Ekologia – to nauka o strukturze i funkcjonowaniu przyrody, badająca wzajemne zależności pomiędzy organizmami oraz ich zespołami a środowiskiem

Skutki środowiskowe – obejmują wszelkie bezpośrednie i pośrednie, ujemne lub korzystne wpływy, jakie na środowisko naturalne mają: działalność, produkty i usługi oerowane przez organizację.

Środowisko materialne – zespół czynników materialnych towarzyszących pracy: hałas, drgania mech., zaniecz. powietrza . Czynniki te mogą być dla człowieka obojętne, uciążliwe lub szkodliwe, jeśli przekroczą wartości dopuszczalne.

Sozologia – nauka o ochronie przyrody i jej zasobów.

Biocenoza – stanowi powiązaną ze sobą ograniczoną całość organizmów żywych, egzystujących w określonym środowisku

Homeostaza – stałość środowiska wewnętrznego organizmu przy zmiennym środowisku zewnętrznym.

Sozotechnika – dział nauk technicznych zajmujących się specjalnie sprawami ochrony środowiska i jego racjonalnego kształtowania za pomocą doboru odpowiednich metod i stosowania środków ochronnych, zapobiegawczych itp.

Myśl geograficzno-ekonomiczna:

Determinizm geograficzny – przypisywał środowisku decydującą rolę w rozwoju społecznym, któremu człowiek powinien się podporządkować

Nihilizm geograficzny – całkowicie ją negował, pozwalał na ignorowanie roli środowiska naturalnego i praw przyrody.

Cywilizacja technokratyczna – pokonuje bariery środowiska naturalnego, jednocześnie je degradując.

Wpływ środ. geog. Na działalność człowieka: siła oddziaływania na środ. Wzrastała w miarę rozwoju człowieka (wzrost liczeblości ludzi, doskonalenie technologii), ogień- czynnik powodujący szybką ekspansję, wielkie odkrycia gospodarcze, niszczenie wielkich połaci lasów, rewolucja przemysłowa, działalność przemysłowa, urbanizacja

Ekologia człowieka – gałąź nauki zajmująca się badanie wpływu na człowieka czynników środowiska oddziałujących na niego korzystnie lub szkodliwie oraz bad. zdolności adapcyjnych org. ludzkiego.

Ekologia społeczna – dziedzina nauki zajmująca się badaniem złożonych relacji między człowiekiem, społeczeństwem a środ. nat.

Świadomość społeczna – całokształt wartości, postaw, poglądów, przekonań wspólnych dla całych grup społecznych.

Świadomość ekologiczna – stosunek człowieka do środowiska przyrodniczego

Typy świadomości ekologicznej:

*Potoczna - opiera się na wiedzy przyswajanej z wyk. zdrowego rozsądku, codz. kontaktów z przyrodą- obserwacji środ. (może być rozproszona lub zintegrowana)

*O char. ideologicznym – ideowa(zespół przekonań nastawionych na realizację określonych celów), religijna(wynikająca z wiary i doktrym religijnych)

*naukowa – mająca źródła w naukach przyrodniczych, med., tech., ekon., społecznych

Edukacja ekologiczna – koncepcja kształcenia i wychowywania społ. w duchu poszanowania środ. przyrodniczego.

Prawo ochr. środ: zasada zapobiegania, przezorności, ‘zanieczyszczający płaci’, ochrony środowiska jako całości

Ekologia – to nauka o strukturze i funkcjonowaniu przyrody, badająca wzajemne zależności pomiędzy organizmami oraz ich zespołami a środowiskiem

Skutki środowiskowe – obejmują wszelkie bezpośrednie i pośrednie, ujemne lub korzystne wpływy, jakie na środowisko naturalne mają: działalność, produkty i usługi oerowane przez organizację.

Środowisko materialne – zespół czynników materialnych towarzyszących pracy: hałas, drgania mech., zaniecz. powietrza . Czynniki te mogą być dla człowieka obojętne, uciążliwe lub szkodliwe, jeśli przekroczą wartości dopuszczalne.

Sozologia – nauka o ochronie przyrody i jej zasobów.

Biocenoza – stanowi powiązaną ze sobą ograniczoną całość organizmów żywych, egzystujących w określonym środowisku

Homeostaza – stałość środowiska wewnętrznego organizmu przy zmiennym środowisku zewnętrznym.

Sozotechnika – dział nauk technicznych zajmujących się specjalnie sprawami ochrony środowiska i jego racjonalnego kształtowania za pomocą doboru odpowiednich metod i stosowania środków ochronnych, zapobiegawczych itp.

Myśl geograficzno-ekonomiczna:

Determinizm geograficzny – przypisywał środowisku decydującą rolę w rozwoju społecznym, któremu człowiek powinien się podporządkować

Nihilizm geograficzny – całkowicie ją negował, pozwalał na ignorowanie roli środowiska naturalnego i praw przyrody.

Cywilizacja technokratyczna – pokonuje bariery środowiska naturalnego, jednocześnie je degradując.

Wpływ środ. geog. Na działalność człowieka: siła oddziaływania na środ. Wzrastała w miarę rozwoju człowieka (wzrost liczeblości ludzi, doskonalenie technologii), ogień- czynnik powodujący szybką ekspansję, wielkie odkrycia gospodarcze, niszczenie wielkich połaci lasów, rewolucja przemysłowa, działalność przemysłowa, urbanizacja

Ekologia człowieka – gałąź nauki zajmująca się badanie wpływu na człowieka czynników środowiska oddziałujących na niego korzystnie lub szkodliwie oraz bad. zdolności adapcyjnych org. ludzkiego.

Ekologia społeczna – dziedzina nauki zajmująca się badaniem złożonych relacji między człowiekiem, społeczeństwem a środ. nat.

Świadomość społeczna – całokształt wartości, postaw, poglądów, przekonań wspólnych dla całych grup społecznych.

Świadomość ekologiczna – stosunek człowieka do środowiska przyrodniczego

Typy świadomości ekologicznej:

*Potoczna - opiera się na wiedzy przyswajanej z wyk. zdrowego rozsądku, codz. kontaktów z przyrodą- obserwacji środ. (może być rozproszona lub zintegrowana)

*O char. ideologicznym – ideowa(zespół przekonań nastawionych na realizację określonych celów), religijna(wynikająca z wiary i doktrym religijnych)

*naukowa – mająca źródła w naukach przyrodniczych, med., tech., ekon., społecznych

Edukacja ekologiczna – koncepcja kształcenia i wychowywania społ. w duchu poszanowania środ. przyrodniczego.

Prawo ochr. środ: zasada zapobiegania, przezorności, ‘zanieczyszczający płaci’, ochrony środowiska jako całości