Wstęp.
Mapa geologiczna wykonana jest w skali 1 : 10 000, jest to mapa odkryta szczegółowa, po zdjęciu trzecio- i czwartorzędu. Mapa ukazała się w „Atlasie do ćwiczeń z kartografii geologicznej” S. Alexandrowicza pod numerem 34. Mapa ta przedstawia obszar Polski.
Celem ćwiczenia jest:
Rozpoznanie i opisanie budowy geologicznej obszaru objętego mapą
Wyznaczenie biegów i upadów warstw
Wyznaczenie przekroju geologicznego po upadzie rzeczywistym (prostopadle do rozciągłości warstw).
Wykonanie profilu otworu wiertniczego znajdującego się na przekroju z podaniem obliczonych miąższości.
Wykonanie syntetycznego profilu geologicznego obszaru objętego mapą.
Morfologia i hydrografia.
Mapa ukazuje teren położony na wysokości od 300 m n.p.m. – 500 m n.p.m., cięcia warstwicowe co 50 metrów. Najwyższa warstwica na mapie ma wartość 500 m n.p.m. a najniższa 300 m n.p.m..
Na obszarze przedstawionym na mapie płyną dwie główne rzeki, jedna z kierunku północnego w kierunku południowo zachodnim zaś druga z kierunku wschodniego w kierunku zachodnim. Z kierunku południowego w kierunku północnym płynie dopływ drugiej rzeki.
Stratygrafia.
Na obszarze przedstawionym na mapie występują utwory ery paleozoicznej i mezozoicznej. Najstarszą warstwa paleozoiku jest dewon pod postacią wapieni o miąższości większej niż 500 metrów, następnie wytworzył się karbon wykształcony jako piaskowce o miąższości 270 metrów oraz perm jako zlepieńce o miąższości 240 metrów. Wytworami ery mezozoicznej są: trias (piaski) i miąższości 110 metrów i Jura (łupki) o nieznanej miąższości gdyż nie znamy wysokości spągu kredy, lecz wiemy że ta miąższość jest większa niż 200 metrów.
Tektonika.
Przekrój przedstawia monoklinalne zapadanie się warstw lecz w rzeczywistości jest to jedno ze skrzydeł antykliny. Warstwy jednego skrzydła zapadają w kierunku południowo zachodnim pod kątem 35° a azymut rozciągłości wynosi 146°, zaś warstwy na drugim skrzydle zapadają w kierunku południowo wschodnim pod kątem 15° a azymut rozciągłości wynosi 87°. Na przedstawionym obszarze nie występują deformacje nieciągłe – brak uskoków.