Przedstaw jakie były konsekwencje romansu Zbyszka Dulskiego z Hanką. ?
Jak oceniasz zachowanie Cezarego Baryki w stosunku do matki?
Jaki jest twój wzór osobowy matki?
{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}
17.Losy Cezarego Baryki - jego stosunek do przemian i przyszłości Polski.
Cezary Baryka jest głównym bohaterem powieści Stefana Żeromskiego Przedwiośnie. Urodzony w 1900 roku, mieszka razem z rodzicami w Rosji, dożywa wybuchu I wojny światowej. Jest wówczas młodym chłopcem, wychowanym w luksusie i pod opieką obojga kochających rodziców. Wojna zmienia tę sytuację. Ojciec musi opuścić rodzinny dom i ruszyć na front, Cezary zostaje sam z matką. Wspólnie starają się sprostać sytuacji wojennej i brakowi jedynego żywiciela rodziny, którym był ojciec Baryki. Początkowo wiedzie im się dość dobrze jak na warunki wojenne. Matka pozbywa się kolejnych rzeczy z domu, dzięki czemu mają co jeść. Cezary wpada w dziwne i podejrzane towarzystwo. Zadaje się z komunistami. Kiedy wybucha rewolucja jest nią zafascynowany. Wyznaje komunistyczne ideały równości majątkowej i donosi na własną matkę, która ukryła jeszcze przed rewolucjonistami resztki rodzinnego mienia. Pogarszają się ich warunki materialne. Wkrótce matka umiera. Cezary widzi w jaki sposób komuniści traktują zmarłych, jest to dla niego szokiem. Szybko przekonuje się, że ideały, głoszone przez nich są tylko pustymi hasłami. Dostrzega całe zło i zbrodniczość rewolucji. W końcu odwraca się od swoich dawnych przyjaciół komunistów. W czasie, gdy zmuszony przez komunistów pracuje przy grzebaniu zmarłych, odnajduje go ojciec. Wyruszają we wspólną podróż do kraju. Ojciec opowiada mu swoją wizję przyszłej Polski - marzą mu się szklane domy. Po drodze okradają ich. Cezaremu przydarza się jednak jeszcze większe nieszczęście. Umiera jego ojciec. Teraz już sam musi powrócić do kraju. Dociera tam. Zatrzymuje się u Szymona Gajowca, pracownika ministerstwa, przyjaciela rodziny. Ten pokazuje mu swoją wizję Polski. Kiedy wybucha wojna polsko - bolszewicka, Baryka bierze w niej udział. Wojna się kończy, Polska jest niepodległa, może wreszcie naprawiać szkody, które przez wiele lat wyrządzali zaborcy i które spowodowały działania wojenne. Teraz nadchodzi pora na własne rządy Polaków w wolnym kraju. Baryka po wojnie przyjeżdża do Nawłoci na zaproszenie przyjaciela. Widzi tu nędzę ludu kontrastującą ze zbytkiem domu ziemiańskiego. To go oburza i zniechęca do prawicowych poglądów. Przeżywa tutaj swoją pierwszą miłość do Laury Kościenieckiej. W końcu opuszcza Nawłoć i wraca do Warszawy. Podejmuje przerwane wcześniej studia medyczne. Obraca się w kręgach komunistycznych. Polemizuje z ich poglądami.
Cezary Baryka jest dobrze urodzonym młodym człowiekiem, wychowanym w dobrych warunkach majątkowych, kochany i chroniony przez rodziców. W domu rodzinnym nigdy nie zetknął się z biedą, chorobami, śmiercią. Rodzice dbali, aby wychować go w duchu patriotyzmu. Sytuacja zmienia się, gdy w Rosji wybucha rewolucja, a ojciec Baryki od pewnego czasu walczy na froncie. Chłopcu brakuje autorytetu. Wydaje mu się, że komuniści mają słuszne poglądy, więc popiera rewolucję i cieszy się, gdy wybucha. Bierze udział w demonstracjach ulicznych, wygłasza komunistyczne hasła, bierze udział w agresywnych akcjach przeciwko tzw. burżujom. Wkrótce jednak przekonuje się, że to, co głoszą komuniści odbiega od ich postępowania. Zaczyna dostrzegać ogrom nieszczęścia, które pociąga za sobą krwawa rewolucja, krzywdę wyrządzaną bezbronnym ludziom. Przeraża go okrucieństwo i bezwzględność próbujących zdobyć władzę komunistów. Nie szanowanie przez nich ludzkiego życia ani żadnych dawnych wartości, które przeważnie uważali za przestarzałe. Rozumie, jak bardzo się pomylił, sądząc, że rewolucja przyniesie dobro i poprawę warunków życia biednych. Przyniosła zaś tylko śmierć i wyzysk, grabieże i gwałty. Dojście do władzy bezwzględnych i okrutnych ludzi, nastawionych na władzę absolutną. Kto nie zgadzał się z ich poglądami musiał zostać wyeliminowany. Do tego służyły komunistom różne środki represji - od więzienia począwszy na karze śmierci skończywszy. Cezary odwraca się od komunistycznych ideałów. Staje się zwolennikiem dawnych wartości. Dlatego pragnie, żeby dokonano nowych zmian. Chce, żeby realizowano hasła wolności, równości, braterstwa. Wyrazem jego buntu jest uczestnictwo w wojnie polsko - bolszewickiej przeciwko komunistom. Zawsze zaś przyświeca mu marzenie o szklanych domach, które przekazał mu jego ojciec, wierzący, że Polska niepodległa będzie krajem nowoczesnym i sprawiedliwym. W którym zapanuje dobrobyt i równe dla wszystkich prawa. Cezary mieszka w wyzwolonej Polsce, jednak na każdym kroku spotyka dowody na to, jak nierealne było marzenie jego ojca. Widzi zacofanie, biedę, wyzyskiwanie słabszych, ciemnotę. Nie podoba mu się to, więc szuka ugrupowań politycznych, które znalazłyby sposób na poprawę tego stanu. Chciałby bowiem, żeby Polska rządzona była przez mądrych ludzi, patriotów mających na celu dobro całego społeczeństwa. Dlatego rozmawia z Szymonem Gajowcem i poznaje jego poglądy. Jest on zwolennikiem reform społecznych, ale dokonywanym w sposób powolny, bez nagłych zmian, przemocy i zabijania. Baryka popiera pomysł naprawy kraju, ale tempo, które proponuje Gajowiec uznaje za niewystarczające i zbyt powolne. Nie zgadza się na taką opieszałość.
Baryka, za namową swojego kolegi ze studiów, Antoniego Lulka, trafia nawet do środowiska polskich komunistów. Jak zawsze podobają mu się głoszone przez nich hasła, to, że chcą je wprowadzić w życie szybko i skutecznie, ale nauczony niemiłymi doświadczeniami z Rosji, podchodzi do nich o wiele ostrożniej niż w czasie rewolucji. Obawia się powtórzenia sytuacji i nie wierzy w siłę polskiego proletariatu. Sądzi, że ludzie pracy nie mają wystarczającej wiedzy, żeby zrozumieć, że mogą przejąć władzę i poprawić swój los.
Barykę można uznać za symbol poszukiwań właściwej drogi politycznej młodych Polaków tuż po odzyskaniu przez Polskę wolności. Szukających sposobu na właściwe rządzenie krajem, na poprawę stosunków społecznych.
stosunek cezarego do matki zmieniał się
zanim ojciec wyruszył na wojne - kochał ja, bo musiał - ojciec tego wymagał
kiedy wyjechał ojciec - stałą sie dla niego "wrogiem" reolucji, stracił do niej szacunek,obrazały go jej poglądy, poczuł wolność a ona nie umiała sie temu przeciwstawic i utrzymac syna w ryzach. dopiero pózniej zrozumiał jak cieżko pracuje by dac mu jeść, by miał gdzie spac, zrozumiał jak bardzo ona go kocha i on rowniez jakby na nowo ja pokochał, zdawał sobie sprawe z tego ze ją zniszczył. widział jej spracowane rece i to jak zmarniała. jego ostatnim hołdem dla matki było pochowanie jej na cmentarzu