Sprawa C-91/92
Paola Faccini Dori v. Recreb Srl
Wyrok trybunału z dnia 14 lipca 1994 roku
Sprawa została skierowana do Trybunału na podstawie art. 177 traktatu EWG przez Włochy, w ramach zawisłego sporu między Paolą Faccini Dori a Recreb Srl
Skład trybunału: O. Due, prezes, G.F. Mancini, J.C. Moitinho de Almeida, M. Diez de Velasco i D.A.O. Edward, prezesi izb, C.N. Kakouris, R. Joliet (sprawozdawca), F.A. Schockweiler, G.C. Rodríguez Iglesias, F. Grévisse, M. Zuleeg, P.J.G. Kapteyn i J.L. Murray, sędziowie, rzecznik generalny: C.O. Lenz, sekretarz: H. von Holstein, zastępca sekretarza,
Stan faktyczny
19 stycznia 1989 roku Interdiffusion Srl zawarło kontrakt z panną Faccini Dori w sprawie korespondencyjnego kursu języka angielskiego. Kontrakt zawarto na Dworcu Centralnym w Mediolanie, poza siedzibą spółki. W kilka dni później panna Faccini Dori poinformowała spółkę o zerwaniu przez nią kontraktu. 3 czerwca 1989 roku spółka poinformowała klientkę o przeniesieniu roszczenia na Recreb. 24 czerwca 1989 roku zainteresowana w liście skierowanym do Recrebu potwierdziła wycofanie się z kontraktu, powołując się na dyrektywę Rady 85/577/EEC w sprawie ochrony konsumentów w stosunku do kontraktów wynegocjowanych poza siedzibą przedsiębiorstwa (Dz. Urz. 1985 L 372, s. 310). Dyrektywa stawia sobie za cel ochronę konsumentów i wyeliminowanie w tej dziedzinie różnic istniejących w systemach krajowych. Kontrakty zawierane poza miejscem siedziby przedsiębiorstwa (np. sprzedaż komiwojażerska) są kontraktami szczególnego typu, w których dużą rolę odgrywa element zaskoczenia. Kupujący jest zwykle nieprzygotowany i zaskoczony ofertą, której nie jest często w stanie właściwie ocenić. Stąd też celem dyrektywy jest zapewnienie ochrony konsumentom poprzez danie im czasu na zastanowienie i prawo wycofania się z kontraktu w ciągu siedmiu dni od jego zawarcia.
Sprawa powództwa Recreb trafiła do sądu włoskiego, przed którym panna Faccini Dori powołała wspomnianą wyżej dyrektywę. Niepewność sądu co do zastosowania w przypadku panny Faccini Dori dyrektywy wynikała z faktu, że Włochy nie podjęły żadnych działań mających na celu transponowanie dyrektywy do prawa krajowego, mimo że okres przewidziany na transpozycję wygasł 23 grudnia 1987 roku (Włochy dokonały jej dopiero w 1992 roku – przez przyjęcie 15 stycznia 1992 roku Decreto Legislativo No. 50, który wszedł w życie 3 marca 1992 roku). Stąd też pytanie skierowane przez sąd włoski do Trybunału Europejskiego (art. 177 Traktatu) – czy dyrektywa jest wystarczająco precyzyjna i szczegółowa, jeśli tak, to czy w okresie między 23 grudnia 1987 roku a 1992 roku, gdy Włochy dokonały transpozycji, wywołuje skutki w stosunkach między jednostkami a państwem włoskim oraz między jednostkami?