Estetyka nowych mediów

background image

Estetyka nowych mediów

Typologia koncepcji estetycznych:

– Estetyka digitalna/cyfrowa - Norbert Bolz
– Estetyka aisthesis/anestetyka - Wolfgang

Welsch

– Estetyka immaterii - Jean-François Lyotard
– Estetyka designu (powierzchni)

Jean Baudrillard, Vilém Flusser,
Wolfgang Welsch, Norbert Bolz

– Estetyka katastrofy i znikania - Paul Virilio
– Estetyka postmodernizmu/dekonstrukcji

background image

nowa estetyka zajmuje się uwydatnianiem zasadniczego przesunięcia
znaczeniowego, jakie następuje wraz z pojawieniem się nowych mediów, w obrębie
takich pojęć jak artysta, dzieło, odbiorca i sytuacja estetyczna;

dzieło mediów elektronicznych jest dziełem multimedialnym; charakteryzuje się
przede wszystkim immaterialnością, gdyż jego tworzywem jest według jednych -
światło, według innych - informacja;

przestrzeń dzieła medialnego określana bywa jako Virtual reality; relacja realne-
fikcyjne zostaje zniesiona na rzecz relacji abstrakcyjne (ciągi digitalne) - konkretne
(obrazy) dzieła sztuki nowych mediów są określane jako high-tech-art;

proces twórczy dokonuje się w obrębie nowego rodzaju wyobraźni; odróżnienie
dwóch rodzajów wyobraźni odnajdujemy w digitalnym myśleniu (Flusser,
McLuhan); w XX wieku powstał nowy rodzaj wyobraźni; gest artysty przyjął rodzaj
gestu konkretyzującego, który odróżnia się od gestów obrazotwórczych; nie jest
abstrahujący, ale przeciwnie konkretyzujący, projektujący; obrazy obydwu
rodzajów wyobraźni są dwuwymiarowe, ale jedne zostały wyabstrahowane z
czterowymiarowego świata, zaś drugie z zerowymiarowej kalkulacji; w przypadku
obrazów cyfrowych może pojawić się intencja odtwarzania rzeczywistości realnej,
czy też intencji tworzenia wzorców zachowania, ale w gruncie rzeczy nowy rodzaj
wyobraźni oznacza przejście do „czystej estetyki”, a artyście przypada rola nie tyle
twórcy, ile nauczyciela ośmielającego do niczym nieskępowaniej postawy homo
ludens;

background image

artysta przestaje być indywidualnością i w świecie mediów musi odnaleźć swe nowe
samookreślenie; jego pozycja słabnie, ale nie zanika, gdyż dzieła medialne potrzebują
autora; w każdym razie prawdopodobnie wydaje się, że czas artysty, którego produkcję
ochoczo wspierały państwowe instytucje przechodzi do przeszłości; artysta znowu
zacznie spełniać zadanie społeczne i będzie kształtował nowy wymiar wrażliwości
postrzegania i odczuwania w obrębie społeczeństwa informacyjnego;

odbiorca jako interaktor; Interaktywność odróżniona się nie tylko od kontemplacji, ale i
od uczestnictwa, właściwego dla sztuki pierwszej połowy XX wieku; uczestnictwo to
stosunek odbiorcy do istniejącego już dzieła sztuki, zwanego dziełem otwartym;
kierunek aktywności jest tu jednostronny, od widza do dzieła i przebiega na
płaszczyźnie umysłowej - jako dopełnienie dzieła w szeregu jego interpretacji, bądź też
na płaszczyźnie cielesnej - rzeźba kinetyczna; interakcja natomiast prowadzi do
nawiązania dwustronnej wymiany między człowiekiem a sztuczną inteligencją.

W gruncie rzeczy algorytmy są tylko dokładnymi instrukcjami zastosowania procedur
schematycznych; komputer nie wykonuje nic innego, jak gromadzi i transformuje
łańcuchy znaków za pomocą algorytmów; w istocie zatem chodzi o poprawne
zdefiniowane zastosowanie zestawu reguł służących do przekształcania łańcuchów
znaków (test Turinga), która dokonuje opracowania zadań obliczeniowych na drodze
stopniowych procedur cyfrowych; maszyna Turinga uprzedmiotawia pojęcie algorytmu,
jest uniwersalna, ponieważ może symulować działanie każdego dowolnego procesora
cyfrowego; aby odróżnić precyzję symulacji komputerowej od modelowego
przybliżania się w symulacji do przebiegu procesów naturalnych, mówi się o
emulacji.

background image

Test Turinga

Test Turinga to sposób określania zdolności maszyny zaproponowany w 1950 roku przez
Alana Turinga. Test wygląda następująco: sędzia - człowiek - prowadzi rozmowę w języku
naturalnym z pozostałymi stronami. Jeśli sędzia nie jest w stanie wiarygodnie określić,
czy któraś ze stron jest maszyną czy człowiekiem, wtedy mówi się, że maszyna przeszła
test. Zakłada się, że zarówno człowiek jak maszyna próbują przejść test jako człowiek.

Test pochodzi od zabaw polegających na zgadywaniu płci osoby znajdującej się w innym
pokoju przy pomocy serii pytań i odpowiedzi pisanych na kartkach papieru. W
pierwotnym pomyśle Turinga uczestnik ludzki musiał udawać przeciwną płeć, a test był
ograniczony do pięciominutowej rozmowy. Dziś nie uważa się tych cech za podstawowe i
zasadniczo nie umieszcza w specyfikacji testu Turinga.

Turing zaproponował ten test w celu zamiany pełnego emocji i w jego pojęciu
bezsensownego pytania "Czy maszyny myślą?" na pytanie lepiej zdefiniowane.

Turing oczekiwał, że maszyny w końcu będą w stanie przejść ten test. Ocenił, że około
roku 2000 maszyny z pamięcią o pojemności 109bitów (około 119 MB) będą w stanie
oszukać 30% ludzkich sędziów w czasie pięciominutowego testu. Przepowiedział również,
że ludzie przestaną uważać zdanie "myśląca maszyna" za wewnętrznie sprzeczne.
Oceniał, że uczenie maszynowe nabierze dużego znaczenia w budowaniu wydajnych
maszyn. To twierdzenie jest przez dzisiejszych badaczy sztucznej inteligencji oceniane
jako zasadne.

background image

Estetyka aisthesis (anestetyka) Wolfganga
Welscha

w 1735 Baumgarten zdefiniował estetykę jako aisthetikos - odnoszący się
postrzegania zmysłowego
i w ten sposób określił ją „naukę o poznaniu
zmysłowym”,
piękno według niego mieści się w sferze zjawisk poznawczych;

Welsch postuluje powrót do dawnej formuły, ale jego myślenie odwołuje się do
Arystotelesa i jego wiedzy o zmysłowości; w ten sposób pragnie on wskrzesić
koncepcję estetyki jako wiedzy o postrzeganiu i poszukuje najszerszego rozumienia
tego pojęcia, zdolnego objąć nawet sferę duchową; rezygnuje z pojmowania estetyki
jako części epistemologii (nauki o poznaniu) swoją koncepcję w odpowiedzi na
współczesne czasy proponuje uzupełnić o anestetykę  teorią „niespostrzegania”;

estetyka spleciona z anestetyką dotyczy stanów odczuwania i nieodczuwania,
czuciowości i bezczuciowości;

Welsch wykorzystując wieloznaczność terminu aisthesis obejmującego (wrażenie,
postrzeganie, czucie, uczucie, odczuwanie i poznanie)
swobodnie przesuwa
akcenty; proponuje rekonstrukcję aisthesis;

jedną z ciekawszych konsekwencji dominacji mediów elektronicznych jest
kwestionowanie prymatu widzenia, który charakteryzował kulturę europejską od
czasów starożytnej Grecji; dominujące cechy percepcji i procesu poznania zostały
zakwestionowane przez Heideggera, Wittgensteina, Foucaulta i Derridę; obecnie
przekonujemy się, że wzrok nie jest już wiarygodnym zmysłem, gdyż wzrosło
zainteresowanie dotykiem (McLuhan, De Kerckhove);

background image

wysoce rozwinięty świat elektroniki ani nie wchłania w siebie, ani nie pokonuje tradycyjnych
form doświadczenia, lecz stwarza również możliwość nowej oceny ich właściwości; dzisiaj
ma miejsce komplementarne dowartościowanie zwyczajnego codziennego doświadczenia,
kontrastującego z medialnym; wszechobecność elektroniki wzbudza tęsknotę za czymś
innym, za niepowtarzalną obecnością, za pojedynczym zdarzeniem; w przeciwieństwie do
wspólnej społecznej wyobraźni elektronicznej, uczymy się ponownie doceniać naszą własną
wyobraźnię niedostępną dla innych;

aisthesis ma znaczenie podwójne; zmierza zarówno do fascynacji mediami, jak też do celów
niemedialnych; w tej dwoistości nie kryje się nic złego; przeciwnie jest to przypadek
współczesnego pluralizmu; poruszamy się wśród różnych typów realności; rekonfiguracja
aisthesis i przewartościowanie codziennego doświadczenia stanowią ważne zagadnienia
estetyki;

Welsch proponuje nowe podejście do istoty współczesnej estetyki oraz nowy podział
estetyki jako dziedziny wiedzy; umożliwia to „estetyka poza estetyką”, która byłaby
interdyscyplinarną dziedziną badań zarówno pluralistyczne ujętej sztuki, jak i różnorodnych
zjawisk pozaartystycznych; byłaby rodzajem „transestetyki” obejmującej wiedzę i metody
badawcze filozofii, socjologii, historii, psychologii, antropologii, neurologii; ramy tej
interdysplinarności wyznacza aisthesis w rozumieniu Arystotelesa;

estetyka aisthesis więc jest rodzajem „filozofii pierwszej”  pochodzącej od „metafizyki”
Arystotelesa;

otwarcie estetyki poza estetykę w tradycyjnym sensie jest tyleż możliwe, co wręcz
konieczne, przede wszystkim dla dobra sztuki, która zawsze wykracza poza sztukę, odnosi
się do zjawisk pozaartystycznych; same zaś dzieła sztuki kształtują formy percepcji, mogą
też odegrać rolę w modelu życia;

background image

Welsch wymienia dwie grupy powodów dla rozszerzenia estetyki: pierwszą odnosi do
współczesnego kształtowania rzeczywistości; drugą do współczesnego pojmowania
rzeczywistości; w zakresie współczesnego kształtowania rzeczywistości dominuje
globalna estetyzacja i wirtualizacja rzeczywistości;

Welsch wysuwa potrzebę myślenia estetycznego, którym ma być powiązanie,
splecenie postrzegania zmysłowego z refleksją; myślenie estetyczne jest adekwatne
w stosunku do rzeczywistości realnej; bycie fikcyjnym nie znaczy automatycznie bycia
estetycznie ukonstytuowanym; Welsch wyznacza myśleniu estetycznemu ważne
zadanie dociekania do tych sfer rzeczywistości, które dotąd  w wyniku
dychotomicznego przeciwstawienia zmysłów i myśli  umykały nam, a teraz nabierają
realnego kształtu w estetyce aisthesis, jako teorii szeroko rozumianego postrzegania;
w tym kontekście teza o fikcyjności rzeczywistości, odwołująca się do estetyki jako
teorii sztuki upada;

Estetyka aisthesis ma swoje źródło:

w kryzysie ogólnoeuropejskiej koncepcji mimesis  racjonalny obraz świata okazał się
nieadekwatny, zniekształcony i zafałszowany; mamy dziś doczynienia z kryzysem obrazów
mimetycznych, z zakwestionowaniem wieloznacznego paradygmatu widzenia;

w kryzysie myślenia racjonalnego, oferującego abstrakcje, czyli zbyt ubogie symbole dla
zrozumienia świata; myślenie wielu filozofów: Benjamin i Heidegger wykazało, że
przedstawienie, jakie człowiek posiada o świecie, właściwie go od niego oddalają, że
przedmiotowy świat jest złudą oglądającego obserwatora
; w jego miejsce coraz częściej
wkracza i to w różnych dziedzinach ludzkiej aktywności; człowiek jako współuczestnik wydarzeń
świata stara się zrozumieć uniwersum - będąc zarazem jego cząstką; przejście od noesis do
aisthesis
;

background image

• formuła aisthesis jest bliska estetyce postmodernizmu, gdyż ukazuje

konieczność radykalnej pluralizacji (połączenie fascynacji mediami
elektronicznymi i doświadczeń niemedialnych) i globalnej estetyzacji
rzeczywistości
, która w sferze wyglądu, jak i sensu nie może zostać pojęta,
ani w obrębie estetyki mimetycznej, ani racjonalnego myślenia; ideałem staje
homo aestheticus dokonujący estetyzacji zarówno swojego ciała jak i ducha;
taka postawa  paradoksalnie prowadzi do anestetyki  piękno traci swój
odrębny charakter, zamienia się w dekoracyjność; estetyzacja staje się
drażniąca i rodzi pragnienie „nieestyczności”;

anestetyka ma stanowić remedium na odrealnienie rzeczywistości,

które jest konsekwencją jej estetyzacji i stanowi obszar określony jako
„estetyka poza estetyką”; anestetyka obejmuje sferę dostępną
tradycyjnie dla myśli, a nie zmysłów i w tym wypadku stara się
obejmować swym zasięgiem sferę myśli i idei;

• media elektroniczne oferują nowy rodzaj obrazów; łamią linearny tok myślenia i

jego gutenberowską ekspansję; nie funkcjonują w przestrzeni wyznaczonej
przez mimesis; media nie obrazują, lecz potencjalnie kształtują i kreują światy
możliwe (alternatywne); świat mediów jest światem stworzonym przez
człowieka, przy współpracy maszyny, ponieważ są to „inteligentne” maszyny
moment zaskoczenia i niespodzianki jest w świecie mediów stale obecny; jest
to świat niematerialny, a jego reguły są nieznane;

background image

Koncepcja anestetyki Wolfganga Welscha

Anestetyka jest pojęciem przeciwstawnym wobec „estetyki”, ponieważ:
• jest to stan, w którym zniesieniu ulega elementarny warunek estetyki - zdolność

doznawania; jest efektem obserwacji dzisiejszej rzeczywistości, w której
paradoksalnie im więcej się pojawia, tym więcej znika (Baudrillard, Virilio);

• tematyzuje brak doznań na wszystkich poziomach (od fizycznego po duchowe), w

sensie utraty, ograniczenia albo wykluczenia zdolności doznawania.

Anestetykę należy odróżnić od anty-estetyki, gdyż w swych

rozważaniach:

nie odrzuca ona wymiaru estetycznego;
nie zajmuje się tym co nie-estetyczne lub poza-estetyczne;
Anestetyka uwydatnia podstawową warstwę tego czym jest aisthesis

(dwuznacznego terminu, który oznacza zarówno doznanie i postrzeganie, uczucie
albo poznanie);

estetyka w tradycyjnym kształcie podkreślała biegun poznawczy, anestetyka

odnosi się głównie do sfery doznań, którą stara się problematyzować.

background image

Estetyka katastrofy: Jean Baudrillard & Paul

Virilio

Nowe technologie medialne:

doprowadziły do przekształcenia relacji między prawdą i fałszem, realnością i
pozorem;

zmieniły naszą świadomość, sposób postrzegania świata;

wkroczyły na teren estetyki, co spowodowało, że uznaliśmy technologię za sztukę;

tworzą złudzenie bezpośredniego obcowania z rzeczywistością: telewizja nie
pokazuje nam rzeczywistości, wręcz przeciwnie, sama staje się niejako światem
równoległym; to, co realne jest wytworem mediów; media są przedmiotem
fałszywej rzeczywistości;

doprowadziły do sytuacji, w której rzeczywistość ulega rozkładowi, traci swój
realny wymiar, stając się swym własnym pozorem.

są miejscem znikania znaczeń, obrazów, obszarem pustki i nicości; obrazy
przestają odzwierciedlać prawdę i rzeczywistość, zrywają z reprezentacją,
przedstawieniem, ewokują postępujący kryzys mimesis;

ewokują nieobecność, ciągłe znikanie, proces utraty znaczenia, wytwarzanie
niewidzialności.

charakteryzują naszą epokę poprzez odniesienie do pojęcia symulacji, które
wiąże się ze znikaniem rzeczywistości i pojawieniem się hiperrealności, z utratą
systemów odniesienia (packing is a message).

background image

Porządek i zjawisko symulacji

Symulacja:

wyprzedza rzeczywistość, bowiem jest wobec niej potencjalna;
– odwraca porządek przyczynowo-skutkowy,
– prowadzi do unicestwienia zasada realności;
– powoduje, że świat jest złudzeniem, a sztuka służy przedstawianiu tego złudzenia;
– stawia podmiot w obliczu „horroru metafizycznego”; nie istnieje już zwierciadło, w

którym człowiek mógłby się przejrzeć i upewnić o swoim istnieniu; podmiot rozpadł się
na szereg cząstek, uległ zwielokrotnieniu: człowiek zdecydował się na przedłużenie
własnego systemu nerwowego, a to oznaczało zgodę na fragmentaryzację własnego
ciała; nowym zwierciadłem, które nie odbija już niczego, jest monitor komputerowy.
Sztuka jest zwierciadłem, które przechadza się po gościńcu, teraz po tym gościńcu
przechadza się ekran komputerowy: stadium wideo zastąpiło fazę lustra; jesteśmy dziś
świadkami ostatniego etapu dehumanizacji - człowiek odkrył swoją istotę swego
jestestwa w własnych protezach; nie pozostało to bez wpływu na charakter stosunków
między ludzkich, które w epoce Internetu przypominają raczej stosunki między
monitorami;

– powoduje, że jednostka ludzka traci swe znaczenie i swą wyjątkową pozycję, poniekąd

wyrzeka się podmiotowości; interaktywność mediów jest jedynie pozorem: nie
pozostawiają one żadnej przestrzeni dla wymiany informacji: kanał jest
jednokierunkowy; jesteśmy karmieni iluzją, która obraca się przeciwko nam, gdyż im
więcej informacji pochłaniamy, tym większa pustka rozciąga się wokół nas.

background image

Poglądy Paula Virilio

Paul Virilio mówi o przestrzeni krytycznej, o przyśpieszeniu w środkach masowego
przekazu, którego wynikiem jest „wszechobecność”; media wniknęły głęboko w strukturę
naszej codzienności, przekształciły nasze rozumienie przestrzeni; stad pragnienie by być
jednocześnie „tu” i „gdzieś indziej” (tele-zakupy);

żyjemy w epoce teleobecności, przestrzeń prywatna uległa dezintegracji: uwolnieni
zostaliśmy od groźby alienacji za cenę wyrzeczenia się własnej podmiotowości; media
ustawiają dla nas nową czasowo-przestrzeń, która pozbawiona jest związków z przestrzenią
geograficzną i topograficzną;

dziś prędkość służy głównie temu, by intensywniej słyszeć, widzieć, odczuwać, postrzegać
otaczający świat; nie fascynuje nas złudzenie ruchu, ale iluzja prędkości; zanika potrzeba
przemieszczania; ideałem staje się statyczny pojazd audiowizualny, który umożliwia podróże
wirtualne, podczas gdy ciało pozostaje ciągle w tym samym miejscu; w tej sytuacji
najważniejszy jest dostęp do teleobecnego świata; ruch stał się czystym złudzeniem,
zbędnym dodatkiem, znikła potrzeba mobilności,

„maszyna szybkości” nie dostarcza szansy podróżowania, lecz jedynie niespodziankę
wypadku; szybkość jest związana ze zniszczeniem, rozpadem świata i świadomości; wypadek
staje się czymś substancjalnym dla technologicznego rozwoju; wraz z pojawieniem się
technologii komputerowej doszło do zagrożenia katastrofą, gdyż obecność wirusa paraliżuje
cały system przekazywania informacji; nowa estetyka staje się estetyką katastrofy;

wszystkie zagrożenia, na jakie jesteśmy narażeni, wiążą się z kwestią prędkości; fascynacja
prędkością oznacza fascynację wypadkami, śmiercią;

background image

Poglądy Paula Virilio – część II

• Paul Virilio mówi o estetyce maszyn wojennych; wszelkie zagrożenia - jak

niegdyś pisał Derrida - związane są z konkurencją między dwoma rodzajami
prędkości: wszelkie działania wojenne, polityczne, ekonomiczne naznaczone
były piętnem wyścigu, podporządkowane zostały logice maksymalnej
prędkości;

• technologia czasu (pozornie) realnego, której ucieleśnieniem jest telewizja

doprowadziła do unicestwienia czasu teraźniejszego; czas i przestrzeń muszą
być dziś rozważane w kontekście absolutnej prędkości, czy prędkości światła;
liczy się już tylko prędkość przekazywanych obrazów;

• nowe technologie spowodowały przekształcenie świadomości człowieka,

wpłynęły na zmianę jego stosunku do czasu, przestrzeni i świata, a przede
wszystkim własnego ciała; technologia pozbawiła nas ciała, wywłaszczyła z
cielesności; stąd konieczność ponownego odczuwania, poszukiwania nowych
źródeł podmiotowości; człowiek nauczył się żyć w symbiozie z maszyną;
nowe technologie pojawiły się w naszym organizmie w postaci implantów;

• podmiot stracił swój jednostkowy status, stając się częścią zbiorowości, masy

„milczącej większości”;

background image

Poglądy Jeana Baudrillarda

życie zostało podporządkowane prędkości, a jej symbolem stał się samochód, którego
szyby stanowią właściwy ekran dla naszego odczuwania świata; samochód stał się
również źródłem rozkoszy, jest symbolem zmysłowości, ma wymiar taktylny (estetyka
taktylna), ale musimy pamiętać, ze samochód jest w równym stopniu symbolem seksu,
erotyki śmierci, która stała się odłącznym atrybutem maszyny: każda nowa technologia
rodzi zagrożenie katastrofą, stwarza groźbę wypadku;

Nie komunikujemy się z drugim człowiekiem, lecz z maszyną; nie potrzebujemy ciała,
będącego nośnikiem komunikacji: ciało stało się czymś nadmiernym, zbytecznym; co
więcej nagle uświadomiliśmy sobie, że nie uczestniczymy w kreowaniu nowego modelu
komunikacyjnego, ale jesteśmy świadkami narodzin komunikacji paradoksalnej;

prowadzimy interakcje nie stykając się ze sobą, mówimy ze sobą, nie mówiąc,
interferujemy, nie widząc siebie; strategia postępowania, którą obrał człowiek, jest
strategią fatalistyczną; nie ma już podmiotów, ani podmiotowości; „strategia
fatalistyczna” jest jak zauważa Baudrillard, strategią przedmiotów;

fascynacja, zaślepienie, chłonięcie, a wreszcie obojętność, pragnienie wycofania się;
jednak im bardziej opieramy się, tym silniej jesteśmy bombardowani przez informacje;
szybkość obiegu przekazów jest dziś tak wielka, że nie jesteśmy w stanie ich
przetworzyć; im więcej informacji odbieramy, tym bardziej uświadamiamy sobie ich
niekomplementarność; informacja wytwarza więc efekt odwrotny od zamierzonego;

background image

komunikacja utraciła swój racjonalny wymiar stała się ekstazą
komunikowania
;

masa wchłania w siebie każdy przekaz i wszelki znaczenie, ale niczego
już nie wyraża, jest absolutnie przezroczysta, na wskroś widoczna:
mass(age) is the medium;

alternatywą dla katastrofy wywołanej przez prędkość może być tylko
bezruch; przyczyną takiego stanu rzeczy jest nasza odmowa uznania
możliwości końca: dlatego nie chcemy słuchać o końcu historii, kresie
społeczeństw, wyczerpaniu się ideologii czy śmierci podmiotu;

chcąc uniknąć katastrofy stwarzamy sobie alternatywną rzeczywistość 
zanurzamy się w symulacji; dlatego nasza apokalipsa nie jest realna, a
jedynie wirtualna; wychodząc poza historię, poza rzeczywistość
wkraczamy w królestwo fikcji, uwalniamy się od realności; przekraczając
pewien punkt krytyczny, liczymy, że pojawi się efekt spowolnienia
wszystkich procesów, że doprowadzimy do zatrzymania czasu;

stąd fascynacja powtórzeniem, koncepcja czasu cyklicznego oraz idea
wiecznego powrotu, odbijająca się echem w postmodernistycznych
tezach na temat historii;

background image

Estetyka immaterii: Jean-François
Lyotard

Wystawa „immaterialiów” miała miejsce wiosną i latem 1985. Jej
celem było całkowite wyeliminowanie materii na rzecz energii,
przedmiotów materialnych na rzecz ekspresji światła, chodziło o
demonstrację zapośredniczonej przez światło - immaterii doskonałej;
zamiast wystawowych ścian rozciągnięto foliowe siatki, trzydzieści
nadajników wysyłało, w oddzielonych od siebie strefach, akustyczne
sygnały, które miały pierwszeństwo przed świetlnymi bodźcami
wizualnymi; wystawa nie proponowała rozwiązań, wprowadzała w
stan zaniepokojenia wnikający z faktu, że w miejsce materii
wkraczają zlepki informacji, liczb, kodów, struktur i systemów 
immateria; implikowana oddziaływanie nowych technologii
elektronicznych w zakresie sztuki i postrzegania rzeczywistości,
pokazywała narodziny nowych problemów: czy czynnik „twórczości”
wzmaga się, czy maleje, czy artysta pracuje z nowym rodzajem
materiału, którym są komputerowe dane (z jednej strony sam je
wytwarza, a z drugiej nie jest w stanie nad nimi zapanować.

background image

Estetyka designu

opiera się na założeniu, że w odniesieniu do człowieka epoki komputerów
można mówić o „utracie faustowskiego zainteresowania głębią” i czerpie swe
inspiracje z:

„upojenia powierzchnią” Baudrillarda;

„pochwały powierzchni” Flussera;

„głębi powierzchni” Welscha;

„nowego kultu powierzchni” Bolza;

wymienione źródła nie są tożsame, ale ich wspólną płaszczyznę stanowi
światło;

w estetyce designu chodzi o zwrot ku immaterii; podstawowym jej
tworzywem jest światło przedstawień opartych na projekcji, bądź na emisji;

obraz cyfrowy stanowi pierwszą generację obrazu w pełni generowanego i
transformowanego, bo złożonego od fizycznych cząstek dyskretnych pikseli;
możliwość manipulowania nimi, pełna dostępność i dyspozycyjność każdego
piksela wobec transformacji, stanowią o tym, co w obrazowości
elektronicznej (cyfrowej) pozwala dostrzec rodzaj designu, zastępującego
pędzel i pigmenty malarza.

background image

Lev Manovich twierdzi, że w ten sposób film wykorzystujący obrazy cyfrowe
reaktywuje techniki manualne wczesnego kina, wpisując je na powrót do
paradygmatu sztuk rzemieślniczych; komputer jest maszyną wytwarzającą
„obrazy niewidzialne”, w przeciwieństwie do kamery filmowej jako „maszyny
widzenia”; dobrym przykładem, na potwierdzenie tej tezy, może okazać się
praktyka kolorowania filmów czarno-białych - desygnowania barwy dla
poszczególnych klatek
; trudno o bardziej wymowny przykład aktywizacji
powierzchni i intensyfikacji „płytkich” dyskursów technokulturowych, który ma
swoje korzenie w obrazach postimpresjonistów; to właśnie ich dzieła w całej
pełni oddają złożoną fakturę elektronicznych obrazów, a zwłaszcza pikseli;

Marshall McLuhan zauważył, że mozaikowe struktury obrazów Seurata były
zapowiedzią estetyki telewizji i obrazu wideo; Wim Wenders z kolei przydaje
obrazom HDTV rangę i funkcję obrazów mentalnych, biochemicznych,
transmitowanych z mózgu jednej osoby do drugiej (z pominięciem oka jako
narządu widzenia). W Aż na koniec świata; Wenders awansuje wspomniane
obrazy do rangi „malarstwa elektronicznego” - ten rezultat można osiągnąć
manipulując „głębokością” powierzchni obrazu, tak by pomieściła ona niemal
sto nałożonych na siebie warstw; Wenders paradoksalnie przywrócił
materialność tym „malowidłom elektroniczny” wydając je w formie albumu i
wystawiając w postaci wystawy fotograficznej na 45. Biennale Sztuki
Współczesnej w Wenecji (1993);

background image

Design jako problem interfejsu

obraz elektroniczny jest obrazem płaskim, stanowi on powierzchnię emisji światła;

płaskość elektronicznych wizerunków zostaje jeszcze wzmocniona przez napór
cyfrowy, który potrafi rozwijać się tylko w sposób płaski;

przestrzeń cyfrowa jest przestrzenią transformacji, ponieważ to, co stanowi o
przedstawieniu to właśnie powierzchnia, powody takiego stanu rzeczy tkwią w
kalkulacji algorytmicznej - algorytm oznacza tutaj jasność zawartą w płaszczyźnie;
stąd wynika wniosek, że powierzchnia obrazu cyfrowego pełni rolę styku
dyspozytowego i energetycznego - przyłączenia do tego, co jest widzialne;

interfejs stanowi głównie powierzchnię użytkowania obrazów
elektronicznych
i jest sposobem komunikowania się użytkownika z komputerem;

Benjaminowska aura została zastąpiona przez „proces designu” manifestowany w
postaci powierzchniowej estetyzacji obrazu; w znacznym stopniu problem
desygnowania interfejsów dotyczy samej ontologii obrazów elektronicznych;
artysta tropi w ten sposób specyfikę materiału, bada jego fakturę, a więc tym
samym dokonuje swego rodzaju semantyzacji powierzchni; a w ten sposób inicjuje
się proces desygnowania znaczeń, powstały w wyniku ewokowania odmiennych
sposobów widzenia świata.


Document Outline


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
12 estetyka nowych mediów
Estetyka sztuki nowych mediow
Sztuka nowych mediów, Nowe Media, Sztuka Nowych Mediów
05 Nowe media w Polsce rozwój nowych mediówid 5762
Cyberkultura i cyberprzestrzeń 2, Język nowych mediów, V sem
Metadyskursy w sztuce nowych mediow
05 Nowe media w Polsce, rozwój nowych mediów
Język i poznanie, język nowych mediów
Lev Manovich język nowych mediów czym sa nowe media oprac
Lev Manovich język nowych mediów
sztuka nowych mediów
Terroryzm w erze nowych mediów, Bezpieczeństwo i zarządzanie kryzysowe, Bezpieczeństwo powszechne i
Tożsamość, Język nowych mediów, V sem
Socjologia nowych mediów część I i II

więcej podobnych podstron