Wymagać, kochać, rozumieć w XXI wieku nadziei.

XX wiek był dla człowieka czasem strachu, niepewności i ciagłych rozterek. Dramatyczne wydarzenia obydwu wojen światowych, brak stabilizacji, walka
o niepodległość czy nawet wybuchy jądrowe nie pozwalały ludziom myśleć
o szczęśliwej przyszłości, każdy chciał tylko przeżyć kolejny dzień. Przyjście nowego stulecia pomogło nam odciąć się od nieszczęść i wreście wniosło w życie przeciętnego człowieka cień nadziei. Rozwój techniczny i rozwój medycyny pozwalają optymistyczne patrzeć w przyszość, która rysuje się w cieplejszych barwach. Zawrotne tempo otaczajacej nas rzeczywistości jest często zgubne. Współczesny człowiek zadaje sobie coraz częściej pytanie - co jest dla mnie tak naprawdę ważne? Zazwyczaj odpowiedzią jest praca, pieniądze, kariera. Człowiek XXI wieku coraz rzadziej odpowiada sobie - rodzina, miłość. Dlaczego? Może dlatego, że świat nieubłaganie pędzi, a człowiek przestaje zauważać co się wokół niego dzieje i zapomina o tym co powinno się liczyć w życiu. Wciąż wiele zła i cierpienia obserwujemy każdego dnia. Terroryzm, klęski żywiołowe czy konflikty na Bliskim Wschodzie wciąż napawają nas niepokojem, lecz są to tylko momenty, po których świat wraca do codzienności. Pocieszające jest również to, iż powstaje coraz wiecej organizacji, których głównym celem jest niesienie pomocy. Mlodzi ludzie chetnie angazuja się w wolontariat poswiecajac swój wolny czas tym, którzy potrzebuja wsparcia, bliskosci i zainteresowania.

Z każdym dniem dzisiejszy człowiek wymaga coraz wiecej. Zaczynamy mysleć poprzez pryzmat pieniędzy, chęć ciągłego namnażania majątku zasłania nam rzeczy istotne. Problemem dzisiejszego świata jest zbytni materializm. Człowiek, zamiast doceniać to co ma, pragnie zdobyć to co jest często poza jego zasięgiem. Takie postępowanie powoduje, że tracimy to, co powinno być dla nas najważniesze. Coraz częściej słyszymy o rodzicach pracocholikach którzy nie dostrzegaja problemów swoich dzieci, o nieszczesliwych małżeństwach które rozpadają się zanim tak naprawde się zaczely. Niestety, zamiast wymagać coraz wiecej od siebie wymagamy więcej od innych. Rodzi się w nas egoizm, łatwiej nam obarczyć kogoś innego winą niż samemu przyznać się do błędu. Ciągle staramy się usprawiedliwiać swoje pomyłki, nie chcemy brać odpowiedzialnosci za swoje czyny, uciekamy przed samym sobą. Każdy
z nas powinien zastanowic się do czego dalej nas to zaprowadzi. Zamiast isc naprzód wciąż robimy krok w tył; krok, który może nas sporo kosztować. Otrzymalismy od losu ogromna szanse, możemy zyc bez większych trosk i zmartwien, a nasze wygorowane wymagania niszcza to wszystko. Zapominamy o tym, że mamy tylko jedno życie do wykorzystania, że nie będziemy mieli mozliwości poprawy, że czasu nie da się cofnąć.

Najwazniejszą rzecza w zyciu człowieka powinna być milosc. Jest to głębokie uczucie, niepowtarzalna więź pomiędzy dwojgiem ludzi której doswiadczamy od pierwszych chwil życia. Potrzeba miłości tkwi głęboko w każdym z nas, gdy jesteśmy kochani, łatwiej nam, przetrwać trudne chwile, czujemy się szczęśliwi i ważni.
W dzisejszych czasach milosc staje się zaborcza, brutalna, egoistyczna. Niezdolność lub też niechęć do poświęcenia, rezygnacji z własnych upodobań, własnego czasu jest powodem wielu rozczarowań. Można powiedzieć, że niedojrzałość emocjonalna jest dziś jednym z powodów niezdolności do prawdziwej miłości. A kochac to przede wszystkim pragnac szczescia drugiej osoby nawet jeśli to szczescie możemy jej dac raniac samego siebie. Wiele osób myli miłość z pożądaniem i namiętnością,
z odczuwaniem do drugiego człowieka sympatii, życzliwości czy przychylności. Miłość wymaga ogromnej pracy nad sobą, człowiek musi nauczyc się szacunku, walczyć
z własnymi wadami, zrozumieć co to współczucie drugiemu człowiekowi, gdy dotyka go cierpienie. Miłość rodzi się na poprzez cierpliwość, przebaczenie, zainteresowanie, okazywanie sobie serdeczności, codzienną troskę, a nawet poprzez drobne gesty
i słowa potwierdzenia.

Czlowiekowi w XXI wieku brak jeszcze jednej ważnej umiejetnosci. Umiejetnosci zrozumienia drugiej osoby. Własnie brak zrozumienia jest przyczyna kmonfliktow, zatargów i pomylek. Najgorsze jest to ze coraz czesciej nawet nie staramy się uchwycic tego, co stara się nam przekazac ktos inny. Ignorancja
i lekcewazenie staja się coraz bardziej powszechne. Każdy z nas powinien stac się odpowiedzialny za to, co mówi, myśli i robi. Odpowiedzialny nie tylko za siebie, ale także za innych ludzi. Brak zrozumienia często wywodzi się także z naszej odmiennosci i indywidualnosci. Każdy czlowiek na przeciez inne poglady, wyznaje inne wartosci. Nie oznacza to jednak, że możemy od razu zrezygnowac uznajac, że nie warto nawet sprobowac nawiazac z nim kontaktu. Mamy tendencję do patrzenia na wszystko tylko ze swojej perspektywy a nie umiemy wczuć się w sytuację drugiej osoby. Z pewnoscia wazna jest także umiejetnosc samego sluchania drugiej osoby. Słuchanie pozwala łatwiej dojść do wspólnego stanowiska, uzyskać aprobatę dla naszych opinii. Dobre słuchanie jest zaraźliwe - osoba, której wysłuchano chętniej sama wysłucha naszych argumentów. Cierpliwość związana ze słuchaniem jest szczególnie potrzebna w sytuacjach konfliktowych lub przy negocjacjach, gdy pokusa szybkiego i wyraźnego wyłożenia własnych poglądów jest trudna do odparcia.

XXI wiek jest czasem oddechu i stabilnosci. Mimo to nie potrafimy przezwyciazac zlych zapedów, niszczymy szanse na szczescie, szansę, o która dla nas walczyly poprzednie pokolenia. Mysle ze każdy z nas powinien na chwile zwolnic, rozejrzec się wokół i dostrzec jak wiele ma w przecienstwie do naszych przodkow. Zapomnielismy o najgrozniejszych epidemiach i smiertelntch chorobach, które dzis wymagaja od nas jedynie zastosowania szczepionki. Niestety wciaz jestesmy w stanie znalezc setki powodow do narzekań i pretensji. Nie potrafimy docenic jak wiele otrzymalismy i nie potrafimy okazac za to wdziecznosci. A każdy z nas otrzymał ogromny dar jakim jest dar zycia. Sami musimy zdecydowac jak chcemy go wykorzystac: czy osiadziemy na laurach, czy ustawimy sobie wysoko poprzeczke i nie będziemy zapominac o wlasnych ambicjach i marzeniach. Bez tego nie jestesmy w stanie sami kierowac swoim zyciem i rozwojem. Człowiek XXI wieku staje się osobą pozbawioną uczuć. A przecież można przystanąć na moment i zobaczyć jak piękny jest świat, i co tak naprawde się liczy.