GR. 1
1.Polityka ONZ wobec niepełnosprawności.
2. Geneza funduszu rybackiego
3. Instrumenty polityki społecznej
Ad.1.
29 grudnia 1993 roku Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych przyjęło "Standardowe zasady wyrównywania szans osób niepełnosprawnych", które są traktowane jak normy zwyczajowe prawa międzynarodowego i są podstawą tworzenia nowego prawodawstwa oraz inspiracją dla programów działania na rzecz osób z niepełnosprawnością w wielu krajach, w tym w krajach członkowskich Unii Europejskiej. Strategia ta skupia się na trzech zagadnieniach:
-Współpracy między Komisją Europejską a krajami członkowskimi.
-Promowaniu pełnego uczestnictwa osób z niepełnosprawnością w społeczeństwie.
-Upowszechnianiu problematyki niepełnosprawności we wszystkich unijnych inicjatywach.
Główna odpowiedzialność za prowadzenie działań na rzecz osób z niepełnosprawnością spoczywa na państwach członkowskich. Obecnie są one wspierane przez działania na poziomie Unii. Obejmują one przede wszystkim:
-Wzmacnianie współpracy między krajami członkowskimi, m.in. dzięki pracy Grupy Wysokich Rangą Przedstawicieli Państw Członkowskich do spraw Niepełno- sprawności.
-zbieranie i wymianę informacji, danych statystycznych i przykładów dobrej praktyki,
-Uwrażliwianie na prawa i potrzeby osób z niepełnosprawnością.
-Uwzględnianie kwestii niepełnosprawności we wszystkich pracach legislacyjnych Komisji Europejskiej.
Strategia Unii Europejskiej wobec niepełnosprawności dotyczy wielu dziedzin. Do kluczowych problemów należą:
-Walka z dyskryminacją,
-Budowanie otwartego społeczeństwa i poprawa dostępu do szeroko rozumianego otoczenia.
-przeciwdziałanie społecznej marginalizacji.
Działania podejmowane są we wszystkich ważnych sferach życia: zatrudnieniu, edukacji, zabezpieczeniu socjalnym, mieszkalnictwie, dostępie do dóbr, usług, informacji itp.
Ad.2.
Europejski Fundusz Rybacki został ustanowiony w 2006 roku. Został utworzony w miejsce Finansowego Instrumentu Orientacji Rybołówstwa. Ten fundusz unijny powstał ze względu na zapotrzebowanie integracji europejskiej na wspólną politykę eksploatacji wodnych zasobów żywych. Za jego pośrednictwem ma być realizowana Wspólna Polityka Rybołówstwa w Unii Europejskiej, a za główny cel EFR postawiono osiągnięcie trwałej i zrównoważonej eksploatacji zasobów wodnych oraz wsparcie rybaków i gospodarki rybnej we wszystkich krajach członkowskich UE. Realizując swój cel, EFR uwzględnia aspekt środowiskowy oraz konieczność zróżnicowania działalności rybaków. W finansowaniu tej polityki wykorzystywane są także inne instrumenty, np. pomoc państwa
W Europejskim Funduszu Rybackim wyróżnia się pięć głównych priorytetów: 1. pomoc flocie unijnej w dostosowaniu zdolności i nakładu połowowego do dostępnych zasobów rybnych, 2. wsparcie różnych gałęzi przemysłu związanych z rybołówstwem, 3. pomoc organizacjom reprezentującym wspólny interes sektora rybołówstwa, 4. zrównoważony rozwój obszarów uzależnionych od rybołówstwa, 5. pomoc techniczna dla państw członkowsk.ich UE.
Ad.3.
Instrumenty polityki społecznej:
polityczno-koordynacyjne; wspólnotowe programy działań społecznych, otwarta metoda koordynacji
prawne; rozporządzenia, dyrektywy, decyzje, zalecenia i opinie
finansowe; EFS
GR. 2
1.Polityka Energetyczna w traktatach.
2. Omów koncepcje Europy 2020.
3. Trzy modele niepełnosprawności w UE
AD.1.
W 1992 roku sprecyzowano założenia, memorandum dotyczące wewnętrznego rynku energetycznego, ale nie ujęto jak ma być utworzony i kiedy. Stwierdzono, że trzeba wydawać dyrektywy dotyczące regulacji kwestii cen, tranzytu, znoszenia barier blokujących wejście na rynek. Styczeń 1995 rok Zielona księga” ku polityce energetycznej UE” w tym samym roku mamy Biała Księgę „ Polityka energetyczna UE”. Zawierała: katalog celów wspólnej polityki energetycznej, czyli zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego, stabilności dostaw, konkurencyjność, dywersyfikacja, solidarność państw członkowskich. Utworzono Komitet Konsultacyjny do spraw energetyki, dokonujący analizy potrzeb. Podjęto po raz kolejny decyzję o ustanowieniu środków w wypadku kryzysu, ustanowiono programy pomocowe na wypadek kryzysu, współpraca miedzy państwami członkowskimi i organizacjami międzynarodowym, nacisk na zbieżność polityk poszczególnych państw członkowskich, zakończenie budowy rynku energii, ale bez konkretnej daty. W JAE zapis o utworzeniu jednolitego rynku wewnętrznego, co sprzyjało także rynkowi energii do 1 stycznia 1999 roku. TM próbował kompleksowo uregulować kwestie energetyczne, Francja i WB sprzeciwiały się przeniesieniu kompetencji na szczebel wspólnotowy. 8 marca 2006 roku mamy Zielona księgę „ Europejska Strategia na rzecz zrównoważonej konkurencji i bezpiecznej energii”. Impulsem był 1 stycznia 2006 roku i wstrzymanie gazu na Ukrainę, 4 wznowiono, ale przez te 3 dni na Węgrzech odnotowano spadek o 40 %, Słowacja, Słowenia o 33%, a Polska o 14%. Spowodowało to nowe podejście, wspólne podejście do polityki energetycznej. Szczegółowo określono priorytety wspólnej polityki energetycznej, postanowienia dotyczące dokończenia budowy rynku wewnętrznego ropy, gazu, solidarność państw członkowskich, bezpieczeństwo i konkurencyjność zaopatrzenia w energię, ochrona środowiska, wykorzystanie postępu technologicznego, wspólna polityka zewnętrzna państw członkowskich. Zaleca się wypracowanie Europejskiego Kodeksu Sieci Przesyłowych.
Ad.2.
Strategia Europa 2020 ma zapewnić UE wyjście z kryzysu i przygotowanie europejskiej gospodarki na wyzwania następnego dziesięciolecia. Trzy najważniejsze priorytety, których realizację zapewnią konkretne działania na szczeblu unijnym i krajowym, to:
-wzrost inteligentny (zwiększenie roli wiedzy, innowacji, edukacji i społeczeństwa cyfrowego),
-wzrost zrównoważony (produkcja efektywniej wykorzystująca zasoby przy jednoczesnym zwiększeniu konkurencyjności),
-wzrost sprzyjający włączeniu społecznemu (zwiększenie aktywności zawodowej, podnoszenie kwalifikacji i walka z ubóstwem
3 filary :
-Wiedza i innowacyjności ( tzw rozwoj inteligentny)
-Efektywne korzystanie z dostępnych zasobow ( tzw rozwoj zrownowazoyny)
-Wysoki poziom zatrudnienia i spójności społecznej.
Cele ilościowe określone przez rade Europejską :
-Cel energetyczno-klimatyczny – ograniczenie emisji gazow cieplarnianych, wziekszenie udzialu energii odnawialnej,
- cel także osiągnięcia wzrostu zatrudnienia w wieku od 20-64 lat w 75%.
-Przeznaczanie 3% PKB wydatkow na badania i rozwoj
-Podwyższenie poziomu wykształcenia
-Zmniejszenie liczby osob zagrozonych ubóstwem.
Ad.3.
Medyczny; niepełnosprawność jako choroba, warunki wrodzone, odchylenia od ogólnej normy, źródło niepełnosprawności jest w człowieku, zdrowotne upośledzenie. Profesjonaliści, specjaliści przystosowują do życia w społeczeństwie.
Społeczny; jako kategoria administracyjna, która określa przywileje, uprawnienia osób, ubóstwo, nieproduktywność, zależność, bierna postawa, pomoc i opieka społeczna, dobroczynność. Źródło niepełnosprawności także w osobie.
Praw człowieka; skutek barier środowiskowych, na które osoby niepełnosprawne napotykają w codziennym życiu, niepełnosprawność jako naturalna część życia, dynamiczna, idea wyrównywania szans, środowisko przyjazne, bez barier, źródło niepełnosprawności nie w osobie, lecz w otoczeniu społecznym.
GR.3
1.Polityka spójności na lata 2007-2013
2. Zasady ochrony środowiska?
3. Programy/strategie polityki energetycznej.
AD.1.
Do podstawowych założeń polityki spójności obowiązującej w latach 2007-13 zalicza się:
-Utrzymanie dotychczasowej rangi i budżetu polityki spójności
-Zachowanie elementarnych zasad polityki spójności, mianowicie:
-Wieloletniego programowania,
-Współfinansowania
-Partnerstwa
-Dodatkowości i ewaluacji.
ograniczenie Funduszy Strukturalnych do dwóch:
Europejskiego Funduszu Regionalnego Europejskiego
Europejskiego Funduszu Społecznego.
Zachowanie Funduszu Spójności, którego nie zalicza się do Funduszy Strukturalnych.
Ad.2.
Wraz z podpisaniem Jednolitego Aktu Europejskiego w 1987 r. WE dostały legitymację do prowadzenia polityki w zakresie ochrony środowiska. Sformułowano podst. zasady ogólnej polityki ochrony środowiska, wprowadzono do Tytułu XIX III części Traktatu w sprawie WE, pod określeniem „Środowisko naturalne”
-zasadę PROFILAKTYKI ( zapobiegania), czyli zapobieganie skutkom zanieczyszczenia u samego źródła, nie dopuszczenie do tego, by przenikały one do środowiska.
-zasada SPRAWCY ( pierwotnego pochodzenia), usuwanie naruszeń środowiska w miejscu ich powstania.
-Zasada Zanieczyszczający Płać, koszty szkód powinny być pokryte przez zanieczyszczających.
Procedura jednomyślności w podejmowaniu decyzji (JAE)
Ad.3
. Save II
Celem Programu jest: promowanie racjonalnego i efektywnego wykorzystania energii, ograniczenie negatywnego wpływu zużycia energii na środowisko naturalne oraz polepszenie warunków dostaw energii. Uczestnikami Programu Save II mogą być wszelkie osoby prawne, zarówno publiczne jak i prywatne, w tym organy administracji państwowej i samorządowej różnych szczebli, wyższe uczelnie i instytuty naukowe, firmy doradcze itp
W ramach programu dofinansowane są projekty mające na celu:
racjonalne wykorzystanie energii w budynkach, transporcie i przemyśle,
promowanie kombinowanego wytwarzania energii i ciepła,
tworzenie regionalnych i lokalnych agencji energii.
Altener II
Polska uczestniczy w Programie od 2002 roku. Jego celem jest promocja odnawialnych źródeł energii poprzez: pomoc w stworzeniu warunków prawnych, społeczno-ekonomicznych i administracyjnych dla wdrażania wspólnotowego planu działań w dziedzinie odnawialnych źródeł energii, achęcanie do inwestycji umożliwiających korzystanie ze źródeł energii odnawialnej w sektorze publicznym i prywatnym. Priorytetami Programu są: ograniczenie emisji dwutlenku węgla, uzyskanie do roku 2012 12% udziału energii odnawialnej w bilansie energetycznym państw UE, zmniejszenie uzależnienia od importowanych źródeł energii, ochrona własnych zasobów energetycznych, promocja zatrudnienia, wzrostu gospodarczego, spójności społeczno-gospodarczej.
Program ALTENER II współfinansuje następujące działania:
1.badania naukowe i inne inicjatywy na rzecz rozwoju potencjalnych źródeł energii odnawialnej,
2. działania pilotażowe na rzecz stworzenia struktur i instrumentów dla rozwoju odnawialnych źródeł energii w planowaniu lokalnym i regionalnym,
3. działania informacyjne, edukacyjne i szkoleniowe,
4. akcje umożliwiające zaistnienie na rynku odnawialnych źródeł energii.
GR.4.
1.Analiza traktatów założycielskich wspólnot europejskich - zapisy dotyczące działań w zakresie turystyki.
2. Omówić sektory polityki UE związane z turystyką.
3. Omówić koncepcję integracyjną Richard Coudenhove-Kalergi.
AD.1.
Po raz pierwszy mamy odrębny tytuł w TFUE dot. turystyki: TYTUŁ XXII TURYSTYKA
Art. 195 TFUE który mówi że UE uzupełnia działania państw członkowskich w sektorze turystyki , w szczególności przez wspieranie konkurencyjności i przedsiębiorstw Unii w tym sektorze.
Działania UE:
-zachęcanie do tworzenia korzystnego środowiska dla rozwoju przedsiębiorstw w tym sektorze
-wspieranie współpracy między państwami członkowskimi, w szczególności po przez wymianę dobrych praktyk
Jednym z pierwszych aktów prawnych dotyczących turystyki była specjalna Uchwała Rady UE z 10.04.1984 roku w sprawie polityki Wspólnoty w dziedzinie turystyki, do której załączono komunikat Komisji Europejskiej zatytułowany „Polityka Wspólnoty w dziedzinie turystyki. Wytyczne wstępne”. Dokumenty te, wskazywały na rolę i znaczenie turystyki, jako narzędzia wspierającego działania służące osiąganiu przez Wspólnoty Europejskie wielu ważnych celów, takich jak: zacieśnienie stosunków między państwami, promowanie zrównoważonego rozwoju ekonomicznego, rozwój małych i średnich przedsiębiorstw itd. Oprócz zaakceptowania wytycznych, Rada wskazała też na potrzebę uwzględniania potrzeb turystyki w procesie decyzyjnym Wspólnoty oraz konieczność konsultacji turystycznych pomiędzy państwami członkowskimi a Komisją Europejską. . Kluczowe znaczenie dla rozwoju polityki turystycznej Unii Europejskiej miał jednak Traktat z Maastricht, który wprowadził do wcześniejszych traktatów zapisy dotyczące turystyki.
AD.2.
Unia Europejska nie ma podstaw prawnych do bezpośredniego kreowania wspólnej polityki oraz regulacji w dziedzinie turystyki. Dziedzina ta należy do kompetencji państw członkowskich UE. Jednakże na poziomie Unii Europejskiej mogą być i są podejmowane pewne działania w odniesieniu do turystyki, szczególnie w dziedzinie wymiany informacji i koordynacji pomiędzy państwami członkowskimi, ujednolicania statystyk, promowania dobrych praktyk, ochrony turystów, prowadzenia badań.
Turystyka jest ściśle powiązana z innymi dziedzinami gospodarki, co powoduje, że mają do niej zastosowanie liczne przedsięwzięcia i akty prawa europejskiego podejmowane w tych dziedzinach, które znajdują się bezpośrednio w kompetencji Unii Europejskiej (takie jak transport, ochrona środowiska, bezpieczeństwo konsumentów, podatki). W związku z tym istotnym zadaniem realizowanym przez Komisję Europejską (organ wykonawczy UE), jest zapewnienie, żeby interesy sektora turystycznego zostały wzięte pod uwagę przy opracowywaniu aktów prawnych, programów wsparcia i innych przedsięwzięć podejmowanych w dziedzinach, które nie są związane wyłącznie z turystyką, a które mają na nią wpływ.
Intersektorowy charakter turystyki powoduje, że wchodzi ona w zakres wielu polityk zarówno o charakterze horyzontalnym jak i sektorowym. Przede wszystkim turystyka jest jednym z działów gospodarki i w związku z tym jest objęta polityką rynku wewnętrznego. Dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania tego rynku, a w szczególności gdy istnieje potrzeba usuwania barier hamujących jego tworzenie i rozwój, Traktat (art. 94) upoważnia organy Wspólnoty do podejmowania działań w zakresie harmonizacji prawa, a także do podejmowania innych działań (art. 308). Jednakże w takich przypadkach wymagana jest zgodna wszystkich państw członkowskich.
Nie bez znaczenia dla turystyki są działania prowadzone w ramach realizacji takich polityk jak transportowa, ochrony środowiska, regionalna, rozwoju wsi i wielu innych dziedzinach działalności UE.
Powiązanie turystyki z wieloma obszarami działania Wspólnoty rodzi potrzebę ich koordynacji, niezbędnej dla zapewnienia, iż potrzeby turystyki będą brane pod uwagę przy uchwalaniu polityk i działań dotyczących obszarów z nią powiązanych.
AD.3.
Najliczniejsze projekty i głośne idee federacji europejskiej w latach międzywojennych prezentował hrabia austriacki Richard Coundenhove-Kalergi
Richard Coundenhove-Kalergi zaprezentował po raz pierwszy myśl zjednoczenia Europy w książce – manifeście Pan-Europa wydanej w 1923r.
Następnie podjął akcję rozsyłania tego wydawnictwa do wielu ośrodków, z zapowiedzią powołania we wszystkich państwach europejskich ruchu pod nazwą Unii Paneuropejskiej.
W 1924r. Kalergi wydał pierwszy numer czasopisma „Pan-Europa”, które eksponowało idee zjednoczeniowe.
Zabiegał zwłaszcza o wpływy wśród środowisk liberalnych działaczy gospodarczych i intelektualistów.
RATUNEK dla trudnej sytuacji europejskiej Kalergi upatrywał w doprowadzeniu do zjednoczenia całego kontynentu a programowym dokumentem całego ruchu paneuropejskiego stały się publikacje „Pan-Europy”
Za podstawowy czynnik jednoczenia kontynentu uznał rozwój współpracy francusko-niemieckiej.
Większą sympatią darzył Niemców.
Kalergi zmierzał:
Do stworzenia zespolonej przez kulturę i wspólną świadomość społeczności ogólnoeuropejskiej, w której ramach narody cieszyłyby się szeroką autonomią wewnętrzną.
Paneuropa miała być federacją w ramach Ligi Narodów, zmierzającą do znoszenia granic i przeciwdziałania wpływom mocarstw światowych na kontynent europejski.
Wzorem do Paneuropy R. Kalergiego były kantony Szwajcarii z obligatoryjnym układem rozjemczym i unią celną oraz konstytucją.
Przewidywał:
Wyposażenie zjednoczonej Europy w dwuizbowy parlament złożony z:
1.Izby Narodów – składałaby się z członków wybieranych spośród obywateli państw członkowskich
2.Izby państw – z posłów, delegowanych przez państwa związkowe.
Realizacja idei Paneuropy miała następować etapami:
Pierwszym byłoby zwołanie konferencji paneuropejskiej
Obligatoryjne zawarcie umów między państwami członkowskimi o wzajemnych gwarancjach granic i poddawaniu sporów rozstrzygnięciom wspólnego sądu rozjemczego
Utworzenie paneuropejskiej unii celnej i jednego obszaru gospodarczego
Tworzenie Stanów Zjednoczonych Europy
Idee Paneuropy budziły zainteresowanie głównie intelektualistów oraz polityków o orientacjach liberalnych.
W październiku 1926r. doszło do zwołania w Wiedniu Kongresu Paneuropejskiego, na który przybyło około 2000 delegatów, reprezentujących 24 państwa europejskie.
Podczas Kongresu:
Powołano Unię Paneuropejską; pod przewodnictwem Kalergiego, centralą w wiedeńskim pałacu cesarskim.
Wkrótce zaczęto też tworzyć oddziały Unii w Austrii, Czechosłowacji, Francji, Niemczech i Polsce.
Kalergi:
-rozwinął doktrynę integracji europejskiej
-Zorganizował Unie Paneuropejską i zyskał opinię najgłośniejszego integracjonisty w latach międzywojennych.
-Przywódca Unii Paneuropejskiej przesadnie oceniał zagrożenie zewnętrzne dla Europy, lecz nie doceniał podziałów, zagrożeń i wrogości wewnątrz samego kontynentu
-Zbyt jednostronnie eksponował również filo germańskie sympatie
-Unia Paneuropejska – mimo wielu zabiegów – nie uzyskała szerszego wsparcia polityków europejskich
Była bardzo głośną, lecz mało skuteczną inicjatywą jednoczenia Europy.
GR.5.
1.Programy operacyjne polityki spójności na lata 2007-2013.
2. Polityka regionalna i region.
3. Debata nad polityką spójności 2007-2013- założenia.
AD.1.
1.Infrastruktura i Środowisko, 2007-2013
Zatwierdzony decyzją z 7 grudnia 2007 roku. Jest to zwieńczenie wielomiesięcznych prac nad przygotowaniem największego w historii Unii Europejskiej programu. Wielkość środków unijnych zaangażowanych w realizację programu wynosi prawie 28 miliardów euro, co stanowi ok. 42 proc. całości środków polityki spójności. Celem programu jest poprawa atrakcyjności inwestycyjnej Polski i jej regionów poprzez rozwój infrastruktury technicznej przy równoczesnej ochronie i poprawie stanu środowiska, zdrowia, zachowaniu tożsamości kulturowej i rozwijaniu spójności terytorialnej. Program Operacyjny Infrastruktura i Środowisko jest również ważnym instrumentem realizacji odnowionej Strategii Lizbońskiej, a wydatki na cele priorytetowe UE stanowią w ramach programu 66,23 proc. całości wydatków ze środków unijnych. W ramach programu realizowanych będzie 15 priorytetów:
1.Gospodarka wodno-ściekowa
2.Gospodarka odpadami i ochrona powierzchni
3.Zarządzanie zasobami i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska
4.Przedsięwzięcia dostosowujące przedsiębiorstwa do wymogów ochrony
5.Ochrona przyrody i kształtowanie postaw ekologicznych
6.Drogowa i lotnicza sieć TEN-T
7.Transport przyjazny środowisku
8.Bezpieczeństwo transportu i krajowe sieci transportowe
9.Infrastruktura energetyczna przyjazna środowisku i efektywność energetyczna
10.Bezpieczeństwo energetyczne, w tym dywersyfikacja źródeł energii
11.Kultura i dziedzictwo kulturowe
12.Bezpieczeństwo zdrowotne i poprawa efektywności systemu ochrony zdrowia
13.Infrastruktura szkolnictwa wyższego
14.Pomoc techniczna - Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego
15.Pomoc techniczna - Fundusz Spójności
2. Kapitał Ludzki
28 września 2007 r. Komisja Europejska wydała decyzję w sprawie przyjęcia do realizacji Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki, który jest jednym z programów operacyjnych służących realizacji Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia 2007-2013 i obejmuje całość interwencji Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) w Polsce.
Cel główny
Wzrost poziomu zatrudnienia i spójności społecznej
Cele szczegółowe
1. Dopasowanie zasobów pracy do zmieniającej się sytuacji na rynku pracy
2. Zmniejszenie obszarów wykluczenia społecznego
3. Podniesienie poziomu i jakości wykształcenia społeczeństwa
Wsparcie dla budowy sprawnego i partnerskiego państwa
5. Wzrost spójności terytorialnej
6. Upowszechnienie edukacji społeczeństwa na każdym etapie kształcenia przy równoczesnym zwiększeniu jakości usług edukacyjnych i ich silniejszym powiązaniu z potrzebami gospodarki opartej na wiedzy
7. Upowszechnienie edukacji społeczeństwa na każdym etapie kształcenia przy równoczesnym zwiększeniu jakości usług edukacyjnych i ich silniejszym powiązaniu z potrzebami gospodarki opartej na wiedzy
AD.2.
Region – W pełni wykształcony region powinien posiadać 4 cechy:
-Wspólnota interesów gospodarczych
-Reprezentacja polityczna pochodząca z wyboru
-Więź społeczna oparta na poczuciu wspólnej tożsamości
-Bezpośrednie podporządkowanie szczeblowi centralnemu
Kryteria regionu:
- geograficzno-fizyczne ( ukształtowanie terenu)
- ekonomiczno-przestrzenne ( poniższe kryteria + kwestia zasobów surowcowych, wpływ warunków przyrodniczych, ludzie )
- administracyjne ( region ścisle określony jako obszar pastwa, obowiązujący powszechnie układ przestrzenny).
Polityka regionalna – jest to świadoma i celowa działalność organów władzy publicznej zmierzająca do rozwoju regionalnego. Ma na celu optymalne wykorzystanie zasobów regionalnych dla trwałego wzrostu gospodarczego i podnoszenia ich konkurencyjności.
AD.3.
Założenia i cele polityki spójności w latach 2007-13 zostały określone przez Komisję Europejską już w III Raporcie Kohezyjnym, opublikowanym 18 lutego 2004r.
Do podstawowych założeń polityki spójności obowiązującej w latach 2007-13 zalicza się:
-Utrzymanie dotychczasowej rangi i budżetu polityki spójności
-Zachowanie elementarnych zasad polityki spójności, mianowicie:
-Wieloletniego programowania,
-Współfinansowania
-Partnerstwa
-Dodatkowości i ewaluacji.
ograniczenie Funduszy Strukturalnych do dwóch:
Europejskiego Funduszu Regionalnego Europejskiego
Europejskiego Funduszu Społecznego.
Zachowanie Funduszu Spójności, którego nie zalicza się do Funduszy Strukturalnych.