Dysocjację błękitu bromotymolowego, który jest kwasem słabym można przedstawic:
HA ↔Η+€ +€ Α−€,
a stałą dysocjacji można wyrazić:
K=cAcH/cHA
2.
Błękit bromotymolowy przybiera różne barwy w zależności od pH, co można łatwo zaobserwować wykonując ćwiczenie. Przy pH<4 występuje kwasowa forma prawie
niezdysocjowana zabarwiona na żółto, natomiast przy pH>10 forma praktycznie dysocjowanej soli o barwie niebieskiej. Przy pośrednich wartościach pH obecne są obydwie formy w roztworze, a ich stosunek ilościowy zależy od wartości pH roztworu.
3. Istotne wnioski można wyciągnąć z układu krzywych absorpcyjnych zmierzonych przy różnych wartościach pH. Jeśli bowiem w przypadku zbioru krzywych widmowych zmierzonych przy różnych wartościach pH wystąpi jeden, bądź więcej wspólnych punktów przecięcia się tych krzywych (punkty izozbestyczne), to fakt ten stanowi dowód, że pomiędzy obydwoma komponentami układu absorpcyjnego ustala się prosta równowaga. Jeśli natomiast w układzie krzywych widmowych nie występują punkty izozbestyczne, to fakt ten świadczy o tym, że w roztworze ustala się kilka równowag pomiędzy komponentami.
Krzywe absorpcji tych dwóch form przecinają się w tzw. punkcie izozbestycznym. Punkt izozbestyczny jest to punkt (przy określonej długości fali),
w którym obie formy (zdysocjowana i niezdysocjowana) mają jednakowe molowe współczynniki absorpcji i wobec tego zmiana pH środowiska stężenia jednej z form kosztem drugiej nie wpływa na zmianę jego położenia.
6. Pasmo absorpcji scharakteryzowane jest przez długość fali w puncie maksimum tego pasma ( λmax ) oraz przez molowy współczynnik absorpcji w punkcie maksimum. Właściwe natężenie absorpcji odpowiada powierzchni zawartej pod pasmem absorpcji.
Ze względu na to , że metoda graficznego różniczkowania jest mało dokładna, punkt przegięcia wyznacza się praktycznie w ten sposób , że mierzy się dodatkowo ekstynkcję dwóch roztworów wskaźnika: roztworu kwaśnego , Ek o pH<pK-3 oraz zasadowego, EZ o pH>Pk+3, przy zachowaniu tego samego stężenia wskaźnika i tej samej długości fali, jakie stosowano w serii badań, na podstawie którego sporządzono wykres E=f(pH), a następnie oblicza się średnią arytmetyczną z obu wyników pomiarów.
i odczytuje z krzywej E=f(pH) wartość pH odpowiadającą tej wartości ekstynkcji; można łatwo dowieść, że tak wyznaczona wartość pH jest równa pK wskaźnika.
4. Induktory są słabymi kwasami lub zasadami organicznymi, a zatem ulegają w roztworach wodnych dysocjacji, przy czym przynajmniej jedna z form każdego induktora (cząsteczki niezdysocjowane, bądź powstające w wyniku dysocjacji jony) ma wyraźne pasmo absorpcyjne w widzialnym zakresie fal elektromagnetycznych. Przykładami wskaźników alkacymetrycznych mogą być fiolet krystaliczny, zieleń malachitowa, błękit tymolowy itp.