TEMPLARIUSZE – POWSTANIE ZAKONU

Zakon templariuszy został założony w 1118 roku w Jerozolimie przez dziewięciu francuskich rycerzy na czele z Hugonem de Payns i Gotfrydem de Saint - Omer. Przy czym niektórzy historycy przesuwają to wydarzenie na rok 1119 lub 1120. Bracia rycerze określili się mianem Ubogich Rycerzy Chrystusa i złożyli śluby zakonne przed patriarchą jerozolimskim. Celem działalności zgromadzenia było utrzymywanie bezpieczeństwa na drogach i obrona miejsc związanych z życiem i działalnością Chrystusa. Według relacji Jakuba de Vitry bracia zachowywali ubóstwo, czystość i posłuszeństwo wedle reguły kanoników regularnych. Na początku było ich tylko dziewięciu. Przez dziewięć lat służyli w świeckiej odzieży i okrywali się tym co wierni dali im w jałmużnie. Wielki protektor templariuszy Bernard de Clairvaux w Pochwale nowego rycerstwa (De laude novae militiae) wyraża się o nich jako o mężach zdyscyplinowanych, ascetycznych i biegłych w rzemiośle wojennym. Ich mieszkania były prostymi, pozbawionymi ozdób pomieszczeniami, na ścianach których znajdowała się broń i rycerski ekwipunek. Bracia nie znali szachów, gry w kości, wyrzekali się oglądania komediantów, igrców, oraz innych uciech i zabaw rycerskich, w tym także polowania. Prowadzili bezwzględną walkę z innowiercami, a więc wrogami Chrystusa.
Jak pisze Bernard de Clairvaux Rycerz Chrystusowy to krzyżowiec, który prowadzi podwójną walkę: z ciałem i krwią oraz mocami piekielnymi. Idzie śmiało naprzód, czujnie spoglądając na prawo i na lewo. Swoją pierś przyoblekł w kolczugę, a duszę okrył pancerzem wiary. Z tą podwójną zbroją nie obawia się już ani człowieka, ani szatana.  Idee reprezentowane przez Ubogich Rycerzy Chrystusa, znalazły uznanie rycerstwa krzyżowego, patriarchy jerozolimskiego Gormonda i króla Baldwina II. Monarcha umieścił ich w Pałacu Salomona i oddał do dyspozycji Świątynię Pańskiej w dzielnicy Templum, która do utraty Jerozolimy w 1187 roku była domem macierzystym zakonu. Od tego czasu zwykło się ich nazywać Rycerzami Świątyni lub po prostu templariuszami.  Do zakonu zaczęli wstępować potężni i wpływowi feudałowie, tacy jak Andrzej de Montbard, krewny Bernarda de Clairvaux, hrabia Szampanii Higon, Wilhelm z Poiutiers, czy Fulko Andegaweński - ojciec Gotfryda Plantegeneta, dziadek króla Anglii Henryka II Plantegeneta i zarazem przyszły król Jerozolimy. Niewiele wiadomo o pierwszych dziewięciu latach działalności. Początki zakonu musiały być na tyle skromne, że żaden z ówczesnych kronikarzy nie opisywał związanych z nimi wydarzeń. Znamy je dopiero z relacji trzech kronikarzy z drugiej połowy XIII wieku, Wilhelma z Tyru, Michała Syryjczyka oraz Waltera Mapa. Działania pierwszych templariuszy koncentrowały się zapewne na niebezpiecznym szlaku z Hajfy do Jerozolimy, gdzie Hugon z Gotfydem, jeszcze około 1110 roku wznieśli Tour de Destroit (Wieżę Niszczenia).
W 1127 roku Hugon de Payens wraz z sześcioma towarzyszami broni wyprawił się za morze aby zyskać przychylność papieża Honoriusza II oraz opata Bernarda de Clairvaux. Misja powzięta przez nich przeszła wszelkie oczekiwania. Na synodzie w Troyes w 1128 roku templariusze uzyskali pełne poparcie i zatwierdzenie reguły zakonnej opracowanej na prośbę Hugona przez opata Bernarda. Templariusze mieli od tego czasu składać oprócz trzech ślubów zakonnych, kolejny, sankcjonujący ich walkę z niewiernymi. Otworzyło im to drogę na europejskie dwory, gdzie skutecznie zabiegali o nadania i werbowali ochotników do swoich zastępów. W trakcie ich europejskiej podróży otrzymali przede wszystkim poparcie króla angielskiego i francuskiego, kładąc przy tym podwaliny pod pierwsze zamorskie prowincje zakonne. Dzieło zmarłego w 1136 roku założyciela zakonu Hugona de Payns kontynuował Robert de Craon, jeden ze współzałożycieli zgromadzenia.