40. Wyznaczenie projektowanej wysokości punktu. Zadanie sprowadza się do obliczenia odczytu, jaki byłby na łacie stojącej na punkcie, którego wysokość jest równa wysokości projektowanej. Obliczenie poszukiwanego odczytu p prowadzi się w następujący sposób: H cel = H rp + t (odczyt wstecz)H cel = H p + p (odczyt w przód na łacie w punkcie projektowanym) p = H cel – H p Następnie należy łatę ‘w przód’ przesuwać pionowo do momentu, gdy oś celowa niwelatora zatrzyma się na policzonym odczycie p. Wówczas ‘zero’ łaty w przód znajduje się na projektowanej wysokości Hp.42. Sposoby pomiaru rzeźby terenu. - metoda siatki kwadratów - metoda przekrojów - metoda punktów rozproszonych - niwelacja na podstawie istniejącej aktualnie mapy sytuacyjnej. 46. Zakres treści mapy ewidencji gruntów. - przebieg granic jednostek ewidencyjnych, obrębów, działek, użytków gruntowych i konturów klasyfikacyjnych - numery działek i oznaczenia skrótów dla konturów klasyfikacyjnych i użytków gruntowych - obrysy budynków i ich oznaczenie rodzajowe - uzupełniające opisy identyfikacyjne i adresowe
54. Warunki osiowe teodolitu. - warunek libeli alidadowej – oś libeli rurkowej powinna być prostopadła do osi głównej instrumentu - warunek kolimacji – oś celowa lunety jest prostopadła do osi obrotu lunety - warunek inklinacji – oś obrotu lunety jest prostopadła do osi głównej instrumentu - warunek indeksów koła pionowego (miejsce zera) – oś libeli kolimacyjnej równoległa do linii zer indeksu koła pionoweg. 57. Definicja błędu kolimacji oraz inklinacji.Błąd kolimacji - błąd ten jest spowodowany nieprostopadłością osi celowej lunety do jej osi obrotu w teodolicie. Oś celowa zakreśla wtedy w przestrzeni stożek, a powinna zakreślać płaszczyznę przechodzącą przez oś obrotu instrumentu. Błąd inklinacji - Błąd ten spowodowany jest nieprostopadłością osi obrotu lunety do osi obrotu instrumentu. Wpływ inklinacji na odczyt koła poziomego jest zmienny dla celowych nachylonych pod różnym kątem: dla celowych poziomych inklinacja jest równa 0, dla celowych nachylonych pod dużym katem błąd inklinacji jest największy. Podobnie jak przy kolimacji, średnia z odczytów przy dwóch położeniach lunety jest wolna od wpływu inklinacji. 58. Definicja błędu indeksu koła pionowego. Błąd indeksu koła pionowego - przy pionowej osi instrumentu, poziomej osi celowej lunety i poziomej osi libelli kolimacyjnej, odczyty indeksów kół pionowych powinny wynosić 0o – 180o lub 90o –270o, zależnie od opisu podziału kół. Jeśli ten warunek nie jest spełniony, to indeksy koła pionowego nie wskażą wymienionych odczytów, lecz inne odczyty. Odchylenie każdego indeksu od poprawnego odczytu nazywamy błędem indeksu lub błędem położenia miejsca zera. 62. Etapy geodezyjnego opracowania projektu zagospodarowania inwestycji - Ustalenie układu współrzędnych i lokalizacji punktów osnowy realizacyjnej - Obliczenie współrzędnych tyczonych punktów charakterystycznych projektowanych obiektów w ustalonym układzie osnowy realizacyjnej. - Ustalenie metody tyczenia oraz obliczanie elementów geometrycznych (kąty długości różnice wysokości) służących do wytyczenia w terenie określonych punktów. - Obliczenie elementów niezbędnych do kontroli wymiarów i usytuowania obiektów - Sporządzenie szkiców dokumentacyjnych.
64. Tyczenie punktów pośrednich łuku kołowego Realizacja zadanej długości l z dokładnością określoną błędem średnim ml, liczonej od ustalonego punktu A i skierowanej pod ustalonym kątem względem kierunku wyjściowego polega na: - odłożeniu długości l0 bliskiej l i zaznaczeniu końca odcinka punktem tymczasowym P’ - pomierzeniu tego odcinka dokładnością określoną średnim błędem ml0 ≤ml i obliczeniu poprawki dl = l – l0 - Odłożeniu wielkości poprawki dl, wzdłuż realizowanej długości od punktu tymczasowego P’ i wyznaczeniu w ten sposób położenia punktu P - Pomiarze zrealizowanej długości AP i porównaniu jej z wielkością zadaną l oraz ostatecznym utrwaleniu wytyczonego punktu P Realizacja zadanego kąta Realizacja zadanego kąta α z dokładnością określoną błędem średnim ma, liczonego od ustalonego kierunku wyjściowego polega na: -odłożeniu kąta α0 z punktu A, jako wierzchołka o wartości bliskiej a i oznaczeniu jego ramienia punktem tymczasowym P’ -zmierzeniu tego kąta z dokładnością określona błędem ma0 < ma i obliczeniu różnicy dα = α– α0, a następnie zmierzeniu odległości AP’ -obliczeniu poprawki wyrażonej przez przesunięcie poprzeczne p = AP’dα/ρ na podstawie znanej różnicy dα między wartością kąta zadanego α a wartością kąta wstępnie zrealizowanego α0 oraz odległości AP’ -odłożeniu poprawki tj. sprowadzeniu tymczasowego punktu P’ do położenia P -pomiarze zrealizowanego kąta i porównaniu wynik z wielkością zadana α oraz ostatecznym utrwaleniu wytyczonego punktu P Realizacja zadanej wysokości Korzystając z reperów roboczych, stanowiących wysokościową osnowę realizacyjną, nadaje się tyczonym punktom rzędne projektowe. Etapy realizacji projektowanej wysokości: -przybliżone(jednokrotne) odłożenie zadanej wysokości i tymczasowe oznaczenie punktu -pomiar zrealizowanej różnicy wysokości ΔH ze średnim błędem, nie większym od wynikającego z warunków dokładnościowych -obliczenie poprawki do rzędnej: dH = Proj. – Tycz oraz wniesienie tej poprawki przez odmierzenie od punktu tymczasowego P’ w odpowiednim kierunku za pomocą podziałki milimetrowej wielkości dH i wyznaczenie w ten sposób położenia punktu P -Pomiar zrealizowanej wysokości punktu P i porównanie wyniku z wysokością zadaną, a następnie ostateczne utrwalenie wytyczonego punktu P.
16.Co to jest „dokładność wyników pomiarów” i czym ją się mierzy Dokładność to stopień przybliżenia się do ideału. Wymiar rzeczywisty (idealny) mierzonej wielkości jest zazwyczaj niepoznawalny. Wynik pomiaru jest wymiarem przybliżonym 18Kolejność rachunków w trakcie obliczania współrzędnych w ciągu poligonowym Obliczenie azymutu nawiązania zgodnie ze wzorem Wyrównanie kątów w ciągu poligonowym: obliczenie sumy kątów pomierzonych: Σαpom obliczenie sumy teoretycznej kątów w ciągu poligonowym obliczenie odchyłki pomiarowej fα rozrzucenie poprawek obserwacyjnych dla kątów Obliczenie azymutów boków ciągu poligonowego w oparciu o wyrównane kąty Obliczenie długości ciągu Obliczenie przyrostu współrzędnych Wyrównanie przyrostu współrzędnych - obliczenie sum przyrostów - obliczenie teoretycznych sum przyrostów - obliczenie odchyłek przyrostów - obliczenie odchyłki liniowej - odchyłka dopuszczalna - rozrzucenie poprawek do przyrostów Obliczenie współrzędnych punktów poligonowych w oparciu o wyrównane przyrosty:. 43. Metoda niwelacji przekrojów. Przy niwelacji przekroju podłużnego i przekrojów poprzecznych należy zakładać wzajemnie powiązane ze sobą ciągi pomiarowej osnowy sytuacyjnej i wysokościowej. Profil podłużny trasy należy założyć wzdłuż osi trasy, natomiast profile poprzeczne prostopadle do niego. Kierunek przekroju poprzecznego wyznacza się przy użyciu węgielnicy. Odległość między profilami poprzecznymi nie powinna przekraczać 100m, a odległości między sąsiednimi pikietami, powinny być dostosowane do sytuacji w terenie i nie przekraczać 50m. Przedmiotem pomiaru są elementy naziemne: -punkty osi trasy, punkty hektometryczne i określające- przekroje elementy naziemnego i podziemnego uzbrojenia terenu. 44. Zasady prowadzenia pomiaru metodą niwelacji przekrojów Wymagania geometrii oraz dokładności tyczenia przekrojów i ich niwelacji określają warunki techniczne związane z celem, dla którego przekroje są zakładane, jednakże zaleca się, aby spełnione były następujące warunki: 1) przez punkty załamania przekroju podłużnego przebiega ciąg osnowy sytuacyjno-wysokościowej,2) odległość między przekrojami poprzecznymi ≤ 100,3) odległość między pikietami na przekroju podłużnym ≤ 50,4) odległość między pikietami na przekroju poprzecznym ≤ 25, 23. Objaśnienie pojęcia poszukiwanie wielkości najprawdopodobniejszej ze zbioru pomiarów bezpośrednich Założenie x=li+vi Postulaty Legendre’a: Σv=0 suma poprawek=0 Σv2=min Obserwacje jednakowo dokładne tak samo starannie zrobione tym samym przyrządem w tych samych warunkach. 25. Błąd średni pomiarów Błąd średni wyników pomiarów m jest pierwiastkiem kwadratowym z przeciętnej sumy kwadratów błędów prawdziwych.26. Ocenia dokładności pomiarów pośrednich Przez metody pośrednie rozumie sie takie sposoby pomiaru, które umożliwiają określenie długości danego odcinka na podstawie pomiaru innych. W praktyce geodezyjnej dzieje sie tqak wtedy gdy z powodu utrudnien terenowych nie możliwy jest pomiar bezpośredni. 27. Kolejność czynności przy pomiarze szczegółów terenowych metodą ortogonalną Metoda ta jest najczęsciej spotykaną metodą pomiarów szczegółów.Polega ona na pomiarze rzędnej i odciętej mierzonego pkt wzgl. Linii pomiarowej. Punktem mierzonym jest albo szczegół sytuacyjny albo narożnik większego obiekyu. Pomiar wykonujemy za pomocą taśmy stalowej i domiarówki oraz zest. Tyczek i szpilek.Poprzedzony musi byc przetyczeniem w terenie przebiegu linii pomiarowej.Staramy sie aby linia pomiarowa byla zagęszczona tyczkami co 50m. Odcinki < 150m tyczymy bezpośrednioa, od 150m do 300mza pomocą lornetki a >300m za pomocą todolitu ustawionego na jednym z końców linii pomiarowej. Kąty proste w kierunku mierzonych pkt wyzn za pomocą węgielnicy.Długość odciętej jest ograniczona do 350 metrów. Długość rzędnej zależy od grupy szczegółów dokładnościowych której pomiar jest wykonywany (I,II, III - dopuszczalna rzędna odpowiednio 25,50 i 70 m) .Szkic polowy jest podstawowym dokumentem pomiarowym w met. Ortog. Szkic nie musi byc w skali ale musi obejmowac obszar i takie rozmieszczenie obiektow aby wszystkie miary były czytelne.Muszą tez być na nim oznaczone wszystkie pkt osnowy, dane ewidencyjne,kierunek północy.25.Co to jest błąd średni wyników pomiarów? Błąd średni wyników pomiarów jest takim błędem, którego kwadrat jest średnią arytmetyczną kwadratów błedów prawdziwych danego zbioru.