Ikonografia Historyczna

Kowalski – Polskie źródła ikonograficzne XVII wiek:

Stan metodologii i typologii jest gorszy od literatury źródłoznawczej. Źródła ikonograficzne są przede wszystkim kopalnią wiedzy o realiach życia codziennego.

Historycy zajmujący się ikonografią historyczną powinni doskonalić umiejętności w zakresie odczytywania i znaczenia tresci. Naczelnym zadaniem jest stworzenie ujednoliconej inwentaryzacji polskich obiektów oraz stworzenie tzw indeksów ikonograficznych. Źródło ikonograficzne powinno być elementem procesu nauczania, w którym powinno się kłaść nacisk na objaśnienia źródła, a nie na samo „patrzenie na nie”.

Klasyfikacja źródeł z definicji:

Źródło potencjalne – źródło, które historyk może użyć.

Źródło efektywne – źródło, które historyk faktycznie używa w trakcie badań.

J. Rosen-Przeworska uważa, że źródło to wszelki wytwór ludzki noszący przejaw troskliwości artystycznej.

Kowalski, za Panofsky’m używa terminu Ikonologia historyczna.

G. Skalski – Źródło ikonograficzne dostarczają informacji jedynie po krytyce źródłowej.

Kryterium źródeł potencjalnych:

- Chronologia ,

- Stylowa przynaleźność,

Specyfika źródła ikonograficznego powinna definiować je jako źródło historyczne z dodatkowymi cechami (głównie chodzi o to, że nośnikiem informacji jest obraz).

Zabytek można uznać za źródło ikonograficzne dopiero po krytyce zewnętrznej i wewnętrznej.

Badacz podejmujący temat powinien dążyć do kompletnego zebrania źródeł.

Problem ze źródłami ikonograficznymi polega n atraktowaniu ich w przeszłości jako nierównowartościowe do źródeł pisanych oraz ze względu na słaby rozwój badań i samej ikonografii historycznej jako NPH.

Własciwą reprodukcją Kowalski nazywa taką, która powstała z myślą o odtworzeniu.

Polecam Ci przeczytać mimo wszystko tekst Kowalskiego bo jest dosyć ciężki, a dużo mam w głowie.

Piech

NPH tworzą spójne relacje miedzy sobą, dlatego też uważa on Ikonografię Historyczną (dalej cyt. IH) za NPH (Naukę pomocniczą historii).

Pozornie wydaje się, że historia sztuki zwalnia historyków od zajmowania się ikonografią.

Dzieło sztuki zwraca uwagę na poziom estetyczny i artystyczny, podczas gdy ikonografia zwraca uwagę na przekaz i jego wiarygodność (estetyka i artystyczność nie ma znaczenia, chyba, że badamy dane cechy w odniesieniu do wszystkich źródeł).

Zdaniem Piecha historyk nie mając pełnego wykształcenia w dziedzinie Ikonografii historycznej i tak może wiele wnieść swoimi badaniami, chociaż brak warsztatu może pociągnąć za sobą błędne interpretacje. Piech uważa, że nie powinno się dublować pracy historyków sztuki ale wykorzysytwać ją w miare swoich potrzeb, jednocześnie proponować nowe tematy rozszerzające profil dotychczasowych badań historycznych.

Granicą końcową ikonografii jest koniec XVIII wieku, kiedy to następuje rzowój pracy, wydawnictw itd.

Przekazy obrazowe są precyzyjnie przemyślane – ze względu na czas i koszt, który trzeba było włożyć w stworzenie danego przekazu.

Ikonografia nie zajmuje się określonym typem źródła lecz określonym zasobem informacji czy formą przekazu. Pwoinna zostać wg Piecha NPH, zaprsza on do dyskusji.

Dr Stróżyk

K.M. Kowalski dostrzega konieczność wprowadzenia do warsztatu źródeł obrazowych. Piech określił zadania ikonografii – dociekania nad obrazowym systemem komunikacji społęcznej.

Kowalski wg Panofskye’ego – Ikonologia Historyczna. Piech natomiast argumentuje używanie terminu Ikonografia tym, że sam Panofsky wycofał się z używania tego terminu oraz uważa, że Ikonologia kłądzie nacisk na samą interpretacje, bez czynności ją poprzedzających np. krytyka ikonograficzna, analiza ikonograficzna.

Definicja źródła ikonograficznego – Nośnik przedstawień plastycznych będący zarazem nośnikiem informacji

Źródła intencjonalne – fragmenty źródeł historycznych

Źródło konceptowe – pomaga odtworzyć pewną całość źródła ikonograficznego na podstawie innych źródeł np. na podstawie A i C wnioskujemy, że B powinno być takie, a nie inne.

Źródło historyczne istnieje obiektywnie, jest fundamentem badań.

Nie ma źródeł ikonograficznych – Są tylko źródła historyczne z przekazem ikonograficznym.