1.Omów wpływ kultury na rozwój społeczno-ekonomiczny regionu – „efekt Bilbao”.

- str. 81-96

2. Wieś i małe miasteczko jako temat literacki i artystyczny (film, teatr).

- „U PANA BOGA ZA PIECEM”

3. . Źródła finansowania kultury na Podlasiu, problemy z finansowaniem kultury.

- budżet państwa

- ministerstwo kultury i dziedzictwa narodowego

- jednostki samorządu terytorialnego

- marszałek województwa

4. Scharakteryzuj Nagrodę Literacką Prezydenta Miasta Białegostoku im. Wiesława Kazaneckiego na tle innych literackich nagród regionalnych (pamiętaj o kategorii „polityka miejsca”).

    W przeddzień trzeciej rocznicy śmierci białostockiego poety, Wiesława Kazaneckiego, 31 stycznia 1992 roku wręczono, po raz pierwszy w Białymstoku, nagrodę literacką jego imienia, za najlepszą książkę poetycką 1991 roku autorowi ze środowiska białostockiego.

   Z inicjatywą ustanowienia nagrody wystąpili w 1991 roku do Prezydenta Miasta Białegostoku przyjaciele poety. Idea przyświecająca pomysłodawcom - chęć upowszechniania twórczości Kazaneckiego- spotkała się tu z wolą lokalnego samorządu, a mianowicie prezentowania i promowania dokonań lokalnych środowisk twórczych. W ten sposób nagrodę literacką - za najlepszą książkę poetycką minionego roku – mogli odtąd otrzymywać twórcy związani z Białymstokiem - urodzeni albo mieszkający tutaj, lub których twórczość dotyczyła naszego miasta.

     Wielokrotnie podkreślano specyfikę tej nagrody, polegającą na zawężeniu kręgu potencjalnych jej laureatów, poprzez związek ich biografii lub twórczości z miastem do miejscowych twórców. Przy jej ustanawianiu samorząd kierował się przede wszystkim intencją wspierania lokalnego środowiska literackiego, a także szeroko pojętej kultury naszego miasta.

    Regulamin przyznawania nagrody ma już swoją historię i kilkakrotnie ulegał zmianie. W roku 1995 wprowadzono podział na kategorię poezji i prozy. Zrezygnowano z niego trzy lata później. Obecna formuła nie wprowadza ograniczeń gatunkowych i stanowi, iż nagradzana jest najlepsza książka minionego roku.

    Opiniowania wniosków – zgłoszeń do nagrody dokonuje Kapituła – komisja powoływana corocznie, spośród reprezentantów środowiska krytyków i literatów, w tym laureatów nagrody, literaturoznawców. W składzie Kapituły jest także żona poety. Kapituła, spośród dokonanych zgłoszeń, przedstawia najpierw listę nominacji, a później spośród nominowanych książek, typuje kandydata do nagrody za dany rok. W oparciu o opinię Kapituły Prezydent Białegostoku podejmuje decyzję o przyznaniu nagrody literackiej.

   Warto przypomnieć zapis z pierwotnego regulaminu nagrody, w którym istotnym zadaniem przypisanym Kapitule, było podejmowanie działań i inicjatyw, mających szerzyć pamięć o patronie nagrody i jego dokonaniach. Niejako wywiązując się z tych zobowiązań, w rodzinnym mieście

5. „Tutejszość” jako kategoria tożsamości.

- utożsamianie się z miejscem, a nie za bardzo z narodem. Kim jesteś? – ja tutejszy!

6.„Wrażliwość mirakularna” i metafizyka prowincji jako temat literacki i artystyczny (film, teatr).

?

7. Omów i oceń wirtualny obraz Białegostoku i Podlasia.

- TAK. SĄ STRONY INTERNETOWE.

8. Omów działalność i scharakteryzuj specyfikę jednego z podlaskich teatrów.

BTL

Podsumowanie roku 2014

W roku 2014 Białostocki Teatr Lalek zrealizował aż 9 spektakli premierowych. Repertuar teatru był adresowany do wszystkich grup wiekowych - zarówno do dzieci, młodzieży i dorosłych.  W ciągu roku zostało zaprezentowanych około 500 spektakli, które obejrzało prawie 50.000 widzów oraz około 40.000 osób poprzez transmisję przedstawień w Internecie. Organizacja przedsięwzięć artystycznych w nurcie profesjonalnym w ramach VII edycji Międzynarodowego Festiwalu Szkół Lalkarskich W dniach 19-23 czerwca odbyły się prezentacje przedsięwzięć artystycznych przygotowanych przez Białostocki Teatr Lalek w ramach Nurtu ProfesjonalnegoVII Międzynarodowego Festiwalu Szkół Lalkarskich „Lalka-nie-lalka”, realizowanego we współpracy z Akademią Teatralną im. A. Zelwerowicza Wydziałem Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku. W ramach festiwalu zaprezentowali się najwybitniejsi profesjonalni artyści, wyznaczający obecnie trendy w świecie lalkarskim, m.in. Neville Tratner (Holandia), Divadlo Lisen (Czechy), Figurentheater Wilde & Vogel (Niemcy), Janos Palyi (Węgry), Mesebolt Babszinhaz (Węgry), Malabar Hotel (Polska). Festiwale, wyjazdy, nagrody W 2014 r. BTL pokazał polskiej i zagranicznej publiczności 10 spektakli z bieżącego repertuaru, podczas 9 tournée artystycznych, w tym 5 zagranicznych (Rosja, Białoruś, Tunezja, Serbia, Węgry). Instytucja otrzymała w ciągu 2014 roku wiele nagród i wyróżnień oraz prezentowała spektakle na licznych przeglądach i festiwalach. Galeria BTL Podobnie jak w latach ubiegłych kontynuowana była działalność wystawiennicza.Galeria BTL stała się miejscem rozpoznawalnym na białostockiej mapie kulturalnej. W nowoczesnym foyer teatru zaprezentowano 8 interesujących projektów wystawienniczych przybliżających problematykę scenografii i innych dziedzin sztuki związanych z teatrem, w tym prace: Mariki Wojciechowskiej, studentów Akademii Sztuk Pięknych w Wilnie, Martyny Štěpán-Dworakowskiej, Julii Skuratovej, fotografie Krzysztofa Bielińskiego oraz wystawę ukazującą historię lalkarstwa węgierskiego 1850-1950 „100 LAT – STO LALEK”. Café Teatralna Zapoczątkowany w 2012 roku cykl spotkań pn. Café Teatralna wszedł na stałe do programu działań dodatkowych teatru i był z powodzeniem kontynuowany w 2014 roku. Dzięki organizowanym spotkaniom możliwe było przybliżenie sylwetek i twórczości wyróżniających się osobowości związanych z teatrem, takich jak: Halina Waszkiel, Mateusz Żurawski, Krzysztof Kiziewicz. Działalność edukacyjna Od wielu lat istotnym elementem aktywności Teatru jest prowadzona działalność edukacyjna. W 2014 r. również była kontynuowana, w tym były prowadzone: lekcje teatralne, warsztaty plastyczne dla dzieci, a także czytanie bajek przez aktorów BTL – cykl pod nazwą Mała Akademia Teatralna, w ramach którego aktorzy BTL-u czytają teksty sztuk lalkowych dla dzieci. Comiesięczne lektury, na które wstęp jest bezpłatny, odbywają się w niedzielę, po porannym spektaklu. Na siedmiu spotkaniach 2014 r. aktorzy czytali bajki dla dzieci, a także sztuki autorstwa Marty Guśniowskiej. Chętnym udostępniano „Piwnicę Lalek” - magazyny teatralne, w których zwiedzający mogą się przenieść w bajkowy świat. Działalność wydawnicza W czerwcu 2014 r. Białostocki Teatr Lalek wydał album „Nasz BTL SEZONY 2012/13, 2013/14”. Publikacja stanowiła podsumowanie ostatnich dwóch sezonów artystycznych teatru. Realizowane projekty BTL zrealizował projekt pn. „Kierunek Wschód” z dotacji ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W ramach przedsięwzięcia BTL zaplanował organizację tournée po Białorusi i Rosji w okresie od 1 maja 2014 r. do 31 maja 2014 r., które obejmowało 2 miasta w Rosji - Kurgan, Orenburg i dwa miasta na Białorusi - Grodno, Mińsk, gdzie teatr pojechał na zaproszenie organizatorów międzynarodowych festiwali teatralnych. Projekt pn. „Modernizacja urządzeń systemu inspicjenta dużej sceny BTL"realizowany dzięki dotacji ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, w ramach priorytetu „Infrastruktura kultury”. Inwestycja była kolejnym etapem modernizacji dużej sceny BTL, która została wyposażona w nowoczesne urządzenia systemu inspicjenta. Zrealizowano program „Lato w Teatrze” we współpracy ze Stowarzyszeniem Teatr Okno oraz Teatrem Dramatycznym im. A. Węgierki. 2 spektakle Białostockiego Teatru Lalek pt. „Brak sensu, Aniołek, Żyrafa i Stołek”oraz „Bazyliszek” zostały zgłoszone do 20. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej i uzyskały przychylność Komisji Konkursowej w postaci refundacji części kosztów przygotowania premier. Wspieranie niezależnych inicjatyw oraz gościnne występy BTL od lat wspiera również inicjatywy niezależnych grup artystycznych oraz działania społeczne, m.in.: akcję Teatr Nie Gryzie - w ramach Dni Kultury Studenckiej Juwenalia Białystok 2014, Teatr na Obcasach, Przegląd DPS, Noc Muzeów, ogólnopolską akcję „Narodowe Czytanie”, XXIII Konkurs Recytatorski im. Adama Mickiewicza „KRESY 2014”. Na scenie BTL wystąpiły gościnnie zespoły i grupy teatralne, m.in.  Dominika Kimaty z projektem pn. „Superbohaterka. Początek”,  Marie de Jongh (Hiszpania) ze spektaklem “Ukochana córeczka” Jokina Oregi,  Teatr Lalki i Aktora "Kubuś" z Kielc ze spektaklem „JASNO/CIEMNO”, Teatr Baj z Warszawy ze spektaklem „Emil z Lönnebergi”, TEATR MALABAR HOTEL z przedstawieniem opartym na dziele Michaiła Bułhakowa „MISTRZ I MAŁGORZATA”, Stowarzyszenia Edukacji Kulturalnej WIDOK ze spektaklem „IMPORT/EXPORT”, Studio działań kreatywnych DanceOFFnia z projektem „Matylda R. Wszyscy jesteśmy super”. Rok 2014 był dla Białostockiego Teatru Lalek rokiem intensywnej pracy artystycznej, uwieńczonej jednak licznymi sukcesami. Została zrealizowana imponująca liczba premier, bo aż 9. Teatr przeprowadził również znaczące inwestycje w postaci modernizacji części oświetlenia technologicznego dużej sceny BTL oraz systemu inspicjenta w siedzibie BTL. W porównaniu z latami poprzednimi notowany jest nieustający wzrost liczby zagranych spektakli oraz znacząca zwyżka liczby widzów oglądających spektakle BTL. Dyrektor i pracownicy Białostockiego Teatru Lalek dziękują wszystkim widzom i osobom wspierającym teatr. 9. Scharakteryzuj działalność wybranej galerii lub muzeum białostockiego.

Galeria Arsenał w Białymstoku powstała w 1965 roku jako jedno z Biur Wystaw Artystycznych. Prowadzili ją kolejno dyrektorzy: Mikołaj Wołkowycki, Władysław Sekunda, Maria Maranda, Irena Dojlida i Ewa Cywińska, a od roku 1990 Monika Szewczyk. Obecnie Galeria Arsenał jest miejską instytucją kultury finansowaną z budżetu Miasta Białegostoku. Galeria Arsenał jest miejscem, które wyraźnie zaznacza się na mapie kulturalnej zarówno Polski, jak i Europy.
 

Galeria realizuje konsekwentny autorski program wystawienniczy - prezentuje i promuje sztukę najnowszą różnych mediów (malarstwo, rzeźba, obiekty, fotografia, wideo, instalacje intermedialne, performance, itp.). Galeria organizuje ponad 20 wystaw rocznie - indywidualnych  i problemowych, czasami przedstawia również programy innych interesujących galerii. Organizujemy również koncerty muzyki awangardowej oraz pokazy filmowe. Galeria realizuje katalogi i inne wydawnictwa do wszystkich prezentowanych wystaw.

10. Omów rolę Książnicy Podlaskiej jako instytucji kultury.

Książnica Podlaska im. Łukasza Górnickiego w Białymstoku to instytucja kultury Samorządu Województwa Podlaskiego. Jest największą biblioteką w regionie Polski północno-wschodniej. Działa w ramach biblioteki głównej i poprzez sieć 16 filii bibliotecznych zlokalizowanych w różnych dzielnicach Białegostoku. Siedziba główna Książnicy mieści się przy ul. Jana Kilińskiego 16 w klasycystycznym budynku dawnej loży masońskiej zbudowanym w latach 1804-1808. Dyrektorem biblioteki jest Jan Leończuk.

Działalność[edytuj | edytuj kod]

Książnica Podlaska udostępnia swoje zbiory mieszkańcom Białegostoku, województwa podlaskiego i innym zainteresowanym ofertą. Biblioteka realizuje też działalność informacyjną, udzielając informacji bibliograficznej, katalogowej i bibliotecznej. Jest dobrze znanym ośrodkiem informacji o regionie, w którym m.in. przygotowuje się bazy regionalne i publikacje.

Książnica prowadzi rozwiniętą na dużą skalę działalność wydawniczą. Na dorobek edytorski biblioteki składają się publikacje z literatury pięknej, historii regionu, z zakresu bibliotekoznawstwa oraz wydawnictwa okolicznościowe. Jej nakładem ukazują się dwa czasopisma bibliotekarskie: Bibliotekarz Podlaski i Głos Bibliotek Publicznych Województwa Podlaskiego.

Książnica Podlaska jest miejscem wydarzeń ważnych dla rozwoju i promocji kultury. Organizowane są w niej promocje książek, wykłady, spotkania literackie, wystawy. Instytucja współpracuje z bibliotekami uczelnianymi Białegostoku, m.in. w ramach inicjatywy Podlaskiego Forum Bibliotekarzy; została również zaproszona do Konsorcjum Bibliotek Naukowych Miasta Białegostoku. Wspólnie z bibliotekami akademickimi i Archiwum Państwowym w Białymstoku, realizuje projekt Podlaska Biblioteka Cyfrowa.

Dyrektor Książnicy Podlaskiej przyznaje corocznie, z okazji Międzynarodowego Dnia Książki i Praw Autorskich, Nagrodę Srebrnej Róży. Otrzymują ją osoby i instytucje zasłużone na rzecz bibliotek województwa podlaskiego, troszczące się o ich los. Przy bibliotece działa Okręg Podlaski Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich.

11. Przedstaw jedną z cyklicznych imprez kulturalnych na Podlasiu.

- Suwałki Blues Festiwal, Jesień z Bluesem.

12. Omów jedno z czasopism regionalnych. Scharakteryzuj szczegółowo zawartość wybranego numeru

Kartki - kultowe czasopismo. Historia wolności słowa.

Białostocki nieregularnik świętuje jubileusz 20-lecia istnienia. Tymczasem korzenie "Kartek” to działalność Ruchu Solidarności Młodych w latach 80. na Filii Uniwersytetu Warszawskiego Białymstoku.

Pierwsze wydanie "Kartek”, z lutego 1986 roku i związani z nimi autorzy, od lewej: Arnold Toczyski, Hanna Kondratiuk i Wojciech Kirejczyk (fot. Fot. Wojciech Wojtkielewicz)

Kartki mają swoją romantyczną historię opozycyjną. Tworzyło je środowisko ludzi, którzy chcieli robić coś niezależnego i wyjątkowego. Szara rzeczywistość lat 80. ubiegłego wieku w PRL nie pozwalała na swobodną twórczość. Bez wątpienia nam udało się nieco tej wolności zaznać właśnie dzięki "Kartkom” – mówi Tyszkiewicz, jeden z twórców tego pisma, dziś poseł Platformy Obywatelskiej. – Zawsze były otwarte i niezależne, a to ich największa wartość.

Twórczy poloniści 

Młodzi, zapaleni studenci polonistyki na ówczesnej Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku, oprócz samego studiowania literatury, chcieli też dać coś od siebie. 

– Chcieliśmy stworzyć kreatywne miejsce, gdzie moglibyśmy wymieniać się poglądami i dyskutować o tym wszystkim, co było dla nas ważne – tłumaczy Robert Tyszkiewicz. 

Na wydziale filologii reaktywowano wówczas Koło Naukowe Polonistów, jego prezesem został właśnie Tyszkiewicz. 

– Pomyślałem, że warto byłoby wykorzystać wszystkie możliwe alternatywy, jakie dawała nam struktura uczelni, aby w ramach legalnego działania organizować spotkania dla rozwoju niezależnego życia studenckiego. Koło naukowe było idealnym płaszczykiem do tego aby swobodnie rozmawiać o sztuce, literaturze i szeroko pojmowanej kulturze. W ramach Koła Naukowego Polonistów powołano Sekcję Twórczości Własnej, która szybko rozpoczęła działalność wydawniczą. 

– Drukowaliśmy wtedy mnóstwo książek, tomików poezji, były też jednorazowe publikacje, materiały naukowe i zeszyty Koła Polonistów wylicza – Krzysztof Paliński, wówczas student filologii, dziś prezes spółkiMedia Regionalne. W ten sposób zrodził się pomysł redagowania pisma literackiego, które prezentowałoby własną twórczość studentów. 

Neutralny tytuł

Przy okazji kolejnego spotkania ze znajomymi właśnie Robert Tyszkiewicz zaproponował, aby nowopowstające pismo zatytułować po prostu "Kartki”.

– Zależało mi na tym, żeby nazwa była możliwie neutralna i nie nacechowana ideologicznie. Pismo miało mieć otwartą formułę. Początkowo były to zszyte ze sobą luźne kartki maszynopisu. Zatem tytuł "Kartki” był jak najbardziej trafiony i wszystkim się spodobał. Pierwszy, historyczny numer "Kartek” to dziś kilka nieco zżółkniętych stron maszynopisu. Widnieje czytelny tytuł: KARTKI, nr 1, luty 1986. Z informacji końcowych można wyczytać, że "Kartki " to organ Sekcji Twórczości Własnej Koła Polonistów Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. Nakładem 30 egzemplarzy zredagował je Artur Jan Szczęsny. Na łamach zaznaczył on także, że "Kartki są inicjatywą niezależną, nie respektującą nakazów i zakazów, a cenzurowane będą tylko błędy ortograficzne”.

W PRL-u wszystkie periodyki musiały być poddawane cenzurze. Jednak redaktorzy "Kartek” sprytnie wykorzystując lukę prawną, drukowali taki nakład egzemplarzy, który owej cenzurze nie podlegał. 
Działalność opozycyjna

– "Kartki” powstały, ponieważ szukaliśmy takiej przestrzeni, w której moglibyśmy swobodnie dyskutować, a także prezentować swoją twórczość. I to pismo było do tego idealną formą – mówi Krzysztof Paliński. 

Jako że nie podlegało ono korektom cenzora, młodzi redaktorzy mogli publikować w nim niemal wszystko. Swoje teksty zamieszczali tu m. in. Jerzy Nachiło, Danuta Karolczuk, wspomniani wcześniej Robert Tyszkiewicz i Krzysztof Paliński, a także Artur Jan Szczęsny, Maciej Gryguc czy Michał Kość. Aby nie zwrócić na siebie uwagi SB często zmieniano jego podtytuł. Raz ukazywały się jako Zeszyty koła Naukowego Polonistów, innym razem jako Materiały Koła Naukowego Polonistów. Częste zmiany redaktorów naczelnych także sprzyjały zachowaniu potrzebnej wówczas formuły niepowtarzalności. 

– Wartości, do których się odnosiliśmy w tym wydawnictwie były sensu stricte opozycyjne. To co nie utrwalało mitologii Polski PRL-owskiej, a budowało świadomość własnej historii, tożsamości, wartości wolności i pamięci o Solidarności było przecież opozycyjne – wyjaśnia Krzysztof Paliński.

–- Mieliśmy wielkie szczęście, że mogliśmy studiować na tej uczelni, bo spotkaliśmy tu wspaniałych ludzi. Profesorów, którzy w Warszawie byli związani z działalnością opozycyjną i niezależną – podkreśla Tyszkiewicz. – To były niezwykle rozwijające spotkania. Splot rozmaitych okoliczności, który w efekcie stworzył bardzo aktywne środowisko. Doskonale pamiętam to, jak bardzo lubiliśmy się ze sobą spotykać po to właśnie, żeby dyskutować i się spierać. Więzi między nami były tak silne, że nie baliśmy się prowadzić sporu nawet na granicy rękoczynów – śmieje się Tyszkiewicz. – Ale zawsze do siebie wracaliśmy i dzisiaj z większością znajomych nadal jesteśmy przyjaciółmi. 

"Kartki” nie miały swojej redakcji. Miejscem zebrań przyjaciół – redaktorów najczęściej był akademik lub mieszkanie Artura Jana Szczęsnego. To właśnie tu powielali na maszynach do pisania swoje wydawnictwo. Kolejne numery pisma powstawały podczas nieustannych debat. Rzucano pomysły, projekty, które później prezentowane były na łamach "Kartek”. 

"Kartki” w wolnej Polsce 

Po 1989 roku profil pisma ma już nieco inny charakter. A to ze względu na odzyskanie wolności słowa, druku i zniesienie cenzury. Studia na polonistyce wówczas rozpoczął Bogdan Dudko, który na początek reaktywował Koło Polonistów, organizując konferencje, spotkania autorskie czy zjazdy naukowe. Przyznaje, że z kolegami zachłysnęli się zniesieniem cenzury i postanowili wskrzesić "Kartki”. 

– Mieliśmy taką niespożytą chęć robienia czegoś, co jest kompletnie niezależne – mówi obecny redaktor naczelny "Kartek”. – W przeciwieństwie do starszych kolegów, założycieli pisma, nie byliśmy skrępowani żadnymi ograniczeniami i zapisami politycznymi, ale zachowywaliśmy ciągłość między tymi pierwszymi "Kartkami” a obecnymi. 

Cel był ten sam: tworzenie pisma, gdzie swoją twórczość będą prezentować młodzi ludzie. Początkowe "Kartki” miały charakter studencki, publikowane były tu same teksty. Z czasem wydanie kolejnego numeru pisma wiązało się z jakąś akcją na uczelni lub happeningiem w mieście. 

– "Kartki” zawsze były pismem niezależnym i bardzo otwartym na różne prądy humanistyczne. W pewnym momencie zacząłem kłaść nacisk także na inne formy twórczości, nie tylko tej literackiej, ale także fotograficznej, malarskiej czy graficznej – przyznaje Bogdan Dudko, który zarejestrował pismo w sądzie w lipcu 1990 roku.

13. Przedstaw sylwetki trzech wybranych laureatów Nagrody Literackiej Prezydenta Miasta Białegostoku

2013 za książkę „OŚCI” - za brawurowo przedstawioną społeczną utopię i dowcipną opowieść o różnych obliczach miłości. 

Ignacy Karpowicz (1976) — jeden z najciekawszych współczesnych pisarzy. Autor sześciu powieści (Niehalo, Cud, Gesty, Balladyny i romanse, ości, Sońka). Laureat Paszportu „Polityki” 2010 za powieść Balladyny i romanse, nominowany wcześniej do tej nagrody za Niehalo (2006). Otrzymał trzy nominacje do Nagrody Literackiej NIKE za Gesty (2009), Balladyny i romanse (2011) oraz ości (2014). Jest felietonistą magazynów „Charaktery”, „Polityka”, „Dziennik Opinii” oraz recenzentem „Gazety Wyborczej”.

Nagroda w 2012 r. za książkę "Piwonia, niemowa, głosy" - za odkrywczy obraz powojennej rzeczywistości wykreowany w języku.

Krzysztof Gedroyć (ur. w 1953 w Białymstoku) – polski pisarz, autor powieści, opowiadań, wierszy, artykułów prasowych. Ukończył historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. Jeden z założycieli Interdyscyplinarnej Placówki Twórczo Badawczej "Pracownia" w Olsztynie w 1977. W latach 1989–1997 dyrektor i kierownik artystyczny Pantomimy Olsztyńskiej. Od 1989 wykładowca w Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie, prodziekan Wydziału Sztuki Lalkarskiej (1999–2002). Mieszka w Białymstoku i w Warszawie. Nominowany do nagrody im. Jacka Bierezina w 1996 roku. Laureat Konkursu im. Kazimiery Iłłakowiczówny za poetycki debiut roku 2000 (tom "Kim"). Otrzymał Nagrodę Literacką im. Wiesława Kazaneckiego (w 2004 roku za książkę "Listy z dolnego miasta", w 2013 za książkę "Piwonia, niemowa, głosy"). Książka "Przygody K" była w roku 2007 prezentowana w odcinkach na antenie Polskiego Radia Białystok.

Nagroda w 2011 r. za powieść "Książka Meldunkowa" - za znakomity pomysł na własną, a zarazem wielowątkową opowieść o prowincji.

Jan Kamiński (ur. 1947), pisarz, eseista. Autor „Queridy", „Daleko, coraz dalej – cicho, coraz ciszej", „Fugi", „Metafizyki prowincji" i „Kubajek". Pogranicze wielu kultur kształtowało jego patrzenie na świat. Całe życie choruje na przewlekły romantyzm, z którego – bez powodzenia – próbuje się wyleczyć. Mieszka w Jaryłówce
oraz w Białymstoku.

14. Scharakteryzuj działalność Centrum Zamenhofa. W jaki sposób stanowi ona realizację idei reprezentowanych przez jej patrona?

Centrum im. Ludwika Zamenhofa – miejska instytucja kultury utworzona w Białymstoku przy ul. Warszawskiej 19 na wniosek Prezydenta Miasta Białegostoku z okazji organizacji w mieście w dniach od 25 lipca do 1 sierpnia 2009 roku 94. Światowego Kongresu Esperanto. W dniu 21 lipca 2009 miało miejsce oficjalne otwarcie Centrum dla obywateli Białegostoku. Początkowo Centrum Zamenhofa było oddziałem Białostockiego Ośrodka Kultury, od stycznia 2011 roku jest samodzielna placówką kultury.

Centrum Zamenhofa proponuje zwiedzającym wystawę stałą „Białystok młodego Zamenhofa” oraz liczne wystawy czasowe, koncerty, projekcje filmowe, przedstawienia teatralne. W Centrum organizowane są też regularnie dyskusje panelowe, wykłady i promocje literackie.

Centrum Zamenhofa organizuje też szereg warsztatów edukacyjnych dla dzieci i młodzieży, wdraża nowoczesne projekty społeczno-edukacyjne, takie jak Żywa Biblioteka czy gra terenowa „Poznaj Białystok”.

15. Ulubiony podlaski twórca (z uzasadnieniem).

- Ignacy Karpowicz 

16. Omów działalność Białostockiego Ośrodka Kultury lub Wojewódzkiego Ośrodka Animacji Kultury

Każdego roku, Białostocki Ośrodek Kultury jako miejska placówka organizuje lub współorganizuje około 300 imprez, w których udział bierze średnio ponad 80 tysięcy osób. Propozycje BOK-u kierowane są do różnych grup odbiorców, od dzieci, przez młodzież, dorosłych, aż po seniorów. Oferta imprez jest szeroka i zaspokajająca bardzo różne gusta, i co ważne – uczestniczenie w części z nich jest bezpłatne. Spośród proponowanych przez BOK wydarzeń, wielkim powodzeniem u odbiorców cieszą się festiwale: Dni Sztuki Współczesnej, Jesień z Bluesem, Międzynarodowy Festiwal Filmów Krótkometrażowych ŻubrOFFka, Inny Wymiar (od ubiegłego roku w ramach projektu Wschód Kultury), Ciekawi Świata, ¿Underground/Independent?, a także takie stałe imprezy, jak: Dni Miasta Białegostoku, Fashionable East, Filmowe Podlasie Atakuje! (obecnie Filmowe Podlasie Reaktywacja! i Filmowe Podlasie Edukuje!), pokazy Klasyki Kina z muzyką na żywo, Akademia Planete+ Doc, Zaduszki Bluesowe, Sylwester Miejski, Trójząb Kabaretowy, cykl Muzyka i Słowo, Akcja Lato i Akcja Zima, Katedralne Koncerty Organowe, Ogólnopolski Przegląd Fotografii Współczesnej „Człowiek obok mnie”, Spotkania Folkowe, Jazz na BOK-u, Seniorada, wystawy w Małej Galerii BOK oraz liczne koncerty polskich i zagranicznych gwiazd muzycznych.

Białostocki Ośrodek Kultury istnieje od 1975 roku (nosił wówczas nazwę Miejskiego Domu Kultury), przez długi czas swoim zasięgiem obejmował kilka miejskich placówek, m.in. kino-teatr, kawiarnie, klub i obiekty plenerowe. Na początku lat 90-tych, tak jak i inne instytucje, uległ reorganizacji i zmienił nazwę na obecną.

17. Wschód, pograniczność, kresowość i wielokulturowość jako elementy autoidentyfikacji Podlasia.

18. Cmentarz jako forma zapisu historii regionu (na przykładzie wybranej nekropolii).