III. Praktyki społeczne a ciało jednostki

tatuaż – określić możemy dowolny znak graficzny na skórze, który powstaje za pomocą specjalnej igły i barwnika „wszczepianego” stale pod skórę, a odróżnieniu do

scaryfikacji – która jest sztuką zdobienia ciała poprzez nacinanie, wypalanie czy zadrapywanie skóry celem uzyskania w tym miejscu blizny; można tymi sposobami uzyskać różne wzory jak i desenie (ona w przeciwieństwie do tatuażu była niegdyś bardziej typowa dla pierwotnych grup etnicznych)

performatywny charakter płci kulturowej (gender)

to płeć społeczno-kulturowa, która jest niejako tworzona, poprzez jej stałe odgrywanie i powtarzanie; performatywność wskazuje nam zatem na coś, co się kreuje; zdaniem Judith to my sami siebie określamy mówiąc np. „jestem córką”, „jestem matką” itd., chodzi jednak o to, że płeć kulturowa nie może być konstruowana jako stabilna tożsamość, jest li tylko sposobem tworzenia iluzji (poprzez gesty cielesne, ruchy) niewzruszonego”ja;

warto tu wspomnieć o konkretnych cechach, które kulturowo przypisuje się każdej płci niejako narzucając, jakoby one same dla się wynikały z uwarunkowań biologicznych

a dyskursywny charakter płci biologicznej (sex)

to płeć biologiczna, a w związku z tym jest ona stabilną, statyczną i konstytutywną cechą naszego organizmu (w przeciewieństwie do gender); bo ogólnie patrząc na oba te podziały człowiek ma tendencję do postrzegania drugiego ze względu na jego płeć… i tak najprościej mówiąć sex- to to wszystko, co określna nas fizycznia, gender natomiast może być przez nas kreowany

blizna jako znaki tożsamości płciowej, statusu i prestiżu społecznego,

obie płcie najogólniej rzecz biorąc przejawiają zazdrość o organy płci odmiennej, a co za tym idzie i funkcje seksualne jakie pełnią; możemy tu też rozpatrywać wszelkie rytuały inicjacyjne tak chłopców jak i dziewczyn, które zachęcają w pewien sposób do zaakceptowania roli seksualnej jaką dana społeczność przypisuje danej płci- tu chociażby wymieniając te blizny można wspomnieć o omawianej kastracji, obrzezaniu czy nacięciach podłużnych albo zamykaniu odbytnicy (nie będę tu szczegółowo opisywać bo sami wiecie jak pięknymi są te opisy)

tabu granic ciała

w oparciu o tekst Maussa możemy mówić o ciele jako pierwszym i naturalnym narzędziem służącym człowiekowi, które stale ma za zadanie przystosowanie się do określonego celu fizycznego. Możemy je jak wiadomo w różnym celu wykorzystywać i w wielkoraki sposób ćwiczyć, ranić czy naginać ucząc się poprzez kulturą czy fizjologię tak swoimi ruchami jak i zdobieniem ciała. Staje się więc ciało tym, czym jesteśmy ale i tym czym być chcemy, nie jest jakoś jednoznacznie dane w sposób nie podlegający przemianie. Jeśli natomiast chodzi o tabu można też wspomnieć o tej sytuacji, gdzie kobiety ukrywały fakt, że wiedzą o tym jak mężczyźni załatwiają swoje potrzeby fizjologiczne; ciało jako coś, co chce się ukryć, cielesność, którą się przemilcza…

ciało jako element kultury

tu można się powołać chociażby na fakt, że każda kultura, w określony sposób postrzega ciało i przypisuje mu konkretne role społeczne, na jakimkolwiek przykładzie można omówić;