Typowy wykres naprężenie-odkształcenie pokazuje rysunek po lewej. Początkowo wzrost naprężenia powoduje liniowy wzrost odkształcenia. W zakresie tym obowiązuje prawo Hooke'a. Po osiągnięciu naprężenia R_sp, zwanego granicą sprężystości materiał przechodzi w stan plastyczności, a odkształcenie staje się nieodwracalne. Przekroczenie granicy sprężystości, zauważalne w okresie chwilowego braku przyrostu naprężenia, powoduje przejście materiału w stan plastyczny. Dalsze zwiększanie naprężenia powoduje nieliniowy wzrost odkształcenia, aż do momentu wystąpienia zauważalnego, lokalnego przewężenia zwanego szyjką. Naprężenie, w którym pojawia się szyjka, zwane jest wytrzymałością na rozciąganie R_m. Dalsze rozciąganie próbki powoduje jej zerwanie przy naprężeniu rozrywającym R_u. (Uwaga! Wykres przedstawia dwie linie. Przerywana pokazuje naprężenie rzeczywiste obliczane przy uwzględnieniu przewężenia próbki. Linia ciągła pokazuje wykres naprężenia obliczanego przy uwzględnieniu pola wyjściowego próbki. Czyni się tak, by zaobserwować wartość R_m, będącą lokalnym maksimum krzywej). Ten ogólny przypadek znacznie różni się dla różnych materiałów. Np. materiały sprężyste, jak stale wysokowęglowe, żeliwa, stale sprężynowe, nigdy nie przechodzą w stan plastyczny, lecz wcześniej ulegają zerwaniu. Dla wielu materiałów granica plastyczności jest trudna do określenia, gdyż nie istnieje wyraźnie przejście z zakresu sprężystego do plastycznego.

Na podstawie wyników pomiarów statyczną próbą rozciągania można określić podstawowe wielkości wytrzymałościowe materiału, jakimi są: R_e, R_m, moduł Younga i współczynnik Poissona.

Naprężenie, miara sił wewnętrznych powstających w ciele pod wpływem zewnętrznej, odkształcającej siły. W danym punkcie naprężanie określone jest wektorem P=dF/dS, gdzie dF/dS oznacza siłę działającą na nieskończenie mały element powierzchni przekroju ciała.
Naprężenie dzieli się na: działające w kierunku prostopadłym do powierzchni przekroju S, nazywane naprężeniem normalnym σ, oraz na działające w kierunku stycznym do powierzchni (naprężenie styczne τ), przy czym zachodzi równość P²=σ²+τ².

Odkształcenie, zmiana wzajemnych odległości pomiędzy punktami ciała, powstająca w wyniku naprężeń spowodowanych przez rozciąganie, ściskanie, zginanie lub skręcanie ciał. Wyróżnia się: odkształcenie sprężyste, gdy odkształcenie zanika po ustaniu naprężenia, i odkształcenie plastyczne.

Ciągliwość: zdolność materiału do akomodacji odkształceń plastycznych bez   zniszczenia

 Materiały ciągliwe: zniszczenie poprzedzone znacznymi odkształceniami plastycznymi, duża energia potrzebna do zniszczenia 

Materiały kruche: zniszczenie bez makroskopowych odkształceń plastycznych, mała energia potrzebna do zniszczenia

 Miary ciągliwości:

·     wydłużenie procentowe: 100e_f,

   ( materiał kruchy: e_f ≤ 5 % ; materiał ciągliwy: e_f > 5 % )

·     przewężenie procentowe: ,

 gdzie: A_f - końcowa powierzchnia przekroju.

Kruchość (k) – przyjęto, że jest to stosunek wytrzymałości na rozciąganie ( R_r ) do wytrzymałości na ściskanie ( R_c ); wielkość tę oblicza się wg wzoru: k=R_r/R_c

Jeżeli wartość k < 1/8 to mamy do czynienia z materiałem kruchym (żeliwo, szkło, skały, beton zwykły, ceramika). Materiały kruche po przekroczeniu pewnej wartości naprężenia ulegają zniszczeniu, nie wykazując żadnych odkształceń plastycznych. Charakteryzują się dużymi różnicami wytrzymałości na ściskanie i rozciąganie, np. wytrzymałość na rozciąganie materiałów kamiennych wynosi 1/40 – 1/60 wytrzymałości na ściskanie.

Wpływ prędkości odkształcenia na wytrzymałość na rozciąganie: Wytrzymałość wzrasta wraz ze wzrostem prędkości odkształcenia stosowanej w trakcie badania.

Temperatura również ma wpływ na właściwości reologiczne. Wraz z jej

wzrostem zwiększają się odkształcenia w próbkach materiału, oraz zmniejsza wytrzymałość.

W miarę wzrostu stopnia usieciowania materiał staje się bardziej sztywny, zmienia się jego

konsystencja. W miarę wzrostu stopnia usieciowania rosną: moduł, sztywność, odporność na działanie rozpuszczalników. Maleją: elastyczność, odporność na odkształcenia, odkształcenie trwałe, pełzanie.

Próbki w kształcie wiosełek używa się podczas rozciągania materiałów elatycznych i termoplastów. Paski wykorzystywane są do zrywania tworzyw termoaktywnych oraz układów napełnianych materiałami nieorganicznymi i organicznymi np. metalami, włóknami. Zastosowanie próbek w kształcie wiosełek zapobiega przede wszystkim wyślizgiwania się ich ze szczęk oraz zrywaniu próbek w obrębie szczęki lub przy szczęce, poza odcinkiem pomiarowym (jeśli się to zdarzy pomiar obarczony zostaje błędem).