SAKRAMENT KAPŁAŃSTWA
WIDZIEĆ
1.Z czym kojarzy się powołanie kapłańskie dzisiejszym ludziom?
2.Kim jest kapłan:
-w dzisiejszym świecie,
-wobec mnie i drugiego człowieka,
-wobec Chrystusa,
3.Moje osobiste spotkanie z kapłanem.
4.Czy kapłaństwo istnieje od dawna?
Powołanie kapłańskie - co to jest?
„Każde powołanie kapłańskie w swej najgłębszej warstwie jest wielką tajemnicą, jest darem, który nieskończenie przerasta człowieka... Powołanie jest tajemnicą Bożego wybrania: Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał (J15,16). I nikt sam sobie nie bierze tej godności, lecz tylko ten, kto jest powołany przez Boga jak Aaron (Hbr5,4). Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat , poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię (Jr1,5).” (Jan Paweł II, Dar i Tajemnica)
Historia każdego powołania kapłańskiego, podobnie jak zresztą każdego powołania chrześcijańskiego, jest historią „niewymownego dialogu między Bogiem a człowiekiem, między miłością Boga, który wzywa, a wolnością człowieka, który z miłością Bogu odpowiada. Powołanie kapłańskie świadczy niezbicie o prymacie łaski i dlatego powołanie to jest darem Boga. Nie wolno więc pojmować kapłaństwa jako zwykłego ludzkiego wyróżniania, ani spełniania przezeń funkcji tylko instytucjonalnej” (PDV 36).
Powołanie do służby kapłańskiej jest czymś bardzo osobistym . Można powiedzieć, że ilu kapłanów, tyle różnych powołań. Jedni czują wezwanie do służby Bożej od dzieciństwa, inni rozpoznają ten głos w ciągu swojego życia, jeszcze inni podejmują te decyzję, gdy nadchodzi chwila wyboru drogi życiowej. Z pewnością nie towarzyszą temu jakieś niezwykłe znaki czy objawienia. Młody chłopak czuje w swoim sercu gorące pragnienie poświęcenia się na służbę Bogu i przede wszystkim ludziom, poprzez szafarstwo sakramentami, pomoc potrzebującym, katechizację. Idąc za tym głosem, wstępuje do Seminarium Duchownego czy to diecezjalnego czy to zakonnego, aby tam rozpoznać do końca to Boże wezwanie i przygotować się do służby kapłańskiej.
Kim jest kapłan?
Łacina nazywa kapłaństwo słowem „sacerdos” czyli „święty dar” albo „pontifex” czyli „budowniczy mostów”, ten, który buduje most. Tym, który dla wszystkich ludzi od Bożego brzegu na naszą stronę przerzucił pomost jest Jezus Chrystus „Arcykapłan na wieki”. Kapłaństwo Chrystusowe polega na tym, że Chrystus dzieli się swą kapłańską władzą z człowiekiem, którego do kapłaństwa powołuje. Mocą Chrystusa powołany ma chrzcić. Odpuszczać grzechy. Konsekrować głosić ewangelię. Ma się troszczyć, by możliwie każdy człowiek szedł drogą zbawienia, do Boga - na drugi brzeg przez ten pomost, który zbudował dla nas Chrystus.
Być kapłanem to być człowiekiem. To być chrześcijaninem To być szafarzem Bożych tajemnic dla ludzi. Kapłan to człowiek z ludzi brany i ustanawiany w Kościele szafarzem tajemnicy zbawienia Z tego powodu powołanie kapłańskie jest włączone w szczególną wymianę dóbr zachodzącą między Bogiem a człowiekiem. Dlatego kapłan jest tylko szafarzem Bożych tajemnic. Nie jest nigdy ich właścicielem. Będąc takim szafarzem człowiek winien oddać Chrystusowi swoje człowieczeństwo, swoje życie, zdrowie i siły, to czym jest i to, co posiada, aby On mógł się nim posłużyć jako narzędziem zbawienia.
Kapłan to Homo Dei, człowiek Boży. Duch święty dany w sakramencie święceń jest żrółem świętości i zarazem wezwaniem do uświęcania nie tylko dlatego, że upodabnia kapłana - człowieka - do Chrystusa Głowy i Pasterza Kościoła , ale powierza mu misję uświęcania, misje prorocką i służebną w imieniu Chrystusa żyjącego dziś w Kościele. Ożywia jego codzienną egzystencję, wzbogacając ją darami i wymaganiami, zaletami i natchnieniami, które składają się na misję kapłańską. Kapłan jest tym, który winien dawać świadectwo, iż jest prawdziwym „człowiekiem Bożym”, miłującym Kościół i będącym dla wiernych świadkiem Bożego Absolutu, Dobroci, Bliskości i niewidzialnej rzeczywistości.
W posłudze sakramentalnej kapłan występuje „in persona Christi”, w osobie Chrystusa. Gdy kapłan chrzci, sam Chrystus chrzci, gdy biskup bierzmuje - Chrystus w Duchu Świętym obdarza człowieka, gdy kapłan rozgrzesza - sam Chrystus odpuszcza grzechy, gdy kapłan sprawuje Eucharystię wtedy jest szafarzem wielkiej tajemnicy Kościoła, uobecniając Ofiarę Wieczernika i Krzyża.
Kapłan ma udział w posłudze prorockiej Kościoła, ma szczególny udział w posłudze głoszenia prawdy. Przekazuje on naukę wiary i moralności chrześcijańskiej zarówno w pracy nauczycielskiej, misjonarskiej, katechetycznej, jak i w głoszeniu jej świadectwem życia. Spełnia on nakaz Chrystusa: Idźcie i nauczajcie wszystkie narody (Mt28,19). Należy tu pamiętać o tym, że w życiu kapłana i każdego wiernego obowiązuje zasada i przestroga św. Pawła: Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii! (1 Kor 9,16).
Kapłan ma udział w posłudze służebnej Kościoła. Jest to tak zwana posługa diakonii. Oznacza to, że poprzez święcenia diakonatu, jest on zakorzeniony i ożywiony przez prawo Ducha, który daje życie (Rz8,20). Jest te z ono w swej istocie posługiwaniem królewskim. Służba miłości jest najgłębszym sensem każdego powołania, zaś jej specyficzna forma - to powołanie kapłańskie. Kapłan bowiem powołany jest do tego, aby zrealizować w swym życiu, w najbardziej radykalnej formie, miłość paserską Jezusa, to znaczy Dobrego Pasterza, który daje swe życie za owce. (Więcej na ten temat patrz: W Duchu i w Prawdzie. Katechizm Kościoła Katolickiego w refleksji i w życiu, Tarnów 1997, s.156 - 165).
3. Historia Kapłaństwa.
Aby zrozumieć jednak istotę kapłana i kapłaństwa sakramentalnego należy się zagłębić w historię powstawania instytucji kapłaństwa na przestrzeni tysiącleci Starego, a następnie Nowego Testamentu.
Historia instytucji kapłaństwa
U ludów cywilizowanych żyjących w sąsiedztwie z Izraelem funkcje kapłańskie spełniał bardzo często król. Tak było np. w Mezopotamii i w Egipcie. Król-kapłan występuje zazwyczaj w otoczeniu kapłanów hierarchicznych, najczęściej dziedziczących swoje godności i tworzących prawdziwą kastę. Nie ma czegoś podobnego wśród patriarchów Izraelskich. W ich czasach nie istnieje jeszcze ani świątynia, ani oddzielny stan kapłanów Boga Abrahama Izaaka i Jakuba. Tradycje spisane w Księdze Rodzaju mówią o tym jak patriarchowie budowali ołtarze w Kanaanie i składali ofiary (Rdz 22; 31, 54; 46, 1).
Lud wybrany został ustanowiony przez Boga „królestwem kapłanów i ludem świętym” (Wj 19, 6). Jednak w narodzie izraelskim Bóg wybrał jedno z dwunastu pokoleń, pokolenie Lewiego, przeznaczając je do służby liturgicznej. Sam Bóg był częścią jego dziedzictwa. Od czasu Mojżesza, który sam pochodził z pokolenia Lewiego, specjalizacja tego pokolenia w sprawowaniu czynności kultycznej zdaje się być oczywistą. Stary tekst (Wj 32, 25 - 29) ukazuje najbardziej istotny rys kapłaństwa pokolenia Lewiego: jest to pokolenie wybrane i przeznaczone przez Boga samego Jemu na służbę.
Specjalny obrzęd zapoczątkował kapłaństwo Starego Przymierza. Kapłani zostali ustanowieni „dla ludzi... w sprawach odnoszących się do Boga, aby składali dary i ofiary za grzechy” (por.Hbr 5,1).
Funkcje kapłańskie
W religiach starożytnych kapłani są ministrami kultu, stróżami świętych tradycji, rzecznikami bóstwa, przekazującymi prawdę. W Izraelu, mimo ewolucji społecznej i niezależnie od rozwoju dogmatycznego, który dostrzega się na przestrzeni wieków, kapłani spełniają zawsze dwie funkcje zasadnicze, przedstawiające dwie formy pośredniczenia: sprawowanie kultu i posługę słowa.
Sprawowanie kultu - kapłan jest człowiekiem należącym do sanktuarium. W czasach najwcześniejszych jest stróżem arki, zgromadza wiernych w domu Jahwe, przewodniczy na zebraniach liturgicznych przy obchodach świąt narodowych. Jego zadanie główne polega na składaniu ofiar. Wtedy występuje w pełni swej roli pośrednika: składa Bogu ofiary wiernych, a wiernym przekazuje błogosławieństwo Boże. Tak zachowuje się Mojżesz w związku z ofiarą przymierza.
Posługa słowa - W Mezopotamii i Egipcie kapłani zajmują się również wróżbiarstwem: w imieniu swoich bóstw odpowiadają na pytania ludzi. W dawnym Izraelu Kapłani spełniali tę samą funkcje przez odpowiednie manipulacje efodem (1Sm 30, 7n)oraz Urim i Tummim (1Sm 14, 36-42; Pp 33,8); [W tamtych czasach, na terenie zamieszkiwanym przez Żydów, jak i w okolicach funkcjonowało wiele religii, których kapłani zajmowali się m.in. wróżbiarstwem. Niejako na ich wzór kapłani z pokolenia Lewiego, aby nie być „gorszymi” od nich dopuszczali się czynności pogańskich używając do tego elementów stroju kapłańskiego jakimi były: efod, Urim i Tummim. W owych czasach Bóg dopuszcza tego typu praktykę, co nie oznacza, że byłat Mu ona miła.] lecz od czasów Dawida nie spotykamy się już więcej z tą funkcją kapłanów. Oznacza to, że Izraelu słowo Boże, dostosowane do różnych okoliczności życia, dociera do ludu inną drogą: przez proroków pozostających pod działaniem Ducha Jahwe. Lecz istnieje także tradycyjny sposób przekazywania słowa, mający swój punkt wyjścia w wielkich wydarzeniach historii świętej oraz w zawarciu przymierza na Synaju. Ta tradycja święta krystalizuje się z jednej strony w opowiadaniach przypominających wielkie wydarzenia z przeszłości, a z drugiej strony w prawie ukazującym właśnie poprzez owe wydarzenia swój sens. Kapłani są ministrami tego Słowa. Oni także pełnia rolę sędziów przedłużając niejako wszystkie powyższe funkcje, oni też czuwają nad pisemnym zredagowaniem Prawa w różnych kodeksach. Rozumie się tedy, dlaczego w księgach świętych kapłan występuje jako człowiek wiedzy: jest on pośrednikiem słowa Bożego w jego tradycyjnej formie historii i kodeksów.
Kapłaństwo starotestamentowe było, ogólnie rzecz biorąc, wierne swemu posłannictwu: sprawowaniem liturgii, nauczaniem i redagowaniem ksiąg świętych. Kapłani podtrzymywali w Izraelu żywą tradycje Mojżesza i proroków i zapewniali z pokolenia na pokolenie życie religijne ludu Bożego.
Wszystkie wartości Starego Testamentu nabierają znaczenia dopiero w osobie Jezusa, który je wypełnia i nieskończenie przewyższa. Otóż to ogólne prawo objawienia stosuje się w sposób szczególny do przypadku kapłaństwa
Inną funkcją kapłanów Starego Testamentu było posługiwanie Prawu. Otóż stosunek Jezusa do Prawa Mojżeszowego jest zupełnie jasny: Jezus przychodzi, aby je wypełnić (Mt 5, 17n). Nie czując się skrępowanym literą Prawa, nad którym góruje (Mt 5, 20-48), ukazuje On w pełnym świetle głęboką wartość tego Prawa, wyrażającą się w naczelnym przykazaniu i w następnym, które jest do niego podobne (Mt 22, 34-40). Ten aspekt Jego posłannictwa jest przedłużeniem posługi kapłanów starotestamentowych, lecz przewyższa On ową posługę pod każdym względem, ponieważ słowo Jezusa jest najwyższym objawieniem, jest Ewangelią zbawienia, dopełniającą w sposób doskonały Prawo.
Wszystkie wartości Starego Testamentu nabierają znaczenia dopiero w osobie Jezusa Chrystusa, który je wypełnia i nieskończenie przewyższa. Otóż to ogólne prawo objawienia stosuje się w sposób szczególny do przypadku kapłaństwa. Jezus nie przypisuje sobie nigdy tytułu kapłana co jest zrozumiałe, jeśli się zważy, że ten tytuł był określeniem konkretnej funkcji, zarezerwowanej dla pokolenia Lewiego. Jezus jest świadom tego, że ma inną, szerszą pod względem zasięgu i bardziej twórczą rolę do spełnienia.
Tylko List do Hebrajczyków zatrzymuje się bardzo długo przy kapłaństwie Chrystusa. Jezus podobnie jak kiedyś Aaron i jeszcze bardziej niż on, jest powołany przez Boga, by się wstawiał za ludźmi i żeby składał ofiary za ich grzechy. Jego kapłaństwo było już zapowiedziane w kapłaństwie Melchizedeka (Rdz14,18nn). Kapłaństwo tkwi swymi korzeniami w samej jego naturze, która sprawia, że jest On pośrednikiem w pełnym tego słowa znaczeniu: jest bowiem prawdziwym człowiekiem dzielącym naszą nędzę, łącznie z pokusami, ale także jest prawdziwym Synem Bożym, wyższym od aniołów. Jest On kapłanem jedynymi wiecznym. Składa swoją ofiarę raz jeden na zawsze. Od tej pory wstawia się za nami nieustannie, będąc równocześnie pośrednikiem nowego przymierza. Żaden tekst Nowego Testamentu nie nazywa kapłanem przełożonego z któregoś z Kościołów. Lecz rezerwa Jezusa, gdy chodzi o to określenie jest tak wielka, że to milczenie ni upoważnia do wyciągania jakichkolwiek wniosków, Jezus pozwolił uczestniczyć swemu ludowi w swoim własnym kapłaństwie. Otóż zarówno w Nowym, jak i w Starym Testamencie sprawowanie owego kapłaństwa ludu Bożego konkretnie nie może się dokonywać inaczej, jak tylko za pośrednictwem ministrów specjalnie powołanych do tego przez Boga. Wiadomo, że Jezus powołał Dwunastu, by złożyć na nich odpowiedzialność za swój Kościół. Przygotował ich do posługiwania słowu; przekazał im również część swojej władzy, a ostatniego wieczoru powierzył im Eucharystię. Są to specyficzne formy udziału w Jego kapłaństwie. Święty Paweł nadaje przełożonym gmin tytuły kapłańskie: szafarze Bożych tajemnic. Kapłaństwa tego nie stanowią ludzie tworzący jakąś uprzywilejowaną klasę. Nie umniejsza ono w niczym jedynego kapłaństwa Chrystusa i nie znajduje się w sprzeczności z kapłaństwem wiernych. Lecz pozostając na usługach jednego i drugiego jest ono jedną z tych form pośredniczenia, która umożliwia posługiwanie ludowi Bożemu. (Więcej na ten temat patrz: Kapłaństwo w: Xawier Leon - Dufour, Słownik Teologii Biblijnej, Poznań 1994)
OSĄDZIĆ
Jaki powinien być kapłan?
Dlaczego kobieta nie może zostać księdzem?
Kapłaństwo a celibat - relacja.
Kim powinniśmy być wobec kapłanów ?
1. Sakrament kapłaństwa.
„Na mocy ustanowienia Bożego, przez sakrament kapłaństwa niektórzy z pośród wiernych, naznaczeni niezatartym charakterem, są ustanowieni świętymi szafarzami. Są oni mianowicie konsekrowani i przeznaczeni, ażeby każdy, odpowiednio do swojego stopnia, wypełniając w osobie Jezusa Chrystusa - Głowy zadania nauczania, uświęcania i kierowania - był pasterzem ludu Bożego” (por.KK 18 - 21, 28 - 29; KOK 1592).
Cały Kościół jest ludem kapłańskim. Przez chrzest wszyscy wierni uczestniczą w kapłaństwie Chrystusa. Ten rodzaj uczestnictwa nazywany jest „wspólnym kapłaństwem wiernych”. Istnieje też inne uczestnictwo w posłannictwie Chrystusa, a mianowicie kapłaństwo posługi, wypływające z sakramentu święceń. Zarówno powszechne kapłaństwo wiernych, jaki kapłaństwo hierarchiczne, mają udział w jedynym kapłaństwie Chrystusa. To pierwsze realizuje się przez w rozwoju wiary, nadziei i miłości oraz życia w Duchu Świętym. Drugie zaś pozostaje w służbie kapłaństwa powszechnego, za pomocą którego Chrystus nie przestaje budować i prowadzić swojego Kościoła. Stanowi ono odrębny sakrament - sakrament kapłaństwa.
Od samego początku przekazane i praktykowane kapłaństwo miało trójstopniową strukturę, składającą się z biskupów, prezbiterów i diakonów(KKK 1593). Sakramentu kapłaństwa w jego trójstopniowej strukturze udziela biskup przez włożenie rąk, a następnie uroczystą modlitwę, w której prosi Boga o łaski Ducha Świętego dla wyświęconego. Święcenia wyciskają w duszy kapłana niezatarty ślad.
Chrystus powołał Dwunastu w wyraźnie określonym celu. „Przywołał ich, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki” (MK3,13n). Zadanie postawione Apostołom poszerza się przez posłannictwo paschalne. Naoczni świadkowie wydarzenia wielkanocnego świadczą o śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa To jest ich najważniejsze, ale nie jedyne zadanie. Będą o Nim świadczyć, głosząc ludziom Nowe Przymierze ustanowione „nie przez krew kozłów i cielców” (Hbr 9, 13), lecz przez przelanie krwi Baranka Bożego. Ukonstytuowane kapłaństwo Apostołów jest zawarte i zakorzenione w kapłańskiej misji Chrystusa. Apostołowie podejmują misję głoszenia i dawania świadectwa, jak widać to od pierwszych chwil ich wystąpień (por. Dz 2,32; 3,15; 4,33; 5,32; 10,39). Ta kierownicza i pasterska posługa apostołów jako biskupów krystalizuje się i umacnia w Kościele pierwotnym. Misja Apostołów nie zamknęła się jednak tylko w obrębie Dwunastu. Dobierają sobie oni do pomocy ludzi, którym przekazują udział w swym posługiwaniu w poszczególnych Kościołach lokalnych W powoływaniu nowych biskupów, kierujących Kościołami lokalnymi, widzimy początek kontynuowanego później przez wieki przekazu kapłańskiej misji i władzy, zwanego sukcesją apostolską.
Rodzaje święceń w Kościele.
Jak już wcześniej wspomniano istnieje różnica między kapłaństwem wiernych a kapłaństwem hierarchicznym. Podstawą tego rozróżnienia stanowi sakrament święceń. Z ustanowienia Bożego istnieją w Kościele trzy rodzaje święceń, którymi są: episkopat, prezbiterat, i diakonat. Wyświęcani kapłani są w organicznej strukturze Kościoła niezastąpieni; bez nich nie można mówić o Kościele.
Episkopat jest to święcenie sakramentalne, w którym przez włożenie rąk biskupa (biskupów) i formułę konsekracyjną, Chrystus udziela pełnego uczestnictwa w swym kapłaństwie wraz z łaską udzielania wszystkich święceń, wzrostem łaski uświęcającej i prawem do szczególnych łask uczynkowych. Biskup jest tym kapłanem, który ma pełnię sakramenty święceń, co czyni go głową powierzonego mu Kościoła lokalnego. Wszyscy biskupi jako następcy Apostołów mają udział w całej misji Kościoła, któremu przewodzi papież, następca Świętego Piotra.
Prezbiterat jest sakramentem, w którym przez włożenie rąk biskupa i formę święceń Chrystus udziela władzy składania Ofiary Mszy św. i odpuszczania grzechów, a także daje wzrost łaski uświęcającej. Prezbiterzy czyli kapłani są podporządkowani swoim biskupom i wraz z nimi stanowią „prezbiterium” odpowiedzialne za cały Kościół lokalny.
Diakonat jest sakramentem, w którym przez włożenie rąk i formułę święceń Chrystus udziela łask z prawem posługiwania przy Ofierze Eucharystycznej. Są oni przeznaczeni do pełnienia posług w Kościele; nie otrzymują święceń kapłańskich. Diakonat upoważnia do spełnienia ważnych posług w zakresie głoszenia słowa Bożego, opieki pasterskiej, praktykowania miłosierdzia.
Czynnikami upoważniającym do dopuszczenia kandydata do święceń, czyli znakami powołania Bożego, są: nieskażona wiara, szczera intencja, wymagana wiedza z zakresu filozofii i teologii, dobra opinia, nienaganne obyczaje, odpowiednie przymioty fizyczne i psychiczne, całkowita wolność od jakiegokolwiek przymusu w wyborze kapłaństwa. Te wszystkie warunki musi spełniać kandydat do święceń. Prezbiteratu wolno udzielić, tym którzy ukończyli 25 rok życia i są wystarczająco dojrzali, zaś diakonatu po ukończeniu 23 roku życia.
Kapłaństwo kobiet.
„Święcenia ważnie przyjmuje tylko mężczyzna ochrzczony” (KKK 1598). Kościół uważa niezmiennie, że tylko ochrzczony mężczyzna może ważnie otrzymać święcenia. Zasada wykluczająca kobiety z kapłaństwa hierarchicznego została definitywnie określona przez Jana Pawła II w specjalnym liście apostolskim Ordinatio sacerdotalis - O udzielaniu święceń kapłańskich wyłącznie mężczyznom, z dnia 22 V 1994r. Złożyły się nato głownie: dopuszczanie kobiet na równi z mężczyznami do kapłaństwa w niektórych wspólnotach chrześcijańskich (np. Kościół anglikański); poglądy niektórych teologów katolickich, opowiadających się za kapłaństwem kobiet; wystąpienia grup i organizacji katolickich, głównie kobiet, na rzecz dopuszczenia kobiet do kapłaństwa. Stolica Apostolska wyrażała się już wcześniej na ten temat. Deklaracja Kongregacji Nauki i Wiary Inter insigniores z 15 X 1976r., wydana na polecenie papieża Pawła VI, potwierdzała zasadę, że Kościół ze względu na wolę dochowania wierności przykładowi Chrystusa nie może dopuścić kobiet do święceń kapłańskich, ponieważ nie ma takiego uprawnienia. Deklaracja powołuję się na: tradycję Kościoła, postępowanie Chrystusa o i postępowanie Apostołów. Należy dodać, że deklaracja dotyczyła tylko święceń kapłańskich, to jest Prezbiteratu i episkopatu, natomiast nie odnosiła się do święceń diakonatu, który jest stopniem kapłaństwa urzędowego. Sprawa więc dopuszczania kobiet do diakonaty nie została jeszcze zamknięta.
Posługa kapłanów w dzisiejszym kościele.
Posługa prezbiterów wykonywana od początku Kościoła, stanowi kontynuację działalności Apostołów, a nawet samego Chrystusa. Można ja sprowadzić do trzech najważniejszych zadań: przepowiadania, uświęcania, kierowania.
Głoszenie słowa Bożego nie ma charakteru teoretycznego wykładu, lecz jest przepowiadaniem wiary, dawaniem świadectwa, że Jezus jest Panem i Zbawcą wszystkich ludzi. Nie przestaje zatem być również pełnieniem misji prorockiej. Do tych, którzy zostali namaszczeni sakramentem kapłaństwa, należy dawanie świadectwa, wyznawanie i głoszenie Ewangelii, przepowiadanie nieskończonej miłości Bożej objawionej w zbawczym dziele Chrystusa. Kapłani podejmujący się działalności ewangelizacyjnej są wzywani przez Kościół, aby rozważali słowo Boże, wierzyli w to, co przeczytają, i nauczali tego, w co wierzą: aby sami spełniali to, czego nauczają innych.
Kapłani jak i zresztą wszyscy wierni wypełniają uświęcające zadania Kościoła. Do kapłanów należy jednak szczególna misja uświęcania. Sprawują oni bowiem sakramenty święte, a przede wszystkim Eucharystię i pokutę. Skuteczność tych czynności liturgicznych zapewnia w kapłanach Chrystus mocą swojego Ducha.
Posługiwanie kapłańskie to również kierowanie ludem Bożym, budowanie w ten sposób jedności we wspólnocie kościelnej. Kapłani spełniając urząd Chrystusa, Pasterza i Głowy, gromadzą rodzinę Bożą jako braci ożywionych duchem jedności i przez Chrystusa w Duchu prowadzą ją do Boga Ojca.
Potrzeba celibatu
W Kościele łacińskim z kapłaństwem ściśle łączy się obowiązek celibatu, czyli doskonałej i stałej powściągliwości zaleconej przez Chrystusa Pana ze względu na Królestwo Niebieskie. U jego podstaw leży charyzmat, dar czystości doskonałej, a ze strony wybierających ten stan życia - świadoma i przemyślana decyzja. Celibat jest stanem bezpośredniego oddania się Bogu i wyłącznego poświęcenia się sprawom Jego Królestwa. Życie w bezżeństwie ewangelicznym jest drogą na której człowiek, głęboko oddany samemu Bogu, troszczy się tylko o Niego i Jego sprawy. Jezus uświęcił bezżeństwo własnym przykładem. Sam idąc, przeciw temu, co można uważać za kulturę dominującą w Jego czasach, wybrał dobrowolnie życie w celibacie. Uczniowie naśladując Go , zostawili wszystko, by pełnić powierzona im funkcję. Ofiara służebna Ewangelii żąda oddania się, na wzór tego, czego zażądał Jezus od swych Apostołów, to znaczy pójścia za sobą, całkowitego i bezpośredniego oddania się do jego dyspozycji. To wezwanie najlepiej wypełnia idący drogą celibatu. W bezżeństwie łatwo również w radosnej swobodzie duch poświęcić się w pełni i niepodzielnie służbie Ludowi Bożemu. W celibacie łatwiej niż w małżeństwie oddać całej wspólnocie wierzących i poszczególnym jej członkom cały swój czas i wszystkie siły, godziny dnia i nocy, święta i dni powszednie. Celibat umożliwia im szukanie, za wzorem i zachętą ewangelicznego pasterza, nawet pojedynczej i zagubionej duszy. Jest to bowiem szczególnego rodzaju wolność, tak potrzebna do szerszego działania apostolskiego. Sam celibat jest dla powołanego do kapłaństwa charyzmatem, darem Ducha Świętego, stanowi dar dla całego Ludu Bożego. Każdy kapłan powinien szczególnie troszczyć się o zachowanie tej wielkiego daru Bożego i prosić Chrystusa o łaski potrzebne mu do jego zachowania.
DZIAŁAĆ
Wnioski:
Kapłaństwo jest darem Boga nie tylko dla powołanego, ale i dla całego Kościoła w pełnym jego wymiarze. Rola kapłana w posługiwaniu jest złożona i niełatwa. Kapłan powinien pomóc człowiekowi rozpoznać pomiędzy złem a dobrem i prowadzić go do Chrystusa, zdając sobie sprawę ze świętości kapłaństwa. Jest to rola niełatwa: aby być między ludźmi wchodzić pomiędzy nich i zachować świętość kapłaństwa. Dziś człowiekowi może się wydawać, że życie w kapłaństwie jest łatwiejsze niż świeckie - nie jest to prawdą. To dwie odrębne drogi, którymi Bóg prowadzi każdego człowieka według swojej woli i na każdej z tych dróg człowiek doznaje radości i cierpienia na swoją marę. Dlatego zarówno ludzie świeccy jak i kapłani powinni na swych drogach wspomagać się aby zbliżyć się do zbawienia.
Porozmawiajmy:
Stoimy wobec fenomenu kapłaństwa we współczesnym świecie. Jakie jest w nim miejsce dla księdza, dla osoby konsekrowanej?
Pierwsza ważna sprawą sprawa jest obraz kapłana utrwalany we współczesnej kulturze. Widać w nim potrzebę zachowania tożsamości kapłańskiej, tradycji, wspólnoty z Kościołem, wierności ideałom, a także codziennej obecności wśród ludzi. Wśród ważnych pytań dzisiejszego świata jawią się także i te dotyczące modelu kapłana. Pada pytanie: jaki kapłan? Czy kapłan nauczyciel? Czy kapłan lider społeczny? Czy kapłan zamykający się w murach świątyni? Czy kapłan lekarz duchowy ?A może jeszcze ktoś inny?
Ważne pytania wiążą się ze stylem bycia kapłanów. Faktem jest, że manipuluje się informacjami i w ten sposób tworzy się obraz kapłana w oczach ludzi. W ogniu krytyki znalazły się wszystkie „Świętości” i wartości. Także te głoszone przez Kościół. Czy kapłan może zdradzić Kościół i ludzi patrząc na niechęć, agresję, obojętność ze strony otoczenia.
Kolejne pytania dotyczą wierności kapłanów swojemu posłannictwu. W swej misji kapłan spotyka się z doświadczeniem, które było udziałem proroka Jeremiasza. Nieraz wypadnie mu prorokować przeciwko własnemu narodowi.
Wreszcie sprawy innego rodzaju: świeci kapłani są wśród nas, wdzięczność za ich posługę, kierownictwo duchowe, udział w pogłębianiu kultury, troski o potrzebujących itp.
(Uwaga: powyżej przytoczone teksty są tylko propozycją do wykorzystania.)
1
1