Żelazo:

Feα – A2, RPC –do 912°C

Feγa- A1,RSC – od 912°C do 1394°C

Feδ- A2, RPC – od 1394°C do 1538°C

Węgiel:

Feα->Ferrytα (Fα) – A2, RPC

Feγ-> Austenit (A) – A1,RSC

Feδ-> Ferryt (Fδ) – A1, RSC

Ferryt – stop żelaza z węglem, międzywęzłowy roztwór stały węgla w odmianie alotropowej α żelaza (α-Fe). Może zawierać inne dodatki stopowe. Tworzy sieć krystaliczną typu sieci wewnętrznie centrowanej A₂^[1]. Ferryt charakteryzuje niska zawartość węgla,

Austenit – międzywęzłowy roztwór stały węgla oraz niekiedy innych dodatków stopowych w żelazie γ (gamma)

Stal – Stop żelaza z węglem ( 2,11%) oraz z innymi pierwiastkami stopowymi

Żeliwo- Stop żelaza z węglem, krzemem, manganem, siarka, fosforem i innymi otrzymany z surówki wielkopiecowej

Ledeburyt - mieszanina eutektyczna austenitu z cementytem zawierająca 4.3% węgla

Perlit- mieszanina eutektoidalna ferrytu z cementytem zawierająca 0.77% węgla

Fazy w układzie Fe-cm- Fα, A, Fγ, Fe3C, L

Roztwór- jednorodna mieszanina 2 lub większej liczby substancji chemicznych tworzących jedną fazę

Stop- substancja o właściwościach metalicznych, składająca się z 2 lub więcej pierwiastków chemicznych, z których co najmniej jeden, ale dominujący ilościowo, jest metalem

Mieszanina- substancja złożona z 2 lub więcej składników, zachowujących swe cechy indywidualne; mieszanina jednorodna, np. powietrze, i niejednorodna, np. skały.

Związek chemiczny- substancja jednorodna zbudowana z identycznych cząsteczek, w skład których wchodzą połączone w określony sposób atomy 2 lub więcej pierwiastków chemicznych, zwykle w ściśle określonych proporcjach, mająca odmienne właściwości od właściwości tworzących ją składników.

Wyżarzanie - operacja zwykłej obróbki cieplnej polegająca na nagrzaniu stali do

określonej temperatury, wygrzaniu w tej temperaturze i studzeniu w celu uzyskania

struktur zbliżonych do stanu równowagi.

Hartowanie polega na austenityzowaniu stali w temperaturze i czasie potrzebnym do maksymalnego rozpuszczenia składników stopowych w austenicie, a następnie na chłodzeniu stali z szybkością większą od krytycznej, dla zapewnienia przemiany martenzytycznej. Hartowanie może być prowadzone na wskroś lub tylko w warstwie powierzchniowej. Celem jest uzyskanie struktury martenzytycznej o dużej twardości, wytrzymałości i odporności na ścieranie, powoduje kruchość i naprężenia własne. Nadmierną kruchość oraz naprężenia własne usuwa się stosując po hartowaniu odpuszczanie.

Odpuszczanie - jest zabiegiem cieplnym stosowanym do przedmiotów uprzednio zahartowanych w celu usunięcia naprężeń hartowniczych i polepszenia własności plastycznych. Podczas tego zabiegu zmniejsza się nieco twardość i wytrzymałość na rozciąganie, natomiast wzrasta odporność na uderzenia. Odpuszczanie polega na nagrzaniu uprzednio zahartowanego przedmiotu do temperatury poniżej 723°C, wygrzaniu w tej temperaturze, a następnie powolnym chłodzeniu na powietrzu, w oleju lub wodzie.

Odpuszczanie niskie - odbywa się w temperaturze 150 - 250°C. Głównym celem takiego odpuszczania jest usunięcie naprężeń własnych bez spadku twardości. Odpuszczanie niskie stosuje się do narzędzi, sprawdzianów oraz części nawęglonych wykonanych ze stali węglowych i niskostopowych oraz hartowanych powierzchniowo.

Odpuszczanie średnie - odbywa się w temperaturze 300 - 500°C. Ma ono na celu zachowanie wysokiej wytrzymałości i sprężystości przy dostatecznie dużej ciągliwości stali. W zakresie tych temperatur odpuszcza się wiele części samochodowych oraz matryce, sprężyny, resory i inne części mechanizmów, których praca ma charakter uderzeniowy.

Odpuszczanie wysokie - przebiega w temperaturze 500 - 650°C. Celem takiego odpuszczania jest uzyskanie wysokiej wytrzymałości i sprężystości materiału z jednoczesnym zachowaniem znacznej twardości i dostatecznej odporności na uderzenia. Odpuszczaniu wysokiemu poddaje się stale konstrukcyjne i narzędziowe do pracy na gorąco.

Przesycanie polega na wygrzewaniu stopu w temperaturze zapewniającej przejście składników fazowych do roztworu stałego, tzn. w temperaturze wyższej od temperatury nasycenia roztworu, a następnie szybkim oziębieniu do temperatury

otoczenia. Zabieg ma na celu zwiększenie plastyczności i obniżenie twardości, dlatego stale przesycone łatwo poddają się obróbce plastycznej.

Starzenie - polega na wydzielaniu składnika przesycającego z roztworu w postaci drobnodyspersyjnych wtrąceń, powodujących umocnienie stopu. Efektem zabiegu jest zwiększenie twardości i wytrzymałości stopu oraz zmniejszenie jego ciągliwości.