Jest nauką o rozmieszczeniu tkanek i narządów w umownie wyznaczonych częściach ciała lub w okolicach ciała. Do zadań anatomii topograficznej należy również oznaczanie rzutów narządów wewnętrznych na powierzchnię ciała. Położenie narządów w organizmie może być zmienne. Zależy ono od wieku osobnika, stanu wyżywienia, wypełnienia przewodu pokarmowego, a u samic od okresu ciąży. Topografia narządów może być zmieniona w przypadkach chorobowych np. przemieszczenie żołądka lub jelit w jamie brzusznej. Znajomość położenia narządów jest niezbędna w diagnostyce i przy zabiegach klinicznych, w ekspertyzach sanitarno-weterynaryjnych, sekcjach anatomopatologicznych i w zoohigienie. Z tych względów anatomia topograficzna jest nazywana również anatomią stosowaną.
Przy opisie topograficznym ciało zwierzęcia dzielimy w celach pomocniczych płaszczyznami uwzględniającymi jego trójwymiarowość:
Płaszczyzna pośrodkowa przechodzi wzdłuż kręgosłupa i kresy białej, dzieląc ciało na połowy prawą i lewą, czyli na dwie symetryczne części boczne.
Płaszczyzny przypośrodkowe dzielą ciało na niesymetryczne części boczne.
Płaszczyzny grzbietowe poziome przechodzą w kierunku czaszkowo-ogonowym równolegle do dogrzbietowej (poziomej) powierzchni ciała i dzielą je na części dogrzbietowe i dobrzuszne.
Płaszczyzny poprzeczne przechodzą prostopadle do płaszczyzn przypośrodkowych i grzbietowych, dzielą ciało na niejednakowe części (odcinki) doczaszkowe i doogonowe (przednie i tylne).
Na powierzchni ciała od nosa przed grzbiet do ogona wzdłuż płaszczyzny pośrodkowej przebiega linia pośrodkowa dogrzbietowa. Od bródki przez pępek do ogona, też wzdłuż płaszczyzny przyśrodkowej przebiega linii pośrodkowa dobrzuszna.
Jest metodą opisującą położenie narządów w organizmie.
Opisuje położenie narządów w stosunku do kośćca.
Jest to topograficzny opis okolicy polegający na anatomicznym zróżnicowaniu warstw tkanek i narządów leżących kolejno od skóry do kośćca lub do jam ciała.
Jest opisem położenia badanych narządów względem siebie.