Dziedzictwo kulturowe, ogół dorobku społeczeństw w zakresie nauki, sztuki, architektury, oświaty, techniki, wytworzonego w trakcie jego historycznego rozwoju i przekazywanego z pokolenia na pokolenie z uwagi na zrozumiałe i akceptowane wartości historyczne, patriotyczne, religijne, naukowe i artystyczne, mające znaczenie dla tożsamości i ciągłości rozwoju politycznego, społecznego i kulturalnego. Charakterystyczną właściwością dziedzictwa kulturowego jest właśnie przekazywanie wzorów przeżyć o konkretnej treści dodatnio wartościowanych i obiektywizowanych w życiu jednostek i zbiorowości ludzkich. Jest to przekazywanie poprzez różne symbole, modele, zachowania, doświadczenia życiowe, sytuacje i fakty egzystencjalne, naturalne wzory myślenia i odczuwania itp., przy czym odbiór tego przekazu jest na ogół nieświadomy, automatyczny, naśladowczy; mniej przypominający proces uczenia się, bardziej zaś proces bezrefleksyjnego, ale za to skutecznego wychowania i samowychowania. Proces kulturyzacji odnosi się do procesu socjalizacji. Każdy z nas żyje w społeczeństwie i musi się w nim odpowiednio zachowywać, przestrzegać norm, zasad współżycia i współdziałania. Tego wszystkiego może się nauczyć poprzez naśladownictwo, modelowanie. Przystosowanie do życia w danym społeczeństwie , pozostawia jednostce zawsze możliwość wyboru zachowań w granicach danego wzorca kulturowego (im prostsze społeczeństwo tym mniejsza liczba wzorów do naśladowania im społeczeństwo bardziej rozwinięte tym większa liczba wzorów do naśladowania) Wpływ procesu socjalizacji na rozwój jednostki dotyczy formowania wszystkich składowych jego osobowości. W toku socjalizacji jednostka uczy się społecznie akceptowanych sposobów ukierunkowania swych popędów i zaspokajania potrzeb (spożywanie określonych posiłków o określonej porze) W procesie socjalizacji człowiek nabywa umiejętności posługiwania się rzeczami i przedmiotami uzyskuje sprawności techniczne i niezbędne do życia w danej cywilizacji ( praca przy komputerze, znajomość j. obcych). W procesie socjalizacji czyni się jednostkę zdolną do podejmowania obowiązujących w danej zbiorowości sposobu interakcji i komunikowania się z innymi ludźmi np. znajomość języka , rozumienie symboli w danej kulturze w celu ekspresji własnych uczuć i myśli. Kształtują się sposoby odczuwania i wyrażania emocji, sposoby postrzegania i ujmowania rzeczywistości np. przekonania, przesądy. Jednostka uwewnętrznia upowszechnione w społeczeństwie wartości, aspiracje, normy i staje się zdolna do przyswojenia wzorców osobowych narzucanych przez otocznie społeczne, wybierając ostatecznie własny styl funkcjonowania w społeczeństwie. Proces wychowania w kulturze uczy zachowań kulturowych np. mimika zdradza nasze emocje, pragnienia czy odczucia staramy się nad nią zapanować, powściągnąć, dostosować do sytuacji. Uczymy się postaw, wzorców społeczno - kulturowych, dziecko zdobywa wiedzę jak się zachowywać, jak postępować, jakie są wyobrażenia idealne. W każdym społeczeństwie te zasady się różnicują, każda kultura ma inne np. całowanie w rękę kobiety na przywitanie, ustępowanie miejsca w autobusie, form towarzyskich (np. w miejscu pracy, w rodzinie, na przyjęciach), nakrywania, podawania do stołu i jedzenia oraz picia,( Savoir-vivre) Pojęte i przyjęte wartości mogą stanowić w tej sytuacji wewnętrzny szkielet moralny, dawać człowiekowi poczucie wolności i odpowiedzialności. Wybory człowieka, zaczynając od prostych codziennych sytuacji, a kończąc na zadaniach życiowych, w mniejszym stopniu będą odgórnymi przymusami, autorytetami, a w większym – kwestią odpowiedzialnego wyboru”. Wzorce mają podłoże religijne. Człowiek dorasta we wspólnocie komunikatywnej, w której poza językiem bardzo ważna jest komunikacja symboliczna. człowiek potrafi tworzyć symbole i posługiwać się nimi. Zdolność tą ludzie wykorzystują do przekazywania sobie informacji z pomocą zachowań mających charakter symboliczny. Problemem jest to, że nie tylko słowa, ale i wszelkie gesty muszą mieć dla rozmówców wspólne znaczenie i być przez nich jednakowo rozumiane, czyli być jednoznaczne jako symbole. W interpretowaniu znaczenia zachowań symbolicznych ogromną rolę odgrywa zdolność człowieka do wcielania się w drugiego osobnika i spoglądania na daną sytuację z jego perspektywy. W toku interakcji ludzie, rozszyfrowują znaczenia symboli używanych przez drugą stronę, odczytują i interpretują wzajemnie swoje zachowania-tak werbalne, jak i niewerbalne. Interakcja symboliczna jest ciągłym procesem interpretowania znaczeń, odczytywania zamiarów i wzajemnego dopasowywania się jej uczestników. Socjalizacja jest konieczna abyśmy byli istotą społeczną, abyśmy mogli nawiązywać i podtrzymywać pozytywne kontakty dające poczucie więzi z innymi ludźmi ( potrzeba afiliacji).

Antropologia kulturowa

Antropologia – opisuje kulturę, wyjaśnia i bada zjawiska innych dziedzin nauki (ekonomii, geografii, polityki, socjologii). Zadania antropologii kultury to analiza podobieństw i różnic kulturowych, analizowanie logicznej organizacji kultury.

 

W Europie dzieli się ona na kilka odrębnych dziedzin - antropologia fizyczna - antropologia filozoficzna - antropologia społeczna i kulturowa która pokrywa się częściowo z etnologią i etnografią   Antropologia – opisuje kulturę, wyjaśnia i bada zjawiska innych dziedzin nauki Antropologia społeczna - dyscyplina nauk społecznych zajmująca się relacjami między faktami społecznymi a zjawiskami kulturowymi. Antropologia społeczna bada zachowania ludzkie oraz wzory relacji osób i grup, skupiając się na analizie wpływu struktury społecznej na zachowanie ludzkie. dyscyplina nauk społecznych badająca organizację kultury, rządzące nią prawa, historyczną zmienność i etniczną różnorodność kultur w celu skonstruowania ogólnej teorii kultury. Jest to jeden z głównych działów szeroko rozumianej antropologii, zajmuje się badaniem kultury we wszystkich jej przejawach. Antropologia kulturowa akcentuje w badaniach różnorodność kultur i bada odniesienie zachowań ludzkich do ogólnego kształtu kultury danej społeczności. Ten dział nauki sięga korzeniami epoki wielkich odkryć geograficznych Antropologia kulturowa ukierunkowana jest tradycyjnie na zrozumienie kultury innego - innymi słowy obcego W obrębie tej poddyscypliny mieści się też folklorystyka - bada nie tylko obyczaje i materialne formy życia ludowego ale też inne przejawy kultury ludowej: literaturę, sztukę, muzykę ludową, obrzędowość, wzorce współżycia, mechanizmy społecznej kontroli i struktury wzajemnej zależności. Podobne badania antropologowie kulturowi prowadzą też czasami w odniesieniu do społeczności miejskich koncentrując się między innymi na mniejszościach etnicznych (np. ich adaptacji do warunków życia w mieście), mniejszościach religijnych lub zbiorowościach ludzi najuboższych, żyjących w nędzy (np. w slumsach dużych-metropolii). Antropologia współczesności badająca społeczeństwa współczesne - przedstawiająca nowe spojrzenie na oczywistości życia codziennego tych społeczeństw, zwracająca uwagę na powstałe niedawno zjawiska kulturowe (np. multikulturalizm, metakulturalizm, współczesne "wojny kultur", relacje pomiędzy tradycyjnymi kulturami etnicznymi a globalną kulturą masową, inne skutki kulturowe globalizacji i glokalizacji(Rosja), na wzrastającą szybkość życia, wirtualizację kultury itd.) Terminy etnologia, etnografia, antropologia kulturowa i antropologia społeczna często używane są wymiennie. Rozróżnienie terminologiczne ma charakter historyczny, powstało z uwagi na tradycję i nie jest jednoznaczne Przyjmuje się, że etnografia to czysty opis kultury, etnologia - ogólniejszy opis wraz z wnioskami, a antropologia kulturowa to nauka zajmująca się teoriami dotyczącymi kultury. Rozdział między nimi jest trudny do przeprowadzenia Antropologia amerykańska różni się od antropologii europejskiej – wynika to z innego typu prowadzonych badań, innego podejścia do problemów oraz z innych możliwości. Antropologia amerykańska Nazywana była antropologią kulturową w przeciwieństwie do europejskiej-antropologii-społecznej. 
Podstawową kategorią badawczą stała się kultura, a przede wszystkim postawy, znaczenia, wartości.
Twórcą nowoczesnej antropologii amerykańskiej jest F. Boas - walczył o autonomię uniwersytetów, o czystość nauki. Uniwersytety mają same ustalić programy badawcze, niezależne od układów politycznych.
Uważał, że podstawą dla antropologii powinny być badania empiryczne
Twierdził, że kultura powinna być badana w szerszym kontekście zjawisk przyrodniczych (czyli-geograficznych),ekonomicznych,-politycznych.
Wyznaczył-3-kierunkibadań:
1.relacja-człowiek-natura
2.człowiek–człowiek
3. świadomość człowieka (świadomościowy psychiczny aspekt kultury – indywidualne reakcje jednostek na zdarzenia kultury, ich indywidualna interpretacja – prawda psychologiczna – jak twórcy i uczestnicy kultury są postrzegani Ten nurt zaowocował powstanie nowej szkoły na gruncie antropologii – „Kultura i osobowość”
Boas – twórca zasady relatywizmu kulturowego – każda z kultur rozwija się na swój własny sposób,a-nie-wg-jednolitych-praw. 
Zaprzeczył tezie ewolucjonistów (wszystkie kultury rozwijają się w ten sam sposób).
Każdą z kultur należy badać w relacji do niej samej (nie ma kultury stanowiącej wzór odniesienia). Antropologia amerykańska stawia sobie za cel pracę nad najważniejszymi problemami świata, co dziś oznacza zajmowanie stanowiska w kwestii rasy, klas społecznych, pograniczy biologii i kultury, ekonomii globalnej, zmian klimatycznych etc. Rola antropologa jako badacza kultury we wszelkich aspektach jest możliwa dlatego, że rozumie on, jak ludzie żyją, w jaki sposób (i dlaczego) organizują się społecznie w pewne grupy, jak odbierają świat i jaki ma to wpływ na ich działania. Co więcej, antropolog również ma inną perspektywę, gdy obserwuje swoją własną kulturę. Jego wiedza o wielu możliwych sposobach życia daje mu głębszą wiedzę naszym sposobie życia. ginięcia. Antropologia jednak nie zawsze ma możliwość przekazania swojej wiedzy i doświadczeń społeczeństwu. Dlatego poszukuje wciąż nowych, nietypowych sposobów dotarcia do świadomości społecznej z informacjami, które pośrednio dotyczą nas wszystkich. Jednym z projektów, który zajął antropologów amerykańskich w ostatnim czasie, a który ma na celu właśnie przekazanie wiedzy szerszemu gronu odbiorców, było przygotowanie multimedialnej wystawy zatytułowanej Rasa. Czy tak bardzo się różnimy?. Projekt ten ma charakter edukacyjny i zajmuje się problemem rasy i zróżnicowania między ludźmi. Bazą jest współczesna nauka i programy badawcze. Naukowcy różnych dyscyplin wspólnie pracowali nad znalezieniem definicji rasy i rozwiązaniem problemów, które z niej wynikają. Przestrzeń – rozumienie terminu zależy od kultury, w stosunku do której go odnosimy, z racji na różne sposoby wykorzystania, dzielenia i nazywania przedmiotu. Międzykulturowe podobieństwo w pojmowaniu przestrzeni wynika, zdaniem Yi-Fu Tuana, z określania jej za pomocą ciała ludzkiego, które wyznacza kategorie: wysoko – nisko, przód – tył, lewa – prawa, centrum – dalsze otoczenie. Ciało ludzkie mierzy: kierunki, położenie i odległość. W przestrzeni pomaga orientować się punkt stały. Człowiek nieustannie należy do schematu przestrzeni, zgubienie się w przestrzeni jest jednoznaczne z brakiem orientacji w schemacie i utracie punktów odniesienia. Człowiek świecki żyje w przestrzeni jednorodnej, człowiek religijny posiada przestrzeń uprzywilejowaną (obszar święty). Obszary przestrzenne można podzielić na: – przestrzenie działające odspołecznie, przebywając w nich ludzie nie zbliżają się do siebie, np. dworce kolejowe l – przestrzenie działające dospołecznie, np. kawiarnia. Przestrzeń trwała – nie ulegająca zmianom, może być zorganizowana przez człowieka, Przestrzeń na pół trwała – może ulegać zmianom, może być zorganizowana przez człowieka, Przestrzeń nieformalna – związana jest z odległością, jaką muszą zachować tworzący między sobą dystans ludzie. Na przestrzeń trwałą składają się budynki, drogi, obiekty sportowe itp. Podobnie bywa z przestrzenią na pół trwałą, do której to należą różnego rodzaju meble i dekoracje. Można zauważyć, iż jasne rozdzielenie przestrzeni trwałej i pół trwałej nie zawsze jest możliwe, problem może pojawić się na tle kultury. W większości krajów ściany naszych mieszkań będą należeć do kultury trwałej, natomiast w Japonii takie podejście byłoby błędem, ponieważ ściany mieszkań Japończyków są przesuwane i można je zmieniać. W każdym bądź razie w każdej kulturze człowiek stara się, żeby przestrzeń służyła jemu a nie on przestrzeni, dlatego też non stop ją przeobraża i cały czas zdobywa dla siebie nową przestrzeń.
Przestrzeń jest, w odróżnieniu od miejsca, bardziej bezosobowa, raczej publiczna, dostępna dla każdego, kto ma powody, aby się do niej dostać lub w niej przebywać .
Dla ludzi religijnych oczywiste jest oddzielenie przestrzeni świeckiej od religijnej. W jaki zatem sposób oddzielić przestrzeń sacrum od profanum? W tej dziedzinie dużą rolę odgrywa zwykły próg, który to trzeba przekroczyć by znaleźć się w miejscu kultu. Taki zwykły próg jest w stanie oddzielić dwa światy, oddzielić miejsce kontaktu z bogiem, od reszty świata. Taki próg to również dobra metoda na powstrzymanie złych mocy i duchów zagrażających domostwom. 
Dla człowieka religijnego przestrzeń nie jest jednorodna. Istnieje przestrzeń - obszar święty - mocny, ważny, naładowany energią, pełen znaczeń, i obszar nie uświęcony, pozbawiony struktury - amorficzny i nietrwały. Każda religijna koncepcja świata zakłada takie rozróżnienie. To doświadczenie religijne o niejednorodności przestrzeni stanowi przeżycie pierwotne, które można postawić na równi ze „stanowieniem świata”, rytualny akt poszukiwania orientacji i przestrzeni świętej. Objawienie takiej przestrzeni daje człowiekowi „punkt stały”, a tym samym możliwość zorientowania się w chaotycznej jednorodności otoczenia, możliwość ustanowienia świata. Dla człowieka wierzącego kościół ma udział w innej przestrzeni niż ulica, przy której stoi. Podobna funkcja rytualna przypadała też np. progowi domostwa. Przechodzeniu przez próg towarzyszyły i czasami jeszcze towarzyszą różne rytuały. Przestrzeń sacrum stanowi miejsce naznaczone świętością, obecnością bytu transcendentalnego. Jest jednocześnie środkiem świata i jego prototypem; stanowi jakby punkt zewnętrznego oglądu przestrzeni. Miejsce sacrum stanowi wzorzec porządku świata. Miejsca świeckie są pozbawione świętości, nadprzyrodzonej mocy, a zatem zwyczajne. Jest to przestrzeń ludzi, ale konstytuuje ją porządek, którego źródłem jest sacrum (w polskiej kulturze ludowej np. urządzenie wnętrza domu odtwarzało porządek świątyni) Przestrzeń, która nie zostanie uporządkowana na wzór przestrzeni świętej (przez np. poświęcenie) stanowi orbis exterior. Poszczególne fragmenty przestrzeni profanum są zróżnicowane jakościowo. Charakter miejsca określa cechy przedmiotów tam pomieszczonych. We wszystkich tradycjach i kulturach spotyka się symbolizm Centrum Świata. W centrum tym wyrastają Kosmiczne Góry (np. Palestyna w tradycji żydowskiej, Golgota dla chrześcijan). Symbolizm centrum wyjaśniają również inne zespoły obrazów kosmogonicznych i wyobrażeń religijnych. Symbolem centrum świata jest Świątynia, która jest odbiciem niebiańskiego archetypu. Jak dom bogów, świątynia stale na nowo uświęca świat. Jej model jest niezniszczalny, istnieje bowiem poza czasem. Bazylika chrześcijańska, później zaś katedra gotycka podchwytują wszystkie te symbolizmy i rozwijają je (katedra średniowieczna wyraża pewien stosunek człowieka do kosmosu. Ma kształt krzyża, z ołtarzem w centrum. Jest to struktura na wskroś symboliczna). Dom i każda budowla w kulturach tradycyjnych miały za pierwowzór kosmogonię i przedstawiały uniwersum. Dach symbolizował kopułę niebieską, podłoga wyobrażała ziemię, cztery ściany – cztery kierunki przestrzeni kosmicznej. Tak więc w przeszłości mieszkanie stanowiło uniwersum, które człowiek budował sobie w ten sposób, że naśladował przykładowe dzieło stworzenia dokonane przez bogów – kosmogonię chrześcijan).W przestrzeni publicznej sakralizacja przestrzeni zaliczana jest do zachowań obronnych, jest próbą nadania przestrzeni statusu miejsca bezpiecznego, chronionego rangą symboli i obrzędów religijnych. chrześcijan). Symbolizm centrum wyjaśniają również inne zespoły obrazów kosmogonicznych i wyobrażeń religijnych. W krajobrazie wiejskim w wielu regionach powszechnie praktykowanym zwyczajem stało się umieszczanie symboli religijnych - przydrożne kapliczki, krzyże w miejscach wyznaczających ramy codziennego życia, przy głównych drogach, wśród pól. Ważnym miejscem było umieszczanie symboli religijnych na skrzyżowaniach lub rozstajach dróg jako miejscach szczególnie narażonych na działanie sił demonicznych. Często stawiano ”krzyże pokutne” jako zadośćuczynienie za grzechy lub „ uświęcające” dziś trudno jest dokładnie określić znaczenia krzyży, krzyż pozostaje krzyżem rzadziej autentycznym pomnikiem prawa. W mieście życie człowieka toczy się w zamkniętych wnętrzach. Strefy sacrum i profanum mają tutaj wyraźniejsze granice. Kościoły , katedry, cmentarze organizowały przestrzenie , życie religijne społeczności, oddzielając je wyraźną granicą od tego co „ nie - święte”.

Kultura regionalna  to pojęcie odnoszące się do kultury grupy społecznej, która zajmuje pewien obszar wyróżniony przestrzennie lub historycznie. Pewnym rodzajem kultury regionalnej jest kultura narodowa, ponieważ dotyczy ona narodów posiadających zwykle określone terytorium. Kultura regionalna może się jednak rozwijać (i bardzo często rozwija się) w skali znacznie mniejszej niż państwo i tak mamy do czynienia z odmienną kulturą mieszkańców Górnego Śląska, Kaszub, mieszkańców Krakowa itp. Istotną cechą kultury regionalnej jest jej odmienność względem kultur innych regionów. Kultura regionalna kształtuje się w wyniku specyfiki danego regionu – warto zaznaczyć, że choć właściwie każdy region ma własną kulturę, wykształcenie się wyróżniającej kultury regionalnej jest silnie związane z wyróżniającymi warunkami, a także z wydarzeniami historycznymi i pochodzeniem etnicznym danej grupy. Bardzo istotnym czynnikiem rozwoju kultury regionalnej jest również polityka państwa, w ramach którego położony jest dany region. Jeśli państwo to prowadzi silnie centralistyczną politykę, waga rozwoju kultury regionalnej może się zmniejszyć na rzecz kultury narodowej. Na kulturę regionalną składają się wierzenia, zwyczaje, tradycje właściwe dla danego obszaru, jej istotnym elementem jest także język, który może nawet znacznie odbiegać od urzędowego języka w danym państwie. Ważną rolę w kulturze regionalnej ogrywa folklor, który oznacza pewne symbole i sztukę ludową, rozwija się on na danym obszarze, wzbogacając tym samym całość kultury regionalnej. Warto dodać, iż kultura ta, choć odróżnia się ją głównie od innych kultur, może być także zróżnicowana wewnętrznie. W Polsce występuje duża różnorodność tradycji regionalnych, na których kształt w dużej mierze wpływ miały zwroty w historii Polski, m.in. zabory i wcześniejsze, nieraz dość radykalne, zmiany granic. Kultura regionalna Polski rozwijała się w obszarach, które nie zawsze należały do granic Rzeczypospolitej. Przykładem kultury regionalnej w Polsce jest kultura Ślązaków – mieszkańców Górnego Śląska. Kultura tego terenu rozwijała się od XIX wieku, kiedy to zaczęto na szerszą skalę lokalizować tam różne zakłady przemysłowe i kopalnie. Spowodowało to rozwój specyficznych zwyczajów wśród mieszkańców, poszanowanie pracy, rozwój charakterystycznych strojów śląskich (który postępował jednak już wcześniej). Ważnym elementem kultury śląskiej jest gwara, na którą duży wpływ wywarł język niemiecki – dziedzictwo czasów zaborów. Innymi przykładami kultury regionalnej w Polsce jest kultura górali np. z Podhala, czy też kultura Kaszubów. Zróżnicowanie danego państwa pod względem kultur regionalnych może decydować o jego dużej atrakcyjności turystycznej. Ważne jest tym samym wspieranie poszczególnych kultur, zarówno lokalnych, jak i regionalnych, które w nowoczesnym świecie pod wpływem silnego oddziaływania mediów, mogą powoli zanikać. Komunikacja Od kiedy człowiek postawił swe pierwsze ślady na ziemi, zaczął szukać równocześnie sposobów poznania i zrozumienia otaczającego go świata. Jak inaczej zatem poznać to, co nowe, jeśli nie przez nawiązanie relacji przez nadanie komunikatu. Nie można nie komunikować. Wielu ludzi uważa, że komunikacja to system słów i gestów, przy pomocy których uzyskujemy odpowiedzi na postawione przez nas pytania. I w istocie to po części prawda. Niemniej jednak komunikacja społeczna to o wiele więcej. Jak stary jest świat, tak stare są sposoby komunikowania się ludzi ze sobą. To, co wydaje się niektórym najważniejsze, a wiec język i gest, to jedynie niewielka część góry zwanej komunikacją społeczną. Komunikowanie interpersonalne jest definiowane jako: proces przekazywania i odbierania informacji miedzy dwiema osobami lub pomiędzy mała grupą osób, wywołujący określone skutki i rodzaje sprzężeń zwrotnych” . Komunikowanie interpersonalne ma charakter dwustronny; obecni uczestnicy bezpośrednio wymieniają się rola nadawcy i odbiorcy, dzięki czemu możliwa jest natychmiastowa reakcja na komunikat – tzw. sprzężenie zwrotne. Zawartość komunikowania interpersonalnego można przeanalizować na trzech poziomach: fatycznym, instrumentalnym i afektywnym. Istotą procesu komunikowania społecznego jest przepływ informacji pomiędzy różnymi podmiotami społeczności. Służy on uzgodnieniu przez wszystkich uczestników tego procesu wspólnego i tożsamego rozumienia sytuacji lub stanu. Tylko wtedy komunikowanie jest skuteczne, jeżeli definicja danej sytuacji jest rozumiana w taki sam sposób przez wszystkich uczestników procesu wymiany informacji. Wyróżnia się osiem podstawowych elementów procesu komunikacji społecznej:
1. Komunikat – forma zakodowania informacji, której nośnikiem jest kanał informacyjny; każdy poprawnie nadany komunikat zawiera cztery elementy: treść rzeczową (odbiór intelektualny), samopoczucie nadawcy (jego relacja wobec adresata komunikatu), kim jest dla niego adresat (postawa emocjonalna wobec adresata) oraz apel (czego od ciebie potrzebuję; elementy emocjonalne komunikatu, przeważnie niewerbalne, zawarte w tonie, doborze słów, zwrotów, mimice i gestykulacji) 
2. Kanał komunikacji – sposób prezentacji komunikatu; może przybrać formę ustną (werbalną), pisemną, wizualną (schematy, wykresy, fotografie), lub audiowizualnych (nagrania video). Wybór kanału komunikacyjnego powinien być warunkowany wynikami analizy wskazującymi w jaki sposób i w jakiej formie przekazać informację, aby dotarła ona do odbiorcy nie zniekształcona i została właściwie odczytana. 
3. Kodowanie – przekaz informacji w sposób, który jest zrozumiały i akceptowany przez partnera (partnerów) procesu komunikacji (mowa tu o języku, symbolach i formach przekazu)
4. Dekodowanie – interpretacja przez odbiorcę otrzymanego przekazu; na proces dekodowania komunikatu wpływa szereg czynników; odbiorca dokonuje interpretacji zakodowanego komunikatu według własnego filtra percepcyjnego (akceptuje to, co jest zgodne z jego opinią)
5. Nadawca – podmiot inicjujący proces komunikacji; to osoba lub instytucja, która posiada pewna wiedzę lub informację i odczuwająca potrzebę przekazania jej innej osobie lub instytucji
6. Odbiorca – osoba bądź instytucja, do której kierowany jest komunikat; odczytywane przez niego komunikaty, odbierane są przez „czworo uszu”:

ucho rzeczowe (odbierające treść rzeczowa komunikatu – o co ci chodzi?), ucho relacyjne (drażliwe; wychwytuje stosunek nadawcy do odbiorcy – jak ty mnie traktujesz?), ucho ujawnienia siebie (odczytuje co mówisz o sobie samym?), ucho apelowe (odczytuje – czego oczekujesz ode mnie? Co mam zrobić?) 
7. Sprzężenie zwrotne – reakcja odbiorcy na przesłany przez nadawcę komunikat; akceptacja lub jej brak, wyrażone różnymi środkami przekazu
8. Szumy komunikacyjne – zakłócenia, które powodują zniekształcenia przekazu informacji lub wywołują dezorientację odbiorcy; mogą być pochodzenia mechanicznego (niewyraźna mowa) lub emocjonalnego (brak zainteresowania).

Aby komunikacja przebiegała sprawnie należy podjąć następujące działania:
- Określić cel komunikacji zewnętrznej
- Określić adresata komunikatu
- Określić wynik nadania komunikatu (jakie chcemy wywołać zachowanie)
- Wybrać odpowiedni kanał informacyjny i narzędzia, które zostaną wykorzystane w komunikacji
- Nadać komunikat

Komunikacja jest jedna z naszych najważniejszych życiowych aktywności społecznych. Sprawia, że czujemy się częścią większej całości i stanowi podstawę wspólnoty doświadczeń, jaką dzielimy z innymi ludźmi. Pozwala też na stwarzanie i utrzymywanie więzi ze społecznością, w której żyjemy. To dzięki procesom komunikacji możemy swobodnie „poruszać” się w bardzo nieraz skomplikowanych układach międzyludzkich” . Sprawne komunikowanie się to wielka umiejętność niezwykle ważna dla sprawnego funkcjonowania we współczesnym świecie. Zdolność prowadzenia rozmowy jest jedną z najmocniejszych cech człowieka. Bez dobrego opanowania trudnej sztuki porozumiewania się, bardzo trudno będzie nam odnaleźć się w miejscu pracy. Aby ludzie słuchali tego, co chcemy powiedzieć musimy wzbudzić w nich zainteresowanie, wyeliminować czynniki rozpraszające uwagę, utrzymywać kontakt wzrokowy z rozmówcą, wybrać odpowiedni sposób przekazania wiadomości dostosowany do poziomu i zainteresowań słuchaczy. Ponad wszystko pamiętać należy, że proces komunikacji tylko w 45% informacji opiera się na przekazie werbalnym, reszta czyli ponad 50% opiera się na informacjach niewerbalnych! Dobry kontakt zaczyna się od tego, co nas łączy, a nie tego, co dzieli.

Centrum to kategoria obrazująca taki sposób uporządkowania świata, w którym człowiekowi łatwo znaleźć prawdę, dobro i piękno. Najważniejszą cechą „centrum” jest uporządkowanie idei i wartości, zapobiegania konfliktom. Gdy dojdzie do takiej rozbieżności, „centrum” się dezintegruje i staje się peryferią. Peryferia przedstawia stan rzeczy polegający na współistnieniu fragmentów prawdy, cząstkowych wartości, często wewnętrznie sprzecznych. Peryferia to chaos, a centrum – ład. Dla mnie doskonałym przykładem centrum jest rodzina „pełna”, zgodna, szczęśliwa, ludzie dbający o siebie nawzajem. Jest to świat uporządkowany, pełen wartości, najważniejszy, kiedy jednak dochodzi do rozstania, ład zostaje zburzony, wdziera się chaos, centrum staje się peryferią w której osoby sobie bliskie stają się obcymi.

W koncepcji bycia obcym lub swoim ten stopień nie jest taki sam, wpływa na to wiele czynników. Jak już wyżej wspomniałam swój może stać się obcym, zależy to od wzajemnych relacji, zrozumienia, kontekstów, skali porównania. Nie jest to stan stały i niezmienny. Swój- inny - obcy w innym rozumieniu to ktoś z daleka, nieznany, z innego kraju.

Inny to przybysz, bliższy i dalszy sąsiad albo też obcy, który posługuje się odmiennym językiem, kultywuje odrębne tradycje i zwyczaje lub też wyznaje nieznaną bliżej religię. Bardzo często inny - obcy to wróg, zło, oceniamy kogoś na podstawie stereotypów,

opartych na niepełnej wiedzy oraz fałszywych przekonaniach o świecie, utrwalonych przez tradycję i trudno podlegających zmianom, a w szczególności odrzuceniu.

Stereotyp postrzegany jest jako patologiczny przejaw świadomości społecznej, uproszczony, jednostronny obraz pewnej zbiorowości, traktujący wszystkich jej członków w sposób niezróżnicowany, niezależnie od ich przymiotów indywidualnych. Wykluczają możliwość, że ktoś należący do zbiorowości mógłby mieć inne cechy. Przypisują mu cechy wspólne bez dowodu i bez możliwości kontr – dowodu. Tak więc stereotypy przejaskrawiają różnice między grupami, odnoszą ogólne cechy całej grupy do każdego jej członka. Najczęstszym tematem stereotypów są cechy zbiorowości etnicznych, narodowych i rasowych. Przykłady są niezliczone: Skandynawowie są zimni, Anglicy są flegmatyczni, Francuzi są najlepszymi kochankami, Murzyni są leniwi, Chińczycy są przebiegli i chytrzy, Żydzi mają największe talenty do interesów. Stereotyp czyni wrażenie wiedzy obiektywnej, sam w sobie bowiem nie zawiera jeszcze wartościowania. Stereotyp przyjęty może być przez jednostkę w wyniku własnych obserwacji, przejmowania poglądów innych osób, wzorców przekazywanych przez społeczeństwo, może być także wynikiem procesów emocjonalnych (na przykład przeniesienia agresji). Stereotypy mogą być negatywne, neutralne lub pozytywne, chociaż najczęściej spotyka się wyobrażenia negatywne. Stereotypy - wyobrażenia zbiorowe - jak nazwał je Bystroń są niezwykle trwałe i przekazywane z pokolenia na pokolenie.