono- i politerapii z werapamilem, diltiazemem lub β-adrenolitykami. Badania wykazały skuteczność digoksyny w niewydolności serca z rytmem zatokowym (poprawa tolerancji wysiłku, zmniejszenie chorobowości) u chorych z niewydolnością serca klasy II i III wg NYHA. Im bardziej zaawansowana niewydolność serca, tym bardziej skuteczne jest leczenie glikozydami naparstnicy. W większości chorób zastawkowych przebiegających z objawami niewydolności serca wczesne stosowanie glikozydów naparstnicy stało się prawie regułą. W wadach zastawkowych, w których przeważa niedomykalność, najlepszym rozwiązaniem jest równoczesne stosowanie glikozydów naparstnicy i inhibitora ACE. Także w ostrej niewydolności lewokomorowej, po operacjach na sercu (szczególnie wad zastawkowych), zapobiegawczo w chorobach serca u chorych zagrożonych (zabieg chirurgiczny, poród, ciężkie zakażenia), kardiomiopatia niedokrwienna (w skojarzeniu z β-adrenolitykami u chorych z małą objętością wyrzutową i częstoskurczem). W niewydolności serca u dzieci jest lekiem pierwszego rzutu i wyprzedza nawet stosowanie diuretyków.

Rp.
Digoxin 0,1mg (lub 0,25mg)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. ( w niewydolności serca)

Rp.
Digoxin 0,5 mg
In amp. N.10
D.S. Wstrzykiwać powoli dożylnie zawartość 1 ampułki po rozpuszczeniu w 10 ml roztworu soli fizjologicznej 1xdz. (w migotaniu przedsionków)

#

Rp.
Aquae pro injectione 10,0
In amp. N.10
D.S. Rozpuszczalnik do digoksyny.

Metylodigoksyna Bemecor tabl. 0,1mg

roztwór do dawkowania kroplami 0,6 mg/1ml

roztw. do wstrzyknięć 0,2mg

Wskazania: Migotanie przedsionków z szybką czynnością komór, w przebiegu niewydolności serca. Zaawansowana skurczowa, przewlekła zastoinowa niewydolność serca w skojarzeniu z innymi lekami (diuteryki, β-adrenolityki, ACE inhibitory). Migotanie przedsionków z innych przyczyn, napadowa tachykardia nadkomorowa w mono- i politerapii z werapamilem, diltiazemem lub β-adrenolitykami. Wykazano skuteczność digoksyny w skurczowej niewydolności serca z rytmem zatokowym (poprawa tolerancji wysiłku, zmniejszenie chorobowości) u chorych z niewydolnością serca klasy II i III wg NYHA. Im bardziej zaawansowana niewydolność serca, tym bardziej skuteczne jest leczenie glikozydami naparstnicy. W większości chorób zastawkowych przebiegających z objawami niewydolności serca wczesne stosowanie glikozydów naparstnicy stało się prawie regułą. W wadach zastawkowych, w których przeważa niedomykalność, najlepszym rozwiązaniem jest równoczesne stosowanie glikozydów naparstnicy i inhibitora ACE. Także w ostrej niewydolności lewokomorowej po operacjach na sercu (szczególnie wad zastawkowych), zapobiegawczo w chorobach serca, u chorych zagrożonych (zabieg chirurgiczny, poród, ciężkie zakażenia), kardiomiopatia niedokrwienna (w skojarzeniu z β-adrenolitykiem u chorych z małą objętością wyrzutową i częstoskurczem). W niewydolności serca u dzieci jest lekiem pierwszego rzutu, nawet przed diuretykami.

Dawkowanie: P.o. lub i.v. dorośli: szybkie nasycenie 0,2 mg 2–3 razy na dobę przez 2–4 dni, w powolnym nasycaniu 0,2 mg 2 razy na dobę przez 3–5 dni. W leczeniu podtrzymującym 0,2 mg na dobę w dawkach podzielonych. Dzieci do 2. rż. początkowo 0,013 mg/kg mc. na dobę, po 2. rż. 0,01 mg/kg mc. na dobę w 2–4 dawkach podzielonych, po 24 h zwykle 0,01 mg/kg mc./dobę.

Rp.
Bemecor 0,1 mg
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. ( w niewydolności serca)

Rp.
Sol. Bemecor 0,6mg/1,0
op.1
S. Zażywać 2 xdz. 15 kropli ( w niewydolności serca)

Rp.
Bemecor 0,2 mg
In amp. N.10
D.S. Wstrzykiwać powoli dożylnie zawartość 1 ampułki po rozpuszczeniu w 10 ml roztworu soli fizjologicznej 1xdz. (w migotaniu przedsionków)

#

Rp.
Aquae pro injectione 10,0
In amp. N.10
D.S. Rozpuszczalnik do metylodigoksyny.

Leki przeciwarytmiczne klasy IB

Lidokaina — Lignocainum hydrochloricum 1% ; 2%

roztw. do wstrzyknięć i.v. 0,01/ml; 0,02/ml

amp. 20,0 ml

Wskazania: Komorowe zaburzenia rytmu serca: częstoskurcz komorowy, przedwczesne skurcze komorowe, szczególnie w przebiegu ostrego zawału serca lub po przedawkowaniu glikozydów naparstnicy. Zapobieganie migotaniu komór w ostrym zawale serca. Znieczulenie miejscowe: błon śluzowych, nasiękowe, blokady nerwów obwodowych i splotów nerwowych, zewnątrzoponowe, podpajęczynówkowe, doopłucnowe, odcinkowe dożylne.

Dawkowanie: Komorowe zaburzenia rytmu serca. Dorośli: i.v. dawka wstępna 1–1,5 mg/kg mc., kolejne dawki stanowiące 1/2–1/3 dawki wyjściowej można powtarzać co 5–10 min. Nie należy przekraczać dawki 3 mg/kg mc. Wstrzyknięcie wykonywać powoli w ciągu 2–3 min. Po osiągnięciu stężenia terapeutycznego kontynuować wlew w dawce podtrzymującej 1–4 mg/min. Zapobieganie migotaniu komór w ostrym zawale serca: 100 mg we wstrzyknięciu i.v., a następnie 2–4 mg/min we wlewie i.v. lub 100 mg we wstrzyknięciu i.v., po 10–15 min 50 mg we wstrzyknięciu i.v., a następnie 2 mg/min we wlewie i.v. Dzieci: i.v. 1–2 mg/kg mc., dawka początkowa wynosi zazwyczaj 1 mg/kg mc.

Rp.
1% Sol. Lignocainum hydrochloricum 20,0
In amp. N.4
D.S. Wstrzyknąć powoli dożylnie 1/2 ampułki, następnie kontynuować podawanie w powolnym dożylnym wlewie kroplowym roztworu uzyskanego poprzez rozcieńczenie zawartości 3 ampułek w 500 ml roztworu soli fizjologicznej (w częstoskurczu komorowym)

#

Rp.
0,9% Sol. Natrii chlorati 500,0
In amp. N.1
D.S. Rozpuszczalnik do lignokainy.

Leki przeciwarytmiczne klasy IC

Propafenon — Rytmonorm 150; 300 tabl. powl. 0,15; 0,3

Wskazania: Leczenie doraźne i profilaktyka nawrotów nadkomorowych zaburzeń rytmu serca, zwłaszcza u chorych z objawowym migotaniem przedsionków bez choroby organicznej serca lub w przebiegu nadciśnienia tętniczego bez cech istotnego przerostu lewej komory. Zaburzenia rytmu serca w zespole WPW. Rzadko w komorowych zaburzeniach rytmu serca, szczególnie niewskazany u chorych po zawale serca, z niewydolnością serca.

Dawkowanie: Dorośli. P.o. Początkowo 150 mg 3 razy na dobę lub 300 mg 2 razy na dobę, następnie dawkę można zwiększać stopniowo pod kontrolą EKG co 3–4 dni do dawki maks. 900 mg/d. U osób z upośledzoną czynnością nerek i(lub) wątroby należy zmodyfikować dawkowanie. I.v. 0,5–2 mg/kg mc. we wstrzyknięciu trwającym 3–5 min, kontrolując ciśnienie tętnicze i EKG, dawkę można powtórzyć po 90–120 min. We wlewie i.v. trwającym 1–3 h podaje się z prędkością 0,5–1 mg/min. W powolnym wlewie do 560 mg/d. Dzieci. P.o. 8–9 mg/kg mc./d, maksymalnie 20 mg/kg mc./d w 4 dawkach podzielonych, przez 4–5 dni, następnie w 3 dawkach podzielonych. I.v. we wlewie ciągłym jak u dorosłych. U osób z upośledzoną czynnością wątroby konieczna jest modyfikacja dawkowania. U chorych o mc. <70 kg należy rozważyć redukcję dawki początkowej.

Rp.
Rytmonorm 150 0,15
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 3 x dz. ( w migotaniu przedsionków)

Rp.
Rytmonorm 300 0,3
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. ( w migotaniu przedsionków)

Leki przeciwarytmiczne klasy III

Amiodaron — Cordarone tabl. 0,2

roztw. do wstrzyknięć i.v. 0,15

Wskazania: P.o. Zaburzenia rytmu serca w przebiegu zespołu Wolffa, Parkinsona i White’a. Leczenie migotania przedsionków i zapobieganie mu – amiodaron jest lekiem pierwszego wyboru u chorych z migotaniem przedsionków i niewydolnością serca. Trzepotanie przedsionków, napadowe tachyarytmie nadkomorowe: częstoskurcz nadkomorowy i węzłowy, gdy inne leki nie mogą być zastosowane lub są nieskuteczne, a chory z różnych powodów nie jest kwalifikowany do zabiegu ablacji. Leczenie groźnych dla życia komorowych zaburzeń rytmu (częstoskurcz komorowy, migotanie komór). I.v. stosowany w wymienionych wskazaniach w sytuacjach, gdy konieczne jest uzyskanie szybkiego działania leku lub gdy podawanie leku p.o. nie jest możliwe. W porównaniu z innymi lekami przeciwarytmicznymi klasy I lub III amiodaron wykazuje większą skuteczność i mniejsze działanie proarytmogenne i dlatego obecnie uważany jest za lek preferowany lub alternatywny w leczeniu tachyarytmii różnego rodzaju, szczególnie u osób z chorobą organiczną serca.

Dawkowanie: Dorośli. P.o. Lek należy stosować konsekwentnie po posiłku lub na czczo. Dawka nasycająca: zwykle 600 mg/d w 3 dawkach podzielonych przez tydz.; dawka podtrzymująca 200 mg/d., rzadziej 100 mg, można robić również przerwy w przyjmowaniu leku (2 dni w tyg.). I.v. Lek należy stosować we wlewie i.v., rozcieńczać wyłącznie 5% roztworem glukozy. Nie zaleca się podawania amiodaronu we wstrzyknięciu i.v. ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia i wstrząsu. Roztwór amiodaronu o stężeniu mniejszym niż 300 mg w 500 ml 5% roztworu glukozy nie jest stabilny i nie należy go stosować. Wlew i.v. Dawka nasycająca: zwykle 5 mg/kg mc. podana w 250 ml 5% roztworu glukozy we wlewie i.v. trwającym 20–120 min. Wlew można powtarzać 2–3 razy na dobę. Efekt terapeutyczny pojawia się w ciągu kilku pierwszych minut i następnie stopniowo słabnie, dlatego w celu jego przedłużenia należy kontynuować podawanie leku we wlewie. Dawka podtrzymująca: 10–20 mg/kg mc./d (zazwyczaj 600–800 mg/d, niekiedy do 1200 mg/d) we wlewie w 250 ml 5% roztworu glukozy przez kilka dni. Maksymalna dawka dobowa wynosi 2 g. Należy rozpocząć jednoczesne podawanie leku p.o. od 1. dnia stosowania wlewów: 200 mg amiodaronu 3 razy na dobę. Dawkowanie w stanach nagłych: 150–300 mg w 10–20 ml 5% roztworu glukozy w powolnym, trwającym co najmniej 3 min wstrzyknięciu i.v. Amiodaron we wstrzyknięciu i.v. można podawać tylko w nagłych sytuacjach, gdy inne leki są nieskuteczne, wyłącznie na oddziale intensywnego nadzoru kardiologicznego, monitorując EKG. Następne wstrzyknięcie można powtórzyć nie wcześniej, niż po 15 min, nawet jeżeli w pierwszym wstrzyknięciu podano tylko 150 mg (możliwość wystąpienia wstrząsu). Nie należy jednocześnie podawać innych leków w tej samej strzykawce. Jeżeli konieczne jest podanie następnych dawek amiodaronu, należy je podać w formie wlewu i.v. Dzieci. P.o. 10–15 mg/kg mc./d przez 4–14 dni, następnie dawka podtrzymująca 5 mg/kg mc./d przez kilka tyg., następnie dawkę można zmniejszyć do najmniejszej skutecznej. I.v. 5 mg/kg mc. podawane we wlewie trwającym od kilku minut do godziny. W razie potrzeby można podawać 5 mg/kg mc. w kolejnych wlewach do osiągnięcia dawki 15 mg/kg mc./d.

Rp.
Cordarone 0,2
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. ( w zespole WPW)

Rp.
Cordarone 0,15
In amp. N.5
D.S. Podawać w dożylnym wlewie kroplowym roztwór uzyskany poprzez rozcieńczenie zawartości 5 ampułek w 250 ml 5% roztworu glukozy (w częstoskurczu komorowym)

#

Rp.
5% Sol. Glucosum 250,0
In amp. N.1
D.S. Rozpuszczalnik do amiodaronu

Inhibitory konwertazy angiotensyny

Chinapril — Accupro 5; 10; 20 tabl. powl. 0,005; 0,01; 0,02

Cilazapril — Inhibace tabl. 0,0005, 0.001, 0,0025, 0,005

Enalapril — Enarenal tabl. 0,005; 0,01; 0,02

Enap roztw. do wstrzyknięć 1,25mg

Kaptopril — Captopril tabl. 0,0125; 0,025; 0,05

Perindopril — Prestarium tabl. 0,004; tabl. powl. 0,005; 0,010

Lizinopril - Lisiprol tabl. 0,005; 0,01; 0,02

Ramipril - Tritace tabl.0,0025; 0,005; 0,01

WSZYSTKIE: w nadciśnieniu tętniczym

DAWKOWANIE doustnych: Kaptopril 3x dz.
Enalapril 2x dz.
Reszta 1x dz.

Rp.
Enap 1,25 mg
In amp. N.10
D.S. Podawać dożylnie zawartości 1 ampułki co 6 godzin.

#

Rp.
Aquae pro injectione 10,0
In amp. N.10
D.S. Rozpuszczalnik do enalaprilu.

Inhibitory konwertazy angiotensyny w połączeniu z lekami moczopędnymi

Enap H tabl. ( enalapril 0,01 + hydrochlorotiazyd 0,025)

Rp.
Enap H
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. (w nadciśnieniu tętniczym)

Enap HL tabl. ( enalapril 0,01 + hydrocholorotiazyd 0,0125)

Rp.
Enap HL
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. (w nadciśnieniu tętniczym)

Noliprel tabl. (perindopril 0,002 + indapamid 0,625 mg)

Rp.
Noliprel
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. rano(w nadciśnieniu tętniczym)

Noliprel Forte tabl. (perindopril 0,004 + indapamid 1,25 mg)

Rp.
Noliprel Forte
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. rano (w nadciśnieniu tętniczym)

Antagoniści angiotensyny II

Losartan — Xartan tabl. powl. 0,05

Wskazania: Leczenie nadciśnienia tętniczego w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym z innymi lekami hipotensyjnymi. Niewydolność serca u osób, u których nie jest wskazane dalsze leczenie inhibitorami konwertazy angiotensyny. Nefropatia cukrzycowa.

Dawkowanie: P.o. niezależnie od posiłków. Nadciśnienie tętnicze, nefropatia cukrzycowa. Początkowo 50 mg raz na dobę. U niektórych chorych spodziewana reakcja występuje po zastosowaniu dawki 100 mg/d. Można stosować dawki z przedziału 25–100 mg raz na dobę lub w 2 dawkach podzielonych. U osób ze zmniejszoną objętością płynów ustrojowych (np. otrzymujących leki moczopędne) początkowo 25 mg/d. W przypadku zaburzeń czynności wątroby w wywiadzie leczenie rozpoczyna się od mniejszych dawekLek można stosować w skojarzeniu z innymi lekami hipotensyjnymi, np. z hydrochlorotiazydem, który wywiera efekt addycyjny. Nie ma potrzeby redukcji dawki u osób starszych, u chorych z upośledzoną czynnością nerek, włącznie z chorymi dializowanymi. Niewydolność serca. Początkowo 12,5 mg raz na dobę, następnie dawkę należy podwajać co tydzień do osiągnięcia skutecznej dawki podtrzymującej wynoszącej zwykle 50 mg raz na dobę. Zmniejszenie ryzyka wystąpienia udaru mózgu u chorych z nadciśnieniem tętniczym i przerostem lewej komory serca. Zwykle 50 mg raz na dobę, następnie można zastosować dawkę 100 mg raz na dobę i(lub) dołączyć hydrochlorotiazyd w małej dawce.

Rp.
Xartan 0,05
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. (w nadciśnieniu tętniczym)

Leki moczopędne tiazydowe i tiazydopodobne

Hydrochlorotiazyd — Hydrochlorothiazidum tabl. 0,0125; 0,025

Tialorid, Tialorid mite tabl. prep. złoż. (amiloryd, hydrochlorotiazyd)

Wskazania: Nadciśnienie tętnicze (w monoterapii i w skojarzeniu z innymi lekami). Obrzęk idiopatyczny oraz obrzęki w niewydolności serca, nerek, wątroby. Stosowany w moczówce prostej.

Dawkowanie: P.o. W nadciśnieniu 12,5–50 mg raz na dobę lub w 2 dawkach podzielonych. Zwiększenie dawki nie nasila efektu hipotensyjnego, ale zmniejsza stężenie potasu i zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu. Leczenie obrzęków: 25–75 mg raz na dobę lub w 2 dawkach podzielonych, a następnie stopniowo zmniejszać dawkę. Dzieci: 2.–5. rż. 12,5 mg/d, 6.–14. rż. 25 mg/d. Do 2. rż. wyjątkowo 6–12 mg/d. Zapobieganie tworzeniu kamieni z solami wapnia – 50 mg 2 razy na dobę.

Rp.
Hydrochlorothiazidum 0,0125 (lub 0,025)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. (w nadciśnieniu tętniczym)

Rp.
Tialorid (lub Tialorid mite)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. (w nadciśnieniu tętniczym)

Klopamid – Normatens tabl. prep. złoż.(klopamid, rezerpina,

dihydroergokrystyna)

Klopamid - Clopamid tabl.0,02

Wskazania: Nadciśnienie tętnicze, również w leczeniu skojarzonym. Obrzęk idiopatyczny oraz obrzęki w niewydolności serca, nerek, wątroby.

Dawkowanie: P.o. 20–40 mg/d rano przez 1 tydz., następnie stopniowo zmniejszać dawkę do 10 mg/d. W ciężkich przypadkach do 40–60 mg/d.

Rp.
Normatens
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. (w nadciśnieniu tętniczym)

Rp.
Clopamid 0,02
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz.rano (w nadciśnieniu tętniczym)

Indapamid — Tertensif SR tabl. powl. o przedłuż. uwaln. 1,5mg

Diuresin SR tabl. powl. o przedłuż. uwaln. 1,5mg

Indapen tabl. powl. 2,5mg

Wskazania: Leczenie nadciśnienia tętniczego (monoterapia lub leczenie skojarzone).

Dawkowanie: P.o. Postaci o standardowym uwalnianiu 2,5 mg raz na dobę rano, w razie potrzeby dawkę można zwiększyć do 5 mg/d. Postaci o przedłużonym uwalnianiu 1,5 mg/d, niezależnie od stopnia ciężkości nadciśnienia tętniczego, najlepiej rano. Zwiększenie dawki nie wywołuje zwiększenia działania hipotensyjnego, natomiast zwiększa efekt diuretyczny.

Rp.
Tertensif SR 1,5mg
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz.rano (w nadciśnieniu tętniczym)

Rp.
Diuresin SR 1,5mg
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz.rano (w nadciśnieniu tętniczym)

Rp.
Indapen 2,5mg
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz.rano (w nadciśnieniu tętniczym)

Leki moczopędne pętlowe

Furosemid — Furosemidum tabl. 0,04

roztw. do wstrzyknięć 20mg

Wskazania: Obrzęki w niewydolności krążenia, obrzęk płuc, obrzęk mózgu, ostra lub przewlekła niewydolność nerek (działa nawet, gdy klirens kreatyniny jest mniejszy niż 5–10 ml/min), zespół nerczycowy, marskość wątroby, przełom nadciśnieniowy (z innymi lekami), zatrucia (wymuszanie diurezy). Należy stosować w przypadku braku lub słabego efektu działania innych leków moczopędnych oraz w leczeniu skojarzonym nadciśnienia tętniczego.

Dawkowanie: P.o. Zwykle 20–40 mg/d, w razie potrzeby do 1000 mg/d. I.m., i.v. w dawce 20–40 mg codziennie lub co 2 dni. Można co 2 h zwiększać o 20 mg aż do uzyskania diurezy. Lek powinien byc stosowany w kilku (w miarę możliwości co najmniej w dwóch) dawkach podzielonych w ciągu doby. W obrzęku płuc: 40 mg i.v. w dawce powtarzanej w razie potrzeby. Można stosować większe dawki w razie konieczności. Dzieci po 8. rż.: 0,5–1 mg/kg mc./d. Dawka i.v. we wlewie kroplowym nie może przekroczyć 4 mg/min.

Rp.
Furosemidum 0,04
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. (w obrzękach pochodzenia krążeniowego)

Rp.
Furosemidum 0,02
In amp. N.10
D.S. Wstrzykiwać dożylnie zawartość 1 ampułki 1x dz. (w obrzękach pochodzenia krążeniowego)

#

Rp.
Aquae pro injectione 10,0
In amp. N.10
D.S. Rozpuszczalnik do furosemidu.

Torasemid — Trifas 10 tabl. 0,01

Wskazania: Obrzęki związane z przewlekłą niewydolnością serca. Obrzęki spowodowane zastoinową niewydolnością serca, obrzęk płuc, obrzęki pochodzenia wątrobowego lub nerkowego. Nadciśnienie tętnicze w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami obniżającymi ciśnienie tętnicze krwi.

Dawkowanie: Obrzęki. P.o. Początkowo 5 mg/d, dawka podtrzymująca 5–10 mg/d, maks. 20–40 mg/d. Leczenie ciężkiej niewydolności nerek. P.o. Początkowo 50 mg, dawka podtrzymująca 50–200 mg, maksymalnie 200 mg. Nadciśnienie tętnicze. 2,5 mg raz na dobę, w razie potrzeby zwiększyć dawkę do 5 mg raz na dobę.

Rp.
Trifas 10 0,01
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. (w obrzękach pochodzenia krążeniowego)

Leki moczopędne oszczędzające potas – antagoniści

aldosteronu

Spironolakton — Spironol tabl. 0,025

Spironol 100 tabl. 0,1

Verospiron tabl. 0,025; kaps. 0,05; 0,1

Wskazania: Hiperaldosteronizm pierwotny (leczenie przedoperacyjne chorych z gruczolakiem lub przewlekle u pacjentów z obustronnym przerostem kory nadnerczy) i wtórny. Obrzęki pochodzenia sercowego, wątrobowego i nerkowego oraz idiopatyczne. Zespół nerczycowy w przypadku niezadawalających efektów w leczeniu choroby podstawowej. Nadciśnienie tętnicze (leczenie skojarzone). Hipokaliemia w przypadku braku możliwosci zastosowania innych metod leczenia. Zaawansowana niewydolność serca (IV NYHA) w skojarzeniu z innymi lekami. Lek stosowany również w leczeniu uzupełniającym miastenii i hirsutyzmu (wskazania niezarejestrowane w Polsce).

Dawkowanie: P.o.; stosować w monoterapii lub w skojarzeniu z lekami moczopędnymi działającymi na proksymalną część kanalików nerkowych. Hiperaldosteronizm. W celu przygotowania do zabiegu operacyjnego 100–400 mg/d w dawkach podzielonych; lek można w razie potrzeby stosować długotrwale u osób, u których nie jest możliwe przeprowadzenie operacji; należy wówczas co 14 dni zmniejszać dawkę poczatkową do najmniejszej dawki skutecznej. Obrzęki. Dorośli początkowo zwykle 100 mg/d w 2 dawkach podzielonych; dawka podtrzymująca wynosi zwykle 25–200 mg/d; dzieci 2–3,3 mg/kg mc./d w dawkach podzielonych. Zespół nerczycowy (w przypadku nieskuteczności glikokortykosteroidów): 50–200 mg/d. Nadciśnienie tętnicze: 50–100 mg/d, następnie dawkę należy ustalać indywidualnie, w razie potrzeby można zwiększać co 2 tyg., jednak obecnie zaleca się stosowanie dawki podtrzymujacej 25–50 mg/d. Niewydolność serca. Jako leczenie uzupełniające, zwykle 12,5–25 mg/d. Hipokaliemia. 25–100 mg/d. W miastenii 50–300 mg/d.

Rp.
Spironol 0,025
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. (w obrzękach pochodzenia krążeniowego)

Rp.
Spironol 100 0,1
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. (w hiperaldosteronizmie pierwotnym)

Rp.
Verospiron 0,025 (lub 0,05; 0,1-caps)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. (w obrzękach pochodzenia krążeniowego)

Leki rozszerzające naczynia wieńcowe— nitraty

Triazotan glicerolu Nitromint aerozol do stos. podjęz. 400μg/dawkę

Nitroglycerinum 0,5 tabl. podjęz. 0,5mg

Nitrocard maść (20mg/g)

Nitroglycerinum prolongatum tabl. o przedłużonym uwalnianiu 0,0064

Sustonit tabl. o przedłużonym uwalnianiu 0,0065; 0,015

Wskazania: Tabletki podjęzykowe i aerozol stosuje się do przerywania napadów dławicy piersiowej, a także w skurczu przełyku, ostrym zatruciu kokainą i epinefryną, w kamicy żółciowej (szczególnie w kurczu zwieracza Oddiego wywołanego opioidami), w zespole Raynauda. Tabletki podjęzykowe, dopoliczkowe i o przedłużonym uwalnianiu, maść, plastry przezskórne i aerozol stosuje się do zapobiegania napadom dławicy piersiowej. Nitroglicerynę podawaną i.v. stosuje się w niestabilnej dławicy piersiowej, zawale serca, zastoinowej niewydolności serca, obrzęku płuc, przełomie nadciśnieniowym, kontrolowanej hipotonii podczas zabiegów operacyjnych. Stosowana również miejscowo w postaci maści doodbytniczej w celu łagodzenia objawów bólowych związanych z przewlekłą szczeliną odbytu.

Dawkowanie: Początkowo podaje się p.o. dawkę próbną 0,25 mg, następnie 0,5–1 mg s.l., w napadzie bólu 0,5–2 mg s.l., w razie potrzeby powtórzyć po kilkunastu min. Postaci o przedłużonym działaniu podaje się p.o. w dawce 2,5 mg 2–3 razy na dobę lub 6,5–15 mg/d 2 razy na dobę, zachowując niesymetryczny schemat dawkowania, czyli jeden 16-godzinny odstęp między dawkami; tabletek nie należy rozgryzać. Miejscowo: wcierać maść w skórę klatki piersiowej okolicy przedsercowej 3–4 razy na dobę przez kilka tyg. albo naklejać raz na dobę plaster uwalniający 5–10 mg/d nitrogliceryny (odklejać na 8–10 h, by zapobiec rozwojowi tolerancji). Aerozol: w przypadku napadu bólu dławicowego 0,4 mg pod język na błonę śluzową jamy ustnej, do 3 dawek w ciągu 15 min; jeżeli ból nie ustąpi w tym czasie, należy rozważyć możliwość wystąpienia ostrego incydentu wieńcowego. We wlewach i.v.: pod kontrolą wskaźników hemodynamicznych krążenia: początkowo w dawce 5–10 µg/min, modyfikowanej stopniowo o 5 µg/min w zależności od stanu chorego do 20–200 µg/min. Wlew kontynuować w zależności od potrzeby 24–72 h. W razie podejrzenia rozwoju tolerancji, która w zależności od dawki może się rozwinąć już po około 24 h, zrobić 8-godzinną przerwę w podawaniu leku. Nagłe zakończenie wlewu może wywołać zaostrzenie dolegliwości, dlatego też należy stopniowo zmniejszać dawkę leku. Po zakończeniu leczenia dożylnego możliwie wcześnie należy podać doustnie azotany. U dzieci 0,2–0,5 µg/kg mc./min. Doodbytniczo 1,5 mg (375 mg = 2,5 cm maści) 2 razy na dobę do czasu ustąpienia bólu, nie dłużej jednak niż przez 8 tyg.

Rp.
Nitromint
In aerosolo
op.1
S.Przyjąć 1 dawkę pod język (w napadzie bólu dławicowego)

Rp.
Nitroglycerinum 0,5 0,5 mg
In tabl.
op.1
S. Przyjmowac 1 tabletkę podjęzykowo (w napadzie bólu dławicowego)

Rp.
2% Ung. Nitrocard
op.1
S. Wcierać maść w skórę klatki piersiowej okolicy przedsercowej 3–4 x dz. (w chorobie wieńcowej)

Rp.
Nitroglycerinum prolongatum 0,0065
In tabl.
op.1
S. Przyjmowac 1 tabletkę 2x dz.- w odstępie 8 h między dawką poranną a wieczorną.(w chorobie wieńcowej)

Rp.
Sustonit 0,0065 (lub 0,015)
In tabl.
op.1
S. Przyjmowac 1 tabletkę 2x dz.- w odstępie 8 h między dawką poranną a wieczorną.(w chorobie wieńcowej)

Diazotan izosorbidu — Sorbonit tabl. 0,005; 0,01

Sorbonit prolongatum tabl. o przedł. uwaln. 0,02; 0,04

Wskazania: Doraźne przerwanie napadu dławicy piersiowej. Zapobieganie objawom i napadom dławicy piersiowej (także po zawale serca). W leczeniu skojarzonym przewlekłej niewydolności serca (z glikozydami naparstnicy, lekami moczopędnymi, inhibitorami konwertazy angiotensyny, lekami rozszerzającymi naczynia tętnicze), dławicy Prinzmetala, w nadciśnieniu płucnym.

Dawkowanie: Podczas napadu dławicy piersiowej s.l. 5–10 mg (1–2 tabl. s.l.), w razie potrzeby co 2–3 h lub na błonę śluzową jamy ustnej w postaci aerozolu 1 dawkę (1,25 mg), powtarzając po 2–5 minutach w razie utrzymywania się bólu. Zapobiegawczo p.o. 5–10 mg do 4 razy na dobę. Tabletki o przedłużonym działaniu: stosuje się p.o. w dawce 20–60 mg 2 razy na dobę, o stałej porze z zachowaniem asymetrycznego dawkowania, tzn. stosując 8–12-godzinne przerwy bez przyjęcia tabletki (np. pierwszą dawkę rano, drugą nie później niż po 8–10 h). Takie dawkowanie zapobiega rozwojowi tolerancji na lek. W przypadku rozwoju tolerancji na lek można wydłużyć przerwę bez dawki azotanu. Zwiększanie dawki nie poprawia skuteczności azotanu. W razie konieczności można podawać większe dawki, np. 80 mg 2 razy na dobę, pamiętając o asymetrycznym dawkowaniu lub 120 mg raz na dobę. Nie zaleca się przekraczania 160 mg/d. P.o. lek stosuje się po posiłku.

Rp.
Sorbonit 0,005 (lub 0,01)
In tabl.
op.1
S. Przyjmowac 1 tabletkę podjęzykowo (w napadzie bólu dławicowego)

Rp.
Sorbonit prolongatum 0,02 (lub 0,04)
In tabl.
op.1
S. Przyjmowac 1 tabletkę 2x dz.- w odstępie 8 h między dawką poranną a wieczorną.(w chorobie wieńcowej)

Rp.
Cardonit prolongatum 40 (lub 60; 80) 0,04 (lub 0,06; 0,08)
In tabl.
op.1
S. Przyjmowac 1 tabletkę 2x dz.- w odstępie 8 h między dawką poranną a wieczorną.(w chorobie wieńcowej)

Monoazotan izosorbidu — Effox 10; 20; 40 tabl. powl. 0,01; 0,02; 0,04

Effox long 50; 75 tabl. o przedł. uwaln. 0,05; 0,075

Mononit 10; 20;40 tabl. powl. 0,01; 0,02; 0,04

Mononit retard 60, 80, 100 tabl. o przedł. uwaln.0,06; 0,08; 0,1

Wskazania: Zapobieganie objawom i napadom dławicy piersiowej (także po zawale serca). W leczeniu skojarzonym przewlekłej niewydolności serca (z glikozydami naparstnicy, lekami moczopędnymi, inhibitorami konwertazy angiotensyny, lekami rozszerzającymi naczynia tętnicze), dławicy Prinzmetala, w nadciśnieniu płucnym.

Dawkowanie: P.o., po posiłku. Zwykle stosuje się 40–60 mg/d, w razie potrzeby dawkę dobową można zwiększyć do 100 mg/d. Leczenie rozpoczyna się od małych dawek przez kilka dni, aż do uzyskania dawki docelowej. Ze względu na możliwość rozwoju tolerancji lek stosować z zachowaniem przerwy między dawkami trwającej 8–12 godz. Lek w postaciach o powolnym uwalnianiu stosuje się w dawkach 40–100 mg raz na dobę rano lub wieczorem (jeżeli bóle wieńcowe występują przeważnie w nocy, np. w dławicy Prinzmetala); leku nie należy rozgryzać. U osób w podeszłym wieku z niewydolnością wątroby lub nerek dawkę leku należy zmniejszyć. Z powodu możliwości wystąpienia efektu „odbicia” unikać nagłego przerwania podawania leku.

Rp.
Effox 10 (lub 20; 40) 0,01 (lub 0,02; 0,04)
In tabl.
op.1
S. Przyjmowac 1 tabletkę 2x dz.- w odstępie 8 h między dawką poranną a wieczorną.(w chorobie wieńcowej)

Rp.
Effox long 50 (lub 75) 0,05 (lub 0,075)
In tabl.
op.1
S. Przyjmowac 1 tabletkę 1x dz.(w chorobie wieńcowej)

Rp.
Mononit 10 (lub 20; 40) 0,01 (lub 0,02; 0,04)
In tabl.
op.1
S. Przyjmowac 1 tabletkę 2x dz.- w odstępie 8 h między dawką poranną a wieczorną.(w chorobie wieńcowej)

Rp.
Mononit retard 60 (lub 80; 100) 0,06 (lub 0,08; 0,1)
In tabl.
op.1
S. Przyjmowac 1 tabletkę 1x dz.(w chorobie wieńcowej)

Leki rozszerzające naczynia — inne

Molsidomina — Molsidomina tabl. 0,002; 0,004

Molsidomina prolongatum tabl. o przedł. uwaln. 0,008

Wskazania: Stosowana zapobiegawczo i leczniczo w chorobie niedokrwiennej serca.

Dawkowanie: P.o.: leczenie rozpoczyna się od 1–2 mg 4–6 razy na dobę przez 1–2 dni, potem dawkę można zwiększyć do 2–4 mg 2–3 razy na dobę. Postaci o przedłużonym działaniu podaje się 2 razy na dobę po 8 mg. Chorzy w podeszłym wieku lub z niewydolnością wątroby i(lub) nerek oraz niskim ciśnieniem tętniczym powinni przyjmować mniejsze dawki.

Rp.
Molsidominum 0,002 (lub 0,004)
In tabl.
op.1
S. Przyjmowac 1 tabletkę 2x dz. (w chorobie wieńcowej)

Rp.
Molsidominum prolongatom 0,008
In tabl.
op.1
S. Przyjmowac 1 tabletkę 2x dz. (w chorobie wieńcowej)

Inne leki stosowane w chorobie wieńcowej

Trimetazydyna — Preductal MR tabl. o modyfikowanym uwaln. 0,035

Preductal, Metazydyna tabl. powl.0,02

Wskazania: Przewlekłe leczenie choroby niedokrwiennej serca (monoterapia lub w skojarzeniu z innymi lekami). Zawroty głowy pochodzenia naczyniowego, zawroty głowy związane z chorobą Méničre'a, szum w uszach, głuchota odbiorcza. Zaburzenia ukrwienia błony naczyniowej i siatkówki.

Dawkowanie: P.o. zwykle 20 mg 3 razy na dobę w czasie posiłków, popijając szklanką wody; tabletki o zmodyfikowanym uwalnianiu: 35 mg 2 razy na dobę. Nie ma konieczności modyfikacji dawki u osób w podeszłym wieku ani przed zabiegiem chirurgicznym.

Rp.
Preductal MR 0,035
In tabl.
op.1
S. Przyjmowac 1 tabletkę 2x dz. (w chorobie niedokrwiennej serca)

Rp.
Preductal (lub Metazydyna) 0,02
In tabl.
op.1
S. Przyjmowac 1 tabletkę 3x dz. w czasie posiłku. (w chorobie niedokrwiennej serca)

Selektywni antagoniści wapnia

Amlodypina — Amlozek tabl. 0,005; 0,01

Norvasc tabl. 0,005; 0,01

Wskazania: Nadciśnienie tętnicze (monoterapia lub leczenie skojarzone z diuretykami, β-adrenolitykami, inhibitorami konwertazy). Stabilna dławica piersiowa (monoterapia lub leczenie skojarzone z β-adrenolitykami, inhibitorami konwertazy, azotanami długo działającymi). Dławica naczynioskurczowa (dławica Prinzmetala) w monoterapii lub skojarzeniu z azotanami, β-adrenolitykami.

Dawkowanie: Początkowo zwykle 5 mg raz na dobę, p.o., niezależnie od posiłków. Dawkę można zwiększyć po 2–4 tygodniach leczenia, maksymalnie do 10 mg/d. U osób z niewydolnością wątroby, małą masą ciała lub stosujących inne leki wskazane może być zmniejszenie dawki do 2,5 mg/d. U osób w podeszłym wieku zwykle nie zachodzi potrzeba modyfikacji dawkowania, ale lek należy stosować ostrożnie, szczególnie podczas zwiększania dawki, można też zmniejszyć dawkę początkową. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u osób z upośledzoną czynnością nerek.

Rp.
Amlozek (lub Norvasc) 0,005 (lub 0,01)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. (w nadciśnieniu tętniczym)

Nitrendypina - Nitrendypina tabl. 0,01; 0,02

Wskazania: Monoterapia i leczenie skojarzone nadciśnienia tętniczego; izolowane skurczowe nadciśnienie tętnicze.

Dawkowanie: P.o. 20 mg/d rano, po posiłku. W razie konieczności dawkę można zwiększyć maksymalnie do 40 mg/d w 2 dawkach podzielonych. W przewlekłej terapii (2–4 mies.) dawkę można zmniejszyć do 10 mg/d. W przypadku nieskuteczności leczenia nitrendypinę można stosować w skojarzeniu z innymi lekami hipotensyjnymi (β-adrenolitykami, moczopędnymi lub inhibitorami ACE). U chorych z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek i osób w podeszłym wieku należy rozpocząć leczenie od dawki 5 mg/d. U starszych osób dawka 5 mg stosowana 1 lub 2 razy na dobę może być wystarczająca.

Rp.
Nitrendypina 0,01 (lub 0,02)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. rano (w nadciśnieniu tętniczym)

Lacydypina - Lacipil tabl. 0,002; 0,004

Wskazania: Monoterapia i leczenie skojarzone nadciśnienia tętniczego.

Dawkowanie: P.o. raz na dobę, o tej samej porze, najlepiej rano, niezależnie od pory posiłków. Dawka początkowa wynosi 2 mg/d, z możliwością zwiększenia do 4 mg/d lub 6 mg/d, jednak dopiero po 3–4 tyg. leczenia. Nie jest konieczna modyfikacja dawkowania u osób w podeszłym wieku, z niewydolnością nerek lub wątroby.

Rp.
Lacipil 0,002 (lub 0,004)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. rano (w nadciśnieniu tętniczym)

Nifedypina — Cordafen tabl. powl. 0,01;

Wskazania: W leczeniu i zapobieganiu ostrej i przewlekłej dławicy piersiowej Prinzmetala oraz przewlekłej stabilnej chorobie wieńcowej bez towarzyszącego skurczu, u chorych, u których utrzymują się objawy mimo odpowiednich dawek β-adrenolityków i(lub) azotanów lub chorych, którzy nie tolerują tych leków; kardiomiopatii przerostowej; chorobach naczyń obwodowych (choroba Raynauda); migrenie; zaburzeniach krążenia mózgowego na tle skurczów naczyniowych; stanach naczynioskurczowych w okulistyce i laryngologii; achalazji przełyku. Nadciśnienie tętnicze pierwotne i wtórne (szczególnie u chorych z hipercholesterolemią, chorobą niedokrwienną serca, chorobami naczyń obwodowych i niewydolnością nerek) raczej w skojarzeniu z lekami β-adrenolitycznymi (zapobiegają odruchowej tachykardii), moczopędnymi, hamującymi aktywność układu współczulnego lub inhibitorami konwertazy. W leczeniu nadciśnienia tętniczego zaleca się stosowanie preparatów o przedłużonym uwalnianiu.

Dawkowanie: P.o. Nie rozgryzać i nie dzielić tabletek. Dorośli zwykle 10 mg 3 razy na dobę, zwiększając dawkowanie do 20 mg 3 razy na dobę po 7–14 dniach w razie niedostatecznego efektu leczniczego, zachowując co najmniej 2 h przerwy między dawkami; w podeszłym wieku lub przy równoczesnym stosowaniu innych leków dawka początkowa wynosi 5 mg 3 razy na dobę. W dławicy piersiowej Prinzmetala dawkę dobową zwiększa się do 80 mg, maksymalnie 120 mg, stosowaną w 4–6 dawkach podzielonych. W leczeniu nadciśnienia tętniczego po posiłkach w dawce 20 mg 2 razy na dobę, w razie potrzeby do 40 mg 2 razy na dobę. W achalazji przełyku: s.l. 10–20 mg 15–30 min przed posiłkiem. Należy dostosować dawki u chorych w podeszłym wieku, z niewydolnością wątroby lub ciężkimi chorobami krążenia mózgowego. Jeśli zachodzi potrzeba odstawienia leku, należy stopniowo zmniejszać dawkę. Dzieci. Przewlekłe nadciśnienie tętnicze 0,25–2 mg/kg mc./d w 3–4 dawkach podzielonych. Preparaty o przedłużonym uwalnianiu. Nie należy dzielić tabletek. Dorośli. Doraźnie 20 mg co 12 h, w chorobie niedokrwiennej serca 20 mg 2 razy na dobę, w nadciśnieniu tętniczym 20 mg 2 razy na dobę, w razie potrzeby dawkę można zwiększyć do 40 mg 2 razy na dobę. Nie należy podawać częściej niż co 4 h. Maksymalna dawka dobowa wynosi 120 mg.

Rp.
Cordafen 0,01
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 3 x dz. (w przewlekłej stabilnej chorobie wieńcowej)

Werapamil — Isoptin roztw. do wstrzyknięć i.v. 0,005

Isoptin 40; 80 tabl. powl. 0,04; 0,08

Isoptin SR tabl. o przedł. uwaln. 0,12

Isoptin SR-E 240 tabl. o przedł. uwaln. 0,24

Wskazania: Leczenie dławicy piersiowej (postać stabilna przewlekła, postać niestabilna – gdy przeciwwskazany jest lek β-adrenolityczny, postać naczynioskurczowa – Prinzmetala). Leczenie nadkomorowych zaburzeń rytmu serca i ich profilaktyka (napadowy częstoskurcz nadkomorowy o różnej etiologii; zwalnianie szybkiego rytmu komór u chorych z migotaniem i trzepotaniem przedsionków [z wyjątkiem pacjentów, u których istnieje dodatkowy szlak przewodzenia oraz chorych z hipotensją i(lub) dysfunkcją lewej komory], przedwczesne pobudzenia nadkomorowe), rzadko w leczeniu komorowych zaburzeń rytmu (np. idiopatyczny częstoskurcz komorowy), kardiomiopatii przerostowej, nadciśnienia tętniczego, nadciśnienia płucnego. W ciąży w zagrażającym porodzie przedwczesnym w celu osłabienia sercowych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem β-mimetyków. U dzieci stosowany z tych samych wskazań co u dorosłych.

Dawkowanie: Dorośli i.v. 0,075–0,15 mg/kg mc. (5–10 mg) w ciągu 2 min. U chorych w podeszłym wieku lek należy podawać w ciągu 3 min. Jeśli potrzebna powtórna dawka 5–10 mg w ciągu 15–30 min. Dawka podtrzymująca we wlewie wynosi 5–10 mg/h. Średnia dawka dobowa wynosi 100 mg. Dawkowanie p.o.: 120–480 mg w 3–4 dawkach podzielonych, podczas posiłku lub bezpośrednio po nim, lek należy połykać w całości, z niewielką ilością płynu. W postaci o przedł. uwalnianiu 120–240 mg 1–2 razy na dobę. W leczeniu przewlekłym nie należy przekraczać dawki 480 mg/d, tylko wyjątkowo można na krótko zwiększyć dawkę do 600 mg/d. Dzieci i.v. 6–12. mż. dawka początkowa wynosi 0,1–0,2 mg/kg mc., zazwyczaj 0,75–2 mg, maksymalnie 0,3 mg/kg mc. podana w ciągu 3 min pod kontrolą EKG, dawkę można w razie konieczności powtórzyć po 30 min. 1.–15. rż. jednorazowo 0,1–0,3 mg (średnio 0,15)/kg mc. w ciągu 2 min, zwykle w 1.–5. rż. 2–3 mg (nie więcej niż 5 mg), w 6.–15. rż. 2,5–5 mg (nie więcej niż 10 mg), pod kontrolą EKG, ponowna dawka taka sama podana minimum po 30 min, nie należy przekraczać dawki 10 mg, lek można podawać w ciągłym wlewie 0,05–0,1 mg/kg mc./h, średnia dawka dobowa wynosi 1,5 mg/kg mc.; p.o. 3–5 mg/kg mc. w 3–4 dawkach podzielonych podczas posiłku, w nadciśnieniu tętniczym 0,6–1,5 mg/kg mc./d w 2–3 dawkach podzielonych. U chorych z niewydolnością wątroby dawki należy zmniejszyć.

Rp.
Isoptin 0,005
In amp. N.10
D.S. Wstrzykiwać powoli dożylnie zawartość 1 ampułki (w celu zwolnienia szybkiego rytmu komór u chorych z migotaniem przedsionków)

#

Rp.
Aquae pro injectione 10,0
In amp. N.10
D.S. Rozpuszczalnik do werapamilu.

Rp.
Isoptin 40 (lub 80) 0,04 (lub 0,08)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 3 x dz. (w przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej)

Rp.
Isoptin SR 0,12
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. (w przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej)

Rp.
Isoptin SR-E 240 0,24
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. (w przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej)

Diltiazem— Oxycardil 60 tabl. powl. 0,06

Oxycardil 120; 180; 240 tabl. powl. o przedł. uwaln. 0,12; 0,18; 0,24

Wskazania: P.o. Przewlekła stabilna dławica piersiowa, dławica naczynioskurczowa (Prinzmetala), nadciśnienie tętnicze w monoterapii i leczeniu skojarzonym, kontrola szybkich rytmów w migotaniu i trzepotaniu przedsionków, migrena.

Dawkowanie: P.o. postaci o standardowym uwalnianiu: w chorobie niedokrwiennej serca 60–90 mg 3 razy na dobę, w nadciśnieniu tętniczym 30–60 mg 3 razy na dobę; postaci o przedłużonym uwalnianiu: w zależności od indywidualnego stanu pacjenta 1 lub 2 razy na dobę, zwykle 120–360 mg/d, maksymalnie do 480 mg. Tabletki należy przyjmować w całości.

Rp.
Oxycardil 60 0,06
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 3 x dz. (w chorobie niedokrwiennej serca)

Rp.
Oxycardil 120 (lub 180; 240) 0,12 (lub 0,18; 0,24)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. (w chorobie niedokrwiennej serca)

Leki zmniejszające stężenie lipidów

Statyny

Simwastatyna — Simvasterol tabl. powl. 0,01; 0,02; 0,04

Zocor 10; 20; 40; 80 tabl. powl. 0,01; 0,02; 0,04; 0,08

Wskazania: U chorych na chorobę niedokrwienną serca ze współistniejącą hipercholesterolemią w celu zmniejszenia całkowitego ryzyka zgonu przez zmniejszenie liczby zgonów z przyczyn wieńcowych, zmniejszenia ryzyka zawału serca niezakończonego zgonem, zmniejszenia ryzyka konieczności wykonywania zabiegów rewaskularyzacji mięśnia sercowego, zmniejszenia ryzyka udaru mózgu lub przemijających napadów niedokrwiennych mózgu. U chorych z hipercholesterolemią pierwotną, w tym z heterozygotyczną hipercholesterolemią rodzinną i nierodzinną oraz mieszaną dyslipidemią w celu zmniejszenia stężenia cholesterolu całkowitego, cholesterolu LDL, apolipoproteiny B i triglicerydów oraz zwiększenia stężenia cholesterolu HDL; w leczeniu osób z hipertriglicerydemią i pierwotną dysbetalipoproteinemią; w leczeniu osób z homozygotyczną hipercholesterolemią rodzinną w celu zmniejszenia stężenia cholesterolu całkowitego i cholesterolu LDL, jako lek uzupełniający dietę i inne metody leczenia zmniejszające stężenie lipidów lub gdy takie leczenie jest niedostępne. Lek należy stosować w przypadku nieskuteczności leczenia niefarmakologicznego, w skojarzeniu z dietą z ograniczeniem podaży tłuszczów nasyconych i cholesterolu. Decyzja o rozpoczęciu i cel leczenia zależą od stężenia LDL i oceny ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych (zgodnie z aktualnymi zaleceniami). Należy wcześniej wykluczyć wtórne przyczyny hipercholesterolemii, takie jak: źle wyrównana cukrzyca, niedoczynność tarczycy, zespół nerczycowy, dysproteinemie, żółtaczka zastoinowa, stosowanie innych leków, alkoholizm.

Dawkowanie: P.o. 5–80 mg raz na dobę (wieczorem) w zależności od stężenia LDL-cholesterolu i jego wartości docelowej. Początkowo zwykle stosuje się 20 mg raz na dobę. Zmiany dawkowania można dokonywać w odstępach co najmniej 4 tyg. U chorych na homozygotyczną hipercholesterolemię rodzinną zaleca się 40 mg raz na dobę lub 80 mg/d w 3 dawkach podzielonych (20 mg, 20 mg i 40 mg). W przypadku jednoczesnego podawania cyklosporyny, fibratów lub kwasu nikotynowego dawka nie powinna być większa niż 10 mg/d (dawka początkowa w przypadku równoległego stosowania z cyklosporyną wynosi 5 mg/d); przy równoległym podawaniu werapamilu lub amiodaronu dawka simwastatyny nie powinna być większa niż 20 mg/d. W ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) leczenie należy rozpoczynać dawką 5 mg i monitorować stan chorego. Przed leczeniem i w jego trakcie powinien być oznaczany profil lipidowy (przeciętnie co 3 mies.), a jako wskaźnik skuteczności leczenia powinno przede wszystkim służyć stężenie cholesterolu LDL.

Rp.
Simvasterol 0,01 (lub 0,02; 0,04)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. wieczorem (w hipercholesterolemii)

Rp.
Zocor 10 (lub 20; 40; 60) 0,01 (lub 0,02; 0,04; 0,08)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. wieczorem (w hipercholesterolemii)

Atorwastatyna — Sortis 10; 20; 40; 80 tabl. powl. 0,01; 0,02; 0,04; 0,08

Wskazania: Pierwotna hipercholesterolemia i hiperlipidemia mieszana z dominującą hipercholesterolemią, także heterozygotyczna i homozygotyczna rodzinna hipercholesterolemia. Lek należy stosować w przypadku nieskuteczności leczenia niefarmakologicznego, w skojarzeniu z dietą z ograniczeniem podaży tłuszczów nasyconych i cholesterolu. Decyzja o rozpoczęciu i cel leczenia zależą od stężenia LDL i oceny ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych (zgodnie z aktualnymi zaleceniami). Należy wcześniej wykluczyć wtórne przyczyny hipercholesterolemii, takie jak: źle wyrównana cukrzyca, niedoczynność tarczycy, zespół nerczycowy, dysproteinemie, żółtaczka zastoinowa, stosowanie innych leków, alkoholizm.

Dawkowanie: P.o., niezależnie od posiłków, o dowolnej porze dnia 10–80 mg raz na dobę w zależności od stężenia LDL-cholesterolu i jego wartości docelowej. Początkowo zwykle stosuje się 10 mg raz na dobę. Zmiany dawkowania można dokonywać w odstępach co najmniej 4 tyg. Nie ma potrzeby modyfikacji dawki u osób z niewydolnością nerek ani chorych w podeszłym wieku. U dzieci 4.–17. rż. z homozygotyczną hipercholesterolemią rodzinną początkowo 10 mg/d, dawka może być w razie potrzeby zwiększona. Przed leczeniem i w jego trakcie należy oznaczyć profil lipidowy (przeciętnie co 3 mies.), a jako wskaźnik skuteczności leczenia powinno przede wszystkim służyć stężenie cholesterolu LDL.

Rp.
Sortis 10 (lub 20; 40; 80) 0,01 (lub 0,02; 0,04; 0,08)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. (w hipercholesterolemii)

Lowastatyna - Lovasterol tabl. 0,01; 0,02; 0,04

Wskazania: U chorych na chorobę niedokrwienną serca w celu spowolnienia procesu miażdżycowego w naczyniach wieńcowych. U chorych z hipercholesterolemią pierwotną w celu zmniejszenia stężenia cholesterolu całkowitego i LDL-cholesterolu. Lek należy stosować w przypadku nieskuteczności leczenia niefarmakologicznego, w skojarzeniu z dietą z ograniczeniem podaży tłuszczów nasyconych i cholesterolu. Decyzja o rozpoczęciu i cel leczenia zależą od stężenia LDL i oceny ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych (zgodnie z aktualnymi zaleceniami). Należy wcześniej wykluczyć wtórne przyczyny hipercholesterolemii, takie jak: źle wyrównana cukrzyca, niedoczynność tarczycy, zespół nerczycowy, dysproteinemie, żółtaczka zastoinowa, stosowanie innych leków, alkoholizm.

Dawkowanie: P.o. 20–80 mg raz na dobę (wieczorem) lub w dawkach podzielonych w zależności od stężenia cholesterolu LDL i jego wartości docelowej; zalecane jest podawanie dużych dawek (80 mg/d) w 2 dawkach podzielonych. Początkowo zwykle stosuje się 20 mg raz na dobę, w przypadku łagodnej lub umiarkowanej hipercholesterolemii – 10 mg/d. Zmiany dawkowania można dokonywać w odstępach co najmniej 4 tyg. W przypadku jednoczesnego podawania cyklosporyny, fibratów lub kwasu nikotynowego dawka nie powinna być większa niż 20 mg/d; przy równoległym podawaniu werapamilu lub amiodaronu dawka lowastatyny nie powinna być większa niż 40 mg/d. W ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) lek w dawce >20 mg/d należy stosować ze szczególną ostrożnością. Przed leczeniem i w jego trakcie powinien być oznaczany profil lipidowy (przeciętnie co 3 mies.), a jako wskaźnik skuteczności leczenia powinno przede wszystkim służyć stężenie cholesterolu LDL.

Rp.
Lovasterol 0,01 (lub 0,02; 0,04)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. wieczorem (w hipercholesterolemii)

Fibraty

Fenofibrat — Lipanthyl 100; 200M; 267M kaps. 0,1; 0,2 mikronizowany; 0,267mikronizowany

Grofibrat kaps. 0,1

Grofibrat 200 kaps. 0,2

Wskazania: Wszystkie typy hiperlipidemii: hipercholesterolemia (zwłaszcza lek w postaci mikronizowanej), hiperlipidemia mieszana i hipertriglicerydemia.

Dawkowanie: P.o. w czasie posiłku, nie rozgryzając kapsułki, z niewielką ilością wody. Dorośli: zwykle 100 mg 3 razy na dobę, maksymalnie 400 mg/d na początku leczenia. Po zmniejszeniu i ustabilizowaniu się stężenia lipidów dawkę można zmniejszyć do 200 mg/d. Dawkę można ponownie zwiększyć do 300 mg w razie ponownego zwiększenia stężenia lipidów. Postać mikronizowana: dawka 160, 200, 215, 250 lub 267 mg/d; w przypadku stosowania dawki 267 mg/d po ustabilizowaniu się stężenia cholesterolu zaleca się zmniejszenie dawki do 200 mg/d. Dzieci: w przypadkach koniecznych po 10. rż. maksymalnie 5 mg/kg mc./d. Odstawić, jeśli nie uzyska się zadowalającego wyniku leczenia po 3–6 mies. U osób z umiarkowaną niewydolnością nerek stosować mniejsze dawki (zależnie od stężenia kreatyniny).

Rp.
Lipanthyl 100 0,1
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 kapsułkę3 x dz. (w hiperlipidemii mieszanej)

Rp.
Lipanthyl 200M (lub 267M) 0,2 (lub 0,267)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 kapsułkę1 x dz. (w hiperlipidemii mieszanej)

Rp.
Grofibrat 0,1
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 kapsułkę3 x dz. (w hiperlipidemii mieszanej)

Rp.
Grofibrat 200 0,2
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 kapsułkę1 x dz. (w hiperlipidemii mieszanej)

Leki rozszerzające naczynia obwodowe

Pentoksyfilina - Polfilin tabl.powl. 0,1

Polfilin prolongatum tabl. powl. o przedł. uwalnianiu 0,4

Trental roztwór do wstrz. amp. 0,1

Wskazania: Zaburzenia obwodowego krążenia tętniczego lub tętniczo-żylnego pochodzenia miażdżycowego, cukrzycowego, zapalnego lub czynnościowego; miażdżyca tętnic kończyn dolnych z chromaniem przestankowym, choroba Bürgera, zmiany troficzne (zespół pozakrzepowy, owrzodzenie podudzi, zgorzel), angioneuropatie. Zaburzenia krążenia w obrębie gałki ocznej (siatkówki lub naczyniówki). Zaburzenia czynności ucha wewnętrznego (zaburzenia słuchu, nagła utrata słuchu, zaburzenia równowagi). Zaburzenia ukrwienia mózgu: stany po udarze mózgu, zaburzenia czynności mózgu pochodzenia naczyniowego z objawami takimi jak upośledzenie koncentracji, zaburzenia pamięci, zawroty głowy.

Dawkowanie: P.o. zwykle 100 mg 3 razy na dobę po posiłku, można zwiększyć do 600 mg/d, preparaty o przedłużonym działaniu zwykle 400 mg 2–3 razy na dobę lub 600 mg 2 razy na dobę. I.v. we wlewie kroplowym z szybkością 100 mg/h 100–600 mg/d w raz na dobę lub w 2 dawkach podzielonych. W bardziej zaawansowanej chorobie może być wskazany trwający 24 h wlew kroplowy, w dawce 0,6 mg/kg mc./h, zwłaszcza u chorych z silnymi bólami spoczynkowymi, zgorzelą lub owrzodzeniem. Całkowita dawka maksymalna wynosi 1,2 g/d. Po leczeniu pozajelitowym podawanie leku należy kontynuować p.o. U osób z niewydolnością nerek dawkę należy zmniejszyć do 50–70% dawki zwykle stosowanej. U osób z ciężką niewydolnością wątroby dawkę należy zmniejszyć.

Rp.
Polfilin 0,1
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 3 x dz. (w miażdżycy kończyn dolnych)

Rp.
Polfilin prolongatum 0,4
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. (w miażdżycy kończyn dolnych)

Rp.
Trental 0,1
In amp. N.10
D.S. Podawać w dożylnym wlewie kroplowym roztwór uzyskany poprzez rozcieńczenie zawartości 1 ampułki w 500 ml 0,9% roztworu chlorku sodu 1x dz. (w stanach po udarze mózgu)

#

Rp.
0.9 % Sol. Natrii chloratii 500,0
In amp. N.10
D.S. Rozpuszczalnik do pentoksyfiliny.

Nicergolina — Nilogrin tabl. powl. 0,01; 0,03

Circulat tabl. powl. 0,01

Wskazania: Ostre i przewlekłe zaburzenia ukrwienia mózgu związane z miażdżycą, zakrzepy, zatory mózgu, stany po udarze mózgu, zaburzenia przystosowania w wieku podeszłym (otępienie starcze, przedstarcze, choroba Parkinsona). Zaburzenia pamięci spowodowane zwłaszcza nadciśnieniem tętniczym; zaburzenia koncentracji, snu. Wspomagająco po udarze z niedowładem połowiczym. Stan po urazie czaszkowo-mózgowym. Zaburzenia krążenia obwodowego (zarostowe arteriopatie kończyn dolnych – choroba Bürgera, Raynauda). Retinopatia nadciśnieniowa, cukrzycowa lub związana ze stwardnieniem naczyń. Zaburzenia ukrwienia ucha wewnętrznego (szum w uszach, zaburzenia równowagi), migrena i naczynioruchowe bóle głowy. Nadciśnienie płucne. Wspomagająco w nadciśnieniu tętniczym.

Dawkowanie: P.o. 10–60 mg/d w 2–3 dawkach podzielonych w trakcie posiłku. I.m. 2–4 mg 2 razy na dobę; i.v. 4–8 mg rozpuszczone w 100 ml 0,9% roztworu NaCl lub roztworu glukozy w powolnym wlewie kroplowym, można powtórzyć kilka razy na dobę. Leczenie trwa zwykle 10–15 dni. Dotętniczo: 4 mg w 10 ml 0,9% roztworu NaCl jednorazowo we wstrzyknięciu trwającym 2 min. Gotowy preparat do wstrzyknięć może być przechowywany 48 h w temperaturze pokojowej bez światła. U chorych z niewydolnością nerek (stężenie kreatyniny większe niż 2 mg/100 ml) należy zmniejszyć dawki.

. Rp.
Nilogrin 0,01 (lub 0,03)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. (w stanach po udarze mózgu)

. Rp.
Circulat 0,01
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. (w stanach po udarze mózgu)

Winpocetyna, Vinpocetine, Vinpoton, Cavinton tabl.0,005

Wskazania: Neurologiczne objawy zaburzeń krążenia mózgowego na skutek udaru, miażdżycy; skurcz naczyń krwionośnych mózgu, stany niedokrwienne mózgu (po wyeliminowaniu krwawienia do OUN), zaburzenia pamięci i funkcji poznawczych, encefalopatia pourazowa; leczenie wspomagające w okulistyce (retinopatia w przebiegu miażdżycy, retinopatia cukrzycowa i nadciśnieniowa), laryngologii (zaburzenia słuchu pochodzenia naczyniowego lub toksycznego, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego).

Dawkowanie: W ciężkich stanach 10–20 mg i.v. w 500–1000 ml płynu infuzyjnego we wlewie kroplowym co 8–12 h. W ciągu kilku dni dawka może zostać zwiększona do 1 mg/kg mc./d i kontynuowana przez 10–14 dni. P.o. 5–10 mg 3 razy na dobę. Dawka podtrzymująca 5 mg p.o. co 8 h.

. Rp.
Vinpocetine (lub Vinpoton, Cavinton) 0,005
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 3 x dz. (w stanach po udarze mózgu)

Leki przeciwzakrzepowe

Antagoniści witaminy K

Acenocoumarol, Acenocumarol, Sintrom, tabl. 0,004g

Wskazania: Profilaktyka i leczenie tętniczych i żylnych powikłań zakrzepowo-zatorowych, zatorowości płucnej, po zawale płuca, w przypadku migotania przedsionków i wad zastawki mitralnej u osób ze zwiększonym ryzykiem zatorowości, w poliglobulii. W profilaktyce zakrzepicy po zabiegach operacyjnych, również po wszczepieniu protez naczyniowych i sztucznych zastawek serca, wrodzonym niedoborze antytrombiny III.

Dawkowanie: P.o. Ze względu na zmienny, często trudny do przewidzenia efekt działania acenokumarolu jego dawkowanie ustala się indywidualnie dla każdego chorego. Lek należy przyjmować raz na dobę, o tej samej porze. Pełne działanie przeciwzakrzepowe uzyskuje się po 3–5 dniach leczenia. Jeśli czas protrombinowy przed rozpoczęciem leczenia jest w normie, zaleca się następujący schemat dawkowania: w 1. dniu: 4–12 mg/d, w 2. dniu: 4–8 mg/d, od 3. dnia w zależności od czasu protrombinowego (wartości INR): 1–8 mg/d. Terapeutyczny zakres działania acenokumarolu powinien odpowiadać przedłużeniu czasu protrombinowego odpowiadającego wartości INR w granicach 2,0–3,0. U osób w podeszłym wieku konieczne może być zastosowanie mniejszych dawek. Nagłe odstawienie acenokumarolu może być w rzadkich przypadkach przyczyną zagrażających życiu powikłań zakrzepowo-zatorowych. Jeżeli lek nie zostanie przyjęty o zwykłej porze, należy go przyjąć jak najszybciej; jeśli do przyjęcia kolejnej dawki zostało niewiele czasu, nie należy przyjmować opuszczonej dawki, tylko następną o zwykłej porze.

. Rp.
Sintrom 0,004
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. pod kontrolą INR (w migotaniu przedsionków)

Heparyna i jej pochodne

Enoksaparyna, Enoxaparin sodium, Clexane amp. 0,02; 0,04; 0,06; 0,08

Heparyna do stosowania zewnętrznego, Heparin sodium, Lioton 1000 1000 j.m./g, żel

Wskazania: Profilaktyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, szczególnie u osób poddawanych zabiegom chirurgicznym lub długotrwale unieruchomionych. Leczenie żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej powikłanej bądź niepowikłanej zatorowością płucną. Leczenie niestabilnej dławicy piersiowej i zawału serca bez załamka Q w skojarzeniu z kwasem acetylosalicylowym. Profilaktyka tworzenia się skrzeplin w krążeniu pozaustrojowym w czasie hemodializy. Heparyny drobnocząsteczkowe stosuje się również przewlekle u kobiet w ciąży, u których istnieją wskazania do przewlekłej antykoagulacji oraz w przypadkach nawracającej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej występującej pomimo stosowania odpowiedniego leczenia doustnym antykoagulantem (wskazania niezarejestrowane w Polsce).

Dawkowanie: Enoksaparynę podaje się głęboko s.c. (do podskórnej tkanki tłuszczowej) naprzemiennie w lewą i prawą przednio-boczną i tylno-boczną część powłok brzusznych. Dorośli. Zapobieganie żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej. Lek w stężeniu 100 mg/ml stosuje się zwykle przez 7–10 dni, u niektórych chorych dłużej; chorzy z umiarkowanym ryzykiem wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (np. operacje w obrębie jamy brzusznej): 20 mg (0,2 ml) 2 h przed zabiegiem, następnie 20 mg/d; chorzy z dużym ryzykiem wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (np. operacje ortopedyczne): 40 mg (0,4 ml) 12 h przed zabiegiem, następnie 40 mg/d. Chorzy unieruchomieni: 40 mg s.c. raz na dobę przez 6–14 dni. Leczenie zakrzepicy żył głębokich powikłanej lub nie zatorowością płucną (lek w stężeniu 100 mg/ml lub 150 mg/ml): s.c. 1,5 mg/kg mc. raz na dobę lub 1 mg/kg mc. 2 razy na dobę; leczenie trwa zwykle 7–10 dni; w odpowiednim momencie należy rozpocząć podawanie doustnych leków przeciwkrzepliwych pochodnych hydroksykumaryny (co najmniej 4 dni przed odstawieniem heparyny). Niestabilna dławica piersiowa, zawał serca bez załamka Q (lek w stężeniu 100 mg/ml lub 150 mg/ml): s.c. 1 mg/kg mc. co 12 h w skojarzeniu z kwasem acetylosalicylowym p.o. w dawce 100–325 mg raz na dobę; enoksaparynę należy stosować co najmniej przez 2 dni do osiągnięcia celu leczenia; zwykle lek stosuje się przez 2–8 dni. Zapobieganie tworzeniu skrzeplin w krążeniu pozaustrojowym podczas hemodializy. Lek w stężeniu 100 mg/ml lub 150 mg/ml podaje się do linii tętniczej krążenia pozaustrojowego na początku dializy. Zwykle stosuje się 1 mg/kg mc., u chorych z dużym ryzykiem krwawień – 0,5 mg/kg mc. w przypadku podwójnego dostępu naczyniowego lub 0,75 mg/kg mc. w przypadku pojedynczego dostępu naczyniowego. Dawka wystarcza zwykle na dializę trwającą 4 h, w razie potrzeby można podać dodatkową dawkę 0,5–1 mg/kg mc. Szczególne grupy chorych. U osób w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek nie ma konieczności modyfikacji dawkowania. Osoby z niewydolnością nerek. Chorzy z klirensem kreatyniny <30 ml/min: zastosowanie profilaktyczne – jeżeli postępowanie standardowe przewiduje podawanie dawki 40 mg/d, należy zmniejszyć dawkę do 20 mg/d; zastosowanie terapeutyczne – jeżeli leczenie standardowe przewiduje podawanie dawki 1 mg/kg mc. 2 razy na dobę lub 1,5 mg/kg mc. raz na dobę, to należy ją zmniejszyć do dawki 1 mg/kg mc. raz na dobę. U chorych z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością nerek nie ma konieczności modyfikacji dawkowania.

Rp.
Clexane 0,02/ 0,2 (lub 0,04/0,4,; 0,06/0,6; 0,08/0,8)
In amp. N.10
D.S. Wstrzykiwać zawartość ampułki głęboko podskórnie w powłoki brzuszne1x dz. (20mg- po zabiegach w obrębie jamy brzusznej; 40mg- po zabiegach ortopedycznych; leczenie zakrzepicy żył głębokich np. 60mg 2x dz., 80mg 1x dz.).

. Rp.
Lioton 1000
In gel
op.1
S. Nanosić na skórę kończyn dolnych 2xdz, delikatnie wmasować (w żylakach kończyn dolnych)

Leki hamujące agregację płytek krwi

Tiklopidyna, Ticlopidine hydrochloride, Aclotin, Ticlid tabl. 0,25g

Wskazania: Zapobieganie incydentom zakrzepowym w krążeniu mózgowym i wieńcowym u osób z grup zwiększonego ryzyka. Profilaktyka zatorowo-zakrzepowa w przebiegu miażdżycy tętnic kończyn dolnych. Normalizacja aktywności płytek w przypadkach krążenia pozaustrojowego i w hemodializie. Stosowana również w retinopatii cukrzycowej. Lek powinien być stosowany u chorych, u których istnieją przeciwwskazania do stosowania kwasu acetylosalicylowego lub brak wystarczającej reakcji na kwas acetylosalicylowy. W skojarzeniu z kwasem acetylosalicylowym zapobieganie niedrożności stentu po implantacji stentu.

Dawkowanie: P.o. 250 mg 2 razy na dobę podczas posiłków. Po stentowaniu naczyń wieńcowych, przez okres do 30 dni po zabiegu: 250 mg 2 razy na dobę podczas posiłków równolegle z kwasem acetylosalicylowym w dawkach kardiologicznych.

Rp.
Aclotin (lub Ticlid) 0,25
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. podczas posiłku (po stentowaniu naczyń wieńcowych)

Leki rozkurczające oskrzela.

Teofilina, Theophylline, Theophyllinum prolongatum tabl. 0,25g

Wskazania: Stany przebiegające ze zwężeniem dróg oddechowych (astma, przewlekła obturacyjna choroba płuc, stany zapalne oskrzeli z odczynem spastycznym i inne).

Dawkowanie: Podstawą obliczenia dawki winna być należna masa ciała (wzrost w cm minus 100, minus 10%), ponieważ teofilina nie ulega dystrybucji do tkanki tłuszczowej. P.o. preparaty o przedłużonym działaniu najczęściej stosuje się następująco: u dzieci 3.–9. rż. do 24 mg/kg mc./d w 2 dawkach podzielonych, 9.–12. rż. do 20 mg/kg mc./d, 12.–16. rż. 18 mg/kg mc./d, dorośli 8–12 mg/kg mc./d, najczęściej co 12 h (w razie braku efektu dawkę można zwiększyć do 15 mg/kg mc./d i podawać w 3 dawkach podzielonych). Niektóre preparaty można podawać raz na dobę. P.r. czopki (350 mg dla dorosłych, 100–175 mg dla dzieci) stosuje się 2–4 razy na dobę. I.v. w ostrych i ciężkich skurczach oskrzeli początkowo; dawkowanie indywidualne, początkowo zwykle 5 mg/kg mc./h, następnie w zależności wieku i efektów leczenia, zwykle 0,25–1 mg/kg mc./h. U chorych na zapalenie płuc, choroby serca, wątroby lub nerek, osób w podeszłym wieku, niedotlenionych, z przewlekłym sercem płucnym lub zakażeniem wirusowym należy zmniejszyć dawkę w związku z wydłużeniem czasu metabolizmu leku. Wskazane może być monitorowanie stężenia leku we krwi; jest to szczególnie ważne u osób starszych, w przypadku chorób towarzyszących, stosowania innych leków (możliwość interakcji) lub dużych dawek.

Rp.
Theophyllinum prolongatum 0,25
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. podczas posiłku (w astmie oskrzelowej)

Wybiórczy agoniści receptorów beta2-adrenergicznych

Fenoterol, Fenoterol hydrobromide, Berotec N 100 aerozol 0,1 mg/dawkę

Berodual N aerozol wziewny; preparat złożony: 1 dawka zawiera 0,05 mg fenoterolu i 0,02 mg bromku ipratropium

Wskazania: Wziewnie. Zapobieganie napadom duszności w astmie wysiłkowej oraz duszności nocnej i duszności wywoływanej przewidywanym kontaktem ze znanym alergenem. Leczenie objawów duszności w chorobach obturacyjnych dróg oddechowych, takich jak astma oskrzelowa i POChP. W leczeniu skojarzonym zastosowanie fenoterolu w postaci wziewnej przed podaniem innych leków (glikokortykosteroidów, kromoglikanu disodowego, antybiotyków, leków mukolitycznych) do stosowania wziewnego zwiększa ich skuteczność działania. W postaci do stosowania i.v. lub p.o. Przerywanie skurczów ciężarnej macicy (zagrażający poród przedwczesny, zagrażające poronienie, przygotowanie do cięcia cesarskiego lub operacji położniczych, zaburzona dynamika skurczów macicy w czasie porodu, w ciężkim lub powolnym porodzie w fazie rozwarcia, w przypadku zmiany pozycji płodu martwego lub żywego oraz wypadnięcia pępowiny, bradykardia u dziecka związana ze skurczem macicy).

Dawkowanie: Wziewnie. Dorośli. 0,1–0,2 mg (1–2 dawki) 1–3 razy na dobę. Dawka maksymalna 0,8 mg (8 dawek) na dobę. Dzieci 6.–12. rż. 0,1 mg (1 dawka) 1–3 razy na dobę. W położnictwie w leczeniu tokolitycznym. Wlew i.v. z szybkością 1–3 µg/min (10–30 kropli/min po rozcieńczeniu 0,5 mg w 250 ml 5% roztworu glukozy lub lewulozy i uzyskaniu roztworu o stężeniu 2 µg/ml = 20 kropli); w celu szybkiego uzyskania działania tokolitycznego i.v. 25 µg rozcieńczonego fenoterolu z szybkością 10 µg/min, kontrolując tętno matki i płodu. P.o. w zagrażającym porodzie przedwczesnym 5 mg co 3–4 h.

Rp.
Berodual N
Aerosol
op.1
S. Zażywać 1 dawkę 2 x dz. (w astmie oskrzelowej)

Rp.
Berotec N 100
Aerosol
op.1
S. Zażywać 1 dawkę 3 x dz. (w astmie oskrzelowej)

Salbutamol, Salbutamol, Salbutamol aerozol wziewny 0,1mg/dawkę,
syrop 2 mg/5ml,
tabl. 2 i 4 mg

Wskazania: Doraźnie w przerywaniu napadów astmy oskrzelowej, zapobieganie napadom astmy wysiłkowej, leczenie innych stanów przebiegających ze skurczem oskrzeli, jak przewlekła obturacyjna choroba płuc. Przed badaniami inwazyjnymi (bronchoskopią lub bronchografią) oraz przed zabiegami na klatce piersiowej i po nich w celu zapobieżenia skurczom oskrzeli. Zapobieganie lub zatrzymanie czynności skurczowej macicy w przypadku porodu niewczesnego, przedwczesnego, po zabiegach na ciężarnej macicy; niewydolność szyjki macicy (wskazania niezarejestrowane w Polsce).

Dawkowanie: Aerozol: w celu przerwania nagłego skurczu oskrzeli 1–2 wdechy leku (0,1–0,2 mg), następną dawkę można podać po 4 h. W cięższych stanach w leczeniu podtrzymującym 3–4 razy na dobę po 2 wdechy (3–4 razy 0,2 mg), najczęściej przez „spejser”. U dzieci: 1 wdech (0,1 mg) w razie duszności, w leczeniu podtrzymującym 3–4 razy na dobę po 1 wdechu (0,1 mg co 6 lub 8 h). W leczeniu przewlekłym 2–4 razy na dobę 1 wdech 0,1 mg. W celu zapobiegania astmie wysiłkowej u dorosłych 2 inhalacje 0,1 mg przed wysiłkiem, u dzieci 1–2 inhalacje. U dzieci do 6. rż można stosować aerozol bezfreonowy z komory inhalacyjnej Babyhaler. Proszek do inhalacji. Dorośli. W przerywaniu nagłego skurczu oskrzeli, w nawracających objawach duszności 0,2–0,4 mg. W leczeniu podtrzymującym i zapobiegawczym 3–4 razy na dobę 0,4 mg. W zapobieganiu astmie wysiłkowej – 0,4 mg przed wysiłkiem. Dzieci. W przerywaniu nagłego skurczu oskrzeli, w astmie wysiłkowej 0,2 mg. W leczeniu podtrzymującym i zapobiegawczym 3–4 razy na dobę 0,2 mg. Płyn do inhalacji z nebulizatora 0,1% lub 0,2%. Dorośli i dzieci po 18. mż. 2,5 mg 4 razy na dobę. W razie konieczności dawkę można zwiększyć do 5 mg. Czas inhalacji wynosi 10 min. W leczeniu stanu astmatycznego i ostrych stanów skurczowych oskrzeli w warunkach szpitalnych można stosować dawki do 40 mg. Płyn do inhalacji z respiratora lub nebulizatora 0,5%. Podawanie przerywane. Dorośli. Po rozcieńczeniu 0,5–1 ml roztworu do 2–2,5 ml 0,9% roztworem NaCl należy poddawać chorego inhalacji przez 10 min. Inny sposób podawania polega na wlaniu do nebulizatora 2 ml nierozcieńczonego roztworu i inhalacji do chwili uzyskania poprawy (przez 3–5 min) lub jeżeli to konieczne do momentu ustania wytwarzania aerozolu. Dzieci. Podawanie przerywane jak u dorosłych. Dzieci do 12. rż.: 0,5 ml rozcieńcza się 2–4 ml 0,9% roztworu NaCl. W razie konieczności dawkę można zwiększyć do 1 ml (5 mg). Podawanie ciągłe. 1–2 ml należy rozcieńczyć do 100 ml. Podawać w postaci aerozolu w dawce 1–2 mg co 1 h. I.v. w stanie astmatycznym po jednorazowym wstrzyknięciu 0,25–0,5 mg w ciągu 5 min, można powtarzać dawkę co 4–6 h lub podłączyć wlew kroplowy z szybkością 5–20 µg/min. Przed podaniem i.v. konieczne jest rozcieńczenie leku w roztworze 5–10% glukozy. I.m. lub s.c. można zastosować dawkę 0,25–0,5 mg i powtarzać ją co 4–6 h. P.o. wyjątkowo u chorych na astmę, przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, z rozedmą – stosowanie niezalecane; dorośli i dzieci po 14. rż. 2–4 mg 3–4 razy na dobę. Jednorazową dawkę można zwiększyć do 8 mg, dawka maksymalna 32 mg/d. Chorzy wykazujący dużą wrażliwość na wystąpienie niepożądanego działania leku powinni początkowo stosować dawkę 2 mg, następnie przyjmować 4 mg co 12 h. Dzieci: 2.–6. rż. zwykle 1–2 mg 3 razy na dobę (dawka maksymalna 12 mg/d), 6.–14. rż. 2 mg 3–4 razy na dobę (dawka maksymalna 24 mg). W celu wywołania tokolizy i.v. 10–20 µg/min we wlewie kroplowym w zależności od tolerancji leku.

Rp.
Salbutamol
Aerosol
op.1
S. Zażywać 1 dawkę 3 x dz. (w astmie oskrzelowej)

Rp.
Salbutamol 2 mg/5 ml
In sir.
op.1
S. Zażywać 1 łyżeczkę 3 x dz. (w astmie oskrzelowej)

Rp.
Salbutamol 0,002 (lub 0,004)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 3 x dz. (w astmie oskrzelowej)

Salmeterol, Salmeterol, Serevent aerozol wziewny 0,025 mg/dawkę,

Serevent Dysk proszek do inhalacji 0,05 mg/dawkę

Wskazania: Regularne, objawowe leczenie, w skojarzeniu z wziewnymi kortykosteroidami, odwracalnej obturacji dróg oddechowych u pacjentów z astmą oskrzelową, w tym z dusznościami nocnymi, u których objawy nie są odpowiednio kontrolowane wziewnymi kortykosteroidami. Leczenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc. Zapobieganie astmie indukowanej przez wysiłek fizyczny.

Dawkowanie: Aerozol. 1 dawka = 25 µg. Astma oskrzelowa. Dorośli i młodzież po 12. rż. 2 razy na dobę (co ok. 12 h) po 2 inhalacje (100 µg/d). U osób z ciężką obturacją dróg oddechowych do 4 inhalacji po 25 µg 2 razy na dobę (200 µg/d). Nie przekraczać dawki dobowej 2 razy na dobę po 4 inhalacje (200 µg/d). U chorych leczonych salmeterolem, u których pojawia się duszność pomiędzy dawkami leku, należy dodatkowo podać krótko działający β-sympatykomimetyk wziewny. Dzieci po 4. rż. 2 razy na dobę po 2 inhalacje (100 µg/d). POChP. 2 razy na dobę (co ok. 12 h) po 2 inhalacje (100 µg/d). Proszek do inhalacji. 1 dawka = 50 µg. Dorośli: 2 razy na dobę po 1 inhalacji (100 µg/d). U osób z nasiloną obturacją oskrzeli, u których utrzymują się objawy, można zalecić zwiększenie dawki do 2 inhalacji 2 razy na dobę (200 µg/d). Dzieci po 4. rż. 1 inhalacja 2 razy na dobę (100 µg/d). Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u osób z niewydolnością nerek lub w podeszłym wieku.

Rp.
Serevent
Aerosol
op.1
S. Zażywać 2 dawki 2 x dz. (w astmie oskrzelowej)

Rp.
Serevent Dysk
Proszek do inhalacji
op.1
S. Zażywać 1 dawkę 2 x dz. (w astmie oskrzelowej)

Formoterol, Formoterol fumarate, Foradil proszek do inhalacji w kaps. 0,012 mg

Wskazania: U chorych na astmę w skojarzniu z glikokortykosteroidami w leczeniu podtrzymującym objawów obturacji dróg oddechowych oraz zapobieganiu skurczowi oskrzeli wywołanemu przez wysiłek fizyczny, zimne powietrz bądź alergen wziewny, jeżeli leczenie glikokortykosteroidami jest niewystarczające. Przewlekła obturacyjna choroba płuc.

Dawkowanie: Astma. Dorośli. Leczenie podtrzymujące: w postaci kapsułek do inhalacji 12–24 µg (1–2 kaps. do inhalacji) 2 razy na dobę; w razie konieczności można zastosować przez 2 dni w tyg. 1–2 dodatkowe kapsułki leku; zapobieganie skurczowi oskrzeli wywołanemu przez wysiłek fizyczny bądź alergen wziewny: 15 min wcześniej 1–2 kaps.; w inhalatorze proszkowym: 4,5–9 µg 1–2 razy na dobę, w razie potrzeby do 36 µg/d; zapobieganie skurczowi oskrzeli wywołanemu przez wysiłek fizyczny bądź alergen wziewny: 15 min wcześniej 9 µg; doraźnie w celu zmniejszenia objawów obturacji dróg oddechowych 4,5–9 µg; maksymalna podtrzymująca dawka dobowa nie powinna być większa niż 36 µg; w razie potrzeby dopuszczalna jest dawka dobowa 54 µg, maksymalna dawka jednorazowa – 27 µg. Dzieci. W postaci kapsułek do inhalacji u dzieci po 5. rż. 12 µg (1 kaps.) 2 razy na dobę, w razie konieczności można zastosować przez 2 dni w tyg. 1–2 dodatkowe kapsułki leku; zapobiegawczo 1 kaps. 15 min przed wysiłkiem lub potencjalnym kontaktem z alergenem. W postaci inhalatora proszkowego dzieci od 6. rż. dawka podtrzymująca zwykle 9 µg 1–2 razy na dobę; maksymalna dawka dobowa wynosi 18 µg; zapobiegawczo 4,5–9 µg 15 min przed wysiłkiem; doraźnie w celu zmniejszenia objawów obturacji dróg oddechowych 4,5–9 µg. Przewlekła obturacyjna choroba płuc. W postaci kapsułek do inhalacji zwykle 12–24 µg (1–2 kaps. do inhalacji); w postaci inhalatora proszkowego zwykle 9 µg 1–2 razy na dobę, maksymalna dawka jednorazowa wynosi 18 µg, maksymalna dawka dobowa – 36 µg.

Rp.
Foradil 0,012 mg/dawkę
Caps.
op.1
S. Inhalować zawartość 1 kapsułki 2 x dz. (w astmie oskrzelowej)

Parasympatykolityki

Bromek ipratropium, Ipratropium bromide, Atrovent N aerozol 0,02 mg/dawkę

Wskazania: Rozszerzanie oskrzeli w leczeniu podtrzymującym stanów skurczowych oskrzeli: w przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc (obejmującej przewlekłe zapalenie oskrzeli i rozedmę płuc) i astmie oskrzelowej.

Dawkowanie: Aerozol (1 rozpylenie zawiera 20 µg leku) u dorosłych i dzieci w wieku szkolnym 2 rozpylenia 4 razy na dobę. Maksymalna dawka dobowa 12 rozpyleń. Przekroczenie 12 dawek na dobę nie zwiększa na ogół efektu terapeutycznego. Roztwór do inhalacji z nebulizatora (1 kropla zawiera ok. 12,5 µg leku, 1 ml – 20 kropli) u dorosłych i dzieci po 14. rż. 0,4–2 ml 3–4 razy na dobę; dawkowanie u młodszych dzieci (wg różnych źródeł): dzieci 3.–14. rż. 0,4–3 ml 3 razy na dobę lub dzieci 6.–14. rż. 1 ml 3–4 razy na dobę, dzieci do 6. rż. 0,4–1 ml 3–4 razy na dobę.

Rp.
Atorvent N
Aerosol
op.1
S. Zażywać 2 dawki 4 x dz. (w astmie oskrzelowej)

Leki stosowane w leczeniu jaskry i zwężające źrenicę

Parasympatykomimetyki

Pilokarpina, Pilocarpine hydrochloride, Pilocarpinum 2% krople do oczu 0,02 g/ml

Wskazania: Miejscowo w leczeniu jaskry pierwotnej otwartego i zamykającego się kąta przesączania, w ostrym ataku jaskry zamkniętego kąta przesączania.

Dawkowanie: Miejscowo. W postaci kropli. Stosować 1 kroplę 1–2% roztworu do worka spojówkowego co 6–8 h lub niewielką ilość maści 1–2 razy na dobę, najczęściej na noc. W ostrym ataku jaskry: 1 kropla co 10 min w pierwszej godzinie, a następnie 1 kropla co godzinę do worka spojówkowego.

Rp.
2% Sol. Ophth. Pilocarpini
op.1
S. Zakraplać 1 kroplę do worka spojówkowego 3 x dz. (w jaskrze)

Beta-adrenolityki

Betaksolol, Betaxolol, Betoptic 0,5% krople do oczu 0,005 g/ml

Wskazania: P.o. Nadciśnienie tętnicze w monoterapii i leczeniu skojarzonym; choroba niedokrwienna serca. Do worka spojówkowego. Jaskra otwartego kąta przesączania, stany podwyższonego ciśnienia wewnątrzgałkowego.

Dawkowanie: Dawkę należy dostosować indywidualnie. Dorośli. P.o. zwykle 10–20 mg raz na dobę, w razie potrzeby 40 mg/d. U osób z ciężką niewydolnością nerek dawka początkowa wynosi 10 mg/d. W jaskrze 1–2 krople do worka spojówkowego 2 razy na dobę; wieczorną dawkę podawać minimum 2 h przed snem.

Rp.
0,5% Sol. Ophth. Betoptic
op.1
S. Zakraplać 2 kroplę do worka spojówkowego 1 x dz. (w jaskrze)

Witaminy

Cholekalcyferol = wit. D3, Vigantol krople doustne 20 000j.m./ ml

Wskazania: Profilaktyka i leczenie niedoboru wit. D. Zapobieganie krzywicy, osteomalacji i chorobom kości na podłożu metabolicznym (m.in. niedoczynność przytarczyc i rzekoma niedoczynność przytarczyc), a także ich leczenie. Tężyczka hipokalcemiczna. Profilaktycznie w stanach złego wchłaniania. Leczenie wspomagające w osteoporozie.

Dawkowanie: Dawkowanie ustala się indywidualnie, należy zawsze brać pod uwagę aktualną podaż wapnia (również w diecie). P.o. Zapobiegawczo. Dzieci po 4. tyg. życia niemowlęta donoszone, prawidłowo pielęgnowane, przebywające często na świeżym powietrzu oraz dzieci do 2–3. rż. 500 j.m./d. Po 4. tyg. życia u wcześniaków, bliźniąt i niemowląt żyjących w złych warunkach socjalnych 1000 j.m./d. Dorośli: 500–1000 j.m./d. Leczniczo od 4. tyg. życia do 18. rż. 3000–10 000 j.m./d przez 4–6 tyg. pod ścisłą kontrolą lekarską; w razie konieczności leczenie można powtórzyć po tygodniowej przerwie. Leczenie krzywicy i osteomalacji 1000–5000j.m./d. Leczenie wspomagające w osteoporozie 1000–3000 j.m./d. Leczenie niedoczynności przytarczyc i rzekomej niedoczynności przytarczyc 10 000–20 000 j.m./d w zależności od stężenia wapnia w surowicy. Stężenie wapnia w surowicy i w moczu należy początkowo sprawdzać co 4–6 tyg., następnie co 3–6 mies.

Rp.
Sol. Vigantol 20 000 j.m./ml
op.1
S. Podawać dziecku 1 kroplę 1x dz.. (w profilaktyce krzywicy u wcześniaków po 4 tyg. życia)

Fitomenadion = wit. K, Vitacon tabl. 0,01g

Wskazania: Hipoprotrombinemia spowodowana przedawkowaniem doustnych leków przeciwzakrzepowych pochodnych kumaryny i indandionu (lek nie jest skuteczny w wypadku przedawkowania heparyny), zatrucie rodentycydami kumarynowymi stosowanymi do zwalczania gryzoni. Zapobieganie niedoborom i leczenie niedoborów wit. K, hipoprotrombinemii spowodowanej stosowaniem antybiotyków, salicylanów lub żółtaczką mechaniczną. Profilaktycznie u wszystkich noworodków w pierwszej dobie życia oraz u noworodków i niemowląt do ukończenia 3. miesiąca życia karmionych piersią, które w pierwszej dobie życia otrzymały wit. K w dawce 0,5 mg i.m. lub 2 mg p.o. Stany zwiększonego zapotrzebowania na wit. K: choroby wątroby, zaburzenia wchłaniania i trawienia (np. mukowiscydoza).

Dawkowanie: P.o. Dorośli. Hipoprotrombinemia spowodowana przez doustne leki przeciwzakrzepowe pochodne kumaryny i indandionu. Początkowo 10 mg, maks. 30 mg lub w wyjątkowych przypadkach 50 mg. Jeśli 12–48 h po podaniu leku czas protrombinowy nie uległ zadowalającej poprawie, dawkę można powtórzyć. Hipoprotrombinemia spowodowana przez inne czynniki. Jeśli po skorygowaniu dawki leków zaburzających mechanizmy krzepnięcia (np. antybiotyków, salicylanów) nie nastąpiła poprawa lub jeśli korekcja ta nie była możliwa, to dawka początkowa wynosi 10–30 mg (wyjątkowo 50 mg). I.m. Dorośli: 10 mg, w razie potrzeby dawkę można powtórzyć po 8–12 h. Hipoprotrombinemia w przebiegu żółtaczki mechanicznej: i.m. 1–10 mg co 2–3 dni. Noworodki – profilaktycznie 0,5–1 mg i.m. lub 2 mg p.o. w pierwszej dobie życia; noworodki i niemowlęta od 2. tygodnia życia do ukończenia 3. miesiąca życia karmione piersią – 0,025 mg/24 h; leczniczo – 1 mg/kg mc./d w 3 dawkach podzielonych przez 1–3 dni. I.v. Dorośli. 10 mg w 100 ml 0,9% roztworu NaCl we wlewie i.v. trwającym 20–30 min lub wyjątkowo 10 mg w 10 ml 0,9% roztworu NaCl we wstrzyknięciu i.v. trwającym 10 min.

Rp.
Vitacon 0,01
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 1 x dz. (w hipotrombinemii)

Cyjanokobalamina = wit. B12, Vitaminum B12 amp. 0,1 mg i 1 mg

Wskazania: Leczenie niedokrwistości złośliwej (Addisona i Biermera), wrodzonej niedokrwistości megaloblastycznej, niedoboru kwasu foliowego, zaburzeń trawienia, wchłaniania lub motoryki jelitowej: celiakii, nadmiernego wzrostu bakterii jelitowych, całkowitego lub częściowego wycięcia żołądka, raka żołądka, przewlekłego zanikowego zapalenia błony śluzowej żołądka, uchyłkowatości, przetok i zwężeń jelita cienkiego, choroby Leśniowskiego i Crohna, zakażenia bruzdogłowcem szerokim, niedoboru kwasu foliowego w przebiegu choroby nowotworowej trzustki lub jelita. Ponadto podczas leczenia za pomocą kwasu paraaminosalicylowego, kolchicyny, neomycyny, metforminy lub dużych dawek kwasu askorbinowego. Doustne preparaty wit. B₁₂ stosuje się zapobiegawczo w stanach zwiększonego zapotrzebowania na nią: w ciąży, nadczynności tarczycy, niedokrwistości hemolitycznej, znacznej utracie krwi, niewydolności wątroby lub nerek. Cyjanokobalamina jest ponadto wykorzystywana w teście Schillinga (wchłaniania wit. B₁₂).

Dawkowanie: P.o. 1 tabl. po posiłku. Pozajelitowo i.m. lub głęboko s.c. Dorośli. Niedokrwistość złośliwa Addisona i Biermera bez objawów neurologicznych: 250–1000 µg/d co 2. dzień przez 1–2 tyg., następnie 250 µg/d raz w tyg. do uzyskania poprawy obrazu krwi; comiesięczna dawka podtrzymująca 1 mg do końca życia; z objawami neurologicznymi (zwyrodnienie sznurowe rdzenia): 1 mg co 2. dzień do uzyskania poprawy stanu klinicznego i ustąpienia objawów; comiesięczna dawka podtrzymująca 1 mg do końca życia. Niedobory wit. B₁₂ po resekcji żołądka lub w wyniku zaburzeń wchłaniania: 250–1000 µg raz w mies. Dzieci. Niedokrwistość złośliwa Addisona i Biermera bez objawów neurologicznych: do 3. rż. 5–15 µg/d; 3.–18. rż. 15–30 µg/d. Niedokrwistość megaloblastyczna: do 3. rż. 5–15 µg/tydz.; 3.–7. rż. 15–25 µg/tydz.; 7.–18. rż. 15–30 µg/tydz. Niedokrwistość z objawami neurologicznymi: do 3. rż. 100–200 µg/tydz.; 3.–7. rż. 200–500 µg/tydz.; 7.–18. rż. 500–1000 µg/tydz. Test Schillinga. Oprócz podania p.o. znakowanej wit. B₁₂, podaje się jednorazowo i.m. 1000 µg wit. B₁₂.

Rp.
Vitaminum B12 0,1 mg
In amp. N.12
D.S. Wstrzykiwać domięśniowo 2,5 ampułki (250 µg) 1x tydzień (w chorobie Addisona i Biermera)

Rp.
Vitaminum B12 0,001
In amp. N.1
D.S. Wstrzykiwać domięśniowo zawartość 1 ampułki 1x miesiąc (w chorobie Addisona i Biermera)

Amid kwasu nikotynowego = wit. PP, Vitaminum PP tabl. 0,05g i 0,2g

Wskazania: Profilaktycznie i w leczeniu stanów niedoboru nikotynamidu (pelagra). Jest stosowany w biegunce u dzieci, chorobie niedokrwiennej serca, a także w chorobach skóry (liszaj płaski, trądzik różowaty, świąd odbytu), neurastenii, w stanach zmęczenia, w chorobach przewodu pokarmowego (np. w przewlekłym zapaleniu okrężnicy stosuje się w dużych dawkach).

Dawkowanie: Dorośli p.o. indywidualnie w zależności od stopnia niedoboru: 50–500 mg/d (50–100 mg/d w lżejszych przypadkach i 300–500 mg/d w cięższych) w dawkach podzielonych. W leczeniu intensywnym jest podawany pozajelitowo. I.v. 25–100 mg co 2–3 h do maksymalnej dawki 1 g/d; podawać wolno w stężeniu poniżej 10 mg/ml ewentualnie po rozcieńczeniu dawki w 500 ml 0,9% roztworu NaCl we wlewie z szybkością 2 mg/min. I.m. zwykle 100–200 mg/d, maksymalnie do 500 mg/d w dawkach podzielonych. Po opanowaniu objawów ostrych stosuje się odpowiednią dietę i leczenie p.o. Dzieci w wieku 2.–18. rż. p.o. 50–500 mg raz na dobę lub w 2–3 dawkach podzielonych.

Rp.
Vitaminum PP 0,05 (lub 0,2)
In tabl.
op.1
S. Zażywać 1 tabletkę 2 x dz. (w niedoborze nikotynamidu )

Kwas foliowy, Folik tabl. 0,4 mg

Wskazania: Profilaktyka i leczenie niedokrwistości megaloblastycznej, leukopenii, stanów niedoboru kwasu foliowego związanych z zaburzeniami wchłaniania, sprue, celiakią, niedożywieniem, pelagrą, alkoholizmem, łuszczycą, długotrwałym stosowaniem dializ. Zapobieganie wadom wrodzonym cewy nerwowej. Profilaktycznie w chorobach przebiegających z hemolizą krwi, jak niedokrwistość sierpowatokrwinkowa, talasemie, zimnica. Ciąża i laktacja. W zatruciach antagonistami kwasu foliowego.

Dawkowanie: W niedokrwistości megaloblastycznej p.o. 10–20 mg/d w 2–3 dawkach podzielonych przez 14–21 dni (w skojarzeniu z wit. B₁₂); noworodki do 5 mg/d, dzieci od 2. mż. 5–15 mg/d; dawki podtrzymujące 2,5–10 mg/d; w niedokrwistości hemolitycznej od 5 mg/d do 5 mg/tydz. (w zależności od stopnia nasilenia hemolizy i stosowanej diety). Profilaktycznie w ciąży 0,4–1 mg/d, w razie potrzeby do 4 mg/d; wcześniaki 40 µg – 5 mg/d.

Rp.
Folik 0,04mg
In tabl.
op.1
S. Zażywać 10 tabletki 3 x dz. (w niedokrwistości megaloblastycznej)

Preparat wapnia

Laktglukonian wapnia, Calcium lactate gluconate, Calcium Polfa tabletki musujące 0,2g

Wskazania: Niedobory wapnia będące wynikiem zaburzeń wchłaniania, długotrwałego odżywiania pozajelitowego, nieprawidłowej diety, nadmiernego odkładania się soli wapnia w tkance kostnej, przetaczania krwi; okresy zwiększonego zapotrzebowania na wapń – okres intensywnego wzrostu dzieci i młodzieży, ciąża, okres karmienia piersią, rekonwalescencja; leczenie tężyczki, krzywicy, złamań kości, demineralizacji kości; profilaktyka i leczenie osteoporozy; leczenie hiperfosfatemii w celu zmniejszenia stężenia fosforanów we krwi; w leczeniu wspomagającym chorób alergicznych i stanów zapalnych, w zatruciach solami metali ciężkich, czterochlorkiem węgla, solami magnezu i fluoru. Związki wapnia (najczęściej węglan wapnia) wchodzą w skład preparatów zobojętniających sok żołądkowy.

Dawkowanie: I.v. jednorazowo 2,25–4,5 mmol (patrz też preparaty). P.o. zazwyczaj do 50 mmol/d. W leczeniu osteoporozy dorosłym p.o. 500–2000 mg wapnia na dobę.

Rp.
Calcium Polfa 0,2
In tabl. Eff.
op.1
S. Przyjmować 1 tabletkę po wcześniejszym rozpuszczeniu w 1/2 szkl. wody 3xdz. (w nidoborach wapnia)

Preparat potasu

Chlorek potasu, Potassium chloride, Kalipoz prolongatum tabl. 0,75

Wskazania: Leczniczo w stanach niedoboru potasu, w przedawkowaniu glikozydów naparstnicy. Profilaktycznie w przypadkach leczenia glikozydami naparstnicy, kortykosteroidami oraz lekami moczopędnymi, zwłaszcza tiazydowymi.

Dawkowanie:1 mmol- 39,1 mg Indywidualne p.o.: zazwyczaj 40–100 mmol/d w trakcie posiłku lub bezpośrednio po nim z dużą ilością wody; profilaktycznie stosowane są mniejsze dawki, zwykle ok. 20 mmol/d. I.v.: zazwyczaj do 80 mmol/d (w razie podawania do żył obwodowych roztworów potasu zawierających ponad 30 mmol/l może wystąpić ból i zapalenie żyły). We wlewie kroplowym nie należy podawać potasu szybciej niż 20 mmol/h. Dzieci: do 2 mmol/kg mc./d i.v. w rozcieńczeniu 2 mmol/100 ml rozpuszczalnika. W przypadku znacznego niedoboru potasu w organizmie można zwiększyć dawkę dobową.

Rp.
Kalipoz prolongatum 0,75
In tabl.
op.1
S. Przyjmować 1 tabletkę 2xdz. (podczas stosowania leków moczopędnych)

Preparat magnezu

Zasadowy węglan magnezu, Magnesium subcarbonate, Magnezin tabl. 0,2g i 0,5g

Wskazania: Profilaktycznie i leczniczo w stanach niedoboru magnezu, zmęczenia, nasilonego stresu, wzmożonej drażliwości, bólach głowy, w zaburzeniach snu, bólach mięśniowych, w okresach zwiększonego zapotrzebowania na magnez (dzieci w okresie wzrostu, ciąża i laktacja, podeszły wiek), w okresach rekonwalescencji, w profilaktyce miażdżycy, choroby niedokrwiennej serca i zawałów serca, w zapobieganiu porodom przedwczesnym i kamicy szczawianowej. Leczniczo preparaty magnezu podaje się w przypadkach hipomagnezemii, tężyczki utajonej, drętwienia kończyn, przy skurczach mięśni, zaburzeniach elektrolitowych, depresjach, stanach przedrzucawkowych i rzucawce, alkoholizmie. Ponadto stosuje się go w nadciśnieniu tętniczym, niewydolności serca, zaburzeniach rytmu serca, stanach pozawałowych. Sole magnezu w dużych dawkach mają działanie przeczyszczające. Związki nierozpuszczalne magnezu stosuje się w celu zobojętnienia kwasu solnego.

Dawkowanie: 1 g magnezu odpowiada 41 mmol.Zapotrzebowanie na magnez wynosi ok. 270–350 mg/d. Profilaktycznie oraz w niewielkich niedoborach magnezu podaje się go p.o. W stanach ostrej hipomagnezemii podawany jest pozajelitowo we wlewie kroplowym, w powolnych wstrzyknięciach i.v. lub głęboko i.m. Dawka ustalana jest w takich sytuacjach indywidualnie. Zwykle stosuje się i.m. lub i.v. w powolnym wstrzyknięciu 100–200 mg raz na dobę lub w 2 dawkach podzielonych. We wlewie i.v. podaje się 600–1200 mg/d, a następnie dawkę zmniejsza się w zależności od stężenia magnezu w surowicy. W przypadkach odżywiania pozajelitowego dodaje się 3–4 mmol magnezu na dobę.

Rp.
Magnezin 0,2 (lub 0,5)
In tabl.
op.1
S. Przyjmować 1 tabletkę 3xdz. (profilaktycznie, w stanach nasilonego stresu)

Preparat żelaza

Siarczan żelazawy, Ferrous sulphate, Hemofer prolongatum tabl. 0,325g

Wskazania: Zapobieganie i leczenie niedokrwistości na tle niedoboru żelaza: po zabiegach operacyjnych, krwawieniach z przewodu pokarmowego lub narządów rodnych, u kobiet ciężarnych i karmiących lub przy obfitych menstruacjach. U dzieci bezwzględne wskazania do profilaktycznego podawania: wcześniaki, noworodki z ciąż mnogich, ze zmniejszonym stężeniem Hb w okresie noworodkowym, dzieci matek, u których w ciąży występowała niedokrwistość, dzieci, które podczas porodu utraciły krew, niemowlęta po konflikcie serologicznym. Względne wskazania: w niedostatecznej ilości w podawanej w diecie, zwłaszcza jedzących niechętnie jarzyny, owoce, mięso, ze skłonnościami do krwawień, w przypadku zwiększonego zapotrzebowania (okres szybkiego wzrostu, u dziewcząt w okresie pokwitania, obficie i nieregularnie miesiączkujących, u dzieci z wrodzonymi siniczymi wadami serca), w nawracających zakażeniach dróg oddechowych i przewodu pokarmowego. Wskazania do podawania pozajelitowego: w ciężkiej niedokrwistości z niedoboru żelaza, w zespołach zaburzonego wchłaniania (na tle celiakii, w nawracających lub przewlekłych biegunkach, w wadach anatomicznych jelit), stany po ostrych zespołach biegunkowych, przypadki nietolerancji preparatów podawanych p.o.

Dawkowanie: Zpobiegawczo 1 draż. Dziennie. Leczniczo zwykle 2 draż. Dz. w równych odstępach czasowych. Leczenie zwykle od 2 tyg. Do 6 mies.

Rp.
Hemofer prolongatum 0,325
In tabl.
op.1
S. Przyjmować 1 tabletkę 2xdz. (w niedokrwistości z niedoboru żelaza)