Wpływ stężenia zewnątrzkomórkowego jonów sodu na potencjał spoczynkowy, wartość progową bodźca i kształt potencjału czynnościowego.

W naturalnych warunkach przepływów jonów wartość progowa bodźca wynosi 64.

Gradient stężeń Na+	Wartość progowa
0.5	89.5
0.6	83
0.7	77.5
0.8	72.5
0.9	68
1.0	64
1.1	60.5
1.2	57
1.3	53.5
1.4	50.5
1.5	47.5

Im wyższa wartość stężenia Na+ zewnątrzkomórkowego tym wartość progowa jest wyższa.

Oznacza to, że im mniej Na+ w środowisku zewnątrzkomórkowym tym mniejszy bodziec wystarczy do pobudzenia komórki. W momencie, gdy te jony napływają do komórki zmienia się wartość potencjału błony na mniej ujemną (czyli zachodzi depolaryzacja).

Gradient stężeń jonów Na+	Wartość potencjału błony
0,01	-70
0,1	-65
0,5	-62
1	-60
1,5	-58
1,9	-56

Serie1 – wartość potencjału przy różnym gradiencie stężeń jonów Na+

Im mniejsze stężenie zewnątrzkomórkowesodu, tym błona staje się mniej ujemna. Spowodowane jest to napływem jonów sodu do wnętrza komórki.

Gradient stężeń Na+	najwyższy punkt wykresu
1.9	65
1	50
0.3	40

Czas trwania bodźca: 0.1ms

Wartość bodźca: 100mA

Najwyższa amplituda potencjału czynnościowego – gradient stężenia Na+ = 1.9. Oznacza to, że mniej jonów Na+ znajdowało się w środowisku zewnątrzkomórkowym. Przy takim stężeniu jonów Na+ bodziec wywołał najszybszą reakcję.

Przy naturalnym gradiencie stężeń jonów (tj. gradient Na+ wynosił 1) wartość potencjału błony osiągnęła 50mV.

Przy zwiększeniu zewnątrzkomórkowego stężenia Na+ (gradient = 0.3) odpowiedź komórki na działanie bodźca zaszła najpóźniej(4ms).

Im większa depolaryzacja tym więcej kanałów jonowych sodu jest otwartych.

Maksimum potencjału czynnościowego maleje wraz maleniem stężenia Na w płynie zewnątrzkomórkowym.

Paulina Jakubowska, Iwona Żebrowska, Izabella Daga, Marlena Ziółkowska, Agata Hołod, Paulina Terebus.