JĘZYK i POZNANIE – JĘZYK MEDIÓW
dyżury dr Zimny – śr., czw., od 16.15, ul. Jagiellońska 11 (IFP)
Nazwa przedmiotu – nie jest ona jednoznaczna.
Słowo język ma spory potencjał metaforyczny i bywa używany z punktu widzenia lingwisty, w różnych znaczeniach – język kwiatów, miłości itd. Jest to słowo obciążone konotacjami. Język jest naszym pierwotnym systemem komunikacyjnym. Wyjaśniamy za pomocą metafory pojęcia trudniejsze, wiec można uznać słowo język za słowo upraszczające przedstawienie wycinków rzeczywistości.
Drugi sposób rozumienie terminu – język kulturowy. Nowe media – rozwój i ich powstanie zmieniło w silny sposób nasze zwyczaje kulturowe. Utworzyło pewna nowa, jakość, różne reżimy totalitarne budowały nowych ludzi, ale silą się rzezy zmieniły się zwyczaje, układ ról nadawczo-odbiorczych, także wszystko można wrzucić do worka język.
Trzeci aspekt – aspekt lingwistyczny – obserwacja języka, którym się ludzie komunikują;
LEKTURA!!! Lew Manowicz - CYBERKULTURA – INTERNET i SPOLECZENSTWO
LEKTURA!!! Jan Grzeń – KOMUNIKACJA JEZYKOWA W INTERNECIE
Manovicz dostrzega elementy nowych mediów już w kinie i całej kinematografii – postać przybliżona na jednym z kolejnych wykładów.
Ludzkość – 7 mld, nie wszyscy piśmienni, nie wszyscy z dostępem do mediów itd. Każdego dnia wysyłamy 154 mld maili. 500 Mln tweedów w skali jednego dnia na całym świecie, 1 mln wpisów na blogach, 1 mln 300 komentarzy na WordPressie, 16 mld słów na facebooku dziennie to szacunek dla USA. Miliardy smsów. Gdyby to zsumować, nie da się precyzyjnie, dziennie piszemy, jako ludzkość 3 biliony sześćset miliardów słów, co odpowiada objętości 36 milionów książek. W bibliotece kongresu USA w katalogach, w zbiorach jest 35 mln książek. Nasza aktywność kiedyś mówiona przenosi się do Internetu.
Eksplozja tekstów ma swoje strony negatywne i pozytywne, do pozytywnych należy zaliczyć to ze na pewno i prawie zawsze w nowych mediach piszemy dla kogoś. (Np. blog). Wzrosła interaktywność słowa pisanego – cecha charakterystyczna dla nowych mediów. Jeśli ktoś pisze to ktoś musi czytać i ta samo wzrasta interaktywność czytelnicza. Czytamy więcej niż w epoce analogowej. Wzrosła średnia długość eseju uniwersyteckiego w stosunku do lat ubiegłych, poprawiła się tez, jakość. Doszliśmy do czasów, w których każdy z nas może być autorem i może komunikować dowolne treści. Pisarze są najbardziej oponentni dla nowych mediów. W szkołach wciąż uczą pisania analogowych tekstów, ale kto wie czy dzisiaj do standardu komunikacyjnego nie należy robienie zdjęć, tworzenia filmów i publikowania tego w sieci.
„Mem” – w nauce to „coś innego”, dyscyplina memetyka – opisywanie jednostki informacji kulturowej
Człowiek niepiśmienny w przyszłości to np. ten, który w przyszłości nie będzie potrafił posługiwać się urządzeniem elektronicznym np. smartfonem, aparatem cyfrowym itd. Nieruchome obrazy czy fotografia stała się standardem komunikacyjnym dzisiaj, można powiedzieć ze fotografia jest najbardziej zaawansowanym medium, dlatego ze od ponad 100 lat, przez cały XX wiek dostęp do fotografii mieli amatorzy. Zaś dostęp do kamer pozwalających kręcić filmy uzyskali stosunkowo później. Fotografia umożliwia ucieczkę przed cenzurą.
Pamięć inturowa:
Gdy pojawia się nowa technologia to są oczywiście malkontenci, którzy twierdza ze zniszczy to, co było wcześniej. Dobry przykład to mowa Frajdrosa w Dialogu Platona. W grupie internautów czytelnictwo jest wyższe niż w przypadku ludzi mniej lub w ogóle z niego niekorzystających.
Dawniej w kulturach oralnych pamięcią byli ludzie najstarsi, komunikowanie drogą oralną, pytanie gdzie ta pamięć czy jak tą pamięć chronić / zapisywać? Dzisiaj mamy tak ze dane utrwalone cyfrowo są praktycznie niezniszczalne, zaś analogowe z powodu nietrwałości nośnika po prostu zanikają lub je tracimy. Pamięć kulturowa ma to do siebie, także nasza ludzka ze jest pamięcią trans aktywną, tzn. ze lokujemy informacje nie tylko w sobie, nie tylko zapisujemy w postaciach analogowo-cyfrowych, ale także nasza pamięcią są inni ludzie. Można zobrazować to sytuacją małżeństwa – zona dzieli się z mężem przemyśleniami. Jedno np. pamięta ze maź ma zapłacić rachunek za prąd, mąż pamięta ze trzeba kupić cos na obiad.
Na tej samej zasadzie korzystamy z wyszukiwarek internetowych. Jeżeli wpisuje rzeź ormiańska …. R. to otrzymuję informacje od ludzi, którzy w linkach przekazują to, co również sami pamiętają, można to śledzić przez pokolenia. Piszemy więcej niż kiedykolwiek w historii.
Można powiedzieć, że niektóre tezy Lva Manovicha – tworzy się dzisiaj nowa kultura – on to nazywa estetyka informacji – kultura społeczeństwa informacyjnego, która rożni się od kultury społeczeństwa przemysłowego. Modernizm opierał się na twardym kapitalizmie, na industrializacji. Dziś dominują usługi, rynki szukają ludzi kreatywnych, elastycznych, modernizm jest bardziej miękki. Żyjemy dzisiaj w społeczeństwie poprzemysłowym, postprzemyslowym czy społeczeństwie wiedzy.
Dzisiaj jesteśmy w stadium społeczeństwa post konsumpcyjnego, konsumujemy nie tylko po to by przetrwać, ale konsumujemy już chociażby by wyróżnić się z tłumu, konsumujemy dla przyjemności lub innych powodów. Idziemy w kierunku gospodarki opartej na wiedzy, kiedyś opierała się na surowcach, zasobach naturalnych. Jest gałąź socjologii – socjologia wiedzy, część humanistyki. Wiedza równa się władza, zatem dystrybucja wiedzy jest istotnym czynnikiem politycznym, jest czynnikiem regulującym stosunkiem miedzy rządzącymi a rządzonymi. Kiedyś kanały wiedzy byli elitarne i to wyznaczały granice klas społecznych.
!! TEORIA SIX DEGREES of SEPARATION !!
Newsweek t. 10 – dn. 6.03.2014 – kilka słów o tej teorii
Modernizm marzył o tabula razach, chciał zaczynać wszystko od początku, dystansować się od przeszłości. Epoka postindustrialności, wchłaniamy to, co stare, globalizujemy wzorce kulturowe, digitalizujemy dostęp do treści, a ze złączenia starego i nowego powstają bardziej lub mniej stale materiały.
! Koncepcja manovicha – dobrze opisuje świat metafora remiksu, który ma 3 wymiary:
- mówi o remiksie postmodernizmu, ze remiksowane są wcześniejsze treści kulturowe w ramach danego medium: najsilniej remiksują się trzy media – architektura, muzyka, moda, ale oprócz tego zjawiska remiksowania się wzorców widać w innych typach mediów jak np. literatura, film, sztuka;
- remiks globalizacji –chodzi o różne narodowe, kultura lokalna remiksuje się i w czasach, gdy dysponujemy narzędziem do błyskawicznej transmisji danych, jest to szczególnie widoczne – przykład sfery kulinariów: Włosi w Ameryce – świetnie robicie nasza pizzę itp., biali hiphopowcy; uniwersalność jeansów; tanie linie lotnicze i Internet sprzyja tej globalizacyjnemu remiksowi;
- remiks nowych mediów – to, co dotyczy komunikacji, remiksują się różne techniki kulturowe i oprogramowania, remiks miedzy kulturą a komputerami, miedzy należy rozumie ze jedno kształtuje drugie.
Metafora w odniesieniu do postaci mitycznych – Syzyfa, Tezeusza
W wielu krajach, również w Polsce opiniotwórcze środowiska narzekają na spadek czytelnictwa. Opisuje się to i mierzy w Wielkiej Brytanii, gdzie spadło ono o kilkadziesiąt procent na przestrzeni kilku lat. Mamy również sytuację, patrząc na przestrzeń medialna – Internet jeszcze ustępuje mediom standardowym, ale może się ta sytuacja zmienić w najbliższych latach. Dominuje przekonanie wśród ludzi młodych, poniżej 40 roku życia, ze Internet to największe źródło informacji, z którego codziennie się korzysta. Internet jest źródłem informacji, ale niekoniecznie wiedzy.
W Polsce aktywni internauci są również aktywna grupa czytelnicza, z badan wynika, ze 86 procent polskich internautów pochlania ponad przeciętnie książek, a ponad 60 procent czyta regularnie. Tak wiec, wydaje się, choć to ryzykowne przekonanie, ze z czytelnictwem nie jest tak złe, jak ci, którzy głoszą upadek czytelnictwa. Internet nie zabił drukowanej książki, zabił jedynie księgarnie. Wymiana idei przeniosła się do Internetu, naukowcy już teraz tez szukają informacji w Internecie. Przemiany w trójkącie książka – Internet – księgarnia są tropem poszukiwania podobnych przemian Internet – media – internauci. Okazuje się ze to nic nadzwyczajnego, wzory kulturowo zwyczajowe zmieniają się najwolniej. Zmniejszyły się nakłady gazet, opiniotwórcze dzienniki i czasopisma przeniosły się dziś do Internetu, za to zwiększyła się liczba czytelników ze względu na to ze wzrosła ranga Internetu, jako źródła informacji. W obecnych zmaganiach pomiędzy mediami starymi, opartymi na druku, technologii opracowanej przez Jana Gutenberga, a nowymi mediami jest ostatecznie, leży u podstaw konflikt wyrażony w najważniejszych mitach ludzkości – Syzyfa i Tezeusza
Postawy pasywna – Syzyf, postawa dynamiczna -Tezeusz
Syzyfem jest kapitalista, który staje się niewolnikiem cyrkulacji kapitału, zgodnie ze stara zasada – pieniądz robi pieniądz. Syzyfem jest robotnik w fabryce przy taśmie, fordyzm, czyli w fabryce forda, jest także przedstawiciel klasy średniej w epoce ponowoczesnej – który odtwarza codziennie rutynowo porządek świata. Max Webber – lektura prasy to msza poranna mieszczanina. Kawa, rogalik, gazeta to dziś ewenement – częściej stosuje się już nawet w Polsce – kawa, rogalik i tablet/komputer. Kawa i gazeta były elementami rytuału, później gazetę zastąpiły programy radiowe czy telewizyjne. Wystarczy przejechać się parę przystanków czymkolwiek i usłyszeć jak ludzie rozmawia np. o serialach. Coraz więcej osób dziś rozpoczyna dzień inaczej niż kiedyś. Siadający do komputera Internauta to nomada – Tezeusz, czyli ten, który zapuszcza się w inna uliczkę, inny labirynt, oddaje to pojęcie Johna Batell – „The Surge” – jest to pojęcie clickstream – w języku polskim kliko nurt, jest to przestrzeń treści komunikacji, która powstaje w skutek kolejnych kliknięć, jest to tekstowa ścieżka lektury. Dawniej i dzisiaj tez brało się książkę, przedmiot do ręki – forma zamknięta. Mogę przeczytać to, co jest zawarte miedzy strona a lub b, a dziś jest to lektura nieskończona, klikając w poszczególne ścieżki, tworze swoja lekturę bez końca, mogę przejawiać elementy kreatywności. Można powiedzieć ze mieszczanin – Syzyf odtwarza swój świat codziennie, zaś internauta swój świat tworzy. Treści przenoszone przez gazety i stare media są później komentowane i odtwarzane przez media opiniotwórcze oraz społeczeństwo. Syzyf nie wierzy w społeczeństwo, nie jest mu niezbędne. Dopóty istnieje środowisko internetowe, to o tyle nie jest mu potrzebne. Tezeusz podejmuje nieustannie wysiłek działań dnia codziennych i szukania nowego. Dla internauty rzeczywistość to wielka baza danych, tylko, co z tego, jeśli mamy olbrzymią bazę danych, ale jest dla nas bezużyteczna i nie znajdziemy klucza interfejsu i nie pozwoli nam to z tej bazy korzystać. Potrzebny jest interfejs, tak jak Tezeuszowi by wyjść z labiryntu była potrzeba Ariadna. Dzisiejsza Ariadna jest wynalazek Larrego Page’a jest wyszukiwarka Google.
Od strony humanistycznej – google- to zbiór opinii. Jeśli chce kupić telewizor, to zapytam ludzi, – który najlepszy, gdzie najtaniej, spróbuje znaleźć informacje na dany temat, nie podejmę decyzji bez zastanowienia. Google robi mniej więcej to samo, – gdy wpisze w wyszukiwarkę np. jakiś termin otrzymam uporządkowany zestaw odnośników. Gdy będę kupować tv, to zapoznam się z paroma opiniami, ale nie ze stoma czy tysiącami opinii, tak samo my szukając wyrażeń. Otworzymy kilka linków, ale już nie otworzymy linków nr 300. Wyszukiwarka daje nam pewien ranking treści. Pozycja tym wyższa im więcej osób zajrzało na dana stronę mówiąc w uproszczeniu, tak samo działa Facebook, czy inne media spolecznosciowe, zbierając lajki czy udostepnienia. Facebook wartościuje treści pod względem lubikow lub lajkow, jak kto woli. Google jest także projektem społecznym, gdyż umożliwia i udowadnia w ten sposób potencjał społeczny – pokazuje zbiorowa wiedze wytwarzają zbiorowo, stworzona za pomocą technologii. Przed powstaniem mediów nowych takich możliwości nie było. Dla mieszczanina jest interfejsem gazeta. Za jakość treści sprzedawanych w gazecie odpowiada dziennikarz lub ich grupa w pewnej organizacji.
Google to z kolei modelowy interfejs nomady, która sam komponuje swoja przestrzeń komunikacyjna, posiłkując się przy tym ukryta w sieci mądrością. Można posiłkować się mądrością – wszystko jest w Internecie, trzeba to tylko umieć znaleźć. Przestrzeń sieciowa jest oczywiście przestrzenia zorganizowana intertekstową, mieści wszystkie formy przekazu – teksty, obrazy, dźwięki, wszystkie możliwe rodzaje komunikacji poza oczywiście komunikacja dotykowa. Nowe Media przesuwają się w kierunku Internetu. Dlaczego wytwórcy treści w nowych mediach nie tracą na znaczeniu? Np. jakaś gazeta poczytna nie traci czytelników, skoro drukuje 2x, 5x mniej egzemplarzy, co ileś lat temu, dlatego ze oferta tych mediów jest adekwatna to tych problemów, które interesują nomady – internautów. Kluczem o sukcesu jest znalezienie się w tym kluczu clickstreamu. Świadczą o tym aktywności komunikacyjne nomadów, różne wpisy i zostawianie śladów w sieci. Zostawiamy ślady obecności w postaci wpisów na forach, panelach dyskusyjnych, blogach itd.
Marketing epoki nowoczesnej opierał się na pojęciu targetu – targetu grupy docelowej, tworzony wciąż jest przekaz reklamowy, polityczny i jest on targetowany czy segmentowany w zależności od typie odbiorców. Kiedyś była prosta segmentacja graficzna, potem socjograficzna, a teraz dominują socjograficzna segmentacja – pozwalająca wyodrębnić specyficzna grupę socjologiczna. Na przestrzeni lat zwiększyła się liczba elementów targetu, dzięki temu można było standaryzować kategorie medialne. Nie ma już społeczeństwa masowego, a bynajmniej zanika, bynajmniej nie w ten sposób jak rozumiała ja do tej pory nowoczesność. W dzisiejszym wiecie – target ustąpił miejsca clickstreamowi – gdyby prześledzić zawartość treści reklamowych w przekazach medialnych ta zmiana będzie widoczna. Zjawiskiem świetnie to ilustrujące jest fenomen blogowania. Blogerzy w swoich wypowiedziach dzielą się nie tylko wrażeniami, co jadłem dziś na śniadanie, ale tez uczestniczą w debatach i komentują inne wypowiedzi, zachowują się bardzo obywatelsko. Jak wiemy z wielu przykładów, ma olbrzymia sile rażenia.
W skali ogólnoświatowej wielka afera medialna była afera Zoli, potem afera WaterGate – ostatnie wielkie przełomowe, rażące wystąpienia medialne w starych mediach. W Polsce jeszcze afera Rywina. Dzisiaj olbrzymia sile rażenia ma blog internetowy, silą hejtu jest tak duża, ze ludzi, których to dotyka maja kłopoty psychiczne – Owsiak chciał się wycofać, Maciej Stuhr tez chciał opuścić środowisko aktorskie. To się tez przenosi do polityki. Polityki dziś nie ma, jest post polityka. Już nie mówią do targetow, zabiegają o elektoraty, dziś liczy się potencjał znalezienia się w clickstreamie – cos powiedzieć, wysłać parę tweetow, cos śmiesznego powiedzieć, sfotografować się na majdanie – nie jest to działanie reklamowe nowoczesne, tylko technika wpisania się w słowo clickstreamu.
Podmiotem polityki nie jest już mityczny lud, naród – PEOPLE, NATION, partia, klasa, tylko w nomadycznej epoce nowych mediów podmiotem jest nieustanna obecność. Przestrzeń polityczna nomady tworzy się każdego dnia. Dość dobrze pokazuje to zjawisko sprzed kilku lat, zjawisko protestu przeciwko cenzurowaniu Internetu – Anonymous. Ci ludzie nie zjednoczyliby się w innej sprawie, pod sztandarami.
PRZECZYTAĆ ! Rozdział JEZYK NOWYCH MEDIÓW s. 54 – 130
Czym są nowe media wg badacza Manovicha:
Jan Van Dijk cechują się trzema właściwościami:
a) INTEGRACJA – integracja komunikacji, komunikacji masowej w jednym medium; inaczej konwergencja mediów;
b) INTERAKTYWNOSC – cecha strukturalna,
c) BINARNOSC – użycie kodu binarnego, jako aspektu technicznego;
Manovich wyróżnia inaczej, bo pięć cech nowych mediów.
Manovich nie postrzega, jako cechy koniecznej np. interaktywności.
Manovich zadaje pytanie, czym są nowe media wg starego typu, mianowicie takiego ze komputer używany jest na etapie dystrybucji i prezentacji treści, a nie na etapie produkcji treści.
Czy programy kręcone kamerą są starymi czy nowymi mediami?
Czy fotografie prezentowane na papierze, drukowane czy ilustracje książkowe i elementy typograficzne i są tworzone na komputerze a potem drukowane to nowe czy stare media?
Nowe Media – to rodzaje dysków, wirtualna rzeczywistość, Internet, multimedia itp.
Teksty czy fotografie rozpowszechniane za pom komputera należą do nowych mediów, a fotografie udostępniane na papierze są starymi mediami. Manovich uważa ze definicja jest zbyt wąska. Komputer służący do dystrybucji. Komputer znalazł się w centrum rewolucji kulturowej, stal się wynalazkiem porównywalnym do prasy brukarskiej w wieku XV, która zrewolucjonizowała świat.
Wynalazek fotografii w wieku XIX. Prasa brukarska, czyli prasa, to teraz press. Fotografia związana z obrazami nieruchomymi. Komputer rewolucjonizuje etapy komunikowania się z ludźmi;
- pobieranie danych;
- przetworzenie danych;
- gdy dane zmieniają się w informacje, czyli przechowanie;
- jak są dane – nieważne czy przetworzone należy je dystrybuować;
Komputer przekształca również media takie jak:
- teksty;
- obrazy: ruchome i nieruchome;
- dźwięki;
- konstrukcje przestrzenne – komputer umożliwia tworzenie tego świata;
Zdaniem Manovicha, nowe media są wynikiem przecięcia się dwóch wielkich okresów historycznych - historia technik obliczeniowych a druga to historia obiegów medialnych. Wszystko zapoczątkowane w drugiej połowie dziewiętnastego wieku. W XIX wieku powstały dwa wynalazki, a wręcz koncepcje, które wyewoluowały w komputer i nowe media.
Pierwszy z nich przynależący do obszaru technik obliczeniowych – to maszyna Babbage'a –maszyna analityczna – napędzana silnikiem parowym –istniała, jako projekt, gdyby powstała miałaby napęd mechaniczny, ale jej istota była by oparta na danych numerycznych. Pierwsze kalkulatory, które powstały były przedłużeniem tej idei.
COMPUT – liczyć przetwarzać;
Drugi wynalazek to wynalazek dagerotypu – jak wiemy w 1830 roku ten wynalazek został zaprezentowany – najstarsze zdjęcie to zdjęcie paryskiej ulicy. Niezwykle prymitywne technologiczne, czas naświetlania archaiczny, polowa dziewiętnastego wieku. Rozwój tej technologii poszedł ta droga utrwalania w formie materialnej przekazów treściowych, można było już zachować przekaz. Przedłużeniem dagerotypu jest płyta winylowa, polaroid, kaseta magnet;
Syntezą tych procesów jest komputer, umożliwił przełożenie języka wszystkich mediów zrozumiałego dla języka komputerów.
Pięć cech wg. Manovicha:
- reprezentacja numeryczna – to samo, co kod binarny;
- modularność;
- automatyzacja;
- wariacyjność – wariantywność inaczej mówiąc;
- transkodowanie kulturowe;
Otóż, gdy zaprezentowano dagerotyp w latach trzydziestych 19 w. Rozpoczęło się swoiste medialne szaleństwo, opisy nowej techniki, moda na uwiecznianie pejzaży, portrety, natury; BabBage rozpoczął prace z maszyna analityczna w 1933. Cecha ta miała dzisiejsze komputery. Dane miały być przechowywane na kartach perforowanych, informacje przechowywane w pamięci urządzenia, jednostka centralna przetwarzała dane, wynik miał postać drukowany. Maszyna miała działać wg programu z kart perforowanych. Nie powstała jednak wcale. Dagerotyp wywołał natychmiastowe skutki techniczne, zaś komputer musiał długo czekać aż ujawni się jego wpływ.
Oba procesy nieprzypadkowo rozpoczęły się w tym samym czasie, maszyny medialne i maszyny obliczeniowe, niezbędne były do funkcjonowania nowoczesnych społeczeństw masowych. Mamy wyraźny związek ze zmiana kulturowa. Maszyny medialne zapewniały możliwość upowszechniania tych samych treści – obraz, dźwięk olbrzymiej rzeszy odbiorców, umożliwiała sprawowanie kontroli władczej i technologicznej nad rzeszami masowymi. To wtedy powstały pierwsze koncepcje w sprawie kultury masowej, stad wziął się podział na rodzaje kultury masowej – wysokiej i niskiej itd. Krytykowano za standaryzacje wytwory kultury masowej i uważana ze służą one zasadniczo sprawowaniu kontroli – ekonomicznej, ale również kontroli ideologicznej.
MASZYNY OBLICZENIOWE:
To, co umożliwiały maszyny medialne to samo dotyczyło obliczeniowych – dotyczyły zbierania i przechowywania informacji, współgrało z panoptykonu, wszelkie rejestry, wyliczenia zatrudnienia, płatności. Dopiero spisy powszechne zaczęto na duża skale wprowadzać w II połowie dziewiętnastego wieku. Technologia umożliwiła powstanie baz danych, umożliwiało to sterowanie społeczeństwem. Dzisiaj samo używanie komputera, powoduje ze informacje same się o nas gromadzą. Jednym z powodów pokus totalitarnych – w niektórych częściach świata trwają do dziś. Z powodu tych możliwości występuje zjawisko hipertrofii i panoptykonu, która musiała upaść w obliczu rozwoju technologii rejestracji. Mamy teraz świat synoptyczny – wszyscy mogą widzieć wszystkich. Ich pełne sprzęgniecie – tych dwóch maszyn nastąpiło w wieku dwudziestym. Pod koniec XIX wieku nastąpiło skumulowanie informacji nieprzetwarzanych przez ludzki mozg, nieprzypadkowo wtedy narodziło się kino, wynalazek Dagera zyskał aprobatę i dołożono jednostkę czasu. Kino służyło wtedy, jako odskocznia, kino pod koniec XIX i pocz. XX wieku było czymś rodzajem dzisiejszych narkotyków, była to technika przetrwania w chaosie informacji.
Rozwój elektrycznych tabulatorów, a w 1924 roku powstał IBM – Internationa Business Machine Corporation. W roku 1936 powstała maszyna Alana Turinga, która potrafiła przeprowadzić wszelkie obliczenia – oparta na taśmie przesuwanej. Maszyna była podobna do czegoś jak kamera i projektor w jednym urządzeniu. W tym samym roku w Niemczech Konrad Cuzer skonstruował maszyna cyfrową z wykorzystaniem taśmy filmowej 35 mm- zapisał w niej kodzie dwójkowym informacje ikoniczna. Pol wieku później pod koniec XXwieku oba procesy splotły się na dobre, bo wszystkie istniejące media splotły się i zostały jednymi mediami. Dane analogowe wcześniej z konieczności stały się teraz danymi komputerowymi, na których można dokonywać obliczeń. Komputer przestał być tylko kalkulatorem, ale został magazynem, procesorem medialnym – zaczął tworzyć media i na swój sposób nimi manipulować, a nie tylko transmitować.
Prezentacje pięciu cech Manovicha:
a) reprezentacja numeryczna – wszystkie obiekty nowych mediów są liczbami w postaci cyfrowej, kodzie binarnym; dwie okoliczności – mogą być opisane językiem formalnym, jako funkcja matematyczna, mogą być poddane obróbce algorytmicznej, powoduje to ze media staje si programowalne.; Znamy pojęcie fotoszopowania, mamy bilbord reklamowy możliwe ze są to ludzie sfotoszopowani – na użytek przekazu zostali ulepszeni.; Staja się danymi nieciągłymi, mogą powstawać w wyniku konwersji z analogowego na cyfrowy; proces nazywa się cyfryzacja i przetwarzaniu danych ciągłych na dane nieciągle;
Proste przeciwstawienie z matematyki – elementów ciągłych i nieciągłych – ciągłych i dyskretnych;
Dyskretne w sensie źródłowy – discretus rozdzielony. Dane wydzielalne taki neologizm. Dane dyskretne to takie, które maja postać nieciągła, właśnie, dlatego ze są dyskretne to są np. liczby. Mamy ciąg liczb 1,2,3,4,5…. Bo pomiędzy każde dwie można wstawić trzecia i one nie stracą tożsamości. Można ja wyodrębnić, przeciwieństwo dane ciągle maja charakter kontinuum – kiedy zaczyna się dzień, kiedy robi się jasno - a kiedy robi się jasno? Nie ma konkretnego momentu, kiedy powiemy, kiedy zrobiło się jasno. Jest cos takiego jak szarówka – czyli jest określenie siły szarości z wieczora czy poranka, nie da się wydzielić konkretnego momentu dla danych ciągłych.; stad indywidualizacja;
Podobnie jest w dziedzinie mediów – te kategorie można zastosować do opisu mediów.
Owa cyfryzacja polega na uczynieniu tego, co nieciągle ciągłym. Cyfryzacja i digitalizacja ma dwa etapy: próbkowane – czyli zamiana na próbki, jednostki elementy nieciągle, wyodrębniane, częstotliwość próbkowania zwana jest rozdzielczością; drugi etap to etap fantomizacji, przypisanie wartości jednostce. Media bardziej tradycyjne, czyli bardziej nowoczesne posługiwały się dwoma typami kodowania – ciągłym i nieciągłym jednocześnie. Mimo to niektóre z mediów tradycyjnych były tylko ciągle np. fotografia czy rzeźba; film to jest zbiór klatek, czyli elementów nieciągłych – każda klatka jest fotografia, przesuw daje złudzenie ruchu, tam są minimalne liczone w mikrosekundach przerwy, których mozg ludzki nie rejestruje.
! Kwantyzacja;
Metodologiczne spojrzenie – kształt wprawiania nauki, humanistyki w dużej mierze został zdeterminowany właściwościami technologii analogowej np. semiotyka – nauka o znakach, wychodziła z elementów dyskretnych
Ferdinand de Saussure– praca dot. Językoznawców, w tej pracy zastawano technologie strukturalistyczna, przeniesiono model humanistyczny do innych nauk. Strukturalizm jest teoria naukową- zakładającą dyskretność cząstek komunikacji. De Saussure badał tylko domeny, jednostki różnica słowa od siebie.
Zdania zbudowane są ze słów, teksty ze zdań, ze zdań można wyodrębnić słowa, w słowach można wyodrębnić morfemy i morfemy podzielić na fonemy. Ta komunikacja oparta na cząstkach dyskretnych obdarzona jest zdolnością do różnicowania znaczenia. Teoria ta nie wyjaśnia wszystkich przykładów teorii analogowej.
Fordyzm, jako pewna forma organizacja pracy – koncepcja wyparł produkcje rzemieślniczą czy tez manufakturowa i zasadzał się na dwóch właściwościach – standaryzacji części i podziała procesu technologicznego na części, dzięki czemu pracownicy musieli tylko znać część działo. Nowoczesne media przejęły ten system nie tylko w sensie podziału pracy, ale również na poziomie organizacji materialnej, dążyły do fordowskiego powielania modelu. Nowe media rządzą się logiką indywidualnego dopasowania, a nie masowego ujednolicenia. Przejście z mediów, tworzonych z jednostek nieciągłych dyskretnych owocuje zmianą kulturową.
b) modularność – konsekwencja pierwszej; nowe media maja strukturę fraktalna, czyli mały czy duży fraktal ma taka sama strukturę, skala nie ma znaczenia. Fraktale są budowane modularnie. Na tej zasadzie zbudowane są nowe media. Dlatego ze elementy nowych mediów – obrazy, kształty są zbiorem nieciągłych próbek np. pikseli, których używa się do tworzenia elementów wyższego rzędu. Można zbudować złożone całości nie tracąc niezależności elementów składowych. Np. jest w programach MS office opcja obiekt, mogę wstawić do tekstu werbalnego obiekt, wideo, wykres i mogę go edytować w tym programie, którym został utworzony czy zapisany. To samo język HTML, składa się tekstów obrazów i filmów w postaci cyfrowej. Budowę modułowa ma także siec www. Ostateczna zawartość strony www to różne elementy, ale zachowują swoja tożsamość. Składanie się z modułów, modułowość – ułatwia usuwanie elementów lub ich zamianę na inne. Bliskie idei hipertekstowego pojmowania rzeczywistości.
c) automatyzacja – numeryczność, postać numeryczna danych i modularności umożliwia zautomatyzowanie czynności z ich tworzeniem – obróbka, eliminuje z procesu intencjonalność. Oczywiście program typu photoshop automatycznie poprawiane są zeskanowane obrazy, skanujemy obraz i program czy inny go interpretuje, to, co widzimy nie jest idealnym odwzorowaniem. Programy filmowe przy produkcji filmów automatycznie generują informacje. Są programy formatujące style, można myśleć o stylach, jako wzorcach i można to zautomatyzować. Komputer zaczyna rozumieć numeryczność danych. Wymyślono programy, które imitują człowieka np. boty. Gry, które zawierają moduł ludzkich postaci i sztucznej inteligencji. Automatyzacji podlega proces udostępniania mediów, komputery służą do przechowywaniu ogromnej ilości danych. Np. rozkłady jazdy czy spisy. To spowodowało nagromadziło możliwość i wyszukiwanie zasobów ogromnych baz danych.
Jedne z programów skupiają się na filtrowanie danych, inne np. jak google na zbieraniu danych od użytkownika. Umownie można nazwać tajne programy Baracka Obamy, które śledzi słowa i znaki w stosunku do władz.
Wariantywność
Dla przeciętnego użytkownika niemającego szczegółowe wiedzy w kwestii, ze obiekt nowych mediów nie istnieje według ustalonej postaci. Jest czymś, co istnieje w wielu odmiennych wersjach i teoriach, których może być nieskończenie wiele. Porównując media tradycyjne i media nowe możemy powiedzieć, ze w mediach starych obiekt był wytwarzany ręcznie przez człowieka, który to człowiek składa czy to dźwiękowo-wizualne elementy w pewna całość kompozycyjną czy tez sekwencyjną, której struktura jest zachowana raz na zawsze. W nowym mediach jest wariacyjność. Wariacja to termin muzyczny i matematyczny, jak i humanistyczny. Możemy rozumieć trzymanie się pewnej bazy, tematu głównego, ale przetwarzanie go w jakiś sposób. Pojęcie byłoby tu bliskie muzycznemu rozumieniu terminu wariacji. Zakłada możliwość tworzenia w praktyce w nieskończoność różnych wersji danego obiektu. Każda kopia ma ten sam status, ale nie są identyczne. W przypadku mediów tradycyjnych tak nie jest, mamy jeden obiekt od człowieka, który może być potem reprodukowany, ale za pomocą narzędzi analogowych. Podsumowując – obiekt istnieje w wariantach, a nie w kopiach. W mediach starych jest kopia, w nowych jest również wariant i kopia. Bywa tak często ze warianty tworzy sam komputer – jest silnie powiązana z automatyzacją. Mamy tu odniesienie również do hiperintekstualnosci. Cecha wariacyjność umożliwia nam personalizowanie zawartości – personalizowanie naszego odbioru i strumienia nadawczego, w przypadku mediów tradycyjnych tak nie jest. Np. kupujemy książkę, czytamy, kto przełożył, ile egzemplarzy i jeśli wydrukowano 1000 to 1000 osób otrzymuje taki sam przedmiot z taka sama formalnie zawartością. Chcąc spersonalizować strumień informacji, który dociera do mnie z tej książki stawiam znaczki, recenzje na marginesie itd. Cecha wariacyjności jest powiązana z automatyzacją;
Transkodowanie – czasem posiada przydawki kulturowe. Z jednej strony, jako pojęcie kojarzymy z techniczna konstrukcja przekazu, zamienianie jednego kodu na inny. Np. analogowy na cyfrowy, z drugiej strony kulturę rozumiemy kody. Kody obejmują jednostki dyskretne, zaś kultura ma charakter ciągły. Pojęcie transkodowania kulturowego wg Manovicha wyraża największe następstwa komputeryzacji mediów:
Wersje komputerowe inaczej cyfrowe wersje obiektów maja sens dla użytkownika. Tak jak nasi rodzice fotografowali w czasie urlopu pejzaże za pomocą metody analogowej, po wywołaniu fotografii otrzymywali fotografie mająca postać materialna i widzieliśmy w przybliżeniu, co zostało wcześniej sfotografowano. Podobnie jest, gdy używamy teraz narzędzi cyfrowych jak np. smartfony, aparaty kompaktowe; w przybliżeniu otrzymam podobny efekt. Obrazu odsyłają do przedmiotów, wyraz odsyłają do tekstów, współrzędne do doświadczenia. Można powiedzieć ze wersje cyfrowe są podobne do danych analogowych, którymi operują ludzkie zmysły. Komputery są cyfrowe, zatem przetwarzamy dane, jako ludzie, a narzędzia cyfrowe przystosowujemy do tego, by dawały nam prezentacje analogową.
Obraz komputerowy - dowolna kompresja, z jednej strony obraz komp. Niech będzie fotografia cyfrowa morza lub gór. Od strony kulturowej jest dekodowany ze standardową komunikacja, czyli mówiąc potocznie cos widać. Wchodzi w relacje z innymi obrazami, które znamy lub tworzymy. Oczywiście relacja wpływa i determinuje sposób odbioru, korzystając ze swojej wiedzy i widząc np. morze wzburzone to może jest sztorm. Sposób reprezentacji – rodzaj kodu, nie wpływa na sposób recepcji i komunikację. Jeśli popatrzymy na obraz od strony technicznej, cyfrowej to powiemy ze to plik komputerowy, kodowany zero-jedynkowo i powiemy ze jest to tekst kultury / obiekt, który dialoguje z innymi plikami/obrazami komputerowymi, a nieinterpretowana zawartością semantyczną obrazów. Wolniej zmieniają się zwyczaje i mody, zaś druga warstwa komputerowa zmienia się szybciej.
Pojęcia tradycyjne: encyklopedia, opowiadanie, fabuła, katharsis, mimesis.
Dla warstwy komputerowej: pakiet, funkcja, zmienna, ustrukturowanie danych, kompresja, sortowanie itd.
To ze wzbogacił się nasz poczet tworzenia zjawisk cyfrowych wpływa to na proces interpretacji danych. Manovich mówi ze używanie komputera wpływa na kulturowa warstwę nowych mediów na kilka sposobów – powstają nowe gatunki treści i wypowiedzi np. blog czy wpisy rożnego rodzaju czy notki fejsbukowe, one można interpretować w konwencji standardowej literatury, ale to nie mogłoby funkcjonować bez maszyny medialnej. O blogach mówi się ze to przedłużenie pamiętników lub dzienników, choć maja więcej funkcji. Drugi przejaw tego wpływu, jako maszyny medialnej na warstwę kulturowa nowych mediów wyraża się tym ze sposób pozyskiwania nowych mediów jest nieco inny, niż wcześniej. W wieku dwudziestym mieliśmy do czynienia i w dalszym ciągu mamy nowe możliwości – zatem dominował i nawet był wyłączny linearny sposób reprezentacji wiedzy.
Linearny sposób pozyskiwania danych - w wieku XX dominowało czytanie, tworzenie fiszek, katalogów, konieczna była skrupulatność w tworzeniu danych, trzeba było być pedantycznym i systematycznym, proces tworzenia słownika angażował kilkadziesiąt osób, powstawały pracownie dużych sal z szafami i szufladkami. Nie istniała / brak separacji algorytmu i danych – algorytm, jako mechanizm / narzędzie.
A tergo – słownik od tylu; a fronte – od przodu;
Dziś przy konstruowaniu narzędzia zrobi to za Nas program. W wieku XX typ danych narzucał sposób i typ przetwarzania. Można powiedzieć ze było to myślenie absorbujące, czyli musieliśmy najpierw stworzyć problem, potrzebę informacji, potem dobrać narzędzie i dopiero ta informacje skonstruować, biorąc pod uwagę rodzaj danych, którymi się zajmujemy. W wieku XXI mamy do czynienia z nieabsorbującymi zajęciami. Teraz maszyny pamiętają za Nas.
W czasach przed cyfrowych był brak separacji segregacji danych. Dziś jest separacja algorytmu danych, czyli dowolne dane możemy przetwarzać jednym algorytmem. Pierwotnie google wyszukiwała tekst, dziś może również wyszukiwać obrazy. Napięcie z wiekiem XX i XXI można oddać terminami linearność i intertekstualnosci. Zasadniczo w wieku XX chodziło o przystosowanie się, zaś w XXI chodziło o kreowanie. Wcześniej prymat rozumienia, polegające na pewnych niezmiennych danych, pewne stale, które trzeba przyswoić i które stale przystosować. Wiedza potrzebna jest nam by tworzyć nowe standardy kulturowe. Kiedyś wnuk żył w takim samym świecie jak dziad, teraz różnica jest miedzy 20latkiem a 30latkiem.
Wymagany na egzaminie - Lev Manovich – Język Nowych Mediów – rozdział od. Nowych Mediów
Jan Grzeń – 2006r. – Komunikacja językowa w Internecie
Rozpoczynamy od właściwości językowej komunikacji w Internecie, badacz wyróżnia jedenaście:
1. Dialogowość – nastawienie na dialog - w tym pojęcie odzwierciedla się to, od czego manovich ucieka, ze media tradycyjna są zdominowane przez jedno centrum nadawcze, jedno audytorium bardzo licznego, czasem nazywano takie audytorium rozproszonym agregatem. W nowych mediach sprzężenie następuje natychmiast i każdy może być nadawca i odbiorcą. Jan Grzeń stwierdza ze to najważniejsza cecha. Media tradycyjna są głownie środkami przekazu, dziś o sieci internetowej tak mówić nie będziemy.
Typy komunikacji internetowej : typ konwersacyjny, mailowy, hipertekstowy;
Konwersacyjny – dialog dominujący, monolog bardzo rzadko;
Mailowy – dialog częściej niż monolog, ale monolog nie jest wykluczony;
Hipertekstowy – dominuje monolog, korzystanie z zawartości informacyjnej sieci www;
Spontaniczność – zastanawianie się nad słowami, tekst nie jest opracowany, tworzony na żywo;
Wtórna oralność – język (za)pisany to inaczej terminologia dialogowości
Wtórna oralność – jest przede wszystkim terminem stosowany w badaniach etnograficznych. Przez oralność rozumiemy typ przekazu, czyli inaczej ustny przekaz. Tak zachowywały się społeczności pierwotne, bo nie znały pisma. Przeciwieństwem oralności jest piśmienność.
Gdy Gutenberg wynalazł prasę drukarska, zmieniła się kultura. Nacisk na piśmienność i pisany przekaz niż ustny, trwa to do dziś. Do pisma przywiązujemy dużą wagę. Wtórna – termin opracowany przez Walter Ong „Oralność i Piśmienność”. Pierwotna, kiedy nie mamy pisma i nie mamy świadomości, kiedy nie mamy pewności o utrwalaniu, piśmienność pozwala wytwarzać teksty językowe, które mogą być utrwalane w niezmiennej postaci z pokolenia na pokoleniu.
W Internecie mamy do czynienia z wtórą oralnością. Często komunikujemy się formalnie pisząc, ale zachowując się jakbyśmy mówili. Jak wiemy w komunikacji mówionej są istotne kody: para język, język kodu, modulacja, tempo mówienia, glos, akcent, intonacja, głośność, tembr głosu, ton oraz komunikacja niewerbalne, czyli dotyk, ruch, gest, wykorzystanie przestrzeni i czasu to wszystko bierze udział w komunikacji bezpośredniej. Czasem ważniejsze jest, kto i jak mówi, a nie, co mówi. W komunikacji oralnej nie da się uniknąć sprzężenia tych zjawisk. W komunikacji wtórnej mamy większe pole manewru – np. czytamy Mickiewicza w tramwaju, nie musze go widzieć i słuchać itd. W Internecie wymyśliliśmy emotikony, czyli wprowadzamy elementy emocjonalizacje przekaz do Internetu. Wtórna z posługiwania się pismem, a nie mową.
Eugeniusz Wilk posługuje się terminem telepiśmienność.
Spontaniczność wiąże się z cecha nazwana grafizacją pisma. Co to jest grafizacja – dobór środków typograficznych – typ czcionki, styl, kolor czcionki i te środki pełnią funkcje retoryczną. W tym sensie ze maja oddziaływać na odbiorcę, zwłaszcza na czacie. Nie tylko estetyka, ale perswazja jest źródłem doboru takich środków. Oczywiście to tez od odbiorcy mówi cos o nadawcy, rozmawiając z kimś wyciągam wnioski na jego temat, rozpoznaje skąd ta osoba pochodzi lub typ wyksztalcenia. Grafizacja o nas świadczy.
Kolokwialność – autor pokazuje wybrane typy tekstów internetowych na stopień ich spontaniczności. Często mamy FAQ – taki poradnik internetowy, najczęściej zadawane pytania – stopień bardzo niski. Forum – spontaniczność wyższa, ale niezbyt wysoka. Gry tekstowe – wymaga wysokiego stopnia, list elektroniczny – zależy to od komunikacji, bo typ tekstu i przekazu może być różny; rozmowa / pogawędka – cechuje się b. wysokim stopniem.
Przez kolokwialność należy rozumieć potoczność – jest powiązana ze spontanicznością i dialogowością. Co należy podkreślić – zdecydowana większość tekstów, które powstają za pomocą narzędzi komunikacyjnych i internetowych to są teksty potoczne, raczej rzadziej posługujemy się terminami naukowymi lub wysublimowana szata językowa wypowiedzi. Używamy potocznych słów i o potocznych sprawach mówimy. Kolokwialność wiąże się z wtórną oralnością – wprowadzane są do tego operatory kontaktu – m.in. emotikony. Nastawienie na drugiego człowieka, ma druga stronę.
W trybie hipertekstowym, ta kolokwialność może być wysoka i niska. Przez kolokwialność nie należy rozumieć złego – tak się zachowujemy, na co dzień. W trybie konwersacyjnym jest to oczywiste, w trybie e-mailowym tez występować będzie.
Multimedialność – w mediach tradycyjnych była ograniczona, w radio mówienie, w gazecie pismo plus obraz, w tv wszystko na raz. W Internecie podobnie, tyle ze możemy ten tekst grafizowac. W tv jest obraz i za obrazem idzie komentarz. Tezeusz działa hipertekstowo – za każdym razem tworzy inna ścieżkę.
Hipertekst to komputerowa metoda prezentacji powiązanych ze sobą definicji tekstowych.
! Urszula Żydek – Bednarczuk dość ciekawie pisze o tekście w Internecie, tekst nazywa się – Tekst w Internecie i jego wyznaczniki.
Z punktu widzenia filologa – hipertekstowość, ma pewien istotny wymiar, którego nie ma bądź w ograniczonym stopniu tekst tradycyjny – lektura hipertekstowa jest lekturą swoiście profilowaną. Ujawnia wybory czytającego bądź badacza, te wybory można oceniać, one pełnią funkcje retoryczna, w jakiś sposób komunikują intencje osoby czytającej.
Hierarchiczność – teksty czy hiperteksty maja często taka strukturę, w sensie – widocznych komentarzy –odpowiedz na komentarz (re: , fwd.;) Sygnalizują pewna hierarchie komunikacji. Na facebooku każdy komentarz jest pod sobą, tylko ich kolejność sygnalizuje, kto był pierwszy a kto drugi. W komentarzach pojawiają się wcięcia, komentarze itd. Możemy zobaczyć strukturę rozmowy, można uruchomić formę cytowania.
Automatyzacja – charakteryzowaliśmy wcześniej, gdy była mowa o koncepcji Lva Manovicha.
Dynamiczność – oczywiście ma kilka wymiarów, z jednej strony dynamiczny jest hipertekst, bo tworzony na bieżąco, polega tez na otwartości komunikacji i tekstu, bardzo często, co jest niemożliwe w prasie (ma inny wymiar niż w Internecie). Gdy przeglądamy serwisy w Internecie pojawiają się informacje o aktualizacji. W gazecie informacja jest na stale, artykuł jest modyfikowany w następnym wydaniu gazety. Dynamiczność wynika również z tego – ze ma wymiar nadawczy, można podlinkowac różne rzeczy i tym można wpływać na odbiorcę. Gdy kliknie się słowo to ono przeniesie do ciekawego i ważnego i materiału.
Zasięg – rzeczy oczywiste, trzeba powiedzieć za pomocą nowych mediów możemy się komunikować globalnie, dla mediów tradycyjnych cecha nieosiągalna, choć chodzi o ucyfrowienie przekazu radiowego lub telewizyjnego. To wszystko powoduje ze nawet w Chinach możemy słuchać radia z każdego zakątka świata. Transmisja powoduje zwiększanie zasięgu.
Trwałość – można tez rozmaicie rozumieć. Rozumiana, jako zdolność przetrwania zapisu. Czysto technologiczny sens. Jeśli założę forum dyskusyjne, ale w końcu temat się wyczerpie i będzie mniej użytkowników i ta trwałość będzie zaburzona. Najmniejsza trwałość maja pogawędki. Poczta elektroniczna ma trwałość kilkuletnia. Listy, grupy dyskusyjne – kilkanaście lat, podobnie strony www – co najmniej kilka, kilkanaście lat trwałości.
W książce Jana Grzeni przedstawia najważniejsze cechy ortografii i pisowni w internecie. Charakteryzuje zjawiska w obrębie leksyki.
Pisownia internetowa
- zjawisko modyfikacji pisowni – można na to patrzeć od strony normy ortograficznej, można diabolic nad tym, ze są niepoprawne ortograficznie; za zjawiskiem niekoniecznie idzie nieporadność pisana, nieświadomość, niekompetencja, tylko ze częściej jest tak ze czemuś to służy, skróty maja charakter intencjonalny:
a) zwielokrotnianie znaków interpunkcyjnych – w trybie konwersacyjnym np. czaty, autor daje przykład: A ja jestem samotny !!! ; zwielokrotnia się maksymalnie do trzech znaków; w Internecie jest to zjawisko nietypowe, można uznać ze jest to środek retoryczny, czyli zabieg mający na celu przekazanie pewnej treści dla odbiorcy, ale również wynika to z tego ze bardzo łatwo osiągnąć efekt, wystarczy przytrzymać klawisz; jest to zabieg o funkcji ekspresyjnej, służy wyrażeniu emocji;
b) pomnażanie samogłosek – dodawanie emocji do mowy, funkcja ilustracyjna; w piśmie podwaja się spółgłoski, ale rzadko, często r, s. zasięg tych zmian jest o wiele większy, podwaja się litery, których się nie podwaja; gdy idzie pomnażanie jakiś liter za tym idzie funkcja naśladowania mowy, przykład: Witajjj; można tez mówić o ekspresji komputerowej – w Internecie służy to celom wyrazu emocji;
c) stosowanie wersalików, jako znaku sygnalizującego krzyk – inaczej majuskuła, inaczej litery wielkie; ludzie przyzwyczajeni do PC mówią capslocki; netykieta zakłada ze jest to krzyk i uważa ze nie jest to stosowne w wielu interakcjach sieci; można dodać uwagę ze taki zapis po prostu utrudnia czytanie;-
d) niestosowanie się do przepisów ortograficznych, przede wszystkim do wielkiej litery – chodzi o zapis małą litera w komunikacie, zjawisko częste w trybie konwersacyjnym, kiedy rozmówcy są w czasie synchronicznym i wynika z pewnego pospiechu; ma to uzasadnienie pragmatyczne;
e) stosowanie gwiazdek, tzw. asterysków używa ich się po to by eufeminizowac, w piśmie się wykropkowuje, w Internecie wygwiazdkowuje pewna cześć; gwiazdka zastępuje dowolny ciąg znaków, czasem wyróżnia się tekst internetowy, w tekście zwykłym podaje się tekst kursywie lub wytłuszczeniu;
f) w tekstach tradycyjnych i pisanych rzadko, w Internecie często – pisząc mówimy, o wiele częściej pojawia się zapis reakcji niewerbalnych np. śmiech, hehehe, buhahaha, huehue; nioch nioch, hihi; można heh, hoh, hah, ale jakiś kaszel czy innego typu dźwięku nie maja swoich konwencjonalnych odpowiedników;
g) stosowanie emotikonow – są listy emotikon prześmiewczych i najczęściej używanych, są już dzisiaj systemy, które powodują ze od razu zamienia się to w ikonę;
h) w Internecie Anything Goes – niestandardowe spacjowanie, jeśli spacjujemy w tradycyjnym tekście, żeby wyróżnić, tzw. rozstrzelanie się, jeśli mamy dwa słowa to zostawiamy nieco większy odstęp żeby wskazać granice podziału, w sieci zdarza się ze cale zdania są spacjowane; wielka litera, małą litera, może to pełnić funkcje permentacyjna; gdy smsy były drogie, to nie stosowało się pisanie bez spacji ciągiem;
i) łączenie znaków by powstały niestandardowe obrazki wielkiego formatu;
j) miano hack-mowa lub lead speach –porozumiewanie się programistów – zastępowanie znaków literowych podobnymi do nich; przypisywani długi czas komunikowania się hakerom, jest to w jakimś sensie wyraz elitarności, zamkniętości danej grupy, polega to na zamianie liter podobnymi znakami, np. zamiast e jest 3; zamiast l jest jedynka używana, bo znak podobny; to może służyć utrudnianiu wyszukiwania tekstu;
k) zasadniczo interpunkcja jest równoważona, głownie w czasie konwersacji elektronicznej; jeśli ktoś zna znaki interpunkcyjne i potrafi je stosować to często te osoby z tego rezygnują w ramach szybkości internetowej; jednymi znakami, które w jakimś sensie są używane dość często w komunikacji internetowej pozostaje przecinek, znak zapytania, wykrzyknik; rzadziej kropki i myślniki; przecinek jest znakiem oddzielającym;
- internetowe słownictwo:
a) komputerowe – dotyczy technologii komputerowej – specjalistyczne i potoczne
b) internetowe:
Jak wiadomo bardzo często posługujemy się Nickiem w formach komunikacji internetowej, jest to stosunkowo nowa forma nazewnicza onomastyczna, wcześniej nieobecna, cechuje się swoja specyfika, pseudonimy istniały wcześniej i były stosowane, ale w tej chwili maja charakter niemaskujący, w tradycyjnym sensie;
Jan Grzenia to obserwował o nickach:
Interfejs może mieć wpływ na formę Nicków, po prostu chodzi tu o to ze Nicki mogą na niektórych czatach zaczynać się od tyldy, czy innych znaków;
Bywa tak ze Nicki użytkowników stałych są bez tyldy, a takich, którzy wchodzą i nie są zarejestrowani nie są poprzedzone tym znakiem; służy to różnicowaniu znaków; bardzo różnorodne zabiegi językowe są stosowane przy Nickach; czasem są stosowane kolory i wyraźnienia; stosowanie częstych liter jest wyrazem ekspresji w Nickach; rzadko pojawiają się w Nickach polskie znaki diakrytyczne – typu ą, ę, ó. Jeśli się pojawiają to są wtedy znaczące, w komunikacji zwyklej używamy tego naturalnie; jeśli użyjemy przy tworzeniu Nicka będzie to znaczące, bo jest nietypowe do zwyczaju, który obowiązuje w Internecie; znaki nieliterowe tworzą Nicki, w tradycyjnych pseudonimach rzecz dość rzadka; Jola_z_Warszawy; małpa, jako znak {at.} zastępuje w adresie mailowym literę a, zamiast Agusia jest @gusi@
Emotikony:
Znajdziemy więcej – historie u autora; autor dzieli je na 3 grupy pod względem frekwencji, co częściej używane: uśmiech - dwukropek, dywiz i nawias zamykający, przymrużenie oka: średnik, nawias; itp. Na 1000 użytych 900 ileś stanowią te; potem jest grupa rzadszych – przede wszystkim dwukropek, kreska, duże D – głośny śmiech; adnotacja do akronimu LOL ; pocałunek – dwukropek, kreska , gwiazdka; myślenie jest sygnalizowane, grymas, zamiast nawiasu ukośnik; są tez emotikony nieużywane, które kreuje się po to by rozbawić kogoś np. <użytkownik jest papieżem>, róża –małpa, kreska itd.; wąsacz – dwukropek, kreska, klamra otwierający i nawias zamykający;
Istnieją synonimy w emotikonach; autor pokazuje to sposobem anioła; okularnik – 8 ) ;
Emotikony maja znaczenie w dyskursie elektronicznym – skróty, często są wyzyskiwane w komunikacji SMS-owej w sprawach prywatnych; nie stosuje się emotikon w pismach i mailach oficjalnych;
AKRONIMY – skrótowce – zestawienie pierwszych liter wyrażenia:
Jest wiele specjalistycznych dla komunikacji internetowej:
LOL, ROTFL, maja wersje polskie i angielskie – jeśli duża litera to wiadomo ze akronim, jeśli małą nie musi to być akronim; atsd –atak swoja drogą; młodzież współczesna ma swoje akronimy, których starsi nie znają; autor streszcza swoje badania – poddał badaniu teksty, jak często występują w tekstach; we wszystkich tekstach pojawiły się akronimy w 6% tekstów; najczęstszym akronimem angielskim jest IMHO – in my opinnion ;