Przedstaw nowość przebijającą z Pnp przy jej zestawieniu z Prz 7; 31, 10-31 i podobnymi tekstami

W pieśni nad pieśniami - jak uważa Cavedo – wszystko dokonuje się przy zachowaniu szacunku dla wolności drugiej strony, z wykluczeniem nie tylko wszelkiego przymusu, ale również jakiejkolwiek formy uwiedzenia, którego celem byłoby sparaliżowanie wolnej woli drugiej osoby. Całkowite oddanie, wolność i pojmowanie miłości, jako wzajemnego daru – to cechy charakteryzujące miłość oblubieńca i oblubienicy. Pieśń nad pieśniami udziela nam wielkiej literackiej i „świeckiej” lekcji, jak uprawiać duchowość, która dzięki pośrednictwu kultury potrafi odkryć autentyczne wartości w tym, co ziemskie i doczesne.

W księdze przysłów można zauważyć również miłość, ale kobiety – prostytutki. Czyli jest to miłość wypaczona, w sensie negatywnym. Kobieta ta jest uosobieniem głupoty. Na końcu 7 rozdziału księgi przysłów następuje pouczenie, dotyczące drogi głupoty „…nie błąkaj się po jej ścieżkach,/ bo wielu zranionych strąciła…”.

Na końcu księgi przysłów znajduje się poemat o dzielnej niewieście, ukazujący ideał kobiety izraelskiej. Poemat o dzielnej kobiecie wyróżnia się wśród tekstów biblijnych: rzadko znajdujemy w Piśmie Świętym teksty sławiące kogoś innego poza Bogiem. Gdy sięgniemy do głębszej warstwy tekstu, odnajdziemy w tej postaci kobiecej analogie do Mądrości Bożej, personifikacji Boga, opisywanej w pierwszej części Księgi (rozdziały 1-9). Tam mowa o Mądrości - kobiecie, tu o mądrej kobiecie. Obie budują domy, dbają o wyżywienie domowników, zapraszają na ucztę (por. zwłaszcza 9, 1-6), obie mają - w różny sposób - wpływ na życie publiczne, obie mają coś wspólnego z bojaźnią Bożą. W końcu - obie są cenne jak drogie kamienie (por. 3, 15; 8, 11 z 31, 10). To w "niewieście mężnej" doświadczyć można działania Mądrości Bożej. Mądrością można żyć, można ją realizować w życiu.